အညာေဒသက ကထိန္ပြဲ အလြမ္းေျပ

ပုံမ်ားကို ထိုေနရာမွ ကူးယူသည္။

အညာေဒသက ကထိန္ပြဲ အလြမ္းေျပ
ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးကတည္းက အိမ္နဲ႔ခြဲေနလိုက္ရတာ၊ တကၠသိုလ္ေတြ ေျပာင္းေျပာင္းတတ္ အိမ္ကို အေတာ္အတန္ကို ျပန္ဖို႔ခက္ရေတာ့တာေပါ့။ ေမြးကတည္းကေနလာတဲ့ အိမ္၊ မခင္တြယ္ဘဲ ရွိပါ့မလားဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ အိမ္နဲ႔ ခြဲေနရတာက ၾကာေတာ့ အေမ့ကို ေျပာသတဲ့၊ သူ႔ အကိုႀကီး က်ဳပ္ဦးေလးႀကီးက ေဟ့ ငါ့ညီမ မင္းေမြးထားတဲ့သားေတြ၊ သမီးေတြကေတာ့ မင္းကိုစခြဲေနၿပီ။ ေနာက္ၾကာလာေလေလ မင္းတုိ႔ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္တည္းပဲ ေနရေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ေျပာေတာ့ အေမက မ်က္ရည္ေတြက်ၿပီး ငိုသတဲ့။ အခုမနက္ခင္းေတာ့ ေက်ာင္းကလည္း မသြားျဖစ္ဘူး။ အိမ္ကိုလည္း သတိကလည္းရေနတာဆိုေတာ့ အိမ္ကိုဖုန္းဆက္ျဖစ္တယ္။ အေမတို႔ကဗ်ာ ကြ်န္ေတာ့္ကို စကားၾကာၾကာ မေျပာဘူး။ အလုပ္႐ႈပ္ေနလို႔တဲ့။ ညက်မွ ဖုန္းျပန္ဆက္တဲ့။ အရင္ကဆို ဖုန္းမ်ားဆက္မိၿပီဆို အေမကဖုန္းခ်ဖို႔ မနည္းေျပာရတာ။ ဘာေတြမ်ား႐ႈပ္ေနပါလိမ့္ဆိုၿပီး ေမးမိေတာ့ ပေဒသာပင္ကိစၥတဲ့။ အဲဒီေတာ့က်မွပဲ ကြ်န္ေတာ္လည္း တန္ေဆာင္မုန္းလေတာင္ေရာက္ပါေပါ့ပဲဆိုၿပီး စိတ္ထဲေတြးမိလိုက္ေသးတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ႏွစ္ေတြၾကာၾကာ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေတြ႔ႀကဳံဆင္ႏႊဲခဲ့ရတဲ့ အညာဓေလ့ ရာသီပြဲနဲ႔ အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြကေတာ့ ရင္ထဲမွာ ရင္ႏွီးေနဆဲပါပဲ။

