အခန္းတြင္း သစ္ပင္နဲ႔ အလွဆင္ျခင္းအက်ိဳးေက်းဇူး

အိမ္ေမြးတိရစာၦန္ေလးေတြ၊ ဖန္အိုးထဲငါးေလးေတြ၊ အခန္းတြင္းမွာစိုက္ထားတဲ႔ ပန္းပင္ေလးေတြဟာ အလုပ္ လုပ္ရလို႔ပင္ပန္းတဲ႔ဒါဏ္ကို ေျပေလ်ာ႔ေစပါတယ္။ အထူးသျဖင္႔ အလွစိုက္ထားတဲ႔ စိမ္းစိမ္းစိုစိုပန္းပင္ေလးေတြဟာ အလုပ္ခန္းတြင္းမွာပိတ္ေလွာင္ေနတဲ႔ ဓါတုပစၥည္းအေငြ႔ေတြကို စုပ္ယူႏိုင္ပါတယ္။ ဒီဓါတုအေငြ႔ဆိုးေတြဆိုတာ အေ၀းကေန ေျခေထာက္ေပါက္ၿပီးေရာက္လာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ပရိေဘာဂပစၥည္းေတြ၊ နံရံသုတ္ေဆးေတြ၊ သန္႔႐ွင္းေရးသံုးေခ်းခၽြတ္ေဆးေတြဆီက လာတာပါ။ အခန္းတြင္းမွာ ေအာက္ဆီဂ်င္နည္းပါးေနတဲ႔ အခ်ိန္မ်ိဳးမွာဆို ပိ်ဳ႕အန္ခ်င္တာ၊ ႏွာေခ်တာ၊ ေခါင္းကိုက္တာ၊ ေမာပန္းတာေတြ ခံစားရႏိုင္ပါတယ္။ အေရျပား၊ မ်က္လံုး၊ ႏွာေခါင္းနဲ႔လည္ေခ်ာင္းေတြမွာလည္း ယားယံႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလိုမ်ိဳးျဖစ္တာကို အေဆာက္အဦေတာက္ေရာဂါ Sick Building Syndrome (SBS) လို႕ေခၚပါတယ္။

ကမာၻမွာ SBS ေရာဂါေၾကာင္႔ ကုန္ထုတ္စြမ္းအားက်ဆင္းေစၿပီး တစ္ႏွစ္ကိုေဒၚလာသန္းခ်ီၿပီး ဆံုး႐ႈံးရပါတယ္။ သစ္ပင္ေတြဟာ ေအာက္ဆီဂ်င္ကို ႐ူထုတ္ေပးတဲ႔အတြက္ အလံုပိတ္အခန္းမွာ ေလသန္႔စင္ေပးဖို႔ အေထာက္အကူေပးပါတယ္။ လံုေလာက္တဲ႔ ေအာက္ဆီဂ်င္ပမာဏ႐ွိတဲ႔အခန္းဟာ ေကာင္းစြာစဥ္းစားႏိုင္ျခင္း၊ မွတ္မိေစျခင္း စတဲ႔အက်ိဳးမ်ားကိုေပးသလို စိတ္ဖိဆီးမွုကိုလည္းေလ်ာ႔က်ေစပါတယ္။
ဒါေၾကာင္႔အခန္းထဲမွာ အလုပ္လုပ္ရသူမ်ား အလွဆင္သစ္ပင္ေလးေတြစိုက္ၾကဖို႔ အၾကံျပဳလိုပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာဆိုရင္ အခန္းတြင္းစိုက္လို႔ရတဲ႔ ႀကိမ္ထန္းပင္၊ အုန္းပြားပင္၊ စလူပင္စတာေတြ ေပါပါတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာအသံုးျပဳရတဲ႔သူေတြကို အႀကံျပဳခ်င္တာေတာ႔ ေမာ္နီတာေဘးမွာ ႐ွားေစာင္းပင္(cactus)၊ ဒါမွမဟုတ္ နဂါးဆက္ပင္ပုေလးေတြ စိုက္ဖို႔ပါ။ ဒီေနရာမွာ အလ်င္းသင့္လို႔ေျပာခ်င္ပါေသးတယ္။ နဂါးဆက္ပင္ကို Mother-in-law's tongue(ေယာကၡမလွ်ာပင္)လို႔ အဂၤလိပ္လိုေခၚပါတယ္။ (အ႐ြက္ကေယာကၡမလွ်ာလို ႐ွည္လို႔နဲ႔တူပါရဲ႕)

အဲဒီအပင္ေတြကို တစ္လမွတစ္ခါေလာက္ပဲ ေရေလာင္းဖို႔လိုပါတယ္။ ေရသိပ္ေလာင္းစရာမလိုတဲ႔ အတြက္အလုပ္မ႐ွုပ္သလို ကီးဘုတ္ထဲ၊ ကြန္ပ်ဴတာထဲေရ၀င္ၿပီးေ႐ွာ႔ျဖစ္မွာ အၿမဲမပူရဘူးေပါ႔။ နယ္သာလန္ႏိုင္ငံ သုေတသနအဖြဲ႔တစ္ခုရဲ႕အစီရင္ခံစာတစ္ေစာင္မွာ တစ္ရက္အနည္းဆံုး(၄)နာရီ ကြန္ပ်ဴတာ ကိုင္ရတဲ႔သူေတြအနားမွာ သစ္ပင္ပန္းမာန္စိုက္ပိ်ဴးေပးျခင္္းျဖင့္ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈစြမ္းအား ၁၂ % တိုးလာတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။

Read more...

ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း

ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းပံုတူ ပန္းခ်ီေမာင္ေငြထြန္းရဲ႕ ေကာက္ေၾကာင္းလက္ရာပါ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ အၿမဲဦးေဆာင္ခဲ့တဲ့ အမ်ိဳးသားစာဆိုႀကီးရဲ႕ ၿငိမ္းေအးတဲ့စိတ္ကို ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။

Read more...

ရပ္စ္ပူတင္ ဗာလန္က်င္ ဂရီဂိုရယ္ဗိခ်္

ရပ္စ္ပူတင္ကို ၁၉၃၇ခုႏွစ္ မတ္လ၁၅ရက္ေန႔တြင္ ရုရွားႏိုင္ငံ ဆိုက္ေဘးရီးယားျပည္နယ္ရွိ အုစ္-အုဒါ ဟုအမည္ရေသာ ရြာေလးတစ္ရြာတြင္ေမြးဖြားခဲ့သည္။ အလယ္တန္းပညာကို သင္ယူျပီးေနာက္ သမိုင္းဘာသာေဗဒဌာနေအာက္တြင္ ဆက္လက္သင္ယူခဲ့သည္။ ေက်ာင္းသားဘ၀ကပင္ “ဆိုဗိယက္လူငယ္မ်ား” သတင္းစာတိုက္တြင္ အလုပ္လုပ္ရင္းျဖင့္ ေက်ာင္းတက္ခဲ့သည္။ တကၠသိုလ္မွဘြဲ႔ရအၿပီးတြင္ ယင္းသတင္းစာတိုက္၌ပင္ သတင္းေထာက္အျဖစ္ ဆက္လက္္လုပ္ကိုင္ခဲ့သည္။ အာကတ္စ္က္ျမိဳ႔နယ္ရုပ္ျမင္သံၾကားဌာန၊ ကရပ္စ္နာရပ္သတင္းစာတို႔တြင္ အယ္ဒီတာအျဖစ္အလုပ္၀င္ခဲ့သည္။ စာေရးသူ၏ ပထမဆံုးစာမူမွာ “က်ြန္ေတာ္ လက္ရွ္ကီကို ေတာင္းပန္ဖို႔ေမ့သြားတယ္ (၁၉၆၁)” ဆိုေသာ ၀တၳဳတိုေလးျဖစ္သည္။ ၁၉၆၆ခုႏွစ္မွစ၍ စာေပနယ္သို႔ ေဇာက္ခ်၀င္ေရာက္ခဲ့သည္။ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္တြင္ ဆိုဗိယက္ရုရွားႏိုင္ငံစာေရးဆရာမ်ားအသင္းသို႔၀င္ခဲ့သည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ သူ၏နာမည္မွာ ကမၻာတစ္၀ွန္းရိွ စာဖတ္ပရိသတ္တို႔ၾကားတြင္ ေက်ာ္ၾကားေနေလၿပီ။ ရပ္စ္ပူတင္သည္ သူ႔ဘ၀တစ္ေလ်ာက္လံုး ရုရွားဂႏၱ၀င္၀တၳဳမ်ားၾကားတြင္ ေပ်ာ္ေမြ႔ခဲ့သည္။ သူ၏လက္ရာမြန္မ်ားမွာ အမ်ားအားျဖင့္ လူ႔ဘ၀၏အားမာန္ႏွင့္ေလးနက္မႈမ်ား၊ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားရမႈမ်ားကို ေဖာ္က်ဴးထားေလ့ရိွသည္။ ၆၀ခုႏွစ္မ်ားေႏွာင္းပိုင္းတြင္ ေပၚထြက္လာေသာ “မာရီယာအတြက္ေငြေၾကးမ်ား”၊ “ေနာက္ဆံုးေန႔” စသည့္ လက္ရာမြန္မ်ားမွာလည္း ေက်ာ္ၾကားလွသည္။ ၁၉၇၀ ႏွစ္လယ္ပိုင္းမ်ားတြင္ သူ၏စာမ်ားကို ျပဇာတ္မ်ား၊ ရုပ္ရွင္မ်ားအသြင္သို႔ ကူးေျပာင္းရိုက္ကူးခဲ့သည္။ သူ၏စာအုပ္မ်ားမွာ ရုရွားႏိုင္ငံတြင္သာမက ကမၻာတစ္၀ွန္းအထိေက်ာ္ၾကားခဲ့သည္။ စာေရးဆရာသည္ ႏုိင္ငံေတာ္ကခ်ီးျမွင့္ေသာ ဆုတံဆိပ္ေပါင္းမ်ားစြာကို ရရိွခဲ့သည္။ ၁၉၈၀ခုႏွစ္တြင္ သူ၏ “မီး” ၀တၳဳကို ထုတ္ေ၀ျဖန္႔ခ်ိခဲ့သည္။ သူ၏၀တၳဳတုိမ်ားေပါင္းခ်ဳပ္ကို ေမာ္စကိုၿမိဳ႕တြင္ “ရာစုႏွစ္၏ရွင္သန္မႈ - ရာစုႏွစ္၏အခ်စ္” ဟူေသာအမည္ျဖင့္ထုတ္ေ၀ခဲ့သည္။ သူ႔၏ငယ္ဘ၀ကိုေဖာ္က်ဴးထားေသာ “ျပင္သစ္ဘာသာစကားအခ်ိန္မ်ား” စာအုပ္မွာလည္း ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။ ဖခင္သည္တိုက္ပြဲမွာက်ဆံုးသြား၍ မိခင္မုဆိုးမႏွင့္အတူ ရြာေလးတြင္ေနထိုင္ရင္း အခက္အခဲမ်ားၾကားမွ ပညာကိုဆည္းပူးခဲ့ရေသာ စစ္ျပီးေခတ္ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္၏ဘ၀(သူ႔ဘ၀)ကို ေဖာ္က်ဴးထားျခင္းျဖစ္သည္။ စာေရးသူသည္ ယခုအခါ ေမာ္စကိုၿမိဳ႕တြင္ေနထိုင္လ်က္ရိွသည္။

Read more...

ရူေဒါ့ဖီအို (ဗာလန္က်င္ ရပ္စ္ပူတင္)

ရူေဒါ့ဖီအို

ဗာလန္က်င္ ရပ္စ္ပူတင္

ေမာင္ျဖဴျမန္မာျပန္သည္။

စေတြ႔ျဖစ္ခဲ့တာေတာ့ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာေပါ့။ ေကာင္မေလးက သူ့ပခံုးကိုတြန္းလိုက္တယ္။ သူ မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ေကာင္မေလးက ကားတံခါးထြက္ေပါက္ကို ညြန္ျပရင္း သူ႔ကိုေျပာလိုက္တယ္။

- ရွင္ဆင္းရမယ့္ မွတ္တိုင္ ေရာက္ျပီေလ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကားကရပ္ေနၿပီ။ သူလဲ လူအုပ္ေတြၾကားက တိုးထြက္ရင္း ေကာင္မေလးေနာက္ကို တစ္ရွိန္ထိုးေၿပးလိုက္ခဲ့ရတယ္။ ေကာင္မေလးက ေတာ္ေတာ္ငယ္ပါေသးတယ္။ ရိွလွမွ ဆယ့္ေလး-ငါးႏွစ္ေပါ့၊ အဲဒီထက္ေတာ့ မပိုပါဘူး။ ေကာင္မေလးက သူ႔မ်က္လံုးေတြကို ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္လုပ္ရင္း လွည့္ၾကည့္တယ္။ သူ႔ဆီကေက်းဇူးတင္စကားကိုေမွ်ာ္ေနတာေပါ့။

- ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ကြာ၊ မင္းသာမေၿပာရင္ မွတ္တိုင္ေက်ာ္သြားေတာ့မွာ။

သူသိတာေပါ့၊ ေကာင္မေလးက အဲဒီထက္ပိုၿပီး ေမွ်ာ္လင့္ေနတယ္ဆိုတာကိုေလ။ သူက ထပ္ၿပီး ျဖည့္စြက္ေၿပာတယ္။

- ဒီေန႔ကေတာ႔ ငါ႔အတြက္ ေတာ္ေတာ္အဆင္မေျပတဲဲ့ ေန႔ပါပဲကြာ၊ တစ္ေနကုန္လဲ ပင္ပန္းေနတာ။ ည ၈နာရီမွာလဲ ဖုန္းခ်ိန္းတစ္ခုရိွတယ္ေလ။ မင္း ငါ့ကို ေကာင္းေကာင္းၾကီးကို ကူညီလိုက္တာပါပဲကြာ။

ေကာင္မေလးက ေက်နပ္သြားပံုရပါတယ္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္အတူတူ အလ်င္စလို ေမာင္းႏွင္ေနၾကတဲ့ကားေတြကို သတိထားၾကည့္ရင္း လမ္းျဖတ္ကူးလာခဲ့ၾကတယ္။ လမ္းေပၚမွာက ႏွင္းေတြက်ေနတယ္။ ကားေရ႕ွွမွန္မွာ ဖုန္သုတ္တံေလးအလုပ္လုပ္ေနတာကိုသူသတိထားမိလိုက္တယ္။ ခုလိုႏွင္းေတြက်လာၿပီဆိုရင္ ဘာေၾကာင့္ရယ္မသိ၊ သူ႔စိတ္ထဲမွာ အိမ္ကို မၿပန္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ သူက ေကာင္မေလးဘက္ကို လွည့္ၿပီး စကားေၿပာဖို႔ စဥ္းစားလိုက္တယ္။ ဒီအတိုင္းဘာစကားမွ မေျပာဘဲ ဆက္သြားေနဖို႔မသင့္ေတာ္ေတာ့ဘူးလို႔ သူထင္တယ္ေလ။ တစ္ကယ္က သူလဲဘာေျပာရမွန္းမသိပါဘူး။ ဘယ္လိုစကားမ်ိဳး ေျပာသင့္ မေျပာသင့္ စဥ္းစားေန ယုံရွိေသးတယ္ ေကာင္မေလးက စၿပီးစကားေျပာလာတယ္။

- ကြ်န္မ ရွင့္ကို သိပါတယ္။

- တစ္ကယ္! သူ အံ့ၾသသြားတယ္။ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး မင္းက ငါ့ကို သိေနရတာလဲ။

- ရွင္က (၁၀၂)ရပ္ကြက္မွာ ေနတယ္ေလ၊ ကြ်န္မက (၁၀၄) မွာေလ။ တစ္ပါတ္ကို ႏွစ္ခါေလာက္ ရွင္နဲ႔ ကြ်န္မ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ ဆံုေနၾကေလ။ ရွင္ကသာ ကြ်န္မကို သတိမထားမိတာပါ။

- ေတာ္ေတာ္စိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းတာပဲ။

- ဘာမ်ား စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းလို႔လဲရွင္။ ဘာမွ စိတ္၀င္စားစရာမရိွပါဘူး။ ရွင္တုိ႔လိုလူႀကီးေတြက ကိုယ့္လူႀကီးအခ်င္းခ်င္းပဲ စိတ္၀င္စားၾကတာမဟုတ္လား။ ရွင္တို႔ေတြက ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းတဲ့ အတၱသမားေတြပဲ။ ရွင္ မဟုတ္ဘူးလို႔ေျပာဦးမလို႔လား။

ေကာင္မေလးက ေခါင္းကို ညာဘက္လွည့္ရင္း သူ့ေဘးကို အေပၚေအာက္ေသခ်ာၾကည့္တယ္။ သူကေတာ့ သက္ျပင္းအသာခ်ၿပီး ဘာအေျဖမွ ျပန္မေပးပါဘူး။
အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေအာင္ ႏွစ္ေယာက္သားတိတ္ဆိတ္စြာပဲ ဆက္ေလ်ာက္လာခဲ့ၾကတယ္။ ေကာင္မေလးက ေရွ့တူရွဳကိုၾကည့္ရင္း သူဘာမ ွမေျပာခဲ့တဲ့အေနအထားန႔ ဲဆက္ေလွ်ာက္လာတယ္။

- ဒါနဲ႔ ရွင့္နာမည္ဘယ္သူဆိုတာ က်ြန္မကိုေျပာမျပရေသးဘူးေနာ္။

- မင္းအတြက္ မၿဖစ္မေနလိုအပ္လို႔လား။

- ဒါေပါ့ ဘာမ်ားထူးျခားေနလို႔လဲ။ ကြ်န္မက လူတစ္ေယာက္ရဲ့နာမည္ကို သိခ်င္ရင္၊ သူ႔အတြက္ အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႔ ဘာလို႔လူေတြကယူဆထားၾကလဲမသိဘူးေနာ္။

- ထားပါေတာ့ကြာ - သူကေၿပာတယ္ - ငါ အားလံုးနားလည္ပါၿပီ။ အကယ္၍ မင္းအတြက္ မၿဖစ္မေနလိုအပ္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ - ငါ႔နာမည္ ရူေဒါ့ဖ္။

- ဘယ္လို။

- ရူေဒါ့ဖ္။

- ရူေဒါ႔ဖ္ - ေကာင္မေလးက ျပက္လံုးတစ္ခုကို ၾကားလိုက္ရသလို၊ ခြက္ထိုးခြက္လန္ ရီတယ္။

- ဟာ ဘာလဲကြ။

သူမက အေသာမသတ္ႏိုင္ဘဲ ခပ္က်ယ္က်ယ္ေလးဆက္ရီေနတယ္။ သူလဲစိတ္ဆိုးစျပဳလာတဲ့ပံုနဲ႔ ေကာင္မေလးကို ၾကည့္လိုက္တယ္။

- ရူ - ေဒါ့ဖ္ - ေကာင္မေလးက သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကို ေကြးေနေအာင္ၿပံဳးရင္း ထပ္ရီျပန္တယ္။

- ရူေဒါ့ဖ္ အင္း ကြ်န္မထင္ခဲ့တာက အဲဒီလို နာမည္မ်ိဳး တိရိစၧာန္ရံုထဲက ဆင္ေတြမွာပဲ ရိွတယ္ထင္တာေလ။

- ဘာ!

