ေဆာင္း

ဒီေန႔ အျပင္မွာ ေလတျဖဴးျဖဴးတိုက္လာေတာ့ အေအးဓါတ္ပိုလာသလိုလို။ ေစာင္ထဲက တေနကုန္မထြက္ဘဲ ေကြးေနမိတယ္။ အရင္တုန္းက အေဖ့ေစာင္ထဲမွာ ေမာင္ႏွမေတြ ဝင္ေရာက္ေကြးေနရတုန္းက ပိုေႏြးသလား။ ျပန္ေတြးလိုက္ေတာ့ ေဆာင္းတြင္းဆို ကိုယ္ေပၚမွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေစာင္ထူထူ ခဏေနရင္ အေဖ့ေစာင္ၿခံဳထဲေရာက္ေရာက္သြားတာ ပိုေႏြးလို႔ ျဖစ္မွာပါပဲေေလ။


အညာမွာ ေဆာင္းတြင္း ခ်မ္းလာၿပီဆိုရင္ “ၿမိဳ႕တုန္ေအာင္ လမ္းဆံုကသာ ဟစ္ခ်င္စိတ္ေပါက္ေတာ့တယ္” လို႔ ညည္းလိုက္ခ်င္တယ္။ အခုေနရာေဒသေတြနဲ႔ ဘယ္ကပိုေအးသလဲဆို စိတ္ထဲမွာေတာ့ ကိုယ့္ဆီက ပိုေအးသလိုလို။ အညာေဒသ ခ်မ္းေအးတယ္ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ရာသီဥတုထက္ ေနရတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ေတြလည္း ကြာျခားလို႔ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ေလလံုတဲ့တိုက္ခန္းေတြမွာ အေႏြးေတြလႊတ္ထားမယ္ဆို အေတာ္အတန္ေအးတဲ့ ရာသီဥတုကို ကာကြယ္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ ဓနိမိုး ထရံကာအိမ္ေလးေတြမွာေတာ့ အေအးဓါတ္ကို ပိုလို႔တိုးလာေစတယ္ထင္မိတယ္။ ထရံၾကားက စိမ့္လာတဲ့ ေလေအးေတြကို ဘယ္လိုအင္အားနဲ႔ တြန္းလွန္ႏိုင္ပါ့မလဲ။ တုိက္အိမ္ေတြမွာလည္း heater သံုးတယ္ဆိုတာ အင္မတန္နည္းပါးေသးတယ္။ သံုးႏိုင္တယ္ဆိုထား မီးက လာပါ့မလား။ အိမ္တအိမ္နဲ႔တအိမ္က အတန္က်ယ္တဲ့ဝန္းေတြဆိုေတာ့ ပိုဆိုးတာေပါ့။ ဆင္းရဲလို႔ ေစာင္မလံုေလာက္ဘူးဆိုရင္ ဘယ္လိုမ်ားေနပါ့မလဲ။ ေဆာင္းတြင္းဆိုရင္ အိမ္ေရွ႕ကို လာေတာင္းတတ္တဲ့ ကေလးေတြရွိတယ္။ အေမက သူ႔တို႔ကို အဝတ္ေလးေတြ ဂရုတစိုက္ေပးပါတယ္။ အေမတို႔ ၿခံဳစရာေစာင္ရွိတဲ့သူေတြ ဒီေလာက္ခ်မ္းေနတာ သူတို႔ေတြ ပုိဆိုးမယ္လို႔ အေမေျပာတယ္။

