၀ဋ္ရွိလို႕ ေတာ္ၾကတာပါဗ်ာ

၀ဋ္ရွိလို႕ ေတာ္ၾကတာပါဗ်ာ
ျမင့္သန္း
စတိုင္သစ္၊ ဇူလိုင္၊ ၂၀၀၃။

ဦးမွန္က နာမည္တစ္လံုးနဲ႕ေနတာ။ ဓာတ္ဆရာဦးမွန္ဆိုတာကိုသာ ၾကည့္။ ဒီတစ္ေၾကာမွာေတာ့ သူ႕ကို ယံုၾကတယ္။ ယံုဆို ဦးမွန္က မဟုတ္တာ မေျပာဘူး။ စကားေျပာရာမွာလည္း အပိုဆာဒါးနဲ႕ မလိုတာမ်ား မပါဘူး။ စမ္းတြင္းဘက္ဆီက ၾသဠာရိက ဆရာခဆိုရင္ ေဆး၀ါးတင္မကဘူး၊ စာေတြဘာေတြ အေတာ္ရတယ္။ ဒီေတာ့ ေဆးေပးဖို႕ကို သူက အေတာ္ၫႊန္းေနေသးတာ။ အၫႊန္းၾကားရတာနဲ႕ကို လူနာက အဖ်ားေပ်ာက္ခ်င္သေလာက္ေတာင္ ျဖစ္တတ္တယ္။ အဲဒီလိုပဲ အထက္ဘက္ဆီက မၾကာမၾကာလာတတ္တဲ့ အာယုေဗဒ ဦးဖိုးလွမ်ားဆိုရင္လည္း လူနာကို မၾကည့္ခင္ ေလတစ္လံုး မိုးတစ္လံုး ေျပာေနတာနဲ႕ကို လူနာက သူငယ္အိမ္စိုက္သြားေရာ။ ဦးမွန္တို႕က အဲဒီလိုမဟုတ္ဘူး။ ေျပာေတာ့ေျပာတယ္။ ေလထြားတာ၊ ေလာၾကြားတာမ်ဳိးေတြ မဟုတ္ဘူး။ သူက စကားအခံကေလးနဲ႕ ေဆးကုတာ။ "၀ဋ္နာ၊ ကံနာကလြဲလို႕ေတာ့ ဆရာ ဘာမွမေၾကာက္ဘူး။ သူမ်ားလို ဇာမခ်ဲ႕ဘူး။ ဦးမွန္ေျပာတာ မမွန္လို႕မ်ားေတာ့ အေၾကာက္အကန္မေျပာဘူး။ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ပဲ ျပန္မယ္"တဲ့။ အဲဒီအေျပာကို ဘယ္သူက ဘယ္လို စလို္က္တယ္မသိဘူး။ "ဦးမွန္ မမွန္၊ အိမ္ကိုျပန္"ရယ္လို႕ ကေလးေတြ ပါးစပ္ထဲမွာ တစ္ေဘာင္ေပၚသလို ျဖစ္ေနတယ္။

ခက္တာတစ္ခုက ၀ဋ္နာကံနာဆိုတဲ့ ကိစၥပဲ။ ဘယ္လိုဟာမ်ဳိးက ၀ဋ္နာကံနာပဲရယ္လို႕ေတာ့ လူေတြက သိခ်င္တာေပါ့။ စာသင္တိုက္ႀကီးက တိုက္အုပ္ကေတာ့ ေျပာတာပဲ။ ၀ဋ္နာကံနာဆိုတာက ကုလို႕မရႏိုင္တဲ့ေရာဂါတဲ့။ ၀ဋ္ေၾကြးရွိလို႕ျဖစ္တာ။ ကံေၾကြးရွိလို႕ ျဖစ္တာတဲ့။ ဒီေတာ့ ဦးမွန္ကုလို႕မရတဲ့လူမွန္သမွ် ၀ဋ္ေၾကြးကံေၾကြးရွိတဲ့ လူေတြခ်ည္းလို႕ပဲ ေျပာရေတာ့မွာပဲ။ ဆယ္ပင္စုက ေမာင္အုန္းကိုပဲ ၾကည့္ေတာ့။ ထန္းတက္ေနတာ အေကာင္းသား။ အလကား လွ်ာရွည္ၿပီး ဟိုဘက္ကမ္း လိုက္သြားတယ္။ သေဘၤာကူလီသြားလုပ္သတဲ့။ အဲဒီက ဖ်ားနာၿပီး ျပန္လာတယ္။ မၾကာမၾကာ ျမစ္ထဲေရဆင္းခ်ဳိးရာက အပူရွပ္တယ္ဆိုပဲ။ ရြာျပန္ေရာက္ေတာ့ ဦးမွန္နဲ႕ ကုတယ္။ မရပါဘူး။ သူနဲ႕အတူ ဟိုဘက္ကမ္းသြားၿပီး အလုပ္လုပ္တဲ့ သူငယ္ေတြေျပာေတာ့ ဒီေကာင္က ဇကေလးရွိတယ္။ မိန္းမလိုက္စားတယ္တဲ့။ ေရာဂါက အပူရွပ္တာမွမဟုတ္ဘဲ။ ကာလသားေရာဂါ ဆိုသလားပဲ။ ဦးမွန္ကေတာ့ အပူရွပ္တာက ဓာတ္သေဘာနဲ႕ဆိုင္ေလေတာ့ အုန္းစိမ္းေရကေလးတိုက္ၿပီး ေနမက်ခင္ ေခါင္းက ေရေလာင္းခ်ဳိးခိုင္းေနတာ။ ေမာင္အုန္းခမ်ာမလဲ မေသခင္ ခ်မ္းလြန္းလို႕ ဆတ္ဆတ္ကို တုန္ေနတာ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မရပါဘူး။
