က်ဳပ္ရဲ႕ဘ၀

က်ဳပ္တစ္ေကာင္တည္း တေခ်ာက္ေခ်ာက္နဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ေနတာ။ ဗိုက္တင္းလို႔လည္းပါတယ္၊ အေညာင္လည္းေျပေပါ့ဆိုၿပီး လမ္းေလွ်ာက္တာ။ ေ၀းေ၀းလံလံလဲ ဟုတ္ပါဘူး။ က်ဳပ္ေနတဲ့ နား၀န္းက်င္ပါပဲ။ ေဘးဘီကိုလည္း လွည့္မၾကည့္မိပါဘူး။ ဒီအခ်ိန္က သူတုိ႔ေတြ ေက်ာင္းသြားၾကတဲ့အခ်ိန္ပါ။ က်ဳပ္အလုပ္ကလည္း ဒီအခ်ိန္ဆို အလုပ္မျဖစ္ပါဘူး။ ေအာ္ ဒီမွာေနလာတာပဲ အေတာ္ၾကာပါၿပီ။ မူရင္းဇာတိကေတာ့ အခုေနတဲ့ ေနရာနဲ႔ အေတာ္ေ၀းကြာတဲ့ စတိုခန္းတခုမွာေနတာပါ။ စတိုခန္းထဲမွာ အိပ္ရာခင္းေတြ၊ ေစာင္ေတြ၊ မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါေတြထားတာ။ ေျပာပါေတာ့ တကၠသိုလ္အေဆာင္ကို က်ဳပ္ႏိုင္ငံလို႔ပဲ။ ေက်ာင္းသားေတြေရာ၊ ေက်ာင္းသူေတြပါ အတူေနၾကတဲ့အေဆာင္တခုပါ။ စတိုခန္းထဲမွာ ၀ါရင့္ႀကီးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ စစ္ျပန္ႀကီးေပါ့။ သူပဲ ေတာ္တာလား၊ ကံကပဲေဖးမသလား မသိဘူး။ သူက ေက်ာင္းသူခန္းလဲေရာက္ဖူးတယ္။ ေက်ာင္းသားအခန္းလဲ ေရာက္ဖူးတယ္။ အေခါက္ေခါက္အခါခါ စတိုခန္းကို ျပန္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေတြ႔၊ အသက္ႀကီးသူေတြကို ဂါရ၀ျပဳ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူလည္းအသက္ႀကီးလာ။ သိပ္မသြက္လက္ေတာ့ကာ သူ႔အေတြ႔အႀကဳံအရတတ္လာတဲ့ ပညာေတြကိုေနာင္လာေနာက္သားေတြကို ျဖန္႔ေ၀ေတာ့တာေပါ့။ ၿပီး သူပဲ က်ဳပ္တို႔ကို ဘယ္သူကဘယ္သြားေပါ့ေလ၊ စီမံခန္႔ခြဲတာ။


အေဖအေမကိုလည္း၀ါးတားတားပဲမွတ္မိေတာ့တယ္။ေမြးၿပီး ၾကာၾကာေတြ႔လိုက္ရတာမွ မဟုတ္တာ။ ညီအကိုအရင္းအခ်ာေတြဆိုတာလည္း ဘယ္ဆီေရာက္လို႔၊ ဘာေတြျဖစ္ေနၾကပါလိမ့္။ ေမြးတာကလည္း တစ္ၿပဳံႀကီးဆိုေတာ့ေလ။ ေသတဲ့သူေတြလည္းေသၾကေရာေပါ့။ က်ဳပ္တို႔ႏိုင္ငံမွာက တစ္လကို အိပ္ရာခင္းေတြ၊ ေစာင္ေတြ၊ ေခါင္းအုံးစြပ္ေတြကို တလမွာတခါ လဲေပးတယ္ဗ်။ ေက်ာင္းသား၊ေက်ာင္းသူေတြကလည္း လဲၾကပါတယ္။ က်ဳပ္တို႔ေမြးလာၿပီး အရြယ္ေလးအေတာ္ေရာက္ေတာ့ စစ္ျပန္ႀကီးက လက္ခ်ာေတြစေပးေတာ့တာ။ လမ္း ဘယ္လိုေလွ်ာက္ရမယ္။ အနံ႔ဘယ္လိုခံရမယ္ဆိုတာ။ ၿပီးရင္ လူသံၾကားရင္ အလ်င္အျမန္ဘယ္လို ပုန္းရတယ္၊ ဘာညာေပါ့။ ၿပီးရင္ က်ဳပ္တို႔ အၿပီးျပန္လာမယ္ဆိုရင္ျဖစ္ျဖစ္၊ အလည္ပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ ျပန္လာမယ္ဆိုရင္ ေစာင္ၾကား၊ ေခါင္းအုံးစြပ္ၾကားဘယ္လို ပုန္းရမယ္ေပါ့။ အေသအခ်ာ သင္ေပးပါတယ္။