ဘယ္ေလာက္ပဲခ်မ္းေအးေအး “ေျမပဲျပဳတ္ ပူပူေလး” “မုန္႔ေပါင္း ပူပူေလး” ဆိုတဲ့ ေအာ္သံေတြနဲ႔အတူ အညာေဆာင္းကို အံတု စီးပြားရွာေနတဲ့ ေစ်းသည္ေလးေတြ ညနက္သည္အထိရွိပါတယ္။ တကယ္လည္း သူတို႔ေခါင္းေပၚက ေျမပဲျပဳတ္ေတာင္းကိုဖြင့္လိုက္ရင္ အေငြ႔တေထာင္းေထာင္းထေနတာ ျမင္ရမယ္။ ဒါေတြကိုက ေဆာင္းအရသာကို ပိုပီျပင္ေစသလား။ ကၽြန္မကေတာ့ ကိုယ္ေနခဲ့ရတဲ့ ၿမိဳ႕ေလးက ေဆာင္းကို ခ်စ္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔အေဖက ေစာင္ေတြထူထူႀကီးၿခံဳၿပီး ငယ္ငယ္ကကၽြန္မကို သူ႔ရင္ခြင္ထဲမွာ ထည့္ထားတယ္။ အသက္ရႈမၾကပ္ေအာင္လို႔ အေဖလက္တံေတာင္ေတြ ေထာင္ထားၿပီး လိုဏ္ေခါင္းလို လုပ္ေပးထားေသးတယ္။ ေမာင္ေလးေတြရလာေတာ့ အေဖ့ေစာင္ထဲမွာ တေယာက္က တိုးလိုက္၊ တေယာက္ေျခေထာက္ေပၚသြားလိုက္၊ ဟာ အေဖ သမီး ေျခေထာက္ေအးေနၿပီ၊ ဒါဆို ကိုယ္က ဝင္လိုက္ ေမာင္ေလးေတြေအးလိုက္နဲ႔ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွတယ္။ စိုးရိမ္လြန္တဲ့အေမက ကၽြန္မတို႔ကို အေႏြးထည္အမ်ားႀကီး ဝတ္ေပးတယ္။ ေျခစြပ္၊ ေခါင္းစြပ္လည္း အၿမဲဝတ္ရတယ္။ ေနျမင့္လာသည္အထိ အက်ီၤေတြမခၽြတ္ေပးဘူး။ ႀကီးလာေတာ့ ကၽြန္မတို႔ေမာင္ႏွမတေတြ ခ်ဴခ်ာတယ္။ အဲဒါ အေမက အစိုးရိမ္လြန္ၿပီး ဂရုစိုက္လြန္းလို႔ျဖစ္တာလို႔ အေဒၚကေျပာတယ္။

ေဆာင္းကိုဝင္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ၿမိဳ႕ေလးဆီကို အနီးအနားရြာက ထင္းလွည္းေတြတက္လာတယ္။ လွည္းတစီးမွ သိပ္မေပးရပါဘူး။ အိမ္အေတာ္မ်ားမ်ားက ထင္းလွည္း ဝယ္ထားၾကတယ္။ တခါတေလဆိုရင္ ထင္းလွည္းတန္းႀကီးက ကၽြန္မတို႔တလမ္းထဲထင္ ကုန္သြားေရာ။ ေဆာင္းမနက္ခင္းေရာက္ရင္ ကၽြန္မတို႔လမ္းမွာ မီးဖိုႀကီေတြဖိုထားတယ္။ အရင္အိပ္ယာႏိုးတဲ့သူက မီးဖိုထားႏွင့္တာ။ မီးဖိုရွိတဲ့ဆီကို အိမ္နီးခ်င္းေတြ စုျဖစ္တာမ်ားပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ေတာ့လည္း ကိုယ့္အိမ္ထဲမွာတင္ မီးဖိုၾကတယ္။ ႀကံဳသလို ထင္းေခ်ာင္းဆြဲလာၾကေတာ့ မီးဖိုေဘးမွာ ထင္းေတြပံုလို႔။ လူႀကီးေတြက ေစာင္ၿခံဳေတြလည္း ပါေသးတယ္။ ထန္းပင္ျမစ္မီးဖုတ္စားရတာ စားလို႔သိပ္ေကာင္းပါတယ္။ ဆီနဲ႔ဆားကို ပန္းကန္တခုမွာထည့္ထားၿပီး အေမက ထန္းပင္ျမစ္ကို မီးဖုတ္၊ အခြံႏႊာေပးတာနဲ႔ တို႔စားရတယ္။ အေမအလုပ္မမ်ားရင္ ငရုတ္ဆံုမွာေထာင္းေပးတယ္။ ထန္းပင္ျမစ္က ေစးကပ္ေနတဲ့အခါ ငရုတ္က်ည္ေပြ႔ကို မ ရတာ တခ်က္တခ်က္ အေတာ္ခက္လွတယ္။ ထန္းပင္ျမစ္ေထာင္းေလးကို ဆီဆားနဲ႔ မီးလံႈရင္း စားၾကရတယ္။ ထန္းပင္ျမစ္ထဲက အူတံကိုေတာ့ ယပ္ေတာင္ေလးေတြ ရက္ၾကတယ္။ ထန္းပင္ျမစ္ေပါတဲ့ေဒသျဖစ္လို႔ ေသးတာ ပိန္တာဆို မစားခ်င္ပါဘူး။

