ဘာမွန္းမသိျခင္း..

အခ်စ္ငွက္..
လည္ပင္းမွာအေျပာက္နဲ့တဲ့..
(ဘာမွန္းမသိခဲ့..)

ခုေတာ့
အခ်စ္ငွက္..
လည္ပင္းမွာအေျပာက္မရွိေပမဲ့..
အသည္းမွာ အေပ်ာက္ေတြနဲ့..

အခ်စ္တခု..အေျပာက္တခုတဲ့..


အေျပာက္…(အစက္အေျပာက္ကိုဆိုလိုျခင္းျဖစ္သည္.)

လူးလူး

Read more...

ကဗ်ာငတ္ေနတဲ့ကြၽန္ေတာ့ကို ကဗ်ာေတာထဲမွ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က စြန္႔က်ဲတာေလးေတြ ေ၀မွ်လိုက္တယ္။

ေတးမ်ား

မုန္႔ေ၀စားသလို ေ၀စားဖို႔

ေဟာဒီမွာ ေရာ့၊

ငါတို႔ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ေသြးပ်က္ခဲ့ၾကပံု

ငါတို႔ ရယ္က်ဲက်ဲ သြားျဖဲခဲ့ၾကပံု။

စကားလံုးေတြ ကုန္ခဲ့တယ္

အျဖစ္အပ်က္ေတြ မထူးဆန္းဘူး

ေနမပူဘူး

ညမေမွာင္ဘူး၊

ေႏြေတြ မိုးေတြ ေဆာင္းေတြ

ေတာင္တန္းေတြ

ေလာင္းေၾကးေတြ

အငမ္းမရ ဖ်ားနာျခင္းေတြ။

နာရီမ်ား စိတ္မခ်ရ

သမိုုင္းဟာ အေမာအပန္းမရွိ။

ကမၻာၾကီးနဲ႔ ငါတို႔အၾကား

ဒီထက္ မတတ္္ႏိုင္ေတာ့ျပီလား။

လူေတြေသခဲ့

လူေတြရွင္ခဲ့။

ငါ့ရဲ့ ပက္လက္ကုလားထိုင္လဲ အိုမင္းခဲ့။

မေန႔ကမ်ား

ျခားလဲျခားနားခဲ့

တူလဲတူခဲ့။

အေရးၾကီးေသာ သံေ၀ဂမ်ား

အေရးမၾကီးေသာ အေရးၾကီးမွုမ်ား

‘ေသာမတ္မိုး’ လဲ ‘ေသာမတ္မိုး’ အေလ်ာက္

‘ဂ်ဴယံုဂ်ီး’ လဲ ‘ဂ်ဴယံုဂ်ီး’ အေလ်ာက္

ငါလဲ ငါ့အေလ်ာက္

စဥ္းစားရၾကပ္ခဲ့။

‘ငါမွားသလား’ ဆုိေတာ့လဲ

မမွားဘူး။

ဘယ္သူဟာ ဘယ္သူနဲ႔တူလဲ

ဘယ္သူဟာ ဘယ္သူျဖစ္ေစခ်င္တဲ့အတိုင္း

ျဖစ္လာရတာလဲတဲ့

ငါတို႔ကေကာ ဘယ္သူျဖစ္ေစခ်င္တဲ့အတိုင္း

ျဖစ္ရမွာလဲ။

တရားမဲ့သူအတြက္လဲ

တရားရွိခဲ့။

တရားရွိသူအတြက္လဲ

တရားရွိခဲ့။

တရားနဲ႔မေျဖႏုိင္သူကေတာ့

၀ဋ္ရွိသမ်ွေပါ့။

ငါရွံုးပါေစ

တရားက ႏို္္င္ပါေစ။

သူငယ္ခ်င္း အဘိုးၾကီးႏွစ္ေယာက္လို

တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ လက္ဖက္ရည္တိုက္ၾက။

ဒီစာရြက္ေပၚက ငါ့ ‘ျခစ္ရာ’ မ်ား

ခင္ဗ်ားအသံကိုလဲ ကိုယ္စားျပဳႏိုင္ပါေစသား။ ။

ေအာင္ခ်ိမ့္

၁၉၉၈၊ဇြန္၊ရနံ႔သစ္

English for All,1998,July, No.134

သတိရတယ္သူငယ္ခ်င္း

တစ္ပတ္မွာ

၃၆ နာရီလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ခဲ့တယ္

တျဖည္းျဖည္းနဲ႔

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က ထိုင္ခံုေတြလို

တို႔ဘ၀ေတြ ပု၀င္ေနခဲ့။

ရန္ကုန္ျမိဳ႕ၾကီးကို

၃ ႏွစ္ေလာက္ အေၾကာေပးလိုက္ဦးမယ္ဆိုတဲ႔

ငါ့ရဲ့ သူငယ္ခ်င္းေရ

အခု မင္းဘယ္ေရာက္ေနသလဲ။

ဘယ္လိုမွ ေမ့ေပ်ာက္လို႔ မရတဲ့ေန႔ေတြ

တစ္ဟုန္ထိုး ေမာင္းထြက္သြားတဲ့ ဘ၀ေတြ။

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္တာကို ၾကည့္ျပီး အထင္မေသးနဲ႔

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္တာကို ၾကည့္ျပီး ၀မ္းမနည္းနဲ႔

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထုိင္တာကိုလဲ ဂုဏ္မယူနဲ႔။

၁၉၉၈ ဟာအေပါင္ဆံုးခဲ့ပါျပီ

တစ္ဘ၀ လံုးပံုေအာခဲ့တဲ့ ကစား၀ိုင္းက မသိမ္းေသးပါဘူး။

လွသန္း

ရနံ႔သစ္၊မတ္လ၊၁၉၉၉

English for All, 1999,May, No.144

Read more...

My "SHE" - A. P. Chekhov

ေရွ႕ပိုင္းမွာ ခ်က္ေဟာ့(ဗ္)ရဲ႕ paradox အတိုေလးတစ္ပုဒ္ျဖစ္တဲ့ “ခြင့္ပန္ျခင္း” ဆိုတာကို ဘာသာျပန္ခဲ့တုန္းက ေနာက္ထပ္ဒါမ်ိဳးေလးတစ္ခု ဘာသာျပန္ဦးမယ္လို႔ ေၾကာ္ျငာ၀င္ထားခဲ့ပါတယ္။ အခု အဲဒီေၾကာ္ျငာထားတဲ့ အတိုေလးတစ္ခုပါ။ ဖတ္ၾကည့္ၾကပါဦး။ ခ်က္ေဟာ့(ဗ္)က အတိုေရးတဲ့ေနရာမွာ ဆရာႀကီးပါ။ သူေျပာတဲ့ စကားတစ္ခုရွိပါတယ္။ “တိုတိုတုတ္တုတ္ေရးတတ္ျခင္းဟာ ပါရမီရဲ႕အမပါ။”

ခ်က္ေဟာ့(ဗ္)က သူ႔ညီဆီေရးတဲ့စာထဲမွာ အဲဒီစာေၾကာင္းကိုထည့္ေရးပါတယ္။
“Краткость — сестра таланта. Если бы мне прожить еще сорок лет и все эти сорок лет читать, читать и читать, и учиться писать талантливо, то есть коротко, я выпалил бы во всех вас из такой большой пушки, что задрожали бы небеса.”
“တိုတိုတုတ္တုတ္ေရးတတ္ျခင္းဟာ ပါရမီရဲ႕ အမပါ။ တကယ္လို႔ ငါသာေနာက္ႏွစ္ေလးဆယ္ ထက္ၿပီး အသက္ရွင္ေနရဦးမယ္ဆိုရင္ အဲဒီႏွစ္ေလးဆယ္မွာ စာေတြကိုဖတ္မယ္၊ အမ်ားႀကီးကိုဖတ္မယ္၊ ၿပီး ပါရမီရွင္ဆန္ဆန္ ေရးတတ္ေအာင္ သင္ယူမယ္၊ ဆိုလိုတာက တိုတိုတုတ္တုတ္ေရးတတ္ေအာင္ သင္ယူၿပီး ေကာင္းကင္တစ္ခုလုံး တုန္ဟီးသြားေလာက္ေအာင္ အေျမာက္ႀကီးကေနပစ္လိုက္သလိုမ်ိဳး မင္းတို႔အားလုံးကို ငါပစ္လိုက္မယ္။”

ေနာက္ ခ်က္ေဟာ(ဗ္)ေျပာတဲ့ စကားရွိပါေသးတယ္။ “ဘူနင္”ကိုေျပာခဲ့တာပါ။
“По-моему, написав рассказ, следует вычеркнуть его начала и конец. Тут мы, писатели, больше всего врём. И короче, как можно короче надо писать.”
“ငါ့အျမင္ေတာ့ ၀တၳဳတိုေတြေရးတဲ့ေနရာမွာ အစနဲ႔ အဆုံးကို ဖ်က္ျပစ္ရမယ္။ တို႔စာေရးဆရာေတြက အဲဒီေနရာေတြမွာ မုသားေတြအမ်ားႀကီးေျပာတာ။ တိုတိုပဲ ျဖစ္ႏိုင္သမွ်တုိေအာင္ေရးရမယ္။”

အတိုေရးရာမွာ ဆရာက်တဲ့ ခ်က္ေဟာ(ဗ္)ရဲ႕ အတိုေရးရျခင္းအေၾကာင္းရင္းခံ စကားအခ်ိဳ႕ပါ။ အခုေတာ့ ေဖာင္းကားစကားလုံးမ်ား(ျမန္မာလိုေရာ ႐ု႐ွားလိုပါ မကြ်မ္းက်င္မႈေၾကာင့္) သုံးထားတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ဘာသာျပန္ကို ဖတ္ၾကည့္ပါဦး။ အရင္ “ခြင့္ပန္ျခင္း” မွာတုန္းက ဇာတ္ေကာင္ အမ်ိဳးသမီးကို သေဘာက်လို႔ ဇာတ္လိုက္ျဖစ္ခ်င္ေဇာနဲ႔ “ျဖဴရယ္ၾကက္ကင္” ရယ္လို႔ေတာင္ နာမည္ ေျပာင္းဖို႔ စဥ္းစားထားတဲ့ ကိုျဖဴေရ အခု ဒီအတိုထဲက ဒီလို“သူမ”ကိုေရာ စြဲလမ္းလို႔ မခြဲႏိုင္ျဖစ္ေနမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ဖတ္ၾကည့္ပါဦးဗ်ာ။


ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ သူမ

အင္း မိဘေတြ၊ လူႀကီးသူမေတြက အေသအခ်ာ ေျပာျပတာေတာ့ သူမက ကြ်န္ေတာ့္ထက္ေစာၿပီး ေမြးတာတဲ့။ သူတို႔ေျပာတာ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ မသိဘူး၊ ကြ်န္ေတာ္သိတာကေတာ့ သူမရဲ႕လႊမ္းမိုးမႈကို မခံရတဲ့ေန႕၊ သူမကို သတိမရမိတဲ့ေန႔ဆိုတာ တစ္ေန႔တစ္ရက္မွ မရွိပါဘူး။ သူမက ကြ်န္ေတာ့္ဆီကေန ေန႔ေရာညပါ ထြက္ခြာမသြားသလို ကြ်န္ေတာ္ကလည္း သူမကို ထြက္ေျပးေစလိုတဲ့ အရိပ္အေရာင္ေတာင္ မျပပါဘူး။ ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ဦးၾကားဆက္ဆံေရးကေတာ့ ခိုင္မာသထက္ ခိုင္မာျဖစ္လာတာေပါ့ဗ်ာ။ မနာလိုမျဖစ္ပါနဲ႕ စာဖတ္သူမိန္းကေလးေရ။ အဲဒီႏူးညံ့သိမ့္ေမြ႔လွတဲ့ ဆက္ဆံေရးက စိတ္ညစ္စရာကလႊဲၿပီး တစ္ျခားအရာေတြကို သယ္ေဆာင္မလာပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕သူမက ေန႔ေရာ၊ညပါ ကြ်န္ေတာ့္အနားက မခြာေတာ့ကာ ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္ေတြလည္းမလုပ္ရပါဘူး။ စာဖတ္ေတာ့လည္း ေႏွာင့္ယွက္တာပဲ၊ စာေရးတဲ့အခ်ိန္ဆိုလည္း ေႏွာက္ယွက္တာပါ။ သူမေႏွာင့္ယွက္လို႔ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္က စိမ္းစိုလန္းဆန္းတဲ့ ႐ႈခင္းေတြလည္း ေကာင္းေကာင္းမခံစားရပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ အခု စာေၾကာင္းေတြ ေရးေနေတာ့လည္း တံေတာင္ဆစ္ကို လာလာတိုးၿပီး ေႏွာက္ယွက္ေနပါတယ္။ ဟိုဂႏၳ၀င္ဘုရင္မ “ကလိ႐ိုပတ္တရာ” က “အန္တိုနီ”ကို သိမ္းသြင္းတာထက္မနည္းဘဲ ကြ်န္ေတာ့္ကိုလည္း အလိမ္အညာေတြ ေျပာျဖစ္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္က သူမက ကြ်န္ေတာ့္ကို ျပင္သစ္အပ်က္မတစ္ေယာက္လို ဖ်က္ဆီးတတ္ပါေသးတယ္။ သူမကို ဒီေလာက္ေတာင္ဆြဲမက္ေနမွေတာ့ အလုပ္အကိုင္ေတြ၊ ဂုဏ္သတင္းေက်ာ္ေဇာမႈေတြ၊ အားလုံးေသာ ဇိမ္ခံပစၥည္းေတြကိုလည္း စြန္႔လႊတ္ရပါတယ္။ သူမရဲ႕ ၾကင္နာသနားတတ္မႈေၾကာင့္လားဗ်ာ ကြ်န္ေတာ္မွာ အ၀တ္လည္းေကာင္းေကာင္းမ၀တ္ရ၊ ေစ်းေပါေပါအခန္းမွာေနရ၊ စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္ေတြစားရ၊ ေရးေတာ့လည္း ကေလာင္တံအစုတ္နဲ႕ပါ။ ေလာဘႀကီးတဲ့သူမ အကုန္လုံးကို ငမ္းငမ္းတတ္စားသုံးဖ်က္ဆီးေတာ့တာပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ သူမကို ႐ြံရွာမုန္းတီးေနပါၿပီ။ သူမနဲ႔လမ္းခြဲသင့္တာၾကာလွၿပီဆိုေပမယ့္ အခုအခ်ိန္အထိလည္း လမ္းမခြဲရေသးပါဘူး။ ေမာ္စကိုက ေရွ႕ေနေတြက ကြာရွင္းျပတ္စဲမႈအတြက္ ေငြ ၄၀၀၀ ယူၾကလို႔လည္းမဟုတ္ပါဘူး၊ ကြ်န္ေတာ္တို႕မွာ သားမမီးလည္း မထြန္းကားေသးပါဘူး။ ကဲ သူမရဲ႕နာမည္ကို သိခ်င္ၾကလားဗ်ာ။ သူမနာမည္က ကဗ်ာဆန္ဆန္ ဘာေတြနဲ႔ဆင္သလဲဆိုေတာ့ လီလ်ာ၊ လွ်ိဳလ်ာ၊ နယ္(လ္)လီ …….
….
….
သူမနာမည္က “လင္း(န္)” တဲ့ဗ်။

“လင္း(န္)”-ဆိုတာက ႐ု႐ွားေ၀ါဟာရ “feminine gender”ျဖစ္တဲ့ [Лень] ဆိုတဲ့ “ပ်င္းရိမႈ”ကိုေျပာတာပါ။

အန္တြန္ ပါဗလိုဗိ(ခ်္) ခ်က္ေဟာ့(ဗ္)

Read more...

ခ်စ္လိုက္ၾကပံုမ်ား…

ဟိုမွာၾကည့္စမ္းအဖိုးနဲ႔အဖြား မရိုးႏိုင္တဲ႔စကားေတြနဲ႔ ကိုကိုတလဲ၊ ေမာင္ေမာင္တဖံုေခၚေနၾကပံုမ်ား၊ ျမင္ရသူဘဝင္အတြင္း၊ ရတနာပီတိဂြမ္းဆီထိသလိုခံစားရပါတယ္။ ေမာင္ေမာင္ဖိုးဖိုးက၊ မယ္မယ္ဖြားဖြားလက္ကိုခ်ိတ္လို႔၊ အေရတြန္႔ေနၾကတဲ႔လက္တစ္စံု၊ ၿမဲၿမံလိုက္ၾကတာေနာ္၊ ဘယ္သူခြဲခြဲဒို႔မကြဲ၊ အၿမဲခ်စ္ၾကတယ္ထင္ပ။ ရာသီဥတုေလးသာယာလို႔ ေက်ာင္းကိုလမ္းေလွ်ာက္သြားရင္းနဲ႔၊ အဖိုးအဖြားစံုတြဲတစ္တြဲ လက္ခ်င္းခ်ိတ္လို႔လမ္းေလွ်ာက္ေနတာေတြ႔ရင္း ေတြးေနမိတာပါ။ ကြ်န္ေတာ္က ေက်ာင္းကိုျဖတ္လမ္းကေနလမ္းေလွ်ာက္သြားေလ႔ရိွပါတယ္။ လမ္းေဘးဝဲယာမွာအပင္ေတြနဲ႔၊ မနီးမေဝးမွာရိွတဲ႔ လူေနတိုက္ခန္းေတြၾကားထဲကေနျဖတ္ေဖာက္ထားတဲ႔ လူသြားလမ္းေလးကေနသြားရတာပါ။ လမ္းေလးက အေတာ္သာယာပါတယ္။ ခုလိုမ်ိဳးအရမ္းမေအး၊ အရမ္းမပူေသးတဲ႔အခ်ိန္မ်ိဳးဆို လမ္းေလွ်ာက္လို႔အလြန္ေကာင္းတယ္။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ကိုေမာင္လံုးလဲ စကားတေျပာေျပာနဲ႔လမ္းေလွ်ာက္လာၾကရင္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ေရွ႕မွာတလႈပ္လႈပ္နဲ႔ေလွ်ာက္ေနတဲ႔ ေစာေစာကကြ်န္ေတာ္ေျပာတဲ႔ အဖိုးအဖြားစံုတြဲႏွစ္ေယာက္ကိုသတိထားမိတယ္။ လမ္းေလးကက်ဥ္းေတာ့ ႏွစ္ေယာက္တြဲေလွ်ာက္ေနရင္ေနာက္လူက ေက်ာ္တက္ဖို႔နဲနဲခက္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လဲ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ရင္းနဲ႔ စိတ္ထဲမွာၾကည္ႏူးသလိုခံစားလာရၿပီး၊ မ်က္ႏွာကအလိုလိုၿပံဳးမိသြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အဖိုးအဖြားႏွစ္ေယာက္လံုးကလဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကိုလမ္းဖယ္ေပးဖို႔ ေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္ရင္းနဲ႔ၿပံဳးျပတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လဲ သူတို႔ကိုႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။

- မဂၤလာပါခင္ဗ်ာ၊ လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကတာလားခင္ဗ်။
- ေအးကြဲ႔၊ ဒီေန႔ရာသီဥတုသာယာလို႔ လမ္းထြက္ေလွ်ာက္ၾကတာ။ - အဖြားႀကီးက သြက္သြက္လက္လက္နဲ႔ကြ်န္ေတာ့္အေမးကိုျပန္ေျဖတယ္။ အဖိုးႀကီးက ကြ်န္ေတာ္တို႔ကိုၾကည့္ရင္း ဘာမွမေျပာဘဲ အသာၿပံဳးေနတယ္။
ဘာလို႔မ်ားစပ္စုခ်င္စိတ္ကဝင္လာရတာလဲမသိဘူး၊ ကြ်န္ေတာ္လဲဆက္ေမးမိတယ္။
- အဖိုးနဲ႔အဖြားနဲ႔က အရမ္းခ်စ္ၾကတယ္ထင္တယ္ေနာ္။ ျမင္ရတာၾကည္ႏူးဖို႔ အရမ္းေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ။
- ဟုတ္တယ္။ တို႔ႏွစ္ေယာက္ကသိပ္ခ်စ္ၾကတယ္။ - အဖြားႀကီးကပဲ ကြ်န္ေတာ္ကိုစကားျပန္ေျပာတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာလဲ၊ ျမန္မာျပည္က အဖိုးအဖြားေတြကိုသြားသတိရမိတယ္။ ျမန္မာကကြ်န္ေတာ္တို႔အဖိုးအဖြားေတြဆိုရင္ သူတို႔အသက္အရြယ္နဲ႔ ခုလိုေအးေအးလူလူလက္တြဲၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ စဥ္းစားၾကမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဘုရားေက်ာင္းကန္ကို အတူသြားရင္ေတာင္ ေဘးခ်င္းယွဥ္ေလွ်ာက္ၾကတာမဟုတ္ဘူး။
- အဖိုးနဲ႔အဖြားက သားသမီးေတြမရိွၾကဘူးလား။ - ကြ်န္ေတာ္လဲအရွိန္ရလာတာနဲ႔ ဆက္ၿပီးလွ်ာရွည္မိတယ္။
- မရိွၾကဘူးကြဲ႔။ - အင္း.. သားသမီးမရိွေပမယ့္၊ သူတို႔ရဲ႕ခ်စ္သက္တမ္းကေတာ့ နည္းမွာမဟုတ္ဘူးလို႔ စိတ္ထဲေတြးရင္းၾကည္ႏူးမိတယ္။ ~~~အိုေအာင္မင္းေအာင္ေပါင္းသင္းလို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကေစခ်င္~~~ ဆိုတာဒါမ်ိဳးေနမွာလို႔လဲေတြးမိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လဲ လွ်ာရွည္လက္စနဲ႔မထူးေတာ့ပါဘူး၊ သိခ်င္တာေလးေနာက္ဆံုးတစ္ခုေတာ့ ေမးလိုက္ဦးမွဆိုၿပီး ဆက္ေမးမိတယ္။
- အဖိုးနဲ႔အဖြားက ငယ္ခ်စ္ေတြေနမွာေပါ့ေနာ္။ အိမ္ေထာင္သက္တမ္းဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲဗ်။ - ကြ်န္ေတာ့္အေမးကို သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးက အသာၿပံဳးၾကည့္ေနတယ္။ ဒီတစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ အဖိုးႀကီးကကြ်န္ေတာ့္အေမးကိုေျဖတယ္။
- ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္က ၿပီးခဲ႔တဲ႔အပတ္ကမွ လက္ထပ္ထားတာငါ႔လူရဲ႕၊ ဟုတ္တယ္ေနာ္… ဟန္နီ။ - အဖိုးႀကီးက ကြ်န္ေတာ္အေမးကို အာေဘာင္အာရင္းသန္သန္နဲ႔ေျဖရင္း၊ သူ႔ဟန္နီႀကီးကိုပါ ေထာက္ခံခိုင္းလိုက္တာ၊ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေခါင္းတစ္ခုလံုးခ်ာခ်ာလည္သြားၿပီး၊ ဘယ္လိုႀကီးျဖစ္သြားမွန္းကိုမသိေတာ့ပါဘူး။
- ေအာ္… ဟုတ္လား - လို႔ေျပာရင္း တခ်ိဳးတည္းလစ္လာခဲ႔ရေတာ့တယ္။ စာဖတ္သူေတြလဲ အဖိုးအဖြားစံုတြဲေတြေတြ႔တိုင္း၊ ငယ္ခ်စ္လို႔ေတာ့တစ္ထစ္ခ်မယံုလိုက္ၾကေလနဲ႔ဗ်။ ေတာ္ၾကာ ခ်စ္စ၊ခင္စ၊ၾကင္နာစ ဇနီးေမာင္ႏွံအသက္စက္စက္စံုတြဲေလးေတြျဖစ္ေနဦးမယ္ေနာ္။

Read more...

