ေခြးကေလးတစ္ေကာင္နဲ႔ အမ်ိဳးသမီး
>> Sunday, September 23, 2007
အခုတေလာမွာ မ်က္ႏွာစိမ္းတစ္ေယာက္ (အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ေခြးကေလးတစ္ေကာင္နဲ႔အတူ) ျမစ္ကမ္းနံေဘးကလမ္းမွာ ေတြ႕ျမင္ေနၾကတဲ့အေၾကာင္း လူေတြေျပာေနၾကသည္။ “ဒမီသရီ ဒမီသရီခ်္ ဂုေရာ့” သူက ရာလ္သာ ဆိုတဲ့ၿမိဳ႕ေလးမွာ ေနထိုင္ေနတာ ႏွစ္ပတ္ၾကာရွိခဲ့ၿပီ။ အဲဒီၿမိဳ႕ကေလးမွာ ဒမီသရီ ဒမီသရီခ်္ ဂုေရာ့ တစ္ေယာက္ ေနသားက်ေနၿပီဆိုေတာ့ အဲဒီမ်က္ႏွာစိမ္းေကာင္းမေလးကို စိတ္၀င္စားလာခဲ့မိတယ္။ ဘီနာရဲ႕ တဲကေလးထဲမွာထိုင္ေနရင္း ေရႊေရာင္ဆံပင္ေလးေတြကို ပိုင္ဆိုင္ထားေသာ ႏုနယ္ပ်ိဳျပစ္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးေလးရဲ႕ ျမစ္ကမ္းနံေဘးကလမ္းအတိုင္းလမ္းေလွ်ာက္လာတာကို သူျမင္ေနရတယ္။ သူမ၏ေနာက္တြင္ အျဖဴေရာင္ေခြးေလးတစ္ေကာင္ေျပးလိုက္ေနတယ္။ ထို႔ေနာက္ သူ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးကို ျပည္သူ႔ဥယ်ာဥ္၊ ပန္းၿခံ တို႔မွာ တစ္ေန႔ကို အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေတြ႕ျမင္ရေလေတာ့သည္။
အမ်ိဳးသမီးကေတာ့ ျမစ္ကမ္းေဘးလမ္းမွာ သူမရဲ႕ေခြးကေလးနဲ႔အတူ တစ္ေယာက္ထဲ လမ္းေလွ်ာက္ေလ့႐ွိပါတယ္။ သူမဘယ္သူဆိုတာ ဘယ္သူကမွ မသိၾကပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူမကို “ေခြးကေလးတစ္ေကာင္နဲ႔အမ်ိဳးသမီး”လို႔ လြယ္လြယ္ကူကူ နာမည္ေပးထားၾက၏။ တကယ္လို႔ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးမွာ လင္ေယာက်္ားမ႐ွိခဲ့ရင္၊ ဒါမမဟုတ္ အသိအကၽြမ္းမ႐ွိခဲ့ရင္ သူမနဲ႔သိကၽြမ္းခြင့္ရတာဟာ အခ်ည္းအႏွီးမျဖစ္ႏုိင္ဘူးဟု ဂုေရာ့့ စဥ္းစားေနခဲ့မိသည္။ ဂုေရာ့့ အသက္ကေလးဆယ္ပင္မျပည့္ေသး။ ဒါေပမယ့္ သူ႔မွာ အသက္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္အရြယ္ သမီးပ်ိဳတစ္ေယာက္ ႏွင့္ သားႏွစ္ေယာက္႐ွိ၏။ သူက တကၠသိုလ္ဒုတိယႏွစ္တြင္ အိမ္ေထာင္ျပဳခဲ့သည္။ အခု သူ႔ဇနီးက သူ႔ထက္ အသက္တစ္ႏွစ္ခြဲခန္႔ႀကီးသည္ဟု ထင္ရ၏။ ဇနီးျဖစ္သူမွာ အရပ္႐ွည္႐ွည္၊ မည္းေမွာင္ေသာ မ်က္ခံုး မ်က္လံုးတို႔႐ွိ၏။ သူမသည္ အိမ္တြင္ ၾသဇာအ႐ွိဆံုး၊ အေရးပါဆံုး၊ အေျဖာင့္မတ္ဆံုးျဖစ္၍ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ ဥာဏ္ထက္ျမက္ေသာသူ၊ ပညာ႐ွိဟုအမည္သတ္မွတ္ထား၏။ သူမ စာအုပ္မ်ားစြာ ဖတ္၏။ သို႔ေသာ္ ဂုေရာ့့၏စိတ္ထဲတြင္ သူ႔ဇနီးအား အသိဥာဏ္မ႐ွိေသာသူ၊ အျမင္က်ဥ္းေျမာင္းသူ၊ အၾကင္နာမဲ့ေသာသူဟု ထင္၏။ သူမကို ေၾကာက္ရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အိမ္မွာေနရသည္ကို မႏွစ္သက္ေတာ့။ သူ သူ႔ဇနီးအေပၚမွာ အျမင္ေျပာင္းလဲခဲ့တာ ၾကာခဲ့ၿပီ။ တစ္ခါတစ္ရံ အျမင္ေျပာင္းလဲတာမ်ိဳးျဖစ္ႏိုင္သည္ဟု ထင္ရ၏။ သို႔ေသာ္ မိန္းမေတြမေကာင္းေၾကာင္းကိုသာ ထာ၀ရ ေျပာေနခဲ့၏။ မိန္းမေတြအေၾကာင္း ေျပာေသာစကား၀ိုင္းတြင္ သူပါ၀င္ခဲ့ရင္ “မိန္းမ” ဟုမသံုးႏႈန္းပဲ “အဆင့္အတန္းနိမ့္ေသာသူမ်ား” လို႔သာ ေခၚေ၀ၚသံုးႏႈန္းခဲ့သည္။
မိန္းမမ်ားကို မိမိႀကိဳက္ႏွစ္သက္သည့္ အသံုးအႏႈန္းအတိုင္း ေခၚႏုိင္ရန္ ဂုေရာ့မိမိကိုယ္ကို အေတြ႔အႀကံဳရင့္က်က္သူဟု ထင္၏။ သို႔ေသာ္ မိန္းမမ်ားမ႐ွိပဲႏွင့္ေတာ့ ဤၿမိဳ႕ေလးတြင္ ႏွစ္ပတ္ၾကာေအာင္ သူေနႏုိင္လိမ့္မည္မဟုတ္။ ေယာက်ာၤးမ်ားစကား၀ိုင္းတြင္ သူပါ၀င္ေျပာဆိုေဆြးေႏြးျခင္းမ႐ွိပဲ ေအးေအးေဆးေဆး ေနတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း အမ်ိဳးသမီးမ်ားအလယ္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ မိမိကိုယ္ကို လြတ္လပ္သူတစ္ေယာက္အျဖစ္ခံစားရၿပီး၊ ဘယ္လိုအေၾကာင္းအရာေတြကို အမ်ိဳးသမီးမ်ားႏွင့္ေျပာသင့္သည္၊ မိမိအေၾကာင္းကို ဘယ္လိုဖံုးကြယ္ရမည္ကို ေကာင္းေကာင္းသိသူတစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္။ ထိုသို႔ေျပာၿပီးေသာအခါ သူသည္ အလြယ္တကူ ႏႈတ္ဆိတ္ေနတတ္ျပန္တယ္။ သူ၏႐ုပ္သြင္၊ အေျပာအဆို အမူအရာမ်ားက အမ်ိဳးသမီးမ်ားကို ဆြဲေဆာင္ႏုိင္စြမ္း႐ွိ၏။
ဂုေရာ့ရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးအေတြ႔အႀကံဳ မွာမ်ားသည္။ သူ၏အိမ္ေထာင္ေရးအစတြင္ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ၊ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းသည္ဟုထင္ခဲ့၏။ တျဖည္းျဖည္း အိမ္ေထာင္ေရးျပႆနာမ်ား႐ွိလာေသာအခါ ေနာက္ဆံုးတြင္ ထိုသို႔အိမ္ေထာင္ျပဳရသည္ကို ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးဟု ထင္ျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ မ်က္ႏွာစိမ္းအမ်ိဳးသမီးႏွင့္စတင္ဆံုဆည္းမိေသာအခ်ိန္တြင္ သိထားေသာထိုအေတြ႔အႀကံဳတို႔သည္ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကုန္ၾကသည္။ ဘ၀ကို တစ္ဖန္ရင္ဆိုင္ျခင္လာျပန္၏။ ယခင္အေတြ႕အႀကံဳမ်ားသည္လည္း ရီစရာပ်က္လံုးမ်ား ျဖစ္ကုန္၏။
ေန႔တစ္ေန႔ ရဲ႕ ညေနခင္းမွာ ဂုေရာ့ ပန္ဥယ်ာဥ္ထဲကစားေသာက္ဆိုင္မွာ ညစာစားေနတယ္္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ မ်က္ႏွာစိမ္းအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယက္ သူႏွင့္အနီးဆံုးစားပြဲ႐ွိရာသို႔ ဆင္မရင္သာ ေလွ်ာက္လာေနတယ္။ သူမ၏ မ်က္ႏွာအမူအရာ၊ လမ္းေလွ်ာက္ပံု၊ အ၀တ္အစားပံုစံ ႏွင့္ ဆံပင္ပံုစံတို႔ကိုၾကည့္၍ ဂုေရာ့စဥ္းစားေနမိ၏…”သူမသည္ ႐ုိးသားေသာမိသားစုမွ ေမြးဖြားလာႏုိင္သည္၊ အိမ္ေထာင္ရွိရမည္၊ ရာလ္သာၿမိဳ႕ကိုတစ္ေယက္ထဲလာေနတာဆိုေတာ့ ဒီမွာသူမတစ္ေရာက္တည္း ပ်င္းမ်ားပ်င္းေနမလား…“။ ကမ္ေျခသို႔ အပန္းေျဖလာတဲ့သူေတြခ်င္း ေျပာဆိုေနေသာစကားမ်ားထဲတြင္ မုသားစကားေတြပါသည္ကိုလည္း သူက မႏွစ္သက္ေပ။ သို႔ေသာ္ ထိုသို႔ေျပာဆိုၾကရင္း မိတ္ေဆြျဖစ္ၾကသူ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္ၾကသူမ်ား႐ွိသည္ကိုလည္း သူသိသည္။ အမ်ိဳးသမီး သူႏွင့္အနီးဆံုးစားပြဲသို႔ေရာက္ရန္ ေျခလွမ္းသံုးလွမ္းအလိုမွာေတာ့ ဂုေရာ့သူနားေထာင္ခဲ့ဘူးေသာ စကား၀ိုင္းမ်ားမွ စကားလံုးမ်ားကို သတိရေနမိ၏။ သူက အမ်ိဳးသမီးႏွင့္ပါလာေသာ ေခြးကေလးကို လက္ေဖ်ာက္တီး၍ေခၚလိုက္သည္။ ေခြးေလးက ခ်ဥ္းကပ္လာေသာအခါ ေခြးရဲ႕ဦးေခါင္းကို လက္ျဖင့္ကိုင္မည္ျပဳရာ ေခြးကမာန္ဖီေနေသာေၾကာင့္ ႐ုတ္တရက္ လန္႔သြား၏။
ထိုအခါ အမ်ိဳးသမီးက သူကၾကည့္ကာ တဖန္မ်က္လႊာခ်လ်က္
- “ေခြးက မကိုက္ပါဘူး႐ွင္” ဟုေျပာကာ မ်က္ႏွာမွာ နီရဲသြား၏။
- “ဒါဆိုကၽြန္ေတာ္ အ႐ုိးအနည္းငယ္ေကၽြးလိုးရမလား” ဟု သူကေမးရာ အမ်ိဳးသမီးက ေခါင္းညိမ့္ျပ၏။ သူက ဆက္လက္၍ - “ခင္ဗ်ား ဒီၿမိဳ႕ကိုေရာက္တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ” ဟုေမးရာ
- “ ငါးရက္႐ွိပါၿပီ” ဟုေျဖ၏။ သူက
- “ကၽြန္ေတာ္က ဒီၿမိဳ႕ကိုေရာက္တာ ႏွစ္ပတ္ၾကာခဲ့ၿပီ” ဟုေျပာၿပီး စကား၀ိုင္းမွာ ၿငိမ္သက္သြားျပန္သည္။ ခဏၾကာေတာ့ သူမက
- “ အခ်ိန္ေတြကုန္တာက ျမန္လိုက္တာ၊ ဒီၿမိဳ႕ေလးမွာ ေနရတာ ပ်င္းစရာေကာင္းတယ္ ” ဟုဆို၏။ ထိုအခါ သူက
- “ ဒီၿမိဳ႕မွာ လာအပန္းေျဖၿပီး ပ်င္းတယ္လို႔ေျပာရတာကိုုက ေျပာလို႔ေကာင္းတယ္ဗ်၊ ၿမိဳ႕ခံလူေတြအတြက္ေတာ့ ပ်င္းစရာေကာင္မွာ မဟုတ္ဘူးဗ်၊ အဲ….စပိန္ကေန ဒီကမ္းေျခကို လာၿပီးအပန္းေျဖၾကတဲ့သူေတြဆိုရင္ ဘယ္လိုေျပာတယ္ထင္လဲ…ဟာ ပ်င္းစရာေကာင္းလိုက္တာ၊ ဟာ…ဖုန္မႈန္႔ေတြကလည္း ထူလိုက္တာနဲ႔ ေျပာၾကတာ..”ဟု ဆိုေသာ္ သူမကေတာ့ ရီေနသည္။ ထို႔ေနာက္ ႏွစ္ေယာက္သား သူစိမ္းကဲ့သို႔ စကားမေျပာပဲ ၿငိမ္ေနၾကျပန္၏။ ညစာစားေသာက္ၾကၿပီးေနာက္ ႏွစ္ေယာက္ယွဥ္လ်က္ ျမစ္ကမ္းေဘးအတိုင္း လမ္းေလွ်ာက္ၾကရင္း စကားေျပာၾကရာ ဤတစ္ႀကိမ္တြင္ ႏွစ္ဦးစလံုးတြင္ စကားေျပာရသည္မွာ ပိုမိုလြတ္လပ္သလို၊ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးသလို ခံစားၾကရ၏။ ပင္လယ္ျပင္ႀကီးရဲ႕လွပပံု၊ ပင္လယ္ေရေတြဟာ ဘာေၾကာင့္အျပာေရာင္ျဖစ္လာပံု၊ လမင္းရဲ႕မ်က္ႏွာျပင္မွ ေရႊ၀ါေရာင္အလင္းတန္းမ်ား ပင္လယ္ျပင္ေပၚသို႔ ျဖာၾကေနပံု၊ အလြန္ပူျပင္းေသာေန႔ေတြမွာ အသက္႐ွဴၾကပ္ရပံု စသည္ျဖင့္ ေျပာဆိုေနၾကသည္။ ဂုေရာ့က စတင္၍ သူ႔အေၾကာင္းကိုေျပာျပပါေတာ့သည္။
- “ ကၽြန္ေတာ္က ေမာ္စကိုမွာ ေမြးတာပါ။ ဘာသာေဗဒနဲ႔ ဘြဲ႕ရခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုဘဏ္မွာအလုပ္လုပ္ပါတယ္။ အရင္တုန္းက ေအာ္ပရာဇာတ္အဖြဲ႕တစ္ခုမွာ သီခ်င္းဆိုဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ဘူးတယ္၊ ဒီအလုပ္ကို မလုပ္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ေမာ္စကိုမွာ အိမ္ႏွစ္လံုး႐ွိတယ္…” ဂုေရာ့ သူမထံမွသိရတာကေတာ့ “ သူမဟာ စိန္႔ပီတာစပတ္ၿမိဳ႕သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အိမ္ေထာင္ျပဳတာကေတာ့ တျခားၿမိဳ႔မွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ အဲဒီၿမိဳ႕မွာပဲ ႏွစ္ႏွစ္ေနထိုင္ခဲ့ေၾကာင္း၊ အခု ရာလ္သာၿမိဳ႕မွာ တစ္လခန္႔ေနအံုးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ တကယ္လို႔ ခင္ပြန္းက အပန္ေျဖအနားယူခ်င္တယ္ဆိုရင္ သူမ႐ွိရာသို႔ လိုက္လာလိမ့္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ” စသျဖင့္ ျဖစ္၏။ သူမက ခင္ပြန္းျဖစ္သူ ဘယ္ဌာနမွာ အလုပ္လုပ္ေနေၾကာင္းကိုလည္း ဂဃနဏ မေျပာျပႏိုင္သျဖင့္ သူမကိုသူမ ရီခ်င္ေနမိ၏။ ထုိေန႔တြင္ ဂုေရာ့ သူမရဲ႕နာမည္ကို သိခဲ့ရသည္။ သူမရဲ႕နာမည္မွာ “အန္နာ”…
ဟိုတယ္က အခန္းသို႔ျပန္ေရာက္ေသာ္ ဂုေရာ့ သူမအေၾကာင္းကို စဥ္းစားေနမိ၏။ မနက္ျဖန္ သူမနဲ႔ေတြ႔သင့္မေတြ႔သင့္ ခ်ီတံုခ်တံုျဖစ္ေနရာမွ ေတြ႔မည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ အိပ္ရာေပၚလဲရင္း သူမရဲ႕ ႏူးညံ့သြယ္လ်တဲ့လည္တိုင္ ၊လွပတဲ့ ေငြေရာင္မ်က္လံုးေတြြကို ျမင္ေယာင္ေနမိသည္။ “ သူမမွာ စိတ္မခ်မ္းေျမ႕ဖြယ္ရာ၊ ၀မ္းနည္းစရာ အျဖစ္အပ်က္တစ္စံုတစ္ရာကို ခံစားေနခဲ့ရလား၊ ခံစားေနတာလား” လို႔ေတြးေတာေနရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့၏။
အန္တြန္ ပါဗလိုဗစ္(ခ်္) ခ်က္ေဟာ့(ဗ္)
ျမန္မာျပန္ - ကိုလုံး
ဆက္ရန္
Read more...
အမ်ိဳးသမီးကေတာ့ ျမစ္ကမ္းေဘးလမ္းမွာ သူမရဲ႕ေခြးကေလးနဲ႔အတူ တစ္ေယာက္ထဲ လမ္းေလွ်ာက္ေလ့႐ွိပါတယ္။ သူမဘယ္သူဆိုတာ ဘယ္သူကမွ မသိၾကပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူမကို “ေခြးကေလးတစ္ေကာင္နဲ႔အမ်ိဳးသမီး”လို႔ လြယ္လြယ္ကူကူ နာမည္ေပးထားၾက၏။ တကယ္လို႔ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးမွာ လင္ေယာက်္ားမ႐ွိခဲ့ရင္၊ ဒါမမဟုတ္ အသိအကၽြမ္းမ႐ွိခဲ့ရင္ သူမနဲ႔သိကၽြမ္းခြင့္ရတာဟာ အခ်ည္းအႏွီးမျဖစ္ႏုိင္ဘူးဟု ဂုေရာ့့ စဥ္းစားေနခဲ့မိသည္။ ဂုေရာ့့ အသက္ကေလးဆယ္ပင္မျပည့္ေသး။ ဒါေပမယ့္ သူ႔မွာ အသက္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္အရြယ္ သမီးပ်ိဳတစ္ေယာက္ ႏွင့္ သားႏွစ္ေယာက္႐ွိ၏။ သူက တကၠသိုလ္ဒုတိယႏွစ္တြင္ အိမ္ေထာင္ျပဳခဲ့သည္။ အခု သူ႔ဇနီးက သူ႔ထက္ အသက္တစ္ႏွစ္ခြဲခန္႔ႀကီးသည္ဟု ထင္ရ၏။ ဇနီးျဖစ္သူမွာ အရပ္႐ွည္႐ွည္၊ မည္းေမွာင္ေသာ မ်က္ခံုး မ်က္လံုးတို႔႐ွိ၏။ သူမသည္ အိမ္တြင္ ၾသဇာအ႐ွိဆံုး၊ အေရးပါဆံုး၊ အေျဖာင့္မတ္ဆံုးျဖစ္၍ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ ဥာဏ္ထက္ျမက္ေသာသူ၊ ပညာ႐ွိဟုအမည္သတ္မွတ္ထား၏။ သူမ စာအုပ္မ်ားစြာ ဖတ္၏။ သို႔ေသာ္ ဂုေရာ့့၏စိတ္ထဲတြင္ သူ႔ဇနီးအား အသိဥာဏ္မ႐ွိေသာသူ၊ အျမင္က်ဥ္းေျမာင္းသူ၊ အၾကင္နာမဲ့ေသာသူဟု ထင္၏။ သူမကို ေၾကာက္ရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အိမ္မွာေနရသည္ကို မႏွစ္သက္ေတာ့။ သူ သူ႔ဇနီးအေပၚမွာ အျမင္ေျပာင္းလဲခဲ့တာ ၾကာခဲ့ၿပီ။ တစ္ခါတစ္ရံ အျမင္ေျပာင္းလဲတာမ်ိဳးျဖစ္ႏိုင္သည္ဟု ထင္ရ၏။ သို႔ေသာ္ မိန္းမေတြမေကာင္းေၾကာင္းကိုသာ ထာ၀ရ ေျပာေနခဲ့၏။ မိန္းမေတြအေၾကာင္း ေျပာေသာစကား၀ိုင္းတြင္ သူပါ၀င္ခဲ့ရင္ “မိန္းမ” ဟုမသံုးႏႈန္းပဲ “အဆင့္အတန္းနိမ့္ေသာသူမ်ား” လို႔သာ ေခၚေ၀ၚသံုးႏႈန္းခဲ့သည္။
မိန္းမမ်ားကို မိမိႀကိဳက္ႏွစ္သက္သည့္ အသံုးအႏႈန္းအတိုင္း ေခၚႏုိင္ရန္ ဂုေရာ့မိမိကိုယ္ကို အေတြ႔အႀကံဳရင့္က်က္သူဟု ထင္၏။ သို႔ေသာ္ မိန္းမမ်ားမ႐ွိပဲႏွင့္ေတာ့ ဤၿမိဳ႕ေလးတြင္ ႏွစ္ပတ္ၾကာေအာင္ သူေနႏုိင္လိမ့္မည္မဟုတ္။ ေယာက်ာၤးမ်ားစကား၀ိုင္းတြင္ သူပါ၀င္ေျပာဆိုေဆြးေႏြးျခင္းမ႐ွိပဲ ေအးေအးေဆးေဆး ေနတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း အမ်ိဳးသမီးမ်ားအလယ္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ မိမိကိုယ္ကို လြတ္လပ္သူတစ္ေယာက္အျဖစ္ခံစားရၿပီး၊ ဘယ္လိုအေၾကာင္းအရာေတြကို အမ်ိဳးသမီးမ်ားႏွင့္ေျပာသင့္သည္၊ မိမိအေၾကာင္းကို ဘယ္လိုဖံုးကြယ္ရမည္ကို ေကာင္းေကာင္းသိသူတစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္။ ထိုသို႔ေျပာၿပီးေသာအခါ သူသည္ အလြယ္တကူ ႏႈတ္ဆိတ္ေနတတ္ျပန္တယ္။ သူ၏႐ုပ္သြင္၊ အေျပာအဆို အမူအရာမ်ားက အမ်ိဳးသမီးမ်ားကို ဆြဲေဆာင္ႏုိင္စြမ္း႐ွိ၏။
ဂုေရာ့ရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးအေတြ႔အႀကံဳ မွာမ်ားသည္။ သူ၏အိမ္ေထာင္ေရးအစတြင္ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ၊ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းသည္ဟုထင္ခဲ့၏။ တျဖည္းျဖည္း အိမ္ေထာင္ေရးျပႆနာမ်ား႐ွိလာေသာအခါ ေနာက္ဆံုးတြင္ ထိုသို႔အိမ္ေထာင္ျပဳရသည္ကို ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးဟု ထင္ျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ မ်က္ႏွာစိမ္းအမ်ိဳးသမီးႏွင့္စတင္ဆံုဆည္းမိေသာအခ်ိန္တြင္ သိထားေသာထိုအေတြ႔အႀကံဳတို႔သည္ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကုန္ၾကသည္။ ဘ၀ကို တစ္ဖန္ရင္ဆိုင္ျခင္လာျပန္၏။ ယခင္အေတြ႕အႀကံဳမ်ားသည္လည္း ရီစရာပ်က္လံုးမ်ား ျဖစ္ကုန္၏။
ေန႔တစ္ေန႔ ရဲ႕ ညေနခင္းမွာ ဂုေရာ့ ပန္ဥယ်ာဥ္ထဲကစားေသာက္ဆိုင္မွာ ညစာစားေနတယ္္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ မ်က္ႏွာစိမ္းအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယက္ သူႏွင့္အနီးဆံုးစားပြဲ႐ွိရာသို႔ ဆင္မရင္သာ ေလွ်ာက္လာေနတယ္။ သူမ၏ မ်က္ႏွာအမူအရာ၊ လမ္းေလွ်ာက္ပံု၊ အ၀တ္အစားပံုစံ ႏွင့္ ဆံပင္ပံုစံတို႔ကိုၾကည့္၍ ဂုေရာ့စဥ္းစားေနမိ၏…”သူမသည္ ႐ုိးသားေသာမိသားစုမွ ေမြးဖြားလာႏုိင္သည္၊ အိမ္ေထာင္ရွိရမည္၊ ရာလ္သာၿမိဳ႕ကိုတစ္ေယက္ထဲလာေနတာဆိုေတာ့ ဒီမွာသူမတစ္ေရာက္တည္း ပ်င္းမ်ားပ်င္းေနမလား…“။ ကမ္ေျခသို႔ အပန္းေျဖလာတဲ့သူေတြခ်င္း ေျပာဆိုေနေသာစကားမ်ားထဲတြင္ မုသားစကားေတြပါသည္ကိုလည္း သူက မႏွစ္သက္ေပ။ သို႔ေသာ္ ထိုသို႔ေျပာဆိုၾကရင္း မိတ္ေဆြျဖစ္ၾကသူ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္ၾကသူမ်ား႐ွိသည္ကိုလည္း သူသိသည္။ အမ်ိဳးသမီး သူႏွင့္အနီးဆံုးစားပြဲသို႔ေရာက္ရန္ ေျခလွမ္းသံုးလွမ္းအလိုမွာေတာ့ ဂုေရာ့သူနားေထာင္ခဲ့ဘူးေသာ စကား၀ိုင္းမ်ားမွ စကားလံုးမ်ားကို သတိရေနမိ၏။ သူက အမ်ိဳးသမီးႏွင့္ပါလာေသာ ေခြးကေလးကို လက္ေဖ်ာက္တီး၍ေခၚလိုက္သည္။ ေခြးေလးက ခ်ဥ္းကပ္လာေသာအခါ ေခြးရဲ႕ဦးေခါင္းကို လက္ျဖင့္ကိုင္မည္ျပဳရာ ေခြးကမာန္ဖီေနေသာေၾကာင့္ ႐ုတ္တရက္ လန္႔သြား၏။
ထိုအခါ အမ်ိဳးသမီးက သူကၾကည့္ကာ တဖန္မ်က္လႊာခ်လ်က္
- “ေခြးက မကိုက္ပါဘူး႐ွင္” ဟုေျပာကာ မ်က္ႏွာမွာ နီရဲသြား၏။
- “ဒါဆိုကၽြန္ေတာ္ အ႐ုိးအနည္းငယ္ေကၽြးလိုးရမလား” ဟု သူကေမးရာ အမ်ိဳးသမီးက ေခါင္းညိမ့္ျပ၏။ သူက ဆက္လက္၍ - “ခင္ဗ်ား ဒီၿမိဳ႕ကိုေရာက္တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ” ဟုေမးရာ
- “ ငါးရက္႐ွိပါၿပီ” ဟုေျဖ၏။ သူက
- “ကၽြန္ေတာ္က ဒီၿမိဳ႕ကိုေရာက္တာ ႏွစ္ပတ္ၾကာခဲ့ၿပီ” ဟုေျပာၿပီး စကား၀ိုင္းမွာ ၿငိမ္သက္သြားျပန္သည္။ ခဏၾကာေတာ့ သူမက
- “ အခ်ိန္ေတြကုန္တာက ျမန္လိုက္တာ၊ ဒီၿမိဳ႕ေလးမွာ ေနရတာ ပ်င္းစရာေကာင္းတယ္ ” ဟုဆို၏။ ထိုအခါ သူက
- “ ဒီၿမိဳ႕မွာ လာအပန္းေျဖၿပီး ပ်င္းတယ္လို႔ေျပာရတာကိုုက ေျပာလို႔ေကာင္းတယ္ဗ်၊ ၿမိဳ႕ခံလူေတြအတြက္ေတာ့ ပ်င္းစရာေကာင္မွာ မဟုတ္ဘူးဗ်၊ အဲ….စပိန္ကေန ဒီကမ္းေျခကို လာၿပီးအပန္းေျဖၾကတဲ့သူေတြဆိုရင္ ဘယ္လိုေျပာတယ္ထင္လဲ…ဟာ ပ်င္းစရာေကာင္းလိုက္တာ၊ ဟာ…ဖုန္မႈန္႔ေတြကလည္း ထူလိုက္တာနဲ႔ ေျပာၾကတာ..”ဟု ဆိုေသာ္ သူမကေတာ့ ရီေနသည္။ ထို႔ေနာက္ ႏွစ္ေယာက္သား သူစိမ္းကဲ့သို႔ စကားမေျပာပဲ ၿငိမ္ေနၾကျပန္၏။ ညစာစားေသာက္ၾကၿပီးေနာက္ ႏွစ္ေယာက္ယွဥ္လ်က္ ျမစ္ကမ္းေဘးအတိုင္း လမ္းေလွ်ာက္ၾကရင္း စကားေျပာၾကရာ ဤတစ္ႀကိမ္တြင္ ႏွစ္ဦးစလံုးတြင္ စကားေျပာရသည္မွာ ပိုမိုလြတ္လပ္သလို၊ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးသလို ခံစားၾကရ၏။ ပင္လယ္ျပင္ႀကီးရဲ႕လွပပံု၊ ပင္လယ္ေရေတြဟာ ဘာေၾကာင့္အျပာေရာင္ျဖစ္လာပံု၊ လမင္းရဲ႕မ်က္ႏွာျပင္မွ ေရႊ၀ါေရာင္အလင္းတန္းမ်ား ပင္လယ္ျပင္ေပၚသို႔ ျဖာၾကေနပံု၊ အလြန္ပူျပင္းေသာေန႔ေတြမွာ အသက္႐ွဴၾကပ္ရပံု စသည္ျဖင့္ ေျပာဆိုေနၾကသည္။ ဂုေရာ့က စတင္၍ သူ႔အေၾကာင္းကိုေျပာျပပါေတာ့သည္။
- “ ကၽြန္ေတာ္က ေမာ္စကိုမွာ ေမြးတာပါ။ ဘာသာေဗဒနဲ႔ ဘြဲ႕ရခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုဘဏ္မွာအလုပ္လုပ္ပါတယ္။ အရင္တုန္းက ေအာ္ပရာဇာတ္အဖြဲ႕တစ္ခုမွာ သီခ်င္းဆိုဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ဘူးတယ္၊ ဒီအလုပ္ကို မလုပ္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ေမာ္စကိုမွာ အိမ္ႏွစ္လံုး႐ွိတယ္…” ဂုေရာ့ သူမထံမွသိရတာကေတာ့ “ သူမဟာ စိန္႔ပီတာစပတ္ၿမိဳ႕သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အိမ္ေထာင္ျပဳတာကေတာ့ တျခားၿမိဳ႔မွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ အဲဒီၿမိဳ႕မွာပဲ ႏွစ္ႏွစ္ေနထိုင္ခဲ့ေၾကာင္း၊ အခု ရာလ္သာၿမိဳ႕မွာ တစ္လခန္႔ေနအံုးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ တကယ္လို႔ ခင္ပြန္းက အပန္ေျဖအနားယူခ်င္တယ္ဆိုရင္ သူမ႐ွိရာသို႔ လိုက္လာလိမ့္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ” စသျဖင့္ ျဖစ္၏။ သူမက ခင္ပြန္းျဖစ္သူ ဘယ္ဌာနမွာ အလုပ္လုပ္ေနေၾကာင္းကိုလည္း ဂဃနဏ မေျပာျပႏိုင္သျဖင့္ သူမကိုသူမ ရီခ်င္ေနမိ၏။ ထုိေန႔တြင္ ဂုေရာ့ သူမရဲ႕နာမည္ကို သိခဲ့ရသည္။ သူမရဲ႕နာမည္မွာ “အန္နာ”…
ဟိုတယ္က အခန္းသို႔ျပန္ေရာက္ေသာ္ ဂုေရာ့ သူမအေၾကာင္းကို စဥ္းစားေနမိ၏။ မနက္ျဖန္ သူမနဲ႔ေတြ႔သင့္မေတြ႔သင့္ ခ်ီတံုခ်တံုျဖစ္ေနရာမွ ေတြ႔မည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ အိပ္ရာေပၚလဲရင္း သူမရဲ႕ ႏူးညံ့သြယ္လ်တဲ့လည္တိုင္ ၊လွပတဲ့ ေငြေရာင္မ်က္လံုးေတြြကို ျမင္ေယာင္ေနမိသည္။ “ သူမမွာ စိတ္မခ်မ္းေျမ႕ဖြယ္ရာ၊ ၀မ္းနည္းစရာ အျဖစ္အပ်က္တစ္စံုတစ္ရာကို ခံစားေနခဲ့ရလား၊ ခံစားေနတာလား” လို႔ေတြးေတာေနရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့၏။
အန္တြန္ ပါဗလိုဗစ္(ခ်္) ခ်က္ေဟာ့(ဗ္)
ျမန္မာျပန္ - ကိုလုံး
ဆက္ရန္
ေႀကာင္…လွည့္ကြက္ (၁)
>> Friday, September 21, 2007
ဂ်စ္…ဂ်စ္…ဂ်စ္
တံခါးကို ကုတ္ျခစ္ေနေသာအသံ
“ ေဟ့ ဘယ္သူတုန္းဟ … ဟာ….ငါ႕နဲ႕“
က်ြႏု္ပ္တံခါးဖြင့္အႀကည့္ ဘယ္သူ႕ကိုမွ မေတြ႔ရ။ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းႀကားမွ ေျပး၀င္သြားေသာအရာ။
“ငါ့အေကာင္ေလးက သူတို႔အားလံုးႀကားထဲမွာ အသန္ဆံုး… အထြားဆံုးပဲ၊ ငါ့လက္ထဲေရာက္တဲ့ အေကာင္ကေတာ့ ကံအေကာင္းဆံုးပဲ”
“ ခ်စ္ေလးလာစမ္း မင္းကို ကိုႀကီးက အရမ္းခ်စ္တာကြ၊ ခ်စ္ေလးသိလား“
ေျပာလုိက္နမ္းလိုက္နဲ႔။ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္က်ီစယ္ေနႀကျခင္းမဟုတ္၊ က်ြႏု္ပ္၏ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ ေၾကာင္ေလးတစ္ေကာင္ ျဖစ္၏။
တစ္ေန႔သ၌
ရန္ကုန္ျမိဳ႕ ခေရပင္လမ္းခြဲေနရာ၌ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး ရယ္ရယ္ေမာေမာႏွင့္လမ္းေလွ်ာက္လာၾက၏။ လမ္းကလည္းႀကမ္းလိုက္တာလြန္ပါေရာ၊ ေနကလည္းပူ၊ လမ္းကလည္းႀကမ္း၊ အမိႈက္ဆိုတာကေတာ့ေျပာမေနနဲ႔ေနရာအႏွံ႕။ သူတို႔ကေတာ့ ဒါေတြကို သတိထားမိမယ္မထင္။
က်ြႏု္ပ္ကေတာ့ သူတို႔ေနာက္မွကပ္ျပီး ပါလာ၏။ ကြ်ႏု္ပ္လည္း ကိုယ့္စိတ္ကူႏွင့္ကိုယ္။ အိမ္ျပန္ရန္ေျခလွမ္းက်ဲႀကီးမ်ားႏွင့္။ (တစ္ခန္းရပ္)
မဂၤလာဒံု-ဆူးေလ ဘတ္စ္ကားေပၚတြင္ က်ြႏ္ုပ္၏ ထုိသူငယ္ခ်င္းႏွင့္ သူ၏ခ်စ္သူဟုထင္ရေသာ ေကာင္မေလး။
“ကားကလဲဗ်ာ က်ပ္လိုက္တာမွ လြန္ေရာ”
သို႔ေသာ္
က်ြႏ္ုပ္သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ သူ႔ေကာင္မေလး ၾကားတြင္ေတာ့ ကေလးတစ္ေယာက္စာ ေနရာလြတ္ေန၏။ တိုက္ဆိုင္လိုက္တာမ်ားဗ်ာ က်ြန္ေတာ္လည္း အဲဒီလြတ္ေနတဲ့ေနရာကို သတိထားမိလိုက္တယ္ဗ်။
“အမေလးကားသမားကလည္း အေမာင္းၾကမ္းလိုက္တာေတာ္ ”
“ဟုတ္ပါ့ေတာ္ အမဲဖ်က္ေနတာၾကလို့ ”
စသည္ျဖင့္ခရီးသည္မ်ားတစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ေျပာေနႀကခ်ိန္မွာပဲ မေမ်ွာ္လင့္ထားေသာ စကားတစ္ခြန္းႀကားလိုက္ရ၏။
“ကို…အသားယူမယ္မႀကံနဲ႔ေနာ္ ထပ္မတိုးနဲ႔ေတာ့။ လက္ကိုဟိုဘက္ျပန္ေရႊ႕” ဟူ၍ျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းက ကားဘရိတ္အုပ္ခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနသူတစ္ေယာက္။
(တစ္ခန္းရပ္)
“ကို တိရိစၧာန္ခ်စ္တတ္လားဟင္ ျဖဴကေႀကာင္ေလးေတြကို သိပ္ခ်စ္တာ”
ကၽြန္ေတာ့သူငယ္ခ်င္းက အမွန္ေတာ့ က်ားက်ားယားယားနဲ႕ ေယာက်္ားပီသသူတစ္ေယာက္ပါ။ သတ္ရဲျဖတ္ရဲ ေသေသေက်ေက် ဆိုတဲ့လူမ်ိဳး။ အခုေတာ့ ဒုကၡေရာက္ျပီ
“ဟင္ျဖဴကလဲကြာ ခ်စ္တတ္ေရာလားကြာ ကိုယ္ဆိုရင္ အိပ္ယာထဲေတာင္ ထည့္အိပ္တာ။ ကိုယ့္အိမ္မွာဆို ေႀကာင္မႀကီးကတစ္ေကာင္ ေႀကာင္သားေလးေတြဆို ငါးေကာင္ေတာင္မွ အဲဒါကိုယ္နဲ႔တအတူတူအိပ္ႀကတာ” စသည္ျဖင့္…
အမွန္ေတာ့ က်ြန္ေတာ္႕သူငယ္ခ်င္းက ခ်စ္သူအလိုကိုလိုက္၍ေျပာခ်င္းျဖစ္၏။ မည္သို႔ျဖစ္သြားသည္ မသိခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္လမ္းခြဲခ်င္းသို႔ေရာက္ရေလ၏။ ကၽြႏု္ပ္သူငယ္ခ်င္းမွာကား သူ႔ရဲ့ခ်စ္သူ ျဖဴက ေႀကာင္အလြန္ခ်စ္သူဟူ၍ သူလည္းခ်စ္တတ္ေအာင္ႀကိဳးစားရင္းကပင္ ဤအျဖစ္သို႔ေရာက္လာခဲ့ရ၏။
ဇာတ္ေပါင္းခ်ဳပ္ေသာ္….
