Blogging

လူတေယာက္နဲ႔တေယာက္ အျမင္ေတြ ခံယူခ်က္ေတြ မတူတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဒီေန႔ေတြးမိေနတယ္။ ခံယူခ်က္ေပၚမူတည္ၿပီး တန္ဖိုးထားတာေတြလည္း ကြဲျပားကုန္ၾကတာပါ။


စာေရးဝါသနာပါလို႔ စာေရးဆရာ လုပ္စားေနတဲ့သူတေယာက္ကို “ဟင္ ရူးလိုက္တာ ပိုက္ဆံလည္းမရဘဲနဲ႔ အူေၾကာင္ေၾကာင္ အလုပ္ႀကီး သူမို႔လုပ္တယ္” ဆိုၿပီး ကၽြန္မသြားေျပာမိရင္ ဘာျဖစ္သြားမလဲ။ ရလာမည့္အက်ိဳးဆက္ကေတာ့ ကၽြန္မမွာ စာေပအေပၚ တန္ဖိုးထားတဲ့ အျမင္ မရွိလို႔ဆိုတာ လူတိုင္းက ေထာက္ခံၾကမွာပါ။ စာေရးတာစိတ္ဝင္စားတဲ့သူအတြက္ နာမည္ႀကီးစာေရးဆရာတေယာက္ကို အျပင္မွာ ေတြ႔ဖူးတဲ့အခါ အတိုင္းမသိ ဝမ္းသာမိမယ္။ အရမ္းသေဘာက်လြန္းရင္ ဒီလူေတြရဲ႕ ဓါတ္ပံုေလးေတြပါ သိမ္းထားမယ္။ ကၽြန္မရွစ္တန္းတုန္းက ဆရာလယ္တြင္းသားေစာခ်စ္တို႔ စာေပေဟာေျပာပြဲကို မွတ္စုစာအုပ္ေလးနဲ႔အတူ သြားတက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြေမးတာ ခံရပါတယ္။ “နင္ မပ်င္းဘူးလား အဲဒီစာေရးဆရာေတြရဲ႕ စာေပေဟာေျပာပြဲဆိုတာ သိပ္ေလရွည္တာ ပ်င္းစရာေကာင္းတယ္” တဲ့။ ကၽြန္မစိတ္ဝင္စားလို႔ ေလရွည္တယ္လည္း မထင္မိပါဘူး။ ဒါကေတာ့ ကိုယ္က ဒီပြဲကို စိတ္ဝင္စားမိသူျဖစ္ေနလို႔ပါ။

ကိုရီးယားဇာတ္ကားေတြ ေခတ္စားတုန္းက အေဆာင္ကတီဗြီေရွ႕မွာ ေနရာဦးၾကတယ္။ စာေမးပြဲတြင္းဆိုလည္း စာၾကည့္ရင္း ခဏေျပးၾကည့္ၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ကၽြန္မဘာဇာတ္ကားမွ မၾကည့္ျဖစ္ပါဘူး။ မၾကည့္ခ်င္ဘူးဆိုတဲ့စိတ္က ရွိေနေတာ့ ေနရာဦးရတာေတြကို စိတ္က မရွည္ေတာ့ဘူး။ အခုေနာက္ပိုင္းလည္း အားတဲ့အခါ ျမန္မာဇာတ္ကားေလးၾကည့္ျဖစ္တယ္။ စိတ္မရွည္ရင္ ေက်ာ္ျပစ္လုိက္တာပါပဲ။ ကိုဇနိက ႏိုင္ငံျခားရုပ္ရွင္ကားေတြ ျပခ်င္တယ္။ နာမည္ႀကီးဇာတ္ကားေတြဆို ၾကည့္ေစခ်င္တယ္။ ကၽြန္မက စိတ္မဝင္စားေတာ့ ပို႔လာတဲ့ဖိုင္ကိုေတာင္ မယူပါဘူး။ ဖိုင္တခုပို႔ရင္ “ဘာပို႔တာလဲ ဇာတ္ကားဆို ငါမၾကည့္ဘူးေနာ္” လို႔ ေျပာတတ္တယ္။ မေန႔ညကလည္း ဆင္လိမ္မာနဲ႔ ဆင္စိတ္ဆိုးကား ၾကည္႔ရတယ္။ ဆင္စိတ္ဆိုးကားၾကည့္ၿပီေတာ့ စိတ္ညစ္တာေရာ ေၾကာက္တာေရာေပါင္းၿပီး ေနာက္ထပ္ပို႔တဲ႔ ဆင္လိမ္မာကားကို မယူခ်င္ဘူးလို႔ေျပာမိတယ္။ သူကေတာ့ တခုခုဆို ယူက်ဳမွာ ခ်က္ခ်င္းရွာတယ္။ ၾကည့္တယ္။ သူနဲ႔ကၽြန္မ တန္ဖိုးထားတာေတြ မတူေနတာကိုး။