ျပင္သစ္ဘာသာစကားခ်ိန္မ်ား

ရပ္စ္ပူတင္အေၾကာင္းကို ဒီဘေလာ့ရဲ႕တစ္ေနရာမွာ ကြ်န္ေတာ္ေရးခဲ႔ဖူးပါတယ္။ သူ႔ဝတၳဳေတြအမ်ားႀကီးမဖတ္ျဖစ္၊ မဖတ္ႏိုင္ခဲ႔ေပမယ့္၊ ဖတ္ဖူးခဲ႔သမွ်နဲနဲေလးထဲမွေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္အႀကိဳက္ေလးေတြခ်ည္းပါပဲ။ အဲဒီထဲမွာ ျပင္သစ္ဘာသာစကားခ်ိန္မ်ားဆိုတဲ႔ ဝတၳဳေလးကေတာ့ အႀကိဳက္ဆံုးတည္းကတစ္ခုလို႔ ဆိုရမလားပဲ။ အဲဒီဝတၳဳေလးကို ရုပ္ရွင္အေနနဲ႔ရိုက္ထားတာလဲ ၾကည့္လိုက္ရပါေသးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ျမန္မာမွာေတာ့ ေအာင္ထြန္းေလးလို ကေလးဇာတ္ေဆာင္ေလးက အဓိကအခန္းကေန သရုပ္ေဆာင္ထားတာပါ။ သူပဲသရုပ္ေဆာင္ေကာင္းေလသလား၊ ကြ်န္ေတာ္႔အႀကိဳက္နဲ႔ပဲ အခ်ိတ္အဆက္မိသြားေလသလားမသိဘူး၊ ရုပ္ရွင္ကိုလည္းအရမ္းႀကိဳက္ပါတယ္။ အဲဒီရုပ္ရွင္ထဲက ဇာတ္ဝင္ခန္းတစ္ခန္းမွာ ေကာင္ေလးအေမက ေကာင္ေလးေနတဲ႔ၿမိဳ႕ကိုလာေတြ႔ၿပီး အိမ္အျပန္မွာ ေကာင္ေလးက သူ႔အေမစီးသြားတဲ႔ ကုန္တင္ကားႀကီးေနာက္ေျပးလိုက္တဲ႔အခန္းကိုၾကည့္ရေတာ့ မ်က္ရည္ေတာင္ဝဲရပါတယ္။ သူ႔ဆရာမနဲ႔သူနဲ႔ကစားၾကတဲ႔အခန္းေတြ၊ အျငင္းၿပိဳင္ၾကတဲ႔အခန္းေလးေတြကလဲ ၾကည္ႏူးစရာေလးေတြပါ။ ဒီဝတၳဳေလးကို ဘာသာစျပန္ထားတာေတာ့ၾကာပါၿပီ။ နည္းနည္းလဲရွည္ေတာ့ ဆက္မျပန္ျဖစ္တာနဲ႔ပစ္ထားခဲ႔မိတယ္။ မေန႔ကမွ ျပန္လွန္ျဖစ္လို႔ ဘာသာျပန္ၿပီးသေလာက္ေလးတင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ အဆံုးထိျပန္ႏိုင္ဖို႔လဲ ႀကိဳးစားပါဦးမယ္။

************************************
အပိုင္း(၁)

ထူးဆန္းတယ္ေနာ္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြ ဘာလို႕မ်ား မိဘေတြေရွ႕မွာ ဆရာေတြေရွ႕မွာ ကိုယ္႔အမွားအတြက္ အၿမဲမလံုမလဲ ခံစားရလဲ မသိဘူး။ အဲဒါေတြအားလံုးက ေက်ာင္းသားဘ၀မွာတင္မဟုတ္ပါဘူး၊ ေက်ာင္းၿပီးေတာ့လဲ ဒီခံစားခ်က္ေတြက ကြ်န္ေတာ္တို႕နဲ႕အတူ က်န္ရစ္ေနခဲ႕တာပါပဲ။

ကြ်န္ေတာ္ ငါးတန္းကိုစတက္တာ ၁၉၄၇-ခုႏွစ္မွာေပါ့။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ရြာေလးမွာ မူလတန္းအထိပဲ ရိွတာေလ။ အဲဒီေတာ့ ေရွ႕ဆက္ၿပီး ေက်ာင္းတက္ဖို႕ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႕ရြာေလးကေန ကီလိုမီတာငါးဆယ္ေလာက္ေ၀းတဲ့ ၿမိဳ႕ေလးကို ထြက္ခြာဖို႕ ကြ်န္ေတာ္ျပင္ဆင္ရၿပီေပါ့။ အေမက လြန္ခဲ့တဲ့တစ္ပတ္ေလာက္တည္းက အဲဒီကိုႀကိဳသြားၿပီး သူ႔အသိ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ဆီမွာ ကြ်န္ေတာ္လာေနမယ့္အေၾကာင္းကို ႀကိဳအေၾကာင္းၾကားထားၿပီးသား။ ၾသဂုတ္လရဲ႕ ေနာက္ဆံုးေန႕မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္႕ ဦးေလး (ကြ်န္ေတာ္တို႕ရြာရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာ ကုန္တင္ကားကိုေမာင္းရတဲ့) ဂ်ာဂ်ာ ဗန္ညာ က သူ႕ကုန္တင္ကားႀကီးေပၚကို ကြ်န္ေတာ္႕ကိုဆြဲတင္ၿပီး ေက်ာက္ခင္းလမ္းတေလွ်ာက္ ေတာက္ေလွ်ာက္ေမာင္းေတာ႕တာပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ေနရမယ့္အိမ္ေရာက္ေတာ့ ဂ်ာဂ်ာ ဗန္ညာက ကြ်န္ေတာ္႔အတြက္ အိပ္ယာခင္းေတြ စားစရာေတြကို ကြ်န္ေတာ္ေနရမယ့္ အိမ္ရဲ႕ေထာင့္ေလးအထိ လိုက္ပို႕ေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ပုခံုးကို တစ္ခ်က္ပုတ္ၿပီး ထြက္သြားေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ကြ်န္ေတာ့္အသက္ ဆယ့္တစ္ႏွစ္ကစလို႕ ကြ်န္ေတာ္႕ရဲ႕ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးရတဲ့ ဘ၀စခဲ့တယ္ဆိုပါေတာ့။

စစခ်င္းႏွစ္မွာေတာ့ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္တဲ႔ဒုကၡေတြကို မခံရေသးပါဘူး။ အေမ႕မွာ ကေလးသံုးေယာက္ရိွပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကအႀကီးဆံုးေပါ့။ ေႏြဦးေပါက္ရာသီ အခက္အခဲ အၾကပ္အတည္းေတြစၿပီဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႕ကေလးေတြမွာ စားစရာက မရိွေတာ့ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႕ ကြ်န္ေတာ့္ညီမေလး အာလူးေတြရဲ့အေပၚမွာ ထြက္ေနတဲ့ အတက္ေလးေတြကို ဖဲ့စားၾကတယ္။ ျမင္းစားဂ်ံဳေစ့ေတြ ဂ်ံဳရိုင္းေစ႕ေတြကို စားၾကရတယ္။ ဗိုက္ထဲေရာက္မွ အပင္ေတြေပါက္လာလဲ စားဖို႕အတြက္မပူရေတာ့ဘူးေလ။ ေႏြတစ္ေႏြလံုးပါပဲ ကြ်န္ေတာ္တို႕ဗိုက္ထဲက သီးပင္စားပင္ေတြကို ကြ်န္ေတာ္တို႕ရြာေလးနားကျဖတ္စီးေနတဲ့ အန္ဂါျမစ္ေရေတြနဲ႕ ႀကိဳးစားပန္းစား ေလာင္းတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အထြက္ကပဲနည္းတာလားေတာ့မသိ၊ ဘယ္လိုေနလဲေတာင္ မခံစားလိုက္ရပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြ်န္ေတာ္စဥ္းစားၾကည့္တယ္၊ တီထြင္ႀကံဆမႈဟာ အက်ိဳးမယုတ္ဘူးလို႕၊ တစ္ခါတေလမွာ လူေတြအတြက္ အသံုးေတာင္တည့္ခ်င္တည့္ေနဦးမွာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ အေတြ႕အႀကံဳ ႏုနယ္ေသးလို႕ အမွားတစ္ခုခု လုပ္မိလို႕ အပင္မေပါက္တာပဲဲ ျဖစ္မွာေပါ့။

အေမဘာျဖစ္လို႕မ်ား ကြ်န္ေတာ့္ကို ၿမိဳ႕ေက်ာင္းကို စာသြားသင္ခိုင္းဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္လဲဆိုတာေတာ့ ေျပာရခက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ အေဖမရိွပဲေနခဲ့ရတယ္။ အဆိုး၀ါးဆံုးကို ေနခဲ့ရတာပါ။ အေမ႔ၾကည္႕ရတာ ဒီထက္ေတာ့ မဆိုးႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႕ စိတ္ကိုဆံုးျဖတ္ထားလားမသိပါဘူး။ ရြာကမူလတန္းေက်ာင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္စာႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းသြားရတာလဲေပ်ာ္တယ္ေလ။ ရြာမွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ စာေရးတတ္ဖတ္တတ္လို႔ အသိအမွတ္ျပဳၾကပါတယ္။ အသက္ႀကီးႀကီး အဘိုးအဖြားႀကီးေတြအတြက္ စာေရးတာ စာဖတ္တာလဲ ကြ်န္ေတာ္ပဲလုပ္ေပးရတယ္။ ရြာစာၾကည့္တိုက္ေလးကေန စာအုပ္ေတြ ရွာေဖြဖတ္ရႈၿပီး ညေနေတြဆိုရင္ ရြာကသူငယ္ခ်င္းေတြကို ျပန္ေျပာျပရတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ စာအုပ္ထဲက အေၾကာင္းအရာထက္ ကြ်န္ေတာ္ထင္တာေတြ ထည့္ေျပာတာက ခပ္မ်ားမ်ားေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားယံုၾကည္ၾကပါတယ္။ စစ္အတြင္းက တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့တဲ့သူေတြကို ႏိုင္ငံေတာ္ကေန ေထာက္ပံ့ေၾကးအေနနဲ႕ ရမယ့္ပိုက္ဆံကို သတင္းစာကေန နံပါတ္ေတြနဲ႕ ေၾကာ္ၿငာေပးတယ္။ သတင္းစာထဲမွာပါတဲ့ ဇယားကေန သူတို႕နံပါတ္ေတြ ပါမပါ ကြ်န္ေတာ္ကၾကည့္ေပးရတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ကံေကာင္းတဲ့ မ်က္စိတစ္စံုရိွတယ္ဆိုၿပီး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ကြ်န္ေတာ့္ကိုပဲ လာလာၾကည့္ခိုင္းၾကတယ္။ မဲေပါက္တဲ့လူေတြလဲ ရိွၾကပါတယ္။ အမ်ားစုကေတာ့ နည္းနည္းပဲ ေပါက္တာမ်ားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္က လယ္သမားတစ္ေယာက္အတြက္ ဘယ္လို အေၾကြေစ့ပဲျဖစ္ျဖစ္ ၀မ္းသာစရာပါ။ မဲေပါက္တဲ့ဆီကေနရတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကလဲ ကြ်န္ေတာ့္ဆီကိုပါ ကူးစက္လာတယ္။ ရြာကကေလးေတြၾကားမွာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ပိုခင္ၾကပါတယ္၊ တတ္ႏိုင္သေလာက္လဲ ေကြ်းၾကေမြးၾကပါတယ္။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ ဂ်ာဂ်ာ အီလ်ာ (သူက တကယ့္ကို ကပ္ေစးနည္းတဲ့ အဖိုးႀကီးပါ) က ရူဘယ္လ္ေငြေလးရာ မဲေပါက္တာနဲ႕ ကြ်န္ေတာ့္ကို အာလူးတစ္ပံုးေပးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ မိသားစုအတြက္ေတာ့ အဲေလာက္အာလူးကလဲ မနည္းလွတဲ့ ၾကြယ္၀ခ်မ္းသာမႈပါပဲ။

ဒီလိုနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္လဲ မဲေပါက္စဥ္ဂဏန္းေတြၾကားမွာေနရင္းက လူေတြက အေမ႔ကိုေျပာလာၾကတယ္။

- နင့္မွာ ထက္ျမက္တဲ့ သားတစ္ေယာက္ အရြယ္ေရာက္လာၿပီ။ သူ႕ကို စာဆက္သင္ေပးသင့္တယ္။ ဒီလိုေတာ္တဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ေတာ့ အလဟသ မဆံုးရံႈးေစခ်င္ဘူး။

ဒီလိုနဲ႕ အေမလည္း စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႕ ကြ်န္ေတာ့္ကို စာဆက္သင္ေပးဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္အရင္ ဘယ္သူမွ အဲဒီၿမိဳ႕မွာ စာသြားမသင္ဖူးၾကပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ပထမဆံုးပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တုိင္လဲ ဘယ္လိုဆက္ေနရမယ္မသိေသးဘူး။ ဘယ္လိုမ်ိဳးအခက္အခဲေတြမ်ား ေစာင့္ႀကိဳေနဦးမယ္ မသိႏိုင္ဘူးေလ။ ေနရာသစ္တစ္ခုက သနားစရာ သတၱ၀ါတစ္ေကာင္ပါပဲဗ်ာ။

အဲဒီမွာလဲ ကြ်န္ေတာ္စာေကာင္းေကာင္းသင္ခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္တျခားဘာအလုပ္မ်ားရိွလို႕လဲ။ ၿမိဳ႕ကိုေရာက္ကတည္းက ကြ်န္ေတာ္႕မွာ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘူး၊ ေယာင္ခ်ာခ်ာနဲ႕ ေနသားမက်ေသးဘူး။ ဘာသာရပ္ေတြအားလံုးမွာ အဆင့္အျမင့္ဆံုးနဲ႕ ေအာင္ခဲ့တာခ်ည္းပါပဲ။ ဘာသာရပ္တစ္ခုကလြဲလို႕ေပါ့။ အဲဒီဘာသာကေတာ့ ျပင္သစ္ဘာသာစကားပါပဲ။

ျပင္သစ္ဘာသာစကားမွာ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ အခက္ခဲဆံုးက အသံထြက္ကိစၥ။ စကားလံုးေတြကို ကြ်န္ေတာ္ လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႕ မွတ္မိတယ္၊ ဘာသာျပန္ႏိုင္တယ္၊ ျပင္သစ္ဘာသာရဲ႕ ခက္ခဲလွတဲ့ သဒၵါေတြနဲ႕ စာေကာင္းေကာင္းေရးႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ဦးေခါင္းကေနေျခဖ်ားအထိ အန္ဂါရြာအသံထြက္ႀကီးက စိမ့္၀င္ေနတာေလ။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ရြာမွာက ဘာသာျခားဆိုလို႔ စကားတစ္လံုးေတာင္ ေျပာတတ္တဲ့သူမရိွဘူး၊ ၾကားလဲမၾကားဖူးပါဘူး။ တျခားဘာသာစကားေတြ ရွိတယ္လို႕ေျပာရင္ေတာင္ သံသယရိွေနၾကဦးမွာ။ ကြ်န္ေတာ္က ျပင္သစ္စကားကို ကြ်န္ေတာ္တို႕ရြာမွာ လွ်ာသြက္ေအာင္ေျပာေလ့ရိွတဲ့ စာေၾကာင္းေတြေျပာတဲ့ပံုစံနဲ႕ အသံတစ္၀က္ေလာက္က အသံုးမ၀င္သလိုနဲ႕ ၿမိဳခ်ရင္း၊ က်န္တဲ့တစ္၀က္ကိုေတာ့ ဗလံုးဗေထြးနဲ႕ လွ်ာကိုအပူေလာင္ေနသလိုမ်ိဳးပဲ ေျပာတတ္တယ္။ ျပင္သစ္စာသင္တဲ့ ဆရာမ လီဂ်ီယာ မိဟာအိေလာ့ဗနာက ကြ်န္ေတာ္ေျပာေနတာကိုၾကည္႕ရင္း မ်က္ေမွာင္ႀကီးၾကံဳ႕ရင္း မ်က္လံုးကိုမွိတ္ထားတယ္။ သူဘာမွကို သဲသဲကြဲကြဲ မၾကားပါဘူး။ ဆရာမက ႏွာသံကို ဘယ္လိုထြက္ရမယ္၊ သရအတြဲေတြ ဘယ္လိုထြက္ရမယ္ဆိုတာ အထပ္ထပ္ရွင္းျပတယ္၊ ထြက္ျပတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို အသံလိုက္ထြက္ခိုင္းတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္လွ်ာက ပါးစပ္ထဲမွာ မာေတာင့္ေနၿပီး တုပ္တုပ္မွမလႈပ္။ ဘယ္လိုမွကို အဆင္မေျပပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ တကယ့္အဆင္မေျပဆံုးကိစၥက ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းကေနျပန္ေရာက္မွစတာ။ ကြ်န္ေတာ္ေနတဲ့ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ေနရတာ မလြတ္မလပ္နဲ႕ ကြ်န္ေတာ္႕မွာ အၿမဲပဲ စိတ္ရႈပ္ရတယ္။ လုပ္စရာကလဲ တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခု အၿမဲရိွေနတတ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္႕အရြယ္ေကာင္ေတြနဲ႕ ကစားခ်င္ခ်င္ မကစားခ်င္ခ်င္ ကစားရတာတယ္။ ေက်ာင္းျပန္ေရာက္ရင္ေတာ့ စာျပန္လုပ္ရျပန္တာေပါ့။ တစ္ေယာက္တည္းလည္း အိမ္နဲ႕တစ္ခါမွ ခြဲမေနဘူးေတာ့ အိမ္ကိုလြမ္းတဲ့စိတ္၊ ရြာကိုလြမ္းတဲ့စိတ္နဲ႕ စိတ္ဓာတ္က်လာတယ္။ ဘယ္တုန္းကမွ အိမ္ကေန တစ္ညေတာင္ ခြဲမေနဖူးဘူးေလ။ ကြ်န္ေတာ္မသိတဲ့ လူစိမ္းေတြၾကားမွာ ေနသားက်ဖို႕ ကြ်န္ေတာ္အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးဘူး။ အဲဒီမွာေနရတာ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ခါးသီးဆိုး၀ါးၿပီး မုန္းတီးစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ ရိွရိွသမွ်ေရာဂါေတြထက္ကို ဆိုးရြားလွပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲပဲေနခ်င္တယ္။ တစ္ေယာက္ထဲေနရင္း အိမ္ကိုပဲ လြမ္းေနခ်င္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ အရမ္းကို ပိန္သြားခဲ့တယ္။ အေမက စက္တင္ဘာလကုန္ေလာက္မွာ ေရာက္လာရင္း ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ အရမ္းစိုးရိမ္သြားတယ္။ အေမ႔ေရွ႕မွာ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ကိုထိန္းထားတယ္။ ဘာမွလဲမၿငီးဘူး၊ ငိုလဲမငိုဘူး။ ဒါေပမယ့္ အေမလဲျပန္ေရာ ကြ်န္ေတာ္ဘယ္လိုမွ ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ေတာ့ပဲ ေအာ္ဟစ္ငိုယိုၿပီး အေမစီးသြားတဲ႕ ကားေနာက္ကို အတင္းေျပးလိုက္ေတာ့တာပါပဲ။ အေမက ကုန္တင္ကားႀကီးေပၚကေန ကြ်န္ေတာ့္ကို လက္လွမ္းျပရင္း ေနခဲ့ဖို႕လွမ္းေအာ္ေျပာေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ဘာကိုမွလဲ ရွက္ေၾကာက္မေနေတာ့ဘူး၊ ဘာကိုမွလဲနားမလည္ဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အေမက ကားကိုရပ္ခိုင္းလိုက္တယ္။

