ႏႈတ္တစ္ရာ စာတစ္လံုး

တခုခုဆို ေမ့ေလ်ာ့တတ္တဲ့ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ စာအုပ္ေလးမွာ မွတ္ထားလိုက္ရမွ အဆင္ေျပတယ္။ ပ်င္းလို႔မမွတ္မိလိုက္ရင္ အသံုးလိုတဲ့ခ်င္တဲ့အခ်ိန္ ဒုကၡေရာက္ေရာ။ မမွတ္မိလို႔ ကိစၥေတြ တလြဲျဖစ္ရတာလဲ ခဏခဏပါ။ အဲဒီလို မွတ္မထားမိတဲ့အခါ “ငါ အေမ့စကား နားမေထာင္မိတာကိုး” လို႔ ျပန္သတိရမိေပမယ့္ ေနာင္တခါေတာ့ ဒီလိုပဲ ေမ့ထားမိျပန္တယ္။


အေဆာင္မွာေနၿပီး လိုခ်င္တဲ့အခ်ိန္ ေျပးေမးလိုက္လို႔ရေနေတာ့ စာတလံုးေလးတို႔ရမွာ ပ်င္းတဲ့အက်င့္ပါေနတာလည္း ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီးစုေနၾကေတာ့ ဘယ္ခ်ိန္ဘာလိုလို ေမးလိုက္လို႔ရတာကိုး။ တခါတေလ ကိုယ့္ presentation ေန႔ေတာင္ ေမ့ေနရင္ ကိုယ္နဲ႔ အုပ္စုတူတဲ့သူဆီေျပးၿပီး “ငါတို႔ေတြ ဘယ္ေန႔ presentation” လုပ္ရမွာလဲဆို တေယာက္မဟုတ္ တေယာက္က သိေနၾကတာပါ။ ကံဆိုးတဲ့အခါေတာ့ ကိုယ့္လိုေမ့တတ္ၿပီး စာတလံုး မတို႔ၾကသူခ်င္း ေတြ႔တတ္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့လည္း သေဘာေကာင္းတဲ့ဆရာမဆီ ဖုန္းဆက္ေမးရတာေပါ့။ ေက်ာင္းပိတ္လို႔မ်ား အိမ္ျပန္ရေတာ့မယ္ဆို ကားလက္မွတ္ဘြတ္ကင္လုပ္ဖို႔ ဖုန္းနံပါတ္ရွာပံုေတာ္ ဖြင့္ရတယ္။ ကားလက္မွတ္အေဟာင္းလည္း သိမ္းတဲ့အက်င့္မရွိ၊ ဖုန္းနံပါတ္လည္း တို႔မထားမိေတာ့ ဟိုလူ႔ေမး ဒီလို႔ေမးနဲ႔ သံသရာေတြ တေကြ႔ႀကီးလည္ၿပီးမွ လိုခ်င္တာ ရတတ္ပါတယ္။ ကိုယ့္အေၾကာင္းသိတဲ့ အခန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ကိုယ့္ၿမိဳ႕က ကားဂိတ္ဖုန္းနံပါတ္ကို သူ႔စာအုပ္မွာ မဆီမဆိုင္မွတ္ထားေပးေဖာ္ရတယ္။