- ရွင္စိတ္မဆိုးပါနဲ႔။

သူမက သူ႔လက္ေမာင္းကို အသာပုတ္ရင္း - ဒါေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္ရယ္စရာေကာင္းတယ္။ က်ြန္မ အမွန္အတိုင္းေျပာတာပါ။ အဲဒီအတြက္ ကြ်န္မ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ဘူးေလ။

- မင္းက တစ္ကယ့္ခ်ာတိတ္ပဲကြာ - မေက်မနပ္နဲ႔ သူၿငီးတြားလိုက္တယ္။

- သိပ္ေသခ်ာတာေပါ့။ ကြ်န္မကခ်ာတိတ္ေလ၊ ရွင္ကေတာ့လူၾကီးေပါ့။

- ဒါနဲ႔ ေနပါဦး မင္းအသက္ဘယ္ေလာက္ရိွျပီလဲ။

- ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္။

- ငါက ႏွစ္ဆယ့္ရွစ္ရိွၿပီ။

- ကြ်န္မ ရွင့္ကိုမေျပာလား။ ရွင္က လူ ၏ႀကီးပါဆို၊ ၿပီးေတာ့ ရွင့္နာမည္က ရူေဒါ့ဖ္ေလ။

- မင္းနာမည္ကေရာ - သူက ေကာင္မေလးကို ေမးလိုက္တယ္။

- က်ြန္မနာမည္ ဘယ္လို ျဖစ္ႏိုင္လဲလို႔ ရွင္ခန္႔မွန္းၾကည့္ေလ။

- မခန္႔မွန္းတတ္ပါဘူးကြာ။

- ရွင္မွမက်ဳိးစားတာ၊ ဘယ္ခန္႔မွန္းႏိုင္ပါ့မလဲ။ ကြ်န္မနာမည္က အီအိုေလ။

- ဘယ္လို။

- အီအို။

- ဘယ္လိုမွကို နားမလည္ဘူး။

- အီအို ေလရွင္။ တာ၀န္ခံအရာရိွဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ရဲ့ အတိုေကာက္ေလ။ အီအို။

သူကလဲ သူ႔အလွည့္ေတာ့ေရာက္လာျပီဆိုၿပီး ဟန္ေတာင္မေဆာင္ႏိုင္ပါဘူး၊ ေခါင္းေလာင္းလို ေရွ့တိုးေနာက္ငင္နဲ႔ မေက်မနပ္ခ်က္ေတြပါ အတိုးခ်ျပီး ရီေတာ့တာေပါ့။ ရီလို႔၀လို႔ သူမဖက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္တိုင္း ထပ္ရီခ်င္လာျပန္ေရာေလ။

- မင္းခြင့္လႊတ္ပါကြာ - သူကၿပံဳးေနရင္း သူမနားကို ကိုယ္ကိုေကြးညြတ္လိုက္တယ္။ - ဒါေပမယ့္ တစ္ကယ့္ကိုရီစရာေကာင္းတာေတာ့အမွန္ပဲကြ။ ကဲခုေတာ့ ငါတို႔ေတြသေရျဖစ္သြားၿပီေနာ္။ ဟုတ္တယ္မို႔လား။

ေကာင္မေလးက ေခါင္းကို အသာ ၿငိမ္႔္ျပတယ္။

ပထမဆံုးက ေကာင္မေလးရဲ့အိမ္။ အဲဒီေနာက္ကမွ သူ႔အိမ္။ အိမ္ေရွ့ေရာက္ေတာ့ ေကာင္မေလးက အ၀မွာရပ္ရင္း ေမးတယ္။

- ရွင့္ဖုန္းနံပါတ္ေျပာခဲ့ဦးေလ။

- မင္းအတြက္ အဲဒါက မလိုပါဘူးကြာ - သူကျပန္ေျပာလိုက္တယ္။

- ဘာလဲ၊ ရွင္ေၾကာက္လို႔လား။

- အဲဒီလိုလဲ မဟုတ္ပါဘူး။

- ရွင္တို႔လူၾကီးေတြက အရာရာကိုေၾကာက္ေနရတာပါပဲရွင္။

- ဒါေတာ့ဟုတ္ပါတယ္ - သူကသူမစကားကိုလက္ခံလိုက္ပါတယ္။

ေကာင္မေလးက သူ႔လက္ကေလးကို အက်ႌအိတ္ထဲကေန ထုတ္ရင္း သူ႔ဆီကို ကမ္းေပးတယ္။ လက္ကေလးက ေအးစက္ၿပီး ၿငိမ္သက္ေနတယ္။ သူက လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။

- ဟုတ္ၿပီေလ၊ ေျပးေပေတာ့ အီအို - ေျပာရင္းက သူကထပ္ရီျပန္တယ္။

တံခါး၀ေရာက္ေတာ့ ေကာင္မေလးကအသာရပ္ရင္း
- ခုခ်ိန္ကစျပီး ဘတ္စ္ကားေပၚေရာက္ရင္ရွင္ကြ်န္မကို မွတ္မိမွာလား။

- ေသခ်ာေပါက္ကို မွတ္မိမွာေပါ့ကြာ။

- ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ ေတြ႔တဲ့ထိေနာ္..- ေကာင္မေလးက ေခါင္းေပၚကို လက္ကေလးတင္ရင္း လွမ္းေအာ္ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။
- မင္းနဲ႔ငါ အတူသြားၾကမယ့္ ေနရာေလးမွာေပါ့ - သူက သူမစကားကို ထပ္ျဖည့္စြက္လိုက္တယ္။

**********

ေနာက္ႏွစ္ရက္အၾကာမွာေတာ့ ႏိုင္ငံေျမာက္ပိုင္းကို အလုပ္ကိစၥတစ္ခုနဲ႔ သူခရီးထြက္ရတယ္။ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ၾကာမွ သူၿပန္လာခဲ့ရတယ္။ ၿမိဳ႕ေလးမွာေတာ့ ျပာလိုလို မပီမျပင္ မႈန္၀ါး၀ါးေဆာင္းရာသီကုိ ေမာင္းထုတ္ေနတဲ့ ေႏြဦးေပါက္ရာသီအစရဲ့ ျပင္းရွရွအနံ႔တစ္ခ်ိဳ႕ကို ခံစားေနရပါၿပီ။ ေျမာက္ပိုင္းက တိမ္တိုက္ေတြရဲ့ ဖံုးလႊမ္းမႈကို ခံရၿပီးေနာက္မွာေတာ့ ၿမိဳ႔ေလးမွာ ျပန္လည္ေတာက္ပလို႔ သြားလာလႈပ္ရွားေနၾကတဲ့ လမ္းသြားလမ္းလာေတြရဲ့ အသံနဲ႔ ျပန္လည္စိုျပည္လာခဲ့ပါၿပီ။ အထူးသျဖင့္ကေတာ့ ဘတ္စ္ကားေတြေပၚမွာေပါ့။
သူ႔ဆီကို ဖုန္းလာေတာ့ သူက ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာေရခ်ိဳးေနတဲ့အခ်ိန္ေလ။ ေရခ်ိဳးခန္းတံခါး၀ကေန သူ႔မိန္းမျပန္ေျဖေနသံကို ၾကားေနရတယ္။

- ျပန္လာပါျပီ၊ ခုေတာ့ေရခ်ိဳးေနတယ္ေလ၊ ေနာက္မွဖုန္းျပန္ဆက္လိုက္ပါလား။

ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ဖုန္းထပ္လာေတာ့ သူအိပ္ဖို႔ေတာင္လုပ္ေနပါၿပီ။

- ဟဲလို - သူအသံျပဳလိုက္တယ္။

- ရူးဂ်စ္က္ေရ၊ မဂၤလာပါ၊ ရွင္ျပန္လာၿပီေနာ္ - ဖုန္းထဲကေန ဘယ္သူမွန္းမသိ၊ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့အသံကို ၾကားလိုက္ရတယ္။

- မဂၤလာပါခင္ဗ်ာ - သူက သတိတႀကီးနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္ - ဘယ္သူလဲဗ်။

- အို႔ ရွင္တစ္ကယ္ မသိဘူးလား၊ ေတာ္ေတာ္ဟုတ္တဲ့ ရူးဂ်စ္က္ပဲ၊ ကြ်န္မပါ အီအိုေလ။

- အီအို - အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ သူမကို သူမွတ္မိလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အလိုေလ်ာက္ၿပံဳးလာရင္းက - မဂၤလာပါ အီအို မင္းကို ၾကည့္ရတာ၊ ငါ့အတြက္ ပိုသင့္ေတာ္မယ့္နာမည္တစ္ခုေတြ႔သြားျပီေပါ့ေလ။

- ဒါေပါ့၊ ရွင္ႀကိဳက္တယ္မို႔လား။

- မင္းလို အရြယ္တုန္းကေတာ့ ငါ့ကိုဒီလိုပဲ ေခၚခဲ့ၾကတာပဲေလ။

- ဒါဆိုလဲ ထားလိုက္ပါေတာ့ေလ ကြ်န္မကေတာ့…

- အဲလိုလဲ မဟုတ္ဘူးေလ၊ ေဟ့ မင္းဘယ္လိုျဖစ္။

သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အတန္ၾကာ တိတ္ဆိတ္ေနၾကတယ္။ အေတာ္ေလးၾကာမွ သူစိတ္မရွည္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေမးလိုက္တယ္။

- ေဟး အီအို မင္းဘာျဖစ္ေနတာလဲေျပာဦးေလ။

- ရူးဂ်စ္က္ ေစာေစာက တစ္ေယာက္က ရွင့္မိန္းမလား။

- ဟုတ္တယ္ေလ။

- ရွင္အိမ္ေထာင္နဲ႔ဆိုတာ ကြ်န္မကို ဘာလို႔ မေျပာခဲ့တာလဲ။

- ငါ့ကို ခြင့္လႊတ္ပါကြာ - ရႊတ္ေနာက္ေနာက္နဲ႔ သူကျပန္ေျဖလိုက္တယ္ - အဲဒီကိစၥက အရမ္းအေရးၾကီးတယ္ဆိုတာ ငါမသိခဲ့ဘူးေလ။

- တစ္ကယ့္ကို အေရးႀကီးတာေပါ့ရွင့္။ ဒါနဲ႔ ရွင္သူ႔ကို ခ်စ္လား။

- ခ်စ္တာေပါ့ကြာ - သူက ျပန္ေျဖလိုက္တယ္ - အီအို၊ ငါေျပာမယ္ေနာ္ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ေနာက္ကို မင္းငါ့ဆီ ဖုန္းမဆက္နဲ့ေတာ့ေနာ္။

- ေၾကာက္သြားၿပီေပါ့ေလ - သူမက သီခ်င္းညည္းသလိုလိုနဲ႔ ျပန္ေျပာတယ္ - ရူးဂ်စ္က္ ရွင္ဘာမွ စဥ္းစားမေနပါနဲ႔၊ ရွင္ေနခ်င္တယ္ဆိုရင္လဲ ရွင့္အမ်ိဳးသမီးနဲ႔ေနပါ ကြ်န္မမတားပါဘူး။ ဖုန္းမဆက္နဲ႔လို႔ေတာ့ မေျပာပါနဲ႔။ ကြ်န္မလဲ ကိစၥတစ္ခုခုနဲ႔ ဖုန္းဆက္ဖို႔လိုအပ္လာရင္ ဆက္ရမွာပဲေလ။

- ဘယ္လိုကိစၥမ်ိဳးေတြလဲကြ - သူက ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ဆက္ေမးတယ္။

- ဘယ္လိုကိစၥမ်ိဳးရမွာလဲ၊ ဥပမာ ကြ်န္မအိမ္စာေတြမွာ သခ်ၤာပုစၧာတစ္ပုဒ္ပုဒ္ တြက္လို႔မရရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ႔ - သူမ အေၾကာင္းျပခ်က္တစ္ခုရွာရသြားတယ္ - အဲဒီအခါမ်ိဳးမွာေတာ့ ဖုန္းဆက္ႏိုင္တယ္ေလ၊ ဟုတ္တယ္မို႔လား။

- ဒါေတာ့မသိဘူးေလ။

- သိပ္ရတာေပါ့။ မိန္းမကို ေၾကာက္မေနစမ္းပါနဲ႔ရွင္၊ ရူးဂ်စ္က္ရာ တစ္ကယ္ဆိုရင္ ကြ်န္မတို႔ကႏွစ္ေယာက္၊ သူကတစ္ေယာက္တည္းေလ။

- ဘယ္လို ဘယ္သူက တစ္ေယာက္တည္းလဲ - သူကနားမလည္စြာနဲ႔ျပန္ေမးတယ္။

- ဘယ္သူရိွဦးမွာလဲ ရွင့္မိန္းမေပါ့။

- ေနာက္မွေတြ႔ၾကမယ္ေနာ္ အီအို။

- ရွင္ပင္ပန္းေနျပီလား။

- အင္း။

- ေကာင္းၿပီေလ၊ ကြ်န္မကိုႏႈတ္ဆက္ျပီးမွအိပ္ေနာ္။

- အင္းပါ၊ ႏႈတ္ဆက္ပါ့မယ္။

- ရွင့္အမ်ိဳးသမီးနဲ႔ ထပ္ၿပီးစကားေျပာမေနနဲ႔ဦးေနာ္။

- ေကာင္းပါၿပီဗ်ာ - သူကရယ္ေနရင္း - မေျပာပါဘူး။

သူကဆက္ၿပံဳးေနရင္းက မိန္းမရိွရာ ဆီလွည့္လာခဲ့တယ္။

- အီအိုတဲ့ - သူက မိန္းမကိုေျပာျပတယ္ - ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို အဲလိုေခၚတာရယ္စရာပဲေနာ္၊ ဟုတ္တယ္ဟုတ္။

**********
မိုးေတာင္မလင္းေသးဘူး၊ တယ္လီဖုန္းသံက ျမည္လာတယ္။ ဘယ္အခန္းကမွ မီးမလင္းေသးဘူး၊ တစ္ၿမိဳ႕လံုးအိပ္ေမာက်ေနၾကတယ္။ တယ္လီဖုန္းသံက အဆက္မျပတ္ကိုျမည္ေနတယ္။ ဖုန္းနားကို ကပ္သြားရင္း ရူေဒါ့ဖ္တစ္ေယာက္ နာရီကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္၊ ၆နာရီခြဲ။

- နားေထာင္ေနပါတယ္ - စိတ္မရွည္တဲ့ေလသံနဲ႔သူကထူးလိုက္တယ္။

- ရူးဂ်စ္က္၊ ရူးဂ်စ္က္။

သူေတာ္ေတာ္ေလးကို စိတ္ပ်က္သြားတယ္။

- အီအို မင္းကြာေတာ္ေတာ္႐ႈပ္တာပဲ။

- ရူးဂ်စ္က္ - သူမက သူ႔ကိုႏွစ္သိမ့္တဲ့အသံနဲ႔ - ရွင္နားေထာင္ပါဦး စိတ္ဆိုးဖို႔ျပင္မေနနဲ႔ဦး၊ ဘာေတြျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ရွင္မသိေသးပါဘူး။

- ဘာေတြျဖစ္ခဲ့လို႔လဲ - တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္နဲ႔သူေမးလိုက္တယ္။

- ရူးဂ်စ္က္၊ ဒီေန႔ကစျပီး ရွင္ရူးဂ်စ္က္မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ရွင္ရူေဒါ့ဖီအို ျဖစ္သြားျပီ - သူမကေလးေလးနက္နက္ေလသံနဲ႔သူ႔ကိုရွင္းျပတယ္။

- ရူေဒါ့ဖ္-အီအို သိပ္ေကာင္းတဲ့နာမည္ပဲေနာ္ ဟုတ္တယ္မို႔လား။ အဲဒီနာမည္ကို ေစာေစာကပဲ ကြ်န္မ စဥ္းစားမိသြားတာေလ၊ ရူေဒါ့ဖ္နဲ႔ အီအိုကို ေပါင္းလိုက္တာေလ။ ရူေဒါ့ဖီအို အီတလီလူမ်ိဳးေတြရဲ့ နာမည္လိုေလ။ ကဲ ရွင္ျပန္ေျပာၾကည့္စမ္းပါဦး။

- ရူေဒါ့ဖီအို - သူ႔အသံထဲမွာ စိတ္မရွည္မႈနဲ႔ စိတ္ပ်က္မႈ ေတြေရာယွက္ေနတယ္။

- ဟုတ္သြားျပီ၊ ခုခ်ိန္ကစျပီး ကြ်န္မတို႔မွာ နာမည္တစ္ခုပဲ ရိွေတာ့တယ္။ ကြ်န္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ခြဲျခားလို႔မရေတာ့ဘူး၊ ယိုမီယိုနဲ့ဂ်ဴးလိယက္တို႔လိုေလ။ ရွင္လဲ ရူေဒါ့ဖီအို၊ ကြ်န္မလဲ ရူေဒါ့ဖီအိုေပါ့။

-ေဟး ဒီမွာ - သူက စိတ္ကိုထိန္းရင္းေျပာတယ္ - မင္းကြာ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ေလာက္မ်ား ငါ့အတြက္ ပိုသင့္ေတာ္မယ့္နာမည္ ရွာမေပးႏိုင္ေတာ့ဘူးလား။

- ရွင္ကလဲ ကြ်န္မဘယ္လိုမွ မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာကို ရွင္နားမလည္ပါဘူး။ ေကာင္းျပီေလ၊ ရွင္အိပ္ယာထဖို႔အခ်ိန္တန္ၿပီ။ ရူေဒါ့ဖီအို ေသခ်ာမွတ္ေနာ္ ၈ နာရီခြဲမွာ ရွင့္ကိုကြ်န္မ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္က ေစာင့္ေနမယ္။

- ငါ ဒီေန႔ဘတ္စ္ကားနဲ႔ သြားစရာမလိုေတာ့ဘူး။

- ဘာလို႔လဲ။

- ငါ ဒီေန႔အလုပ္နားတယ္ေလ။

- အမ္၊ ဘာလို႔လဲ။

- ပံုမွန္မဟုတ္တဲ့ အလုပ္နားရက္ေလ၊ ဒါေၾကာင့္ ငါ အလုပ္မသြားေတာ့ဘူး။

- ေအာ္ ဒါဆိုရင္ ကြ်န္မကေရာ။

- ဒါေတာ့ မသိဘူးေလ၊ ေက်ာင္းသြားေပါ့ ဒါပဲေလ။

- ရွင့္မိန္းမကေရာ အလုပ္မနားဘူးလား။

- မနားပါဘူး။

- ေအာ္ ဒါဆိုရင္လဲ မဆိုးပါဘူး။ ရွင္တစ္ခုပဲ မေမ့နဲ႔၊ ခုခ်ိန္ကစျပီး ကြ်န္မတို႔နာမည္က ရူေဒါ့ဖီအိုေနာ္။

