ပန္ေထြေဖ်ာ္

တေန႔က မနက္စာကို ဒီလိုေလး လုပ္စားၾကည့္တယ္။ ထမင္းပူပူေလးန႔ဲ ပန္ေထြေဖ်ာ္လိုက္ဖက္တယ္ဆိုၿပီး စိတ္ကူးေပါက္လို႔ အလြယ္ေလး လုပ္စားတာပါ။



ခရမ္းခ်ဥ္သီးကိုျပဳတ္ အခြံႏႊာထားတယ္။ ပုဇြန္ေျခာက္၊ ၾကက္သြန္ျဖဴ၊ ေျမပဲဆံကိုေထာင္းထည့္၊ ၾကက္သြန္နီ၊ ငရုပ္သီးေလွာ္၊ နံနံပင္နဲ႔ ဆီအနည္းငယ္ပါထည့္ၿပီး ဇြန္းနဲ႔ေခါက္လိုက္တဲ့ ပန္ေထြေဖ်ာ္ပါ။ ထမင္းပူပူေလးနဲ႔တြဲစားရင္ မနက္စာက စားလို႔အဆင္ေျပသြားႏိုင္ပါတယ္။ အိမ္မွာဆိုရင္ေတာ့ ခရမ္းခ်ဥ္သီးကို မီးဖုတ္တယ္။ အဲလိုကေတာ့ ပိုေမႊးတာေပါ့။ အေဆာင္ေရာက္ကတည္းက ခရမ္းခ်ဥ္သီးကို ျပဳတ္ၿပီးေတာ့ပဲ ပန္ေထြေဖ်ာ္လုပ္ေတာ့တယ္။ အဲဒီေန႔ဆို သူငယ္ခ်င္းေတြ ထမင္းစားလို႔ၿမိန္တယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။




တရက္ကေတာ့ ထမင္းကို ဒီလိုေလးခ်က္ၿပီး ငါးေျခာက္ေသးေသးေလးေၾကာ္နဲ႔ စားျဖစ္တယ္။ ပန္ေထြေဖ်ာ္ေလးပါ အဲဒီေန႔က အတူတူလုပ္စားရမွာ။ ဒီလိုထမင္းနဲ႔လည္း ပန္ေထြေဖ်ာ္က စားေကာင္းမယ္ထင္တယ္။ မနက္အေစာစာလည္းျဖစ္ ထမင္းက အရသာရွိၿပီးသားဆိုေတာ့ အသားဟင္းမလိုဘူးထင္လို႔ပါ။

မဇနိ

Read more...

ႏႈတ္ဆက္ျခင္း

ဒီေန႔ ဆရာတေယာက္ကို ႏႈတ္ဆက္ပြဲလုပ္ၾကမယ္။ ခါတိုင္းလိုပဲ ပါတီလုပ္မယ္ဆိုတာ သိေနခဲ့ေပမယ့္ တကယ့္တကယ္ ကိုယ့္ေရွ႕ကို ေက်ာင္းသားေလးတေယာက္ ေရာက္လာတဲ့အခါမွာ အံ့ၾသသြားမိတယ္။ ၿပီးေတာ့လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္က်န္ခဲ့တယ္။

တကယ္ေတာ့ ကိုယ္က သံေယာဇဥ္ႀကီးတတ္လြန္းလို႔ ခင္မိၿပီးသားလူေတြနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္တယ္ဆိုတာမ်ိဳး မလုပ္ခ်င္ပါဘူး။ မျဖစ္မေနႏႈတ္ဆက္ရရင္လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ ေတြ႔ႀကံဳဆံုကြဲေလာကႀကီးမွာ ဒါေတြကို ေရွာင္လႊဲမရဘူးဆိုေတာ့လည္း တေန႔ေတာ့ ႀကံဳေတြ႔ၾကရမွာပဲ။ အခုဆရာကေတာ့ ထုိင္းလူမ်ိဳးဆရာပါ။ သူရွိေနေတာ့လည္း ႏိုင္ငံျခားသား ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြအေနနဲ႔ တအားရွိတာပါပဲ။ ဂ်ပန္စကားနဲ႔ေျပာလို႔ လိုရာမေရာက္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ အဂၤလိပ္လို ေျပာလိုက္ခ်င္ ေမးလိုက္ခ်င္တယ္။ တေန႔ကလည္း ႏိုင္ငံျခားေက်ာင္းသူတေယာက္က ဂ်ပန္ေက်ာင္းသာေလးကို စာေမးေနတာၾကားတယ္။ သူလည္းစာေမးေနရင္း လိုရာမေရာက္ေတာ့ အဂၤလိပ္လိုေတြေျပာလာတယ္။ ဒါလည္း ေက်ာင္းသားေလးက နားမလည္ဘူး။ ၾကားေနတဲ့ကိုယ္က သူတို႔ေျပာခ်င္တာေတြ ခန္႔မွန္းလို႔ရေနၿပီ။ ဒီလို အခက္အခဲေတြကို ထိုင္းဆရာတေယာက္က အမ်ားဆံုးအကူအညီေပးပါတယ္။ ျမန္မာမရွိတဲ့ဌာနတခုမွာ ဒီဆရာက ကိုယ့္အတြက္ အေတာ္ေလးကူညီေပးတယ္။ ထိုင္းနဲ႔ ျမန္မာႏွစ္ေယာက္ ဒီေနရာမွာလာဆံုၾကေတာ့ ကၽြန္မအေပၚကို ျမန္မာလူမ်ိဳးတေယာက္လို နားလည္မႈေပးပါတယ္။ အခက္အခဲေတြ႔လာတဲ့အခါ တိုက္ရိုက္ေတာ့ ေျဖရွင္းမေပးတတ္ဘူး။ ျပႆနာနဲ႔ဆိုင္တဲ့ လက္ခ်ာေခၚေပးပါတယ္။ သူေပးလိုက္တဲ့လက္ခ်ာတခ်ိန္ကလည္း တခ်ိန္ဆိုသေလာက္ အသံုး၀င္တယ္။ နားလည္လြယ္ေအာင္လည္း ရွင္းျပတတ္တယ္။ စာအုပ္ေကာင္းေတြလည္း လမ္းညႊန္ေပးတယ္။

ညေနခင္းမွာ ပါတီလုပ္ဖို႔အတြက္ လက္ေဆာင္သြား၀ယ္ၾကတဲ့အထိ သိပ္မထူးဆန္းပါဘူး။ ေရာင္စံုခဲတံေလးေတြနဲ႔ ေရႊေရာင္စာရြက္ျပားေလးလာခ်မွ အမွတ္တရစကားေရးေပးဖို႔ဆိုတာ သိရတယ္။ ဒါေတြဟာ သူတို႔လူမ်ိဳးမွာလည္း ရွိတဲ့အတြက္ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးမိပါတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းကိုေဆာင္တဲ့ အျပာေရာင္ခဲတန္ေလးနဲ႔ က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ပါေစလို႔ ေရးေပးလိုက္တယ္။ ဆရာက ကၽြန္မဆုေတာင္းေလးကို သေဘာက်တယ္လို႔လာေျပာတယ္။ တခါကေလည္း တျခားလူမ်ိဳးက ကၽြန္မကို အသက္နဲ႔စာရင္ ငယ္တယ္ထင္ရတယ္လို႔ ေျပာလာတဲ့အခါ ျမန္မာေတြမွာ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ရွိတယ္လို႔ ထိုင္းဆရာက ၀င္ေျပာဖူးပါတယ္။ ျမန္မာေတြဟာ တရားထိုင္လို႔ မ်က္ႏွာေလးေတြေအးခ်မ္းၿပီး ႏုပ်ိဳေနတာပါတဲ့။ တကယ္ေတာ့ သူေျပာသလို ေန႔တိုင္းေတာ့ ကၽြန္မတရာမထိုင္ပါဘူး။ ဒီလိုေျပာခံရတဲ့အတြက္ေတာ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးအေပၚအျမင္ကို သိခြင့္ရလို႔ ေက်နပ္မိပါတယ္။

ဆယ္တန္းစားေမးပြဲေျဖခါနီး ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေရာက္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ အခန္းထဲမွာ ေအာ္တိုစာအုပ္ေတြ ေျဗာင္းဆန္ေနခဲ့တယ္။ စာအုပ္ေလးမွာေရးလိုက္တဲ့ စာတေၾကာင္းက ႏွစ္အေတာ္ၾကာခြဲခြာဖို႔ ႏႈတ္ဆက္တယ္ဆိုတာ မေတြ႔ရတာၾကာမွ သိလိုက္ရတယ္။ “ေျမျဖဴႏွင့္တုတ္ လက္ႏွင့္မကြာ ကေလးမ်ားကို ပညာသင္တဲ့ ဆရာမေလးျဖစ္ပါေစ” ၊ “ေဆးထိုးအပ္ပိုင္ နားၾကပ္ကိုင္ လူနာခ်စ္တဲ့ ဆရာ၀န္မႀကီး ျဖစ္ပါေစ”၊ ဒီလိုဆုေတာင္းေလးေတြနဲ႔ ခြဲခြာခဲ့ၾကရတယ္။ ဆုေတာင္းအတိုင္း ေက်ာင္းဆရာမျဖစ္ေနသူေတြ ဆရာ၀န္ျဖစ္ေနသူေတြ ဘ၀လမ္းေတြခြဲကုန္ၾကတယ္။ ဆုေတာင္းနဲ႔လြဲခဲ့တာေတြလည္း ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုးကို ျပန္ဆံုဖို႔ဆိုတာေတာ့ ဘယ္လိုမွ မေသခ်ာေတာ့ပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ေတြနဲ႔ ခဏတျဖဳတ္ျပန္ေတြ႔ႏိုင္ေပမယ့္ တခ်ိဳ႕သူေတြကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျပန္မေတြ႔ေတာ့ပါဘူး။ ဆယ္တန္းႏွစ္က အတူထိုင္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္မွာ သူ႔လက္ကိုယ့္လက္ေထာင္ၾကည့္ရင္း ငါ့လက္က ေဖာင္းေဖာင္းေလးေတြ ဆရာ၀န္ျဖစ္မည့္လက္၊ ငါ့လက္ကမွ အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္မည့္လက္နဲ႔ အေပ်ာ္တမ္းျငင္းခံုခဲ့ၾကဖူးတယ္။ ခြဲခြာၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းတို႔လည္း လိုရာဆႏြအတိုင္း ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ တေနရာစီ ေ၀းကြာခဲ့ရတယ္။

တလမ္းထဲအတူေနတဲ့ အိမ္နားနီးခ်င္းေတြနဲ႔လည္း ခြဲခြာၾကရတာပါပဲ။ ကၽြန္မတို႔ငယ္ငယ္က ေဆြမ်ိဳးလိုေနခဲ့တဲ့ အိမ္းနားနီးခ်င္းေတြကို တသက္လံုးအတူေနရမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ဖူးတယ္။ တကယ္တမ္းခုခ်ိန္မွာ ကၽြန္မတို႔လမ္းနဲ႔ေ၀းရာကို ေျပာင္းသြားသူေတြ ခ်န္ထားခဲ့သူေတြ မနည္းေတာ့ပါဘူး။ သူတို႔အိမ္ေျပာင္းခါနီးလို႔ လာႏႈတ္ဆက္တဲ့အခါ ၀မ္းနည္း၀မ္းသာခံစားရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ေတာ့လည္း ဘ၀အေျချမင့္သြားလို႔ ေျပာင္းတယ္ဆိုရင္ သူတို႔အတြက္ ၀မ္းသာၾကရတယ္။ တနယ္ကို ေျပာင္းၾကမယ္ဆို အေတာ္ေလးစိတ္မေကာင္း ျဖစ္ၾကရပါတယ္။ ဒီၾကားထဲ တခ်ိဳ႕ေတြအတြက္ ပိုစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတာက ဘ၀ေတြနိမ့္သြားလို႔ ဒီအိမ္ ဒီလမ္းေလးကို စြန္႔ခြာဖို႔ လာႏႈတ္ဆက္ၾကတဲ့အတြက္ပါ။

ကၽြန္မတို႔ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြနည္းတူ သူတို႔ေတြလည္း ႏႈတ္ဆက္ျခင္းကို ခံစားတတ္ၾကလို႔ ၾကည္ႏူး၀မ္းသာမိပါတယ္။ ၀မ္းနည္းခံစားမႈက စိတ္ပင္ပန္းေစလို႔ ခင္မင္သူမ်ားကို ႏႈတ္မဆက္ခ်င္ပါဘူး။ မျဖစ္မေနႏႈတ္ဆက္ရေတာ့မယ္ဆိုရင္လည္း တေန႔မွာ ျပန္ဆံုၾကရတဲ့ ႏႈတ္ဆက္ျခင္းေတြနဲ႔ပဲ ႀကံဳေတြ႔ခ်င္ပါတယ္။

မဇနိ

Read more...

Nabe

မေန႔က ျမန္မာမိသားစုအိမ္မွာ နဘဲနဲ႔ အေၾကာ္မ်ိဳးစံု၊ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္နဲ႔အတူ ဘီယာေသာက္ၾကတယ္။ မဇနိကေတာ့ နဘဲႀကိဳက္လို႔ ဗိုက္တင္းေအာင္စားခဲ့တယ္။ မဇနိႀကိဳက္တဲ့အစားက ရွားပါးေတာ့ နဘဲေတြတအားစားတဲ့ မဇနိကို သူတို႔အံ့ၾသေနတယ္။ အစားဂ်ီးမ်ားတာ သူတို႔ေတြသိေနတာကိုး။ ဒါနဲ႔ အျပန္မေလးေခါက္ဆြဲေၾကာ္ထည့္ေပးလိုက္တဲ့အျပင္ ဒီေန႔စားဖို႔ နဘဲတခါခ်က္ အစံုအလင္ထည့္ေပးလိုက္ေသးတယ္။
မိဆိုးဟင္းအႏွစ္၊ ၾကက္သားမႈန္႔၊ ကင္မ္ခ်ီအႏွစ္၊ အသီးအရြက္အစံု ထုတ္ပိုးသယ္လာလို႔ ခုပဲ ခ်က္လိုက္တယ္။
နဘဲက ပါတီေတြမွာလဲ ဂတ္စ္မီးဖိုတည္ၿပီး အိုးႀကီးထဲကေန ပန္းကန္အေသးေလးေတြနဲ႔ တေပ်ာ္တပါးစားၾကရတယ္။
ဂ်ပန္ရိုးရာအရေတာ့ ခ်စ္ခင္မႈနဲ႔ အိုးတလံုးထဲကေန အတူတကြ ခပ္စားၾကတယ္လို႔လည္း ေျပာပါတယ္။
အဓိက မိဆိုးဟင္းႏွစ္ပါပဲ။
မဇနိက အသားမႀကိဳက္လို႔ လံုး၀မထည့္ပါဘူး။
ငါးေသးေသးေလးေတြနဲ႔ ငံုးဥပဲ ထည့္ပါတယ္။
ရာသီဥတုေအးရင္ မီးဖိုေပၚက ပူပူေလးခပ္စားရတာ မဇနိကေတာ့ ႀကိဳက္လွပါတယ္။
ဒီေန႔လည္း တကယ္က ပါတီျပန္လာလာခ်င္း ခ်က္လိုက္တာပါ။
ပါတီမွာ ဆုရွီအ၀စားပါတီျဖစ္ေပမယ့္ ဘယ္လိုမွမႀကိဳက္ေတာ့ သိပ္မစားခဲ့ပါဘူး။
ပိုက္ဆံကေတာ့ ယမ္း ၅၀၀၀ ေပးခဲ့ရပါတယ္။
ကိုယ္ႀကိဳက္တာ မစားရရင္ ဗိုက္မျပည့္တဲ့အက်င့္အတိုင္း နဘဲခ်က္လိုက္တယ္။
မနက္ကခ်က္တဲ့ ဒန္ေပါက္လိုလို ပဲထမင္းလိုလိုကို ေႏႊးစားလိုက္ပါတယ္။
ထမင္းေၾကာ္နဲ႔လည္း တြဲစားလုိ႔ေကာင္းမယ္။
ထမင္းကို ၾကက္သား၊ အသီးတခ်ိဳ႕နဲ႔ မနက္က ခ်က္ခဲ့တာပါ။
သူနဲ႔ ေ၀းကြာေနလို႔ အားငယ္ေနတဲ့ မဇနိကို ခ်စ္ခင္စြာလာေရာက္ အားေပးစကားေျပာေပးၾကတဲ့ အကို၊ အမ၊ ေမာင္ေလး၊ ညီမေလး၊ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအားလံုးကို မဇနိကလည္း ခ်စ္ခင္စြာခ်က္ေကၽြးလိုက္ပါတယ္။
ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ။









မဇနိ

Read more...

ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းနဲ႔ အခ်ိန္ကာလ

ဒီေန႔ အမႏုစံဆီက လွပေနတဲ့ လမ္းကေလးကို ျမင္တဲ့အခါ စိတ္ထဲမွာ လြမ္းေဆြးသြားတာ အေတာ္ေလး ခံစားလိုက္ရတယ္။ တေန႔က ေစ်းဝယ္သြားေတာ့လည္း ခရစ္စမတ္အလွဆင္ေတြ ျမင္ခဲ့ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ သတိရတယ္။ ဒါနဲ႔ ျပန္လာတဲ့အခါ ကိုဇနိေရ အလည္လာပါလားလို႔ ေျပာၾကည့္ေတာ့ သူက မလာႏိုင္ဘူး။ မလာႏိုင္တာလည္း သိေပမယ့္ ေခၚမိတယ္။ ေခၚမိေတာ့လည္း ႏွစ္ေယာက္လံုး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကရတာပါ။

ဟိုးအရင္က ဂ်ဴးရဲ႕ေစာင့္ဆိုင္းျခင္းနိယာမ ဝတၳုဳတိုေလးကို ဖတ္ဖူးပါတယ္။ အဲဒီဇာတ္လမ္းအတိုခ်ဳပ္အရဆိုရင္ သူ႔အမ်ိဳးသားက ႏိုင္ငံျခားကို အလုပ္သြားတာ ႏွစ္ေတြၾကာေတာ့ သူက တေယာက္ထဲေနရတဲ့ အရသာကို ေတြ႔သြားတယ္။ သူစားခ်င္တဲ့လမ္းေဘးအစာေတြစား၊ သူသြားခ်င္ရာေတြသြားရတဲ့ အရသာကို ႀကိဳက္သြားရင္း ေပ်ာ္ေမြ႕သြားရင္းနဲ႔ပဲ သူ႔အမ်ိဳးသားျပန္လာခါနီးတဲ့အခ်ိန္ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ သူ႔ရံုးက လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားက အမ်ဳိးသားျပန္လာခါနီးလို႔ ေပ်ာ္ေနၿပီလားဆိုရင္ သူဘာျပန္ေျဖရမွန္းမသိျဖစ္ေနေတာ့တယ္တဲ့။ တကယ္ေတာ့ သူဟာ အခ်ိန္ေတြၾကာသြားေတာ့ သူေနရတဲ့ေနရာအေျခအေနေလးေပၚမွာ ေနတတ္သြားတယ္ထင္ပါတယ္။ အဲဒီစာေလးဖတ္လိုက္ရေတာ့ ကၽြန္မရင္ထဲမွာ မေကာင္းဘူး။ ဒီလိုသာ ေဝးသြားတာၾကာရင္ ေသြးေအးသြားၾကမယ္ဆိုရင္္ ဘယ္လိုလုပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းေတာ့မလဲ။ အမွန္တကယ္ေတာ့ ႏွစ္ကာလအမ်ားႀကီးခြဲခြာေနရသူကို ေမွ်ာ္လင့္တမ္းတမႈေတြနဲ႔ ႀကိဳဆိုေနတာပဲ ျဖစ္သင့္တယ္လို႔ ေတြးမိခဲ့တယ္။ အခုခ်ိန္ထိ အဲဒီအေၾကာင္းအရာေလးကို စဥ္းစားမိေနတယ္။

တကယ္ေတာ့ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ဆက္သြယ္တယ္ဆိုတာ စိတ္အေပၚမူတည္ပါတယ္။ ဆက္သြယ္ရတာ လြယ္ကူတယ္ ခက္ခဲတယ္ဆိုတာလည္း ရွိေတာ့ရွိမယ္။ တခ်ဳိ႕ခက္ခဲတယ္ထင္တာေတြလည္း အားစိုက္ထုတ္ရင္ လြယ္ကူသြားတာပါပဲ။ ကၽြန္မနဲ႔သူနဲ႔ ေဝးကြာေနၾကရတာ အခုဆို ေျခာက္ႏွစ္ေက်ာ္ေနၿပီလို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ ကၽြန္မလည္း ရန္ကုန္မွာ ေနရတဲ့အခါေတြရွိသလို နယ္ေတြေရာက္ေနတဲ့အခါလည္း ရွိတတ္ပါတယ္ အင္တာနက္ရရင္လည္း အင္တာနက္သံုးေပါ့။ မရေတာ့လည္း ဖုန္းဆက္။ ဖုန္းလည္းမရွိတဲ့ေနရာမွာ (၃)လေလာက္ သြားေနရတယ္။ သူက စာပို႔ေပးေတာ့ ရန္ကုန္ကေနတဆင့္ အဆင့္ဆင့္ေတြေၾကာင့္ တစ္လကို တစ္ေစာင္ေလာက္ စာဖတ္ရပါတယ္။ တခါကေတာ့ ပိုက္ဆံအခက္အခဲေၾကာင့္ ဖုန္းမဆက္တာ တစ္လေလာက္ၾကာသြားတယ္။ မနက္ခင္းတခုမွာ သူ႔ဆီက ဖုန္းလာတာကို ေမာင္ေလးလား ေျပာေျပာနဲ႔ လုပ္မိတဲ့အထိ ကၽြန္မေခါင္းထဲမွာ သူဖုန္းေခၚႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့အသိ ေရာက္မလာခဲ့ပါဘူး။ သူက သူ႔အသံကို မမွတ္မိတာ စိတ္ဆိုးခ်င္သတဲ့။ ကၽြန္မကလည္း ဘာလို႔အၾကာႀကီးဖုန္းမဆက္လဲလို႔ ငိုလိုက္ေတာ့ သူလည္း ေနာက္ဆို ဖုန္းအၾကာႀကီးမဆက္ဘဲ မေနရဲေတာ့ပါဘူး။

ရန္ကုန္မွာေနစဥ္တုန္းကေတာ့ ေန႔တိုင္းနီးပါး အဆက္အသြယ္ရပါတယ္။ သူကႀကိဳးစားဆက္သြယ္ရသလို ကၽြန္မက အပင္ပန္းခံရတာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ေနပူပူမွာ အင္တာနက္ဆိုင္သြားသံုးရတာေတြဟာ ေန႔လည္ခင္းအိပ္ခ်ိန္ေတြကို ဖဲ့ေပးခဲ့ရတာပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ သူထြက္သြားၿပီး အလည္ျပန္လာမယ္ဆိုတာ သိလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္သြားတာ အမွန္ပါ။ အရင္ကေတာ့ သူျပန္လာရင္ေကာင္းမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တာ မရွိပါဘူး။ ေမွ်ာ္လင့္လို႔ရတဲ့အေျခအေနဆိုရင္ ေမွ်ာ္လင့္မိမယ္ထင္ပါတယ္။ မရႏိုင္မွန္းသိေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္ေတာ့ဘူးေပါ့။ သူေရာက္လာမည့္အရင္ညက အိပ္လို႔ေတာ္ေတာ္နဲ႔မေပ်ာ္ဘူး။ ေလဆိပ္ကိုသြားႀကိဳေတာ့လည္း ျမဴေတြဆိုင္းေနလို႔ ေလယာဥ္က ေခါင္းေပၚမွာဝဲေနတာနဲ႔ ေနာက္ထပ္ နာရီဝက္ေလာက္ေစာင့္ေနခဲ့ရတယ္။ တကယ့္တကယ္ေရာက္လာတဲ့အခါ လူက စိမ္းစိမ္းႀကီး။ အရင္ကထက္ အနည္းငယ္ပိုဝလာၿပီး အသားျဖဴဖတ္ဖတ္ျဖစ္ေနတဲ့ သူ႔လက္ျဖဴေဖာင္းေဖာင္းေတြကမ္းလာတဲ့အခါ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ လက္ျပန္မကမ္းမိဘူး။ လက္ကမ္းေပးၿပီး ဝမ္းသာအားရျဖစ္ရမယ့္အစား မျမင္ဖူးတဲ့ သူစိမ္းတေယာက္လက္လို ျပန္ၾကည့္မိခဲ့တာ ကၽြန္မအလြန္မ်ားျဖစ္ေနမလား။

ဒီလိုနဲ႔ သူ႔ကိုႀကိဳ၊ ေနရမည့္အေဆာင္ကို လိုက္ပို႔အၿပီး ပစၥည္းေတြခ်မယ္လုပ္ေတာ့ သူ႔ကုပ္အက်ီၤၤကမ္းေပးလာတဲ့အခါမွာေတာ့ အရင္လိုေႏြးေထြးမႈျပန္ရလိုက္သလို ခံစားလာရတယ္။ ေက်ာင္းအတူတက္ခဲ့စဥ္အခါက တေနရာကို ခရီးထြက္ၾကရင္ ဒါမွမဟုတ္ ေက်ာင္းပိတ္လို႔ အိမ္ျပန္ၾကရင္ သူ႔အက်ီၤ သူ႔လြယ္အိတ္ေတြကို ကၽြန္မကိုင္ထားေပးခဲ့ရတာေတြဟာ အေနေဝးသြားတာေတြကို ျပန္ေႏြးေစခဲ့တဲ့ သတိရစရာေတြျဖစ္ပါတယ္။ အတူစားခဲ့ဖူးတဲ့ ထမင္းဆိုင္ေရာက္ေတာ့လည္း စားစရာေတြကို မစားႏိုင္ၾကဘူး။ စကားလည္း မေျပာႏိုင္ဘဲ ေဘးက သူငယ္ခ်င္းေတြ စားခိုင္းမွ သတိတရ စားမိၾကတယ္။ မွတ္မွတ္ရရေျပာရရင္ မွာထားတဲ့ေခါက္ဆြဲသုပ္ပန္းကန္ကို ဇြန္းနဲ႔ေခါက္ရင္း ထျပန္လာခဲ့တာပါပဲ။ ျပန္ေရာက္စႏွစ္ရက္ေလာက္က အျပင္သြားလည္း စကားေတြေတာ္ေတာ္နဲ႔ မေျပာျဖစ္ဘူး။ သူက အေရွ႕ဖက္လွည့္ရင္ ကိုယ္က အေနာက္ဖက္လွည့္ၿပီး စိမ္းေနၾကတယ္။ ဒါေတြျပန္ေတြးမိရင္ ကၽြန္မေနာက္ထပ္ သူနဲ႔အၾကာႀကီး ေဝးမေနခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ေဝးေနတာၾကာတဲ့အခါ ေမွ်ာ္လင့္ရတာေတြ ၾကာရွည္လာမယ္။ ေမွ်ာ္လင့္လို႔ျဖစ္မလာတဲ့အခါ အေနစိမ္းသြားမယ္။ အဲဒါေတြကို ေၾကာက္မိပါတယ္။

ေမွ်ာ္လင့္လို႔ မရႏိုင္တာ သိတဲ့အခါ မေမွ်ာ္လင့္မိပါဘူး။ လုပ္စရာအလုပ္ေတြ လုပ္ရင္း အားလံုးကုိေမ့ထားလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ တခါတရံေတာ့ ကၽြန္မဆီေရာက္လာရင္ ေကာင္းမယ္လို႔ သတိရမိတတ္ပါတယ္။ အခ်ိန္အၾကာႀကီး ေဝးေနရတာေတြဟာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို ေလ်ာ့နည္းေစတယ္လို႔လည္း ေတြးမိလာတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အခ်ိန္အၾကာႀကီေမွ်ာ္လင့္ေနရတာေတြ သတိရေနရတာေတြကို ကုန္ေစခ်င္လွပါၿပီ။

မဇနိ

Read more...

Confession

ဝန္ခံျခင္း

သင့္ကို အကြ်ႏ္ုပ္ ခ်စ္ပါ၏ - အကြ်ႏ္ုပ္ ရူးသြပ္ေနပါေသာ္လည္း၊
ထိုအရာသည္ အက်ိဳးမရွိေသာအလုပ္၊ ရွက္ဖြယ္ျဖစ္ပါေသာ္လည္း၊
ဝမ္းနည္းဖြယ္ ဤမိုက္မဲမႈအတြင္း
အသင့္ေျခရင္း၌ အကြ်ႏ္ုပ္ဝန္ခံပါရေစ။
အကြ်ႏ္ုပ္အေနျဖင့္ မသင့္ေတာ္ မလိုက္ဖက္ပါ
ထက္ထက္ျမက္ျမက္ ပိုသိနားလည္တတ္သင့္ပါသည္။
သို႔ေသာ္ အတိတ္နိမိတ္အားလုံးျဖင့္သာ အကြ်ႏိုပ္သိလာပါမည္
အကြ်ႏု္ပ္ရင္တြင္းမွ အခ်စ္ေရာဂါ၊
အသင္မရွိလွ်င္ အကြ်ႏ္ုပ္ ပ်င္းရိစြာ - သမ္းေဝပါသည္၊
အသင့္ေရွ႕ေမွာက္တြင္ အကြ်ႏ္ုပ္ ဝမ္းနည္းစြာ - ခံစားရပါသည္၊
အားအင္ မရွိ၊ စကားေျပာလို၏၊
အကြ်ႏ္ုပ္၏ နတ္သမီး အကြ်ႏ္ုပ္ သင့္အား အလြန္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးပါသည္။
ဧည့္ခန္းမွ အကြ်ႏ္ုပ္ၾကားရလွ်င္
အသင္၏ ညင္သာေျခလွမ္း၊ သို႔မဟုတ္ သင့္ဝတ္ရုံ၏ ပြတ္တိုက္သံ၊
သို႔မဟုတ္ အသင့္၏ အျပစ္ကင္းစင္ေသာ အပ်ိဳစင္အသံ၊
အကြ်ႏု္ပ္ မိမိ၏ အသိဉာဏ္္ ရုတ္ခ်ည္း ထိန္းခ်ဳပ္မရပါ။
အသင္ ၿပဳံးေနလွ်င္ အကြ်ႏု္ပ္ ေပ်ာ္ရႊင္မိပါသည္၊
အသင္ လွည့္ထြက္သြားလွ်င္ အကြ်ႏု္ပ္ စိတ္ဓာတ္က်ဆင္းရပါသည္၊
တေန႔စာ ညွင္းပန္းခံရမႈ - ဆုလာဘ္ျဖစ္ကာ
အသင့္၏ ျဖဴေဖြးလက္ကို အကြ်ႏု္ပ္အား ကမ္းလင့္ပါ။
လိုက္ကာဇာေပါက္ေနာက္မွာ အူလိုက္သည္းလိုက္
ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း အသင္ကိုယ္ခႏၶာေစာင္း၍ ထုိင္လိုက္ေသာအခါ
အကြ်ႏု္ပ္ နက္ရႈိင္းစြာ၊ တိတ္ဆိတ္စြာ၊ ႏူးညံ့စြာ၊
ကေလးတစ္ေယာက္လို အသင့္ကို ခ်စ္မိပါသည္။
အသင့္ကို အကြ်ႏု္ပ္၏ ဝမ္းနည္းဖြယ္မ်ား ေျပာျပရမည္လား၊
အကြ်ႏု္ပ္၏ မနာလိုဝမ္းနည္းမႈမ်ားကို ေျပာရမည္လား၊
မၾကည္လင္ရာသီမွာ ႏွစ္ေယာက္သား လမ္းေလွ်ာက္တဲ့အခါ
အသင္ အေဝးကို ထြက္ေျပးသြားမွာလား။
အသင့္၏ မ်က္ရည္မ်ား အထီးက်န္သူထံ
ႏွစ္ေယာက္သား စကားသံမ်ားသည္ ေခ်ာင္ၾကားေလးထံ
အပိုခ်ကာၿမိဳ႕သို႔ အလည္ခရီး၊
ညေနခင္း စႏၵယားသံလား။
အာလီနာ! အကြ်ႏု္ပ္အား သနားၾကင္နာလွည့္ပါ။
အခ်စ္အား မေတာင္းဆိုဝံ့ပါ။
အကြ်ႏု္ပ္၏ အျပစ္မ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္ႏိုင္ေပ၏
အကြ်ႏု္ပ္၏ နတ္သမီး၊ ကြ်ႏု္ပ္သည္ အခ်စ္ျဖင့္ မထိုက္တန္ေပ။
သို႔ေသာ္လည္း ဟန္ေဆာင္လိုက္ပါ၊ အဲဒီအၾကည့္ေတြက
အားလုံးဟာ အံ့အားသင့္ဖြယ္ ပုံေဖာ္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။
အိုး အကြ်ႏု္ပ္အား လွည့္စားရန္ကား မခက္လွပါ
အကြ်ႏု္ပ္ မိမိကိုယ္တိုင္္ လွည့္စားရျခင္းအား ေပ်ာ္ရႊင္ပါသည္။

ပုရွကင္

မူရင္း:

ПРИЗНАНИЕ

Я вас люблю, — хоть я бешусь,
Хоть это труд и стыд напрасный,
И в этой глупости несчастной
У ваших ног я признаюсь!
Мне не к лицу и не по летам...
Пора, пора мне быть умней!
Но узнаю по всем приметам
Болезнь любви в душе моей:
Без вас мне скучно, — я зеваю;
При вас мне грустно, — я терплю;
И, мочи нет, сказать желаю,
Мой ангел, как я вас люблю!
Когда я слышу из гостиной
Ваш легкий шаг, иль платья шум,
Иль голос девственный, невинный,
Я вдруг теряю весь свой ум.
Вы улыбнетесь, — мне отрада;
Вы отвернетесь, — мне тоска;
За день мучения — награда
Мне ваша бледная рука.
Когда за пяльцами прилежно
Сидите вы, склонясь небрежно,
Глаза и кудри опустя, —
Я в умиленье, молча, нежно
Любуюсь вами, как дитя!..
Сказать ли вам мое несчастье,
Мою ревнивую печаль,
Когда гулять, порой, в ненастье,
Вы собираетеся вдаль?
И ваши слезы в одиночку,
И речи в уголку вдвоем,
И путешествия в Опочку,
И фортепьяно вечерком?..
Алина! сжальтесь надо мною.
Не смею требовать любви.
Быть может, за грехи мои,
Мой ангел, я любви не стою!
Но притворитесь! Этот взгляд
Всё может выразить так чудно!
Ах, обмануть меня не трудно!..
Я сам обманываться рад!

А.С.Пушкин

Read more...

ဆရာ နႏၵာစိုး (ဆင္ျဖဴကြ်န္း) ရဲ႕ “ကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႔ ၾကမ္းပိုးတေကာင္”

ဆရာ နႏၵာစိုး (ဆင္ျဖဴကြ်န္း) ရဲ႕ “ကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႔ ၾကမ္းပိုးတေကာင္” ဆိုတဲ့ ဝတၳဳတိုကို က်ေနာ္ ဧရာဝတီအင္တာနက္ မဂၢဇင္းရဲ႕ စာမ်က္ႏွာမွာ ဖတ္ခဲ့ရတာပါ။ က်ေနာ္အဲဒီဝတၳဳတိုကို ဖတ္တုန္းက အူတက္ေအာင္၊ မ်က္ရည္ထြက္ေအာင္ ရီခဲ့ရပါတယ္။ ဒီဝတၳဳတိုေလးကို ေဝမွ်ဖို႔လည္း စဥ္းစားၿပီးသားပါ။ ဒီစာရွိတဲ့ ဧရာဝတီက လင့္ကိုလည္း က်ေနာ္မွတ္ထားေပမယ့္ အခုသြားေတာ့ ျပန္ရွာမရပါဘူး။ က်ေနာ္ ပီဒီအက္ဖ္ေလးလုပ္ၿပီး သိမ္းထားတာ ရွိလို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဖတ္ရေအာင္ ေဝမွ်တာပါ။ အလုပ္ေတြက ပင္ပန္းလို႔ စိတ္ေတြ ဖိစီးေနရင္ ဒီဝတၳဳတိုေလးကို ဖတ္ျဖစ္ေအာင္ ဖတ္လိုက္ပါလို႔ ေျပာပါရေစ။ ဒီစာအုပ္ကို ေဝမွ်ဖို႔ ဘယ္သူ႔ဆီကိုမွ ခြင့္မေတာင္းလိုက္ရပါဘူး။ စာေရးဆရာ ဆရာ နႏၵာစိုး (ဆင္ျဖဴကြ်န္း)ရယ္၊ ဧရာဝတီအင္တာနက္ မဂၢဇင္းကို အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္။


Nandasoe

Get your own at Scribd or explore others: Literature myanmar short story

Mediafire ကေနလည္း download လုပ္ႏိုင္ပါတယ္။ [87.2KB]

Read more...