ဘာပဲလုပ္လုပ္ စာအုပ္မွာ မွတ္ထားတတ္ေအာင္ အေဖက သတိေပးတယ္။ သူကိုယ္တိုင္လည္း အျမဲမွတ္ထားတယ္။ သားသမီးေတြ ဘယ္ခုႏွစ္ေမြးတယ္ဆိုတာကို အိမ္မွာ ေျမျဖဴနဲ႔မွတ္ထားၿပီး ကၽြန္မတို႔အိမ္၀င္တာနဲ႔ အေဖမွတ္ထားတဲ့ ေျမျဖဴတန္းေလးကို တန္းျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ တခါကေတာ့ အေဖမွတ္ထားတဲ့ သားသမီးသံုးေယာက္ခုႏွစ္ေတြကို အလည္လာတဲ့လူတေယာက္ကၾကည့္ၿပီး ေနာက္ဆံုးတလံုးဆီယူ ခ်ဲထိုးတာ ေပါက္ဆိုပဲ။ အေဖက လူေတြကို အားနာတတ္တယ္။ အားနာေတာ့ လူေတြက တင္စီးၾကတာေပါ့။ အေမက စိတ္တိုလို႔ အေဖ့ကိုေျပာတဲ့အခါ မွတ္သားတတ္တဲ့အေဖ ေျမျဖဴေလးနဲ႔ တို႔ေတာ့တယ္ “အားနားလို႔သည္းခံတာ “အ” တယ္လို႔ မထင္ပါနဲ႔၊ မ “အ” လို႔ အားမနာသည္းမခံရင္ ဆိုးတယ္လို႔ ထင္ၾကမွာေပါ့” တဲ့ေလ။ ဘယ္ေလာက္ထိ မွတ္တမ္းမွတ္ရာထားတတ္လဲဆို အေဖက ကၽြန္မကို ေက်ာင္းထားတဲ့စရိတ္ေတြ ဘယ္ေန႔က ဘယ္ေလာက္ေငြပို႔ရတယ္ဆိုတာ အကုန္ရွိတယ္။ ဗလာစာအုပ္တအုပ္ေတာင္ မဆံ့ေတာ့လို႔ ေနာက္အသစ္ထပ္ထားရတယ္ထင္တယ္။ ေနာင္ႀကံဳမွ အေဖ့ကို ေမးၾကည့္ရအံုးမယ္ “စုစုေပါင္း ေငြဘယ္ေလာက္ပို႔ရသလဲဆိုတာ”။ ဒီေလာက္မွတ္သားတတ္တဲ့အေဖက သူေပးစရာစာရင္းမွတ္ထားတာေတာ့ မေတြ႔ဖူးဘူးရယ္။ ေပးစရာမရွိတာလား၊ အေဖမ်ား မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာလားေတာ့ မသိဘူး။

ကၽြန္မအေဖကမွ မွတ္သားသလားေအာက္ေမ့တယ္ ကိုဇနိတို႔အိမ္အလည္သြားေတာ့ ပိုအံ့ၾသရျပန္ေရာ။ ကၽြန္မေက်ာင္းတက္သြားမလို႔ သြားႏႈတ္ဆက္ေတာ့ ေက်ာင္းနာမည္၊ သြားရမယ့္ၿမိဳ႕ေတြကို သူ႔အေဖက ေမးပါတယ္။ ကၽြန္မေျပာတာေတြကို ျမန္မာလိုေရာ အဂၤလိပ္လိုပါ သူ႔စာအုပ္ေလးမွာလိုက္မွတ္တယ္။ ကၽြန္မေျပာတဲ့ေန႔စြဲပါ မွတ္သားေနတာ ျမင္ရေတာ့ “အဲ ငါေတာ့ ကိုဇနိကို ထားခဲ့လို႔မရေအာင္ သက္ေသလုပ္ေနၿပီလားမသိ” လို႔ စိတ္ထဲေတြးမိရင္း ၿပံဳးစိစိျဖစ္မိတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူ႔အေဖနဲ႔ အေမက ေက်ာင္းဆရာ၊ဆရာမေတြျဖစ္လို႔လားမသိ ပိုမွတ္သားတတ္တယ္။ ပိုၿပီးလည္း စနစ္က်ပါတယ္။ ေမ့တတ္လို႔မွတ္တာထက္ စနစ္ႀကီးတဲ့သူေတြမို႔လို႔ မွတ္တာလည္း ျဖစ္မယ္။ ကိုဇနိအေမကလည္း စာအုပ္ေလးနဲ႔မွတ္တာကိုး သူမမွတ္ခ်င္ရင္ ကိုဇနိတို႔အေဖကို “မွတ္လိုက္စမ္းပါ” လို႔ ခိုင္းတာေတြ႔ဖူးပါတယ္။ ကၽြန္မဆီလူႀကံဳရွိလို႔ စားစရာေတြပို႔ရင္လည္း စာရြက္ေလးမွာ “ဘယ္ဟာဘယ္ေလာက္ေပးလိုက္တယ္”၊ “ဘယ္ဟာကေတာ့ ဘာေလးနဲ႔ခ်က္စား” ဆိုၿပီး စနစ္တက် ေရးပို႔တတ္ပါတယ္။