ကၽြန္မက တခုခုဆို မသိရင္လည္း ေနာက္ေတာ့ သိလာလိမ့္မယ္။ မေသခ်ာရင္လည္း “အင္း ဟုတ္ေလာက္ပါတယ္” လို႔ ထားခ်င္သူပါ။ ကိုဇနိကေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ တခုခုမသိရင္ သူ႔လက္က ကီးဘုတ္ေပၚႏွိပ္ၿပီးသား။ ဝီကီမွာ ရွာဖတ္ၿပီးသားပါ။ ေနရမသိရင္ Google earth နဲ႔ရွာတယ္။ ေျမပံုေတြရွာတယ္။ သူ႔ဟာသူၾကည့္ရံုတင္မကဘူး ကၽြန္မကိုလည္း ၾကည့္ခိုင္းတယ္။ စိတ္ၾကည္ေနရင္ အတူတူလိုက္ၾကည့္ေပမယ့္ ေက်ာင္းစာေတြ အဆင္မေျပျဖစ္ေနတဲ့အခါဆို မၾကည့္ပါဘူး။ လာျပတဲ့ သူ႔ကိုပါ စိတ္ဆိုးတယ္။ စကားေျပာေနရင္း တခုခုဆို သူက ေဂ်ာက္ ေဂ်ာက္နဲ႔ ဂူဂယ္မွာရွာဖုိ႔ျပင္ရင္ကို ကၽြန္မက “ဟိတ္ ဘာမွ ရွာဖတ္မေနနဲ႔ေနာ္” လို႔ တားလိုက္တယ္။ သူက “ဘယ္နားမွာလည္း သိခ်င္လို႔ ေျမပံုရွာတာပါ”လို႔ ေျပာလာရင္း “အင္း ဒါဆို ဒီဖက္ကို လာမျပနဲ႔ တေနကုန္ကြန္ျပဴတာၾကည့္လာရတာ ဘာမွ မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ဘူး” လို႔ ညစ္က်ယ္က်ယ္တတ္တယ္။ သူက ရွာေဖြစူးစမ္းခ်င္တယ္။ တိက်ခ်င္တယ္။ သူက ဂူဂယ္ကို တန္ဖိုးသိပ္ထားတာ။