ပဲ့ပဲ့

ညီေလး ပဲ့ပဲ့
အကိုႀကီး ပဲ့ပဲ့
ဆရာႀကီး ပဲ့ပဲ့
တပည့္ႀကီး ပဲ့ပဲ့
အပဲ့ သံသရာ
အပဲ့ ဒီကမာၻမွာ
အပဲ့မ်ားစြာ ေနၾကေလသတည္း။

ငါပဲ့ေနလည္း
သူသိသားပဲ
သူပဲ့ေနလည္း
ငါသိသားပဲ
သို႔ေသာ္ေပျငား
ငါပဲ့တာကို
သူမသိသလို
သူပဲ့တာကို
ငါမသိသလို
ဟန္ေဆာင္ ပဲ့ၾကပါေလသည္။

ဤသို႔ျဖင့္…
ပဲ့ျခင္းကမာၻ
ပဲ့ေဒသမွာ
ပဲ့ျခင္းေတးသံ
ပဲ့ညံေနလ်က္
ပဲ့ျခင္း ရြဲ႕ျခင္း
ထုံထုံသင္း၍
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ
အပဲ့သံသရာ
ပဲ့ကာ ပဲ့ကာ လည္ေတာ့သည္။

Read more...

အဆုံးမ်ားစြာ ရဲ႔ ရင္ခြင္

ဒီရင္ခြင္ဟာ..
ကိုယ္႔ဘဝရဲ႔
ပထမဦးဆုံး ရင္ခြင္ျဖစ္သလိုု
ဘဝအဆုံးထိ
ေနာက္ဆုံးခိုလႈံသြားမဲ႔
အတြယ္တာဆုံးရင္ခြင္..ျဖစ္တယ္။
ဒီရင္ခြင္မွာ
အျမတ္ႏိုးဆုံးေတြကို
အေႏြးေထြးဆုံး ျမွဴပ္ႏွံ
ရင္ခုံသံေတြ အဆုံးမွာ
အမုန္းေတြလည္း
ျပိဳလဲက်ဆုံးသြားခဲ႔။
ဒီရင္ခြင္မွာ
အဆိုးရြားဆုံး ..ဆိုတာေတြ
ၾကံဳေတြ႔လာခဲ႔ရင္
အရႈံးက်ိန္စာသင္႔သူလို႔သာ
ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ယူဆ
မည္သူ႔ကိုမွ
တုံ႔မယူလို ပါ။
……
ဒီရင္ခြင္ကေနပဲ
မဂ္လမ္းဆုံးဆီကိုသြားဖို႔
အဆုံးမရွိတဲ႔
သံသရာမွာ
ခဏသာက်င္လည္မယ္ေလ။

Read more...

ေဆာင္း

ဒီေန႔ အျပင္မွာ ေလတျဖဴးျဖဴးတိုက္လာေတာ့ အေအးဓါတ္ပိုလာသလိုလို။ ေစာင္ထဲက တေနကုန္မထြက္ဘဲ ေကြးေနမိတယ္။ အရင္တုန္းက အေဖ့ေစာင္ထဲမွာ ေမာင္ႏွမေတြ ဝင္ေရာက္ေကြးေနရတုန္းက ပိုေႏြးသလား။ ျပန္ေတြးလိုက္ေတာ့ ေဆာင္းတြင္းဆို ကိုယ္ေပၚမွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေစာင္ထူထူ ခဏေနရင္ အေဖ့ေစာင္ၿခံဳထဲေရာက္ေရာက္သြားတာ ပိုေႏြးလို႔ ျဖစ္မွာပါပဲေေလ။


အညာမွာ ေဆာင္းတြင္း ခ်မ္းလာၿပီဆိုရင္ “ၿမိဳ႕တုန္ေအာင္ လမ္းဆံုကသာ ဟစ္ခ်င္စိတ္ေပါက္ေတာ့တယ္” လို႔ ညည္းလိုက္ခ်င္တယ္။ အခုေနရာေဒသေတြနဲ႔ ဘယ္ကပိုေအးသလဲဆို စိတ္ထဲမွာေတာ့ ကိုယ့္ဆီက ပိုေအးသလိုလို။ အညာေဒသ ခ်မ္းေအးတယ္ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ရာသီဥတုထက္ ေနရတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ေတြလည္း ကြာျခားလို႔ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ေလလံုတဲ့တိုက္ခန္းေတြမွာ အေႏြးေတြလႊတ္ထားမယ္ဆို အေတာ္အတန္ေအးတဲ့ ရာသီဥတုကို ကာကြယ္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ ဓနိမိုး ထရံကာအိမ္ေလးေတြမွာေတာ့ အေအးဓါတ္ကို ပိုလို႔တိုးလာေစတယ္ထင္မိတယ္။ ထရံၾကားက စိမ့္လာတဲ့ ေလေအးေတြကို ဘယ္လိုအင္အားနဲ႔ တြန္းလွန္ႏိုင္ပါ့မလဲ။ တုိက္အိမ္ေတြမွာလည္း heater သံုးတယ္ဆိုတာ အင္မတန္နည္းပါးေသးတယ္။ သံုးႏိုင္တယ္ဆိုထား မီးက လာပါ့မလား။ အိမ္တအိမ္နဲ႔တအိမ္က အတန္က်ယ္တဲ့ဝန္းေတြဆိုေတာ့ ပိုဆိုးတာေပါ့။ ဆင္းရဲလို႔ ေစာင္မလံုေလာက္ဘူးဆိုရင္ ဘယ္လိုမ်ားေနပါ့မလဲ။ ေဆာင္းတြင္းဆိုရင္ အိမ္ေရွ႕ကို လာေတာင္းတတ္တဲ့ ကေလးေတြရွိတယ္။ အေမက သူ႔တို႔ကို အဝတ္ေလးေတြ ဂရုတစိုက္ေပးပါတယ္။ အေမတို႔ ၿခံဳစရာေစာင္ရွိတဲ့သူေတြ ဒီေလာက္ခ်မ္းေနတာ သူတို႔ေတြ ပုိဆိုးမယ္လို႔ အေမေျပာတယ္။

ဘယ္ေလာက္ပဲခ်မ္းေအးေအး “ေျမပဲျပဳတ္ ပူပူေလး” “မုန္႔ေပါင္း ပူပူေလး” ဆိုတဲ့ ေအာ္သံေတြနဲ႔အတူ အညာေဆာင္းကို အံတု စီးပြားရွာေနတဲ့ ေစ်းသည္ေလးေတြ ညနက္သည္အထိရွိပါတယ္။ တကယ္လည္း သူတို႔ေခါင္းေပၚက ေျမပဲျပဳတ္ေတာင္းကိုဖြင့္လိုက္ရင္ အေငြ႔တေထာင္းေထာင္းထေနတာ ျမင္ရမယ္။ ဒါေတြကိုက ေဆာင္းအရသာကို ပိုပီျပင္ေစသလား။ ကၽြန္မကေတာ့ ကိုယ္ေနခဲ့ရတဲ့ ၿမိဳ႕ေလးက ေဆာင္းကို ခ်စ္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔အေဖက ေစာင္ေတြထူထူႀကီးၿခံဳၿပီး ငယ္ငယ္ကကၽြန္မကို သူ႔ရင္ခြင္ထဲမွာ ထည့္ထားတယ္။ အသက္ရႈမၾကပ္ေအာင္လို႔ အေဖလက္တံေတာင္ေတြ ေထာင္ထားၿပီး လိုဏ္ေခါင္းလို လုပ္ေပးထားေသးတယ္။ ေမာင္ေလးေတြရလာေတာ့ အေဖ့ေစာင္ထဲမွာ တေယာက္က တိုးလိုက္၊ တေယာက္ေျခေထာက္ေပၚသြားလိုက္၊ ဟာ အေဖ သမီး ေျခေထာက္ေအးေနၿပီ၊ ဒါဆို ကိုယ္က ဝင္လိုက္ ေမာင္ေလးေတြေအးလိုက္နဲ႔ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွတယ္။ စိုးရိမ္လြန္တဲ့အေမက ကၽြန္မတို႔ကို အေႏြးထည္အမ်ားႀကီး ဝတ္ေပးတယ္။ ေျခစြပ္၊ ေခါင္းစြပ္လည္း အၿမဲဝတ္ရတယ္။ ေနျမင့္လာသည္အထိ အက်ီၤေတြမခၽြတ္ေပးဘူး။ ႀကီးလာေတာ့ ကၽြန္မတို႔ေမာင္ႏွမတေတြ ခ်ဴခ်ာတယ္။ အဲဒါ အေမက အစိုးရိမ္လြန္ၿပီး ဂရုစိုက္လြန္းလို႔ျဖစ္တာလို႔ အေဒၚကေျပာတယ္။

ေဆာင္းကိုဝင္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ၿမိဳ႕ေလးဆီကို အနီးအနားရြာက ထင္းလွည္းေတြတက္လာတယ္။ လွည္းတစီးမွ သိပ္မေပးရပါဘူး။ အိမ္အေတာ္မ်ားမ်ားက ထင္းလွည္း ဝယ္ထားၾကတယ္။ တခါတေလဆိုရင္ ထင္းလွည္းတန္းႀကီးက ကၽြန္မတို႔တလမ္းထဲထင္ ကုန္သြားေရာ။ ေဆာင္းမနက္ခင္းေရာက္ရင္ ကၽြန္မတို႔လမ္းမွာ မီးဖိုႀကီေတြဖိုထားတယ္။ အရင္အိပ္ယာႏိုးတဲ့သူက မီးဖိုထားႏွင့္တာ။ မီးဖိုရွိတဲ့ဆီကို အိမ္နီးခ်င္းေတြ စုျဖစ္တာမ်ားပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ေတာ့လည္း ကိုယ့္အိမ္ထဲမွာတင္ မီးဖိုၾကတယ္။ ႀကံဳသလို ထင္းေခ်ာင္းဆြဲလာၾကေတာ့ မီးဖိုေဘးမွာ ထင္းေတြပံုလို႔။ လူႀကီးေတြက ေစာင္ၿခံဳေတြလည္း ပါေသးတယ္။ ထန္းပင္ျမစ္မီးဖုတ္စားရတာ စားလို႔သိပ္ေကာင္းပါတယ္။ ဆီနဲ႔ဆားကို ပန္းကန္တခုမွာထည့္ထားၿပီး အေမက ထန္းပင္ျမစ္ကို မီးဖုတ္၊ အခြံႏႊာေပးတာနဲ႔ တို႔စားရတယ္။ အေမအလုပ္မမ်ားရင္ ငရုတ္ဆံုမွာေထာင္းေပးတယ္။ ထန္းပင္ျမစ္က ေစးကပ္ေနတဲ့အခါ ငရုတ္က်ည္ေပြ႔ကို မ ရတာ တခ်က္တခ်က္ အေတာ္ခက္လွတယ္။ ထန္းပင္ျမစ္ေထာင္းေလးကို ဆီဆားနဲ႔ မီးလံႈရင္း စားၾကရတယ္။ ထန္းပင္ျမစ္ထဲက အူတံကိုေတာ့ ယပ္ေတာင္ေလးေတြ ရက္ၾကတယ္။ ထန္းပင္ျမစ္ေပါတဲ့ေဒသျဖစ္လို႔ ေသးတာ ပိန္တာဆို မစားခ်င္ပါဘူး။

ေနအတန္ျမင့္လာရင္ မီးဖိုကိုၿငိမ္း ေနပူစာလႈံၾကတယ္။ မ်က္ႏွာသစ္ရင္လည္း ေရေႏြးစပ္သစ္ရတယ္။ အေမက ေရေႏြးေတြ တည္ေပးထားၿပီး အျမန္အျမန္သစ္ရတာ။ ပါးစပ္ေတြဟလိုက္ရင္ အေငြ႔ထြက္ေတာ့ ကေလးေတြတသိုက္ အဲဒါပဲ လုပ္ၾကည့္ေနၾကေသးတာ။ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးရင္ သနပ္ခါးေလး တခ်က္ႏွစ္ခ်က္ေသြး လိမ္းထားလိုက္တာနဲ႔ မ်က္ႏွာမွာ ပိုေႏြးသလို ခံစားရၿပီး စိတ္လည္း ၾကည္ေအးသြားမိတယ္။ အေမတို႔က သနပ္ခါးေပါတဲ့ေဒသဆိုေတာ့ သိပ္ေခ်းမ်ားတာ။ သံုးထပ္ေပြးမွလိမ္းခ်င္သလို သနပ္ခါးအျဖဴကိုလည္း ရွာ၀ယ္ရေသးတယ္။ တကယ္ပိုေမႊးတာကလည္း အျဖဴလို႔ စိတ္မွာထင္မိပါတယ္။ အ၀ါေရာင္က ေနပူလာရင္လည္း မဲသြားတတ္ေတာ့ မႀကိဳက္ပါဘူး။ အေပြးကုန္သြားရင္ မလိမ္းခ်င္ေတာ့ဘူး ျဖစ္ရေသးတာ။ အေပြးကုန္သြားတဲ့ သနပ္ခါးအႏွစ္တံုးေတြကို စုထားၿပီး သနပ္ခါးစက္မွာ သြားႀကိတ္ခိုင္းရင္ ေျခေထာက္ေတြလိမ္းဖို႔ သနပ္ခါးခဲစစ္စစ္ေလးေတြ ရပါတယ္။

အတန္ေနထြက္လာရင္ အေရွ႕ဆီကလာတတ္တဲ့ မုန္႔ေပါင္းသည္ကို ေမွ်ာ္တတ္ေနၿပီ။ မုန္႔ေပါင္းကို ေျမအိုးေလးမွာထည့္လာေရာင္းတဲ့ ငခ်ိတ္မုန္႔ေပါင္းေသးေသးေလးေတြ စားလို႔အေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ မုန္႔ေပါင္းတခုလံုးကို ဆီနစ္ေအာင္ဆမ္းၿပီး ဘယာေၾကာ္ေလးနဲ႔ တြဲစားရတဲ့အခါလည္းရွိတယ္။ မုန္႔ေပါင္းေပၚမွာပါတဲ့ ပဲလြန္းေလးေတြ ေမာင္ေလးက မႀကိဳက္ေတာ့ ကၽြန္မ ပဲပိုစားရတယ္။ မုန္႔ေပါင္းမစားျဖစ္ရင္ ငခ်ိတ္ေပါင္းနဲ႔ ပဲျပဳတ္လည္း စားလို႔ရတယ္။ “ေဒၚျမ ပဲျပဳတ္” ဆိုတာ ကၽြန္မတို႔လမ္းရဲ႕ ေဖာက္သည္။ တျခားပဲသည္ေတြကို ဝယ္စားတယ္လို႔ ထံုးစံမရွိပါဘူး။ တခါတေလသူမ်ားဆီက ပဲျပဳတ္ဝယ္မိရင္ ပဲက မနပ္ဘူး၊ အနံ႔က တမ်ိဳးလား မသိဘူးနဲ႔ ေျပာလို႔မဆံုးျဖစ္ၾကတယ္။ အေမတို႔ ပဲျပဳတ္၀ယ္ရင္ ကၽြန္မက ေဘးနားသြားေနတတ္တယ္။ အဲဒါဆို ေဒၚျမက လက္၀ါးျဖန္႔၊ ေရာ့ ဆိုၿပီး ပဲျပဳတ္ေလးေတြ ထည့္ေပးတယ္။ သူ႔ပဲျပဳတ္ဒန္အိုးႀကီးက ေဖြးလက္ေနတာ။ လူကလည္း သနပ္ခါးေမႊးေနေအာင္လည္း လိမ္းထားေတာ့ ၀ယ္စားရသူေတြ စိတ္ခ်မ္းသာတာေပါ့။

ေမာင္ေလးကေတာ့ မုန္႔ဟင္းခါးအႀကိဳက္။ မုန္႔ဖတ္ေသးေသးမွ်င္မွ်င္ေလးေတြကို ဟင္းရည္မွာထည့္၊ ဆီခ်က္ေလးတဇြန္းကို ဇြန္းဖင္ေလးနဲ႔ ဟင္းရည္ေပၚပြတ္၊ ပဲေၾကာ္ေလးေခ်ထည့္ နံနံပင္ေလးထည့္လိုက္တဲ့ မုန္႔ဟင္းခါးကို ေန႔တိုင္းဝယ္ရတယ္။ ဘာမွထူးထူးေတြေထြမပါေပမည့္ မုန္႔တြန္းလွည့္ေခါင္မိုးထိျမင့္တဲ့ မုန္႔ဖတ္ေတြက ခဏခ်င္းကုန္သြားတာပါ။ ၾကက္သြန္နီဥထည့္ေပးပါ၊ ငွက္ေပ်ာ္အူမႀကိဳက္ဘူးလို႔ ဟင္းရည္အိုးႀကီးကို ေျခဖ်ားေထာက္ မမွီ႔တမွီေခ်ာင္းတတ္တဲ့ ေမာင္ေလးက ပင္တိုင္ပရိသတ္။ သူ႔ေဖာက္သည္ဦးေလးႀကီးရဲ႕ မုန္႔တြန္းလွည္းကို လမ္းထိပ္ေရာက္ေအာင္လည္း အတူတြန္းပို႔ေသးတာ။ အဲဒီဦးေလးႀကီးက “တပင္တိုင္မုန္႔ဟင္းခါး” လို႔ ေအာ္ေရာင္းေပမည့္ ဝယ္ေနက်ေတြဆိုေတာ့ သိပ္ေအာ္စရာမလိုဘူး။ အဲေတာ့ သူကလည္း ေလသံေလးနဲ႔ “ တပင္တိုင္ မုန္႔…” ဆိုၿပီး ေနာက္က ဟင္းခါးကို ေဖာ့ေအာ္တတ္ေသးတယ္။ လမ္းထဲက ကေလးေတြလည္း တြန္းလွည္းကူတြန္းရင္း သူ႔လိုလိုက္ေအာ္ေပးၾကတာလည္း ရွိတယ္။

