သူတို႔မေျပာခ်င္ေသာ သူတို႔အေၾကာင္း

တစ္တက္စားလည္းၾကက္သြန္ ႏွစ္တက္စားလည္းၾကက္သြန္ မထူးေတာ့ဘူးထင္ပါရဲ့။ အဲဒီေတာ့ လူေအးလည္း မထူးဇာတ္ခင္းလုိက္ပါေတာ့မယ္ေလ။ စာဖတ္တဲ့မိတ္ေဆြေတြလည္း ဒီblogက ငနာေတြအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိခ်င္ရွာမယ္ထင္တာပဲ။ အဲဒီေတာ့ စာဖတ္ပရိတ္သက္အတြက္ လူေအး အဆဲခံအဆိုခံျပီး ဒီအေၾကာင္းေတြကိုေရးလိုက္ေတာ့မယ္။ ဒီသံုးေကာင္ရဲ့ပံုစံကိုေပါ့။ အစခ်ီရရင္ လြန္ေလျပီးေသာ ၁၀ႏွစ္ခန္႔က လို႔ဆိုရမယ္။

လူေအးတစ္ေယာက္ “ေနပူ ေလတိုက္ ေျမြေပြးကိုက္သည္ လူမိုက္ေနသည့္ အမ္အိုင္တီ” ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းရဲ့ ပထမဆံုးလက္ခ်ာခ်ိန္ကို သြားမလို႔။ အေဆာင္ေပါက္၀မွာ မအူမလည္နဲ႔ လူေတြကို အကဲခက္ၾကည့္ေနခ်ိန္ေပါ့။

အခန္းတစ္ခန္းထဲကေန လူတစ္ေယာက္ထြက္လာတယ္…။ ဘုရားဘုရား နားထဲမွာ စည္ေတာ္ၾကီးတီးသံေတြဘာေတြေတာင္ ဆူညံသြားတယ္ထင္တယ္။ သူ႔ပံုစံက အသားကျဖဴျဖဴ၊ အရပ္ကျမင့္ျမင့္၊ ေကာ္ေတြေဂါက္ေဂါက္ထေနတဲ့ စတစ္ေကာ္လံအက်ီျဖဴ ကို၀တ္ထားတယ္၊ ပုဆိုးကအင္းပုဆိုးနဲ႔ (လူးေအးတို႔အရပ္မွာ သတို႔သား၀တ္တဲ႔ပုဆိုး)၊ မ်က္ႏွာကလည္း ေဖြးဥလို႔ ဂ်ံဳမႈန္႔ေတြသုပ္လာသလိုလို၊ လြယ္အိပ္ကိုလည္း ေဘးတေစာင္းေလးလြယ္လို႔၊ ဘိုေကကိုေျပာင္ေနအာင္ျဖီး၊ အဲ…ညာဘက္လက္မွာ ေဗဒင္ဆရာေတြေဆာင္းတဲ့ ထီးအနက္တစ္လက္ကိုလည္း ကိုင္ထားတယ္၊ လမ္းေလွ်ာက္ပံုကေတာ့ ေယာက်္ားတို႔ အိေျႏၵ ေရႊေပးလို႔မရဆိုတဲ့အတိုင္းပဲ…. ဟိုက္ရွားပါး တကယ့္ေရွးေခတ္က တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားစတိုင္နဲ႔။ သူ႔ကိုေငးၾကည့္ေနတုန္း အနားကိုေရာက္လာလို႔ျပံဳးျပလိုက္တယ္။ အံမယ္ ကိုတယ္ေတာ္ေခ်ာက ေနာက္ေခ်းကားနဲ႔ လင့္ခရူစာ တိုက္မိမွာစိုးတဲ႔ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ လူကို မသိခ်င္ေယာင္ေတာင္ေဆာင္သြားေသးတယ္….။ အဲဒါဘယ္သူလို႔ထင္တုန္း… အဲဒီေကာင္က ဒီblogက ေမာင္ျဖဴ။

အဲ လူေအးလည္း အဲဒီေကာင္ကို လိုက္ေငးၾကည့္ေနျပီးမွ အေဆာင္ဘက္ကိုျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အနားမွာ ေနာက္တစ္ေယာက္လမ္းေလ်ာက္လာတာ သတိထားမိတယ္။ သူ႔ပံုစံက ဆံပင္စုတ္ဖြား။ အကၤ်ီ ၤအႏြမ္းကို၀တ္ထားတယ္။ ေဆးေပါ့လိပ္တိုကို ဖင္ျပားသြားေအာင္ေတာင္ ကိုက္ခဲထားေလရဲ့။ ပုလင္းကြဲဖင္ေလာက္ထူတဲ့ ေလးေထာင့္မ်က္မွန္ကိုု တပ္ထားၿပီး၊ ၀တ္ထားတဲ့ ပုဆိုးအကြက္က တစ္ကြက္နဲ႔ တစ္ကြက္ ေျခာက္လက္မေလာက္က်ဲတယ္။ ပုဆိုးကိုျမင္ယံုနဲ႔တင္ ဆက္ဆံေရးက်ဲမယ့္ေကာင္ဆိုတာ သိသာတယ္။ မ်က္ႏွာကလည္း သုန္မႈန္လို႔။ တစ္ေလာကလံုးကို သူတင္ေကြ်းထားရတဲ့ပံုစံနဲ႔ေလ။ အနားေရာက္ေတာ့ လူကိုမ်က္ေမွာင္ကုတ္ၾကည္သြားတယ္။ ေအာင္မေလးေတာ္ေသးလို႔ အျမင္မေတာ္ဘူးဆိုျပီး ဆြဲထိုးမသြားလို႔။ ပံုစံကိုက လုပ္ခ်င္တာလုပ္တဲ႔ ရုပ္ရွင္ထဲက စာေရးဆရာရုပ္နဲ႔။ အဲဒါဘယ္သူထင္တုန္း… အဲဒီေကာင္က ဒီblogကိုေထာင္တဲ့ ဇနိဆိုတဲ့ေကာင္။