ဦးမွန္ႀကီး လက္ေလွ်ာ့ရမလို ျဖစ္ေနတုန္း ေမာင္အုန္းဇာတ္လမ္းကို လူႀကီးေတြ သိသြားၾကတယ္။ ကာလသားေခါင္း ေသာင္းစိန္က တိုက္အုပ္ကို ေလွ်ာက္လိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ တုိက္အုပ္လည္း မေနသာဘူး။ ဦးမွန္ကို အေၾကာင္းစံု ေခၚေျပာျပရတယ္။ ဒီေတာ့ ဦးမွန္ကေျပာသတဲ့ "တပည့္ေတာ္လည္း အထင္သား"တဲ့၊ "ဒီကိစၥက ၀ဋ္နာကံနာပဲ"တဲ့။ ဒီေတာ့ ဘုန္းႀကီးေလးက "ခုေခတ္အေျပာေတာ့ ကာလသားေရာဂါေပါ့ဗ်ာ"လို႕ မယုတ္မလြန္ေလး ေျပာတယ္။ ဒီေတာ့ ဦးမွန္ကေျပာသတဲ့။ "အဲဒါကို တပည့္ေတာ္ေျပာတာေပါ့၊ တဏွာေၾကာင့္၊ ဥပါဒါန္ေၾကာင့္၊ အ၀ိဇၨာေၾကာင့္ျဖစ္တာေတြဟာ ကိေလသာ၀ဋ္ပဲ မဟုတ္ေပဘူးလား ကိုယ္ေတာ္။ ကိေလသာ၀ဋ္လည္း ၀ဋ္တစ္ပါးပဲဗ်"တဲ့။ ဒီေတာ့လည္း တိုက္အုပ္ဘုန္းႀကီးကေလးက ဘာျပန္ေျပာႏိုင္ေတာ့မွာတုန္း။ အသာေခါင္းညိတ္႐ံုပဲ။ ဒါေတာင္ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႕ ရသမွ် ဓာတ္နဲ႕တြက္ခ်က္ၿပီး ကိေလသာကို တန္ျပန္ႏိုင္ေအာင္ စီးပစ္ရမယ္ဆိုၿပီး ကာလီသီးေထာင္းၿပီး ေမာင္အုန္းပါးစပ္ထဲ အတင္းခြံ႕ခိုင္းတာ။ ေမာင္အုန္းခမ်ာ ေသသာသြားေရာ၊ ေခါင္းက ေရေလာင္းေလာင္းၿပီး ခ်ဳိးေပးၾကတာမ်ားလို႕ ခ်မ္းကလည္းခ်မ္း၊ ကာလီသီးေထာင္း ခြံ႕တာ ၿမိဳရလို႕ ပါးစပ္ကလည္း စပ္လို႕ ၿပဲေနရွာတာ။ ေသေတာ့ မ်က္စိေတာင္ အေတာ္ပိတ္ယူၾကရတယ္ ေျပာတယ္။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေသမွေတာ့ ၀ဋ္နာကံနာခ်ည္းပဲလို႕ ေျပာၾကရေတာ့တာပဲ။ ဒီကိစၥနဲ႕ ပတ္သက္လို႕လည္း ဘယ္သူကမွ ဦးမွန္ကို အျပစ္မေျပာၾကပါဘူး။ သူလက္လႊတ္ရသမွ် ၀ဋ္နာကံနာလို႕ သူက ေျပာၿပီးသားကိုး။ ဒါေပတဲ့ ေတာင္ရြာက ကာလသားေခါင္း ေသာင္းစိန္ကေတာ့ သိပ္ဘ၀င္မက်ဘူး။ လမ္းမွာ ဦးမွန္နဲ႕တိုးရင္ တံေတြးကို ပစ္ခနဲေထြးၿပီး၊ ဖြဟဲ့ လြဲပါေစ၊ ဖယ္ပါေစလို႕ ဦးမွန္ၾကားေအာင္ ေျပာတယ္။ ဒိျပင္ "က်ဳပ္မ်ား မေျပာေကာင္း မဆိုေကာင္း၊ ေသေကာင္ေပါင္းလဲ ျဖစ္လို႕မ်ားေတာ့ သခ်ဳႋင္းကုန္းမွာသြားၿပီး ပစ္သာထားလိုက္ၾက။ ဦးမွန္နဲ႕ေတာ့ မကုၾကနဲ႕"လို႕ လူထူထူမွာ ဦးမွန္ၾကားေအာင္လည္း ေျပာတတ္တယ္။ ဦးမွန္ကေတာ့လည္း ေသာင္းစိန္ၾကားေအာင္ မၾကားတၾကားေျပာတယ္။ "မင္းနဲ႕ငါ ေတြ႕ၾကရဦးမွာပါ"တဲ့။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႕ဆံုလို႕ တျခားတစ္ေယာက္အေၾကာင္း ေျပာၾကၿပီဆိုရင္ျဖင့္ သူႀကီး ဦးကံရက "မင္းတို႕ႏွစ္ေယာက္မွာလည္း ဘယ္၀ဋ္နဲ႕ ဒီမွာလာဆံုေနၾကတယ္ မသိဘူး"လို႕ သူကိုယ္တိုင္ ဘယ္ေတာ့မွ ေျဖႏိုင္မွာမဟုတ္တဲ့ ေမးခြန္းကို အၿမဲေမးေလ့ရွိတယ္။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ရြာႏွစ္ရြာၾကားမွာေနတဲ့ စံထားေသတယ္။ စံထားညီ ငေခြးနဲ႕ ေသာင္းစိန္က အတူႀကီးၾကတာ။ စံထားတို႕အိမ္က ေသာင္းစိန္ရဲ႕ စားအိမ္ေသာက္အိမ္။ ငေခြးက ေသာင္းစိန္ရဲ႕ လက္႐ံုး။ ေသာင္းစိန္က ကာလသားေခါင္း။ အ႐ိုက္ေကာင္းတယ္၊ လက္ယဥ္တယ္ဆိုေပတဲ့ တကယ္႐ိုက္တာ ငေခြးက႐ိုက္တာ။ ငေခြးက မူးကြဲ၊ မတ္ကြဲေလာက္တင္ မဟုတ္ဘူး။ ဂ်ဳိေဇာင္း ေဗြေပါက္လို႕ေခၚတဲ့ ေခါင္းမကြဲဘဲ၊ ေဘးဘက္မွာ အဖုႀကီး သီးထြက္လာ႐ံုေလာက္ ႐ိုက္တာမ်ဳိးလည္း ပိုင္တယ္။ ေခါင္းေဘးမွာ အသီးႀကီးထြက္ေနေတာ့ လူတိုင္းျမင္တယ္မဟုတ္လား။ ဒါမ်ဳိးက လူ႐ိုက္ခံရတယ္လို႕ သိကၡာက်႐ံု က်ေစခ်င္လို႕ ႐ိုက္တာမ်ဳိး။ ကြဲေစခ်င္လို႕ တုတ္နဲ႕႐ုိက္တာ မဟုတ္ဘူး။ ေၾကးျပားေစ့ေတြကို အေတာင့္လိုက္ျဖစ္ေအာင္ အိတ္ထဲထည့္ၿပီး ခ်ဳပ္ထားတာနဲ႕ ႐ိုက္ရတာ။ အသီးထြက္႐ံုမကဘူး၊ ဂ်ဳိေဇာင္းမွာ ႐ိုက္ရာက်န္ေစခ်င္ရင္ ဂုန္နီၾကမ္းစပတ္ၿပီး ႐ိုက္ဆြဲ႐ိုက္ရသတဲ့။ ဆာလာအိတ္စနဲ႕ဆို မျဖစ္ဘူး။ နည္းနည္းႏုတာကိုး။ ထားဦး။ ငေခြးရဲ႕ ႐ိုက္နည္းေတြ။ သူ႕အစ္ကို စံထားအေၾကာင္း ဆက္ရေအာင္။ စံထားက ၀က္အေမြးေကာင္းတယ္။ သားစပ္ေကာင္းတယ္ေျပာရမယ္။ ဒီတစ္ေၾကာမွာ နာမည္ရတယ္။ လိုခ်င္တဲ့လူေတြက မွာေတာင္ထားရတယ္။ တံတားထိပ္ကားဆိပ္က အာ့စိန္ႀကီးသူငယ္ခ်င္း အာ့ေဖာင္ဆိုရင္ ပိုက္ဆံေတြဘာေတြေတာင္ ႀကိဳေပးၿပီး မွာတယ္လို႕ၾကားရတာပဲ။ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ ၀က္ေမြးၾကတယ္ဆိုေပတဲ့၊ စံထားက အစကအဆံုးလုပ္တာပဲ။ သူမ်ားကို ခိုင္းလည္း စိတ္တုိင္းမက်တတ္တဲ့လူမ်ဳိး။ ခိုင္းဖို႕ေစဖို႕ ေကာင္ကေလးေတြ ရွိေပတဲ့ သူ႕ဘာသာလုပ္ရမွ ေက်နပ္တဲ့လူမ်ဳိး။ ဟိုတစ္ေလာဆီကေတာ့ ၀က္ေပါက္ကေလးေတြ ထပ္က်ေတာ့ ၿခံေထာင့္နားက လူးက်င္းကို နည္းနည္းထပ္ခ်ဲ႕တယ္။ ေကာင္ကေလးေတြ လုပ္ၿပီးသားပဲ။ အဲဒါကို သူက မေနႏိုင္ မထိုင္ႏုိင္နဲ႕ သြားၿပီး ႏြံေတြကို နင္းၾကည့္တာ၊ ေျမႀကီးထဲျမဳပ္ၿပီး သံေခ်းေတြဘာေတြ တက္ေနတဲ့ သံကေပၚၿပီး စံထားကို စူးပါေလေရာ။ စူးေတာ့လည္း သိပ္ဂ႐ုမစိုက္ဘူး။ ထံုးစံအတိုင္း ေသးနဲ႕ပန္း၊ ေျမႀကီးနဲ႕သိပ္။ ဒိထက္နည္းနည္း ပိုဆိုးလာေတာ့ နႏြင္းမႈန္႕သိပ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အနာရွိန္က မက်ဘဲ ငန္းဖမ္းသလို ျဖစ္တာေတာ့၊ ဟိုလူဒီလူက ၀ိုင္းေျပာၾကတာနဲ႕ ဦးမွန္ဆီေရာက္သြားပါေလေရာ။ လိုရင္းေျပာရရင္ေတာ့ ဦးမွန္လည္း ဘာမွမတတ္ႏိုင္တဲ့ အေျခအေနဆိုေတာ့ စံထားေသပါေလေရာ။
စံထားေသေတာ့ ေသာင္းစိန္က ရြာမွာမရွိဘူး။ ဟိုဘက္ကမ္းမွာ။ သူ႕ဆရာတုိက္အုပ္ဘုန္းႀကီးနဲ႕ သူႀကီးဦးကံရကို ဟိုဘက္ကမ္းက ကိုယ္ေတာ္ေတြက တာ၀တႎသာ ဘုရားပြဲႀကီး လုပ္ဖို႕ကိစၥ အပင့္အဖိတ္ရွိလို႕ သြားၾကေတာ့ ဘုန္းႀကီးေလးက ေသာင္းစိန္နဲ႕ ေမာင္ဆင္ကို ေခၚသြားတယ္။ ဘုန္းႀကီးေလးနဲ႕ သူႀကီးျပန္လာေတာ့ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ပါမလာဘူး။ ဘုရား၀င္းထဲက ဇရပ္တစ္ေဆာင္ျပင္ဖို႕ ေနရစ္ခဲ့ၾကတာ။ တစ္ပတ္ဆယ္ရက္ေလာက္ၾကာသြားတယ္။ ေသာင္းစိန္တို႕ဒီဘက္ကမ္းျပန္ေရာက္လို႕ တံတားထိပ္ကားဆိပ္မွာတင္ စံထားသတင္းၾကားရေတာ့တာပဲ။ အာ့စိန္ႀကီးကမ်ားဆို "ဒီေကာင္၊ လူေကာင္း။ ဒီေကာင္၊ လူေကာင္း"လို႕ ပါးစပ္က တတြတ္တြတ္နဲ႕ မ်က္ရည္မက်႐ံုတင္ပဲ။ အာ့စိန္ႀကီးဆိုင္လာတဲ့ ဆရာ၀န္ကေလးကလည္း "ဒီေကာင္မေသသင့္ဘဲ ေသရတာ"လို႕ ေျပာလည္းေျပာေတာ့ ေသာင္းစိန္ ေဒါထပါေလေရာ။ ဘာလို႕ မေသသင့္တယ္၊ ဘာ့ေၾကာင့္ ေသသြားရတယ္ဆိုတာ သူ႕အတြက္ အေရးမႀကီးေတာ့။ အဓိကကေတာ့ ဦးမွန္ေၾကာင့္ပဲ။ ဦးမွန္ဆီေရာက္မွ စံထား ေသရတာကိုး။
ေသာင္းစိန္တို႕ ရြာျပန္ေရာက္ေတာ့ အေတာ္ကေလး မိုးခ်ဳပ္ေနၾကၿပီ။ ေမာင္ဆင္နဲ႕ လမ္းခြဲၾကမယ္လုပ္ေတာ့ ေသာင္းစိန္က ေမာင္ဆင္ကို ေျပာသတဲ့။ "ငါ ဦးမွန္ကို သြားသတ္ဦးမယ္"။ ဒီေတာ့ ေမာင္ဆင္က ရယ္စရာသေဘာနဲ႕ ျပန္ေျပာတယ္။ "မင္းသတ္ၿပီးရင္ေျပာ၊ ငါအေခါင္းစပ္ေပးမယ္"။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္စလံုးက တံတားထိပ္ ကားဆိပ္မွာတင္ အေတာ္ေသာက္ထားၾကေတာ့ ေမာင္ဆင့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ မူးလို႕ေျပာတာပဲလို႕ထင္တာ။ ေသာင္းစိန္ကေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ဘူး။ ကျပင္ျပဳတ္မွေတာ့ တုိင္ငုတ္ခ်ည္း ခ်န္ထားလို႕ မျဖစ္ဘူးဆိုတဲ့ သေဘာပဲ။ ဒီေတာ့ အိမ္ျပန္ၿပီး ကိုင္းခုတ္တဲ့ဓား သြားယူတယ္။ မီးတုတ္ယူတယ္။ မီးတုတ္ကို ေရနံႏွစ္ရင္း ေရနံေခ်း အပိုနည္းနည္းကို ေဟာလစ္ပုလင္းလြတ္လိုဟာမ်ဳိးထဲ ထည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အာ့စိန္ႀကီးဆိုင္က ၀ယ္လာတဲ့ အျဖဴပုလင္းကို ခါးၾကားမွာထိုးၿပီး၊ ဦးမွန္အိမ္ဘက္ကို ထြက္သြားပါေလေရာ။ ဦးမွန္အိမ္က ေနာက္ေဖးတန္း အလယ္နားေလာက္မွာဆိုေတာ့ ရြာလယ္လမ္းနဲ႕ ဦးတိုက္ပဲ။ လွည္းဦးတိုက္၊ ေလွဦးတိုက္ ခုိက္တတ္တယ္ဆိုလို႕ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက မႀကိဳက္ေပမယ့္ ဦးမွန္ကေတာ့ မမႈဘူး။ သူကဓာတ္ဆရာကိုး။ ဓာတ္ဆရာမွာ ျပႆနာမရွိဘူးဆိုပဲ။ ဦးမွန္တို႕အိမ္က အိမ္ေရွ႕တံခါးေတာင္ ပိတ္ထားၿပီ။ အရပ္ထဲမွာလည္း အိမ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မီးမွိ္တ္ထားၾကၿပီ။ ေသာင္းစိန္ကေတာ့ ဦးမွန္အိမ္ေရွ႕ေရာက္တာနဲ႕ မီးတုတ္ကို ေျမမွာစိုက္လိုက္ၿပီး ေျမစိုင္ခဲေကာင္းေကာင္းတစ္လံုးကို ေကာက္ၿပီး အိမ္ေရွ႕တံခါးကို ပစ္လိုက္ေတာ့တာပဲ။ ညဘက္မို႕ တိတ္ေနေတာ့ ဦးမွန္အိမ္ေရွ႕တံခါးကို မွန္လိုက္တဲ့ ေျမစိုင္ခဲသံကို တစ္ရပ္လံုးလိုလို ၾကားလိုက္ၾကရတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ေသာင္းစိန္ရဲ႕ မေအ၊ ႏွမ အစံုအလင္နဲ႕ ဂုဏ္တင္ၿပီး ဦးမွန္ကို ဆဲလိုက္သံ ဆက္တိုက္ၾကားလိုက္ရတယ္။ အရပ္က ေသာင္းစိန္႕အသံမွန္း ခ်က္ခ်င္းသိလိုက္ၾကတယ္။ အိမ္ေတြထဲက ျပဴတစ္ျပဴတစ္လုပ္ေနၾကေပတဲ့ ဘယ္သူမွ ထြက္မလာရဲဘူး။ ဦးမွန္တို႕အိမ္ထဲမွာလည္း လံုးလံုးအေမွာင္ခ်ထားတယ္။ ဦးမွန္အိမ္၀င္းအျပင္ဘက္က လွည္းလမ္းေပၚမွာပဲ မီးတုတ္အေရာင္ေအာက္မွာ ေသာင္းစိန္ကို ဓားတရမ္းရမ္းနဲ႕ ေတြ႕ေနရတယ္။ သင္းက လူပါး။ အိမ္၀ိုင္းထဲ မ၀င္ဘူး။ အျပင္ကေနသာ စိန္ေခၚေနတာ။ "က်ဳပ္နဲ႕ေတြ႕ဦးမွာဆို ထြက္ခဲ့စမ္း"လို႕ ေအာ္ရင္း ဦးမွန္တုိ႕ တစ္မ်ဳိးလံုး ကုန္ေလာက္ေအာင္ ဆဲေနေတာ့တာပဲ။
