၂-မွတ္

လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ငါေသဆံုးခဲ့တာ ႏွစ္ေတြၾကာေပါ့
အခက္အခဲေတြက ငါ့အေပၚတစ္ရြက္ခ်င္း ေႁကြက်ႏိုင္လြန္းတယ္ ... ။
၀ဋ္ဒုကၡဆိုတာ ၀ပ္ေနတဲ့ဒုကၡ မဟုတ္ဘူး
ေဖေဖက ေမ့ေမ့ကို ေျပာေနတာ
(ငါ့ကိုမေမြးခင္ကတည္းက) နားစြန္နားဖ်ားေတာ့ ၾကားမိသား။
ေခြးေတြေျပးသလုိ ယုန္လည္းေျပးတတ္ပါရဲ႕
ဒါေပမယ့္
ေျခေလးေခ်ာင္းခ်င္းအတူတူ သူတို႕က "အူ"လို႕ရတယ္ေလ
ကဲ ...
ငါေကာက္ရထားတဲ့ ေရႊခါးပတ္နဲ႕ ဘယ္သူ႕ကို စိမ္ေခၚရင္ေကာင္းမလဲ
ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ မနက္ျဖန္နည္းနည္းလိုခ်င္တယ္။ ။

တာရာမင္းေ၀

Read more...

အမႈိက္ေတြ...... အမႈိက္ေတြ.....လာၿပီဗ်ိဳ႕

အခုပီဆာက်ယ္ စမ္းေခ်ာင္းမွာေနပါတယ္။ ပီဆာက်ယ္တို႔ စမ္းေခ်ာင္းမွာဆိုရင္ မနက္မနက္ဆိုရင္ အိပ္ရာက ႏိုးထဖို႔ ညကထဲက နာရီႏႈိးစက္ေပးအိပ္ဖို႔ မလိုပါဘူး။ မနက္(၆)နာရီမွာ အသံၾသ႐ွ႐ွနဲ႔ “ပူပူေလးေနာ္..ပဲျပဳတ္..ပဲျပဳတ္” ဆိုတဲ႔လမ္းေလွ်ာက္ေတာင္း႐ြက္ေစ်းသည္ရဲ႕ အသံနဲ႔စတင္မိတ္ဆက္ လမ္းသူလမ္းသားေတြကို အိပ္ပ်က္ေစပါေတာ့တယ္။ မေ႐ွးမေႏွာင္းမွာပဲ “အီၾကာေကြး၊ စမူဆာေၾကာ္”၊ “ေထာပတ္ဘိန္းမုန္႔”၊ “မုန္႔လံုးေရေပၚ၊ ေကာက္ညွင္းေပါင္း” အစ႐ွိတဲ႔ ေစ်းသည္ေအးႂကြယ္တို႕ရဲ႕ စူး႐ွ႐ွ၊ ခုနစ္သံခ်ီ ပရိေဒ၀၀မ္းစာေရးဆြဲလည္းသံေတြဟာ အစီအရီ မ႐ုိးရေလေအာင္ ေလေပၚမွာ ေၾကာ္ျငာၾကပါေတာ့တယ္။ အဲ... တျဖည္းျဖည္း မနက္(ရ) နာရီေလာက္ ေရာက္ျပီ ဆိုရင္ျဖင့္ “ဟင္းစား.......... အရီးေရ ၾကက္သား ပါတယ္၊ ၀က္သား ပါတယ္၊ ပုဇြန္ပါတယ္၊ မာလာငါးပါတယ္၊ ကကတစ္ပါတယ္၊ ဘာခ်က္အံုးမွာလဲ” ဆိုတဲ့ အသံစာစာနဲ႔ စူပါမားကက္တစ္ခုလံုး ေခါင္းေပၚတင္လာတဲ႔ ေစ်းသည္မေလး လမ္းထဲေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ပီဆာက်ယ္တို႔ အိပ္ရာမွ မေႏွးအမွန္ ေလးကန္စြာ ထလာရတဲ႔အခ်ိန္ေရာက္ပါျပီ။ ဒီေစ်းသည္ေတြၾကားထဲမွာ ထူးထူးျခားျခား ၀ယ္စားစရာလည္း မဟုတ္၊ ပုလင္းခြံ၊အိပ္ခြံလို ေရာင္းျပီး ဘတ္ဂ်က္႐ွာလို႔ရတာလည္းမဟုတ္တဲ့ အသည္ကေတာ့ “အမႈိက္ေတြ...... အမႈိက္ေတြ.....လာၿပီဗ်ိဳ႕” ပါတဲ႔။

ၾကားခါစက ပီဆာက်ယ္ ဘယ္လိုမွနားမလည္ခဲ႔ပါ။ အရပ္ထဲက လူငယ္ေလးေတြ အခ်င္းခ်င္းေနာက္ေျပာင္ေအာ္ဟစ္သြားတာပဲ ထင္မိခဲ႔ပါတယ္။ တစ္ရက္မဟုတ္ႏွစ္ရက္မဟုတ္ ၾကားလာရေတာ့ အိမ္ျပင္ထြက္ စပ္စုရပါေတာ့တယ္။ တြန္းလွည္းအေဟာင္း ခေနာ္နီခေနာ္နဲ႔ေလးကို ေဘးေလးဘက္ေလးတန္က ဗီႏိုင္းေၾကာ္ျငာဖ်င္စ အေဟာင္းေတြနဲ႔ကာထားတဲ့ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုး အမႈိက္သိမ္းလွည္းေလးကို ေတြ႔ရပါေတာ့တယ္။ အားလားလား.... ေသခ်ာေစာင့္ၾကည့္ေတာ့မွ မႏၱေလးသႀကၤန္က်ံဳးေဘးမွာ ဂ်စ္ကားေတြတန္းစီေနသလို တန္းစီေနတဲ့လွည္းေတြ တစ္စီးမက ေတြ႕ရပါေတာ့တယ္။ တာ၀န္သိတတ္ၾကပါေပတယ္လို႔ ဆိုရေလမလားပဲ။ အိျႏၵာေက်ာ္ဇင္ရဲ႕“ဗိုက္ဆာေနလား၊ မာမားေခါက္ဆြဲကိုစား”၊ ရဲေလးရဲ႕ ဘာတံဆိပ္မွန္းမသဲကြဲေတာ့တဲ့ မုတ္ဆိတ္ရိတ္တံေၾကာ္ျငာ၊ မိုးေဟကိုရဲ႕ ဟိုဘက္ကိုလွည့္ၿပီး ဂ်နီဖာလိုးပက္(ဇ္)ကို အျပိဳင္ခ်ဲထားတဲ့ ထီဆိုင္ေၾကာ္ျငာ အစ႐ွိတဲ့ ဗီႏိုင္းေၾကာ္ျငာ ဖ်င္စအေဟာင္းေတြနဲ႔ လွည္းေလးေတြဟာ ၾကည့္လို႔ပဲ ေကာင္းပါေသးတယ္။ ေရာက္စက ေခတ္မမွီေသးတဲ႔ ပီဆာက်ယ္တို႔ကေတာ့ ေခါင္ေလာင္းသံ ဂေလာင္ဂေလာင္နဲ႔ အမႈိက္ကားကို ေစာင့္ခဲ႔မိလို႔ ေနာက္ေဖးက အမႈိက္ပံုးေလာက္က်ခဲ႔ဘူးပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့သူမ်ားနည္းတူ “အမႈိက္ေတြ...... အမႈိက္ေတြ..... လာၿပီဗ်ိဳ႕” ကိုပဲအားကိုးသမႈ ျပဳရပါေတာ့တယ္။

ေနာက္ဆက္တြဲ(၁)
မေန႔မနက္က ထူးထူးျခားျခား ဂေလာင္ဂေလာင္နဲ႔ အမႈိက္ကားေခါင္းေလာင္းသံၾကားလို႔ မယံုတစ္၀က္၊ ယံုတစ္၀က္နဲ႔ ထြက္ၾကည့္မိေတာ့ ေမာင္မင္းႀကီးသားအမႈိက္ကားကို ထူးထူးျခားျခား ေတြ႔ရပါေတာ့တယ္။ ႏိုင္ငံျခားသြားလို႔ ႏွစ္လ႐ွည္ၾကာကြဲကြာေနတဲ့ ေဆြမ်ိဳးမိတ္ေဆြကိုျပန္ေတြ႔ရသလို ၀မ္းသားအားရမ်က္ႏွာေတြနဲ႔ ရပ္ကြက္ထဲမွာ႐ွိတဲ့ အိမ္ေစ့၊ တိုက္ခန္းေစ့ကလူမ်ား အမႈိက္အိပ္၊ အမႈိက္ေတာင္းကိုယ္စီနဲ႔ ထြက္လာၾကျပီးအမိႈက္ကားမွာ သူ႔ထက္ငါ အလုအယက္ အမိႈက္ပစ္ၾကပါေတာ့တယ္။ စမ္းေခ်ာင္းမွာေနတဲ့ (၂) လအတြင္း ဒါဟာ ပထမဆံုးေတြ႔ရျခင္းပါ။ ဒီအခ်ိန္မွာ “အမႈိက္ေတြ...... အမႈိက္ေတြ..... လာၿပီဗ်ိဳ႕” လွည္းကေလးတစ္စီးကို ပီဆာက်ယ္အမွတ္တမဲ့နဲ႔ သတိထားလိုက္မိပါတယ္။ ၀မ္းနည္းတဲ႔အၾကည့္နဲ႔ အမႈိက္ကားကို ၾကည့္ေနတဲ့ အမိႈက္အိပ္ေကာက္ေနက် ကိုယ္၀န္ေဆာင္အမ်ိဳးသမီးကို တြန္းလွည္းတြန္းတဲ႔ သူ႔ေယာက္်ားလုပ္သူက တိုးတိုး တိုးတိုးနဲ႔ ဘာေတြေဖ်ာင္းဖ်ေနလည္းမသိပါဘူး။ နန္းေတာ္ေ႐ွ႕ဆရာတင္ရဲ႕ “ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ အလုပ္မ႐ွိေတာ့ တံတားႀကီးကို ၾကည့္ကာငိုမိသည္” ဆိုတဲ႔ သီခ်င္းတစ္ပိုင္းတစ္စကို သြားသတိရမိေလရဲ႕။ ပီဆာက်ယ္လည္း ခ််ိဳတကူးနဲ႔ ဂုဏ္ရည္မတူ လုပ္မေနအားပါဘူး။ အမိႈက္ထည့္ထားတဲ႔ႂကြပ္ႂကြပ္အိပ္ႏွစ္လံုးဆြဲၿပီး တ႐ုတ္သိုင္းကားထဲက က်န္ေက်ာင္း႐ႈံးေလာက္တဲ့ အျမန္ႏႈန္းနဲ႔ အမိႈက္ကားေနာက္ကို အျမန္လိုက္ရပါေတာ့တယ္။

ေနာက္ဆက္တြဲ(၂)
ဒီေန႔မနက္ ပီဆာက်ယ္တို႔လမ္းမွာ အရင္အတိုင္းပါပဲ။
မနက္(၆)နာရီမွာ အသံၾသ႐ွ႐ွနဲ႔ “ပူပူေလးေနာ္...ပဲျပဳတ္..ပဲျပဳတ္” ဆိုတဲ႔လမ္းေလွ်ာက္ေတာင္း႐ြက္ေစ်းသည္ရဲ႕အသံနဲ႔ စတင္မိတ္ဆက္ လမ္းသူလမ္းသားေတြကို အိပ္ပ်က္ေစပါေတာ့တယ္။ မေ႐ွးမေႏွာင္းမွာပဲ “အီၾကာေကြး၊ စမူဆာေၾကာ္”၊ “ေထာပတ္ဘိန္းမုန္႔”၊ “မုန္႔လံုးေရေပၚ၊ ေကာက္ညွင္းေပါင္း” အစ႐ွိတဲ႔ ေစ်းသည္ေအးႂကြယ္တို႕ရဲ႕ စူး႐ွ႐ွ၊ ခုနစ္သံခ်ီ ပရိေဒ၀ ၀မ္းစာေရးဆြဲလည္းသံေတြဟာ အစီအရီ မ႐ုိးရေလေအာင္ ေလေပၚမွာ ေၾကာ္ျငာၾကပါေတာ့တယ္။ အဲ... တျဖည္းျဖည္း မနက္(ရ) နာရီေလာက္ ေရာက္ျပီ ဆိုရင္ျဖင့္ “ဟင္းစား......... အရီးေရ ၾကက္သား ပါတယ္၊ ၀က္သား ပါတယ္၊ ပုဇြန္ပါတယ္၊ မာလာငါးပါတယ္၊ ကကတစ္ပါတယ္၊ ဘာခ်က္အံုးမွာလဲ” ဆိုတဲ့ အသံစာစာနဲ႔ စူပါမားကက္တစ္ခုလံုး ေခါင္းေပၚတင္လာတဲ႔ ေစ်းသည္မေလး လမ္းထဲေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ပီဆာက်ယ္တို႔ အိပ္ရာမွ မေႏွးအမွန္ ေလးကန္စြာ ထလာရတဲ႔အခ်ိန္ေရာက္ပါျပီ။ ဒီေစ်းသည္ေတြၾကားထဲမွာ ထူးထူးျခားျခား ၀ယ္စားစရာလည္း မဟုတ္၊ ပုလင္းခြံ၊အိပ္ခြံလို ေရာင္းျပီး ဘတ္ဂ်က္႐ွာလို႔ရတာလည္းမဟုတ္တဲ့ ့အသည္ကေတာ့ ဒီအခ်ိန္မွာ “အမႈိက္ေတြ...... အမႈိက္ေတြ..... လာၿပီဗ်ိဳ႕” ပါတဲ႔။

Read more...

ပန္းသီးခ်ဥ္ပုံျပင္

အခ်ိန္အခါကာ ၾသဂုတ္လ လလည္ခန္႔ျဖစ္ေလသည္။

သူရိန္ေနမင္းက ပူပူျပင္းေနၿပီး၊
လူအမ်ားလည္း အလုပ္ပါးကာ၊
အားခ်င္တိုင္းအားၿပီးသကာလ၊
အိမ္တြင္းမေအာင္းဘဲ၊
အေပါင္းအသင္းစုကာ၊
ဟိုဟိုဒီဒီလည္ပတ္၍ ၊
ေအးရာေအးေၾကာင္း ခိုေအာင္းစရာ၊
ေနရာေပါင္းစုံ လိုက္ရွာၾကေလသတည္း။

အခ်ိဳ႐ွာ သကာမွာေတြ႔၊ အရိပ္႐ွာ ပန္းၿခံမွာေတြ႔။ ပန္းၿခံမွာ႐ွာ အတြဲေတြေတြ႔။ ဟာ... ဟုတ္ေသးပါဘူး။ ေျပာရင္း ေျပာရင္း ဘယ္ေရာက္သြားပါလိမ့္။ ဒီလို ဒီလို ပန္းၿခံမွာ အရိပ္႐ွာ၊ ေအးေအးေဆးေဆးနားနားေနေနနဲ႔ ေရဘူးကို ထုတ္ေသာက္၊ ဟိုေငး ဒီေငး။ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း ေဆြးမိ ေဆြးရာ ေဆြးေနသေပါ့ေလ။ အသျပာေငြကလည္း ေျခာက္ကပ္ေတာ့ စိမ္းစိမ္းျမင္ရာ၊ စားစရာလို႔မွတ္ဆိုၿပီး ေျပာတဲ့သူကေျပာ။ လူဆိုတာမ်ိဳးကလည္း ကိုယ္ကသာႀကိဳက္မိၿပီဆိုရင္ ဘာမွာမေတြးဘူးရယ္၊ ေျပာခ်င္ရာေတြ ေျပာတတ္ၾကတာေပါ့။ ဘာတဲ့ရယ္ တစ္ေယာက္က ေျပာပါေလေရာ - " မင္းကြာ၊ ေျမပဲဆံသာ႐ွိမယ္ဆိုရင္ ျမက္ေတာင္ သုတ္စားလို႔ေကာင္းမယ္ကြ" တဲ့။ သူလုပ္ပုံနဲ႔ ႏြားေတြေတာင္ မ်က္ခုံးလႈပ္သြားေလာက္တယ္။

ဒီလိုအခ်ိန္အခါ ဒီလိုရာသီမွာ ပန္းသီးပင္ေတြမွာ ပန္းသီးေတြ အၿပံဳလိုက္၊ အဆုပ္လိုက္ေတြ သီးေနၾကပါၿပီ။ ျမင္သမွ် ပန္းသီးပင္ေတြမွာလည္း ပန္းသီးေတြကိုပဲ ေတြ႕ေတာ့တာေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ႀကီးကလည္း ပန္းသီးေတြ ဘုန္းေပါလေအာ သီးေနတာကိုျမင္ေတာ့ သူမွတ္မိမွတ္ရာ ေျပာျပပါေရာ။

"ပန္းသီးေႄကြက်တာကို လူအမ်ားက ေတြးခ်င္ရာေတြးတာကြ၊ အမ်ိဳးမ်ိဳး စဥ္စားခ်င္ရာစဥ္းစာၿပီးေတာ့ ဟိုေဖာ္ထုတ္၊ဒီေဖာ္ထုတ္လုပ္ေတာ့ ဟိုဥပေဒသ၊ဒီဥပေဒသေတြေပၚလို႔က ေပၚခဲ့တာေပါ့ကြာ" - လို႔ ေျပာတာလည္းေျပာရဲ႕။ တိတိက်က်လည္း မွတ္သားထားတတ္ပါေပတယ္။

သူေျပာေနက် စကားကေတာ့- " ဘာမွမလုပ္ရင္၊ ဘာမွ ျဖစ္မလာဘူး"။
သူဆိုတတ္တဲ့သီခ်င္းက- "ထိုင္ေနလို႔ကေတာ့ ဘာမွျဖစ္မလာဘူး"။
"ကိုလံဘတ္(စ)ဆိုလား၊ ဗာစကိုဒဂါးမားဆိုလား ဆိုတဲ့သူက လွ်ာလွ်ာ႐ွည္႐ွည္၊ စူးစူးစမ္းစမ္းလုပ္လို႔ အေမရိကားကိုဆိုလား၊ အင္ဒီယားဆိုလား ႐ွာေဖြေတြ႕႐ွိေဖာ္ထုတ္ခဲ့တာကြ" -လို႔လည္း ေျပာျပပါရဲ႕။

ပန္းသီးပင္ေတြ၊ ပန္းသီးေတြျမင္ေတာ့ သူလည္း ဟိုေတြး၊ ဒီေတြးနဲ႔ေပါ့ေလ။ ပန္းသီးေတြကလည္း ခပ္စိမ္းစိမ္းေလးေတြ။ ေရေဆးစားၾကည့္ေတာ့ ခပ္ခ်ဥ္ခ်ဥ္ရယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ႀကီးကလည္း စူးစူးစမ္းစမ္း ႐ွာေဖြေဖာ္ထုတ္တတ္ပါတယ္။ ေစာင့္သာၾကည့္။ ဒီသေကာင္ အႀကံႀကီးတယ္။

ခဏေနေတာ့ သူက- "ပန္းသီးေတြ ခူးကြာ။ ဟိုသေကာင့္သား စတိုင္ေလးနဲ႔ ပဲေပးမယ္မႀကံနဲ႔။ ေရာ့ မင္းအိတ္ထဲထည့္။"

ဒီလိုနဲ႔ ဒီလိုနဲ႔ အိမ္ကိုျပန္ေရာက္။ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ရလို႔ ပင္ပန္းတာ အသာထား။ လာစမ္း လာစမ္း။ ပန္းသီးလာ လွီး။ ေၾသာ္ အတင္းအဓမၼ။
လုပ္အားေပး။ ေပးခ်င္းေပး၊ မေပးခ်င္ေပး။ စားခ်င္ေတာ့လည္း လုပ္ေပါ့ေလ။
အင္း ခႏၱီစ - မႏိုင္၍သီးခံျခင္းသည္ မဂၤလာမည္၏။
ဟာ မဟုတ္ေသးပါဘူး။
ေနာက္ဆုံေတာ့ ဘာျဖစ္သြားတယ္ထင္လဲ။ ေအာက္မွာ ျပထားတဲ့ ပုံျပ အစီအစဥ္ကိုသာ ၾကည့္ပါေတာ့ေလ။

လုပ္နည္းကိုင္နည္း နိႆရည္း

၁။ အေစာပိုင္းကာလမွာ ဒီလို လွပ ေက်ာ့႐ွင္းအျပစ္ကင္းတဲ့၊ ပန္းေတြနဲ႔ ေ၀ေနတဲ့ ပန္းသီးပ်ိဳသခင္မပါ။

၂။ အခ်ိန္တန္ အရြယ္ေရာက္ ပြင့္ခ်ိန္တန္ၿပီးေတာ့၊ သီးခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း သီးရေတာ့တာပါ။

၃။ သန္႔႐ွင္းေနေအာင္ အေတာ္အတန္ေရေဆးေပးရေသးတာေပါ့။

၄။ ေသးေသးသြယ္သြယ္ လွတပတျဖစ္ေအာင္ ဒီလိုစနစ္တက်လွီး။

၅။ ၿပီးေတာ့ ဆားရည္စိမ္ၿပီး တစ္ပါတ္ေလာက္ထား။

၆။ အဆုံးေတာ့လည္း ဒီလို ဒီလို ပန္းသီးခ်ဥ္ ရတာေပါ့။

ပန္းသီးခ်ဥ္ပုံျပင္ ဤတြင္ ၿပီး၏။
ဇနိ
Ref: S. Kar(A. Z. Oo), N. Hein, Z. Ni, K. Z. Wai, L. Win

Read more...

၀ဋ္ရွိလို႕ ေတာ္ၾကတာပါဗ်ာ

၀ဋ္ရွိလို႕ ေတာ္ၾကတာပါဗ်ာ
ျမင့္သန္း
စတိုင္သစ္၊ ဇူလိုင္၊ ၂၀၀၃။

ဦးမွန္က နာမည္တစ္လံုးနဲ႕ေနတာ။ ဓာတ္ဆရာဦးမွန္ဆိုတာကိုသာ ၾကည့္။ ဒီတစ္ေၾကာမွာေတာ့ သူ႕ကို ယံုၾကတယ္။ ယံုဆို ဦးမွန္က မဟုတ္တာ မေျပာဘူး။ စကားေျပာရာမွာလည္း အပိုဆာဒါးနဲ႕ မလိုတာမ်ား မပါဘူး။ စမ္းတြင္းဘက္ဆီက ၾသဠာရိက ဆရာခဆိုရင္ ေဆး၀ါးတင္မကဘူး၊ စာေတြဘာေတြ အေတာ္ရတယ္။ ဒီေတာ့ ေဆးေပးဖို႕ကို သူက အေတာ္ၫႊန္းေနေသးတာ။ အၫႊန္းၾကားရတာနဲ႕ကို လူနာက အဖ်ားေပ်ာက္ခ်င္သေလာက္ေတာင္ ျဖစ္တတ္တယ္။ အဲဒီလိုပဲ အထက္ဘက္ဆီက မၾကာမၾကာလာတတ္တဲ့ အာယုေဗဒ ဦးဖိုးလွမ်ားဆိုရင္လည္း လူနာကို မၾကည့္ခင္ ေလတစ္လံုး မိုးတစ္လံုး ေျပာေနတာနဲ႕ကို လူနာက သူငယ္အိမ္စိုက္သြားေရာ။ ဦးမွန္တို႕က အဲဒီလိုမဟုတ္ဘူး။ ေျပာေတာ့ေျပာတယ္။ ေလထြားတာ၊ ေလာၾကြားတာမ်ဳိးေတြ မဟုတ္ဘူး။ သူက စကားအခံကေလးနဲ႕ ေဆးကုတာ။ "၀ဋ္နာ၊ ကံနာကလြဲလို႕ေတာ့ ဆရာ ဘာမွမေၾကာက္ဘူး။ သူမ်ားလို ဇာမခ်ဲ႕ဘူး။ ဦးမွန္ေျပာတာ မမွန္လို႕မ်ားေတာ့ အေၾကာက္အကန္မေျပာဘူး။ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ပဲ ျပန္မယ္"တဲ့။ အဲဒီအေျပာကို ဘယ္သူက ဘယ္လို စလို္က္တယ္မသိဘူး။ "ဦးမွန္ မမွန္၊ အိမ္ကိုျပန္"ရယ္လို႕ ကေလးေတြ ပါးစပ္ထဲမွာ တစ္ေဘာင္ေပၚသလို ျဖစ္ေနတယ္။

