ရူေဒါ့ဖီအို (ဗာလန္က်င္ ရပ္စ္ပူတင္)

ရူေဒါ့ဖီအို

ဗာလန္က်င္ ရပ္စ္ပူတင္

ေမာင္ျဖဴျမန္မာျပန္သည္။

စေတြ႔ျဖစ္ခဲ့တာေတာ့ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာေပါ့။ ေကာင္မေလးက သူ့ပခံုးကိုတြန္းလိုက္တယ္။ သူ မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ေကာင္မေလးက ကားတံခါးထြက္ေပါက္ကို ညြန္ျပရင္း သူ႔ကိုေျပာလိုက္တယ္။

- ရွင္ဆင္းရမယ့္ မွတ္တိုင္ ေရာက္ျပီေလ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကားကရပ္ေနၿပီ။ သူလဲ လူအုပ္ေတြၾကားက တိုးထြက္ရင္း ေကာင္မေလးေနာက္ကို တစ္ရွိန္ထိုးေၿပးလိုက္ခဲ့ရတယ္။ ေကာင္မေလးက ေတာ္ေတာ္ငယ္ပါေသးတယ္။ ရိွလွမွ ဆယ့္ေလး-ငါးႏွစ္ေပါ့၊ အဲဒီထက္ေတာ့ မပိုပါဘူး။ ေကာင္မေလးက သူ႔မ်က္လံုးေတြကို ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္လုပ္ရင္း လွည့္ၾကည့္တယ္။ သူ႔ဆီကေက်းဇူးတင္စကားကိုေမွ်ာ္ေနတာေပါ့။

- ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ကြာ၊ မင္းသာမေၿပာရင္ မွတ္တိုင္ေက်ာ္သြားေတာ့မွာ။

သူသိတာေပါ့၊ ေကာင္မေလးက အဲဒီထက္ပိုၿပီး ေမွ်ာ္လင့္ေနတယ္ဆိုတာကိုေလ။ သူက ထပ္ၿပီး ျဖည့္စြက္ေၿပာတယ္။

- ဒီေန႔ကေတာ႔ ငါ႔အတြက္ ေတာ္ေတာ္အဆင္မေျပတဲဲ့ ေန႔ပါပဲကြာ၊ တစ္ေနကုန္လဲ ပင္ပန္းေနတာ။ ည ၈နာရီမွာလဲ ဖုန္းခ်ိန္းတစ္ခုရိွတယ္ေလ။ မင္း ငါ့ကို ေကာင္းေကာင္းၾကီးကို ကူညီလိုက္တာပါပဲကြာ။

ေကာင္မေလးက ေက်နပ္သြားပံုရပါတယ္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္အတူတူ အလ်င္စလို ေမာင္းႏွင္ေနၾကတဲ့ကားေတြကို သတိထားၾကည့္ရင္း လမ္းျဖတ္ကူးလာခဲ့ၾကတယ္။ လမ္းေပၚမွာက ႏွင္းေတြက်ေနတယ္။ ကားေရ႕ွွမွန္မွာ ဖုန္သုတ္တံေလးအလုပ္လုပ္ေနတာကိုသူသတိထားမိလိုက္တယ္။ ခုလိုႏွင္းေတြက်လာၿပီဆိုရင္ ဘာေၾကာင့္ရယ္မသိ၊ သူ႔စိတ္ထဲမွာ အိမ္ကို မၿပန္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ သူက ေကာင္မေလးဘက္ကို လွည့္ၿပီး စကားေၿပာဖို႔ စဥ္းစားလိုက္တယ္။ ဒီအတိုင္းဘာစကားမွ မေျပာဘဲ ဆက္သြားေနဖို႔မသင့္ေတာ္ေတာ့ဘူးလို႔ သူထင္တယ္ေလ။ တစ္ကယ္က သူလဲဘာေျပာရမွန္းမသိပါဘူး။ ဘယ္လိုစကားမ်ိဳး ေျပာသင့္ မေျပာသင့္ စဥ္းစားေန ယုံရွိေသးတယ္ ေကာင္မေလးက စၿပီးစကားေျပာလာတယ္။

- ကြ်န္မ ရွင့္ကို သိပါတယ္။

- တစ္ကယ္! သူ အံ့ၾသသြားတယ္။ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး မင္းက ငါ့ကို သိေနရတာလဲ။

- ရွင္က (၁၀၂)ရပ္ကြက္မွာ ေနတယ္ေလ၊ ကြ်န္မက (၁၀၄) မွာေလ။ တစ္ပါတ္ကို ႏွစ္ခါေလာက္ ရွင္နဲ႔ ကြ်န္မ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ ဆံုေနၾကေလ။ ရွင္ကသာ ကြ်န္မကို သတိမထားမိတာပါ။

- ေတာ္ေတာ္စိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းတာပဲ။

- ဘာမ်ား စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းလို႔လဲရွင္။ ဘာမွ စိတ္၀င္စားစရာမရိွပါဘူး။ ရွင္တုိ႔လိုလူႀကီးေတြက ကိုယ့္လူႀကီးအခ်င္းခ်င္းပဲ စိတ္၀င္စားၾကတာမဟုတ္လား။ ရွင္တို႔ေတြက ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းတဲ့ အတၱသမားေတြပဲ။ ရွင္ မဟုတ္ဘူးလို႔ေျပာဦးမလို႔လား။

ေကာင္မေလးက ေခါင္းကို ညာဘက္လွည့္ရင္း သူ့ေဘးကို အေပၚေအာက္ေသခ်ာၾကည့္တယ္။ သူကေတာ့ သက္ျပင္းအသာခ်ၿပီး ဘာအေျဖမွ ျပန္မေပးပါဘူး။
အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေအာင္ ႏွစ္ေယာက္သားတိတ္ဆိတ္စြာပဲ ဆက္ေလ်ာက္လာခဲ့ၾကတယ္။ ေကာင္မေလးက ေရွ့တူရွဳကိုၾကည့္ရင္း သူဘာမ ွမေျပာခဲ့တဲ့အေနအထားန႔ ဲဆက္ေလွ်ာက္လာတယ္။

- ဒါနဲ႔ ရွင့္နာမည္ဘယ္သူဆိုတာ က်ြန္မကိုေျပာမျပရေသးဘူးေနာ္။

- မင္းအတြက္ မၿဖစ္မေနလိုအပ္လို႔လား။

- ဒါေပါ့ ဘာမ်ားထူးျခားေနလို႔လဲ။ ကြ်န္မက လူတစ္ေယာက္ရဲ့နာမည္ကို သိခ်င္ရင္၊ သူ႔အတြက္ အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႔ ဘာလို႔လူေတြကယူဆထားၾကလဲမသိဘူးေနာ္။

- ထားပါေတာ့ကြာ - သူကေၿပာတယ္ - ငါ အားလံုးနားလည္ပါၿပီ။ အကယ္၍ မင္းအတြက္ မၿဖစ္မေနလိုအပ္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ - ငါ႔နာမည္ ရူေဒါ့ဖ္။

- ဘယ္လို။

- ရူေဒါ့ဖ္။

- ရူေဒါ႔ဖ္ - ေကာင္မေလးက ျပက္လံုးတစ္ခုကို ၾကားလိုက္ရသလို၊ ခြက္ထိုးခြက္လန္ ရီတယ္။

- ဟာ ဘာလဲကြ။

သူမက အေသာမသတ္ႏိုင္ဘဲ ခပ္က်ယ္က်ယ္ေလးဆက္ရီေနတယ္။ သူလဲစိတ္ဆိုးစျပဳလာတဲ့ပံုနဲ႔ ေကာင္မေလးကို ၾကည့္လိုက္တယ္။

- ရူ - ေဒါ့ဖ္ - ေကာင္မေလးက သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကို ေကြးေနေအာင္ၿပံဳးရင္း ထပ္ရီျပန္တယ္။

- ရူေဒါ့ဖ္ အင္း ကြ်န္မထင္ခဲ့တာက အဲဒီလို နာမည္မ်ိဳး တိရိစၧာန္ရံုထဲက ဆင္ေတြမွာပဲ ရိွတယ္ထင္တာေလ။

- ဘာ!