- ေအးပါကြာ။

သူက ဖုန္းခြက္ကို ေနရာျပန္ထားလိုက္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ရင္း လၻက္ရည္ေဖ်ာ္ဖို႔ ထြက္လာခဲ့တယ္။ ခုခ်ိန္က်မွေတာ့ ျပန္ေကြးေနလို႔လဲ သူအိပ္ေပ်ာ္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အိမ္ေတြရဲ့ ျပဴတင္းတစ္ခ်ုိဳ႕ေတြေတာင္မီးေတြလင္းေနျပီပဲ။

**********
ေန႔လည္ခင္းမွာေတာ့ အိမ္တံခါးေခါက္သံၾကားရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူက ၾကမ္းတိုက္ေနတယ္။ ၾကမ္းတိုက္လက္စ အ၀တ္စေတြ ကပိုကရိုနဲ႔ တံခါးကိုဖြင့္လိုက္ေတာ့ သူမကိုေတြ႔လိုက္ရတယ္။

- မဂၤလာပါ ရူေဒါ့ဖီအို။

- မင္း - သူေတာ္ေတာ္အံ့ၾသသြားတယ္။ - ဘာျဖစ္လာတာလဲ။

- ကြ်န္မလဲအလုပ္နားတယ္ေလ။

သူမမ်က္ႏွာက ၾကည္ရႊင္ျပီး အပူအပင္ ကင္းေနတယ္။ မ်က္ႏွာႏုႏုေလးေပၚမွာ အစက္အေပါက္တစ္ခုမွမရိွဘဲ ရွင္းသန္႔ေနတယ္။

- ေအာ္ဒီလိုလား - ေယာက်ၤားႀကီးတစ္ေယာက္ပံုဆန္နဲ႔ သူ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ - သေဘာကေတာ့ ေက်ာင္းေျပးလာတယ္ေပါ့ေလ၊ ေရာက္လာမွေတာ့ ၀င္ပါဗ်ာ၊ ငါၿပီးေအာင္ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္လိုက္ဦးမယ္။

သူမက အေပၚအက်ႌကို မခြ်တ္ေသးဘဲ ျပဴတင္းေပါက္အနားမွာရိွတဲ့ ကုလားထိုင္တစ္လံုးေပၚထိုင္ရင္း သူ ဘယ္လိုၾကမ္းတိုက္ေနတယ္ဆိုတာကို ေသခ်ာၾကည့္ေနတယ္။

- ရူေဒါ့ဖီအို ကြ်န္မအထင္ေတာ့ ရွင့္ဘ၀ကို ရွင္မေပ်ာ္ဘူးထင္တယ္ေနာ္။

သူက ရုတ္တရက္ေၾကာင္သြားရင္း - မင္းဘာကို ၾကည့္ျပီးေျပာတာလဲ။

- ဒါကေတာ့ သိပ္လြယ္ပါတယ္ေလ၊ ဥပမာ ရွင္က စိတ္မပါလက္မပါနဲ႔ ၾကမ္းတိုက္ေနတာေလ။ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့သူဆိုရင္ အဲလိုဘယ္တိုက္ပါ့မလဲ။

- အေတြးေခါင္မေနစမ္းပါနဲ႔ကြာ - သူက ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ ျပန္ေျပာတယ္။

- ရွင္ ေပ်ာ္ေနတယ္လို႔ ေျပာႏိုင္လို႔လား။

- ဘာမွ မေျပာခ်င္ပါဘူးကြာ။

- အဲဒါပဲၾကည့္ေလ။

- မင္း အေႏြးထည္ခြ်တ္ေလ။

- ကြ်န္မ ရွင့္ကို ေၾကာက္တယ္ - ျပဴတင္းေပါက္ဖက္ကိုငဲ့ၾကည့္ရင္းနဲ႔ သူမကေျပာတယ္။

- ဘာရယ္။

- ေအာ္ ရွင္က ေယာက်ၤားေလ။

- ကဲ အဲဒါပဲၾကည့္ - သူက တစ္ခ်က္ရယ္လိုက္တယ္။ - ဒါဆို မင္းဘာလို႔ ဒီကို လာရဲေသးလဲ။

- ေအာ္ ဒါကေတာ့ ကြ်န္မတို႔ႏွစ္ေယာက္က ရူေဒါ့ဖီအိုေလ။

- ဟုတ္ပါၿပီ - သူက ျပန္ေျပာတယ္ - ငါ အဲဒါကို ေမ့သြားတယ္။ အဲဒါက ငါ့အေပၚမွာလဲတာ၀န္ရိွတာပဲေနာ္။

- သိတ္ဟုတ္တာေပါ့ရွင္။

သူမက ခဏတိတ္သြားျပီး သူ မီးဖိုေခ်ာင္အလုပ္ျပီးတဲ့အထိ အသာေလး ျငိမ္ေနတယ္။ သူ ထြက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့၊ အေႏြးထည္ကို ကုလားထိုင္ေနာက္ေက်ာမွာ ခ်ိတ္ထားျပီး၊ မ်က္ႏွာကေတာ့ ေတြေငးေငးေလးနဲ႔ ၿငိဴးေနတယ္။

- ရူေဒါ့ဖီအို ကြ်န္မ ဒီေန႔ ငိုရေသးတယ္၊ သိလား။

- ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ အီအို။

- အီအိုမဟုတ္ဘူးေလရွင္၊ ရူေဒါ့ဖီအို။

- ဘာျဖစ္လို႔လဲ ရူေဒါ့ဖီအို။

- ကြ်န္မအစ္မႀကီးေၾကာင့္ေပါ့။ ကြ်န္မ ေက်ာင္းေျပးဖို႔လုပ္ေတာ့ အစ္မ ကကြ်န္မကို ဆူတယ္ေလ။

- ငါ့အထင္ေတာ့ သူမွန္တယ္ ထင္တာပဲ။

- မဟုတ္ဘူးေလ ရူေဒါ့ဖီအို၊ အစ္မက မမွန္ဘူးေလ - သူမက ထိုင္ခံုမွထရင္း ျပဴတင္းေပါက္နားဆီကို ေလ်ာက္လာတယ္။ - တစ္ခါတစ္ေလ ေက်ာင္းပ်က္တာပဲဟာ၊ ခု ကြ်န္မ ရွင္နဲ႔စကားေျပာေနရတာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းလဲ။

သူမက တိတ္ဆိတ္သြားျပန္တယ္။ သူက သူမကို ေသခ်ာၾကည့္ေနတယ္။ ေကာင္မေလးရဲ့ ေပၚလြင္လာစ မိန္းမအလွေတြကို သူက သတိထားမိတယ္။ မၾကာခင္တစ္ႏွစ္ေလာက္ဆိုရင္ သူမမ်က္ႏွာေလး ပိုရွည္လာျပီး ပိုလွလာလိမ့္မယ္။ သူမမွာ အေဖာ္ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရလာမွာကို ေတြးရင္းက သူ၀မ္းနည္းလာတယ္။ သူက ေကာင္မေလးအနားကို တိုးသြားရင္း ပုခံုးကို အသာပုတ္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ အသာျပံဳးရင္း

- အားလံုးအဆင္ေျပမွာပါကြာ။

- တစ္ကယ္ေျပာတာေနာ္ ရူေဒါ့ဖီအို။

- တစ္ကယ္ေပါ့ကြာ။

- ကြ်န္မ ရွင့္ကိုယံုပါတယ္ - သူမက ေလးေလးနက္နက္ပံုေလးနဲ႔ ေျပာတယ္။

သူက မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ၀င္သြားရင္း၊ လဘက္ရည္တည္ဖို႔ျပင္တယ္။

- ရူေဒါ့ဖီအို

သူမက စာအုပ္စင္နားမွာစာအုပ္တစ္ခ်ိဳ႕ကိုလွန္ေလွာရင္း ေမးတယ္။

- ရူေဒါ့ဖီအို ကြ်န္မတို႔မွာ အလွဆံုးနာမည္ေလးရိွတယ္ေနာ္။ ဒီမွာလဲ ၾကည့္ပါဦး၊ စာေရးဆရာေတြမွာေတာင္ ကြ်န္မတို႔ေလာက္လွတဲ့နာမည္ မရိွၾကဘူးေနာ္။ - သူမက အေတာ္ၾကာတိတ္ဆိတ္သြားၿပီးမွ - ဒီစာေရးဆရာနာမည္ကေတာ့ မဆိုးပါဘူး၊ ဘာတဲ့ အက္ဇူပယ္ရီတဲ့။ လွတယ္ေနာ္ ဟုတ္လား။

- အင္း - သူကျပန္ေျဖတယ္ - မင္းသူ႔ကိုမသိဘူးလား။

- မသိပါဘူး။

- ယူသြားၿပီး ဖတ္ၾကည့္ေလ။ ေက်ာင္းမေျပးပဲေတာ့ ဖတ္ရမွာေနာ္ သေဘာတူလား။

- အိုေကေလ သေဘာတူပါတယ္။

သူမက ျပန္ဖို႔အေႏြးထည္ျပန္၀တ္တယ္။

သူမျပန္သြားေတာ့ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ဘာရယ္မသိ ၀မ္းနည္းက်န္ခဲ့တယ္။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ဘာမွန္းမသိတဲ့ အမည္မေဖာ္တတ္တဲ့ ေ၀ဒနာတစ္ခု ခံစားေနရတယ္။ သူလဲအ၀တ္လဲရင္း လမ္းမဘက္ကို ထြက္လာခဲ့တယ္။
ေႏြဦးေပါက္ရာသီက သတိေတာင္မေပးဘဲ ၀င္ေရာက္လာၿပီးေနျပီေလ။ လူေတြက ဒီရက္ပိုင္းအတြင္းမွာ ပိုျပီးေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကသလိုပဲ။ အဲဒီရက္ေတြဆိုတာလဲ သူတို႔အတြက္ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ့အခ်ိန္ကေန ရရိွလာတဲ့အခ်ိန္ကို ကူးေျပာင္းတဲ့ကာလေလးပါပဲ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ေႏြဦးေပါက္ရာသီရဲ့ အိပ္မက္ေတြဟာ အေတြ႔အႀကံဳရင့္က်က္ေနျပီျဖစ္တဲ့ ေဗဒင္ဆရာရဲ့ ေဟာကိန္းနဲ႔အတူ သူတို႔အတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈနဲ႔ ခ်စ္ျခင္းတရားကို သယ္ေဆာင္လာခဲ့ျပီေလ။

*********************

သူက သူမဆီခ်က္ခ်င္းဖုန္းဆက္ဖို႔ ျပင္လိုက္တယ္။ မိန္းမ ျပန္မလာခင္ဆက္မွ အဆင္ေျပမွာေလ။

- ရူေဒါ့ဖီအို - ေကာင္မေလးက ေပ်ာ္သြားတယ္ဆိုတာ သူမအသံကေန သိသာေနတယ္။ - ရွင္အရမ္းကို ေတာ္တာပဲေနာ္၊ ရူေဒါ့ဖီအို ကြ်န္မငိုရျပန္ျပီသိလား။

- ခဏခဏငိုရတာ မေကာင္းဘူးေလကြာ။

- အဲဒါေတြအားလံုးဟာ “မင္းသားငယ္ေလး” ဆိုတဲ့၀တၳဳေၾကာင့္ေပါ့။ ကြ်န္မျဖင့္ သူကိုသိပ္သနားတာပဲ။ သူကကြ်န္မတို႔ကမၻာမွာ တစ္ကယ္ရိွခဲ့တာလားဟင္။

- ငါ့အထင္ေတာ့ တစ္ကယ္ထင္တာပဲ။

- ကြ်န္္မလဲ အဲလိုထင္တယ္။ ကြ်န္မတုိ႔ ေသခ်ာေတာ့ မသိဘူးေပါ့ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ အက္ဇူပယ္ရီသာမဟုတ္ရင္ အဲဒီအေၾကာင္းေတြကို ဘယ္လိုမွ သိခဲ့ၾကမွာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ သူ႔မွာကြ်န္မတို႔လို နာမည္လွလွေလးရိွေနတာ ဆိုးတယ္လို႔မဆိုသာပါဘူး။

- ဟုတ္တာေပါ့။

- ကြ်န္မထပၿပီးစဥ္းစားမိတာကေလ၊ သူက မင္းသားေလးအျဖစ္နဲ႔ က်န္ေနခဲ့တာ ေကာင္းပါတယ္ေလ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ တစ္ကယ္လို႔ သူသာ သာမာန္လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ထူးဆန္းေနမွာေနာ္။ ကြ်န္မတို႔မွာ သာမာန္လူဆိုတာက ေပါပါဘိ။

- အင္း ဒါေတာ့မသိဘူး။

- ကြ်န္မကေတာ့ ေသခ်ာေပါက္သိတယ္။

- ဒါနဲ႔ “လူတို႔ရဲ့ကမၻာဆီသို႔” ဆိုတာေရာ မင္းဖတ္ၿပီးၿပီလား။

- ကြ်န္မ အကုန္ဖတ္ျပီးသြားၿပီ ရူေဒါ့ဖီအို။ ကြ်န္မအထင္ေတာ့ေလ အက္ဇူပယ္ရီက ေတာ္ေတာ္ပညာရိွတဲ့ စာေရးဆရာပဲေနာ္။ ၿပီးေတာ့ သေဘာလဲေကာင္းေလာက္တယ္။ ရွင္မွတ္မိလား ေပါင္ထားတဲ့သေဘၤာႀကီးကို ျပန္ေရြးတဲ့ပိုက္ဆံေတြ သူ႔ကိုေပးေတာ့ သူက ကေလးေတြ ဖိနပ္အတြက္သံုးရင္း ေနာက္ဆံုးတစ္ျပားမွမက်န္ဘဲ က်န္ခဲ့တာေလ။

- အင္း - သူကျပန္ေျဖတယ္ - မင္းေရာ ဘြန္နာဖူးစ္ကို မွတ္မိလား၊ အာရပ္ေတြကို ဓါးျပတိုက္ၿပီးဖ်က္ဆီးတဲ့ တစ္ေယာက္ေလ၊ အာရပ္ေတြက သူ႔ကိုမုန္းေပမယ့္ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ သူ႔ကိုခ်စ္ေနၾကတာေလ။

- ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူ မရိွရင္ သူတို႔အတြက္ ကႏၱာရႀကီးက မထင္မရွားျဖစ္သြားမွာေလ။ သူက အဲဒီကႏၱာရႀကီးကို အႏၱရာယ္မ်ားေအာင္ ကဗ်ာဆန္ေအာင္လုပ္ခဲ့တာေလ။

- မင္းက သိပ္ေတာ္တာပဲ၊ အားလံုးကို မွတ္မိေနတယ္ေနာ္ - သူက ခ်ီးက်ဴးလိုက္တယ္။

- ရူေဒါ့ဖီအို - ေခၚၿပီးမွ သူမက တိတ္ဆိတ္သြားတယ္။

- ငါနားေထာင္ေနတယ္ေလ - သူက သူမကို သတိေပးလိုက္တယ္။

ဒါေပမယ့္ သူမက ဆက္လက္တိတ္ဆိတ္ေနတယ္။

- ရူေဒါ့ဖီအို - ဘာေၾကာင့္ရယ္မသိ သူက တုန္ခါေနတဲ့အသံနဲ႔ - ငါ့ဆီကို ခုလာခဲ့ေလ၊ ငါခုတစ္ေယာက္တည္း။

*********************

ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ပံုစံေလးနဲ႔ သူမက ထိုင္ခံုရိွရာဆီ မ၀ံ့မရဲလွမ္းလာျပီးထိုင္လိုက္တယ္။

- ေဟး မင္းဘာျဖစ္လို႔ဒီေလာက္ၿငိမ္ေနတာလဲ။

- ဟိုတစ္ေယာက္မရိွဘူးဆိုတာတစ္ကယ္လားဟင္။

- ဘယ္သူလဲ ငါ့မိန္းမလား။

- အင္း ဟုတ္တယ္။

- မရိွဘူးေလ။

- ရွင့္မိန္းမက “မီးမရာ (အလကားမိန္းမ)”ပါရွင္။

- မင္းအဲဒီစကားလံုးကို ဘယ္ကဘယ္လိုရလာတာလဲ။

- သိပ္ျပီးၾကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္တဲ့ ရုရွားဘာသာစကားထဲကေပါ့။ အဲဒီထဲမွာ သူနဲ႔သင့္ေတာ္တဲ့ တစ္ျခားစကားလံုးမရိွေတာ့ဘူး။

- အီအို၊ အဲလိုမေျပာရဘူးေလ။

- အီအိုမဟုတ္ပါဘူး၊ ရူေဒါ့ဖီအိုပါဆို။

- ေအာ္အင္း။

- ရူေဒါ့ဖီအို ကြ်န္မကသူ႔ထက္သာတယ္ဟုတ္။ တစ္ကယ္ဆိုရင္ ကြ်န္မက လွလာသင့္သေလာက္မလွေသးလို႔ေနာ္၊ ကြ်န္မေရွ့မွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကတစ္ပံုၾကီးက်န္ေသးတယ္။

သူကတစ္ခ်က္ျပံဳးလိုက္ရင္း အသာေခါင္းၿငိမ့္ျပတယ္။

- ဒီမွာၾကည့္ေလ။ ကြ်န္မအထင္ေတာ့ ရွင္သူနဲ႔လမ္းခြဲသင့္ျပီ။

- ေပါက္တတ္ကရေတြေလွ်ာက္ေျပာမေနစမ္းပါနဲ႔ကြာ - သူက သူမစကားကိုၾကား၀င္ျဖတ္ေျပာလိုက္တယ္ - ငါမင္းကိုအမ်ားၾကီးကိုခြင့္ျပဳထားတာေလ။

- အခ်စ္ေၾကာင့္ေပါ့ေနာ္၊ ဟုတ္တယ္မို႔လားဟင္။

- မဟုတ္ဘူး၊ ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈေၾကာင့္ပါ။

ေကာင္မေလးက ခ်က္ျခင္းမ်က္ႏွာမသာမယာျဖစ္သြားျပီး ႏႈတ္ဆိတ္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ သိပ္မၾကာလိုက္ပါဘူး၊ မတ္တပ္ထရပ္ရင္း မ်က္လံုးအစံုကိုအသာပိတ္လို႔ စကားဆက္ေျပာတယ္။

- ရူေဒါ့ဖီအို ကြ်န္မေတာ့ ပံုမွန္မဟုတ္ဘူးထင္တယ္ေနာ္။ ကြ်န္မကိုခြင့္လႊတ္ပါ၊ ကြ်န္မရည္ရြယ္မထားခဲ့ပါဘူး။