ခက္တာတစ္ခုက ၀ဋ္နာကံနာဆိုတဲ့ ကိစၥပဲ။ ဘယ္လိုဟာမ်ဳိးက ၀ဋ္နာကံနာပဲရယ္လို႕ေတာ့ လူေတြက သိခ်င္တာေပါ့။ စာသင္တိုက္ႀကီးက တိုက္အုပ္ကေတာ့ ေျပာတာပဲ။ ၀ဋ္နာကံနာဆိုတာက ကုလို႕မရႏိုင္တဲ့ေရာဂါတဲ့။ ၀ဋ္ေၾကြးရွိလို႕ျဖစ္တာ။ ကံေၾကြးရွိလို႕ ျဖစ္တာတဲ့။ ဒီေတာ့ ဦးမွန္ကုလို႕မရတဲ့လူမွန္သမွ် ၀ဋ္ေၾကြးကံေၾကြးရွိတဲ့ လူေတြခ်ည္းလို႕ပဲ ေျပာရေတာ့မွာပဲ။ ဆယ္ပင္စုက ေမာင္အုန္းကိုပဲ ၾကည့္ေတာ့။ ထန္းတက္ေနတာ အေကာင္းသား။ အလကား လွ်ာရွည္ၿပီး ဟိုဘက္ကမ္း လိုက္သြားတယ္။ သေဘၤာကူလီသြားလုပ္သတဲ့။ အဲဒီက ဖ်ားနာၿပီး ျပန္လာတယ္။ မၾကာမၾကာ ျမစ္ထဲေရဆင္းခ်ဳိးရာက အပူရွပ္တယ္ဆိုပဲ။ ရြာျပန္ေရာက္ေတာ့ ဦးမွန္နဲ႕ ကုတယ္။ မရပါဘူး။ သူနဲ႕အတူ ဟိုဘက္ကမ္းသြားၿပီး အလုပ္လုပ္တဲ့ သူငယ္ေတြေျပာေတာ့ ဒီေကာင္က ဇကေလးရွိတယ္။ မိန္းမလိုက္စားတယ္တဲ့။ ေရာဂါက အပူရွပ္တာမွမဟုတ္ဘဲ။ ကာလသားေရာဂါ ဆိုသလားပဲ။ ဦးမွန္ကေတာ့ အပူရွပ္တာက ဓာတ္သေဘာနဲ႕ဆိုင္ေလေတာ့ အုန္းစိမ္းေရကေလးတိုက္ၿပီး ေနမက်ခင္ ေခါင္းက ေရေလာင္းခ်ဳိးခိုင္းေနတာ။ ေမာင္အုန္းခမ်ာမလဲ မေသခင္ ခ်မ္းလြန္းလို႕ ဆတ္ဆတ္ကို တုန္ေနတာ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မရပါဘူး။
ဦးမွန္ႀကီး လက္ေလွ်ာ့ရမလို ျဖစ္ေနတုန္း ေမာင္အုန္းဇာတ္လမ္းကို လူႀကီးေတြ သိသြားၾကတယ္။ ကာလသားေခါင္း ေသာင္းစိန္က တိုက္အုပ္ကို ေလွ်ာက္လိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ တုိက္အုပ္လည္း မေနသာဘူး။ ဦးမွန္ကို အေၾကာင္းစံု ေခၚေျပာျပရတယ္။ ဒီေတာ့ ဦးမွန္ကေျပာသတဲ့ "တပည့္ေတာ္လည္း အထင္သား"တဲ့၊ "ဒီကိစၥက ၀ဋ္နာကံနာပဲ"တဲ့။ ဒီေတာ့ ဘုန္းႀကီးေလးက "ခုေခတ္အေျပာေတာ့ ကာလသားေရာဂါေပါ့ဗ်ာ"လို႕ မယုတ္မလြန္ေလး ေျပာတယ္။ ဒီေတာ့ ဦးမွန္ကေျပာသတဲ့။ "အဲဒါကို တပည့္ေတာ္ေျပာတာေပါ့၊ တဏွာေၾကာင့္၊ ဥပါဒါန္ေၾကာင့္၊ အ၀ိဇၨာေၾကာင့္ျဖစ္တာေတြဟာ ကိေလသာ၀ဋ္ပဲ မဟုတ္ေပဘူးလား ကိုယ္ေတာ္။ ကိေလသာ၀ဋ္လည္း ၀ဋ္တစ္ပါးပဲဗ်"တဲ့။ ဒီေတာ့လည္း တိုက္အုပ္ဘုန္းႀကီးကေလးက ဘာျပန္ေျပာႏိုင္ေတာ့မွာတုန္း။ အသာေခါင္းညိတ္႐ံုပဲ။ ဒါေတာင္ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႕ ရသမွ် ဓာတ္နဲ႕တြက္ခ်က္ၿပီး ကိေလသာကို တန္ျပန္ႏိုင္ေအာင္ စီးပစ္ရမယ္ဆိုၿပီး ကာလီသီးေထာင္းၿပီး ေမာင္အုန္းပါးစပ္ထဲ အတင္းခြံ႕ခိုင္းတာ။ ေမာင္အုန္းခမ်ာ ေသသာသြားေရာ၊ ေခါင္းက ေရေလာင္းေလာင္းၿပီး ခ်ဳိးေပးၾကတာမ်ားလို႕ ခ်မ္းကလည္းခ်မ္း၊ ကာလီသီးေထာင္း ခြံ႕တာ ၿမိဳရလို႕ ပါးစပ္ကလည္း စပ္လို႕ ၿပဲေနရွာတာ။ ေသေတာ့ မ်က္စိေတာင္ အေတာ္ပိတ္ယူၾကရတယ္ ေျပာတယ္။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေသမွေတာ့ ၀ဋ္နာကံနာခ်ည္းပဲလို႕ ေျပာၾကရေတာ့တာပဲ။ ဒီကိစၥနဲ႕ ပတ္သက္လို႕လည္း ဘယ္သူကမွ ဦးမွန္ကို အျပစ္မေျပာၾကပါဘူး။ သူလက္လႊတ္ရသမွ် ၀ဋ္နာကံနာလို႕ သူက ေျပာၿပီးသားကိုး။ ဒါေပတဲ့ ေတာင္ရြာက ကာလသားေခါင္း ေသာင္းစိန္ကေတာ့ သိပ္ဘ၀င္မက်ဘူး။ လမ္းမွာ ဦးမွန္နဲ႕တိုးရင္ တံေတြးကို ပစ္ခနဲေထြးၿပီး၊ ဖြဟဲ့ လြဲပါေစ၊ ဖယ္ပါေစလို႕ ဦးမွန္ၾကားေအာင္ ေျပာတယ္။ ဒိျပင္ "က်ဳပ္မ်ား မေျပာေကာင္း မဆိုေကာင္း၊ ေသေကာင္ေပါင္းလဲ ျဖစ္လို႕မ်ားေတာ့ သခ်ဳႋင္းကုန္းမွာသြားၿပီး ပစ္သာထားလိုက္ၾက။ ဦးမွန္နဲ႕ေတာ့ မကုၾကနဲ႕"လို႕ လူထူထူမွာ ဦးမွန္ၾကားေအာင္လည္း ေျပာတတ္တယ္။ ဦးမွန္ကေတာ့လည္း ေသာင္းစိန္ၾကားေအာင္ မၾကားတၾကားေျပာတယ္။ "မင္းနဲ႕ငါ ေတြ႕ၾကရဦးမွာပါ"တဲ့။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႕ဆံုလို႕ တျခားတစ္ေယာက္အေၾကာင္း ေျပာၾကၿပီဆိုရင္ျဖင့္ သူႀကီး ဦးကံရက "မင္းတို႕ႏွစ္ေယာက္မွာလည္း ဘယ္၀ဋ္နဲ႕ ဒီမွာလာဆံုေနၾကတယ္ မသိဘူး"လို႕ သူကိုယ္တိုင္ ဘယ္ေတာ့မွ ေျဖႏိုင္မွာမဟုတ္တဲ့ ေမးခြန္းကို အၿမဲေမးေလ့ရွိတယ္။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ရြာႏွစ္ရြာၾကားမွာေနတဲ့ စံထားေသတယ္။ စံထားညီ ငေခြးနဲ႕ ေသာင္းစိန္က အတူႀကီးၾကတာ။ စံထားတို႕အိမ္က ေသာင္းစိန္ရဲ႕ စားအိမ္ေသာက္အိမ္။ ငေခြးက ေသာင္းစိန္ရဲ႕ လက္႐ံုး။ ေသာင္းစိန္က ကာလသားေခါင္း။ အ႐ိုက္ေကာင္းတယ္၊ လက္ယဥ္တယ္ဆိုေပတဲ့ တကယ္႐ိုက္တာ ငေခြးက႐ိုက္တာ။ ငေခြးက မူးကြဲ၊ မတ္ကြဲေလာက္တင္ မဟုတ္ဘူး။ ဂ်ဳိေဇာင္း ေဗြေပါက္လို႕ေခၚတဲ့ ေခါင္းမကြဲဘဲ၊ ေဘးဘက္မွာ အဖုႀကီး သီးထြက္လာ႐ံုေလာက္ ႐ိုက္တာမ်ဳိးလည္း ပိုင္တယ္။ ေခါင္းေဘးမွာ အသီးႀကီးထြက္ေနေတာ့ လူတိုင္းျမင္တယ္မဟုတ္လား။ ဒါမ်ဳိးက လူ႐ိုက္ခံရတယ္လို႕ သိကၡာက်႐ံု က်ေစခ်င္လို႕ ႐ိုက္တာမ်ဳိး။ ကြဲေစခ်င္လို႕ တုတ္နဲ႕႐ုိက္တာ မဟုတ္ဘူး။ ေၾကးျပားေစ့ေတြကို အေတာင့္လိုက္ျဖစ္ေအာင္ အိတ္ထဲထည့္ၿပီး ခ်ဳပ္ထားတာနဲ႕ ႐ိုက္ရတာ။ အသီးထြက္႐ံုမကဘူး၊ ဂ်ဳိေဇာင္းမွာ ႐ိုက္ရာက်န္ေစခ်င္ရင္ ဂုန္နီၾကမ္းစပတ္ၿပီး ႐ိုက္ဆြဲ႐ိုက္ရသတဲ့။ ဆာလာအိတ္စနဲ႕ဆို မျဖစ္ဘူး။ နည္းနည္းႏုတာကိုး။ ထားဦး။ ငေခြးရဲ႕ ႐ိုက္နည္းေတြ။ သူ႕အစ္ကို စံထားအေၾကာင္း ဆက္ရေအာင္။ စံထားက ၀က္အေမြးေကာင္းတယ္။ သားစပ္ေကာင္းတယ္ေျပာရမယ္။ ဒီတစ္ေၾကာမွာ နာမည္ရတယ္။ လိုခ်င္တဲ့လူေတြက မွာေတာင္ထားရတယ္။ တံတားထိပ္ကားဆိပ္က အာ့စိန္ႀကီးသူငယ္ခ်င္း အာ့ေဖာင္ဆိုရင္ ပိုက္ဆံေတြဘာေတြေတာင္ ႀကိဳေပးၿပီး မွာတယ္လို႕ၾကားရတာပဲ။ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ ၀က္ေမြးၾကတယ္ဆိုေပတဲ့၊ စံထားက အစကအဆံုးလုပ္တာပဲ။ သူမ်ားကို ခိုင္းလည္း စိတ္တုိင္းမက်တတ္တဲ့လူမ်ဳိး။ ခိုင္းဖို႕ေစဖို႕ ေကာင္ကေလးေတြ ရွိေပတဲ့ သူ႕ဘာသာလုပ္ရမွ ေက်နပ္တဲ့လူမ်ဳိး။ ဟိုတစ္ေလာဆီကေတာ့ ၀က္ေပါက္ကေလးေတြ ထပ္က်ေတာ့ ၿခံေထာင့္နားက လူးက်င္းကို နည္းနည္းထပ္ခ်ဲ႕တယ္။ ေကာင္ကေလးေတြ လုပ္ၿပီးသားပဲ။ အဲဒါကို သူက မေနႏိုင္ မထိုင္ႏုိင္နဲ႕ သြားၿပီး ႏြံေတြကို နင္းၾကည့္တာ၊ ေျမႀကီးထဲျမဳပ္ၿပီး သံေခ်းေတြဘာေတြ တက္ေနတဲ့ သံကေပၚၿပီး စံထားကို စူးပါေလေရာ။ စူးေတာ့လည္း သိပ္ဂ႐ုမစိုက္ဘူး။ ထံုးစံအတိုင္း ေသးနဲ႕ပန္း၊ ေျမႀကီးနဲ႕သိပ္။ ဒိထက္နည္းနည္း ပိုဆိုးလာေတာ့ နႏြင္းမႈန္႕သိပ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အနာရွိန္က မက်ဘဲ ငန္းဖမ္းသလို ျဖစ္တာေတာ့၊ ဟိုလူဒီလူက ၀ိုင္းေျပာၾကတာနဲ႕ ဦးမွန္ဆီေရာက္သြားပါေလေရာ။ လိုရင္းေျပာရရင္ေတာ့ ဦးမွန္လည္း ဘာမွမတတ္ႏိုင္တဲ့ အေျခအေနဆိုေတာ့ စံထားေသပါေလေရာ။
စံထားေသေတာ့ ေသာင္းစိန္က ရြာမွာမရွိဘူး။ ဟိုဘက္ကမ္းမွာ။ သူ႕ဆရာတုိက္အုပ္ဘုန္းႀကီးနဲ႕ သူႀကီးဦးကံရကို ဟိုဘက္ကမ္းက ကိုယ္ေတာ္ေတြက တာ၀တႎသာ ဘုရားပြဲႀကီး လုပ္ဖို႕ကိစၥ အပင့္အဖိတ္ရွိလို႕ သြားၾကေတာ့ ဘုန္းႀကီးေလးက ေသာင္းစိန္နဲ႕ ေမာင္ဆင္ကို ေခၚသြားတယ္။ ဘုန္းႀကီးေလးနဲ႕ သူႀကီးျပန္လာေတာ့ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ပါမလာဘူး။ ဘုရား၀င္းထဲက ဇရပ္တစ္ေဆာင္ျပင္ဖို႕ ေနရစ္ခဲ့ၾကတာ။ တစ္ပတ္ဆယ္ရက္ေလာက္ၾကာသြားတယ္။ ေသာင္းစိန္တို႕ဒီဘက္ကမ္းျပန္ေရာက္လို႕ တံတားထိပ္ကားဆိပ္မွာတင္ စံထားသတင္းၾကားရေတာ့တာပဲ။ အာ့စိန္ႀကီးကမ်ားဆို "ဒီေကာင္၊ လူေကာင္း။ ဒီေကာင္၊ လူေကာင္း"လို႕ ပါးစပ္က တတြတ္တြတ္နဲ႕ မ်က္ရည္မက်႐ံုတင္ပဲ။ အာ့စိန္ႀကီးဆိုင္လာတဲ့ ဆရာ၀န္ကေလးကလည္း "ဒီေကာင္မေသသင့္ဘဲ ေသရတာ"လို႕ ေျပာလည္းေျပာေတာ့ ေသာင္းစိန္ ေဒါထပါေလေရာ။ ဘာလို႕ မေသသင့္တယ္၊ ဘာ့ေၾကာင့္ ေသသြားရတယ္ဆိုတာ သူ႕အတြက္ အေရးမႀကီးေတာ့။ အဓိကကေတာ့ ဦးမွန္ေၾကာင့္ပဲ။ ဦးမွန္ဆီေရာက္မွ စံထား ေသရတာကိုး။
ေသာင္းစိန္တို႕ ရြာျပန္ေရာက္ေတာ့ အေတာ္ကေလး မိုးခ်ဳပ္ေနၾကၿပီ။ ေမာင္ဆင္နဲ႕ လမ္းခြဲၾကမယ္လုပ္ေတာ့ ေသာင္းစိန္က ေမာင္ဆင္ကို ေျပာသတဲ့။ "ငါ ဦးမွန္ကို သြားသတ္ဦးမယ္"။ ဒီေတာ့ ေမာင္ဆင္က ရယ္စရာသေဘာနဲ႕ ျပန္ေျပာတယ္။ "မင္းသတ္ၿပီးရင္ေျပာ၊ ငါအေခါင္းစပ္ေပးမယ္"။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္စလံုးက တံတားထိပ္ ကားဆိပ္မွာတင္ အေတာ္ေသာက္ထားၾကေတာ့ ေမာင္ဆင့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ မူးလို႕ေျပာတာပဲလို႕ထင္တာ။ ေသာင္းစိန္ကေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ဘူး။ ကျပင္ျပဳတ္မွေတာ့ တုိင္ငုတ္ခ်ည္း ခ်န္ထားလို႕ မျဖစ္ဘူးဆိုတဲ့ သေဘာပဲ။ ဒီေတာ့ အိမ္ျပန္ၿပီး ကိုင္းခုတ္တဲ့ဓား သြားယူတယ္။ မီးတုတ္ယူတယ္။ မီးတုတ္ကို ေရနံႏွစ္ရင္း ေရနံေခ်း အပိုနည္းနည္းကို ေဟာလစ္ပုလင္းလြတ္လိုဟာမ်ဳိးထဲ ထည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အာ့စိန္ႀကီးဆိုင္က ၀ယ္လာတဲ့ အျဖဴပုလင္းကို ခါးၾကားမွာထိုးၿပီး၊ ဦးမွန္အိမ္ဘက္ကို ထြက္သြားပါေလေရာ။ ဦးမွန္အိမ္က ေနာက္ေဖးတန္း အလယ္နားေလာက္မွာဆိုေတာ့ ရြာလယ္လမ္းနဲ႕ ဦးတိုက္ပဲ။ လွည္းဦးတိုက္၊ ေလွဦးတိုက္ ခုိက္တတ္တယ္ဆိုလို႕ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက မႀကိဳက္ေပမယ့္ ဦးမွန္ကေတာ့ မမႈဘူး။ သူကဓာတ္ဆရာကိုး။ ဓာတ္ဆရာမွာ ျပႆနာမရွိဘူးဆိုပဲ။ ဦးမွန္တို႕အိမ္က အိမ္ေရွ႕တံခါးေတာင္ ပိတ္ထားၿပီ။ အရပ္ထဲမွာလည္း အိမ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မီးမွိ္တ္ထားၾကၿပီ။ ေသာင္းစိန္ကေတာ့ ဦးမွန္အိမ္ေရွ႕ေရာက္တာနဲ႕ မီးတုတ္ကို ေျမမွာစိုက္လိုက္ၿပီး ေျမစိုင္ခဲေကာင္းေကာင္းတစ္လံုးကို ေကာက္ၿပီး အိမ္ေရွ႕တံခါးကို ပစ္လိုက္ေတာ့တာပဲ။ ညဘက္မို႕ တိတ္ေနေတာ့ ဦးမွန္အိမ္ေရွ႕တံခါးကို မွန္လိုက္တဲ့ ေျမစိုင္ခဲသံကို တစ္ရပ္လံုးလိုလို ၾကားလိုက္ၾကရတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ေသာင္းစိန္ရဲ႕ မေအ၊ ႏွမ အစံုအလင္နဲ႕ ဂုဏ္တင္ၿပီး ဦးမွန္ကို ဆဲလိုက္သံ ဆက္တိုက္ၾကားလိုက္ရတယ္။ အရပ္က ေသာင္းစိန္႕အသံမွန္း ခ်က္ခ်င္းသိလိုက္ၾကတယ္။ အိမ္ေတြထဲက ျပဴတစ္ျပဴတစ္လုပ္ေနၾကေပတဲ့ ဘယ္သူမွ ထြက္မလာရဲဘူး။ ဦးမွန္တို႕အိမ္ထဲမွာလည္း လံုးလံုးအေမွာင္ခ်ထားတယ္။ ဦးမွန္အိမ္၀င္းအျပင္ဘက္က လွည္းလမ္းေပၚမွာပဲ မီးတုတ္အေရာင္ေအာက္မွာ ေသာင္းစိန္ကို ဓားတရမ္းရမ္းနဲ႕ ေတြ႕ေနရတယ္။ သင္းက လူပါး။ အိမ္၀ိုင္းထဲ မ၀င္ဘူး။ အျပင္ကေနသာ စိန္ေခၚေနတာ။ "က်ဳပ္နဲ႕ေတြ႕ဦးမွာဆို ထြက္ခဲ့စမ္း"လို႕ ေအာ္ရင္း ဦးမွန္တုိ႕ တစ္မ်ဳိးလံုး ကုန္ေလာက္ေအာင္ ဆဲေနေတာ့တာပဲ။
သိပ္မၾကာလိုက္ဘူး။ ေသာင္းစိန္တစ္ေယာက္ ဦးမွန္အိမ္ေရွ႕မွာ ရမ္းေနတဲ့သတင္း ဟိုဘက္ရြာ ဒီဘက္ရြာ ေရာက္သြားတယ္။ သူ႕အဖြဲ႕သားေတြက ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန လာၿပီး ေအာ္ရင္းေဖ်ာင္းဖ်ေပတဲ့ မရဘူး။ "ငါ့အနားလာတဲ့အေကာင္ ဦးမွန္နဲ႕အတူတူ မသာျဖစ္သြားမယ္"လို႕ ေအာ္ေတာ့ ေသာင္းစိန္အနား ဘယ္သူမွ မကပ္၀ံ့ဘူး။ စမ္းတြင္းက သူႀကီး ဦးကံရတစ္ေယာက္ အိပ္မယ္လုပ္တုန္း ဆယ္အိမ္ေခါင္း ကိုဘ႐ုန္းက သတင္းလာေပးတယ္။ ဦးကံရႀကီးကေတာ့ "ဒီေကာင္ မူးလို႕ပါကြာ၊ ဒီအတုိင္းထားလိုက္"လို႕ပဲ ေျပာတယ္။ ဒီေတာ့ ဆယ္အိမ္ေခါင္းကိုဘ႐ုန္းလည္း အိမ္ျပန္ၿပီး အိပ္ေနလိုက္ေတာ့တယ္။ အမွန္မွာေတာ့ ဦးကံရႀကီးက ဦးမွန္ကို အရင္ကလိုမဟုတ္ဘူး။ သိပ္မၫြတ္ဘူး။ သူ႕ေယာက္ခမႀကီး ေသေကာင္ေပါင္းလဲျဖစ္ေနတာ သြားေရာ့ဆိုတဲ့သေဘာမ်ဳိးနဲ႕ ဦးမွန္လက္ထဲအပ္လိုက္တာ၊ ဦးမွန္ေကာင္းမႈ၊ ခုေတာ့ သူ႕ေယာက္ခမႀကီး ထူထူေထာင္ေထာင္ ျဖစ္လာ႐ံုတင္မကဘူး၊ သူငယ္ျပန္ၿပီး လမ္းေပၚက မိန္းကေလးမွန္သမွ် လွမ္းလက္ျပေနေတာ့တာ။ ဒီေတာ့လည္း သူႀကီးက ဘယ္ၫြတ္ပါေတာ့မလဲ။ ေသာင္းစိန္ကိုႏိုင္တဲ့ ေတာင္ရြာက ေမာင္တာတို႕၊ သူႀကီးတူေမာင္မူတို႕လည္း ဦးမွန္အိမ္နားေရာက္လာၾကတယ္။ လူလံုးမျပဘဲ၊ အသံမေပးဘဲ၊ ေမွာင္ရိပ္ထဲပဲေနတယ္။ တျခားလူဆိုရင္ေတာ့ တစ္မ်ဳိးျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာ။ ဦးမွန္ကေတာ့ နဂိုထဲက သူတို႕နဲ႕ မ်က္ေၾကာမတည့္ဘူး။ ဦးမွန္ကို နမုန္းၿခံထုတ္ လုပ္ပစ္လုိက္ခ်င္ေနၾကတာ ၾကာၿပီ။ ဒီေတာ့ ေမွာင္ရိပ္ထဲကေနရင္း ဗလာဆိုင္းနာသလို လုပ္ေနၾကေတာ့တယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ ေသာင္းစိန္ကိုယ္တိုင္ကလည္း သူတို႕ခိုင္းသမွ် ဖင္ေပါ့ေပါ့နဲ႕ လုပ္ေပးေနတဲ့ သူမ်ဳိးကိုး။ ေသာင္းစိန္တပည့္ေတြကေတာ့ ေမာင္မူတို႕၊ ေမာင္တာတို႕ ဘာလုပ္မယ္ဆိုတာပဲ ေစာင့္ေနၾကတယ္။ တစ္ရပ္လံုးတိတ္ၿပီး ေသာင္းစိန္ရဲ႕ ပံုမွန္ဆဲသံပဲ ၾကားေနရတယ္။ အေတာ္ၾကာေတာ့မွ ေမာင္မူနဲ႕ ေမာင္တာ ႏွစ္ေယာက္သားတိုင္ပင္ၿပီး စာသင္တိုက္က တိုက္အုပ္ကို သြားေလွ်ာက္ၾကတယ္။ တိုက္အုပ္ကေတာ့ ေမးေသးတယ္။ "ဒီေကာင္ ရမ္းေနတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားၿပီလဲ"တဲ့။ ေမာင္မူတို႕က "တစ္နာရီသာသာေလာက္ေတာင္ ရွိေရာေပါ့ဘုရား"လို႕ ေျဖေတာ့၊ ဘုန္းႀကီးေလးက "ေအ၊ ဒီေလာက္ျဖင့္ ေတာ္ေလာက္ၿပီ"လုိ႕ ေျပာရင္း လွဲေနရာက ထလုိက္လာတယ္။ ဘာလို႕ ဒီေလာက္ျဖင့္ ေတာ္ေလာက္ၿပီလို႕ မိန္႕တယ္ဆိုတာေတာ့ ေမာင္မူတို႕က ျပန္ေမးမၾကည့္ၾကဘူး။ သို႕ေပသိ၊ သူတို႕အခ်င္းခ်င္း တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးၾကတယ္။
ဦးမွန္တို႕ အိ္မ္ေရွ႕နား ဘုန္းႀကီးေလးေရာက္တာနဲ႕ ေသာင္းစိန္တပည့္တစ္ေယာက္က "ဘုန္းႀကီး ၾကြလာတယ္"လို႕ လွမ္းၿပီး ေအာ္လိုက္တယ္။ ေသာင္းစိန္က "ဘယ္ကဘုန္းႀကီးတုန္း"လို႕ ျပန္ေမးေသးတာ။ ေအာင္မဂၤလာေက်ာင္းဘက္က ကိုယ္ေတာ္ေတြဆို သူက မႈမွမမႈဘဲ။ ဒီေတာ့ သူ႕တပည့္တစ္ေယာက္က "ဗိုက္ဥာဏ္ရယ္ဗ်"လို႕ လွမ္းေျဖလိုက္တယ္။ အဲဒီတုန္းမွာပဲ ဘုန္းႀကီးေလးက လွမ္းအသံေပးလိုက္တယ္။ "ဟဲ့ေကာင္ ေသာင္းစိန္ ..."။ ဒီေတာ့ ေသာင္းစိန္က အသံလာရာ ေမွာင္ရိပ္ထဲကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ရင္း လက္အုပ္ခ်ီလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေျမႀကီးေပၚဒူးေထာက္ရင္း ၀တ္ခ်တယ္။ ဘုန္းႀကီးေလးကေတာ့ ေမွာင္ရိပ္ထဲမွာေတာင္ ရပ္မေနဘူး။ ေသာင္းစိန္နားအထိ ေလွ်ာက္သြားတယ္။ ဘုန္းႀကီးေလး ေနာက္နားက ေမာင္မူတို႕၊ ေမာင္တာတို႕လည္း ပါသြားေတာ့၊ ေသာင္းစိန္ရဲ႕ တပည့္ေတြလည္း ေမွာင္ရိပ္က ထြက္ၿပီး ေသာင္းစိန္အနားဆီသြားၾကတယ္။ ေသာင္းစိန္က မူးေနေပတဲ့ သူ႕ဆရာကိုေတာ့ သိတယ္။ ဒီေတာ့ "တပည့္ေတာ္ ဒီေကာင္ႀကီးကို လုပ္ထည့္လိုက္ၿပီးမွ လာမယ္ဘုရား"လို႕ ေျဖေသးတယ္။ ဘုန္းႀကီးေလးကေတာ့ "ဟေကာင္၊ ေတာ္ၿပီ။ ငါ့ေက်ာင္းလိုက္ခဲ့ေခ်"လို႕ ေျပာၿပီး "မင္းလက္ထဲကဓား ေမာင္တာႀကီးကို ေပးလိုက္။ ေမာင္မူ မီးတုတ္နဲ႕ ေရနံပုလင္းယူစမ္း။ ဟိုေကာင္ေတြ ေသာင္းစိန္ကို တြဲစမ္း"ဆိုၿပီး ၫႊန္ၾကားခ်က္ေတြ ေပးေနတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ငါ့ေနာက္လိုက္ခဲ့ၾကလို႕ ေျပာၿပီး သူကေရွ႕ေဆာင္ရင္း ေက်ာင္းဘက္ကို လာခဲ့ၾကတယ္။
ေက်ာင္းနားနီးလို႕ ရြာလယ္ရပ္က မမယ္ဆင့္ႀကီး အိမ္နားေရာက္ေတာ့ ဘုန္းႀကီးက ၀င္းေမာင္ကို ေရတစ္ပံုးသြားကဲ့ခိုင္းၿပီး ေသာင္းစိန္ေခါင္းက ေလာင္းခ်ခိုင္းလိုက္တယ္။ ေသာင္းစိန္လည္း နည္းနည္း ထူထူေထာင္ေထာင္ ျဖစ္လာတယ္။ အသံထြက္လာတယ္။ ဘုန္းႀကီးနဲ႕ မီးတုတ္ကိုင္ထားတဲ့ ေမာင္မူႀကီးက ေရွ႕နားဆီက ေလွ်ာက္ေနၾကတယ္။ စာသင္တိုက္ႀကီးကို လွမ္းျမင္ရေတာ့ ဘုန္းႀကီးေလးက ရပ္လိုက္ၿပီး ေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ေနာက္ကလိုက္လာတဲ့ သူေတြလည္း ရပ္သြားၾကတယ္။ ေနာက္က လူအုပ္ကို ဦးေဆာင္လာတဲ့ ေမာင္တာႀကီးက "ဒီေကာင့္ကို သူ႕အိမ္ပဲ ေခၚသြားလိုက္ေတာ့မယ္ဘုရား"လို႕ ေလွ်ာက္တယ္။ ဒီေတာ့ ဘုန္းႀကီးေလးက "ေသခ်ာရဲ႕လား"လို႕ လွမ္းေမးတယ္။ ဘာမွန္းမသိေပတဲ့ ေမာင္တာႀကီးက "ေသခ်ာပါသဘုရား"လို႕ ေျဖတယ္။ ဒီေတာ့ ဘုန္းႀကီးေလးက ေမာင္မူ႕ကိုၾကည့္ရင္း၊ "မင္းလည္း ျပန္ေခ်ေတာ့။ ေက်ာင္း၀င္းထိပ္မွာ မီးေရာင္ျမင္တယ္။ ကိုရင္ႀကီးစံေမာင္ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ မနက္က် ဦးကံရမ်ား ေပါက္ခ်လာၿပီး ဘာဘာညာညာ ေျပာရင္ ငါ့ဆီလႊတ္လိုက္"လို႕ မွာလိုက္တယ္။
ေမာင္မူတို႕လူသိုက္ ထြက္သြားၾကဖို႕ လုပ္ေနတုန္း ေသာင္းစိန္အသံ ၾကားလိုက္ရတယ္။ "ဘုန္းႀကီး တပည့္ေတာ္ ေလွ်ာက္စမ္းပါရေစ"တဲ့။ ဘုန္းႀကီးေလးက "ဆို"လို႕ပဲ ျပန္ေျပာတယ္။ ဒီေတာ့ ေသာင္းစိန္က ေလွ်ာက္တယ္။ "တပည့္ေတာ္ မခံႏိုင္တာက အားတိုင္းယားတိုင္း ၀ဋ္နဲ႕ကံကိုပဲ လွည့္ခ်ေနတာဘုရား။ လူဆိုတာ ၀ဋ္ရွိလုိ႕ ကံရွိလို႕ေပါ့ဘုရား။ ၀ဋ္မရွိ၊ ကံမရွိေတာ့ရင္ သိၾကား၊ ျဗဟၼာေတာင္ မဟုတ္ဘူး၊ နိဗၺာန္ေရာက္ကုန္ၾကမွာ မဟုတ္လား"။ ဘုန္းႀကီးေလးကေတာ့ ဘာမွ ျပန္မေျဖဘူး။ မီးတိုင္နဲ႕လွမ္းေနေတာ့ ေမွာင္ရိပ္ထဲမွာ အသာၿပံဳးေနတယ္။ ဒီေတာ့ ေသာင္းစိန္အသံ ထပ္ၾကားရျပန္တယ္။ "၀ဋ္ရွိလို႕ ကံရွိလို႕ လူျဖစ္တာပါ ဘုန္းႀကီးရာ။ က်ဳပ္ေျပာတာ မဟုတ္လား"လို႕ ထပ္ေမးတယ္။ ဘုန္းႀကီးေလးက မေျဖဘူး။ ဒါေပတဲ့ "ကိုင္း၊ သြားၾကေခ်ေတာ့။ ညဥ့္နက္လွၿပီ။ ေသာင္းစိန္ မင္းလည္း သြားအိပ္ေခ်ေတာ့"လို႕ လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ေတာင္ဘက္ဆီထြက္သြားၾကတဲ့ သူတို႕လူသိုက္ရဲ႕ ေက်ာဘက္ကို ေမွာင္ထဲမွာ အေတာ္ၾကာေအာင္ ရပ္ၾကည့္ေနလိုက္မိတယ္။
ခပ္လွမ္းလွမ္းေရာက္သြားၾကေတာ့မွ ဘုန္းႀကီးေလးက ေက်ာင္းဘက္ကို လွည့္ထြက္လာတယ္။ ၀ဋ္ရွိလုိ႕ ကံရွိလို႕ လူျဖစ္တာပါ ဘုန္းႀကီးရာလို႕ ေသာင္းစိန္စကားကို နားထဲမွာ ျပန္ၿပီးၾကားလိုက္မိေတာ့ ထပ္ၿပီးၿပံဳးမိျပန္တယ္။ ဒီေကာင္မူးေနေပတဲ့ အေတာ္သားလို႕ စိတ္ထဲမွာ သူ႕တပည့္ကို ခ်ီးက်ဴးလိုက္မိတယ္။ ေက်ာင္းဘက္နား အေတာ္နီးလာေတာ့ ေသာင္းစိန္႕စကားကို ထပ္ၾကားလိုက္မိျပန္တယ္။ ဒီေတာ့လည္း ထပ္ၿပီး ၿပံဳးမိျပန္တယ္။ ဒီတစ္ခါ ၿပံဳးမိတာကေတာ့ ဒီေကာင္အေတာ္သားလို႕ခ်ည္း ေတြးမိလို႕မဟုတ္ဘူး။ ဒီေကာင္က ငါ့တပည့္၊ ငါ့ေက်ာင္းထြက္ကိုးလို႕ ဆက္ေတြးမိလိုက္လုိ႕ပဲ။ ဒီေတာ့လည္း အၿပံဳးက နည္းနည္း ရွည္သြားတယ္။ ။
ျမင့္သန္း