- ရွင္စိတ္မဆိုးပါနဲ႔။

သူမက သူ႔လက္ေမာင္းကို အသာပုတ္ရင္း - ဒါေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္ရယ္စရာေကာင္းတယ္။ က်ြန္မ အမွန္အတိုင္းေျပာတာပါ။ အဲဒီအတြက္ ကြ်န္မ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ဘူးေလ။

- မင္းက တစ္ကယ့္ခ်ာတိတ္ပဲကြာ - မေက်မနပ္နဲ႔ သူၿငီးတြားလိုက္တယ္။

- သိပ္ေသခ်ာတာေပါ့။ ကြ်န္မကခ်ာတိတ္ေလ၊ ရွင္ကေတာ့လူၾကီးေပါ့။

- ဒါနဲ႔ ေနပါဦး မင္းအသက္ဘယ္ေလာက္ရိွျပီလဲ။

- ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္။

- ငါက ႏွစ္ဆယ့္ရွစ္ရိွၿပီ။

- ကြ်န္မ ရွင့္ကိုမေျပာလား။ ရွင္က လူ ၏ႀကီးပါဆို၊ ၿပီးေတာ့ ရွင့္နာမည္က ရူေဒါ့ဖ္ေလ။

- မင္းနာမည္ကေရာ - သူက ေကာင္မေလးကို ေမးလိုက္တယ္။

- က်ြန္မနာမည္ ဘယ္လို ျဖစ္ႏိုင္လဲလို႔ ရွင္ခန္႔မွန္းၾကည့္ေလ။

- မခန္႔မွန္းတတ္ပါဘူးကြာ။

- ရွင္မွမက်ဳိးစားတာ၊ ဘယ္ခန္႔မွန္းႏိုင္ပါ့မလဲ။ ကြ်န္မနာမည္က အီအိုေလ။

- ဘယ္လို။

- အီအို။

- ဘယ္လိုမွကို နားမလည္ဘူး။

- အီအို ေလရွင္။ တာ၀န္ခံအရာရိွဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ရဲ့ အတိုေကာက္ေလ။ အီအို။

သူကလဲ သူ႔အလွည့္ေတာ့ေရာက္လာျပီဆိုၿပီး ဟန္ေတာင္မေဆာင္ႏိုင္ပါဘူး၊ ေခါင္းေလာင္းလို ေရွ့တိုးေနာက္ငင္နဲ႔ မေက်မနပ္ခ်က္ေတြပါ အတိုးခ်ျပီး ရီေတာ့တာေပါ့။ ရီလို႔၀လို႔ သူမဖက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္တိုင္း ထပ္ရီခ်င္လာျပန္ေရာေလ။

- မင္းခြင့္လႊတ္ပါကြာ - သူကၿပံဳးေနရင္း သူမနားကို ကိုယ္ကိုေကြးညြတ္လိုက္တယ္။ - ဒါေပမယ့္ တစ္ကယ့္ကိုရီစရာေကာင္းတာေတာ့အမွန္ပဲကြ။ ကဲခုေတာ့ ငါတို႔ေတြသေရျဖစ္သြားၿပီေနာ္။ ဟုတ္တယ္မို႔လား။

ေကာင္မေလးက ေခါင္းကို အသာ ၿငိမ္႔္ျပတယ္။

ပထမဆံုးက ေကာင္မေလးရဲ့အိမ္။ အဲဒီေနာက္ကမွ သူ႔အိမ္။ အိမ္ေရွ့ေရာက္ေတာ့ ေကာင္မေလးက အ၀မွာရပ္ရင္း ေမးတယ္။

- ရွင့္ဖုန္းနံပါတ္ေျပာခဲ့ဦးေလ။

- မင္းအတြက္ အဲဒါက မလိုပါဘူးကြာ - သူကျပန္ေျပာလိုက္တယ္။

- ဘာလဲ၊ ရွင္ေၾကာက္လို႔လား။

- အဲဒီလိုလဲ မဟုတ္ပါဘူး။

- ရွင္တို႔လူၾကီးေတြက အရာရာကိုေၾကာက္ေနရတာပါပဲရွင္။

- ဒါေတာ့ဟုတ္ပါတယ္ - သူကသူမစကားကိုလက္ခံလိုက္ပါတယ္။

ေကာင္မေလးက သူ႔လက္ကေလးကို အက်ႌအိတ္ထဲကေန ထုတ္ရင္း သူ႔ဆီကို ကမ္းေပးတယ္။ လက္ကေလးက ေအးစက္ၿပီး ၿငိမ္သက္ေနတယ္။ သူက လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။

- ဟုတ္ၿပီေလ၊ ေျပးေပေတာ့ အီအို - ေျပာရင္းက သူကထပ္ရီျပန္တယ္။

တံခါး၀ေရာက္ေတာ့ ေကာင္မေလးကအသာရပ္ရင္း
- ခုခ်ိန္ကစျပီး ဘတ္စ္ကားေပၚေရာက္ရင္ရွင္ကြ်န္မကို မွတ္မိမွာလား။

- ေသခ်ာေပါက္ကို မွတ္မိမွာေပါ့ကြာ။

- ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ ေတြ႔တဲ့ထိေနာ္..- ေကာင္မေလးက ေခါင္းေပၚကို လက္ကေလးတင္ရင္း လွမ္းေအာ္ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။
- မင္းနဲ႔ငါ အတူသြားၾကမယ့္ ေနရာေလးမွာေပါ့ - သူက သူမစကားကို ထပ္ျဖည့္စြက္လိုက္တယ္။

**********

ေနာက္ႏွစ္ရက္အၾကာမွာေတာ့ ႏိုင္ငံေျမာက္ပိုင္းကို အလုပ္ကိစၥတစ္ခုနဲ႔ သူခရီးထြက္ရတယ္။ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ၾကာမွ သူၿပန္လာခဲ့ရတယ္။ ၿမိဳ႕ေလးမွာေတာ့ ျပာလိုလို မပီမျပင္ မႈန္၀ါး၀ါးေဆာင္းရာသီကုိ ေမာင္းထုတ္ေနတဲ့ ေႏြဦးေပါက္ရာသီအစရဲ့ ျပင္းရွရွအနံ႔တစ္ခ်ိဳ႕ကို ခံစားေနရပါၿပီ။ ေျမာက္ပိုင္းက တိမ္တိုက္ေတြရဲ့ ဖံုးလႊမ္းမႈကို ခံရၿပီးေနာက္မွာေတာ့ ၿမိဳ႔ေလးမွာ ျပန္လည္ေတာက္ပလို႔ သြားလာလႈပ္ရွားေနၾကတဲ့ လမ္းသြားလမ္းလာေတြရဲ့ အသံနဲ႔ ျပန္လည္စိုျပည္လာခဲ့ပါၿပီ။ အထူးသျဖင့္ကေတာ့ ဘတ္စ္ကားေတြေပၚမွာေပါ့။
သူ႔ဆီကို ဖုန္းလာေတာ့ သူက ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာေရခ်ိဳးေနတဲ့အခ်ိန္ေလ။ ေရခ်ိဳးခန္းတံခါး၀ကေန သူ႔မိန္းမျပန္ေျဖေနသံကို ၾကားေနရတယ္။

- ျပန္လာပါျပီ၊ ခုေတာ့ေရခ်ိဳးေနတယ္ေလ၊ ေနာက္မွဖုန္းျပန္ဆက္လိုက္ပါလား။

ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ဖုန္းထပ္လာေတာ့ သူအိပ္ဖို႔ေတာင္လုပ္ေနပါၿပီ။

- ဟဲလို - သူအသံျပဳလိုက္တယ္။

- ရူးဂ်စ္က္ေရ၊ မဂၤလာပါ၊ ရွင္ျပန္လာၿပီေနာ္ - ဖုန္းထဲကေန ဘယ္သူမွန္းမသိ၊ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့အသံကို ၾကားလိုက္ရတယ္။

- မဂၤလာပါခင္ဗ်ာ - သူက သတိတႀကီးနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္ - ဘယ္သူလဲဗ်။