- ကဲ အထုပ္ျပင္ေတာ့ - ကြ်န္ေတာ္အေမ့နားကပ္သြားေတာ့ အေမကေျပာတယ္ - ဒီေလာက္ပညာသင္ရတာ လံုေလာက္ပါၿပီ၊ အိမ္ပဲျပန္လိုက္ခဲ့ေတာ့။

ကြ်န္ေတာ္အသိျပန္၀င္လာၿပီး အေမ႔ဆီကေန ေျပးထြက္လာခဲ့တယ္။

ကြ်န္ေတာ္ ပိန္ခ်ံဳးလာတာက အိမ္လြမ္းတဲ့စိတ္ တစ္ခုတည္းေၾကာင့္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ အၿမဲတမ္းလိုလို ၀၀လင္လင္ မစားရတာလဲပါတယ္။ မိုးရာသီမွာ ဂ်ာဂ်ာ ဗန္ညာက ကြ်န္ေတာ္ေနတဲ့ၿမိဳ႕နားဆီကို ေပါင္မုန္႕ေတြလာလာပို႕ရတိုင္း အိမ္ကထည့္ေပးလိုက္တဲ့ စားစရာေတြ ကြ်န္ေတာ္႔ဆီ တစ္ပါတ္တစ္ခါေလာက္ မၾကာခဏ လာလာပို႔ေပးတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခက္တာက အဲဒီအစားအစာေတြက ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ မလံုေလာက္ဘူး။ စားစရာဆိုတာကလည္း ဘာမွပါတာမဟုတ္ပါဘူး။ အာလူးေတြနဲ႕ ေပါင္မုန္႕ပါပဲ။ တစ္ခါတေလေတာ့ အေမက သူဘယ္သူ႕ဆီကရမွန္းမသိတဲ့ ဒိန္ခဲေလးကို ဗူးေလးထဲမွာထည့္ၿပီး ေပးတတ္ပါတယ္။ အေမ႕မွာ ႏြားမွမရိွတာ ဘယ္ကဒိန္ခဲက ရမွာလဲ။ တစ္ခုပဲရိွတယ္၊ တစ္အိမ္အိမ္မွာ အလုပ္ကူလုပ္ေပးလို႕ သူ႕ကိုေပးလိုက္တဲ႕ ဒိန္ခဲကို ကြ်န္ေတာ့္ဆီပို႕ေပးတာေနမွာ။ ပို႕ေပးလိုက္တာေတာ့ အမ်ားႀကီးလို႕ထင္ရတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ပဲၾကာပါတယ္၊ ဘာမွကိုမက်န္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္သတိထားမိလာတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ေ၀စုထဲက ေပါင္မုန္႕တစ္၀က္ကို တစ္ေယာက္ေယာက္ယူစားေနၿပီဆိုတာကိုေလ။ အမွတ္အသားနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ေပါင္မုန္႔ေလးေတြကိုထားခဲ႕ေတာ့လဲ လက္ရာပ်က္ေနတယ္။ အာလူးေတြမွာလဲ ဒီတိုင္းပါပဲ။ ဘယ္သူမ်ား အလစ္သုတ္ေနတာပါလိမ့္။ အန္တီ နားဂ်ာလား၊ သူက အာက်ယ္က်ယ္နဲ႔ အၿမဲတမ္း ေယာက္ယက္ခတ္ေနတတ္တဲ႔ အမ်ိဳးသမီးႀကီး။ ဒါမွမဟုတ္၊ သူ႕သမီးအႀကီးမလား၊ အငယ္ေကာင္ ေဖ်ာ့ဒ္ကာလား။ ကြ်န္ေတာ္မသိေတာ့ဘူး၊ အဲဒီအေၾကာင္းကို ဆက္ၿပီးေတြးဖို႕ေတာင္ ေၾကာက္လာမိတယ္။ အေမက သူမစားရက္မေသာက္ရက္နဲ႔ ညီမေလးဆီကေ၀စုနဲနဲ၊ ညီေလးဆီက ေ၀စုနဲနဲနဲ႔ ေပါင္းၿပီးမွ ကြ်န္ေတာ့္ဆီပို႕ရတာ။ ဒီမွာျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့အေၾကာင္းေတြျပန္ေျပာျပရင္၊ သူလဲစိတ္ေကာင္းမွာမဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ကိုပဲ ကြ်န္ေတာ္ႏွိမ့္ခ်ၿပီး မသိသလိုေနလိုက္တယ္။ အမွန္အတိုင္းသာ အေမသိလို႕ကေတာ့ ဒီတိုင္းေနမွာမဟုတ္ဘူးေလ။

ဒီမွာခံစားေနရတဲ႕ ဆာေလာင္မႈက ရြာမွာတုန္းကနဲ႔ လံုး၀မတူဘူး။ ရြာမွာက အၿမဲတမ္း အထူးသျဖင့္ မိုးရာသီဆိုရင္ အန္ဂယ္လ္ျမစ္ထဲမွာ ငါးလိုက္ဖမ္းမလား၊ ေတာထဲသြားၿပီး ငွက္ပစ္မလား၊ သစ္ဥေတြလိုက္တူးမလား၊ အကုန္လုပ္လို႕ရတယ္။ ဒီမွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးက ဗလာပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္မသိတဲ႕ လူစိမ္းေတြ၊ သစ္ပင္ေတြ၊ ေျမႀကီးေတြ။ ျမစ္ေသးေသးေလးမွာ ငါးထိုင္မွ်ားလဲ အလကားပါပဲ။ တနဂၤေႏြလိုေန႕ေတြမွာ ကြ်န္ေတာ္ ငါးမွ်ားတံ တစ္ေခ်ာင္းနဲ႕ တစ္ေနကုန္ေအာင္ ငါးမွ်ားခဲ႕ဖူးတယ္။ လက္ဖက္ရည္ဇြန္းအရြယ္ေလာက္ပဲရိွတဲ႕ ငါးေလး သံုးေကာင္လားပဲရတယ္။ အဲဒီေလာက္ငါးနဲ႕ေတာ့ ငါးဖမ္းသမားအတြက္ အသံုးမတည့္ပါဘူးဗ်ာ။ ေနာက္ေတာ့မသြားေတာ့ဘူး၊ အခ်ိန္ကုန္တာပဲ အဖတ္တင္တယ္ေလ။ ညေနေတြမွာေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္နားတ၀ိုက္မွာ ေယာင္လည္လည္လုပ္တယ္။ တစ္ခါတေလေတာ့ ေဈးထဲမွာ ဘယ္ပစၥည္းေတြ ဘယ္ေလာက္လဲဆိုတာလိုက္ၾကည့္ရင္း၊ ကို္ယ့္တံေတြးကိုယ္ ျပန္ၿမိဳၿမိဳခ်ရတယ္။ အန္တီ နာဂ်ာရဲ႔ မီးဖိုေပၚမွာ ေရေႏြးအိုးက ပြက္ပြက္ဆူလို႕။ ဗလာဟင္းလင္း ေရေႏြးနဲ႕ ၀မ္းဗိုက္ကိုေႏြးေစၿပီး အိပ္ယာ၀င္လိုက္တယ္။ မနက္ေရာက္ရင္ေတာ့ ေက်ာင္းသြားရဦးမယ္ေလ။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ ကုန္တင္ကားႀကီး ဂိတ္၀ေရာက္လာၿပီး ဂ်ာဂ်ာ ဗန္ညာတစ္ေယာက္ တံခါးလာေခါက္မယ့္အခ်ိန္ကို ေစာင့္ရဦးေတာ့မွာေပါ့။ ဆာေလာင္ငတ္မြတ္ေနရင္းက ကြ်န္ေတာ္သိေနတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြ်န္ေတာ့္ ရိကၡာေတြက ကြ်န္ေတာ္ပဲ မေခြ်ြတာပဲ စားပစ္သလို ကုန္သြားဦးမယ္ဆိုတာကိုေပါ့။ မထူးေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ေရာက္လာသမွ်အစာေတြကို ကြ်န္ေတာ့္ဗိုက္ႀကီးကားလာတဲ႕အထိ တ၀တၿပဲစားပစ္လိုက္တယ္။ ေနာက္တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္သြားေတြကို နံရံေပၚက စာအုပ္စင္ေပၚမွာ စိုက္ထားရဦးမယ္ေလ။
(ဆက္ရန္)

Read more...

At the Lake - Htin Lin

ဒီေန႔ေတာ့ ဆရာထင္လင္းေရးတဲ့ “ကန္ေတာ္သာမွာ” ဆိုတဲ့ ၀တၳဳတိုတစ္ပုဒ္ကို စကန္ဖတ္ၿပီးတင္လိုက္ပါတယ္။ ဆရာက အေရးအသားေကာင္းလြန္းလို႔ ရီလိုက္ရတာလည္း ေမာလို႔၊ သူပုံေဖာ္သမွ် မ်က္လုံးထဲကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းေတြျမင္လို႔ ျဖစ္ရပါတယ္။ အျခားလူေတြကိုလည္း ဖတ္ေစခ်င္လို႔၊ ရီရေစခ်င္လို႔ ေ၀မွ်လိုက္တာပါ။

ပုံေတြကို ဒီတိုင္းတင္တာ ေသးသြားလို႔ ပီဒီအက္(ဖ္) ေျပာင္းၿပီး တင္ထားပါတယ္။ စာအုပ္ကို ဒီမွာ ေဒါင္းလုပ္လုပ္ၿပီး ဖတ္ၾကပါ။
ဖတ္ၿပီးရင္လည္း ျပန္လာေျပာပါဦး။ ခင္ဗ်ားသာ ကိုႀကီးခန္႔ေနရာမွာဆို ဘယ္လို ေျဖရွင္းမလဲလို႔။

Read more...

Proposal - A. P. Chekhov

ခြင့္ပန္ျခင္း
အန္တြန္ ပါဗလိုဗိ(ခ်္) ခ်က္ေဟာ့(ဗ္)

ဗာလန္္တီ(န္) ပ်ယ္သ႐ိုးဗိ(ခ်္) ပ်ယ္ရယ္ဂ်ဳိး(ရ္)ကင္က ႐ုပ္ရည္ေခ်ာေမာေျပျပစ္တဲ့ လူ႐ြယ္တစ္ေယာက္ပါ။ သူက ပြဲတက္၀တ္စုံကို အေသအခ်ာ၀တ္၊ ေျပာင္လက္ေနေအာင္ တိုက္ထားတဲ့ အဖ်ားခြ်န္ၿပီး ေကာ့ျပန္ေနတဲ ့ ႐ူးဖိနပ္ကိုစီး၊ ေအာ္ပရာထဲမွာေဆာင္တဲ့ ဦးထုပ္ကို လက္နက္တခုသဖြယ္ ေခါင္းမွာတပ္ဆင္၊ စိတ္ကို မနည္းၿငိမ္ေအာင္ထားၿပီး၊ ၿမိဳ႕စားသမီးေတာ္ ဗ်ယ္ရာ ဇာပိစကင္နာ ဆီကိုသြားေတာ့တာေပါ့။



အင္း၊ ၿမိ္ဳ႕စားသမီးေတာ္ ဗ်ယ္ရာ ဇာပိစကင္နာကို မသိဘူးလား၊ ေအာ္ စိတ္ေတာင္မေကာင္းဘူး။ သူက ေကာင္းကင္ျပာေရာင္ႏူးညံ့မ်က္၀န္းေလးေတြနဲ႔၊ ပိုးသားမွ်င္ေလးေတြလို လိႈင္းထၿပီးေနတဲ့ ဆံႏြယ္ေလးေတြ အေခြလိုက္အေခြလိုက္နဲ႔ ခ်စ္ခင္စြဲမက္စရာေကာင္းတဲ့ ျဖည္တည္မႈေလးတစ္ခုပါ။

ပင္လယ္လိႈင္းလုံးေတြဆိုတာက ေက်ာက္ေဆာင္နဲ႔ေတြ႔ရင္ ကြဲသြားၾကတာ မဟုတ္လား၊ သူမရဲ႕လိႈင္းလို ဆံႏြယ္ေခြေလးေတြနဲ႔ ေတြ႔ရင္ၾကေတာ့ ေျပာင္းျပန္၊ ဘယ္လိုေက်ာက္ဆိုင္ေက်ာက္သားပဲ ျဖစ္ေနျဖစ္ေန ကြဲသြားၿပီး၊ အမႈန္ေတြအျဖစ္ လြင့္စင္ထြက္သြားမယ္။ သူမရဲ႕ အၿပဳံးႏုေတြကို ရင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႔ဆိုရင္၊ ေသေသသပ္သပ္ထုဆစ္ထားသလို အပိုအလိုရွိ လွေသြးၾကြယ္တဲ့ သူမရဲ႕ ေသးသြယ္ ခႏၶာကိုယ္ေလးက အသက္႐ႈလိုက္တိုင္း ေပၚထြက္လာတဲ့ သူမ၏ႏူးညံံ့မႈေတြကို ခံႏိုင္ရည္ရွိဖို႔ဆိုရင္၊ ဘာကိုမွမခံစားတတ္တဲ့ လူ႔ငတုံးတစ္ေယာက္ေတာ့ျဖစ္ဖို႔လိုတယ္။ အဲ သူမစကားေျပာတဲ့အခါ၊ မ်က္စိေတြကန္းသြားေလာက္ေအာင္္ ျဖဴတဲ့ သြားေတြေပၚေအာင္ သူမၿပဳံးတဲ့အခါ စိတ္ထဲေပၚလာတဲ့ ၾကည္ႏူးမႈေတြကို မခံစားခ်င္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ သစ္သားနဲ႔ထုထားတဲ့ တိရိစာၦန္တစ္ေကာင္ျဖစ္ေနရင္ေတာ့ ရမယ္။

ပ်ယ္ရယ္ဂ်ဳိး(ရ္)ကင္ ကို ၿမိ္ဳ႕စားသမီးေတာ္က လက္ခံစကားေျပာပါတယ္။
သူက ၿမိ္ဳ႕စားသမီးေတာ္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ပါတယ္၊ စိတ္ေတြအရမ္းလႈပ္ရွားေနၿပီး စကားစေျပာပါတယ္။

- မင္းသမီး၊ က်ေနာ္ေျပာတာကို နားေထာင္ေပးပါလားဗ်ာ။
- ေအာ္ ဟုတ္ကဲ့ပါရွင္။
- မင္းသမီးရဲ႕ ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ ဘယ္ကစေျပာရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး၊ မင္းသမီးအတြက္ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့အရာျဖစ္ေနပါ့မယ္၊ အမ်က္ေတာ္ေတာ့ မထြက္ေစခ်င္ပါဘူး။

သူက ေခြ်းသုတ္ဖို႔ အိတ္ကပ္ထဲက လက္ကိုင္ပ၀ါကိုထုတ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ မင္းသမီးက ခ်စ္စဖြယ္အၿပဳံးေလးနဲ႔ ဘာေတြေျပာမလို႔ပါလိမ့္ဆိုတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ သူ႔ကို ၾကည့္ပါတယ္။

- မင္းသမီးခင္ဗ်ာ၊ မင္းသမီးကိုျမင္လိုက္ၿပီးကတည္းက က်ေနာ့္စိတ္ထဲ့မွာ တားမရဆီးးမႏိုင္တဲ့ ဆႏၵတစ္ခုေပၚလာပါတယ္၊ ဒီဆႏၵေၾကာင့္ပဲ ေန႔လည္း ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းမေနႏိုင္၊ ညလည္းအိပ္မရ၊ တကယ္လို႔သာ ဒီဆႏၵသာမျပည့္၀ခဲ့ရင္ က်ေနာ္အလြန္႕ကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရမွာပါ။

ၿမိဳ႕စားသမီးေတာ္ မ်က္လႊာေလးကို အသာအယာခ်သြားပါတယ္။ ပ်ယ္ရယ္ဂ်ိဳး(ရ္)ကင္တစ္ခ်က္ၿငိမ္သြားၿပီး စကားဆက္ေျပာပါတယ္။

- တကယ့္ကို မင္းသမီး အ့ံၾသသြားမွာပါ၊ မင္းသမီးက နတ္သမီးတစ္ပါးပါ၊ အင္း က်ေနာ္နဲ႔လည္း အသင့္ေတာ္ဆုံးပါ။

ႏွစ္ေယာက္လုံးတိတ္ဆိတ္သြားၾကေလသည္။

- ၿပီးေတာ့ကာ - ပ်ယ္ရယ္ဂ်ိဳး(ရ္)ကင္ သက္ျပင္းခ်ၿပီး ဆက္ေျပာပါတယ္ - က်ေနာ့္ရဲ႕ေျမယာေတြကလည္း မင္းသမီးရဲ႕ေျမယာေတြနဲ႔လည္း တဆက္တည္းပါ၊ က်ေနာ္က လူခ်မ္းသာတစ္ေယာက္ပါ။
- ေအာ္ အဲဒီေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ။ - ၿမိဳ႕စားသမီးက တိုးတိုးညင္းညင္းေမးလိုက္ပါတယ္။
- ဘာျဖစ္ရလဲ မင္းသမီးရဲ၊ - ပ်ယ္ရယ္ဂ်ိဳး(ရ္)ကင္ ေခါင္းေမာ့လာၿပီး အေလာတႀကီး ေျပာပါတယ္။ - မင္းသမီးကို ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ။ မျငင္းဆန္ေစခ်င္ပါဘူး။ မင္းသမီးျငင္းလိုက္ရင္ က်ေနာ့္စိတ္ကူးအိပ္မက္ေတြ အကုန္ပ်က္ဆီးကုန္ေတာ့မွာပါ။ မင္းသမီးခင္ဗ်ာ က်ေနာ္ တစ္ခု ခြင့္ပန္ပါရေစ။

ပ်ယ္ရယ္ဂ်ိဳး(ရ္)ကင္ အျမန္ထိုင္လိုက္ၿပီး ၿမိဳ႕စားသမီးေတာ္ဖက္ကို ခါးေစာင္းကာ တုိးတိုးေလးေျပာလိုက္ေလသည္-

- ဒီခြင့္ပန္တာက မင္းသမီး အျမတ္အစြန္းႀကီးႀကီး ရေစမွာပါ၊ က်ေနာ္တို႔ တစ္ႏွစ္ကို ၀က္ဆီတန္ခ်ိန္ သန္းခ်ီၿပီး ေရာင္းရမွာပါ။ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ဦးပိုင္ေျမကြက္မွာ ၀က္ဆီခ်က္စက္႐ုံေဆာက္ၾကစို႔။

ၿမိဳ႕စားသမီးသည္ တခ်က္စဥ္းစားလိုက္ၿပီး ျပန္ေျပာလိုက္ေလသည္။

- ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ လက္ခံပါတယ္ရွင္။

ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းတဲ့ ျပဇာတ္ဆန္ဆန္အဆုံးသတ္ကို ေမွ်ာ္လင့္ေနေသာ စာဖတ္သူမိန္းမပ်ိဳသည္လည္း စိတ္လက္ေအးခ်မ္းသြားႏိုင္ေပလိမ့္မည္။




သူငယ္ခ်င္းကိုျဖဴက “ဒူရွက္ခ်ကာ” ရယ္ “ပါပရီဂူညာ” ၀တၳဳအတိုေတြထဲက ဇာတ္ေကာင္ အမ်ိဳးသမီးေတြကို သေဘာမက်ဘူးတဲ့။ “ဒီႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ေသြဖယ္တဲ႔ တျခားစရိုက္ေလး တစ္ပုဒ္ေလာက္လုပ္ပါဦး”လို႔ဆိုလို႔ အခုတစ္ခုကို ဘာသာျပန္ၿပီးတင္လိုက္တာပါ။ ကိုျဖဴေရ ဒီ Story ထဲကၿမိဳ႕စားသမီးေတာ္ကို ဆိုရင္ေရာဗ်ာ၊ သေဘာက်ရဲ႕လား။ ခ်က္ေဟာ့(ဗ္)က ဒီလို paradox အတိုေလးေတြလည္း ေရးသဗ်။ ေနာက္ ဒီလို paradox အတိုေလးတခုလည္း ဘာသာျပန္ဦးမယ္။ ေၾကာ္ျငာႀကိဳ၀င္ထားေပမယ့္ ဖတ္ခ်င္သူေတြေရာ ရွိရဲ႕လားမသိ။ ဘာပဲ ေျပာေျပာ လာဖတ္သူအားလုံကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

Read more...

ျမန္မာတို႔စကား………….