အေဖကေတာ့ အမ်ားအားျဖင့္ ထမင္းေၾကာ္နဲ႔ ငါးေျခာက္ဖုတ္စားတတ္တယ္။ ေရေႏြးၾကမ္းကလည္း ေဆာင္းတြင္းဆို တေနကုန္မျပတ္ တည္ထားရတယ္။ ၾကမ္းျပင္ေတြ ဖ်ာေတြက မထိရဲေအာင္ ေအးစက္ေနေတာ့ ကေလးေတြ လူလည္က်တယ္ အေဖ့ေပါင္ေပၚ ေနရာဦးၾကတာေပါ့။ “နတ္ေတာ္ ျပာသို ႀကံဖ်ားခ်ဳိ” တဲ့ သမီးေရ ဆိုၿပီး ႀကံေခ်ာင္းေတြ အေဖ့စက္ဘီးေပၚတင္လာတတ္တယ္။ စက္ဘီးကယ္ရီယာခံုနဲ႔ လက္ကိုင္ေပၚကို တင္လာတဲ့ ႀကံေခ်ာငး္ညိဳညိဳေတြကို ျမင္ရင္ ေန႔လည္ခင္း ႀကံစားရေတာ့မယ္လို႔ သိတယ္။ စိတ္ရွည္တဲ့အေဖက ႀကံကိုအဆစ္လိုက္ခုတ္၊ အခြံႏႊာ၊ ေလးျခမ္းျခမ္းၿပီး အတံုးအေသးေလးေတြတံုးေပးတယ္။ ပန္းကန္တခုက ႀကံတံုးေလးေတြနဲ႔ ေနာက္ အခြံထည့္စရာလည္း အေဖက ေပးထားတယ္။ ေန႔လည္ေန႔ခင္းဆို အေဖႀကံခုတ္တဲ့နားမွာ ဇိမ္ကိုက်လို႔။ နတ္ေတာ္၊ ျပာသိုလ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းမွာ ဘုရားပြဲေတြရွိေတာ့ ေစ်းတန္းမွာ ႀကံေခ်ာင္းအစည္းလိုက္ေရာင္းတာေတြ ရွိပါတယ္။ အေဖက ဘယ္နားေရာက္ေရာက္ ကေလးအတြက္ ဝယ္လာတတ္ေတာ့ အေဖျပန္လာရင္ ဘာပါလာမလဲ ေမွ်ာ္ေနေတာ့တာ။ အေဖက အိမ္နားေရာက္ရင္ စက္ဘီးဘဲလ္တီးတယ္။ ဒါဆို အေမက တံခါးဖြင့္ၿပီးသား။ ေဆာင္းညေနခင္းေတြဆို ညေနေစာင္းေနဝင္ျမန္ေတာ့ ေမွာင္လာရင္ အေဖ့ကို ေမွ်ာ္ေနၾကတာ။ တခါတေလ စက္ဘီးဘဲလ္သံၾကားရင္ အေမက တံခါးသြားဖြင့္မယ္လုပ္လို႔ အေနာက္အိမ္က အစ္ကိုေတြ စၾကတယ္ စက္ဘီးဘဲလ္သံၾကားတိုင္း ဦးေလးဟုတ္ဘူးေနာ္ လို႔။ အေမက အေဖ့စက္ဘီးဘဲလ္သံကုိ သိေပမယ့္ တခ်ဳိ႕အသံေတြက ဆင္တူေတာ့ လြဲတဲ့အခါလြဲကုန္တာေပါ့။

အညာေဒသရဲ႕ ေဆာင္က ခ်မ္းေအးတယ္။ ေႏြက ပူျပင္းတယ္ဆိုေပမယ့္ ကိုယ္ေမြးရပ္ေဒသဆိုေတာ့ ဘယ္ေရာက္ေရာက္ ခ်စ္ခင္ေနမိတာပါပဲ။ မနွစ္ကေဆာင္းတုန္းကလည္း တအားေအးလာရင္ အိမ္ကိုပဲ သတိရမိေနတာ။ အခုလည္း အရမ္းေအးလာရင္ သတိရမိေနမွာ။ အခုေလာက္ဆို အိမ္မွာ အေတာ္ေအးေနၿပီလား။ အေဖတို႔ အေမတို႔လည္း သူတို႔ရင္ခြင္မွာ ခိုခဲ့တဲ့ ကေလးငယ္ေတြကို လြမ္းေနမလားလို႔ ေတြးမိရင္း ရင္မွာ ပိုေႏြးလာသလို ခံစားမိပါတယ္။

မဇနိ

Read more...

အရွင္ဇနကာဘိဝံသရဲ႕ အနာဂတ္သာသနာေရး

အမရပူရ မဟာဂႏၶာရုံဆရာေတာ္ အရွင္ဇနကာဘိဝံသရဲ႕ အနာဂတ္သာသနာေရး စာအုပ္ကို ေဝမွ်လုိက္ပါတယ္။
စာအုပ္ကို ပီဒီအက္ဖ္ ပုံစံ ဘယ္သူ စလုပ္ထားမွန္းမသိပါဘူး။ စတင္လုပ္သူေတြေရာ အျခားပိုင္ရွင္ေတြေရာ ခြင့္ေတာင္းပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းဖိုးေသာၾကာက ေပးလို႔ က်ေနာ္ဆီေရာက္လာတာပါ။ အခုမွ က်ေနာ္လည္း စဖတ္တုန္းရွိပါေသးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းက ေျပာတာက ဖတ္သင့္တဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ စာအုပ္ကို အပူတျပင္းလိုခ်င္ေနသူေတြ၊ ညႊန္းရင္ေတာ့ ဖတ္မယ္ဆိုသူေတြ ...ဘယ္လိုပဲေနေနပါ... စိတ္ဝင္စားသူေတြ ဖတ္ႏိုင္ေအာင္ အဆင္သင့္ ေဒါင္းလုပ္လုပ္ႏိုင္ေအာင္ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။
ဒီမွာ [9.95 MB] ကလစ္ၿပီး ေဒါင္းလုပ္လုပ္ပါ။

Read more...

Audrey Tautou

Audrey Tautou ရဲ႔ ပုံေတြကိုတင္လိုက္ပါဦးမယ္။ နိနိနဲ႔ တူတယ္ေျပာထားေတာ့ နိနိဘယ္လို ပုံလည္း ခန္႔မွန္းလို႔ ရေအာင္လို႔ေနာ္။

Read more...

The Valet and Priceless

အခု စေန၊ တနဂၤေႏြ ၂ ရက္မွာ က်ေနာ္တစ္ေယာက္ မဇနိကို ဇာတ္ကား ၂ ကား ေအာင္ျမင္စြာ ျပလိုက္ႏိုင္ပါတယ္။ သူမက ႏိုင္ငံျခားကားေတြ အၾကည့္နည္းသလို ႏိုင္ငံျခားမင္းသားေတြကိုလည္း အသိနည္းပါတယ္။ သေဘာကေတာ့ ဇာတ္ကားေတြကို သူ႔ေရြးခ်ယ္မႈ မပါဘဲ က်ေနာ္ ျပခ်င္သလို ျပလို႔ရတယ္လို႔ အဓိကေျပာခ်င္တာပါ။ မမြန္ေျပာသလို သူမသည္လည္း မဟာဗႏၶဳလ ျမင္းၿမီးက သန္းပါပဲ။


သူကို ျပဖို႔ရာ ဇာတ္ကားေရြးခ်ယ္ရာမွ ဒီအခ်က္ေတြကို သတိထားဆင္ျခင္ရပါတယ္။

၁။ ဒုန္းဒုန္းဒိုင္းဒိုင္း သတ္တာျဖတ္တာေတြကို မပါသေလာက္ နည္းရပါမယ္။
၂။ အေကာင္ေတြ သတၱဝါေတြ မသတီစရာေတြ မပါတဲ့ ဇာတ္ကားကို ေရြးရပါတယ္။
၃။ ေျခာက္တာ လွန္႔တာေတြ မ်ားတဲ့ ဇာတ္ကားကို ေရွာင္ရပါတယ္။
၄။ ဇာတ္လမ္းအဆုံးသတ္က ေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႔ အဆုံးသတ္ရင္ ေရြးခ်ယ္ဖို႔ ပိုေကာင္းပါတယ္။

နိဂုံးခ်ဳပ္လိုက္ေတာ့ သူမကို ေပ်ာ္စရာဇာတ္ကားေလးေတြကို ျပရမယ္လို႔ အေျဖထြက္ပါတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔သူ အၾကာႀကီး စခြဲရေတာ့မယ္ဆိုတုန္းက အျဖစ္အပ်က္ေလးတခုက ရီစရာေကာင္းပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက Mel Gibson ပါတဲ့ We were soldiers ဆိုတဲ့ ဇာတ္ကား ရုံတင္ေနတုန္းပါ။ သတ္တာေတြ ျဖတ္တာေတြ ပါေပမယ့္ က်ေနာ္က အဲဒီဇာတ္ကားကို အတင္းၾကည့္ခ်င္ေနေတာ့ သူမလည္း က်ေနာ္နဲ႔ အတူ ၾကည့္ရတာေပါ့။ ေအာ္ သူ႔ခမ်ာ အလိုလိုမွ ဝမ္းနည္းေနပါတယ္ဆို စစ္သြားတိုက္ဖို႔ ခြဲခြာရတာေတြ၊ စစ္တိုက္ရင္း ေသတာေၾကတာေတြ၊ စိတ္မေကာင္းစရာေတြ တပုံတပင္ကို သြားျပမိေလတယ္လို႔ ၾကည့္ၿပီးကာမွ ဆင္ျခင္မိတယ္။ ၿပီးတာေတြလည္း ရွိပါေစေတာ့ ေနာက္ေတာ့ ဆင္ျခင္ပါ့မယ္လို႔ စိတ္ထဲထားလိုက္ရတယ္။

အခု ၿပီးခဲ့တဲ့ ၂ ရက္မွာ ေအာင္ျမင္စြာ ျပႏိုင္လိုက္တဲ့ ဇာတ္ကား ၂ ကားကေတာ့ Priceless (French: Hors de prix) နဲ႔ The Valet (French: La Doublure) ဆိုတဲ့ ၂ ကားပါ။ ၂ ကားလုံးမွာပါတဲ့ သရုပ္ေဆာင္ မင္းသားက Gad Elmaleh ဆိုသူျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ သူ႔ကို စၿပီး သိိတာက Priceless ဆိုတဲ့ ဇာတ္ကားမွာ သိတာပါ။ မ်က္လုံးျပဴးျပဴးနဲ႔ အူေၾကာင္ေၾကာင္ သရုပ္ေဆာင္တာကို အလြန္သေဘာက်တာပါ။ အဲဒီကားၾကည့္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းက “သူက အျပင္မွာလည္း အဲသလိုပဲလား မသိဘူး” ဆိုေတာ့ က်ေနာ္က သူကို ေျပာလိုက္ေသးတယ္ “မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး ဒီကားထဲမို႔ ဒီလို သရုပ္ေဆာင္တာေနမွာပါ” လို႔။ ေနာက္ The Valet ဆိုတဲ့ ကားကို ၾကည့္မိေတာ့မွ “အင္း သူက အဲသလို လူထင္တယ္၊ သူနဲ႔ အူတူတူ ဇာတ္လမ္းေတြက သိပ္လိုက္တယ္” လို႔ သေဘာေပါက္ပါတယ္။
Priceless (French: Hors de prix)

The Valet (French: La Doublure)



မဇနိကို ပထမစျပတဲ့ကားက The Valet ဆိုတဲ့ကားပါ။ မင္းသမီးကေတာ့ Alice Taglioni ဆိုတဲ့ ျပင္သစ္ မင္းသမီးပါ။ ဇာတ္လမ္းအက်ဥ္းကို ဒီမွာဖတ္ၾကည့္ပါ။ အက်ဥ္းဆုံေျပာရရင္ သူေဌးႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေမာ္ဒယ္ Alice Taglioni တြဲေနတာကို သူေဌးကေတာ္က သိသြားလို႔ Gad Elmaleh ကို Alice Taglioni နဲ႔ သမီးရည္းစားေယာင္ေဆာင္ၿပီး တြဲရတာပါ။ Gad Elmaleh က ႀကိဳက္ေနတဲ့သူ မိန္းကေလးက အထင္ေတြလြဲတာေတြ ျဖစ္ေပမယ့္ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေျပလည္သြားပါတယ္။ ဇာတ္လမ္းက ၾကည့္ရတာ မဆိုးပါဘူး။ မင္းသမီးလုပ္သူ Alice Taglioni က အေတာ္လွေပမယ့္ မင္းသားလုပ္သူ Gad Elmaleh က အေခ်ာႀကီး မဟုတ္ရပါဘူး (ျပဴးေၾကာင္ေတာင္ႀကီးပါ။ :D)။ ဒီကားမွာ မဇနိက ဘာမွ အေထြ အထူး မေျပာပါဘူး။ ၾကည့္ေပ်ာ္တယ္ေပါ့။ အဲသေလာက္ပါပဲ။


ဒီေတာ့ ဒုတိယ အဆင့္အေနနဲ႔ မင္းသား Gad Elmaleh ပါတဲ့ Priceless ဆိုတဲ့ကားကို ျပေတာ့ သူမ နည္းနည္းေတာ့ ေျပာလာပါတယ္။ ဇာတ္လမ္းအက်ဥ္းကို ဒီမွာ ဖတ္ပါ။ အဲဒီကားမွာ Gad Elmaleh နဲ႔အတူ သရုပ္ေဆာင္တဲ့ မင္းသမီးကေတာ့ The Da Vinci Code မွာပါတဲ့ Audrey Tautou ပါ။ ဒီတခါေတာ့ ဇာတ္လမ္းဆုံးေအာင္ မေစာင့္ေတာ့ပါဘူး။ သူမက က်ေနာ္႔ကို ေမးပါေလေရာ “မင္းသားက ေနာက္တစ္ေယာက္ ပါဦးမွာလား”တဲ့။ က်ေနာ့္မွာ ရီလိုက္ရတာ။ “ငါက မင္းကို မင္းသားေခ်ာေခ်ာေတြပါတဲ့ ဇာတ္ကားကို တမင္မျပတာကြ” ဆိုၿပီး မဇနိကို က်ေနာ္ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ “သူက်ေတာ့ မင္းသမီးေခ်ာေခ်ာေတြ ၾကည့္ၿပီးေတာ့” ႏႈတ္ခမ္းစူပါတယ္။ (ႏႈတ္ခမ္းစူတာကို မျမင္ရပါဘူး၊ စိတ္ကူးနဲ႔ ျမင္တာပါ။) ဒီေတာ့ က်ေနာ္လည္း ေျပာရတာေပါ့ မဇနိကို - “မင္းက Audrey Tautou နဲ႔ ဆင္လို႔ ငါက အလြမ္းေျပ ၾကည့္တာပါ” လို႔။

Read more...

ေရွာက္သီးသုပ္နဲ႔ၾကာဇံဟင္း

မိုးေတြရြာေနတယ္။ ရာသီဥတုေအးလွတယ္။ ျမန္မာအမေတြက အိမ္အသစ္ေျပာင္းလို႔ အိမ္သစ္တက္ပြဲလုပ္တယ္ဆိုပါေတာ့။ ဒါနဲ႔ သူတို႔လုပ္ေကၽြးတဲ့ ေရွာက္သီးသုပ္နဲ႔ ၾကာဇံဟင္းကို သြားစားတယ္။ ေန႔လည္စာေရာ ညစာပါ စားလာခဲ့တာ။ ၾကာဇံက ႏွစ္အိုးေတာင္ခ်က္ထားတာဆိုေတာ့ အ၀စားခဲ့တယ္။ ျပန္ခါနီးလည္း ထပ္တီးလိုက္ေသးတာ။ ကိုယ္က အငယ္ဆိုေတာ့ ဘာမွကူမလုပ္ရဘူး။ အစားပဲ စားရံုဆိုေတာ့ အရမ္းေပ်ာ္ေပါ့။ ေရွာက္သီးသုပ္ကစပ္ ၾကာဇံဟင္းကပူ စပ္ပူ ပူစပ္ ေကာင္း၏။






မဇနိ

Read more...

သူနဲ႔ကၽြန္မ

အသက္ေတြ တျဖည္းျဖည္း ႀကီးလာၿပီဆိုတဲ့အေၾကာင္း ညက ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ ဘယ္ခ်ိန္ျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မေန႔တေန႔ကမွ ဆယ္တန္းေအာင္သလို ထင္ေနေတာ့တာ။ ခုမွ သိတဲ့သူအခ်င္းခ်င္း ေတြ႔လိုက္ရင္ ကၽြန္မက ဘယ္ႏွစ္က ဆယ္တန္းေအာင္တာေလလို႔လည္း ေျပာတာ အက်င့္ပါေနၿပီ။ အရင္တခ်ိန္ုတုန္းကေတာ့ ဒီလိုေျပာလိုက္ရင္ “အသက္ ငယ္ေသးတာပဲ” နဲ႔ မွတ္ခ်က္ျပန္ရခဲ့တာကိုး။ အခုေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ဘူး “ ဟင္ သမီးက၂ဝဝ၄ ေအာင္တာေလ” တဲ့။ သြားၿပီဟ ဘယ့္ႏွယ့္ရွိစနဲ႔ ျဖစ္ရေတာ့တာ။



ျမန္မာျပည္မွာ ေက်ာင္းတက္စဥ္ကေတာ့ အသက္ငယ္တယ္ အေျပာခံရပါတယ္။ အခုဒီလည္းေရာက္ေရာ ကိုယ္က ဂ်ပန္ကေလးေတြနဲ႔ အသက္ရြယ္တူထင္မိတာ။ သူတို႔က မာစတာေက်ာင္းသားေတြေတာင္ အလြန္ဆံုး အသက္ ၂၄ မ်ားတယ္။ အခုေတာ့ စိတ္ကို ျပင္ယူပါတယ္။ သူတို႔နဲ႔စကားေျပာတဲ့အခါ ကိုယ္ကအႀကီးလိုျဖစ္ေအာင္ ေျပာယူရပါတယ္။ အသက္ ၃ဝ နားကပ္ေနၿပီး ကိုယ္က ခေလးလိုသြားလုပ္ေနလို႔ မျဖစ္ေသးပါဘူးေလလို႔ ျပင္ယူရတာေပါ့။ တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားေတြက ၂၁၊ ၂၂။ အသက္ေတြႀကီးလာေတာ့လည္း တာဝန္ယူရတဲ့အပိုင္းေတြ ေျပာင္းလာတယ္။ အိမ္မွာ လက္ျဖန္႔ေတာင္းလို႔ မရေတာ့ဘူးဆိုတာလည္း နားလည္လာရတာေပါ့။ အိမ္ကလည္း ကိုယ့္ဆံုးျဖတ္ေတြကို အေလးထားလာတယ္။ တခ်ဳိ႕တာဝန္ေတြက အလိုလို ကိုယ့္အေပၚကို ေျပာင္းလာသလိုလို သတိထားမိပါတယ္။ ဒါေတြ ကိုဇနိကို ေျပာျပေတာ့ အေျဖက အသက္ေတြ ႀကီးလာတာကိုးတဲ့။ အသက္ႀကီးလာလို႔လည္း မင္းအိမ္ကို လာလည္ေတာ့ ဘယ္သူ႔မွ မေၾကာက္ေတာ့ဘူးေလလို႔ ေျပာတယ္။

