သတင္းလူ

လူဆိုတာ သတင္းနဲ႔အတူေမြးၿပီး သတင္းမ်ားနဲ႔ႀကီးးျပင္းလုိ႔ ေနာက္ဆံုးကြယ္လြန္ခ်ိန္အထိ သတင္းနဲ႔ကင္းလို႔မရပါဘူးခင္ဗ်ား။
လူတစ္ေယာက္ လူ႔ျပည္ေရာက္လာတာနဲ႔ အု၀ဲဆိုေေအာ္လိုက္ခ်ိန္မွာ သတင္းနဲ႔စတင္ဆံုဆည္းရေတာ႔တာပါပဲ။
“ဘာေလးလဲ”
“ေယာက်ာၤးေလး”
“ဘယ္ႏွစ္ေပါင္လဲ”
“ႏွစ္ေပါင္တည္းပါ”
“မကေလာက္ပါဘူး”
“ဒီမွာၾကည့္ပါလား”
(မေအက အႏွီးလွန္ျပ)
“ငါက အဲဒီေပါင္ေမးတာမဟုတ္ဘူး။ အေလးခ်ိန္ေမးတာ။”
“ရွစ္ေပါင္”
အဲသလို… အဲသလိုေပါ႔ခင္ဗ်ာ။ ကေလးက မေျဖတတ္ေသးေတာ႔ ကေလးရဲ႕သတင္းကုိ မိဘမ်ားက ေျပာျပေပးရပါတယ္။ လူရယ္လို႔ျဖစ္လာတာနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးနဲ႔စႀကံဳရတယ္လို႔ေျပာရင္လည္း ရပါတယ္ခင္ဗ်။ အင္တာဗ်ဴးေနာက္က ကပ္ပါလာတာက ေ၀ဖန္ေရးပါပဲ။
“အသားက မည္းတယ္ေနာ္”
“အင္း ေနာက္ေတာ႔ျဖဴသြားမွာပါ။ သနပ္ခါးေလး ဆယ့္ငါးရက္လိမ္းေပးလိုက္႐ုုံပါပဲ”
“ေခါင္းႀကီးတာနဲ႔ နား႐ြက္ကားတာကေတာ႔ ျပင္လို႔မရႏုိင္ဘူး”
“ဥာဏ္ေကာင္းတာေပါ႔”
“ဥာဏ္ေကာင္းမေကာင္းေတာ႔မသိဘူး။ စြပ္က်ယ္လည္ပင္းေပါက္က်ယ္မွာေတာ႔ ေသခ်ာတယ္”
အဲသလိ ု… အဲသလို ေ၀ဖန္ေရးမ်ားဟာ နာမည္ေပး ပုခက္တင္ဆို္ၿပီး ဒံေပါက္ေၾကြးလိုက္ေတာ႔မွ …
ကေလးက ခ်စ္စရာေလး နာမည္က ႐ွင္းသန္႔ခန္႔တဲ႔ဆိုၿပီး ဒံေပါက္တန္ခိုးနဲ႔ ခၽြန္ျမေစေသာ္ရယ္လို႔ ျဖစ္ရျပန္ေရာ။ ဒီလိုနဲ႔ အဲဒီကေလးႀကီးလာေတာ႔ ဘယ္သူကမွ ႐ွင္းသန္႔ခန္႔လို႔ မေခၚပါဘူး။ နဖူးကက်ယ္ေတာ႔ ႏိုင္ငံတကာေလဆိပ္ (အင္တာေန႐ွင္နယ္ အဲယားပို႔) ကို အစြဲျပဳၿပီး “အင္တာ” လို႔ ေခၚၾကေရာ။ ကေလးခ်င္းကလည္း အင္တာပဲ။ လူႀကီးကလည္း “အင္တာ” ပဲ။ သူ႔အေမအေဖက “႐ွင္းသန္႔ခန္႔” လို႔ေခၚရင္ကိုပဲ သူ႔ေခၚမွန္းမသိဘူး။ “အင္တာ” ေခၚမွဗ်ာထူးေတာ႔တာ။ လူေတြသိဖို႔ အခက္ဆံုးက လူ႔အေၾကာင္းပဲေနာ္။ ဒံေပါက္ေကၽြးၿပီး အေခၚခိုင္းတဲ႔နာမည္က်ေတာ႔ မေခၚၾကဘူးခင္ဗ်။ ဒီလိုနဲ႔ ေက်ာင္းအပ္ရမယ္႔အ႐ြယ္ေရာက္လာေရာဆိုပါေတာ႔။
အရပ္ထဲက ေက်ာင္းမွာပဲ အပ္တာပါ။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးက ကေလးရဲ႕ဘႀကီးေတာ္တာပါပဲ။ အလြန္႐ုိးၿပီး ေ႐ွးဆန္တယ္ပဲ ေျပာၾကပါစို႔။ ေခတ္ဆန္တာေတြ ကုိ႔ယို႔ကားယားေတြ မႀကိဳက္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းအပ္ဖို႔ ေရာက္လာတာနဲ႔ -