- ငိုေတာ့မငိုလိုက္ပါနဲ႔ကြာ - သူကႏွစ္သိမ့္လိုက္တယ္။

- မငိုေတာ့ပါဘူး။

သူမက ျပဴတင္းေပါက္ရိွရာဆီထထြက္သြားတယ္။

- ရူေဒါ့ဖီအို - တည္ျငိမ္ေနတဲ့အသံနဲ႔ဆက္ေျပာတယ္ - ကြ်န္မတို႔ဒီလိုသေဘာတူၾကမယ္၊ ဒီေန႔ ကြ်န္မရွင့္ကို ဘာမွမေျပာခဲ့ဘူးလို႔ေလ၊ ဟုတ္ျပီေနာ္။

- ဟုတ္ပါျပီကြာ။

အဲလိုေျပာျပီးတဲ့ေနာက္ သူမခ်က္ခ်င္းျပန္သြားေတာ့တယ္။
၅မိနစ္ေလာက္အၾကာမွာေတာ့ တယ္လီဖုန္းသံျမည္လာတယ္။

- ေနာက္မွေတြ႔ၾကမယ္ေနာ္ ရူေဒါ့ဖီအို။

- ေတြ႔ၾကတာေပါ့ကြာ။

သူက ေကာင္မေလးဘာဆက္ေျပာဦးမလဲလို႔ ဆက္ေစာင့္ေနေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူမကအဲဒါပဲေျပာျပီး ဖုန္းခ်လိုက္တယ္။

*******************************

ေကာင္မေလးက သူ႔ဆီေနာက္ထပ္ဖုန္းမဆက္ေတာ့ပါဘူး၊ ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္လဲ သူနဲ႔မဆံုျဖစ္ၾကဘူး။သူလဲ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ခရီးထြက္ေနရတာနဲ႔ ေမလေလာက္မွျပန္လာျဖစ္တာလဲပါတာေပါ့။ ေႏြေနမင္းက သူ႔ရဲ႕ေႏြးေထြးေတာက္ပတဲ့ အလင္းတန္းေတြနဲ႔အတူ ေႏြဦးေပါက္ရာသီကို အၿပီးတိုင္ေမာင္းထုတ္ေနၿပီေလ။
တစ္ေန႔မွာေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္မေမွ်ာ္လင့္ပဲျပန္ေတြ႕ျဖစ္ၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ဘူမိနက္သန္ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာပဲေပါ့။ သူက ေကာင္မေလးကိုျမင္ေတာ့ စိတ္မရွည္ႏိုင္စြာပဲ သူမထြက္သြားမွာကိုလန္႕ေနမိတယ္။ တစ္ကယ္လဲ ေကာင္မေလးက ေနာက္တစ္မွတ္တိုင္မွာဆင္းေတာ့မယ့္ပံုပဲ။ သူက ေကာင္မေလးဆင္းမယ့္ေနာက္ကို လိုက္မဆင္းေတာ့ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေကာင္မေလးက မဆင္းပဲ ကားေပၚမွာဆက္ပါလာတယ္။ သူအရမ္းေပ်ာ္သြားတယ္ဆိုတာ သူ႕ကိုယ္သူသတိထားမိလိုက္တယ္။ အဲဒီေပ်ာ္ရႊင္မွုဆိုတာလဲ ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈကလာတဲ့ေပ်ာ္ရႊင္မႈထက္ပိုတယ္ဆိုတာ သူသိတယ္။

- ေဟး အီအို - ေကာင္မေလးပုခံုးကို အသာပုတ္ရင္းနဲ႔ သူႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။

ေကာင္မေလးက ရုတ္တရက္လန္႔သြားၿပီးလွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ သူ႔ကိုျမင္ေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္သြားတဲ့ပံုေလးနဲ႔ ေခါင္းၿငိမ့္ျပတယ္။

- အီအိုမဟုတ္ဘူးေလ၊ ရူေဒါ့ဖီအိုေလ - အရင္ကလိုပါပဲ၊ သူမက သူ႔အမွားကိုျပင္ေပးလိုက္တယ္။

- ကြ်န္မတို႔ႏွစ္ေယာက္က ခုခ်ိန္ထိသူငယ္ခ်င္းေတြေနာ္၊ ဟုတ္တယ္မို႔လား။

- ဒါေပါ့ ရူေဒါ့ဖီအို။

- ရွင္ျပန္လာျပီလား။

- အင္းဟုတ္တယ္။

ဘတ္စ္ကားေပၚမွာက လူအအမ်ားၾကီး၊ ျပီးေတာ့ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ကိုတစ္ခ်ိန္လံုးတြန္းတိုက္ေနၾကတယ္။ ေကာင္မေလးရဲ့ ေခါင္းေလးက သူ႔ေမးေစ့ေအာက္မွာေရာက္လို႔ ႏွစ္ေယာက္သားပူးပူးကပ္ကပ္ရပ္ေနရတယ္။ ေကာင္မေလးက မ်က္ႏွာကိုေမာ့လိုက္ၿပီး သူကခါးကိုေကြးညြတ္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ဦးရဲ႕ မ်က္၀န္းႏွစ္စံုက အေတာ္ကိုနီးကပ္သြားခဲ့ပါျပီ။

- ရူးေဒါ့ဖီအို ရွင္နားေထာင္မယ္ဆိုရင္ ကြ်န္မတစ္ခုေျပာျပမယ္။ - ေကာင္မေလးက သူ႔ကို ေမးလိုက္တယ္။

- နားေထာင္ခ်င္တာေပါ့။

ေကာင္မေလးက ေခါင္းကိုထပ္ေမာ့လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့သူ႔မ်က္ႏွာနားအသာကပ္ရင္း သူ႔မ်က္လံုးေတြကိုမခြာတမ္းၾကည့္ၿပီးေျပာလိုက္တယ္။

- ရွင့္ကိုကြ်န္မတစ္ခ်ိန္လံုးလြမ္းေနခဲ့ရတယ္သိလား ရူေဒါ့ဖီအို။

- ေတာ္ေတာ္မိုက္မဲတဲ့ကေလးပါပဲကြာ - သူကျပန္ေျပာလိုက္တယ္။

- ကြ်န္မသိပါတယ္ - သူမက အသက္တစ္ခ်က္ရွဴရင္းဆက္ေျပာတယ္ - ဘယ္ေကာင္ေလးေတြကိုမွ ကြ်န္မမလြမ္းခဲ့ဖူးဘူး၊ သူတို႔က ကြ်န္မအတြက္ လိုလဲမလိုအပ္ဘူးေလ။

ဘတ္စ္ကားရပ္ေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အတူတူဆင္းခဲ့ၾကတယ္။

ႏွစ္ေယာက္သား ျမစ္ရိွရာဘက္ဆီ လမ္းအတိုင္းမေလွ်ာက္ဘဲ ခ်ံဳႏြယ္ေတြၾကားကေက်ာ္ရင္းလႊားရင္းနဲ႔ သူက ေကာင္မေလးလက္ကိုကိုင္ရင္း ေဖးမရင္းနဲ႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကတယ္။
ေကာင္မေလးက တစ္ခ်ိန္လံုးတိတ္ဆိတ္ေနတယ္။ သူမပံုစံကအရင္ကနဲ႔မတူဘူး။ သူလဲသူမလိုပဲ စိတ္လႈပ္ရွားမႈေတြနဲ႔ ႏႈတ္ဆိတ္ေနတယ္။
တစ္ေယာက္လက္ကိုတစ္ေယာက္ဆက္ဆုတ္ကိုင္ထားရင္း ျမစ္ဟိုဖက္ကမ္းကိုၾကည့္လိုက္ ျမစ္ရိုးတစ္ေလွ်ာက္ကိုၾကည့္လိုက္နဲ႔ ေငးမႈိင္ေနၾကတယ္။

- ရူေဒါ့ဖီအို - ေကာင္မေလးက တိတ္ဆိတ္မႈကိုဆက္သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ပဲ စကားစေျပာလာတယ္၊ - ကြ်န္မကို ခုခ်ိန္ထိ ဘယ္သူမွ မနမ္းဖူးေသးဘူး။

သူက ကိုယ္ကိုအသာညြတ္ရင္း ေကာင္မေလးရဲ့ပါးျပင္ကိုနမ္းလိုက္တယ္။

- ႏႈတ္ခမ္းကိုနမ္းေလ - ေကာင္မေလးက သူ႔ကိုထပ္ျပီးေတာင္းဆိုလိုက္တယ္။

- ႏႈတ္ခမ္းကိုနမ္းတယ္ဆိုတာ အရမ္းနီးကပ္တဲ့သူေတြအတြက္ပဲေလ။

- ဒါဆို ကြ်န္မကေရာဟင္။

ေကာင္မေလးက ရုတ္တရက္သူ႔နားကေနခြာလိုက္တယ္။ သူသတိထားမိတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ေကာင္မေလးကသူ႔ကိုထုရိုက္ၿပီး သူ႔ပါးျပင္ကိုတစ္ခ်က္ရိုက္လိုက္တယ္။ သူလဲအသိစိတ္နဲ႔ကိုမကပ္ပဲ ေၾကာင္ေနမိတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္တဲ့စိတ္၊ ရွက္တဲ့စိတ္၊ လႈပ္ရွားေနတဲ့စိတ္ေတြနဲ႔ ေကာင္မေလးက သူ႔ဆီကေျပးထြက္သြားခဲ့တယ္။ သူကမလႈပ္မယွက္ရပ္ေနရင္း ေကာင္မေလးေျပးသြားရာွဆီ ေၾကာင္ေငးေနမိတယ္။ ေကာင္မေလးကို လွမ္းေခၚဖို႔ ေနာက္ကေနေျပးလိုက္သြားဖို႔ အင္အားလဲ သူ႔မွာမရိွေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မေက်နပ္တဲ့စိတ္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုမုန္းတီးတဲ့ခံစားမႈေတြနဲ႔ သူအၾကာၾကီးရပ္ေနမိတယ္။

*************************

အဲဒီအျဖစ္အပ်က္က စေနေန႔မွာျဖစ္ခဲ့တာ။ တနဂၤေႏြေန႔ နံနက္ေစာေစာေရာက္ေတာ့ ေကာင္မေလးအေမက သူ႔ဆီ ဖုန္းဆက္တယ္။

- ရူေဒါ့ဖီအို၊ ခြင့္လႊတ္ပါေနာ္ ငါမင္းကိုနားလည္ပါတယ္။

အဖြားႀကီးအသံက ကတုန္ကယင္ျဖစ္ေနတယ္။

- ကြ်န္ေတာ္နားေထာင္ေနပါတယ္ခင္ဗ်ာ - သူကျပန္ထူးလိုက္တယ္။

- ရူေဒါ့ဖီအို၊ ညက အီအို အိမ္ကိုျပန္မအိပ္ဘူးကြယ္။

သူ႔အဖို႔တစ္ခုခုျပန္ေျပာဖို႔ေကာင္းတာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ သူအသာတိတ္ဆိတ္ေနခဲ့တယ္။

- ငါတို႔လဲ ဘာလုပ္လို႔ဘာကိုင္ရမွန္း မသိေတာ့ပါဘူးကြာ။

- အရင္ဆံုးစိတ္ေအးေအးထားပါအန္တီ - ေနာက္ဆံုးေတာ့သူႏွစ္သိမ့္လိုက္တယ္ - သူ႔သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေယာက္အိမ္မွာသြားအိပ္ေနတာျဖစ္မွာပါ။
- မသိေတာ့ပါဘူးကြာ။

- ခဏေလာက္ဒီတိုင္းေစာင့္ၾကည့္ပါလား၊ တစ္ကယ္လို႔ ေနာက္ႏွစ္နာရီေလာက္ၾကာမွ သူျပန္မလာဘူးဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လိုက္ရွာၾကတာေပါ့။ စိတ္သာေအးေအးထားပါအန္တီ၊ ေနာက္ႏွစ္နာရီေလာက္ၾကာရင္ ကြ်န္ေတာ္ဖုန္းျပန္ဆက္လိုက္ပါ့မယ္။

သူဖုန္းခြက္ကိုျပန္ခ်ရင္းစဥ္းစားေနတယ္။ ျပီးေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူျပန္ေျပာေနမိတယ္။ - မင္းလဲ ကိုယ္စိတ္ကိုယ္ထိန္း၊ သူ႔သူငယ္ခ်င္းအိမ္သြားအိပ္ေနတာလဲျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူဘယ္လိုမွစိတ္ေအးေအးထားလို႔မရဘူး။ စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔မႈေတြက သူ႔ကိုထိုးႏွက္ေနတယ္လို႔ သူခံစားေနရတယ္။ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ျငား စာအုပ္ေဟာင္းေတြထားရာ စတိုခန္းဆီသူထြက္လာခဲ့ၿပီး စာအုပ္ေဟာင္းေတြကို ေမႊေႏွာက္ရွာေဖြေနမိတယ္။ အထက္တန္းေက်ာင္းတုန္းကတြက္ခဲ့တဲ့ သခ်ၤာစာအုပ္ေတြကိုလွန္ေလွာၾကည့္ရင္း သူ႔ရဲ့စိတ္ေတြက ပ်ံ႕လြင့္ေနတယ္။
ဖုန္းခြက္ကေတာ့ ခုထိၿငိမ္သက္ေနတယ္။ သူက မီးဖိုခန္းတံခါးကို အသာပိတ္ရင္း သခ်ာၤစာအုပ္တစ္အုပ္ကို စလွန္တယ္။ ပုစွၦာက အကယ္၍ ႏွစ္နာရီေနလို႔မွ ဒီဖက္ကန္ထဲကေရေတြဟာ ဟိုဖက္ကန္ကိုမေရာက္ဘူးဆိုရင္
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ တယ္လီဖုန္းျမည္သံၾကားလိုက္ရတယ္။

- သမီးျပန္လာျပီ - စိတ္သက္သာရာရသြားတဲ့အသံနဲ႔ ေကာင္မေလးအေမကေျပာတယ္။
သူကရပ္ျပီး ဆက္နားေထာင္ေနတယ္။

- ရူေဒါ့ဖီအို၊ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ငါတို႔အိမ္ကို လာခဲ့ပါလားကြာ။

အဖြားၾကီးက ေျပာျပီးငိုျပန္တယ္။ ၿပီးေတာ့ထပ္ေျပာတယ္။

- သူ႔ၾကည့္ရတာ တစ္ခုခုျဖစ္လာခဲ့တယ္ထင္တယ္။

***************************************

ခြင့္ျပဳခ်က္ေတာင္မေတာင္းပဲ သူအေပၚကုတ္အက်ႌကိုခြ်တ္လိုက္တယ္။ အဖြားၾကီးက ဘာမွမေျပာပဲ သူမအခန္းကို လက္ညိဳးညြန္ျပတယ္။

အီအိုက ျပဴတင္းေပါက္အျပင္ဖက္ဆီ မလႈပ္မယွက္ေငးၾကည့္ရင္း ကုတင္ေပၚမွာ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကို တင္ျပင္ေခြလုပ္ျပီး ထိုင္ေနတယ္။

- ရူေဒါ့ဖီအို - သူကအသာေခၚလိုက္တယ္။

ေကာင္မေလးက သူ႔ကိုတစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္ျပီး စကားတစ္ခြန္းမွမေျပာဘူး။

- ရူေဒါ့ဖီအို - သူကထပ္ေခၚလိုက္တယ္။

- လာမေခၚနဲ႔ - မေက်မနပ္ပံုနဲ႔ ေကာင္မေလးက မ်က္ႏွာကိုရွံဳ႕ထားတယ္။ - ရွင္ဟာ တကယ့္ရူေဒါ့ဖီအို တကယ္ကိုဘာမွမဟုတ္တဲ့ ရူေဒါ့ဖီအိုပဲ၊ အဲဒါကို ရွင္နားလည္ရဲ႔႕လား။

ေကာင္မေလးက သူ႔ကိုရိုက္ႏွက္ေနလိုက္တာ သူ႔တစ္ကိုယ္လံုးနာက်င္လာတဲ့အထိပါပဲ။ သူကဘာမွမေျပာပဲ ၿငိမ္ခံေနလိုက္တယ္။ အေတာ္ၾကာမွ ျပဴတင္းေပါက္ရိွရာဆီလွမ္းသြားျပီး ေဘာင္ေပၚမွာမွီေနလိုက္တယ္။
ေကာင္မေလးက တစ္ကိုယ္လံုးေရွ႕ေနာက္ယိမ္းထိုးျပီး သူ႔ကို စိမ္းစိမ္းၾကီးစိုက္ၾကည့္ေနတယ္။

- ေကာင္းၿပီေလ - သူက ေကာင္မေလးကိုႏွစ္သိမ့္ရင္း - မင္းဘယ္ေရာက္ေနခဲ့တာလဲဆိုတာ ေျပာျပပါဦး။

- ရွင္သြားေသလိုက္ - ေကာင္မေလးကလွည့္မၾကည့္ပဲနဲ့ သူ႔ကိုျပန္ေအာ္လိုက္တယ္။

သူကအသာေခါင္းၿငိတ္လိုက္တယ္။ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးအေမရဲ့ေမးခြန္းေတြကို ျပန္မေျဖပဲ ကုတ္အက်ႌကိုအသာျပန္၀တ္ရင္း ေလွကားတစ္ေလွ်ာက္ ဆင္းလာခဲ့တယ္။ ေကာင္မေလးေျပာသလိုပဲ သူကိုယ္တိုင္လည္း လဲေသခ်င္ေနတာပါ။ တနဂၤေႏြေန႔ရဲ႕ နံနက္ေစာေစာဆိုေတာ့ လမ္းေပၚမွာလူေတြက သိပ္မရိွၾကပါဘူး။ အားလံုးကလဲ လႈပ္ရွားသြားလာေနၾကတယ္။ သူလဲ ျမစ္ရိွရာဘက္ဆီထြက္လာခဲ့တယ္။ ျမစ္ကမ္းပါးတစ္ေလွ်ာက္ဆက္ေလွ်ာက္ေနရင္း ဘယ္သြားရမလဲဆိုတာ စဥ္းစားလို႔မရဘူး။ ဘယ္ကိုမ်ားဆက္သြားရဦးမွာလဲ။ ။

ျပီးပါျပီ။
29.04.2007

ေမာင္ျဖဴ

Read more...

