မ်က္မွန္

လယ္သမားအဖိုးအိုတစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းကေန အခုအခ်ိန္ထိ အတန္းပညာကို မေလ့လာခဲ့၊ မဆည္းဘူးခဲ့့ေတာ့ စာမဖတ္တတ္ဘူး။ တစ္ေန႔ေတာ့ စစ္တပ္မွာတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ သားေတာ္ေမာင္ဆီက စာတစ္ေစာင္ေရာက္လာတယ္။ အဖိုးအိုက စဥ္းစားတယ္… အင္း… ရြာမွာရွိတဲ့ စာတတ္ေပတတ္ ေက်းလက္ဆရာ၀န္ဆီကိုသြားၿပီး ဒီစာကိုဖတ္ခိုင္းမယ္… ဒီလိုနဲ႔ဆရာ၀န္ႀကီးဆီီကိုသြားတယ္ေပါ့။ ဆရာ၀န္ႀကီးက သူ႔ူမ်က္မွန္ကိုတပ္္ၿပီး အဖိုးအိုရဲ႕စာကို အလွ်င္အျမန္ဖတ္ျပလိုက္တယ္။ အဲဒီမွာတင္ အဖိုးအိုတစ္ေယာက္ ေတာ္ေတာ္အံ့ၾသသြားတယ္။ ဆရာ၀န္ႀကီးရဲ႕ မ်က္မွန္က ေတာ္ေတာ္ထူးဆန္းတာပဲ… စာေတြကိုဖတ္တတ္္ေအာင္လုပ္ေပးႏိုင္တယ္လို႔ အဖိုးအိုက ထင္တာေပါ့။ ဒါနဲ႔ အဖိုးအိုလည္း ၿမိဳ႕ကိုေရာက္တုန္း မ်က္မွန္တစ္လက္၀ယ္မယ္ဆိုၿပီး မ်က္မွန္ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ကို၀င္တာေပါ့။ ဆိုင္က အေရာင္းစာေရးကို မ်က္မွန္တစ္လက္ေပးဖို႔ေျပာလိုက္တယ္။ အေရာင္းစာေရးကလည္း အဖိုးအိုနဲ႔သင့္ေတာ္မဲ့ မ်က္မွန္အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ျပတယ္။ အဖိုးအိုလည္း မ်က္မွန္အကုန္လံုးကို တပ္ၾကည့္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဖိုးအို သူႀကိဳက္တဲ့ မ်က္မွန္ကို ရွာမေတြ႔ဘူးျဖစ္ေနတယ္။ အေရာင္းစာေရးလည္း စိတ္မရွည္ႏိုင္ေတာ့တာနဲ႔ အဖိုးအိုကို…
“ခင္ဗ်ား စာမဖတ္တတ္ဘူးလား” ေမးလိုက္တယ္။
အဖိုးအို အဲဒီေမးခြန္းကိုၾကားလိုက္ရေတာ့ အေတာ္အံ့အားသင့္သြားၿပီး ျပန္ေျပာလိုက္တာကေတာ့
“ဟုတ္တယ္ကြ… ငါကစာမဖတ္တတ္ဘူး… တကယ္လို႔စာဖတ္တတ္မယ္ဆိုရင္ မင္းတို႔ဆိုင္ကိုဘယ္လာမလဲကြ… မ်က္မွန္၀ယ္ဖို႔ ပိုက္ဆံအပိုမသံုးဘူးေပါ့ကြာ”…