- အို႔ ရွင္တစ္ကယ္ မသိဘူးလား၊ ေတာ္ေတာ္ဟုတ္တဲ့ ရူးဂ်စ္က္ပဲ၊ ကြ်န္မပါ အီအိုေလ။

- အီအို - အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ သူမကို သူမွတ္မိလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အလိုေလ်ာက္ၿပံဳးလာရင္းက - မဂၤလာပါ အီအို မင္းကို ၾကည့္ရတာ၊ ငါ့အတြက္ ပိုသင့္ေတာ္မယ့္နာမည္တစ္ခုေတြ႔သြားျပီေပါ့ေလ။

- ဒါေပါ့၊ ရွင္ႀကိဳက္တယ္မို႔လား။

- မင္းလို အရြယ္တုန္းကေတာ့ ငါ့ကိုဒီလိုပဲ ေခၚခဲ့ၾကတာပဲေလ။

- ဒါဆိုလဲ ထားလိုက္ပါေတာ့ေလ ကြ်န္မကေတာ့…

- အဲလိုလဲ မဟုတ္ဘူးေလ၊ ေဟ့ မင္းဘယ္လိုျဖစ္။

သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အတန္ၾကာ တိတ္ဆိတ္ေနၾကတယ္။ အေတာ္ေလးၾကာမွ သူစိတ္မရွည္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေမးလိုက္တယ္။

- ေဟး အီအို မင္းဘာျဖစ္ေနတာလဲေျပာဦးေလ။

- ရူးဂ်စ္က္ ေစာေစာက တစ္ေယာက္က ရွင့္မိန္းမလား။

- ဟုတ္တယ္ေလ။

- ရွင္အိမ္ေထာင္နဲ႔ဆိုတာ ကြ်န္မကို ဘာလို႔ မေျပာခဲ့တာလဲ။

- ငါ့ကို ခြင့္လႊတ္ပါကြာ - ရႊတ္ေနာက္ေနာက္နဲ႔ သူကျပန္ေျဖလိုက္တယ္ - အဲဒီကိစၥက အရမ္းအေရးၾကီးတယ္ဆိုတာ ငါမသိခဲ့ဘူးေလ။

- တစ္ကယ့္ကို အေရးႀကီးတာေပါ့ရွင့္။ ဒါနဲ႔ ရွင္သူ႔ကို ခ်စ္လား။

- ခ်စ္တာေပါ့ကြာ - သူက ျပန္ေျဖလိုက္တယ္ - အီအို၊ ငါေျပာမယ္ေနာ္ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ေနာက္ကို မင္းငါ့ဆီ ဖုန္းမဆက္နဲ့ေတာ့ေနာ္။

- ေၾကာက္သြားၿပီေပါ့ေလ - သူမက သီခ်င္းညည္းသလိုလိုနဲ႔ ျပန္ေျပာတယ္ - ရူးဂ်စ္က္ ရွင္ဘာမွ စဥ္းစားမေနပါနဲ႔၊ ရွင္ေနခ်င္တယ္ဆိုရင္လဲ ရွင့္အမ်ိဳးသမီးနဲ႔ေနပါ ကြ်န္မမတားပါဘူး။ ဖုန္းမဆက္နဲ႔လို႔ေတာ့ မေျပာပါနဲ႔။ ကြ်န္မလဲ ကိစၥတစ္ခုခုနဲ႔ ဖုန္းဆက္ဖို႔လိုအပ္လာရင္ ဆက္ရမွာပဲေလ။

- ဘယ္လိုကိစၥမ်ိဳးေတြလဲကြ - သူက ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ဆက္ေမးတယ္။

- ဘယ္လိုကိစၥမ်ိဳးရမွာလဲ၊ ဥပမာ ကြ်န္မအိမ္စာေတြမွာ သခ်ၤာပုစၧာတစ္ပုဒ္ပုဒ္ တြက္လို႔မရရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ႔ - သူမ အေၾကာင္းျပခ်က္တစ္ခုရွာရသြားတယ္ - အဲဒီအခါမ်ိဳးမွာေတာ့ ဖုန္းဆက္ႏိုင္တယ္ေလ၊ ဟုတ္တယ္မို႔လား။

- ဒါေတာ့မသိဘူးေလ။

- သိပ္ရတာေပါ့။ မိန္းမကို ေၾကာက္မေနစမ္းပါနဲ႔ရွင္၊ ရူးဂ်စ္က္ရာ တစ္ကယ္ဆိုရင္ ကြ်န္မတို႔ကႏွစ္ေယာက္၊ သူကတစ္ေယာက္တည္းေလ။

- ဘယ္လို ဘယ္သူက တစ္ေယာက္တည္းလဲ - သူကနားမလည္စြာနဲ႔ျပန္ေမးတယ္။

- ဘယ္သူရိွဦးမွာလဲ ရွင့္မိန္းမေပါ့။

- ေနာက္မွေတြ႔ၾကမယ္ေနာ္ အီအို။

- ရွင္ပင္ပန္းေနျပီလား။

- အင္း။

- ေကာင္းၿပီေလ၊ ကြ်န္မကိုႏႈတ္ဆက္ျပီးမွအိပ္ေနာ္။

- အင္းပါ၊ ႏႈတ္ဆက္ပါ့မယ္။

- ရွင့္အမ်ိဳးသမီးနဲ႔ ထပ္ၿပီးစကားေျပာမေနနဲ႔ဦးေနာ္။

- ေကာင္းပါၿပီဗ်ာ - သူကရယ္ေနရင္း - မေျပာပါဘူး။

သူကဆက္ၿပံဳးေနရင္းက မိန္းမရိွရာ ဆီလွည့္လာခဲ့တယ္။

- အီအိုတဲ့ - သူက မိန္းမကိုေျပာျပတယ္ - ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို အဲလိုေခၚတာရယ္စရာပဲေနာ္၊ ဟုတ္တယ္ဟုတ္။

**********
မိုးေတာင္မလင္းေသးဘူး၊ တယ္လီဖုန္းသံက ျမည္လာတယ္။ ဘယ္အခန္းကမွ မီးမလင္းေသးဘူး၊ တစ္ၿမိဳ႕လံုးအိပ္ေမာက်ေနၾကတယ္။ တယ္လီဖုန္းသံက အဆက္မျပတ္ကိုျမည္ေနတယ္။ ဖုန္းနားကို ကပ္သြားရင္း ရူေဒါ့ဖ္တစ္ေယာက္ နာရီကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္၊ ၆နာရီခြဲ။

- နားေထာင္ေနပါတယ္ - စိတ္မရွည္တဲ့ေလသံနဲ႔သူကထူးလိုက္တယ္။

- ရူးဂ်စ္က္၊ ရူးဂ်စ္က္။

သူေတာ္ေတာ္ေလးကို စိတ္ပ်က္သြားတယ္။

- အီအို မင္းကြာေတာ္ေတာ္႐ႈပ္တာပဲ။

- ရူးဂ်စ္က္ - သူမက သူ႔ကိုႏွစ္သိမ့္တဲ့အသံနဲ႔ - ရွင္နားေထာင္ပါဦး စိတ္ဆိုးဖို႔ျပင္မေနနဲ႔ဦး၊ ဘာေတြျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ရွင္မသိေသးပါဘူး။

- ဘာေတြျဖစ္ခဲ့လို႔လဲ - တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္နဲ႔သူေမးလိုက္တယ္။

- ရူးဂ်စ္က္၊ ဒီေန႔ကစျပီး ရွင္ရူးဂ်စ္က္မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ရွင္ရူေဒါ့ဖီအို ျဖစ္သြားျပီ - သူမကေလးေလးနက္နက္ေလသံနဲ႔သူ႔ကိုရွင္းျပတယ္။

- ရူေဒါ့ဖ္-အီအို သိပ္ေကာင္းတဲ့နာမည္ပဲေနာ္ ဟုတ္တယ္မို႔လား။ အဲဒီနာမည္ကို ေစာေစာကပဲ ကြ်န္မ စဥ္းစားမိသြားတာေလ၊ ရူေဒါ့ဖ္နဲ႔ အီအိုကို ေပါင္းလိုက္တာေလ။ ရူေဒါ့ဖီအို အီတလီလူမ်ိဳးေတြရဲ့ နာမည္လိုေလ။ ကဲ ရွင္ျပန္ေျပာၾကည့္စမ္းပါဦး။