ကြ်ႏု္ပ္သူငယ္ခ်င္းက သူရဲ့ခ်စ္သူျဖဴမွာ ေႀကာင္ကိုမုန္းေသာ ေကာင္မေလးျဖစ္မွန္းသိခြင္႔မရလိုက္ေပ……
“ႏူးညံ့တဲ့လက္ဖ၀ါးေလးေတြနဲ႔
ငါ့ေျခေထာင္ေပၚတင္လာတယ္…
ႏွာေငြ႔ေလးမႈတ္ျပီးငါ့ပါးျပင္ကို ကပ္တယ္…
ႀကည္စိမ္းလဲ့မ်က္လံုးေတြက
ငါ့ကိုေျပာတယ္
အျပင္ကိုထြက္ခြင္႔ျပဳပါတဲ့
မင္းက ဘယ္တုန္းက ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ အျပင္ထြက္ခြင့္ေတာင္းသြားတာလဲ ျဖဴရယ္”
“ခ်စ္ေလးကိုယ့္ဆီလာစမ္း။ ကိုႀကီးကို ခ်စ္လား။ ကိုႀကီးကခ်စ္လိုက္တာ။ ေစ်းကျပန္လာရင္အစာေကာင္းေကာင္း၀ယ္လာခဲ့မယ္ေနာ္ ”
သူငယ္ခ်င္းေရ လြန္တာရိွရင္ေတာ့………………………
၀ႏၲာမိ (စိတ္ေစရာ)
တံခါးကို ကုတ္ျခစ္ေနေသာအသံ
“ ေဟ့ ဘယ္သူတုန္းဟ … ဟာ….ငါ႕နဲ႕“
က်ြႏု္ပ္တံခါးဖြင့္အႀကည့္ ဘယ္သူ႕ကိုမွ မေတြ႔ရ။ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းႀကားမွ ေျပး၀င္သြားေသာအရာ။
“ငါ့အေကာင္ေလးက သူတို႔အားလံုးႀကားထဲမွာ အသန္ဆံုး… အထြားဆံုးပဲ၊ ငါ့လက္ထဲေရာက္တဲ့ အေကာင္ကေတာ့ ကံအေကာင္းဆံုးပဲ”
“ ခ်စ္ေလးလာစမ္း မင္းကို ကိုႀကီးက အရမ္းခ်စ္တာကြ၊ ခ်စ္ေလးသိလား“
ေျပာလုိက္နမ္းလိုက္နဲ႔။ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္က်ီစယ္ေနႀကျခင္းမဟုတ္၊ က်ြႏု္ပ္၏ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ ေၾကာင္ေလးတစ္ေကာင္ ျဖစ္၏။
တစ္ေန႔သ၌
ရန္ကုန္ျမိဳ႕ ခေရပင္လမ္းခြဲေနရာ၌ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး ရယ္ရယ္ေမာေမာႏွင့္လမ္းေလွ်ာက္လာၾက၏။ လမ္းကလည္းႀကမ္းလိုက္တာလြန္ပါေရာ၊ ေနကလည္းပူ၊ လမ္းကလည္းႀကမ္း၊ အမိႈက္ဆိုတာကေတာ့ေျပာမေနနဲ႔ေနရာအႏွံ႕။ သူတို႔ကေတာ့ ဒါေတြကို သတိထားမိမယ္မထင္။
က်ြႏု္ပ္ကေတာ့ သူတို႔ေနာက္မွကပ္ျပီး ပါလာ၏။ ကြ်ႏု္ပ္လည္း ကိုယ့္စိတ္ကူႏွင့္ကိုယ္။ အိမ္ျပန္ရန္ေျခလွမ္းက်ဲႀကီးမ်ားႏွင့္။ (တစ္ခန္းရပ္)
မဂၤလာဒံု-ဆူးေလ ဘတ္စ္ကားေပၚတြင္ က်ြႏ္ုပ္၏ ထုိသူငယ္ခ်င္းႏွင့္ သူ၏ခ်စ္သူဟုထင္ရေသာ ေကာင္မေလး။
“ကားကလဲဗ်ာ က်ပ္လိုက္တာမွ လြန္ေရာ”
သို႔ေသာ္
က်ြႏ္ုပ္သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ သူ႔ေကာင္မေလး ၾကားတြင္ေတာ့ ကေလးတစ္ေယာက္စာ ေနရာလြတ္ေန၏။ တိုက္ဆိုင္လိုက္တာမ်ားဗ်ာ က်ြန္ေတာ္လည္း အဲဒီလြတ္ေနတဲ့ေနရာကို သတိထားမိလိုက္တယ္ဗ်။
“အမေလးကားသမားကလည္း အေမာင္းၾကမ္းလိုက္တာေတာ္ ”
“ဟုတ္ပါ့ေတာ္ အမဲဖ်က္ေနတာၾကလို့ ”
စသည္ျဖင့္ခရီးသည္မ်ားတစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ေျပာေနႀကခ်ိန္မွာပဲ မေမ်ွာ္လင့္ထားေသာ စကားတစ္ခြန္းႀကားလိုက္ရ၏။
“ကို…အသားယူမယ္မႀကံနဲ႔ေနာ္ ထပ္မတိုးနဲ႔ေတာ့။ လက္ကိုဟိုဘက္ျပန္ေရႊ႕” ဟူ၍ျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းက ကားဘရိတ္အုပ္ခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနသူတစ္ေယာက္။
(တစ္ခန္းရပ္)
“ကို တိရိစၧာန္ခ်စ္တတ္လားဟင္ ျဖဴကေႀကာင္ေလးေတြကို သိပ္ခ်စ္တာ”
ကၽြန္ေတာ့သူငယ္ခ်င္းက အမွန္ေတာ့ က်ားက်ားယားယားနဲ႕ ေယာက်္ားပီသသူတစ္ေယာက္ပါ။ သတ္ရဲျဖတ္ရဲ ေသေသေက်ေက် ဆိုတဲ့လူမ်ိဳး။ အခုေတာ့ ဒုကၡေရာက္ျပီ
“ဟင္ျဖဴကလဲကြာ ခ်စ္တတ္ေရာလားကြာ ကိုယ္ဆိုရင္ အိပ္ယာထဲေတာင္ ထည့္အိပ္တာ။ ကိုယ့္အိမ္မွာဆို ေႀကာင္မႀကီးကတစ္ေကာင္ ေႀကာင္သားေလးေတြဆို ငါးေကာင္ေတာင္မွ အဲဒါကိုယ္နဲ႔တအတူတူအိပ္ႀကတာ” စသည္ျဖင့္…
အမွန္ေတာ့ က်ြန္ေတာ္႕သူငယ္ခ်င္းက ခ်စ္သူအလိုကိုလိုက္၍ေျပာခ်င္းျဖစ္၏။ မည္သို႔ျဖစ္သြားသည္ မသိခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္လမ္းခြဲခ်င္းသို႔ေရာက္ရေလ၏။ ကၽြႏု္ပ္သူငယ္ခ်င္းမွာကား သူ႔ရဲ့ခ်စ္သူ ျဖဴက ေႀကာင္အလြန္ခ်စ္သူဟူ၍ သူလည္းခ်စ္တတ္ေအာင္ႀကိဳးစားရင္းကပင္ ဤအျဖစ္သို႔ေရာက္လာခဲ့ရ၏။
ဇာတ္ေပါင္းခ်ဳပ္ေသာ္….
ကြ်ႏု္ပ္သူငယ္ခ်င္းက သူရဲ့ခ်စ္သူျဖဴမွာ ေႀကာင္ကိုမုန္းေသာ ေကာင္မေလးျဖစ္မွန္းသိခြင္႔မရလိုက္ေပ……
“ႏူးညံ့တဲ့လက္ဖ၀ါးေလးေတြနဲ႔
ငါ့ေျခေထာင္ေပၚတင္လာတယ္…
ႏွာေငြ႔ေလးမႈတ္ျပီးငါ့ပါးျပင္ကို ကပ္တယ္…
ႀကည္စိမ္းလဲ့မ်က္လံုးေတြက
ငါ့ကိုေျပာတယ္
အျပင္ကိုထြက္ခြင္႔ျပဳပါတဲ့
မင္းက ဘယ္တုန္းက ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ အျပင္ထြက္ခြင့္ေတာင္းသြားတာလဲ ျဖဴရယ္”
“ခ်စ္ေလးကိုယ့္ဆီလာစမ္း။ ကိုႀကီးကို ခ်စ္လား။ ကိုႀကီးကခ်စ္လိုက္တာ။ ေစ်းကျပန္လာရင္အစာေကာင္းေကာင္း၀ယ္လာခဲ့မယ္ေနာ္ ”
သူငယ္ခ်င္းေရ လြန္တာရိွရင္ေတာ့………………………
၀ႏၲာမိ (စိတ္ေစရာ)
Read more...
(၁) မယ့္လမ္းပါလား
>> Thursday, September 20, 2007
ပန္းနီလာ ေဗဒါ ဆင္သလို႔
ယဥ္လွတယ္ေလး၊
စုန္ခ်ည္ ဆန္ခ်ည္နဲ႔
ဒီေခ်ာင္းေရ ေဗဒါလမ္းမွာ
တန္းစီလို႔ေလး။
အို အခ်င္း က်ဴ႐ုိး႐ွင္
မေဗဒါ ျပာလဲ့လန္း၊ ကမ္း ကပ္မယ္ ျပင္၊
စံပယ္လွ ပြင့္ျဖဴစင္၊ ကမ္းခြင္က ငယ္ကၽြမ္း၊
သူ႔လိပ္ျပာ ၿခံအရံနဲ႔
သူစံရာ သူ ေပ်ာ္ေမြ႔၊ ေျပးေတြ႔ခ်င္စမ္း တဲ့။
ေတြ႕ခ်င္တဲ့ ေစတနာရယ္၊
ငယ္ကၽြမ္းေဆြ ၀မ္းေ၀ေတး ေပမို႔
ေအးခ်ိဳလွတယ္။
လိပ္ျပာက ၀တ္ရည္သယ္၊ စံပယ္က မအား
ပြင့္ဖူးတေ၀ေ၀နဲ႔
ဒီေခ်ာင္းေရ ေဗဒါလမ္း၊ မယ့္လမ္းပါလား။
အို အခ်င္း က်ဴ႐ုိး႐ွင္
မေဗဒါ ျပာလဲ့လန္း၊ ကမ္းကပ္ျပန္ခ်င္၊
ဟိုအေကြ႕မွာလ
ကိုရင္ေဖ့ ခ်စ္ေရစင္၊ ပ်ိဳခင္ရဲ႕အႏြဲ႔၊
ပ်ိဳ႕လက္မွာ မယ္ေဗဒါက
ပ်ိဳ႕မ်က္ႏွာ ခ်စ္အံု႔ပုန္းကို ၿပံဳးၾကည့္ခ်င္ငဲ့ တဲ့။
ၾကည့္ခ်င္တဲ့ ေစတနာရယ္၊
သနားဖြယ္ ခ်စ္ဖြယ္ေတးေပမို႔
ေအးခ်ိဳလွတယ္၊
ခ်စ္စႏုိးရယ္နဲ႔
ျမစ္႐ုိးက အျပာျခယ္ကို
ပ်ိဳႏွယ္ လိုက္ေလမလား၊
ပြင့္ဖူးတေ၀ေ၀နဲ႔
ဒီေခ်ာင္းေရ ေဗဒါလမ္း၊ မယ့္လမ္းပါလား။
ယဥ္လွတယ္ေလး၊
စုန္ခ်ည္ ဆန္ခ်ည္နဲ႔
ဒီေခ်ာင္းေရ ေဗဒါလမ္းမွာ
တန္းစီလို႔ေလး။
အို အခ်င္း က်ဴ႐ုိး႐ွင္
မေဗဒါ ျပာလဲ့လန္း၊ ကမ္း ကပ္မယ္ ျပင္၊
စံပယ္လွ ပြင့္ျဖဴစင္၊ ကမ္းခြင္က ငယ္ကၽြမ္း၊
သူ႔လိပ္ျပာ ၿခံအရံနဲ႔
သူစံရာ သူ ေပ်ာ္ေမြ႔၊ ေျပးေတြ႔ခ်င္စမ္း တဲ့။
ေတြ႕ခ်င္တဲ့ ေစတနာရယ္၊
ငယ္ကၽြမ္းေဆြ ၀မ္းေ၀ေတး ေပမို႔
ေအးခ်ိဳလွတယ္။
လိပ္ျပာက ၀တ္ရည္သယ္၊ စံပယ္က မအား
ပြင့္ဖူးတေ၀ေ၀နဲ႔
ဒီေခ်ာင္းေရ ေဗဒါလမ္း၊ မယ့္လမ္းပါလား။
အို အခ်င္း က်ဴ႐ုိး႐ွင္
မေဗဒါ ျပာလဲ့လန္း၊ ကမ္းကပ္ျပန္ခ်င္၊
ဟိုအေကြ႕မွာလ
ကိုရင္ေဖ့ ခ်စ္ေရစင္၊ ပ်ိဳခင္ရဲ႕အႏြဲ႔၊
ပ်ိဳ႕လက္မွာ မယ္ေဗဒါက
ပ်ိဳ႕မ်က္ႏွာ ခ်စ္အံု႔ပုန္းကို ၿပံဳးၾကည့္ခ်င္ငဲ့ တဲ့။
ၾကည့္ခ်င္တဲ့ ေစတနာရယ္၊
သနားဖြယ္ ခ်စ္ဖြယ္ေတးေပမို႔
ေအးခ်ိဳလွတယ္၊
ခ်စ္စႏုိးရယ္နဲ႔
ျမစ္႐ုိးက အျပာျခယ္ကို
ပ်ိဳႏွယ္ လိုက္ေလမလား၊
ပြင့္ဖူးတေ၀ေ၀နဲ႔
ဒီေခ်ာင္းေရ ေဗဒါလမ္း၊ မယ့္လမ္းပါလား။
အို အခ်င္း က်ဴ႐ုိး႐ွင္
မေဗဒါ ျပာလဲ့လန္း၊ ကမ္းကပ္ျပန္ခ်င္၊
ထီးေတာ္က တခၽြင္ခၽြင္၊ ကြင္းျပင္က ဘုရား၊
ေနမင္းခ်ိဳခ်ိန္တန္ေပါ့
နိဗၺန္ကို စိတ္ႀကံကူး၊ ဖူးလ်င္လ်က္သား တဲ့။
ဖူးခ်င္တဲ့ ေစတနာရယ္၊
နိဗၺိႏၵာ ဂီတာေတးေပမို႔၊ ေအးခ်ိဳလွတယ္၊
ကၽြတ္ဆုကို ရြယ္၊ လြယ္ပါေတာ့ အရ၊
ပြင့္ဖူးတေ၀ေ၀နဲ႔
ဒီေခ်ာင္းေရ ေဗဒါလမ္း၊ မယ့္လမ္း သာပါ့။
ေခ်ာင္းေရက ေဖာင္၊ ေတာင္ေလက ေသြး၊
ရြက္လင္းယဥ္ ၿမိဳင္ၿမိဳင္နဲ႔
ပန္းတိုင္ကို ပန္းခိုင္ ဆိုက္ေအာင္
အားစိုက္ပါေလး။
ေဇာ္ဂ်ီ
မဂၤလာနံနက္ခင္းပါ။
မဂၤလာနံနက္ခင္းပါ။
၂၈၊ ၾသဂုတ္လ၊၂၀၀၇။
နံနက္ ၆ နာရီ ၃၀ မိနစ္ခန္႔။
ေမာ္စကိုၿမိဳ႕။
ဘ၀အေဖာ္
>> Wednesday, September 19, 2007
အခ်စ္အိုးေလးတစ္လံုး
ျပင္ဆင္ေနမိတဲ႕ ကြ်န္ေတာ့္မွာ
ဘ၀ဟင္းတစ္အိုး
တူးသြားခဲ႕ရတယ္။
အခ်စ္ဟင္းအိုးေလး
ႏူးနပ္သြားတဲ႕အခ်ိန္မွာေတာ့
ထမင္းစားအေဖာ္ကမရိွေတာ့ဘူးေလ။
အဲဒီခ်ိန္ကစလို႕
အိုးလက္မဲ႕ကြ်န္ေတာ့္မွာ
ဆိုင္မွာပဲ စားျဖစ္ခဲ႕တာ
ကြ်န္ေတာ့္သြားေတြ
အသားမ၀ါးႏိုင္ေတာ့တဲ႕ အထိေပါ့။ ။
(ဟင္းအိုးတူးတတ္တဲ႕ ကြ်န္ေတာ့္ေရာင္းရင္းႀကီးအတြက္)
ေမာင္ျဖဴ
Read more...
ကပြဲအၿပီးမွာ
>> Tuesday, September 18, 2007
ကပြဲအၿပီးမွာ
လဲ့(ဗ္) နီကိုလိုက္ရယ္ဗစ္(ခ်္) ေတာ္(လ္)စတိုးအိ
- ခင္ဗ်ားတို႔က ေျပာၾကတယ္ လူဆိုတာက မိမိကိုယ္ကိုဘယ္အရာေတြက ေကာင္းတယ္၊ ဘယ္အရာေတြက ဆိုးတယ္ဆိုတာကို နားလည္ဖို႔ခက္တယ္လို႔၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူ႔ေလာကမွာ အရာအားလုံးဟာ ဒီေလာကႀကီးရဲ႕ ၀ါးမ်ိဳမႈကိုခံလိုက္ရတာ၊ ၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္အျမင္ကေတာ့ အရာအားလုံးအား သူ႔အလိုလိုျဖစ္လာတာ။ -လူအမ်ားကေလးစားရတဲ့ အီဗန္ ဗာစီလီရယ္ဗစ္(ခ်္) က ေျပာတယ္။- ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀တစ္ခုလုံးဟာ တစ္ခုေသာညမွာ ေျပာင္းလဲခဲ့တယ္။
ကြ်န္ေတာ္ အေတာ့္ကိုစြဲစြဲလမ္းလမ္းကိုခ်စ္ခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္ခဲ့တာေတြ မနည္းပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီတစ္ႀကိမ္ကေတာ့ အေတာ့္ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ခ်စ္ခဲ့တာပါ။ ဗာရန္႔ကာ က အသက္ ၁၈-ႏွစ္ေလာက္ေပါ့။ အလြန္႔ကို စြဲမက္စရာေကာင္းတာပါ။ အရပ္အေမာင္းကသြယ္လ်လ်၊ တင့္တယ္လွပတဲ့အခ်ိဳးအဆစ္နဲ႔၊ က်က္သေရကလည္း႐ွိ၊တကယ့္ကို နန္းဆန္ဆန္လွတာပါ။ အဲဒီတုန္းက ကြ်န္ေတာ္က နယ္တကၠသိုလ္တစ္ခုမွာ ေက်ာင္းသားေပါ့၊ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတယ္၊ လူခ်စ္လူခင္ေပါမ်ားတဲ့ လူခန္႔တစ္ေယာက္ေပါ့၊ ၿပီးေတာ့ ေငြေၾကးလည္းအေတာ္အတန္ရွိသေပါ့ေလ။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ သိပ္ကိုလွတဲ့ျမင္းတစ္ေကာင္လည္းရွိရဲ႕၊ မိန္းမပ်ိဳေတြနဲ႔ေတာင္ေတြေပၚကေန ႏွင္းေလ်ာစီးတဲ့အခါလည္းစီးရဲ႕၊ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ ေသာက္လိုက္စားလိုက္လည္း ေနတာေပါ့ေလ။ ကြ်န္ေတာ္က အကလည္းေကာင္း၊ ႐ုပ္ရည္ကလည္း မဆိုးလွဘူးေပါ့ေလ။
မာစလဲညီဆာပြဲေတာ္ၿပီးကာနီးရက္တစ္ရက္မွာ အဲဒီနယ္ အုပ္ခ်ဳပ္သူ၊ စိတ္ႏွလုံးေကာင္းတဲ့ အဖိုးႀကီးပါ၊ ခ်မ္းသာၿပီး ဧည့္၀တ္သိပ္ေက်တဲ့သူေပါ့၊ သူက ကပြဲက်င္းပေပးတယ္။ တီးမႈတ္တဲ့သူေတြကေတာ့ နာမည္ႀကီးေတြပါ၊ နယ္ပိုင္ႀကီးရဲ႕ လယ္သမားေတြထဲကပါပဲ၊စားေသာက္ပြဲဆိုတာကလည္း ခမ္းခမ္းနားနားနဲ႔ ႐ွန္ပိန္ဆိုတာက ပင္လယ္ႀကီးမ်ားသြန္ေမွာက္ထားသလားထင္ရရဲ႕။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ၀ိုင္မေသာက္ဘဲ အခ်စ္စိတ္နဲ႔ကို မူးေနပါၿပီ။ ကတယ္ဆိုတာကလည္း ေမာလို႔ပန္းလို႔ လဲက်သြားမေလာက္ပါပဲ၊ သိတဲ့အတိုင္းပါပဲ ဗာရန္႔ကာနဲ႔ပဲ ရသေလာက္အခြင့္အလမ္း႐ွာၿပီး တြဲကတာေပါဗ်ာ။ သူမကေတာ့ ပန္းႏုေရာင္ခါးႀကိဳးေလးပါတဲ့ အျဖဴေရာင္၀တ္စုံနဲ႔၊ အျဖဴေရာင္လက္အိတ္ပါးပါးေလးလဲ ၀တ္လို႔ေပါ့၊ အဲ အျဖဴေရာင္ဖဲသား အကဖိနပ္ကေလးလဲ စီးထားတာ။ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းတင္မဟုတ္ပါဘူး၊ အားလုံးက သူမကို ၀ိုင္းၿပီးေငးၾကတာပါ၊ သူမအလွက အားလုံးကို ေမွးမွိန္ေစေပမယ့္ အမ်ိဴးသားေတြေရာ၊ အမ်ိဳးသမီးေတြေရာ အားလုံးက ခ်စ္ၾကတာပါ။ ကြ်န္ေတာ္ကပဲ သူမနဲ႔ အမ်ားဆုံးတြဲၿပီးကတာ၊ အခ်ိန္ေတြ ဘယ္လိုကုန္သြားတယ္ဆိုတာေတာင္သတိမထားမိပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ အေပ်ာ္ဆုံးလူသားေပါ့ေလ၊ ဧဒင္ဥယ်ာဥ္ထဲေရာက္ေနသလားေအာက္ေမ့မိတယ္၊ သိပ္ကိုၾကင္နာယုယေနလိုက္တာ ကြ်န္ေတာ္ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ့္ကို မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဘယ္လိုေျပာရပါ့၊ လူ႔ျပည္ကမဟုတ္ဘဲ အခ်စ္ျပည္ကမ်ား ေမြဖြားလာခဲ့တယ္လို႔ထင္ရရဲ့၊ ႐ုန္႔ရင္းၾကမ္းတမ္းတယ္ဆိုတာကုိ လုံး၀နားမလည္တဲ့၊ ႏူးည့ံၾကင္နာတာတစ္ခုတည္းသာကိုသိတဲ့ ထူးဆန္းေထြလာလူႀကီးကုိျဖစ္လို႔။
-ဗာရန္႔ကာ- ဒီလာပါဦး။ ဧည့္ခံပြဲ႐ွင္ရဲ႕ အသံခပ္က်ယ္က်ယ္ကိုၾကားလိုက္ရတယ္။- အေဖနဲ႔စကားေျပာရင္း လာကပါဦး။
ဗာရန္႔ကာအေဖဆိုတာက ခန္႔ညားၿပီး၊ ေလးစားစရာေကာင္းတဲ့၊ အရပ္အေမာင္းေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းနဲ႔၊ ႏုပ်ိဳဖ်တ္လတ္ေနတဲ့ အသက္ခပ္ႀကီးႀကီးတစ္ေယာက္ပါ။ သူ႔မ်က္ႏွာက ပန္းေသြးေရာင္ေတာက္ေနၿပီး၊ အျဖဴေရာင္ႏႈတ္ခမ္းေမႊးေတြဆို အေပၚကိုေကာ့ျပန္ေနတာ။ နားသယ္ေမႊးေတြဆိုလည္း ႏႈတ္ခမ္းေမြးေတြဆီကို သြယ္တန္းလို႔၊ နဖူးနားကဆံေတြဆိုလည္း ေ႐ွ႕ကိုမ်ား ေကာ့ျပန္လို႔၊ ခပ္႐ႊင္႐ႊင္စြဲေဆာင္ႏိုင္စြမ္း႐ွိတဲ့ အၿပဳံးေတြရယ္၊ တဖ်တ္ဖ်တ္အေရာင္လက္ေနတဲ့ မ်က္လုံးေတြရယ္နဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းေတြကဆို သူ႔သမီးအတုိင္းပဲ။ ခန္႔ညားက်ယ္ျပန္႔တဲ့ ရင္ကို စစ္တပ္မွာအတိုင္းမတ္မတ္ေနတာရယ္၊ ေတာင့္တင္းသန္မာတဲ့ ပုခုံးေတြရယ္၊ ႐ွည္လ်ားသန္မာတဲ့ေျခေထာက္ေတြရယ္နဲ႔ ေပါင္းစပ္လိုက္ေတာ့ ဆုတံဆိပ္အနည္းငယ္ခ်ိတ္ဆြဲထားေပမယ့္ အလြန္႔ကိုခန္႔ညားတည္ၾကည္လွပါတယ္။
ဗိုလ္မႈး က ဘယ္လိုကရတယ္ဆိုတာေမ့ကုန္ၿပီ - လို႔ေျပာရင္း ျငင္းပါေသးတယ္၊ ဒီလိုပဲ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ခပ္ၿပဳံးၿပံဳးနဲ႔ပဲ ညာလက္ကို ခႏၶာကိုယ္ဘယ္ဖက္ ဟန္ပါပါထုတ္လိုက္ၿပီးေတာ့၊ ဘယ္ဖက္ဓားအိမ္ထဲက ဓား႐ွည္ကိုဆြဲႏႈတ္၊ အခိုင္းေစလုလင္ေလးကို ဓားလွမ္းေပးၿပီး၊ သမီးလက္ကို အသာဆြဲၿပီး ကဖို႔ ေျခႏွစ္ဖက္ကိုေထာင့္မွန္ထားၿပီး ဂီတေတးသြားအလိုက္ကို ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းထြားက်ိဳင္းတဲ့ခႏၶာကိုယ္ႀကီး ကပြဲခန္းမတစ္ခြင္မွာ ညင္ညင္သာသာ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေပ်ာင္းနဲ႔ ကပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ခ်စ္ခင္စြဲမက္တာထက္ စိတ္၀င္တစားနဲ႔ကို သူတို႔ကတာကိုလိုက္ၾကည့္မိပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အ၀တ္အစားလဲၿပီး အံ့စရာေတြေတြ႔ခဲ့ျမင္ခဲ့ရတာေတြကို အိပ္မက္လားေအာက္ေမ့ၿပီး အေပ်ာ္ေတြလြန္၊ ဘယ္လိုမွကို အိပ္လို႔မရပါဘူး။ အေပၚ႐ုံကုတ္အက္်ီကို ထ၀တ္၊ လမ္းမဖက္ကို ထြက္ခဲ့ပါေရာ။
သူမတို႔အိမ္႐ွိတဲ့ ကြင္းျပင္က်ယ္ဖက္ကို ေရာက္ေတာ့ ဘာမွန္းမသိတဲ့ ခပ္မဲမဲ၊ အုပ္အုပ္ႀကီးကိုေတြ႔ၿပီး၊ အဲဒီဆီကေန ပေလြသံေတြ၊ ဗုံသံေတြၾကားရပါေလေရာ။ တကယ့္ကို ေၾကာက္လန္႔စရာ ေတးသံေတြပါ။ ေျခလွမ္းတစ္ရာေလာက္လဲ လွမ္းမိေရာ၊ ျမဴေတြဆိုင္းေနတဲ့အထဲကေန မည္းေမွာင္ေနတဲ့လူေတြကိုခြဲျခားၿပီးျမင္ရပါတယ္။ အနက္ေရာင္စစ္၀တ္စုံေတြ၀တ္ထားတဲ့ စစ္သားေတြ အတန္းလိုက္၊အတန္းလိုက္နဲ႔ ဟိုဖက္ဒီဖက္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၿပီး ရပ္ေနၾကတာပါ။ ေသနတ္ေတြကို ေျခမွာကပ္ၿပီး လုံး၀ကို မလႈပ္မယွတ္ပါ။ တန္းစီၿပီးရပ္ေနတဲ့ စစ္သားေတြရဲ႕ အလယ္လမ္းေၾကာင္းကေန ေၾကာက္မက္ထိတ္လန္႔စရာတစ္ခုက ကြ်န္ေတာ္႐ွိတဲ့ဖက္ကို နီးကပ္လာပါတယ္။ ခႏၶာကိုယ္အေပၚပိုင္းဗလာက်င္းၿပီး ႀကိဴးနဲ႔ခ်ီတုတ္ထားတဲ့လူတစ္ေယာက္ကို လက္နက္ကိုင္စစ္သားႏွစ္ေယာက္က ဖမ္းသယ္လာပါတယ္။ သူတို႔အနားမွာ အရပ္႐ွည္႐ွည္၊စစ္အကၤ်ီ၀တ္ၿပီး စစ္ဦးထုပ္ေဆာင္းထားတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ရင္းရင္းႏွီးႏွီး႐ွိတယ္လို႔ယူဆရတဲ့ ပုံပန္း႐ွိတဲ့လူတစ္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးပါလာပါတယ္။ အျဖဴေရာင္ႏႈတ္ခမ္းေမြးေတြ၊ ဆံေတြျဖဴေနတဲ့ ပန္းႏုေရာင္မ်က္ႏွာပိုင္႐ွင္ ဗာရန္႔ကာရဲ႕ အေဖႀကီးပါ။
႐ိုက္လိုက္တိုင္း၊႐ိုက္လိုက္တိုင္း ျပစ္ဒဏ္ခံရတဲ့သူက ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ အံႀကိတ္ထားတဲ့ မ်က္ႏွာကို ႐ိုက္ခ်က္က်လာမည့္ဖက္ကို လွည့္ၾကည့္ၿပီး အႀကိမ္ႀကိမ္ေအာ္ၿပီးေျပာပါတယ္။ - သူငယ္ခ်င္းတုိ႔ ၾကင္နာသနားၾကပါဦး။ - ျပစ္ဒဏ္ေပးခံရတဲ့သူရဲ႕ ေက်ာကုန္းကို ကြ်န္ေတာ္ကျမင္ရပါတယ္။ အညိဳအမဲစြဲကာ၊စုတ္ျပတ္ၿပီး ေသြးေတြနီနီရဲရဲနဲ႔ ႐ႊဲၿပီးေတာ့ တကယ့္ကို အသားစိုင္ေတြပဲ့ထြက္လို႔ပါ။ ႐ုတ္ခ်ည္း ဗိုလ္မႈးက ရပ္လိုက္ၿပီးေတာ့ စစ္သားတစ္ေယာက္နားကို ကပ္သြားလိုက္ပါတယ္။
- ေအး မင္းကို သာသာေလးပြတ္သတ္ေပးရမယ္- ေဒါႀကီးေမာႀကီးနဲ႔ ေျပာတဲ့အသံကို ကြ်န္ေတာ္ၾကားလိုက္တယ္။ - ေခ်ာဆီသုတ္သလိုလုပ္ဦးမွာလားကြ ေဟ့ ေျပာစမ္း။- ဆိုၿပီး ဗိုလ္မႈးက လက္အိတ္၀တ္ထားတဲ့ သူ႔လက္ႀကီးနဲ႔ ေၾကာက္လန္႔ေနတဲ့ စစ္သားကို ႐ိုက္ခ်လိုက္ပါတယ္။
......... အျပန္လမ္းတစ္ေလ်ာက္လုံး ကြ်န္ေတာ့္နားထဲမွာ တဒိမ္းဒိမ္း ဗုံသံနဲ႔၊ တစီစီ စစ္ပုေလြသံရယ္၊ ၿပီး - သူငယ္ခ်င္းတုိ႔ ၾကင္နာသနားၾကပါဦး။- ဆိုတဲ့အသံေတြသာၾကားေနရတာပါ။ ႏွလုံသားထဲမွာလည္း တဆစ္ဆစ္နဲ႔နာေနၿပီး၊ ရင္ထဲမွာလည္း စက္ဆုတ္႐ႊံၿပီး အန္ခ်င္သလိုကိုျဖစ္ေနတာပါ။ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး အိမ္ကိုျပန္ေရာက္ၿပီး၊ အိပ္ရာထဲဘယ္လိုေရာက္သြားမွန္းေတာင္ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီေန႔ကစၿပီး အခ်စ္စိတ္ဆိုတာလည္း တျဖည္းျဖည္းယုတ္ေလ်ာ့က်ဆင္းသြားတာပါ။ အၿပဳံးမ်က္ႏွာေလးနဲ႔ ဗာရန္႔ကာ ကိုစိတ္ကူးထဲေတြးလိုက္တုိင္း အခုအခ်ိန္ထိ ဗိုလ္မႈးကိုပဲ ေျပးေျပးျမင္ၿပီး ေနရထိုင္ရတာ ကိုးလို႔ကန္႔လန္႔နဲ႔ မအီမသာႀကီးျဖစ္ျဖစ္လာတာပါ။ အခ်စ္စိတ္ဆိုတာကလည္း ကြ်န္ေတာ့္ဆီမွာ လုံး၀ကို သုညအေနအထားကို ေရာက္သြားေတာ့တာပါပဲ။
လဲ့(ဗ္) နီကိုလိုက္ရယ္ဗစ္(ခ်္) ေတာ္(လ္)စတိုးအိ
ျမန္မာျပန္-ဇနိ
Read more...