“ေက်ာင္းနာမည္ကုိေတာ႔ ေခၚလုိ႔လြယ္တဲ့ နာမည္ေပးလုိက္ေပါ႔။ ကေလးက ညိဳေခ်ာဆိုေတာ႔ … ”
“ဘႀကီး … ေခ်ာညိဳလုိ႔ေပးရင္မေကာင္းဘူးလား။ သွ်ားညိဳနဲ႔လည္း ဆင္တူသြားေရာ”
“မေကာင္းဘူး။ ေခၚလို႔လြယ္ေအာင္ ေမာင္ညိဳပဲေခၚမယ္။ နာမည္ဆိုတာ ႀကီးလာေတာ႔ ႀကိဳက္သေလာက္ ေျပာင္းလို႕ရတာပဲ။”
ဆိုလိုက္ေတာ႔ အင္တာဟာ ေမာင္ညိဳျဖစ္သြားေရာ။ ေမာင္ညိဳဆယ္တန္းေအာင္သြားေတာ႔ …
“သား နာမည္တစ္ခုထပ္မွည့္လိုက္ၿပီ အေမ”
“ေျပာင္းတာမဟုတ္ဘူးလား”
“ထပ္တိုးတာ”
“ဘယ္သူတဲ႔တုန္း”
“ဘြန္ဗြိဳင္”
သတင္းစာဖတ္ေနတဲ႔ အေဖက မ်က္ခုံးပင့္ၿပီး
“ဘာတဲ႔”
“ဘြန္ဗြိဳင္”
“ဘာအဓိပၸာယ္လဲ”
“ဟာ … အေဖကလည္း … အဓိပၸာယ္တစ္ခုခု ႐ွိေနရင္ ဘယ္ေခတ္မီွပါ႔မလဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္လိုမွ အဓိပၸာယ္မ႐ွိတဲ႔နာမည္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ႐ွာရတာ။ ဒါဆိုေတာ့ နာမည္တူျပႆနာလည္း မေပၚႏုိင္ေတာ့ဘူး။ သီခ်င္းဆုိမလား။ စာေရးမလား။ ကုမၸဏီေထာင္မလား။ ဟိုတယ္ဖြင့္မလား။ ဒီနာမည္က တကယ္ အံ၀င္တာ”
အေမျဖစ္သူကေတာ့ သားကုိ အထင္ႀကီးၿပီးရင္း ႀကီးေနတာပါပဲ။ အေမက ၿပံဳးၿပံဳး ၿပံဳးၿပံဳး။ ဘြန္ဗြိဳင္ ကုမၸဏီလီမိတက္၊ ဘြန္ဗြိဳင္ ဟိုတယ္၊ ဘြန္ဗြိဳင္ရဲ႕ ဆီးရီးသစ္ဆိုတာေတြပါ ေတြးမိသြားတာကိုး။
“အဲဒါ သားနာမည္ကုိ သူငယ္ခ်င္းေတြက အသိအမွတ္ျပဳေအာင္ ဧည့္ခံခ်င္လုိ႔ … ”
ဒီလုိနဲ႔ ဘြန္ဗြိဳင္ရဲ႕ လႈပ္႐ွားမႈေတြဟာ စာေစာင္ဂ်ာနယ္မ်ားရဲ႕ စာမ်က္ႏွာေပၚ ေရာက္လာရဦးမွာပါပဲ။ တကယ္ ေတာ့ သတင္းကို စိတ္၀င္စားေနတဲ့ လူေတြကိုယ္တိုင္လည္း သတင္းေတြပဲ။ ေသေသခ်ာခ်ာေစာင့္ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ လူတိုင္းလူတိုင္းဟာ ေန႔စဥ္ သတင္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္ယွက္ႏြယ္ေနၾကတယ္။ သတင္းကို ျဖန္႔ေ၀ေရးသားေနသူ။ သတင္းဖန္တီးေနသူ။ သတင္းကုိ စိတ္၀င္စား ဖတ္႐ႈေနသူ။ သတင္းေတြကို သိခ်င္ေနသူ။ ကုိယ့္သတင္းကုိ သိေစ့ခ်င္သူ။ စုံလို႔ပါပဲ။ စာနယ္ဇင္းဆရာမ်ားအား ေခၚယူ႐ွင္းလင္းတယ္ဆုိတာ ကုိယ့္လုပ္ငန္းေၾကာင္း ကုိယ့္ေနရာအေၾကာင္း သတင္းပါခ်င္လို႔ပဲေပါ႔။