Read more...

႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ျခင္း

ခ်စ္သူနဲ႕ ကိုယ့္ၾကားမွာ
လက္တန္းမပါတာကလြဲလို႕
ဘ၀ေလးက အေပ်ာ္ဖတ္႐ုပ္ရွင္ျဖစ္တယ္
ရွင္သန္ျခင္းဟာ အသံထြက္ညံ့တဲ့
ဒိုင္ယာေလာ့ျဖစ္လိုျဖစ္
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းက ပိတ္ကားေပၚမွာ
ျပဇာတ္ဆန္ဆန္သိမ္းလို႔သိမ္း
ဒီလုိနဲ႕
ဆံုး႐ွံဳးျခင္းဟာ သမား႐ိုးက်အဖြဲ႕အႏြဲ႕မွာ ဇာတ္နာခဲ့။

လက္မွတ္မလိုဘဲ ေရာက္ခဲ့ရတဲ့ေနရာေလးမွာ
မၾကာမၾကာ ဗိုက္ဆာတတ္တာကလြဲရင္
ကံၾကမၼာဟာ ၾကမ္းပိုးတစ္ေကာင္လို
နာက်င္ေစမယ္လို႕
ဘယ္တုန္းကမွ ႀကိဳၿပီး စာတမ္းမထိုးခဲ့ဘူး။

လူၾကမ္းတစ္ေယာက္လို ၀ိုင္း၀န္းက်ိန္ဆဲၾက ဘ၀ကို
မၾကည့္တတ္ေတာ့ အျပစ္ေတြက တသီတတန္းႀကီး
မ်က္ရည္ေတြ ခုိးခိုးသုတ္ၾကတဲ့ အခန္းေတြေပါ
ခ်စ္သူကို လက္တို႕ၿပီးရယ္ေမာရ။
ေတာ္ပါၿပီ
ဘယ္သူကမ်ား ဇာတ္ေၾကာင္းကို ႀကိဳေျပာထားပါလိမ့္
တို႕ေတြ တစ္ေန႕ေန႕ေသရမယ္လို႕ ...။ ။

သစၥာပိုင္စိုး

Read more...

ေလတိုက္ခ်ိန္

ေရဒီယိုက
ေခတ္ေဟာင္းေတးတစ္ပုဒ္ဆိုေနတယ္
ညေနခင္းဟာ စိတ္အေျပာင္းအလဲျမန္တယ္၊
ေကာင္းကင္မွာ
ေအးေအးလူလူ က်က္စားေနတဲ့ တိမ္တစ္အုပ္
အေရာင္ရင့္ခ်ိန္
အုန္းပင္တို႔ ေခါင္းခါျပပုံက ခါးခါးသီးသီး
အိမ္ေခါင္မိုးေပၚ
တမာပြင့္ေျခာက္ေတြ ထင္ရာစိုင္းေနပုံကလည္း
ခါးခါးသီးသီး
ပန္းပြင့္တစ္ခ်ိဳ႕ဟာ
အလွတရားေၾကာင္းမွ ေကာင္းေကာင္းသိမသြားခင္
ေၾကြႏွင့္ၿပီ
ေလဟာ
ျပတင္းတံခါးကို အသံျမည္ေအာင္ ေဆာက္ပိတ္
လြင့္ေနတဲ့စိတ္
ကိုယ္ထည္ေပၚ ျပဳတ္က်လာပုံက
အလန္႔တၾကား။ ။

မင္းထက္ညိမ္း

Read more...

ပေယာဂ

ေမွာ္အတတ္နဲ႔ လ ကိုေဖ်ာက္
အေမွာင္ေတြ တေပါက္ေပါက္ ရြာခ်ခိုင္းေတာ့

လေရာင္မက္တဲ့
ငွက္တစ္သိုက္
သစ္႐ြက္ႀကိဳ သစ္ရြက္ၾကားမွာ
ငိုက္ေနေလရဲ႕။

ခ်မ္းမင္းအိမ္

Read more...

နေမာ္နမဲ့

ဘာသိဘာသာေနတတ္တဲ့ ငါ့အေပၚ
သာမိတဲ့ 'လ' လည္း
ေနာင္တေတြ ထမ္းပိုးၿပီး
တိမ္မည္းေတြဆီ လမ္းႀကံဳ၀င္သြားေလရဲ႕။

ဓါတ္သိပတ္သိ ေလျပည္ညွင္းကေတာ့
ငါ့ရင္ဘတ္နဲ႔ပ်ိဳးတဲ့
ပြင့္တူ႐ြက္တူကို
ရနံ႔မယူေတာ့ဘူးတဲ့။

ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ အခမ္းအနားခ်ဲ႕တတ္တဲ့
ဧည့္ခံစကားလုံးေတြ
စိမ္းစိုေအာင္ မပ်ိဳးတတ္ကတည္းက
ငါ့ဆီမွာ
ဖိတ္စာေတြ ေရာက္မလာၾကေတာ့ဘူး။

မိုးသွ်န္း

Read more...

ပဥၥလက္

မနက္ခင္းကလည္း
ခ်က္ႏို႔ဆီနဲ႔ အေရာတ၀င္ျဖစ္လို႔
အီၾကာေကြးေသးေသးေလးနဲ႔ စစ္ေျပၿငိမ္းလို႔
သတင္းစာနဲ႔ လက္မထပ္ဘဲ အတူေနလို႔။

ေန႔ခင္းကေတာ့
ေရလိုက္ငါးလိုက္၀ါဒကို မ်က္မွန္တပ္လို႔
အစာအိမ္ကို ျဗဴတီဆလြန္းပို႔ရ
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ စစ္တုရင္ထိုးရနဲ႔
(သူပဲ ပြဲတိုင္း႐ႈံးေလ့႐ွိတယ္။)

ညက်ရင္
ဂ်နီဖာလိုပက္ကို
အိပ္မက္ မက္ပစ္မယ္။

သစၥာနီ

Read more...

မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဖြင့္ဟ၀န္ခံခ်က္

ေယာက္်ားတစ္ေယာက္က မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္တယ္ဆိုတာ အဲဒီမိန္းမနဲ႕ ပတ္သက္သမွ်အရာရာကို သူတစ္ဦးတည္း စိုးမိုးပိုင္ဆိုင္လိုျခင္းပဲျဖစ္ပါတယ္။ သူခ်စ္တဲ႕ မိန္းမ သူ႕တစ္ေယာက္တည္းအေပၚ စြဲလမ္းတမ္းတေအာင္ သူဘယ္လိုဆြဲေဆာင္ ႀကိဳးစားရမလဲဆိုတဲ႕ ေလာဘနဲ႕ အတၱဟာ ေယာက္်ားရဲ႕ အခ်စ္ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ မိန္းမတစ္ေယာက္က ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္ၿပီဆိုတဲ႕အခါ မိန္းမရဲ႕ဘ၀ဟာ ေယာက္်ားရဲ႕ဘ၀ထဲကို အလိုအေလ်ာက္ စီး၀င္သြားရတယ္။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ႕သူကို ကိုယ္ဘာေတြေပးႏိုင္မလဲဆိုတဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဟာ မိန္းမတိုင္းမွာရိွေနပါတယ္။ ဒါဟာမိန္းမရဲ႕ ဗီဇစိတ္သာျဖစ္တယ္၊ စြန္႕လႊတ္အနစ္နာခံမႈလည္းမဟုတ္ဘူး။ ဒါဟာ အလိုအေလ်ာက္ျဖစ္ေပၚတဲ႕ အညံ႕ခံစိတ္ပါ။ ဒါကိုျမင့္ျမတ္မႈလို႕ ကိုယ္မေျပာလိုပါဘူး။ ျဖစ္ခ်င္းျဖစ္ရင္ ဒါဟာ မိုက္မဲမႈသာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

မိန္းမေတြကို မိုက္မဲတဲ႕ သတၱ၀ါေတြ၊ အမွားအမွန္ကို ေ၀ဖန္ပိုင္းျခားႏိုင္စြမ္းမရိွတဲ႕ သတၱ၀ါေတြအျဖစ္ ဟိုးေရွးကာလေတြကတည္းက စကားပံုေတြ၊ ပံု၀တၳဳေတြနဲ႕ ခိုင္းႏႈိင္းကိုးကားေျပာခဲ႕ၾကတယ္။ ဒါဟာ မိန္းမေတြဘက္က နာစရာလို႕ထင္ရေပမယ့္ အထိုက္အေလ်ာက္ေတာ့လည္း မွန္ကန္ေနျပန္ပါတယ္။

ေယာက္်ားေတြရဲ႕အခ်စ္ဟာ ဘ၀မွာ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုသာျဖစ္တယ္၊ မိန္းမေတြရဲ႕အခ်စ္ကေတာ့ သူမရဲ႕ဘ၀တစ္ခုလံုးျဖစ္တယ္။ ဘ၀တစ္ခုလံုးကိုပံုအပ္ ရင္းႏွီးၿပီးခ်စ္လိုက္ရတဲ႕ မိန္းမတစ္ေယာက္မွာ ဦးေႏွာက္ရဲ႕ စဥ္းစားဆံုးျဖတ္မႈအပိုင္းက ဘယ္မွာလဲ၊ ဘယ္ေနရာမွာမ်ား ရိွေနႏိုင္ဦးမွာလဲကြယ္။

ယံုၾကည္ကိုးစားမႈကေန အခ်စ္တစ္ခုေပါက္ဖြားလာႏိုင္တယ္…လို႕ ကိုယ္ထင္ခဲ႕မိတဲ႕အခ်ိန္မွာ သူ႕ကိုလက္ထပ္ဖို႕ ဆံုးျဖတ္ခဲ႕တယ္။

အခ်စ္ဆိုတာ အလြန္တာ၀န္ႀကီးတဲ႕ အႏုပညာတစ္ခုပါ။

အခ်စ္ဆိုတာ ေပါင္းစပ္ျခင္းလည္းျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္ခႏၶာႏွစ္ခုကေန တစ္ခုတည္း၊ စိတ္၀ိညာဥ္ႏွစ္ခုကေန တစ္ခုတည္းျဖစ္ေအာင္ ေပါင္းစပ္ျခင္းပါ။

ပတ္၀န္းက်င္သည္ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ေသာအခါ ပကတိမ်က္လံုးသက္သက္ျဖင့္ၾကည့္ၿပီး၊ မိန္းမတစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ေသာအခါ မိန္းမအတြက္ သတ္မွတ္ထားေသာ စံႏႈန္းတစ္ခုကို ျဖည့္စြက္ၿပီး ၾကည့္ၾကေလ႕ရိွပါသည္။

ပတ္၀န္းက်င္နဲ႕ တူညီေအာင္ညွိဖို႕ နည္းလမ္းႏွစ္မ်ိဳးပဲရိွတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ တစ္ခုလံုးကို ကိုယ္ကေျပာင္းလဲေပးရင္ေပး၊ ဒီလိုမွမဟုတ္ရင္ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႕ လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ေအာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေျပာင္းလဲေပးဖို႕ပဲေပါ့။

ေယာက်္ားသည္ မိန္းမကို မိမိပိုင္ဆိုင္သည့္ ပစၥည္းဥစၥာ ေျမယာတို႕အနက္ တစ္ခုအပါအ၀င္ျဖစ္ေသာ တပ္မက္ဂုဏ္ယူစြာ ေစာင့္ေရွာက္ရမည့္ ပစၥည္းသစ္တစ္ခုျဖစ္လာရန္ လက္ထပ္ယူေလ့ရိွၿပီး မိန္းမသည္ ေယာက်္ားကို တစ္သက္တာ မိမိအား အကာအကြယ္ေပးမည့္ ေလးစားျမတ္ႏိုးဖြယ္ ေကာင္းကင္သစ္တစ္ခုအျဖစ္ လက္ထပ္ျခင္းျဖစ္သည္။

မိန္းမေတြဟာ ဇနီးမယားအျဖစ္ ရယူဖန္တီးဖို႕ အဓိကစိတ္အေျခခံငါးမ်ိဳးရိွပါတယ္။ အဲဒါေတြကေတာ့
- မိခင္စိတ္ (sense of maternity)
- လံုၿခံဳစိတ္ခ်လိုစိတ္ (sense of security)
- အခ်စ္စိတ္ (sense of love)
- ဖန္တီးလိုစိတ္ (sense of creation) နဲ႕ ေနာက္ဆံုးျဖစ္တဲ႕ စိတ္ကေတာ့
- လိင္ကိစၥခြင့္ျပဳခ်က္ (sexual licence) ပဲျဖစ္တယ္။

လက္ထပ္ျခင္းဟာ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းျဖစ္တယ္ဆိုရင္ ဒီႀကိဳးဟာ လင္ေယာက်္ားကို ခ်ည္တဲ႕ႀကိဳးမဟုတ္ဘဲ၊ ဇနီးကိုသာ ခ်ည္ေႏွာင္ထားတဲ႕ႀကိဳးပဲ။

မိန္းမတစ္ေယာက္က ေယာက်္ားအေပၚအႏိုင္ရတယ္ဆိုတဲ႕ ေနရာမွာ အလြန္ဆံုး စိတ္ခံစားမႈကိုသာ အႏိုင္ရတာပါ။ အဲဒီေယာက်္ားရဲ႕ဘ၀နဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္အေပၚမွာေတာ့ ဘယ္နည္းနဲ႕မွ အႏိုင္မရႏိုင္ပါဘူး။

မိန္းမတစ္ေယာက္သည္ မိမိ၏ခင္ပြန္း သို႕မဟုတ္ ခ်စ္သူအေပၚမွာမႏွစ္သက္စြာ ျငင္းပယ္လိုမႈကို ခံစားလာရခ်ိန္တြင္ ထိုခံစားခ်က္သည္ မိန္းမကို သူမ၏ခ်စ္သူထံမွ ခြဲခြာေစသည္ထက္ ပိုမိုၿငိတြယ္ေအာင္ တြန္းအားေပးေလ့ရိွပါသည္။ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္သည္ မိမိ၏ဇနီးသည္ကို မုန္းတီးစျပဳလာခ်ိန္၌ သူမထံမွ ေ၀းႏိုင္သမွ် ေ၀းေ၀းထြက္ခြာေျပးဖို႕ ႀကိဳးစားတတ္ေသာ္လည္း မိန္းမတစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ ဆန္႕က်င္ဘက္ျဖစ္၏။ မိန္းမတစ္ေယာက္သည္ မိမိမုန္းတီးေသာ ခ်စ္သူသို႕မဟုတ္ ခင္ပြန္းသည္ကို မိမိ၏အနီးမွာ ရိွေနဖို႕ ဆႏၵရိွတတ္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ မိန္းမသည္ မိမိမုန္းတီးေသာ ခ်စ္သူထံမွ မိမိခံစားခဲ႕ရသမွ်ကို ျပန္လည္ေပးဆပ္ေစလိုေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ (Simone de Beauvoir - 1908-86, French existentialist novelist and feminist, whose works include Le sang des autres (1944), Le deuxième sexe (1949), and Les mandarins (1954))

စာေရးဆရာမဂ်ဴး၏ “မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဖြင့္ဟ၀န္ခံခ်က္”စာအုပ္မွ ထုတ္ႏႈတ္ေဖာ္ျပထားတာျဖစ္ပါတယ္။ အရွည္ဖတ္လိုသူမ်ားအတြက္လဲ upload လုပ္ေပးထားပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ၾကပါေစ။

ေစတနာအရင္းခံျဖင့္

ေမာင္ျဖဴ

Read more...

နီကာ (၃)

နီကာ (၁)

နီကာ (၂)

(၃)
သက္ေတာင့္သက္သာ႐ွိတယ္၊ မ႐ွိဘူးဆိုတာကလည္း နီကာအတြက္က ဘာမွထူးျခားပုံလည္း မေပၚပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ထိုင္ခ်င္ေနတဲ့ ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚမွာ သူမက နာတာ႐ွည္ေရာဂါသည္ႀကီးလိုထိုင္ေနပါေလေရာ။ ပစၥည္းပစၥယဆိုတာ သူမက သုံးေနတုန္းဆိုရင္ သူမအတြက္ပဲ ႐ုတ္တရက္ ေပၚလာသလိုလို၊ သူမက အသုံးမလိုေတာ့ရင္က်လည္း သူ႔အလိုလို ပစၥည္းပစၥယေတြက ေပ်ာက္သြားသလိုလိုနဲ႔။ ျဖစ္ႏိုင္တာကေတာ့ ဒီလို၊ သူမမွာ ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္းဆိုတာ မ႐ွိလို႔မ်ားလားမသိဘူး။ စ႐ိုက္မေကာင္းတာေတာ့လည္း မဟုတ္ဘူးရယ္။ တစ္ျခားတစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္ခံစားမႈကိုထည့္မတြက္တာက အက်င့္ပါေနတာဆိုေတာ့ သူ ဒီလိုခံစားသြားမွာပဲလို႔ မေတြးတတ္တာေနမွာ။ ဗီ႐ိုေပၚကသၾကားထည့္တဲ့ ေ႐ွးေဟာင္းဖန္ခြက္ကေလးကို သူမက မေတာ္တဆတိုက္က်ကြဲတာကို အစက ကြ်န္ေတာ္ မသိပါဘူး။ ေနာက္တစ္နာရီေလာက္ၾကာမွ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဖန္ခြက္ကေလးက်ကြဲတာကို သိပါေရာ၊ အဲေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း ႐ုတ္တရက္ သူမကို႐ိုက္လိုက္မိတာေပါ့။ နီကာက တကယ့္ကို ႐ိုး႐ွာပါတယ္။ ဘာကိစၥနဲ႔သူမကို႐ိုက္မွန္းမသိပါဘူး။ ထၿပီးအေ၀းကို ေျပးပါေလေရာ။ သူမကိုေခ်ာ့ဖို႔သြားေတာ့လည္း အသံတိတ္ကေလးနဲ႔ နံရံဖက္ကိုျပန္ကပ္လာတာပါပဲ။ နီကာဖက္ကၾကည့္ေတာ့ သၾကားထည့္တဲ့ဖန္ခြက္က စကၠဴေတြနဲ႔ပတ္၊ အေရာင္တဖ်တ္ဖ်တ္လက္ေနတဲ့ ပစၥည္းနဲ႔လုပ္ထားတဲ့ ကေတာ့ခြ်န္ထိပ္ျဖတ္တစ္ခုထက္ မပိုပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္က်ေတာ့လည္း ပိုက္ဆံစုဗူးလိုလိုေပါ့။ အဲဒီထဲမွာ တစ္ဘ၀စာ စုေဆာင္းထားတဲ့ အမွန္တကယ္႐ွိခဲ့တဲ့ ျဖစ္တည္မႈရဲ႕ သက္ေသအေထာက္အထားေတြကို သိမ္းထားတာပါ။ ဥပမာ တစ္ခါမွ မဆက္ေတာ့တဲ့ ဖုန္းတစ္ခုရဲ႕နံပါတ္ကို ေရးမွတ္ထားတဲ့ အခုမ႐ွိေတာ့တဲ့ဖုန္းစာအုပ္ေလးထဲက စာ႐ြက္စုတ္ကေလးလို ဟာမ်ိဳး၊ ဆုတ္ၿဖဲမထားရေသးတဲ့ ႐ုပ္႐ွင္လက္မွတ္တစ္ေစာင္လိုဟာမ်ိဳး၊ ဓာတ္ပုံေသးေသးေလးတစ္ခုလိုဟာမ်ိဳး၊ ေဆးညႊန္းစာ႐ြက္အေသးအမႊားလိုဟာမ်ိဳးေတြပါ။ နီကာေ႐ွ႔မွာ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကိုယ့္ဟာကို ျပန္႐ွက္ေနတာပါပဲ။ ခြင့္လႊတ္ဖို႔ေတာင္းပန္ရတာလည္း ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဘာလုပ္ရမွန္း မသိေတာ့၊ စကားလုံးအႏုအလွေတြသုံးရင္း၊သုံးရင္း ႐ႈတ္လာပါေလေရာ။

- နီကာရယ္၊ စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ေနာ္။ အမႈိက္ေတြလို႔ ဆိုလို႔ရေပမယ့္ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္အတြက္က်ေတာ့ စာ႐ြက္အစုတ္ေလးေတြကလည္း ထူးဆန္းတဲ့ တန္ခိုးေတြ ႐ွိရင္႐ွိေနတတ္တာကြ။ အက္ေနတဲ့ မ်က္မွန္ကို လႊင့္ပစ္တယ္ဆိုတာက သူကေနျဖတ္ၾကည့္မွ ျမင္ရတဲ့ တစ္ကမၻာလုံးကို ကိုယ့္ေနာက္မွာ ပစ္ထားလိုက္တာမ်ိဳးေလ။ နီကာရယ္ ငါ့ကို နားလည္ပါကြာ။ ပ်က္ဆီးသြားတဲ့ သေဘၤာပ်က္အပိုင္းအစေတြကလည္း ေက်ာက္ဆူးနဲ႔ အခ်ိတ္အဆက္႐ွိသလုိမ်ိဳး၊ မ႐ွိေတာ့တဲ့ အရာေတြကလည္း စိတ္ခံစားမႈနဲ႔ တစ္နည္းနည္းဆက္စပ္မႈ႐ွိတာေပါ့။

ကြ်န္ေတာ့္ လက္ေအာက္ကေနၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူမကေတာ့ သန္းေ၀ေတာင္ေနၿပီ။ သူမ ဘာေတြေတြးေနတယ္ဆိုတာကေတာ့ ဘုရားမွ သိေတာ့မွာပဲ။ ကြ်န္ေတာ့္စကားလုံးေတြက သူမရဲ႕ လွတပတ ေခါင္းေသးေသးေလးထဲလည္း ေရာက္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူမထိုင္ေနတဲ့ ကုတင္ႀကီးနဲ႔ပဲ ဒီလိုခန္႔ခန္႔ျငားျငားကို ကြ်န္ေတာ္ေျပာေနေတာ့တာေပါ့။

အဲဒီညေနကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ နီကာနဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္ ႏူးႏူးည့ံညံ့ဆက္ဆံခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က သူမ ခႏၶာကိုယ္ကို ပြတ္သတ္ေပးေနတာက ဟိုးအရင္ သစ္ေတာအုပ္ထဲမွာ ႏွစ္ေယာက္သား လမ္းအတူေလွ်ာက္ခဲ့ၾကတုန္းက သစ္ရြက္၊ သစ္ခက္ေတြ သူမခႏၶာကိုယ္ကို လာထိသလိုထက္ မပိုသလိုမ်ိဳး သူမအတြက္ ျဖစ္ေနတယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ခံစားလိုက္ရတယ္။

Read more...