လဲ့(ဗ္) နီကိုလိုက္ရယ္ဗစ္(ခ်္) ေတာ္(လ္)စတိုးအိ
- ခင္ဗ်ားတို႔က ေျပာၾကတယ္ လူဆိုတာက မိမိကိုယ္ကိုဘယ္အရာေတြက ေကာင္းတယ္၊ ဘယ္အရာေတြက ဆိုးတယ္ဆိုတာကို နားလည္ဖို႔ခက္တယ္လို႔၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူ႔ေလာကမွာ အရာအားလုံးဟာ ဒီေလာကႀကီးရဲ႕ ၀ါးမ်ိဳမႈကိုခံလိုက္ရတာ၊ ၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္အျမင္ကေတာ့ အရာအားလုံးအား သူ႔အလိုလိုျဖစ္လာတာ။ -လူအမ်ားကေလးစားရတဲ့ အီဗန္ ဗာစီလီရယ္ဗစ္(ခ်္) က ေျပာတယ္။- ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀တစ္ခုလုံးဟာ တစ္ခုေသာညမွာ ေျပာင္းလဲခဲ့တယ္။
ကြ်န္ေတာ္ အေတာ့္ကိုစြဲစြဲလမ္းလမ္းကိုခ်စ္ခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္ခဲ့တာေတြ မနည္းပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီတစ္ႀကိမ္ကေတာ့ အေတာ့္ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ခ်စ္ခဲ့တာပါ။ ဗာရန္႔ကာ က အသက္ ၁၈-ႏွစ္ေလာက္ေပါ့။ အလြန္႔ကို စြဲမက္စရာေကာင္းတာပါ။ အရပ္အေမာင္းကသြယ္လ်လ်၊ တင့္တယ္လွပတဲ့အခ်ိဳးအဆစ္နဲ႔၊ က်က္သေရကလည္း႐ွိ၊တကယ့္ကို နန္းဆန္ဆန္လွတာပါ။ အဲဒီတုန္းက ကြ်န္ေတာ္က နယ္တကၠသိုလ္တစ္ခုမွာ ေက်ာင္းသားေပါ့၊ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတယ္၊ လူခ်စ္လူခင္ေပါမ်ားတဲ့ လူခန္႔တစ္ေယာက္ေပါ့၊ ၿပီးေတာ့ ေငြေၾကးလည္းအေတာ္အတန္ရွိသေပါ့ေလ။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ သိပ္ကိုလွတဲ့ျမင္းတစ္ေကာင္လည္းရွိရဲ႕၊ မိန္းမပ်ိဳေတြနဲ႔ေတာင္ေတြေပၚကေန ႏွင္းေလ်ာစီးတဲ့အခါလည္းစီးရဲ႕၊ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ ေသာက္လိုက္စားလိုက္လည္း ေနတာေပါ့ေလ။ ကြ်န္ေတာ္က အကလည္းေကာင္း၊ ႐ုပ္ရည္ကလည္း မဆိုးလွဘူးေပါ့ေလ။
မာစလဲညီဆာပြဲေတာ္ၿပီးကာနီးရက္တစ္ရက္မွာ အဲဒီနယ္ အုပ္ခ်ဳပ္သူ၊ စိတ္ႏွလုံးေကာင္းတဲ့ အဖိုးႀကီးပါ၊ ခ်မ္းသာၿပီး ဧည့္၀တ္သိပ္ေက်တဲ့သူေပါ့၊ သူက ကပြဲက်င္းပေပးတယ္။ တီးမႈတ္တဲ့သူေတြကေတာ့ နာမည္ႀကီးေတြပါ၊ နယ္ပိုင္ႀကီးရဲ႕ လယ္သမားေတြထဲကပါပဲ၊စားေသာက္ပြဲဆိုတာကလည္း ခမ္းခမ္းနားနားနဲ႔ ႐ွန္ပိန္ဆိုတာက ပင္လယ္ႀကီးမ်ားသြန္ေမွာက္ထားသလားထင္ရရဲ႕။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ၀ိုင္မေသာက္ဘဲ အခ်စ္စိတ္နဲ႔ကို မူးေနပါၿပီ။ ကတယ္ဆိုတာကလည္း ေမာလို႔ပန္းလို႔ လဲက်သြားမေလာက္ပါပဲ၊ သိတဲ့အတိုင္းပါပဲ ဗာရန္႔ကာနဲ႔ပဲ ရသေလာက္အခြင့္အလမ္း႐ွာၿပီး တြဲကတာေပါဗ်ာ။ သူမကေတာ့ ပန္းႏုေရာင္ခါးႀကိဳးေလးပါတဲ့ အျဖဴေရာင္၀တ္စုံနဲ႔၊ အျဖဴေရာင္လက္အိတ္ပါးပါးေလးလဲ ၀တ္လို႔ေပါ့၊ အဲ အျဖဴေရာင္ဖဲသား အကဖိနပ္ကေလးလဲ စီးထားတာ။ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းတင္မဟုတ္ပါဘူး၊ အားလုံးက သူမကို ၀ိုင္းၿပီးေငးၾကတာပါ၊ သူမအလွက အားလုံးကို ေမွးမွိန္ေစေပမယ့္ အမ်ိဴးသားေတြေရာ၊ အမ်ိဳးသမီးေတြေရာ အားလုံးက ခ်စ္ၾကတာပါ။ ကြ်န္ေတာ္ကပဲ သူမနဲ႔ အမ်ားဆုံးတြဲၿပီးကတာ၊ အခ်ိန္ေတြ ဘယ္လိုကုန္သြားတယ္ဆိုတာေတာင္သတိမထားမိပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ အေပ်ာ္ဆုံးလူသားေပါ့ေလ၊ ဧဒင္ဥယ်ာဥ္ထဲေရာက္ေနသလားေအာက္ေမ့မိတယ္၊ သိပ္ကိုၾကင္နာယုယေနလိုက္တာ ကြ်န္ေတာ္ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ့္ကို မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဘယ္လိုေျပာရပါ့၊ လူ႔ျပည္ကမဟုတ္ဘဲ အခ်စ္ျပည္ကမ်ား ေမြဖြားလာခဲ့တယ္လို႔ထင္ရရဲ့၊ ႐ုန္႔ရင္းၾကမ္းတမ္းတယ္ဆိုတာကုိ လုံး၀နားမလည္တဲ့၊ ႏူးည့ံၾကင္နာတာတစ္ခုတည္းသာကိုသိတဲ့ ထူးဆန္းေထြလာလူႀကီးကုိျဖစ္လို႔။
-ဗာရန္႔ကာ- ဒီလာပါဦး။ ဧည့္ခံပြဲ႐ွင္ရဲ႕ အသံခပ္က်ယ္က်ယ္ကိုၾကားလိုက္ရတယ္။- အေဖနဲ႔စကားေျပာရင္း လာကပါဦး။
ဗာရန္႔ကာအေဖဆိုတာက ခန္႔ညားၿပီး၊ ေလးစားစရာေကာင္းတဲ့၊ အရပ္အေမာင္းေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းနဲ႔၊ ႏုပ်ိဳဖ်တ္လတ္ေနတဲ့ အသက္ခပ္ႀကီးႀကီးတစ္ေယာက္ပါ။ သူ႔မ်က္ႏွာက ပန္းေသြးေရာင္ေတာက္ေနၿပီး၊ အျဖဴေရာင္ႏႈတ္ခမ္းေမႊးေတြဆို အေပၚကိုေကာ့ျပန္ေနတာ။ နားသယ္ေမႊးေတြဆိုလည္း ႏႈတ္ခမ္းေမြးေတြဆီကို သြယ္တန္းလို႔၊ နဖူးနားကဆံေတြဆိုလည္း ေ႐ွ႕ကိုမ်ား ေကာ့ျပန္လို႔၊ ခပ္႐ႊင္႐ႊင္စြဲေဆာင္ႏိုင္စြမ္း႐ွိတဲ့ အၿပဳံးေတြရယ္၊ တဖ်တ္ဖ်တ္အေရာင္လက္ေနတဲ့ မ်က္လုံးေတြရယ္နဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းေတြကဆို သူ႔သမီးအတုိင္းပဲ။ ခန္႔ညားက်ယ္ျပန္႔တဲ့ ရင္ကို စစ္တပ္မွာအတိုင္းမတ္မတ္ေနတာရယ္၊ ေတာင့္တင္းသန္မာတဲ့ ပုခုံးေတြရယ္၊ ႐ွည္လ်ားသန္မာတဲ့ေျခေထာက္ေတြရယ္နဲ႔ ေပါင္းစပ္လိုက္ေတာ့ ဆုတံဆိပ္အနည္းငယ္ခ်ိတ္ဆြဲထားေပမယ့္ အလြန္႔ကိုခန္႔ညားတည္ၾကည္လွပါတယ္။
ဗိုလ္မႈး က ဘယ္လိုကရတယ္ဆိုတာေမ့ကုန္ၿပီ - လို႔ေျပာရင္း ျငင္းပါေသးတယ္၊ ဒီလိုပဲ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ခပ္ၿပဳံးၿပံဳးနဲ႔ပဲ ညာလက္ကို ခႏၶာကိုယ္ဘယ္ဖက္ ဟန္ပါပါထုတ္လိုက္ၿပီးေတာ့၊ ဘယ္ဖက္ဓားအိမ္ထဲက ဓား႐ွည္ကိုဆြဲႏႈတ္၊ အခိုင္းေစလုလင္ေလးကို ဓားလွမ္းေပးၿပီး၊ သမီးလက္ကို အသာဆြဲၿပီး ကဖို႔ ေျခႏွစ္ဖက္ကိုေထာင့္မွန္ထားၿပီး ဂီတေတးသြားအလိုက္ကို ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းထြားက်ိဳင္းတဲ့ခႏၶာကိုယ္ႀကီး ကပြဲခန္းမတစ္ခြင္မွာ ညင္ညင္သာသာ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေပ်ာင္းနဲ႔ ကပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ခ်စ္ခင္စြဲမက္တာထက္ စိတ္၀င္တစားနဲ႔ကို သူတို႔ကတာကိုလိုက္ၾကည့္မိပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အ၀တ္အစားလဲၿပီး အံ့စရာေတြေတြ႔ခဲ့ျမင္ခဲ့ရတာေတြကို အိပ္မက္လားေအာက္ေမ့ၿပီး အေပ်ာ္ေတြလြန္၊ ဘယ္လိုမွကို အိပ္လို႔မရပါဘူး။ အေပၚ႐ုံကုတ္အက္်ီကို ထ၀တ္၊ လမ္းမဖက္ကို ထြက္ခဲ့ပါေရာ။
သူမတို႔အိမ္႐ွိတဲ့ ကြင္းျပင္က်ယ္ဖက္ကို ေရာက္ေတာ့ ဘာမွန္းမသိတဲ့ ခပ္မဲမဲ၊ အုပ္အုပ္ႀကီးကိုေတြ႔ၿပီး၊ အဲဒီဆီကေန ပေလြသံေတြ၊ ဗုံသံေတြၾကားရပါေလေရာ။ တကယ့္ကို ေၾကာက္လန္႔စရာ ေတးသံေတြပါ။ ေျခလွမ္းတစ္ရာေလာက္လဲ လွမ္းမိေရာ၊ ျမဴေတြဆိုင္းေနတဲ့အထဲကေန မည္းေမွာင္ေနတဲ့လူေတြကိုခြဲျခားၿပီးျမင္ရပါတယ္။ အနက္ေရာင္စစ္၀တ္စုံေတြ၀တ္ထားတဲ့ စစ္သားေတြ အတန္းလိုက္၊အတန္းလိုက္နဲ႔ ဟိုဖက္ဒီဖက္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၿပီး ရပ္ေနၾကတာပါ။ ေသနတ္ေတြကို ေျခမွာကပ္ၿပီး လုံး၀ကို မလႈပ္မယွတ္ပါ။ တန္းစီၿပီးရပ္ေနတဲ့ စစ္သားေတြရဲ႕ အလယ္လမ္းေၾကာင္းကေန ေၾကာက္မက္ထိတ္လန္႔စရာတစ္ခုက ကြ်န္ေတာ္႐ွိတဲ့ဖက္ကို နီးကပ္လာပါတယ္။ ခႏၶာကိုယ္အေပၚပိုင္းဗလာက်င္းၿပီး ႀကိဴးနဲ႔ခ်ီတုတ္ထားတဲ့လူတစ္ေယာက္ကို လက္နက္ကိုင္စစ္သားႏွစ္ေယာက္က ဖမ္းသယ္လာပါတယ္။ သူတို႔အနားမွာ အရပ္႐ွည္႐ွည္၊စစ္အကၤ်ီ၀တ္ၿပီး စစ္ဦးထုပ္ေဆာင္းထားတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ရင္းရင္းႏွီးႏွီး႐ွိတယ္လို႔ယူဆရတဲ့ ပုံပန္း႐ွိတဲ့လူတစ္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးပါလာပါတယ္။ အျဖဴေရာင္ႏႈတ္ခမ္းေမြးေတြ၊ ဆံေတြျဖဴေနတဲ့ ပန္းႏုေရာင္မ်က္ႏွာပိုင္႐ွင္ ဗာရန္႔ကာရဲ႕ အေဖႀကီးပါ။
႐ိုက္လိုက္တိုင္း၊႐ိုက္လိုက္တိုင္း ျပစ္ဒဏ္ခံရတဲ့သူက ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ အံႀကိတ္ထားတဲ့ မ်က္ႏွာကို ႐ိုက္ခ်က္က်လာမည့္ဖက္ကို လွည့္ၾကည့္ၿပီး အႀကိမ္ႀကိမ္ေအာ္ၿပီးေျပာပါတယ္။ - သူငယ္ခ်င္းတုိ႔ ၾကင္နာသနားၾကပါဦး။ - ျပစ္ဒဏ္ေပးခံရတဲ့သူရဲ႕ ေက်ာကုန္းကို ကြ်န္ေတာ္ကျမင္ရပါတယ္။ အညိဳအမဲစြဲကာ၊စုတ္ျပတ္ၿပီး ေသြးေတြနီနီရဲရဲနဲ႔ ႐ႊဲၿပီးေတာ့ တကယ့္ကို အသားစိုင္ေတြပဲ့ထြက္လို႔ပါ။ ႐ုတ္ခ်ည္း ဗိုလ္မႈးက ရပ္လိုက္ၿပီးေတာ့ စစ္သားတစ္ေယာက္နားကို ကပ္သြားလိုက္ပါတယ္။
- ေအး မင္းကို သာသာေလးပြတ္သတ္ေပးရမယ္- ေဒါႀကီးေမာႀကီးနဲ႔ ေျပာတဲ့အသံကို ကြ်န္ေတာ္ၾကားလိုက္တယ္။ - ေခ်ာဆီသုတ္သလိုလုပ္ဦးမွာလားကြ ေဟ့ ေျပာစမ္း။- ဆိုၿပီး ဗိုလ္မႈးက လက္အိတ္၀တ္ထားတဲ့ သူ႔လက္ႀကီးနဲ႔ ေၾကာက္လန္႔ေနတဲ့ စစ္သားကို ႐ိုက္ခ်လိုက္ပါတယ္။
......... အျပန္လမ္းတစ္ေလ်ာက္လုံး ကြ်န္ေတာ့္နားထဲမွာ တဒိမ္းဒိမ္း ဗုံသံနဲ႔၊ တစီစီ စစ္ပုေလြသံရယ္၊ ၿပီး - သူငယ္ခ်င္းတုိ႔ ၾကင္နာသနားၾကပါဦး။- ဆိုတဲ့အသံေတြသာၾကားေနရတာပါ။ ႏွလုံသားထဲမွာလည္း တဆစ္ဆစ္နဲ႔နာေနၿပီး၊ ရင္ထဲမွာလည္း စက္ဆုတ္႐ႊံၿပီး အန္ခ်င္သလိုကိုျဖစ္ေနတာပါ။ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး အိမ္ကိုျပန္ေရာက္ၿပီး၊ အိပ္ရာထဲဘယ္လိုေရာက္သြားမွန္းေတာင္ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီေန႔ကစၿပီး အခ်စ္စိတ္ဆိုတာလည္း တျဖည္းျဖည္းယုတ္ေလ်ာ့က်ဆင္းသြားတာပါ။ အၿပဳံးမ်က္ႏွာေလးနဲ႔ ဗာရန္႔ကာ ကိုစိတ္ကူးထဲေတြးလိုက္တုိင္း အခုအခ်ိန္ထိ ဗိုလ္မႈးကိုပဲ ေျပးေျပးျမင္ၿပီး ေနရထိုင္ရတာ ကိုးလို႔ကန္႔လန္႔နဲ႔ မအီမသာႀကီးျဖစ္ျဖစ္လာတာပါ။ အခ်စ္စိတ္ဆိုတာကလည္း ကြ်န္ေတာ့္ဆီမွာ လုံး၀ကို သုညအေနအထားကို ေရာက္သြားေတာ့တာပါပဲ။
လဲ့(ဗ္) နီကိုလိုက္ရယ္ဗစ္(ခ်္) ေတာ္(လ္)စတိုးအိ
ျမန္မာျပန္-ဇနိ
အေျပာအေဟာေကာင္း၍ ပီတာေဇာ္ျမင္႔ သြားက်ိဳးျခင္း
>> Saturday, September 15, 2007
သိပ္မၾကာေသး၊ ဟိုတေလာေလးကပင္ စာေရးဆရာေတြထဲမွာ ဘယ္သူေတြကျဖင္႔ အေဟာအေျပာေကာင္းသည္၊ ဘယ္သူေတြကေတာ႔ ဘာေတြေျပာမွန္းမသိ၊ အေဟာအေျပာမေကာင္းဘူးဆိုတဲ႔ သေဘာေပါ႔။ တစ္စုံတစ္ေယာက္ေသာ ပုဂၢိဳလ္က ေဆာင္းပါးေရး ေ၀ဖန္လိုက္၍ အေတာ္ပူညံပူညံျဖစ္သြားေၾကာင္း သတိျပဳမိလိုက္၏။ အမွန္စင္စစ္ေတာ့ ဤေျမကမာၻသည္ အလြန္ပူညံပူညံျဖစ္ေနေသာေနရာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထိုကိစၥအျဖစ္အပ်က္သည္ အဆန္းတက်ယ္မဟုတ္လွ။ သို႔ေသာ္ ပီတာေဇာ္ျမင့္ကေတာ့ ၿပံဳးမိသည္။ ဘယ္သူေတြ အေဟာအေျပာ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေကာင္း သူမ်ားေတြ အေဟာအေျပာေကာင္းတယ္ဆိုသည္မွာ အလကား၊ ပီတာေဇာ္ျမင့္သည္ အေဟာအေျပာ ရွာမွရွား။ သူ႔ကို အေဟာအေျပာေကာင္းသလားမေမးႏွင့္၊ ပီတာေဇာ္ျမင့္ သံလ်င္သေဘၤာေပၚမွာ ေဆးေရာင္းသည္။ “ ပီတာသေဘၤာႀကီးစီးၿပီး ခရီးသြားၾကတဲ့ ခရီးသြားလုပ္သားျပည္သူအေပါင္းတို႔ခင္ဗ်ာ…ကၽြန္ေတာ္ကို စကားအနည္းငယ္ ေျပာခြင့္ျပဳပါ။ ”
တိုက္ပံုအက်ီပန္းေရာင္ အတြင္းက ရွပ္အက်ီက စတစ္ေကာ္လာေခၚ လည္ကတံုးအနက္ေရာင္ လံုခ်ည္က တစ္ေပပတ္လည္ရွိေသာ စတုရန္းအကြက္ အစင္းအစင္းမ်ားပါသည့္ မဲနက္ေရာင္ႏွင့္ အစိမ္းေရာင္ အိႏၵိယပေလကပ္အတု။ ဘယ္လိုမွ အခ်ိဳးမေျပေသာ အေရာင္အေသြးတို႔က စံုလင္ဆန္းၾကယ္စြာ။ လူကလည္း အရပ္ပုပု၊ ၀၀၊ အသားမည္းမည္း၊ ဆံပင္ရွည္ရွည္ လည္ကုတ္ေထာက္၊ ေငြကိုင္းႏွင့္ မွန္အၾကည္ ပါ၀ါမပါေသာ မ်က္မွန္က တတ္လိုက္ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ပီတာေဇာ္ျမင့္ အေျပာေကာင္း၏။ ေဆးေရာင္းလာတာၾကာၿပီ။
“ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္တဲ့စကားေၾကာင့္ မိဘျပည္သူမ်ား စိတ္ထဲမွာ အနည္းငယ္ အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္သြားမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္္ကို ခြင့္လႊတ္ၾကပါ။ တကယ္ေတာ့ မိဘျပည္သူမ်ားရဲ႕ ေမတၱာရိပ္မွာ ခိုလွံဳၿပီး တ၀မ္းတခါးအတြက္ မိမိဘ၀ကို ႐ုိးသားစြာ ႀကိဳးစားစြာ ထိန္းေၾကာင္းေနရတဲ့ စင္ၾကယ္မြန္ျမတ္တဲ့ အသက္ေမြးမွဳတခု အရင္းျပဳၿပီး လွဳပ္ရွားေနရတဲ့သူဟာ…ေဟာ အခု မိဘျပည္သူမ်ားရဲ႕ေ႐ွ႕ေမွာက္မွာ လာေရာက္တင္ျပေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ေမာင္ပီတာေဇာ္ျမင့္ပါခင္ဗ်ား…ေကာင္းၿပီ မင္းဘာေတြတင္ျပမွာလည္း…ဒို႔ကိုဘာေတြ လာတင္ျပမွာလဲ ဆိုေတာ့…ျဖတ္ခနဲ ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ ဘယ္လိုထုတ္လိုက္သည္ မသိရ။ အလြန္လွ်င္သည္။ သူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြၾကားမွာ ပုလင္းငယ္သံုးလံုး၊ ဘယ္ဘက္လက္ေခ်ာင္းေတြၾကားမွာ ပုလင္းငယ္သံုးလံုး ညွပ္၍ ညာဘက္လက္က ျဖန္႔ကာ ၀ဲကာ နိမ့္ကာ ျမင့္ကာ သီတာသေဘၤာႀကီးေနာက္က တအုတ္ႀကီးလိုက္လာေသာ ဇင္ေယာ္ေတြ ပ်ံေနသလိ ု… လက္တကားကား တ၀ဲ၀ဲလုပ္ေန၏။ “လူဆိုတာဟာ မိဘျပည္သူမ်ားသိၾကတဲ့အတိုင္း သေဗၺသတၱာ အဟာရ ဒီတိကာ ဆိုတဲ့ က်မ္းဂန္ပါဠိလာ႐ွိသည္ႏွင့္အညီ အစာအဟာရကို မွ်တစြာ စားေသာက္မွီတင္းရတဲ့ သတၱ၀ါမ်ိဳး ျဖစ္ပါတယ္။ ေကသာ ေလာမာ နာဖာ ဒႏၲာ တေဇာ နာ႐ု မန္တန္ ၀ဂၢံ အစ႐ွိတဲ့ သံုးဆယ့္ႏွစ္ေကာထႆာတို႔ျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းအပ္တဲ့ သည္႐ုပ္ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကို ေန႔စဥ္ဓူ၀ အဟာရလို႔ေခၚတဲ့အစာ ေႀကြးႀကရပါတယ္။ ဘီစီေျခာက္ရာစုႏွစ္ခရစ္ေတာ္မေပၚမီ ဘေ၀သနီ ႏွစ္ေျခာက္ရာေက်ာ္က ေပၚေပါက္ခဲ့တဲ့ ဒႆနိကပညာ႐ွင္ႀကီး ပေလတိုက ဆိုခဲ့ပါတယ္…ဆရာႀကီး ပေလတိုက ဘာဆိုခဲ့သလဲ…လူ႔ခႏၶာကိုယ္ဟာ စက္႐ုံႀကီးတစ္႐ုံနဲ႔တူတယ္လို႔ ဆရာႀကီးပေလတိုက ဆိုခဲ့ပါတယ္။” ဘယ္လက္ထဲမွာ႐ွိေသာ ပုလင္းငယ္သံုးလံုး ညာဘက္လက္သို႔ လွ်င္ျမန္စြာ ေျပာင္းလုိက္၏။ ပီတာေဇာ္ျမင့္ လက္အလြန္ ျမန္္သည္ (ခါးပိုက္ႏွိဳက္လက္မ်ိဳး)။
“အဲဒီေတာ့ စားလိုက္သမွ်အစာေတြကို ခႏၶာကိုယ္စက္႐ုံႀကီးတစ္ေနရာ အစာအိမ္ဆိုတဲ့ ယႏၲရားက ႀကိတ္၀ါးေခ်ဖ်က္ေပးရပါတယ္။ သိပၸံပညာ႐ွင္တို႔ရဲ႕ ဘိုးေအႀကီးျဖစ္တဲ့ အိုင္းဇက္နယူတန္ရဲ႕ တတိယသဘာ၀ ဥပေဒသအရ အစာဆိုတာ စားၿပီးရင္ ေခ်ဖ်က္ရပါတယ္။ အစာမေၾကရင္ ဘာျဖစ္မလဲ…ေဟာဒီ…” သူ႔ပတ္၀န္းက်င္မွာ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲပါပဲ။ သေဘၤာေပၚကလူေတြပဲ သြားၾကလာၾက ထိုင္ၾကထၾက ရီၾကေမာၾက၊ ကေလးေတြကေတာ့ငိုၾက၊ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ၾကြက္ၾကြက္ညံ သေဘၤာစက္သံႏွင့္တကြ ရာေထာင္မွ်ေသာလူေတြအသံကို လႊမ္း၍ ပီတာေဇာ္ျမင့္ ဆက္လက္ေဟာေျပာေန၏။ ပါ၀ါမပါ ဗလာ႐ႈိး မ်က္မွန္ကိုင္းကို မတင္လိုက္ပံု၊ ေခါင္းကို ငဲ့လိုက္ပံု၊ မ်က္မွန္ကိုင္းကို ေက်ာ္၍ မ်က္လံုးျပဴးၾကည့္လိုက္ပံု၊ ကိုယ္တစ္ျခမ္း လွည့္၍ ေပေစာင္းေစာင္းေနလိုက္ပံုတို႔မွာ ႏွစ္ကာလအေတာ္ၾကာ က်င့္ယူထားေသာ အိုက္တင္မ်ားျဖစ္၏။ ေလဆက္႐ွည္ျပန္၏။ “ေဟာ … ဒီမႏၲေလးနန္းတြင္းမူအတိုင္း ေ႐ွးဆရာႀကီးမ်ားရဲ႕ သမၼစင္ လ်ိဳ႕၀ွက္မ်ားအရ မိဘျပည္သူမ်ားရဲ႕ က်န္းမာေရးကို တစ္ဖက္တစ္လမ္းက ေ႐ွး႐ႈျဖည့္ဆည္းေပးမဲ့ ဆရာပီတာေဇာ္ျမင့္ ဓာတုေဗဒ နည္းက်က် ေဖာ္စပ္ထုတ္လုပ္လိုက္တဲ့ အစာေၾကေဆးေတာ္ႀကီး…အစာမေၾကလို႔ ေလထိုးေလေအာင့္ ေလျပည့္ေလကယ္ ေလတစို႔ေလတျပည္ ေလတကူေလတကန္႔ ေလတျပန္ေလတစူး အထူးထူးအျပားျပားေသာ ေလေရာဂါမ်ားဟာ ေဗသစၥေဆးခန္းမဟာမွာ တစ္ရာ့နဲ႔မွကိုးမ်ိဳး ႐ွိတယ္လို႔ ဆရာအာလတ္ယကၡရေသ့ႀကီးက ေရးသားမိန္႔ဆိုခဲ့ပါတယ္။ ေလေရာဂါမွန္သမွ် ဆလံသ ျပန္ရမယ္… ေပ်ာက္သလားမေမးႏွင့္… ကၽြန္ေတာ္ပီတာေဇာ္ျမင့္ ေဟာဒီအစာေၾကေဆးပုလင္းေတြမွာ လိပ္စာ ေနရပ္ တယ္လီဖုန္းနံပတ္ အတိအက် ေဖာ္ျပပါ႐ွိပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ကေတာ့…” ဘယ္ဘက္ပခံုးမွာ သိုင္းခ်ိတ္ထားေသာ ယိုးဒယားေလေၾကာင္းလြယ္အိတ္ကို ညာပခံုးသို႔ ေျပာင္း၏။ လက္ၾကားထဲက အစာေၾကေဆး သံုးပုလင္းကို ေျမွာက္၍ ေ၀့၍ မ်က္စိေနာက္ေအာင္ လုပ္ေနသည္။
“ႀကိဳက္တဲ့အစာစား… ေဟ့ေမာင္ပီတာရဲ႕ ငါ့မွာေသြးတိုးေရာဂါ႐ွိတယ္… မင္းကႀကိဳက္တဲ့အစာစား အစာေရွာင္စရာမလုိဘူးေျပာတာ ဘယ့္ႏွယ္လဲကြဲ႕လို႔ေမးစရာ႐ွိလာတယ္… ဦးဦး ေဒၚေဒၚ ကိုကို မမ ခုႏွစ္ရက္သားသမီး လုပ္သားျပည္သူမ်ား ႀကိဳက္ရာကို စားပါ…သမုဒၵရာေရမ်က္ႏွာထက္ ခဏတက္သည့္ ေရပြက္ပမာ တသက္တာ ဘ၀မွာ ႀကိဴက္တာစားပါ… ဘာစားမလဲ မေမးနဲ႔… ၀က္သား၊ ၾကက္သား၊ ဆိတ္သား၊ သိုးသား၊၀က္သားေပါင္း၊ ၾကက္သားေပါင္း၊ဘဲသားေပါင္း… ေဟာ…ေရခ်ိဳေရငန္ ႏွစ္ႏုိင္ငံမွာ ၿပိဳင္စံရွားတဲ့ က၀က္ကင္းငါးသေလာက္အခ်ိဳေပါင္း အ႐ုိးႏုေပါင္း… ဘာစားမလဲ မေမးနဲ႔… ဒံေပါက္ထမင္း၊ ေထာပတ္ထမင္း၊ အုန္းထမင္း၊ အုန္ႏုိ႔ေခါက္ဆြဲ… ကဲ တ႐ုတ္အစားအစာ စားအံုးမလား… ကုန္းေဘာင္ႀကီးေၾကာ္၊ ၀က္စတူးေၾကာ္၊ ေတာက္ေတာက္ေၾကာ္၊ ခ်ိဳခ်ဥ္ေၾကာ္၊ ပုဇြန္ခ်ိဳခ်ဥ္၊ ငါး႐ွဥ့္အခ်ိဳခ်က္၊ ငါး႐ွဥ့္အစပ္ခ်က္၊ ငါးပဲငပိ၊ ဂဏန္းနဲ႔ မႈိေၾကာ္၊ ဂဏန္းငံုးဥေၾကာ္၊ ျပည္ႀကီးငါးဆုပ္၊ ၾကက္သားသုပ္၊ ၀က္သားသုပ္… အဲ ဆန္းဆန္းျပားျပား ဖားသား၊ ၾကြက္သား၊ ဂ်ီသား၊ ဆတ္သား၊ သိုးသား၊ ခိုသား၊ ငယ္ညိဳ၊ ေရ၀မ္းဘဲ၊ ဆစ္ဆလီ၊ ဆႏုိက္ေၾကာ္၊ ဘဲေကာင္လံုး ေပါင္းမလား ကင္မလား… ဘာစားစား စားခ်င္ရာစား ၀က္ေကာင္လံုးကင္…” ခြပ္ကနဲအသံၾကားရ၏။ ပီတာေဇာ္ျမင့္ လဲက်သြား၏။ မ်က္မွန္ လြင့္စင္သြားသည္။ လက္ထဲက အစာေၾကေဆးပုလင္းသံုးလံုး သေဘၤာၾကမ္းျပင္ေပၚၾက၏။ ႏွစ္လံုးကြဲသည္။ တစ္လံုး ခံုေတြေအာက္ လိမ့္သြား၏။ ပီတာေဇာ္ျမင့္ကို တစ္ေယာက္ေယာက္က လက္သီးနဲ႔ ဆြဲထိုးလိုက္သည္။ ဘာမေျပာ ညာမေျပာ ပီတာေဇာ္ျမင့္ ေ႐ွ႕သြားႏွစ္ေျခာင္း က်ိဳးသြား၏။ ဘယ္သူက ၀င္ၿပီးလက္သံေျပာင္လိုက္သည္မသိ။ ေခြေခြေလးလဲေနေသာ ပီတာေဇာ္ျမင့္၏ေဘးမွာ မွန္တစ္ဖက္ကြဲသြားသည့္ ေငြကိုင္းမ်က္မွန္ႏွင့္ ေ႐ွ႕သြားႏွစ္ေခ်ာင္း… ထို႔ေနာက္ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ…
တိုက္ပံုအက်ီပန္းေရာင္ အတြင္းက ရွပ္အက်ီက စတစ္ေကာ္လာေခၚ လည္ကတံုးအနက္ေရာင္ လံုခ်ည္က တစ္ေပပတ္လည္ရွိေသာ စတုရန္းအကြက္ အစင္းအစင္းမ်ားပါသည့္ မဲနက္ေရာင္ႏွင့္ အစိမ္းေရာင္ အိႏၵိယပေလကပ္အတု။ ဘယ္လိုမွ အခ်ိဳးမေျပေသာ အေရာင္အေသြးတို႔က စံုလင္ဆန္းၾကယ္စြာ။ လူကလည္း အရပ္ပုပု၊ ၀၀၊ အသားမည္းမည္း၊ ဆံပင္ရွည္ရွည္ လည္ကုတ္ေထာက္၊ ေငြကိုင္းႏွင့္ မွန္အၾကည္ ပါ၀ါမပါေသာ မ်က္မွန္က တတ္လိုက္ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ပီတာေဇာ္ျမင့္ အေျပာေကာင္း၏။ ေဆးေရာင္းလာတာၾကာၿပီ။
“ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္တဲ့စကားေၾကာင့္ မိဘျပည္သူမ်ား စိတ္ထဲမွာ အနည္းငယ္ အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္သြားမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္္ကို ခြင့္လႊတ္ၾကပါ။ တကယ္ေတာ့ မိဘျပည္သူမ်ားရဲ႕ ေမတၱာရိပ္မွာ ခိုလွံဳၿပီး တ၀မ္းတခါးအတြက္ မိမိဘ၀ကို ႐ုိးသားစြာ ႀကိဳးစားစြာ ထိန္းေၾကာင္းေနရတဲ့ စင္ၾကယ္မြန္ျမတ္တဲ့ အသက္ေမြးမွဳတခု အရင္းျပဳၿပီး လွဳပ္ရွားေနရတဲ့သူဟာ…ေဟာ အခု မိဘျပည္သူမ်ားရဲ႕ေ႐ွ႕ေမွာက္မွာ လာေရာက္တင္ျပေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ေမာင္ပီတာေဇာ္ျမင့္ပါခင္ဗ်ား…ေကာင္းၿပီ မင္းဘာေတြတင္ျပမွာလည္း…ဒို႔ကိုဘာေတြ လာတင္ျပမွာလဲ ဆိုေတာ့…ျဖတ္ခနဲ ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ ဘယ္လိုထုတ္လိုက္သည္ မသိရ။ အလြန္လွ်င္သည္။ သူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြၾကားမွာ ပုလင္းငယ္သံုးလံုး၊ ဘယ္ဘက္လက္ေခ်ာင္းေတြၾကားမွာ ပုလင္းငယ္သံုးလံုး ညွပ္၍ ညာဘက္လက္က ျဖန္႔ကာ ၀ဲကာ နိမ့္ကာ ျမင့္ကာ သီတာသေဘၤာႀကီးေနာက္က တအုတ္ႀကီးလိုက္လာေသာ ဇင္ေယာ္ေတြ ပ်ံေနသလိ ု… လက္တကားကား တ၀ဲ၀ဲလုပ္ေန၏။ “လူဆိုတာဟာ မိဘျပည္သူမ်ားသိၾကတဲ့အတိုင္း သေဗၺသတၱာ အဟာရ ဒီတိကာ ဆိုတဲ့ က်မ္းဂန္ပါဠိလာ႐ွိသည္ႏွင့္အညီ အစာအဟာရကို မွ်တစြာ စားေသာက္မွီတင္းရတဲ့ သတၱ၀ါမ်ိဳး ျဖစ္ပါတယ္။ ေကသာ ေလာမာ နာဖာ ဒႏၲာ တေဇာ နာ႐ု မန္တန္ ၀ဂၢံ အစ႐ွိတဲ့ သံုးဆယ့္ႏွစ္ေကာထႆာတို႔ျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းအပ္တဲ့ သည္႐ုပ္ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကို ေန႔စဥ္ဓူ၀ အဟာရလို႔ေခၚတဲ့အစာ ေႀကြးႀကရပါတယ္။ ဘီစီေျခာက္ရာစုႏွစ္ခရစ္ေတာ္မေပၚမီ ဘေ၀သနီ ႏွစ္ေျခာက္ရာေက်ာ္က ေပၚေပါက္ခဲ့တဲ့ ဒႆနိကပညာ႐ွင္ႀကီး ပေလတိုက ဆိုခဲ့ပါတယ္…ဆရာႀကီး ပေလတိုက ဘာဆိုခဲ့သလဲ…လူ႔ခႏၶာကိုယ္ဟာ စက္႐ုံႀကီးတစ္႐ုံနဲ႔တူတယ္လို႔ ဆရာႀကီးပေလတိုက ဆိုခဲ့ပါတယ္။” ဘယ္လက္ထဲမွာ႐ွိေသာ ပုလင္းငယ္သံုးလံုး ညာဘက္လက္သို႔ လွ်င္ျမန္စြာ ေျပာင္းလုိက္၏။ ပီတာေဇာ္ျမင့္ လက္အလြန္ ျမန္္သည္ (ခါးပိုက္ႏွိဳက္လက္မ်ိဳး)။
“အဲဒီေတာ့ စားလိုက္သမွ်အစာေတြကို ခႏၶာကိုယ္စက္႐ုံႀကီးတစ္ေနရာ အစာအိမ္ဆိုတဲ့ ယႏၲရားက ႀကိတ္၀ါးေခ်ဖ်က္ေပးရပါတယ္။ သိပၸံပညာ႐ွင္တို႔ရဲ႕ ဘိုးေအႀကီးျဖစ္တဲ့ အိုင္းဇက္နယူတန္ရဲ႕ တတိယသဘာ၀ ဥပေဒသအရ အစာဆိုတာ စားၿပီးရင္ ေခ်ဖ်က္ရပါတယ္။ အစာမေၾကရင္ ဘာျဖစ္မလဲ…ေဟာဒီ…” သူ႔ပတ္၀န္းက်င္မွာ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲပါပဲ။ သေဘၤာေပၚကလူေတြပဲ သြားၾကလာၾက ထိုင္ၾကထၾက ရီၾကေမာၾက၊ ကေလးေတြကေတာ့ငိုၾက၊ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ၾကြက္ၾကြက္ညံ သေဘၤာစက္သံႏွင့္တကြ ရာေထာင္မွ်ေသာလူေတြအသံကို လႊမ္း၍ ပီတာေဇာ္ျမင့္ ဆက္လက္ေဟာေျပာေန၏။ ပါ၀ါမပါ ဗလာ႐ႈိး မ်က္မွန္ကိုင္းကို မတင္လိုက္ပံု၊ ေခါင္းကို ငဲ့လိုက္ပံု၊ မ်က္မွန္ကိုင္းကို ေက်ာ္၍ မ်က္လံုးျပဴးၾကည့္လိုက္ပံု၊ ကိုယ္တစ္ျခမ္း လွည့္၍ ေပေစာင္းေစာင္းေနလိုက္ပံုတို႔မွာ ႏွစ္ကာလအေတာ္ၾကာ က်င့္ယူထားေသာ အိုက္တင္မ်ားျဖစ္၏။ ေလဆက္႐ွည္ျပန္၏။ “ေဟာ … ဒီမႏၲေလးနန္းတြင္းမူအတိုင္း ေ႐ွးဆရာႀကီးမ်ားရဲ႕ သမၼစင္ လ်ိဳ႕၀ွက္မ်ားအရ မိဘျပည္သူမ်ားရဲ႕ က်န္းမာေရးကို တစ္ဖက္တစ္လမ္းက ေ႐ွး႐ႈျဖည့္ဆည္းေပးမဲ့ ဆရာပီတာေဇာ္ျမင့္ ဓာတုေဗဒ နည္းက်က် ေဖာ္စပ္ထုတ္လုပ္လိုက္တဲ့ အစာေၾကေဆးေတာ္ႀကီး…အစာမေၾကလို႔ ေလထိုးေလေအာင့္ ေလျပည့္ေလကယ္ ေလတစို႔ေလတျပည္ ေလတကူေလတကန္႔ ေလတျပန္ေလတစူး အထူးထူးအျပားျပားေသာ ေလေရာဂါမ်ားဟာ ေဗသစၥေဆးခန္းမဟာမွာ တစ္ရာ့နဲ႔မွကိုးမ်ိဳး ႐ွိတယ္လို႔ ဆရာအာလတ္ယကၡရေသ့ႀကီးက ေရးသားမိန္႔ဆိုခဲ့ပါတယ္။ ေလေရာဂါမွန္သမွ် ဆလံသ ျပန္ရမယ္… ေပ်ာက္သလားမေမးႏွင့္… ကၽြန္ေတာ္ပီတာေဇာ္ျမင့္ ေဟာဒီအစာေၾကေဆးပုလင္းေတြမွာ လိပ္စာ ေနရပ္ တယ္လီဖုန္းနံပတ္ အတိအက် ေဖာ္ျပပါ႐ွိပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ကေတာ့…” ဘယ္ဘက္ပခံုးမွာ သိုင္းခ်ိတ္ထားေသာ ယိုးဒယားေလေၾကာင္းလြယ္အိတ္ကို ညာပခံုးသို႔ ေျပာင္း၏။ လက္ၾကားထဲက အစာေၾကေဆး သံုးပုလင္းကို ေျမွာက္၍ ေ၀့၍ မ်က္စိေနာက္ေအာင္ လုပ္ေနသည္။