နိပြန္တို႔ျပည္ကို ကၽြန္မေရာက္စက မိတ္ဆက္ေတာ႔ “မဂၤလာပါ“ နဲ႔ႏႈတ္ခြန္းဆက္ရင္း၊ ဒီႏုိင္ငံမွာသုံးတဲ႔မနက္တစ္မ်ိဳး၊ ေန႔လည္တစ္ဖုံ၊ ညေနတစ္နည္း ႏႈတ္္ခြန္းဆက္စကားေတြလို အခ်ိန္လိုက္ျပီးမေျပာင္းပဲ အျမဲဲသုံးတဲ႔ႏႈတ္ခြန္းဆက္စကားဟာ “မဂၤလာပါ“ျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပထားလိုက္ပါတယ္။ ဒီေနာက္ပိုင္းရက္ေတြမွာ ခင္တဲ႔သူငယ္ခ်င္းအခ်ိဳ႔ဟာ ကၽြန္မကို “မဂၤလာပါ“ လို႔မပီမသအသံေလးေတြနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ေလ႔ရွိၾကတယ္။ ပေရာ္ဖက္ဆာကလည္း တစ္ပတ္တစ္ခါကၽြန္မနဲ႔ဆုံတိုင္း “မဂၤလာပါ“ လိို႔ႏႈတ္ဆက္တယ္။

ကၽြန္မလည္း ေက်ာင္းစာေတြကလုံးခ်ာလည္ေနေတာ႔ ႏႈတ္ခြန္းဆက္စကားေတြအေပၚ ထူးထူးျခားျခားအေတြးမေရာက္မိပါ။ ကိုဇနိရဲ႔ ႏႈတ္ခြန္းဆက္စကားေဆာင္းပါးကို ဖတ္ရေတာ႔လဲ အင္းဟုတ္ပါရဲ႔ဆိုတဲ႔အေတြးထက္ ပိုမစဥ္းစား ျဖစ္ခဲဲ႔ပါ။ ခုမွ လြန္ခဲ႔ႏွစ္က ကၽြန္မတို႔ရဲ႔ ႏွစ္သစ္ကူးႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႔မွာ စကားအသုံးအႏႈံးတစ္ခုေၾကာင္႔ ကၽြန္မဒုကၡေရာက္ပုံ ကိုေျပာျပခ်င္လာတယ္။ မႏွစ္က ျမန္မာႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႔ဟာလဲ အဂၤလိပ္လို၁၇ရက္ေန႔ ျဖစ္ပါတယ္။ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္စြာပဲ အဲဒီေန႔ဟာ ကၽြန္မကိုၾကိဳဆိုပြဲလုပ္ေပးတဲ႔ welcomeပါတီေန႔လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ပါတီဆိုေတာ႔ ထုံးစံအတိုင္းညမွာပဲေပါ႔။ ကၽြန္မလည္းျမန္မာ၀တ္စုံအျပည္႔နဲ႔လွေအာင္ ပုလဲပုတီးေတြဘာေတြဆြဲျပီး ရိႈးလုပ္သြားပါတယ္။ အဲဒီမွာ ပထမဆုံးပေရာ္ဖက္ဆာက သူတို႔တကၠသိုလ္ရဲ႔ ေကာင္းျခင္းမ်ားစြာကို အရင္ေျပာပါတယ္။ ေနာက္မွ အဲဒီလို အင္မတန္ေကာင္းတဲ႔ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကိုေရြးျခယ္ေရာက္ရွိလာတဲ႔ ကၽြန္မကို တာ၀န္ရွိသူုမ်ားနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။ ကၽြန္မဟာ အခန္းမွာက်က္ခဲ႔ေလ႔က်င႔္္ခဲ႔သည္႔ သူတို႔ဘာသာႏွင္႔မိတ္ဆက္ စကားမ်ားအျပင္ အပို္စိတ္ကူး ရလာျပီး ဒီေန႔ဟာ ကၽြန္မတို႔ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႔ ႏွစ္သစ္ကူးေန႔႔ျဖစ္ေၾကာင္းကိိုလည္း မတတ္တတတ္ေျပာလိုက္မိ္ပါတယ္။ ဒီမွာပဲ ကၽြန္မဒုကၡအိုးထဲမွာ ဇာက္ထိုးက်ဖိို႔ အေၾကာင္းဖန္လာေတာ႔တာပါ။ ဒီမွာက ပါတီအစမွာ သူတို႔ လုပ္ေလ႔လုပ္ထရွိတာက ဖန္ခြက္ေတြမွာ ႏွစ္သက္ရာေဖ်ာ္ရည္၊ အရက္စသည္ျဖင႔္ထည္႔ကာေျမွာက္ကိုင္ျပီး သူတို႔ဘာသာစကားျဖင္႔ ““ကန္ပိုင္“ ဟုရြတ္ဆိိုကာခြက္ျခင္းတိုက္ျပီးမွ စျပီးစားၾကေသာက္ၾက တယ္။ ““ခ်ီယားစ္““လုပ္သလိုမ်ိဳးေပါ႔။ ဒီေန႔မွာေတာ႔ ထူးထူးျခားျခား ျမန္မာႏွစ္သစ္ကူးျဖစ္္လိို႔ ကၽြန္မကိုအထူးဂုဏ္ျပဳရမယ္လို႔ ပေရာ္ဖက္ဆာက ဆိုပါတယ္။ ဒါေၾကာင္္႔ သူတို႔ေျပာေနၾက ““ကန္ပိုင္““ လို႔မေျပာပဲ ျမန္မာလိုေျပာၾကမယ္၊ ဘယ္လိုေျပာရမလဲ၊ သူတို႔ကိုိုအရင္သင္ ေပးပါလို႔ေျပာပါတယ္။ တကယ္ပါ ကၽြန္မဟာခ်က္ျခင္း ေခၽြးေဇာေတြျပန္လာပါတယ္။ ဒီလိုေတြ မေသာက္ၾကဘူးဆိုျပန္ရင္လဲ ကၽြန္မ ညာတာ၊ အဲလိုမ်ိဳး ေျပာေလ႔မရိွဘူးလို႔လဲေျပာလို႔မျဖစ၊္ စာေပယဥ္ေက်းမႈ႔ဘာသာစကား အင္မတန္ထြန္းကားလွတဲ႔ ကၽြန္မတို႔ျမန္မာႏိုင္ငံေလ။ သင္႔ေတာ္တာကို စဥ္းစားေနဖို႔ကလဲ သူတို႔ကၽြန္မကိုိုို၀ိုင္းၾကည္႔ေနၾကတာနဲ႔တင္ တုန္ခိုက္လွျပီ။ ဒီမွာပဲ ကၽြန္မမ်က္ေစ႔ထဲမွာ ရုပ္ရွင္ထဲကလူေတြ ခ်ကြာလို႔ေျပာျပီး ခြက္ျခင္းတိုက္တာျမင္ေယာင္လာျပီး ခ်ကြာ လို႔ပါးစပ္ကလည္းထြက္သြားပါတယ္။ ပေရာ္ဖက္ဆာႏွင္႔တကြ ပရိတ္သတ္အေယာက္ႏွစ္ဆယ္ဟာ ““ခ်ကြာ““ ဟုအသံကိုတူေအာင္တခဲနက္ ေအာ္ကာ ခြက္ျခင္းတိုက္ျပီး ပါတီကိုဖြင္႔လွစ္လိုက္ပါေတာ႔တယ္။ ဒါနဲ႔ပါတီကေတာ႔ ေအာင္ျမင္စြာျပီးဆုံးသြြားပါတယ္။ ပါတီျပီးတဲ႔အထိ ကၽြန္မမ်က္ႏွာေတြထူပူေနရပါတယ္။

အခန္းျပန္ေရာက္ေတာ႔ ရုပ္ရွင္ထဲမွာက အရက္၀ိုင္း၊ ထန္းေရ၀ိုင္းမွာေျပာတာၾကီးကို......မတတ္ႏိုင္ဘူး ရုတ္တရက္မ်က္ေစ႔ထဲ ေပၚလာတာေျပာရတာကိုး….ဘယ္လိုေျပာရမွန္းမွမသိတာႏွင္႔…အေတြးေတြရႈပ္ေထြးလို႔။ ညဥ္႔နက္ေနျပီျဖစ္ေပမဲ႔ သူမ်ားေတြေရာ ကၽြန္မလိုၾကဳံလာရင္ ဘယ္လိုေျပာမလဲသိခ်င္စိတ္က ျမိဳသိပ္မရတာေၾကာင္႔ အနီးဆုံးညီမေလးဆီကိုိဖုန္းေခၚပါတယ္။ (ကၽြန္မျဖစ္ခဲ႔တာမေျပာပဲ) တကယ္လို႔မ်ားအဲလိုၾကဳံေတြ႔လာရင္ ဘယ္လိို ေျပာမလဲလို႔ေမးေတာ႔ သူကနာရီ၀က္ေလာက္ၾကာေအာင္ စဥ္းစားျပီး မွွွညီမကေတာ႔ “လုပ္ေဟ႔“ လို႔ေျပာမည္ ဟုဆိုသည္။ အမ္....။ ေၾသာ္ငါလူၾကီးေတာင္စဥ္းစားရခက္ေနတာ သူက ပိုဆုိုးရွာမွာေပါ႔ဟု ေတြးသည္။ ဒါေပမဲ႔ အေမးရွိရင္အေျဖရွိလာမွာပဲဟု စိတ္ႏွင္႔ဖုန္းကိုျပန္ေကာက္ကိုင္ကာ ဗဟုသုတစုံလင္လွေသာ စီနီယာအစ္မၾကီးကို သန္းေခါင္သန္းႏႊဲအလိုက္ကမ္းဆိုးမသိေခၚလိုက္သည္။ အစ္မၾကီးမွာ အင္တာနက္တြင္ဗဟုသုတမ်ားရွားမွီးေန၍ မအိပ္ေသးပါဟုဆိုမွ ေတာ္ပါေသးရဲ႔ေတြးကာ ညီမေလးကိုေမးသည္႔ေမးခြန္းအတိုင္း ေမးရသည္။ ေမးခြန္းကို ေလးေလးနက္နက္စဥ္းစားျပီးေနာက္ အစ္မၾကီးက “ေသာက္စို႔“ လို႔ေျပာရမယ္ဟု အမိန္႔ခ်၏။ ကဲ….ဒါကိုမွမေက်နပ္ေသးလ်င္ ကၽြန္မဘယ္သူ႔ကို ေမးရပါ႔။ ေနာက္တစ္ခါပါတီလုပ္ရင္ ေနမေကာင္းခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး မတက္ေတာ႔ဖို႔ပဲ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။

Read more...

သံုးရာသီ

ရင္ခြင္ဗလာဟင္းမွာ
လာပြင့္တဲ႔ပန္းတစ္ပြင့္
အနမ္းခံမသင့္ပဲ
ေလအေဝွ႔မွာ
ရင္နင့္စြာေၾကြက်ခဲ႔ဖူးတယ္။

ၾကင္သူသက္ထား
ခြဲရက္ၾကာရွည္
ေဝးကာေနေတာ့
နမ္းခဲ႔သမွ်
လြမ္းဒဏ္သင့္ကာ
ဟိုးေဝးရာဆီ ေျပးထြက္သြားခဲ႔ဖူးတယ္။

ေရာက္ခဲ႔ျပန္ေပါ့
ေႏြဦးေပါက္ရာသီေလး
ရြက္စိမ္းႏုႏုအခ်စ္ဖူးေလးေတြနဲ႔အတူ
ေနာက္ဆံုး…..
ေဆာင္းႏွင္းရြက္ေၾကြ
ႏႈတ္ဆက္ႏွင္းစက္ေတြနဲ႔
ထားခဲ႔ေလဦးမလား။ ။

ေမာင္ျဖဴ

Read more...

စပ်စ္ခ်ဥ္ဖီလင္

အလိုလိုကၽြတ္မဲ႔အေတာင္ပံနဲ႔
ေပ်ာ္ရင္းေနာက္ဆုံးပ်ံ
မာယာပိုးဖလံက
မီးကိုအပစ္ပုံခ်
လွည္႔စားတဲ႔ ညပါ။
ႏွလုံးသားကို
အဆုံးထားကာ
ခ်စ္ပါရေစ
ဆို...........
သူတစ္ေယာက္ဟာလည္း
အျပဳံးမ်ားနဲ႔တစ္ဖက္မွာ
တစ္မ်က္ႏွာ.....။
ညေမႊးပန္းကေန႔မွာပြင္႔
ရဲရင္႔ျခင္းကိုေဆာင္တာ
ဒီအနီေရာင္ေတြလား
.......သြားစမ္းပါ
ရင္ကြဲပက္လက္က
စက္စက္က်တဲ႔ ေသြးေတြ.....။
ေမေအာင္

Read more...

Poprygunya - A. P. Chekhov

ပါပရီဂူညာ
“ပါပရီဂူညာ”ဆိုတာက အၿငိမ္မေန၊ ဟိုသြားဒီသြား၊ အပိုအလုပ္ေတြနဲ႔႐ႈပ္ေနရတာကို ေပ်ာ္တဲ့သူကို ေခၚတာပါ။

“ဒီးေမာ့(ဗ္)” သည္ ဇာဘုရင္၏အနိမ့္ဆုံးအဆင့္ အရပ္သားအႀကံေပးပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ၿပီး အသက္ သုံးဆယ့္တစ္ႏွစ္ရွိေသာ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေလသည္။ ေဆး႐ုံတစ္ခုတြင္ အထူးကုဆရာ၀န္သင္တန္းကို တက္ေရာက္ေနသူတစ္ေယာက္အျဖစ္လည္းေကာင္း၊ အျခားေဆး႐ုံတစ္ခုတြင္ ခြဲစိပ္ဆရာ၀န္အျဖစ္လည္းေကာင္း တစ္ခ်ိန္တည္းတြင္ အလုပ္လုပ္ေနသူျဖစ္ေလသည္။ နံနက္ခင္းကိုးနာရီမွာ ေန႔လည္အခ်ိန္အထိ လူနာမ်ားႏွင့္ အလုပ္႐ႈပ္ေနၿပီးေနာက္ ညေနေစာင္းတြင္ လူေသအေလာင္းမ်ားကို ခြဲစိပ္ရန္အတြက္ေျပးရေလသည္။ သို႔ေသာ္ သူ၏၀င္ေငြသည္ သူ႔အမ်ိဳးသမီး “ေအာ္(လ္)ဂါ အီဗန္ႏို(ဗ္)နာ”၏ အသုံးအျဖဳန္းမ်ားကို အႏိုင္ႏိုင္ေလာက္ငွယုံသာရေလသည္။ “ေအာ္(လ္)ဂါ အီဗန္ႏို(ဗ္)နာ”သည္ အႏုပညာရွင္မ်ား၊ သ႐ုပ္ေဆာင္မ်ား၏ ေက်ာ္ၾကားေအာင္ျမင္မႈႏွင့္ ပါရမီမ်ားကို အထင္တႀကီးရွိကာ ႐ူး႐ူးသြပ္သြပ္ျဖင့္ေန႔တိုင္းပင္ သူတို႔အား အိမ္တြင္ ဖိတ္ၾကားဧည့္ခံေလ့ရွိေသာ အသက္ႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္အရြယ္ရွိေသာ ငယ္ရြယ္သည့္အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးျဖစ္ေလသည္။ ဧည့္သည္မ်ားထဲတြင္ ႐ူခင္းပန္းခ်ီဆရာ “ရရာေဘာ့(ဗ္)စကီး” ဆိုသူတစ္ေယာက္လည္း လာေလ့ရွိသည္။ သူသည္ ေရႊေရာင္ဆံပင္မ်ားႏွင့္ အသက္ ၂၅ႏွစ္ခန္႔ရွိေသာ ပန္းခ်ီျပခန္းမ်ားတြင္ ေအာင္ျမင္မႈရွိေသာ ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္ေလသည္။ သူ၏ေနာက္ဆုံးေရာင္းလိုက္ရေသာ ပန္းခ်ီကားမွာ ႐ူဘယ္ ၅၀၀ ရ၍ ဒီးေမာ့(ဗ္)၏ တစ္ႏွစ္စာ၀င္ေငြမွ်ရွိေလသည္။



ဒီးေမာ့(ဗ္)သည္ သူ႔ဇနီးအား အလြန္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေလသည္။ သူမ၏ဖခင္အား ေဆးကုစဥ္ ညပိုင္းတာ၀န္ခ်ိန္မ်ားတြင္ သူမနဲ႔ေတြ႔ဆုံ ခင္မင္ခ်စ္ႀကိဳက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သူမသည္လည္း ဒီးေမာ့(ဗ္)အား အလြန္ခ်စ္ပါသည္။ သူမက ဒီေမာ့(ဗ္)မွာ စြဲလမ္းစရာ တစ္ခုခုရွိေၾကာင္း၊ အလြန္အနစ္အနာခံတတ္ေၾကာင္း၊ ၾကင္နာသနားတတ္မႈမွာလည္း အျပည့္အ၀ရွိေၾကာင္း၊ ဇြဲေကာင္း၍ အားလုံးကိုလုပ္ေဆာင္ႏုိင္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္းမ်ားကို အေပါင္းအသင္းမ်ားအား ေျပာေလ့ရွိသည္။ ေျပာရျခင္းအရင္းခံမွာ အလြန္႔ကို အႏုပညာဗီဇအျပည့္ရွိေသာ သူမက ဘာ့ေၾကာင့္ အလြန္႔ကို႐ိုးရွင္းၿပီး အသြင္အျပင္မထူးျခားလွေသာ သူ႔အား လက္ထပ္ခဲ့ေၾကာင္းကို ေပၚလြင္ေစရန္ ရွွင္းျပသလိုမ်ိဳးေျပာျခင္းသာျဖစ္ေပသည္။ သူမက ဒီးေမာ့(ဗ္)အား ႐ို႐ိုေသေသေလးေလးစားစားမေခၚဘဲ တစ္ခါတစ္ရံ အိမ္ကအလုပ္သမားေခါင္းကဲ့သို႔ပင္ ေခၚေ၀ၚတတ္ေလသည္။ ဒီးေမာ့(ဗ္)သည္ အျမည္းစားစရာမ်ားကို ျပင္ဆင္ေပးရသလို သူမအေပါင္းအသင္းမ်ားႏွင့္ အေပ်ာ္ခရီးထြက္ဖို႔ရာအတြက္ အ၀တ္အစားမ်ားကိုလည္း စီစဥ္ေပးရေလ့ရွိသည္။ သူမသည္ အလြန္႔ကို ေယာက္်ားအားဂ႐ုမစိုက္၊ အေလးမထားလြန္းသူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ တစ္ေန႔ေသာအခါ ဒီေမာ့(ဗ္)သည္ ပင္ပန္းလြန္းသျဖင့္ စားေသာက္စရာအနည္းငယ္ကိုယူကာ ေတာထဲက သူ၏ ေတာထဲမွ အိမ္ငယ္တြင္ အနားယူရန္သြားေလသည္။ ထုိေနရာသို႔ေရာက္ေသာအခါ သူ႔အမ်ိဳးသမီးသည္ သူမ၏အေပါင္းအသင္းမ်ားႏွင့္ ယင္းအိမ္သို႔ ေရာက္ႏွင့္ၿပီးျဖစ္ကာ၊ ဒီးေမာ့(ဗ္)ေရာက္လာေသာအခါ သူမသည္ အလြန္အမင္းေပ်ာ္ရႊင္သြားေလသည္။ ေပ်ာ္ရႊင္ရျခင္းမွာ သူမသည္ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ မဂၤလာေဆာင္တစ္ခုသို႔သြားေရာက္ရန္ အ၀တ္အစား၊ပန္း၊လက္အိတ္စသည္မ်ားကို ၿမိဳ႔သို႔ျပန္၍ယူခိုင္းရန္ ဒီးေမာ့(ဗ္)ေရာက္လာေသာေၾကာင့္ျဖစ္ေလသည္။

“ေအာ္(လ္)ဂါ အီဗန္ႏို(ဗ္)နာ”သည္ “ရရာေဘာ့(ဗ္)စကီး” ႏွင့္အတူ ေဗာ္(လ္)ဂါျမစ္တစ္ေလွ်ာက္ အပန္းေျဖထြက္ျပန္ေလသည္။ ဒီးေမာ့(ဗ္)သည္ တစ္ေယာက္တည္းက်န္ခဲ့ကာ သူ႔ဇနီးသုံးစြဲရန္အတြက္ ေငြမ်ားပို႔ေပးရေလသည္။ သေဘၤာေပၚတြင္ “ရရာေဘာ့(ဗ္)စကီး”သည္ “ေအာ္(လ္)ဂါ အီဗန္ႏို(ဗ္)နာ”အား ခ်စ္စကားဖြင့္ေျပာကာ သူမ၏ခ်စ္သူဘ၀ကိုေရာက္သြားေတာ့သည္။ ဒီးေမာ့(ဗ္)အား လုံး၀ကို သတိမေရေတာ့ေပ။ သို႔ေသာ္ သူမသည္ “ရရာေဘာ့(ဗ္)စကီး”အားတြဲရသည္ကို ပ်င္းလာေသာအခါ၊ ေတာရြာထဲတြင္ ေနရေသာဘ၀ကို ၿငီးေငြ႕လာေသာအခါ၊ ေဗာ္(လ္)ဂါျမစ္ကမ္းေဘးမွာ လယ္သမားရြာမ်ားတြင္ေနရသည္ကို ပ်င္းရိလာေသာအခါ အမ်ိဳးသားဆီသို႔(ဒီးေမာ့(ဗ္))ဆီသို႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးႀကီးျပန္ေလသည္။ “ရရာေဘာ့(ဗ္)စကီး”သည္ အလြန္ေတာ္ေသာ္လည္း ပ်င္းရိသူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ သူသည္ ဖန္တီးမႈအဆင့္အတန္း အျမင့္တြင္ေရာက္ေနသူအျဖစ္ သူကိုယ္သူ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ထင္ျမင္သကဲ့သို႔ တစ္ခါတစ္ရံတြင္လည္း အနားမယူဘဲ ဆက္တိုက္ အလုပ္ေတြလုပ္တတ္သူ ျဖစ္ေနျပန္သည္။ သူသည္အႏုပညာဖန္းတီးမႈမ်ားကိုသာ အေလးထားၿပီး မိန္းကေလးမ်ားႏွင့္တြဲေနရျခင္းအေပၚ ေလးေလးနက္နက္မရွိေပ။