ေ၀မွ်ျခင္း

ဂ်ဴးရဲ႕အေကာင္းဆံုးေတြထဲက အေကာင္းဆံုးတစ္ခုျဖစ္တဲ႕ “ကြ်န္မ၏သစ္ပင္” စာအုပ္ေလးတင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ စာဖတ္ရင္းနဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ပါေစခင္ဗ်ာ။

ေမာင္ျဖဴ

Read more...

နီကာ (၂)

နီကာ (၁)

(၂)

ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြေတြကလည္း သူမကို ခ်က္ခ်င္းႀကီးကို မႀကိဳက္ၾကတာပါ။ နီကာကလည္း တစ္ျခားလူေတြရဲ႕ စိတ္ခံစားမႈကို စိတ္မ၀င္စားပါဘူး။ ဒါေပမယ့္လည္း စိတ္ထဲမွာေတာ့ သူ႕မကို ဘယ္လိုသေဘာထားတယ္ ဆိုတာေတြကိုေတာ့ အလိုအေလ်ာက္သိပုံေပၚပါရဲ႕။ သူတို႔ေတြ ေရာက္လာတယ္ဆိုရင္ သူမကေတာ့ ခဏခဏ ထလိုက္၊ မီးဖိုထဲကိုသြားလိုက္နဲ႔။ သာမန္ခင္မင္တဲ့ အေပါင္းအသင္းေတြကလည္း သူမနဲ႔က ခပ္႐ိုင္း႐ိုင္းမဆက္ဆံဘူးေပမယ့္၊ အနီးအနားမွာ သူမ မ႐ွိဘူးဆိုရင္ၾကလည္း တန္းတူထားမဆက္ဆံႏိုင္ဘူးဆိုတာေျပာၾကတာပါပဲ။ တကယ္တန္းက်ေတာ့ အဆင့္အတန္းတူတယ္လို႔ ဘယ္သူကမွ မယူဆၾကပါဘူး။

- ေနပါဦး။ မင္းရဲ႕ နီကာက ဘာကိစၥ ငါ့ကိုမၾကည့္ခ်င္ရတာလဲကြ။ - ဧည့္သည္ထဲက တစ္ေယာက္က သေရာ္ၿပဳံးၿပံဳးၿပီး ေမးပါေရာ။

ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုျဖစ္ေနရတယ္ဆိုတာလည္း သူက ေတြးၾကည့္မိပုံလည္း မရပါဘူး။

- မင္းၾကည့္ရတာ ထိန္းသိမ္းသြန္သင္ႏိုင္စြမ္းလည္း ႐ွိပုံမရပါဘူးကြာ။ - အရက္၀ိုင္းမွာ မူးမူးနဲ႔ ၾကားမိၾကားရာ တစ္ေယာက္က ၀င္ႏိွပ္ကြပ္ပါေလေရာ။ - ဟိုအရင္အပတ္တုန္းကေတာ့ ငါ့ဆီမွာ ပိုးသားေရာင္ေလး ႐ွိသကြ။

-ကြ်န္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းသိတာေပါ့ ဒီလူ ဒီလိုကိစၥေတြမွာ သိပ္ကြ်မ္းက်င္တယ္ဆိုတာ။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ သူ႔မိန္းမက သူ႔ကို ေကာင္းေကာင္းႀကီးကို ေလးႏွစ္ေလာက္ ေလ့က်င့္ေပးထားတာေလ။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ဘ၀မွာ တစ္စုံတစ္ခုကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးႏိုင္တဲ့သူေတာ့ အနည္းဆုံး ျဖစ္ခ်င္တာေပါ့ေလ။

Read more...

နီကာ

Nika
V. Pelevin
ျမန္မာျပန္-ဇနိ

(၁)

သူမရဲ႕ ညင္သာတဲ့ အသက္႐ႈျခင္းက ကမာၻေျမေပၚမွာ၊ တိမ္ထပ္ထူတဲ့ ေကာင္းကင္ေပၚမွာ၊ ေႏြဦးေပါက္ရဲ႕ ေလေျပေအးထဲမွာ ေနာက္တစ္ေခါက္ ပ်ံ႕လြင့္လာတဲ့ အခ်ိန္အခါမွာပဲ ေလးလံထူထပ္တဲ့ ဘူနင္ရဲ႕ စာအုပ္အတြဲေတြကို ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ေပါင္ေပၚမွာတင္ထားၿပီး၊ ဖတ္ေနတဲ့ စာမ်က္ႏွာက တစ္ခါတစ္ခါ ခြာၿပီး သူမကို မေတာ္တဆ႐ိုက္ယူထားမိတဲ့ ဓာတ္ပုံကို ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ နံရံကို ကြ်န္ေတာ္ ေငးၿပီးၾကည့္မိတယ္။

သူမက ကြ်န္ေတာ့္ထက္ အသက္အမ်ားႀကီးငယ္ပါတယ္။ ကံၾကမၼာက ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ႐ုတ္ခ်ည္းေပါင္းဖက္ေပးလိုက္ေပမယ့္လည္း ကြ်န္ေတာ္က သူမရဲ႕တြယ္တာမႈကို ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ၿပီးျပည့္စုံမႈလို႔ မတြက္ဆခဲ့ပါဘူး။ မၾကာခင္မွာေတာ့လည္း ကြ်န္ေတာ္ဟာ သူမအတြက္ ျဖစ္သြားပါေလေရာ။ ခႏၶာေဗဒက စကားလုံးကို ယူသုံးရမယ္ဆိုရင္ လႈံ႔ေဆာ္ေကာင္လို႔ ႐ိုး႐ိုးပဲေခၚရမယ္။ မေျပာင္းမလဲ က်န္ခဲ့ေကာင္းက်န္ခဲ့ႏိုင္တဲ့ အလိုအေလ်ာက္တုန္႔ျပန္မႈ နဲ႔ ႐ိုး႐ိုးတုန္႔ျပန္မႈကို ျဖစ္ေစတဲ့အရာေပါ့။ တကယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ့္ေနရာမွာ ဘယ္သူတစ္ေယာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့၊ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးလွတဲ့ ေျမာက္ပိုင္းအရပ္က တိုင္းျပည္တစ္ခုမွာ လြဲမွားစြာေမြဖြားခဲ့ေသာသူမရဲ႕ မဲေမွာင္တဲ့ ေတာင္းပိုင္းနယ္က ခ်စ္ဖြယ္ရာ စြဲမက္မႈကို တန္ဖိုးထားႏိုင္စြမ္း႐ွိတဲ့၊ ေ႐ွးက်တဲ့ေမြးရပ္ေျမက စြန္႔ခြာခဲ့လို႔ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ သူမရဲ႕ ခက္ထန္မာေက်ာမႈေတြကိုလည္း ေပ်ာ့ေပ်ာင္းႏူးညံ့သြားေအာင္စြမ္းေဆာင္ေပးႏိုင္သူသာျဖစ္ခဲ့ရင္.........

ကြ်န္ေတာ္က သူမကို ဘယ္တုန္းကမွ နာမည္အျပည့္အစုံမေခၚခဲ့ပါဘူး။ သူမနာမည္ " ဗ်ယ္႐ိုနီကာ" ဆိုတာကလည္း ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ႐ုကၡေဗဒက စကားလုံးတစ္ခုလိုလို၊ မွတ္ဥာဏ္ေတြထဲမွာ အသက္႐ႈမြန္းက်ပ္ေနေအာင္ရနံ႔သင္းေနတဲ့ ဟိုအေ၀းမွာက်န္ခဲ့တဲ့ ကေလးဘ၀ ေတာင္းပိုင္းနယ္ ပန္းလြင္ျပင္က အျဖဴေရာင္ပန္းေလးေတြလိုလို။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေနာက္ဆုံးႏွစ္လုံးကိုပဲ ျဖတ္ေခၚတယ္။ သူမအတြက္ေတာ့ ဘာမွလည္းမထူးျခားပါဘူး။ ဂီတကို ခံစားႏိုင္စြမ္းကလည္း လုံး၀မ႐ွိ၊ ဦးေခါင္းမ႐ွိေတာ့ဘဲ၊ အေတာင္လွလွေတြသာ႐ွိေတာ့တဲ့ နာမည္တူ နတ္ဘုရားမ ႐ွိတယ္ဆိုတာေတာင္ သူမက မသိပါဘူး။

Read more...

ေဆြးေျမ့သူ႔ည

ဟာေနတဲ့ ငါ့ရင္ထဲ
အိမ္မက္ေဟာင္းေတြ ျပန္အသက္သြင္းတိုင္း
တိတ္ဆိတ္တဲ့ သူ႔ရယ္သံကလြဲလို႔
ဘယ္အရာကမွ ေအာင္ပြဲမခံခဲ့ဘူး။


ၾကယ္ေတြကို ႀကိဳးနဲ႔သီၿပီး
ခ်စ္သူရဲ့လည္မွာ
(စိတ္ကူးနဲ႔) ဆင္ခဲ့ဖူးတယ္။
(လမင္းကေတာင္ မနာလိုျဖစ္ေသးတယ္။)


ဒါေပမယ့္ကြာ
ပန္းေတြတအားပြင့္တဲ့ ရာသီမွာေတာင္
ငါဆိုတဲ့ေကာင္က
အဖူးအငံုေလာက္ေတာင္ ျဖစ္ခြင့္မရခဲ့ပါဘူး။


ဒီလိုနဲ႔ပဲ
ယံုၾကည္မွဳမိုးတိမ္ေတြ ၿပိဳကြဲၿပီး
၀မ္းနည္းမွဳျမစ္ေရေတြပဲ
တ၀ုန္း၀ုန္းစီးဆင္းခဲ့တာေပါ့။


ဘယ္ေလာက္ပဲ
မ်က္ရည္မုန္းတိုင္းေတြ
ရင္ထဲမွာထန္ခဲ့ေပမယ့္
အခ်စ္သစ္ပင္ရဲ့အျမစ္ကို
မတြန္းလွန္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။


ေနာက္ဆံုးေတာ့
ေၾကကြဲမွဳအပိုင္းအစေတြကို
တစ္စစီျပန္ဆက္လုိက္တိုင္း
ေဆြးေျမ့ညေတြပဲ
ငါ့အတြက္ က်န္ခဲ့တာေပါ့။


ဇနိ
(စာ႐ုိက္၊စာသိမ္း ေ႐ႊျမင္း)

Read more...

အလြမ္းမပါတဲ့ ျပဇာတ္

ကမၻာေက်ာ္စာေရးစရာႀကီးကေျပာဘူးတယ္။
ဘ၀ဆိုတာ (ဇာတ္ခံုတစ္ခု)လိုပါပဲတဲ့။
ကံဇာတ္ဆရာ အလိုက် ကေနၾကရတယ္တဲ့ေလ။
က်ဳပ္တို႔အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာလည္း ဒီဇာတ္တစ္ခုပဲအပ္ေၾကာင္းထပ္ေအာင္ အေပါင္းအသင္းတစ္စုနဲ႔ ကေနတုန္းပါပဲ။
အံ့စရာေကာင္းတာက ဘယ္သူမွ အခုထိမ်က္ရည္တစ္စက္ မက်ၾကဘူး။
ေပ်ာ္လြန္းလို႔ေတာ့မထင္နဲ႔။
ေနရာေျပာင္း၊ေဒသေျပာင္း၊ဆရာေျပာင္းနဲ႔ တေမ့တေမာ ကတဲ့သူက က။
သူတို႔ၾကည့္ရတာ ရင္ခံုသံမပါေတာ့တဲ့ သံပါတ္ေပးစက္ရုပ္ေတြနဲ႔တူေနတာလား။ စက္ရုပ္ေတြျဖစ္သြားၾကေလသလားေတာ့ မသိ။
က်ဳပ္လည္းဇာတ္ေကာင္တစ္ေကာင္ဆိုေတာ့ မ်က္ရည္လည္းမက်မိေတာ့ပါဘူး။
ကဲမိတ္ေဆြတို႔ေရ
လြမ္းလည္း မလြမ္းၾကပါနဲ႔။
ကသာဆက္ကၾကပါေတာ့။

အလြမ္းမပါတဲ့ ျပဇာတ္

ေတြေ၀ျခင္းပင္လယ္ထဲမွာ
ေမ်ာေနျပီးေတာ့
သတိလည္ျခင္းေမခဠာ
လာကယ္တာေတာင္
ထမၾကည့္တဲ့အေကာင္။

ကိန္းမ်ဥ္းတစ္ခုလိုဘ၀မွာ
သုညကစၿပီးရင္
အေပါင္းဖက္ပဲသြားမယ္လို႔ထင္ေနတဲ့
အႏုတ္ေကာင္။

ေသမင္းကအေတာင္ပံနဲ႔
ရိုက္ႏိွဳးမယ္ႀကံကာမွ
ွႏိုးလာတဲ့အေကာင္၊
မိုက္မဲမႈေခြးေတြေဟာင္ေနတာ
မဆန္းဘူး။

ခမ္းနားႀကီးက်ယ္မႈမွန္သမွ်
အိပ္မက္ကစတယ္ဆိုတာ သိရက္နဲ႔
ေတာက္!
အိပ္ရမွာေတာင္ပ်င္းသတဲ့။

ေတာ္ပါေတာ့ေလ…
ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္း အေကာင္းခ်ည္းပဲ
ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေဖာက္
ကိုယ္ေရာက္ရာ ကိုယ့္ဘ၀
မ်က္ရည္မ်ားေတာ့ က်မေနပါနဲ႔။ ။

ဇနိ
(စာ႐ိုက္၊စာသိမ္း ေ႐ႊျမင္း)

Read more...

နားလည္ေပးပါ

ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးတလွပ္လွပ္၊ မၿပံဳးတံု႕တံု႕ ၿပံဳးတံု႕တံု႕နဲ႕ ငါ့ကိုဖမ္းစားသြားတဲ႕မိန္းကေလးေရ၊ မင္းအသံေတြကိုပဲၾကားခ်င္လြန္းလို႕၊ ညေနမ်ားေရာက္ၿပီဆိုရင္ ငါ့မွာမပ်က္မကြက္ ထိုေနရာကိုပဲ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ေရာက္လာခဲ႕ရတယ္။ ေနာက္ေတာ့လဲ စက္ေခါင္းမဲ႕ရထားတစ္စင္းလို၊ လိုရာခရီးဘယ္လိုမ်ားစက္ရပ။ ထားလိုက္ပါေတာ့ေလ၊ တစ္ခုပဲေပးခဲ႔ပါ။ အသံေတြမရိွတဲ႕အရပ္ကိုျပမယ့္ ေျမပံုညြန္းတစ္ခုပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။

(ၾဆာျဖဴနိ)

************

နားလည္ေပးပါ

-ပလီပလာ တီတီတာတာလည္း
ရယ္ရယ္ေမာေမာ ခပ္ေသာေသာနဲ႔ေျပာရဲ့။

-အတင္းအဖ်င္း သတင္းစံုလည္း
အားရပါးရ တစ္တစ္ခြခြလည္းေျပာရဲ့။

-လိမ္လည္လွည့္ျဖား ညာစကားလည္း
ေရကုန္ေရခမ္း မနားတမ္းလည္းေျပာရဲ့။

-သူတို႔ေျပာသမ်ွ ျပန္အန္ခ်ရေပမယ့္
တကယ္တမ္းက်
က်ဳပ္ဘ၀ကို သူတို႔နားမလည္ၾကဘူး။
တစ္ခါတစ္ေလ အလုပ္မ်ားလို႔
ခဏနားေနရင္
သူတို႔ပဲ ၀ုန္းကနဲ ဖုန္းကနဲ
မညွာမတာပစ္ခ်
တကယ္ဗ်ာဆုေတာင္းတုိင္းသာ ျပည့္၀မယ္ဆိုရင္
အမ်ားသံုးတဲ့
ေက်ာင္းတယ္လီဖုန္းရဲ့ဘ၀
ေနာက္မ်ား မရပါရေစနဲ႔။ ။

ဇနိ
(စာ႐ိုက္၊ စာသိမ္း - ေ႐ႊျမင္း)

Read more...

ထြက္စာတင္သြားေသာအလြမ္းမ်ား

ကြၽႏု္ပ္ထံ၌

အခ်စ္၊ အၾကမ္း၊ အလြမ္းရယ္လို႔

၀န္ထမ္းသံုးဦး ရိွခဲ့ဖူးတယ္။

တအားခ်စ္၊ တအားလြမ္း

တအားခံစားခဲ့တဲ့ အေတြးအေခၚက

အလြမ္းကိုေခၚခန္႔လို့

က်ဳပ္၀န္ထမ္း(အလိုလို)ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။

၂၁-ရာစုအ၀င္မွာပဲ

အေတြးအေခၚေဟာင္းေတြကို

ပင္စင္ေပးလိုက္ေတာ့

အလြမ္းဟာ မေျဖသာ ေနစရာမရိွေတာ့တဲ့အတြက္

(သူ႔ဘာသာသူပဲ)ကြၽနု္ပ္ထံ ထြက္စာတင္သြားခဲ့ပါတယ္။ ။

ဇနိ
(စာ႐ိုက္၊ စာသိမ္း - ေ႐ႊျမင္း)

Read more...

တိုးတက္ေနၿပီ

BBC မွၾကားလိုက္ရတဲ့ Golden Land အေၾကာင္းတေစ့တေစာင္းပါ…
The Golden Land မွာေတာ့ တိုးတက္ေနၿပီတဲ့။ ဘယ္ေနရာမွာလဲဆိုတာ့ …
ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္မွာ လူေတြတိုးတက္ေနၾကတယ္…
ေစ်းထဲမွာ ကုန္ေစ်းးႏႈန္းေတြတိုးတက္ေနၾကတယ္…

အင္း…ၾကားရ နား၀မွာ မသက္သာပလားေနာ္။

Read more...

ရယ္ရႊင္ဖြယ္ (သို႔မဟုတ္) ငိုရွက္ဖြယ္

ေပါင္းလဒ္ကသုည ကစားပဲြမွာ
အ႐ႈံးအျမတ္ဆိုတာ
အားလံုးညီေနရမယ္…။။

အဆိပ္သင့္ပန္းတစ္ပြင့္ရဲ့
တင့္တယ္တဲ့လွပမႈမွာ
ဘယ္သူ႔ကို တရားခံရွာမွာလဲ…။။

ညဆိုတာ မရိွေတာ့တဲ့
လတစ္စင္းမွာေရာ
ထည္၀ါမႈဆိုတာရိွပါ့မလား…။။

သံပတ္ေပးထားတဲ့
ငွက္တစ္ေကာင္ရဲ့ သီခ်င္းသံမွာ
သူ႔ရင္ခုန္သံ ပါပါ့မလား။။

ယိမ္းထိုးေနတဲ့ ပံုရိပ္ေတြၾကားမွာ
မညီမညာမတည္ၿငိမ္ႏိုင္ေသးတာ
ဘယ္သူ့အျပစ္လဲ…။။

ဒါေပမယ့္…
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ျပန္ၾကည့္လိုက္
လမ္းထြက္မေလွ်ာက္ရဘဲ
ခရီးအေတာ္ေရာက္ေနလိမ့္မယ္။။

ဇနိ
(ကဗ်ာစာအုပ္ကို သိမ္းထားၿပီး၊ စာျပန္႐ိုက္ေပးေသာ ေ႐ႊျမင္း အားေက်းဇူးတင္ပါတယ္။)

Read more...