“ႀကိဳက္တဲ့အစာစား… ေဟ့ေမာင္ပီတာရဲ႕ ငါ့မွာေသြးတိုးေရာဂါ႐ွိတယ္… မင္းကႀကိဳက္တဲ့အစာစား အစာေရွာင္စရာမလုိဘူးေျပာတာ ဘယ့္ႏွယ္လဲကြဲ႕လို႔ေမးစရာ႐ွိလာတယ္… ဦးဦး ေဒၚေဒၚ ကိုကို မမ ခုႏွစ္ရက္သားသမီး လုပ္သားျပည္သူမ်ား ႀကိဳက္ရာကို စားပါ…သမုဒၵရာေရမ်က္ႏွာထက္ ခဏတက္သည့္ ေရပြက္ပမာ တသက္တာ ဘ၀မွာ ႀကိဴက္တာစားပါ… ဘာစားမလဲ မေမးနဲ႔… ၀က္သား၊ ၾကက္သား၊ ဆိတ္သား၊ သိုးသား၊၀က္သားေပါင္း၊ ၾကက္သားေပါင္း၊ဘဲသားေပါင္း… ေဟာ…ေရခ်ိဳေရငန္ ႏွစ္ႏုိင္ငံမွာ ၿပိဳင္စံရွားတဲ့ က၀က္ကင္းငါးသေလာက္အခ်ိဳေပါင္း အ႐ုိးႏုေပါင္း… ဘာစားမလဲ မေမးနဲ႔… ဒံေပါက္ထမင္း၊ ေထာပတ္ထမင္း၊ အုန္းထမင္း၊ အုန္ႏုိ႔ေခါက္ဆြဲ… ကဲ တ႐ုတ္အစားအစာ စားအံုးမလား… ကုန္းေဘာင္ႀကီးေၾကာ္၊ ၀က္စတူးေၾကာ္၊ ေတာက္ေတာက္ေၾကာ္၊ ခ်ိဳခ်ဥ္ေၾကာ္၊ ပုဇြန္ခ်ိဳခ်ဥ္၊ ငါး႐ွဥ့္အခ်ိဳခ်က္၊ ငါး႐ွဥ့္အစပ္ခ်က္၊ ငါးပဲငပိ၊ ဂဏန္းနဲ႔ မႈိေၾကာ္၊ ဂဏန္းငံုးဥေၾကာ္၊ ျပည္ႀကီးငါးဆုပ္၊ ၾကက္သားသုပ္၊ ၀က္သားသုပ္… အဲ ဆန္းဆန္းျပားျပား ဖားသား၊ ၾကြက္သား၊ ဂ်ီသား၊ ဆတ္သား၊ သိုးသား၊ ခိုသား၊ ငယ္ညိဳ၊ ေရ၀မ္းဘဲ၊ ဆစ္ဆလီ၊ ဆႏုိက္ေၾကာ္၊ ဘဲေကာင္လံုး ေပါင္းမလား ကင္မလား… ဘာစားစား စားခ်င္ရာစား ၀က္ေကာင္လံုးကင္…” ခြပ္ကနဲအသံၾကားရ၏။ ပီတာေဇာ္ျမင့္ လဲက်သြား၏။ မ်က္မွန္ လြင့္စင္သြားသည္။ လက္ထဲက အစာေၾကေဆးပုလင္းသံုးလံုး သေဘၤာၾကမ္းျပင္ေပၚၾက၏။ ႏွစ္လံုးကြဲသည္။ တစ္လံုး ခံုေတြေအာက္ လိမ့္သြား၏။ ပီတာေဇာ္ျမင့္ကို တစ္ေယာက္ေယာက္က လက္သီးနဲ႔ ဆြဲထိုးလိုက္သည္။ ဘာမေျပာ ညာမေျပာ ပီတာေဇာ္ျမင့္ ေ႐ွ႕သြားႏွစ္ေျခာင္း က်ိဳးသြား၏။ ဘယ္သူက ၀င္ၿပီးလက္သံေျပာင္လိုက္သည္မသိ။ ေခြေခြေလးလဲေနေသာ ပီတာေဇာ္ျမင့္၏ေဘးမွာ မွန္တစ္ဖက္ကြဲသြားသည့္ ေငြကိုင္းမ်က္မွန္ႏွင့္ ေ႐ွ႕သြားႏွစ္ေခ်ာင္း… ထို႔ေနာက္ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ…
ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္
အားနည္းခ်က္ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား
လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အားနည္းခ်က္ တစ္ခုစီေလာက္ေတာ့ အနည္းဆုံး႐ွိတတ္တယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ထင္တယ္။ ဘယ္ေနရာမဆို အားလုံးၿပီးျပည့္စုံတဲ့သူဆိုတာကေတာ့ ႐ွားမယ္ထင္တာေပါ့ေလ။ အားနည္းခ်က္လို႔ပဲ ကြ်န္ေတာ္သုံးလိုက္မယ္။ အားနည္းခ်က္ ဟုတ္၏၊ မဟုတ္၏ ကေတာ့ ဒီစာဆုံးမွပဲ ခင္ဗ်ားက ဆုံးျဖတ္ၾကည့္ေပါ့ေနာ။ခင္ဗ်ားက ဒီစာဖတ္ၿပီးရင္လည္း ကြ်န္ေတာ့္ကုိ႐ွက္မေနနဲ႔ဦး။ ကြ်န္ေတာ္ ေျပာျပတဲ့ အားနည္းခ်က္ထဲကလို အားနည္းခ်က္တစ္ခုခုမ်ား ခင္ဗ်ားမွာ ရွိေနရင္လည္း မ႐ွက္ဘဲ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေျပာျပေပါ့။
ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ အရမ္းကို ခင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္႐ွိတယ္။ ေျပာလို႔သာ ေျပာရတာရယ္.. ကြ်န္ေတာ္က အေဆာင္ေနေက်ာင္းသားဆိုေတာ့ အေဆာင္မွာ ေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းအားလုံးကို ခင္တာပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ေျပာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို စြဲစြဲလမ္းလမ္း ခ်စ္မိသြားတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ သူႀကိဳက္တဲ့ ေကာင္မေလးကလည္း လွကလည္းလွဆိုေတာ့ နာမည္ႀကီးေပါ့ေလ။ နာမည္ႀကီးဆိုေတာ့လည္း မူတဲ့အခါေတြလည္း မူေတာ့တာေပါ့။ တစ္ခါတစ္ရံၾကလည္း ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းကို မတူမတန္ေတြကလည္း ေျပာတတ္ေသးတာကို။ အဲဒီလို အေျပာခံရတဲ့ေန႔ဆိုရင္ေတာ့ ဒီေကာင္ႀကီးက ငူငူငိုင္ငိုင္ေနလို႔ေန၊ ကုတင္ေပၚမွာ ေခြလို႔ေခြေပါ့ဗ်ာ။ တစ္ျခားသူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း သိပါတယ္။ ဒီေကာင္ႀကီး ဒီလိုျဖစ္ေနမွေတာ့ ဒီေန႔ေတာ့ အေဆာ္ခံလိုက္ရျပန္ၿပီေပါ့။ ဒီလိုေဆာ္ပေလာ္တီးခံရတဲ့ေန႔ေတြကလည္း မ်ားမ်ားလာေတာ့ တစ္ေန႔ေတာ့ သူကလည္း စိတ္ကူးေျပာင္းသြားတယ္ထင္ပါတယ္။ အခန္းထဲက သူ႔စာၾကည့္စားပြဲေ႐ွ႕မွာ ေဆာ့ပင္အနီႀကီးနဲ႔ စာတစ္ေၾကာင္းေရးထားပါေလေရာ။ " ခံစားခ်က္ကို ဦးစားေပးရင္ ေခြးျဖစ္မယ္မွတ္"တဲ့။ အား ပါး...။ ဒီေကာင္ႀကီး ခံစားခ်က္ ေျပာင္းသြားၿပီေပါ့။ အာဂေကာင္ႀကီး။ မထင္နဲ႔ဗ်ိဳ႕။ ေနာက္ေန႔ေတြက်လည္း ဒီေကာင္ႀကီး သူႀကိဳက္တဲ့ ေကာင္မေလးဆီသြားၿပီး တအီအီနဲ႔ရယ္ ေခြးႀကီးက်လို႔။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္တစ္လ၊ႏွစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ ဒီေကာင္ႀကီး ေခြးမဟုတ္ေတာ့ဘူးဗ်ိဳ႕။ ဘာျဖစ္သြားတယ္ထင္လဲ။ ဒီေကာင္ႀကီး ႏြားျဖစ္သြားတာ။ ေကာင္မေလးနဲ႔ အဆင္ေျပၿပီး ဟိုကခိုင္းသမွ် မၿငီးမျငဴလုပ္ေပး၊ ေကာင္မေလးအရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ လိုတာေတြလိုက္ျဖည့္ဆီးရင္းနဲ႔ သူ႔အလုပ္သူေတာင္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ လူ႔ငႏြားႀကီး ျဖစ္သြားတာေလ။
ေနာက္တစ္ေယာက္ရွိေသးတယ္ဗ်။ သူကလည္း စာၾကည့္စားပြဲေ႐ွ႕မွာ ေရးထားတာ စာတစ္ေၾကာင္း။ ဘာမွတ္ေနလဲ။ သူကလည္း အလာႀကီးပဲဗ်။ "လွ်ိဳ႕၀ွက္သင့္သည္မ်ားကို မေပါက္ၾကားပါေစနဲ႔"တဲ့။ သိပ္ကိုလွ်ိဳ႕၀ွက္တဲ့ေကာင္ႀကီး။ သူ႔အေၾကာင္းကေတာ့ ဘယ္သူ႔ဆီကမွကို မသိရဘူး။ လုပ္ခ်င္ရာကို တစ္ေယာက္တည္းပဲလုပ္တယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အသိမခံဘူး။ အဲ..ဒါေပမယ့္ သူ အရက္ေသာက္ၿပီး မူးလာတဲ့ေန႔ဆိုရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ားကံဆိုးၿပီ။ တစ္သီတစ္တန္းႀကီး ဖြဲ႔ကာႏြဲ႔ကာနဲ႔ကို သူ႔လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ေတြကို တျဖည္းျဖည္းခ်င္းေပါက္ၾကားေတာ့တာ။ အစ္စရာ ေအာက္စရာမလို။ အဲဒီလို။
သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း အစုံရယ္။ စာၾကည့္တဲ့သူရွိသလို။ စာမၾကည့္ဘဲ ေယာင္၀ါး၀ါးေနတဲ့သူလည္း ရွိတာပဲ။ ငယ္ငယ္က စာေတြအမ်ားႀကီးၾကည့္ၿပီး တကၠသိုလ္ေရာက္မွ ဘ၀မွာ ဘာအေရးအႀကီးဆုံးလဲဆိုတာ ငါသေဘာေပါက္သြားၿပီလို႔ေျပာ၊ ဘ၀အဓိပၸါယ္ဆိုတာကို ကိုယ္ဖြင့္ခ်င္သလို အဓိပၸါယ္ဖြင့္ၿပီး ေဆးလိပ္တို လက္ၾကားၫွပ္ကာ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ေနတဲ့ သူေတြလည္း႐ွိတာပါပဲ။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေတာ့ ငယ္ငယ္တုန္းက သူက ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္႐ြာမွ ထိပ္ဆုံးမွာေနရာရလာတာ။ တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ အေပါင္းအသင္းကလည္း စုံ။ ေပလိုက္ေတလိုက္တာ။ ၿပီး စာေမးပြဲေျဖလိုက္ေတာ့ Roll no. ေနာက္ဆုံျပဳတ္က်။ အဲဒီေတာ့မွ ကိုယ့္အေျခအေနကို သတိထားမိၿပီး ကိုယ့္ဟာကို သတိေလးလည္း ေပးဦးမွ၊ ကိုယ္က်ဆုံးထားတာကိုလည္း စိတ္ဓာတ္မက်ရေအာင္ေပါ့ လို႔စိတ္ကူးမိပုံေပၚပါတယ္။ အခန္းနံရံမွာ စာေရးလိုက္ၿပီး သတိေပးပါေလေရာ။ သူေရးတာက ဒီလို။ "ေ႐ွ႕တိုးမယ့္ဆင္ဟာ ေနာက္ကို ေျခတစ္လွမ္းဆုတ္ရတယ္"တဲ့။ ဒီေကာင္ႀကီး စာေတြနဲ႔ နပမ္းလုံးၿပီေပါ့။ ဘာရမလဲ။ ငယ္ငယ္ အေျခခံ ေက်ာင္းမွာ ကတည္းက 'ဇ' နဲ႔ေနလာတာ။ အတန္းေတြ စတက္ကတည္းက Lecture ကို စနစ္တက် လိုက္တယ္။ ပုံမွန္စာလည္းဖတ္ေပါ့။ ေသခ်ာၿပီေပါ့။ ဒီလို စနစ္တက်လုပ္မွေတာ့ Roll no. ေ႐ွ႕မေရာက္ဘဲ ေနပါ့မလား။ ဒါေပမယ့္လည္း လူေပလူေတတို႔ရဲ႕ထုံးစံအတိုင္း သြင္းထာတဲ့ကီေတြက တစ္လေလာက္ဆို ျပဳတ္က်၊ အရင္ထုံးစံအတိုင္းေပေတၿပီးေနတာေပါ့။ သူေရးထားတဲ့သတိေပးစာေတာင္သူ႔ဟာသူ ဖတ္မိမွာစိုးပုံရပါတယ္။ နႏၵာလိႈင္ကို အကြယ္ေတာင္ ခိုင္းထားလိုက္ေသး။ Final စာေမးပြဲေျဖေတာ့ ေနာက္တစ္လွမ္းဆုတ္တဲ့ ဆင္ႀကီး ကံေကာင္းလို႔ ေခ်ာက္ထဲျပဳတ္မက်ပါတယ္။ Roll no. ေနာက္ဆုံးပိတ္က ကပ္ေအာင္သြားလို႔ေပါ့။
တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း ကဗ်ာေတြ ၀ါသနာပါေတာ့ ကဗ်ာေတြကိုးကားၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားေပးၾကတာေပါ့။
"အမ်ားႏွစ္ၿခိဳက္ အိပ္စဥ္ခိုက္၀ယ္
မ်ဥ္းငိုက္ရန္ပင္ စိတ္မထင္ဘဲ
ေတာ၀င္ေတာင္ထြက္ ငါခ်ီတက္၏" လို႔စာၾကည့္စားပြဲေ႐ွ႔နံရံမွာေရးတဲ့သူေတြလည္းေရးတာပါပဲ။
တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း
"အမ်ားတကာ ညအခါ အိပ္စက္
သူတို႔ေတြထိပ္သို႔တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕တက္" လို႔အားေပးတာေပါ့ေလ။
သူတို႔ေတြကို သြားၾကည့္လိုက္ရင္ တစ္ေန႔႐ွိတဲ့ ၂၄ နာရီေတာင္မေလာက္လို႔ ေနာက္ေန႔က နာရီေတြေတာင္ ခ်ီးငွားၿပီး တေခါေခါပါပဲ။
သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း သူတို႔မလုပ္ႏိုင္တာေတြကို ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ေရးေတာ့ သူတို႔အားနည္းခ်က္ေတြက ေပၚေပၚကုန္ေတာ့တာေပါ့။ ကိုယ္မလုပ္ႏိုင္ရင္ မေရးတာ အေကာင္းဆုံးမဟုတ္လား။ ကိုယ္လုပ္ႏိုင္တာလုပ္မယ္။ အေပါင္းအသင္းေတြ ကြ်န္ေတာ့္အခန္းကို ၀င္လာရင္ တစ္ခ်ိဳ႕က အခန္းတံခါး မပိတ္တတ္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း အခန္းတံခါးႀကီး ပြင့္ေနရင္ စိတ္ေတြကေလလြင့္ၿပီး စာကိုၾကည့္မရတာရယ္။ ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္အခန္းမွာေတာ့ ႐ိုး႐ိုးပဲ ေရးထားတယ္။ "မိတ္ေဆြ- ကြ်ႏု္ပ္စာၾကည့္ေနလွ်င္ အခန္းတံခါးကို ျပန္ၿပီး ေစ့ထားေပးပါ" ဆိုၿပီး။ ၀င္လာတဲ့သူေတြကို အကူအညီေတာင္းတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္ အခန္းတံခါးႀကီးကေတာ့ အၿမဲတမ္း ေဟာင္းေလာင္းႀကီးပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္မွ စာမၾကည့္တာကိုးဗ်။
ကိုင္း- ခင္ဗ်ားလည္း ခင္ဗ်ား အားနည္းခ်က္ကို ေျပာျပ။
ဇနိ
Read more...
ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္အိမ္သာမ်ား
>> Friday, September 14, 2007
ပထမဦးစြာ စာဖတ္သူမ်ားကို သတိထားေစခ်င္သည္မွာ၊ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္အိမ္သာမ်ားပါ။ အိမ္သားမ်ားမဟုတ္ပါ။ ဤစာပိုဒ္၏ တစ္ေနရာရာတြင္ အိမ္သားဟူေသာ စာသားကိုေတြ႕ပါက ကြ်န္ေတာ္မွားရိုက္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ အိမ္သာျဖစ္ပါသည္။ အိမ္သာတစ္လံုးကို အိမ္သားသဖြယ္ ဘယ္သူမွထားခ်င္ၾကမွာမဟုတ္ေသာ္လည္း၊ အိမ္သာမရိွေသာအိမ္သည္၊ အိမ္သားမရိွေသာအိမ္ကဲ႕သို႕၊ မတင့္တယ္ႏိုင္ပါ။
စာေရးဆရာမင္းလူ၏ အိမ္သာတစ္လံုးအလိုရိွသည္ဆိုေသာ ၀တၳဳတိုေလးကို ဖတ္ရသည့္အခ်ိန္မွစ၍ အိမ္သာမ်ားကို ပို၍သတိထားမိလာခဲ့သည္။ ပို၍သတိထားမိလာသည္ဟု ဆိုရသည္မွာ၊ ဟိုးယခင့္ယခင္ကလည္း သတိထားသင့္သေလာက္ေတာ့ ထားမိခဲ႕သည္ကို ဆိုလိုပါသည္။ အိမ္သာမ်ားႏွင့္ကြ်န္ေတာ္၊ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္အိမ္သာမ်ားအေၾကာင္းကို ေျပာရမည္ဆိုလ်င္ ကြ်န္ေတာ့္ငယ္ဘ၀မွစမွျဖစ္မည္။ လူမွန္းမသိတတ္ခင္အရြယ္တုန္းကေတာ့၊ ကြ်န္ေတာ္၏မာတာမိခင္သည္ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ထိုကိစၥမ်ားကို မည္သို႕ၿပီးေစသည္မသိ။ ကြ်န္ေတာ္မွတ္မိသည့္အရြယ္မွာေတာ့ အေပါက္ေဖာက္ထားေသာ သစ္သားထိုင္ခံုေလးေပၚတြင္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ကာ မ်က္လံုးကလယ္ကလယ္ႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ့္ပံုရိပ္ကို ျပန္ေတြးမိတိုင္း ၿပံဳးရစၿမဲသာ။ ဆရာမင္းလူေျပာသလို ကေလးဘ၀က လူႀကီးေတြလို အိမ္သာကို အသံုးျပဳခ်င္ေသာစိတ္ ရိွခဲ႕လားဆိုသည္ကို ကြ်န္ေတာ္မမွတ္မိေသာ္လည္း၊ သစ္သားထိုင္ခံုေပၚတြင္ ကိစၥၿပီးရသည္ကို မႏွစ္ၿမိဳ႕ခဲ႕သည္ကိုေတာ့ ယခုတိုင္မွတ္မိေနပါေသးသည္။
ကေလးမ်ားကို အိုးတည္ရတာလည္းမလြယ္လွပါ။ စကားမေျပာတတ္ေသးခင္ဆိုလ်င္ပိုဆိုးသည္။ သူတို႕အတြက္ အိမ္သာသြားခ်ိန္ကို မိဘက သတ္မွတ္ေပးထားရသည္။ အခ်ိန္က်ၿပီဆိုလ်င္ ကေလးကသြားခ်င္သည္မသြားခ်င္သည္မသိ၊ အိုးတည္ေပးရေတာ့သည္။ ကေလးကမညွစ္ပဲ ေပကပ္ေနလ်င္၊ မရမကညွစ္ခိုင္းရတာကလည္းတစ္လုပ္။ ထိုအလုပ္မ်ိဳးမွာလည္း မရမကခိုင္း၍ရတာမ်ိဳးလည္းမဟုတ္။ ေလာကတြင္ မလုပ္ခ်င္ပဲလုပ္ရေသာအလုပ္၊ မညွစ္ခ်င္ပဲညွစ္ရေသာအလုပ္မွာ စိတ္ညစ္စရာ အေကာင္းဆံုးမဟုတ္ပါေလာ။
ေက်ာင္းတက္ရသည့္အရြယ္ေရာက္ေတာ့၊ ေက်ာင္းအိမ္သာမ်ားကို သတိထားမိလာသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕မူလတန္းေက်ာင္းတြင္၊ စာသင္ခ်ိန္အတြင္း ကေလးမ်ားက ဆရာမကို အိမ္သာသြားခ်င္ေၾကာင္းအလုအယက္တိုင္ကာ၊ စာသင္ခ်ိန္ကုန္သည္အထိ အိမ္သာထဲတြင္ အၾကာႀကီးေနတတ္ၾကရာ၊ စာသင္ခ်ိန္ကို အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္သျဖင့္၊ ပလပ္စတစ္ကဒ္ျပားေလးေတြလုပ္ကာ အခန္းထဲတြင္ခ်ိတ္ထားရသည္။ ေယာက်္ားေလးေတြအတြက္တစ္ကဒ္၊ မိန္းကေလးေတြအတြက္တစ္ကဒ္။ အိမ္သာသြားလိုလ်င္ ထုိကဒ္ျပားေလးေတြကို ဆရာမထံမွေတာင္းကာ သြားရသည္။ အိမ္သာသြားရန္အတြက္ အခ်ိန္ကလဲ ငါးမိနစ္ပဲရသည္။ ကဒ္ျပားမအားေသးသ၍ ေနာက္လူသြားလို႕မရ။ ထိုသို႕သတ္မွတ္ထားသည့္တိုင္၊ ကဒ္ျပားေလးမ်ားမွာ ေအာင္ျမင္ေသာေဆးခန္းတစ္ခုမွ တိုကင္ကဒ္ျပားေလးေတြလို လက္မလည္ေအာင္ငွားရသည္။ တစ္ခါတေလ၊ သြားခ်င္သူႏွစ္ေယာက္ျဖစ္ေနလ်င္ အရင္လက္ေထာင္ေသာသူကိုဦးစားေပးရသည္။ အေရးေပၚအေျခအေနႏွင့္ႀကံဳႀကိဳက္ေနေသာ ေက်ာင္းသားမ်ိဳးရိွလ်င္ေတာ့၊ သူ၏အေရးေပၚအေျခအေနကို သက္ဆိုင္ရာဆရာမွ အတည္ျပဳခ်က္ရယူကာ ခြ်င္းခ်က္အျဖစ္ ကဒ္ျပားမဲ႕ အိမ္သာသြားခြင့္ေပးသည္။
အထက္တန္းေက်ာင္းေရာက္လာေတာ့ အိမ္သာမ်ားကို ပို၍သတိထားမိလာသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္၊ အထက္တန္းေက်ာင္းမွ အိမ္သာမ်ားမွာ အိမ္ကအိမ္သာေတြလို၊ မူလတန္းေက်ာင္းကအိမ္သာေတြလိုမဟုတ္။ နံရံမ်ားတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ လက္ရာစံုပန္းခ်ီကားမ်ားပါ၀င္ေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ေပါက္တတ္ကရစာသားေတြ၊ ပံုေတြေတြ႕ႏိုင္သလို၊ မေက်နပ္ခ်က္မ်ား၊ ဆရာဆရာမမ်ားအေၾကာင္းကို ေရးထားတတ္ေသာစာမ်ားလည္းေတြ႕ရတတ္သည္။ တစ္ခါတရံ အခ်င္းခ်င္းေနာက္ေျပာင္က်ီစယ္ေရးထားေသာစာမ်ားမွာလည္း လက္ရာေျမာက္လွသည္။ ထိုထိုေသာအရာမ်ားတင္ပဲလားဆိုေတာ့ မကပါ။ “မိေအးကိုခ်စ္တယ္” “ပူစူးကသိပ္လွတယ္” စေသာ ရင္တြင္းျဖစ္စာသားမ်ားကိုလည္း ေတြ႕ရေသးသည္။ တခ်ိဳ႕ကဗ်ာမ်ားမွာလည္း လက္ရာေျမာက္လွသည္။ ကြ်န္ေတာ္မွတ္မိေနေသာကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ရိွေသးသည္။ ထိုကဗ်ာေလးမွာ သံေ၀ဂရသည့္ေလသံျဖင့္ေရးထားသည္လားမေျပာတတ္။
စားသမွ် ထားခဲ႕ရၿပီ
ၿမိဳသမွ် ယိုခဲ႕ရၿပီ
ေသာက္သမွ် ေပါက္ခဲ႕ရၿပီ။
စာသံုးေၾကာင္းသားရိွေသာ ကဗ်ာေလးျဖစ္ေသာ္လည္း၊ အဓိပၸါယ္မွာ ထိထိမိမိရိွလွသည္။
ေျခာက္တန္းႏွစ္ကျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းဆင္းကာနီး ကမၻာမေက်သီခ်င္းကို အဓိပၸါယ္နားမလည္ေသာ္လည္း၊ ထုိသီခ်င္းမွမဆိုလ်င္ ေက်ာင္းဆင္းရမည္မဟုတ္သျဖင့္၊ စိတ္အားတက္ၾကြစြာ အိမ္ကိုျပန္ခ်င္ေစာျဖင့္ ေအာ္ဟစ္ေနၾကခိုက္၊ အနံ႕တစ္ခုရလာသည္။ ထိုအနံ႔မွာ လူတိုင္းသိသည့္အနံ႕ျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ ကြ်န္ေတာ့္ေဘးမွသူငယ္ခ်င္းက သတိဆြဲထားေသာလက္ႏွင့္ကြ်န္ေတာ္႕ကို အသာတို႕ကာ “ေဟ႕ေကာင္ အီးေစာ္နံတယ္ကြ” ဟု၊ ေရွ႕႕မွဆရာမၾကားေအာင္အသံခပ္အုပ္အုပ္ျဖင့္ေျပာသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကလဲ အေစာကတည္းက ထုိအနံ႕ရေနသည္ကို ကြ်န္ေတာ္၏အနံ႕ခံ sensor မွ သတင္းေပးထားၿပီးျဖစ္ရာ အခ်က္အလက္မွန္ကန္ေၾကာင္းကို၊ ေခါင္းအသာၿငိမ့္ျပ၍ အတည္ျပဳလိုက္သည္။ အစကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႕က ထိုအနံ႕မွာ အေငြ႕အျဖစ္သာထင္ၾကေသာ္လည္း နည္းနည္းၾကာလာေသာအခါ အစိုင္အခဲမွလာေသာအနံ႕ျဖစ္ေၾကာင္း သတိျပဳမိလာသျဖင့္ ေရွ႕ခံုမွ ေဇာ္ေဇာ္ဦးဆိုေသာ သူငယ္ခ်င္းကို ေနာက္မွအသာတို႕ကာ “ေဟ႕ေကာင္ ေဇာ္ေဇာ္ဦး အီးေစာ္နံတယ္ကြ” ဟုလွမ္းေျပာလိုက္သည္တြင္၊ ေဇာ္ေဇာ္ဦးက သြက္လက္စြာပင္ ေခါင္းကိုတၿငိမ့္ၿငိမ့္လုပ္ကာ ပါးစပ္ကလဲ “ဟုတ္ပ ဟုတ္ပ” ဟုျပန္ေျပာလိုက္သည္။ ေရွ႕ကဆရာမကေတာ့ ကမၻာမေၾကျခင္းေတာင္းထဲသို႕၊ တို႕ဘိုးဘြားအေမြအႏွစ္မ်ားျဖစ္ေသာ သူ႕ပစၥည္းမ်ားကို သိမ္းေနသျဖင့္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႕၏ အနံ႕ဆိုင္ရာျပသနာကို သတိမျပဳမိ။ ကမၻာမေၾကသီခ်င္းၿပီးဆံုး၍ ဆရာမကိုႏႈတ္ဆက္ကာ အခန္းအတြင္းမွ ေျပးထြက္ၾကမွ အနံ႕လာရာ source ၏တရားခံကို ကြ်န္ေတာ္တို႕ဖမ္းမိသြားသည္။ တျခားလူမဟုတ္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႕၏ အိမ္နီးနားခ်င္း၊ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ေမးတုန္းက “ဟုတ္ပ ဟုတ္ပ” ဟုေျပာေသာ ေဇာ္ေဇာ္ဦးပင္ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ သူ႕ပုဆိုးေနာက္က အကြက္ႀကီးမွာ ဖံုးဖိလို႕မရေအာင္ ေပၚေနသျဖင့္၊ သေကာင့္သားလည္း ပုဆိုးခါေတာင္းက်ိဳက္၍ စက္ဘီးထားရာဆီသို႕သာ သုတ္ေခ်တင္၍ေျပးေလေတာ့သည္။
စာခိုးခ်ၾကေသာေက်ာင္းသားမ်ားအဖို႕လဲ အိမ္သာမွာ ေျခကုပ္စခန္းတစ္ခုသဖြယ္ျဖစ္သည္။ ပါလာေသာစာရြက္အလဲအလွယ္လုပ္လို႕ရသည္။ သူမ်ားထားခဲ႕ေသာစာမ်ား၊ နံရံတြင္ေရးခဲ႕ေသာပုစၦာမ်ားမွ ေကာင္းႏိုးရာရာတို႕ေတြ႕ႏိုင္သည္။ စာေမးပြဲခန္းထဲမ၀င္ခင္ မွတ္စုစာအုပ္ကို အိမ္သာထဲထားခဲ႕ကာ စာေမးပြဲေျဖေနရင္း တခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ ေမ့ေနပါက အိမ္သာခဏသြားခါ စာအုပ္လွန္ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားလည္းရိွသည္။ အိမ္သာထဲမွာထားခဲ႕ေသာ မွတ္စုစာအုပ္ကို သူမ်ားခိုးသြားသျဖင့္ စာေမးပြဲက်ရေသာ ေက်ာင္းသားမ်ိဳးကလဲ ရိွတတ္သည္။ စာေမးပြဲတစ္ခုၿပီးလွ်င္ စာရြက္စာတမ္းအရႈပ္ဆံုးေနရာမွာ စာၾကည့္တုိက္မဟုတ္၊ စာသင္ခန္းမေတြမဟုတ္၊ အိမ္သာမ်ားပင္ျဖစ္သည္။
အိမ္သာမ်ားႏွင့္ေရစက္မွာ တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့လည္းဆံုရျပန္သည္။ အေၾကာင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္ေနရေသာအခန္းမွာ အိမ္သာႏွင့္အနီးဆံုးတြင္ တည္ရိွေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ အေကာင္းဘက္ကေတြးပါမူ၊ အေရးေပၚအေျခအေနတြင္ အနီးအနားတြင္တည္ရိွေနေသာေၾကာင့္ အေျပးအလႊားေလးသြားကာ ကိစၥ၀ိစၥရွင္းႏိုင္ေသာ္လည္း၊ ေလညင္းေလးတစ္ခ်က္သုတ္လ်င္ လြင့္ပ်ံလာတတ္ေသာ အနံ႕မွာ အေတာ္ဆိုး၀ါးေၾကာင္း ေနဖူးမွသာ သိပါလိမ့္မည္။ ထို႕အျပင္ အခ်ိဳ႕အခ်ိဳ႕ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားက အိမ္သာသြားလ်င္ စာအုပ္မဖတ္ပဲမသြားတတ္။ အေရးေပၚအေျခအေနတြင္ ဖတ္စရာစာအုပ္ကလဲပါမလာပါက၊ ကြ်န္ေတာ္တို႕အခန္းမွ လမ္းႀကံဳသျဖင့္ ေတြ႕ရာစာအုပ္၀င္ဆြဲသြားတတ္ရာ အိမ္သာတြင္းသံုးစာအုပ္ေပ်ာက္ျပသနာမွာလည္း မၾကာခဏျဖစ္တတ္သည္။
ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရိွေသးသည္။ သူက မိုးလင္းလ်င္ ထိုထိုေသာကိစၥ၀ိစၥမ်ားကို အၿပီးသတ္ရွင္းလင္းထားေသာ္လည္း ေက်ာင္းသြားခါနီးလ်င္ အနည္းဆံုး တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ေျပးလိုက္ရမွ အာသာေျပသည္။ safe side ျဖစ္ေအာင္ယူထားတာလည္းျဖစ္ႏိုင္သည္။ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ထိုသို႕မဟုတ္။ ၿမိဳ႕ထဲေရာက္မွ ဗိုက္ကသစၥာေဖာက္ကာ အစြမ္းျပသျဖင့္ အသျပာတစ္ဆယ္ေပးကာ ကိစၥရွင္းရတတ္သည္။ သည္ေရာက္ေတာ့လည္း ခရီးသြားလ်င္ ဘတ္စ္ကားတစ္တန္ ေျမေအာက္ရထားတစ္တန္ျဖင့္သြားရေလ႕ရိွရာ ဘတ္စ္ကားေပၚမွဆင္းလ်င္ ထိုကိစၥမွာ ေပၚေပၚလာတတ္သည္။ ဒီမွာလဲ အသျပာတစ္ဆယ္ေပးရသည္။ သို႕ေသာ္ ထိုအသျပာတစ္ဆယ္မွာမနည္းလွ။ အႏၱရာယ္ကို လြယ္မထားႏိုင္ေသာအေျခအေနမ်ိဳးတြင္ ထိုတစ္ဆယ္ကို ႏွေျမာေနလို႕ကလဲမျဖစ္။ ခုေတာ့ တစ္ခါက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ျပသျဖင့္ ဂ်က္ကာေကာင္းေကာင္းေတြ႕ထားသည္။ အသျပာတစ္ဆယ္မကုန္ပဲ၊ အိမ္သာေကာင္းေကာင္းသံုးလို႕ရသည့္ေနရာျဖစ္သည္။ ထိုေနရာမွာ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းေရာင္းေသာဆိုင္ႀကီးျဖစ္သည္။ အေတြးမမွားပါႏွင့္၊ ထိုဆိုင္ႀကီးထဲတြင္ရိွေသာ အိမ္သာမ်ားကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္သည္။ ပိုက္ဆံေပးသံုးရေသာ အိမ္သာမ်ားမွာ ပိုက္ဆံသာေပးသံုးရသည္၊ သန္႕ရွင္းသပ္ရပ္မႈေတာ့သိပ္မရိွလွ။ ထိုအိမ္သာမွာမူ အလကားသံုးရေသာ္လည္း၊ လက္ေျခာက္ခံစက္ေတြ၊ ဆပ္ျပာေတြ၊ တစ္ရွဴးေတြႏွင့္ အေတာ္သားနားသည္။ ကိုယ္လံုးေပၚမွန္ႀကီးမ်ားပါ ေထာင္ေပးထားရာ၊ အိမ္သာမသံုးခ်င္သည့္တိုင္၊ မွန္၀င္ၾကည့္လ်င္ေတာင္ မဆိုးလွ။
ယခုလည္း ကြ်န္ေတာ္ အိမ္သာမ်ားႏွင့္ ေရစက္မကုန္ေသးပါ။ အေၾကာင္းမွာ မၾကာေသးခင္အခ်ိန္က အိမ္သာႏွင့္အနီးဆံုးအခန္းသို႕ အေျခအေနအရ ေျပာင္းေရႊ႕လိုက္ရေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္႕ထံလာလည္လိုေသာ မိတ္ေဆြသဂၤဟမ်ားကို visiting card အထူးေပးေနစရာမလိုပါ။ အိမ္သာႏွင့္အနီးဆံုး၊ အမိႈက္သြန္ေသာ ပိုက္ေခါင္းႀကီးႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အခန္းဟုေျပာလိုက္လ်င္၊ ကြ်န္ေတာ့္ထံ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ေရာက္လာမည္သာ။ ကြ်န္ေတာ္ အိမ္သာႏွင့္အနီးဆံုးတြင္ေနထိုင္လ်က္ရိွပါသည္။
