နီကာ (၃)

နီကာ (၁)

နီကာ (၂)

(၃)
သက္ေတာင့္သက္သာ႐ွိတယ္၊ မ႐ွိဘူးဆိုတာကလည္း နီကာအတြက္က ဘာမွထူးျခားပုံလည္း မေပၚပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ထိုင္ခ်င္ေနတဲ့ ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚမွာ သူမက နာတာ႐ွည္ေရာဂါသည္ႀကီးလိုထိုင္ေနပါေလေရာ။ ပစၥည္းပစၥယဆိုတာ သူမက သုံးေနတုန္းဆိုရင္ သူမအတြက္ပဲ ႐ုတ္တရက္ ေပၚလာသလိုလို၊ သူမက အသုံးမလိုေတာ့ရင္က်လည္း သူ႔အလိုလို ပစၥည္းပစၥယေတြက ေပ်ာက္သြားသလိုလိုနဲ႔။ ျဖစ္ႏိုင္တာကေတာ့ ဒီလို၊ သူမမွာ ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္းဆိုတာ မ႐ွိလို႔မ်ားလားမသိဘူး။ စ႐ိုက္မေကာင္းတာေတာ့လည္း မဟုတ္ဘူးရယ္။ တစ္ျခားတစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္ခံစားမႈကိုထည့္မတြက္တာက အက်င့္ပါေနတာဆိုေတာ့ သူ ဒီလိုခံစားသြားမွာပဲလို႔ မေတြးတတ္တာေနမွာ။ ဗီ႐ိုေပၚကသၾကားထည့္တဲ့ ေ႐ွးေဟာင္းဖန္ခြက္ကေလးကို သူမက မေတာ္တဆတိုက္က်ကြဲတာကို အစက ကြ်န္ေတာ္ မသိပါဘူး။ ေနာက္တစ္နာရီေလာက္ၾကာမွ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဖန္ခြက္ကေလးက်ကြဲတာကို သိပါေရာ၊ အဲေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း ႐ုတ္တရက္ သူမကို႐ိုက္လိုက္မိတာေပါ့။ နီကာက တကယ့္ကို ႐ိုး႐ွာပါတယ္။ ဘာကိစၥနဲ႔သူမကို႐ိုက္မွန္းမသိပါဘူး။ ထၿပီးအေ၀းကို ေျပးပါေလေရာ။ သူမကိုေခ်ာ့ဖို႔သြားေတာ့လည္း အသံတိတ္ကေလးနဲ႔ နံရံဖက္ကိုျပန္ကပ္လာတာပါပဲ။ နီကာဖက္ကၾကည့္ေတာ့ သၾကားထည့္တဲ့ဖန္ခြက္က စကၠဴေတြနဲ႔ပတ္၊ အေရာင္တဖ်တ္ဖ်တ္လက္ေနတဲ့ ပစၥည္းနဲ႔လုပ္ထားတဲ့ ကေတာ့ခြ်န္ထိပ္ျဖတ္တစ္ခုထက္ မပိုပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္က်ေတာ့လည္း ပိုက္ဆံစုဗူးလိုလိုေပါ့။ အဲဒီထဲမွာ တစ္ဘ၀စာ စုေဆာင္းထားတဲ့ အမွန္တကယ္႐ွိခဲ့တဲ့ ျဖစ္တည္မႈရဲ႕ သက္ေသအေထာက္အထားေတြကို သိမ္းထားတာပါ။ ဥပမာ တစ္ခါမွ မဆက္ေတာ့တဲ့ ဖုန္းတစ္ခုရဲ႕နံပါတ္ကို ေရးမွတ္ထားတဲ့ အခုမ႐ွိေတာ့တဲ့ဖုန္းစာအုပ္ေလးထဲက စာ႐ြက္စုတ္ကေလးလို ဟာမ်ိဳး၊ ဆုတ္ၿဖဲမထားရေသးတဲ့ ႐ုပ္႐ွင္လက္မွတ္တစ္ေစာင္လိုဟာမ်ိဳး၊ ဓာတ္ပုံေသးေသးေလးတစ္ခုလိုဟာမ်ိဳး၊ ေဆးညႊန္းစာ႐ြက္အေသးအမႊားလိုဟာမ်ိဳးေတြပါ။ နီကာေ႐ွ႔မွာ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကိုယ့္ဟာကို ျပန္႐ွက္ေနတာပါပဲ။ ခြင့္လႊတ္ဖို႔ေတာင္းပန္ရတာလည္း ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဘာလုပ္ရမွန္း မသိေတာ့၊ စကားလုံးအႏုအလွေတြသုံးရင္း၊သုံးရင္း ႐ႈတ္လာပါေလေရာ။

- နီကာရယ္၊ စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ေနာ္။ အမႈိက္ေတြလို႔ ဆိုလို႔ရေပမယ့္ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္အတြက္က်ေတာ့ စာ႐ြက္အစုတ္ေလးေတြကလည္း ထူးဆန္းတဲ့ တန္ခိုးေတြ ႐ွိရင္႐ွိေနတတ္တာကြ။ အက္ေနတဲ့ မ်က္မွန္ကို လႊင့္ပစ္တယ္ဆိုတာက သူကေနျဖတ္ၾကည့္မွ ျမင္ရတဲ့ တစ္ကမၻာလုံးကို ကိုယ့္ေနာက္မွာ ပစ္ထားလိုက္တာမ်ိဳးေလ။ နီကာရယ္ ငါ့ကို နားလည္ပါကြာ။ ပ်က္ဆီးသြားတဲ့ သေဘၤာပ်က္အပိုင္းအစေတြကလည္း ေက်ာက္ဆူးနဲ႔ အခ်ိတ္အဆက္႐ွိသလုိမ်ိဳး၊ မ႐ွိေတာ့တဲ့ အရာေတြကလည္း စိတ္ခံစားမႈနဲ႔ တစ္နည္းနည္းဆက္စပ္မႈ႐ွိတာေပါ့။

ကြ်န္ေတာ့္ လက္ေအာက္ကေနၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူမကေတာ့ သန္းေ၀ေတာင္ေနၿပီ။ သူမ ဘာေတြေတြးေနတယ္ဆိုတာကေတာ့ ဘုရားမွ သိေတာ့မွာပဲ။ ကြ်န္ေတာ့္စကားလုံးေတြက သူမရဲ႕ လွတပတ ေခါင္းေသးေသးေလးထဲလည္း ေရာက္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူမထိုင္ေနတဲ့ ကုတင္ႀကီးနဲ႔ပဲ ဒီလိုခန္႔ခန္႔ျငားျငားကို ကြ်န္ေတာ္ေျပာေနေတာ့တာေပါ့။

အဲဒီညေနကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ နီကာနဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္ ႏူးႏူးည့ံညံ့ဆက္ဆံခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က သူမ ခႏၶာကိုယ္ကို ပြတ္သတ္ေပးေနတာက ဟိုးအရင္ သစ္ေတာအုပ္ထဲမွာ ႏွစ္ေယာက္သား လမ္းအတူေလွ်ာက္ခဲ့ၾကတုန္းက သစ္ရြက္၊ သစ္ခက္ေတြ သူမခႏၶာကိုယ္ကို လာထိသလိုထက္ မပိုသလိုမ်ိဳး သူမအတြက္ ျဖစ္ေနတယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ခံစားလိုက္ရတယ္။