ပိုင္ရွင္ဆီမေရာက္ျဖစ္ခဲ႕ေသာ ပန္းႏုေရာင္စာအိတ္ေလး

ကြ်န္ေတာ္သည္ ကြ်န္ေတာ့္ပတ္၀န္းက်င္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္ေနသည္ကိုႀကိဳက္ေသာ္လည္း၊ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ရမည္ကို အလြန္ပ်င္းေသာသူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ထိုေန႕ကေတာ့ စာအုပ္ေတြရွင္းဦးမွဟူေသာ စိတ္ကူးက ဘယ္ကဘယ္လို၀င္လာသည္မသိ။ ဟိုတစ္စဒီတစ္စႏွင့္ ဖြာလန္က်ဲကာ ျဖစ္ခ်င္သလိုျဖစ္ေနေသာ စာအုပ္မ်ားကို လိုက္စု၊ စာအုပ္စင္မွာ အစီအရီတင္လိုက္ေတာ့ အခန္းက နည္းနည္းက်က္သေရရိွသြားသေရာင္ေရာင္။ အခန္းထဲက စာအုပ္ေတြရွင္းၿပီးသည့္ေနာက္၊ စိတ္လိုလက္ရရိွသည္ႏွင့္ စာအုပ္ေဟာင္းေတြစုထည့္ထားသည့္ ဗီရိုအပုေလးကို ဖြင့္ရန္စိတ္ကူးမိသည္။ ဗီရိုေလးကိုဖြင့္လိုက္ေတာ့ အတြင္းထဲတြင္ ျဖစ္သလိုထိုးထည့္ထားေသာ ဗူးခြံမ်ား၊ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ေဟာင္းမ်ားႏွင့္၊ စာအိတ္ေဟာင္းမ်ား၊ စာရြက္စာတမ္းမ်ားမွာ ရႈပ္ယွက္ခတ္လို႕။ လက္ကဘယ္လိုကဘယ္လို ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ေဟာင္းမ်ားကို လွန္မိသည္မသိ၊ သတိရေတာ့ ဇန္န၀ါရီလ၏ရက္အခ်ိဳ႕ေတာင္ အေတာ္ေက်ာ္လြန္ေနမိေပၿပီ။
ဇန္န၀ါရီလဆိုေတာ့ ႏွင္းဖြဲဖြဲက်ေသာ ေဟမာန္လေပါ့။ ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္ဘာေတြမ်ားေရးခဲ႕မိပါလိမ့္။ ဦးပုညကေတာ့ မန္းေဆာင္းရာသီေအးလြန္းလွလို႕၊ “မန္းတုန္ေအာင္၊ လမ္းဆံုကဟစ္” ခ်င္တယ္တဲ႕။ ခင္ညြန္႕ရီကေတာ့ မယ္တစ္ရြာေမာင္တစ္ၿမိဳ႕ေနရတဲ႕ကအခ်ိန္မွာ “ေဆာင္းလရာသီ ေျပာင္းရရင္လဲ ေျပာင္းပစ္ခ်င္ပါသည္” လို႕ လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြးဆိုသြားဖူးသည္။ အဲဒီေဆာင္းရာသီေတြတုန္းက ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုလြမ္းေနမိလား၊ ကြ်န္ေတာ္မမွတ္မိေတာ့ပါ။ သို႕ေသာ္ ကြ်န္ေတာ့္ဒိုင္ယာရီေလးကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တစ္စံုတစ္ေယာက္ေသာသူကို တမ္းတမ္းတတ လြမ္းေနမိေၾကာင္း အေသးစိတ္ေဖာ္ျပထားပါသည္။ အတိတ္ကိုျပန္သြားရသည္မွာ၊ အလြန္ႀကိဳက္ေသာရုပ္ရွင္ကားတစ္ကားကို အေတာ္ၾကာမွျပန္ၾကည့္ရသလိုပင္။ ေနာက္ဆံုးဇာတ္သိမ္းခန္းတြင္ မင္းသားႏွင့္မင္းသမီးမေပါင္းရဘူးဆိုသည္ကိုႀကိဳသိေနေသာ္လည္း အလြမ္းခန္းအေရာက္တြင္ ျပန္လည္လြမ္းေဆြးရစၿမဲသာ။ ထိုနည္းတူပင္ အတိတ္ကအေၾကာင္းေလးေတြျပန္ေတြးရသည္မွာ လြမ္းေဆြးစရာမ်ားပါလာသည့္အခါမ်ိဳးတြင္ ျပန္လြမ္းရတတ္စၿမဲ။
ကြ်န္ေတာ့္ဒိုင္ယာရီမွာ ဒိုင္ယာရီဟုကြ်န္ေတာ္ေခၚလိုက္ေသာ္လည္း ဘုရားစူးဒိုင္ယာရီျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ေရးထားသည့္ရက္က တစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ ရက္တစ္ရာေတာင္သိပ္မၿပည့္ခ်င္။ တစ္ခါတရံ အေၾကြးစာရင္းေတြကပါလာတတ္ေသးသည္။ ကဗ်ာအတိုအစေလးေတြကိုလဲ ဟိုခ်စ္ဒီခ်စ္ ခ်စ္ထားတာ မနည္းျပန္ဖတ္ယူရသည္။ ဟိုစာအုပ္ဒီစာအုပ္မွ ကူးေရးထားေသာ မွတ္သားဖြယ္စာတိုစာစေလးမ်ား၊ ရုပ္ရွင္ရံုလက္မွတ္ေဟာင္းအခ်ိဳ႕၊ အလွဴခံစာရြက္ျဖတ္ပိုင္းေလးေတြ၊ အန႕ံျပယ္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ပိေတာက္ပန္းဟုယူဆရေသာ ပန္းေျခာက္ေလးမ်ား၊ စသည္ျဖင့္ အမ်ိဳးကစံုလို႕။ မင္ေရာင္မွာလဲ အျပာလဲပါသည္။ အနက္ေရာင္မွင္အခ်ိဳကိုလဲေတြ႕ရသည္။ အနီေရာင္ႏွင့္ စတားျပထားသည္ကလဲတစ္ဖံု။ အခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္မင္ေရာင္ကေဖ်ာ့သြားလိုက္၊ အခ်ိဳ႕ေနရာတြင္ မင္ကထူသြားလိုက္။
တခ်ိဳ႕စာသားေတြကို အေသအခ်ာဖတ္လိုက္၊ တခ်ိဳ႕ကိုေက်ာ္ဖတ္လိုက္ႏွင့္ တစ္ေနရာအေရာက္တြင္ စာအုပ္ထဲမွာညွပ္ထားေသာ စာအိတ္ေလးတစ္အိတ္ကိုလက္ကစမ္းမိသြားသည္။ စာအိတ္ကေလးမွာေဖာင္းေဖာင္းေလးျဖစ္ေနသျဖင့္ အတြင္းထဲမွာ စာရိွေနသည္မွာ သိသာသည္။ သို႕ေသာ္ စာအိတ္ေပၚတြင္လိပ္စာတတ္ထားသည္ကိုလဲမေတြ႕ရ။ စာအိတ္အေရာင္မွာ ပန္းႏုေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလး။ ေရေမႊးန႕ံမွာလဲမျပယ္ေသး။ အထူးျခားဆံုးမွာစာအိတ္ကမေဖာက္ရေသးျခင္းပင္။ စာအိတ္ဆိုသည္မွာ အတြင္းထဲကစာရိွေနပါလ်က္ ခုေလာက္ခ်ိန္ၾကာလာသည္အထိ (ဆယ္ႏွစ္နီးပါးခန္႕ရိွၿပီ) မေဖာက္ရေသးဘူးဆိုသည္မွာ သဘာ၀သိပ္မက်လွ။ ေဖာက္ထားသည့္ေနရာ ရိွလိုရိွျငား ကြ်န္ေတာ္ရွာၾကည့္ေသာ္လဲ ေျခရာလက္ရာပ်က္သည့္ေနရာပင္မေတြ႕ရ။ ဒါဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္ေပးခ်င္ခဲ႕ေသာ ပိုင္ရွင္လက္ထဲသို႕မေရာက္ခဲ႕ေသာ ပန္းႏုေရာင္စာအိတ္ေလးပဲေပါ့။ အဲလိုစာအိတ္ေလးေတြ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အေျမာက္အျမားမရိွခဲ႕ပါ။ အေသအခ်ာေျပာရလ်င္ ထိုစာအိတ္ေလးတစ္အိတ္တည္းသာ။ သည္စာအိတ္ေလးကိုျမင္ေတာ့ အတြင္းထဲက စာရြက္ေလးကိုလဲ ကြ်န္ေတာ္ျမင္ေယာင္မိသည္။
စာအိတ္ေလးကို ေဖာက္ရရင္ေကာင္းမလား မေဖာက္ရရင္ေကာင္းမလားဟု ကြ်န္ေတာ္ခ်ီတံုခ်တံုျဖစ္မိသည္။ သို႕ေသာ္ အတြင္းထဲကစာရြက္ေပၚမွာ ကြ်န္ေတာ္ဘာေတြမ်ားေရးထားခဲ႕ပါလိမ့္ဟူေသာ သိခ်င္သည့္စိတ္က စာအိတ္ေလးကိုေဖာက္ျဖစ္သြားေအာင္ ကြ်န္ေတာ့္ကို တြန္းအားေပးလိုက္ေတာ့ လက္ကတုန္ကယင္ႏွင့္ စာအိတ္ေလးကို ေဖာက္ျဖစ္သြားသည္။ အတြင္းထဲက စာရြက္ေလးမွာလဲ ပန္းႏုေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ကို ေနာက္ခံထားလ်က္ ပန္းခက္ေလးေတြကို စာရြက္၏ ေထာင့္ေလးေထာင့္မွာဆြဲထားသည္။ အထူးျခားဆံုးကေတာ့ ပန္းႏုေရာင္ေနာက္ခံေပၚမွ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္၏ပံု။ ေကာင္မေလး၏ပံုမွာ မႈန္မႈန္ေလးျဖစ္ေနေသာ္လဲ ကြ်န္ေတာ္ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိပါသည္။ ေၾသာ္သူကိုး… သည္စာအိတ္ေလးမွာသူ႕အတြက္မွလြဲ၍ ဘယ္သူ႕အတြက္မွမဟုတ္ဆုိသည္ကို ကြ်န္ေတာ္သိေသာ္လဲ၊ စာရြက္ေပၚမွ သူ႕ဓါတ္ပံု ၀ါးတားတားေလးကို ျပန္ေတြ႕ရေတာ့ ပိုင္ရွင္မဲ႕သြားခဲ႕ေသာ ကြ်န္ေတာ့္စာအိတ္ေလးအတြက္ ကြ်န္ေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။ ဓါတ္ပံုေလးမွာ သိပ္ၿပီးထူးထူးျခားျခားႀကီးမဟုတ္။ ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္အရြယ္ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္၏ ကိုယ္တစ္ပိုင္းပံု။ အတိအက်ေျပာရလ်င္ အျဖဴအမည္း ပတ္စ္ပို႕ပံုျဖစ္သည္။ ဓါတ္ပံုကမႈန္၀ါး၀ါးေလးျဖစ္ေနေသာ္လည္း စာရြက္ေပၚမွ ေကာင္မေလး၏မ်က္လံုးမ်ားမွာ ေတာက္ပရႊန္းလဲ႕ေနသည္။ သည္မ်က္လံုးေတြေပါ့ တစ္ခ်ိန္တုန္းက ညအိပ္ရာ၀င္တိုင္း ကြ်န္ေတာ့္အေတြးေတြထဲ ေရာက္ေရာက္လာခဲ႕တာ။ ခုေတာင္ ကြ်န္ေတာ့္ကို စိုက္ၾကည့္ေနသေယာင္ေယာင္။
ဒီဓါတ္ပံုေလးရလာခဲ႕တာကလဲ သိပ္ေတာ့မလြယ္ကူလွ။ ေက်ာင္းစာၾကည့္တိုက္၏ေထာင့္တစ္ေထာင့္မွ စာၾကည့္တိုက္ကဒ္ျပားေဟာင္းထဲမွ စာၾကည့္တိုက္မွဴးမသိေအာင္ ခိုးခြာခဲ႕ျခင္းျဖစ္သည္။ စာၾကည့္တိုက္ေထာင့္မွာ စာၾကည့္တိုက္ကဒ္ျပားေဟာင္းေတြထားသည္ဆိုသည္ကို ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က လၻက္ရည္တစ္ခြက္ဖိုး သတင္းေပးသည္။ သူ႕သတင္းေသခ်ာေအာင္ သူ႕ကိုပါေခၚ၍ စာၾကည့္တိုက္သို႕ခ်ီတက္ၾကသည္။ စာၾကည့္တိုက္ထဲေရာက္ေတာ့ ရင္ထဲကပူတာလား၊ စာၾကည့္တိုက္အခန္းကပဲပူတာလားမသိ၊ ေခြ်းေတာင္စို႕လာသည္။ သူေျပာသည့္ေထာင့္ေရာက္ေတာ့၊ ေလးေထာင့္စကၠဴပံုးထဲမွာ ကဒ္ျပားေဟာင္းေလးေတြစီထည့္ထားတာေတြ႕ရသည္။ သူငယ္ခ်င္းက ဘယ္လိုလဲ ဟူေသာစတိုင္လ္ႏွင့္ မ်က္စပစ္ျပသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကသူ႕ကို အေျခအေနၾကည့္ခိုင္း၍ ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာစာၾကည့္တိုက္ကဒ္မ်ားထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္လုိခ်င္ေသာတစ္ေယာက္၏ပံုကိုရွာသည္။ “ေမာင္ထြန္းမင္းေဇာ္”၊ “ေမာင္မ်ိဳးသူရရွိန္”၊ “ေမာင္ဇာနည္ကို႕” အဲ ဒါငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြပဲ။ ဒီေကာင္ေတြက အျပင္မွာတင္ရုပ္ဆိုးတာမဟုတ္၊ ဓါတ္ပံုထဲမွာလဲ ရုပ္ကမလွပါလား။ ရွာေနရင္းနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြကဒ္ေတြေတြ႕ေတာ့ စိတ္ကသူငယ္ခ်င္းေတြဆီေရာက္သြားသည္။
- “ေဟးေကာင္ မေတြ႕ေသးဘူးလားဟ”
- “ေတြ႕ေတာ့မွာပါ၊ ခဏေလး ဒီမွာမင္းကဒ္ေတာင္ေတြ႕ေသးတယ္” - ေစာင့္ေပးရတဲ႕သူငယ္ခ်င္းကလဲ သိပ္စိတ္မရွည္ခ်င္။ ကြ်န္ေတာ္လဲ ေခြ်းေတြက ရႊဲနစ္ေနၿပီ။ တစ္ေနရာအေရာက္တြင္ မ်က္လံုး၀ိုင္း၀ိုင္းေလးနဲ႕ ဓါတ္ပံုတစ္ပံုက ကဒ္ျပားေလးေပၚမွ ကြ်န္ေတာ့္ကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္ကို ကြ်န္ေတာ္သတိထားလိုက္မိသည္။ သူနဲ႕ေတာ့တူတယ္။ ေသခ်ာေအာင္ ကဒ္ေလးကိုဆြဲထုတ္ၾကည့္ေတာ့ သူ႕နာမည္ကိုပါကဒ္ေပၚမွာေတြ႕လိုက္ရသည္။ အင္း.. အလ်င္လိုၿပီး ခုခ်က္ခ်င္းဆြဲခြာရင္ ဓါတ္ပံုၿပဲသြားႏိုင္တယ္။ အေဆာင္ေရာက္မွ ေအးေအးေဆးေဆးခြာတာေကာင္းတယ္ဟု စိတ္ကူးမိသည္ႏွင့္၊ ကဒ္လိုက္ အကၤ်ီအိတ္ထဲထည့္ကာ စာၾကည့္တိုက္မွ ေအာင္ျမင္စြာဆုတ္ခြာလာခဲ႕ေလသည္။ ဘယ္ဖက္ေထာင့္က ကြ်န္ေတာ့္အကၤ်ီအိတ္ကပ္ထဲမွာေတာ့ သူဘယ္လိုပါလာသည္မသိ၊ ကြ်န္ေတာ့္မွာေတာ့ ေပ်ာ္လိုက္တာ။ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ကူးေတြ မိုးထိမ်ားပ်ံတက္သြားလားထင္ရသည္။ အခန္းျပန္ေရာက္ေတာ့ ဓါတ္ပံုေလးကို မခြာေသးပဲ ကဒ္ျပားလိုက္ ေသတၱာအမိုးမွာ ထိုးထားလိုက္သည္။ ညဖက္ေရာက္ေတာ့မွ လက္နက္ကိရိယာအစံုအလင္ျဖင့္ ဓါတ္ပံုခြာသည့္လုပ္ငန္းစတင္သည္။ ကံေကာင္းစြာပင္၊ အပြန္းအပဲ႕မရိွ ေခ်ာ့ေမြ႕ေကာင္းမြန္ေသာ သူ႕ကိုယ္စားဓါတ္ပံုေလးတစ္ပံု ကြ်န္ေတာ္ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရသြားခဲ႕ေလသည္။ ပန္းႏုေရာင္စာရြက္ေလးေပၚမွာ ဒီပံုေလးကို အႀကီးခ်ဲ႕၍ ေနာက္ခံအျဖစ္ထည့္ျဖစ္သြားသည္မွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ နန္းေရွ႕မွာ အက်ၤီတံဆိပ္ေတြရိုက္ဖို႕လုပ္ၾကတုန္းကျဖစ္သည္။ စိတ္ကူးရလာခ်ိန္တြင္ ဓါတ္ပံုေလးမွာ ကြ်န္ေတာ့္ပိုက္ဆံအိတ္ထဲတြင္ အဆင္သင့္ပါသျဖင့္ ဆိုင္ရွင္အစ္ကိုႀကီးကို ေျပာၾကည့္ရာ၊ သူကလုပ္ေပးမယ္ဆိုသျဖင့္ ခ်က္ခ်င္းအိုေကသြားသည္။ သည္လိုႏွင့္ေစ်းခ်ိဳတြင္ ပန္းႏုေရာင္စာရြက္ေလးေတြအေျပးအလႊားသြား၀ယ္သည္။ ဒီဇိုင္နာအစ္ကိုႀကီးကလဲ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ႏွင့္ကူညီသည္။ သည္လုိႏွင့္ သူ႕ဓါတ္ပံုေနာက္ခံ ပန္းႏုေရာင္စာရြက္ေလးေတြျဖစ္လာခဲ႕သည္။ စာရြက္ေလးေတြ ပရင္တာထဲကေနထြက္လာေတာ့ ေႏြးေႏြးေလးႏွင့္ စာရြက္ႏွင့္လက္ထိလိုက္ရတာကိုက အဓိပါယ္တစ္ခုခုၿပီးျပည့္စံုေနသလိုလို။
ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ အခက္ဆံုးအလုပ္ထဲတြင္ ရည္းစားစာေရးသည့္အလုပ္သည္ ေရွ႕ဆံုးမွပါ၀င္သည္ဟု ၀န္ခံရေလမည္။ စာစီစာကံုးေရးရသည့္အခါ စာလံုးေပါင္းသတ္ပံုအမွားနည္းတတ္ေသာ္လည္း၊ ရည္းစားစာသံုးေၾကာင္းေလာက္ေရးမိလ်င္၊ စာလံုးငါးလံုးေလာက္က သတ္ပံုမွားေတာ့သည္။ ေရးၿပီးသားကို ျပန္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့လဲ ေထာက္ေတာက္ေတာက္ႏွင့္သိပ္မႀကိဳက္ျပန္။ သည္လိုႏွင့္ စာရြက္ငါးရြက္ေလာက္ကို လံုးေခ်ၿပီးမွ ဆယ္ေၾကာင္းခန္႕ေသာ ရည္းစားစာအၾကမ္းတစ္ေစာင္ထြက္ေလသည္။ အၾကမ္းမွအေခ်ာသို႕ျပန္ကူးလ်င္လဲ တစ္ခါႏွင့္ဘယ္ေတာ့မွမၿပီး။ ရည္းစားစာဆိုသည္မွာ ဖ်က္ရာျပင္ရာပါေကာင္းေသာအရာမဟုတ္။ ဖတ္ၾကည့္မည့္မိန္းကေလးမွာ ဖ်က္ရာျပင္ရာပါသည္ကို ႀကိဳက္မႀကိဳက္မေသခ်ာေသာ္လည္း၊ ကိုယ္ျမတ္ႏိုးေသာေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကိုေပးမည့္စာထဲတြင္ ဖ်က္ရာျပင္ရာပါေနမည္ကို ဘယ္လိုေယာက်ာၤးေလးမ်ိဳးမွ ၾကိဳက္မည္မထင္ပါ။ သည္လိုႏွင့္ တစ္ပါတ္ခန္႕အားထုတ္လိုက္ေတာ့ အေတာ္အတန္ဖတ္လို႕ေကာင္းေသာ ရည္းစားစာတစ္ေစာင္ျဖစ္ေျမာက္လာခဲ႕သည္။ စာေရးရတာခက္သေလာက္၊ စာေပးဖို႕ၾကေတာ့ ပိုေတာင္ခက္ေသးဟု ဆိုရေပမည္။ စာတိုက္ကေနထည့္ဖို႕သူငယ္ခ်င္းအခ်ိဳ႕ကအႀကံေပးေသာ္လည္း၊ တစ္၀န္းတည္းေနၾကသူခ်င္းကို စာတိုက္ကေနစာထည့္ရမည့္အလုပ္မွာ အလြန္ေၾကာင္ေသာအလုပ္ျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆံုးႀကံရာမရျဖစ္သည္တြင္၊ ေဒြးပံုပါေသာ ကဒ္ထူစကၠဴဖံုးထားသည့္ ဗလာစာအုပ္ထူထူေလးထဲတြင္ စာအိတ္ကိုညွပ္ကာ သူ႕အလစ္တြင္ သူ႕စက္ဘီးျခင္းထဲသို႕ အသာသြားထည့္ထားလိုက္သည္။ ဗလာစာအုပ္မွာကဘာမွေရးမထား။ ကြ်န္ေတာ့္နာမည္သာထိုးထားသည္။ ဒီလိုဆိုရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္စာေပးတယ္ဆိုတာသူသိမွာေပါ့။ ေနာက္တစ္ေန႕အတန္းဆင္းခ်ိန္တြင္ သူ႕သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ကြ်န္ေတာ့္ကိုလွမ္းေခၚကာ
- “ေဟးဒီမွာ နင့္စာအုပ္က်န္ခဲ႕တယ္၊ ေရာ့ “ ဟု ကြ်န္ေတာ့္စာအုပ္ကိုလွမ္းေပးလိုက္ေတာ့၊ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေၾကာင္အမ္းအမ္းႏွင့္ ျပန္လက္ခံထားလိုက္ရေလသည္။ အတြင္းထဲမွ စာအိတ္မွာလက္ရာမပ်က္။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္စာသူမဖတ္ျဖစ္ဘူးေပါ့။ ပိုင္ရွင္ထံသို႕ပို႕ရန္ အႀကိမ္ႀကိမ္ႀကိဳးစားခဲ႕ေသာ္လည္း၊ ကံတရားေၾကာင့္ပဲလား၊ အေျခအေနေတြေၾကာင့္ပဲလားမသိ၊ ပန္းႏုေရာင္စာအိတ္ေလးမွာ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုနီးနီးၾကာသည့္တိုင္၊ အရာမယြင္းပဲ ကြ်န္ေတာ့္ထံတြင္ရိွေနခဲ႕သည္။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဒီစာအိတ္ေလးကို ေျဖာက္ဖ်က္ပစ္လိမ့္မည္မွာမေသခ်ာေသာ္လည္း၊ အခုအခ်ိန္ထိေတာ့ ဆက္လက္ထိန္းသိမ္းထားခ်င္ေသးသည္။ ဟိုေတြးဒီေတြးႏွင့္ အဲဒီေန႕ကလဲ စာအုပ္ဗီရိုေလးကို မရွင္းျဖစ္ခဲ႕။ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ကိုရင္ဘတ္ေပၚတင္ကာ ကုတင္ေပၚမွာပက္လက္လွန္လ်က္ အတိတ္ကိုလမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ႕ရာ၊ အခန္းေဖၚသူငယ္ခ်င္းက ေျချဖင့္ခတ္ဆတ္ဆတ္ကန္မွ ညေနေစာင္းတြင္ ပစၥဳပၸန္သို႕ အေကာင္းပကတိျပန္လည္ေရာက္ရိွေလသတည္း။ ။

ေမာင္ျဖဴ

Read more...

"က်ား" ေခ်ာ့ေတး

ငါ့တူလူေလး ေမာင္ေ႐ႊေသြး
တဂ်ီဂ်ီေအာ္ငို
ဘာကိုအလိုမက်
ေျပာျပစမ္းပါ့။

တီတီတာတာ မပီကလာနဲ႔
လိုအင္ဆႏၵ ေဖာ္ထုတ္ျပေအာင္
ႏုနယ္ငယ္႐ြယ္ မင္းမွာလည္းကြယ္
စကားဆိုလဲ ေလးလုံးမကြဲေသး။

လာေရာ႔လဟယ္....
အငိုေျပးအေ၀း
စိတ္ကေလး႐ႊင္လန္း အၿပံဳးသန္းေစဖို႔
အဟုတ္တကယ္ က်ားလိုကြယ္
ခုန္အုပ္ ကစားျပပါ့မယ္။

ပုဆိုးကေတာင္းက်ိဳက္
က်ားမိုက္ပုံဆင္
မာန္ဟုန္သြင္းထား
တ "က်ား" "က်ား" နဲ႔။

ခဏတိုင္း ထခုန္ အားေတြ ကုန္လို႔
ေမာပန္းႏြမ္းလ် ဦးမွာေတာ့ကြယ္။
ဒါေပမယ့္လည္း...
႐ႊင္ေပ်ာ္ၾကည္ႏူး မင္းျမဴးထူးပုံက
"အဟတ္"ဆို႐ုံ သာသာကေလး။

ဇနိ
15/8/2007

Read more...

