ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းနဲ႔ အခ်ိန္ကာလ

ဒီေန႔ အမႏုစံဆီက လွပေနတဲ့ လမ္းကေလးကို ျမင္တဲ့အခါ စိတ္ထဲမွာ လြမ္းေဆြးသြားတာ အေတာ္ေလး ခံစားလိုက္ရတယ္။ တေန႔က ေစ်းဝယ္သြားေတာ့လည္း ခရစ္စမတ္အလွဆင္ေတြ ျမင္ခဲ့ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ သတိရတယ္။ ဒါနဲ႔ ျပန္လာတဲ့အခါ ကိုဇနိေရ အလည္လာပါလားလို႔ ေျပာၾကည့္ေတာ့ သူက မလာႏိုင္ဘူး။ မလာႏိုင္တာလည္း သိေပမယ့္ ေခၚမိတယ္။ ေခၚမိေတာ့လည္း ႏွစ္ေယာက္လံုး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကရတာပါ။

ဟိုးအရင္က ဂ်ဴးရဲ႕ေစာင့္ဆိုင္းျခင္းနိယာမ ဝတၳုဳတိုေလးကို ဖတ္ဖူးပါတယ္။ အဲဒီဇာတ္လမ္းအတိုခ်ဳပ္အရဆိုရင္ သူ႔အမ်ိဳးသားက ႏိုင္ငံျခားကို အလုပ္သြားတာ ႏွစ္ေတြၾကာေတာ့ သူက တေယာက္ထဲေနရတဲ့ အရသာကို ေတြ႔သြားတယ္။ သူစားခ်င္တဲ့လမ္းေဘးအစာေတြစား၊ သူသြားခ်င္ရာေတြသြားရတဲ့ အရသာကို ႀကိဳက္သြားရင္း ေပ်ာ္ေမြ႕သြားရင္းနဲ႔ပဲ သူ႔အမ်ိဳးသားျပန္လာခါနီးတဲ့အခ်ိန္ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ သူ႔ရံုးက လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားက အမ်ဳိးသားျပန္လာခါနီးလို႔ ေပ်ာ္ေနၿပီလားဆိုရင္ သူဘာျပန္ေျဖရမွန္းမသိျဖစ္ေနေတာ့တယ္တဲ့။ တကယ္ေတာ့ သူဟာ အခ်ိန္ေတြၾကာသြားေတာ့ သူေနရတဲ့ေနရာအေျခအေနေလးေပၚမွာ ေနတတ္သြားတယ္ထင္ပါတယ္။ အဲဒီစာေလးဖတ္လိုက္ရေတာ့ ကၽြန္မရင္ထဲမွာ မေကာင္းဘူး။ ဒီလိုသာ ေဝးသြားတာၾကာရင္ ေသြးေအးသြားၾကမယ္ဆိုရင္္ ဘယ္လိုလုပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းေတာ့မလဲ။ အမွန္တကယ္ေတာ့ ႏွစ္ကာလအမ်ားႀကီးခြဲခြာေနရသူကို ေမွ်ာ္လင့္တမ္းတမႈေတြနဲ႔ ႀကိဳဆိုေနတာပဲ ျဖစ္သင့္တယ္လို႔ ေတြးမိခဲ့တယ္။ အခုခ်ိန္ထိ အဲဒီအေၾကာင္းအရာေလးကို စဥ္းစားမိေနတယ္။