တကယ္ေတာ့ သတင္းသမားမ်ားဟာ ေလွကားထစ္လုိပါပဲ။ သတင္းသမားမ်ားကုိ နင္းၿပီး တက္သြားၾကသူေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ သတင္းသမားမ်ားကလည္း ကုိယ့္ေၾကာင့္ စင္ေပၚေရာက္သြားသူေတြကုိၾကည့္ၿပီး မုဒိတာပြားေနသူေတြပါ။ မေအာင္ျမင္ခင္ လူက သတင္းေနာက္လုိက္၊ လူကေအာင္ျမင္သြားေတာ့ သတင္းက အဲဒီလူေနာက္လိုက္။ အျပန္အလွန္ သိတတ္သူလည္း႐ွိ၊ မသိတတ္သူလည္း႐ွိ။
လူဆုိတာ သိတတ္စကတည္းက ကေလးဘ၀မွာ “မုန္႔သတင္း” စုံစမ္းရင္း ႀကီးျပင္းခဲ့တာပါ။ ဘယ္ဆိုင္က ၀ယ္တာလဲ။ မုန္႔နဲ႔အတူ အြန္ေစာ၊ ဂၽြန္ေစာပုံပါသလား ဆုိတာမ်ိဳးေပါ႔။ ေနာက္ေတာ့ လွတဲ့မိန္းကေလးသတင္းကို စိတ္၀င္စားျပန္ေရာ။ အဲဒီကာလကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကာတတ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆုိရင္ ႏွစ္ေလးငါးဆယ္ ၾကာတာပါ။ (မယုံမ႐ွိနဲ႔ ကုိယ္ေတြ႕)
အ႐ြယ္ေလးရလာၾကေတာ့ စိတ္၀င္စားတဲ့သတင္းေတြကေတာ့ ကြဲျပားကုန္တာေပါ႔ ခင္ဗ်ာ။
ေန စတင္ျဖစ္ေပၚလာခဲ့တာဟာ ႏွစ္သန္းေပါင္း သန္းငါးဆယ္႐ွိၿပီျဖစ္ၿပီး ဒီေလာင္ကၽြမ္းမႈဟာ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္သန္းေပါင္း သန္းငါးဆယ္ ၾကာဦးမွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ အဲဒီေလာက္ၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ေလာင္ကၽြမ္းမႈ အ႐ွိန္ေတြေလ်ာ့သြားၿပီး အပူ႐ွိန္ေပ်ာက္သြားမွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ဆယ္သန္းေက်ာ္ၾကာၿပီး တျဖည္းျဖည္း မွိန္ေဖ်ာ့လုိ႔ လံုး၀ ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာျဖစ္ေၾကာင္း စိတ္၀င္တစားေျပာၿပီး စိတ္ပူေနသူမ်ားလည္း႐ွိပါတယ္။
အသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္ တစ္ေယာက္နဲ႔ အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေရာ္နယ္ဒုိနဲ႔ပီလီ ဘယ္သူက ပုိေတာ္သလဲဆုိတာ အျငင္းပြားေနတာလည္း ေတြ႕ဖူးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သတင္းနဲ႔လူဟာ ခြဲမရပါဘူး။
ကံခၽြန္တုိ႔ဟာ လူေတြ စိတ္၀င္စားတဲ့သတင္းေတြကုိ ဘယ္ေလာက္ေပးႏုိင္မလဲ၊
အႀကိဳက္နဲ႔တိုက္ဆိုင္မႈ ဘယ္ေလာက္႐ွိမလဲ။ဘြန္ဗြိဳင္တို႔ပါ လက္ခံေအာင္ေတာ့ ႀကိဳးစားရမွာေပါ႔ ခင္ဗ်ာ။

(ကံခြ်န္ရဲ႕ မႏၲေလးၿမိဳ႕ကလူေတြအေၾကာင္းစာအုပ္ထဲမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။)

ကံခြ်န္