တကယ္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတအုပ္စုႀကီး အိမ္ကို ဝင္ထြက္ေနတုန္းက အေဖနဲ႔အေမ ကိုဇနိကို သိပ္ခ်စ္တာ။ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး ေက်ာင္းသြားတက္ရတာဆိုေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္လို႔ အိမ္ျပန္ရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္းက ေျပာလို႔မကုန္ဘူး။ အေမလည္း နားေထာင္ရတာ မရိုးႏိုင္ဘူး။ ေက်ာင္းမွာလဲ တတြဲတြဲ၊ အိမ္ကို ခဏျပန္ေတာ့လည္း အိမ္လာလည္လိုက္၊ တၿပံဳႀကီး ပုဂံဖက္အလည္ေတြသြားလိုက္နဲ႔ ခြဲတယ္မရွိဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ ေနာက္ဆံုး ကိုဇနိရဲ႕ မာယာကြန္ယက္မွာ ပါသြားတယ္ဆိုပါေတာ့။ ကၽြန္မက အိမ္မွာ အႀကီးဆံုးလည္းျဖစ္ ဗီဇကိုက လူႀကီးလိုေနတာဆိုေတာ့ သူ႕ကို ကၽြန္မက ဂရုစိုက္ရတယ္။ တကယ့္တကယ္ အေရးႀကံဳလာရင္ေတာ့ သူက လူႀကီးေနရာယူပါတယ္။ သူက ေခါင္းေအးတယ္။ စီမံတတ္တယ္။ ကၽြန္မက စိတ္မရွည္ဘူး။ အျမန္ၿပီးခ်င္တယ္။ စိတ္္ေစာတတ္တယ္။

ငယ္ငယ္တုန္းက ရည္းစားထားတယ္ဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အတူမတြဲခ်င္ဘူး။ ေျပာရရင္ သမီးလိမ္မာေပါ့။ အိမ္နားက သမီးေလး သိပ္လိမ္မာတယ္လို႔ အေဖအေမတို႔ကို ခ်ီးမြမ္းခံခဲ့ရဖူးတာ။ ဒါေတြက သူနဲ႔ကၽြန္မေတြ႔ေတာ့ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ကုန္ေရာ။ သူကလည္း အိမ္ကို ခဏခဏ လာလည္ခ်င္ေနတာ။ ကိုယ္ကလည္း သူမလာရင္ ပ်င္းေနေရာ။ အေမတို႔က ၾကာေတာ့လည္း ရိပ္မိလာမွာေပ့ါ။ တေန႔ေတာ့ အိမ္နားက ခင္ေနတဲ့အမတေယာက္က စကားေျပာခ်င္လို႔ လွမ္းေခၚတယ္။ အဲဒီေန႔က ကၽြန္မ ဥပုသ္ေစာင့္ထားခဲ့တာ သူသိေနလို႔ ေခၚေမးတယ္။ ညီမေလး ရည္းစားရွိတယ္ဆို ရာထူးအႀကီးႀကီး လူအႀကီးႀကီးဆို တဲ့။ ကၽြန္မ သူ႔ကို ဟုတ္တယ္ မဟုတ္ဘူး အေျဖမေပးခံပါဘူး။ ဥပုသ္ေစာင့္ထားတာကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး လာအစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားတာ မေအာင္ျမင္ရွာဘူး။ ဒါနဲ႔ ကိုဇနိကို ျပန္ေျပာေတာ့ “ဟုတ္တယ္ေလ လူက ဝေတာ့ အႀကီးႀကီးေပါ့” တဲ့ ဟီး ဟီး ရာထူးေတာ့ ဘယ္ကေန ႀကီးေနသလဲ မသိဘူးဆိုၿပီး ရယ္မိၾကတယ္။ ေနာက္ အဲဒီအမက ထပ္ေျပာလိုက္တာက “သူမ်ားေတြဆီက ၾကားလို႔ေမးတာပါ ညီမရည္းစားထားတာ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး တကယ္လို႔ထားရင္လည္း ရာထူးႀကီးတဲ့သူေတြ ျဖစ္မွာပါလို႔ အမသိပါတယ္” တဲ့။ ေကာင္းၾကေလေရာ့။ ငါ့ႏွယ္ေနာ္ ခက္ေတာ့ေနပါၿပီလို႔။

အခုေနာက္ပိုင္း ကိုဇနိအလည္ျပန္လာေတာ့လည္း အိမ္ကို ခဏခဏလာတယ္။ သူကလည္းေျပာတယ္ ေန႔ခင္းထမင္းစားၿပီးရင္ ကၽြန္မအိမ္ကို လာခ်င္လို႔ တျပင္ျပင္လုပ္ေနတာတဲ့။ တခါကလည္း ေနမေကာင္းဘူးဆိုၿပီး ေရာက္လာတယ္။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔မျပန္ဘူး စကားထိုင္ေျပာေနတာ။ ကၽြန္မလည္း အေမေရ ေနမေကာင္းလို႔တဲ့ ဆိုေတာ့ အေမက သူ႔ကို ေဆးတိုက္လိုက္တယ္။ သူျပန္သြားေတာ့ ေနမေကာင္းတာ ဒီလာေတာ့ ေနေကာင္းသလား ေလတိုက္ရင္ ပိုဆိုးမယ္လို႔ ရြဲ႕ေျပာပါတယ္။ အေဖကေတာ့ သူလာရင္ ေနကာမ်က္မွန္အမဲကိုတပ္ အိမ္ကထြက္သြားတယ္။ အတန္ၾကာရင္ အေရွ႕ကေနျပန္လာတယ္။ အိမ္ဖက္ကို မ်က္မွန္ေအာက္ကေန တခ်က္ေလးလွမ္းၾကည့္ ရွိေသးလား ရွိေသးရင္ အေနာက္ကို ဆက္သြားတယ္။ ျပန္မလာေသးဘူး။ သူမျပန္မခ်င္း အေဖက ျပန္မလာဘူး။ သူျပန္သြားရင္လည္း ကၽြန္မကို တေန႔လံုး စကားမေျပာပါဘူး။ ကိုဇနိကေတာ့ အေဖ့ကို ႀကိမ္းေနတယ္ အိမ္ေထာင္ျပဳၿပီးရင္ ေတြ႔မယ္တဲ့ေလ။ တကယ္ေတာ့ အေဖတို႔က သူ႔ကိုလဲ ခ်စ္မွာပါ။ သမီးဆိုေတာ့ ႏွေျမာတာျဖစ္မယ္လို႔ နားလည္ပါတယ္။

ကၽြန္မက သူ႔ထက္ အသက္တစ္လတိတိ ႀကီးပါတယ္။ မေန႔ညကေတာ့ မသိခ်င္ေယာင္ၿပီး “ကိုဇနိေနာ္ အဖိုးႀကီးျဖစ္ေနၿပီ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သိရဲ႕လား” နဲ႔ ဦးေအာင္ေျပာလိုက္တာ။ သူကလည္း မရဘူး “အင္းပါ အဖြားႀကီးရယ္ သိပါတယ္” တဲ့။ ကၽြန္မမွာ လုပ္စရာအလုပ္ေတြ မ်ားလာရင္ သူလည္း မေနရဘူး ဝိုင္းကူရပါတယ္။ ကၽြန္မက စိတ္ပင္ပန္းေနရင္ စာေရးထားတာမ်ိဳးဆို ျပန္မစစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သူက စိတ္ရွည္ေတာ့ အားလံုး အေခ်ာသတ္ေအာင္လုပ္ေပးတယ္။ ဒါမ်ိဳးလိုခ်င္တာေလ လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ သူက အင္တာနက္မွာ ဟိုရွာဒီရွာ ၾကာေနတဲ့အခါ မရေသးဘူးလား ဒါေလးကို ၾကလိုက္တာ လို႔ ကၽြန္မစိတ္တိုမိတတ္တယ္။ သူကလည္း ဘယ္ေလာက္ဆူဆူ ဘာမွမေျပာဘူး။ သည္းခံတယ္။ ကၽြန္မစိတ္ညစ္ေနတာသူသိေတာ့ သူဘာမွမေျပာရွာပါဘူး။ အဲ ကိစၥေတြၿပီးလို႔ အဆင္ေျပသြားၿပီ ရာသီဥတုသာယာလာရင္ေတာ့ သူက ဟိုေန႔က ေငါက္လိုက္တာေနာ္ တဲ့။ အာ စိတ္ေတြ ညစ္ေနလို႔ပါ အခုျပန္ေခ်ာ့မယ္ေနာ္နဲ႔ လုပ္လိုက္ေတာ့လည္း ေျပလည္သြားတာပါ။

အသက္ႀကီးတဲ့ကၽြန္မက ဘယ္လိုကေနဘယ္လို ေျပာင္းလဲသြားတယ္မသိဘူး။ သတိထားလိုက္မိေတာ့ သူ႔ကို သမီး သမီးနဲ႔ ေျပာတာ အက်င့္ပါေနၿပီ။ တခါတေလလည္း ငါ့သမီးေလးက ဆိုးလိုက္တာ တာေတေလးတဲ့။ သူေျပာခ်င္ရာေျပာ ကၽြန္မကို အလိုလုိုက္ေနသမွ် ဆိုးေနအံုးမွာပါပဲ။ ၿပီးခဲ့တဲ့သံုးရက္ဆက္တိုက္ ကၽြန္မစာေတြ သူကူလုပ္ေပးေနရတာ အိပ္ယာႏိုးကတည္းက ကၽြန္မအိပ္ခ်ိန္ထိ သူမအိပ္ရေသးပါဘူး။ မေန႔ကေတာ့ အားလံုးၿပီးသြားလို႔ သူ႕ကို ျပန္ေခ်ာ့ရတယ္။ ဒါနဲ႔ သမီးကို ဆိုးလြန္းလို႔ လႊင့္ပစ္ခ်င္ေနၿပီလား လို႔ ေမးမိေတာ့ လႊင့္မပစ္ခ်င္ပါဘူးတဲ့။ လႊင့္ပစ္လည္း ျပန္ေကာက္ရမွာေလ၊ ၾကာၾကာမွ မပစ္ႏိုင္တာေနာ္ လို႔ ေျပာရွာတယ္။ ကိုယ္ကလည္း ကိုယ့္အဆိုးဆိုေတာ့ သူ႔ကို ျပန္ေခ်ာ့ပါတယ္။ ေနာက္တပတ္သူစာေမးပြဲရွိေတာ့ သူ႔ကိုဂရုစိုက္ရမည့္ အလွည့္ေရာက္ၿပီေပါ့။

မဇနိ

Read more...

ေခါက္ဆြဲျပဳတ္

ခုရက္ပိုင္း အလုပ္ေတြရႈပ္ စိတ္ေတြညစ္ ညေတြ မအိပ္ရ၊ အိပ္မေပ်ာ္ဘူးေပါ့။ ဟင္းလည္းခ်က္မစားႏိုင္။ ဒါနဲ႔ပဲ ေခါက္ဆြဲနဲ႔ အသီးအရြက္ေလးေတြ ျဖစ္သလိုစားေနတာပါ။ ဒီေန႔ေတာ့ ဟင္းခ်က္စားမယ္။ မစားရေသးဘူးေပါ့ေလ။ ရာသီဥတုေအးေနေတာ့လည္း ေခါက္ဆြဲပူပူေလးက စားလို႔ေကာင္းပါတယ္။ ပဲငံျပာရည္နဲ႔ ကိုယ္ဟာကိုယ္လုပ္တဲ့ ramen ေခါက္ဆြဲေပါ့။ ေနာက္တမ်ိဳးကေတာ့ ေခါက္ဆြဲခ်က္လို႔ ေခၚရမလား။ အသားနဲ႔ အသီးအရြက္ေတြနဲ႔ ခ်က္စားလိုက္တာပါ။


ဒါက ဆိုင္မွာ စားျဖစ္တဲ့ ေခါက္ဆြဲ..


ဒါေတြကေတာ့ အိမ္မွာ လုပ္စားျဖစ္တဲ့ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္..



စားစရာလာေမးတဲ့ ေမမိုးနဲ႔တကြ အလည္လာသူေတြ အားလုံးပဲ ဓာတ္ပုံေတြၾကည့္ၿပီး အဝစားသြားၾကပါ...
မဇနိ

Read more...

ေဆးေပါင္းခတဲ့ည

“ခၽြင္ ခ်လြန္”။ “ဟာ ဟိုဖက္မွာ ဟ” ။ “မဟုတ္ဘူး ဟိုေကာင့္ေျခေထာက္ေအာက္မွာ” “အေမေရ အီး ဟီး ဟီး သမီးေျခေထာက္တက္နင္းခံလာရလို႔” တခ်ိန္က အသံေတြ ျပန္ၾကားေနမိတာပါ။ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ညရဲ႕ လေရာင္ေအာက္မွာ ကေလးတသိုက္ ေပ်ာ္ျမဴးသံေတြနဲ႔ ၿမိဳ႕ေလးဟာ အသက္၀င္ေနတယ္။


အိမ္ကိုဖုန္းဆက္လိုက္ေတာ့ မိသားစုေတြ မဲဇလီဖူးသုပ္စားဖို႔ ျပင္ဆင္ေနၾကဆိုပဲ။ “သမီးလည္း စားခ်င္တယ္ အေမ” လို႔ ညည္းမိေတာ့ “ျပန္လာေတာ့ စားရမွာပါ သမီးရယ္ အေမလည္း ေကၽြးခ်င္တာပဲေလ”တဲ့။ “သမီးအေမက သမီးငယ္ငယ္တုန္းက ပိုက္ဆံေကာက္၊ ဒူးၿပဲျပန္လာတဲ့အေၾကာင္းေတြ အခုပဲေျပာေနတာေလ” လို႔ အေဖက ဆိုလာေတာ့ “ဟုတ္ ငယ္ငယ္ကပါ အေဖ” လို႔ ရယ္ေျပာေျပာရေသးတယ္။ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ျပန္ေတြးမိရင္ နည္းနည္းရွက္တာေပါ့။ တကယ္ကို အိမ္ေပါက္ေစ့လိုက္ၿပီး ပိုက္ဆံေတာင္းခဲ့ၾကတာေတြ အသုပ္စားခဲ့ၾကေတြ ေပ်ာ္ပါးလြတ္လပ္ခဲ့တာေတြပါ။

ကၽြန္မတို႔ၿမိဳ႕ေလးမွာ ညေနေစာင္းလာတာနဲ႔ ေၾကးစည္သံၾကားလာရၿပီ။ လူငယ္ႏွစ္ေယာက္က ေၾကးစည္ေလးထမ္း၊ ေဘးက သူငယ္ခ်င္းတသိုက္က ထန္းေလွ်ာ္ေတာင္းထမ္း၊ တခ်ိဳ႕က လြယ္အိတ္လြယ္ၿပီး ပိုက္ဆံအေပ်ာ္တမ္းလိုက္အလွဴခံၾကပါတယ္။ “ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေပ်ာ္ပြဲစားခ်င္လို႔ပါ ခင္ဗ်ာ” ဆိုရင္ အိမ္တိုင္းက ေပးၾကတယ္။ “က်န္းမာပါေစ ခ်မ္းသာပါေစ တန္ေဆာင္မုန္းလမွာ ေဆးေပါင္းခပါေစ” လို႔ ဆုေတြေတာင္းေပးသြားၾကရင္ အလွဴလုပ္လိုက္ရတဲ့အိမ္က သေဘာေတြက်လို႔။ တခ်ိဳ႕အိမ္ကလည္း ဆန္ႏို႔ဆီတဗူး၊ တခ်ိဳ႕အိမ္ကေတာ့ ၾကက္သြန္ျဖဴ၊ ၾကက္သြန္နီေပါ့။ အိမ္မွာရွိတဲ့စားစရာ ဟင္းခ်က္စရာ ဘာေပးေပး ေက်နပ္ေနၾကတာပါပဲ။ အားလံုးက အေပ်ာ္လိုက္လုပ္ေနၾကတာကိုး။ ညဖက္ေရာက္လာရင္ေတာ့ အိုးစည္၊ ဒိုးပတ္ေတြနဲ႔ ကားေတြနဲ႔ လည္အလွဴခံထြက္ၾကတယ္။ ကုိယ္နဲ႔သိတဲ့အိမ္ဆို “ဦးေလး၀င္း ေပ်ာ္ပြဲစားခ်င္လို႔ပါဗိ်ဳ႕” နဲ႔ အိမ္ေရွ႕ကေန ေအာ္ၾကတယ္။ ဦးေလး၀င္းကလည္း မီးအားလံုးမွိတ္ၿပီး အိမ္ထဲမွာ ပုန္းေနတတ္တယ္။ ဒါဆိုလည္း ထြက္မလာမခ်င္း ေအာ္ေနေတာ့တာ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ နားမခံသာတာနဲ႔ မုန္႔ဖိုးထြက္ေပးရတာပဲ။ “ဦးေလး၀င္းႀကီး က်န္းမာပါေစ ခ်မ္းသာပါေစ မိန္းမေခ်ာေခ်ာေလးရပါေစ” လို႔ အိုးစည္ေတြတီး ဆုေတာင္းရင္းနဲ႔ ေနာက္တအိမ္ကို ကူးသြားၾကတယ္။

စတိုးဆိုင္ေတြက ညေနဆို အကုန္ပိတ္တာမ်ားပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆိုင္ေတြကေတာ့ ညဖက္မွာ ခဏဖြင့္ၿပီး ပိုက္ဆံေတြက်ဲတယ္။ မုန္႔ေတြ အလွျပင္ပစၥည္းေတြက်ဲတာလည္း ရွိတယ္။ ဒါမ်ိဳးဆို မယ္မွ်င္တို႔က ညေနကတည္းက သတင္းစုေဆာင္းထားရတယ္။ အိမ္နားက ကေလးေတြနဲ႔ ညေရာက္ရင္ ပိုက္ဆံေကာက္ဖို႔ ဟန္ေရးတျပင္ျပင္ေပါ့။ ေျပာသာေျပာတာပါ ဘယ္ေတာ့မွ ပိုက္ဆံမရခဲ့ပါဘူး။ လုေကာက္လို႔ရတဲ့ေနရာမ်ိဳးဆို မေနႏိုင္ဘူး သြားလုေကာက္တယ္။ အတြန္းခံရတဲ့အခါရွိသလို ေျခေထာက္တက္နင္းခံရတဲ့အခါလည္း ရွိပါရဲ႕။ ေမာင္ေလးေတြမရွိတုန္းက အေမတို႔ရဲ႕ အသည္းေက်ာ္ဆိုေတာ့ လူတိုးမွာ စိုးရိမ္ၾကတယ္။ သမီးရယ္ သြားတိုးမေကာက္နဲ႔ေနာ္ဆို ဘယ္ေတာ့မွတားမရဘူး။ လိုက္သြားတာ။ ငိုျပန္လာတာလည္း အခါခါ။ တခ်ဳိ႕အလုပ္သမားေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔လုပ္ရတဲ့ စီးပြားေရးသမားေတြက ညဖက္မွာ သူတို႔အလုပ္သမားေတြေရာ အျပင္လူေတြေရာ ေပးရတယ္။ ၾကာေတာ့ မႏိုင္ေတာ့မွာစိုးလို႔ တအိမ္လံုးမီးမွိတ္၊ ေသာ့ခတ္ၿပီး တျခားသြားပုန္းေနရတာေတြလည္း ရွိေသးတယ္။ ဒီည ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္ကုန္ရင္ အိမ္တံခါးပိတ္မယ္ဆိုတာလည္း ရွိၾကေသး။