သူ႔အေဖေတြဆီက အက်င့္ပါလာတယ္ဆိုရမယ္ ကိုဇနိလည္း တခုခုဆို စနစ္တက်လုပ္တတ္တယ္။ မွတ္သားတတ္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ဖုန္းနံပါတ္ေပးတယ္ဆို ကၽြန္မကေတာ့ ေတြ႔ရာေနရာေလးမွာ မွတ္ထားမိတယ္။ ေနာက္လိုတဲ့အခ်ိန္ ျပန္ရွာဆို ဘယ္မွတ္ထားမိမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ “ကိုဇနိေရ ဟိုေန႔ကေလ ဘယ္သူ႔ဖုန္းနံပါတ္ေလး ဘယ္ထားမိမွန္းမသိဘူးေတာ့” နဲ႔ လုပ္ရင္ သူ႔ကြန္ျပဴတာမွာ ေဂ်ာက္ ေဂ်ာက္ လုပ္လိုက္ၿပီး “နံပါတ္ဘယ္ေလာက္ေလ”လို႔ ေပးပါတယ္။ သူက ကၽြန္မကိုလည္း သူလိုမွတ္ေစခ်င္လို႔ သတိေပးတဲ့အေနနဲ့ မွတ္ထားတဲ့notepad ေလးပါ ပို႔ေပးတတ္တယ္။ ကၽြန္မကလည္း အမွတ္မရွိဘူး။ အခုေတာ့ မွတ္ေပးတဲ့သူရွိလို႔ ပိုဆိုးလာသလား မသိေတာ့ပါဘူး ဘာမွကို မမွတ္ခ်င္ေတာ့သလိုပဲ။ ရန္ကုန္မွာ သူရွိေနတုန္းကေတာ့ ကၽြန္မကို စာရြက္ေလးမွာ အေရးႀကီးတဲ့ဖုန္းနံပါတ္ေလးေတြ စနစ္တက်ေရးေပးၿပီး ပိုက္ဆံအိတ္ထဲ ထည့္ေပးထားရွာတယ္။

လမ္းခရီးသြားရင္လည္း ကၽြန္မက သူမ်ားေနာက္လိုက္တယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ မွတ္မထားဘူး။ ရန္ကုန္မွာဆို မာစတာတက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းလက္ကိုဆြဲလိုက္တာမ်ားတယ္။ ဘယ္ကားမွ မွတ္မထားဘူး။ မွတ္တိုင္မွာ ကားေစာင့္ေနၿပီး သူငယ္ခ်င္းက “ကားလာၿပီ တက္ တက္” ဆိုမွ နံပါတ္မၾကည့္ဘဲ တက္ခဲ့တာ။ ေက်ာင္းၿပီးလို႔ ကိုယ္ကဆက္တက္ေနေတာ့ သူက မတက္ေတာ့တဲ့အခါ ဒုကၡလွလွႀကီးေတြ႔ေတာ့တာပဲ။ စာထည့္ခ်င္တယ္ စာတိုက္ကို ဘယ္ကားစီးသြားရမလဲမသိ။ ေစ်း၀ယ္ခ်င္တယ္ လွည္းတန္းကို ကားမွားစီးတာ အႀကိမ္ႀကိမ္၊ ကားႀကီးကြင္းသြားလည္း ေစာ္ဘြားႀကီးကုန္းမေရာက္တဲ့ (၄၅) ကိုစီးမိတဲ့အခါရွိ။ အေဆာင္ျပန္ဖို႔ အာစီတူးထဲမ၀င္တဲ့ (၅၁) ကိုစီးမိလို႔ အေဆာင္ပိတ္ခ်ိန္မမွီျပန္။ သင္ခန္းစာအမ်ိဳးမ်ိဳးေတြ ရၿပီးေနာက္မွ မျဖစ္ေခ်ဘူးနဲ႔ သတိေလးထားရေတာ့တယ္။ စာအုပ္အေသးေလးနဲ႔ မွတ္သားထား။ တေနရာသြားမယ္ဆို သိတဲ့သူကို ေျမပံုေလးအျခစ္ခိုင္းမွ အဆင္ေျပသြားေတာ့တာ။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ကိုယ့္တေယာက္ထဲ သြားတတ္လာတတ္ တိုးတက္လာတဲ့အေျခအေနျဖစ္လာပါတယ္။