ဒီးေမာ့(ဗ္)သည္ ဇနီးအား၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ လက္ခံသည္။ သို႔ေသာ္ သူမသည္ ပန္းခ်ီဆရာႏွင့္ဇာတ္လမ္းအေၾကာင္းကို ဖြင့္ဟ၀န္ခံျခင္းမရွိေပ။ ပန္းခ်ီဆရာဆီသို႔ သြားေရာက္ကာ ဇာတ္လမ္းျပန္ဆက္ေလသည္။ ဒီးေမာ့(ဗ္)သည္ သူ႔ဇနီးေျပာင္းလဲလာသည္ကို သတိထားမိေသာ္လည္း သူသည္ သတိမထားမိသလိုသာေနၿပီး၊ အလုပ္မ်ားကိုသာ အရင္ထက္ ပို၍လုပ္ေလေတာ့သည္။ တစ္ေန႔ေသာအခါ သူသည္ သူျပဳစုေသာက်မ္းအား ခုခံတင္ျပၿပီး သူ႔အား ေရာဂါေဗဒဆိုင္ရာ ကြ်မ္းက်င္သူအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳခံရေတာ့မည္ဟု ဇနီးသည္အား ေျပာျပေလသည္။ ဇနီးသည္ကသာ သူ၏ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ား၊ ေအာင္ျမင္မႈမ်ားကို အသိအမွတ္ျပဳလွ်င္ သူမ၏အျပစ္မ်ားကို ခြင့္လႊတ္ေပမည္ဟု သိသာေလာက္ေသာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ား သူ၏မ်က္ႏွာတြင္ လြန္စြာေပၚလြန္ေနေသာ္လည္း ဇနီးသည္သည္ ေရာဂါေဗဒဆိုသည္ကိုလည္း စိတ္မ၀င္စားဘဲ သူမ ကပြဲေနာက္က်မွာကို စိုးရိမ္ကာ ဂုဏ္ယူေသာစကား၊ ခ်ီးမြမ္းစကားတစ္လုံေတာင္ မေျပာႏိုင္ေပ။ ဒီးေမာ့(ဗ္)၏အိမ္သို႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ ေရာက္လာေလ့ရွိကာ သူနဲ႔သာလွ်င္ ေဆးပညာေၾကာင္းမ်ားေျပာရင္း အာလပ္ခ်ိန္မ်ားကို ဒီးေမာ့(ဗ္) ျဖတ္သန္းရေလသည္။

“ေအာ္(လ္)ဂါ အီဗန္ႏို(ဗ္)နာ”၏ ပန္းခ်ီဆရာႏွင့္ဆက္ဆံေရးကား အဆုံးသို႔ေရာက္ေလၿပီ။ တစ္ေန႔ေသာအခါ “ေအာ္(လ္)ဂါ အီဗန္ႏို(ဗ္)နာ”သည္ “ရရာေဘာ့(ဗ္)စကီး”၏ ပန္းခ်ီဆြဲခန္းတြင္ “ရရာေဘာ့(ဗ္)စကီး”အား ခ်စ္သူအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ႏွင့္ အတူျမင္လိုက္ရေသာအခါ သူမသည္ “ရရာေဘာ့(ဗ္)စကီး”ႏွင့္လမ္းခြဲရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္ေလသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဒီးေမာ့(ဗ္)သည္ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနေသာ ကေလးတစ္ေယာက္၏ အသက္ကို ကယ္တင္ရန္အတြက္ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ လုပ္ေလ့မရွိေသာ လူနာ၏ေရာဂါသက္သာေစရန္ ပါးစပ္ထဲမွ စုပ္ယူရန္အခ်ိဳ႔အား ပါးစပ္ျဖင့္စုပ္ယူျခင္းအားျဖင့္ ဒီးေမာ့(ဗ္)တြင္ ေရာဂါကူးစက္ခံစားေနေလသည္။ ဒီးေမာ့(ဗ္)အား သူငယ္ခ်င္းဆရာ၀န္မ်ား၊ ဆရာမ်ားက ကုသေသာ္လည္း ဒီးေမာ့(ဗ္)တြင္ အသက္ရွင္ရန္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိေတာ့ေပ။ “ေအာ္(လ္)ဂါ အီဗန္ႏို(ဗ္)နာ”သည္ ယခုမွပင္ သူမ၏အမွားမ်ားကိုသိျမင္ကာ ဘုရားသခင္ထံတြင္ ဒီးေမာ့(ဗ္)အား ကယ္တင္ရန္ဆုေတာင္းေတာ့ေလသည္။ ဒီးေမာ့(ဗ္)သူငယ္ခ်င္းဆရာ၀န္မွ ဒီးေမာ့(ဗ္)ေသဆုံးသြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူမေၾကာင့္ ဒီးေမာ့(ဗ္)ေသဆုံးသြားရတာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒီးေမာ့(ဗ္)သည္ အလြန္ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားမည့္သူတစ္တေယာက္ျဖစ္ႏိုင္ေသာ္လည္း အိမ္တြင္းမသာယာ မေအးခ်မ္းျခင္း၊ အခ်ိန္မရျခင္းမ်ားေၾကာင္း သူ႔အစြမ္းအစအေလ်ာက္ျဖစ္သင့္သည္မ်ား ျဖစ္မသြားရေၾကာင္းေျပာေလသည္။ “ေအာ္(လ္)ဂါ အီဗန္ႏို(ဗ္)နာ”သည္ ဒီးေမာ့(ဗ္)ေသဆုံးရျခင္းအေၾကာင္းရင္းမွာ သူမျဖစ္ေနေၾကာင္း နားလည္သြားေတာ့သည္။ သူမက ဒီးေမာ့(ဗ္)သည္ အလြန္ပါရမီးထူးေသာသူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း သိသြားကာ ဒီးေမာ့(ဗ္)အား ေပြ႔ဖတ္ငိုေၾကြးေသာ္လည္း အလြန္ပင္ေနာက္က်သြားၿပီးျဖစ္ေလသည္။

အန္တြန္ ပါဗလိုဗိ(ခ်္) ခ်က္ေဟာ့(ဗ္)

“အန္တြန္ ပါဗလိုဗိ(ခ်္) ခ်က္ေဟာ(ဗ္)”က “ဒူရွက္ခ်ကာ” မွာ အမ်ိဳးသမီးစ႐ိုက္ကိုတစ္မ်ိဳးပုံေဖာ္သြားသလို ဒီ “ပါပရီဂူညာ” မွာလည္း စ႐ိုက္တစ္မ်ိဳးပုံေဖာ္သြားပါတယ္။ ေျပာရရင္ ဆန္႔က်င္ဘက္စ႐ိုက္ေတြပါ။ တစ္ေယာက္က ေဘးမွာရွိတဲ့လူကို(လွလွ မလွလွ၊ ေတာ္ေတာ္ မေတာ္ေတာ္၊ အက်င့္ေကာင္းေကာင္း မေကာင္းေကာင္း) အလြန္ခ်စ္၊ အလြန္ဂ႐ုစိုက္သေလာက္၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က်ေတာ့ ေဘးမွာ သိပ္ကိုေလးစားၾကည္ညိဳဖြယ္၊ အားကိုးေလာက္စရာ တည္ၾကည္တဲ့ အမ်ိဳးသားရွိတာကိုေတာင္ ဂ႐ုမစိုက္၊ စိတ္ဂဏာမၿငိမ္ဘဲ သူမစိတ္က ပုစဥ္းေကာင္ေလးလို ဟုိအပင္ေလးေပၚ ခုန္းကူးလိုက္၊ ဒီအပင္ေပၚခုန္ကူးလိုက္နဲ႔ပါ။ ဘာလို႔မ်ား ခ်က္ေဟာ့(ဗ္)က ဒီလို အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ စ႐ိုက္ႏွစ္မ်ိဳးကို သူ႔၀တၳဳအတို ႏွစ္ပုဒ္မွာ ပုံေဖာ္ခဲ့ပါလိမ့္။ သူ႔ဘ၀မွာေရာ သူ႔ရဲ႔ၾကင္ရာဖက္က သူလိုခ်င္တဲ့ ပုံစံေရာ၊ သူရွိေစခ်င္တဲ့ အက်င့္စ႐ိုက္ေတြ ရွိခဲ့ရဲ႕လား မသိ။ စာေရးဆရာဆိုတာ အျပင္မွာ သူမရႏိုင္တဲ့ အရာေတြကို စိတ္ကူးယဥ္ၿပီး ၀တၳဳေတြမွာ ပုံေဖာ္တတ္ၾကေလသလား။ ဘာပဲ ေျပာေျပာ ဒီ၀တၳဳအတိုႏွစ္ပုဒ္ကိုၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ခ်က္ေဟာ့(ဗ္)က အမ်ိဳးသမီးေတြအေပၚ အဆိုးျမင္လြန္း၊ အလြန္အမင္းႏွိမ့္ခ်ဆက္ဆံလိုျခင္း မရွိတာေတာ့ ျမင္သာတယ္ထင္ပါတယ္။ “ဒူရွက္ခ်ကာ”ထဲက အမ်ိဳးသမီးလိုေကာင္မေလးကို မင္းဆို လက္ထပ္မယ္လားဆိုၿပီးေမးတုန္းက ကိုျဖဴက မယူဘူးတဲ့။ အခု “ပါပရီဂူညာ”နဲ႔ယွဥ္ဖတ္ၿပီးရင္ ကိုျဖဴေရာ စာဖတ္ပရိတ္သတ္ေရာ ဘယ္သူ႔ကို ေရြးခ်ယ္မိမယ္ထင္ပါသလဲ။ “ဒူရွက္ခ်ကာ” ကို ဒီမွာ ဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

Read more...

Examination - A. P. Chekhov

မိဘအုပ္ထိန္းမႈေအာက္ကေန ကင္းလြတ္ခ်င္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအတြက္ ဘာသာျပန္လိုက္တာပါ။ ႐ု႐ွားလိုဖတ္လိုသူမ်ား ဒီမွာဖတ္ၾကပါ။
ႏွစ္သစ္မွာ စိတ္ေရာ၊ ကိုယ္ပါ ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ၾကပါေစ။

စာေမးပြဲ
( အလြန္ထက္ျမတ္ေသာလူႏွစ္ေယာက္၏ စကား၀ိုင္းမွ)

တစ္ေန႕တြင္ ဖခင္၏အခန္းအတြင္းသို႔ သားအႀကီးသည္ ေရာက္လာၿပီး ဖခင္၏ထိန္းခ်ဳပ္မႈေအာက္တြင္ မေနလိုေတာ့ဘဲ လူ႔ေလာကထဲတြင္ မိမိသေဘာအတိုင္းသာ ေနလိုေၾကာင္း ေျပာေလသည္။ ယင္းသို႔ထုတ္ေဖာ္ေျပာၾကားရျခင္း၏ အေၾကာင္းအရင္းမွာ သိပ္မၾကာေသးခင္က သူသည္ အသက္ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ႏွစ္ျပည့္ေျမာက္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ျဖစ္ေပသည္။


အားလုံးကိုနားေထာင္ၿပီးေသာအခါ ဖခင္မွ - ေကာင္းၿပီ သား၊ အေဖသေဘာတူပါတယ္၊ ကိုယ့္ထိန္းခ်ဳပ္မႈနဲ႔ စၿပီးမေနခင္မွာ အေဖ့ဆီမွာ ဘ၀ဆိုင္ရာ စာေမးပြဲေသးေသးေလးတစ္ခုေတာ့ မင္းေျဖရမယ္။ ကဲ ထိုင္ အခုပဲ စာေမးပြဲ စစ္လိုက္မယ္။

သားကထိုင္လိုက္ေသာအခါ အေဖက မ်က္ေမွာင္တစ္ခ်က္ကုတ္လိုက္ၿပီး စေမးေလသည္။
- ၀က္သားစားတဲ့အခါ ပါးစပ္က ဘာအနံ႔ထြက္သလဲ။
- ၀က္သားဆိုင္္တန္းနံ႔ ထြက္ပါတယ္။
- အင္း မိန္းမေတြ ဆပ္ျပာမသုံးဘဲ ဘာေတြကို ေလွ်ာ္ဖြတ္သလဲ။
- ေယာက္်ားေတြရဲ႕ ေခါင္းေတြကိုပါ။
- အကယ္၍ လူေတြက အထက္ကို ေျခေထာက္ေတြနဲ႔တက္သြားရင္ ဘာေတြမ်ား ရွိေနလို႔လဲ။
- အဲသလိုဆို ဦးထုပ္မွာ ငွက္ေမႊးရွိေနလို႔ရင္ ျဖစ္ရမယ္၊ ဖိနပ္ေကာင္းေကာင္းစီးထားလို႔ရင္လည္း ျဖစ္ရမယ္။
- သိပ္မွန္တယ္၊ ပင္လယ္ေရ ဘာေၾကာင့္ ငန္သလဲ။
- ပင္လယ္ထဲမွာ ပင္လယ္ငါးေတြ ေရကူးၾကလို႔ပါ။
- ေရွးေရွးက ဟာႀကီးပဲ။ ကိုယ္ပိုင္စဥ္းစားၿပီး ေျဖပါဦး။
- ပင္လယ္ေရငံတာက အင္း ပင္လယ္ထဲမွာ တခါတေလ ဟာသသမားေတြ ေရဆင္းကူးလို႔ပါ။
- ဟုတ္ပါလိမ့္မယ္၊ ေနာက္တစ္ခုမေမးခင္မွာႀကိဳေျပာမယ္၊ ငန္းေတြ ဘယ္ကစၿပီးေရးကူးသလဲ ဆိုရင္ တို႔ေတြ ကမ္းစပ္ကေနကူးတယ္လို႔ ေျဖၾကတယ္။ အဲ အခုမင္းေျဖေတာ့ ငန္းလည္ေတြ ဘယ္ကေန ေရကူးေျပးၾကသလဲ။
- အေႁကြးေတြ၊ စစ္မႈထမ္းတာ၀န္ေတြကေနပါ။
- ေနာက္ေစ့မွာ ဘာ့ေၾကာင့္မ်က္မွန္ မတပ္သလဲ။
- ဇာတ္ပိုးအုပ္လိုက္ရင္ မ်က္မွန္ကြဲသြားမွာစိုးလို႔ပါ။
- လူကို ဘာလို႔ ၀က္လို႔ မေခၚရတာလဲ။
- သူက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆီကို ဒရြတ္ဆြဲသြားေနလို႔ပါ။
- ဘယ္လို ခ်ီက တကၠသိုလ္ၿပီးသလဲ။ (ခ်ီဆိုတာက ႐ု႐ွားလိုဆိုရင္ (Siskin)ငွက္ လုိ႔လည္းအဓိပၸါယ္ရပါတယ္။)
- ေဒါက္တာ ခ်ီ။
- ျပဳတ္က်တဲ့(မေအာင္ျမင္တဲ့) သတၱ၀ါလို႔ ဘယ္သူေတြကို သတ္မွတ္ႏိုင္သလဲ။
- ေမွ်ာ္စင္ေပၚက ျပဳတ္က်တဲ့သူကိုပါ။
- ပိုက္ဆံကို ဘယ္မွာ သြားေခ်းႏိုင္သလဲ။
သားသည္ ေခါင္းႀကီးေမာ့ကာ စဥ္းစားေလသည္။
- မသိဘူးလားကြ သားရ။ အင္း မင္းလူ႔ေလာကထဲ တိုး၀င္ဖို႔ထိုက္တန္ၿပီလား။ ငါ့အုပ္ထိန္းမႈေအာက္မွာပဲ ေနာက္တစ္လေနပါဦးကြ။
ေနာက္လတြင္ စာေမးပြဲအသစ္တစ္ခုရွိဦးမည္။

၁၈၈၃ ခု။
အန္တြန္ ပါဗလိုဗိ(ခ်္) ခ်က္ေဟာ့(ဗ္)

Read more...

သျကၤန္မင္းသားျကီးဟု နာမည္ထင္ေပၚေက်ာ္ျကားေနသာ ေရႊလံုး၏ ေကာလဟာလသတင္းမ်ားမ်ိဳးစံုထြက္ရိွေန

မင္းသားျကီးေရႊလံုးမွာ လြန္ခဲ့ေသာအႏွစ္ ၃၀ ခန္႔က မိခင္ျကီး သျကၤန္မ႑ပ္တြင္ ေရကစားေနစဥ္ သျကၤန္အသံျကားျပီး မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ျဖစ္ကာ မိခင္၀မ္းတြင္းမွ ခုန္ေပါက္ထြက္လာေျကာင္း။ ေမြးလွ်င္ေမြးျခင္း သျကၤန္ေရနွင့္ေဆာ့ကစားခဲ့ခ်င္းေျကာင့္ သျကၤန္ႏွင့္ေရႊလံုးမွာ မုန္႔လံုးနဲ႔စကၠဴကဲ့သို႔ ခြဲျခား၍ မရေျကာင္း သတင္းမ်ားရရိွ။ ထို႔ေျကာင့္ သျကၤန္ဟုေသာအသံျကားလွ်င္ မင္းသားျကီးေရႊလံုး၏ စိတ္မ်ားသည္လည္း ပံုမွန္မဟုတ္ မထိန္းခ်ဳပ္ ႏိုင္သည္မ်ားလည္းရိွခဲ့ေျကာင္း အေထာက္အထားမ်ားႏွင့္ရရိွ။ မင္းသားျကီးေရႊလံုး ငယ္စဥ္ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀က စာေမးပြဲေျဖေနစဥ္အတြင္း မိခင္ျဖစ္သူက စာေမးပြဲကိုျကိုစားေျဖဖို႔ႏွင့္ စာေမးပြဲျပီး သျကၤန္ကာလတြင္ ေရႊလံုးကိုေထာ္လာဂ်ီေပၚတင္ကာ ရြာကိုတစ္ပတ္ပတ္ျပီး ေရပတ္ခံထြက္ေစမည္ဆိုေျကာင္း။ ရြာမွအပ်ိဳမ်ားအားလံုးကိုလည္း ေရႊလံုးအား မပ်က္မကြက္ေရေလာင္းရန္ သူျကီးအမိန္႔လည္းထုတ္ထားျပီးျဖစ္ေျကာင္း ေျပာျကားခဲ့ရာ။ ေရႊလံုးမွာ စိတ္ေတြ ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ားျဖစ္ျပီး ၄င္းေန႔ေျဖရမည့္ဘာသာရပ္အစား ေတြ႔ရာတျခားဘာသာရပ္စာအုပ္ကိုဆြဲ၍ စာက်က္ခဲ့သျဖင့္စာေမးပြဲခန္းတြင္ ေမးခြန္းေ၀ေသာအခါမွ မိမိဘာသာရပ္မွား၍ စာက်က္မိခဲ့ခ်င္းကိုသတိရျခင္းျဖစ္ေျကာင္း မင္းသားျကီးေရႊလံုးမွ ရင္းႏွီးသူမ်ားကို ၀န္ခံေျပာဆိုဖူးသည္ ဟုလည္းသတင္မ်ားရရိွထားပါသည္။
၄င္းအျပင္ မင္းသားျကီးေရႊလံုး၏ အရင္းႏွီဆံုးလူမ်ားထဲမွ အမည္မေဖာ္လိုသူတစ္ဦးက မင္းသားျကီးေရႊလံုး ယခုလက္ရိွရင္ဆုိင္ေနရေသာ ျပသနာအခ်ိဳ႔႔ကိုလည္း ယခုကဲ့သိုေျပာဆုိသြားခဲ့သည္။ (သူ႔အေမက သူ႔ကို အိမ္ေထာင္ျပဳေစခ်င္ျပီေလ။ အဲဒါသူေက်ာင္းမျပီးေသးလို႔ ေက်ာင္းျပီးမွယူမယ့္အေျကာင္းသူ႔အေမကိုေျပာတာေပါ့။ သူအေမကလည္း သူအခုေဒါက္တာစာတမ္းအတြက္လုပ္ေနတဲ့ေခါင္းစဥ္ကိုေမးလို႔ သူအရင္လက စာထဲမွထည့္ေရးေပးလိုက္တာ။ ေနာက္လဖုန္းဆက္ေတာ့ သူ႔အေမရဲ့ေ၀ဖန္ပစ္တင္မႈေတြနဲ႔ရင္ဆိုင္ေနရတယ္ဗ်။ သူ႔အေမက သူေရးေပးလိုက္တဲ့ အဂၤလိပ္လိုေခါင္းစဥ္ကို ရြာကအထက္တန္းေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္ကို ဘာသာျပန္ခိုင္းလိုက္တာေပါ့။ ျပီးေတာ့သူ႔သားကိုဖုန္းဆက္ေတာ့ေျပာပါေလရာ။ “ငါ့သားလူေလးရယ္ မင္းႏွယ္ မီးဖိုတစ္လံုးထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔မ်ား ႏိုင္ငံရပ္ျခားသြားျပီး ေဒါက္တာဘြဲ႔လုပ္ေနေသးတယ္ကြယ္။ မီးဖိုဆိုတာ အုတ္ခဲသံုးလံုးရိွရင္ျဖစ္တာပဲ။ လိုခ်င္သလိုအပူညိွဖို႔ဆုိတာ ထင္းနဲ႔ယက္ေတာင္ရိွျပီးတာပါကြယ္ ဒါနဲ႔မ်ား အခ်ိန္ေတြကုန္လိုက္တာ” ဆိုျပီးေျပာေတာ့ သူကျပန္ရွင္းျပပါတယ္ သူလုပ္ေနတာ ဟင္းခ်က္တဲ့မီးဖိုမဟုတ္တဲ့အေျကာင္း ေျပာေတာ့ သူအေမက လည္း အားမေလ်ာ့ပဲ “မင္းအဲလိုေတြေျပာမယ္ဆိုတာသိလို႔ ရြာထိပ္ ပန္းပဲဖိုက ဘျကီးေအာင္ကို ငါေျပာထားျပီးသား။ သူကလည္းေျပာတယ္ မင္းသာ စိတ္ပါ၀င္စားသင္လုိ႔ကေတာ့ တစ္ႏွစ္အတြင္း ဆရာတစ္ဆူျဖစ္ေစရမယ္လို႔ တာ၀န္ယူထားတယ္။ မင္းမိန္မ မလိုခ်င္တိုင္းေလ်ာက္အေျကာင္းျပမေနနဲ႔ ဒီႏွစ္ကုန္အမွီ ရြာကိုျပန္လာခဲ႔” လို႔ အမိန္႔ထုတ္ခံထားရေျကာင္း) သတင္းမ်ားရရိွပါသည္။

သတင္းေထာက္လူေအး အိုးေ၀ဘေလာ့ခ္စာမ်က္နွာ

Read more...

Kamakura Matsuri

Kamakura Matsuri
Celebration honoring heroes of the past takes place in Kamakura on the second and third Sundays. Horseback archery, a parade of portable shrines and sacred dances unfold at the Hachiman-gu Shrine.