ကၽြန္မကေတာ့ လူလည္က်တတ္တယ္။ ကိုယ့္ကိုခ်စ္တဲ့သူေတြအိမ္သြားေတာင္းတယ္။ အေႂကြေစ့ေပးလို႔ကေတာ့ မယူဘူး။ အတန္ႀကီးမေပးသေရြ႕ အနားကပ္ေနေတာ့တာနဲ႔ သူတို႔လည္း မေနသာ ေပးလိုက္ရတယ္။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ပိုက္ဆံသြားေတာင္းေနရင္း အိမ္ကိုျပန္ေျပးလာ “အေမေရာ့ ယူထားေနာ္“ “အေမ ဘယ္ေလာက္ရေနၿပီလဲ” နဲ႔ ေပါင္းရတာ တြက္ရတာလည္း အေမာပဲ။ အိမ္ကိုလာမုန့္ဖိုးေတာင္းတဲ့ကေလးေတြလည္း ရွိေတာ့ အေမက သူ႔လက္ထဲလြယ္တဲ့ ကၽြန္မအပ္ထားတာေလးေတြ ေပးလိုက္ရင္ ငိုရတာလည္း အေမာပါပဲေလ။ အေမတို႔က ညနက္လို႔ အိပ္ခ်င္လွၿပီဆိုလည္း မယ္မွ်င္က လွစ္ဆို ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားလို႔ လူႀကီးေတြ မအိပ္ရရွာပါဘူး။ ကတၱရာလမ္းေပၚမွာ စက္ဘီးေတြေနာက္ေျပးလိုက္ရင္း ပိုက္ဆံလုေကာက္လို႔ ဒူးၿပဲရင္ေတာ့ မေခ်ာင္ဘူး။ ေနာက္တေန႔လင္းရင္ ဒူးၿပဲက မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ နာလွတယ္။ အိမ္နဲ႔မ်က္ေစာင္းထိုးက အေဒၚတေယာက္ကို ညညဆို ေခ်ာင္းေနရတာ။ သူက ပိုက္ဆံေတြအမ်ားၾကီး လက္ကိုင္ပ၀ါနဲ႔ထုပ္၊ သစ္ပင္ေတြေပၚတင္တတ္တယ္ “ပ့ံသကူစြန္႔တာ” တဲ့ေလ။ အဲဒီအေဒၚၾကီးအရိပ္အကဲကို ကေလးတသိုက္ ဂ်ဴတီခ်ၿပီး လိုက္ၾကည့္ရတဲ့ႏွစ္ေတြလည္း ရွိေသးတယ္။ ပိုက္ဆံသြားလုေကာက္လိုက္၊ အိမ္ျပန္ေျပးလာ အေမ့ကိုအပ္ထားလိုက္၊ မဲဇလီဖူးသုပ္ကို ကမန္းကတန္းစား ေရေသာက္လိုက္နဲ႔ တေယာက္ထဲအိမ္မွာ ေျဗာင္းဆန္ခဲ့တာပါ။

ကၽြန္မတို႔ၿမိဳ႕က ကထိန္ေတြ ရပ္ကြက္တိုင္းခင္းေတာ့ ပေဒသာပင္မွာ ပိုက္ဆံသီးတာေတြ ရွိတယ္။ တန္ေဆာင္မုန္းညဆို ဘုန္းဘုန္းေတြက သူေဌးေတြပါ။ ဘုန္းဘုန္းေတြက သကၤန္းအိတ္ေထာင္ထဲမွာ ပိုက္ဆံအသစ္အထပ္လိုက္ပါတယ္။ ကေလးတသိုက္ကလည္း သကၤန္းစဆြဲလိုက္ၾကတာ။ ဘုန္းဘုန္းေတြက ေပးလိုက္ရင္ အမ်ားႀကီးေပးတာဆိုေတာ့ ေပ်ာ္တာေပါ့။ ကၽြန္မကေတာ့ မနက္ကတည္းက အိမ္လာဆြမ္းခံႂကြတဲ့ ဘုန္းဘုန္းဆီက ပံ့သကူပိုက္ဆံစြန္႔ခိုင္းၿပီးသား “ဘုန္းဘုန္း သမီးကို မ်ားမ်ားေပးေနာ္ ညက် သမီးက ဒူးၿပဲမွာေၾကာက္လို႔ မသြားရဘူးရယ္” နဲ႔ ညာေတာင္းထားေသးတယ္။ အေမတို႔ကလည္း အေတာ္အတန္ မုန္႔ဖိုးေတာင္းသူေတြကို ေပးၿပီးရင္ မီးမွိတ္ေနရတယ္။ ကၽြန္မက အိမ္ျပန္လာၿပီဆို ေဘးဘယ္ညာတခ်က္ေလာက္ၾကည့္၊ ဘယ္သူမွမလာရင္ “အေမ သမီးပါ တံခါးဖြင့္ေပးအံုးေနာ္” လို႔ တိုးတိုးေလးဆိုရတယ္။ အိမ္ကို ကေလးေတြ ၀ိုင္းအံုလာေတာင္းမွာက ေၾကာက္ရေသးတာကိုး။ ကိုယ့္အိမ္ကို လာေခ်ာင္းေနတဲ့အုပ္စု ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာရွိေနရင္ “အေမေရ တံခါးမဖြင့္နဲ႔ေနာ္ ပိုက္ဆံယူထားလိုက္ ဟိုနားမွာ ဘယ္သူတို႔အုပ္စုရွိေနတယ္ သမီးပိုက္ဆံေတြ ျပန္မေပးရဘူးေနာ္” လို႔ တံခါးၾကားကေန ပိုက္ဆံေပး ျပန္ေျပးခဲ့တာေတြလည္း ရွိတယ္။

ည (၁၂) နာရီတိတိမွာ မဲဇလီဖူးစားရင္ ေဆးေပါင္းခတယ္ဆိုေပမယ့္ မေစာင့္ႏိုင္ပါဘူး။ ေျပးလႊားဒူးၿပဲၿပီး ေမာပမ္းအိပ္သြားေတာ့တာပါ။ အပ်ိဳ၊ လူပ်ိဳေတြ အသက္ႀကီးသူေတြကေတာ့ ရလာတဲ့ မုန္႔ဖိုးေတြနဲ႔ ထမင္းေတြခ်က္စားၾကတယ္။ အုန္းထမင္းနဲ႔ ၾကက္သားကာလသားခ်က္ေပါ့။ အေရွ႕ဖက္အိမ္မွာ ႏွစ္တိုင္းထမင္းခ်က္စားၾကတယ္။ အိမ္ကိုလည္း လာေပးပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ ညေစာေစာအိပ္ေပ်ာ္သြားတာ အေၾကာင္းရွိတယ္။ မနက္ေစာေစာႏိူးပါလို႔ အေမတို႔ကို မွာၿပီး အိပ္သြားတာပါ။ မနက္က်ေတာ့လည္း မႏိုးပါဘူး။ မနက္အေစာထၿပီး လမ္းေပၚကို ပိုက္ဆံသြားေကာက္ၾကတာလည္း ကေလးေတြအမ်ားႀကီးပါ။ ညက မျမင္လို႔က်န္ေနတဲ့ ပိုက္ဆံေတြ သြားျပန္ေကာက္ၾကတာ။ စက္ဘီးေတြ ကားေတြေပၚကလညး္း ပိုက္ဆံက်ဲသြားၾကတာကိုး။ မနက္လင္းလာရင္ လမ္းအေရွ႕ထိပ္က တန္းလ်ားဟာ လမ္းအေနာက္ထိပ္ကို ေရာက္ေနတတ္တာ။ အိမ္ေရွ႕မွာ ပံ့သကူဘုရားဆိုၿပီး ဘုရားလာခ်ထားတာေတြနဲ႔ အထူးအဆန္းျမင္ကြင္းေတြက ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွပါတယ္။ ဘုရားအိမ္ေရွ႕မွာေရာက္ေနရင္ေတာ့ ေက်ာင္းတိုက္ကိုျပန္ပင့္ဖို႔ ဆြမ္းကပ္တာေတြ ေနာက္ေန႔မွာ လုပ္ရပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတို႔ေယာနယ္မွာေတာ့ မနက္လင္းရင္ အပ်ိဳအိမ္နဲ႔ လူပ်ိဳရွိတဲ့အိမ္ကို ထုံးေတြ တန္းေပးထားတာလည္း ရွိသတဲ့။ သူတို႔ရြာထိပ္က သင္ပုန္းမွာ “ဖိုးေမာင္+မယ္ခ်ိဳ” လို႔ တြဲေပးထားတာေတြလည္း အမ်ားႀကီးဆိုတယ္။

မန္းခ်ယ္ရီအေဆာင္ေရာက္တဲ့အခါ ပလပ္စတစ္ေရပံုးႀကီးေတြနဲ႔ မဲဇလီဖူး၊ အာလူး၊ ၾကာဇံ ေရာၿပီး သုပ္စားၾကတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကို လိုက္ေ၀ၾကတယ္။ အေဆာင္ေရွ႕မွာ ေကာင္းေလးေတြဆိုတဲ့ “ေဇာ္၀င္းထြဋ္ရဲ႕ေဆးေပါင္းခတဲ့ည” ကို နားေထာင္ၿပီး ည(၁၂)တိတိထိ ေစာင့္ခဲ့ၾကဖူးတယ္။ မန္းေလးတုန္းကလည္း မဲဇလီဖူးေတြ သိပ္ေပါတယ္။ အေဆာင္ေရွ႕က ထမင္းဆိုင္ေလးမွာ မဲဇလီဖူးသုပ္ ဒါနလုပ္လို႔ တေနကုန္စားခ်င္သေလာက္စား သြားစားလို႔ရတယ္။ မႏၱေလးကေန ရန္ကုန္ေက်ာင္းလာတက္တဲ့အခါမွာေတာ့ မဲဇလီဖူးက သိပ္မေပါေတာ့လို႔ ပန္းကန္ေလးနဲ႔ ေ၀မွ်စားခဲ့ၾကရေသးတယ္။ ဒီည မဲဇလီဖူးသုပ္မစားရရင္ ေဆးေပါင္းမခမွာ ေၾကာက္လို႔ ငါ့လည္းေကၽြးအံုးဆိုၿပီး မဲဇလီဖူးသုပ္တပန္းကန္ကို အလုအယက္စားခဲ့ရတာ သတိရမိပါတယ္။ အခုေတာ့ တစ္ဇြန္းေတာင္ စားစရာ လမ္းမျမင္မိပါဘူး။ မဲဇလီဖူးေရာင္းမည့္ေနရာလည္း မသိလို႔ ရႏိုင္လား မရႏိုင္လားကို မသိပါဘူး။ မဲဇလီဖူး ဘယ္လိုမွ မရႏိုင္ေတာ့လည္း “ကဲ ေဆးေပါင္းခခ်င္ခ မခခ်င္ေန” လို႔ က်ိတ္မွိတ္ၿမိဳသိပ္ ပို႔စ္ေလးေရး အျမန္တင္လိုက္မိပါတယ္။ ဒူးၿပဲခ်င္ရင္ေတာ့ အခန္းထဲမွာ ကိုယ့္တေယာက္ထဲ ပိုက္ဆံေတြက်ဲ လိုက္ေကာက္လုပ္ရမလား စိတ္ကူးေနမိတယ္။

မဇနိ

Read more...

South2North2 (ေစာ့သ္တူး ေနာ့သ္တူး)

ကဲ ေခါင္းစဥ္ကို ၾကည့္ၿပီး နားေရာ လည္ၾကရဲ႕လား။ ေတာင္ေတာင္ေျမာက္ေျမာက္လို႔ ေရးတာပါ။ ေတာင္ေတာင္ ေျမာက္ေျမာက္ဆိုေတာ့ စိတ္ကူးထဲ ေပၚရာေတြ ေရးေတာ့မွာပါ။ အခုတေလာ (ၾကာပါၿပီေလ…) ဘေလာ့ဂ္ကို မေရးျဖစ္တာ။ မဇနိေလး ေရးလို႔သာ ဘေလာ့ဂ္အသက္ေလး ထြက္မသြားတာေလ။ ေက်းဇူးတင္ရပါေၾကာင္း မဇနိကို ေျပာၾကားလိုပါတယ္။ အလည္လာတဲ့ ေဘာ္ဒါမိတ္ေဆြေတြကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။


ညက သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ အာလာပ သလာပ ေျပာေတာ့ သူက က်ေနာ္ေျပာတဲ့ အထဲက “မတူး မေတာ္” ဆိုတဲ့ စကားကို သူအခုမွ စၾကားဖူးတာ ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာပါတယ္။ တနယ္တည္း အတူတူႀကီးတဲ့ သူခ်င္းကို ဒီစကားလုံး မၾကားဖူးဘူးဆိုေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ အ့ံဩသြားတယ္။ သူကေျပာတယ္ “မတူး မေတာ္”ဆိုတဲ့ စကားလုံးကို “မသင့္ေတာ္တာမ်ိဳး” ကို ေျပာတယ္ဆိုတာ နားကလည္ပါတယ္တဲ့၊ ဒါေပမယ့္ စကားလုံးေတြကို အနာလိုက္(ဇ) လုပ္လိုက္ေတာ့ “မေတာ္”တာက ဟုတ္ပါၿပီ၊ မေကာင္းတာေပါ့၊ “မတူး”ကေရာ ေကာင္းတာကို ေျပာတာ မဟုတ္ဘူးလားတဲ့။ ဟင္းအိုး ထမင္းအိုးေတြ မတူးရင္ ေကာင္းတာေပါ့။ ဘာကိစၥ ဒီ ႏွစ္လုံးကို လာတြဲ တာလဲတဲ့၊ ခက္က်ပါေရာလား… ဒီႏိုင္ငံက ကေလးေတြကို စကားလုံးတခုခုရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို က်ေနာ္တို႔က မသိလို႔ ေမးလိုက္ရင္ ျပန္ေျဖတာမ်ိဳး ျဖစ္ေနတယ္။ “မတူးမေတာ္ က မတူးမေတာ္ေလ၊ ခင္ဗ်ားက စကားလုံးကို အဲသလို ခြဲမျပစ္နဲ႔ေလ၊ ခြဲလိုက္ရင္က် က်ေနာ္လည္း မသိဘူး” လို႔ ျပန္ေျပာရမလို ျဖစ္ေနတယ္။ ခင္တဲ့ ႏိုင္ငံျခားသား ကေလးေတြကို သူတို႔ဘာသာစကား တခ်ိဳ႕စာလုံး အဓိပၸါယ္ကို ေမးရတာ သူတို႔က ျပန္ေျဖရင္ တခါတခါက် အလြန္ရီရတယ္။ “ဒါက ဒါေလ၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ဒါကို ဒါလို႔ ေျပာတာေပါ့” ဆိုတဲ့ ရွင္းတာမ်ိဳးပဲ ကေလးေတြက လုပ္တတ္တယ္။ ကိုယ္က ဘာပဲေနေန ဘာသာစကားတခုကို အသစ္စက္စက္သင္ေနတာဆိုေတာ့ စကားလုံးတခုခုကို ၾကားလိုက္ရင္ ေဝဖန္ဆန္းစစ္ခ်င္တာကိုး။ ကေလးေတြက်ေတာ့ အရွင္းရခက္ေနေတာ့တာေပါ့။

အဲသလို အရွင္းအလင္း ကိစၥက်ေတာ့ ဘာသာစကားသင္တဲ့ ဆရာမေတြက သိပ္ေတာ္တယ္။ အံ့ဩေတာင္ ယူရတယ္။ ေက်ာင္းသားက ပါးစပ္လႈပ္လိုက္တာနဲ႔ ဘာေျပာေတာ့မယ္၊ ဘာေမးေတာ့မယ္ဆိုတာကို သိေနတာကိုး။ ရွင္းေအာင္လင္းေအာင္ တန္းေျပာႏိုင္တယ္။ ၾကားခံ ဘာသာစကားတခုမပါဘဲနဲ႔ သူတို႔ဘာသာစကား အစိမ္းသပ္သပ္ကို ရေအာင္ သင္ႏိုင္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းသားက ဒီလယ္ဗယ္ဆိုရင္ စကားလုံး ဒီေလာက္ပဲ သိတယ္ ဆိုတာကို သိတယ္။ အဲသေလာက္ စကားလုံးေလာက္နဲ႔ ေျပာခ်င္ရာကို ရေအာင္ ေျပာတတ္တယ္။ ဆရာမေတြက ျပန္ေျပာတတ္တယ္၊ က်ေနာ္တို႔ကို စာသင္ၿပီးသြားရင္၊ အျပင္က် စကားေျပာရတာ အေတာ္ခက္သတဲ့။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ စကားလုံးနည္းနည္းနဲ႔ လိုခ်င္ရာေရာက္ေအာင္ သြယ္ဝိုက္ေျပာရတာကို အက်င့္ပါေနတာကိုး။

ဘာသာစကားသင္တဲ့ ဆရာမတစ္ေယာက္က ေျပာဖူးတယ္။ တရုတ္ေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္းလာတတ္ၾကတာ၊ မိသားစုလိုက္ေတြတဲ့။ ကေလးအေဖေတြက ေက်ာင္းမွာ ဘာသာစကားသင္ရတယ္။ ကေလးေတြက ေပါက္စဆိုေတာ့ ကေလးအခ်င္းခ်င္းက အတူ ကစားရင္းက စကားက တတ္သြားတတ္ၾကတယ္။ မိဘလုပ္တဲ့သူက အသက္ႀကီးေတာ့ သင္ေပမယ့္ စကားမတတ္ႏိုင္၊ ဘာမွ သင္ေပးစရာ မလိုတဲ့ ကေလးက စကားကို မႊတ္ေနတာ။ ဆရာမေတြက ကေလးေတြကို ေတြ႔ရင္ “ေဖေဖ့ကို စကားသင္ေပးလိုက္ဦးလို႔” ေျပာေပးရသတဲ့။

မဇနိနဲ႔ စကားေျပာေတာ့ သူ႔ေမာင္ေလးငယ္ငယ္က အေၾကာင္းကို ေျပာျပတယ္။ မိုးတြင္းမွာ ဖိနပ္ေတြ အထမ္းေတြနဲ႔ ၿမိဳ႔ထဲလည္ၿပီး ေရာင္းတတ္ၾကေတယ္။ ေရာင္းတဲ့သူက “မိုးစိုစီး၊ မိုးစိုစီး” ဆိုၿပီးေရာင္းသတဲ့။ သူ႔ေမာင္ေလးက အဲဒီအသံၾကားေတာ့ သူ႔အေမ့ကို ပူဆာသတဲ့ “အေမ မိုးစိုစီး စားခ်င္တယ္၊ အေမ မိုးစိုစီး စားခ်င္တယ္” လို႔ ပူဆာသတဲ့။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္ကလည္း အားက်မခံ မဇနိကို “ႏိုင္ဂ်န္ဂါး စားခ်င္တယ္၊ ႏိုင္ဂ်န္ဂါး”လို႔ ပူဆာပါတယ္။ အခုတေလာ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာမွာလည္း “ႏိုင္ငံျခား” သြားတာေတြ ေခတ္စားေနတာမဟုတ္လား။

ေတာင္ေတာင္ေျမာက္ေျမာက္လည္း ဒီနားတင္ရပ္လိုက္ပါဦးမယ္ဗ်ာ။
ဇနိ

Read more...