စာေရးဆရာမင္းလူ၏ အိမ္သာတစ္လံုးအလိုရိွသည္ဆိုေသာ ၀တၳဳတိုေလးကို ဖတ္ရသည့္အခ်ိန္မွစ၍ အိမ္သာမ်ားကို ပို၍သတိထားမိလာခဲ့သည္။ ပို၍သတိထားမိလာသည္ဟု ဆိုရသည္မွာ၊ ဟိုးယခင့္ယခင္ကလည္း သတိထားသင့္သေလာက္ေတာ့ ထားမိခဲ႕သည္ကို ဆိုလိုပါသည္။ အိမ္သာမ်ားႏွင့္ကြ်န္ေတာ္၊ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္အိမ္သာမ်ားအေၾကာင္းကို ေျပာရမည္ဆိုလ်င္ ကြ်န္ေတာ့္ငယ္ဘ၀မွစမွျဖစ္မည္။ လူမွန္းမသိတတ္ခင္အရြယ္တုန္းကေတာ့၊ ကြ်န္ေတာ္၏မာတာမိခင္သည္ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ထိုကိစၥမ်ားကို မည္သို႕ၿပီးေစသည္မသိ။ ကြ်န္ေတာ္မွတ္မိသည့္အရြယ္မွာေတာ့ အေပါက္ေဖာက္ထားေသာ သစ္သားထိုင္ခံုေလးေပၚတြင္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ကာ မ်က္လံုးကလယ္ကလယ္ႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ့္ပံုရိပ္ကို ျပန္ေတြးမိတိုင္း ၿပံဳးရစၿမဲသာ။ ဆရာမင္းလူေျပာသလို ကေလးဘ၀က လူႀကီးေတြလို အိမ္သာကို အသံုးျပဳခ်င္ေသာစိတ္ ရိွခဲ႕လားဆိုသည္ကို ကြ်န္ေတာ္မမွတ္မိေသာ္လည္း၊ သစ္သားထိုင္ခံုေပၚတြင္ ကိစၥၿပီးရသည္ကို မႏွစ္ၿမိဳ႕ခဲ႕သည္ကိုေတာ့ ယခုတိုင္မွတ္မိေနပါေသးသည္။
ကေလးမ်ားကို အိုးတည္ရတာလည္းမလြယ္လွပါ။ စကားမေျပာတတ္ေသးခင္ဆိုလ်င္ပိုဆိုးသည္။ သူတို႕အတြက္ အိမ္သာသြားခ်ိန္ကို မိဘက သတ္မွတ္ေပးထားရသည္။ အခ်ိန္က်ၿပီဆိုလ်င္ ကေလးကသြားခ်င္သည္မသြားခ်င္သည္မသိ၊ အိုးတည္ေပးရေတာ့သည္။ ကေလးကမညွစ္ပဲ ေပကပ္ေနလ်င္၊ မရမကညွစ္ခိုင္းရတာကလည္းတစ္လုပ္။ ထိုအလုပ္မ်ိဳးမွာလည္း မရမကခိုင္း၍ရတာမ်ိဳးလည္းမဟုတ္။ ေလာကတြင္ မလုပ္ခ်င္ပဲလုပ္ရေသာအလုပ္၊ မညွစ္ခ်င္ပဲညွစ္ရေသာအလုပ္မွာ စိတ္ညစ္စရာ အေကာင္းဆံုးမဟုတ္ပါေလာ။
ေက်ာင္းတက္ရသည့္အရြယ္ေရာက္ေတာ့၊ ေက်ာင္းအိမ္သာမ်ားကို သတိထားမိလာသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕မူလတန္းေက်ာင္းတြင္၊ စာသင္ခ်ိန္အတြင္း ကေလးမ်ားက ဆရာမကို အိမ္သာသြားခ်င္ေၾကာင္းအလုအယက္တိုင္ကာ၊ စာသင္ခ်ိန္ကုန္သည္အထိ အိမ္သာထဲတြင္ အၾကာႀကီးေနတတ္ၾကရာ၊ စာသင္ခ်ိန္ကို အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္သျဖင့္၊ ပလပ္စတစ္ကဒ္ျပားေလးေတြလုပ္ကာ အခန္းထဲတြင္ခ်ိတ္ထားရသည္။ ေယာက်္ားေလးေတြအတြက္တစ္ကဒ္၊ မိန္းကေလးေတြအတြက္တစ္ကဒ္။ အိမ္သာသြားလိုလ်င္ ထုိကဒ္ျပားေလးေတြကို ဆရာမထံမွေတာင္းကာ သြားရသည္။ အိမ္သာသြားရန္အတြက္ အခ်ိန္ကလဲ ငါးမိနစ္ပဲရသည္။ ကဒ္ျပားမအားေသးသ၍ ေနာက္လူသြားလို႕မရ။ ထိုသို႕သတ္မွတ္ထားသည့္တိုင္၊ ကဒ္ျပားေလးမ်ားမွာ ေအာင္ျမင္ေသာေဆးခန္းတစ္ခုမွ တိုကင္ကဒ္ျပားေလးေတြလို လက္မလည္ေအာင္ငွားရသည္။ တစ္ခါတေလ၊ သြားခ်င္သူႏွစ္ေယာက္ျဖစ္ေနလ်င္ အရင္လက္ေထာင္ေသာသူကိုဦးစားေပးရသည္။ အေရးေပၚအေျခအေနႏွင့္ႀကံဳႀကိဳက္ေနေသာ ေက်ာင္းသားမ်ိဳးရိွလ်င္ေတာ့၊ သူ၏အေရးေပၚအေျခအေနကို သက္ဆိုင္ရာဆရာမွ အတည္ျပဳခ်က္ရယူကာ ခြ်င္းခ်က္အျဖစ္ ကဒ္ျပားမဲ႕ အိမ္သာသြားခြင့္ေပးသည္။
အထက္တန္းေက်ာင္းေရာက္လာေတာ့ အိမ္သာမ်ားကို ပို၍သတိထားမိလာသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္၊ အထက္တန္းေက်ာင္းမွ အိမ္သာမ်ားမွာ အိမ္ကအိမ္သာေတြလို၊ မူလတန္းေက်ာင္းကအိမ္သာေတြလိုမဟုတ္။ နံရံမ်ားတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ လက္ရာစံုပန္းခ်ီကားမ်ားပါ၀င္ေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ေပါက္တတ္ကရစာသားေတြ၊ ပံုေတြေတြ႕ႏိုင္သလို၊ မေက်နပ္ခ်က္မ်ား၊ ဆရာဆရာမမ်ားအေၾကာင္းကို ေရးထားတတ္ေသာစာမ်ားလည္းေတြ႕ရတတ္သည္။ တစ္ခါတရံ အခ်င္းခ်င္းေနာက္ေျပာင္က်ီစယ္ေရးထားေသာစာမ်ားမွာလည္း လက္ရာေျမာက္လွသည္။ ထိုထိုေသာအရာမ်ားတင္ပဲလားဆိုေတာ့ မကပါ။ “မိေအးကိုခ်စ္တယ္” “ပူစူးကသိပ္လွတယ္” စေသာ ရင္တြင္းျဖစ္စာသားမ်ားကိုလည္း ေတြ႕ရေသးသည္။ တခ်ိဳ႕ကဗ်ာမ်ားမွာလည္း လက္ရာေျမာက္လွသည္။ ကြ်န္ေတာ္မွတ္မိေနေသာကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ရိွေသးသည္။ ထိုကဗ်ာေလးမွာ သံေ၀ဂရသည့္ေလသံျဖင့္ေရးထားသည္လားမေျပာတတ္။
စားသမွ် ထားခဲ႕ရၿပီ
ၿမိဳသမွ် ယိုခဲ႕ရၿပီ
ေသာက္သမွ် ေပါက္ခဲ႕ရၿပီ။
စာသံုးေၾကာင္းသားရိွေသာ ကဗ်ာေလးျဖစ္ေသာ္လည္း၊ အဓိပၸါယ္မွာ ထိထိမိမိရိွလွသည္။
ေျခာက္တန္းႏွစ္ကျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းဆင္းကာနီး ကမၻာမေက်သီခ်င္းကို အဓိပၸါယ္နားမလည္ေသာ္လည္း၊ ထုိသီခ်င္းမွမဆိုလ်င္ ေက်ာင္းဆင္းရမည္မဟုတ္သျဖင့္၊ စိတ္အားတက္ၾကြစြာ အိမ္ကိုျပန္ခ်င္ေစာျဖင့္ ေအာ္ဟစ္ေနၾကခိုက္၊ အနံ႕တစ္ခုရလာသည္။ ထိုအနံ႔မွာ လူတိုင္းသိသည့္အနံ႕ျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ ကြ်န္ေတာ့္ေဘးမွသူငယ္ခ်င္းက သတိဆြဲထားေသာလက္ႏွင့္ကြ်န္ေတာ္႕ကို အသာတို႕ကာ “ေဟ႕ေကာင္ အီးေစာ္နံတယ္ကြ” ဟု၊ ေရွ႕႕မွဆရာမၾကားေအာင္အသံခပ္အုပ္အုပ္ျဖင့္ေျပာသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကလဲ အေစာကတည္းက ထုိအနံ႕ရေနသည္ကို ကြ်န္ေတာ္၏အနံ႕ခံ sensor မွ သတင္းေပးထားၿပီးျဖစ္ရာ အခ်က္အလက္မွန္ကန္ေၾကာင္းကို၊ ေခါင္းအသာၿငိမ့္ျပ၍ အတည္ျပဳလိုက္သည္။ အစကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႕က ထိုအနံ႕မွာ အေငြ႕အျဖစ္သာထင္ၾကေသာ္လည္း နည္းနည္းၾကာလာေသာအခါ အစိုင္အခဲမွလာေသာအနံ႕ျဖစ္ေၾကာင္း သတိျပဳမိလာသျဖင့္ ေရွ႕ခံုမွ ေဇာ္ေဇာ္ဦးဆိုေသာ သူငယ္ခ်င္းကို ေနာက္မွအသာတို႕ကာ “ေဟ႕ေကာင္ ေဇာ္ေဇာ္ဦး အီးေစာ္နံတယ္ကြ” ဟုလွမ္းေျပာလိုက္သည္တြင္၊ ေဇာ္ေဇာ္ဦးက သြက္လက္စြာပင္ ေခါင္းကိုတၿငိမ့္ၿငိမ့္လုပ္ကာ ပါးစပ္ကလဲ “ဟုတ္ပ ဟုတ္ပ” ဟုျပန္ေျပာလိုက္သည္။ ေရွ႕ကဆရာမကေတာ့ ကမၻာမေၾကျခင္းေတာင္းထဲသို႕၊ တို႕ဘိုးဘြားအေမြအႏွစ္မ်ားျဖစ္ေသာ သူ႕ပစၥည္းမ်ားကို သိမ္းေနသျဖင့္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႕၏ အနံ႕ဆိုင္ရာျပသနာကို သတိမျပဳမိ။ ကမၻာမေၾကသီခ်င္းၿပီးဆံုး၍ ဆရာမကိုႏႈတ္ဆက္ကာ အခန္းအတြင္းမွ ေျပးထြက္ၾကမွ အနံ႕လာရာ source ၏တရားခံကို ကြ်န္ေတာ္တို႕ဖမ္းမိသြားသည္။ တျခားလူမဟုတ္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႕၏ အိမ္နီးနားခ်င္း၊ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ေမးတုန္းက “ဟုတ္ပ ဟုတ္ပ” ဟုေျပာေသာ ေဇာ္ေဇာ္ဦးပင္ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ သူ႕ပုဆိုးေနာက္က အကြက္ႀကီးမွာ ဖံုးဖိလို႕မရေအာင္ ေပၚေနသျဖင့္၊ သေကာင့္သားလည္း ပုဆိုးခါေတာင္းက်ိဳက္၍ စက္ဘီးထားရာဆီသို႕သာ သုတ္ေခ်တင္၍ေျပးေလေတာ့သည္။
စာခိုးခ်ၾကေသာေက်ာင္းသားမ်ားအဖို႕လဲ အိမ္သာမွာ ေျခကုပ္စခန္းတစ္ခုသဖြယ္ျဖစ္သည္။ ပါလာေသာစာရြက္အလဲအလွယ္လုပ္လို႕ရသည္။ သူမ်ားထားခဲ႕ေသာစာမ်ား၊ နံရံတြင္ေရးခဲ႕ေသာပုစၦာမ်ားမွ ေကာင္းႏိုးရာရာတို႕ေတြ႕ႏိုင္သည္။ စာေမးပြဲခန္းထဲမ၀င္ခင္ မွတ္စုစာအုပ္ကို အိမ္သာထဲထားခဲ႕ကာ စာေမးပြဲေျဖေနရင္း တခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ ေမ့ေနပါက အိမ္သာခဏသြားခါ စာအုပ္လွန္ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားလည္းရိွသည္။ အိမ္သာထဲမွာထားခဲ႕ေသာ မွတ္စုစာအုပ္ကို သူမ်ားခိုးသြားသျဖင့္ စာေမးပြဲက်ရေသာ ေက်ာင္းသားမ်ိဳးကလဲ ရိွတတ္သည္။ စာေမးပြဲတစ္ခုၿပီးလွ်င္ စာရြက္စာတမ္းအရႈပ္ဆံုးေနရာမွာ စာၾကည့္တုိက္မဟုတ္၊ စာသင္ခန္းမေတြမဟုတ္၊ အိမ္သာမ်ားပင္ျဖစ္သည္။
အိမ္သာမ်ားႏွင့္ေရစက္မွာ တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့လည္းဆံုရျပန္သည္။ အေၾကာင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္ေနရေသာအခန္းမွာ အိမ္သာႏွင့္အနီးဆံုးတြင္ တည္ရိွေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ အေကာင္းဘက္ကေတြးပါမူ၊ အေရးေပၚအေျခအေနတြင္ အနီးအနားတြင္တည္ရိွေနေသာေၾကာင့္ အေျပးအလႊားေလးသြားကာ ကိစၥ၀ိစၥရွင္းႏိုင္ေသာ္လည္း၊ ေလညင္းေလးတစ္ခ်က္သုတ္လ်င္ လြင့္ပ်ံလာတတ္ေသာ အနံ႕မွာ အေတာ္ဆိုး၀ါးေၾကာင္း ေနဖူးမွသာ သိပါလိမ့္မည္။ ထို႕အျပင္ အခ်ိဳ႕အခ်ိဳ႕ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားက အိမ္သာသြားလ်င္ စာအုပ္မဖတ္ပဲမသြားတတ္။ အေရးေပၚအေျခအေနတြင္ ဖတ္စရာစာအုပ္ကလဲပါမလာပါက၊ ကြ်န္ေတာ္တို႕အခန္းမွ လမ္းႀကံဳသျဖင့္ ေတြ႕ရာစာအုပ္၀င္ဆြဲသြားတတ္ရာ အိမ္သာတြင္းသံုးစာအုပ္ေပ်ာက္ျပသနာမွာလည္း မၾကာခဏျဖစ္တတ္သည္။
ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရိွေသးသည္။ သူက မိုးလင္းလ်င္ ထိုထိုေသာကိစၥ၀ိစၥမ်ားကို အၿပီးသတ္ရွင္းလင္းထားေသာ္လည္း ေက်ာင္းသြားခါနီးလ်င္ အနည္းဆံုး တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ေျပးလိုက္ရမွ အာသာေျပသည္။ safe side ျဖစ္ေအာင္ယူထားတာလည္းျဖစ္ႏိုင္သည္။ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ထိုသို႕မဟုတ္။ ၿမိဳ႕ထဲေရာက္မွ ဗိုက္ကသစၥာေဖာက္ကာ အစြမ္းျပသျဖင့္ အသျပာတစ္ဆယ္ေပးကာ ကိစၥရွင္းရတတ္သည္။ သည္ေရာက္ေတာ့လည္း ခရီးသြားလ်င္ ဘတ္စ္ကားတစ္တန္ ေျမေအာက္ရထားတစ္တန္ျဖင့္သြားရေလ႕ရိွရာ ဘတ္စ္ကားေပၚမွဆင္းလ်င္ ထိုကိစၥမွာ ေပၚေပၚလာတတ္သည္။ ဒီမွာလဲ အသျပာတစ္ဆယ္ေပးရသည္။ သို႕ေသာ္ ထိုအသျပာတစ္ဆယ္မွာမနည္းလွ။ အႏၱရာယ္ကို လြယ္မထားႏိုင္ေသာအေျခအေနမ်ိဳးတြင္ ထိုတစ္ဆယ္ကို ႏွေျမာေနလို႕ကလဲမျဖစ္။ ခုေတာ့ တစ္ခါက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ျပသျဖင့္ ဂ်က္ကာေကာင္းေကာင္းေတြ႕ထားသည္။ အသျပာတစ္ဆယ္မကုန္ပဲ၊ အိမ္သာေကာင္းေကာင္းသံုးလို႕ရသည့္ေနရာျဖစ္သည္။ ထိုေနရာမွာ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းေရာင္းေသာဆိုင္ႀကီးျဖစ္သည္။ အေတြးမမွားပါႏွင့္၊ ထိုဆိုင္ႀကီးထဲတြင္ရိွေသာ အိမ္သာမ်ားကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္သည္။ ပိုက္ဆံေပးသံုးရေသာ အိမ္သာမ်ားမွာ ပိုက္ဆံသာေပးသံုးရသည္၊ သန္႕ရွင္းသပ္ရပ္မႈေတာ့သိပ္မရိွလွ။ ထိုအိမ္သာမွာမူ အလကားသံုးရေသာ္လည္း၊ လက္ေျခာက္ခံစက္ေတြ၊ ဆပ္ျပာေတြ၊ တစ္ရွဴးေတြႏွင့္ အေတာ္သားနားသည္။ ကိုယ္လံုးေပၚမွန္ႀကီးမ်ားပါ ေထာင္ေပးထားရာ၊ အိမ္သာမသံုးခ်င္သည့္တိုင္၊ မွန္၀င္ၾကည့္လ်င္ေတာင္ မဆိုးလွ။
ယခုလည္း ကြ်န္ေတာ္ အိမ္သာမ်ားႏွင့္ ေရစက္မကုန္ေသးပါ။ အေၾကာင္းမွာ မၾကာေသးခင္အခ်ိန္က အိမ္သာႏွင့္အနီးဆံုးအခန္းသို႕ အေျခအေနအရ ေျပာင္းေရႊ႕လိုက္ရေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္႕ထံလာလည္လိုေသာ မိတ္ေဆြသဂၤဟမ်ားကို visiting card အထူးေပးေနစရာမလိုပါ။ အိမ္သာႏွင့္အနီးဆံုး၊ အမိႈက္သြန္ေသာ ပိုက္ေခါင္းႀကီးႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အခန္းဟုေျပာလိုက္လ်င္၊ ကြ်န္ေတာ့္ထံ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ေရာက္လာမည္သာ။ ကြ်န္ေတာ္ အိမ္သာႏွင့္အနီးဆံုးတြင္ေနထိုင္လ်က္ရိွပါသည္။
ေမာင္ျဖဴ
Read more...
ရပိုင္ခြင့္
>> Thursday, September 13, 2007
ရပိုင္ခြင့္
သုေမာင္
ကြ်န္ေတာ္က 'ေရႊေၾကးစည္' လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ တစ္ေန႔ ေလးႀကိမ္ထိုင္ျဖစ္သည္။ ေရႊေၾကးစည္က 'ကို႐ူပ' ပိုင္သည္။ နံနက္ အိပ္ရာက ႏိုးႏိုးခ်င္း တစ္ႀကိမ္ထိုင္သည္။ နံနက္စာ ထမင္းစားၿပီးေနာက္ အခ်ိဳတည္းရန္ တစ္ခါထိုင္သည္။ ဒါေတြက ပိုက္ဆံေပးၿပီး ေသာက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ညေနေစာင္း သုံးနာရီေလာက္မွာ ေျခဆန္႔လက္ဆန္႔ သြားထိုင္ျပန္သည္။ ထိုတစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ အိမ္က ေကာ္ဖီမစ္ သို႔မဟုတ္ တီးမစ္အထုပ္ ယူသြားသည္။ ဒါက ပရိတ္သတ္ လူငယ္အခ်ိဳ႕၊ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း အခ်ိဳ႕ လာေရာက္ ကန္ေတာ့ထားေသာ အထုပ္ေတြထဲမွ ျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ ဆိုင္ေသာက္ႏွင့္ အထုပ္ကို အလွည့္ေပးျခင္းျဖစ္သည္။ ဆိုင္ေသာက္ ဆိုတာက မိမိ စိတ္ႀကိဳက္ မွာလို႔ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္က အခ်ိဳေပါ့ေပါ့ ခါးခါး မွာေနက်ျဖစ္သည္။ အထုပ္က်ေတာ့ စိတ္ႀကိဳက္ ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရေပ။ သူ႔အတိုင္း စီမံရာကိုေသာက္ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ေသာက္ေသာ၊ ႀကိဳက္ေသာ 'ခ်ိဳေပါ့က်' သည္ က်န္းမာေရးအတြက္ ေကာင္းသလား၊ မေကာင္းဘူးလား မသိေပ။ ထို႔အတူ တီးမစ္၊ ေကာ္ဖီမစ္ကေကာ က်န္းမာေရးအတြက္ ေကာင္းသလား၊ မေကာင္းဘူးလား ကြ်န္ေတာ္မသိေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ တစ္လွည့္စီ ေသာက္တာ အႏၱရာယ္ကင္းသည္ဟု ထင္သည္။ သည္မွ် ေသာက္သုံးေနမွေတာ့ မေကာင္းတတ္တာကို သိသျဖင့္လည္း ရေသ့စိတ္ေျဖ လုပ္တာျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ပါမည္။ ၿပီးေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဖိုးလည္း တြက္ေျခကိုက္သည္။ ေနာက္ၿပီး အထုပ္ကိုယ္စီျဖင့္ လာေရာက္ကန္ေတာ့ၾကေသာ ဒါနရွင္မ်ား အတြက္လည္း ပါရမီျဖည့္ရာ ေရာက္သည္။
ထိုမွ်ႏွင့္ မၿပီးေခ်။ ကြ်န္ေတာ္သည္ ညေနေစာင္း ငါးနာရီခြဲ ေျခာက္နာရီမွာ ေရႊေၾကးစည္သို႔ တစ္ေခါက္ သြားျပန္ပါသည္။ ထိုတစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ ဆိုင္ေသာက္လည္း မဟုတ္၊ အိမ္က အထုပ္လည္း မဟုတ္ေတာ့ေပ။
အိမ္ေသာက္ အိမ္ေဖ်ာ္ဟု ေခၚမလားမသိ။ ကြ်န္ေတာ့္တူ 'ေမာင္ေရႊမိုး' ေသာက္ေသာ လက္ဖက္ရည္ကို မွ်ေ၀ေသာက္သုံးျခင္း ျဖစ္သည္။ 'ေရႊမိုး'က ကို႐ူပသား အလတ္ေကာင္ ျဖစ္သည္။ သူက အႏုပညာ ၀ါသနာပါသည္။ သူ၀ါသနာပါတာကလည္း 'ဒါရုိက္တာ' ႏွင့္ 'ကဗ်ာ' အလုပ္ ျဖစ္သည္။ ညေန ထိုအခ်ိန္ ကိုက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ ေရာက္သြားလွ်င္ သူ႔အတြက္ ဖန္မတ္ခြက္ႏွင့္ အျပည့္လက္ဖက္ရည္ ေပ်ာ္ၿပီးသား ေတြ႔ရသည္။ သူ႔ဆိုင္ထဲမွာပဲ သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ ေဖ်ာ္ေပးထားျခင္းပင္။ ဒါကို ကြ်န္ေတာ္က တစ္၀က္ ယူၿပီး ေသာက္ရင္း သူႏွင့္ ကဗ်ာအေၾကာင္း၊ ႐ုပ္႐ွင္အေၾကာင္း စကားေျပာသည္။ သူကလည္း ေက်နပ္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္မွာလည္း လက္ဖက္ရည္ တစ္ခြက္ဖိုး သက္သာသြားသည္။ သူ႔လက္ဖက္ရည္က ေတာ္ေတာ္ေကာင္းသည္။ 'ရွယ္'ကဲ့သို႔လည္း ပ်စ္ခြ်ဲခြ်ဲမေန။ ကြ်န္ေတာ္ေသာက္သုံးေသာ '႐ုိး႐ုိး'ကဲ့သို႔လည္း က်ဲတဲတဲ မေန။ ဆိုၾကပါစို႔။ အိမ္ေသာက္ အေနေတာ္ျဖစ္သည္။ ေနာင္ေသာ္'ေရႊမိုး'သည္ သူေသာက္လက္စကို ခြဲၿပီး မတိုက္ေတာ့ဘဲ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္လွ်င္ ႏွစ္ခြက္အေဖ်ာ္ခိုင္းၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ကို တစ္ခြက္ ဒါနျပဳပါသည္။ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ဖိုး သက္သာသည္မွာ ပဓာနမဟုတ္ေပ။ တူေတာ္ေမာင္၏ ေစတနာက အဓိက က်သြားေတာ့သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြ်န္ေတာ္၏ အတြင္းစိတ္မွာမူ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ဖိုး သက္သာသြားတာကို ေက်နပ္မိသည္ေတာ့ အမွန္ပင္။
ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေနာက္ထပ္ အက်င့္တစ္ခု ရွိေသးျပန္သည္။ နံနက္ေစာေစာ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ရင္း ေဆးေပါ့လိပ္ ငါးဆယ္ဖိုး၀ယ္သည္။ ထိုေဆးေပါ့လိပ္ငါးလိပ္က ေန႔တစ္၀က္ခံသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေန႔လယ္ပိုင္း ေနာက္တစ္ႀကိမ္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ေသာအခါ ေနာက္ထပ္ ငါးဆယ္ဖိုး ငါးလိပ္၀ယ္ျပန္သည္။ ဒါလည္း ပုံမွန္ ျဖစ္သြားပါသည္။ ေဆးေပါ့လိပ္ တစ္ေန႔ ႏွစ္ႀကိမ္ ၀ယ္ျဖစ္သည္ ဆိုပါစို႔။ သို႔ေသာ္ ညေနပိုင္း 'ေရႊမိုး' ႏွင့္အတူ ေသာက္ေသာအခါတြင္ ေဆးလိပ္ ထပ္မ၀ယ္ျဖစ္ေသာ္လည္း သူ႔ဆီက ေဆးေပါ့လိပ္ တစ္လိပ္ေတာ့ အပိုအလိုလို လွမ္းယူၿပီးသား ျဖစ္သြားေတာ့၏။ ၾကာေသာ္ ထိုအက်င့္သည္ သီလတစ္ပါးလို ျဖစ္ၿပီး ပုံမွန္ ယူယူေသာက္ေနမိေတာ့၏။ ထို႔အတြက္ ကုန္က်ေငြ တစ္ဆယ္ သက္သာသြားတာကိုလည္း ေက်နပ္ေနမိေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္သည္ ညေနေစာင္းလွ်င္ 'ကို႐ူပ'ဆိုင္မွ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ႏွင့္ ေဆးေပါ့လိပ္ တစ္လိပ္ အလကား ေသာက္ျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။ သူ႐ုိ႔ဘက္က ဒါနေျမာက္သလို ကြ်န္ေတာ့္ဘက္ကလည္း အလွဴခံေကာင္း တစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားပါသည္။
ဤသို႔ ေနလာရင္းႏွင့္ တစ္ေန႔တြင္ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ တစ္ခုႀကဳံပါသည္။ ေသာက္စားေနစဥ္ႏွင့္တူပါသည္။ သတိရမိေသး၏။ ကြ်န္ေတာ္ ေသာက္ေတာ့လည္း အနီးအနားဆိုင္းလမ္းေလွ်ာက္သြားၿပီး ေမာ့တာမို႔ အျပန္တြင္ ထို႔ကဲ့သို႔ပင္ ကို႐ူပဆိုင္မွာ ဒယိမ္းဒယိုင္ျဖစ္ေနက်။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုသူ႔ကို ျမင္ေသာအခါ ခ်က္ခ်င္း ဂ႐ုစိုက္မိသြားျခင္းျဖစ္၏။ ဟုတ္လည္းဟုတ္ပါရဲ႕။ အသားျဖဴတာ ညိဳတာသာ ကြာသည္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ အေတာ္ဆင္သည္။
ေနာက္မွ သိရတာက ထိုသူမွာ အမူးသမား မဟုတ္ေပ။ အ႐ူးသမားသာ ေခၚရမလို ျဖစ္၏။ သူသည္ စိတ္မႏွံ႔သူတစ္ေယာက္ပါတဲ့။ ထို႔ေၾကာင့္ မရိတ္မသင္ မခ်ိဳးမပိုး ေလွ်ာက္သြားေနျဖင္း ျဖစ္၏။ အမူးသမားကဲ့သို႔ ယိုင္ထိုးေနရတာက ေျခေထာက္ မသန္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေၾကာင္း သူ႔ေရာ္ဘာဖိနပ္ကို ေျခခုံႏွင့္ သားေရကြင္း သိုင္းထားတာေတြ႔မွ သိရပါသည္။
ထိုသို႔ ဂ႐ုစိုက္မိခါမွ ကြ်န္ေတာ့္မွာ မထိတ္သာ မလန္႔သာ ျဖစ္ရေတာ့သည္။ အေၾကာင္းကား သူသည္ စိတ္မႏွံ႔ေသာေၾကာင့္ လက္ဖက္ရည္ဖိုးကို တသမတ္တည္း ေပးေနပါသည္။ ေစ်းတက္တာေတြ လာေတြ သူမသိေခ်...။ လက္ထဲ ပါလာေသာ ငါးဆယ္တန္ကို ကို႐ူပအား လွမ္းေပးၿပီး နီးရာ ခုံလြတ္တြင္ ၀င္ထိုင္၏။ ေရေႏြးၾကမ္း တစ္၀ေသာက္ပါသည္။ လက္ဖက္ရည္ကိုမူ ပါဆယ္ယူပါသည္။ သူက 'ခ်ိဳေပါ့က်'ဟု ေအာ္တတ္ေသးရာ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေက်ာတြန္႔တြန္႔သြားပါသည္။ ကို႐ူပကလည္း သူ႔က်ေတာ့ ကိုယ္တိုင္ ထေဖ်ာ္ေပးပါသည္။ ဒါနေျမာက္ေအာင္ လုပ္ျခင္းျဖစ္ဟန္တူ၏။ က်က်နနေဖ်ာ္၊ ပလတ္စတစ္ လက္ဆြဲအိတ္ႏွင့္ ထည့္ေပးပါသည္။ ထူျခားတာက ထိုပုဂၢိဳလ္သည္ အျပန္တြင္ လက္ဖက္ရည္အိတ္ကို တစ္ဖက္က ဆြဲရင္းအျခားဖက္ျဖင့္ ေဆးလိပ္ဗန္းထဲမွ ေဆးေပါ့လိပ္ တစ္လိပ္ကို ဆတ္ခနဲ အဆစ္ယူသြားျခင္း ျဖစ္၏။ ဟိုက္.....။ ကြ်န္ေတာႏွင့္ အေတာ္တူေနပါေပါ့လား။
႐ုပ္ရည္ႏွင့္ ဟန္ပန္သာမက လက္ဖက္ရည္ဖိုး သက္သာခိုသည့္အျပင္ ေဆးေပါ့လိပ္ အဆစ္ယူသြားတာပါ သြားၿပီး တူေနပါေပါ့လား။ ဒါသည္ တစ္ခါတစ္ရံလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ေပ။ ကြ်န္ေတာ္ ညေနဆိုင္ ေရႊမိုးထံ လက္ဖက္ရည္ ကပ္ေသာက္တိုင္းႀကံဳရျခင္း ျဖစ္၏။ ထိုအခါ ကြ်န္ေတာ္ နည္းနည္း ရွက္လာပါေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အရွက္ေျပ သေဘာမ်ိဳး ကြ်န္ေတာ္က ေျပာယူရ၏။ ကို႐ူပ သမီးငယ္ 'မ်က္ျခယ္' ကိုေျပာျခင္း ျဖစ္၏။
'သမီးေလး... ဘဘနဲ႔ အဲဒီ အ႐ူးႀကီး တူေနၿပီေနာ္'
ထိုအခါ ကေလးမက အားနာစြာ ၿပဳံးၿပီး 'မႏိႈင္းေကာင္း ႏိႈင္းေကာင္း ဘဘရယ္'ဟု ျပန္ေျပာေလသည္။
မည္သို႔ပင္ရွိေစ၊ အရပ္အေမာင္းေရာ၊ ဟန္ပန္ေရာ၊ အက်င့္သီလပါ သြားတူေနၿပီဟု ခံစားရသျဖင့္ ေနာက္ေနာင္ေရႊမိုးထံမွ လက္ဖက္ရည္ တစ္၀က္ ယူေသာက္ရန္ ဆင္ျခင္မွပဲဟု ဆုံးျဖစ္မိပါေသးသည္။ 'မိပါေသးသည္' ဟုေျပာရတာက ခဏပဲ ဆုံးျဖတ္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ 'ေနၿမဲ' ျဖစ္သြားေသာေၾကာင့္ပင္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ ေစာင့္စည္းလိုက္ေသာ္လည္း အခ်ိန္တန္ေတာ့ ကိုေရႊမိုးထံ လက္ဖက္ရည္ အလကားေသာက္ရန္ ညေနတိုင္း ေရာက္ရျပန္ပါေရာ။ ၿပီးေတာ့ ေဆးေပါ့လိပ္ အဆစ္တစ္လိပ္ ယူေသာက္မိျပန္ေရာ။ သည္လိုႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ထိုပုဂၢိဳလ္သည္ ညေနတိုင္းလိုလို ဆုံစည္းေနပါေတာ့သည္။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ တစ္ေန႔တြင္ ထိုလိုပဲ စိတ္မႏွံ႔သူတစ္ေယာက္ ေရာက္ခ်လာျပန္ပါသည္။ သူကေတာ့ မိန္းမ ျဖစ္သည္။ ထုံးစံအတိုင္း အကၤ်ီထဘီ အစုတ္အျပတ္ႏွင့္ပင္။ သူကေတာ့ ၀င္လာတာႏွင့္ ေရေႏြးၾကမ္း ထိုင္ေသာက္ေတာ့၏။ ထိုင္ခုံပုေပၚမွာေတာ့ မထိုင္ေပ။ သမံတလင္းေပၚ ေဆာင့္ေညာင့္ထိုင္ပါသည္။ ၾကည့္ရတာ သူလည္း အခမဲ့ ေဖာက္သည္ပဲ ျဖစ္ပုံရပါသည္။ အေၾကာင္းမွ ကို႐ူပက သူလာလွ်င္ လွမ္းၿပီး ေနာက္ေျပာင္၍ ကိုယ္တိုင္ထၿပီး လက္ဖက္ရည္ေဖ်ာ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ သူ႔အတြက္လည္း ပါဆယ္ တစ္ထုပ္...။ အဲ... သူကလည္း အလာႀကီးပင္။ 'ခ်ိဳေပါ့က်ေနာ္'တဲ့။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေက်ာခ်မ္းရျပန္ပါၿပီ။ ဘယ္ႏွယ့္ အ႐ူး ႏွစ္ေယာက္လည္း 'ခ်ိဳေပါ့က်'၊ ကြ်န္ေတာ္လည္း 'ခ်ိဳေပါ့က်'။ တူပဲတူႏိုင္လြန္း။ သို႔ေသာ္ ကံေကာင္းတာမွာ၊ သူကေတာ့ ေဆးေပါ့လိပ္ ဆစ္လိပ္ အဆစ္မဆြဲျခင္းျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ 'မုန္႔တစ္ခု' အဆစ္ရသည္။ သူက ယူတာမဟုတ္။ ကိုင္ၾကည့္႐ုံၾကည့္တာ။ အထာေပါက္ေသာ ကို႐ူပက အီၾကာေကြး၊ စမူဆာ စေသာ လက္က်န္မုန္႔တစ္ခုကို ေပးလိုက္သည္သာ။ ေနာင္ေသာ္ ညေန ငါးနာရီခြဲ ေျခာက္နာရီ ဆိုင္ပိတ္ခ်ိန္နီးလာလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ရယ္၊ စိတ္မႏွံ႔သူ ထိုႏွစ္ဦးရယ္ မၾကာခဏ ဆုံစည္းေနၾကေတာ့၏။
မေန႔ကေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း အ႐ူးမေရာက္လာသည္။ က်ံဳ႕က်ံဳ႕ေလးထိုင္ရင္း 'ခ်ိဳေပါ့က်ေနာ္'ဟု လွမ္းမွာသည္။ ၿပီးေတာ့မုန္႔ပန္းကန္ထဲက မုန္႔ေတြကို တစ္ခုခ်င္း ေရြးၾကည့္ေနသည္။ ကို႐ူပက ဒါကိုျမင္ေတာ့ 'ယူမွာျဖင့္ တစ္မ်ိဳးယူ။ ေလွ်ာက္ကိုင္ၾကည့္မေနနဲ႔' ေျပာေတာ့ ဆတ္ခနဲ တစ္လုံး ျပန္ေျပာသည္။
'ဘာတာကိတ္ မရွိဘူးလား'တဲ့။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ပြဲက်သြားပါသည္။ ဆိုင္မွ သူငယ္ေလးက...