ေနအတန္ျမင့္လာရင္ မီးဖိုကိုၿငိမ္း ေနပူစာလႈံၾကတယ္။ မ်က္ႏွာသစ္ရင္လည္း ေရေႏြးစပ္သစ္ရတယ္။ အေမက ေရေႏြးေတြ တည္ေပးထားၿပီး အျမန္အျမန္သစ္ရတာ။ ပါးစပ္ေတြဟလိုက္ရင္ အေငြ႔ထြက္ေတာ့ ကေလးေတြတသိုက္ အဲဒါပဲ လုပ္ၾကည့္ေနၾကေသးတာ။ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးရင္ သနပ္ခါးေလး တခ်က္ႏွစ္ခ်က္ေသြး လိမ္းထားလိုက္တာနဲ႔ မ်က္ႏွာမွာ ပိုေႏြးသလို ခံစားရၿပီး စိတ္လည္း ၾကည္ေအးသြားမိတယ္။ အေမတို႔က သနပ္ခါးေပါတဲ့ေဒသဆိုေတာ့ သိပ္ေခ်းမ်ားတာ။ သံုးထပ္ေပြးမွလိမ္းခ်င္သလို သနပ္ခါးအျဖဴကိုလည္း ရွာ၀ယ္ရေသးတယ္။ တကယ္ပိုေမႊးတာကလည္း အျဖဴလို႔ စိတ္မွာထင္မိပါတယ္။ အ၀ါေရာင္က ေနပူလာရင္လည္း မဲသြားတတ္ေတာ့ မႀကိဳက္ပါဘူး။ အေပြးကုန္သြားရင္ မလိမ္းခ်င္ေတာ့ဘူး ျဖစ္ရေသးတာ။ အေပြးကုန္သြားတဲ့ သနပ္ခါးအႏွစ္တံုးေတြကို စုထားၿပီး သနပ္ခါးစက္မွာ သြားႀကိတ္ခိုင္းရင္ ေျခေထာက္ေတြလိမ္းဖို႔ သနပ္ခါးခဲစစ္စစ္ေလးေတြ ရပါတယ္။