အလက္ဇန္ဒါ စီေဂးယဲဗစ္(ခ်္) ပု(႐ွ)ကင္

အလက္ဇန္ဒါ စီေဂးယဲဗစ္(ခ်္) ပု(႐ွ)ကင္(၁၇၉၉-၁၈၃၇) ဟာ ေခတ္သစ္႐ု႐ွစာေပကို ဦးေဆာင္လမ္းထြင္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာစာဆိုႀကီးျဖစ္တယ္။ ေမာ္စကိုၿမိဳ႕မွာေမြးဖြားခဲ့ၿပီး အသက္ ၁၄ ႏွစ္မွာ သူ႔ရဲ႕ကဗ်ာကို ပထမဆံုးထုတ္ေ၀ခဲ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕ကဗ်ာ ေၾကးနီျမင္းသည္ေတာ္၊ ဒရာမာျပဇာတ္ ေက်ာက္တုံးဧည့္သည္ေတြကို ဂႏၳ၀င္လက္ရာေတြအျဖစ္ စာေပေ၀ဖန္သူတို႔က သတ္မွတ္ၾကတယ္။ လင္းေ၀ၿမိဳင္ ဘာသာျပန္ခဲ့တဲ့ ကုတ္အကၤ်ီ(႐ွန္နယ္)ကိုေရးခဲ့သူ စာေရးဆရာႀကီး နီကိုလိုင္အိဂိုဂို(လ္)န႔ဲ ရင္းနီးစြာ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံခဲ့ပါတယ္။

ပု(႐ွ)ကင္ရဲ႕ ၿဗဲ(လ္)ကင္ေျပာေသာပံု၀တၳဳမ်ားဆိုတဲ့ ၀တၳဳတိုအတြဲကို ဆရာႀကီးေမာင္ထင္က ျမန္မာဘာသာသို႔ ျပန္ဆိုခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီပံု၀တၳဳေတြထဲက မင္းအတြက္က်ည္တစ္ေတာင့္ဆိုတဲ့ပံု၀တၳဳကိုေတာ့ ျမန္မာစာဖတ္သူမ်ား စြဲၿငိခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီ ပံု၀တၳဳကို အျခားစာေရးဆရာမ်ားလည္း ျမန္မာဘာသာသို႔ ျပန္ဆိုခဲ့တာေတြ႔ရတယ္။ သူ႔ေခတ္မွာ ေခတ္စားခဲ့ဟန္႐ွိတဲ့ ႏွစ္ေယာက္ျခင္း ေသနတ္ယွဥ္ပစ္တဲ့ အေၾကာင္းအရာကို သူ႔၀တၳဳေတြမွာ ေတြ႔ရေလ့႐ွိတယ္။ ပု(႐ွ)ကင္ကိုယ္တိုင္လည္း ေဒြးလို႔ေခၚတဲ့ ႏွစ္ေယာက္ျခင္း ေသနတ္ယွဥ္ပစ္ၿပီး ျပႆနာ႐ွင္းၾကတဲ့ ပြဲမွာ ဒဏ္ရာရကာ ကြယ္လြန္ခဲ့ပါတယ္။

Read more...

စပိတ္ကြင္း (အလက္ဇန္ဒါ စီေဂးယဲဗစ္(ခ်္) ပု(႐ွ)ကင္)

စပိတ္ကြင္း

အလက္ဇန္ဒါ စီေဂးယဲဗစ္(ခ်္) ပု(႐ွ)ကင္

ဇနိျမန္မာျပန္သည္။

စပိတ္ကြင္းဆိုတာ လွ်ဳ႔ိ၀ွက္ၿပီး
အတြင္းသေဘာ ေကာက္က်စ္ျခင္းကို ေဆာင္တဲ့ သေကၤတ။
(ေဗဒင္က်မ္းသစ္)

(၁)

မိုး႐ြာတဲ့ေန႔ေတြမွာ
သူတို႔ေတြ မၾကာခဏ
ဆံုျဖစ္ၾကတယ္၊
ဘုရားသခင္ ခြင့္လႊတ္ေတာ္မူပါလို႔
အၾကိမ္ ငါးဆယ္ တစ္ရာ
၀တ္တြားဆုေတာင္းၾကတယ္။
ႏိုင္ၾကတယ္၊
စာရင္းေတြ ေျမႁဖူနဲ႔ေရးမွတ္ၾကတယ္။
မိုး႐ြာတဲ့ေန႔ေတြဆို
အဲသလို အလုပ္ေတြ႐ႈပ္ေနၾကတယ္။

တစ္ေန႔မွာေတာ့ ျမင္းတပ္ဗိုလ္ နာ႐ူးေမာ့ ဆီမွာ ဖဲကစားျဖစ္ၾကတယ္။ ေဆာင္းည႐ွည္ဟာ မသိမသာနဲ႔ ကုန္ဆံုးသြားတယ္၊ ညစာကို နံနက္ ငါးနာရီ ထိုးမွပဲ စားျဖစ္ခ့ဲၾကတယ္။ ႏုိင္တဲ့သူေတြကေတာ့ ၿမိန္ေရယွက္ေရနဲ႔ စားခဲ့ၾကၿပီး၊ က်န္သူမ်ားကေတာ့ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္အလြတ္ေတြေ႐ွ႔မွာ စိတ္ေထြျပားစြာ ထိုင္ေနခ့ဲၾကတယ္။ ႐ွမ္ပိန္လည္း ေဖာက္လိုက္ေရာ စကား၀ိုင္းက စည္ကားလာၿပီး လူအကုန္လုံး စကား၀ိုင္းမွာ ၀င္ပါလာၾကတယ္။

- ဘယ္နဲ႔လည္း စူရင္ ေရ - အိမ္႐ွင္က ေမးလိုက္တယ္။

- ထုံးစံအတိုင္း ႐ႈံးတာေပါ႔ဗ်ာ၊ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ေတာ့ က်ဳပ္ကိုက ကံမေကာင္းတာ၊ ဂ႐ုစိုက္ၿပီး ကစားတာပါပဲ၊ စိတ္လည္းမလႈပ္႐ွားခဲ့ပါဘူး၊ အေႏွာက္အယွက္လည္း မ႐ွိခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ႐ႈံးတာပါပဲ။

- မင္းကိုလည္း ဘယ္သူကမွ မဆြယ္ခဲ့ပါဘူး၊ မင္းကလည္း ေနာင္တ မရခဲ့ဘူး၊ မင္း ေခါင္းမာခ်က္ကေတာ့ အံ့ပါရဲ႕ကြာ။

ေဟ့ ဘယ္လို ဂယ္(ရ္)မန္ လဲကြ - ဧည့္သည္ထဲက တစ္ေယာက္က အေျမာက္တပ္ဗိုလ္ေလး တစ္ေယာက္ကို လက္ညိုးညႊန္ရင္း ေျပာတယ္၊ - အစကတည္းက ဖဲကိုလည္း လက္ႏွင့္မကိုင္၊ ၀င္လည္း မေလာင္း၊ ဒါေပမယ့္ နံနက္ ငါးနာရီထိုးထိ ဖဲ၀ိုင္းထဲမွာ တို႕ႏွင့္အတူ ထိုင္ေနႏိုင္တယ္။

ေလာင္းကစားကို အလြန္စိတ္၀င္စားတာေပါ့ - ဂယ္(ရ္)မန္ ေျပာတယ္၊ - ဒါေပမယ့္ ရႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ က်ဳပ္မွာ ႐ွိတာေလးေတြ အကုန္မခံႏိုင္ဘူး။

- လူက ဂ်ာမန္၊ ကပ္စီးကလည္းႏွဲေသး ဆိုေတာ့၊ ဒီလိုပဲ ျဖစ္ရမွာေပါ့ - တြမ္းစကီး က မွတ္ခ်က္ေပးတယ္၊ - က်ဳပ္အတြက္ နားမလည္ႏိုင္စရာ တစ္ေယာက္ေယာက္မ်ား ေတြ႕ခဲ့ရရင္၊ က်ဳပ္အဖြား ၿမိဳ႕စားကေတာ္ႀကီး အန္းနာ ဖယ္ဒါေတာ့ဗနာ ကို ေျပးသတိရမိတယ္။

- ဘယ္လို ဘယ္လို - ဧည့္သည္မ်ားက ၀ိုင္းေမးၾကတယ္။

- ဘာေၾကာင့္က်ဳပ္အဖြား ပြန္႔ဖဲမကစားသလဲဆိုတာကို က်ဳပ္ေတာ့နားကိုလည္လို႔မရပါဘူးဗ်ာ၊ - တြမ္းစကီးက ဆက္ေျပာတယ္။

- ေအးေလ၊ အသက္ ႐ွစ္ဆယ္အ႐ြယ္အဖြားၾကီးက ပြန္႔ဖဲမကစားတာ ဘာမ်ားအံ့ၾသစရာ႐ွိလို႔လဲ - နာ႐ူးေမာ့က ေျပာတယ္။

- ဒါဆို ခင္ဗ်ားတို႔ သူအေၾကာင္းဘာမွ မသိၾကဘူးေပါ့။

- မသိဘူးေလ။ တကယ့္ကို ဘာမွမသိဘူး။

- ကဲ၊ အဲသလိုဆို နားေထာင္ၾကေပေတာ့။

- သိထားရမွာက လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေျခာက္ဆယ္ေလာက္ေလာက္က က်ဳပ္အဖြား ပါရီကို သြားတယ္။ အဲဒီမွာ သူက တကယ့္ကိုေခတ္မီမီေနတာ။ ေမာ္စကိုက အလွဘုရင္မကိုျမင္ရေအာင္လို႔ဆိုျပီး သူ႔ေနာက္ကိုေျပးလိုက္ေနတဲ့ လူေတြဆိုတာ မနည္းဘူးေလ။ ရီ႐ွယ္(လ)ရယ္ဆို သူေနာက္ကတေကာက္ေကာက္နဲ႔၊ သူမရဲ႕ရက္ရက္စက္စက္ဆက္ဆံတတ္မႈေၾကာင့္ေတာ့ သူမကိုေသနတ္နဲ႔ပစ္ၿပီးမသတ္ဘူးလို႔ အဖြားက ယုံၾကည္ၿပီးသား။

- အဲဒီတုန္းက အမ်ဳိးသမီးေတြက ဖာရအြန္ဖဲ ကိုကစားၾကတယ္။ တစ္ေန႔မွာေတာ့သူမက ၿမိဳ႕စားၾကီး ေအာ္လ်န္စကီးကို ေလေၾကြးနဲ႔ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ႐ႈံးတယ္။ အိမ္ကိုျပန္ေရာက္ေတာ့မ်က္ႏွာမွာ အလွျပင္ထားတဲ့မွဲ႔တုေတြကိုဖယ္ရင္း၊ ဂါ၀န္ေအာက္ကခံ၀တ္တဲ့အမာခံၾကိမ္ကိုင္းေခြကို ျဖဳတ္ရင္းနဲ႔ ဖဲ႐ႈံးခဲ့တဲ့အေၾကာင္း အဖိုးကိုေျပာျပၿပီးေတာ့၊ အ႐ႈံးေၾကြးေတြကို ဆပ္လိုက္ဖို႔ အမိန္႔ေပးလိုက္တယ္။

- က်ဳပ္မွတ္မိသေလာက္ကေတာ့ ဆုံးသြား႐ွာၿပီးျဖစ္တဲ့ အဖိုးက မိန္းမကိုေၾကာက္ရတဲ့အမ်ိဳးထဲကပါ။ အဖိုးက အဖြားကို မီးလိုပဲ အလြန္ကို ေၾကာက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ထိတ္လန္႔ေလာက္ေအာင္ ဖဲ႐ႈံးခဲ့တဲ့အေၾကာင္းကိုလည္းၾကားေရာ အဖိုးကေဒါသေတြထြက္ၿပီး၊ စားရင္းေတြယူလာၿပီး ဒီႏွစ္၀က္အတြင္းမွာ သိန္းငါးဆယ္ေလာက္ကုန္ၿပီးၿပီဆိုတဲ့အေၾကာင္း၊ ပါရီမွာေတာ့ ေမာ္စကိုဆင္ေျခဖုံးက လယ္ယာေတြ၊ စာရာေတာ့က လယ္ယာေတြက မ႐ွိေၾကာင္း၊ ဒါ့ေၾကာင့္ အေၾကြးမဆပ္ႏုိင္ဘူးလို႔ ႐ွင္း႐ွင္းၾကီးကိုျငင္းလိုက္သတဲ့။ အဖြားက စိတ္ေကာက္ၿပီး အဖိုးနဲ႕ အတူမအိပ္ဘဲ၊ တစ္ေယာက္တည္းခြဲၿပီးအိပ္တယ္။

- ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ အိမ္တြင္းအျပစ္ေပးမႈက အဖိုးေပၚကို ေကာင္းေကာင္းသက္ေရာက္သြားၿပီလို႔ ေမွ်ာ္လင့္ၿပီး အဖြားက အဖိုးကိုေခၚဖို႔ အမိန္႕ေပးလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဖိုးကေတာ့ မေပ်ာ့မေျပာင္းအေနအထားမွာပါပဲ။ ဘ၀မွာ ပထမဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ အဖိုးနဲ႔ ေဆြးေႏြးရ၊႐ွင္းျပရတဲ့ အေျခအေနကိုေရာက္ရတာပါပဲ။ အဖြားက အဖိုးကိုအသနားခံဖို႔ စဥ္းစားလာရတယ္။ အဖြားက အေၾကြးဆိုတာ မင္းညီမင္းသားဆီမွာ႐ွိတဲ့ အေၾကြးနဲ႔၊ ျမင္းလွည္းေမာင္းသမားဆီမွာ႐ွိတဲ့အေၾကြးဆိုတာ မတူေၾကာင္း အထက္စီးေလသံနဲ႔ ႐ွင္းလင္းေျပာျပတယ္။ ေအး၊ဟုတ္တယ္၊မေပးႏုိင္ဘူး - ဆိုၿပီး အဖိုးက ပုန္ကန္ေတာ့ အဖြားလည္းဘာလုပ္ရမွန္းမသိပါဘူး။

အဖြားနဲ႔ သိပ္ရင္းႏွီးတဲ့ အလြန္ထူးျခားတဲ့လူတစ္ေယာက္ေတာ့႐ွိပါတယ္။ ခင္းဗ်ားတို႔ ၿမိဳ႕စားၾကီး စိန္႔ ဂ်ာမိန္း အေၾကာင္းၾကားဖူးၾကလား။ သူရဲ႕ထူးဆန္းအံ့ၾသေလာက္တဲ့ အေၾကာင္းေတြကေတာ့ အမ်ားၾကီးေျပာၾကတာပါပဲ။ သူကိုယ္သူ ထြက္ရပ္ေပါက္ၾကီးလို႔ ေလလုံးထြားတတ္တာေတြ၊ အသက္႐ွည္ေဆး ေဖာ္စပ္သူလို႔ ဆိုတတ္တာေတြ၊ ဓာတ္လုံး႐ွိတယ္ဆိုတာေတြအျပင္ တျခားဟာေတြေရာ မသိၾကဘူးလား။ သူကို လူလိမ္ႀကီးလို႔ ဟားခံရတာေတြ၊ ကာဇန္ေနာ႔(ဗ) စာအုပ္ထဲမွာ သူလွ်ဳိဆိုၿပီးေရးမွတ္ထားတာေတြ၊ သူမွာ လွ်ဳိ႕၀ွွက္ထားတာေတြ ႐ွိေပမယ့္ စိန္႔ ဂ်ာမိန္း ဟာ အလြန္ကို လူေလးစားေလာက္တဲ့ ဥပဓိ႐ုပ္႐ွိပါတယ္။ အသိုင္းအ၀ိုင္းထဲမွာ လူခ်စ္လူခင္ေပါတဲ့လူႀကီးပါ။ အဖြားကေတာ့ အခုအခ်ိန္အထိ သူကို အူလိုက္သည္းလိုက္ကို ခ်စ္ခင္တာပါ။ သူအေၾကာင္းမ်ား မေကာင္းေျပာၾကရင္ စိတ္ေတြကိုဆိုးလို႔ပါ။ စိန္႔ ဂ်ားမိန္းက ဒီေလာက္ေငြပမာဏႀကီးကို ကူညီႏိုင္တယ္ဆိုတာကို အဖြားကသိလို႔ ေနာက္ဆုံးႀကံရာအျဖစ္ သူဆီကိုခ်ဥ္းကပ္ဖို႔ဆုံးျဖတ္ရေတာ့တာပါ။ အဖြားက သူမဆီကိုအျမန္လာဖို႔ စိန္႔ ဂ်ားမိန္း ဆီကို စာတစ္ေစာင္ေရးရေတာ့တာပါပဲ။

လူထူးဆန္းႀကီးက ၀မ္းပန္းတနည္းနဲ႕ခ်က္ခ်င္းကို ေရာက္လာၿပီးေတြ႔ေတာ့တာပါပဲ။ အဖြားက သူမေယာက္်ားရဲ႕ရက္စက္မႈကို ေပၚလြင္ေအာင္ ဖြဲ႔ကာႏြဲ႔ကာေျပာၿပီးေတာ့ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ သူမရဲ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္က စိန္႔ ဂ်ားမိနး္ရဲ႕ ခ်စ္ခင္မႈနဲ႕၊ၾကင္နာမႈအေပၚမွာ မူတည္ေနတယ္လို႔ေျပာလိုက္ပါေရာ။

စိန္႔ ဂ်ားမိန္း စဥ္းစားတယ္။

-ကြ်န္ေတာ္ ဒီေငြပမာဏကို တာ၀န္ယူႏုိင္ပါတယ္။ - သူကေျပာတယ္- ဒါေပမယ့္ ဒီေငြေတြ ကြ်န္ေတာ္ကို ျပန္မဆပ္ရမျခင္း ခင္ဗ်ားစိတ္ေအးခ်မ္းမွာ မဟုတ္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္က ခင္ဗ်ားကို ဒုကၡအသစ္ေတြ ထပ္မရေစခ်င္ဘူး။ တျခားနည္းလမ္းတစ္ခုေတာ့႐ွိပါတယ္။ ခင္ဗ်ား ဒီေငြေတြ အႏုိင္ျပန္ရေအာင္ကစားရမွာေပါ့။ - ေၾသာ္၊ ခင္မင္ရတဲ့ၿမိဳ႕စားႀကီးရယ္ - အဖြားကျပန္ေျပာတယ္- ကြ်န္မေျပာပါေရာလား၊ ကြ်န္မတို႔ဆီမွာ ပိုက္ဆံကို လုံး၀မ႐ွိေတာ့တာ။ - ဒီကိစၥမွာ ပိုက္ဆံက မလိုဘူး။ - စိန္႔ ဂ်ားမိန္း ကျပန္ေျပာတယ္။ - ကြ်န္ေတာ္ေျပာတာကို ဆုံးေအာင္ နားေထာင္ပါအုံး။ - ဆိုၿပီးေတာ့ က်ဳပ္တို႔အေနနဲ႔ဆို တန္ဖိုးႀကီးႀကီးေပးရေလာက္တဲ့ လွ်ဳိ၀ွက္ခ်က္ကိုစေျပာေတာ့တာပဲ။

ငယ္႐ြယ္ၾကေသးတဲ့ဖဲကစားသမားေတြက ပိုၿပီးဂ႐ုစိုက္ၿပီးနားေထာင္ၾကတယ္။ တြမ္းစကီးက ေဆးတံကိုေသာက္တယ္။ ေဆးတံကို တစ္႐ႈိက္႐ႈိက္လိုက္ၿပီး ဆက္ေျပာတယ္။