'ဘာတာကိတ္ေတာ့ မရွိဘူး။ ခ်ီးကိတ္ပဲ ရွိတယ္' ဟုေျပာရာ သူက မ်က္ေစာင္းမထိုးေပ။ ေလးေလးပင္ပင္ႀကီးသက္ျပင္းခ်ရင္း....
'ငါ့အတြက္ အဟုတ္ပါဘူးဟယ္။ အိမ္က သားေလးအတြက္ပါ'ဟု ေျပာရွာသည္...။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားပါသည္။ အ႐ူးေပမည့္ သားသမီးဇြဲေတာ့ အႀကီးသားဟု။ ေၾသာ္... မိဘေမတၱာမ်ား ေျပာပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကို႐ူပ ကမ္းေပးေသာ လက္ဖက္ရည္ထုပ္ကေလး ဆြဲၿပီး ဆိုင္ထဲမွ ထြက္သြားပါသည္။ 'မုန္႔မယူေတာ့ဘူးလား'ေနာက္က လွမ္းေမးရာ လက္ခါျပပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကိုင္းကိုင္းကိုင္းကိုင္း ထြက္သြားေသာ အ႐ူးမ၏ ေက်ာျပင္ကို ေငးၾကည့္ေနပါသည္။ ဓာတ္တိုင္တစ္တိုင္ေလာက္ အေရာက္တြင္ ဘာစိတ္ကူးေပါက္သည္မသိ။ တုန္႔ခနဲ႔ ျပန္လွည့္လာပါသည္။ မေျပာမဆိုႏွင့္ပင္ အီၾကာေကြး တစ္ေခ်ာင္း လွမ္းဆြဲလိုက္ပါသည္။ 'ေစာေစာက ေပးေတာ့ မယူဘူး။ ဘာတာကိတ္ေလး ဘာေလးနဲ႔'ဟု ဆိုင္လုလင္က ေျပာေသာအခါ...
'ငါ့ကိုတာေတာ့ အဆုံးမခံႏိုင္ဘူးေဟ့' ဟု ပက္ခနဲ ေျပာၿပီး ထြက္သြားပါေတာ့သည္။ ဒါလည္း ဟုတ္သားပဲ။ ဒါသည္ သူ၏ ရပိုင္ခြင့္ကိုး...။
ထိုတြင္မွ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ခံတြင္းခ်ဥ္တင္တင္ ရွိသည္မို႔ ေဆးေပါ့လိပ္ တစ္လိပ္ လွမ္းႏႈိက္မိပါသည္။ ေနာက္မွ ...'ဟာ.. ငါ့ႏွယ္... မဟုတ္ေသးပါဘူး'ဟု ေတြးမိၿပီး ေဆးေပါ့လိပ္ကို ျပန္ထည့္ရင္း ၿပဳံးလိုက္ပါေတာ့သည္။ ။
Read more...
သုေမာင္
ကြ်န္ေတာ္က 'ေရႊေၾကးစည္' လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ တစ္ေန႔ ေလးႀကိမ္ထိုင္ျဖစ္သည္။ ေရႊေၾကးစည္က 'ကို႐ူပ' ပိုင္သည္။ နံနက္ အိပ္ရာက ႏိုးႏိုးခ်င္း တစ္ႀကိမ္ထိုင္သည္။ နံနက္စာ ထမင္းစားၿပီးေနာက္ အခ်ိဳတည္းရန္ တစ္ခါထိုင္သည္။ ဒါေတြက ပိုက္ဆံေပးၿပီး ေသာက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ညေနေစာင္း သုံးနာရီေလာက္မွာ ေျခဆန္႔လက္ဆန္႔ သြားထိုင္ျပန္သည္။ ထိုတစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ အိမ္က ေကာ္ဖီမစ္ သို႔မဟုတ္ တီးမစ္အထုပ္ ယူသြားသည္။ ဒါက ပရိတ္သတ္ လူငယ္အခ်ိဳ႕၊ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း အခ်ိဳ႕ လာေရာက္ ကန္ေတာ့ထားေသာ အထုပ္ေတြထဲမွ ျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ ဆိုင္ေသာက္ႏွင့္ အထုပ္ကို အလွည့္ေပးျခင္းျဖစ္သည္။ ဆိုင္ေသာက္ ဆိုတာက မိမိ စိတ္ႀကိဳက္ မွာလို႔ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္က အခ်ိဳေပါ့ေပါ့ ခါးခါး မွာေနက်ျဖစ္သည္။ အထုပ္က်ေတာ့ စိတ္ႀကိဳက္ ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရေပ။ သူ႔အတိုင္း စီမံရာကိုေသာက္ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ေသာက္ေသာ၊ ႀကိဳက္ေသာ 'ခ်ိဳေပါ့က်' သည္ က်န္းမာေရးအတြက္ ေကာင္းသလား၊ မေကာင္းဘူးလား မသိေပ။ ထို႔အတူ တီးမစ္၊ ေကာ္ဖီမစ္ကေကာ က်န္းမာေရးအတြက္ ေကာင္းသလား၊ မေကာင္းဘူးလား ကြ်န္ေတာ္မသိေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ တစ္လွည့္စီ ေသာက္တာ အႏၱရာယ္ကင္းသည္ဟု ထင္သည္။ သည္မွ် ေသာက္သုံးေနမွေတာ့ မေကာင္းတတ္တာကို သိသျဖင့္လည္း ရေသ့စိတ္ေျဖ လုပ္တာျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ပါမည္။ ၿပီးေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဖိုးလည္း တြက္ေျခကိုက္သည္။ ေနာက္ၿပီး အထုပ္ကိုယ္စီျဖင့္ လာေရာက္ကန္ေတာ့ၾကေသာ ဒါနရွင္မ်ား အတြက္လည္း ပါရမီျဖည့္ရာ ေရာက္သည္။
ထိုမွ်ႏွင့္ မၿပီးေခ်။ ကြ်န္ေတာ္သည္ ညေနေစာင္း ငါးနာရီခြဲ ေျခာက္နာရီမွာ ေရႊေၾကးစည္သို႔ တစ္ေခါက္ သြားျပန္ပါသည္။ ထိုတစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ ဆိုင္ေသာက္လည္း မဟုတ္၊ အိမ္က အထုပ္လည္း မဟုတ္ေတာ့ေပ။
အိမ္ေသာက္ အိမ္ေဖ်ာ္ဟု ေခၚမလားမသိ။ ကြ်န္ေတာ့္တူ 'ေမာင္ေရႊမိုး' ေသာက္ေသာ လက္ဖက္ရည္ကို မွ်ေ၀ေသာက္သုံးျခင္း ျဖစ္သည္။ 'ေရႊမိုး'က ကို႐ူပသား အလတ္ေကာင္ ျဖစ္သည္။ သူက အႏုပညာ ၀ါသနာပါသည္။ သူ၀ါသနာပါတာကလည္း 'ဒါရုိက္တာ' ႏွင့္ 'ကဗ်ာ' အလုပ္ ျဖစ္သည္။ ညေန ထိုအခ်ိန္ ကိုက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ ေရာက္သြားလွ်င္ သူ႔အတြက္ ဖန္မတ္ခြက္ႏွင့္ အျပည့္လက္ဖက္ရည္ ေပ်ာ္ၿပီးသား ေတြ႔ရသည္။ သူ႔ဆိုင္ထဲမွာပဲ သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ ေဖ်ာ္ေပးထားျခင္းပင္။ ဒါကို ကြ်န္ေတာ္က တစ္၀က္ ယူၿပီး ေသာက္ရင္း သူႏွင့္ ကဗ်ာအေၾကာင္း၊ ႐ုပ္႐ွင္အေၾကာင္း စကားေျပာသည္။ သူကလည္း ေက်နပ္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္မွာလည္း လက္ဖက္ရည္ တစ္ခြက္ဖိုး သက္သာသြားသည္။ သူ႔လက္ဖက္ရည္က ေတာ္ေတာ္ေကာင္းသည္။ 'ရွယ္'ကဲ့သို႔လည္း ပ်စ္ခြ်ဲခြ်ဲမေန။ ကြ်န္ေတာ္ေသာက္သုံးေသာ '႐ုိး႐ုိး'ကဲ့သို႔လည္း က်ဲတဲတဲ မေန။ ဆိုၾကပါစို႔။ အိမ္ေသာက္ အေနေတာ္ျဖစ္သည္။ ေနာင္ေသာ္'ေရႊမိုး'သည္ သူေသာက္လက္စကို ခြဲၿပီး မတိုက္ေတာ့ဘဲ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္လွ်င္ ႏွစ္ခြက္အေဖ်ာ္ခိုင္းၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ကို တစ္ခြက္ ဒါနျပဳပါသည္။ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ဖိုး သက္သာသည္မွာ ပဓာနမဟုတ္ေပ။ တူေတာ္ေမာင္၏ ေစတနာက အဓိက က်သြားေတာ့သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြ်န္ေတာ္၏ အတြင္းစိတ္မွာမူ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ဖိုး သက္သာသြားတာကို ေက်နပ္မိသည္ေတာ့ အမွန္ပင္။
ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေနာက္ထပ္ အက်င့္တစ္ခု ရွိေသးျပန္သည္။ နံနက္ေစာေစာ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ရင္း ေဆးေပါ့လိပ္ ငါးဆယ္ဖိုး၀ယ္သည္။ ထိုေဆးေပါ့လိပ္ငါးလိပ္က ေန႔တစ္၀က္ခံသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေန႔လယ္ပိုင္း ေနာက္တစ္ႀကိမ္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ေသာအခါ ေနာက္ထပ္ ငါးဆယ္ဖိုး ငါးလိပ္၀ယ္ျပန္သည္။ ဒါလည္း ပုံမွန္ ျဖစ္သြားပါသည္။ ေဆးေပါ့လိပ္ တစ္ေန႔ ႏွစ္ႀကိမ္ ၀ယ္ျဖစ္သည္ ဆိုပါစို႔။ သို႔ေသာ္ ညေနပိုင္း 'ေရႊမိုး' ႏွင့္အတူ ေသာက္ေသာအခါတြင္ ေဆးလိပ္ ထပ္မ၀ယ္ျဖစ္ေသာ္လည္း သူ႔ဆီက ေဆးေပါ့လိပ္ တစ္လိပ္ေတာ့ အပိုအလိုလို လွမ္းယူၿပီးသား ျဖစ္သြားေတာ့၏။ ၾကာေသာ္ ထိုအက်င့္သည္ သီလတစ္ပါးလို ျဖစ္ၿပီး ပုံမွန္ ယူယူေသာက္ေနမိေတာ့၏။ ထို႔အတြက္ ကုန္က်ေငြ တစ္ဆယ္ သက္သာသြားတာကိုလည္း ေက်နပ္ေနမိေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္သည္ ညေနေစာင္းလွ်င္ 'ကို႐ူပ'ဆိုင္မွ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ႏွင့္ ေဆးေပါ့လိပ္ တစ္လိပ္ အလကား ေသာက္ျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။ သူ႐ုိ႔ဘက္က ဒါနေျမာက္သလို ကြ်န္ေတာ့္ဘက္ကလည္း အလွဴခံေကာင္း တစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားပါသည္။
ဤသို႔ ေနလာရင္းႏွင့္ တစ္ေန႔တြင္ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ တစ္ခုႀကဳံပါသည္။ ေသာက္စားေနစဥ္ႏွင့္တူပါသည္။ သတိရမိေသး၏။ ကြ်န္ေတာ္ ေသာက္ေတာ့လည္း အနီးအနားဆိုင္းလမ္းေလွ်ာက္သြားၿပီး ေမာ့တာမို႔ အျပန္တြင္ ထို႔ကဲ့သို႔ပင္ ကို႐ူပဆိုင္မွာ ဒယိမ္းဒယိုင္ျဖစ္ေနက်။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုသူ႔ကို ျမင္ေသာအခါ ခ်က္ခ်င္း ဂ႐ုစိုက္မိသြားျခင္းျဖစ္၏။ ဟုတ္လည္းဟုတ္ပါရဲ႕။ အသားျဖဴတာ ညိဳတာသာ ကြာသည္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ အေတာ္ဆင္သည္။
ေနာက္မွ သိရတာက ထိုသူမွာ အမူးသမား မဟုတ္ေပ။ အ႐ူးသမားသာ ေခၚရမလို ျဖစ္၏။ သူသည္ စိတ္မႏွံ႔သူတစ္ေယာက္ပါတဲ့။ ထို႔ေၾကာင့္ မရိတ္မသင္ မခ်ိဳးမပိုး ေလွ်ာက္သြားေနျဖင္း ျဖစ္၏။ အမူးသမားကဲ့သို႔ ယိုင္ထိုးေနရတာက ေျခေထာက္ မသန္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေၾကာင္း သူ႔ေရာ္ဘာဖိနပ္ကို ေျခခုံႏွင့္ သားေရကြင္း သိုင္းထားတာေတြ႔မွ သိရပါသည္။
ထိုသို႔ ဂ႐ုစိုက္မိခါမွ ကြ်န္ေတာ့္မွာ မထိတ္သာ မလန္႔သာ ျဖစ္ရေတာ့သည္။ အေၾကာင္းကား သူသည္ စိတ္မႏွံ႔ေသာေၾကာင့္ လက္ဖက္ရည္ဖိုးကို တသမတ္တည္း ေပးေနပါသည္။ ေစ်းတက္တာေတြ လာေတြ သူမသိေခ်...။ လက္ထဲ ပါလာေသာ ငါးဆယ္တန္ကို ကို႐ူပအား လွမ္းေပးၿပီး နီးရာ ခုံလြတ္တြင္ ၀င္ထိုင္၏။ ေရေႏြးၾကမ္း တစ္၀ေသာက္ပါသည္။ လက္ဖက္ရည္ကိုမူ ပါဆယ္ယူပါသည္။ သူက 'ခ်ိဳေပါ့က်'ဟု ေအာ္တတ္ေသးရာ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေက်ာတြန္႔တြန္႔သြားပါသည္။ ကို႐ူပကလည္း သူ႔က်ေတာ့ ကိုယ္တိုင္ ထေဖ်ာ္ေပးပါသည္။ ဒါနေျမာက္ေအာင္ လုပ္ျခင္းျဖစ္ဟန္တူ၏။ က်က်နနေဖ်ာ္၊ ပလတ္စတစ္ လက္ဆြဲအိတ္ႏွင့္ ထည့္ေပးပါသည္။ ထူျခားတာက ထိုပုဂၢိဳလ္သည္ အျပန္တြင္ လက္ဖက္ရည္အိတ္ကို တစ္ဖက္က ဆြဲရင္းအျခားဖက္ျဖင့္ ေဆးလိပ္ဗန္းထဲမွ ေဆးေပါ့လိပ္ တစ္လိပ္ကို ဆတ္ခနဲ အဆစ္ယူသြားျခင္း ျဖစ္၏။ ဟိုက္.....။ ကြ်န္ေတာႏွင့္ အေတာ္တူေနပါေပါ့လား။
႐ုပ္ရည္ႏွင့္ ဟန္ပန္သာမက လက္ဖက္ရည္ဖိုး သက္သာခိုသည့္အျပင္ ေဆးေပါ့လိပ္ အဆစ္ယူသြားတာပါ သြားၿပီး တူေနပါေပါ့လား။ ဒါသည္ တစ္ခါတစ္ရံလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ေပ။ ကြ်န္ေတာ္ ညေနဆိုင္ ေရႊမိုးထံ လက္ဖက္ရည္ ကပ္ေသာက္တိုင္းႀကံဳရျခင္း ျဖစ္၏။ ထိုအခါ ကြ်န္ေတာ္ နည္းနည္း ရွက္လာပါေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အရွက္ေျပ သေဘာမ်ိဳး ကြ်န္ေတာ္က ေျပာယူရ၏။ ကို႐ူပ သမီးငယ္ 'မ်က္ျခယ္' ကိုေျပာျခင္း ျဖစ္၏။
'သမီးေလး... ဘဘနဲ႔ အဲဒီ အ႐ူးႀကီး တူေနၿပီေနာ္'
ထိုအခါ ကေလးမက အားနာစြာ ၿပဳံးၿပီး 'မႏိႈင္းေကာင္း ႏိႈင္းေကာင္း ဘဘရယ္'ဟု ျပန္ေျပာေလသည္။
မည္သို႔ပင္ရွိေစ၊ အရပ္အေမာင္းေရာ၊ ဟန္ပန္ေရာ၊ အက်င့္သီလပါ သြားတူေနၿပီဟု ခံစားရသျဖင့္ ေနာက္ေနာင္ေရႊမိုးထံမွ လက္ဖက္ရည္ တစ္၀က္ ယူေသာက္ရန္ ဆင္ျခင္မွပဲဟု ဆုံးျဖစ္မိပါေသးသည္။ 'မိပါေသးသည္' ဟုေျပာရတာက ခဏပဲ ဆုံးျဖတ္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ 'ေနၿမဲ' ျဖစ္သြားေသာေၾကာင့္ပင္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ ေစာင့္စည္းလိုက္ေသာ္လည္း အခ်ိန္တန္ေတာ့ ကိုေရႊမိုးထံ လက္ဖက္ရည္ အလကားေသာက္ရန္ ညေနတိုင္း ေရာက္ရျပန္ပါေရာ။ ၿပီးေတာ့ ေဆးေပါ့လိပ္ အဆစ္တစ္လိပ္ ယူေသာက္မိျပန္ေရာ။ သည္လိုႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ထိုပုဂၢိဳလ္သည္ ညေနတိုင္းလိုလို ဆုံစည္းေနပါေတာ့သည္။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ တစ္ေန႔တြင္ ထိုလိုပဲ စိတ္မႏွံ႔သူတစ္ေယာက္ ေရာက္ခ်လာျပန္ပါသည္။ သူကေတာ့ မိန္းမ ျဖစ္သည္။ ထုံးစံအတိုင္း အကၤ်ီထဘီ အစုတ္အျပတ္ႏွင့္ပင္။ သူကေတာ့ ၀င္လာတာႏွင့္ ေရေႏြးၾကမ္း ထိုင္ေသာက္ေတာ့၏။ ထိုင္ခုံပုေပၚမွာေတာ့ မထိုင္ေပ။ သမံတလင္းေပၚ ေဆာင့္ေညာင့္ထိုင္ပါသည္။ ၾကည့္ရတာ သူလည္း အခမဲ့ ေဖာက္သည္ပဲ ျဖစ္ပုံရပါသည္။ အေၾကာင္းမွ ကို႐ူပက သူလာလွ်င္ လွမ္းၿပီး ေနာက္ေျပာင္၍ ကိုယ္တိုင္ထၿပီး လက္ဖက္ရည္ေဖ်ာ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ သူ႔အတြက္လည္း ပါဆယ္ တစ္ထုပ္...။ အဲ... သူကလည္း အလာႀကီးပင္။ 'ခ်ိဳေပါ့က်ေနာ္'တဲ့။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေက်ာခ်မ္းရျပန္ပါၿပီ။ ဘယ္ႏွယ့္ အ႐ူး ႏွစ္ေယာက္လည္း 'ခ်ိဳေပါ့က်'၊ ကြ်န္ေတာ္လည္း 'ခ်ိဳေပါ့က်'။ တူပဲတူႏိုင္လြန္း။ သို႔ေသာ္ ကံေကာင္းတာမွာ၊ သူကေတာ့ ေဆးေပါ့လိပ္ ဆစ္လိပ္ အဆစ္မဆြဲျခင္းျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ 'မုန္႔တစ္ခု' အဆစ္ရသည္။ သူက ယူတာမဟုတ္။ ကိုင္ၾကည့္႐ုံၾကည့္တာ။ အထာေပါက္ေသာ ကို႐ူပက အီၾကာေကြး၊ စမူဆာ စေသာ လက္က်န္မုန္႔တစ္ခုကို ေပးလိုက္သည္သာ။ ေနာင္ေသာ္ ညေန ငါးနာရီခြဲ ေျခာက္နာရီ ဆိုင္ပိတ္ခ်ိန္နီးလာလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ရယ္၊ စိတ္မႏွံ႔သူ ထိုႏွစ္ဦးရယ္ မၾကာခဏ ဆုံစည္းေနၾကေတာ့၏။
မေန႔ကေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း အ႐ူးမေရာက္လာသည္။ က်ံဳ႕က်ံဳ႕ေလးထိုင္ရင္း 'ခ်ိဳေပါ့က်ေနာ္'ဟု လွမ္းမွာသည္။ ၿပီးေတာ့မုန္႔ပန္းကန္ထဲက မုန္႔ေတြကို တစ္ခုခ်င္း ေရြးၾကည့္ေနသည္။ ကို႐ူပက ဒါကိုျမင္ေတာ့ 'ယူမွာျဖင့္ တစ္မ်ိဳးယူ။ ေလွ်ာက္ကိုင္ၾကည့္မေနနဲ႔' ေျပာေတာ့ ဆတ္ခနဲ တစ္လုံး ျပန္ေျပာသည္။
'ဘာတာကိတ္ မရွိဘူးလား'တဲ့။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ပြဲက်သြားပါသည္။ ဆိုင္မွ သူငယ္ေလးက...
'ဘာတာကိတ္ေတာ့ မရွိဘူး။ ခ်ီးကိတ္ပဲ ရွိတယ္' ဟုေျပာရာ သူက မ်က္ေစာင္းမထိုးေပ။ ေလးေလးပင္ပင္ႀကီးသက္ျပင္းခ်ရင္း....
'ငါ့အတြက္ အဟုတ္ပါဘူးဟယ္။ အိမ္က သားေလးအတြက္ပါ'ဟု ေျပာရွာသည္...။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားပါသည္။ အ႐ူးေပမည့္ သားသမီးဇြဲေတာ့ အႀကီးသားဟု။ ေၾသာ္... မိဘေမတၱာမ်ား ေျပာပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကို႐ူပ ကမ္းေပးေသာ လက္ဖက္ရည္ထုပ္ကေလး ဆြဲၿပီး ဆိုင္ထဲမွ ထြက္သြားပါသည္။ 'မုန္႔မယူေတာ့ဘူးလား'ေနာက္က လွမ္းေမးရာ လက္ခါျပပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကိုင္းကိုင္းကိုင္းကိုင္း ထြက္သြားေသာ အ႐ူးမ၏ ေက်ာျပင္ကို ေငးၾကည့္ေနပါသည္။ ဓာတ္တိုင္တစ္တိုင္ေလာက္ အေရာက္တြင္ ဘာစိတ္ကူးေပါက္သည္မသိ။ တုန္႔ခနဲ႔ ျပန္လွည့္လာပါသည္။ မေျပာမဆိုႏွင့္ပင္ အီၾကာေကြး တစ္ေခ်ာင္း လွမ္းဆြဲလိုက္ပါသည္။ 'ေစာေစာက ေပးေတာ့ မယူဘူး။ ဘာတာကိတ္ေလး ဘာေလးနဲ႔'ဟု ဆိုင္လုလင္က ေျပာေသာအခါ...
'ငါ့ကိုတာေတာ့ အဆုံးမခံႏိုင္ဘူးေဟ့' ဟု ပက္ခနဲ ေျပာၿပီး ထြက္သြားပါေတာ့သည္။ ဒါလည္း ဟုတ္သားပဲ။ ဒါသည္ သူ၏ ရပိုင္ခြင့္ကိုး...။
ထိုတြင္မွ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ခံတြင္းခ်ဥ္တင္တင္ ရွိသည္မို႔ ေဆးေပါ့လိပ္ တစ္လိပ္ လွမ္းႏႈိက္မိပါသည္။ ေနာက္မွ ...'ဟာ.. ငါ့ႏွယ္... မဟုတ္ေသးပါဘူး'ဟု ေတြးမိၿပီး ေဆးေပါ့လိပ္ကို ျပန္ထည့္ရင္း ၿပဳံးလိုက္ပါေတာ့သည္။ ။
ၾကားေနက်သတင္း
>> Wednesday, September 12, 2007
ၾကားေနက်သတင္း
သစၥာနီ
အက်ႌတစ္ထည္ထဲမွာ
ကြၽႏု္ပ္နဲ႕သင္ ပါတယ္
ဘက္တီးရီးယားပိုး ပါတယ္
လိင္ဆြဲေဆာင္မႈ ပါတယ္
၃၁-ဘံု ခရီးသြားလက္္မွတ္လဲ ပါတယ္။
နာရီတစ္လံုးထဲမွာ သံပတ္ပါတယ္
မစားရေသးတဲ့ ပန္းသီး ပါတယ္
သမိုင္း၀င္စစ္ပြဲေတြ ပါတယ္
ျခေတာင္ပို႕လဲ ပါတယ္။
ေရခဲမုန္႕တစ္ခြက္ထဲမွာ
မလိုင္ ပါတယ္
ႏို႕မ၀တဲ့ကေလးရဲ႕ မ်က္ရည္ ပါတယ္
ေရႊေရာင္တိမ္တိုက္ ပါတယ္။
ေဆးထိုးအပ္တစ္ခုထဲမွာ မိုးေရ ပါတယ္
ေငြလုပ္တဲ့စက္ ပါတယ္
ေသမင္းရဲ႕ မ်က္လံုး ပါတယ္။
ေခါင္းထဲမွာ ဘာမွ မပါပါဘူး။ ။
သိဟ္ရာသီ ၀တ္႐ံု
>> Monday, September 10, 2007
အမံုအဖူးေတြ ျဖစ္ခဲ့ၿပီးမွေတာ့
အပြင့္ဆက္ျဖစ္ရေတာ့မွာေပါ့
ဒါေပမယ့္
အဲဒီေန႕ကို ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕သစ္ပင္ကေလးေတြ
ျပန္ေရာက္မလာၾကေတာ့ဘူး။
မ်က္ႏွာေပၚ ဖိနပ္မခြၽတ္ဘဲ တက္လာတဲ့အၿပံဳးကို
'မုန္းတယ္'
သုည၀င္စားသလုိလိုနဲ႕ ကိုယ္ကပဲ ေကြ႕လ်ား၀ိုင္းစက္
ၿပီးဆံုးသည္ထိတိုင္ေအာင္ အိမ္ထရံမွီၿပီး
ရွက္ရတယ္။
ခုေတာ့လည္း မဆင္မျခင္ လိမၼာလိုက္ပါၿပီ
ဂီတေတြကို ပိုပိုလိုလို တီးမွဳတ္ယူမသြားေတာ့ဘူး
မုေယာအပြင့္ကေလးကိုလည္း ေျမျပင္ဆီ
ျပန္ပစ္ေပးလိုက္ၿပီ။
၁၈း၀၀ နာရီ
ရထားဟာ လွလွပပႀကီး တံခါးဖြင့္၀င္ေရာက္လာပါရဲ႕
ဒါေပမယ့္
အဲဒီအိမ္ကေလးမွာ ဘူတာက ေသဆံုးသြားခဲ့ၿပီးတာ
ၾကာၿပီ။ ။
တာရာမင္းေ၀
ဟဲလို! စက္တင္ဘာ (၁၁)
>> Saturday, September 8, 2007
'ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေပ်ာက္တယ္' ဆိုတာ
ေခ်ာင္းဆိုးတဲ့ ေရာဂါတစ္မ်ဳိးပါပဲ ...
ကိုယ္တိုင္လည္း နာက်င္တယ္ ...
(ကံဆိုးတဲ့) တျခားလူေတြကိုလည္း ကူးစက္ႏိုင္တယ္ ...။
လူသားရာဇ၀င္ကိုမွ မာတိကာေရးခ်င္သူတို႕ေရ ...
... ေထာင္းလေမာင္းထေအာင္ ေၾကကြဲၾက၊
... ဘာမွန္း မသိတာေတြကို သီခ်င္းလုပ္ဆိုၾက၊
(ခုေနာက္ဆံုးေတာ့) မ်က္ရည္လက္တစ္ခုပ္စာနဲ႕
... ကမၻာႀကီးကို ေဆးေၾကာဖို႕ ႀကိဳးစားၾကေပေရာ့ ...။
ဘယ္သူက ထင္ရက္မွာတဲ့လဲ!!!
ငါတို႕ကို ျပဳစားသြားခဲ့ရက္တဲ့ ... 'ရြာသူ'ရယ္ ...
တို႕ အိပ္မက္ရဲ႕ ၅၀%ရာခိုင္ႏႈန္းကိုေတာ့
(ကိုယ္ဖာသာကိုယ္) မက္ခြင့္ရွိတယ္လို႕ ေအာက္ေမ့ခဲ့မိတာပါ ...။
သိပ္ကို ေသခ်ာသြားၿပီ ...။ ငါတို႕ရဲ႕ ဘ၀ဟာ
ေကာက္႐ိုးနဲ႕လုပ္ထားတဲ့ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ကို
... မီး႐ိႈ႕ခဲ့တယ္ ဆိုတာေပါ့ ...