- ရူေဒါ့ဖီအို - သူ႔အသံထဲမွာ စိတ္မရွည္မႈနဲ႔ စိတ္ပ်က္မႈ ေတြေရာယွက္ေနတယ္။

- ဟုတ္သြားျပီ၊ ခုခ်ိန္ကစျပီး ကြ်န္မတို႔မွာ နာမည္တစ္ခုပဲ ရိွေတာ့တယ္။ ကြ်န္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ခြဲျခားလို႔မရေတာ့ဘူး၊ ယိုမီယိုနဲ့ဂ်ဴးလိယက္တို႔လိုေလ။ ရွင္လဲ ရူေဒါ့ဖီအို၊ ကြ်န္မလဲ ရူေဒါ့ဖီအိုေပါ့။

-ေဟး ဒီမွာ - သူက စိတ္ကိုထိန္းရင္းေျပာတယ္ - မင္းကြာ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ေလာက္မ်ား ငါ့အတြက္ ပိုသင့္ေတာ္မယ့္နာမည္ ရွာမေပးႏိုင္ေတာ့ဘူးလား။

- ရွင္ကလဲ ကြ်န္မဘယ္လိုမွ မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာကို ရွင္နားမလည္ပါဘူး။ ေကာင္းျပီေလ၊ ရွင္အိပ္ယာထဖို႔အခ်ိန္တန္ၿပီ။ ရူေဒါ့ဖီအို ေသခ်ာမွတ္ေနာ္ ၈ နာရီခြဲမွာ ရွင့္ကိုကြ်န္မ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္က ေစာင့္ေနမယ္။

- ငါ ဒီေန႔ဘတ္စ္ကားနဲ႔ သြားစရာမလိုေတာ့ဘူး။

- ဘာလို႔လဲ။

- ငါ ဒီေန႔အလုပ္နားတယ္ေလ။

- အမ္၊ ဘာလို႔လဲ။

- ပံုမွန္မဟုတ္တဲ့ အလုပ္နားရက္ေလ၊ ဒါေၾကာင့္ ငါ အလုပ္မသြားေတာ့ဘူး။

- ေအာ္ ဒါဆိုရင္ ကြ်န္မကေရာ။

- ဒါေတာ့ မသိဘူးေလ၊ ေက်ာင္းသြားေပါ့ ဒါပဲေလ။

- ရွင့္မိန္းမကေရာ အလုပ္မနားဘူးလား။

- မနားပါဘူး။

- ေအာ္ ဒါဆိုရင္လဲ မဆိုးပါဘူး။ ရွင္တစ္ခုပဲ မေမ့နဲ႔၊ ခုခ်ိန္ကစျပီး ကြ်န္မတို႔နာမည္က ရူေဒါ့ဖီအိုေနာ္။

- ေအးပါကြာ။

သူက ဖုန္းခြက္ကို ေနရာျပန္ထားလိုက္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ရင္း လၻက္ရည္ေဖ်ာ္ဖို႔ ထြက္လာခဲ့တယ္။ ခုခ်ိန္က်မွေတာ့ ျပန္ေကြးေနလို႔လဲ သူအိပ္ေပ်ာ္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အိမ္ေတြရဲ့ ျပဴတင္းတစ္ခ်ုိဳ႕ေတြေတာင္မီးေတြလင္းေနျပီပဲ။

**********
ေန႔လည္ခင္းမွာေတာ့ အိမ္တံခါးေခါက္သံၾကားရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူက ၾကမ္းတိုက္ေနတယ္။ ၾကမ္းတိုက္လက္စ အ၀တ္စေတြ ကပိုကရိုနဲ႔ တံခါးကိုဖြင့္လိုက္ေတာ့ သူမကိုေတြ႔လိုက္ရတယ္။

- မဂၤလာပါ ရူေဒါ့ဖီအို။

- မင္း - သူေတာ္ေတာ္အံ့ၾသသြားတယ္။ - ဘာျဖစ္လာတာလဲ။

- ကြ်န္မလဲအလုပ္နားတယ္ေလ။

သူမမ်က္ႏွာက ၾကည္ရႊင္ျပီး အပူအပင္ ကင္းေနတယ္။ မ်က္ႏွာႏုႏုေလးေပၚမွာ အစက္အေပါက္တစ္ခုမွမရိွဘဲ ရွင္းသန္႔ေနတယ္။

- ေအာ္ဒီလိုလား - ေယာက်ၤားႀကီးတစ္ေယာက္ပံုဆန္နဲ႔ သူ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ - သေဘာကေတာ့ ေက်ာင္းေျပးလာတယ္ေပါ့ေလ၊ ေရာက္လာမွေတာ့ ၀င္ပါဗ်ာ၊ ငါၿပီးေအာင္ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္လိုက္ဦးမယ္။

သူမက အေပၚအက်ႌကို မခြ်တ္ေသးဘဲ ျပဴတင္းေပါက္အနားမွာရိွတဲ့ ကုလားထိုင္တစ္လံုးေပၚထိုင္ရင္း သူ ဘယ္လိုၾကမ္းတိုက္ေနတယ္ဆိုတာကို ေသခ်ာၾကည့္ေနတယ္။

- ရူေဒါ့ဖီအို ကြ်န္မအထင္ေတာ့ ရွင့္ဘ၀ကို ရွင္မေပ်ာ္ဘူးထင္တယ္ေနာ္။

သူက ရုတ္တရက္ေၾကာင္သြားရင္း - မင္းဘာကို ၾကည့္ျပီးေျပာတာလဲ။

- ဒါကေတာ့ သိပ္လြယ္ပါတယ္ေလ၊ ဥပမာ ရွင္က စိတ္မပါလက္မပါနဲ႔ ၾကမ္းတိုက္ေနတာေလ။ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့သူဆိုရင္ အဲလိုဘယ္တိုက္ပါ့မလဲ။

- အေတြးေခါင္မေနစမ္းပါနဲ႔ကြာ - သူက ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ ျပန္ေျပာတယ္။

- ရွင္ ေပ်ာ္ေနတယ္လို႔ ေျပာႏိုင္လို႔လား။

- ဘာမွ မေျပာခ်င္ပါဘူးကြာ။

- အဲဒါပဲၾကည့္ေလ။

- မင္း အေႏြးထည္ခြ်တ္ေလ။

- ကြ်န္မ ရွင့္ကို ေၾကာက္တယ္ - ျပဴတင္းေပါက္ဖက္ကိုငဲ့ၾကည့္ရင္းနဲ႔ သူမကေျပာတယ္။

- ဘာရယ္။

- ေအာ္ ရွင္က ေယာက်ၤားေလ။

- ကဲ အဲဒါပဲၾကည့္ - သူက တစ္ခ်က္ရယ္လိုက္တယ္။ - ဒါဆို မင္းဘာလို႔ ဒီကို လာရဲေသးလဲ။

- ေအာ္ ဒါကေတာ့ ကြ်န္မတို႔ႏွစ္ေယာက္က ရူေဒါ့ဖီအိုေလ။

- ဟုတ္ပါၿပီ - သူက ျပန္ေျပာတယ္ - ငါ အဲဒါကို ေမ့သြားတယ္။ အဲဒါက ငါ့အေပၚမွာလဲတာ၀န္ရိွတာပဲေနာ္။

- သိတ္ဟုတ္တာေပါ့ရွင္။

သူမက ခဏတိတ္သြားျပီး သူ မီးဖိုေခ်ာင္အလုပ္ျပီးတဲ့အထိ အသာေလး ျငိမ္ေနတယ္။ သူ ထြက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့၊ အေႏြးထည္ကို ကုလားထိုင္ေနာက္ေက်ာမွာ ခ်ိတ္ထားျပီး၊ မ်က္ႏွာကေတာ့ ေတြေငးေငးေလးနဲ႔ ၿငိဴးေနတယ္။