ဒီလိုပဲ ကၽြန္မက “ဘာဟင္းကိုေလ ဘယ္လိုခ်က္တာ သိလား” နဲ႔ ကိုဇနိကို သြားမေျပာေလနဲ႔ သူစိတ္မဝင္စားပါဘူး။ ဝက္သားနဲ႔ ခရမ္းသီးလိုမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ သူနည္းနည္း မ်ား စိတ္ဝင္စားမလား မသိပါ။ တေန႔ကလည္း ကၽြန္မက ခ်ဥ္ေပါင္ခ်က္စားခ်င္ေနလို႔ အိမ္ကို ခ်ဥ္ေပါင္ပို႔ခိုင္းေနတာ။ သူသိသြားေတာ့ “မင္းကြာ ခ်ဥ္ေပါင္မ်ား မက္ေမာေနတယ္ ငါ့ဆီကေနပို႔လိုက္မယ္” တဲ့။ သူ႔အတြက္ သူ႔အိမ္က ပို႔ထားတာေတြကို ကၽြန္မဆီျပန္ေပးဖို႔ စိတ္ကူးေနတာ။ ကၽြန္မက တကူးတကရတဲ့ ျမန္မာစာေတြကို ႀကိဳက္တယ္။ မက္ေမာတယ္။ သူကေတာ့ စိတ္မဝင္စားပါဘူး။ သူ႔အိမ္ကေပးထားတဲ့ ပုဇြန္ေျခာက္ေတြ ခ်ဥ္ေပါင္ေျခာက္ေတြက ဒီတိုင္းပစ္ထားတာ မ်ားပါတယ္။ ကၽြန္မက ျမန္မာျပည္ကေန အပင္ပန္းခံပို႔လိုက္တဲ့ ငါးရံ႔ေျခာက္ေတြလည္း မိႈတက္ေအာင္ထားတာပါ။ အစေတာ့ သူလည္း အားနာလို႔ မေျပာပါဘူး။ ေနာက္ပိုင္းမွာ “မင္း ငါးေျခာက္ေတြ ျမန္မာဟင္းခ်က္စရာေတြ မပို႔ေပးနဲ႔ ငါက မစားဘူး၊ တန္ဖိုးလည္း မထားဘူး” လို႔ ေျပာလာပါတယ္။ သူ႔စကားေတြက စိတ္နာစရာေကာင္းေပမယ့္ အႀကိဳက္မွမတူတာလို႔ပဲ ေျဖလိုက္ရတယ္။

ႏိုင္ငံျခားမွာ ေရာက္ေနတဲ့အခါ (၂၄) နာရီ အခ်ိန္ျပည့္ စာၿပီးရင္း စာ မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္းဆိုတာလည္း လူမ်ိဳးမတူေတာ့ ထဲထဲဝင္ဝင္ ေပါင္းသင္းလို႔ မရပါဘူး။ ကၽြန္မရဲ႕ ေက်ာင္းခန္းမွာ ႏိုင္ငံျခားသားလည္း သံုးေယာက္ရွိေပမယ့္ သူတုိ႔ေတြက အသက္လည္းႀကီးတယ္။ အိမ္ေထာင္ရွင္ေတြဆိုေတာ့ သူတို႔လည္း ကိုယ့္ကို အခ်ိန္ေပး စကားသိပ္မေျပာႏိုင္ပါဘူး။ အေၾကာင္းႀကီးငယ္ရွိမွ ကူညီတာေလာက္ပဲ ရွိတာပါ။ ငယ္ငယ္ကတည္းက စာဖတ္ခ်င္ေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြဖတ္တယ္။ ကိုယ္မေရာက္ဖူးတဲ့ေနရာေတြ ေရာက္ရတယ္။ မၾကားဖူးတာေတြ သိရတယ္။ အခ်င္းခ်င္း မျမင္ဖူးဘဲ သံေယာဇဥ္ေလးေတြနဲ႔ ခင္မင္ေနၾကတာ တေယာက္ထဲေနရတဲ့သူကၽြန္မအတြက္ စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္ပါတယ္။ ကိုယ္ဖတ္ခ်င္တာေတြဖတ္ရ ကိုယ္သိခ်င္တာေတြ သိေနရတဲ့အတြက္ အခ်ိန္ရတဲ့အခါ ဘေလာ့ဂ္ေတြ လည္တယ္။ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ရတဲ့အတြက္ စိတ္ခ်မ္းသာတယ္။ ကိုယ္ေျပာခ်င္တာေလးေတြ ကိုယ္တတ္သေလာက္နဲ႔ မွတ္တမ္းသေဘာမ်ိဳးေရးတယ္။ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ထိခိုင္ေစမည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ိဳး မေရးပါဘူး။