က်ဳပ္တို႔ဆရာႀကီးက သင္တန္းဆင္းပြဲမွာ ေျပာပါတယ္။ - ငါကေတာ့ မင္းတို႔ကို ငါ့အေတြ႔အႀကဳံေတြကို တခုမခ်န္သင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဥာဏ္နဲ႔သာယွဥ္ၿပီးသာ အလုပ္လုပ္ၾကပါ။ ေလာကႀကီးက မာယာေတြမ်ားသလို၊ မင္းတို႔လည္း ပညာသားပါပါေနၾကပါ။ ဒါေပမယ့္ တို႔ဘ၀ေတြက အစိုးမရဘူး။ ဘယ္ေလာက္ သတိေတြနဲ႔ေနေန၊ မျမင္ရတဲ့ အနီးကပ္ရန္သူေတြေၾကာင့္ အခ်ိန္မေရြးက်ဆုံးသြားႏိုင္တယ္။ က်ဆုံးသြားရင္လည္း ၀မ္းနည္းစရာမဟုတ္ေပဘူး။ တို႔ဘ၀ကိုက ဒီလို ျပဌာန္းထားလို႔ျဖစ္တယ္။ မင္းတို႔ဟာ စားရလြန္းလို႔လည္း အရမ္း၀မ္းမသာရဘူး။ မစားရမေသာက္ရလို႔လဲ ၀မ္းနည္းၿပီး မေၾကကြဲရဘူး။ - ရီရေသးတယ္ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြက ကိုယ့္၀မ္းစာကိုယ္ရွာတဲ့အလုပ္ စလုပ္ရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ မိန္းကေလးေတြေနတဲ့ အခန္းကိုခ်ေပးပါဆိုပဲ။ က်ဳပ္ကေတာ့ ေနရာမေရြးပါဘူးဗ်ာ။

အခုေနတဲ့အခန္းကို က်ဳပ္လိုက္လာတုန္းက ေခါင္းအုံးဖုံးၾကားမွာေနၿပီး ကပ္လုိက္လာတာ။ အဲဒီအခန္းက ေက်ာင္းသားက ေခါင္းအုံးဖုံးစြပ္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ေခါင္းအုံးဖုံးစြပ္ကို ဟိုလွန္ဒီလွန္ၾကည့္ေတာ့ကာ က်ဳပ္ပိန္လွီလွီကို ေတြ႔ပါေလေရာ။ က်ဳပ္ကလည္း အဲဒီတုန္းက သင္တန္းဆင္းကာစ၊ စားရမယ့္အလုပ္ကို စေရာက္စ၊ ဘာမွမစားရေသးေတာ့ ပိန္လိုက္တာလြန္ပါေရာ။ က်ဳပ္ကို ဖမ္းပါေလေရာ။ ရင္ေတြတုန္၊ ေခါင္းနားပန္းေတြကိုႀကီးလို႔။ ဆရာႀကီးေျပာတဲ့ သေဗၺသတၱာ၊ကံမၼသကာ ဆိုတာဒါပဲေပါ့ ေတြးေနရတာ။ ေမာင္ေက်ာင္းသားလက္ထဲမွာ အဖမ္းခံထားရတုန္းမွာ သစၥာေတြဆုိေပါ့။ -က်ဳပ္ သူမ်ားအေသြးအသား မစားရေသးပါဘူးခင္ဗ်ာ။ ေနာက္ေတာ့မွ စားမွာပါ။ ဒီမွန္ေသာ သစၥာစကားေၾကာင့္ အသက္ေဘးမွ လြတ္ကင္းရပါေစ၏။- က်ဳပ္သစၥာဆိုတာကပဲ အစြမ္းထက္တာလား၊ ဟိုလူႀကီးပဲ ေမတၱာဓာတ္မ်ားသလား မသိဘူး။ က်ဳပ္ကို အမႈိက္ပုံနားခ်ထားသြားပါေလေရာ။ ေပ်ာ္လိုက္ရတာဗ်ာ။ အသာေလးၿငိမ္ေနရတာေပါ့။ ၿပီးမွ လြတ္ရာ၊ကင္းရာကို ေျပးရတာ။ ဒီလိုနဲ႔ အသက္ဆက္႐ွင္ေနရတာ။