- ရူေဒါ့ဖီအို ကြ်န္မ ဒီေန႔ ငိုရေသးတယ္၊ သိလား။

- ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ အီအို။

- အီအိုမဟုတ္ဘူးေလရွင္၊ ရူေဒါ့ဖီအို။

- ဘာျဖစ္လို႔လဲ ရူေဒါ့ဖီအို။

- ကြ်န္မအစ္မႀကီးေၾကာင့္ေပါ့။ ကြ်န္မ ေက်ာင္းေျပးဖို႔လုပ္ေတာ့ အစ္မ ကကြ်န္မကို ဆူတယ္ေလ။

- ငါ့အထင္ေတာ့ သူမွန္တယ္ ထင္တာပဲ။

- မဟုတ္ဘူးေလ ရူေဒါ့ဖီအို၊ အစ္မက မမွန္ဘူးေလ - သူမက ထိုင္ခံုမွထရင္း ျပဴတင္းေပါက္နားဆီကို ေလ်ာက္လာတယ္။ - တစ္ခါတစ္ေလ ေက်ာင္းပ်က္တာပဲဟာ၊ ခု ကြ်န္မ ရွင္နဲ႔စကားေျပာေနရတာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းလဲ။

သူမက တိတ္ဆိတ္သြားျပန္တယ္။ သူက သူမကို ေသခ်ာၾကည့္ေနတယ္။ ေကာင္မေလးရဲ့ ေပၚလြင္လာစ မိန္းမအလွေတြကို သူက သတိထားမိတယ္။ မၾကာခင္တစ္ႏွစ္ေလာက္ဆိုရင္ သူမမ်က္ႏွာေလး ပိုရွည္လာျပီး ပိုလွလာလိမ့္မယ္။ သူမမွာ အေဖာ္ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရလာမွာကို ေတြးရင္းက သူ၀မ္းနည္းလာတယ္။ သူက ေကာင္မေလးအနားကို တိုးသြားရင္း ပုခံုးကို အသာပုတ္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ အသာျပံဳးရင္း

- အားလံုးအဆင္ေျပမွာပါကြာ။

- တစ္ကယ္ေျပာတာေနာ္ ရူေဒါ့ဖီအို။

- တစ္ကယ္ေပါ့ကြာ။

- ကြ်န္မ ရွင့္ကိုယံုပါတယ္ - သူမက ေလးေလးနက္နက္ပံုေလးနဲ႔ ေျပာတယ္။

သူက မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ၀င္သြားရင္း၊ လဘက္ရည္တည္ဖို႔ျပင္တယ္။

- ရူေဒါ့ဖီအို

သူမက စာအုပ္စင္နားမွာစာအုပ္တစ္ခ်ိဳ႕ကိုလွန္ေလွာရင္း ေမးတယ္။

- ရူေဒါ့ဖီအို ကြ်န္မတို႔မွာ အလွဆံုးနာမည္ေလးရိွတယ္ေနာ္။ ဒီမွာလဲ ၾကည့္ပါဦး၊ စာေရးဆရာေတြမွာေတာင္ ကြ်န္မတို႔ေလာက္လွတဲ့နာမည္ မရိွၾကဘူးေနာ္။ - သူမက အေတာ္ၾကာတိတ္ဆိတ္သြားၿပီးမွ - ဒီစာေရးဆရာနာမည္ကေတာ့ မဆိုးပါဘူး၊ ဘာတဲ့ အက္ဇူပယ္ရီတဲ့။ လွတယ္ေနာ္ ဟုတ္လား။

- အင္း - သူကျပန္ေျဖတယ္ - မင္းသူ႔ကိုမသိဘူးလား။

- မသိပါဘူး။

- ယူသြားၿပီး ဖတ္ၾကည့္ေလ။ ေက်ာင္းမေျပးပဲေတာ့ ဖတ္ရမွာေနာ္ သေဘာတူလား။

- အိုေကေလ သေဘာတူပါတယ္။

သူမက ျပန္ဖို႔အေႏြးထည္ျပန္၀တ္တယ္။

သူမျပန္သြားေတာ့ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ဘာရယ္မသိ ၀မ္းနည္းက်န္ခဲ့တယ္။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ဘာမွန္းမသိတဲ့ အမည္မေဖာ္တတ္တဲ့ ေ၀ဒနာတစ္ခု ခံစားေနရတယ္။ သူလဲအ၀တ္လဲရင္း လမ္းမဘက္ကို ထြက္လာခဲ့တယ္။
ေႏြဦးေပါက္ရာသီက သတိေတာင္မေပးဘဲ ၀င္ေရာက္လာၿပီးေနျပီေလ။ လူေတြက ဒီရက္ပိုင္းအတြင္းမွာ ပိုျပီးေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကသလိုပဲ။ အဲဒီရက္ေတြဆိုတာလဲ သူတို႔အတြက္ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ့အခ်ိန္ကေန ရရိွလာတဲ့အခ်ိန္ကို ကူးေျပာင္းတဲ့ကာလေလးပါပဲ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ေႏြဦးေပါက္ရာသီရဲ့ အိပ္မက္ေတြဟာ အေတြ႔အႀကံဳရင့္က်က္ေနျပီျဖစ္တဲ့ ေဗဒင္ဆရာရဲ့ ေဟာကိန္းနဲ႔အတူ သူတို႔အတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈနဲ႔ ခ်စ္ျခင္းတရားကို သယ္ေဆာင္လာခဲ့ျပီေလ။

*********************

သူက သူမဆီခ်က္ခ်င္းဖုန္းဆက္ဖို႔ ျပင္လိုက္တယ္။ မိန္းမ ျပန္မလာခင္ဆက္မွ အဆင္ေျပမွာေလ။

- ရူေဒါ့ဖီအို - ေကာင္မေလးက ေပ်ာ္သြားတယ္ဆိုတာ သူမအသံကေန သိသာေနတယ္။ - ရွင္အရမ္းကို ေတာ္တာပဲေနာ္၊ ရူေဒါ့ဖီအို ကြ်န္မငိုရျပန္ျပီသိလား။

- ခဏခဏငိုရတာ မေကာင္းဘူးေလကြာ။

- အဲဒါေတြအားလံုးဟာ “မင္းသားငယ္ေလး” ဆိုတဲ့၀တၳဳေၾကာင့္ေပါ့။ ကြ်န္မျဖင့္ သူကိုသိပ္သနားတာပဲ။ သူကကြ်န္မတို႔ကမၻာမွာ တစ္ကယ္ရိွခဲ့တာလားဟင္။

- ငါ့အထင္ေတာ့ တစ္ကယ္ထင္တာပဲ။

- ကြ်န္္မလဲ အဲလိုထင္တယ္။ ကြ်န္မတုိ႔ ေသခ်ာေတာ့ မသိဘူးေပါ့ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ အက္ဇူပယ္ရီသာမဟုတ္ရင္ အဲဒီအေၾကာင္းေတြကို ဘယ္လိုမွ သိခဲ့ၾကမွာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ သူ႔မွာကြ်န္မတို႔လို နာမည္လွလွေလးရိွေနတာ ဆိုးတယ္လို႔မဆိုသာပါဘူး။

- ဟုတ္တာေပါ့။

- ကြ်န္မထပၿပီးစဥ္းစားမိတာကေလ၊ သူက မင္းသားေလးအျဖစ္နဲ႔ က်န္ေနခဲ့တာ ေကာင္းပါတယ္ေလ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ တစ္ကယ္လို႔ သူသာ သာမာန္လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ထူးဆန္းေနမွာေနာ္။ ကြ်န္မတို႔မွာ သာမာန္လူဆိုတာက ေပါပါဘိ။