အခုဒီေရာက္ေတာ့လည္း ဖုန္းနံပါတ္ဆို အကုန္ဖုန္းထဲမွာထည့္ထားတယ္။ အျပင္စာအုပ္ေလးနဲ႔မွတ္ထားတာ မရွိဘူး။ ကိုဇနိက သတိေပးပါတယ္ “စာအုပ္ေလးမွာ မွတ္ထားစမ္းပါ၊ ဖုန္းက တခုခုျဖစ္သြားရင္ ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္မလဲ” လို႔ ေျပာတယ္။ “အင္း မွတ္ထားအံုးမွပါ” လို႔ ေတြးမိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခုထိေတာ့ မမွတ္ရေသးပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ အလည္လာေတာ့ ဘူတာကို သြားႀကိဳရတယ္။ ဖုန္းမဆက္လာ မဆက္လာနဲ႔ သူ႔ဖုန္းက ဘက္ထရီကုန္သြားတာတဲ့။ သူ႔မွာ ကၽြန္မဖုန္းနံပါတ္လည္း မွတ္မထားဘူး။ လူေတြမ်ားေတာ့လည္း ဘယ္မွာသြားရွာမလဲသူမသိဘူး။ ကၽြန္မအိမ္လိပ္စာလည္း သူယူမထားဘူးေလ။ တကၠစီ ငွားသြားမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ဘယ္ဆီပို႔ခိုင္းရမွန္းမသိျဖစ္ေတာ့ သူက ထိုင္ငိုတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဂ်ပန္လူမ်ိဳးတေယာက္က ဖုန္းလာေပးလို႔ သူမွတ္မိတဲ့သူ႔ဆီ ကၽြန္မဖုန္းနံပါတ္လွမ္းေတာင္းရင္း ေရာက္လာခဲ့တယ္။ တေနရာသြားမယ္ဆို ဘယ္ေတာ့မွ စာအုပ္မွာ မမွတ္ခ်င္ပါဘူး။ ေနာက္မွ ဖုန္းေလးနဲ႔ဆက္ၿပီး ခ်ိန္းခ်င္ၾကတာ အက်င့္ပါေနတာကိုး။ တေန႔ကို အႀကိမ္မ်ားစြာေခၚျဖစ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြဖုန္းနံပါတ္ေတာင္ အလြတ္မရေတာ့ေလာက္ေအာင္ ဖုန္းထဲမွတ္တာကို အားကိုးမိေနေတာတာပါ။ သူငယ္ခ်င္းအဲဒီလိုျဖစ္ေတာ့ ငါလည္းစာအုပ္ေလးမွာ မွတ္ထားမယ္လို႔ စိတ္ကူးမိပါေသးတယ္။ ခုထိေတာ့ အေကာင္အထည္မေဖၚမိေသးဘူး။