အတန္ေနထြက္လာရင္ အေရွ႕ဆီကလာတတ္တဲ့ မုန္႔ေပါင္းသည္ကို ေမွ်ာ္တတ္ေနၿပီ။ မုန္႔ေပါင္းကို ေျမအိုးေလးမွာထည့္လာေရာင္းတဲ့ ငခ်ိတ္မုန္႔ေပါင္းေသးေသးေလးေတြ စားလို႔အေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ မုန္႔ေပါင္းတခုလံုးကို ဆီနစ္ေအာင္ဆမ္းၿပီး ဘယာေၾကာ္ေလးနဲ႔ တြဲစားရတဲ့အခါလည္းရွိတယ္။ မုန္႔ေပါင္းေပၚမွာပါတဲ့ ပဲလြန္းေလးေတြ ေမာင္ေလးက မႀကိဳက္ေတာ့ ကၽြန္မ ပဲပိုစားရတယ္။ မုန္႔ေပါင္းမစားျဖစ္ရင္ ငခ်ိတ္ေပါင္းနဲ႔ ပဲျပဳတ္လည္း စားလို႔ရတယ္။ “ေဒၚျမ ပဲျပဳတ္” ဆိုတာ ကၽြန္မတို႔လမ္းရဲ႕ ေဖာက္သည္။ တျခားပဲသည္ေတြကို ဝယ္စားတယ္လို႔ ထံုးစံမရွိပါဘူး။ တခါတေလသူမ်ားဆီက ပဲျပဳတ္ဝယ္မိရင္ ပဲက မနပ္ဘူး၊ အနံ႔က တမ်ိဳးလား မသိဘူးနဲ႔ ေျပာလို႔မဆံုးျဖစ္ၾကတယ္။ အေမတို႔ ပဲျပဳတ္၀ယ္ရင္ ကၽြန္မက ေဘးနားသြားေနတတ္တယ္။ အဲဒါဆို ေဒၚျမက လက္၀ါးျဖန္႔၊ ေရာ့ ဆိုၿပီး ပဲျပဳတ္ေလးေတြ ထည့္ေပးတယ္။ သူ႔ပဲျပဳတ္ဒန္အိုးႀကီးက ေဖြးလက္ေနတာ။ လူကလည္း သနပ္ခါးေမႊးေနေအာင္လည္း လိမ္းထားေတာ့ ၀ယ္စားရသူေတြ စိတ္ခ်မ္းသာတာေပါ့။

ေမာင္ေလးကေတာ့ မုန္႔ဟင္းခါးအႀကိဳက္။ မုန္႔ဖတ္ေသးေသးမွ်င္မွ်င္ေလးေတြကို ဟင္းရည္မွာထည့္၊ ဆီခ်က္ေလးတဇြန္းကို ဇြန္းဖင္ေလးနဲ႔ ဟင္းရည္ေပၚပြတ္၊ ပဲေၾကာ္ေလးေခ်ထည့္ နံနံပင္ေလးထည့္လိုက္တဲ့ မုန္႔ဟင္းခါးကို ေန႔တိုင္းဝယ္ရတယ္။ ဘာမွထူးထူးေတြေထြမပါေပမည့္ မုန္႔တြန္းလွည့္ေခါင္မိုးထိျမင့္တဲ့ မုန္႔ဖတ္ေတြက ခဏခ်င္းကုန္သြားတာပါ။ ၾကက္သြန္နီဥထည့္ေပးပါ၊ ငွက္ေပ်ာ္အူမႀကိဳက္ဘူးလို႔ ဟင္းရည္အိုးႀကီးကို ေျခဖ်ားေထာက္ မမွီ႔တမွီေခ်ာင္းတတ္တဲ့ ေမာင္ေလးက ပင္တိုင္ပရိသတ္။ သူ႔ေဖာက္သည္ဦးေလးႀကီးရဲ႕ မုန္႔တြန္းလွည္းကို လမ္းထိပ္ေရာက္ေအာင္လည္း အတူတြန္းပို႔ေသးတာ။ အဲဒီဦးေလးႀကီးက “တပင္တိုင္မုန္႔ဟင္းခါး” လို႔ ေအာ္ေရာင္းေပမည့္ ဝယ္ေနက်ေတြဆိုေတာ့ သိပ္ေအာ္စရာမလိုဘူး။ အဲေတာ့ သူကလည္း ေလသံေလးနဲ႔ “ တပင္တိုင္ မုန္႔…” ဆိုၿပီး ေနာက္က ဟင္းခါးကို ေဖာ့ေအာ္တတ္ေသးတယ္။ လမ္းထဲက ကေလးေတြလည္း တြန္းလွည္းကူတြန္းရင္း သူ႔လိုလိုက္ေအာ္ေပးၾကတာလည္း ရွိတယ္။