ဒီေန႔ အိမ္က မိသားစုက ပေဒသာပင္ သီးၾကတယ္တဲ့။ ပေဒသာပင္ကိုညေန ေလးနာရီ အမွီသြားပို႔ခ်င္လို႔ အလုပ္မ်ားေနၾကတာတဲ့။ အခုလို တန္ေဆာင္မုန္းလမွာ လျပည့္ေန႔ထိ ရပ္ကြက္စုေပါင္းဘုံကထိန္၊ ေစ်းစုေပါင္းဘုံကထိန္၊ ကုန္သည္ႀကီးမ်ား အသင္း စုေပါင္းဘုံကထိန္ စသည္ျဖင့္ အသင္းအဖြဲ႔ အမ်ိဳးမ်ိဳးက စုေပါင္းဘုံကထိန္ေတြလုပ္ၾကၿပီး လွဴဒါန္းၾကတယ္။ ပေဒသာပင္ဆိုတာက ၀ါး၊ ဒါမွ မဟုတ္ သစ္သားျပားေတြနဲ႔ ထိပ္ခြ်န္ယပ္ေတာင္ အႀကီးႀကီးပုံစံလုပ္၊ ၿပီး အဲဒီ ဖရိမ္ ေပၚမွာမွ ကိုယ္တတ္ႏိုင္တဲ့ ေငြေၾကးပမာဏအေလ်ာက္ လွဴဖြယ္ပစၥည္းမ်ိဳးစုံကို ခ်ိတ္ဆြဲၿပီး ရပ္ကြက္က သတ္မွတ္ထားတဲ့ေနရာမွာ ရပ္ကြက္ဓမၼာ႐ုံေဘးပတ္ပတ္လည္မွာ ပေဒသာပင္ေတြစီခ်ၿပီး ႏွစ္ရက္ေလာက္ ျပထားေသးတယ္။ ဒီလိုျပထားတာက အလွၾကည့္႐ုံတင္မဟုတ္ပဲ လွဴဒါန္းတဲ့သူေတြေရာ၊ လာၾကည့္ၾကတဲ့သူေတြပါ ၾကည္ညိဳသဒၶါပြားႏိုင္ေအာင္လို႔တဲ့။ ပိုက္ဆံခ်မ္းသာတဲ့ အိမ္က ပေဒသာပင္ေတြကေတာ့ ေအာက္ခံ ပေဒသာပင္အခ်ပ္ႀကီးမွာ ေနရာလပ္မက်န္ေအာင္ လွဴဖြယ္ပစၥည္းေတြျပည့္ေနတာေတြ႔ရတတ္တယ္။ ေငြေၾကးအဆင္သိပ္မေျပတဲ့ အိမ္ေတြကေတာ့ သူတို႔တတ္ႏိုင္သေလာက္ ပမာဏနဲ႔ လွလွပပျဖစ္ေအာင္ေတာ့ တန္ဆာဆင္ထားၾကပါတယ္။ ပေဒသာပင္တိုင္းမွာေတာ့ သကၤန္းတစ္စုံေတာ့ ပါပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလးကို စီးပြားေရးအဆင္မေျပၾကတဲ့ အိမ္ေထာင္စုေတြကေတာ့ ႏွစ္အိမ္ေပါင္းတစ္ခုတို႔၊ သုံးအိမ္ေပါင္းတစ္ခုတို႔ လွဴၾကတယ္ဗ်။ ပေဒသာပင္လုံး၀ကို မလုပ္ႏိုင္တဲ့ အိမ္က ကေလးေတြကေတာ့ ေက်ာင္းသားေလးေတြကလည္းျဖစ္ဆိုေတာ့ သူတို့မုန္႔ဖိုးထဲက စုေဆာင္းၿပီး၀ယ္ထားတဲ့ ဗလာစာအုပ္ေလးေတြလာေပးၾကတယ္။ ေငြေၾကးခ်ိဳ႔တဲ့ေပမယ့္ ေစတနာ သဒၶါတရာမခ်ိဳ႔တဲ့ၾကပါဘူး။ ဒီရက္ပိုင္းေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႔က လူေတြလည္း လူတစုစုနဲ႔ ေစ်းေတြ အတူတူသြား၀ယ္ၾကနဲ႔ မအားႏိုင္ျဖစ္ေနတတ္ၾကတာေပါ့ေလ။ ရပ္ကြက္ ကထိန္ပြဲေန႔ဆိုရင္ေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲကအိမ္ေတြက မုန္႔ဟင္းခါးလုပ္တဲ့သူကလုပ္၊ ဂ်င္းသုပ္တဲ့အိမ္ကသုတ္၊ မုန္႔လုံးေရေပၚလုပ္တဲ့ အိမ္ကလုပ္ေပါ့ဗ်ာ။ ရပ္ကြက္ကထိန္ပြဲ လာတဲ့ တစ္ျခားရပ္ကြက္ကဧည့္သည္ေတြကို ေကြ်းေမြဧည့္ခံဖို႔ေပါ့။

ညေနေမွာင္ရီပ်ိဳးလာၿပီဆိုရင္ ရပ္ကြက္ဓမၼာ႐ုံေဘးပတ္ပတ္လည္မွာ လွလွပပ စီစီရီရီခ်ထားတဲ့ ပေဒသာပင္ေတြေဘးမွာ အစီအရီခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ လွ်ပ္စစ္မီးေရာင္စုံေတြကိုထြန္းလိုက္ေတာ့ နတ္ျပည္က ပေဒသာပင္ေတြလား ထင္ရေလာက္တယ္။ လွလိုက္ၾကတာ အၿပိဳင္အဆိုင္ပါပဲ။ ပေဒသာပင္မွာလည္း လွဴဒါန္းတဲ့သူေတြရဲ႔ နာမည္ကဒ္ျပားေတြ ခ်ိတ္ထားေတာ့ လွည့္လည္ၾကည့္တဲ့သူေတြကလည္း ေဟး ဘယ္သူ႔ ပေဒသာပင္ကေတာ့ ဘယ္လိုလွတယ္၊ ဘယ္အိမ္ကေတာ့ ဘယ္လိုပဲဟဆိုၿပီး ေျပာဆိုသံေတြလည္းရပ္ကြက္ထဲမွာညံေနေတာ့တာေပါ့။ ပေဒသာပင္ေတြကိုလွည့္ၾကည့္ရတာေမာလို႔ ေျခေညာင္းလို႔ကေတာ့ အသိတစ္အိမ္အိမ္သာ ၀င္လုိက္။ စားစရာ ေသာက္စရာ အစုံအလင္နဲ႔ ဧည့္ခံၿပီးသားပဲ။ တစ္ျခားရပ္ကြက္က လူပ်ိဳေကာင္ေလးေတြကလည္း ဒီရပ္ကြက္က သူတို႔ သေဘာက်ေနတဲ့ေကာင္မေလးရွိလို႔ကေတာ့၊ ဒီလိုအခ်ိန္က ေကာင္မေလးအိမ္ကိုသြားဖို႔ မဟာ အခြင့္အေရးေပါ့။ ေကာင္မေလးက ႏွင္မထုတ္ဘဲ တၿပဳံးၿပဳံးနဲ႔ ခ်ၿပီးဧည့္ခံတာေတြကို စား၊ ၿပီးေတာ့ ရိသဲ့သဲ့ေျပာ၊ ေပ်ာ္စရာပါပဲဗ်ာ။