သိပ္မၾကာလိုက္ဘူး။ ေသာင္းစိန္တစ္ေယာက္ ဦးမွန္အိမ္ေရွ႕မွာ ရမ္းေနတဲ့သတင္း ဟိုဘက္ရြာ ဒီဘက္ရြာ ေရာက္သြားတယ္။ သူ႕အဖြဲ႕သားေတြက ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန လာၿပီး ေအာ္ရင္းေဖ်ာင္းဖ်ေပတဲ့ မရဘူး။ "ငါ့အနားလာတဲ့အေကာင္ ဦးမွန္နဲ႕အတူတူ မသာျဖစ္သြားမယ္"လို႕ ေအာ္ေတာ့ ေသာင္းစိန္အနား ဘယ္သူမွ မကပ္၀ံ့ဘူး။ စမ္းတြင္းက သူႀကီး ဦးကံရတစ္ေယာက္ အိပ္မယ္လုပ္တုန္း ဆယ္အိမ္ေခါင္း ကိုဘ႐ုန္းက သတင္းလာေပးတယ္။ ဦးကံရႀကီးကေတာ့ "ဒီေကာင္ မူးလို႕ပါကြာ၊ ဒီအတုိင္းထားလိုက္"လို႕ပဲ ေျပာတယ္။ ဒီေတာ့ ဆယ္အိမ္ေခါင္းကိုဘ႐ုန္းလည္း အိမ္ျပန္ၿပီး အိပ္ေနလိုက္ေတာ့တယ္။ အမွန္မွာေတာ့ ဦးကံရႀကီးက ဦးမွန္ကို အရင္ကလိုမဟုတ္ဘူး။ သိပ္မၫြတ္ဘူး။ သူ႕ေယာက္ခမႀကီး ေသေကာင္ေပါင္းလဲျဖစ္ေနတာ သြားေရာ့ဆိုတဲ့သေဘာမ်ဳိးနဲ႕ ဦးမွန္လက္ထဲအပ္လိုက္တာ၊ ဦးမွန္ေကာင္းမႈ၊ ခုေတာ့ သူ႕ေယာက္ခမႀကီး ထူထူေထာင္ေထာင္ ျဖစ္လာ႐ံုတင္မကဘူး၊ သူငယ္ျပန္ၿပီး လမ္းေပၚက မိန္းကေလးမွန္သမွ် လွမ္းလက္ျပေနေတာ့တာ။ ဒီေတာ့လည္း သူႀကီးက ဘယ္ၫြတ္ပါေတာ့မလဲ။ ေသာင္းစိန္ကိုႏိုင္တဲ့ ေတာင္ရြာက ေမာင္တာတို႕၊ သူႀကီးတူေမာင္မူတို႕လည္း ဦးမွန္အိမ္နားေရာက္လာၾကတယ္။ လူလံုးမျပဘဲ၊ အသံမေပးဘဲ၊ ေမွာင္ရိပ္ထဲပဲေနတယ္။ တျခားလူဆိုရင္ေတာ့ တစ္မ်ဳိးျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာ။ ဦးမွန္ကေတာ့ နဂိုထဲက သူတို႕နဲ႕ မ်က္ေၾကာမတည့္ဘူး။ ဦးမွန္ကို နမုန္းၿခံထုတ္ လုပ္ပစ္လုိက္ခ်င္ေနၾကတာ ၾကာၿပီ။ ဒီေတာ့ ေမွာင္ရိပ္ထဲကေနရင္း ဗလာဆိုင္းနာသလို လုပ္ေနၾကေတာ့တယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ ေသာင္းစိန္ကိုယ္တိုင္ကလည္း သူတို႕ခိုင္းသမွ် ဖင္ေပါ့ေပါ့နဲ႕ လုပ္ေပးေနတဲ့ သူမ်ဳိးကိုး။ ေသာင္းစိန္တပည့္ေတြကေတာ့ ေမာင္မူတို႕၊ ေမာင္တာတို႕ ဘာလုပ္မယ္ဆိုတာပဲ ေစာင့္ေနၾကတယ္။ တစ္ရပ္လံုးတိတ္ၿပီး ေသာင္းစိန္ရဲ႕ ပံုမွန္ဆဲသံပဲ ၾကားေနရတယ္။ အေတာ္ၾကာေတာ့မွ ေမာင္မူနဲ႕ ေမာင္တာ ႏွစ္ေယာက္သားတိုင္ပင္ၿပီး စာသင္တိုက္က တိုက္အုပ္ကို သြားေလွ်ာက္ၾကတယ္။ တိုက္အုပ္ကေတာ့ ေမးေသးတယ္။ "ဒီေကာင္ ရမ္းေနတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားၿပီလဲ"တဲ့။ ေမာင္မူတို႕က "တစ္နာရီသာသာေလာက္ေတာင္ ရွိေရာေပါ့ဘုရား"လို႕ ေျဖေတာ့၊ ဘုန္းႀကီးေလးက "ေအ၊ ဒီေလာက္ျဖင့္ ေတာ္ေလာက္ၿပီ"လုိ႕ ေျပာရင္း လွဲေနရာက ထလုိက္လာတယ္။ ဘာလို႕ ဒီေလာက္ျဖင့္ ေတာ္ေလာက္ၿပီလို႕ မိန္႕တယ္ဆိုတာေတာ့ ေမာင္မူတို႕က ျပန္ေမးမၾကည့္ၾကဘူး။ သို႕ေပသိ၊ သူတို႕အခ်င္းခ်င္း တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးၾကတယ္။
