မတူညီတဲ့အရာ

လူေတြ တဦးနဲ႔တဦး အျမင္မတူၾကသလို အေလးထားမႈ၊ တန္ဖိုးထားမႈေတြလည္း ကြဲျပားေနတယ္။ တန္ဖိုးထားတာေတြမတူတာ သတိမထားမိဘူး။ ကိုယ္တိုင္လည္း ဘာကို “တန္ဖိုးထားသလဲ” ျပန္မစမ္းစစ္မိပါဘူး။ ကိုယ့္နီးစပ္ရာ အသိုင္းအဝိုင္းထဲမွာ ဘယ္လိုေတြ ဘယ္လိုေတြ စိတ္ဝင္စားၾကပါလိမ့္လို႔ တကယ္သတိထားမိတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ေအာ္ သူတို႔က ဒါေတြကို စိတ္မဝင္စားပါ့လားလို႔ သိလာရတယ္။


စစခ်င္း သတိျပဳမိတာ လြန္ခဲ့တဲ့လအနည္းငယ္ကပါ။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ အတၱႀကီးသူတေယာက္ျဖစ္ေနတယ္။ ကိုဇနိက ႏိုင္ငံျခားရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားေတြ ၾကည့္ေစခ်င္တယ္။ ေဒါင္းလုပ္လုပ္ေပးတယ္။ ကြန္ျပဴတာ desktop ေပၚမွာ တင္ထားေပးတယ္။ ျမင္သာေစခ်င္လို႔။ ဒါမွမဟုတ္လဲ ေယာင္မွားၿပီး ကလစ္လုပ္မိေလမလား ေမွ်ာ္လင့္ထားပံုေပၚတယ္။ ကိုယ္ကလည္း တေန႔လည္း မၾကည့္၊ ေနာက္ေန႔လည္း မၾကည့္ပါဘူး။ ဖိုင္ေလးကိုေတြ႔လည္း ေရွာင္ကြင္းသြားတတ္တယ္။ သူလုပ္ေပးထားတာသိေပမယ့္ မျမင္ဟန္ေဆာင္ေနလိုက္တာ။ ဒါဆို desktop sidebar ေပၚက notepad ေလးမွာ လက္ေရးအလွေလးေတြနဲ႔ “ဇာတ္ကားေလးၾကည့္ခ်င္ ….”၊ “ညက ညနက္ထိ ဘယ္ဇာတ္ကားေလး ေဒါင္းလုပ္လုပ္ထားတယ္၊ “အိပ္ယာႏိုးလာလို႔ပ်င္းရင္ ၾကည့္ရန္…”လို႔ ကိုယ့္ကို သြယ္ဝိုက္တဲ့နည္းနဲ႔ သူ႔ဆႏၵေလးေဖၚထုတ္လာတယ္။ မရပါဘူး။ ဒီလိုေရးထားတဲ့ notepad ဆို တခ်က္ေလးၾကည့္ၿပီး စိတ္မဝင္စားေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မကို ေအာင္ျမင္စြာဆြဲေဆာင္ႏိုင္တာ ကာတြန္းကားနဲ႔ ဆင္လိမ္မာဗီြဒီယိုဖိုင္ေလာက္ပဲရွိတယ္။ ဆင္မလိမ္မာဗီြဒီယိုဖိုင္ၾကည့္မိတာ စိတ္မခ်မ္းသာလို႔ ေနာက္ဆင္လိမ္မာဗီြဒီယိုဖိုင္ကိုေတာင္ မၾကည့္ေတာ့ဘူး။