လူေအးလည္း ရင္တစ္မမနဲ႔ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ အေပၚကိုေမာ့ၾကည့္ျပီးေလခြၽန္ေနလိုက္တယ္။ ခဏေန ေရွ႕တည့္တည့္ျပန္ၾကည့္မိေတာ့ ကမၻာၾကီးက (slow motion) နဲ႔လည္ေနသလိုလို ခံစားရတယ္။ ရုပ္ရွင္ထဲမွာဆို မင္းသားနဲ႔ မင္းသမီးနဲ႔ ျပန္ေတြ႕လို႔ေျပးဖတ္တဲ့အခါမွာ ျပတဲ့ပံုစံအတိုင္းပဲ။ ငနဲတစ္ေကာင္က အခန္းတံခါးပိတ္ေနပံုေလ…မင္းတုန္းကိုေျဖးေျဖးေလးထိုး၊ ေသာ့ကေလးကို အသာေလးသြင္းျပီး ညင္ညင္သာသာေလးခတ္။ ျပီးေတာ့ပုဆိုးေလးျပင္၀တ္၊ ေခါင္းကိုငိုက္စိုက္ ငိုက္စိုက္နဲ႔ လမ္းေလ်ာက္လာတယ္။ လူေအးလည္း အတန္းတတ္ဖို႔ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ပဲလိုေတာ့တာဆိုေတာ့ အဒီငနဲေကာင္နဲ႔ လမ္းအတူေလွ်ာက္လာတယ္။ လူေအးကိုလည္း ေဘးမွာရိွတဲ့ပံု သေဘာမထားဘူးထင္ပါရဲ့။ လူေအးက လူမႈေရးဘာသာရပ္ကို ဂုဏ္ထူးထြက္ထားတဲ့ေကာင္ဆိုေတာ့ စျပီး ေမးခြန္းေလးနဲ႔ အဲဒီေကာင္ကို ႏုတ္ဆက္လိုက္တယ္။ “ငါတို႔ ပထမဆံုးစာသင္ခ်ိန္က ဘယ္အခန္းမွာလဲသိလား” လို႔ သိသိၾကီးနဲ႔ေမးလိုက္တယ္။ လူေအးကို ခပ္ေဆြးေဆြးေလးေစာင္းၾကည့္တယ္၊ ျပဳံးလည္းမျပဘူး။ သူ႔လမ္းသူဆက္ေလ်ာက္တယ္။ စာသင္ေဆာင္နားေရာက္ေတာ့(ေမးခြန္းေမးျပီးတာ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ၾကာမွ) “ဒီ T-2 အေဆာင္မွာေလ” ဆိုတဲ့အေျဖရတယ္။ ေအာင္မေလးေနာ္ လူေအးတို႔ အျပတ္အသတ္ကိုစိတ္ညစ္သြားပါေလေရာ။ ေမးတဲ့လူ ကိုယ့္ေမးခြန္းကိုယ္ေမ့သြားေလာက္ေတာ့မွွ ျပန္အေျဖေပးတဲ့အေကာင္။ အဲဒီေကာင္ကို ေမာင္လံုးလို႔ေခၚတယ္။ ပရိတ္သတ္ၾကီး ပ်င္းတယ္ဆိုရင္ ေက်ာက္ဆစ္ရုပ္နဲ႔ စကားသြားေျပာ။ အဲဒီေကာင္နဲ႔ေျပာလို႔ကေတာ့ ပါစပ္သာအျမႈပ္ထြက္သြားမယ္ ျပန္စကားေတာ္ေတာ္နဲ႔ မရဘူး။ လူကသာ(process) ေႏွးတာ (Parallel Computing)မွာေတာ့ အဲဒီေကာင္ဆရာၾကီးရယ္။ ဟိုတစ္ေန႔ကေတာင္ သူမ်ားအတြက္ ပရိုဂရမ္ေရးေပးေနတာေတြ႔တယ္။

(မွတ္ခ်က္။ ။ ဒီpost တင္ၿပီးကတည္းက တစ္ျခားေက်ာင္း အလည္သြားသည္။)