တကယ္ေတာ့ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ဆက္သြယ္တယ္ဆိုတာ စိတ္အေပၚမူတည္ပါတယ္။ ဆက္သြယ္ရတာ လြယ္ကူတယ္ ခက္ခဲတယ္ဆိုတာလည္း ရွိေတာ့ရွိမယ္။ တခ်ဳိ႕ခက္ခဲတယ္ထင္တာေတြလည္း အားစိုက္ထုတ္ရင္ လြယ္ကူသြားတာပါပဲ။ ကၽြန္မနဲ႔သူနဲ႔ ေဝးကြာေနၾကရတာ အခုဆို ေျခာက္ႏွစ္ေက်ာ္ေနၿပီလို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ ကၽြန္မလည္း ရန္ကုန္မွာ ေနရတဲ့အခါေတြရွိသလို နယ္ေတြေရာက္ေနတဲ့အခါလည္း ရွိတတ္ပါတယ္ အင္တာနက္ရရင္လည္း အင္တာနက္သံုးေပါ့။ မရေတာ့လည္း ဖုန္းဆက္။ ဖုန္းလည္းမရွိတဲ့ေနရာမွာ (၃)လေလာက္ သြားေနရတယ္။ သူက စာပို႔ေပးေတာ့ ရန္ကုန္ကေနတဆင့္ အဆင့္ဆင့္ေတြေၾကာင့္ တစ္လကို တစ္ေစာင္ေလာက္ စာဖတ္ရပါတယ္။ တခါကေတာ့ ပိုက္ဆံအခက္အခဲေၾကာင့္ ဖုန္းမဆက္တာ တစ္လေလာက္ၾကာသြားတယ္။ မနက္ခင္းတခုမွာ သူ႔ဆီက ဖုန္းလာတာကို ေမာင္ေလးလား ေျပာေျပာနဲ႔ လုပ္မိတဲ့အထိ ကၽြန္မေခါင္းထဲမွာ သူဖုန္းေခၚႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့အသိ ေရာက္မလာခဲ့ပါဘူး။ သူက သူ႔အသံကို မမွတ္မိတာ စိတ္ဆိုးခ်င္သတဲ့။ ကၽြန္မကလည္း ဘာလို႔အၾကာႀကီးဖုန္းမဆက္လဲလို႔ ငိုလိုက္ေတာ့ သူလည္း ေနာက္ဆို ဖုန္းအၾကာႀကီးမဆက္ဘဲ မေနရဲေတာ့ပါဘူး။

ရန္ကုန္မွာေနစဥ္တုန္းကေတာ့ ေန႔တိုင္းနီးပါး အဆက္အသြယ္ရပါတယ္။ သူကႀကိဳးစားဆက္သြယ္ရသလို ကၽြန္မက အပင္ပန္းခံရတာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ေနပူပူမွာ အင္တာနက္ဆိုင္သြားသံုးရတာေတြဟာ ေန႔လည္ခင္းအိပ္ခ်ိန္ေတြကို ဖဲ့ေပးခဲ့ရတာပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ သူထြက္သြားၿပီး အလည္ျပန္လာမယ္ဆိုတာ သိလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္သြားတာ အမွန္ပါ။ အရင္ကေတာ့ သူျပန္လာရင္ေကာင္းမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တာ မရွိပါဘူး။ ေမွ်ာ္လင့္လို႔ရတဲ့အေျခအေနဆိုရင္ ေမွ်ာ္လင့္မိမယ္ထင္ပါတယ္။ မရႏိုင္မွန္းသိေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္ေတာ့ဘူးေပါ့။ သူေရာက္လာမည့္အရင္ညက အိပ္လို႔ေတာ္ေတာ္နဲ႔မေပ်ာ္ဘူး။ ေလဆိပ္ကိုသြားႀကိဳေတာ့လည္း ျမဴေတြဆိုင္းေနလို႔ ေလယာဥ္က ေခါင္းေပၚမွာဝဲေနတာနဲ႔ ေနာက္ထပ္ နာရီဝက္ေလာက္ေစာင့္ေနခဲ့ရတယ္။ တကယ့္တကယ္ေရာက္လာတဲ့အခါ လူက စိမ္းစိမ္းႀကီး။ အရင္ကထက္ အနည္းငယ္ပိုဝလာၿပီး အသားျဖဴဖတ္ဖတ္ျဖစ္ေနတဲ့ သူ႔လက္ျဖဴေဖာင္းေဖာင္းေတြကမ္းလာတဲ့အခါ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ လက္ျပန္မကမ္းမိဘူး။ လက္ကမ္းေပးၿပီး ဝမ္းသာအားရျဖစ္ရမယ့္အစား မျမင္ဖူးတဲ့ သူစိမ္းတေယာက္လက္လို ျပန္ၾကည့္မိခဲ့တာ ကၽြန္မအလြန္မ်ားျဖစ္ေနမလား။