သူလည္းအစကေတာ့ မရိပ္မိဘူး။ အခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ သိပ္မတိုက္တြန္းေတာ့ဘူး။ လက္ေလွ်ာ့သြားတာလား။ ေမာသြားတာလား။ သူကိုအေလးမထားလို႔မ်ား ဥပကၡာျပဳထားေတာ့တာလား ကိုဇနိပဲ သိမွာပါ။ သူအခ်ိန္ေတြ ေပးခဲ့တာေတြ ကိုယ့္အတြက္ ႀကိဳးပမ္းေပးတာေတြကို အတၱႀကီးႀကီးနဲ႔ လ်စ္လ်ဴရူလိုက္မိတယ္။ အဂၤလိပ္စာတိုးတက္ေစခ်င္တဲ့ သူ႔ေစတနာေတြလည္း သိေတာ့သိေပမယ့္ ကိုယ္သက္သာဖို႔က ပိုအေရးႀကီးတာကိုး။ ေက်ာင္းကတမ်ိဳး၊ တေယာက္ထဲေနရတာက တဖံု ဆိုေတာ့ ဘာမွကို အေလးအနက္မစဥ္းစားခ်င္ဘူး။ ဇာတ္ကားဆိုလည္း လိုက္စဥ္းစားေနရမွာမ်ဴိးဆို မၾကည့္ခ်င္။ ေၾကာက္စရာေကာင္းတာဆို မၾကည့္ရဲ။ အမွန္ေတာ့ အပ်င္းထူေနတာေနမယ္။ ေက်ာင္းျပန္လာလို႔ ပင္ပန္းလာရင္ ဘေလာ့ဂ္ေလးဖတ္ဖို႔လာမေပးပါနဲ႔။ “ပင္ပန္းလာတယ္ ဘာမွမဖတ္ခ်င္ဘူးေနာ္ ဘာမွလည္းမၾကည့္ဘူး”နဲ႔ ညစ္က်ယ္က်ယ္ေျပာထားလိုက္တယ္။

အိမ္ကေမာင္ေလးလာေတာ့ အၿမဲသံုးရတဲ့ အင္တာနက္ကို အားစိုက္သံုးေစခ်င္တယ္။ ဟိုဟာေလးလည္း လုပ္တတ္ေစခ်င္၊ ဒါေလးလည္း သိေစခ်င္နဲ႔ စိတ္ေတြမ်ားေမာလို႔။ သူတို႔ကေတာ့ ေအးေအးပဲ။ တခါတေလ ျဖစ္ေစခ်င္လြန္းလို႔ စိတ္တိုင္းမက်ျဖစ္ရတယ္။ အိမ္ကို တရားေခြေတြထည့္ေပး။ တရားနာျဖစ္သလားေမးေတာ့လည္း “ေအး မီးလာရင္ နာပါတယ္” ဆိုတဲ့ ခပ္ေအးေအးအေျဖရ။ ကိုယ္ၾကားခ်င္တာက “တရားေတြလည္းနာတယ္” ဆိုတာမ်ိဳး။ အိမ္က အလွဴလုပ္တယ္။ ဘယ္သြားတယ္။ ျပန္လာရင္ ဓါတ္ပံုၾကည့္ခ်င္ေရာ။ သူတို႔က မရိုက္လာဘူး။ ကင္မရာကိုလည္း သိမ္းထားခ်င္တာပဲသိတယ္။ ဓါတ္ပံုေတြၾကည့္ခ်င္တဲ့ ကိုဇနိလည္း အိမ္ကို စိတ္တိုင္းမက်ျဖစ္ေတာ့တာ။ သူ႔ညီအင္တာနက္လာသံုးရင္ ေတာင္းရတဲ့ဓါတ္ပံု။ တခါမွ မပို႔ဘူး။ ကြန္နက္ရွင္မေကာင္းတာအေၾကာင္းျပ လစ္ေျပးၾကတာခ်ည္းပဲ။ တကယ္ေတာ့ သူတို႔မွ ဒါေတြကို အေလးမထားခ်င္တာ။ စိတ္မဝင္စားဘူးေလ။