ကၽြန္မက စာေရးဆရာမလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဒီဘေလာ့ဂ္ေရးျဖစ္တာလည္း တကယ္ေတာ့ ကိုဇနိကို တေယာက္ထဲသနားလို႔ လိုက္လုပ္ရင္း ေပ်ာ္ေမြ႔ေနတာပါ။ ဒီဘေလာ့ဂ္ထဲမွာ သူတေယာက္ထဲ တလည္လည္ျဖစ္ေနတယ္။ စကားနဲတဲ့သူဆိုေတာ့ လိုက္လည္း ႏႈတ္မဆက္တတ္ဘူး။ သူ႔ကို ခင္တဲ့သူကလည္း နည္းတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း အလုပ္မ်ားေနၾကေတာ့ ပို႔စ္ေတြ မေရးႏုိင္ၾကဘူး။ မွတ္တမ္းမွတ္ရာလုပ္ခ်င္တာ ဝါသနာပါတဲ့သူ၊ စာဖတ္ခ်င္တဲ့သူကေတာ့ ပင္တိုင္ဒီဘေလာ့ဂ္ထဲမွာ သူတေယာက္ထဲ တကုတ္ကုတ္လုပ္ေနတတ္တယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ “ဘယ္သူေတြဆီ သြားလည္ပါ၊” “ဘယ္ဘေလာ့ဂ္ေလးက ေကာင္းတယ္ မဇနိဖတ္ၾကည့္” နဲ႔ သူက ကိုယ့္ကိုေျပာလိုက္၊ ကိုယ္ကသူ႔ကိုေျပာလိုက္နဲ႔ ေက်နပ္ေနၾကတာပါ။ ကိုယ္ေနခဲ့တဲ့အေၾကာင္းအရာေလးေတြကို မွတ္တမ္းလုပ္ခ်င္တယ္။ ခင္မင္ရတဲ့မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးေတြ႔ႏိုင္တယ္။

“အခ်ိန္ေတြအားေနလို႔မ်ား ဘေလာ့ဂ္ေနတာလား” လုိ႔ လာမေမးပါနဲ႔ေလ။ ကၽြန္မေျပာခဲ့ပါတယ္ (၂၄) နာရီလံုးလံုးေတာ့ စာမၾကည့္ႏိုင္ပါဘူးလို႔။ ကၽြန္မကပဲ အခ်ိန္ျပည့္စာမၾကည့္ႏိုင္တာလားေတာ့ မသိဘူး။ ဘေလာ့ဂ္ေရးေနတဲ့သူေတြအားလံုးလည္း ကိုယ့္အလုပ္ေတြနဲ႔ကိုယ္၊ တခ်ိဳ႕လည္း အိမ္ေထာင္မႈကိစၥေတြလုပ္ရင္း ရတဲ့အခ်ိန္ေလးေတြ စာေပေလးေတြ ေရးၾကတယ္။ သိထားတဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးေတြ ေဝမွ်ၾကတယ္။ ခင္မင္စရာေကာင္းသလို၊ ေလးစားစရာလည္းေကာင္းပါတယ္။ ကိုယ့္ထက္အသက္ႀကီးတဲ့သူေတြဆီက လူႀကီးအေတြး၊ အသိအျမင္ေတြရသလို၊ ကုိယ့္ထက္အသက္ငယ္တဲ့ဘေလာ့ဂါေတြဆီကေန ငယ္ရြယ္သူအေတြးေတြလည္း သိခြင့္ရပါတယ္။ ကဗ်ာဥာဏ္ကြန္႔ျမဴးတတ္သူေတြဆီက ကဗ်ာေလးေတြ ဖတ္ရတယ္။ သူတို႔ေတြမအားတဲ့ၾကားက တက္လာတဲ့ ပို႔စ္တိုင္းက ၾကည္ႏူးမႈ၊ ဝမ္းနည္းမႈ၊ အေကာင္း၊ အဆိုးေတြ ျမင္ေတြ႔ခြင့္ရတယ္။ သူတို႔ေတြက ၾကည္ႏူးစရာေတြေရးရင္ ကိုယ္လည္းဖတ္ၿပီး ၾကည္ႏူးမိတယ္။ ဝမ္းနည္းစရာေတြေရးရင္ ဝမ္းနည္းမိတယ္။ အလုပ္မ်ားတဲ့သူေတြဆို ပို႔စ္တပုိဒ္နဲ႔တပိုဒ္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေအာင္ ေစာင့္ဖတ္ရတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း မအားလပ္ေပမည့္ လာဖတ္တဲ့သူေတြအတြက္ ပံုမွန္ေလးေတြေရးၾကတယ္။ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလးေတြဖတ္ရတဲ့အခါရွိသလို ေလးနက္တာေတြဖတ္ရတာလည္းရွိတယ္။ ကိုယ္ဥာဏ္မွီတာေလးဆို လုိက္စဥ္းစားလိုက္၊ ဥာဏ္မမွီတာမ်ိဳးဆို ထားခဲ့လိုက္တယ္။ ကိုယ္ဖတ္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္သြားဖတ္ႏိုင္တဲ့ လြတ္လပ္နယ္ေျမေလးေတြပါ။ ကိုယ္ႀကိဳက္ရင္ သြားဖတ္လိုက္တယ္။ မႀကိဳက္ရင္ မႀကိဳက္တဲ့အပိုင္းမွာ လွည့္ျပန္လာခဲ့တယ္။ စိတ္ဝင္စားရင္ ပို႔စ္အေဟာင္းေတြပါ ရွာဖတ္လိုက္တယ္။ ကြန္းမန္႔ေပးခ်င္ ေပးလိုက္မိတယ္။ မေပးလို႔လည္း ဘယ္သူကမွ စိတ္မဆိုးပါဘူး။