ပေဒသာပင္ကို ႏွစ္ရက္ျဖစ္ျဖစ္၊ သုံးရက္ျဖစ္ျဖစ္ ခင္းက်င္းျပသၿပီးရင္ သြားလွဴမယ့္ေက်ာင္းကို ပို႔ရေတာ့မွာကိုး။ အဲဒီေတာ့ကာ သြားလွဴရမယ့္ေက်ာင္းက နီးရင္လည္း ပေဒသာပင္ေတြကို ဆိုင္ရာအိမ္ကမၿပီးပို႔ေပါ့။ လွဴရမယ့္ေက်ာင္းက ေ၀းေတာ့လည္း ကားေတြဘာေတြနဲ႔ ပို႔က်ေပါ့။ ပေဒသာပင္ေတြကိုသယ္ၿပီးစီတန္းလွည့္ေနတုန္းကေတာ့ အိုးစည္၊ဒိုးပတ္ေတြနဲ႔ တီးၾက၊ ေမာင္ေရႊ႐ိုး၊ေဒၚမုိးကတဲ့သူက ကၾကေပါ့။ ေပ်ာ္စရာပါပဲ။ ရပ္ကြက္တည္းက ကာလသားေတြကလည္း ကိုယ္သေဘာက်တဲ့ ေကာင္မေလးအိမ္က ပေဒသာပင္ကို မွတ္ထား။ ၿပီး လွည့္ၿပီးျပတဲ့အခ်ိန္ၾကေတာ့ ဇြတ္ေရာ၊ အတင္းေရာ သြားၿပီး ပေဒသာပင္ကိုမၿပီးသယ္ေပါ့ေလ။ သူ႔အိမ္က ပေဒသာပင္လိုလိုနဲ႔ေပါ့။ တကယ့္ကိုပါပဲ တစ္ခ်က္ခုတ္ ႏွစ္ခ်က္ျပတ္ေပါ့။ ကိုသိုလ္လည္းရ၊ ေနာက္လည္းပိုးေပါ့။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို ေရာက္ၿပီဆိုရင္လည္း ဂ်င္းသုပ္ျဖစ္ရင္လည္း ဂ်င္းသုပ္ေပါ့၊ စားစရာေတြနဲ႔ ဧည့္ခံေကြ်းေမြးတတ္ၾကပါတယ္။ ေမာကလည္းေမာ၊ ဗိုက္ကလည္း ဆာဆိုေတာ့ တိုးေ၀ွ႔စားေသာက္ၾကေပါ့။ ၿပီးဘုန္းႀကီးေတြကို လွဴဖြယ္ပစၥည္းေတြဆက္ကပ္လွဴဒါန္းၿပီး ေရစက္ခ် သာဓုေခၚလိုက္ရင္ျဖင့္ ရပ္ကြက္အလွဴႀကီး ေအာင္ျမင္ၿပီးေျမာက္သြားပါေတာ့တယ္။

ေၾသာ္ ေျပာရဦးမယ္ဗ်ာ။ သီတင္းကြ်တ္တုန္းက မဂၤလာေဆာင္ထားတဲ့ စုံတြဲေတြကလည္း သူတို႔လည္း အိမ္ေထာင္တစ္စုျဖစ္ၿပီဆိုေတာ့ ပေဒသာပင္ကိုသီးသန္႔သီး၊ ေမာင္ဘယ္သူ၊ မဘယ္၀ါ တို႔ေကာင္းမႈေပါ့၊ စာလုံးအႀကီးႀကီးေရးၿပီးမ႑ပ္တိုင္လည္းတက္ရေပါ့ေလ။ ကြ်န္ေတာ္တို႕လည္း ဘယ္အခ်ိန္ေရာက္ခါမွ အေမ့ရင္ခြင္ကိုျပန္၊ ဘယ္ေသာဘယ္အခါမွ ရပ္ကြက္ကထိန္ပြဲကိုဆင္ႏႊဲရ၊ မ႑ပ္တိုင္တက္ရမလဲမသိပါဘူးဗ်ာ။

ဇနိနဲ႔သူ၏သူမ