ခ်စ္လွစြာေသာ သူငယ္ခ်င္းမအတြက္ ကင္မရာထည့္ေပးလိုက္တယ္။ ဖုန္းဆက္ျဖစ္ၾကေတာ့ စေတြ႔တာနဲ႔ “ဖိနပ္ေလးက ငါနဲ႔အေတာ္ပဲ”၊ “ထီးေလးက ေပါ့ေပါ့ေလး ႀကိဳက္တယ္” ဒါမ်ိဳးလုပ္ေတာ့တာ။ ကို္ယ္ေမွ်ာ္လင့္ထားတာက ကင္မရာႀကိဳက္တယ္။ ဘယ္ေတြသြားလို႔ ဘာေတြရိုက္ျဖစ္တယ္။ ကိုယ္လည္း “အင္း အင္း” နဲ႔ ဘယ္အခ်ိန္ကင္မရာေၾကာင္းေျပာမလဲ ေစာင့္ေနမိတာေပါ့။ မေနႏုိင္တဲ့အဆံုးမွ “နင္ ကင္မရာႀကိဳက္လား” လို႔ ဖြင့္ေမးရတယ္။ “ေအးဟယ္ အစမ္းရိုက္တာပဲရွိတာ မသံုးျဖစ္ဘူး၊ မအားတာနဲ႔ လွည့္မၾကည့္ျဖစ္ဘူး” တဲ့။ ကဲ ဘယ့္ႏွယ့္ရွိစ မဇနိ။ ေမွ်ာ္လင့္တာေတြ ျဖစ္မလာေတာ့ ကိုယ္ကဖုန္းေျပာရင္း “အင္း ဟို ေအာ္” နဲ႔ ထစ္အထစ္အျဖစ္လာရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီသူငယ္ခ်င္းက စိတ္သေဘာထား အတိုက္ဆိုင္ဆံုး။ ကိုယ္ဘာေျပာေျပာ ကိုယ့္ဆႏၵကို လိုက္ေလ်ာအေပးဆံုးပါ။ စိတ္ညစ္တဲ့အခါတိုင္း သူ႔ဆီဖုန္းဆက္ျဖစ္တဲ့သူ။။ တဖက္က ကိုဇနိ ကိုယ့္ကိုအံ့ၾသၿပီး “မင္းစကားေတြ ေအးစက္စက္ႀကီးတဲ့ မင္းသူငယ္ခ်င္းကို စိတ္တိုင္းမက်ျဖစ္ေနတာလား” လို႔ ေျပာလာတယ္။ တဆက္တည္း “မင္းက စိတ္ထဲမွာ တခုခုမႀကိဳက္သြားရင္ ေျပာလို႔မထြက္ေတာ့တာ သိေနတယ္” နဲ႔ သူက ေမးေရာ။ ဟုတ္တယ္ အခုစိတ္မေပ်ာ္ဘူး။ စိတ္တိုင္းမက်ေတြျဖစ္ေနတယ္လို႔ သူ႕ကိုေျပာရေတာ့တာ။

“မင္းနဲ႔ငါသာ စိတ္ေတြညွိယူလို႔ရတာ၊ သူတို႔ေတြက ေအးေအးေဆးေဆးေနတဲ့ဘဝထဲမွာ အသားက်ေနၿပီ၊ သြားၿပီး ဆႏၵေတြေစာမေနနဲ႔ေတာ့”၊ “တန္ဖိုးထားတဲ့အရာ စိတ္ဝင္စားတဲ့အရာေတြ မတူေတာ့ဘူး” လို႔ သတိေပးလာပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ကၽြန္မလည္း ျပန္စဥ္းမိတယ္။ သတိထားလိုက္မိတဲ့အခ်ိန္မွာ အေတာ္ေနာက္က်ေနပါၿပီ။ ဒီလို စိတ္ေတြေလာ ျဖစ္ေစခ်င္တာေတြမ်ားေနလို႔ လိုက္မလုပ္တဲ့ အငယ္ေတြကို စိတ္ဆိုးခဲ့ရတာေတြ မနည္းေတာ့ဘူးေလ။ “သူတို႔ကိုလိုက္ျပင္ဖို႔ မႀကိဳးစားနဲ႔ေတာ့၊ ကိုယ္စိတ္ကိုယ္သာ ျပင္ႏိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားေန” လို႔ ကိုဇနိဆိုလာေတာ့ သက္ျပင္းေတြ အခါခါခ်မိေနေတာ့တယ္။ စိတ္နဲ႔လူနဲ႔မကပ္ ငူငူငိုင္ငိုင္ႀကီးျဖစ္ေနတုန္း မင္သက္မိေစမည့္ စကားတခု ထပ္ဆိုလာျပန္တယ္။ “အခု မင္းျဖစ္ေနတာ ဟိုဥပမာေလးနဲ႔တူသကြ၊ ငါဇာတ္ကားေလးေတြၾကည့္ေစခ်င္တာကို လွည့္မၾကည့္တတ္တဲ့မင္းလုပ္ပံုနဲ႔ေလ” လို႔ ဆိုလိုက္တဲ့အခါ ကၽြန္မမွာ ေျပာစရာစကားဘာမွမရွိေတာ့သလို ဆြ႔ံအသြားခဲ့ရပါတယ္။

မဇနိ