- အင္း ဒါေတာ့မသိဘူး။

- ကြ်န္မကေတာ့ ေသခ်ာေပါက္သိတယ္။

- ဒါနဲ႔ “လူတို႔ရဲ့ကမၻာဆီသို႔” ဆိုတာေရာ မင္းဖတ္ၿပီးၿပီလား။

- ကြ်န္မ အကုန္ဖတ္ျပီးသြားၿပီ ရူေဒါ့ဖီအို။ ကြ်န္မအထင္ေတာ့ေလ အက္ဇူပယ္ရီက ေတာ္ေတာ္ပညာရိွတဲ့ စာေရးဆရာပဲေနာ္။ ၿပီးေတာ့ သေဘာလဲေကာင္းေလာက္တယ္။ ရွင္မွတ္မိလား ေပါင္ထားတဲ့သေဘၤာႀကီးကို ျပန္ေရြးတဲ့ပိုက္ဆံေတြ သူ႔ကိုေပးေတာ့ သူက ကေလးေတြ ဖိနပ္အတြက္သံုးရင္း ေနာက္ဆံုးတစ္ျပားမွမက်န္ဘဲ က်န္ခဲ့တာေလ။

- အင္း - သူကျပန္ေျဖတယ္ - မင္းေရာ ဘြန္နာဖူးစ္ကို မွတ္မိလား၊ အာရပ္ေတြကို ဓါးျပတိုက္ၿပီးဖ်က္ဆီးတဲ့ တစ္ေယာက္ေလ၊ အာရပ္ေတြက သူ႔ကိုမုန္းေပမယ့္ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ သူ႔ကိုခ်စ္ေနၾကတာေလ။

- ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူ မရိွရင္ သူတို႔အတြက္ ကႏၱာရႀကီးက မထင္မရွားျဖစ္သြားမွာေလ။ သူက အဲဒီကႏၱာရႀကီးကို အႏၱရာယ္မ်ားေအာင္ ကဗ်ာဆန္ေအာင္လုပ္ခဲ့တာေလ။

- မင္းက သိပ္ေတာ္တာပဲ၊ အားလံုးကို မွတ္မိေနတယ္ေနာ္ - သူက ခ်ီးက်ဴးလိုက္တယ္။

- ရူေဒါ့ဖီအို - ေခၚၿပီးမွ သူမက တိတ္ဆိတ္သြားတယ္။

- ငါနားေထာင္ေနတယ္ေလ - သူက သူမကို သတိေပးလိုက္တယ္။

ဒါေပမယ့္ သူမက ဆက္လက္တိတ္ဆိတ္ေနတယ္။

- ရူေဒါ့ဖီအို - ဘာေၾကာင့္ရယ္မသိ သူက တုန္ခါေနတဲ့အသံနဲ႔ - ငါ့ဆီကို ခုလာခဲ့ေလ၊ ငါခုတစ္ေယာက္တည္း။

*********************

ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ပံုစံေလးနဲ႔ သူမက ထိုင္ခံုရိွရာဆီ မ၀ံ့မရဲလွမ္းလာျပီးထိုင္လိုက္တယ္။

- ေဟး မင္းဘာျဖစ္လို႔ဒီေလာက္ၿငိမ္ေနတာလဲ။

- ဟိုတစ္ေယာက္မရိွဘူးဆိုတာတစ္ကယ္လားဟင္။

- ဘယ္သူလဲ ငါ့မိန္းမလား။

- အင္း ဟုတ္တယ္။

- မရိွဘူးေလ။

- ရွင့္မိန္းမက “မီးမရာ (အလကားမိန္းမ)”ပါရွင္။

- မင္းအဲဒီစကားလံုးကို ဘယ္ကဘယ္လိုရလာတာလဲ။

- သိပ္ျပီးၾကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္တဲ့ ရုရွားဘာသာစကားထဲကေပါ့။ အဲဒီထဲမွာ သူနဲ႔သင့္ေတာ္တဲ့ တစ္ျခားစကားလံုးမရိွေတာ့ဘူး။

- အီအို၊ အဲလိုမေျပာရဘူးေလ။

- အီအိုမဟုတ္ပါဘူး၊ ရူေဒါ့ဖီအိုပါဆို။

- ေအာ္အင္း။

- ရူေဒါ့ဖီအို ကြ်န္မကသူ႔ထက္သာတယ္ဟုတ္။ တစ္ကယ္ဆိုရင္ ကြ်န္မက လွလာသင့္သေလာက္မလွေသးလို႔ေနာ္၊ ကြ်န္မေရွ့မွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကတစ္ပံုၾကီးက်န္ေသးတယ္။

သူကတစ္ခ်က္ျပံဳးလိုက္ရင္း အသာေခါင္းၿငိမ့္ျပတယ္။

- ဒီမွာၾကည့္ေလ။ ကြ်န္မအထင္ေတာ့ ရွင္သူနဲ႔လမ္းခြဲသင့္ျပီ။

- ေပါက္တတ္ကရေတြေလွ်ာက္ေျပာမေနစမ္းပါနဲ႔ကြာ - သူက သူမစကားကိုၾကား၀င္ျဖတ္ေျပာလိုက္တယ္ - ငါမင္းကိုအမ်ားၾကီးကိုခြင့္ျပဳထားတာေလ။

- အခ်စ္ေၾကာင့္ေပါ့ေနာ္၊ ဟုတ္တယ္မို႔လားဟင္။

- မဟုတ္ဘူး၊ ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈေၾကာင့္ပါ။

ေကာင္မေလးက ခ်က္ျခင္းမ်က္ႏွာမသာမယာျဖစ္သြားျပီး ႏႈတ္ဆိတ္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ သိပ္မၾကာလိုက္ပါဘူး၊ မတ္တပ္ထရပ္ရင္း မ်က္လံုးအစံုကိုအသာပိတ္လို႔ စကားဆက္ေျပာတယ္။

- ရူေဒါ့ဖီအို ကြ်န္မေတာ့ ပံုမွန္မဟုတ္ဘူးထင္တယ္ေနာ္။ ကြ်န္မကိုခြင့္လႊတ္ပါ၊ ကြ်န္မရည္ရြယ္မထားခဲ့ပါဘူး။

- ငိုေတာ့မငိုလိုက္ပါနဲ႔ကြာ - သူကႏွစ္သိမ့္လိုက္တယ္။

- မငိုေတာ့ပါဘူး။

သူမက ျပဴတင္းေပါက္ရိွရာဆီထထြက္သြားတယ္။

- ရူေဒါ့ဖီအို - တည္ျငိမ္ေနတဲ့အသံနဲ႔ဆက္ေျပာတယ္ - ကြ်န္မတို႔ဒီလိုသေဘာတူၾကမယ္၊ ဒီေန႔ ကြ်န္မရွင့္ကို ဘာမွမေျပာခဲ့ဘူးလို႔ေလ၊ ဟုတ္ျပီေနာ္။

- ဟုတ္ပါျပီကြာ။

အဲလိုေျပာျပီးတဲ့ေနာက္ သူမခ်က္ခ်င္းျပန္သြားေတာ့တယ္။
၅မိနစ္ေလာက္အၾကာမွာေတာ့ တယ္လီဖုန္းသံျမည္လာတယ္။

- ေနာက္မွေတြ႔ၾကမယ္ေနာ္ ရူေဒါ့ဖီအို။

- ေတြ႔ၾကတာေပါ့ကြာ။

သူက ေကာင္မေလးဘာဆက္ေျပာဦးမလဲလို႔ ဆက္ေစာင့္ေနေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူမကအဲဒါပဲေျပာျပီး ဖုန္းခ်လိုက္တယ္။