- အဲဒီေန႔ ညေနမွာပဲ အဖြားက ဗာေဆးလိကို သြားတယ္။ အဖြားက အေၾကြးဆပ္ဖို႔ပါမလာတာကို ေတာင္းပန္ဖို႔ အေၾကာင္းျပခ်က္လွလွေလးတစ္ခု ဖန္တီးၿပီးေျပာလိုက္ၿပီးေတာ့ ၿမိဳ႕စား ေအာ္လန္စကီးနဲ႔ ပြန္႔ဖဲကစားတယ္။ သူမက ဖဲသုံးခ်ပ္ကိုေ႐ြးတယ္။ၿပီးေတာ့ဖဲတစ္ခ်ပ္ေပၚ တစ္ခ်ပ္ စီၿပီးထပ္လိုက္တယ္။ ဖဲသုံးခ်ပ္လုံးက သူမကို ေအာင္ႏုိင္သူျဖစ္ေစ႐ုံတင္မကပဲ အဖြားက အေၾကြးေတြကို အကုန္ျပန္ဆပ္လိုက္ႏိုင္တယ္။

- တိုက္ဆိုင္လို႔ျဖစ္မယ္ - ဧည့္သည္ထဲက တစ္ေယာက္ကေျပာတယ္။

- ပုံျပင္လိုပဲ - ဂယ္(ရ္)မန္က မွတ္ခ်က္ေပးတယ္။

- အမႈန္႔ကပ္ထားတဲ့ဖဲခ်ပ္ေတြျဖစ္မယ္ - တတိယတစ္ေယာက္က ၀င္ေျပာတယ္။

- အဲသလို ျဖစ္မယ္ မထင္ဘူး - တြမ္းစကီးက အေလးအနက္ေျပာပါတယ္။

- ဘယ္လို- နာ႐ူးေမာ့က ေျပာတယ္ - ခင္ဗ်ားမွာ ဖဲသုံးခ်ပ္အစဥ္ကို မွန္ေအာင္ခန္႔မွန္းႏိုင္တဲ့အဖြား႐ွိပါလ်က္နဲ႔ ဒီလွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ကို အဖြားဆီက အခုအခ်ိန္အထိ ဘာလို႔မသင္ရတာလဲဗ်ာ။

- အင္း၊ အခက္သားဗ်။ - တြမ္းစကီးကျပန္ေျဖတယ္- အဖြားမွာက သားေလးေယာက္႐ွိတယ္၊ က်ဳပ္အေဖ အပါအ၀င္ေပါ့။ ေလးေယာက္လုံးကေတာ့ ဖဲသမား အစစ္ေတြပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္က ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဒုကၡမေပးရင္ေတာင္မွ အဖြားက ေျပာျပမွာ မဟုတ္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္ဦးေလး ၿမိဳ႕စားၾကီး အီဗန္ အီလိ(ခ်) က ကြ်န္ေတာ့္ကို ယုံၿပီးေျပာျပေလရဲ့။ ဇိုရီခ်ဴ မွတ္သားထားတဲ့ စကားအရ သန္းခ်ီဖဲ႐ႈံးၿပီး ဆင္းဆင္းရဲရဲနဲ႔ပဲကြယ္လြန္႐ွာၿပီးျဖစ္တဲ့ ခ်ာပလင္းစကီးဆိုရင္ ငယ္စဥ္တစ္ေန႔တုန္းက ေငြသုံးသိန္းေလာက္ ႐ႈံးခဲ့တာဆိုပဲ။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကုန္ခမ္းရတဲ့အေျခအေနကို ေရာက္ေတာ့တာပါပဲ။ အဖြားက လူငယ္ေတြ မိုက္မိုက္မဲမဲလုပ္တတ္တာကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္႐ွိေပမယ့္ ခ်ာပလင္းစကီးကိုေတာ့ သနား႐ွာပါတယ္။ အဖြားက ဖဲတစ္ခုေပၚတစ္ခု ဘယ္လိုထပ္ရတယ္ဆိုတာကိုေျပာျပၿပီး ေနာက္ေ႐ွ႔ေလ်ာက္ မကစားေတာ့ပါဘူးဆိုတဲ့ ကတိကိုယူၿပီး ဖဲသုံးခ်ပ္ကို ခ်ာပလင္းစကီးကို ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဖဲသုံးခ်ပ္လုံးကႏိုင္လို႔ ခ်ာပလင္းစကီးလည္း ေအာင္ျမင္သူႀကီး ျဖစ္သြားတာပါပဲ။ ခ်ာပလင္းစကီးက ပထမဖဲခ်ပ္မွာကို ငါးေသာင္းႏုိင္ၿပီး၊ ေနာက္ေလာင္းေၾကးေခၚရင္းေခၚရင္းကေန အေၾကြးျပန္ဆပ္ႏုိင္႐ုံတင္မကဘူး၊ လုံး၀အႏုိင္သမားကို ျဖစ္သြားတယ္။

နံနက္ ငါးနာရီ ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္ဆိုေတာ့ အိပ္ခ်ိန္လည္းေရာက္ၿပီ။

တကယ့္ကိုပဲ အ႐ုဏ္က က်င္းၿပီ။ လူငယ္ေတြလည္း ကိုယ့္ခြက္ကို ကုန္ေအာင္ေသာက္ၿပီး အသီးသီးလမ္းခြဲသြားၾကတယ္။

ဒုတိယပိုင္း ဆက္ရန္။

Read more...

စက္ဘီးငွားမယ္

လမ္းေဘးမွာရပ္ထားတဲ့ အငွားစက္ဘီးေလး

ဂ်ာမနီႏိုင္ငံက ၿမိဳ႕ေတြမွာ စက္ဘီးငွားတဲ့ စနစ္ေလးက စိတ္၀င္စားစရာပါ။ ငွားလို႔ရမယ့္ စက္ဘီးဟာ လမ္းေဘးမွာ ဂဏန္းတြဲနဲ႕ ဖြင့္ရတဲ့ အီလက္ထေရာနစ္ေသာ့နဲ႔ ခတ္ၿပီး ရပ္ထားပါလိမ့္မယ္။ စက္ဘီး ငွားခ်င္ရင္ေတာ့ ပထမဆံုး ကုမၸဏီဖံုးနံပါတ္ကို ေခၚၿပီး မွတ္ပံုတင္စာရင္းသြင္းထားရပါမယ္။ စက္ဘီးကို စီးခ်င္တဲ့ အခါမွာေတာ့ လမ္းေဘးမွာေတြ႕တဲ့ နီးရာစက္ဘီးက ဂဏန္းျပဒိုင္ခြက္ကို ၾကည့္လိုက္ပါ၊ အစိမ္းေရာင္ လင္းလက္ေနရင္ အဲဒီစက္ဘီးက အားပါတယ္၊ ငွားလို႔ရတယ္။ ဒိုင္ခြက္က ဖံုးနံပါတ္ကို မိမိလက္ကိုင္ဖံုးနဲ႕ ေခၚဆိုၿပီး စက္ဘီးရဲ႕ ကုဒ္နံပါတ္ကို ထည့္သြင္းေပးရပါမယ္။ အဲဒီအခါမွာ စက္ဘီးကို ခတ္ထားတဲ့ အီလက္ထေရာနစ္ေသာ့ကို ဖြင့္ဖို႔ ဂဏန္းတြဲကို ကုမၸဏီက မိမိဖံုးဆီ ျပန္ပို႔ေပးပါလိမ့္မယ္။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ စက္ဘီးကို စီးၿပီး သြားလိုရာကို သြားလို႔ရပါၿပီ။ ျပန္အပ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ အနီးဆံုးလမ္းဆံုမွာ လမ္းေဘးက စက္ဘီးစတန္း၊ ဒါမွမဟုတ္ တန္းတစ္တန္းတန္းမွာ ေသာ့ေခတ္ၿပီး စက္ဘီးရဲ႕ ဂဏန္းျပတဲ့ ဒိုင္ခြက္မွာ ေပၚလာတဲ့ ဂဏန္းတြဲရယ္ စက္ဘီးထားခဲ့တဲ့ ေနရာရယ္ကို လက္ကိုင္ဖံုးကတဆင့္ ကုမၸဏီဆီကို လွမ္းအေၾကာင္းၾကားလိုက္႐ံုပါပဲ။ စက္ဘီးငွားခက တစ္မိနစ္ကို ႐ွစ္ဆင့္ေလာက္၊ ဒါမွမဟုတ္ တေနကုန္ ငွားမယ္ဆိုရင္ ၁၅ ယူ႐ိုေလာက္ ကုန္က်မယ္လို႔ဆိုပါတယ္။

နည္းပညာအခ်က္အလက္ေတြကို ဒီ၀က္(ဘ္)ဆိုက္မွာ ဖတ္ႏိုင္ပါတယ္ http://www.ccc.de/hackabike/

Read more...

႐ု႐ွႏိုင္ငံက ယဲ(လ္)ဆင္

တင့္ကားေပၚကေန စစ္တပ္ကိုရင္ဆိုင္ေနတဲ့ ယဲ(လ္)ဆင္

၂၀၀၇ခုႏွစ္ဧၿပီလ ၂၃ရက္မွာ ေခတ္သစ္ ႐ု႐ွဖက္ဒေရး႐ွင္းႏိုင္ငံရဲ႕ ပထမဆံုး သမၼတျဖစ္ခဲ့သူ ဘာရစ္(စ္) နီကိုလိုင္ယဲဗစ္(ခ်္) ယဲ(လ္)ဆင္ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ပါၿပီ။ ဘာရစ္(စ္) နီကိုလိုင္ယဲဗစ္(ခ်္) ဟာ ႐ု႐ွႏိုင္ငံမွာ ကြန္ႁမူနစ္စံနစ္ကို အဆံုးသတ္ၿပီး ဒီမိုကေရစီ စီမံအုပ္ခ်ဳပ္ေရး စံနစ္ကို ပံုေဖၚေပးခဲ့သူ အျဖစ္ ထင္႐ွားေက်ာ္ၾကားသူပါ။ ၁၉၉၁ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လမွာ ဗလာဒီမီ က႐ုခ်ေကာ့ဗ္ ဦးေဆာင္တဲ့ ကြန္ႁမူနစ္ေတြ အာဏာသိမ္းရန္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့စဥ္က ယဲ(လ္)ဆင္ဟာ အစိုးရအိမ္ျဖဴကို ၀န္းရံပိတ္ဆို႔ထားတဲ့ တပ္ေတြထဲက တင့္ကားတစင္းေပၚတက္ၿပီး အာဏာသိမ္းဖို႔လာတဲ့တပ္ေတြကို ရင္ဆိုင္ စကားေျပာခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီ အခ်ိန္ကစလို႔ ယဲ(လ္)ဆင္ကိုကမာၻတ၀ွမ္းက လူေတြ သတိထားမိလာၾကၿပီး ေထာက္ခံခဲ့ၾကပါတယ္။ ၁၉၉၁ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလမွာ ယဲ(လ္)ဆင္ဟာ ယူကရိန္းသမတ လီယိုနစ္(ဒ္) ကရာ့(ဗ္)ခ်ဳ(က္) ဘယ္လာ႐ု(စ္)သမတ စတန္နီစလာဗ္ ႐ႈကဲဗစ္(ခ်္) တို႔နဲ႔ေတြ႕ဆံုၿပီး ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စုကိုဖ်က္သိမ္းၿပီး လြတ္လပ္တဲ့ႏိုင္ငံမ်ား ဓနသဟာရကို ထူေထာင္ေၾကာင္း ေၾကျငာခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၉၉ခု ဒီဇင္ဘာ ၃၁ ရက္မွာေတာ့ သူဟာ ရာထူးမွ ႐ုတ္တရက္ ႏႈတ္ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ႏႈတ္ထြက္တဲ့ေန႔မွာ သူအုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့စဥ္ကာလအတြင္းက အမွားေတြအတြက္ ခြင့္လႊတ္ဖို႔ေတာင္းပန္ခဲ့ၿပီး၊ ရာစုအသစ္မွာ ႐ု႐ွားႏိုင္ငံအတြက္ ေခါင္းေဆာင္သစ္ လိုအပ္ေနပါၿပီလို႔ ေျပာဆိုခဲ့ပါတယ္။ ႐ု႐ွားျပည္သူေတြရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို မျဖည့္ဆီးေပးႏိုင္ခဲ့တာကို ခြင့္လႊတ္ဖို႔၊ သူ႔ရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ၿပီးဆံုးေအာင္ မလုပ္ေပးႏိုင္ခဲ့တာေတြ အတြက္ ခြင့္လႊတ္ဖို႔ ေတာင္းပန္ခဲ့ပါတယ္။ ႐ု႐ွျပည္သူေတြရဲ႕ အက်ိဳးကိုအျပည့္အ၀ မသယ္ပိုးႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ မိမိကိုယ္ျမင္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ႏႈတ္ထြက္ခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။

သူ႔ကိုဆန္႔က်င္တဲ့ လူေတြကို ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းရင္ဆိုင္ခဲ့တာ၊ လူျမင္ကြင္းမွာ အရက္မူးတတ္တာ၊ ေခ်ခ်င္းခြဲထြက္ေရးကိစၥကို ကိုင္တြယ္ပံုေတြမွာ ေျပာစရာေတြ ႐ွိခဲ့ေပမယ့္ ႐ု႐ွားျပည္သူေတြရဲ႕ ခ်စ္ခင္မႈကို ရ႐ွိခဲ့တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ကို သၿဂဳႋလ္ တဲ့ ဧၿပီလ၂၅ရက္ေန႔မွာ ေမာ္စကိုၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြဟာ အနက္ေရာင္၀တ္စံုေတြ၀တ္ၿပီး ၀မ္းနည္းမႈကို ျပသခဲ့ၾကပါတယ္။

Read more...

ဂရက္(ဖ္)ပတၱျမားႀကးီ

၈.၆၂ ကာရက္အေလးခ်ိန္႐ွိ ပတၱျမားႀကီးကို ဆြစ္ဇာလန္ႏိုင္ငံ စိန္႔ေမာရစ္(ဇ္)ၿမိဳ႕မွာ ခရစ္စတင္းကုမၸဏီမွ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ေဖေဖၚ၀ါရီလက ၃.၆သန္း နဲ႔ ေလလံတင္ေရာင္းခ်ခဲ႔ပါတယ္။(တစ္ကာရက္္တန္ဖိုးအေမရိကန္ေဒၚလာ ၄သိန္း၂ေသာင္း၅ေထာင္က်ပါတယ္)
ႏိုင္ငံတကာေရာင္စံုေက်ာက္မ်က္အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာမွာ (http://www.gemstone.org/)ဒီပတၱျမားႀကီးဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွထြက္႐ွိတဲ႔အေကာင္းဆံုးတန္း၀င္ ခိုေသြးနီေရာင္ေက်ာက္ႀကီးျဖစ္တယ္လို႔ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ ဆြစ္ဇာလန္ႏိုင္ငံSSFF ဓါတ္ခြဲခန္းရဲ႕ ေထာက္ခံစာမွာ အဆိုပါေက်ာက္ႀကီးဟာ မီးဖုတ္ျပဳျပင္မထားဘူးလို႔ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ အဂၤလန္ႏိုင္ငံမွ ရတနာကုန္သည္ေလာရန္႔(စ္)ဂရက္(ဖ္)က ၀ယ္ယူရ႐ွိသြားတာျဖစ္ပါတယ္။ ဂရက္(ဖ္)က ဒီပတၱျမားႀကးီဟာ တန္ဖိုးအားျဖင့္ ျမင့္မားတာမွန္ေပမဲ႔ သူ႔တစ္သက္ေတြ႔ဘူးသမွ် ပတၱျမားေတြထဲမွာ ေသြးကြက္ေရာ အေရာင္ပါသူမတူေအာင္ေကာင္းမြန္တယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ “ဂရက္(ဖ္)ပတၱျမာႀကးီ” လို႔အမည္ေပးထားပါတယ္။

Read more...

The Church at Auvers

ထိုပန္းခ်ီကားကို ဗင္းဆင့္ဗန္ဂိုးသည္ ၁၈၉၀ခုႏွစ္တြင္ ေရးွဆြဲခဲ့သည္။
ဗန္ဂိုးသည္ သူ၏ညီျဖစ္သူ သဲအိုစ္(Theos) ရိွရာ ပါရီသို႔အလည္သြားေရာက္ၿပီးေနာက္ (Auvers-sur-Oise) သို့ ေဆးကုသခံယူရန္သြားခဲ့သည္။ ယင္းၿမိဳ႕၌ သူ႔ဘ၀၏ ေနာက္ဆံုးသတင္းဆယ္ပတ္ကို ကုန္လြန္ေစခဲ့သည္။ ထိုတိုေတာင္းလွေသာအခ်ိန္အတြင္းတြင္ ယင္းပန္းခ်ီကားအပါအ၀င္ ပန္းခ်ီကားေပါင္း၁၀၀ေက်ာ္ကို ဖန္တီးခဲ့သည္။ ငယ္ရြယ္စဥ္ကေလးဘ၀၌ ေတ႔ြျမင္ခံစားခဲ့ရသည့္ က်ဴရိုးေကာက္ရိုးမ်ားျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားေသာ အမိုးပါအိမ္မ်ား၏ လႊမ္းမိုးမႈကို ထိုပန္းခ်ီကားတြင္ေတြ႔ျမင္ႏိုင္သည္။ ထိုပန္းခ်ီကားႏွင့္သက္ဆိုင္သည့္သူ၏အျမင္မ်ားကို သူ႔အစ္မထံေရးေသာစာတြင္ ေတြ႕ရသည္။
"ငါအခု ရြာမွာရိွတဲ့ဘုရားေက်ာင္းပံုပန္းခ်ီကားပံုၾကီးတစ္ပံုဆြဲေနတယ္။ ေနာက္ခံ ကိုေဗာ့အျပာေရာင္ေကာင္းကင္မွာ ခရမ္းျပာေရာင္ဘုရားေက်ာင္းၾကီးကို ေတြ႕ျမင္ႏိုင္တယ္။ မွန္ျပဴတင္းေတြမွာလဲ အစြန္းအထင္းေတြနဲ႔ေပါ့။ ေက်ာင္းေခါင္မိုးေတြက ခရမ္းေရာင္နဲ႔လိေမၼာ္ေရာင္ေတြေရာယွက္ေနတယ္။ ဘုရားေက်ာင္းရဲ့အေရွ႕မ်က္ႏွာစာမွာ ဖူးပြင့္ေနတဲ့အစိမ္းေရာင္ပန္းမန္ေတြနဲ႔အတူ ပန္းႏုေရာင္ေနျခည္နဲ႔ေအာက္ကသဲေျမေတြနဲ႔ေပါ့။" ဘုရားေက်ာင္းရဲ့အေရွ႕မ်က္ႏွာစာဟာ ေနေရာင္ျခည္ေအာက္မွာလင္းလက္ေနတယ္။ ဘုရားေက်ာင္းကိုယ္၌ကေတာ့ သူ့ရဲ့အရိပ္ေအာက္မွာတည္ရိွေနတယ္။ သူ႔ဆီကေနေတာ့ ဘာအေရာင္မွျပန္ထြက္မလာဘူး။
http://en.wikipedia.org/wiki/The_Church_at_Auvers

Read more...