ေက်ာင္းသားေတြေနတဲ့ အခန္းမိုလုိ႔လားသိဘူးဗ်ာ။ ႐ႈပ္ပြေနတာပဲ။ က်ဳပ္လိုေကာင္ေတာင္ မ်က္စိေနာက္တယ္။ ညလည္း အိပ္တယ္မရွိဘူး။ နားၾကပ္ႀကီးေတြတပ္၊ ကြန္ျပဴတာဆိုတာႀကီးေရွ႕မွာ တတြတ္တြတ္စကားေတြကေျပာ။ နားေတြကိုၿငီးလို႔။ ေအာ္ ကိုယ့္ကံကိုက မေကာင္းတာကို၊ ဒီေတာ့လည္း သူတို႔အိပ္ေအာင္ေစာင့္၊ ၿပီးမွ နံရံကေနအသာေလးကပ္သြားရင္သြား၊ ပ်င္းတဲ့အခါဆိုလည္း နံရံကိုပတ္ေလွ်ာက္မေနေတာ့ဘူး၊ က်ဳပ္ေနတဲ့ ဟိုးအေပၚကေန ခုန္ခ်လိုက္တာပဲ။ လုပ္ရတဲ့အလုပ္က ဒီလို၊ ညသူတို႔အိပ္ခ်ိန္မွာ သူတို႔ဆီကို အသာေလးကပ္၊က်ဳပ္မွာပါတဲ့ ျပြန္ေလးနဲ႔ ေဆးရည္ေတြ သူတို႔အသားထဲ အသားေလးထိုးထည့္၊ ၿပီးမွ ကိုယ္လိုခ်င္တာကိုစုပ္ထုတ္ယူရတာကိုး။ အဲ သူက က်ဳပ္ေဆးထိုးထည့္တာကို သိလို႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ သူဟာသူ ေယာင္ယမ္းၿပီး၊ လက္ရမ္း၊ေျခရမ္းလုပ္ရင္ သတိဘယ္ေလာက္ရွိရွိ၊ ဆူနာမိနဲ႔ေတြ႕သလိုခံသြားရမယ္ဗ်။ လိႈင္းပုတ္တာက ေတာ္ဦးမယ္။ လက္ရမ္းတာမိရင္ အသက္နဲ႔ ခႏၶာ အိုးစားကြဲေတာ့တာပဲ။ က်ဳပ္ေရွ႕တင္ က်ဆုံးသြားတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြမနည္းေတာ့ဘူးေလ။