ဟင္းလ်ာစာရင္းစာရြက္ေပၚက ေႏြဦးေပါက္ရာသီ

ဒီဇာတ္လမ္းက မတ္လရဲ႕ ေန႔တစ္ေန႔မွာ ျဖစ္ခဲ့တာပါ ….
ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ဟင္းလ်ာစာရင္းစာရြက္ေပၚမွာ မ်က္ႏွာကိုအပ္လ်က္ ငိုေနခဲ့တယ္။ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕သူတစ္ေယာက္ ငိုေနရတာ ဘာေၾကာင့္လို႔ထင္သလဲ။
သူစားေတာ့မယ့္ ပန္းကန္ထဲက ပုဇြန္ထုပ္ႀကီး ေပ်ာက္သြားလို႔လား၊ ဒါမွမဟုတ္ ၾကက္သြန္ဥနီေတြကို မွာယူစားေသာက္ေနလို႔လား၊ ဒါမွမဟုတ္ ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းေသာ ႐ုပ္ရွင္ကားၾကည့္ၿပီးစ ျဖစ္ေနလို႔လား …. အဲဒီခန္႔မွန္းခ်က္ေတြ တစ္ခုမွမဟုတ္ပါဘူး။
ေကာင္မေလးက သူကိုယ္တိုင္လက္ႏိွပ္စက္႐ိုက္ထားတဲ့ ဟင္းလ်ာစာရင္းစာရြက္ေပၚမွာ မ်က္ႏွာကိုအပ္လ်က္ ငိုေနခဲ့တယ္။ သူမရဲ႕ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းက စာစီစာ႐ုိက္လုပ္ငန္းပါ။ အဲဒီလုပ္ငန္းကို သူမရဲ႕အိမ္မွာ လုပ္ပါတယ္။
သူမရဲ႕နာမည္ Sarah လို႔ေခၚပါတယ္။ Sarah ရဲ႕ ဘ၀တိုက္ပြဲမွာ အေအာင္ျမင္ဆံုးလုပ္ငန္းတစ္ခုကေတာ့ စားေသာက္ဆိုင္ပိုင္႐ွင္သေဌး Schulenberg နဲ႔ သေဘာတူညီမႈ ရ႐ွိခဲ့တဲ့လုပ္ငန္းပါ။ အဲဒါကေတာ့ စားေသာက္ဆိုင္ရဲ႕ေန႔စဥ္ ဟင္လ်ာစာရင္းကို စာစီစာ႐ုိက္လုပ္ေပးပို႔ပါ။ စားေသာက္ဆိုင္က သူမေနတဲ့ အိမ္အိုႀကီးရဲ႕ေနာက္ဘက္ ကပ္လ်က္႐ွိတာဆိုေတာ့ သူမအတြက္ အဆင္ေျပတာေပါ႔။ တေန႔ေသာညေနခင္းမွာ Sarah အဲဒီစားေသာက္ဆိုင္မွာ ညစာစားၿပီး ဟင္းလ်ာစာရင္းစာရြက္ေတြကို သူမနဲ႔အတူ ယူေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ စာရြက္ေပၚမွာေရးထားတဲ့ ဟင္းလ်ာစာရင္းေတြက အဂၤလိပ္ဘာသာလား၊ ဂ်ာမန္ဘာသာလား ခြဲျခားမရဘူး။ လွွလွပပလက္ေရးမဟုတ္ေတာ့ ဖတ္လို႔မရေအာင္ ႐ႈပ္ေထြးေနတယ္။ တကယ္လို႔ ခင္ဗ်ား စာရင္းကိုေသေသခ်ာခ်ာ မဖတ္ပဲ အစားေသာက္မွာမယ္ဆိုရင္ ခင္ဗ်ား ပထမ အခ်ိဳပြဲကို စားရလိမ့္မယ္၊ ေနာက္ဆံုးၾကမွ ဟင္းခ်ိဳကိုေသာက္ရလိမ့္မယ္။
ေနာက္တေန႔မွာ Sarah ဟာ သူမအလွပဆံုးစာ႐ုိက္ထားတဲ့ ဟင္းလ်ာစာရင္းကို Schulenberg ကို ျပခဲ့တယ္။ ဒီဆိုင္းဆန္းၿပီး လွပေသာစာလံုးေလးမ်ားကိုျမင္ေတာ့ အလြန္သေဘာက်ေက်နပ္ကာ သူမနဲ႔ အလုပ္အတူတြဲလုပ္ဖို႔ သေဘာတူခဲ့တယ္။ သေဘာတူညီခ်က္ထဲမွာ Sarah က ေန႔စဥ္ နံနက္စာ၊ ေန႔လည္စာ၊ ညစာ စာရင္းကို စားပြဲႏွစ္ဆယ့္တစ္ပြဲအတြက္ စာ႐ုိက္ေပးရပါမယ္။ အဲဒီအတြက္ Schulenberg က ေန႔စဥ္အစားအေသာက္စာရင္းကို Sarah ဆီကို ပို႔ေပးရပါတယ္။
ဒီသေဘာတူညီခ်က္က ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္စလံုးကို အဆင္ေျပေစခဲ့ပါတယ္။ Schulenberg ရဲ႕ေဖာက္သည္ေတြလည္း အခုေတာ့ သူတို႔မွာယူစားေသာက္ေနတဲ့ အစားအစာေတြရဲ႕နာမည္ေတြကို သိခဲ့ရၿပီေလ။ Sarah အတြက္ေတာ့ အလြန္ေအးျမၿပီး အံု႔မႈိင္းေနတဲ့ ေဆာင္းရာသီကာလမွာ စားဖုိ႔အတြက္ စားစရိတ္ ရ႐ွိခဲ့တယ္။ အဲဒါဟာ သူမအတြက္ေတာ့ အေရးႀကီးဆံုးပါပဲ။
တေန႔မွာေတာ့ ျပကၡဒိန္ေလးက ေဟး … Sarah “ေႏြဦးေပါက္ရာသီက ၿပီးသြားၿပီက” ြလို႔ လိမ္ေျပာခဲ့တယ္။ Sarah က “ေႏြဦးေပါက္ရာသီက မေရာက္ေသးပါဘူးကြာ၊ ဟိုးမွာၾကည့္ပါလား နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ႀကီးကေတာ့ အလြန္ေအးျမတဲ့ ေဆာင္းရာသီေအာက္မွာ အိပ္ေေပ်ာ္ေနတုန္းပဲကြ၊ လမ္းမေတြေပၚမွာ ဇန္န၀ါရီလရဲ႕ ဆီးႏွင္းခဲႀကီးေတြ မလႈပ္မရွား ၿငိမ္သက္လဲေလ်ာင္းေနတုန္းပဲ” … လို႔ ျပန္ေျပာတာေပါ႔။
ေဆာင္းရာသီရဲ႕ တေန႔ေသာေန႔လည္ခင္းမွာ Sarah တစ္ေယာက္ ခိုက္ခိုက္တုန္ေအာင္ခ်မ္းေနလို႔ သူမရဲ႕အိပ္ရာထဲမွာ ေကြးေနခဲ့တယ္။ သူမမွာ စာစီစာ႐ုိက္လုပ္ငန္းကလြဲလို႔ တျခားလုပ္ငန္း မ႐ွိပါဘူး။ သူမ ပက္လက္ကုလားထုိင္ေပၚမွာထိုင္ရင္း ျပတင္းေပါက္ကေန အျပင္ဘက္ကို ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ နံရံေပၚမွာခ်ိတ္ထားတဲ့ ျပကၡဒိန္ေလးက ငိုၿပီးေတာ့ေျပာတယ္… “Sarah ေႏြဦးေပါက္ရာသီက ဒီမွာ … ငါ႔ပံုစံက ေႏြဦးေပါက္ရာသီနဲ.တူတယ္ … ငါ႔ကိုၾကည့္ပါကြာ … မင္းက လွပတဲ့ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကို ပိုင္ဆိုင္ထားသလို ငါကလည္း အလွပဆံုး ေႏြဦးေပါက္ရာသီပံုစံကို ပိုင္ဆိုင္ထားပါတယ္ … ဘာေၾကာင့္ ျပတင္းေပါက္ကေန အျပင္ဘက္ကို အလြန္၀မ္းနည္းေက်ကြဲတဲ့ပံုစံနဲ႔ ေငးၾကည့္ေနတာလဲ ”
သူမေနတဲ့အခန္းက အိမ္တစ္လံုးရဲ႕ေနာက္ဖက္မွာပါ။ ျပတင္းေပါက္ကေန အျပင္ဘက္ကိုၾကည့္ေနေပမယ့္ လူသြားလမ္းတစ္ဖက္မွာ႐ွိတဲ့ ေသတၱာစက္႐ုံရဲ႕ ျပတင္းေပါက္ေသးေသးေလးေတြ႐ွိတဲ့ အုတ္နံရံကို သူမ ျမင္ႏုိင္ခဲ့တာပါ။ သူမအတြက္ေတာ့ အဲဒီအုတ္နံရံေတြကိုၾကည့္ရတာဟာ ခ်ယ္ရီပင္မ်ား၊ ရပ္္စ္ဘယ္ရီပင္မ်ား၊ ႏွင္းဆီပင္မ်ားနဲ႔ ခ်ယ္မႈန္းထားေသာ ျမက္ခင္းထူထူ႐ွိေသာ လမ္းက်ဥ္းေလးကိုၾကည့္ရတာနဲ႔တူေနပါတယ္။
တဆက္တည္း သူမ သူ႔ခ်စ္သူကို သတိရရင္း အတိတ္ကအေၾကာင္းေတြကို စဥ္းစားေနမိတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ေႏြရာသီမွာ သူမေဒၚေလး႐ွိရာ ေတာရြာေက်းလက္ေဒသကို သြားခဲ့တယ္။ သူမ Sunnybrook လယ္ကြင္းႀကီးမွာ ႏွစ္ပတ္ၾကာေနခဲ့တယ္။ အဲဒီလယ္ကြင္းမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ လယ္သမားႀကီး Franklin ရဲ႕သား Walter နဲ႔ ေမတၱာ႐ွိခဲ့ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခ်ယ္ရီပင္မ်ား၊ ရပ္စ္ဘယ္ရီပင္မ်ား၊ ႏွင္းဆီပင္မ်ားနဲ႔ ခ်ယ္မႈန္းထားေသာ ျမက္ခင္းထူထူ႐ွိေသာ လမ္းက်ဥ္းေလးမွာ Walter က သူမကို ခ်စ္ခြင့္ပန္ခဲ့တာ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အတူတူထိုင္ၿပီး လႊသြားပုံအရြက္ႏွင့္ အ၀ါေရာင္ပန္းေတြပြင့္တဲ့ ဒုဇလီအပင္ႀကီးက ပန္းပြင့္ေတြကိုအတူေကာက္ခဲ့ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ Walter က အဲဒီပန္းပြင့္ေတြကို သရဖူပုံစံလုပ္ၿပီး သူမရဲ႕ဆံပင္မွာ ပန္ေပးခဲ့တယ္။ Walter က သူမရဲ႕အညိဳေရာင္ ဆံပင္ေတြနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ အ၀ါေရာင္ပန္းေတြရဲ႕ ႏွစ္လို႔ဖြယ္ရာအလွကုိ ခ်ီးမြမ္းေနခဲ့တယ္။ သူမကေတာ့ ဒုဇလီပန္းပြင့္ေတြကို အဲဒီေနရာမွာပဲထားခဲ့ၿပီး ဂ်ံဳဦးထုပ္ကုိလက္ကေနကိုင္က လႈပ္ရမ္းရင္း အိမ္ဘက္ကိုျပန္လာခဲ့တယ္။ သူတို႔ ေႏြဦးေပါက္ရာသီမွာ လက္ထပ္ၾကမယ္လို႔ သေဘာတူညီခဲ့ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ Sarah သူမေနထိုင္ရာၿမိဳ႕ကို ျပန္လာခဲ့တယ္။
အတိတ္ရဲ႕အေၾကာင္းေတြျပန္သတိရေနခိုက္ တံခါးေခါက္သံၾကားလုိက္ရေတာ့ သူမရဲ႕ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရေသာ ေန႔တစ္ေန႔ရဲ႕ အိပ္မက္မ်ားဟာ အေ၀းကိုလြင့္စင္ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။
စားပြဲထိုးတစ္ေယာက္ ေနာက္တစ္ေန႔အတြက္ အၾကမ္းဖ်င္းေရးထားတဲ့ အစားအေသာက္စာရင္းမူၾကမ္းကို သူမဆီကို ယူေဆာင္လာခဲ့တယ္။
Sarah သူမရဲ႕လက္ႏွိပ္စကေ႐ွ႕မွာ ထုိင္လိုက္တယ္။ ဒီေန႔ အစားအေသာက္စာရင္းက အရင္ေန႔ေတြနဲ႔ႏႈိင္းယွဥ္ရင္ ထူးထူးျခားျခား ေျပာင္းလဲေနတယ္၊ စာရင္းတစ္ခုလုံးမွာ ေႏြဦးေပါက္ရာသီရဲ႕ ၀ိညာဥ္ေတြ ျပည့္လို႔ေနပါတယ္။ Sarah ရဲ႕ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားက လက္ႏွိပ္စက္ခလုတ္ေတြေပၚမွာ လွလွပပ ကခုန္ေနၾကပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အခ်ိဳပြဲစာရင္းရဲ႕အထက္က ဟင္းသီးဟင္းရြက္စာရင္းကို စာ႐ိုက္ပို႔ေရာက္လာေတာ့ … မုန္လာဥ၀ါနဲ႔ေရႊပဲေတာင့္၊ ေပါင္မုန္႔မီးကင္နဲ႔ကညြတ္ရြက္၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးနဲ႔ဂ်ဳံ၊ ေဂၚဖီထုပ္…
သူမ အစားအေသာက္စာရင္းကိုၾကည့္ရင္း ႐ုတ္တရက္ ငိုမိေနခဲ့တယ္။ အနက္႐ႈိင္းဆံုး ႏွလံုးသားမွ ျဖစ္ေပၚလာေသာမ်က္ရည္ေတြဟာ သူမရဲ႕မ်က္၀န္းအစံုမွာ စုစည္းလာတယ္။ သူမရဲ႕ဦးေခါင္းက လက္ႏွိပ္စက္ေသးေသးေလးေပၚမွာ ငိုက္စိုက္က်လ်က္…ကီးဘုတ္္႐ုိက္သံက သူမရဲ႕ငို႐ႈိက္သံနဲ႔အတူ ေျခာက္ေသြ႕ျပင္းရိဖြယ္ေကာင္းေသာတီးမႈတ္ကခုန္သံကဲ့သို႔ ဆက္မျပတ္အသံေတြျမည္လို႔ေနပါတယ္။
သူမ ခ်စ္သူဆီက စာေရာက္မလာတာ ႏွစ္ပတ္တိတိၾကာခဲ့ၿပီ။ စာရင္းစာရြက္ေပၚက ေနာက္႐ုိက္ရမယ့္ ဟင္းလ်ာအျမည္က ဒုဇလီပြင့္ - ဒုဇလီပြင့္နဲ႔ ၾကက္ဥအခ်ိဳ႕- ဒါေပမယ့္ ၾကက္ဥကအေရးမႀကီးပါဘူး၊ ဒုဇလီပြင့္ေတြက သူမရဲ႕အေပ်ာ္ရႊင္ဆံုးေန႔ရက္မ်ားကို ျပန္လည္သတိရေစခဲ့တဲ့ သေကၤတ၊ ေႏြဦးေပါက္ရာသီရဲ႕ တမန္ေတာ္။ ၿပီးေတာ့ Water က သူ႔ရဲ႕အလွဘုရင္မ၊ တနည္းအားျဖင့္ သူ႔ရဲ႕ သတို႔သမီးေလာင္း Sarah ကို ေရႊ၀ါေရာင္အဆင္း႐ွိတဲ့ ဒုဇလီပြင့္ေတြနဲ႔ အလွသရဖူေဆာင္းေပးခဲ့တယ္။
အိုး စုန္းမႀကီးနဲ႔တူတဲ့ ေႏြဦးေပါက္ရာသီရယ္၊ ေက်ာက္တုံးေက်ာက္ခဲ သံေခ်ာင္း ေတြနဲ႔ေဆာက္လုပ္ထားတဲ့ အလြန္တိတ္ဆိတ္ေသာ ၿမိဳ႕ႀကီးထဲကို တမန္ေတာ္ကို ဘာေၾကာင့္မ်ားေစလြတ္ခဲ့တာလဲ၊ တမန္ေတာ္ရဲ႕အလွကို ခံစားတတ္သူ ဒီမွာတစ္ေယာက္မွမ႐ွိဘူး၊ ဒါေပမယ့္ တမန္ေတာ္႐ွိရာ အစိမ္းေရာက္လယ္ကြင္းထဲက လူေတြနည္းနည္းကပဲ တမန္ေတာ္ရဲ႕အလွကို ခံစားတတ္ၾကတာပါ။
မၾကာမီ Sarah မ်က္ရည္ေတြကို သုတ္လိုက္ၿပီး ႐ုိက္လက္စစာရင္းေတြကိုၿပီးေအာင္ လုပ္ဖို႔တာ၀န္႐ွိေသးေၾကာင္း သတိရခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒုဇလီပန္းပြင့္အိပ္မက္ကေနျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ေရႊ၀ါေရာင္အလင္းတန္းအခ်ိဳ႕ သူမဆီသို႔ တိတ္ဆိတ္စြာ၀င္ေရာက္လာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ တခဏၾကာ သူမ ကီးခလုတ္ေတြကို လြဲမွားစြာ ႐ုိက္ေနမိတယ္။ သူမရဲ႕စိတ္၊ သူမရဲ႕ႏွလံုးသားဟာ ခ်စ္သူနဲ႔အတူ ျမက္ခင္းလမ္းကေလးမွာ ေရာက္႐ွိလို႔ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ မၾကာလိုက္ပါဘူး၊ အေတြးေတြဟာ သူမေနထိုင္ရာ ေက်ာက္ခင္းလမ္းဆီကို ျပန္ေရာက္လာေတာ့၊ လက္ႏွိပ္စက္မွ ကီးခလုတ္မ်ားဟာ ကားတစ္စီးသြားသလုိ ေဂ်ာက္ေဂ်ာက္ဂ်က္ဂ်က္ျမည္သံေတြနဲ႔ ခုန္ေပါက္လို႔ေနပါတယ္။
ညေနေျခာက္နာရီမွာ စားပြဲထိုးက သူမအတြက္ ညစာလာပို႔ရင္း စာ႐ုိက္ၿပီးသား စာရြက္ေတြကို ျပန္ယူသြားခ့ဲတယ္။ သူမ ညစာစားတဲ့အခါ သက္ျပင္းခ်ရင္း ဒုဇလီပန္းပြင့္ေတြပါတဲ့ ဟင္းပန္းကန္ကို ေဘးမွာခ်ထားတယ္။ Shakespeare ေျပာခဲ႔သလို “အခ်စ္က အခ်စ္ကို စားႏိုင္တယ္” ဒါေပမယ့္ သူမဘ၀ရဲ႕ အေပ်ာ္ရႊင္ဆံုးေန႔ရက္မ်ားကို သတိရေစတဲ့ ဒုဇလီပန္းပြင့္ေတြကို စားႏိုင္ေလာက္တဲ့ သတၱိခြန္အား Sarah မွာမ႐ွိခဲ့ဘူး။
ခုနစ္နာရီခြဲေတာ့ အခန္းခ်င္းကပ္လ်က္က လင္မယား စတင္ရန္ျဖစ္ၾကတယ္။ အေပၚထပ္အခန္းေနမွာေနတဲ့ လူက ေအလိုင္းကလြင့္ေသာ ပုေလြေတးဂီတအစီအစဥ္ကို ၾကည့္ေနတယ္။ ေနာက္ဘက္ၿခံစည္း႐ုိးေပၚက ေၾကာင္ကေလးမ်ားရဲ႕ ေအာ္သံကို ၾကားေနရတယ္။ ဓာတ္ေငြ႕မီးဖိုမွ အလင္းေရာင္က တျဖည္းျဖည္းမိွန္လာတယ္။ ဒီအရိပ္လကၡဏာမ်ားက သူမကို စာဖတ္ဖို႔အခ်ိန္ေရာက္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သတိေပးသလိုျဖစ္ေနတယ္။ သူမ စာအုပ္တစ္အုပ္ယူၿပီး စာဖတ္ေနခဲ့တယ္။
မၾကာမီ အိမ္ေ႐ွ႕တံခါးမွ ေခါင္းေလာင္းသံကို သူမၾကားမိတယ္။ အိမ္႐ွင္အမ်ိဳးသမီးနဲ႔ လူငယ္တစ္ဦး စကားေျပာသံကို သူမနားေထာင္ေနခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေအာက္ထပ္အခန္းက ၾကည္လင္ျပတ္သားေသာအသံကိုၾကားလိုက္ရေတာ့ သူမ ဖတ္လက္စစာအုပ္ကို ၾကမ္းျပင္ေပၚကိုျပစ္ခ်ၿပီး အခန္းတခါးဆီသို႔ ေျပးထြက္သြားခဲ့တယ္။
သူမေလွကားထိပ္ကိုေရာက္ေတာ့ သူမရဲ႕ခ်စ္သူေလွကားအတိုင္း တက္လာေနတာကို ျမင္ရေတာ့ ႐ုတ္တရက္ အ့ံၾသကာ ခႏၶာကိုယ္ထဲကေသြးေၾကာမ်ားရပ္ဆိုင္းသလို ခံစားခဲ့ရတယ္။ သူမ သတိျပန္၀င္လာေတာ့ ခ်စ္သူရဲ႕ေႏြးေထြးစြာေပြ႕ဖက္မႈကို ခံစားခဲ့ရတယ္။ အိပ္မက္လား တကယ္လား သူမ ေ၀ခြဲမရခဲ့ဘူး။ အိပ္မက္မျဖစ္ပါေစနဲ႔လို႔ စိတ္ထဲက ဆုေတာင္းေနခဲ့မိတယ္။
Sarah ၀မ္းနည္းစြာ ငို႐ႈိက္ရင္း ခ်စ္သူ Walter ကို “ မင္း ဘာေၾကာင့္ … အို ဘာေၾကာင့္ ငါ႔ဆီကို စာမေရးတာလဲ … ငါ မင္းဆီကို စာေတြအမ်ားႀကီး ေရးခဲ့တယ္ … မင္း ဒီစာေတြကို မရဘူးလားကြာ … ဒါနဲ႔ မင္း ငါ႐ွိတဲ့ေနရာကို ဘယ္လုိရွာေတြ႕ခဲ့လဲ ”
ခ်စ္သူရဲ႕ေမးခြန္းေတြမ်ားေတာ့ Walter ဘယ္ေမးခြန္းကိုစေျဖရမွန္း မသိဘူးျဖစ္သြားတယ္။ Walter က ေႏြဦးေပါက္ရာသီရဲ႕အၿပံဳးျဖင့္ ခ်စ္သူရွာပံုေတာ္အေၾကာင္း Sarah ကို ႐ွင္းျပခဲ့တယ္။ “ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ႀကီးက အရမ္းလွပတဲ့ ၿမိဳ႕ႀကီးကြ … ငါ မင္းေနတဲ့ ေနရာေဟာင္းကို ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ပတ္အၾကာက ေရာက္ခဲ့တယ္ … ဒီတစ္ပတ္ၾကာသာပေတးေန႔ကမွ မင္း ေနရာသစ္ကိုေျပာင္းသြားတယ္လို႔ သိခဲ့ရတယ္ … ဒါနဲ႔ပဲ ရဲတစ္ေယာက္အကူအညီနဲ႔ ငါ မင္း႐ွိႏိုင္မယ့္ေနရာကို ေန႔တိုင္းရွာခဲ့တယ္ … တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဒီေန႔ညေနမွာ ေဟာဒီအိမ္အိုႀကီးရဲ႕ေနာက္ဘက္ ကပ္လ်က္က စားေသာက္ဆိုင္ထဲကို ေနာက္ေဘးေပါက္ကေန ၀င္လာခဲ့မိတယ္ … ငါဒီလို၀င္လာတာကို ဘယ္သူေတြသိသိ ငါကဂ႐ုမစိုက္ပါဘူး … ငါက ႏွစ္တိုင္း ဒီလိုအခ်ိန္ေရာက္ရင္ အစိမ္းေရာင္႐ွိတဲ့ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ အစားအစာကို စားရတာႀကိဳက္တယ္ကြ … ငါ စားပြဲေပၚက အစားအေသာက္စာရင္းကို ဖတ္လိုက္ေတာ့ ငါ႔စိတ္ထဲမွာ တစုံတခုကို သတိထားမိသလိုပဲ … ငါ အစဥ္လိုက္ စာရင္းေတြကိုဖတ္လာရင္းက မံုလာထုပ္ေအာက္နားေရာက္ေတာ့ ငါ ဆိုင္ပိုင္႐ွင္ဆီကိုသြားၿပီး ဒီစာ႐ိုက္တဲ့သူ ဘယ္မွာေနလဲ ေမးလိုက္တယ္ … သူက မင္းေနတဲ့ေနရာကို ငါ႔ကိုေျပာျပတယ္ေလ ”
Sarah က သက္ပ်င္းခ်ၿပီး “ ငါ မင္းကို အရမ္းသတိရတာပဲ ” ၿပီးေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္ေသာအမူအရာနဲ႔ “မံုလာထုပ္ၿပီးေတာ့ ဒုဇလီပန္းပြင့္” လို႔ေျပာလိုက္တယ္။
Walter က “ မဟုတ္ပါဘူး … ဒုဇလီပန္းပြင့္ ေနရာမွာ Walter လို႔ေရးထားတယ္ … ၿပီးေတာ့ W စာလံုးက အေပၚဘက္ကို နည္းနည္းေရာက္ေနတယ္ … ဒီစာလံုးကို ေရးတဲ့သူဟာ ကမာၻၾကီးရဲ႕ တစ္ေနရာရာမွာ ႐ွိမွာပဲဆိုတာ ငါသိေနတယ္ ” လို႔ေျပာလိုက္ေတာ့
Saran က တအ့ံတၾသနဲ႔ “ ဒုဇလီပန္းပြင့္မွာ ဘာေၾကာင့္ W စာလံုး ပါရမွာလဲ ” လို႔ျပန္ေျပာခဲ့တယ္။
လူငယ္က သူ႔အိတ္ထဲက ဟင္းလ်ာစာရင္းစာရြက္ကို ထုတ္ျပၿပီး မွားေနတဲ့စာေၾကာင္းကို ေထာက္ျပတာေပါ႔။
Sarah ဒီစာရင္းကတ္ျပားေလးကို ခုေန႔လည္ခင္းကမွ ႐ုိက္ခဲ့တာကို သတိရသြားတယ္။ ကတ္ျပားေလးရဲ႕ ညာဘက္ေထာင့္မွာ သူမရဲ႕မ်က္ရည္စေတြစြန္းထင္ေနတဲ့ အမွတ္အသားေလးေတြ ႐ွိေနဆဲပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ေရႊ၀ါေရာင္ပန္းပြင့္ေလးရဲ႕အမည္ကို ဖတ္လိုက္ရေတာ့ သူမရင္ထဲမွာ တစံုတေယာက္ကို သတိရခဲ့လို႔ ၀မ္းနည္းေက်ကြဲစြာ ခံစားခဲ့ရတယ္။ ဒီခံစားခ်က္က သူမရဲ႕လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ မွားရြင္းစြာ ကီးဘုတ္ခလုတ္ေတြကို ႐ုိက္ခတ္ေစပို႔ ခြင့္ျပဳခဲ့တာပဲ။
သူမ ႐ိုက္ခဲ့တာက မုံလာရြက္နီ နဲ႔ ပန္းင႐ုတ္နီ ၾကားမွာ “ အလြန္အရသာ႐ွိေသာ ဒုဇလီပြင့္နဲ႔ ၾကက္ဥျပဳတ္” လို႔ေရးရမည့္အစား “ အလြန္အရသာ႐ွိေသာ Walter နဲ႔ ၾကက္ဥျပဳတ္” လို႔ေရးထားခဲ့တယ္ေလ။
(O. Henry ၏ Springtime on the Menu ကိုဘာသာျပန္ပါသည္။)

tmn

Read more...

စင္ၾကယ္ေသာ စိတ္

Just as a man would tie to a post a calf that should be tamed, even so here should one tie one's own mind tight to the object of mildfulness.

ႏြားတစ္ေကာင္ကို ယဥ္ေက်းရန္အလို႔ငွာ ခ်ည္ထားရသကဲ့သို႔၊

ထို႔အတူပင္ အၾကင္လူတစ္ေယာက္သည္ သူ၏စိတ္အား သတိ႐ွိေနျခင္းႏွင့္ ခ်ည္ေႏွာင္ထားရမည္။

စာမ်က္ႏွာ(၁၉)၊ ခ်င္းတြင္းမဂၢဇင္း၊ အမွတ္(၃)၊ မတ္လ၊ ၂၀၀၆။

Read more...

ငါမသိတဲ႕ငါ...

-မြန္းၾကပ္ပိတ္ေလွာင္မႈေတြနဲ႕
အၿမဲတမ္းလြဲေခ်ာ္မႈအျပည့္နဲ႕
နာက်င္စရာတို႕ ရင္မွာပိုက္ရင္း
တစ္စထက္တစ္စ နစ္မြန္းေနတဲ႕ဘ၀မ်ားစြာ
လြတ္ေျမာက္မႈအလင္းတစ္စ ေဖြရွာရင္းနဲ႕ပဲ
၀ကၤဘာတစ္ခုမွာ တ၀ဲလည္လည္
ကမၻာသာပ်က္သုဥ္းခဲ႕မယ္…
ထြက္ေပါက္ကေတာ့ မဲ႕ေနဆဲ…

-ငယ္ရြယ္ႏုပ်ိဳမႈတို႕ေပ်ာက္ဆံုး
တက္ၾကြဖ်တ္လတ္မႈတို႕နည္းပါး
ေရစီးေၾကာင္းတစ္ခုေနာက္ေမ်ာပါရင္းနဲ႕
အိပ္မက္တစ္ခုမွာေပ်ာ္၀င္
ႏိုးထရဖို႕လည္းငါေၾကာက္ရြံ႕
ဆက္မက္ႏိုင္ဖို႕အားအင္ကလည္းမရိွ
ဘ၀ဆိုတာဘာလဲ…
အေမးသာရိွခဲ႕
အေျဖမဲ႕ေနသူမ်ား…

-ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ႕အလင္းတစ္စကိုေဖြရွာ
အေမွာင္ထဲပဲေပ်ာ္၀င္
လမ္းသစ္ေဖာက္ဖို႕အားမဲ႕ေနရင္း
လမ္းေဟာင္းလဲမလိုက္ခ်င္
အားအင္တို႕ေပ်ာက္ဆံုး
ဒီဘ၀တစ္ခုကိုပဲနာက်ည္း
ဒီဘ၀တစ္ခုကိုပဲမက္ေမာ
ေၾသာ္… ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း
ငါကိုယ္တိုင္မသိတဲ႕
ငါပါလားေနာ္…..

ႏိုင္းနဒီ

Read more...

အလင္းစက္

- ရိုက္ခ်ိဳးခံခဲ႕ရတဲ႕ အေတာင္ပံတစ္စံု
မြန္းၾကပ္ေနတဲ႕ ခံစားခ်က္တစ္ခ်ိဳ႕
ေဖါက္ထုတ္ခံခဲ႕ရတဲ႕ မ်က္၀န္းတစ္စံုနဲ႕
ေ၀၀ါးေနတဲ႕ ခရီးလမ္း
ငါမွန္းလို႕ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ႕တာျဖင့္
ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခု ျပည့္လုၿပီ..

- စုတ္ၿဖဲခံထားရတဲ႕ စာရြက္အခ်ိဳ႕
၀ါးၿမိဳခံခဲ႕ရတဲ႕ ငါ႕အေတြးတို႕နဲ႕
ေရႊရည္စိမ္တံဆိပ္တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့
ငါ႕ခရီးလမ္းပ်က္တစ္ခုမွာ
အေဖၚအျဖစ္နဲ႕ လိုက္ပါခဲ႕ေလရဲ႕..

- ခါးသက္မႈတို႕ကို က်ိတ္မွိတ္ၿမိဳခ်
ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်က္ႏွာဖံုးတစ္ခုနဲ႕
အေ၀းကလမင္းတစ္စင္း
ငါမက္လို႕ေမာခဲ႕မိျပန္ေတာ့
ဟားတိုက္လို႕ရယ္ေမာ
ကမၻာဆံုးတိုင္မိုက္မဲ
အလင္းတစ္စက္ ငါမက္လို႕ရွာေဖြရင္းနဲ႕
၀ကၤဘာတစ္ခု
ငါျမတ္ႏိုးလို႕ ေနမိခဲ႕ေလၿပီ …

ႏိုင္းနဒီ

Read more...