ကၽြန္မ အခုဆိုရင္ ဟင္းေတြခ်က္ၿပီး ဒီမွာ ဓါတ္ပံုေတြတင္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မခ်က္တဲ့ဟင္းေတြက ကိုယ္တတ္သလို ခ်က္တာပါ။ အညာခ်က္လို႔ေျပာလည္း ရပါတယ္။ ဘာကိုရည္ရြယ္တယ္မဟုတ္ေပမယ့္ ကိုယ္ေန႔စဥ္ခ်က္စားတာကို စိတ္ကူးရတဲ့အခါ ဓါတ္ပံုရိုက္ထားလိုက္တယ္။ ၿပီးရင္ ဒီမွာ တင္လိုက္တယ္။ အမွတ္တရ အေပ်ာ္လုပ္ေနတာပါ။ ဒီဘေလာ့ဂ္ေပၚမွာ တင္ဖုိ႔အတြက္ သီးသန္႔မခ်က္ပါဘူး။ မျပင္ဆင္ပါဘူး။ သီးသန္႔ခ်က္ေလာက္ေအာင္လည္း ကၽြန္မ အခ်က္အျပဳတ္ မပိုင္ပါဘူး။ ညီမ ျမရြက္ေဝ စကားယူသံုးရရင္ ရမ္းသမ္း cook အဆင့္ပါ။ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လုပ္ေနရတဲ့အတြက္ ေက်နပ္ပါတယ္။ မအားလပ္ရင္လည္း ဘေလာ့ဂ္ကို ပစ္ထားမိတယ္။ တခါတေလ သံုးေလးရက္ေလာက္ ဝင္မၾကည့္မိတာလည္း ရွိပါတယ္။ “အလုပ္ေတြ အရမ္းမ်ားတာပဲ” လို႔လည္း မေျပာေနေတာ့ပါဘူး။ ဟိုတေလာက စာအဆင္မေျပလြန္းလို႔ ခင္တဲ့ ကိုႀကီး ဝီ၊ မမဂြိ၊ ခြိခြိတို႔ကို ညည္းမိပါေသးတယ္။ ေတာ္ေတာ္တန္တန္ မညည္းမိေအာင္ေနတာပါ။ ကိုဇနိကိုလည္း မအားလြန္းမွ ထုတ္ေျပာတာပါ။

ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း ကိုယ္စိတ္၀င္စားတာေလးကို ေက်ေက်နပ္နပ္လုပ္ေနအံုးမွာပါ။ မအားတဲ့အခါ မေရးဘူးေပါ့။ အားတဲ့အခါ ျပန္ေရးလိုက္မေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မတို႔ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ၀မ္းနည္းမႈေတြကို မွွ်ေဝခံစားရင္း လာလည္ၾကသူေတြ ကြန္းမန္႔ေပးၾကသူေတြကို အထူးေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။ လာလည္တဲ့ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြေၾကာင့္ ဒီဘေလာ႔ဂ္ေလးလည္း သက္ဝင္လႈပ္ရွားေနတာပါ။

မဇနိ