မင္းခိုက္စိုးစန္
၂၀၀၁
ဟဲလို ဟဲလို အေမလား
>> Friday, September 7, 2007
ညေနက ဘတ္စကားေပၚက ဆင္းဆင္းခ်င္း မိုးက၀ုန္းကနဲ သဲႀကီးမဲႀကီး႐ြာခ်ကိုက္တာနဲ႔ ကဗ်ာကသီ နီးရာလဘက္ရည္ဆိုင္ထဲ ေျပးထိုင္ၿပီး က်ဆိမ္႔တစ္ခြက္မွာလိုက္တယ္။ မွာထားတဲ့ လဘက္ရည္မေရာက္ေသးခင္ ဆိုင္ထဲမွာ အသိတစ္ေယာက္တစ္ေလမ်ားေတြ႔လိုေတြျငား ဟိုဟိုဒီဒီ မ်က္ေစ႔ကစာၾကည့္မိေသးတယ္။ ဘယ္သူမွမေတြ႔ေတာ့ပ်င္းပ်င္း႐ွိတာနဲ႔ ဆိုင္ထဲမွာဖြင့္ထာတဲ့ ဗီစီဒီကို အာ႐ုံစိုက္လိုက္မိတယ္။ စင္ေပၚကို သူ႔မိခင္ကို ဖိတ္ေခၚ၊ ပရိတ္သတ္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးၿပီး သီခ်င္းဆိုေနတဲ့ အဆို႐ွင္ရဲေလးကို အမွတ္တမဲ႔သတိျပဳလိုက္မိတယ္။ သားေအာင္ျမင္မႈကို ေက်နပ္နွစ္သက္ေနတဲ့ မိခင္တစ္ေယက္ရဲ႕ပီတိအၿပံဳးနဲ႔ျမင္ရေတာ့ အလိုလိုေနရင္း စိတ္ထဲမွာမုဒိတာပြားမိပါတယ္။ အရင္တုန္းက ေမဆြိနဲ႔ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခင္၊ သံသာ၀င္းနဲ႔ ႏြဲ႔ယဥ္၀င္း အေခြေတြထဲက အေမေတြရဲ႕ ဒီလိုအၿပံဳးမ်က္ႏွာေတြကိုျမင္ေယာင္မိရင္း အေ၀းတစ္ေနရာဆီက ေမြးသမိခင္ကိုဆြတ္ဆြတ္ပ်ံ႕ပ်ံ႕ လြမ္းစိတ္ေပၚလာတာနဲ႔ က်သင့္ေငြအျမန္႐ွင္းၿပီး အိမ္ကိုဖုန္းေခၚဖို႔ အမ်ားသံုးတယ္လီဖုန္း႐ွိရာ ေျပးရေတာ့တယ္။ နယ္ကိုေျပာလို႔ရတဲ့ဖုန္းက တစ္လံုးတည္း႐ွိတာမို႔ ခဏေစာင့္ေနတုန္း ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္တဲ့အထိ အေမကိုလြမ္းတတ္တဲ႔ ေရာဂါအေၾကာင္းေတြရင္း တစ္ေယာက္တည္းၿပံဳးလိုက္မိတယ္။
ေ႐ွ႕က ဖုန္းကို ေမာင္ပိုင္စီးၿပီး ေလေၾကာ႐ွည္ေနတဲ့ကေလးမ ဘာထင္သြားလဲ မသိပါဘူး။ ေကာင္မေလး ဖုန္းကို အျမန္ခ်ၿပီး ပိုက္ဆံ႐ွင္းလိုက္တယ္။ ျပန္အထြက္မွာ လူကိုေတာင္ မ်က္ေစာင္းထိုးသြားလိုက္ေသးတယ္။ စိတ္ခ်ပါ ေကာင္မေလးေရ နင္ေျပာတာေတြ ငါဘာမွခိုးနားမေထာင္ပါဘူးဟာ။ အေမနဲ႔ဖုန္းရေတာ့ အေမကထံုးစံအတိုင္း ၾသ၀ါတစ္သီႀကီး ေႁခြေတာ့တာပါပဲ။
“ ဟဲ့...ေကာင္ေလး၊ ေနေကာင္းရဲ႕လား ”
“ ေကာင္းပါတယ္အေမ”
“ရန္ကုန္က မိုးမ်ားက မ်ားပါဘိသနဲ႔၊ အျပင္ထြက္ရင္ထီးယူသြားဖို႔ မေမ့နဲ႔ေနာ္ ”
“ ဟုတ္ကဲ့ပါအေမ ”
အင္း.. ခုေတာင္ ထီးပါမလာလို႔ လဘက္ရည္ခိုင္မွာ မိုးခိုခဲ႔ရတာကို အေမသိရင္ မလြယ္ဘူး။
“ ထီးလည္းဟိုခ်၊ ဒီခ် မေမ့ခဲ့နဲ႔ဦး။ နင္ေဖ်ာက္တာမ်ားၿပီ ”
အခုေတာင္ ကၽြန္ေတာ္႐ုံးမွာလား၊ ဘတ္စကားေပၚမွာလားမသိဘူးအေမ၊ ထီးက်န္ခဲ႔တာ။ ကၽြန္ေတာ္အေဖ်ာက္ေကာင္းပံုကေတာ႔ ထီးေရာ၊ ထမင္းခ်ိဳင့္ေရာ မေရႏိုင္ေတာ့ဘူး။
“ ဟဲ့ေကာင္ေလး၊ ငါေျပာတာ ၾကားရဲ႕လား ”
“ ဟုတ္၊ ၾကားပါတယ္အေမ ”
ၾကားပါ႔၊ ၾကားပါ႔၊ ကၽြန္ေတာ္တင္ မဟုတ္ဘူး၊ အေမေအာ္ေနတာ ေဘးလူေတြေတာင္ၾကားတယ္။ အေမ့ဘက္ကလည္း အေ႐ွ႔ခုႏွစ္အိမ္၊ အေနာက္ခုႏွစ္အိမ္းၾကားမွာေသခ်ာတယ္။
“ အရင္တစ္ပတ္က ၀က္သားေထာင္းေၾကာ္လူႀကံဳနဲ႔ထည့္ေပးလိုက္တာ ရလား ”
“ ရပါတယ္အေမ ”
သားသမီးေတြအမ်ားႀကီး တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ ဘာႀကိဳက္တတ္လည္းသိတဲ႔အေမ။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ အေမဘာႀကိဳက္တတ္လည္း အခုထိမသိပါဘူး။ အိမ္ျပန္သြားလို႔ ေ႐ႊပုဇြန္ကိတ္မုန္႔ေလး ၀ယ္သြားလည္း ေကာင္းတယ္ေျပာတာပဲ။ ေဂ်ဒိုးနတ္၀ယ္သြားလည္း ေကာင္းတယ္ေျပာတာပဲ။ တစ္ခါက သိဂၤ ီေ႐ႊရည္က ၾကက္တံဆိပ္ပဲေလွာ္၀ယ္သြားမိေတာ႔လည္း ေကာင္းတယ္ေျပာတုန္းပဲ။ သားသိသားပဲ၊ အေမ မ၀ါးႏိုင္ဘူးဆိုတာ။
“ညေရး၊ ညတာအျပင္မထြက္နဲ႔ေနာ္၊ ညအိပ္ရင္လည္း အေပါက္ေတြလံုေအာင္ပိတ္အိပ္၊ အေအးမိဦးမယ္ ”
“ ဟုတ္ကဲ့ပါအေမ၊ စိတ္ခ်ပါ ”
“ အဆင္ေရာေျပရဲ႔လား”
“ေျပပါတယ္အေမ”
“ ဟဲ့၊ ဘာမွာဦးမွာလည္း ”
“ အဆင္ေျပရင္လူႀကံဳနဲ႔ ပိုက္ဆံနည္းနည္း ထည့္ေပးလိုက္ပါအေမ ”
“ ဘယ္ေလာက္လဲ၊ ငါ႔မွာလည္း သိပ္ေျပလည္တာမဟုတ္ဘူး၊ အိမ္စားရိတ္က ႀကီးကႀကီးနဲ႔၊ ဒီေခတ္ႀကီးထဲ ”
“ ၅ ေသာင္းထဲပါအေမ၊ သားအဆင္ေျပရင္ ျပန္ေပးပါ့မယ္ ”
မ႐ိုးႏိုင္တဲ့ပံုျပင္ဆိုတာ အေမသိၿပီးသားဆိုၿပီး မဲ႔ၿပံဳး ၿပံဳးေနတဲ႔ အေမ့မ်က္ႏွာကို သားျမင္တယ္အေမ။
“ ေအး၊ ေအး လမကုန္ခင္ေပးလိုက္မယ္ ”
လလယ္ေလာက္ ပိုက္ဆံျပတ္တတ္တာ အေမသိရဲ႕သားနဲ႔။
“ နင္နဲ႔ဖုန္းေျပာရတာ၊ ေမးတစ္ခြန္း ေျဖတစ္ခြန္းနဲ႔၊ နင္တို႔အေဖလိုပဲ၊ စိတ္ကိုမ႐ွည္ဘူး၊ ကဲ.. နင့္အေဖနဲ႔ေျပာလိုက္ဦး ”
အေမခ်ည္းပဲ ၾကားျဖတ္မရေအာင္ ေရပက္မ၀င္ေျပာၿပီးေတာ့။
“ မင္းအေမကေတာ့ သူ႔စိတ္ခ်ည္းပဲကြာ၊ မင္းခြင့္ရရင္ျပန္လာဦး ”
“ ဟုတ္ကဲ့ ”
တံခါးမ်ား
>> Thursday, September 6, 2007
လူ႕ေလာကကို၀င္လာဖို႕
ရွင္သန္ျခင္းဆိုင္ရာတံခါးေတြရွိတယ္၊
ရွင္သန္မႈေတြႀကီးထြားၾကဖို႕
ရုန္းကန္ျခင္းဆိုင္ရာတံခါးေတြရွိတယ္၊
လူ့ေလာကတြင္း၀င္ဆံ့ဖို႕
ေပးဆပ္ျခင္းဆိုင္ရာတံခါးေတြရွိတယ္၊
ခ်စ္ျခင္းတရားဆိုင္ရာ ေမတၱာေတြရဖို႕
ရင္းႏွီးခဲ့ရတဲ့ ႏွလံုးေသြးတံခါးေတြရွိတယ္၊
ပိုင္ဆုိင္ျခင္းဆိုင္ရာ တံခြန္ေတြလႊင့္တင္ဖို႕
သတ္မွတ္ခ်က္ဆုိင္ရာ တံခါးေတြရွိတယ္၊
ဘ၀တံခါးေတြဖြင့္ဖို့ႀကိဳးစားရင္းနဲ႕
ကိုယ္က်င့္တရားဆိုင္ရာ တံခါးရြက္ေတြပ်က္သြားသူေတြရွိတယ္၊
တကယ္ေတာ့
တံခါးေတြကုိယ္တိုင္လဲ
တံခါးရြက္ေတြရဲ့ပိတ္ဆို႕ျခင္းခံေနရတာပါ
အေရးႀကီးဆံုးတစ္ခုကေတာ့
တံခါးေတြကိုဖြင့္ဖို႕ျကိဳးစားရင္း
တံခါးရြက္ေတြရဲ့ပိတ္ဆို႕မႈမခံရဘို႕ပါပဲ။ ။
ေမာင္ျဖဴ
Read more...
မေျပာတတ္ဘူး ဟုတ္ခ်င္ေတာ့လည္း ဟုတ္မယ္
မေျပာတတ္ဘူး ဟုတ္ခ်င္ေတာ့လည္း ဟုတ္မယ္
ျမင့္သန္း
စတိုင္သစ္၊ ဧၿပီ၊ ၂၀၀၂။
ဘယ္လိုက ဘယ္လိုရယ္ေတာ့ မသိဘူး။ သူႀကီးတူ ေမာင္မူရယ္၊ ေတာင္ရြာက ေမာင္တာရယ္၊ ယုန္လိုက္သြားရာက ဖြတ္ႀကီးတစ္ေကာင္မိတာကစတယ္ပဲ ေျပာရေတာ့မယ္။ ဒီဖက္မွာကေတာ့ ဖြတ္တို႕၊ ပဒတ္တို႕ရရင္ "မီးဖုတ္၊ အေရဆုတ္၊ က်ဳပ္တို႕၊ အဟုတ္ဗ်ဳိ႕၊ တုတ္စို႕" လို႕ေတာင္ ေျပာၾကတာမ်ဳိးကိုး။ စပ္လို႕ ေျပာလိုက္ရဦးမယ္။ ဒါကို ၿမိဳ႕က ေျပာင္းလာတဲ့ မူလတန္းေက်ာင္းအုပ္ဆရာ ကိုျမ၀င္းကမ်ားဆိုရင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ေရးမွတ္တယ္။ ဒါေတာက ဟိုကၠဴဆိုသလားပဲ။ ဒီက လူေတြကေတာ့ ဘယ္သိမွာတုန္း။ ဟိုကၠဴဆိုတာနဲ႕ အနီးစပ္ဆံုးက တာလမ္းဟိုဘက္ျခမ္းမွာေနတဲ့ ဟုတ္ၾကည္ဆိုတာပဲ သိတယ္။ ဟုတ္ၾကည္က အရင္က ေလာ္လီေမာင္းတယ္။ ခုေတာ့ ၿမိဳ႕ဘက္ေျပာင္းသြားၿပီ။ ထားေတာ့၊ ဒီကိစၥ။
သင္းတို႕ႏွစ္ေကာင္ အေျပာအရေတာ့၊ ဖြတ္ႀကီးကို တစ္ေကာင္ေကာင္က ကိုက္ထားပံုရတယ္တဲ့။ နာေနသတဲ့။ ဒီေတာ့ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္က မပစ္ရက္ေတာ့ဘူး။ ဖြတ္ႀကီးက သူတို႕ကုိ အသနားခံသလိုမ်ဳိးနဲ႕ ၾကည့္တယ္ဆိုပဲ။ ဒီေတာ့လည္း သူတို႕ႏွစ္ေယာက္က အသာဖမ္းလာၿပီး ေမာင္တာက သူ႕အိမ္ေနာက္ဘက္မွာ ထားတယ္။ ဒဏ္ရာေတြဘာေတြကို ဆႏြင္းကေလးနဲ႕ ေသြးေဆးမႈန္႕ကေလး ေရာၿပီး သိပ္ေပးရာက၊ ခုေတာ့ ဖြတ္ႀကီးၾကည့္ရတာ အေတာ္ေနသာထိုင္သာ ရွိလာပံုရတယ္။ လူေတြကေတာ့ ဖြတ္နာႀကီး၊ ဖြတ္နာႀကီးလို႕ ေျပာၾကတယ္။ သူႀကီးတူ ေမာင္မူတို႕၊ ေတာင္ရြာက ေမာင္တာတုိ႕ေရွ႕ေတာ့ ဘယ္ေခၚရဲမွာတုန္း၊ နားရင္း ႐ိုက္သြားမွာ။
တခ်ဳိ႕ လူႀကီးေတြကေတာ့ အစက ရြာနာတယ္၊ ဘာဘာညာညာေျပာၾကတယ္။ ေရွ႕တင္ ေျပာတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ေန႕ေတာ့ ဘယ္ကဘယ္လို ၾကားသြားတယ္ မသိဘူး။ စာသင္တုိက္က ဥပုသ္ဇရပ္မွာ လူႀကီးတခ်ဳိ႕ ထိုင္ၿပီး စကားေျပာေနၾကတုန္း ေမာင္မူက ဇရပ္ေဘးလာၿပီး၊ "ခင္ဗ်ားတို႕ေတြ၊ ဘုရားစကား၊ တရားစကားေျပာၾကဖို႕ ေကာင္းတဲ့ အရြယ္ေတြ ေရာက္ေနၾကၿပီ။ ေတာေျပာေတာင္ေျပာေတြ ေျပာမေနၾကနဲ႕။ အလုပ္မရွိရင္၊ ငါဘယ္ေတာ့မ်ား ေသပါ့မလဲသာ စဥ္းစားၾက။ ခင္ဗ်ားတို႕က ေသမယ္လို႕ ထိုင္ေစာင့္ေနၾကတာ မဟုတ္လား"လို႕ ေျပာသြားတယ္။ အဲဒီကစလို႕ လူႀကီးေတြလည္း ဖြတ္ႀကီးအေၾကာင္း သိပ္မေျပာၾကေတာ့ဘူး။ ေမာင္မူကို ေၾကာက္လို႕ရယ္ေတာ့ ဟုတ္ပံုမရဘူး၊ သူတို႕ဖာသာ ေမာင္မူ႕စကားကို ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ ဟုတ္သားကလားလို႕ ျမင္လိုက္ၾကလို႕ပဲ ျဖစ္မယ္။
ရြာနာတယ္ဆိုတာကလည္း မျဖစ္ေလာက္ဘူး။ ေတာင္ရြာက ေမာင္တာက ေတာင္ရြာရဲ႕ ေတာင္ဖ်ားမွာေနတာ။ တကယ္ေတာ့ ေတာင္ရြာတစ္ခုလံုးကိုက သူတို႕ ဘိုးဘြားလက္ထက္ကတည္းက ေျမေတြ။ ဒီတစ္ေၾကာမွာ ေတာင္ရြာက အစစအရာရာ အေတာ္ကို အဆင္ေျပတဲ့ရြာ။ တစ္ရြာလံုးလည္း ေဆြေတြမ်ဳိးေတြလိုခ်ည္းမို႕၊ ေမာင္တာႀကီး အိမ္ေနာက္မွာ ဖြတ္ႀကီးထားတာကို ဘယ္သူကမွ မေျပာၾကပါဘူး။ ဟိုနား၊ ဒီနားက ေတာေျပာေတာင္ေျပာ ေျပာေပတဲ့၊ ဘယ္သူကမွ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ကို က႑ေကာစ မလုပ္ရဲၾကဘူး။ သူတို႕နဲ႕လည္း မကင္းႏိုင္ၾကဘူးကိုး။ ဒိျပင္ သင္းတို႕က တူတယ္။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ မဟုတ္မခံေကာင္မ်ဳိးေတြ။ ဘယ္သူ႕မွလည္း သိပ္ဂ႐ုစိုက္တာမဟုတ္ဘူး။ တစ္ခါတစ္ခါ ကာလသားေခါင္း အခ်င္းခ်င္း ဂ်င္ကလယ္ကိစၥေလာက္နဲ႕ စကားအူေပါက္ေျပာရင္း အခ်င္းမ်ားၾကရင္၊ ႏွစ္ဖက္စလံုးေခၚၿပီး ႀကိမ္းပစ္တာ။ သင္းတို႕ စိတ္တုိေနတာနဲ႕မ်ား တိုးရင္ေတာ့ ထၿပီး နားရင္း႐ိုက္ေတာ့တာ။ ၿပီးမွ ေသာင္းရင္တို႕ တဲေခၚၿပီး ထန္းရည္တိုက္ရင္း ႏွစ္ဘက္စလံုးကို သင့္ျမတ္ဖို႕ ေျပာတတ္တယ္။
ဖြတ္ႀကီးအေၾကာင္းဆက္ရရင္ေတာ့ ေမာင္တာက ဖြတ္ႀကီးကို ႏြားတဲေဘးမွာ ၀င္းတစ္ခုနဲ႕ထားတာ။ အစကေတာ့ ဖြတ္ႀကီးမ်ား ေျမတူးၿပီးထြက္သြားမလားလို႕ ပူၾကတယ္။ ဖြတ္ႀကီးက ဒဏ္ရာေတြဘာေတြ က်က္သြားလို႕ ပံုမွန္ျဖစ္သြားေပတဲ့ ထြက္ျပဳေျပးမယ့္ပံု မေပၚဘူး။ ေမာင္မူတို႕ ေမာင္တာတို႕ကလည္း အရပ္ထံုးစံအတိုင္း မီးဖုတ္၊ အေရဆုတ္ လုပ္မယ့္ပံုမေပၚဘူး။ ဒါတင္ဘာဟုတ္ေသးလဲ။ ခုဆို ႏြားစာေကြၽးတဲ့ ေပါက္ခြၽန္းက ႏြားစာေကြၽးၿပီးတာနဲ႕ ဖြတ္ႀကီးကို အခ်ိန္မွန္ အစာေကြၽးရသတဲ့။ ဖြတ္ႀကီးကလည္း အခု၊ အခ်ိန္မွန္ အစာေမွ်ာ္ဆိုပဲ။ ဖြတ္ႀကီးကို ဘာေကြၽးမွန္းေတာ့မသိဘူး။ ဖြတ္ႀကီးက ေတာ္ေတာ္ အေကာင္ႀကီးလာတယ္။ တစ္ေန႕ေတာ့ ေပါက္ခြၽန္းက ဖြတ္ႀကီးထားတဲ့ ၀င္းထဲ ၾကက္တစ္ေကာင္ ခ်ၾကည့္တယ္တဲ့။ ဖြတ္ႀကီးမ်ား လိုက္မလားလို႕။ ဒါေပတဲ့ ဖြတ္ႀကီးက လႈပ္ေတာင္မလႈပ္ဘူးဆိုပဲ။ အဲဒါကို ေပါက္ခြၽန္းက သူ႕ဆရာကို ေျပာျပေတာ့ သူ႕ဆရာ ေမာင္တာက "ဖြတ္ႀကီးက မင့္လိုမဟုတ္ဘူး။ သူေတာ္ေကာင္းႀကီးကြ"လို႕ ေျပာသတဲ့။ ေျပာတုန္းကေတာ့၊ ရီစရာ ေနာက္စရာ ျဖစ္မွာပါ။ ဒါေပတဲ့၊ ေပါက္ခြၽန္းဆီကေန အရပ္ထဲေရာက္ေတာ့၊ ကားသြားပံုရတယ္။ ခုေတာ့ ေမာင္မူတို႕၊ ေမာင္တာတို႕ ဖြတ္ႀကီးက ဖြတ္သူေတာ္ေကာင္းလို႕ ျဖစ္ေနတယ္။
ေျပာမယ္ဆိုရင္လည္း ေျပာစရာျဖစ္လာတဲ့ အေၾကာင္းေတြက ေပၚလာျပန္တယ္။ ဖြတ္ႀကီး ေမာင္တာ့အိမ္ေရာက္ၿပီး ႏွစ္လေလာက္အၾကာမွာ ေမာင္မူနဲ႕ ေမာင္တာက ေအာင္ဘာေလမွာ ငါးရာေပါက္တယ္။ ျဖစ္တာကဒီလို။ ၿမိဳ႕မွာ ေျမခြန္သြားထမ္းၿပီး ျပန္အလာ၊ တံတားထိပ္က ကားဆိပ္မွာ ကားေစာင့္ရင္း ေမာင္မူတို႕က အာ့စိန္ဆိုင္ေနာက္ဘက္မွာ၊ တစ္ပက္ႏွစ္ပက္ ၀င္ႏွိပ္ၾကသတဲ့။ အဲဒီမွာ ခြက္ပုန္းလာေဆာ္တဲ့ ဦးေလးဘတင္နဲ႕ ေတြတယ္ဆိုပဲ။ ဦးေလးဘတင္က ဘိုင္စကယ္နဲ႕လွည့္ၿပီး ထီလက္မွတ္ေရာင္းတယ္။ ဦးေလးဘတင္က ဒီႏွစ္ေကာင္ကို ငါ့မွာ ထီလက္မွတ္တစ္ေစာင္က်န္ေနတယ္။ ငါျဖတ္ပိုင္းျပန္ပို႕ေတာ့မွာမို႕ ေပးခ်င္သေလာက္ေပးလို႕ ေျပာသတဲ့။ ဒီေတာ့ ေမာင္မူတို႕ႏွစ္ေယာက္သား အိပ္ေထာင္ထဲမွာ ရွိသမွ် အေၾကြေတြ ထုတ္ေရၾကည့္ေတာ့ ႏွစ္က်ပ္မတ္တင္းလား၊ တစ္က်ပ္ျပားရွစ္ဆယ္ဆိုလားပဲ ရွိသတဲ့။ ဦးေလးဘတင္က ရွိတာသာေပးကြာ။ က်န္တာေပါက္မွ ေပးလို႕ေတာင္ ရယ္စရာေျပာေသးဆိုပဲ။ ၿပီးေတာ့ အတိတ္ေရးလကြာလို႕ ေျပာသတဲ့။
ဒီေတာ့ ေမာင္တာက အတိတ္အျဖစ္နဲ႕ "ဖြတ္ကူသံ ေသာေသာညံေစ"လို႕ ေရးသတဲ့။ အဲဒီတုန္းကေတာင္ ေမာင္မူက "မင့္ဟာက ဘာတုန္း"လို႕ ေမးေသးတယ္ဆိုပဲ။ "မင္းမၾကားဖူးဘူးလား၊ ဖြတ္ကူသံၾကားရင္ ကမၻာရာဇ၀င္ႀကီးဆိုလား၊ သမိုင္းႀကီးဆိုလား ၿပီးသြားတယ္လို႕ဆိုတာ"လို႕ ေမာင္တာက ေျဖတယ္။ ေမာင္မူကေတာ့ သိပ္မေက်နပ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ခုလိုေျပာျပန္တယ္။
"ဖြတ္က ကူရတယ္လို႕ ငါမၾကားဖူးေပါင္ကြာ။ ဂ်ဳိးတုိ႕ ဘာတို႕သာ ကူတယ္ၾကားဖူးတယ္။ မင္းဟာက မေတာ္မတဲ့။ မိုးႀကိဳးေတြ ဘာေတြ ပစ္ေနပါဦးမယ္"
"ဟေကာင္၊ ေမာင္မူ။ ေဒြးႀကီးေက်ာ္လင္းေျပာတာ မင္းမၾကားဖူးဘူးလား။ ဂ်ပန္ျပည္ကို အႏုျမဴဗံုးဆိုတာ မႀကဲခင္က ေတာင္ေပၚက ဖြတ္ႀကီးတစ္ေကာင္ ကူသတဲ့။ ေနာက္ေတာ့ ဂ်ပန္ျပည္ႀကီးမွာ ဗံုးက်ေရာ။ သမိုင္းဆိုတာႀကီးတစ္ခုလည္း ရပ္သြားေရာတဲ့။ ဂ်ပန္ေတြ ဖြတ္ကူတဲ့ေတာင္ကိုေတာင္ ခုထိ အထိမ္းအမွတ္ လုပ္ထားေသးဆိုပဲ။ သင္းတို႕က ေတာင္ကို ယာမလို႕ေခၚတယ္ ဆုိကလားပဲ။ ဒီေတာ့ အခုဆုိ ဖြတ္ကူယာမဆိုၿပီး အဲဒီဟာႀကီးက နာမည္ႀကီးေနသတဲ့။ မင္းကေတာ့ ခက္တယ္။ ဘာမွ အၾကားအျမင္ မရွိတဲ့ေကာင္"လို႕ ေျပာၿပီး၊ ေမာင္တာက ေမာင္မူ႕ကိုေတာင္ မာန္ေသးတာ။ ဒီေတာ့ ေမာင္မူက
"မင္းဟာမင္း ဖြတ္ကူယာမျဖစ္ျဖစ္၊ သမိုင္းႀကီးပဲ ၿပီးသြား၊ ၿပီးသြား၊ ငါ့ေသာက္လုပ္မဟုတ္ဘူး။ ထီေပါက္မယ္ ဆိုလို႕ကေတာ့ မင့္ႏွမ ျမစိန္ နာမည္ပဲေရးေရး၊ ေပါက္ရင္ၿပီးတာပဲ"လုိ႕ ျပန္ေျပာတယ္။
သင္းတို႕ႏွစ္ေကာင္ ထီေပါက္တဲ့ ဇာတ္လမ္းကေတာ့ အဲဒါပဲ။ အဲဒီလုိ ထီေပါက္သြားေတာ့ ဖြတ္ႀကီးက သူေတာ္ေကာင္းႀကီးလို႕ သတင္းျဖစ္ေနရာက ဖြတ္ႀကီးက လာဘ္သပၸကာ ရႊင္တယ္ျဖစ္ျပန္ကေရာ။ အဲဒီလို သတင္းျဖစ္ေနတာကို ေထာက္ခံဖို႕အေၾကာင္းက ေပၚလာျပန္ေသးတယ္။ ျဖစ္ပံုက ဒီလို။ ဒီဘက္တစ္ေၾကာမွာ ဖဲ႐ိုက္စားေနတဲ့ စံပဆိုတဲ့ အေကာင္တစ္ေကာင္ရွိတယ္။ သူက ေျမာက္ရြာက။ စံပက ဖဲ႐ိုက္တယ္ဆိုေတာ့ ဖဲသမားလို႕ နာမည္ပ်က္ေနေပတဲ့၊ ဖဲ႐ိုက္တာကလြဲလို႕ ဘာမွေတာ့ မေတာ္မတရား မလုပ္ရွာဘူး။ တစ္ေန႕ေတာ့ ေမာင္တာႀကီးက ဖြတ္ႀကီးကို အစာေကြၽးေနတုန္း စံပေရာက္လာၿပီး ေမာင္တာ့ကို ေျပာတယ္။ "အစ္ကိုရယ္ ေညာင္ကန္ဘက္ အသုဘမွာ ဒီည ၀ိုင္းေကာင္းမယ္ဆိုလို႕ ကြၽန္ေတာ္သြားမယ္လို႕။ အဲဒါ အစ္ကို႕ဖြတ္ႀကီးနဖူးကို ကြၽန္ေတာ့္ ပိုက္ဆံတစ္ရြက္နဲ႕ ပြတ္သြားပါရေစ။ ကက္ကင္းသေဘာေပါ့ အစ္ကိုရယ္"လုိ႕ ေျပာသတဲ့။ ဒီေတာ့ ေမာင္တာက "ပြတ္ခ်င္ပြတ္ေလကြာ။ မင္းဖာသာ ကက္ကင္းဓာတ္ယူတာ ငါမသိဘူး။ ႐ႈံးရင္ေတာ့ ဖြတ္ႀကီးေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူး။ ႏိုင္ရင္ေတာ့ ငါ့ဖို႕ တစ္လံုး"လို႕ ရယ္ရင္းေျပာတယ္။ ဒီတာ့ စံပက သူ႕လက္ထဲက ပိုက္ဆံတစ္ထပ္နဲ႕ ဖြတ္ႀကီးနဖူးကို ပြတ္သြားသတဲ့။
လိုရင္းေျပာရရင္ေတာ့၊ ေနာက္တစ္ေန႕ မြန္းမလြဲေသးခင္၊ စံပတစ္ေယာက္ မႏၲေလးရမ္တစ္လံုးနဲ႕ ေမာင္တာ့ဆီေရာက္လာတယ္။ လက္ထိပ္လက္ေအာက္ ေရွာင္ရ႐ံု မဟုတ္ဘူး။ ၀ိုင္းလံုးကြၽတ္ေအာင္ ႏိုင္လာတာတဲ့။ ဒီေတာ့ ေမာင္တာ့ကို ရမ္တစ္လံုးေပးရင္း၊ အစ္ကိုတို႕အားတဲ့ေန႕ ကြၽန္ေတာ္ တံတားထိပ္က အာ့စိန္ႀကီးဆိုင္မွာ ေကြၽးဦးမယ္လို႕ေတာင္ ေျပာတယ္။ အဲဒီကတည္းကစၿပီး ဖြတ္ႀကီးက သမိုင္းသစ္ေတြ တြင္စရာျဖစ္လာတယ္။ ဒိျပင္ သူႀကီးတူ ေမာင္မူနဲ႕ ေတာင္ရြာက ေမာင္တာတို႕ ႏွစ္ေယာက္သားဟာ၊ နာမည္တစ္လံုးတိုးလာတယ္။ ဖြတ္ႀကီးရဲ႕ ဖက္စပ္ပိုင္ရွင္ေတြ ျဖစ္လာၾကတယ္။ ဖြတ္ႀကီးလည္း ပိုၿပီး ထင္ထင္ရွားရွားျဖစ္လာတယ္။ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္က လူေတြေတာင္ လမ္းႀကံဳတဲ့အခါ ၀င္ၾကည့္ၾကရတယ္။ တခ်ဳိ႕က အသာထိၾကည့္ တို႕ၾကည့္ၾကတယ္။ ကံေကာင္းတယ္၊ လာဘ္သပၸကာရႊင္တယ္လို႕ ဆိုၾကတာကိုး။ ဘာပဲေျပာေျပာ၊ အဲဒီတစ္ေၾကာက လူေတြမွာ "ဖြတ္"နဲ႕ ပတ္သက္လို႕ အျမင္အသိေျပာင္းသြားတယ္။ ဖြတ္ဆိုတာ မြဲတတ္တယ္ဆိုတဲ့ေနရာမွာ၊ ဖြတ္ဆိုတာ အက်ဳိးေပးတယ္ ျဖစ္လာၾကတယ္။ အရင္က ဖြတ္ႀကီးျမင္ရင္ မ်က္စပ္အထက္ေအာက္ ေျခမႈန္႕သုတ္တတ္တဲ့ ေစ်းသည္မေတြေတာင္၊ ေစ်းသြားေစ်းျပန္၀င္ၿပီး ဖြတ္ႀကီးကို ၾကည့္ၾကရတယ္။
တစ္ေန႕ေတာ့ ျပႆနာေပၚလာတယ္။ ေမာင္မူတို႕ ဘိုးေအႀကီး ဘိုးအုန္းပြင့္ အႀကီးအက်ယ္ ဖ်ားပါေလေရာ။ ဘိုးအုန္းပြင့္က ေတာင္ရြာ၊ ေျမာက္ရြာေတြကို စတည္တဲ့သူေတြအထဲက မူလလက္ေဟာင္းႀကီး။ သူတစ္ေယာက္ပဲ က်န္ေတာ့တာ။ ဘိုးအုန္းပြင့္က လာမယ့္၀ါဆိုမွာ ကိုးဆယ္ထဲ ၀င္ေတာ့မွာ။ မာေတာ့ အေတာ္မာတယ္။ ဒါေပတဲ့ ေရခ်ဳိးမွားၿပီး၊ အပူရွပ္ရာက ငမ္းဖမ္းသလိုလုိေတြေတာင္ ျဖစ္လာတယ္။ ရင္ေတြဘာေတြက်ပ္ၿပီး အသက္႐ွဴမ၀ဘူး ျဖစ္လာတယ္။ တံတားထိပ္ ကားဆိပ္ေဆးခန္းက ဆရာ၀န္ကေလးတို႕၊ ၾသဠာရိက ေဆးဆရာေတြကေတာ့ လူႀကီးနာဆိုၿပီး လက္ေလွ်ာ့ၾကေပတဲ့၊ ဓာတ္ဆရာ ဦးမွန္ကေတာ့ လက္မေလွ်ာ့ဘူး။ ဘူးသီးနဲ႕ ဖြတ္သားဟင္းခါး သံုးရက္စားခိုင္းၿပီး ေရႏိုင္ႏိုင္ခ်ဳိးရင္၊ ၀ဋ္နာကံနာကလြဲရင္ ေပ်ာက္မွာပဲတဲ့။ ဒီေတာ့ တစ္ရပ္လံုးရဲ႕ မ်က္ေစ့ထဲမွာ ဖြတ္ႀကီးကိုပဲ ျမင္လာၾကတယ္။ ေမာင္မူနဲ႕ ေမာင္တာလည္း ဘာေျပာရမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ ဒါေပတဲ့ ျပႆနာက ဘူးသီးပဲ။ ဓာတ္ဆရာဦးမွန္ အလိုအရေတာ ဆြတ္သီးျဖစ္ရမယ္တဲ့။ ဘူးသီးေျခာက္တို႕ ဘာတို႕မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ခက္တာက ခုလိုရာသီမ်ဳိးမွာ ဒီဘက္မွာ ဘူးသီးဘယ္မွာရမွာတုန္း။ အနီးစပ္ဆံုးက ကြင္းသာဆယ့္တစ္ရြာဘက္မွာ ရေကာင္းရႏိုင္တယ္လို႕ ကိုဦးၾကည္ေျပာလို႕ သိရတယ္။ အဲဒီကို ဒလျပင္း လူလႊတ္ၿပီး အရွာခုိင္းရမွာပဲ။ ဒါေတာင္ အသြားအျပန္ တစ္ညအိပ္ေတာ့ ၾကာဦးမယ္။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အဲဒီကို ေကာင္ကေလးႏွစ္ေယာက္ လႊတ္လိုက္တယ္။ ဒီမွာကေတာ့ ေမာင္မူနဲ႕ ေမာင္တာ ေခါင္းခ်င္း႐ိုက္ေနၾကရတယ္။ မ႐ိုက္လို႕ကလည္း မျဖစ္ဘူး။ ဘိုးအုန္းပြင့္အတြက္ဆို ဖြတ္ႀကီးကို ေပၚသင့္ေပၚရေတာ့မယ့္ အေျခအေနမ်ဳိးေရာက္ေနၿပီကိုး။ ေဆြေတြမ်ဳိးေတြကလည္း ဖြတ္ႀကီးကို မ်က္ေစာင္းထိုးေနၾကၿပီကိုး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သင္းတို႕ႏွစ္ေယာက္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု ခ်လိုက္ၾကရတယ္။ ဘူးသီးရ၊ မရ ေစာင့္ၿပီး ဘူးသီးရခါမွ ဖြတ္ႀကီးကို ေပၚမယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေကာင္ကေလးေတြ ကြင္းသာဘက္ထြက္သြားတဲ့ ညေနမွာပဲ၊ ဘိုးအုန္းပြင့္ အသက္ထြက္သြားရွာတယ္။ ေဆြေတြမ်ဳိးေတြ ငိုယိုေနၾကတုန္း ေမာင္မူနဲ႕ ေမာင္တာတို ၿပံဳးႏိုင္ၾကတယ္။ ဖြတ္ႀကီးကလည္း ေမာင္မူတို႕ကို ေတြ႕တယ္ဆိုရင္ ေခါင္းတတေမာ့ေမာ့နဲ႕ ေက်းဇူးတင္ပါသဗ်ာလို႕မ်ား ေျပာေနသလိုလိုပဲလို႕၊ ေပါက္ခြၽန္းေျပာျပလို႕ အရပ္ထဲမွာ ၾကားၾကရတယ္။ ကြင္းသာဘက္က ျပန္လာတဲ့ ေကာင္ကေလးေတြ ယူလာတဲ့ ရွားရွားပါးပါး ဘူးသီးကိုေတာ့ ေမာင္တာႀကီးတို႕အိမ္က ၾကက္တစ္ေကာင္ကို စပါးလင္မ်ားမ်ားနဲ႕ ကာလသားဟင္း ခ်က္စားလိုက္ၾကတယ္။ စံပကလည္း ေနာက္ထပ္ မႏၲေလးရမ္ တစ္လံုးယူလာေပးတယ္။
အရပ္ထဲမွာ တျခားလူေတြလို သိပ္အယူမသည္းတတ္တဲ့ ေဒၚေလးမျမတင္ကေတာ့ ေျပာတယ္။ ရြာထိပ္က လက္ပံပင္ကို ကပ္ကလူေတြ က်ကတည္းက ဘိုးအုန္းပြင့္မရေတာ့ဘူးဆိုတာ သိသတဲ့။ ပိုဆိုးတာက ဖြတ္ႀကီးနဲ႕သြားၿပီး ကံခ်င္းၿပိဳင္တာပဲတဲ့။ ဖြတ္ႀကီး ဇာတာစန္းထေနခ်ိန္မွာ ဘိုးအုန္းပြင့္က ထိပ္တိုက္တိုးေတာ့၊ ကံနိမ့္တဲ့လူ ခံရတာပဲတဲ့။ ဘိုးအုန္းပြင့္ရယ္ အသက္ ကိုးဆယ္နားနီးေနတဲ့အေၾကာင္းေတာ့ မေျပာဘူး။ ေဒၚေလး မျမတင္ေျပာတဲ့ အထဲက လက္ပံပင္ရယ္၊ ကပ္ကလူရယ္၊ ဘိုးအုန္းပြင့္ရယ္၊ ဖြတ္ႀကီးရယ္။ အဲဒီၾကားထဲမွာ ဘယ္လိုေတြ ဆက္စပ္ေနတယ္ဆိုတာေတာ့ မသိဘူး။ ဒီေတာ့လည္း နားေထာင္မိတဲ့ လူေတြအဖို႕ေတာ့ ဟုတ္ခ်င္ေတာ့လည္း ဟုတ္မယ္လို႕ပဲ ေတြးၾကည့္ရေတာ့တယ္။ ။
ျမင့္သန္း
Read more...