သတင္းလူ

လူဆိုတာ သတင္းနဲ႔အတူေမြးၿပီး သတင္းမ်ားနဲ႔ႀကီးးျပင္းလုိ႔ ေနာက္ဆံုးကြယ္လြန္ခ်ိန္အထိ သတင္းနဲ႔ကင္းလို႔မရပါဘူးခင္ဗ်ား။
လူတစ္ေယာက္ လူ႔ျပည္ေရာက္လာတာနဲ႔ အု၀ဲဆိုေေအာ္လိုက္ခ်ိန္မွာ သတင္းနဲ႔စတင္ဆံုဆည္းရေတာ႔တာပါပဲ။
“ဘာေလးလဲ”
“ေယာက်ာၤးေလး”
“ဘယ္ႏွစ္ေပါင္လဲ”
“ႏွစ္ေပါင္တည္းပါ”
“မကေလာက္ပါဘူး”
“ဒီမွာၾကည့္ပါလား”
(မေအက အႏွီးလွန္ျပ)
“ငါက အဲဒီေပါင္ေမးတာမဟုတ္ဘူး။ အေလးခ်ိန္ေမးတာ။”
“ရွစ္ေပါင္”
အဲသလို… အဲသလိုေပါ႔ခင္ဗ်ာ။ ကေလးက မေျဖတတ္ေသးေတာ႔ ကေလးရဲ႕သတင္းကုိ မိဘမ်ားက ေျပာျပေပးရပါတယ္။ လူရယ္လို႔ျဖစ္လာတာနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးနဲ႔စႀကံဳရတယ္လို႔ေျပာရင္လည္း ရပါတယ္ခင္ဗ်။ အင္တာဗ်ဴးေနာက္က ကပ္ပါလာတာက ေ၀ဖန္ေရးပါပဲ။
“အသားက မည္းတယ္ေနာ္”
“အင္း ေနာက္ေတာ႔ျဖဴသြားမွာပါ။ သနပ္ခါးေလး ဆယ့္ငါးရက္လိမ္းေပးလိုက္႐ုုံပါပဲ”
“ေခါင္းႀကီးတာနဲ႔ နား႐ြက္ကားတာကေတာ႔ ျပင္လို႔မရႏုိင္ဘူး”
“ဥာဏ္ေကာင္းတာေပါ႔”
“ဥာဏ္ေကာင္းမေကာင္းေတာ႔မသိဘူး။ စြပ္က်ယ္လည္ပင္းေပါက္က်ယ္မွာေတာ႔ ေသခ်ာတယ္”
အဲသလိ ု… အဲသလို ေ၀ဖန္ေရးမ်ားဟာ နာမည္ေပး ပုခက္တင္ဆို္ၿပီး ဒံေပါက္ေၾကြးလိုက္ေတာ႔မွ …
ကေလးက ခ်စ္စရာေလး နာမည္က ႐ွင္းသန္႔ခန္႔တဲ႔ဆိုၿပီး ဒံေပါက္တန္ခိုးနဲ႔ ခၽြန္ျမေစေသာ္ရယ္လို႔ ျဖစ္ရျပန္ေရာ။ ဒီလိုနဲ႔ အဲဒီကေလးႀကီးလာေတာ႔ ဘယ္သူကမွ ႐ွင္းသန္႔ခန္႔လို႔ မေခၚပါဘူး။ နဖူးကက်ယ္ေတာ႔ ႏိုင္ငံတကာေလဆိပ္ (အင္တာေန႐ွင္နယ္ အဲယားပို႔) ကို အစြဲျပဳၿပီး “အင္တာ” လို႔ ေခၚၾကေရာ။ ကေလးခ်င္းကလည္း အင္တာပဲ။ လူႀကီးကလည္း “အင္တာ” ပဲ။ သူ႔အေမအေဖက “႐ွင္းသန္႔ခန္႔” လို႔ေခၚရင္ကိုပဲ သူ႔ေခၚမွန္းမသိဘူး။ “အင္တာ” ေခၚမွဗ်ာထူးေတာ႔တာ။ လူေတြသိဖို႔ အခက္ဆံုးက လူ႔အေၾကာင္းပဲေနာ္။ ဒံေပါက္ေကၽြးၿပီး အေခၚခိုင္းတဲ႔နာမည္က်ေတာ႔ မေခၚၾကဘူးခင္ဗ်။ ဒီလိုနဲ႔ ေက်ာင္းအပ္ရမယ္႔အ႐ြယ္ေရာက္လာေရာဆိုပါေတာ႔။
အရပ္ထဲက ေက်ာင္းမွာပဲ အပ္တာပါ။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးက ကေလးရဲ႕ဘႀကီးေတာ္တာပါပဲ။ အလြန္႐ုိးၿပီး ေ႐ွးဆန္တယ္ပဲ ေျပာၾကပါစို႔။ ေခတ္ဆန္တာေတြ ကုိ႔ယို႔ကားယားေတြ မႀကိဳက္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းအပ္ဖို႔ ေရာက္လာတာနဲ႔ -
“ေက်ာင္းနာမည္ကုိေတာ႔ ေခၚလုိ႔လြယ္တဲ့ နာမည္ေပးလုိက္ေပါ႔။ ကေလးက ညိဳေခ်ာဆိုေတာ႔ … ”
“ဘႀကီး … ေခ်ာညိဳလုိ႔ေပးရင္မေကာင္းဘူးလား။ သွ်ားညိဳနဲ႔လည္း ဆင္တူသြားေရာ”
“မေကာင္းဘူး။ ေခၚလို႔လြယ္ေအာင္ ေမာင္ညိဳပဲေခၚမယ္။ နာမည္ဆိုတာ ႀကီးလာေတာ႔ ႀကိဳက္သေလာက္ ေျပာင္းလို႕ရတာပဲ။”
ဆိုလိုက္ေတာ႔ အင္တာဟာ ေမာင္ညိဳျဖစ္သြားေရာ။ ေမာင္ညိဳဆယ္တန္းေအာင္သြားေတာ႔ …
“သား နာမည္တစ္ခုထပ္မွည့္လိုက္ၿပီ အေမ”
“ေျပာင္းတာမဟုတ္ဘူးလား”
“ထပ္တိုးတာ”
“ဘယ္သူတဲ႔တုန္း”
“ဘြန္ဗြိဳင္”
သတင္းစာဖတ္ေနတဲ႔ အေဖက မ်က္ခုံးပင့္ၿပီး
“ဘာတဲ႔”
“ဘြန္ဗြိဳင္”
“ဘာအဓိပၸာယ္လဲ”
“ဟာ … အေဖကလည္း … အဓိပၸာယ္တစ္ခုခု ႐ွိေနရင္ ဘယ္ေခတ္မီွပါ႔မလဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္လိုမွ အဓိပၸာယ္မ႐ွိတဲ႔နာမည္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ႐ွာရတာ။ ဒါဆိုေတာ့ နာမည္တူျပႆနာလည္း မေပၚႏုိင္ေတာ့ဘူး။ သီခ်င္းဆုိမလား။ စာေရးမလား။ ကုမၸဏီေထာင္မလား။ ဟိုတယ္ဖြင့္မလား။ ဒီနာမည္က တကယ္ အံ၀င္တာ”
အေမျဖစ္သူကေတာ့ သားကုိ အထင္ႀကီးၿပီးရင္း ႀကီးေနတာပါပဲ။ အေမက ၿပံဳးၿပံဳး ၿပံဳးၿပံဳး။ ဘြန္ဗြိဳင္ ကုမၸဏီလီမိတက္၊ ဘြန္ဗြိဳင္ ဟိုတယ္၊ ဘြန္ဗြိဳင္ရဲ႕ ဆီးရီးသစ္ဆိုတာေတြပါ ေတြးမိသြားတာကိုး။
“အဲဒါ သားနာမည္ကုိ သူငယ္ခ်င္းေတြက အသိအမွတ္ျပဳေအာင္ ဧည့္ခံခ်င္လုိ႔ … ”
ဒီလုိနဲ႔ ဘြန္ဗြိဳင္ရဲ႕ လႈပ္႐ွားမႈေတြဟာ စာေစာင္ဂ်ာနယ္မ်ားရဲ႕ စာမ်က္ႏွာေပၚ ေရာက္လာရဦးမွာပါပဲ။ တကယ္ ေတာ့ သတင္းကို စိတ္၀င္စားေနတဲ့ လူေတြကိုယ္တိုင္လည္း သတင္းေတြပဲ။ ေသေသခ်ာခ်ာေစာင့္ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ လူတိုင္းလူတိုင္းဟာ ေန႔စဥ္ သတင္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္ယွက္ႏြယ္ေနၾကတယ္။ သတင္းကို ျဖန္႔ေ၀ေရးသားေနသူ။ သတင္းဖန္တီးေနသူ။ သတင္းကုိ စိတ္၀င္စား ဖတ္႐ႈေနသူ။ သတင္းေတြကို သိခ်င္ေနသူ။ ကုိယ့္သတင္းကုိ သိေစ့ခ်င္သူ။ စုံလို႔ပါပဲ။ စာနယ္ဇင္းဆရာမ်ားအား ေခၚယူ႐ွင္းလင္းတယ္ဆုိတာ ကုိယ့္လုပ္ငန္းေၾကာင္း ကုိယ့္ေနရာအေၾကာင္း သတင္းပါခ်င္လို႔ပဲေပါ႔။
တကယ္ေတာ့ သတင္းသမားမ်ားဟာ ေလွကားထစ္လုိပါပဲ။ သတင္းသမားမ်ားကုိ နင္းၿပီး တက္သြားၾကသူေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ သတင္းသမားမ်ားကလည္း ကုိယ့္ေၾကာင့္ စင္ေပၚေရာက္သြားသူေတြကုိၾကည့္ၿပီး မုဒိတာပြားေနသူေတြပါ။ မေအာင္ျမင္ခင္ လူက သတင္းေနာက္လုိက္၊ လူကေအာင္ျမင္သြားေတာ့ သတင္းက အဲဒီလူေနာက္လိုက္။ အျပန္အလွန္ သိတတ္သူလည္း႐ွိ၊ မသိတတ္သူလည္း႐ွိ။
လူဆုိတာ သိတတ္စကတည္းက ကေလးဘ၀မွာ “မုန္႔သတင္း” စုံစမ္းရင္း ႀကီးျပင္းခဲ့တာပါ။ ဘယ္ဆိုင္က ၀ယ္တာလဲ။ မုန္႔နဲ႔အတူ အြန္ေစာ၊ ဂၽြန္ေစာပုံပါသလား ဆုိတာမ်ိဳးေပါ႔။ ေနာက္ေတာ့ လွတဲ့မိန္းကေလးသတင္းကို စိတ္၀င္စားျပန္ေရာ။ အဲဒီကာလကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကာတတ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆုိရင္ ႏွစ္ေလးငါးဆယ္ ၾကာတာပါ။ (မယုံမ႐ွိနဲ႔ ကုိယ္ေတြ႕)
အ႐ြယ္ေလးရလာၾကေတာ့ စိတ္၀င္စားတဲ့သတင္းေတြကေတာ့ ကြဲျပားကုန္တာေပါ႔ ခင္ဗ်ာ။
ေန စတင္ျဖစ္ေပၚလာခဲ့တာဟာ ႏွစ္သန္းေပါင္း သန္းငါးဆယ္႐ွိၿပီျဖစ္ၿပီး ဒီေလာင္ကၽြမ္းမႈဟာ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္သန္းေပါင္း သန္းငါးဆယ္ ၾကာဦးမွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ အဲဒီေလာက္ၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ေလာင္ကၽြမ္းမႈ အ႐ွိန္ေတြေလ်ာ့သြားၿပီး အပူ႐ွိန္ေပ်ာက္သြားမွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ဆယ္သန္းေက်ာ္ၾကာၿပီး တျဖည္းျဖည္း မွိန္ေဖ်ာ့လုိ႔ လံုး၀ ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာျဖစ္ေၾကာင္း စိတ္၀င္တစားေျပာၿပီး စိတ္ပူေနသူမ်ားလည္း႐ွိပါတယ္။
အသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္ တစ္ေယာက္နဲ႔ အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေရာ္နယ္ဒုိနဲ႔ပီလီ ဘယ္သူက ပုိေတာ္သလဲဆုိတာ အျငင္းပြားေနတာလည္း ေတြ႕ဖူးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သတင္းနဲ႔လူဟာ ခြဲမရပါဘူး။
ကံခၽြန္တုိ႔ဟာ လူေတြ စိတ္၀င္စားတဲ့သတင္းေတြကုိ ဘယ္ေလာက္ေပးႏုိင္မလဲ၊
အႀကိဳက္နဲ႔တိုက္ဆိုင္မႈ ဘယ္ေလာက္႐ွိမလဲ။ဘြန္ဗြိဳင္တို႔ပါ လက္ခံေအာင္ေတာ့ ႀကိဳးစားရမွာေပါ႔ ခင္ဗ်ာ။

(ကံခြ်န္ရဲ႕ မႏၲေလးၿမိဳ႕ကလူေတြအေၾကာင္းစာအုပ္ထဲမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။)

ကံခြ်န္

Read more...