ပန္းေဂၚဖီ

ဒီေန႔ညေန ေက်ာင္းျပန္လာေတာ့ ဗိုက္ဆာေနၿပီ။ ထမင္းက မခ်က္ခဲ့မိ။ ဆန္ေဆးထမင္းေလးခ်က္ထားႏွင့္ၿပီး ျမန္ျမန္က်က္မည့္ဟင္းကို စဥ္းစားလိုက္ရတယ္။ ပန္းေဂၚဖီရွိေနတာနဲ႔ သူ႔ကိုေၾကာ္စားမယ္ေပါ့။ ၾကက္ဥနဲ႔ပန္းပြင့္ေၾကာ္တာမ်ိဳး မႀကိဳက္ဘူးဆိုေတာ့ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေလးနဲ႔ ေၾကာ္ခ်က္ေလးလုပ္လိုက္တာပါ။ ပဲသီး၊ ငရုပ္သီး၊ ပန္းပြင့္၊ ၾကက္သြန္နီ၊ ၾကက္သြန္ျဖဴကို သင္ထား ေရေဆးထားၿပီး ဆီမွာထည့္ေၾကာ္တာပါပဲ။ အသားမထည့္ေတာ့ ပုဇြန္ထည္႔တယ္။ ေရစပ္စပ္ေလးထည့္ၿပီး ခဏပဲထားတာပါ။ ပန္းပြင့္ဆတ္ေတာက္ေတာက္ေလးမွ အရသာရွိတာမို႔ ျမန္ျမန္ခ်၊ ပူပူေလးနဲ႔ ထမင္းစားလိုက္ေတာ့လည္း မဆိုးပါဘူး။
မဇနိ

Read more...

အသုပ္စံု

ဒီေန႔ပ်င္းပ်င္းရွိတာနဲ႔ အခန္းထဲမွာ အသုပ္စံုေရာင္းတမ္းကစားလိုက္တယ္။ လုပ္ရတာလည္း ျမန္ပါတယ္။ ေခါက္ဆြဲ၊ မုန္႔ဟင္းခါးဖတ္၊ ၾကာဇံ၊ အာလူး ျပဳတ္ၿပီး ၾကက္သြန္ျဖဴဆီခ်က္၊ ငရုပ္သီးဆီခ်က္၊ ေဂၚဖီ၊ ၾကက္သြန္ျဖဴ၊ နံနံပင္၊ မန္က်ည္းမွည့္နဲ႔ ခ်ဥ္ငံစပ္သုပ္စားတာပါ။ ပထမတပြဲက ငရုပ္သီးမပါဆီျဖဴနဲ႔သုပ္တယ္။ ဗိုက္ဆာေနေတာ့ ေနာက္တပြဲလည္း ကုန္တာပဲ။ ေနာက္တပြဲကေတာ့ ၾကက္သားလည္း ထည့္လိုက္ေသးတယ္။ ငရုပ္သီးပိုစပ္တယ္။ ဟင္းခ်ိဳအတြက္ ဂ်င္း၊ ၾကက္သြန္ျဖဴ၊ ေဂၚဖီ၊ နံနံပင္နဲ႔အတူ ပုဇြန္ေလးငါးေကာင္ေလာက္ ပစ္ထည့္လိုက္တယ္။ ဒါနဲ႔ ပဲမႈန္႔ကို တို႔ဟူးမျဖစ္ခင္ ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ထားတာလည္း ထည့္သုပ္ပါတယ္။










မဇနိ

Read more...

မတူညီတဲ့အရာ

လူေတြ တဦးနဲ႔တဦး အျမင္မတူၾကသလို အေလးထားမႈ၊ တန္ဖိုးထားမႈေတြလည္း ကြဲျပားေနတယ္။ တန္ဖိုးထားတာေတြမတူတာ သတိမထားမိဘူး။ ကိုယ္တိုင္လည္း ဘာကို “တန္ဖိုးထားသလဲ” ျပန္မစမ္းစစ္မိပါဘူး။ ကိုယ့္နီးစပ္ရာ အသိုင္းအဝိုင္းထဲမွာ ဘယ္လိုေတြ ဘယ္လိုေတြ စိတ္ဝင္စားၾကပါလိမ့္လို႔ တကယ္သတိထားမိတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ေအာ္ သူတို႔က ဒါေတြကို စိတ္မဝင္စားပါ့လားလို႔ သိလာရတယ္။


စစခ်င္း သတိျပဳမိတာ လြန္ခဲ့တဲ့လအနည္းငယ္ကပါ။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ အတၱႀကီးသူတေယာက္ျဖစ္ေနတယ္။ ကိုဇနိက ႏိုင္ငံျခားရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားေတြ ၾကည့္ေစခ်င္တယ္။ ေဒါင္းလုပ္လုပ္ေပးတယ္။ ကြန္ျပဴတာ desktop ေပၚမွာ တင္ထားေပးတယ္။ ျမင္သာေစခ်င္လို႔။ ဒါမွမဟုတ္လဲ ေယာင္မွားၿပီး ကလစ္လုပ္မိေလမလား ေမွ်ာ္လင့္ထားပံုေပၚတယ္။ ကိုယ္ကလည္း တေန႔လည္း မၾကည့္၊ ေနာက္ေန႔လည္း မၾကည့္ပါဘူး။ ဖိုင္ေလးကိုေတြ႔လည္း ေရွာင္ကြင္းသြားတတ္တယ္။ သူလုပ္ေပးထားတာသိေပမယ့္ မျမင္ဟန္ေဆာင္ေနလိုက္တာ။ ဒါဆို desktop sidebar ေပၚက notepad ေလးမွာ လက္ေရးအလွေလးေတြနဲ႔ “ဇာတ္ကားေလးၾကည့္ခ်င္ ….”၊ “ညက ညနက္ထိ ဘယ္ဇာတ္ကားေလး ေဒါင္းလုပ္လုပ္ထားတယ္၊ “အိပ္ယာႏိုးလာလို႔ပ်င္းရင္ ၾကည့္ရန္…”လို႔ ကိုယ့္ကို သြယ္ဝိုက္တဲ့နည္းနဲ႔ သူ႔ဆႏၵေလးေဖၚထုတ္လာတယ္။ မရပါဘူး။ ဒီလိုေရးထားတဲ့ notepad ဆို တခ်က္ေလးၾကည့္ၿပီး စိတ္မဝင္စားေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မကို ေအာင္ျမင္စြာဆြဲေဆာင္ႏိုင္တာ ကာတြန္းကားနဲ႔ ဆင္လိမ္မာဗီြဒီယိုဖိုင္ေလာက္ပဲရွိတယ္။ ဆင္မလိမ္မာဗီြဒီယိုဖိုင္ၾကည့္မိတာ စိတ္မခ်မ္းသာလို႔ ေနာက္ဆင္လိမ္မာဗီြဒီယိုဖိုင္ကိုေတာင္ မၾကည့္ေတာ့ဘူး။

သူလည္းအစကေတာ့ မရိပ္မိဘူး။ အခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ သိပ္မတိုက္တြန္းေတာ့ဘူး။ လက္ေလွ်ာ့သြားတာလား။ ေမာသြားတာလား။ သူကိုအေလးမထားလို႔မ်ား ဥပကၡာျပဳထားေတာ့တာလား ကိုဇနိပဲ သိမွာပါ။ သူအခ်ိန္ေတြ ေပးခဲ့တာေတြ ကိုယ့္အတြက္ ႀကိဳးပမ္းေပးတာေတြကို အတၱႀကီးႀကီးနဲ႔ လ်စ္လ်ဴရူလိုက္မိတယ္။ အဂၤလိပ္စာတိုးတက္ေစခ်င္တဲ့ သူ႔ေစတနာေတြလည္း သိေတာ့သိေပမယ့္ ကိုယ္သက္သာဖို႔က ပိုအေရးႀကီးတာကိုး။ ေက်ာင္းကတမ်ိဳး၊ တေယာက္ထဲေနရတာက တဖံု ဆိုေတာ့ ဘာမွကို အေလးအနက္မစဥ္းစားခ်င္ဘူး။ ဇာတ္ကားဆိုလည္း လိုက္စဥ္းစားေနရမွာမ်ဴိးဆို မၾကည့္ခ်င္။ ေၾကာက္စရာေကာင္းတာဆို မၾကည့္ရဲ။ အမွန္ေတာ့ အပ်င္းထူေနတာေနမယ္။ ေက်ာင္းျပန္လာလို႔ ပင္ပန္းလာရင္ ဘေလာ့ဂ္ေလးဖတ္ဖို႔လာမေပးပါနဲ႔။ “ပင္ပန္းလာတယ္ ဘာမွမဖတ္ခ်င္ဘူးေနာ္ ဘာမွလည္းမၾကည့္ဘူး”နဲ႔ ညစ္က်ယ္က်ယ္ေျပာထားလိုက္တယ္။

အိမ္ကေမာင္ေလးလာေတာ့ အၿမဲသံုးရတဲ့ အင္တာနက္ကို အားစိုက္သံုးေစခ်င္တယ္။ ဟိုဟာေလးလည္း လုပ္တတ္ေစခ်င္၊ ဒါေလးလည္း သိေစခ်င္နဲ႔ စိတ္ေတြမ်ားေမာလို႔။ သူတို႔ကေတာ့ ေအးေအးပဲ။ တခါတေလ ျဖစ္ေစခ်င္လြန္းလို႔ စိတ္တိုင္းမက်ျဖစ္ရတယ္။ အိမ္ကို တရားေခြေတြထည့္ေပး။ တရားနာျဖစ္သလားေမးေတာ့လည္း “ေအး မီးလာရင္ နာပါတယ္” ဆိုတဲ့ ခပ္ေအးေအးအေျဖရ။ ကိုယ္ၾကားခ်င္တာက “တရားေတြလည္းနာတယ္” ဆိုတာမ်ိဳး။ အိမ္က အလွဴလုပ္တယ္။ ဘယ္သြားတယ္။ ျပန္လာရင္ ဓါတ္ပံုၾကည့္ခ်င္ေရာ။ သူတို႔က မရိုက္လာဘူး။ ကင္မရာကိုလည္း သိမ္းထားခ်င္တာပဲသိတယ္။ ဓါတ္ပံုေတြၾကည့္ခ်င္တဲ့ ကိုဇနိလည္း အိမ္ကို စိတ္တိုင္းမက်ျဖစ္ေတာ့တာ။ သူ႔ညီအင္တာနက္လာသံုးရင္ ေတာင္းရတဲ့ဓါတ္ပံု။ တခါမွ မပို႔ဘူး။ ကြန္နက္ရွင္မေကာင္းတာအေၾကာင္းျပ လစ္ေျပးၾကတာခ်ည္းပဲ။ တကယ္ေတာ့ သူတို႔မွ ဒါေတြကို အေလးမထားခ်င္တာ။ စိတ္မဝင္စားဘူးေလ။

ခ်စ္လွစြာေသာ သူငယ္ခ်င္းမအတြက္ ကင္မရာထည့္ေပးလိုက္တယ္။ ဖုန္းဆက္ျဖစ္ၾကေတာ့ စေတြ႔တာနဲ႔ “ဖိနပ္ေလးက ငါနဲ႔အေတာ္ပဲ”၊ “ထီးေလးက ေပါ့ေပါ့ေလး ႀကိဳက္တယ္” ဒါမ်ိဳးလုပ္ေတာ့တာ။ ကို္ယ္ေမွ်ာ္လင့္ထားတာက ကင္မရာႀကိဳက္တယ္။ ဘယ္ေတြသြားလို႔ ဘာေတြရိုက္ျဖစ္တယ္။ ကိုယ္လည္း “အင္း အင္း” နဲ႔ ဘယ္အခ်ိန္ကင္မရာေၾကာင္းေျပာမလဲ ေစာင့္ေနမိတာေပါ့။ မေနႏုိင္တဲ့အဆံုးမွ “နင္ ကင္မရာႀကိဳက္လား” လို႔ ဖြင့္ေမးရတယ္။ “ေအးဟယ္ အစမ္းရိုက္တာပဲရွိတာ မသံုးျဖစ္ဘူး၊ မအားတာနဲ႔ လွည့္မၾကည့္ျဖစ္ဘူး” တဲ့။ ကဲ ဘယ့္ႏွယ့္ရွိစ မဇနိ။ ေမွ်ာ္လင့္တာေတြ ျဖစ္မလာေတာ့ ကိုယ္ကဖုန္းေျပာရင္း “အင္း ဟို ေအာ္” နဲ႔ ထစ္အထစ္အျဖစ္လာရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီသူငယ္ခ်င္းက စိတ္သေဘာထား အတိုက္ဆိုင္ဆံုး။ ကိုယ္ဘာေျပာေျပာ ကိုယ့္ဆႏၵကို လိုက္ေလ်ာအေပးဆံုးပါ။ စိတ္ညစ္တဲ့အခါတိုင္း သူ႔ဆီဖုန္းဆက္ျဖစ္တဲ့သူ။။ တဖက္က ကိုဇနိ ကိုယ့္ကိုအံ့ၾသၿပီး “မင္းစကားေတြ ေအးစက္စက္ႀကီးတဲ့ မင္းသူငယ္ခ်င္းကို စိတ္တိုင္းမက်ျဖစ္ေနတာလား” လို႔ ေျပာလာတယ္။ တဆက္တည္း “မင္းက စိတ္ထဲမွာ တခုခုမႀကိဳက္သြားရင္ ေျပာလို႔မထြက္ေတာ့တာ သိေနတယ္” နဲ႔ သူက ေမးေရာ။ ဟုတ္တယ္ အခုစိတ္မေပ်ာ္ဘူး။ စိတ္တိုင္းမက်ေတြျဖစ္ေနတယ္လို႔ သူ႕ကိုေျပာရေတာ့တာ။

“မင္းနဲ႔ငါသာ စိတ္ေတြညွိယူလို႔ရတာ၊ သူတို႔ေတြက ေအးေအးေဆးေဆးေနတဲ့ဘဝထဲမွာ အသားက်ေနၿပီ၊ သြားၿပီး ဆႏၵေတြေစာမေနနဲ႔ေတာ့”၊ “တန္ဖိုးထားတဲ့အရာ စိတ္ဝင္စားတဲ့အရာေတြ မတူေတာ့ဘူး” လို႔ သတိေပးလာပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ကၽြန္မလည္း ျပန္စဥ္းမိတယ္။ သတိထားလိုက္မိတဲ့အခ်ိန္မွာ အေတာ္ေနာက္က်ေနပါၿပီ။ ဒီလို စိတ္ေတြေလာ ျဖစ္ေစခ်င္တာေတြမ်ားေနလို႔ လိုက္မလုပ္တဲ့ အငယ္ေတြကို စိတ္ဆိုးခဲ့ရတာေတြ မနည္းေတာ့ဘူးေလ။ “သူတို႔ကိုလိုက္ျပင္ဖို႔ မႀကိဳးစားနဲ႔ေတာ့၊ ကိုယ္စိတ္ကိုယ္သာ ျပင္ႏိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားေန” လို႔ ကိုဇနိဆိုလာေတာ့ သက္ျပင္းေတြ အခါခါခ်မိေနေတာ့တယ္။ စိတ္နဲ႔လူနဲ႔မကပ္ ငူငူငိုင္ငိုင္ႀကီးျဖစ္ေနတုန္း မင္သက္မိေစမည့္ စကားတခု ထပ္ဆိုလာျပန္တယ္။ “အခု မင္းျဖစ္ေနတာ ဟိုဥပမာေလးနဲ႔တူသကြ၊ ငါဇာတ္ကားေလးေတြၾကည့္ေစခ်င္တာကို လွည့္မၾကည့္တတ္တဲ့မင္းလုပ္ပံုနဲ႔ေလ” လို႔ ဆိုလိုက္တဲ့အခါ ကၽြန္မမွာ ေျပာစရာစကားဘာမွမရွိေတာ့သလို ဆြ႔ံအသြားခဲ့ရပါတယ္။

မဇနိ

Read more...