၁၃-၄-၂၀၀၈(တနဂၤေႏြေန႔) မွာ ကမကုရ-ဘုရားကိုသြားတာ လမ္းမွာ ျမန္မာလိုဆိုရင္ ဘုရားလွည့္လိုမ်ိဳး၊ ၀န္းခင္းတာမ်ိဳးလိုလိုေတြ႔ခဲ့လို႔ ဓာတ္ပုံေတြ႐ိုက္ခဲ့ပါတယ္။ အင္တာနက္မွာေနာက္မွ ရွာဖတ္မယ္ဆိုေတာ့လည္း အဲဒီအေၾကာင္းကို ေသေသခ်ာခ်ာရွာမေတြ႔ပါဘူး။ ဆာမူ႐ိုင္းလို၀တ္ထားတာေတြ၊ လမ္းေပၚမွာ သြားရင္းလာရင္း အမ်ိဳးသမီးေတြ ယိမ္းကသလိုကတာေတြ၊ ကေလးေလးေတြလည္း ညီညီညာညာကတာေတြေတြ႔ေတာ့ ဓာတ္ပုံ႐ိုက္ၿပီးေ၀မွ်လိုက္ပါတယ္။

Read more...

Dushechaka - A. P. Chekhov

ဒူရွက္ခ်ကာ
အန္တြန္ ပါဗလိုဗိ(ခ်္) ခ်က္ေဟာ့(ဗ္) ေရးပါတယ္။ သူ႔အေၾကာင္းအနည္းငယ္ကို ဒီမွာ ဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။
(Dusha(ဒူရွာ) ဆိုတာက ႐ု႐ွားလို စိတ္ႏွလုံးကို ေျပာတာပါ၊ ဒူရွက္ခ်ကာ ဆိုေတာ့ စိတ္ႏွလုံးလွသူလို႔ အဓိပၸါယ္ေရာက္ပါတယ္။)

အၿငိမ္းစား ရာျဖတ္အရာရွိႀကီးရဲ႕သမီး “ေအာ္လ်န္ကာ ပလယ္မ်န္နီေကာ့ဗာ”က အိမ္နီးခ်င္း “ကူကိန္”နဲ႔ မၾကာခဏဆုံျဖစ္တယ္။ “ကူကိန္”က “တီဗိုလီ” အပမ္းေျဖကဇာတ္႐ုံပိုင္ပါ။ ဘ၀ကို အၿမဲတမ္းၿငီးညဴလိုက္၊ ရာသီဥတုမေကာင္းတာကို စိတ္တိုလိုက္၊ ပရိတ္သတ္ေတြ အလာက်ဲတာကိုလည္း စိတ္ပ်က္လိုက္ ျဖစ္ေနတတ္တဲ့သူပါ။ မ်က္ႏွာအၿမဲသုန္မႈန္ေနတဲ့ “ကူကိန္”က ခန္႔ညားလွပမႈမရွိပါဘူး။ ေတြ႔ပါမ်ားေတာ့ “ေအာ္လ်န္ကာ”လည္း သူ႔ကို ျပန္ခ်စ္လိုက္မိတာပါပဲ။ အင္း သူမကေတာ့ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ခ်စ္ေနရမွ ေနတတ္တာ၊ သူ႔စိတ္ထဲ၊ ႏွလုံးထဲမွာကိုက အဲသလိုကို ျဖစ္ေနတာ။ “ေအာ္လ်န္ကာ”က သိပ္ကို ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔တဲ့၊ အေတာ္ကိုလွပက်န္းမာတဲ့ အမ်ိဳးသမီးပါ။ သူ႔မိတ္ေတြကေတာ့ သူမနဲ႔ လမ္းမွာဆုံတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လၻက္ရည္ေသာက္ရင္း စကားေျပာျဖစ္ရင္ပဲဲျဖစ္ျဖစ္၊ “ေအာ္လ်န္ကာ”ကို ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ “ဒူရွက္ခ်ကာ”လို႔ေခၚၾကပါတယ္။


မဂၤလာေဆာင္ၿပီးေတာ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနၾကပါတယ္။ သူမက သူ႔အမ်ိဳးသားရဲ႕အလုပ္မွာ ကူပါတယ္။ လက္မွတ္ေရာင္းတာမ်ိဳး၊ ျပဇာတ္အေၾကာင္း ေဆြးေႏြးပြဲေတြထဲလည္း သူ႕အမ်ိဳးသား ခဏခဏသုံးတတ္တဲ့ စကားလုံးေတြကိုသုံးၿပီး ၀င္ေဆြးေႏြးတာမ်ိဳးေတြ လုပ္တတ္ပါတယ္။ ျပဇာတ္မင္းသားေတြကို စာနာသနားၿပီး ေငြေတြလည္း ထုတ္ေခ်းတတ္ပါေသးသလို ျပန္မဆပ္ရင္လည္း ၀မ္းမနည္းတတ္ပါဘူး။ အမ်ိဳးသားနဲ႔အတူေနၿပီး သူမက ကိုယ့္အေၾကာင္းကို ေျပာရင္ေတာင္မွ ႐ိုး႐ိုးေလးနဲ႔ “က်မတို႔ေတြေလ..”ဆိုၿပီး အမ်ိဳးသားနာမည္ကိုပါ ထည့္ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။

“ကူကိန္” အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ေမာ္စကိုသြားပါတယ္။ “ေအာ္လ်န္ကာ” ညေတြလည္း မအိပ္ဘဲ သူ႔အမ်ိဳးသားကို ျပတင္းမွာထိုင္ေစာင့္ေနတတ္ပါတယ္။ သူ႔အမ်ိဳးသား ဆုံးသြားေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားတဲ့ ေၾကးနန္းလဲရေရာ အကၤ်ီအနက္ေတြ၀တ္၊ အေတာ့္ကို ငိုေၾကြးတာပါ။

သုံးလေလာက္ၾကာေတာ့ ဘုရားေက်ာင္းမွာ သစ္ေတာပိုင္ “ပူစေတာ့ဗာေလာ့(ဗ္)” နဲ႔ မိတ္ဆက္ျဖစ္ပါတယ္။ မၾကာပါဘူး “ပူစေတာ့ဗာေလာ့(ဗ္)”က ခ်စ္ခင္ေၾကာင္းေျပာလာေတာ့ သူမက လက္ခံလိုက္တာပါပဲ။ မဂၤလာေဆာင္ၿပီးေတာ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနၾကပါတယ္။ “ေအာ္လ်န္ကာ”က အမ်ိဳးသားကို ကူပါတယ္၊ စာရင္းေတြေရးေပးတယ္၊ ဂိုေထာင္ထဲက ပစၥည္းေတြ ထုတ္ေပးတာေတြ လုပ္ပါတယ္။ အဲဒီအခါက်ေတာ့ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ေတြ႔တဲ့အခါ သစ္ေစ်းေတြအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိသလို သူ႔အမ်ိဳးသားေျပာတဲ့ စကားေတြကိုသုံးၿပီး စကားေတြ လိႈင္လိႈင္ႀကီး ေျပာေတာ့တာပါပဲ။ သူတို႔ေတြက အျပင္ေတာင္သိပ္မထြက္ပါဘူး၊ အိမ္မွာေနရတာကို ပိုသေဘာေတြေတြ႔ၾကပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလမ်ား အမ်ိဳးသားက “ေအာ္လ်န္ကာ”ကို ျပဇာတ္သြားၾကည့္ဖို႔ေျပာရင္ သူမက ျပန္ေျဖလိုက္ပုံက အက်ိဳးမရွိတာေတြ လုပ္ဖို႔ အခ်ိန္မရွိဘူးတဲ့။ “ပူစေတာ့ဗာေလာ့(ဗ္)” အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ၿမိဳ႔ေပၚကိုသြားတုန္းမွာ “ေအာ္လ်န္ကာ”ဆီကို တိရိစာၦန္ေဆးကုဆရာ၀န္ “စမိ(ရ္)နင္” လာတတ္ပါတယ္။ သူ႔မိန္းမနဲ႔ အဆင္မေျပေၾကာင္းေတြ ေျပာတတ္တယ္။ သူ႔မိန္းမဆိုးလို႔ ကြဲသြားၿပီး “စမိ(ရ္)နင္”က သားေလးကိုပဲ စိတ္ပူတာပါ။ “ေအာ္လ်န္ကာ”က သူ႔ကို သနားေတာ့ လၻက္ရည္တိုက္ဧည့္ခံၿပီး သားကိုအေၾကာင္းျပဳၿပီး မိန္းမနဲ႔ ျပန္ေပါင္းထုပ္ေအာင္ ေျပာရတာေပါ့။ “ပူစေတာ့ဗာေလာ့(ဗ္)”ျပန္လာေတာ့ ေယာက္်ားကို အကုန္ေျပာျပၿပီး ဘုရားသခင္ဆီမွာ သားဆုေတာင္ေတာင္းလိုက္ပါေသးတယ္။

တစ္ေန႔ ေဆာင္းတြင္းႀကီးမွ “ပူစေတာ့ဗာေလာ့(ဗ္)” အေအးမိၿပီး ႐ုတ္တရက္ ဆုံးပါေလေရာ။ သနားစရာ့ “ေအာ္လ်န္ကာ” လည္း ငိုယိုပူေဆြးရျပန္တာေပါ့။ အိမ္တံခါးကိုပိတ္ၿပီးေနတာ ႏွစ္၀က္ေလာက္ၾကာမွ ျပတင္းတံခါးေလးကို ဖြင့္ေတာ့တယ္။ တိရိစာၦန္ေဆးကုဆရာ၀န္ “စမိ(ရ္)နင္” ခဏခဏအိမ္ကို ေရာက္လာတတ္ပါတယ္။ အဲဒီအခါက်ေတာ့ “ေအာ္လ်န္ကာ”က “စမိ(ရ္)နင္”ေျပာတဲ့ တိရိစာၦန္ေဆးကုအလုပ္အေၾကာင္းေတြကို မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ေတြ႔တိုင္း ျပန္ေျပာမိေနျပန္ေရာ။ သူမ သိပ္ၿပီးၾကာၾကာ မေပ်ာ္လိုက္ရပါဘူး။ “စမိ(ရ္)နင္”က တစ္ျခားၿမိဳ႕ကို ေျပာင္းရတာကိုး။ အဲေတာ့လည္း သူမတစ္ေယာက္တည္းက်န္ခဲ့ရတာေပါ့။ သူမမွာ ကိုယ္ပိုင္အျမင္က မရွိေလေတာ့ ဘာမွာေျပာစရာစကားလည္း မရွိဘဲ တစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္၊ တစ္ႏွစ္ၿပီးတစ္ႏွစ္ ဘာေပ်ာ္ရႊင္မႈ၊ ဘ၀အေပၚထားတဲ့ အေတြးအျမင္ တစ္ခုမွမရွိဘဲ ေနသြားတာပါ။

ၿမိဳ႕ကို “စမိ(ရ္)နင္” ေနာက္တစ္ေခါက္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေရာက္လာျပန္ပါတယ္။ သူ႔မိန္းမနဲ႔ အဆင္ေျပၿပီးေတာ့ကာ သားေလးလည္းပါလာပါတယ္။ “ေအာ္လ်န္ကာ”က မိသားစုလိုက္ သူ႔အိမ္မွာလာေနဖို႔ေျပာၿပီး သူမကိုယ္တိုင္က်ေတာ့ အိမ္မႀကီးရဲ႕ေဘးေဆာင္ေလးမွာသြားေနပါတယ္။ “စမိ(ရ္)နင္”ရဲ႕သား “စားရွာ”ကို သူမက အေတာ္ခင္တြယ္ေနပါၿပီ။ ကေလးကို ေကြ်းေမြးလိုက္၊ ကေလးကို စာသင္လိုက္၊ ေနာက္ “စမိ(ရ္)နင္”ရဲ႕မိန္းမ ျပန္လည္းသြားေရာ၊ ကေလးကို သူ႔ေဘးေဆာင္ေလးကို ေခၚထားပါတယ္။ သူမမွာ ဘ၀အျမင္ေတြ ေပၚေပါက္လာျပန္ပါၿပီ။ အခု မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ေတြ႔တဲ့အခါမွာ သူမက မူလတန္းေက်ာင္းအေၾကာင္းေတြ၊ ပထမတန္းသင္ခန္းစာ႐ႈပ္႐ႈပ္ေတြအေၾကာင္း၊ သင္႐ိုးစာအုပ္ေတြအေၾကာင္းေတြကို ကေလးေျပာတဲ့ စကားကိုလိုက္နင္းၿပီး ေျပာျပန္ေတာ့တာပါပဲ။ “ေအာ္လ်န္ကာ”ရဲ႕အဓိကအလုပ္ကေတာ့ ကေလးကို ေက်ာင္းပို႔ေက်ာင္းႀကိဳလုပ္တာပါပဲ။ ကေလးကို သူ႔အေမက ျပန္ေခၚသြားမွာကို အခု သူမအေၾကာက္ဆုံးျဖစ္ေနပါၿပီ။

အန္တြန္ ပါဗလိုဗိ(ခ်္) ခ်က္ေဟာ့(ဗ္)

စာဖတ္သူေရာ “ဒူရွက္ခ်ကာ”-ဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသမီးကို သေဘာက်ပါသလား။ စာဖတ္သူက အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ဆိုရင္ သူ႔လိုအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကို အိမ္ေထာင္ဖက္အျဖစ္ေရာ ေရြးခ်ယ္လိုပါသလား။ ခ်က္ေဟာ့(ဗ္)-ကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ဇာတ္ေကာင္အမ်ိဳးသမီးကို အေပၚမွာေရးထားသလို ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔ၿပီး အျခားလူတစ္ေယာက္အေပၚမွာ အလြန္ခ်စ္တတ္သူတစ္ေယာက္အျဖစ္ သ႐ုပ္ေဖာ္သြားပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကို ေနာက္ပုံစံတစ္မ်ိဳးနဲ႔ ပုံေဖာ္ထားတဲ့ ခ်က္ေဟာ(ဗ္)ရဲ႕၀တၳဳအတိုတစ္ပုဒ္ကိုလည္း ဘာသာျပန္ၿပီးတင္ပါဦးမယ္။ အခုဘာသာျပန္တာက ၀တၳဳတိုကို မူရင္းအတိုင္းဘာသာျပန္တာမဟုတ္ပါဘူး။ အတိုခ်ဳံ႕ၿပီးမွ ျပန္ထားတာပါ။

Read more...

ေလာင္းမယ္ေနာ္……..

ေလာင္းမယ္ေနာ္……..

မ၀ံ႔မရဲေျပာလာေသာ သူ႔အသံၾသရွရွကို ေခါင္းငု႔ံနားေထာင္ရင္း
“အင္း”ဟု ေမာ႔မၾကည္႔ဘဲ ဆိုလိုက္၏။
ဆံႏြယ္ေတြဆီမွ က်လာေသာ ေအးစိမ္႔သည္႔ ေရစက္အခ်ိဳ႔မွာ ရွက္စိတ္ႏွင္႔ ပူေႏြးေနေသာ မ်က္ႏွာေပၚသို႔…။
ႏွာေခါင္းကို လက္ႏွင္႔ ဖြဖြပိတ္ခါ အသက္ရႈရင္း သူေရေလာင္းျပီးရင္ ဘာေျပာလာမလဲ…..ဘာျပန္ေျပာရမလဲ။
ရင္ခုံသံ တဒိတ္ဒိတ္က နားဆီထိရိုက္ခတ္ေနသည္။
“ကိုယ္…သိပ္ေပ်ာ္တယ္သိလား”
ဆံပင္အခ်ိဳ႔ကို သပ္တင္ရင္းၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ေရခြက္ကိုပိုက္ရင္း သူကျပဳံးတုံ႔တုံ႔ႏွင္႔ ငုံ႔ၾကည္႔ကာ တိုးဖြဖြဆိုို၏။
သူ႔အၾကည္႔ကို ၾကာၾကာရင္မဆိုင္ရဲစြာ လႊဲဖယ္ရင္း…ဟုတ္…လို႔ပဲဆိုမိ္ျပန္သည္။


ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႔ မေရာက္ေသးပဲနဲ႔ မမတိုးတို႔ေရတြင္း ဘယ္သူလာဆည္သြားလည္း
“ေရေတြမရွိေေတာ႔ဘူးေတာ႔”
ႏွင္းႏွင္းေအာ္သံကို ၾကားသည္ႏွင္႔ “သြားေတာ႔မယ္..”ဟု ႏႈတ္ဆက္ေတာ႔ သူက
“ညၾက ေဒြးေလးတို႔အိမ္ဘက္ ခဏလာခဲ႔ဦးေနာ္”ဟု တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ေျပာရင္း ႏွင္းႏွင္းတို႔ရွိေသာ မာလကာပင္တန္းဆီသို႔ အရင္သြားႏွင္႔သည္။
တစ္ကိုယ္လုံးစိုကပ္သြားသည္႔ အ၀တ္အစားေတြကို ဆြဲဆန္႔ရင္း ႏွင္းႏွင္းတို႔ဆီ မသြားေတာ႔ပဲ အိမ္ဘက္ဆီ ကို ျပန္လာခဲ႔သည္။ ႏွင္းႏွင္းတို႔ စမွာေၾကာက္တာေရာ သူ႔ကိုရွက္ေနတာေရာ။
အဘသည္ ေရေႏြးၾကမ္းအိုးတစ္လုံးႏွင္႔…။.ခါတိုင္းလိုပဲ အ၀တ္စုတ္တစ္ခုႏွင္႔ စားပြဲကိုေျပာင္လက္ေအာင္ ပြတ္တိုက္္ေနသည္။
တန္းလ်ားေဘာင္နားကပ္၍ “ဘ……” လို႔ေခၚလိုက္ေတာ႔အဘက “ဗ်ိဳ”လို႔ထူးရင္း
”ဘာလိုလိုနဲ႔ ငါ႔ေျမးေတာင္အရြယ္ေရာက္လာျပီေပါ႔ ဟုတ္လား”ဟု ျပဳံးျပံဳးၾကီး ဆိုေလသည္။
သည္လို ဘကလ်င္သည္။
“ဘ….အေမၾကီးကို မေျပာေသးနဲ႔ဦးေနာ္ သမီးေၾကာက္တယ္”
“ဟားဟား ငါ႔ေျမးကိုဆူရင္ ဘက ေဟ႔ မျမေရႊ ညည္းကို က်ဳပ္ေခါင္းကေန ေရျဖိဳေလာင္းတုန္းက ညည္းအသက္ ငါ႔ ေျမးေလာက္မရွိေသးဘူးလို႔ တစ္ခြန္းပဲေျပာလိုက္မယ္”
“သြား အ၀တ္အစားလဲေခ် မေၾကာက္နဲ႔ဘရိွတယ္”
ေျပာရင္း ဘက တဟားဟားရယ္ေနတာကိုေတြ႔မွ ဘႏွင္႔အတူလိုက္ရယ္ရင္း အခန္းထဲကို ေျပး၀င္လာခဲ႔သည္။
အရင္ဆုံး ေရစိုေနသည္႔ေခါင္းကို တဘက္ႏွင္႔ ဖြဖြသုတ္ရင္း ဒီေန႔သၾကၤန္အၾကတ္ေန႔မွာ ခ်စ္သူအျဖစ္စတင္ ေတာ္လိုက္တဲ႔ သူ႔မ်က္ႏွာခ်ိဳခ်ိဳျပဳံးကို ျမင္ေယာင္ေနမိသည္။
(သၾကၤန္အၾကတ္ေန႔တြင္ ကိုယ္ျပန္လည္ေမတၱာမွ်ႏိုင္သူကို ေခါင္းမွေရျဖိဳေလာင္းခြင္႔ျပဳခ်င္းျဖင္႔ အေျဖေပး တတ္ေသာ အေလ႔ရွိသည္႔ ေမတို႔ရြာက အပ်ိဳမေတြကို ေအာက္ေမ႔ရင္း…..ကိုဇနိနွင္႔မဇနိက သၾကၤန္မွာခ်စ္သက္တမ္းေျခာက္ႏွစ္ျပည္႔တာဆိုေတာ႔ အဲလိုမ်ား အေျဖေပးရင္း ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္သြားၾကတာလားလို႔ေတြးၾကည္႔ရင္း……ေဆာင္းကမကုန္ေသးပဲ မိုးကသဲသဲမဲမဲရြာေနေတာ႔ တုန္ခ်မ္းခ်မ္းတုန္ခ်မ္းနဲ႔ သၾကၤန္ကိုအလြမ္းသည္ လိုက္ရပါသည္။)

ေမေအာင္

Read more...

ႏွွစ္ကူးဆုေတာင္း

ႏွွစ္ကူးဆုေတာင္း
အဖိုးတန္ေျမ
အေမြဗုဒၶ
ျမတ္သီလႏွင္႔
သံဃာၤဂုဏ္ေရာင္
ထြန္းရိွန္ေျပာင္၀င္း
တင္႔အဆင္းႏွင္႔…။
အဖိုးတန္ေျမ
ေရႊေငြရတနာ
ျမသႏ ၱာေက်ာက္
လွ်ံပယ္ေတာက္၍
ၿဖိဳးေမာက္ျပည္႔၀န္း
ေရနံတြင္းႏွင္႔….။
အဖိုးတန္ေျမ
ေသြခ်င္းေတြသည္
စိတ္ရင္းျဖဴလႊ
တူမွ်တာ၀န္
ေက်ပြန္ၾကိဳးပမ္း
သက္စြန္႔ထမ္း၍…။
အဖိုးတန္ေျမ
ခ်စ္ျခင္းတစ္ခု
ေသြးစည္းမႈ႔ျဖင္႔
ထုဆစ္တည္ေထာင္
တို႔ျပည္ေထာင္စု
ေခၚတြင္ျပဳရာ
ျပည္ျမန္မာသို႔
ဦးမာဃေရာက္
ဖေနာင္႔ေပါက္၍
မွတ္ေလေခြးသားေရ
ပုရပိုက္ရွည္တြင္……ငါေလမပါပါေစႏွင္႔။

Read more...