ဦးမွန္တို႕ အိ္မ္ေရွ႕နား ဘုန္းႀကီးေလးေရာက္တာနဲ႕ ေသာင္းစိန္တပည့္တစ္ေယာက္က "ဘုန္းႀကီး ၾကြလာတယ္"လို႕ လွမ္းၿပီး ေအာ္လိုက္တယ္။ ေသာင္းစိန္က "ဘယ္ကဘုန္းႀကီးတုန္း"လို႕ ျပန္ေမးေသးတာ။ ေအာင္မဂၤလာေက်ာင္းဘက္က ကိုယ္ေတာ္ေတြဆို သူက မႈမွမမႈဘဲ။ ဒီေတာ့ သူ႕တပည့္တစ္ေယာက္က "ဗိုက္ဥာဏ္ရယ္ဗ်"လို႕ လွမ္းေျဖလိုက္တယ္။ အဲဒီတုန္းမွာပဲ ဘုန္းႀကီးေလးက လွမ္းအသံေပးလိုက္တယ္။ "ဟဲ့ေကာင္ ေသာင္းစိန္ ..."။ ဒီေတာ့ ေသာင္းစိန္က အသံလာရာ ေမွာင္ရိပ္ထဲကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ရင္း လက္အုပ္ခ်ီလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေျမႀကီးေပၚဒူးေထာက္ရင္း ၀တ္ခ်တယ္။ ဘုန္းႀကီးေလးကေတာ့ ေမွာင္ရိပ္ထဲမွာေတာင္ ရပ္မေနဘူး။ ေသာင္းစိန္နားအထိ ေလွ်ာက္သြားတယ္။ ဘုန္းႀကီးေလး ေနာက္နားက ေမာင္မူတို႕၊ ေမာင္တာတို႕လည္း ပါသြားေတာ့၊ ေသာင္းစိန္ရဲ႕ တပည့္ေတြလည္း ေမွာင္ရိပ္က ထြက္ၿပီး ေသာင္းစိန္အနားဆီသြားၾကတယ္။ ေသာင္းစိန္က မူးေနေပတဲ့ သူ႕ဆရာကိုေတာ့ သိတယ္။ ဒီေတာ့ "တပည့္ေတာ္ ဒီေကာင္ႀကီးကို လုပ္ထည့္လိုက္ၿပီးမွ လာမယ္ဘုရား"လို႕ ေျဖေသးတယ္။ ဘုန္းႀကီးေလးကေတာ့ "ဟေကာင္၊ ေတာ္ၿပီ။ ငါ့ေက်ာင္းလိုက္ခဲ့ေခ်"လို႕ ေျပာၿပီး "မင္းလက္ထဲကဓား ေမာင္တာႀကီးကို ေပးလိုက္။ ေမာင္မူ မီးတုတ္နဲ႕ ေရနံပုလင္းယူစမ္း။ ဟိုေကာင္ေတြ ေသာင္းစိန္ကို တြဲစမ္း"ဆိုၿပီး ၫႊန္ၾကားခ်က္ေတြ ေပးေနတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ငါ့ေနာက္လိုက္ခဲ့ၾကလို႕ ေျပာၿပီး သူကေရွ႕ေဆာင္ရင္း ေက်ာင္းဘက္ကို လာခဲ့ၾကတယ္။
ေက်ာင္းနားနီးလို႕ ရြာလယ္ရပ္က မမယ္ဆင့္ႀကီး အိမ္နားေရာက္ေတာ့ ဘုန္းႀကီးက ၀င္းေမာင္ကို ေရတစ္ပံုးသြားကဲ့ခိုင္းၿပီး ေသာင္းစိန္ေခါင္းက ေလာင္းခ်ခိုင္းလိုက္တယ္။ ေသာင္းစိန္လည္း နည္းနည္း ထူထူေထာင္ေထာင္ ျဖစ္လာတယ္။ အသံထြက္လာတယ္။ ဘုန္းႀကီးနဲ႕ မီးတုတ္ကိုင္ထားတဲ့ ေမာင္မူႀကီးက ေရွ႕နားဆီက ေလွ်ာက္ေနၾကတယ္။ စာသင္တိုက္ႀကီးကို လွမ္းျမင္ရေတာ့ ဘုန္းႀကီးေလးက ရပ္လိုက္ၿပီး ေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ေနာက္ကလိုက္လာတဲ့ သူေတြလည္း ရပ္သြားၾကတယ္။ ေနာက္က လူအုပ္ကို ဦးေဆာင္လာတဲ့ ေမာင္တာႀကီးက "ဒီေကာင့္ကို သူ႕အိမ္ပဲ ေခၚသြားလိုက္ေတာ့မယ္ဘုရား"လို႕ ေလွ်ာက္တယ္။ ဒီေတာ့ ဘုန္းႀကီးေလးက "ေသခ်ာရဲ႕လား"လို႕ လွမ္းေမးတယ္။ ဘာမွန္းမသိေပတဲ့ ေမာင္တာႀကီးက "ေသခ်ာပါသဘုရား"လို႕ ေျဖတယ္။ ဒီေတာ့ ဘုန္းႀကီးေလးက ေမာင္မူ႕ကိုၾကည့္ရင္း၊ "မင္းလည္း ျပန္ေခ်ေတာ့။ ေက်ာင္း၀င္းထိပ္မွာ မီးေရာင္ျမင္တယ္။ ကိုရင္ႀကီးစံေမာင္ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ မနက္က် ဦးကံရမ်ား ေပါက္ခ်လာၿပီး ဘာဘာညာညာ ေျပာရင္ ငါ့ဆီလႊတ္လိုက္"လို႕ မွာလိုက္တယ္။
ေမာင္မူတို႕လူသိုက္ ထြက္သြားၾကဖို႕ လုပ္ေနတုန္း ေသာင္းစိန္အသံ ၾကားလိုက္ရတယ္။ "ဘုန္းႀကီး တပည့္ေတာ္ ေလွ်ာက္စမ္းပါရေစ"တဲ့။ ဘုန္းႀကီးေလးက "ဆို"လို႕ပဲ ျပန္ေျပာတယ္။ ဒီေတာ့ ေသာင္းစိန္က ေလွ်ာက္တယ္။ "တပည့္ေတာ္ မခံႏိုင္တာက အားတိုင္းယားတိုင္း ၀ဋ္နဲ႕ကံကိုပဲ လွည့္ခ်ေနတာဘုရား။ လူဆိုတာ ၀ဋ္ရွိလုိ႕ ကံရွိလို႕ေပါ့ဘုရား။ ၀ဋ္မရွိ၊ ကံမရွိေတာ့ရင္ သိၾကား၊ ျဗဟၼာေတာင္ မဟုတ္ဘူး၊ နိဗၺာန္ေရာက္ကုန္ၾကမွာ မဟုတ္လား"။ ဘုန္းႀကီးေလးကေတာ့ ဘာမွ ျပန္မေျဖဘူး။ မီးတိုင္နဲ႕လွမ္းေနေတာ့ ေမွာင္ရိပ္ထဲမွာ အသာၿပံဳးေနတယ္။ ဒီေတာ့ ေသာင္းစိန္အသံ ထပ္ၾကားရျပန္တယ္။ "၀ဋ္ရွိလို႕ ကံရွိလို႕ လူျဖစ္တာပါ ဘုန္းႀကီးရာ။ က်ဳပ္ေျပာတာ မဟုတ္လား"လို႕ ထပ္ေမးတယ္။ ဘုန္းႀကီးေလးက မေျဖဘူး။ ဒါေပတဲ့ "ကိုင္း၊ သြားၾကေခ်ေတာ့။ ညဥ့္နက္လွၿပီ။ ေသာင္းစိန္ မင္းလည္း သြားအိပ္ေခ်ေတာ့"လို႕ လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ေတာင္ဘက္ဆီထြက္သြားၾကတဲ့ သူတို႕လူသိုက္ရဲ႕ ေက်ာဘက္ကို ေမွာင္ထဲမွာ အေတာ္ၾကာေအာင္ ရပ္ၾကည့္ေနလိုက္မိတယ္။
ခပ္လွမ္းလွမ္းေရာက္သြားၾကေတာ့မွ ဘုန္းႀကီးေလးက ေက်ာင္းဘက္ကို လွည့္ထြက္လာတယ္။ ၀ဋ္ရွိလုိ႕ ကံရွိလို႕ လူျဖစ္တာပါ ဘုန္းႀကီးရာလို႕ ေသာင္းစိန္စကားကို နားထဲမွာ ျပန္ၿပီးၾကားလိုက္မိေတာ့ ထပ္ၿပီးၿပံဳးမိျပန္တယ္။ ဒီေကာင္မူးေနေပတဲ့ အေတာ္သားလို႕ စိတ္ထဲမွာ သူ႕တပည့္ကို ခ်ီးက်ဴးလိုက္မိတယ္။ ေက်ာင္းဘက္နား အေတာ္နီးလာေတာ့ ေသာင္းစိန္႕စကားကို ထပ္ၾကားလိုက္မိျပန္တယ္။ ဒီေတာ့လည္း ထပ္ၿပီး ၿပံဳးမိျပန္တယ္။ ဒီတစ္ခါ ၿပံဳးမိတာကေတာ့ ဒီေကာင္အေတာ္သားလို႕ခ်ည္း ေတြးမိလို႕မဟုတ္ဘူး။ ဒီေကာင္က ငါ့တပည့္၊ ငါ့ေက်ာင္းထြက္ကိုးလို႕ ဆက္ေတြးမိလိုက္လုိ႕ပဲ။ ဒီေတာ့လည္း အၿပံဳးက နည္းနည္း ရွည္သြားတယ္။ ။
ျမင့္သန္း