*******************************

ေကာင္မေလးက သူ႔ဆီေနာက္ထပ္ဖုန္းမဆက္ေတာ့ပါဘူး၊ ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္လဲ သူနဲ႔မဆံုျဖစ္ၾကဘူး။သူလဲ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ခရီးထြက္ေနရတာနဲ႔ ေမလေလာက္မွျပန္လာျဖစ္တာလဲပါတာေပါ့။ ေႏြေနမင္းက သူ႔ရဲ႕ေႏြးေထြးေတာက္ပတဲ့ အလင္းတန္းေတြနဲ႔အတူ ေႏြဦးေပါက္ရာသီကို အၿပီးတိုင္ေမာင္းထုတ္ေနၿပီေလ။
တစ္ေန႔မွာေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္မေမွ်ာ္လင့္ပဲျပန္ေတြ႕ျဖစ္ၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ဘူမိနက္သန္ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာပဲေပါ့။ သူက ေကာင္မေလးကိုျမင္ေတာ့ စိတ္မရွည္ႏိုင္စြာပဲ သူမထြက္သြားမွာကိုလန္႕ေနမိတယ္။ တစ္ကယ္လဲ ေကာင္မေလးက ေနာက္တစ္မွတ္တိုင္မွာဆင္းေတာ့မယ့္ပံုပဲ။ သူက ေကာင္မေလးဆင္းမယ့္ေနာက္ကို လိုက္မဆင္းေတာ့ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေကာင္မေလးက မဆင္းပဲ ကားေပၚမွာဆက္ပါလာတယ္။ သူအရမ္းေပ်ာ္သြားတယ္ဆိုတာ သူ႕ကိုယ္သူသတိထားမိလိုက္တယ္။ အဲဒီေပ်ာ္ရႊင္မွုဆိုတာလဲ ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈကလာတဲ့ေပ်ာ္ရႊင္မႈထက္ပိုတယ္ဆိုတာ သူသိတယ္။

- ေဟး အီအို - ေကာင္မေလးပုခံုးကို အသာပုတ္ရင္းနဲ႔ သူႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။

ေကာင္မေလးက ရုတ္တရက္လန္႔သြားၿပီးလွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ သူ႔ကိုျမင္ေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္သြားတဲ့ပံုေလးနဲ႔ ေခါင္းၿငိမ့္ျပတယ္။

- အီအိုမဟုတ္ဘူးေလ၊ ရူေဒါ့ဖီအိုေလ - အရင္ကလိုပါပဲ၊ သူမက သူ႔အမွားကိုျပင္ေပးလိုက္တယ္။

- ကြ်န္မတို႔ႏွစ္ေယာက္က ခုခ်ိန္ထိသူငယ္ခ်င္းေတြေနာ္၊ ဟုတ္တယ္မို႔လား။

- ဒါေပါ့ ရူေဒါ့ဖီအို။

- ရွင္ျပန္လာျပီလား။

- အင္းဟုတ္တယ္။

ဘတ္စ္ကားေပၚမွာက လူအအမ်ားၾကီး၊ ျပီးေတာ့ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ကိုတစ္ခ်ိန္လံုးတြန္းတိုက္ေနၾကတယ္။ ေကာင္မေလးရဲ့ ေခါင္းေလးက သူ႔ေမးေစ့ေအာက္မွာေရာက္လို႔ ႏွစ္ေယာက္သားပူးပူးကပ္ကပ္ရပ္ေနရတယ္။ ေကာင္မေလးက မ်က္ႏွာကိုေမာ့လိုက္ၿပီး သူကခါးကိုေကြးညြတ္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ဦးရဲ႕ မ်က္၀န္းႏွစ္စံုက အေတာ္ကိုနီးကပ္သြားခဲ့ပါျပီ။

- ရူးေဒါ့ဖီအို ရွင္နားေထာင္မယ္ဆိုရင္ ကြ်န္မတစ္ခုေျပာျပမယ္။ - ေကာင္မေလးက သူ႔ကို ေမးလိုက္တယ္။

- နားေထာင္ခ်င္တာေပါ့။

ေကာင္မေလးက ေခါင္းကိုထပ္ေမာ့လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့သူ႔မ်က္ႏွာနားအသာကပ္ရင္း သူ႔မ်က္လံုးေတြကိုမခြာတမ္းၾကည့္ၿပီးေျပာလိုက္တယ္။

- ရွင့္ကိုကြ်န္မတစ္ခ်ိန္လံုးလြမ္းေနခဲ့ရတယ္သိလား ရူေဒါ့ဖီအို။

- ေတာ္ေတာ္မိုက္မဲတဲ့ကေလးပါပဲကြာ - သူကျပန္ေျပာလိုက္တယ္။

- ကြ်န္မသိပါတယ္ - သူမက အသက္တစ္ခ်က္ရွဴရင္းဆက္ေျပာတယ္ - ဘယ္ေကာင္ေလးေတြကိုမွ ကြ်န္မမလြမ္းခဲ့ဖူးဘူး၊ သူတို႔က ကြ်န္မအတြက္ လိုလဲမလိုအပ္ဘူးေလ။

ဘတ္စ္ကားရပ္ေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အတူတူဆင္းခဲ့ၾကတယ္။

ႏွစ္ေယာက္သား ျမစ္ရိွရာဘက္ဆီ လမ္းအတိုင္းမေလွ်ာက္ဘဲ ခ်ံဳႏြယ္ေတြၾကားကေက်ာ္ရင္းလႊားရင္းနဲ႔ သူက ေကာင္မေလးလက္ကိုကိုင္ရင္း ေဖးမရင္းနဲ႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကတယ္။
ေကာင္မေလးက တစ္ခ်ိန္လံုးတိတ္ဆိတ္ေနတယ္။ သူမပံုစံကအရင္ကနဲ႔မတူဘူး။ သူလဲသူမလိုပဲ စိတ္လႈပ္ရွားမႈေတြနဲ႔ ႏႈတ္ဆိတ္ေနတယ္။
တစ္ေယာက္လက္ကိုတစ္ေယာက္ဆက္ဆုတ္ကိုင္ထားရင္း ျမစ္ဟိုဖက္ကမ္းကိုၾကည့္လိုက္ ျမစ္ရိုးတစ္ေလွ်ာက္ကိုၾကည့္လိုက္နဲ႔ ေငးမႈိင္ေနၾကတယ္။

- ရူေဒါ့ဖီအို - ေကာင္မေလးက တိတ္ဆိတ္မႈကိုဆက္သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ပဲ စကားစေျပာလာတယ္၊ - ကြ်န္မကို ခုခ်ိန္ထိ ဘယ္သူမွ မနမ္းဖူးေသးဘူး။

သူက ကိုယ္ကိုအသာညြတ္ရင္း ေကာင္မေလးရဲ့ပါးျပင္ကိုနမ္းလိုက္တယ္။

- ႏႈတ္ခမ္းကိုနမ္းေလ - ေကာင္မေလးက သူ႔ကိုထပ္ျပီးေတာင္းဆိုလိုက္တယ္။

- ႏႈတ္ခမ္းကိုနမ္းတယ္ဆိုတာ အရမ္းနီးကပ္တဲ့သူေတြအတြက္ပဲေလ။

- ဒါဆို ကြ်န္မကေရာဟင္။

ေကာင္မေလးက ရုတ္တရက္သူ႔နားကေနခြာလိုက္တယ္။ သူသတိထားမိတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ေကာင္မေလးကသူ႔ကိုထုရိုက္ၿပီး သူ႔ပါးျပင္ကိုတစ္ခ်က္ရိုက္လိုက္တယ္။ သူလဲအသိစိတ္နဲ႔ကိုမကပ္ပဲ ေၾကာင္ေနမိတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္တဲ့စိတ္၊ ရွက္တဲ့စိတ္၊ လႈပ္ရွားေနတဲ့စိတ္ေတြနဲ႔ ေကာင္မေလးက သူ႔ဆီကေျပးထြက္သြားခဲ့တယ္။ သူကမလႈပ္မယွက္ရပ္ေနရင္း ေကာင္မေလးေျပးသြားရာွဆီ ေၾကာင္ေငးေနမိတယ္။ ေကာင္မေလးကို လွမ္းေခၚဖို႔ ေနာက္ကေနေျပးလိုက္သြားဖို႔ အင္အားလဲ သူ႔မွာမရိွေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မေက်နပ္တဲ့စိတ္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုမုန္းတီးတဲ့ခံစားမႈေတြနဲ႔ သူအၾကာၾကီးရပ္ေနမိတယ္။

*************************

အဲဒီအျဖစ္အပ်က္က စေနေန႔မွာျဖစ္ခဲ့တာ။ တနဂၤေႏြေန႔ နံနက္ေစာေစာေရာက္ေတာ့ ေကာင္မေလးအေမက သူ႔ဆီ ဖုန္းဆက္တယ္။