Anton Pavlovich Chekhov

အန္တြန္ ပါဗလိုဗိ(ခ်္) ခ်က္ေဟာ့(ဗ္)

အန္တြန္ ပါဗလိုဗိ(ခ်္) ခ်က္ေဟာ့(ဗ္) (၁၈၆၀-၁၉၀၄) က အလြန္႔ကို ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားတဲ့ ႐ု႐ွားစာေရးဆရာပါ။ ျပဇာတ္ေတြလည္းေရးပါတယ္။ သူကေတာ့ ေန႔စဥ္လူေနမႈဘ၀ေတြကို သ႐ုပ္ေဖာ္ပါတယ္။ ဟာသဥာဏ္အလြန္႐ႊင္ပါတယ္။ သူ႔၀တၳဳအတိုေတြမွာ ရီစရာေမာစရာျဖစ္ေအာင္ေရးတတ္သလို စာဖတ္သူေတြအဖုိ႔ေၾကကြဲဖြယ္ရာေတြလည္း တပါတည္း ခံစားရေအာင္ေရးႏိုင္ပါတယ္။

ခ်က္ေဟာ့(ဗ္)ရဲ႕သြင္ျပင္

ခ်က္ေဟာ့(ဗ္)ကို သူနဲ႔ေခတ္ၿပိဳင္ေတြက ျမင္တာေတြကို က်ေနာ္အနည္းငယ္ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ပထမဆုံး ပန္းခ်ီဆရာႀကီး( ဘရာ့(ဇ) - Braz ) ေရးတဲ့ ခ်က္ေဟာ့(ဗ္)ရဲ႕ပုံတူမွာ ခ်က္ေဟာ့(ဗ္)က ကုလားထိုင္ေပၚမွာ ပိန္ေသးပါးလွတဲ့မ်က္ႏွာကို ေသြးမရွိတဲ့လက္နဲ႔ေထာက္ၿပီး ခန္႔ညားတဲ့သြင္ျပင္နဲ႔ ထိုင္ေနပုံပါ။ ကိုင္းမပါႏွာေခါင္းေပၚခ်ိတ္မ်က္မွန္ရဲ႕ေနာက္မွာလည္း ေျခာက္ေသြ႕ေက်ကြဲေနတဲ့ မ်က္လုံးတစုံလည္း ရွိေနတာပါ။ ခ်က္ေဟာ့(ဗ္)ကိုယ္တိုင္ အဲဒီသူ႔ပုံတူကို မႏွစ္သက္ပါဘူး။ ခ်က္ေဟာ့(ဗ္)ေျပာပါတယ္ - ဒီပုံတူထဲက က်ေနာ့္မ်က္ႏွာမွာ က်ေနာ္ပိုင္မဟုတ္တဲ့ အရာတခ်ိဳ႕ရွိေနတယ္၊ က်ေနာ့္မွာရွိတာေတြတခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း ရွိမေနျပန္ဘူး။
- အကယ္၍ က်ေနာ္သာ အဆိုးျမင္တစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့ၿပီး ေၾကကြဲဖြယ္၀တၳဳေတြကိုပဲေရးတယ္ဆိုင္ရင္ေတာ့ ဒီပုံတူမွားသြားတာ အဲဒီအခ်က္မွာပါပဲ။ - လို႔ေျပာခဲ့ပါတယ္။

ခ်က္ေဟာ့(ဗ္)ရဲ႕သြင္ျပင္ကို လူေတြအေတာ္မ်ားမ်ားက အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာၾကပါတယ္။ အရပ္က ပုတယ္၊ ေတာင့္တင္းတဲ့ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ က်န္းမာေရးမေကာင္းလို႔ ျဖစ္ေနတဲ့ အသံခပ္တိုးတိုးနဲ႔ဆိုတာေတြပါ။ တကယ္ေတာ့ ခ်က္ေဟာ့(ဗ္) က အရပ္ ၁၈၀ စင္တီမီတာေက်ာ္(၅ေပ-၁၁လက္မ၀န္းက်င္) ရွည္ပါတယ္။ အသံကေတာ့ ဘယ္သံခပ္တိုးတိုးနဲ႔ပါ။

သူနဲ႔အေတာ္ခင္တဲ့ ဂိုး(ရ္)ကီး(Gorky) ကေျပာတာေတာ့ ခ်က္ေဟာ့(ဗ္)ကို ေတြ႔လိုက္ရတိုင္း အၿမဲတမ္းေသေသသပ္သပ္၊ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း၊ ခန္႔ခန္႔ညားညား ၀တ္စားထားတာပါပဲ။ ႏွစ္လိုတဲ့မ်က္ႏွာရွိတယ္။ သိပ္ကို ႏူးညံ့တဲ့သူပါ။ အသြားအလာေပါ့ပါးတယ္။ အရာတိုင္းကို ေသေသသပ္သပ္နဲ႔ စနစ္တက်၊ အစီအစဥ္တက်ျဖစ္ေနတာကို ႏွစ္လိုတဲ့သူပါလို႔ ေျပာပါတယ္။

ေတာ္(လ္)စတိြဳင္း(Tolstoy)က ေတာ့ ခ်က္ေဟာ(ဗ္) ကို ဒီလို ပုံေဖာ္ပါတယ္ - တကယ့္ကိုႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔တဲ့ ပါရမီရွင္တေယာက္ပါ၊ သူမ်က္ႏွာက မ၀င့္မႂကြားနဲ႔ ဣေျႏၵအလြန္ရွိတဲ့သူပါ။ သြားတာလာတာမ်ားဆို မိန္းမပ်ိဳေလးတစ္ေယာက္လိုပါပဲ။

ပန္းခ်ီဆရာႀကီး ရယ္ပင္(Repin)ကေတာ့ ခ်က္ေဟာ(ဗ္)ဟာ က်န္းမာတယ္၊ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာာခြန္အားေတြရွိပါတယ္လို႔ေျပာခဲ့သလို စဲေရာ့(ဗ္)(Serov)ကေတာ့ ခ်က္ေဟာ့(ဗ္)မ်က္ႏွာေပၚမွာ ရွင္းျပလို႔မရတဲ့ ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေျပာင္းမႈတခုခုရွိေနတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

ဘယ္လိုေတြပဲ ခ်က္ေဟာ(ဗ္)ကို ခ်က္ေဟာ့(ဗ္)ရဲ႕ ေခတ္ၿပိဳင္ေတြက ပုံေဖာ္ေဖာ္ သူတို႔ေတြ ခ်က္ေဟာ့ရဲ႕သြင္ျပင္ကို ေႏွာင္းလူေတြ သိေစဖို႔တိတိက်က် ေျပာမသြားႏိုင္ခဲ့ၾကပါဘူး။

ခ်က္ေဟာ့(ဗ္)ေရး၊ ဆရာေမာင္ထင္ဘာသာျပန္ထားေသာ၊ ဧရာ၀တီအင္တာနက္မဂၢဇင္း၊ရသလြင္ျပင္မွ လူ႔ပုတ္သင္

က်ေနာ္တို႔ ဘာသာျပန္ထားတဲ့ ခ်က္ေဟာ့(ဗ္) ၀တၳဳတိုတခ်ိဳ႕ရယ္ သူေျပာခဲ့တဲ့စကားတခ်ိဳ႕ကို ျပန္ဖတ္ႏိုင္ေအာင္ ေအာက္မွာလင့္ေတြ ျပန္ထည့္လိုက္ပါတယ္။
ကိုလူ၀နဲ႔ကိုပိန္လွီ
ေခြးကေလးတစ္ေကာင္နဲ႔ အမ်ိဳးသမီး
အေလာင္းအစား
ခ်က္ေဟာ့(ဗ္)ေျပာခဲ့ေသာစကားအခ်ိဳ႕

Read more...

တကယ္ခ်စ္တာေရာ ဟုတ္ရဲ႕လား

တကယ္ခ်စ္တာေရာ ဟုတ္ရဲ႕လား

တကယ္ခ်စ္တာေရာ ဟုတ္ရဲ႕လား -ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္ကို က်ေနာ္က သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေပးၿပီး ခ်စ္ခ်င္ရာကိုသာခ်စ္ၾက၊ ဘာေတြကိုပဲခ်စ္ခ်စ္ တကယ္ခ်စ္တာေရာ ဟုတ္ရဲ႕လား ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္နဲ႔ စာေရးေပးပါ။ အတူတူတင္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕အေတြးစုံကို ဖတ္ရတာေပါ့။
ကဲ ပထမဆုံးကေတာ့ ဖုိးေသာၾကာရဲ႕စာပါ။
ဖတ္ၾကည့္ၾကပါ။

တကယ္ခ်စ္တာေရာ ဟုတ္ရဲ႔လား

ခ်စ္သူေရ...
သူတို႔ေျပာေတာ့မင္းကို သိပ္ခ်စ္ပါတယ္တဲ့။

မင္းျမင္ခ်င္တာေတြ ျမင္ရေအာင္ မင္းမ်က္လံုးေတြ ဖြင့္ခြင့္မေပးၾကဘူး။
မင္းၾကားခ်င္တာေတြ ၾကားရေအာင္ မင္းနားေတြကို သူတို႔စြင္္႔ခြင့္မေပးၾကဘူး။
မင္းေျပာခ်င္တာ မေျပာရေလေအာင္ မင္းပါးစပ္ကိုလည္း သူတို႔ပဲ ပိတ္ထားၾကတာ။
မင္းရဲ႕လြတ္လပ္ခြင့္ အားလံုးဆိုမွ အားလံုးကိုပါပဲ သူတို႔တေတြ အနိုင္က်င့္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားၾကတယ္။

ကိုယ့္ရင္ထဲမွာက
ေမးခ်င္တာတစ္ခုတည္းရယ္ပါ
တကယ္ခ်စ္တာေရာ ဟုတ္ရဲ႔လား...လို႔။

ကိုယ္ကေတာ့....
ဘာမွမေမွ်ာ္လင့္တဲ့ အခ်စ္မ်ိဳးနဲ႔ ခ်စ္တာပါ။

မျမင္နိုင္မွန္းသိရက္နဲ႔ မင္းအတြက္အနုပညာေတြ ကိုယ္ဖန္တီးေနမိတယ္။
မၾကားနိုင္မွန္းသိရက္နဲ႔ မင္းတြက္ကဗ်ာေတြ ကိုယ္႐ြတ္ဖတ္ေနတယ္။
ပါးစပ္ဟခြင့္မရွိတဲ့မင္း ဘာမ်ားေျပာခ်င္မလဲလို႔ ကိုယ္နားစြန္႔ေနတယ္။
သူတို႔သိမ္းယူထားတဲ့ မင္းရဲ႕ကိုယ္ပိုင္လြတ္လပ္ခြင့္ေတြ အတြက္လည္း ကိုယ္ဆုေတာင္းေပးေနပါတယ္ ခ်စ္သူ။

ဒါေပမယ့္
မင္းရင္ထဲက ေမးခြန္းကိုလည္းကိုယ္သိေနတယ္။
တကယ္ခ်စ္တာေရာ ဟုတ္ရဲ႕လား...ကို။

တကယ္ခ်စ္ပါတယ္ကြာ...။
ကိုတာ၀န္မယူနိုင္တာက
သူတို႔နဲ႔ ပတ္သက္ရမယ့္ ကိစၥေတြပါ။
ကိုယ့္ကို ခြင့္လႊတ္ပါခ်စ္သူ။
ေလာေလာဆယ္ေတာ့
ကိုယ့္ခ်စ္သူရဲ႕ အခြင့္ေရးေတြအတြက္
ဆုေတာင္းေပးတာပဲ ကိုယ္တတ္နိုင္ေသးတယ္။

ဖိုးေသာၾကာ




ဒုတိယတစ္ပုဒ္အေနနဲ႔ ကိုျဖဴေရးထားတာကို တင္ျပလိုက္ပါတယ္။

တကယ္ခ်စ္တာေရာ ဟုတ္ရဲ႕လား

ကိုဇနိက ေတာင္းလာတယ္။ စာေရးဆရာႀကီးေတြစကားနဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ စာမူေတာင္းတာေပါ့ဗ်ာ။ ေဘာ္ဒါေလာကမွာေတာ့ ေဟးေကာင္စာေရးဦးဆိုတာေလာက္နဲ႔ၿပီးပါတယ္။
အဲဒါနဲ႔ သူကဒီေခါင္းစဥ္နဲ႔ ေရးၾကမယ္တဲ႔။ ဘာေရးတယ္ဆိုတာမေျပာဘဲနဲ႔ ၿပီးမွအတူေပါင္းတင္မယ္တဲ႔။ (မ်က္ႏွာကိုေပါင္းတင္တာဟုတ္ဘူးေနာ္၊ ေပါင္းေရးၿပီးမွ ဘေလာ့ေပၚတင္မွာကိုေျပာတာ) အစကဘာေရးရမွန္းမသိဘူး။ ေရးရင္းနဲ႔စဥ္းစားတာပဲေကာင္းမယ္ဆိုၿပီး၊ ခုစေရးလိုက္တာပါပဲ။
ကြ်န္ေတာ့္အျမင္ ခ်စ္တယ္ဆိုတာေတာ့ အရမ္းလြယ္ပါတယ္။ သက္ရိွကိုပဲခ်စ္ခ်စ္၊ သက္မဲ႔ကိုပဲခ်စ္ခ်စ္ လတ္တေလာခ်စ္ပစ္လိုက္လို႔ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ကယ္ခ်စ္ရဲ႕လားဆိုတဲ႔ေမးခြန္းႀကီးနဲ႔ႀကံဳလာရင္ ေျပာရအေတာ္ခက္တယ္။ အခ်စ္ဆိုတာ စိတၱဇနာမ္ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ သူ႔မွာလက္ဆုတ္လက္ကိုင္ျပစရာ ျဒပ္ဝတၳဳကလဲမရိွဘူး။ သိပံၸေလာကနဲ႔ဆက္စပ္ေနတာမ်ိဳးလဲမဟုတ္ေတာ့ equation လဲမရိွ၊ သက္ေသျပစရာ သီအိုရီလဲမရိွဘူး။ အေတာ္ဂြက်တယ္။ တစ္ကယ္ခ်စ္ရဲ႕လားဆိုတာထက္ ဘာကိုခ်စ္တာလဲဆိုတာကလဲ ဒုကၡ။ သမီးရည္းစားအခ်စ္ေတြေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး၊ တိုင္းျပည္ကိုခ်စ္တယ္၊ ႏိုင္ငံကိုခ်စ္တယ္ဆိုတာေတြပဲ ေျပာရင္ေကာင္းမယ္။ သက္ရိွကေတာ့ ေခြးကိုခ်စ္ရင္ခ်စ္တယ္၊ ေၾကာင္ကိုခ်စ္ရင္ခ်စ္တယ္၊ လူကိုခ်စ္ရင္ခ်စ္တယ္ စသည္ျဖင့္ လက္ၿငိဳးထိုးျပလို႔ရတယ္။ ႏိုင္ငံကိုခ်စ္တယ္ဆိုတာမ်ိဳးက် ကြ်န္ေတာ့္အသိဥာဏ္နဲ႔ေတာ့ သိပ္နားမလည္ဘူး။ ႏိုင္ငံကိုခ်စ္တယ္ဆိုရင္ အဲဒီႏိုင္ငံကႏိုင္ငံသားေတြကိုခ်စ္တာလား။ ႏိုင္ငံသားေတြကိုေတာ့ ခ်စ္ပါတယ္၊ အိမ္နီးနားခ်င္းနဲ႔ေတာ့ စကားမေျပာဘူးဆိုရင္လဲ မဟုတ္ေသးဘူး။ ဒါမွမဟုတ္ အဲဒီႏိုင္ငံရဲ႕ သယံဇာတေတြကို ခ်စ္တာလား။ သယံဇာတေတြကို ခ်စ္တာပါဆိုၿပီး ျပည္ပကိုမသမာတဲ႔နည္းလမ္းေတြနဲ႔ ထုတ္ေရာင္းေနရင္လဲ အခ်စ္မမည္ျပန္ဘူး။ အဲဒီႏိုင္ငံရဲ႕ ေရေျမေတာေတာင္သဘာဝေတြကို ခ်စ္တာလား၊ ဒါကေတာ့ နည္းနည္းနီးစပ္တယ္၊ ရွမ္းျပည္မွာေနတဲ႔သူဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဒါႀကီးကိုခ်စ္တာပါဆိုၿပီး ရွမ္းေတာင္တန္းႀကီးကို လက္ညွိဳးထိုးျပလို႔ရတယ္။ ခ်င္းျပည္နယ္မွာေနတဲ႔သူဆိုလဲ နာဂေတာင္တန္းႀကီးကို သက္ေသတည္လို႔ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ လံုေလာက္တဲ႔ဆင္ေျခလို႔ေတာ့ ယူဆလို႔မရပါဘူး။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ေက်ာင္းအားကစားပြဲေတြမွာ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းဆိုရင္ ၾကက္သီးေမြးညွင္းေတြထလို႔ ဘာေၾကာင့္ရယ္မသိ မ်က္ရည္ဝဲခဲ႔ရဘူးတယ္။ ဒါငါတို႔အသင္း၊ ဒါ ငါတို႔သီခ်င္းဆိုတဲ႔ ခံစားမႈမ်ိဳးျဖစ္လာလို႔လားေတာ့ မေျပာတတ္။
မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကိုခ်စ္ဖို႔အတြက္ အနည္းဆံုး အဲဒီမိန္းကေလးမွာ ကိုယ့္ကိုဆြဲေဆာင္ႏိုင္တဲ႔အခ်က္ တစ္ခ်က္ေတာ့ရိွလိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္။ တစ္ခ်က္ထက္လဲပိုခ်င္ပိုမွာေပါ့။ အဲဒီလိုပဲ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံကို ခ်စ္ဖို႔ဆိုတာ ႏိုင္ငံသားတစ္ေယာက္အတြက္ အဲဒီႏိုင္ငံက ဂုဏ္ယူစရာတစ္ခ်က္ခ်က္ေတာ့ ရိွေနသင့္တယ္ထင္ပါတယ္။ ဂ်ာမန္လူမ်ိဳးႀကီးစိတ္ဓါတ္တို႔၊ အေမရိကန္မ်ိဳးခ်စ္ဝါဒီဆိုတာေတြက မိႈင္းသြင္းထားတဲ႔ စိတ္ဓါတ္ေတြမဟုတ္ဘဲ၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကိုအထင္ႀကီးတဲ႔၊ အထင္ႀကီးစရာအခ်က္ေတြလဲရိွတာကေန အေျခတည္ၿပီးေပၚေပါက္လာတာပါ။ မိႈင္းသြင္းခံထားရတဲ႔ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓါတ္ေတြက အစစ္မဟုတ္ေလေတာ့ ၾကာရွည္ခံမွာမဟုတ္ပါဘူး။ အီရတ္လိုႏိုင္ငံမွာ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ရိွလို႔ ကုတ္ကပ္ေနၾကတဲ႔လူ ရွားမွာပါ။ ႏိုင္ငံဆိုတာျဖစ္တည္လာရတဲ႔ အေၾကာင္းရင္းခံကိုက လူသားမ်ိဳးႏြယ္စုေတြ ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာကိုရွာရင္းနဲ႔ အုပ္စုဖြဲ႔မႈေတြကေန ဇနပုဒ္၊ ေက်းရြာ၊ ၿမိဳ႕၊ တိုင္း၊ ႏိုင္ငံစသည္ျဖင့္ အဆင့္ဆင့္ေျပာင္းလဲလာၾကေလေတာ့ ႏိုင္ငံသားတိုင္းက ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာကို ရွာေဖြၾကမွာအမွန္ပါပဲ။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုယ့္တိုင္းျပည္၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကို တစ္ကယ္ခ်စ္ရဲ႕လားဆိုတာထက္၊ တစ္ကယ္ခ်စ္လာေအာင္ ႏိုင္ငံသားေတြကို ဘယ္လိုဆြဲေဆာင္မလဲဆိုတာ အဓိကက်လိမ္႔မယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။ အဲလိုဆြဲေဆာင္မႈေတြကလဲ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူမွလုပ္ရမွာမဟုတ္ပါဘူး၊ က်ြန္ေတာ္တို႔ကိုယ္တိုင္ပဲလုပ္ရမွာပါ။ ဘယ္သူေတြကိုဆြဲေဆာင္မလဲဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေနာက္ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြကိုပါ။ ဒီလုိမွမဟုတ္ရင္ေတာ့ စကၤာပူ၊ ထိုင္း၊ မေလးရွား စတဲ႔အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံေတြမွာ ေစ်းေပါတဲ႔ ေရႊျမန္မာကာယ၊ ဥာဏလုပ္သားေလးေတြ၊ လုပ္သားႀကီးေတြကို ေတြ႔ေနရဦးမွာပါပဲခင္ဗ်ာ။

ေမာင္ျဖဴ

ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ က်ေနာ္ ဇနိေရးထားကို ဖတ္ၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။