အေဖကေတာ့ အမ်ားအားျဖင့္ ထမင္းေၾကာ္နဲ႔ ငါးေျခာက္ဖုတ္စားတတ္တယ္။ ေရေႏြးၾကမ္းကလည္း ေဆာင္းတြင္းဆို တေနကုန္မျပတ္ တည္ထားရတယ္။ ၾကမ္းျပင္ေတြ ဖ်ာေတြက မထိရဲေအာင္ ေအးစက္ေနေတာ့ ကေလးေတြ လူလည္က်တယ္ အေဖ့ေပါင္ေပၚ ေနရာဦးၾကတာေပါ့။ “နတ္ေတာ္ ျပာသို ႀကံဖ်ားခ်ဳိ” တဲ့ သမီးေရ ဆိုၿပီး ႀကံေခ်ာင္းေတြ အေဖ့စက္ဘီးေပၚတင္လာတတ္တယ္။ စက္ဘီးကယ္ရီယာခံုနဲ႔ လက္ကိုင္ေပၚကို တင္လာတဲ့ ႀကံေခ်ာငး္ညိဳညိဳေတြကို ျမင္ရင္ ေန႔လည္ခင္း ႀကံစားရေတာ့မယ္လို႔ သိတယ္။ စိတ္ရွည္တဲ့အေဖက ႀကံကိုအဆစ္လိုက္ခုတ္၊ အခြံႏႊာ၊ ေလးျခမ္းျခမ္းၿပီး အတံုးအေသးေလးေတြတံုးေပးတယ္။ ပန္းကန္တခုက ႀကံတံုးေလးေတြနဲ႔ ေနာက္ အခြံထည့္စရာလည္း အေဖက ေပးထားတယ္။ ေန႔လည္ေန႔ခင္းဆို အေဖႀကံခုတ္တဲ့နားမွာ ဇိမ္ကိုက်လို႔။ နတ္ေတာ္၊ ျပာသိုလ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းမွာ ဘုရားပြဲေတြရွိေတာ့ ေစ်းတန္းမွာ ႀကံေခ်ာင္းအစည္းလိုက္ေရာင္းတာေတြ ရွိပါတယ္။ အေဖက ဘယ္နားေရာက္ေရာက္ ကေလးအတြက္ ဝယ္လာတတ္ေတာ့ အေဖျပန္လာရင္ ဘာပါလာမလဲ ေမွ်ာ္ေနေတာ့တာ။ အေဖက အိမ္နားေရာက္ရင္ စက္ဘီးဘဲလ္တီးတယ္။ ဒါဆို အေမက တံခါးဖြင့္ၿပီးသား။ ေဆာင္းညေနခင္းေတြဆို ညေနေစာင္းေနဝင္ျမန္ေတာ့ ေမွာင္လာရင္ အေဖ့ကို ေမွ်ာ္ေနၾကတာ။ တခါတေလ စက္ဘီးဘဲလ္သံၾကားရင္ အေမက တံခါးသြားဖြင့္မယ္လုပ္လို႔ အေနာက္အိမ္က အစ္ကိုေတြ စၾကတယ္ စက္ဘီးဘဲလ္သံၾကားတိုင္း ဦးေလးဟုတ္ဘူးေနာ္ လို႔။ အေမက အေဖ့စက္ဘီးဘဲလ္သံကုိ သိေပမယ့္ တခ်ဳိ႕အသံေတြက ဆင္တူေတာ့ လြဲတဲ့အခါလြဲကုန္တာေပါ့။

အညာေဒသရဲ႕ ေဆာင္က ခ်မ္းေအးတယ္။ ေႏြက ပူျပင္းတယ္ဆိုေပမယ့္ ကိုယ္ေမြးရပ္ေဒသဆိုေတာ့ ဘယ္ေရာက္ေရာက္ ခ်စ္ခင္ေနမိတာပါပဲ။ မနွစ္ကေဆာင္းတုန္းကလည္း တအားေအးလာရင္ အိမ္ကိုပဲ သတိရမိေနတာ။ အခုလည္း အရမ္းေအးလာရင္ သတိရမိေနမွာ။ အခုေလာက္ဆို အိမ္မွာ အေတာ္ေအးေနၿပီလား။ အေဖတို႔ အေမတို႔လည္း သူတို႔ရင္ခြင္မွာ ခိုခဲ့တဲ့ ကေလးငယ္ေတြကို လြမ္းေနမလားလို႔ ေတြးမိရင္း ရင္မွာ ပိုေႏြးလာသလို ခံစားမိပါတယ္။

မဇနိ