ဒီလိုနဲ႔ သူ႔ကိုႀကိဳ၊ ေနရမည့္အေဆာင္ကို လိုက္ပို႔အၿပီး ပစၥည္းေတြခ်မယ္လုပ္ေတာ့ သူ႔ကုပ္အက်ီၤၤကမ္းေပးလာတဲ့အခါမွာေတာ့ အရင္လိုေႏြးေထြးမႈျပန္ရလိုက္သလို ခံစားလာရတယ္။ ေက်ာင္းအတူတက္ခဲ့စဥ္အခါက တေနရာကို ခရီးထြက္ၾကရင္ ဒါမွမဟုတ္ ေက်ာင္းပိတ္လို႔ အိမ္ျပန္ၾကရင္ သူ႔အက်ီၤ သူ႔လြယ္အိတ္ေတြကို ကၽြန္မကိုင္ထားေပးခဲ့ရတာေတြဟာ အေနေဝးသြားတာေတြကို ျပန္ေႏြးေစခဲ့တဲ့ သတိရစရာေတြျဖစ္ပါတယ္။ အတူစားခဲ့ဖူးတဲ့ ထမင္းဆိုင္ေရာက္ေတာ့လည္း စားစရာေတြကို မစားႏိုင္ၾကဘူး။ စကားလည္း မေျပာႏိုင္ဘဲ ေဘးက သူငယ္ခ်င္းေတြ စားခိုင္းမွ သတိတရ စားမိၾကတယ္။ မွတ္မွတ္ရရေျပာရရင္ မွာထားတဲ့ေခါက္ဆြဲသုပ္ပန္းကန္ကို ဇြန္းနဲ႔ေခါက္ရင္း ထျပန္လာခဲ့တာပါပဲ။ ျပန္ေရာက္စႏွစ္ရက္ေလာက္က အျပင္သြားလည္း စကားေတြေတာ္ေတာ္နဲ႔ မေျပာျဖစ္ဘူး။ သူက အေရွ႕ဖက္လွည့္ရင္ ကိုယ္က အေနာက္ဖက္လွည့္ၿပီး စိမ္းေနၾကတယ္။ ဒါေတြျပန္ေတြးမိရင္ ကၽြန္မေနာက္ထပ္ သူနဲ႔အၾကာႀကီး ေဝးမေနခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ေဝးေနတာၾကာတဲ့အခါ ေမွ်ာ္လင့္ရတာေတြ ၾကာရွည္လာမယ္။ ေမွ်ာ္လင့္လို႔ျဖစ္မလာတဲ့အခါ အေနစိမ္းသြားမယ္။ အဲဒါေတြကို ေၾကာက္မိပါတယ္။

ေမွ်ာ္လင့္လို႔ မရႏိုင္တာ သိတဲ့အခါ မေမွ်ာ္လင့္မိပါဘူး။ လုပ္စရာအလုပ္ေတြ လုပ္ရင္း အားလံုးကုိေမ့ထားလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ တခါတရံေတာ့ ကၽြန္မဆီေရာက္လာရင္ ေကာင္းမယ္လို႔ သတိရမိတတ္ပါတယ္။ အခ်ိန္အၾကာႀကီး ေဝးေနရတာေတြဟာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို ေလ်ာ့နည္းေစတယ္လို႔လည္း ေတြးမိလာတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အခ်ိန္အၾကာႀကီေမွ်ာ္လင့္ေနရတာေတြ သတိရေနရတာေတြကို ကုန္ေစခ်င္လွပါၿပီ။

မဇနိ