အခန္းထဲမွာပဲေနရတာၾကာေတာ့လည္း ပ်င္းလို႔ တျခားအခန္းကိုသြားတာ၊ ဟိုမွာ ေဘာ္ဒါ ေအာ္စကာေတြနဲ႔ေတြ႕ၿပီး၊ တညအိပ္လိုက္ပါေလေရာ။ မိန္းကေလးေတြေနတဲ့အခန္းတဲ့။ ကိုယ္ကလည္းအခုမွ မိန္းကေလးေတြေနတဲ့အခန္းကိုေရာက္ဖူးတာေလ။ ဒါနဲ႔ ညေနေက်ာင္းျပန္အလာကို ေစာင့္၊ လွလိုက္တဲ့ေကာင္မေလးေတြ။ ဒါေပမယ့္ဗ်ာ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ အ၀တ္ေတြ ခြ်တ္၊ အ၀တ္တန္းေပၚ ပစ္လိုက္တာ၊ မစ္ တြမ္တီႏိုင္းနဲ႔ ထုေနသလားေအာက္ေမ့ရတယ္။ ကံသီေပလို႔ မမွန္တာ။ ကိုင္း ဒီညေတာ့စားဖူးၿပီေပါ့ဆိုၿပီး ေဆးျပြန္ေလးနဲ႔ထိုး၊ စုပ္ ၊ ထူးပါဘူး။ လူကလူပါပဲ။ ေခါင္းအုံးနားက ျဖတ္ေလွ်ာက္ေတာ့ လိုအင္ေတြမျပည့္လို႔ အႀကံဥာဏ္မ်ားေနသလား၊ ေခါင္းထဲမွာမ်ား အတြက္အခ်က္ပက္စက္ေနသလားမသိပါဘူး။ ပိုပူေနသလိုပဲ။ သူငယ္ခ်င္းအခ်ိဳ႔ေတြက ေက်ာင္းသူေတြအခန္းမွာေနရတာ ပိုႀကိဳက္္သတဲ့။ က်ဳပ္ကေတာ့ မ-ေစာ္နံလို႔ေနႏိုင္ပါဘူးဗ်ာ။ ကိုယ့္အက်င့္နဲ႔ ကိုယ္ေပါ့ေလ။

အဲ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ေနလို႔လဲ ကံဆိုးေနခိုက္ဆို သတိနဲ႔သာေနေပေတာ့။ ဖမ္းၿပီး ခုံေပၚတင္၊ ခုံေပၚမွာ အေျပးခိုင္း၊ က်ဳပ္ကို ကားလုပ္ၿပီး ေမာင္းတာတဲ့။ ေၾကာက္ေတာ့ ေျပး၊ ေမာလို႔ မနားႏိုင္ဘူး။ လြတ္မလားဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ေျပးရတာေလ။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ က်ဆုံးသြားတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြမနည္းပါဘူး။ ေသြးစြန္းအနီကြက္ကြက္ေတြေတြ႔တိုင္း ေၾကကြဲရပါတယ္။ ရင္ထဲကိန္းေနတဲ့ အမုန္းတရားလည္းပိုၿပီး ႀကီးထြားလာရပါတယ္။ ေလာကသဘာ၀အရ ကုိယ့္အစာကိုယ္ရွာစာတာ၊ ဘာေတြကို အျမင္ေစာင္းတယ္မသိဘူး။ သူတို႔အမ်ိဳးေတြထဲက ခိုးဆိုးညစ္ျငမ္း၊ ၾကမ္းတမ္းတဲ့လူေတြကို တျပားမွ မတန္ေအာင္တဲ့ဆိုတဲ့အဓိပၸါယ္နဲ႔ ေပးလိုက္တဲ့ ဥပမာေတြ။ သူခိုးၾကမ္းပိုးတဲ့။ က်ဳပ္ရင္အနာဆုံးက အဲဒါပဲ။ ခြန္အားဗလကအစ၊ ဥာဏ္ပညာအဆုံးသူတို႔နဲ႔ယွဥ္မရတဲ့ က်ဳပ္တို႔ကိုပုတ္ခတ္တာေလ။ ကိုင္း သူခိုးကလူကိုျပန္ၿပီးသူခိုးလို႔ဟစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ၾကမ္းပိုးလဲ ကိုယ့္ကို သူခိုးလို႔ဟစ္တာၿငိမ္ခံ၊ သဘာ၀ေပးတာ၀န္အရ ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္ သူမ်ားေသြးခိုးစုပ္ေနရဦးမွာပဲေလ။