ေနရာစိမ္းတဲ့ဆီေတြသြားရင္ ဘယ္ exit ကေန ထြက္ရတယ္ဆိုတာသိမွ ကိုယ္သြားခ်င္တဲ့ဆီေရာက္တာကိုး။ အကိဟဘရ က AKKY ကိုသြားခ်င္ရင္ electric town exit သိမွ အဆင္ေျပတယ္။ တျခား exit ကေန သြားရင္ ေရာက္ေတာ့ေရာက္တယ္။ ကိုယ္က လမ္းသိပ္မသိေတာ့ ရွာေဖြၿပီးမွ လုိခ်င္တဲ့ဆီေရာက္တာကိုး။ ဒီေတာ့ AKKY electric town exit လို႔မ်ား စာအုပ္ေလးမွာ မွတ္ထားလိုက္ရင္ သြားတဲ့အခါ အဆင္ေျပတာေပါ့။ ဒါလည္း အပ်င္းႀကီးၿပီး မမွတ္ပါဘူး။ ဟိုေရာက္လို႔ မေတြ႔မွ “အမေရ ဘယ္ exit လဲ လုပ္ပါအံုး” နဲ႔ ဖုန္းဆက္ေမးရတာ။ အဆိုးဆံုးက kannai က တရုတ္ဆိုင္ကို သြားတာ။ exit နံပါတ္ကို မမွတ္မိရင္ ကိုယ္သိတဲ့တရုတ္ဆိုင္ကို မေရာက္ေတာ့ဘူး။ အေခါက္ေခါက္အခါခါ ေျခတိုေအာင္သြားေပမယ့္ မေတြ႔ဘဲျပန္လာရတာလဲ ရွိေသးတယ္။ အခုေတာ့ သြားခ်င္တဲ့ဆီနဲ႔ exit နံပါတ္ေလးေတြေတာ့ မွတ္တတ္ေနပါၿပီ။ immigration office ကိုသြားခ်င္ရင္ exit 4 လို႔ တြဲမွတ္ထားလိုက္ၿပီ။ ဒါေတာင္ လြဲတဲ့အခါ လြဲတတ္တယ္။ စိတ္ထဲက မွတ္ထားလို႔ကေတာ့ သြားခ်င္တဲ့ဆီေရာက္မွ exit နံပါတ္ကို လွမ္းေမးရတယ္။ ကိုယ္ယူထားတဲ့ေမဂ်ာအရဆိုရင္ ေျမပံုကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္သိရမွာ ေျမပံုလည္း ေယာင္ဝါးဝါးၾကည့္တတ္ေတာ့ ကိုယ္နားလည္သလို စာအုပ္ေလးမွာ မွတ္သြားတာက ပိုအဆင္ေျပလွပါတယ္။ ကိုယ္နဲ႔အတူသြားတုန္း စာအုပ္ႀကီးနဲ႔လိုက္မွတ္ေနရင္ ရွက္သလိုလုိက ျဖစ္တတ္ေသးတာ။ တကယ္က် ကုိယ္လည္း အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ မွတ္ရတာကို ေမ့ေနတတ္တယ္။

တခ်ိဳ႕ေတာ့လည္း အမွတ္အသားလက္ဖ်ားခါရတယ္။ ကၽြန္မတို႔အိမ္နားက ေက်ာင္းဆရာမအပ်ိဳႀကီးတေယာက္ရွိတယ္။ သူက တခုခုေျပာေတာ့မယ္ဆိုရင္ စာအုပ္ေတြၾကည့္ၿပီး ေျပာေလ့ရွိတာ။ ေရေသာက္တဲ့မတ္ခြက္ကိုေတာင္ “ဒီခြက္က ဘယ္ႏွခုနစ္က ဘယ္ေလာက္ေပးရတာ ဘယ္မွာ၀ယ္တာေလ၊ ဒီမွာဖတ္ၾကည့္ပါလား” နဲ႔ သူ႔မွတ္စုစာအုပ္ႀကီး ေပးဖတ္ပါတယ္။ အဲလိုမွတ္ထားေတာ့လည္း အဆင္ေျပသားေပါ့။ အခုေတာ့လည္း အရာရာကို အဆင္ေျပေအာင္ အေဖသင္ေပးသလို စာတလံုးေလးတို႔ထားအံုးမယ္လို႔ စိတ္ကူးထားတယ္။ စိတ္ကူးတုန္းရွိေသးတာ တကယ္ေတာ့ မေအာင္ျမင္ေသးပါဘူး။ ေအာ္ အေမကလည္း ခဏခဏေျပာတတ္ပါတယ္ “ႏႈတ္တစ္ရာစာတစ္လံုးမွတ္ေနာ္ သမီး” လို႔။ အေမမွတ္ထားတဲ့ စာရြက္ဝါဝါေလးထဲမွာေတာ့ “သမီး ကဆုန္လျပည့္ မနက္ ၄ နာရီ ေလတိုက္” တဲ့။ကၽြန္မေမြးတဲ့အခ်ိန္ကို သူမွတ္ခ်င္သလိုေလး မွတ္ထားတာ ေတြ႔ဖူးတာပါ။

မဇနိ