လမ္းကေလး

ဒီလမ္းကေလးက တျခားလမ္းေတြနဲ႔ မတူဘူး။ ခင္မင္စရာမိတ္ေဆြေတြ ရွိသလို၊ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ျဖဴစင္တဲ့အျပဳအမူေလးေတြလည္း ရွိတယ္။ လမ္းကေလးနာမည္က “ရာဇပတ” တဲ့။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ အေဖက ေျပာတာပဲ “ဒို႔လမ္းက နယ္နယ္ရရလမ္းမဟုတ္ဘူး မင္းစိုးရာဇာေတြ ေနခဲ့ဖူးတဲ့ လမ္း” တဲ့။ တကယ္လည္း လမ္းဗိုလ္ႀကီးတေယာက္အဆက္အႏြယ္ေတြ ေနတဲ့ အိမ္ႀကီးတလံုးေတာ့ ခုထိရွိေနေသးတယ္။


ကၽြန္မတို႔လမ္းကေလးကို အေရွ႕ဖက္အိမ္က အပ်ိဳႀကီးအမကေတာ့ “မယက လမ္း” လို႔ ေခၚခ်င္လို႔တဲ့။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ သိပ္စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းပါတယ္။ ဒီလမ္းေလးမွာ ေနတဲ့ မိသားစုေတြကပဲ ဒီနာမည္ေလးကို အသက္ဝင္ေစခဲ့လား။ ဟုတ္မယ္နဲ႔တူတယ္။ တျခားလမ္းေတြနဲ႔မတူဘူးဆိုတာက လမ္းကေလးရဲ႕ ေတာင္ဖက္ကပ္လ်က္လမ္းမွာ ေဘးဘယ္ညာ တိုက္ျမင့္ႀကီးေတြ ျခံရံထားတယ္။ ေျပာရရင္ သူေဌးလမ္းေပါ့။ လမ္းကေလးမွာေတာ့ တိုက္ျမင့္ႀကီးေတြ မရွိပါဘူး။ ထရံကာ၊ ဝါးကပ္မိုးအိမ္ေလးေတြနဲ႔ အိမ္ပုေလးေတြရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ လမ္းကေလးရဲ႕မနက္ခင္းမွာ အိမ္ေရွ႕တုိင္း တံျမက္စီးလွည္းေနတဲ့ အမ်ိဳးသားႀကီးေတြ။ အိမ္ေရွ႕ကို ေရဖ်န္းေနတဲ့ အိမ္ဦးနတ္ႀကီးေတြ။ ပဲျပဳတ္ထြက္ဝယ္ေနတဲ့ အိမ္ေထာင္ဦးစီးႀကီးေတြနဲ႔ စည္ကားေနတယ္။ ကၽြန္မအေဖအပါအဝင္ သူတို႔အမ်ိဳးသမီးေတြကို ကူညီလုပ္ကိုင္ေပးေနတဲ့ အမ်ိဳးသားႀကီးေတြ ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္ေရွ႕ဖက္က အမက စေနာက္ေျပာတာပါ “မယက လမ္း” လို႔။ တကယ္ေတာ့ သူတို႔ေၾကာက္လို႔လုပ္တာမဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ေတြက သိပ္ခ်စ္တတ္ၾကတာပါ။

ကၽြန္မတို႔မ်က္ေစာင္းထိုးအိမ္က ဦးဝင္း။ သူ႔အမ်ိဳးသမီးက မခ်ိဳ။ သူတို႔မွာ ကေလး (၄) ေယာက္ရွိတယ္။ ဦးဝင္းက ကားေလထိုးတဲ့အလုပ္ လုပ္တာပါ။ သူ႔အိမ္မွာ ကားမ်ိဳးစံုေလထိုးလာတယ္။ တခါတေလ ကားေလထိုးခ်င္တဲ့သူက သူ႔အလုပ္ၿပီးေအာင္ ထိုင္ေစာင့္ရတယ္။ သူ႔အလုပ္က ကေလးထိန္းေနလို႔ေလ။ မနက္လင္းရင္ ကေလးအငယ္ဆံုးေလးကို ေနာက္ေက်ာမွာပိုးရင္း တံျမက္စည္းလွည္းေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ ညဆိုရင္ “ကိုဝင္းေရ ကေလးက ေရဆာလို႔တဲ့ ေရတုိက္လိုက္အံုး”၊ “ေရာ့ေရာ့ သားေရေသာက္ ျပန္အိပ္ေနာ္” ဆိုတဲ့ သူတို႔လင္မယားအသံေတြ ၾကားေနရတယ္။ ေနေလးအေတာ္ျမင့္လာရင္ ဂ်စ္ကားေလးေမာင္းၿပီး ေကာ္ဖီ၊ အီၾကာေကြး၊ ထပ္တရာအထုပ္ေတြ ပါဆယ္ဆြဲလာတဲ့ ဦးဝင္း။ ကေလးေတြကို မုန္႔ခြ႔ံေကၽြးေနတဲ့ဦးဝင္း။ ေန႔လည္ေန႔ခင္း အလုပ္လုပ္ေနရင္း ကေလးငိုလို႔ ထေခ်ာ့ေနတဲ့ဦးဝင္း။ မခ်ိဳကေတာ့ ထမင္းဟင္းေလးခ်က္ သူ႕ဟာသူ အလွစားေလးေနတာ။ ဘယ္ကေလးမွ သူက အကပ္မခံဘူး။ မေကာင္းတဲ့အလုပ္ေတာ့ တခုမွမလုပ္ပါဘူး။ သူကလည္း ေအးကိုေအးတာ။ ဦးဝင္းကေတာ့ အေတာ္ခ်စ္တယ္။ သည္းခံလိုက္တာလဲလြန္ေရာ။ သူမ်ားလို မိန္းမက စီးပြားရွာေနလို႔ သူအိမ္အလုပ္ေတြ လုပ္ေနရတာမဟုတ္ပါဘူး။ သူ႕ဟာသူ စီးပြားရွာတယ္။ သူဟာသူ ကေလးထိန္းတယ္။ ခ်စ္လို႔ ကူလုပ္တာလို႔ ေျပာတယ္။ အဲသလို လမ္းေလးကို အလွဆင္တဲ့ ဦးဝင္းပါ။

ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ ကၽြန္မတို႔အေဖ။ အေဖကလည္း မနက္ေဝလီေဝလင္းဆို အဝတ္ေလးေခါင္းေပၚတင္ၿပီး အိမ္တြင္း၊ အိမ္ျပင္အားလံုး တံျမက္စည္းလွည္းတယ္။ ေရဖ်န္းတယ္။ ဘုရားေရခ်မ္းကပ္လွဴတယ္။ ဘုန္းႀကီးဆြမ္းေလာင္းတယ္။ တခါတေလလည္း မီးဖိုးထဲမွာ အေမ့ကို ဝင္ကူတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မတို႔အိမ္မွာလည္း တအိမ္လံုးကို စီးပြားရွာေကၽြးေနတာ အေဖပါပဲ။ အေမကႏိုင္တယ္ေတာ့ မဟုတ္ေပမယ့္ အေဖ့ကို ဆိုးခ်င္တယ္။ အေဖကလည္း အလိုလိုက္ရတယ္။ “စု သေဘာ” ေတာ့မဟုတ္ဘူး ကၽြန္မတို႔အေဖက “အေမ့သေဘာ”ပါ။ တခါတေလ အျပင္ကျပန္လာတဲ့အေဖက အေမ့ကို ထမင္းခူးေကၽြးရတာေတြျမင္ရင္ အပ်ိဳႀကီးတို႔ထံုးစံအတိုင္း “ကဲ ၾကည့္ေလ ဒို႔လမ္းက မယက လမ္း ပါလို႔ မေျပာဘူးလား” နဲ႔ ကၽြန္မကို စေနာက္တတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေမက အေဖ့ကို ႏိုင္ေနတာ၊ ရန္ျဖစ္ေနတာမရွိဖူးပါဘူး။ အေဖကိုယ္တိုင္က ႏွစ္သက္စြာကူညီေနတာပါ။

ကၽြန္မတို႔အိမ္နဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာေနတဲ့ အဘိုးႀကီး အဘြားႀကီးစံုတြဲကေတာ့ နည္းနည္းရယ္စရာေကာင္းတယ္။ ပင္စင္စားအဘုိးႀကီးဆိုေတာ့ အလုပ္မရွိအလုပ္ရွာ အမိႈက္လွဲတယ္။ အိမ္လာလည္ရင္လည္း သူ႕မိန္းမကို ခ်ီးမြမ္းခန္းေတြထုတ္တယ္။ သူတို႔လင္မယားက ရပ္ေရးရြာေရး ကူညီၾကလို႔ အိမ္နားက ေလးစားခ်စ္ခင္ၾကပါတယ္။ တခုပဲေျပာစရာရွိတယ္။ အဘိုးႀကီးက သူ႔အဘြားႀကီးဘာလုပ္လုပ္ အေကာင္းျမင္ပံုေတာ့ အားလံုးက အူတက္ေအာင္ရယ္ရတယ္။ အဘြားႀကီးက အီးေပါက္တတ္တယ္။ သူ႕ကို ကလိသြားထိုးလည္း ေယာင္ၿပီး အီးေပါက္တာပါ။ သူက အသာေပါက္တာမဟုတ္ဘူး။ အီးမေပါက္ခင္ “ဗုေဒၶါ ေဂါတမ ျမတ္စြာဘုရား” “အမေလး ဘူ” ဆိုၿပီး လုပ္ခ်တာ။ သူက အဲလိုလုပ္ေတာ့ သူ႕အဘိုးႀကီးက အေကာင္းထင္တာလား၊ သူမ်ားမရယ္ေအာင္ ကာကြယ္ေပးတာလားေတာ့ မသိပါဘူး “သာဓု သာဓု အနိစၥ မျမဲဘူးေပါ့ကြယ္” နဲ႔ ကပ္လ်က္အသံထြက္ေျပာေလ့ရွိတယ္။ ကၽြန္မတို႔ကေလးေတြက ဒါကိုပဲ သေဘာက်ၿပီး အဘိုးႀကီးအဘြားႀကီးစံုတြဲကို ဘယ္ခ်ိန္မ်ား ေယာင္မလဲေခ်ာင္းေနၾကတာ။ သူတို႔အဲလိုလုပ္ရင္ တခြိခြိရယ္လို႔ မဆံုးေတာ့ဘူး။

လမ္းကေလးရဲ႕ထိပ္မွာေတာ့ လမ္းဗိုလ္ႀကီးအိမ္ဆိုတဲ့ အိမ္က်ယ္ႀကီးရွိတယ္။ အဂၤလိပ္ေခတ္က လမ္းဗိုလ္ႀကီးလို႔ ေျပာတာပဲ။ သူတို႔အိမ္သားေတြက အဲဒီအမ်ိဳးအႏြယ္ေတြတဲ့။ အေဖ၊ အေမနဲ႔ ခပ္ေခ်ာေခ်ာသမီးေလးရယ္ သံုးေယာက္ပဲရွိတာ။ အိမ္က်ယ္ၾကီးမွာေနၿပီး ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ အဆက္အဆံမလုပ္ပါဘူး။ သူတို႔ကိုလည္း အျပင္ထြက္တာ ေတြ႔ရခဲပါတယ္။ အိမ္ႀကီးထဲကို ေရာက္ဖူးတဲ့သူေတြကေတာ့ အရမ္းခမ္းနားတယ္ေျပာတာပဲ။ ကားစုတ္ေလးတစီးလည္း သူတို႔မွာ ရွိတယ္။ ကၽြန္မတို႕ငယ္ငယ္က အိမ္နားမွာ ေရတြင္းမရွိတဲ့သူေတြကို ေရအလကားေပးတယ္တဲ့ အေမကေျပာဖူးတာပါ။ ေရေပးတယ္ဆိုေပမယ့္ အဘြားႀကီးက ရပ္ၾကည့္ေနၿပီး “နင္တို႔ ေရပံုးက အေပါက္ေတြ ေရေတြဖိတ္တယ္ ေနာက္အေပါက္ပါရင္ လာမခပ္ပါနဲ႔” လို႔လည္း ေငါက္တတ္တယ္။ သၾကၤန္တြင္းဆို သူတို႔အိမ္ေရွ႕မွာ စည္ပိုင္းႀကီးေတြနဲ႔ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ေတာ့ အလကားေပးတယ္။ သူတို႔က အရင္တုန္းက ေလသံေတြ ဝင္ေနေတာ့ အေတာ္ေမာက္မာတယ္လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔အိမ္ေရွ႕ပတ္လည္မွာ အဘိုးႀကီးေန႔တိုင္းလွည္းက်င္းထားလို႔ လမ္းကေလးက သန္႔ရွင္းေနတယ္။

ကၽြန္မတို႔အေရွ႕ဖက္မွာေနတဲ့ မိသားစုကလည္း စိတ္ဝင္စားစရာ တမ်ိဳးေကာင္းေနျပန္တယ္။ သူတို႔က သားအမိႏွစ္ေယာက္ထဲေနတာ။ ကၽြန္မတို႔ငယ္ငယ္က သူတို႔ထိန္းေပးခဲ့တာပါ။ သူတို႔သားအမိက ခ်မ္းသာတယ္။ ေရႊေတြကို ႏို႔ဆီခြက္ေတြနဲ႔ ထည့္ၿပီး ေရတြက္တာ ငယ္ငယ္က ေခ်ာင္းၾကည့္ဖူးတယ္။ ေစတနာလည္းပါ ခ်မ္းလည္းခ်မ္းသာေတာ့ လမ္းကေလးရဲ႕ သာေရးနာေရးမွာ အန္တီမပါလို႕ မၿပီးေအာင္ အေရးပါလွတယ္။ သူ႕သမီးေလးကို ကၽြန္မတို႔က မမမ်ိဳးလို႕ ေခၚၾကတယ္။ မမမ်ိဳး အသက္ ၂၅ ပတ္ဝန္းက်င္က သိပ္လွတယ္။ မည္းေမွာင္ထူထဲတဲ့ ဆံပင္ေတြက ဒူးေခါက္ေကြးထိေအာင္ ရွည္လ်ားၿပီး ေခါင္းေလွ်ာ္တဲ့ေန႔ဆို အန္တီက ကူေလွ်ာ္ေပးတယ္။ မမမ်ိဳးကို ႀကိဳက္ခ်င္သူေတြ အိမ္ေရွ႕မွာ တဝဲလည္လည္။ တေန႔ေတာ့ မမမ်ိဳးက တျခားၿမိဳ႕က တကၠသိုလ္ကို ေက်ာင္းတက္သြားတယ္။ ေနမေကာင္းလို႔ ျပန္လာေခၚခိုင္းရာကစၿပီး ဒီေန႔ထိ မမမ်ိဳးဘဝ ေနျပန္မေကာင္းေတာ့ပါဘူး။ ထူထဲလွပတဲ့ဆံပင္ေတြ ကၽြတ္ကုန္ၿပီး လွပတဲ့မမမ်ိဳးမွာ မ်က္လံုးေလးပဲက်န္ေလာက္ေအာင္ ပိန္ခ်ံဳးသြားတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း တကၠသိုလ္က သူ႕ကိုမနာလိုတဲ့သူ ျပဳစားလိုက္တာတဲ့။ တခ်ိဳ႕ကလည္း သူက မာနႀကီးလို႕ ျဖစ္သြားတာတဲ့။ အေမတို႕ကေတာ့ ေျပာတယ္ ကံမေကာင္းလို႔ေပါ့တဲ့။ သူတို႔သားအမိရွိတဲ့ စည္းစိမ္ေတြကုန္ေအာင္ ေဆးေတြကုေပမယ့္ ခုခ်ိန္ထိေနျပန္ေကာင္းမလာပါဘူး။ သူတို႔ကိုခင္တဲ့သူေတြနဲ႔ လမ္းကေလးကေတာ့ သူတို႔အတြက္ ဝမ္းနည္းေနၾကတာပါ။ ခုေတာ့ သူတို႔က လမ္းကေလးကို ခြဲသြားၾကၿပီလို႔ အိမ္ကေျပာျပတယ္။

တျခားအိမ္နားနီးခ်င္းေတြလည္း တအိမ္တမ်ိဳးနဲ႔ ခင္မင္စရာေကာင္းပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔တျခားၿမိဳ႕ကို ခရီးထြက္ရင္ အိမ္နားမွာ ေသာ့အပ္ခဲ့တယ္။ အိမ္ကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးၾကတယ္။ အိမ္နားနီးခ်င္းအလွဴရွိရင္ ဝိုင္းကူၾကတယ္။ ကုသိုလ္ေရးလည္း တက္ညီလက္ညီပါဝင္ၾကတယ္။ ခ်မ္းေအးလွတဲ့ေဆာင္းရာသီမွာ လမ္းကေလးေပၚ ေနပူစာလွံဳရင္း ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ၾက၊ စကားေတြေျပာၾကနဲ႔ ေပ်ာ္စရာမနက္ခင္းေလးေတြ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ဖုန္ထူထူကိုေရဖ်န္းထားလို႔ ဖုန္နံ႔သင္းသင္းေလးမွာ ထုပ္ဆီးတိုးခဲ့ရင္း လမ္းကေလးနဲ႔ ညေပါင္းမ်ားစြာ ရင္းႏွီးခဲ့ရတယ္။ အခုေတာ့ ေျပာင္းတဲ့အိမ္ကေျပာင္း၊ မေျပာင္းတဲ့အိမ္ကလည္း စိတ္ေတြေျပာင္း။ ဘဝအေျခအေနေျပာင္းခဲ့လို႔ အိမ္နားနီးခ်င္းေတြ အရင္ကေလာက္ မေႏြးေထြးၾကေတာ့ဘူးလို႔ လူႀကီးေတြေျပာေနၾကတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ဖုန္ထူထူလမ္းကေလးလည္း ကတၱရာလမး္ကို ေျပာင္းလဲသြားခဲ့တာပါပဲ။

မဇနိ

Read more...

ယေန႔စားစရာ

ဒီေန႔ ဘေလာ့ႂကြလာ မိတ္သဟာ အေပါင္းကို မဇနိရဲ႕ ထမင္းဟင္းေတြနဲ႔ ဧည့္ခံပါေတာ့မယ္ဗ်။
က်ေနာ္ကေတာ့ ဒီဘေလာ့ဂ္ထမင္းဆိုင္က စားပြဲထိုး ကိုဇနိပါ။
ဒီဆိုင္မွာက မွာခ်င္ရာ မွာစားလို႔ မရပါဘူး။
မဇနိရဲ႕ ရင္တြင္းက ခ်င္ျခင္းျဖစ္လို႔ စားခ်င္မွ ခ်က္တဲ့ ရင္းတြင္းျဖစ္ဟင္းေတြပဲ စားလို႔ရတာပါ။
ကဲ စလိုက္ၾကေအာင္...
ဒီေန႔တင္မွာ ဘာဟင္းေတြပါလိမ့္...

ဒီေန႔ထမင္းဝိုင္းမွာကေတာ့
၁ ။ ထမင္းျဖဴ
၂။ ခရမ္းႂကြတ္သီး နဲ႔ နံနံပင္
၃။ ဝက္သား၊ ဇီးျဖဴသီးေျခာက္၊ပုန္းရည္
၄။ ခရမ္းခ်ဉ္သီးငပိခ်က္

ဒီလို ဟင္းလ်ာေတြက က်ေနာ္ ရန္ကုန္ကို ျပန္တုန္းက မဇနိက ေန႔တိုင္းလို ခ်က္ေကြ်းခဲ့တာပါ။
အခုေတာ့လည္း သူသည္လည္း တစ္ေယာက္တည္းစားလို႔ က်ေနာ္သည္လည္း တစ္ေယာက္တည္း ေငးလို႔...
သနားစရာေကာင္းလိုက္တာ...
ဒီေမာင္ႏွံကို ခြဲထားတဲ့ ကံၾကမၼာရယ္ ရက္စက္ပါေပ့...
(ႀကဳံတုန္းအလြမ္းသယ္ေနတာ)

ကဲ ကဲ က်ေနာ္ေလရွည္ေနတာနဲ႔ စာဖတ္သူေတြလည္း စားခ်င္တာ မစားရ ျဖစ္ေနဦးမယ္...
ဓာတ္ပုံကိုသာ ၾကည့္ၿပီး တဝႀကီးစားၾကေပေတာ့ဗ်ာ..

ကိုဇနိ

Read more...