မူရက္၏ ကိုယ္၀န္ေဆာင္အမ်ဳိးသမီး

မူရက္၏ ကိုယ္၀န္ေဆာင္အမ်ဳိးသမီးသည္ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္တြင္ဖန္မွ်င္မ်ား၊ထင္႐ႈးဆီ၊ဆီလီကြန္ တို႔ျဖင့္ျပဳလုပ္ထားသည္။ ယင္း႐ုပ္ထုကို National Gallery of Australia က၀ယ္ယူခဲ့ျပီး ျပခန္း၏ လူၾကည့္အမ်ားဆုံးစာရင္းတြင္ပါ၀င္သည္။

ကိုယ္၀န္ေဆာင္အမ်ဳိးသမီးသည္ ေခတ္သစ္လက္ရာျဖစ္ၿပီး မိခင္ထုကို ကိုယ္စားျပဳ၍ လူသားအားလုံးကို ကိုယ္စားျပဳေသာ သေႏၶတည္ျခင္း၊ ေမြးဖြားျခင္းတို႔ကို ရည္ညႊန္းသည္။

၄င္းအထင္ကရၾကီးမားေသာ၊ခြန္အားပါေသာ႐ုပ္ထုသည္လည္းေကာင္း၊ ကိုယ္၀န္ေဆာင္အမ်ဳိးသမီး၏ အားႏြဲ႔ျခင္း၊ စိတ္ခံစားမႈအေရာင္မ်ားသည္လည္းေကာင္း ၾကည့္႐ႈခံစားသူႏွင့္ မူရက္၏ ႐ုပ္ထုၾကားတြင္ဆက္ႏြယ္လ်က္႐ိွသည္။
မူရက္၏ လုပ္ပုံကိုင္ပုံအဆင့္ဆင့္ႏွင့္နည္းပညာသည္ သူ၏႐ုပ္ထုမ်ားကိုစြဲလမ္းေစေသာ အဓိကေၾကာင္းရင္းျဖစ္သည္။

အဓိကအားျဖင့္ သူေစ့စပ္ေသခ်ာစြာေလ့လာ၍ ဖန္တီးထားေသာ လူ၏အေရျပားေပၚ႐ွိ အေပါက္အေသးေလးမ်ား၊ ဆံပင္၊ မဲွ႔၊ ေျခသည္း၏မာေက်ာမႈ၊ အေရးျပားေအာက္႐ွိေသြးေၾကာမ်ားသည္ ၾကည့္႐ႈခံစားသူမ်ားအား ယင္း႐ုပ္ထုကို သက္႐ွိကိုယ္၀န္ေဆာင္တစ္ေယာက္အျဖစ္ ထင္မိေစသည္။

Read more...

Henry Moore

Reclining Figure (1951)

ဟင္နရီ စပန္စာ ေမာ (၃၀၊ဇူလိုင္၊၁၈၉၈ - ၃၁၊ၾသဂုတ္၊၁၉၈၆) သည္ ၿဗိတိန္ႏုိင္ငံသား အႏုပညာ႐ွင္၊ ပန္းပုပညာ႐ွင္ျဖစ္ပါသည္။
သူ၏ အ႐ြယ္ၾကီး ေၾကးသြန္း ျဒပ္မဲ့႐ုပ္ထုႏွင့္ စက်င္ေက်ာက္႐ုပ္ထုမ်ားေၾကာင့္ ေက်ာ္ၾကားလွသည္။
သူ၏ေၾကးသြန္း႐ုပ္ထုမ်ားသည္ ကမၻာေပၚ႐ွိ ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ ေတြ႔ျမင္ႏုိင္သည္။
သူသည္ လူသားတို႔၏႐ုပ္ပုံလႊာကိုေဖာ္ၾကဴးေသာ အေမႏွင့္ကေလး(mother and child)၊
မွီေလ်ာင္းျခင္း(Reclining Figure) တို႔ကဲ့သို႔ေသာ ႐ုပ္ထုမ်ားကို အဓိကထုဆစ္သည္။
http://en.wikipedia.org/wiki/Henry_Moore

Read more...

အိမ္နီးခ်င္း တိုးတိုး႐ို (My Neighbor Totoro, 1993)

ကြန္ပ်ဴတာအကူအညီမပါဘဲ လက္ေရးပန္းခ်ီသက္သက္နဲ႔ ဒါ႐ုိက္တာမိယယဇာကိ ဟယအို (Hayao Miyazaki) ဖန္တီးထားတဲ႔ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ႔ အိမ္နီးခ်င္း တိုးတိုး႐ိုေခၚတဲ့ ဂ်ပန္ကာတြန္းကားေလးပါ။ ျမန္မာ့႐ုပ္ျမင္သံၾကားမွာ ျပသခဲ႔ဘူးပါတယ္။ မူလတန္းေက်ာင္းသူေလး စဆုခဲ႔(Satsuke) နဲ႔ ညီမငယ္ မဲ႔(Mei) တို႔ဟာေဆး႐ုံတက္ေနတဲ႔ အေမနဲ႔ နီးရာ ေတာ႐ြာကေလးက အိမ္ကို အေဖနဲ႔အတူေျပာင္းေ႐ႊ႔လာတဲ႔အခါ အိမ္နားက ေတာအုပ္ထဲမွာေနတဲ႔ တေစ ၦႀကီး တိုးတိုး႐ိုနဲ႔ ေတြ႔ဆံုသူငယ္ခ်င္းျဖစ္သြားၾကပံုကို စိတ္၀င္စားဖြယ္၊ ခ်စ္စဖြယ္ေကာင္းေအာင္ ႐ိုက္ကူးထားပါတယ္။ စူးစမ္းတတ္တဲ႔၊ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ ႔လႊမ္းမိုးမႈမ႐ွိရင္ အေၾကာက္အလန္႔ကင္းတတ္တဲ႔ ကေလးသဘာ၀ကိုေပၚလြင္ေအာင္ ႐ိုက္ကူးထားပါတယ္။ အဓိကဇာတ္ေကာင္က အငယ္မေလး မဲ့ပါ။

မဲ႔တို႔ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ ေျခေထာက္႐ွစ္ေခ်ာင္းပါ အလြန္ျမန္တဲ့ေၾကာင္တေစ ၦဘတ္(စ္)ကားႀကီးစီးၿပီး အေမ႐ွိတဲ့ေဆး႐ုံကို လိုက္သြားတဲ့အခန္းဟာ ၾကည္႔ရတဲ့သူေတြကို သူတို႔နဲ႕အတူေၾကာင္ဘတ္(စ္)ကားႀကီး လိုက္စီးေနရသလို ရသကိုေပးစြမ္းႏိုင္ပါတယ္။ ဒီကာတြန္းကားေလးဟာ ႐ုပ္႐ွင္သမိုင္းမွာ ေၾကာ္ျငားအားသိပ္မသံုးခဲ႔ရပဲ အမ်ားႏွစၿ္ခိဳက္အားေပးမႈကို ရ႐ွိခဲ႔ပါတယ္။ အင္တာနက္႐ုပ္႐ွင္ေမာ္ကြန္း (Internet Movie Database) မွာ တိြဳင္းစတိုရီ-၂ ( Toy Story 2 ) နဲ႔ ႐ွရက္ခ္ ( Shrek ) အေမရိကန္ကာတြန္းကားႏွစ္ခု ၾကား နံပါတ္ (၅) ေနရာခ်ိတ္ပါတယ္။ Anime Encyclopedia အသစ္မွာ အိမ္နီးခ်င္း တိုးတိုး႐ိုဇာတ္ကားကို ဂ်ပန္တို႔ဖန္တီးခဲ့သမွ် ကာတြန္းကားေတြထဲမွာ အေကာင္းဆံုးကားလို႔ သတ္မွတ္ပါတယ္။

Read more...

ေကာင္းက်ိဳးအေထြေထြရယ္နဲ႔ ခၽြန္ေစျမေစေစာ၊ ေဒါင္းအိုးေ၀ရယ္လို႔ တြန္ေစကေစေသာ၊

ပန္းခ်ီ ေမာင္ေငြထြန္းရဲ႕ လက္ရာ အမ်ိဳးသားစာဆို ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းရဲ႕ ပံုတူ ေကာက္ေၾကာင္း ပါ။

ဂဠဳန္ပ်ံဂါထာႏွင့္ ဂဠဳန္ဘုရား႐ွိခိုးဘြဲ႔ကဗ်ာ မဟာေလးခ်ဳိးၾကီး
(ေၾသာ္)
မဟာဒုကၡ...မဟာဒုကၡဟဲ့။
...ဇရာဒုဗၺလအ႐ြယ္ အသြမ္းမေသြးသင့္တဲ့
နခမ္းေမြးအျမင္ မဟုတ္ေတာင္မွ
ဆရာဥကၠဌ မကြယ္ ၾကငွန္းေ၀းေသာ္လဲ့
ဘန္းနေဘး ႐ွင္ဘုရင္ လုပ္ရပါေတာ့
ကမၼဌာန္းေပး အသြင္႐ုပ္ကယ္ႏွင့္
ႏုပ္သမို႔ မေကာင္းေပ။
(အိုကြယ္)
အမွန္အေတြးစခန္းေ၀းရပါတဲ့
(ေၾသာ္)
မႏၱေလးခင္တုတ္တို႔ႏွင့္ က်ဳပ္တို႔အေၾကာင္းေပ။

(ေၾသာ္)
ျမန္မာျပည္တ၀ွမ္းတြင္ျဖင့္
သာယာ၀တီ စခန္းဆီက
အာဇာနည္အစြမ္းေတြ ဟိုအရင္ ယမန္က
ဗဟိုဠ္ပလႅင္ပ်ံမွာ သမတ မတိမ္းေအာင္လို႔တဲ့
ဗိုလ္၀င္ခံကာ ျမန္မာ့ကိန္းေတြႏွင့္
ျမစိမ္းေတာင္ညိဳညိဳက
ေခ်ာင္ခ်ုကာ ေအာင္ပဟိုရ္ ရြန္းခဲ့တယ္
ထြန္းလြန္းဘြဲ႔ေအာင္ေျမ။
ယင္းအတိတ္မွာ ျမန္မာတသတ္ေပမို႔
အဂၤလိပ္စာ တဘာသာ အတတ္တာေၾကာင့္
န၀င္းဟိတ္အလာ ယၾတာဓာတ္ေတြႏွင့္
(ေၾသာ္)
အာဏာ ပါဏာကပ္တြင္မွ
ဘာမမွတ္ ညာမမွတ္
ပုန္ကန္ပေလ
ဘုံျပန္သေျပမွာျဖင့္
ၾတင္းေၾကမေလာ
(အိုကြယ္)
ဂဠဳန္အလံေတြႏွင့္ တနဂၤေႏြသေဘာ။
ရတက္ကယ္လိႈင္
ႏွစ္ဘက္အတူႃပိုင္လို႔မို႔
ဇမၺဴတပိုင္ ကမာၻမွာ မုန္းၾကစို႔ရဲ႔လို႔
သူအႏိုင္ ငါအ႐ႉံးသာပ
သမာၻစက္ ဘုန္းအမူမရာမွာ မတူသာ တူသာႏွင့္
အာဏာလက္႐ံုး ထူကာထူကာျဖင့္
ဘသူ သာမသာကို
ေခတ္အလိုက္ ၿပံဳးရမလိုႏွင့္
ႏွစ္ဗ်ဴဟာ စစ္တိုက္တံုးတြင္မွ
ဓမၼရာဇ္ယမိုက္ဘုန္းေတာ္ အသေရဂုဏ္ႏွင့္
ေရယမုန္ ေသာင္ေငြကမ္းတြင္မွ
ေ႐ႊဒဂုန္ ေအာင္ေျမစခန္းေပပ
ေတာင္ေျခ ဘဟန္းသူ
သပိတ္အမေလးေတြ မျဖင့္
ထိတ္စရာ့အေရးပံုမွာ ဗ်ာပါလွ်ံဘို႔လို႔
မဟာဆန္ဆန္ အထပ္ထပ္ေသာ ျပာသာဒ္အခၽြန္းေတြ အမႊန္းေတြနဲ႔
သာလာယံ ဇရပ္ကၽြန္းတြက္မွ
နတ္ၫြန္းသိုက္စာ
အလိုက္ဘာသာ က်သလိုပ
(ၾသ)႕႕႕႕
ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း
ဂါထာႏွင္းမေပါ့လို႔...
သာကြင္းအၿပီး နီးစရာကို
ျဗဟၼာမင္းၾကီးဘဲ လာလို႔ခ်ေရာ႔သလ
သာမွ်ဳိ႔အရကို အစုံဖန္ေပါ့
ရဂုံစံ ခ်စ္စရာတပည့္တို႔မွာျဖင့္
ဥဳံ အရဟံ သစၥာ ဂတိေတြႏွင့္
ဂဠဳံသရဏံ ဂစၧာမိၾကေပေတာ့
(အမယ္မင္း) အျပစ္ဘယာ မထိေစခ်င္တဲ့
ပဏိတ ေစတနာ မေနာတြင္မွ
႐ွိ႐ွိသမွ် အေ၀ရာ သေဘာပါကြဲ႔
(ေၾသာ္)
ေခတ္အခါၾကီး ေျပရြာတေၾကာကိုျဖင့္
႐ွစ္ခါတိတိ
ျဖစ္မွာ သိသိၿပီး
အို(မယ္စႏၵာရဲ႔)...
ေမတၱာ႐ွိတာေၾကာင့္
က၀ိက ေသေသခ်ာခ်ာေဟာ။

Read more...

Christina's World

ခရစ္တီးနား၏ ကမာၻ
ယင္းပန္းခ်ီကားကို အေမရိကန္ပန္းခ်ီဆရာ အန္ဒ႐ူး ၀ိုက္ က ၁၉၄၈ တြင္ေရးဆြဲခဲ့သည္။
၂၀ ရာစုအေမရိကန္ပန္းခ်ီကားမ်ားထဲတြင္အလြန္ေက်ာ္ၾကားေသာ ပန္းခ်ီကားတစ္ခုလည္းျဖစ္သည္။
၄င္းပန္းခ်ီကားကို နယူးေယာက္႐ွိ Museum of Modern Art တြင္ျပသထားသည္။
ခႏၶာကိုယ္ေအာက္ပိုင္း မသန္စြမ္းျဖစ္ေနေသာ ခရစ္တီးနား အိုလဆန္သည္ သူမ၏ပန္းၿခံမွ ပန္း ခူးရန္ ကြင္းျပင္က်ယ္ကိုျဖတ္၍ မိမိကိုယ္ကို ဒ႐ြတ္ဆြဲသြားသည္ကိုေရးဆြဲထားျခင္းျဖစ္သည္။
ပန္းခ်ီကား၏ အ႐ြယ္အစားမွာ 32 × 48 cm ျဖစ္၍ tempera ျဖင့္ေရးဆြဲထားသည္။
http://en.wikipedia.org/wiki/Christina's_World

Read more...

ေအာ္သံ

၁၈၉၃ ခုတြင္ ေနာ္ေ၀ စိတ္အလ်ဥ္ခံစားမႈပန္းခ်ီဆရာ(expressionist) အက္(ဒ)ဗက္(ဒ) မင္(ခ်္)သည္ ေအာ္သံ ပန္းခ်ီကားကို ေရးဆြဲခဲ့သည္။
လူ၏ အတြင္းတည္႐ွိမႈအေၾကာက္တရား၏တိုက္ခိုက္မႈအား မီးေတာင္ေပါက္ကြဲမႈကိုအာ႐ုံခံစား၍ေရးဆြဲခဲ့သည္။ ပန္ခ်ီကား၏ မူလအမည္မွာ The Scream of Nature ျဖစ္သည္။
ပန္းခ်ီဆရာ၏ ဒိုင္ယာရီတြင္ ပန္းခ်ီကားေရးဆြဲျဖစ္ေစေသာ အေၾကာင္းကို (၂၂/၀၁/၁၈၉၂) ေန႔စြဲျဖင့္ ေရးသားခဲ့သည္။
"က်ေနာ္ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္နဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္လာတုန္း ေနက်ခ်ိန္မွာ ႐ုတ္တရက္ ေကာင္းကင္ကေသြးနီေရာင္ကိုေျပာင္းသြားတယ္။
က်ေနာ္ ခဏရပ္ၿပီးနားလိုက္တယ္။ လူကေမာဟိုက္သြားတယ္၊ၿခံစည္း႐ုိးကိုမီၿပီးနားရတယ္။
မီးေတာက္မီးညႊန္႔ေတြက အျပာနက္နက္ေတာင္ေပၚနဲ့ၿမိဳ႕ေပၚမွာေလ။
သူငယ္ခ်င္းေတြက ဆက္ေလွ်ာက္သြားတယ္။
စိုးရိမ္ပူပန္တုန္လႈပ္မႈေတြနဲ႔ က်ေနာ္ရပ္ၿပီးေနခဲ့တယ္။
သဘာ၀ရဲ႔ အဆုံးမ႐ွိတဲ့ေအာ္သံကိုက်ေနာ္ခံစားလိုက္ရတယ္။"

အနီေရာင္ေကာင္းကင္ေနာက္ခံသည္ ၁၈၈၃ ခုႏွစ္တြင္ေပါက္ကြဲခဲ့ေသာ ကရာကတိုအ မီးေတာင္ေပါက္ကဲြမႈေၾကာင့္ျဖစ္ႏိုင္သည္။
မီးေတာင္မွ ထြက္လာေသာ ျပာမ်ားသည္ အေ႐ွ႔အေမရိကႏွင့္ ဥေရာပ၊အာ႐ွတို႔တြင္ ႏို၀င္ဘာ၊၁၈၈၃ မွ ေဖေဖာ္၀ါရီ၊၁၈၈၄ ထိ ေကာင္းကင္အနီေရာင္ကိုျဖစ္ေစသည္။
ပန္းခ်ီကားအေ႐ွ႔တြင္ရပ္ေနေသာ လူသည္ပန္းခ်ီဆရာကိုယ္တိုင္ျဖစ္ႏိုင္သည္။
အမွန္စင္စစ္တြင္ သူသည္ကိုယ္တိုင္ေအာ္ဟစ္ေနျခင္းမဟုတ္ပဲ၊ သဘာ၀၏ေအာ္သံမွ မိမိကိုယ္ကိုကာကြယ္ေနျခင္းသာျဖစ္သည္။
လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ နားမ်ားကိုအုပ္ထားျခင္းျဖင့္
သဘာ၀၏ထိတ္လန့္ဖြယ္တိုက္ခုိက္မႈမွ အကာအကြယ္ရရန္ အားထုတ္ရသည္။
ပန္းခ်ီကားေရးဆြဲခ်ိန္တြင္ ပန္းခ်ီဆရာ၏ ညီမသည္ စိတ္ေရာဂါကုေဆး႐ုံတြင္ကုသေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။
http://en.wikipedia.org/wiki/Edvard_Munch

Read more...