တကယ္ခ်စ္တာေရာ ဟုတ္ရဲ႕လား
တကယ္ခ်စ္ရဲ႕လားဆိုတဲ့ အေတြးက ေရကူးမတတ္ရျခင္းအေၾကာင္းကို ေျပာရင္းနဲ႔ ရလာတာပါ။ အဲဒီေတာ့ တကယ္ခ်စ္ရဲ႕လားဆိုတာက ဘယ္သူက ဘယ္သူ႔ကိုခ်စ္တာကို ေျပာခ်င္တာလဲဆိုေတာ့ကာ ပထမဦးဆုံးေျပာခ်င္တာကေတာ့ မိဘက သားသမီးကို ခ်စ္တယ္ဆိုတာ အမွန္တကယ္ခ်စ္တဲ့ဆီေရာ ေရာက္ရဲ႕လားဆိုတာကိုပါ။ တေန႔မွာ စာသင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ေတြ ေရမကူးတတ္ဘူးဆိုတာကို ေျပာမိတဲ့အခ်ိန္မွာ ႐ု႐ွားဆရာမကေမးပါေလေရာ၊ မိဘေတြက သင္မေပးဘူးလားတဲ့။ ဟုတ္ သင္မေပးဘူးဆိုေတာ့ - သူက ဘာလို႔ မိဘေတြက ေရးကူးသင္မေပးတာလဲတဲ့။ က်ေနာ္တုိ႔ေတြ တခုခုျဖစ္ၿပီး အသက္အႏၱရာယ္ျဖစ္မွာစိုးလို႔ မသင္ေပးတာလို႔။ ေရကူးမတတ္ရင္ ေနာက္ ေရနဲ႔ႀကဳံလာေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲတဲ့။ အင္း ဟုတ္ပါ့။
က်ေနာ္တို႔အညာၿမိဳ႕ေလးမွာေတာ့ ေရကူးကန္ဆိုတာလည္း မရွိပါဘူး။ ကေလးေတြကို ေရးကူးသင္ေပးတယ္ဆိုတာကို က်ေနာ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာ တခါမွမၾကားဖူးသေလာက္ပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကေလးေတြ ေရခိုးကူးရင္း ေရကူးတတ္တဲ့သူက တတ္သြားၾကတာပါ။ လူလိမၼာလုပ္လာတဲ့ က်ေနာ္ေရမကူးတတ္ပါဘူး။ ၿမိဳ႕ေဘးမွာ စီးေနတဲ့ ျမစ္ႀကီးထဲမွာ ေက်ာင္းသားအရြယ္ေတြ မိဘအုပ္ထိမ္းသူေတြ မသိေအာင္ ခိုးခိုးၿပီးေရကူးရင္းနဲ႔ အသက္ဆုံးသြားတာေတြ ႏွစ္စဥ္ရွိေနတတ္ပါတယ္။ မိဘေတြက ေရးကူးသြားမယ္ဆိုရင္ စိတ္ပူၿပီး ေရကူးလည္းသင္မေပးဘူး၊ ၿပီးေတာ့ကာ မသြားေစခ်င္တာ။ မသြားေစခ်င္ေတာ့ ဒီလိုေတြ ေျပာတတ္ပါတယ္ - ေမေမစိတ္ပူေအာင္မလုပ္ပါနဲ႔သားရယ္။ ေမေမက သားတစ္ခုခုျဖစ္မွာ စိတ္ပူလို႔။ - ဒီလိုေတြ ေျပာၿပီး တားျမစ္တတ္ပါတယ္။ အေသအခ်ာျပန္စဥ္းစားေတာ့ မိဘေတြက ကိုယ့္အတြက္ပဲ ေျပာတာျဖစ္ေနေရာ။ သူတို႔ စိတ္မပူရေအာင္လို႔ ေျပာတာမ်ိဳးကိုး။ ေဟာ အသက္ေတြလည္းႀကီးလာေရာ ေရမကူးတတ္တာႀကီးပဲ အဖတ္ေတြတင္လို႔။ အေၾကာင္းရွိလို႔ ေရလမ္းခရီးသြားရမယ္ဆို ရင္ေတြဘာေတြခုန္လို႔။
အလားတူပါပဲ တျခားကိစၥေတြမွာလည္း မိဘေတြက ကိုယ့္ကိုကိုအားကိုးတတ္ေအာင္၊ ကိုယ္ဟာကိုယ္ဆုံးျဖတ္တတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးသင့္ပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အားကိုးခ်င္စိတ္ေတြ ေမြးေပးရမယ္။ ဒီႏိုင္ငံမွာေတာ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကေလးေလးေတြကို လက္ထဲမွာေပြ႔ၿပီး မခ်ီၾကပါဘူး။ တြန္းလွည္းထဲထည့္တြန္းတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ၾကေတာ့လည္း ကေလးေတြက ေဘးကေန တေတာက္ေတာက္နဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္တတ္ၾကပါတယ္။ လမ္းေပၚလဲလို႔ ငိုေနလည္းဆြဲမထူပါဘူး။ သူ႔ဟာသူသာ အထခိုင္းၾကတာမ်ားပါတယ္။ သေဘာက ကိုယ့္ဟာကို အားကိုးတတ္ေအာင္ေတြ ေလ့က်င့္ေပးေနသလိုပါပဲ။ တခါကလည္း ကေလးေလးကို ဓာတ္ပုံ႐ိုက္ခ်င္ေတာ့ မိခင္ကိုသြားခြင့္ေတာင္းတာ သူ႔ကိစၥမဟုတ္ဘူး၊ ကေလးကိုေမး ကေလးကသေဘာတူရင္႐ိုက္ေပါ့လို႔ေျပာေတာ့ ကေလးေတြကို ကိုယ္ကိုကိုယ္ တခုခုကို ဆုံးျဖတ္တတ္ေအာင္ေလ့က်င့္ေပးေနသလားေပါ့။ ကေလးေတြ တခုခုျဖစ္မွာသြားမွာစိုးလို႔ တခုခုလုပ္မွာတားျမစ္တာေတြဟာ မိဘေတြက ကေလးေတြကို ခ်စ္တာထက္၊ မိမိကိုယ္ကိုခ်စ္လို႔ မိမိကိုယ္ကို စိတ္မဆင္းရဲရေအာင္ တားျမစ္ထိမ္းခ်ဳပ္တာမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ေနသလားလို႔ စဥ္းစားမိပါတယ္။ တကယ္ခ်စ္တဲ့သူဆိုရင္ ဘ၀မွာ ငါတို႔မရွိလည္း ကိုယ္ဟာကိုထိမ္းေၾကာင္းေနႏိုင္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးသင့္တယ္လို႔ ျမင္မိပါတယ္။
ဒီလိုပါပဲ တကၠသိုလ္ေတြ၊ အေျခခံပညာေက်ာင္းေတြမွာလည္း ပညာသင္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြကို တကယ့္ကို ပညာေတြတတ္ေစခ်င္တယ္ဆိုရင္၊ တကယ့္ကို ကိုယ္ကိုကိုယ္ တာ၀န္ယူရဲတဲ့သူေတြ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္ဆုိရင္၊ တကယ့္ကို ႏိုင့္ငံအတြက္ သားေကာင္းရတနာေတြ ျဖစ္ေစခ်င္ရင္၊ သူ႔တို႔ရဲ႕အေတြးေတြကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္နဲ႔ ဆန္႔ထြက္ေတြးႏိုင္ေအာင္၊ သူတို႔ယုံၾကည္ရာေတြကို ရဲရဲရင့္ရင့္လုပ္ႏိုင္ေအာင္၊ ေျပာႏိုင္ေအာင္၊ တကယ့္လိုအပ္ခ်က္ေတြကို အေပၚယံ ျမင္ေကာင္းယုံ ျဖည့္ဆည္းေပးတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ ဥပေဒဘက္ကေန အကာအကြယ္ေပးတာမ်ိဳးျဖစ္ေစ၊ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာပစၥည္းအကူအညီေတြ ေထာက္ပံ့ေပးတာမ်ိဳးျဖစ္ေစ နည္းလမ္းအမ်ိဳးမ်ိဳးကေန အကူအညီေတြေပး၊ အခြင့္အလမ္းေတြ ဖြင့္ေပးထားသင့္တယ္လို႔ ျမင္မိပါတယ္။

ဇနိ

Read more...

အေလးထားမႈ မတူညီၾကပံုေတြ

အေလးထားမႈ မတူညီၾကပံုေတြ

ဘေလာ့ဂါ ညီကိုေမာင္ႏွမ အားလံုးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖိတ္ေခၚခဲ့တဲ့ ကိုဇနိတို႔ အိုးေ၀ အဖြဲ႔သား အားလံုးတို႔ကို မဂၤလာပါဗ်ာ။

ရုရွားေတြနဲ႔ ျမန္မာေတြ အေလးထားမႈ မတူတာေလးေတြ ေျပာျပခ်င္လို႔ပါ။ ရုရွားေတြက တစ္ႏွစ္မွ တစ္ခါက်တဲ့ ေမြးေန႔ ရက္စြဲ(date) ကို အရမ္းအေလးထားၾကတယ္။ အခမ္းနား၊ ပြဲလမ္းသဘင္ေတြလည္း က်င္းပၾကတယ္။ ေသာက္ၾကစားၾကတာပဲ ထင္ပါတယ္။ လူေတြ႔ စာေမးပြဲေတြမွာဆိုရင္လည္း ဆရာ၊ ဆရာမေတြကလည္း စာေမးပြဲနဲ႔ ေမြးေန႔ တစ္ထပ္တည္းက်ေနရင္ အဲလိုတစ္ထပ္တည္းက်ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားကို ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေခၚမလား မသိ ဂုဏ္ျပဳတဲ့ အေနနဲ႔ ေလွ်ာ့ေလွ်ာ့ေပါ႔ေပါ႔ ေမးေပးတယ္၊ အမွတ္လည္း ပိုေပးတတ္တယ္တဲ့။ ၾကားဖူးတာပါ။ တစ္ခါမွေတာ့ အဲလို ခြင့္ေရးမရဖူးေသးပါဘူး။


ေမြးေန႔ (date) ကို အဲဒီေလာက္ အေလးထားၾကေပမယ့္၊ ေမြးေန႔ (day) ကိုက်ေတာ့ မသိတဲ့ လူက အရမ္းမ်ားတယ္။ မင္းဘာေန႔သမီးလဲ ဘာေန႔သားလဲလို႔ ေမးလိုက္ရင္ မသိဘူးဆိုတဲ့လူက မ်ားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေတာ့စဥ္းစားၾကည့္တယ္။ ဘာလို႔ ကိုယ့္ေမြးတဲ့ေန႔ေလး ကိုယ္ေတာင္ မသိၾကတာလဲ။ သူတို႔က ေဗဒင္မေမးၾကဖူးလား။ ဒါမွမဟုတ္ သူတို႔ေဗဒင္ေတြက ဘာေန႔သားလဲဆိုတာ မသိဘဲေဟာၾကလား။ အခုေခတ္ႀကီးမွာ ျပန္တြက္ၾကည့္လိုက္လည္း ခက္တာလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူတို႔စိတ္မ၀င္စားတာဘဲ ျဖစ္ရမယ္လို႔ ေတြးမိတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာေတြမ်ားက်ေတာ့လည္း ေမြးတဲ့ေန႔ (day) ကအရမ္းကို အေရးႀကီးတယ္။ လူတိုင္းလိုလိုေလာက္ကို အေလးထားၾကတယ္။ အကၡရာေတြကိုေတာင္ သူ႔ရက္ေလးေတြနဲ႔သူ သတ္မွတ္ေပးထားၿပီး ေန႔သင့္နံသင့္ဆိုၿပီး နာမည္ေပးတတ္ၾကတယ္။ ဒီေတာ့ အမ်ားစုက ကိုယ့္ကိုကိုယ္တင္မကပဲ နာမည္ၾကားလိုက္ရံုနဲ႔ သူက ဘာေန႔သမီးလဲ၊ သူက ဘာေန႔သားလဲ ဆိုတာသိၾကတယ္။ ေဗဒင္ေတြ ေမးၾကရင္လဲ ေဗဒင္ဆရာရဲ႕ ေတာင္းဆိုခ်က္က အဲဒါနံပါတ္ ၁ ပဲထင္တယ္။ ေဗဒင္မေဟာတတ္လည္း ဘယ္ကသယ္လာတဲ့ အစဥ္အလာေတြလည္း မသိဘူး ေျပာတတ္ၾကတာေတြ ရွိေသးတယ္။ စေနသားမို႔ ေဒါသႀကီတယ္၊ တနဂၤေႏြသားမို႔ စိတ္ဆိုး၊ စိတ္ေကာက္လြယ္တယ္၊ စသျဖင့္ေပါ႔ ဟုတ္လား မဟုတ္လားေတာ့ မသိဘူး။ လူတိုင္းေျပာေနၾကတာပဲ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ အဲဒီေန႔ေတြ နာမ္ေတြၾကည့္ၿပီးေတာ့ အိမ္ေထာင္ဖက္ေ႐ြးၾကေသးတယ္။ "ဦးသာစိန္ ဘာျဖစ္တယ္ဆိုလား။ အင္း၀ဘုရင္ ဘာျဖစ္တယ္ဆိုလား။" အဲလိုစာေတြ ကဗ်ာေတြ႐ြတ္ၿပီး ဘယ္သူနဲ႔ ဘယ္သူနဲ႔ တည့္တယ္ မတည့္ဘူးေတြကလည္း လုပ္တတ္ၾကေသးတယ္။

တစ္ခ်ိဳ႕ဆို ဘယ္ေလာက္ထိ အေလးထားလဲဆိုရင္ အဲလိုေမြးေန႔ ကို ေရာက္တိုင္း တစ္ပတ္တစ္ခါ သတ္သတ္လြတ္စားတယ္ ဆိုတာလည္းရွိေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေတာ့တစ္ခါမွ မစားဖူးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ အေလးထားတာက တစ္မ်ိဳး ဘေလာ့ဂ္ေပၚတတ္ၿပီး စာေရးမယ္ဆိုေတာ့မွ ကေလာင္နာမည္ကို ခ်စ္သူရဲ႕ ေမြးရက္ယူၿပီး ဖိုးေသာၾကာလို႔ သံုးလိုက္တာ။ ရူးတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရမလားေတာ့မသိဘူး။

ေမြးေန႔က်ေတာ့ ျမန္မာေတြ မသိၾကတာ အရမ္းမ်ားတယ္ထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ ႐ြာမွာေနလို႔လား မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေမြးေန႔ပြဲလည္း တစ္ခါမွ မၾကားဖူးဘူး။ ဒီေန႔ေတာ့ ငါ႔ေမြးေန႔လို႔ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ေျပာသံေတာင္ မၾကားဖူးဘူး။ ျပကၡဒိန္ ၂ ခုရွိေနလို႔လားေတာ့မေျပာတတ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အစ္ကိုတစ္ေယာက္ေတာ့ရွိတယ္။ သူက ေမြးေန႔ေရာက္ရင္ ဆြမ္းေတြ ဟင္းေတြ ထူးထူးျခားျခားခ်က္ျပဳတ္ၿပီး ဘုန္ႀကီးေက်ာင္းေတြ လွဴတတ္တယ္။ အဲဒါလည္း သူ႔ေမြးေန႔က ျမန္မာျပကၡဒိန္ကို ၾကည့္ၿပီးလုပ္တာပဲ။ အဂၤလိပ္လို မဟုတ္ဘူး။ ဧည့္ခံပြဲကေတာ့ တစ္ခါမွ လုပ္ဖူးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႐ြာကလူေတြကေတာ့ ေမြးေန႔ကိုတင္မဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ့္အသက္ကိုယ္ေတာင္မသိတဲ့ လူေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ ေမးသူရွိမွ ျပန္တြက္ၾကည့္ၿပီး ေျဖၾကရတယ္။

ျမန္မာရုပ္ရႈင္ေတြ ဗြီဒီယိုေတြ ထဲမွာေတာ့ မၾကာမၾကာဆိုသလို ေမြးေန႔ဧည့္ခံပြဲေတြ ပါတတ္တာေတြ႔ရတယ္။ ေကာင္းတာမေကာင္းတာေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာ့ဓေလ့ေတာ့ မဟုတ္ဘူးထင္တာပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆိုရင္ ေသာက္ၾကစားၾကေပါ႔။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာေတြလည္း ခုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကို လုပ္လာၾကပါၿပီ။ ျမန္မာနိုင္ငံေနတုန္းက လုပ္ဖူးၾကလားေတာ့မသိဘူး ေမာ္စကိုက်မွ ေမြးေန႔ကိတ္လွီးရတာနဲ႔ အရက္နဲ႔၊ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ဧည့္ခံေကၽြးေမြးတာနဲ႔ ဒါေတြ နဲနဲပို ၿပီးေတာ့ တြင္က်ယ္လာတယ္ထင္တယ္။

ေမြးေန႔ဟုတ္တာေရာ မဟုတ္တာေရာ အသာထား။ အရက္ေတြ ေသာက္ၾကတာေတာ့ သိပ္မေကာင္းပါဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္းရွိပါတယ္။ ဘုရားခန္းမွာ တစ္ခုခုေႂကြးၿပီး သီလေလး၊ ဘာေလး ေဆာက္တည္ၾကတယ္ေပါ႔။ အဲဒါလည္း ေမြးေန႔မွ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္ေန႔လုပ္လုပ္ ေကာင္းပါတယ္။ ေန႔တိုင္းရွိရင္ ေန႔တိုင္း သြားစားရတာေပါ႔။ ေန႔တိုင္း ကိုသိုလ္ျဖစ္တာေပါ႔လို႔ ေျပာတာပါ။

ကၽြန္ေတာ္ဆိုရင္ ေမြးေန႔ကို အရင္က လံုး၀မသိဘူး ေက်ာင္းစာရင္းထဲမွာ ပါေနတာကို မွားမွန္းလည္းသိတယ္။ အမွန္သိရေအာင္လည္း အားမထုတ္ဘူး။ ေမာ္စကိုေရာက္မွ လူေတြက အရမ္းအေလးထားၾကလြန္းတာသိလို႔ ၾကည့္ထားဦးမွပါဆိုၿပီး ဇာတာထဲမွာ ျပန္ဖတ္ၾကည့္တယ္။ ဇာတာထဲမွာ ကအဂၤလိပ္လိုေရာ ျမန္မာလိုေရာပါတယ္။ ျမန္မာျပကၡဒိန္ေမြးရက္ကို ခုေတာ့ေမ့သြားၿပီ။ လံုး၀မသိဘဲေတာင္ ေနခဲ့ေသးတာပဲဆိုၿပီး ခုေတာ့ ထပ္မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ေမြးေန႔မွာ ေႂကြးတာေမြးတာလည္း တစ္ခါမွ မလုပ္ဖူးဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြကေျပာလည္း ငါကေမြးေန႔ အမွန္မသိလို႔ပါလို႔ ေျပာထားလိုက္တယ္။ ေမြးေန႔အမွန္ကလည္း ၃၀ နားနီးမွပဲသိေတာ့တယ္။ ဒါနဲ႔စကားစပ္လို႔ေျပာရဦးမယ္။ လူတိုင္းလူတိုင္း ၂၈ ႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႔က ေန႔နဲ႔ ရက္နဲ႔ တစ္ထပ္တည္းက်တယ္ဗ်ာ့။

ေမြးေန႔ပြဲနဲ႔က်ေတာ့လည္း ဖိုးေသာၾကာ အေလးထားတာက တစ္မ်ိဳး။ ပထမဆံုးလွီးဖူးတာက အေ၀းေရာက္ ခ်စ္သူရဲ႕ ေမြးေန႔ကိတ္ေလ။ သူကလုပ္ေပးလိုက္ပါ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြကို တစ္ခုခုေတာ့ ေႂကြးလိုက္ပါဆိုလို႔ လုပ္ျဖစ္သြားတာ။ အဲဒီေန႔က ရွက္လိုက္တာဗ်ာ မေျပာနဲ႔ေတာ့။ ဒီလူႀကီး ကိုယ့္ေမြးေန႔ကိုယ္ေတာင္ တစ္ခါမွ မလုပ္ပဲ ခ်စ္သူေမြးေန႔က်မွ ထလုပ္တယ္။ အခ်စ္ရူးရူးတယ္ ေျပာမွာစိုးလို႔ အနီးကပ္သူငယ္ခ်င္း ငါးေယာက္ပဲ ေႂကြးလိုက္တယ္။ ဘယ္သူမွ မေျပာရဘူးလို႔လည္း ပိတ္လိုက္ေသးတယ္။ ခုမွ ပို႔စ္ေရးၿပီး ကိုယ့္ဟာကိုယ္ဖြတာ။ :)

အိုးေ၀ တစ္ဖြဲ႔လံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

Read more...

ေမွ်ာ္သူ

ေမွ်ာ္သူ

အျပစ္ရွိရင္ ခြင့္လႊတ္ေတာ္မူပါ
မိုးရည္ခ်ိန္ က်ဲပါးေသာ
ရာသီဥတုအလြတ္တစ္လံုးထဲတြင္
ကြၽန္ေတာ္ ၀င္ပုန္းခဲ့ရဖူးပါသည္။

အျပစ္ရွိရင္ ခြင့္လႊတ္ေတာ္မူပါ
ဤေပါက္ခြၽန္းျဖင့္ တစိုက္စိုက္တူးရင္း
ဟင္းလင္းျပင္ထဲတြင္ ညပ္ေနသည့္ သစ္သီးတစ္လံုးကို
ကြၽန္ေတာ္ခူးခဲ့မိပါသည္။
ထိုသစ္သီးမွာ ျပာေသာရနံ႕ရွိပါသည္။

အျပစ္ရွိရင္ ခြင့္လႊတ္ေတာ္မူပါ
သို႕တည္းမဟုတ္ ... အျပစ္ယူေတာ္မူပါ
မည္သို႕ပင္ျဖစ္ေစ ...
သင္လာေသာအခါတြင္ တိုက္ေကြၽးရန္အတြက္
ေအးခ်မ္းတတ္ေသာ ေသာက္ေရျဖဴျဖဴတစ္ခြက္ကို
ယခုပင္လွ်င္
ဤလက္မ်ားျဖင့္ ခပ္ယူခဲ့ၿပီးျဖစ္ပါသည္။

မည္သို႕ပင္ျဖစ္ေစ ...
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ေမွ်ာ္ေနမည္ ျဖစ္ပါသည္။

တာရာမင္းေ၀

Read more...