အမွတ္တရ၏ ေနာက္ဆက္တြဲ

သူၾကားေစခ်င္ေသာ
စကားတို႕ျဖင့္
သူ႕ကိုႀကိဳဆိုခ်င္ပါသည္။
ေသာ႔ပိတ္ထားေသာ
အိမ္ေလးကိုျပန္အလာတြင္
အထီးက်န္ျဖစ္ေနမည့္
သူ႕ဆိုင္းဘုတ္ျပားေလးကိုလဲ
ကြ်န္ေတာ္ျမင္ေယာင္မိပါသည္။
မိုးတစ္ဖြဲဖြဲႏွင့္ ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္အရာသာကိုခံစားရင္း
တစ္ခါက အတူေနခဲ႕ဖူးေသာ
ကြ်န္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္၏ အိမ္ေလးဆီကို
ကြ်န္ေတာ္လွမ္းခဲ႕မိသည္။
သူသတိတယနဲ႔ပဲလား
အမွတ္တမဲ႔နဲ႔လား
ထားခဲ႔ေသာ ေသာ႔ေလးမွာ
ကြ်န္ေတာ္႕လက္ထဲမွာ ေအးစက္လို႕။
ဤတံခါးကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္ဖြင့္ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု
ကြ်န္ေတာ္ဘယ္တုန္းကမွ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ႔ပါ။
ခုေတာ့ ျပန္ဖြင့္မိျပန္ပါၿပီ။
ဒီတံခါးေလးကေန
ကြ်န္ေတာ္အတိတ္ေတြဆီလဲ
ျပန္သြားျဖစ္ပါဦးမည္
သူနဲ႕ကြ်န္ေတာ္႕ရဲ႕အနာဂတ္အတြက္
ဖြင့္လိုက္ေသာတံခါးေလးလဲ
ျဖစ္ေနႏိုင္ပါေသးသည္။
မိန္းမတစ္ေယာက္ကို အဲဒီေလာက္ထိ္ စြဲလမ္းစြာ ခ်စ္ခဲ႔လိမ္႔မည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ဘယ္တုန္းကမွ မထင္ခဲ႔ပါ။ အထူးသျဖင္႕ ကြ်န္ေတာ့္လို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသာ ခ်စ္တတ္သူတစ္ေယာက္အတြက္ ပို၍ပင္ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်နည္းလွသည္။ ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးလိုေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္အတြက္ထားေသာ စံေတြမွာလဲမနည္းလွ။ သို႕ေသာ္ သူ႕ကိုကြ်န္ေတာ္ခ်စ္ခဲ႔သည္။ အကယ္၍ တစ္ေယာက္ေယာက္က ကြ်န္ေတာ္ထားေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္အတြက္စံမ်ားႏွင့္ ယခုလက္ရိွ ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္ေနသူကို ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္ပါက ကြာဟခ်က္မွာ တစ္ရာရာႏႈန္းျဖစ္ေနသည္ကို အံ႕ၾသစြာ ေတြ႕ရိွရမည္သာ။ သို႕ေသာ္ အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် ခ်စ္ျခင္းႏွင့္ ႀကိဳက္ျခင္းကို ကြ်န္ေတာ္ေ၀ခြဲမိလာသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ေတြ႕ၾကသည္မွာ မႏၱေလးေဆးတကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္မွာျဖစ္သည္။ ေယာက်ာၤးဆန္ဆန္ႏွင့္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေနတတ္ေသာသူႏွင့္ အေပါင္းအသင္းမ၀င္ဆန္႕ေသာ္လဲ အားနာတတ္ေသာ ကြ်န္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သြားၾကသည္မွာေတာ့ သိပ္မဆန္းလွေသာ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ျဖစ္သည္။ သူကေယာက်ာၤးေလးအေပါင္းအသင္းေပါသည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာထိုင္ၿပီး သူဖတ္ဖူးေသာ စာအုပ္မ်ားအေၾကာင္း၊ သူသိေသာစာေရးဆရာမ်ားအေၾကာင္း စိတ္၀င္တစားေျပာေနရလွ်င္ ဘာကိုမဆိုေမ႕ေနတတ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ႀကိဳက္လိုေသာမိန္းကေလးထဲတြင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္တတ္ေသာ မိန္းကေလးမ်ားမပါ၀င္ပါ။ သို႕ေသာ္ သူ႕တစ္ေယာက္ကိုျဖင့္ ခြ်င္းခ်က္အျဖစ္ ျမင္ေနမိသည္မွာ ဘက္လိုက္တတ္ေသာအတၱစိတ္မွလာသည့္ ကြ်န္ေတာ့္အခ်စ္ေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ သူ႕စရိုက္ထဲတြင္ ကြ်န္ေတာ္အႀကိဳက္ဆံုးအခ်က္မွာ ပြင့္လင္းစြာေျပာတတ္ျခင္းျဖစ္သည္။ သူကရုပ္ရွင္လဲ အလြန္ႀကိဳက္သည္။ ရုပ္ရွင္ကားတိုင္းကို ၾကည့္တာမ်ိဳးမဟုတ္ေပမယ့္ သူႀကိဳက္သည့္ကားဆိုလ်င္ ဘယ္လိုအေၾကာင္းမ်ိဳးရိွေနေန ၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ကိုၾကည့္သည္။ တစ္ခါတေလ အတန္းခ်ိန္ႏွင့္တိုက္ေနသည့္တိုင္ေအာင္ စေန၊ တနဂၤေႏြအထိမေစာင့္ပဲ အတန္းလစ္၍သြားၾကည့္တတ္သည္။ ခ်စ္သူေတြျဖစ္လာၾကေတာ့လဲ၊ အဲဒီအခ်က္က ကြ်န္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ကို ခဏခဏစကားမ်ားေစေသာ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုျဖစ္လာခဲ႔သည္။
- “ေမာင္ ဒီေန႕ ရုပ္ရွင္သြားၾကည့္ၾကမယ္။ ၀င္းလိုက္မွာတင္တဲ႔ကားေကာင္းတယ္တဲ႔။ ေမာင္လိုက္ခဲ႔မယ္မို႕လား’
- ‘ေမာင္ဒီေန႔ လက္ေတြ႕ခန္း၀င္ရဦးမွာ၊ နက္ျဖန္မွသြားၾကမယ္ေလ။ နက္ျဖန္ဆို ေက်ာင္းပိတ္တယ္’
- ‘ဟာ ေမာင္ကလဲ ခ်စ္ကဒီေန႕ၾကည့္ခ်င္တာ။ ရံုတင္တင္ခ်င္းၾကည့္မွ ပိုၿပီးအရသာရိွတာေမာင္ရ’
အဲဒီေန႕က ကြ်န္ေတာ္လိုက္မသြားျဖစ္ခဲ႔ပါ။ ကြ်န္ေတာ္မလိုက္လဲ သူသြားၾကည့္လိမ့္မည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ထင္ေနခဲ႔သည္။ သူကလဲ ေသခ်ာေပါက္ကိုသြားၾကည့္ျဖစ္ခဲ႔သည္။ သူငယ္ခ်င္းေတာင္မပါ၊ သူတစ္ေယာက္တည္း။ ေယာက်ာၤးေလးတစ္ေယာက္တည္း ရုပ္ရွင္သြားၾကည့္သည္မွာ သိပ္ၿပီးထူးဆန္းလွေသာအလုပ္မဟုတ္ေသာ္လည္း၊ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္တည္းရုပ္ရွင္သြားၾကည့္သည္ကို လံုး၀မသင့္ေတာ္ေသာ လုပ္ရပ္အျဖစ္ ငယ္စဥ္တည္းက အရိုးစြဲစြာ ယံုၾကည္ခဲ႔ေသာ ကြ်န္ေတာ္႕အဖို႕ သူ႕လုပ္ရပ္ကို အရမ္းစိတ္ဆိုးမိသည္။ သူႏွင့္လံုး၀မေတြ႕ေတာ့ပဲ နန္းေရွ႕က ကြ်န္ေတာ့္အိမ္ေလးတြင္ ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲ သြားၿပီးအခန္းေအာင္းေနမိေတာ့သည္။
ထုိအိမ္ေလးမွာလဲ သူႏွင့္ကြ်န္ေတာ္၏ ဘူမိနက္သန္ေနရာမွန္ေလးျဖစ္သည္။ သူက အေဆာင္ရေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္ကအေဆာင္မရ။ အေဆာင္ေနသူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေနလိုရေသာ္လည္း၊ ဇီဇာေၾကာင္တတ္ေသာ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္က ခြင့္မျပဳ။ ဤသို႕ႏွင့္ ဒီအိမ္ေလးငွားဖို႕ျဖစ္လာသည္။ စေဘာ္တင္ဖို႕ ပိုက္ဆံကလဲ ထိုအခ်ိန္က အလံုအေလာက္မရိွ။ သူကတစ္၀က္စိုက္ထားေပးမယ္၊ ေနာက္မွျပန္ဆပ္ေပါ့ဆိုသည္ႏွင့္ အိမ္ေလးကို ငွားျဖစ္သြားသည္။
ကြ်န္ေတာ္စိတ္ဆိုးသည့္အခါတိုင္း စိတ္ရွည္လက္ရွည္ေခ်ာ႕တတ္ေသာသူ႕ကို ထိုေန႕ကလဲ ကြ်န္ေတာ္ေမွ်ာ္ေနမိသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကထမင္းကို ကိုယ္တိုင္ခ်က္မစား။ ဆိုင္မွ၀ယ္စားသည္။ တစ္ခါတရံ (သို႕ေသာ္ ခဏခဏ) ပိုက္ဆံျပတ္သည့္အခါမ်ားတြင္ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ အေဆာင္မွာလုိက္ကပ္စားသည္။ ကြ်န္ေတာ္ပိုက္ဆံျပတ္ေနသည္ကို သူရိပ္မိလ်င္ေတာ့ အေဆာင္မွထမင္းကို ႏွစ္ေယာက္စာ သိပ္ထည့္လာၿပီး ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္အတူလာစားတတ္သည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ိဳးဆိုလ်င္ေတာ့ အၿမဲမေကာင္းတတ္ေသာ အေဆာင္ထမင္းမွာ ႏွစ္ေယာက္စားလို႕ပင္မေလာက္။ သူကလဲ အံ႕ၾသရေလာက္ေအာင္ မိန္းမမပီသေသာ မိန္းမျဖစ္သည္။ အခ်က္အျပဳတ္ကို လံုး၀စိတ္မ၀င္စား။ အလြယ္တကူစားလို႕ရေသာ ေပါင္မုန္႕လိုမ်ိဳးကိုသာ အမ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္စားတတ္သည္။ စိတ္လိုလက္ရရိွလွ်င္ေတာ့ အမ်ိဳးစံုေအာင္ခ်က္ေကြ်းတတ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္စိတ္ဆိုးေနလ်င္ သူေခ်ာ့တတ္သည္မွာ ႏွစ္မ်ိဳးရိွသည္။ တစ္မ်ိဳးမွာ ကြ်န္ေတာ္႔ကို စားစရာတစ္ခုခုႏွင့္ ခြံ႕၍ေခ်ာ့သည္။ ေနာက္တစ္မ်ိဳးမွာ တစ္အိမ္လံုး ကြ်န္ေတာ္ရႈပ္ထားသမွ်ေတြ ဖဲခ်ပ္ေတြ၊ အ၀တ္ညစ္ေတြကို စနစ္တက် သိမ္းဆည္းေလွ်ာ္ဖြတ္ေပးတတ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္မွတ္မိသေလာက္ သူ႕ကို ဘယ္တုန္းကမွ ကြ်န္ေတာ္မေခ်ာ့ဖူးခဲ႔ပါ။ သူကစိတ္ေကာက္ဖို႕ႀကိဳးစားလ်င္ ကြ်န္ေတာ္က သူ႕ထက္ဦးေအာင္ အရင္ေကာက္ပစ္လိုက္သည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူပဲကြ်န္ေတာ့္ကိုေခ်ာ့ရသည္။ အဲဒီေန႕ကလဲ သူဘယ္ပံုမ်ိဳးေခ်ာ့မည္ဆိုသည္ကို ကြ်န္ေတာ္ေမ်ာ္ေနမိသည္။ ညေနေဆာင္းေတာ့ သူေရာက္လာသည္။ သူေရာက္ၿပီဆိုတာသိမွ ကြ်န္ေတာ္က ခုတင္ေပၚမွာ ေမွာက္ေနလိုက္သည္။
‘ေဟာ ေမာင္ ဘာမွမစားရေသးဘူးလား။ ၾကည့္ပါဦး ေမွာက္အိပ္ေနတယ္၊ လာ ခ်စ္ခြံ႕ေကြ်းမယ္ ထ’
ကြ်န္ေတာ္က မၾကားခ်င္ဟန္ေဆာင္၍ ေပကပ္ၿပီး ဆက္လွဲေနသည္။
‘ေမာင္ကလဲကြာ အဲလိုႀကီးမေနပါနဲ႕။ ေမာင္စိတ္ေကာက္ေတာ့ ခ်စ္လဲဘယ္စိတ္ေကာင္းပမလဲ၊ ေမာင္မႀကိဳက္ရင္ ခ်စ္တစ္ေယာက္တည္း ရုပ္ရွင္သြားမၾကည့္ေတာ့ဘူးေနာ္။ ခုဟာကလဲ လက္မွတ္ကအဆင္ေျပသြားလို႕ လက္လြတ္မခံခ်င္လို႕ သြားၾကည့္လိုက္တာ’
‘မင္းက ငါ့ကိုေတာ့လက္လြတ္ခံႏိုင္တယ္ေပါ့ေလ။ ဒါဆိုဘာလို႕လာေနေသးလဲ၊ ရုပ္ရွင္ပဲသြားၾကည့္ပါလား’
ကြ်န္ေတာ္က သူ႕ကိုစိတ္ဆိုးလ်င္ မင္းႏွင့္ငါႏွင့္ေျပာတတ္ၿပီး၊ က်န္တဲ႕အခ်ိန္မ်ားမွာေတာ့ ခ်စ္ႏွင့္ေမာင္ႏွင့္ ခ်စ္ေမာင္ေျပာတတ္သည္။
‘လက္လြတ္မခံႏိုင္ပါဘူးေမာင္ရယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္လဲ ခုေရာက္လာခဲ႔ၿပီေလ။ ကဲထပါေတာ့ ဒီမွာ ေပါင္မုန္႕ကိုေထာပတ္သုတ္ၿပီး သၾကားေလးျဖဴးထားတယ္။ စားလိုက္ေနာ္၊ ခ်စ္ခြံ႕ေကြ်းမယ္။ ကဲလာ’
သူက ကြ်န္ေတာ့္ကုိယ္လံုးႀကီးကို မႏိုင္မနင္းနဲ႕ ဆြဲမတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က အလိုက္သင့္လိုက္ထိုင္မိေသာ္လဲ မ်က္ႏွာကို အတတ္ႏိုင္ဆံုးသုန္မႈန္ထားလိုက္တယ္။
‘ေမာင္က စိတ္ဆိုးေနလဲ ခ်စ္ဖို႕ေကာင္းတာပဲေနာ္။ တစ္ကယ္ေျပာတာ ဒီထက္ပိုၿပီးမဲ႔ျပလိုက္ရင္ ေမာင္ပိုေခ်ာလာမယ္သိလား။ ေမာင့္ကိုခ်စ္လိုက္တာကြာ’
သူကေျပာေျပာဆိုဆို ကြ်န္ေတာ့္ပါးကိုတစ္ခ်က္နမ္းလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ႏႈတ္ခမ္းဆီကိုေပါ့။
“သြားစမ္းပါကြာ၊ တစ္ကယ္လဲမနမ္းတတ္ပဲနဲ႕’။ ကြ်န္ေတာ္က ရယ္က်ဲက်ဲနဲ႕ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့ သူေပ်ာ္သြားတယ္ဆိုတာ သူ႕မ်က္ႏွာမွာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္စိတ္ဆိုးေျပသြားၿပီဆိုတာ သူသိသြားၿပီေလ။ သူ႕ႀကိဳးစားမႈလဲ ေအာင္ျမင္သြားၿပီေပါ့။
‘ဘာလို႕မနမ္းတတ္ရမွာလဲ ဟိုဖက္ေတာင္လြန္ေသး’
တကယ္က သူ႕အနမ္းေတြကို ကြ်န္ေတာ္ခံုမင္ပါတယ္။ ရမက္မပါပဲ အခ်စ္သက္သက္ရဲ႕အေတြ႕အထိေတြဆိုတာ ကြ်န္ေတာ့္အာရံုေတြကေန ခံစားေနမိတယ္ေလ။
“ရည္းစားရမွပဲ နမ္းတဲ႕အလုပ္က အခက္ဆံုးဆိုတာသိေတာ့တယ္ ေမာင္ေရ’
ဒီလိုက်ေတာ့လဲ သူကအရမ္းခ်စ္ဖို႕ေကာင္းေနျပန္ေရာ။ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲမွာ တင္းက်ပ္ေနေအာင္ သူ႕ကို ေပြ႕ဖက္ထားမိတယ္။
ေၾသာ္ခုဆိုရင္ေတာ့ သူဘယ္သူ႕ရင္ခြင္မွာေရာက္ေနၿပီလဲ။ သတင္းစာထဲမွာ လက္ထပ္သတင္းမေတြ႕ရေသးေပမယ့္၊ ခ်စ္သူရည္းစား ေနာက္တစ္ေယာက္ရမေနဘူးလို႕ ဘယ္သူကေျပာႏိုင္လို႕လဲ။
အိမ္တံခါးေလးကို တြန္းဖြင့္လိုက္ေတာ့ မဖြင့္တာၾကာလို႕လားမသိ ကြ်ီဆိုေသာျမည္သည့္အသံက ကြ်န္ေတာ္႕စိတ္ကို ပိုမိုလႈပ္ရွားေစသည္။ မေနတာၾကာၿပီဆိုေတာ့ အိမ္ေလးမွာ ဖံုကတေထာင္းေထာင္း။ ဟုိတုန္းကေတာ့ ဒီအိမ္ေလးမွာ ကြ်န္ေတာ္ပစ္ထားခဲ႔ေသာ အ၀စ္ေတြ တို႕လို႕တြဲေလာင္းရိွေနမည္၊ ေဆးလိပ္တိုစေေတြလဲ ၾကမ္းေပၚမွာ ဟိုတစ္စဒီတစ္စေတြ႕ႏိုင္ေသးသည္။ တစ္ခါတရံေတာ့ သူသိမ္းဆည္းေပးသြားတတ္လို႕ အေတာ္သပ္ရပ္ေနတတ္သည္။ သူ႕အနံ႕ေတြကေတာ့ အိမ္ေလးထဲမွာ က်န္ရစ္ေနသေယာင္ေယာင္။ အိမ္ေလးအတြင္းသို႕ သူ၀င္လာတိုင္းေျပာေလရိွသည့္စကားတစ္ခြန္းကေတာ့
‘ေမာင္ ဒီအိမ္ေလးထဲကို၀င္တိုင္း ကြ်န္မေတာ့ သစ္ေတာ္သီးနံ႕ရသလိုလိုပဲေနာ္၊ ေမာင္ေရာ အဲဒီအန႕ံမ်ိဳးရလားဟင္’
‘ဟုတ္လား’ - ကြ်န္ေတာ္က စိတ္မ၀င္စားသလိုမ်ိဳးနဲ႕၊ ဘာအေျဖမွျပန္မေျပာျဖစ္ခဲ႕။ ခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာလဲ သစ္ေတာ္သီးနံ႕လိုလို အနံ႕တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးရေနသလိုလို။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ဒီလိုညေနမ်ိဳးမွာ ဒီအိမ္ေလးဆီ သူ႕ကိုျပန္လာေစခ်င္ပါေသးသည္။ မိုးေရထဲမွာ ထီးယူဖို႕ဘယ္ေတာ့သတိမရတတ္ေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို၊ တံခါး၀ကေန ခါးေထာက္၍ ကရုဏာေဒါေသာႏွင့္ ဆူခ်င္ပါေသးသည္။ အဲဒီလို ကြ်န္ေတာ္ကဆူလိုက္လ်င္ အရင္ကလိုပဲ သူက မခ်ိဳမခ်ဥ္ပံုစံမ်ိဳးနဲ႕ ပုခံုးတြန္႕ျပကာ
-‘ေဆာရီး ဆရာ၊ ကြ်န္မထီးယူဖို႕ေမးသြားတယ္’ လို႕ျပန္ေျပာဦးမွာလား။ ခုခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ေနရာမွာ သူ႕ဆံပင္ေတြကို ေျခာက္ေသြ႕ေအာင္ သုတ္ေပးမယ့္ သဘက္တစ္ထည္နဲ႕ေစာင့္ေနတဲ႕ ေယာက်ာၤးတစ္ေယာက္ေယာက္ သူ႕နားမွာရိွေနႏိုင္တာပဲေလ။ ကြ်န္ေတာ္မီးခလုတ္ေလးကို ႏွိပ္လို္က္ေတာ့ ကံေကာင္းစြာပင္ မီးလာေနခ်ိန္ႏွင့္ တိုင္ဆိုင္ေနလို႕လားမသိ၊ အခန္းေလးမွာမီးလင္းသြားသည္(မီးခဏခဏျပတ္သည့္ကိစၥမွာလဲ သူႏွင့္ကြ်န္ေတာ္ ေဆြးေႏြးလို႕မဆံုးႏိုင္ေသာကိစၥတစ္ခုဆိုသည္ကို ခုထိကြ်န္ေတာ္ မေမ႕ႏိုင္ေသးပါ)။ ခုမွ အခန္းေထာင့္ရိွ ေရအိုးစင္ေလးမွာ ေသာက္သံုးသူမဲ႔ ေရျဖည့္သူမဲ႕ႏွင့္ ေျခာက္ေသြ႕အက္ကြဲ၍ေနသည္ကို ျမင္ရသည္။ အရင္တုန္းကေတာ့ ေရအိုးစင္ေလးမွာ အၿမဲစိုေျပလ်က္။ အဲဒီအိုးေလးကလဲ သူကိုယ္တိုင္ပဲ ေရြး၀ယ္ေပးခဲ႕သည္။
- ‘သဲအိုးေလးက ပိုေအးတယ္ေမာင္၊ အႀကီးႀကီးလဲ မေကာင္းဘူး။ ေရကအိုးထဲမွာ အၾကာႀကီးရိွေနရင္မေအးေတာ့ဘူး။ ေရထည့္ဖို႕မပ်င္းနဲ႕ေနာ္။ အၿမဲစိုေနမွ ေရကေအးတာ’
- ‘ေအးပါကြာ’
- ‘ေရအိုးစင္ဆိုတာ စိုစိုေျပေျပမွ မဂၤလာရိွတာေမာင္ရဲ႕။ အိုးအျပင္ဖက္ကိုလဲ ေရေလာင္းေပးေနာ္။ ေရအိုးစင္ေလး စိုစိုေျပေျပရိွမွ ေမာင္ဘိုင္မျပတ္မွာ ဟဟ’
သူက အိမ္ကိုလာရင္လဲ ေရအိုးစင္က ေရတစ္ခြက္ေလာက္ေသာက္ရင္း
- ‘ခုမွပဲ ရင္ထဲမွာေအးသြားေတာ့တယ္။ ေမာင့္မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ရင္း ေမာင့္ေရအိုးစင္ကေရကိုေသာက္ရလို႕ကေတာ့၊ မႏၱေလးေန ဘယ္ေလာက္ျပင္းျပင္း မမႈပါဘူး’
အခန္းဟုိဖက္ေထာင့္မွာေတာ့ လိပ္ေထာင္ထားတဲ႕ သင္ဖ်ာေလးႏွစ္ခ်ပ္က ဖုန္အလိမ္းလိမ္းထလို႕။ တစ္ခါတရံ ေက်ာင္းအားရက္ေတြဆိုရင္ေတာ့ သင္ဖ်ာေလးတစ္ခ်ပ္ခင္းကာ သူဘယ္ေတာ့မွသင္၍မတတ္သည့္ ဖဲကစားနည္းမ်ိဳးစံုကို ကြ်န္ေတာ္စိတ္မရွည္စြာ သင္ေပးခဲ႔ဖူးသည္။ သူကလဲ စိတ္လိုလက္ရသင္ယူၿပီးေနာက္၊ စိတ္၀င္စားစြာပင္ ေမ႔ေဖ်ာက္ပစ္တတ္သည္။ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာေတာ့ သူကြ်န္ေတာ့္အတြက္ထားခဲ႔ဟန္ရိွတဲ႕ ေဖာက္လက္စ ႏိုႈဆီဗူးတစ္ဗူးႏွင့္ ေကာ္ဖီမႈန္႔ဗူးေလးကိုေတြ႕ရသည္။ ကြ်န္ေတာ့္အိပ္ခန္းေထာင့္က စားပြဲေလးမွာေတာ့ သူေနာက္ဆံုးလာသြားစဥ္က ထိုးသြားေသာ ႏွင္းဆီပန္းေျခာက္ေလးမွာ အိုးထဲတြင္ ရိုးတံသာက်န္ေတာ့သည္။ ပြင့္ေျခာက္ေလးေတြမွာ ေအာက္သို႕ေၾကြက်ၿပီး ဖုန္အလိမ္းလိမ္းႏွင့္ အလွမဲ႕ေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္အသာေကာက္ယူနမ္းရိႈက္ၾကည့္ေတာ့ ဖုန္နံ႕ႏွင့္ေရာေနေသာ ႏွင္းဆီနံ႕ ပ်ယ္ပ်ယ္ေလးက ရေနတုန္းပင္။ အိပ္ခန္းေထာင့္စားပြဲေလးေပၚမွာ သူ႕၀တၳဳမ်ားစြာ ေရးခဲ႕ဖူးသည္။
- ‘ကြ်န္မေရးတဲ႕ စာေတြကို ေမာင္ဘယ္လိုထင္လဲ’ လို႕ေမးတိုင္း ကြ်န္ေတာ့္မွာ အေတာ္အက်ပ္ရိုက္ရသည္။ သူ႕စာေတြကို ကြ်န္ေတာ္အၿမဲမျပတ္ဖတ္ျဖစ္ေသာ္လဲ ဘယ္လိုထင္မိတယ္ဆိုတဲ႕ထိေအာင္ မစဥ္းစားဖူးခဲ႕။ ဖတ္ၿပီးၿပီးေရာ သေဘာမ်ိဳးမဟုတ္ေသာ္လဲ ေက်ာင္းစာလို ေလးေလးနက္နက္ဖတ္ခဲ႔တာမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္။
- ‘အင္း ေကာင္းပါတယ္။ ေသခ်ာေတာ့နားမလည္ဘူး’ သူက ကြ်န္ေတာ့္အေျဖကို သေဘာမက်ပံုရေသာ္လဲ ဘာမွျပန္မေျပာပဲ ႏႈတ္ဆိတ္ေနတတ္သည္။ စာေပႏွင့္ ပတ္သက္လ်င္လဲ သူကအစြဲအလမ္းႀကီးသည္။ သူ႕အေပါင္းအသင္းမ်ားထဲတြင္ စာအုပ္အေဟာင္းေရာင္းေသာ ကုလားေလးမ်ားလဲပါသည္။ တစ္ခါတေလ ညေစ်းတန္းဖက္ စာအုပ္အေဟာင္းၾကည့္ဖို႕ေခၚလ်င္ ကြ်န္ေတာ္မလိုက္ျဖစ္ခဲ႔။ သူက စာအုပ္ေဟာင္းဆိုင္ေတြေရာက္လ်င္ ႏွစ္နာရီ သံုးနာရီၾကာသည္ကို ေစာင့္ဖို႕ေလာက္အထိ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္မရွည္ႏိုင္ခဲ႔ပါ။ ခုေနမ်ား သူစာအုပ္ေဟာင္းဆိုင္သြားဖို႕ လာေခၚျဖစ္ခဲ႔လ်င္ေတာ့ တေနကုန္လဲ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေစာင့္ေပးခ်င္ပါေသးသည္။ အခြင့္အလမ္းဆိုတာကို တစ္ခါပဲေပးတတ္သည့္ ေလာကႀကီးက မ်က္စိလည္လမ္းမွားၿပီး ကြ်န္ေတာ့္အလွည့္က်မွ ႏွစ္ခါေပးခဲ႔ရင္ေပါ့။ သူ႕စာေပမိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍လဲ ကြ်န္ေတာ္က နည္းနည္းေလးမွ သေဘာထားမႀကီးႏိုင္ပါ။ သူ႕စာကို သေဘာက်၍ လာေရာက္မိတ္ဆက္ၾကေသာ ေယာက်ာၤးေလး ပရိသတ္မ်ားႏွင့္လဲ ကြ်န္ေတာ္က သ၀န္တိုတတ္သည္။ သူ႕ဖက္ကၾကည့္လ်င္ လူမႈေရးကရိွေသးသည္ကို ကြ်န္ေတာ္နားလည္ေသာ္လဲ သူ႕အေပၚစိတ္မခ်ရာမွ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ ကြ်န္ေတာ့္သ၀န္တိုစိတ္ကိုေတာ့ ဘယ္တုန္းကမွ ကြ်န္ေတာ္မတားဆီးႏိုင္ခဲ႔ပါ။
- ‘ခ်စ္သာ မင္းသမီးဆိုရင္ေတာ့ ေမာင္ေတာ့မလြယ္ဘူး။ စာေရးဆရာမျဖစ္ေနလို႕ ကံတရားကို ေက်းဇူးတင္ရတယ္ေတာ္ေရ’
- ‘မင္းရုပ္ရည္ မင္းအရပ္နဲ႕ မင္းသမီးျဖစ္ဖို႕အထိ စိတ္ကူးတာေတာ့ လြန္တာေပါ့ကြာ’
- ‘အဲဒီရုပ္ရည္နဲ႕ အဲဒီအရပ္ကိုပဲ ေမာင္ကိုယ္တိုင္ေရြးခ်ယ္ခဲ႔တာမို႕လား”
- ‘အဲဒီတုန္းက မလိမ္မိုးမလိမ္မာမို႕ပါကြာ’
- ‘အင္းပါ ေမာင္နဲ႕ စကားအႏိုင္လုမိတာကိုက ကြ်န္မအမွားပါ’
သူက ကြ်န္ေတာ့္ကို ဘယ္တုန္းကမွ စကားအႏိုင္မယူခဲ႕သလို ကြ်န္ေတာ္ကလဲ သူ႕ကို ဘယ္တုန္းကမွ အရံႈးမေပးခဲ႔ ပါ။ ကြ်န္ေတာ္႔အရပ္မွာ ေျခာက္ေပနီးပါးရိွသေလာက္ သူ႕အရပ္မွာေတာ့ မိန္းကေလးထဲမွာ ပုသည္ဟု သတ္မွတ္ခံထားရသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ အတူေလွ်ာက္သြားလ်င္ ေဘးလူေတြရီေနၾကလိမ့္မည္ဟု ကြ်န္ေတာ္က မလံုမလဲေတြးမိေသာ္လည္း၊ သူကထိုအခ်က္ကိုပင္ ဂုဏ္ယူေနတတ္သည္။
- ‘ကြ်န္မက အရပ္ပုေပမယ့္၊ ရည္းစားထားရင္ေတာ့ အရပ္ရွည္တဲ႔သူကိုမွထားမယ္လို႕ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ႔တာေလ။ ခုေတာ့ေမာင္က ကြ်န္မစိတ္ကူးေတြကို ျဖည့္ဆည္းေပးလိုက္ၿပီ။ ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္စရာေကာင္းလဲေနာ္ေမာင္’
- ‘ေမာင္ကေတာ့ ေမာင့္ရည္းစားက လွယဥ္ေက်းမယ္ေတြလို ရွည္ရွည္သြယ္သြယ္ေလးရိွရမယ္လို႕ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ႕တာ။ ဘယ္လိုျဖစ္လို႕မ်ား ဒီအပုနဲ႕လာေတြ႕ေနရပါလိမ့္’ လို႕ ကြ်န္ေတာ္က သူမခံခ်င္ေအာင္ေျပာရင္
- ‘ဒီေခတ္က အိုင္တီေခတ္ေလ။ စံုတြဲေတြလဲ အိုင္တီပဲျဖစ္ရမွာေပါ့’ လို႕ ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႕ျပန္ေျပာတတ္တယ္။
သူ႕အရပ္ႏွင့္လွမ္းမမီွေသာ ကြ်န္ေတာ့္နံရံကပ္စာအုပ္စင္ေလးေပၚမွာေတာ့ ဖုန္တင္ေနေသာ မဂၢဇင္းတခ်ိဳ႕က ဖတ္သူမဲ႕စြာ လဲေလ်ာင္းလ်က္။ အိမ္ေလးထဲမွာရိွတဲ႕ ပစၥည္းတိုင္းက ခုေတာ့ ပိုင္ရွင္မဲ႔ေနၿပီေလ။ ပစၥည္းေတြတင္မဟုတ္ပါဘူး၊ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ပိုင္ရွင္မဲ႕ေနတာပဲမို႕လား။ အစကေတာ့ ခုတင္ေပၚမွာတက္လွဲရင္း သူနဲ႕ကြ်န္ေတာ့္အေၾကာင္းေတြဆက္စဥ္းစားမလို႕ပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ခုတင္ကလွဲလို႕မရေအာင္ ဖုန္ေတြရိွေနတာရယ္၊ ဘာမွလုပ္ခ်င္စိတ္မရိွတာရယ္ေၾကာင့္၊ အျပင္ဖက္ကိုထြက္လာခဲ႕တယ္။
ၿခံအ၀င္လမ္းေလးတစ္ေလ်ာက္က မိုးရာသီသြားလဲအဆင္ေျပေအာင္ အုတ္ခ်ပ္ေလးေတြစီၿပီး သူနဲ႕ကြ်န္ေတာ္ခင္းခဲ႔တယ္။ စိတ္ကူးယဥ္တတ္တဲ႕ သူ႕အေတြးေတြအတိုင္း အုတ္ခ်ပ္ေလးေတြကို ေဆးျဖဴသုတ္ၿပီးမွ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ႏွစ္ေယာက္သားခင္းခဲ႔တာေပါ့။
‘အုတ္ခ်ပ္ေလးေတြကို ေဆးသုတ္လိုက္ေတာ့ ေရညွိလဲမတက္ေတာ့ဘူးေလ။ ညဖက္ေရာက္ေတာ့လဲ အလြယ္တကူျမင္ႏိုင္တာေပါ့။ လွလဲလွတယ္ေနာ္ေမာင္’
‘ဒါမ်ိဳးက်ေတာ့ ခ်စ္က စာေရးဆရာမပီသသြားျပန္ေရာ’
အုတ္ခင္းလမ္းေလးရဲ႕ ေဘးတစ္ဖက္တခ်က္မွာေတာ့ ႏွင္းဆီပန္းရံုေလးေတြ ဟိုတစ္စုဒီတစ္စုစိုက္ထားတယ္။ အဲဒီအပင္ေတြကလဲ သူပဲ စိတ္လိုလက္ရ ျပဳစုတာပါ။ ကြ်န္ေတာ္က ေရေလာင္းဖို႕ေတာင္ အၿမဲေမ႔ေနတတ္တယ္။ ခုေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕အပင္ေတြက ေျခာက္ေတာင္ေနၾကၿပီ။ ျပဳစုသူမဲ႕မွေတာ့ ဘာမဆို ေျခာက္ေသြ႕ေနၾကၿပီေပါ့။
ဘာလိုလိုနဲ႕ သူနဲ႕ကြ်န္ေတာ္မေတြ႕ျဖစ္ၾကတာ တစ္ႏွစ္ေတာင္ရိွေလာက္ေရာေပါ့။ တစ္ႏွစ္ဆိုတာဘာမွမၾကာလိုက္ေပမယ့္ အေျပာင္းအလဲေတြကေတာ့ မယံုၾကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္သြားခဲ႔တယ္။ အဓိကကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္႕ရဲ႕ေခါင္းမာမႈနဲ႕ သူ႕အေပၚမယံုၾကည္မႈေတြေၾကာင့္ပါ။ ခ်စ္ခဲ႕ၾကတုန္းကေတာ့ ဒီေနရာပတ္၀န္းက်င္ေလးေတြမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ေျခရာမရိွတဲ႕ေနရာဆိုတာ မရိွသေလာက္ပါပဲ။ ေဆာင္းရာသီလို မနက္ေစာေစာစီးစီးမွာ ရန္ကင္းေတာင္ေျခအထိ စက္ဘီးေလးစီးရင္း ႏြားႏို႕သြားေသာက္ၾကတယ္။
‘ဒီဖက္ကေနဆက္သြားရင္ သမေကာလိပ္ကိုေရာက္တယ္ေလ။ ေမာင္အားရင္ အဲဒီက ေကာင္မေလးေတြ သြားရိွတ္ေပါ့။ ဟိုဖက္ဆက္သြားရင္ေတာ့ စက္မႈတကၠသိုလ္ေရာက္ၿပီ။ အဲဒီေတာ့သြားမရိွတ္နဲ႕၊ ေမာင့္ကို တီနဲ႕၀ိုင္းရိုက္ၾကလိမ့္မယ္’
‘မင္းက ဒီေနရာေတြကြ်မ္းတယ္ေပါ့ေလ’
‘ကြ်မ္းတာေပါ့။ ဟိုဖက္ ေရတံခြန္ေတာင္အထိေရာက္ဖူးတယ္။ ေတာင္ေျခမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းရိွတယ္ေလ။ အဲဒီနားက အရမး္သာယာတယ္။ အေရွ႕ဖက္မွာက ေတာင္တန္းႀကီးေတြ။ ေဘးပတ္ပတ္လည္မွာက လယ္ကြင္းေတြခ်ည္းပဲ။ ေနာက္အားရင္ ေမာင္နဲ႕အတူသြားၾကမယ္ေလ။’
‘ခ်စ္ကေတာင္တန္းေတြကို ၾကည့္ရတာႀကိဳက္လား’
‘ႀကိဳက္တာေပါ့။ သူတို႕ကိုၾကည့္ရင္း သူတို႕ဆီက ခြန္အားတစ္ခုခုရသလိုမ်ိဳးခံစားရတယ္။ ေတာင္တန္းေတြကို သေဘာက်လို႕လဲ ေတာင္ေပၚသားကို ရည္းစားေတာ္ခဲ႕တာေပါ့’
ကြ်န္ေတာ္ကတစ္ကယ္ေတာ့ ေတာင္ေပၚသားအစစ္မဟုတ္ပါဘူး။ ျမန္မာျပည္ေအာက္ပိုင္းကပဲ။ မိဘေတြတာ၀န္က်ရာ လိုက္ေျပာင္းရင္း ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕မွာပဲ ေသာင္တင္ေနတာ။
‘ေမာင္လဲ ေတာင္ေပၚေဒသမွာ ေနေနရေပမယ့္၊ ေတာင္တန္းေတြကို ၾကည့္ရတာ မၿငီးေငြ႕ဘူး။ ဘယ္ေတာ့ၾကည့္လိုက္ၾကည့္လိုက္ စိတ္ၾကည္ႏူးမႈအၿမဲရတယ္။’
‘ဟိုးေရွးဖက္ကေတာင္တန္းေတြေပၚကို ဆက္တက္သြားရင္ ျမခေနာက္ေတာင္ဆိုတာကို ေရာက္တယ္။ အဲဒီေတာင္ေပၚမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းရိွတယ္။ ေတာင္ေပၚကိုေရာက္သြားရင္ စစ္ကိုင္းအထိလွမ္းျမင္ရတယ္တဲ႕။ ကြ်န္မေတာ့ေလ တစ္ခါတေလ အျမင့္ဆံုးဆိုတဲ႕ေနရာကိုတက္ၿပီး လူေတြကိုအေပၚစီးကေန ၾကည့္ၾကည့္ခ်င္တယ္။ လူဆိုတာ တစ္ကယ့္အစက္ေျပာက္ေလးပါလားဆိုတာ ျမင္လာတဲ႕အထိေလ။ မႏိုင္မနင္းအတၱေတြကို သူတို႕ခႏၶာကိုယ္ေသးေသးေလးနဲ႕ ကို႕ရို႕ကားရားထမ္းပိုးထားတာကို အရသာခံၾကည့္ခ်င္တာ။ ေျပာၾကတာေတာ့ အဲဒီေတာင္ေပၚကို သံုးေခါက္တက္ဖူးရင္ ႏိုင္ငံျခားသြားရတယ္ဆိုလား။ စက္မႈေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားေတြေတာ့ တက္ၾကတယ္ေျပာတယ္။ ႏိုင္ငံျခားမသြားရရင္ေနပါ၊ ခဏတာစိတ္ခ်မ္းသာမႈရတယ္ဆိုရင္လဲ နည္းလားေလေနာ္’
‘ေမာင္တို႕လဲ အဆင္ေျပတဲ႕အခ်ိန္တက္ၾကတာေပါ့’
သူက ထမင္းဟင္းခ်က္ရတာ ပ်င္းသလို၊ ထမင္းဟင္းကိုလဲ ဟက္ဟက္ပက္ပက္မႀကိဳက္ပါ။ မင္းသီဟပဲကိတ္လို၊ မန္းၿမိဳ႕ေတာ္ ေပါက္စီလိုမ်ိဳးကိုေတာ့ ထမင္းလြတ္ပင္စားတတ္ေသးသည္။ သူနဲ႕ကြ်န္ေတာ္ နန္းေရွ႕ေစ်းနားက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာထိုင္တုန္းက၊ ဆိုင္မွာခ်ိတ္ထားေသာစုဗူးႀကီးကို သူစိတ္၀င္စားသြားသည္။ စုဗူးႀကီးက ကြ်န္ေတာ္တို႕ေတြ႕ဖူးသမွ်ထဲတြင္ အႀကီးဆံုးေလာက္ရိွသည္။ ဆီတိုင္ကီကိုမ်ားျဖတ္လုပ္ထားလားမေျပာတတ္။ ဆိုင္ရွင္က စုဗူးၾကီးေပၚတြင္လဲ စုဗူးေဖာက္မည့္ေန႕ကိုေရးထားေသးသည္။
- ‘ေမာင္ ကြ်န္မတို႕လဲ အဲလိုစုၾကမယ္ေလ။ သူတို႕လို အႀကီးႀကီးေတာ့မဟုတ္ဘူးေပါ့။ အဲဒီစုဗူးႀကီးျပည့္မွ ေမာင္နဲ႕ကြ်န္မလက္ထပ္ရမယ္ဆိုရင္ ဆယ္ႏွစ္ၾကာရင္ေတာင္ လက္ထပ္ရမွာမဟုတ္ဘူး’
သူနဲ႕ကြ်န္ေတာ္ အနာဂတ္အတြက္ စိတ္ကူးထားတာေတြအမ်ားႀကီးပါ။ ဘုရားႀကီးေနာက္ဖက္က တစ္ခါစားထမင္းဆိုင္ေလးေတြမွာ အတူထိုင္စားခ်င္ခဲ႕ေသာ သူ႕ဆႏၵကိုလဲ ကြ်န္ေတာ္မျဖည့္ဆည္းေပးျဖစ္ခဲ႔ပါ။ တကယ္လို႕ ခုေနမ်ား သူျပန္လာခဲ႕ရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕စိတ္ကူးေတြကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ခ်င္ပါေသးတယ္။ ဒီအိမ္ေလးကို ကြ်န္ေတာ္လာသြားခဲ႕တယ္ဆိုတာ သူသိရင္ ဘယ္လိုမ်ားေနမလဲလို႕ ကြ်န္ေတာ္သိခ်င္လိုက္တာ။ ကတီပါဖိနပ္ပါးေလးကိုစီးထားေသာ ေျခဖမိုးေဖာင္းေဖာင္းနဲ႕ ေျခေထာက္တစ္စံုကို ကြ်န္ေတာ္ေမ်ာ္ေနမိေသာ္လည္း၊ တကယ္တမ္းေတြ႕ရမွာကို ကြ်န္ေတာ္ေၾကာက္ရြံ႕ေနတာအမွန္ပါ။
- ဒီအိမ္ေလးကို ေမာင္ျပန္လာတယ္လား - ဆိုတဲ႕ အံ႕ၾသ၀မ္းသာမႈမ်ိဳးနဲ႕ သူႏႈတ္ဆက္မွာလား။ ဒါမွမဟုတ္
- ဒါက ကြ်န္မနဲ႕ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေပါ႕ - လို႕ သူ႕ေဘးကပါလာႏိုင္တဲ႕ တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႕မိတ္ဆက္ေပးမွာလား။ ကြ်န္ေတာ္ဆက္မေတြးတတ္ေတာ့ပါ။ ။
(ဂ်ဴး၏အမွတ္တရမွရလာေသာ စိတ္ကူးေလးတစ္ခုပါ။)

ေမာင္ျဖဴ

Read more...