ျမင့္သန္း
စတိုင္သစ္၊ ဧၿပီ၊ ၂၀၀၂။
ဘယ္လိုက ဘယ္လိုရယ္ေတာ့ မသိဘူး။ သူႀကီးတူ ေမာင္မူရယ္၊ ေတာင္ရြာက ေမာင္တာရယ္၊ ယုန္လိုက္သြားရာက ဖြတ္ႀကီးတစ္ေကာင္မိတာကစတယ္ပဲ ေျပာရေတာ့မယ္။ ဒီဖက္မွာကေတာ့ ဖြတ္တို႕၊ ပဒတ္တို႕ရရင္ "မီးဖုတ္၊ အေရဆုတ္၊ က်ဳပ္တို႕၊ အဟုတ္ဗ်ဳိ႕၊ တုတ္စို႕" လို႕ေတာင္ ေျပာၾကတာမ်ဳိးကိုး။ စပ္လို႕ ေျပာလိုက္ရဦးမယ္။ ဒါကို ၿမိဳ႕က ေျပာင္းလာတဲ့ မူလတန္းေက်ာင္းအုပ္ဆရာ ကိုျမ၀င္းကမ်ားဆိုရင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ေရးမွတ္တယ္။ ဒါေတာက ဟိုကၠဴဆိုသလားပဲ။ ဒီက လူေတြကေတာ့ ဘယ္သိမွာတုန္း။ ဟိုကၠဴဆိုတာနဲ႕ အနီးစပ္ဆံုးက တာလမ္းဟိုဘက္ျခမ္းမွာေနတဲ့ ဟုတ္ၾကည္ဆိုတာပဲ သိတယ္။ ဟုတ္ၾကည္က အရင္က ေလာ္လီေမာင္းတယ္။ ခုေတာ့ ၿမိဳ႕ဘက္ေျပာင္းသြားၿပီ။ ထားေတာ့၊ ဒီကိစၥ။
သင္းတို႕ႏွစ္ေကာင္ အေျပာအရေတာ့၊ ဖြတ္ႀကီးကို တစ္ေကာင္ေကာင္က ကိုက္ထားပံုရတယ္တဲ့။ နာေနသတဲ့။ ဒီေတာ့ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္က မပစ္ရက္ေတာ့ဘူး။ ဖြတ္ႀကီးက သူတို႕ကုိ အသနားခံသလိုမ်ဳိးနဲ႕ ၾကည့္တယ္ဆိုပဲ။ ဒီေတာ့လည္း သူတို႕ႏွစ္ေယာက္က အသာဖမ္းလာၿပီး ေမာင္တာက သူ႕အိမ္ေနာက္ဘက္မွာ ထားတယ္။ ဒဏ္ရာေတြဘာေတြကို ဆႏြင္းကေလးနဲ႕ ေသြးေဆးမႈန္႕ကေလး ေရာၿပီး သိပ္ေပးရာက၊ ခုေတာ့ ဖြတ္ႀကီးၾကည့္ရတာ အေတာ္ေနသာထိုင္သာ ရွိလာပံုရတယ္။ လူေတြကေတာ့ ဖြတ္နာႀကီး၊ ဖြတ္နာႀကီးလို႕ ေျပာၾကတယ္။ သူႀကီးတူ ေမာင္မူတို႕၊ ေတာင္ရြာက ေမာင္တာတုိ႕ေရွ႕ေတာ့ ဘယ္ေခၚရဲမွာတုန္း၊ နားရင္း ႐ိုက္သြားမွာ။
တခ်ဳိ႕ လူႀကီးေတြကေတာ့ အစက ရြာနာတယ္၊ ဘာဘာညာညာေျပာၾကတယ္။ ေရွ႕တင္ ေျပာတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ေန႕ေတာ့ ဘယ္ကဘယ္လို ၾကားသြားတယ္ မသိဘူး။ စာသင္တုိက္က ဥပုသ္ဇရပ္မွာ လူႀကီးတခ်ဳိ႕ ထိုင္ၿပီး စကားေျပာေနၾကတုန္း ေမာင္မူက ဇရပ္ေဘးလာၿပီး၊ "ခင္ဗ်ားတို႕ေတြ၊ ဘုရားစကား၊ တရားစကားေျပာၾကဖို႕ ေကာင္းတဲ့ အရြယ္ေတြ ေရာက္ေနၾကၿပီ။ ေတာေျပာေတာင္ေျပာေတြ ေျပာမေနၾကနဲ႕။ အလုပ္မရွိရင္၊ ငါဘယ္ေတာ့မ်ား ေသပါ့မလဲသာ စဥ္းစားၾက။ ခင္ဗ်ားတို႕က ေသမယ္လို႕ ထိုင္ေစာင့္ေနၾကတာ မဟုတ္လား"လို႕ ေျပာသြားတယ္။ အဲဒီကစလို႕ လူႀကီးေတြလည္း ဖြတ္ႀကီးအေၾကာင္း သိပ္မေျပာၾကေတာ့ဘူး။ ေမာင္မူကို ေၾကာက္လို႕ရယ္ေတာ့ ဟုတ္ပံုမရဘူး၊ သူတို႕ဖာသာ ေမာင္မူ႕စကားကို ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ ဟုတ္သားကလားလို႕ ျမင္လိုက္ၾကလို႕ပဲ ျဖစ္မယ္။
ရြာနာတယ္ဆိုတာကလည္း မျဖစ္ေလာက္ဘူး။ ေတာင္ရြာက ေမာင္တာက ေတာင္ရြာရဲ႕ ေတာင္ဖ်ားမွာေနတာ။ တကယ္ေတာ့ ေတာင္ရြာတစ္ခုလံုးကိုက သူတို႕ ဘိုးဘြားလက္ထက္ကတည္းက ေျမေတြ။ ဒီတစ္ေၾကာမွာ ေတာင္ရြာက အစစအရာရာ အေတာ္ကို အဆင္ေျပတဲ့ရြာ။ တစ္ရြာလံုးလည္း ေဆြေတြမ်ဳိးေတြလိုခ်ည္းမို႕၊ ေမာင္တာႀကီး အိမ္ေနာက္မွာ ဖြတ္ႀကီးထားတာကို ဘယ္သူကမွ မေျပာၾကပါဘူး။ ဟိုနား၊ ဒီနားက ေတာေျပာေတာင္ေျပာ ေျပာေပတဲ့၊ ဘယ္သူကမွ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ကို က႑ေကာစ မလုပ္ရဲၾကဘူး။ သူတို႕နဲ႕လည္း မကင္းႏိုင္ၾကဘူးကိုး။ ဒိျပင္ သင္းတို႕က တူတယ္။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ မဟုတ္မခံေကာင္မ်ဳိးေတြ။ ဘယ္သူ႕မွလည္း သိပ္ဂ႐ုစိုက္တာမဟုတ္ဘူး။ တစ္ခါတစ္ခါ ကာလသားေခါင္း အခ်င္းခ်င္း ဂ်င္ကလယ္ကိစၥေလာက္နဲ႕ စကားအူေပါက္ေျပာရင္း အခ်င္းမ်ားၾကရင္၊ ႏွစ္ဖက္စလံုးေခၚၿပီး ႀကိမ္းပစ္တာ။ သင္းတို႕ စိတ္တုိေနတာနဲ႕မ်ား တိုးရင္ေတာ့ ထၿပီး နားရင္း႐ိုက္ေတာ့တာ။ ၿပီးမွ ေသာင္းရင္တို႕ တဲေခၚၿပီး ထန္းရည္တိုက္ရင္း ႏွစ္ဘက္စလံုးကို သင့္ျမတ္ဖို႕ ေျပာတတ္တယ္။
ဖြတ္ႀကီးအေၾကာင္းဆက္ရရင္ေတာ့ ေမာင္တာက ဖြတ္ႀကီးကို ႏြားတဲေဘးမွာ ၀င္းတစ္ခုနဲ႕ထားတာ။ အစကေတာ့ ဖြတ္ႀကီးမ်ား ေျမတူးၿပီးထြက္သြားမလားလို႕ ပူၾကတယ္။ ဖြတ္ႀကီးက ဒဏ္ရာေတြဘာေတြ က်က္သြားလို႕ ပံုမွန္ျဖစ္သြားေပတဲ့ ထြက္ျပဳေျပးမယ့္ပံု မေပၚဘူး။ ေမာင္မူတို႕ ေမာင္တာတို႕ကလည္း အရပ္ထံုးစံအတိုင္း မီးဖုတ္၊ အေရဆုတ္ လုပ္မယ့္ပံုမေပၚဘူး။ ဒါတင္ဘာဟုတ္ေသးလဲ။ ခုဆို ႏြားစာေကြၽးတဲ့ ေပါက္ခြၽန္းက ႏြားစာေကြၽးၿပီးတာနဲ႕ ဖြတ္ႀကီးကို အခ်ိန္မွန္ အစာေကြၽးရသတဲ့။ ဖြတ္ႀကီးကလည္း အခု၊ အခ်ိန္မွန္ အစာေမွ်ာ္ဆိုပဲ။ ဖြတ္ႀကီးကို ဘာေကြၽးမွန္းေတာ့မသိဘူး။ ဖြတ္ႀကီးက ေတာ္ေတာ္ အေကာင္ႀကီးလာတယ္။ တစ္ေန႕ေတာ့ ေပါက္ခြၽန္းက ဖြတ္ႀကီးထားတဲ့ ၀င္းထဲ ၾကက္တစ္ေကာင္ ခ်ၾကည့္တယ္တဲ့။ ဖြတ္ႀကီးမ်ား လိုက္မလားလို႕။ ဒါေပတဲ့ ဖြတ္ႀကီးက လႈပ္ေတာင္မလႈပ္ဘူးဆိုပဲ။ အဲဒါကို ေပါက္ခြၽန္းက သူ႕ဆရာကို ေျပာျပေတာ့ သူ႕ဆရာ ေမာင္တာက "ဖြတ္ႀကီးက မင့္လိုမဟုတ္ဘူး။ သူေတာ္ေကာင္းႀကီးကြ"လို႕ ေျပာသတဲ့။ ေျပာတုန္းကေတာ့၊ ရီစရာ ေနာက္စရာ ျဖစ္မွာပါ။ ဒါေပတဲ့၊ ေပါက္ခြၽန္းဆီကေန အရပ္ထဲေရာက္ေတာ့၊ ကားသြားပံုရတယ္။ ခုေတာ့ ေမာင္မူတို႕၊ ေမာင္တာတို႕ ဖြတ္ႀကီးက ဖြတ္သူေတာ္ေကာင္းလို႕ ျဖစ္ေနတယ္။
ေျပာမယ္ဆိုရင္လည္း ေျပာစရာျဖစ္လာတဲ့ အေၾကာင္းေတြက ေပၚလာျပန္တယ္။ ဖြတ္ႀကီး ေမာင္တာ့အိမ္ေရာက္ၿပီး ႏွစ္လေလာက္အၾကာမွာ ေမာင္မူနဲ႕ ေမာင္တာက ေအာင္ဘာေလမွာ ငါးရာေပါက္တယ္။ ျဖစ္တာကဒီလို။ ၿမိဳ႕မွာ ေျမခြန္သြားထမ္းၿပီး ျပန္အလာ၊ တံတားထိပ္က ကားဆိပ္မွာ ကားေစာင့္ရင္း ေမာင္မူတို႕က အာ့စိန္ဆိုင္ေနာက္ဘက္မွာ၊ တစ္ပက္ႏွစ္ပက္ ၀င္ႏွိပ္ၾကသတဲ့။ အဲဒီမွာ ခြက္ပုန္းလာေဆာ္တဲ့ ဦးေလးဘတင္နဲ႕ ေတြတယ္ဆိုပဲ။ ဦးေလးဘတင္က ဘိုင္စကယ္နဲ႕လွည့္ၿပီး ထီလက္မွတ္ေရာင္းတယ္။ ဦးေလးဘတင္က ဒီႏွစ္ေကာင္ကို ငါ့မွာ ထီလက္မွတ္တစ္ေစာင္က်န္ေနတယ္။ ငါျဖတ္ပိုင္းျပန္ပို႕ေတာ့မွာမို႕ ေပးခ်င္သေလာက္ေပးလို႕ ေျပာသတဲ့။ ဒီေတာ့ ေမာင္မူတို႕ႏွစ္ေယာက္သား အိပ္ေထာင္ထဲမွာ ရွိသမွ် အေၾကြေတြ ထုတ္ေရၾကည့္ေတာ့ ႏွစ္က်ပ္မတ္တင္းလား၊ တစ္က်ပ္ျပားရွစ္ဆယ္ဆိုလားပဲ ရွိသတဲ့။ ဦးေလးဘတင္က ရွိတာသာေပးကြာ။ က်န္တာေပါက္မွ ေပးလို႕ေတာင္ ရယ္စရာေျပာေသးဆိုပဲ။ ၿပီးေတာ့ အတိတ္ေရးလကြာလို႕ ေျပာသတဲ့။
ဒီေတာ့ ေမာင္တာက အတိတ္အျဖစ္နဲ႕ "ဖြတ္ကူသံ ေသာေသာညံေစ"လို႕ ေရးသတဲ့။ အဲဒီတုန္းကေတာင္ ေမာင္မူက "မင့္ဟာက ဘာတုန္း"လို႕ ေမးေသးတယ္ဆိုပဲ။ "မင္းမၾကားဖူးဘူးလား၊ ဖြတ္ကူသံၾကားရင္ ကမၻာရာဇ၀င္ႀကီးဆိုလား၊ သမိုင္းႀကီးဆိုလား ၿပီးသြားတယ္လို႕ဆိုတာ"လို႕ ေမာင္တာက ေျဖတယ္။ ေမာင္မူကေတာ့ သိပ္မေက်နပ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ခုလိုေျပာျပန္တယ္။
"ဖြတ္က ကူရတယ္လို႕ ငါမၾကားဖူးေပါင္ကြာ။ ဂ်ဳိးတုိ႕ ဘာတို႕သာ ကူတယ္ၾကားဖူးတယ္။ မင္းဟာက မေတာ္မတဲ့။ မိုးႀကိဳးေတြ ဘာေတြ ပစ္ေနပါဦးမယ္"
"ဟေကာင္၊ ေမာင္မူ။ ေဒြးႀကီးေက်ာ္လင္းေျပာတာ မင္းမၾကားဖူးဘူးလား။ ဂ်ပန္ျပည္ကို အႏုျမဴဗံုးဆိုတာ မႀကဲခင္က ေတာင္ေပၚက ဖြတ္ႀကီးတစ္ေကာင္ ကူသတဲ့။ ေနာက္ေတာ့ ဂ်ပန္ျပည္ႀကီးမွာ ဗံုးက်ေရာ။ သမိုင္းဆိုတာႀကီးတစ္ခုလည္း ရပ္သြားေရာတဲ့။ ဂ်ပန္ေတြ ဖြတ္ကူတဲ့ေတာင္ကိုေတာင္ ခုထိ အထိမ္းအမွတ္ လုပ္ထားေသးဆိုပဲ။ သင္းတို႕က ေတာင္ကို ယာမလို႕ေခၚတယ္ ဆုိကလားပဲ။ ဒီေတာ့ အခုဆုိ ဖြတ္ကူယာမဆိုၿပီး အဲဒီဟာႀကီးက နာမည္ႀကီးေနသတဲ့။ မင္းကေတာ့ ခက္တယ္။ ဘာမွ အၾကားအျမင္ မရွိတဲ့ေကာင္"လို႕ ေျပာၿပီး၊ ေမာင္တာက ေမာင္မူ႕ကိုေတာင္ မာန္ေသးတာ။ ဒီေတာ့ ေမာင္မူက
"မင္းဟာမင္း ဖြတ္ကူယာမျဖစ္ျဖစ္၊ သမိုင္းႀကီးပဲ ၿပီးသြား၊ ၿပီးသြား၊ ငါ့ေသာက္လုပ္မဟုတ္ဘူး။ ထီေပါက္မယ္ ဆိုလို႕ကေတာ့ မင့္ႏွမ ျမစိန္ နာမည္ပဲေရးေရး၊ ေပါက္ရင္ၿပီးတာပဲ"လုိ႕ ျပန္ေျပာတယ္။
သင္းတို႕ႏွစ္ေကာင္ ထီေပါက္တဲ့ ဇာတ္လမ္းကေတာ့ အဲဒါပဲ။ အဲဒီလုိ ထီေပါက္သြားေတာ့ ဖြတ္ႀကီးက သူေတာ္ေကာင္းႀကီးလို႕ သတင္းျဖစ္ေနရာက ဖြတ္ႀကီးက လာဘ္သပၸကာ ရႊင္တယ္ျဖစ္ျပန္ကေရာ။ အဲဒီလို သတင္းျဖစ္ေနတာကို ေထာက္ခံဖို႕အေၾကာင္းက ေပၚလာျပန္ေသးတယ္။ ျဖစ္ပံုက ဒီလို။ ဒီဘက္တစ္ေၾကာမွာ ဖဲ႐ိုက္စားေနတဲ့ စံပဆိုတဲ့ အေကာင္တစ္ေကာင္ရွိတယ္။ သူက ေျမာက္ရြာက။ စံပက ဖဲ႐ိုက္တယ္ဆိုေတာ့ ဖဲသမားလို႕ နာမည္ပ်က္ေနေပတဲ့၊ ဖဲ႐ိုက္တာကလြဲလို႕ ဘာမွေတာ့ မေတာ္မတရား မလုပ္ရွာဘူး။ တစ္ေန႕ေတာ့ ေမာင္တာႀကီးက ဖြတ္ႀကီးကို အစာေကြၽးေနတုန္း စံပေရာက္လာၿပီး ေမာင္တာ့ကို ေျပာတယ္။ "အစ္ကိုရယ္ ေညာင္ကန္ဘက္ အသုဘမွာ ဒီည ၀ိုင္းေကာင္းမယ္ဆိုလို႕ ကြၽန္ေတာ္သြားမယ္လို႕။ အဲဒါ အစ္ကို႕ဖြတ္ႀကီးနဖူးကို ကြၽန္ေတာ့္ ပိုက္ဆံတစ္ရြက္နဲ႕ ပြတ္သြားပါရေစ။ ကက္ကင္းသေဘာေပါ့ အစ္ကိုရယ္"လုိ႕ ေျပာသတဲ့။ ဒီေတာ့ ေမာင္တာက "ပြတ္ခ်င္ပြတ္ေလကြာ။ မင္းဖာသာ ကက္ကင္းဓာတ္ယူတာ ငါမသိဘူး။ ႐ႈံးရင္ေတာ့ ဖြတ္ႀကီးေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူး။ ႏိုင္ရင္ေတာ့ ငါ့ဖို႕ တစ္လံုး"လို႕ ရယ္ရင္းေျပာတယ္။ ဒီတာ့ စံပက သူ႕လက္ထဲက ပိုက္ဆံတစ္ထပ္နဲ႕ ဖြတ္ႀကီးနဖူးကို ပြတ္သြားသတဲ့။
လိုရင္းေျပာရရင္ေတာ့၊ ေနာက္တစ္ေန႕ မြန္းမလြဲေသးခင္၊ စံပတစ္ေယာက္ မႏၲေလးရမ္တစ္လံုးနဲ႕ ေမာင္တာ့ဆီေရာက္လာတယ္။ လက္ထိပ္လက္ေအာက္ ေရွာင္ရ႐ံု မဟုတ္ဘူး။ ၀ိုင္းလံုးကြၽတ္ေအာင္ ႏိုင္လာတာတဲ့။ ဒီေတာ့ ေမာင္တာ့ကို ရမ္တစ္လံုးေပးရင္း၊ အစ္ကိုတို႕အားတဲ့ေန႕ ကြၽန္ေတာ္ တံတားထိပ္က အာ့စိန္ႀကီးဆိုင္မွာ ေကြၽးဦးမယ္လို႕ေတာင္ ေျပာတယ္။ အဲဒီကတည္းကစၿပီး ဖြတ္ႀကီးက သမိုင္းသစ္ေတြ တြင္စရာျဖစ္လာတယ္။ ဒိျပင္ သူႀကီးတူ ေမာင္မူနဲ႕ ေတာင္ရြာက ေမာင္တာတို႕ ႏွစ္ေယာက္သားဟာ၊ နာမည္တစ္လံုးတိုးလာတယ္။ ဖြတ္ႀကီးရဲ႕ ဖက္စပ္ပိုင္ရွင္ေတြ ျဖစ္လာၾကတယ္။ ဖြတ္ႀကီးလည္း ပိုၿပီး ထင္ထင္ရွားရွားျဖစ္လာတယ္။ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္က လူေတြေတာင္ လမ္းႀကံဳတဲ့အခါ ၀င္ၾကည့္ၾကရတယ္။ တခ်ဳိ႕က အသာထိၾကည့္ တို႕ၾကည့္ၾကတယ္။ ကံေကာင္းတယ္၊ လာဘ္သပၸကာရႊင္တယ္လို႕ ဆိုၾကတာကိုး။ ဘာပဲေျပာေျပာ၊ အဲဒီတစ္ေၾကာက လူေတြမွာ "ဖြတ္"နဲ႕ ပတ္သက္လို႕ အျမင္အသိေျပာင္းသြားတယ္။ ဖြတ္ဆိုတာ မြဲတတ္တယ္ဆိုတဲ့ေနရာမွာ၊ ဖြတ္ဆိုတာ အက်ဳိးေပးတယ္ ျဖစ္လာၾကတယ္။ အရင္က ဖြတ္ႀကီးျမင္ရင္ မ်က္စပ္အထက္ေအာက္ ေျခမႈန္႕သုတ္တတ္တဲ့ ေစ်းသည္မေတြေတာင္၊ ေစ်းသြားေစ်းျပန္၀င္ၿပီး ဖြတ္ႀကီးကို ၾကည့္ၾကရတယ္။
တစ္ေန႕ေတာ့ ျပႆနာေပၚလာတယ္။ ေမာင္မူတို႕ ဘိုးေအႀကီး ဘိုးအုန္းပြင့္ အႀကီးအက်ယ္ ဖ်ားပါေလေရာ။ ဘိုးအုန္းပြင့္က ေတာင္ရြာ၊ ေျမာက္ရြာေတြကို စတည္တဲ့သူေတြအထဲက မူလလက္ေဟာင္းႀကီး။ သူတစ္ေယာက္ပဲ က်န္ေတာ့တာ။ ဘိုးအုန္းပြင့္က လာမယ့္၀ါဆိုမွာ ကိုးဆယ္ထဲ ၀င္ေတာ့မွာ။ မာေတာ့ အေတာ္မာတယ္။ ဒါေပတဲ့ ေရခ်ဳိးမွားၿပီး၊ အပူရွပ္ရာက ငမ္းဖမ္းသလိုလုိေတြေတာင္ ျဖစ္လာတယ္။ ရင္ေတြဘာေတြက်ပ္ၿပီး အသက္႐ွဴမ၀ဘူး ျဖစ္လာတယ္။ တံတားထိပ္ ကားဆိပ္ေဆးခန္းက ဆရာ၀န္ကေလးတို႕၊ ၾသဠာရိက ေဆးဆရာေတြကေတာ့ လူႀကီးနာဆိုၿပီး လက္ေလွ်ာ့ၾကေပတဲ့၊ ဓာတ္ဆရာ ဦးမွန္ကေတာ့ လက္မေလွ်ာ့ဘူး။ ဘူးသီးနဲ႕ ဖြတ္သားဟင္းခါး သံုးရက္စားခိုင္းၿပီး ေရႏိုင္ႏိုင္ခ်ဳိးရင္၊ ၀ဋ္နာကံနာကလြဲရင္ ေပ်ာက္မွာပဲတဲ့။ ဒီေတာ့ တစ္ရပ္လံုးရဲ႕ မ်က္ေစ့ထဲမွာ ဖြတ္ႀကီးကိုပဲ ျမင္လာၾကတယ္။ ေမာင္မူနဲ႕ ေမာင္တာလည္း ဘာေျပာရမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ ဒါေပတဲ့ ျပႆနာက ဘူးသီးပဲ။ ဓာတ္ဆရာဦးမွန္ အလိုအရေတာ ဆြတ္သီးျဖစ္ရမယ္တဲ့။ ဘူးသီးေျခာက္တို႕ ဘာတို႕မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ခက္တာက ခုလိုရာသီမ်ဳိးမွာ ဒီဘက္မွာ ဘူးသီးဘယ္မွာရမွာတုန္း။ အနီးစပ္ဆံုးက ကြင္းသာဆယ့္တစ္ရြာဘက္မွာ ရေကာင္းရႏိုင္တယ္လို႕ ကိုဦးၾကည္ေျပာလို႕ သိရတယ္။ အဲဒီကို ဒလျပင္း လူလႊတ္ၿပီး အရွာခုိင္းရမွာပဲ။ ဒါေတာင္ အသြားအျပန္ တစ္ညအိပ္ေတာ့ ၾကာဦးမယ္။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အဲဒီကို ေကာင္ကေလးႏွစ္ေယာက္ လႊတ္လိုက္တယ္။ ဒီမွာကေတာ့ ေမာင္မူနဲ႕ ေမာင္တာ ေခါင္းခ်င္း႐ိုက္ေနၾကရတယ္။ မ႐ိုက္လို႕ကလည္း မျဖစ္ဘူး။ ဘိုးအုန္းပြင့္အတြက္ဆို ဖြတ္ႀကီးကို ေပၚသင့္ေပၚရေတာ့မယ့္ အေျခအေနမ်ဳိးေရာက္ေနၿပီကိုး။ ေဆြေတြမ်ဳိးေတြကလည္း ဖြတ္ႀကီးကို မ်က္ေစာင္းထိုးေနၾကၿပီကိုး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သင္းတို႕ႏွစ္ေယာက္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု ခ်လိုက္ၾကရတယ္။ ဘူးသီးရ၊ မရ ေစာင့္ၿပီး ဘူးသီးရခါမွ ဖြတ္ႀကီးကို ေပၚမယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေကာင္ကေလးေတြ ကြင္းသာဘက္ထြက္သြားတဲ့ ညေနမွာပဲ၊ ဘိုးအုန္းပြင့္ အသက္ထြက္သြားရွာတယ္။ ေဆြေတြမ်ဳိးေတြ ငိုယိုေနၾကတုန္း ေမာင္မူနဲ႕ ေမာင္တာတို ၿပံဳးႏိုင္ၾကတယ္။ ဖြတ္ႀကီးကလည္း ေမာင္မူတို႕ကို ေတြ႕တယ္ဆိုရင္ ေခါင္းတတေမာ့ေမာ့နဲ႕ ေက်းဇူးတင္ပါသဗ်ာလို႕မ်ား ေျပာေနသလိုလိုပဲလို႕၊ ေပါက္ခြၽန္းေျပာျပလို႕ အရပ္ထဲမွာ ၾကားၾကရတယ္။ ကြင္းသာဘက္က ျပန္လာတဲ့ ေကာင္ကေလးေတြ ယူလာတဲ့ ရွားရွားပါးပါး ဘူးသီးကိုေတာ့ ေမာင္တာႀကီးတို႕အိမ္က ၾကက္တစ္ေကာင္ကို စပါးလင္မ်ားမ်ားနဲ႕ ကာလသားဟင္း ခ်က္စားလိုက္ၾကတယ္။ စံပကလည္း ေနာက္ထပ္ မႏၲေလးရမ္ တစ္လံုးယူလာေပးတယ္။
အရပ္ထဲမွာ တျခားလူေတြလို သိပ္အယူမသည္းတတ္တဲ့ ေဒၚေလးမျမတင္ကေတာ့ ေျပာတယ္။ ရြာထိပ္က လက္ပံပင္ကို ကပ္ကလူေတြ က်ကတည္းက ဘိုးအုန္းပြင့္မရေတာ့ဘူးဆိုတာ သိသတဲ့။ ပိုဆိုးတာက ဖြတ္ႀကီးနဲ႕သြားၿပီး ကံခ်င္းၿပိဳင္တာပဲတဲ့။ ဖြတ္ႀကီး ဇာတာစန္းထေနခ်ိန္မွာ ဘိုးအုန္းပြင့္က ထိပ္တိုက္တိုးေတာ့၊ ကံနိမ့္တဲ့လူ ခံရတာပဲတဲ့။ ဘိုးအုန္းပြင့္ရယ္ အသက္ ကိုးဆယ္နားနီးေနတဲ့အေၾကာင္းေတာ့ မေျပာဘူး။ ေဒၚေလး မျမတင္ေျပာတဲ့ အထဲက လက္ပံပင္ရယ္၊ ကပ္ကလူရယ္၊ ဘိုးအုန္းပြင့္ရယ္၊ ဖြတ္ႀကီးရယ္။ အဲဒီၾကားထဲမွာ ဘယ္လိုေတြ ဆက္စပ္ေနတယ္ဆိုတာေတာ့ မသိဘူး။ ဒီေတာ့လည္း နားေထာင္မိတဲ့ လူေတြအဖို႕ေတာ့ ဟုတ္ခ်င္ေတာ့လည္း ဟုတ္မယ္လို႕ပဲ ေတြးၾကည့္ရေတာ့တယ္။ ။
ျမင့္သန္း
ညွိ၍မရေသာညီမွ်ျခင္း
>> Wednesday, September 5, 2007
မတူတာေတြလိုက္ညွိရင္းနဲ႕
ေရြ႕ေစာင္းခဲ႕ရတယ္
မေျဖာင့္တဲ႕မ်ဥ္းေတြနဲ႕ ၿပိဳင္မိေလေတာ့
မ်ဥ္းေျဖာင့္နာမည္ေပ်ာက္ခဲ႔ေပါ့
ေနာက္ဆံုး
မတည့္တာေတြစားရင္း
အစာအဆိပ္သင့္ခဲ႕ၿပီ
တစ္ခုေတာ့သိလိုက္တယ္
ႏြားခ်ိဳက ႏို႕မထြက္ဘူး။
ေမာင္ျဖဴ
Read more...
ပုခက္
>> Tuesday, September 4, 2007
ေဆးျပန္သုတ္႐ံုနဲ႕ပဲ သစ္လြင္ခဲ့တယ္
ဒီကေလးအတြက္ ဒီသားေခ်ာ့ေတးပါပဲ
ဆီမထိုးတဲ့ လွည္း၀င္႐ိုးသံလို
ေျခကားလက္ကား ငိုေၾကာရွည္ တအီအီေန႕ခင္း
လႊဲသိပ္တဲ့စမ္းေရကလည္း ပ်င္းေလးတြဲ႕ရိ
ဒါဟာ ပထမဆံုး မဟုတ္ေတာ့ဘူး
မိတၳီလာကန္ေအာက္ ေကာက္ခဲ့ေသာဖားတို႕
အႀကိမ္ႀကိမ္ ေၾကာင္ညိဳေပေမွး
ငါ့အေဖအိပ္ခဲ့တဲ့ ပုခက္ထဲ
အိပ္ေနတဲ့ ငါ့ကေလး။ ။ မ်ဳိးေဇာ္
Gorky Park (Moscow)
>> Saturday, September 1, 2007
(Central Park of Culture and Rest) အပန္းေျဖဥယ်ာဥ္ကို ဆိုဗီယက္ေခတ္ ႐ု႐ွားစာေရးဆရာ မက္စင္ ဂိုး(ရ)ကီး(Maxim Gorky)အား ဂုဏ္ျပဳကာ Gorky Park လို႔ မွည့္ေခၚခဲ့တာျဖစ္ၿပီး ၁၉၂၈ ခုႏွစ္မွာ ဖြင့္လွစ္ခဲ့တာပါ။ ေမာ္စကိုျမစ္ကမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာတည္႐ွိၿပီးေတာ့ ဧရိယာအက်ယ္ကေတာ့ ၃၀၀ ဧကခန္႔႐ွိပါတယ္။ ပန္းၿခံမွာ ကေလးေတြအတြက္ ကစားကြင္းေတြ၊ ေပ်ာ္စရာ ႐ႊင္စရာ ကစားစရာေတြ၊ စီးစရာေတြ၊ ခ်ားရဟတ္ေတြအစုံ႐ွိသလို ကေလးေတြ အာကာသႏွင့္လည္း အကြ်မ္းတ၀င္႐ွိေစဖို႔အတြက္ ဘူရန္ အာကာသလြန္းျပန္ယာဥ္(Test Unit)တစ္ခုလည္းထား႐ွိပါတယ္။ ေဆာင္းရာသီမွာေတာ့ သြားလမ္းေတြမွာ ႏွင္းေတြခဲေနၿပီးေတာ့ ပန္းၿခံတခြင္ကို ေရခဲျပင္စကိတ္လည္း စီးလို႔ရပါတယ္။အနီးဆုံး ေျမေအာက္ဘူတာကေတာ့ Park Kultury Metro Station ျဖစ္ပါတယ္။
Park Kultury Metro Station ကအထြက္ ေမာ္စကိုျမစ္ကို ျဖစ္ကူးထားတဲ့ တံတားေပၚကျမင္ကြင္းပါ။ ပန္းၿခံအတြင္း ၀င္းေၾကးအေနနဲ႔ လူႀကီးတစ္ေယာက္ ႐ူဘယ္ ၅၀(2US$ခန္႔) ႏွင့္ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ႐ူဘယ္ ၂၀ ေပးရပါတယ္။
Park Kultury Metro Station ကအထြက္ ေမာ္စကိုျမစ္ကို ျဖစ္ကူးထားတဲ့ တံတားေပၚကျမင္ကြင္းပါ။ ပန္းၿခံအတြင္း ၀င္းေၾကးအေနနဲ႔ လူႀကီးတစ္ေယာက္ ႐ူဘယ္ ၅၀(2US$ခန္႔) ႏွင့္ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ႐ူဘယ္ ၂၀ ေပးရပါတယ္။
ပန္းၿခံအတြင္းသို႔ အ၀င္ေပါက္ပါ။
ပန္းၿခံအတြင္းမွ ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာ ပန္းခင္းေတြပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔သြားတာက ၾသဂုတ္လကုန္ခါနီးဆိုေတာ့ ပန္းေတြကလည္း အလွနည္းေနတယ္လို႔ စိတ္ထဲမွာ ထင္မိတယ္။ ေႏြကုန္လို႔ ေဆာင္းဦးေပါက္ေတာ့မွာဆိုေတာ့ အနည္းငယ္ေအးလာလို႔ ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္လည္းျဖစ္လာပါတယ္။
ပန္းၿခံထဲ ဟိုဟိုဒီဒီသြားလိုက္၊ ဟိုေငးဒီေငးနဲ႔ေလွ်ာက္ၾကည့္လိုက္၊ ေညာင္းလာရင္ထိုင္စရာခုံတန္း႐ွာၿပီး ထိုင္လိုက္ နဲ႔ ျမင္သမွ်ေတြကို မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ပါတယ္။ သူမ်ားေတြေပ်ာ္တာၾကည့္ၿပီး အေပ်ာ္ေတြကလည္း ကိုယ့္ဆီကို ကူးစက္လာပါတယ္။
ပန္းၿခံအတြင္း အေတာ္အတန္သြားၿပီးေတာ့အခါ ေမာ္စကိုျမစ္ကမ္းဖက္ကို ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ျမင္ရတဲ့ ေရႊေရာင္အမိုးနဲ႔ အေဆာက္အအုံကေတာ့ (Cathedral of Christ the Saviour (Moscow)) ဘုရားေက်ာင္းျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီဘုရားေက်ာင္းကေတာ့ ၁၉၃၁ - ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာ ၅ ရက္မွာ စတာလင္ရဲ႕ ၀န္ႀကီး ကာဂါႏိုဗစိ(ခ်္)ရဲ႕ အမိန္႔နဲ႔ ဖ်က္ဆီးတာခံလိုက္ရပါတယ္။ ၁၉၉၀ မွာ ဘုရားေက်ာင္းကိုျပန္ေဆာက္ဖို႔ ခြင့္ျပဳခ်က္ရၿပီးေတာ့ ၂၀၀၀ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၁၉ ရက္မွာ ဘုရားေက်ာင္းအျဖစ္သမုတ္ၿပီးပါတယ္။ ဘာသာေရးနဲ႔ပတ္သတ္တဲ့အခမ္းအနားေတြကိုလည္း အဲဒီဘုရားေက်ာင္းမွာ က်င္းပေလ့႐ွိပါတယ္။
ပန္းၿခံကေနထြက္လာၿပီး ေမာ္စကိုျမစ္ကမ္းတစ္ေလွ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ပါတယ္။ လမ္းမွာ ျမင္တာေတြကိုလည္း စိတ္မွာလွတယ္ထင္ရင္ မွတ္တမ္းတင္မိပါေသးတယ္။ ေမာ္စကိုျမစ္အတြင္းမွာလည္း ဟိုမွဒီ၊ ဒီမွဟို လွည္းပတ္ေျပးဆြဲေနတဲ့ သေဘၤာေတြပါ။ သေဘၤာစီးရင္း ၿမိဳ႕႐ႈခင္းေတြကို ၾကည့္႐ႈခံစားလို႔လည္းရပါတယ္။
ျမစ္ကမ္းတစ္ေလွ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္တာ ျမစ္ေပၚမွာတည္ေဆာက္ထားၿပီး ျမစ္ကူးတံတားရဲ႕ ေအာက္အလႊာမွာ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ေမာ္စကိုၿမိဳ႕မွာေပၚမွာတင္မကပါဘူး၊ တစ္ကမၻာလုံးမွာမွ တစ္ခုတည္းလို႔ေျပာၾကတဲ့ ေျမေအာက္ရထားဘူတာ(Vorobyovy Gory)ကို ေရာက္ပါတယ္။ အဲဒီဘူတာကေနသြားရင္ ႐ု႐ွားႏိုင္ငံမွာ အႀကီးဆုံးဆိုလည္းဟုတ္၊ အသက္အႀကီးဆုံးဆိုလည္းဟုတ္တဲ့ (Moscow State University)ကို ေရာက္ပါတယ္။ အဲဒီတကၠသိုလ္ကို (၁၇၅၅) ခုႏွစ္မွာ လာမာႏိုေစာ့(ဗ္)က တည္ေထာင္ခဲ့တာပါ။ အခုဆိုရင္ သူ႔ရဲ႕ သက္တမ္းဟာ ၂၅၀ႏွစ္ ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ။ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္မွတ္တမ္းအရ ၀န္ထမ္း ၄၀၀၀ ခန္႔႐ွိၿပီး၊ ေက်ာင္းသား ၃၁၀၀၀ ခန္႔ႏွင့္ ဘြဲ႔လြန္ ၇၀၀၀ ခန္႔ကို သင္ၾကားေပးေနပါတယ္။
ဓာတ္ပုံေတြၾကည့္ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးၾကပါေစ။
ဇနိ
Read more...
Subscribe to:
Posts (Atom)