လေရာင္ ႏွင့္ ပင္လယ္

အီဗန္ ကြန္စတန္တီႏုိဗစ္(ခ်္) အာအိေဇာ့(ဗ)စကီး (၂၉ ဇူလိုင္၊၁၈၁၇ - ၂ မတ္၊၁၉၀၀) သည္ ကရင္(မ္)ၿမိဳ႕၊ယူကရိန္းႏုိင္ငံတြင္ အာေမးနီးယားကုန္သည္မိသားစု၌ ေမြးဖြါးခဲ့သည္။

သူသည္ အဓိက ပင္လယ္႐ႈခင္းတို႔အားေရးဆြဲၿပီး အလြန္ပင္ ေအာင္ျမင္မႈရ႐ွိခဲ့သည္။
ပန္းခ်ီကားေပါင္း ေျခာက္ေထာင္ေက်ာ္ေရးဆြဲခဲ့သည္။
လေရာင္ေအာက္မွ သေဘၤာပ်က္အပိုင္းအစမ်ားႏွင့္ပင္လယ္႐ႈခင္း ပန္းခ်ီကားသည္ သူ၏ပင္လယ္ပန္းခ်ီကားမ်ားမွ တစ္ခုျဇစ္သည္။

http://www.artsea.info/html/images/g1.html

Read more...

Ron Mueck

႐ြန္မူရက္ သည္ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္တြင္ေမြးဖြါးၿပီး ၾသစေတးလိယ ႏိုင္ငံဖြား သဘာ၀လြန္ ပန္းပုဆရာျဖစ္သည္။
မူရက္သည္ အေစာဘ၀ပိုင္းတြင္ ကေလးမ်ားအတြက္ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားႏွင့္႐ုပ္႐ွင္မ်ားအတြက္ အ႐ုပ္ေမာ္ဒယ္ေဆာက္ျခင္းျဖင့္ အသက္ေမြးခဲ့သည္။
မူရက္၏ ႐ုပ္ထုမ်ားသည္ လူကိုယ္ခႏၶာကိုယ္အား အေသးစိတ္ထုလုပ္ျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း အခ်ိဳးအစားအားျပဳျပင္ထုလုပ္ထားသည္။
http://www.crazyrussian.com/02/entry_1872.php
http://en.wikipedia.org/wiki/Ron_mueck

Read more...

ဗန္ဂိုး၏ ေနၾကာမ်ား

ဗန္ဂုိးသည္ ေနၾကာပန္းမ်ားကို သက္ၿငိမ္ ပန္းခ်ီကားမ်ားအျဇစ္ ဆီေဆးျဖင့္ေရးဆြဲခဲ့သည္။
၄င္းေနၾကာပန္းမ်ား ပန္းခ်ီကားမ်ားထဲတြင္ ပန္းအိုးတြင္စိုက္ထားေသာ ေနၾကာ ၁၅ ပြင့္ ပန္းခ်ီကား ၃ ကား၊

၁၂ ပြင့္ပါ ပန္းခ်ီကား ၂ ကားမ်ားသည္ ဆင္တူၾကသည္။
ဗန္းဂိုးသည္ ပန္းအိုးတြင္စိုက္ထားေသာ ေနၾကာ ၁၂ ပြင့္ ပန္းခ်ီကားကိုပထမဦးဆုံး ေရးဆြဲခဲ့ပါသည္။ ယင္းပန္းခ်ီကားကို ယခုအခါ Germany ႏိုင္ငံ၊Munich ႐ွိ Neue Pinakothek Museum တြင္ျပသထားပါသည္။ ပန္းခ်ီကားမ်ားအားလုံးသည္ 93 × 72 cm (37" × 28") အ႐ြယ္႐ွိ ကင္းဘတ္စေပၚတြင္ေရးဆြဲခဲ့ပါသည္။
ပန္းခ်ီးကားမ်ားအားလုံးတြင္အ၀ါေရာင္မ်ားအသုံးျပဳျခင္းကို ျပန္လည္ဆန္းသစ္တီထြင္ထားပါသည္။ ေဆးေရာင္အသစ္မ်ား ေပၚထြက္လာျခင္းသည္ ဗန္းဂိုး၏ ျပန္လည္ဆန္းသစ္တီထြင္ျခင္းကို တစ္နည္းတစ္ဖုံအေထာက္အကူျပဳပါသည္။

Read more...

ဗန္းဂိုး၏ Cafe

Cafe Terrace at Night
ဒတ္(ခ်္)ပန္းခ်ီဆရာ ဗင့္ဆင့္ ဗန္ဂုိး သည္ ၁၈၈၈၊စက္တင္ဘာလတြင္ ျပင္သစ္ႏုိင္ငံ၊အားလက္(စ္)ျမိဳ႕၌ ထိုပန္းခ်ီကားအား စတင္ျပသခဲ့ပါသည္။ ဆီေဆးနဲ႔ ကင္းဗက္စေပၚတြင္ ေရးဆြဲထားၿပီး အ႐ြယ္အစား (32" × 26") ျဖစ္ပါသည္။

ယခုအခ်ိန္တြင္ နယ္သာလန္ႏုိင္ငံ၊ ေအာ့တလိုႏုိင္ငံ Kröller-Müller Museum ၌ ျပသထား႐ွိပါသည္။
ဗန္ဂုိးသည္ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံေတာင္ပိုင္း႐ွိ Cafe တစ္ခုကို အာ႐ုံခံစားေရးဆြဲခဲ့တာျဇစ္ၿပီး၊ ယခုအခ်ိန္တြင္ ယင္း Cafe Terrace ကို Cafe van Gogh ဟု အမည္ေျပာင္းလဲထားပါသည္။
ထိုပန္းခ်ီကားကိုဗန္းဂိုးသည္ သူ၏ဟန္ျဇစ္ေသာ အေရာင္မ်ား၏ေႏြးေထြးမႈ ႏွင့္
အနီးအေ၀းနိယာမမ်ားျဖင့္ေရးဆြဲခဲ့ပါသည္။
ယင္းပန္းခ်ီကားသည္ ဗန္ဂုိးက ၾကယ္မ်ားကိုေနာက္ခံထားၿပီး ေရးဆြဲေသာ ပထမဆုံးပန္းခ်ီးကားျဇစ္ပါသည္။

Read more...

စားခ်င္စဖြယ္ ဂ်ပန္အစားအစာ

ဂ်ပန္လူမ်ိဳးေတြဟာ အစားအစာကိုို အျမင္အာ႐ုံမွာစြဲမက္ဖြယ္ စားခ်င္စဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ လွလွပပ ျပင္ဆင္တတ္ၾကပါတယ္။ ထမင္းဆုပ္ကိုေရညွိပတ္ၿပီး ပင္လယ္စာ၊ အသီးအ႐ြက္၊ မွဳိ၊ ၾကက္ဥ၊ အသား တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကို အေပၚမွာ topping အေနနဲ႔၊ ဒါမွမဟုတ္ အတြင္းမွ filling အေနနဲ႔ ထဲ႔ထားတဲ႔ စု႐ွိ (sushi)ဟာ အရသာေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္။(ကိုခ်စ္ တစ္ခါၾကီးေတာင္ စားဘူးလို႕ေျပာတာပါ)။

ေနာက္ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတာက ငါးအစိမ္းကို ပါးပါးလြာထားတဲ႔ စာ႐ွိမိ(sashimi)ပါ။ စာ႐ွိမိကို ပဲငံျပာရည္၊ ၀ါဆားဘိလို႔ေခၚတဲ႔ ပူပူစပ္စပ္ paste တို႔နဲ႔ တို႔စားၾကပါ တယ္။ စားခ်င္စဖြယ္ေကာင္းတဲ႔ ေနာက္ဟင္းလ်ာတစ္မ်ိဳးကေတာ့ အမဲသားဆီပူထိုးပါ။ အာလူးေၾကာ္ထားတ႔ဲ style ကလည္း French fries ပံုစံ မဟုတ္ပဲ အာလူးကိုအစိတ္ခပ္ႀကီးႀကီးစိတ္ၿပီး ေၾကာ္ထားပါတယ္။ ကဲ... ေသာက္စရာ တစ္ခုခုပဲ လိုပါေတာ႔တယ္။ ကိုခ်စ္တို႔ကေတာ႔ အစားေကာင္းေကာင္းျမင္ရင္ အေသာက္ကေလးကို သတိရေနၾကပါ။

Read more...

အျပာေရာင္တိုင္မ်ား

ၾသစၾတီးလ်ား အမ်ိဴးသားေဂလာရီတြင္ ဂ်က္ဆင္ပူးေလာ့၏ ေဆးစက္ခ် လက္ရာ အျပာေရာင္တိုင္မ်ား (Blues poles) ပန္းခ်ီကားကို ျပသထား႐ွိသည္။ ေဆးစက္ အေရာင္မ်ား တြင္ ေဒါင္လိုက္ အျပာေရာင္တိုင္ ႐ွစ္တိုင္ ထည့္သြင္း ေရးဆြဲထားသည္။ ယင္းတိုင္မ်ားက မည္သည္ကို ကိုယ္စားႁပုသည္၊ ပန္းခ်ီကားက ဘာဆိုလိုသည္ကို မသိရေသာ္လည္း စြဲေဆာင္မႈ ေကာင္းေသာ လက္ရာ ျဖစ္သည္။

Read more...

မားတီ(စ္)၏ ပန္းခ်ီဆရာႏွင့္ကိုယ္ဟန္ျပမယ္

The Artist and his Model
၄င္းပန္းခ်ီကားကို ေအာ္တ၀ါၿမိဳ႕ ကေနဒါအမ်ိဳးသား ဂယ္လာရီတြင္ျပသထား႐ွိပါသည္။
၁၉၁၉ ခုတြင္ ဆီေဆးျဖင့္ကင္းဘတ္စ (23 5/8" x 28 3/4") ေပၚတြင္ေရးဆြဲခဲ့ပါသည္။
အလွ႐ွာပုံေတာ္စာအုပ္တြင္ ပန္းခ်ီေ၀ဖန္ေရးဆရာေပၚသက္က

၄င္းကားတြင္ ပန္းခ်ီဆရာသည္လည္းေကာင္း၊
ကိုယ္ဟန္ျပမယ္သည္ လည္းေကာင္း အသက္၀င္မလာေခ်။ ပန္းခ်ီကား၏ အခန္းအျပင္အဆင္၊ ပကာသန၊အမႊမ္းအမံမ်ားကသာ ေပၚလြင္ေနသည္ဟု ေ၀ဖန္ထားပါသည္။

Read more...

ဟင္နရီ မာတီး(စ)၏ ေ႐ႊငါး

ယင္းပန္းခ်ီကားကို အိုက္စိလီမိုလီႏြား (Issy-les-Moulineau)အလုပ္႐ုံတြင္ ၁၉၁၂ ခွ၌ ဆီေဆးျဖင့္ ကင္းဘတ္ စေပၚတြင္ ေရးဆြဲခဲ့သည္။ မာတီး(စ္) ေရးဆြဲခဲ့သမွ် ေ႐ႊငါးပန္းခ်ီကားမ်ားထဲတြင္ ၄င္းကားကို အေကာင္းဆုံးဟု သတ္မွတ္ၾကပါသည္။

အလင္း၊အေမွာင္နိယာမကို လွ်စ္လ်ဳ႐ႈ၍ ပန္းခ်ီကားအျပင္အဆင္ အမြမ္းအမံကိုသာ အေလးေပး၍ ေရးွဆြဲခဲ႔သည္။

အလယ္ေခတ္ပန္းခ်ီကားမ်ား၊ ပါ႐ွင္းလက္ရာမ်ား၊ ႐ု႐ွအိုင္ကြန္မ်ား၏ အနီးအေ၀းေျပာင္းျပန္နိယာမ လႊမ္းမိုးမႈမ်ားျဖင့္ ေရးဆြဲခဲ့သည္။

ယေန႔ ေမာ္စကိုျမိဳ႕႐ွိွိ ပူ(႐္ွ)ကင္အႏုပန္းခ်ီလက္ရာျပတိုက္(The Pushkin State Museum of Fine Arts)တြင္ ျပသထား႐ွိသည္။

Read more...

ၾကက္ဥလွလွ

အက္စတာၾကက္ဥမ်ားကို စလိုဗက္ပုံစံျဖင့္ အလွဆင္ထားသည္ကို အေ႐ွ႔ဂ်ာမနီ၊ Bautzen တြင္႐ွိေသာ စလိုဗက္ အက္စတာၾကက္ဥေစ်းတြင္ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္တြင္ ေတြ႔ရပါသည္။

Read more...

အနီအျပာ ထိုင္ခံု

ဒတ္(ခ်္)လူမ်ိဳး ဒီဇိုင္းဆရာ ဗိသုကာ ဂါးရစ္ ေသာမတ္(စ) ရစ္ဗဲ၏ ပံုေဖာ္ ဖန္တီးမႈ လက္ရာ ျဖစ္သည္။ ပိယတ္ မြန္ဒေရယံႏွင့္ ၁၉၁၈ ခု၌ ေတြ႕ဆံုၿပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္ ေဆးေရာင္မ်ားကို ဒယ္စတိုင္း ပန္းခ်ီလႈပ္႐ွားမႈ၏ မူလအေရာင္မ်ားသို႔ ေျပာင္းလဲ ေဆးခ်ယ္ခဲ့သည္။ ကိုယ္ထည္ေဘာင္ တြင္ သံုးထားေသာအနက္ေရာင္မွာ ကိုယ္ထည္ေဘာင္၏ ေထာက္ကန္မႈ တာ၀န္ကို ျပသေလသည္။ ဗိသုကာသည္ တန္းအစြန္းမ်ားတြင္ အ၀ါေရာင္ ေဆးခ်ယ္၍ အဆုံးမ႐ွိေသာ အႏၲိမ သဘာ၀ကို ေဖၚက်ဴးခဲ႔ပါသည္။

Read more...

အ၀ါ၊အျပာႏွင့္အနီေရာင္ ေပါင္းစည္းဖြဲ႔တည္မႈ

Piet Mondrian ၏ အ၀ါ၊အျပာႏွင့္အနီေရာင္ ေပါင္းစည္းဖြဲ႔တည္မႈ (Composition with Yellow, Blue and Red) ပန္းခ်ီကား (72.5 x 69 cm) ကို Tate Gallery,London တြင္ေတြ႔ျမင္ႏုိင္ပါသည္။

ဒယ္စတိုင္ပန္းခ်ီလႈပ္႐ွားမႈ ဦးေဆာင္ တစ္ဦးျဖစ္သူ ဒတ္(ခ်္)ပန္းခ်ီဆရာ ပိယတ္ မြန္ဒေရယံ က 1939-42 ခုႏွစ္မ်ားတြင္ ယင္းပန္းခ်ီကားကို ဆီေဆးျဖင့္ ကင္းဗတ္စေပၚတြင္ ေရးဆြဲခဲ့ပါသည္။

http://en.wikipedia.org/wiki/Piet_Mondrian

Read more...

ခ်စ္စရာ ၾကက္ေလးေတြ

Sega Toys ရဲ႕ စက္႐ုပ္ၾကက္ေလးေတြပါ။
အိပ္မက္ၾကက္(Yume Hiyoko) ေလးေတြလို့ေခၚပါတယ္။
လက္၀ါးထဲထည့္ထားလို႔ရတဲ့ အ႐ြယ္ေတြပါ။
လူရဲ႕လက္နဲ႔ ထိလိုက္လွ်င္ အသံထြက္လာၿပီး၊ အေတာင္ေတြပါ လႈပ္လာပါလိမ့္မယ္။

Read more...

တို႔ဟူး လုပ္စားမယ္

ကုလာပဲမႈန္႔အား ေရ၊ဆား သင့္တင့္ေအာင္ထည့္၍ ဒယ္အိုးအပူေပၚတြင္ ပ်စ္ခဲလာသည္အထိ ေမႊရသည္။
ထို႔ေနာက္ အျပန္႔က်ယ္ေသာ ပန္းကန္တြင္ ထည့္၍ အေအးခံရပါသည္။

ျပီးလွ်င္ ေလးေထာင့္တံုး မ်ား လွီး၍ ဆီႏွင့္ေၾကာ္၍ တို႔ဟူးေၾကာ္အျဖစ္ စားသံုးႏုိင္ပါသည္။ သင္႔တင့္ရာမ်ားထည့္ကာ အသုပ္အေနျဖင့္လည္း စားသုံးႏိုင္ပါသည္။

(ဆႏၵရွိသလို၊ အဆင္ေျပသလို၊ဥာဏ္ရွိသလို ျပဳျပင္စားသံုးႏုိင္ပါသည္။ :D)

သေရက်ရန္ ပုံတြင္႐ႈ။

http://en.wikipedia.org/wiki/Burmese_tofu

Read more...

လာဇန္နီယား

အီတလီ အစားအစာတစ္မ်ဳိးျဖစ္ပါသည္။
ေခါက္ဆြဲအလႊာမ်ားၾကားတြင္ ဒိန္ခဲ၊ အသားစင္းေကာ၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးအႏွစ္မ်ားျဖင့္ ျပင္ဆင္၍
ဖုတ္ထားေသာ စားဖြယ္တစ္မ်ဳိးျဖစ္ပါသည္။

ပုံတြင္႐ႈ၊ သေရက်သြားမယ္။

http://en.wikipedia.org/wiki/Lasagne

Read more...

လူမ်က္ႏွာႏွင့္ အီစတာၾကက္ဥ

ေအာ္သိုေဒါက္ (Orthodox) ခရစ္ယာန္မ်ား၏ အက္စတာၾကက္ဥ(Easter eggs)မ်ားကို ႐ုိေမးနီးယားႏုိင္ငံ၏ Bucharest's Peasant Museum တြင္ ေတြ႔ႏိုင္ပါသည္။ အီစတာအႂကိဳ တနဂၤေႏြ(Palm Sunday fair) တြင္ ႐ုိေမးနီးယားတစ္ႏိုင္ငံလုံး၏ ၾကက္ဥပန္းခ်ီေရးဆရာမ်ား စုၿပီး ၄င္းတို႔၏ လက္ရာမ်ားကို ၿပသေရာင္းခ်ၾကပါသည္။

႐ုိေမးနီးယားႏိုင္ငံႏွင့္ အေ႐ွ့ဥေရာပႏုိင္ငံမ်ား တြင္႐ွိေသာ ေအာ္သိုေဒါက္ (Orthodox) ခရစ္ယာန္မ်ားသည္ ဧၿပီလ ၈-ရက္ေန႔တြင္ အက္စတာ(Easter)ပြဲကို က်င္းပၾကပါသည္။

Read more...

ပန္းေတြ.....

ပန္းေတြလဲ ပြင့္ေလၿပီ။

ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေလွေလွာ္ ကစားၾကမယ္။

Read more...

ပန္းေတြနဲ႔ ကမာၻ

ဒီေလာက္လွတဲ႔ ကမာၻ တျခားမွာ ႐ွိမတဲ့လား။

Read more...

စတင္ျခင္း

တကယ္က ေလာကၾကီးက သာယာတယ္ရယ္။
စိတ္ထားေလးပဲ ေျပာင္းဖို႔လိုတာေလ။

Read more...