- ရူေဒါ့ဖီအို၊ ခြင့္လႊတ္ပါေနာ္ ငါမင္းကိုနားလည္ပါတယ္။

အဖြားႀကီးအသံက ကတုန္ကယင္ျဖစ္ေနတယ္။

- ကြ်န္ေတာ္နားေထာင္ေနပါတယ္ခင္ဗ်ာ - သူကျပန္ထူးလိုက္တယ္။

- ရူေဒါ့ဖီအို၊ ညက အီအို အိမ္ကိုျပန္မအိပ္ဘူးကြယ္။

သူ႔အဖို႔တစ္ခုခုျပန္ေျပာဖို႔ေကာင္းတာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ သူအသာတိတ္ဆိတ္ေနခဲ့တယ္။

- ငါတို႔လဲ ဘာလုပ္လို႔ဘာကိုင္ရမွန္း မသိေတာ့ပါဘူးကြာ။

- အရင္ဆံုးစိတ္ေအးေအးထားပါအန္တီ - ေနာက္ဆံုးေတာ့သူႏွစ္သိမ့္လိုက္တယ္ - သူ႔သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေယာက္အိမ္မွာသြားအိပ္ေနတာျဖစ္မွာပါ။
- မသိေတာ့ပါဘူးကြာ။

- ခဏေလာက္ဒီတိုင္းေစာင့္ၾကည့္ပါလား၊ တစ္ကယ္လို႔ ေနာက္ႏွစ္နာရီေလာက္ၾကာမွ သူျပန္မလာဘူးဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လိုက္ရွာၾကတာေပါ့။ စိတ္သာေအးေအးထားပါအန္တီ၊ ေနာက္ႏွစ္နာရီေလာက္ၾကာရင္ ကြ်န္ေတာ္ဖုန္းျပန္ဆက္လိုက္ပါ့မယ္။

သူဖုန္းခြက္ကိုျပန္ခ်ရင္းစဥ္းစားေနတယ္။ ျပီးေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူျပန္ေျပာေနမိတယ္။ - မင္းလဲ ကိုယ္စိတ္ကိုယ္ထိန္း၊ သူ႔သူငယ္ခ်င္းအိမ္သြားအိပ္ေနတာလဲျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူဘယ္လိုမွစိတ္ေအးေအးထားလို႔မရဘူး။ စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔မႈေတြက သူ႔ကိုထိုးႏွက္ေနတယ္လို႔ သူခံစားေနရတယ္။ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ျငား စာအုပ္ေဟာင္းေတြထားရာ စတိုခန္းဆီသူထြက္လာခဲ့ၿပီး စာအုပ္ေဟာင္းေတြကို ေမႊေႏွာက္ရွာေဖြေနမိတယ္။ အထက္တန္းေက်ာင္းတုန္းကတြက္ခဲ့တဲ့ သခ်ၤာစာအုပ္ေတြကိုလွန္ေလွာၾကည့္ရင္း သူ႔ရဲ့စိတ္ေတြက ပ်ံ႕လြင့္ေနတယ္။
ဖုန္းခြက္ကေတာ့ ခုထိၿငိမ္သက္ေနတယ္။ သူက မီးဖိုခန္းတံခါးကို အသာပိတ္ရင္း သခ်ာၤစာအုပ္တစ္အုပ္ကို စလွန္တယ္။ ပုစွၦာက အကယ္၍ ႏွစ္နာရီေနလို႔မွ ဒီဖက္ကန္ထဲကေရေတြဟာ ဟိုဖက္ကန္ကိုမေရာက္ဘူးဆိုရင္
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ တယ္လီဖုန္းျမည္သံၾကားလိုက္ရတယ္။

- သမီးျပန္လာျပီ - စိတ္သက္သာရာရသြားတဲ့အသံနဲ႔ ေကာင္မေလးအေမကေျပာတယ္။
သူကရပ္ျပီး ဆက္နားေထာင္ေနတယ္။

- ရူေဒါ့ဖီအို၊ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ငါတို႔အိမ္ကို လာခဲ့ပါလားကြာ။

အဖြားၾကီးက ေျပာျပီးငိုျပန္တယ္။ ၿပီးေတာ့ထပ္ေျပာတယ္။

- သူ႔ၾကည့္ရတာ တစ္ခုခုျဖစ္လာခဲ့တယ္ထင္တယ္။

***************************************

ခြင့္ျပဳခ်က္ေတာင္မေတာင္းပဲ သူအေပၚကုတ္အက်ႌကိုခြ်တ္လိုက္တယ္။ အဖြားၾကီးက ဘာမွမေျပာပဲ သူမအခန္းကို လက္ညိဳးညြန္ျပတယ္။

အီအိုက ျပဴတင္းေပါက္အျပင္ဖက္ဆီ မလႈပ္မယွက္ေငးၾကည့္ရင္း ကုတင္ေပၚမွာ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကို တင္ျပင္ေခြလုပ္ျပီး ထိုင္ေနတယ္။

- ရူေဒါ့ဖီအို - သူကအသာေခၚလိုက္တယ္။

ေကာင္မေလးက သူ႔ကိုတစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္ျပီး စကားတစ္ခြန္းမွမေျပာဘူး။

- ရူေဒါ့ဖီအို - သူကထပ္ေခၚလိုက္တယ္။

- လာမေခၚနဲ႔ - မေက်မနပ္ပံုနဲ႔ ေကာင္မေလးက မ်က္ႏွာကိုရွံဳ႕ထားတယ္။ - ရွင္ဟာ တကယ့္ရူေဒါ့ဖီအို တကယ္ကိုဘာမွမဟုတ္တဲ့ ရူေဒါ့ဖီအိုပဲ၊ အဲဒါကို ရွင္နားလည္ရဲ႔႕လား။

ေကာင္မေလးက သူ႔ကိုရိုက္ႏွက္ေနလိုက္တာ သူ႔တစ္ကိုယ္လံုးနာက်င္လာတဲ့အထိပါပဲ။ သူကဘာမွမေျပာပဲ ၿငိမ္ခံေနလိုက္တယ္။ အေတာ္ၾကာမွ ျပဴတင္းေပါက္ရိွရာဆီလွမ္းသြားျပီး ေဘာင္ေပၚမွာမွီေနလိုက္တယ္။
ေကာင္မေလးက တစ္ကိုယ္လံုးေရွ႕ေနာက္ယိမ္းထိုးျပီး သူ႔ကို စိမ္းစိမ္းၾကီးစိုက္ၾကည့္ေနတယ္။

- ေကာင္းၿပီေလ - သူက ေကာင္မေလးကိုႏွစ္သိမ့္ရင္း - မင္းဘယ္ေရာက္ေနခဲ့တာလဲဆိုတာ ေျပာျပပါဦး။

- ရွင္သြားေသလိုက္ - ေကာင္မေလးကလွည့္မၾကည့္ပဲနဲ့ သူ႔ကိုျပန္ေအာ္လိုက္တယ္။

သူကအသာေခါင္းၿငိတ္လိုက္တယ္။ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးအေမရဲ့ေမးခြန္းေတြကို ျပန္မေျဖပဲ ကုတ္အက်ႌကိုအသာျပန္၀တ္ရင္း ေလွကားတစ္ေလွ်ာက္ ဆင္းလာခဲ့တယ္။ ေကာင္မေလးေျပာသလိုပဲ သူကိုယ္တိုင္လည္း လဲေသခ်င္ေနတာပါ။ တနဂၤေႏြေန႔ရဲ႕ နံနက္ေစာေစာဆိုေတာ့ လမ္းေပၚမွာလူေတြက သိပ္မရိွၾကပါဘူး။ အားလံုးကလဲ လႈပ္ရွားသြားလာေနၾကတယ္။ သူလဲ ျမစ္ရိွရာဘက္ဆီထြက္လာခဲ့တယ္။ ျမစ္ကမ္းပါးတစ္ေလွ်ာက္ဆက္ေလွ်ာက္ေနရင္း ဘယ္သြားရမလဲဆိုတာ စဥ္းစားလို႔မရဘူး။ ဘယ္ကိုမ်ားဆက္သြားရဦးမွာလဲ။ ။

ျပီးပါျပီ။
29.04.2007

ေမာင္ျဖဴ