ငယ္ငယ္က မယ္မွ်င္

“သြက္လက္ခ်က္ခ်ာတဲ့ မယ္မွ်င္” လို႔ ကိုဇနိခဏခဏေျပာတာနဲ႔ ၾကားဖူးေနတာပါ။ ကိုယ္တိုင္ေတာ့ မယ္မွ်င္အေၾကာင္းကို မဖတ္ဖူးပါဘူး။ ကၽြန္မငယ္ငယ္ကအေၾကာင္းေတြ မရိုးႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေျပာျပတဲ့အခါ ကိုဇနိက သေဘာေတြက်ေနတတ္တယ္။ တခါတေလ ေျပာျပေနရင္းနဲ႔ “မယ္မွ်င္ေလး မွ်င္ မွ်င္ေလး” လို႔ စတတ္ပါတယ္။ ဆရာတြတ္ပီရဲ႕ မေသးမွ်င္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္။


မယ္မွ်င္ငယ္ငယ္က အခုနဲ႔ ေနထိုင္ပံုေတြ တျခားစီပါ။ လူႏွစ္ေယာက္လား ထင္ရေလာက္ေအာင္ ငယ္ငယ္က သြက္လက္ခ်က္ခ်ာၿပီး အခုေတာ့ ထံုထိုင္းထိုင္း၊ စကားလည္းမသြက္ေတာ့ပါဘူး။ ခင္ခင္မင္မင္စကားေတြ ေ၀ဆာေနေအာင္ မေျပာတတ္ဘဲ တခြန္းေလာက္ေျပာၿပီးရင္ ဘာမွေျပာစရာမက်န္ေတာ့သလို ပါးစပ္ႀကီးပိတ္ေနတတ္တယ္။ ေက်ာင္းပိတ္လို႔မ်ား အိမ္ျပန္ရင္ အိမ္မႈကိစၥေတြသာ ကုန္းရုန္းလုပ္ၿပီး အျပင္ကို မထြက္ျဖစ္ပါဘူး။ အိမ္နားလည္း ဘယ္မွမသြားျဖစ္ေတာ့ တခ်ိဳ႕ေတြကေျပာၾကတယ္ “အလည္ျပန္လာတာလည္း မသိလိုက္ဘူး ျပန္ခါမွ ျမင္လိုက္ရတယ္ ဘယ္တုန္းက ျပန္လာတာလဲ” တဲ့။ “ေက်ာင္းသူႀကီးက မာနေတြႀကီးသြားတာလား မသိဘူး” လို႔လည္း အေမးခံရပါတယ္။ သူတို႔ေတြေမးတာ မလြန္ပါဘူး။ ကၽြန္မငယ္ငယ္က မယ္မွ်င္လိုသြက္လက္ခ်က္ခ်ာခဲ့တာ သူတို႔မ်က္စိေရွ႕တင္ကိုး။

ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ပါေလရာလုပ္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္းေတြ မွတ္မိတာေတြရွိသလို ငယ္လြန္းတဲ့အခ်ိန္က မမွတ္မိတာေတြလည္း ရွိခဲ့တယ္။ မမွတ္မိေပမယ့္ စိတ္ေတာ့မပူရဘူး။ အေထာက္အထားေတြက အိမ္နားမွာ ေျပးမလြတ္ဘူးရယ္။ ကၽြန္မတို႔အညာမွာ ဓါတ္ပံုေတြကို မွန္ေဘာင္သြင္းၿပီး ထရံကာအိမ္ေလးေတြရဲ႕ နံရံမွာ ခ်ိတ္ထားတတ္ၾကတယ္။ မိသားစုပံုေတြ အလွဴမဂၤလာပံုေတြ ခ်ိတ္ဆြဲထားၾကေတာ့ ဒါေတြက မယ္မွ်င္လုပ္ခဲ့တဲ့ သက္ေသေတြ လာျဖစ္ေနတယ္။ ဘယ္အိမ္သြားၾကည့္ၾကည့္ အလွဴမဂၤလာပံုေတြေရွ႕ဆံုးမွာ ဒူးေလးေထာက္ၿပီး စံပယ္ပန္းေလးပန္ထားတဲ့ မယ္မွ်င္ပုတုေကြးကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ငယ္ငယ္က အကို၀မ္းကြဲေတာင္ႀကီးျပန္လက္ေဆာင္ ဂါ၀န္အနီေရာင္ေလးနဲ႔ ေနရတကာပါခဲ့တာ။ အိမ္ေရွ႕အိမ္က အပ်ိဳမေတြ အျပင္သြားဖို႔ မိတ္ကပ္လိမ္းေနရင္ ေမးေလးလက္ေထာက္ၿပီး ေငးေမာေနခဲ့တယ္။ သူတို႔ေတြ ပြဲလမ္းသြားမယ္ေျပာသံၾကားရင္ မယ္မွ်င္က ဂါ၀န္အနီေလး လဲၿပီးသား။ အိမ္ေပါက္မွာ အဆင္သင့္ေခ်ာင္းေနတာ။ အေမက အားနာလို႔ မလိုက္ေစခ်င္ေပမယ့္ သူတို႔ကလည္း ခ်စ္ေတာ့ ေခၚခ်င္တယ္။ ကၽြန္မကလည္း သူတို႔လက္ကို ဆြဲထားၿပီးသားဆိုေတာ့ ဘယ္သူတားတားလိုက္ျဖစ္ေအာင္ လိုက္ေတာ့တာ။

အိမ္နားကလူေတြ သူငယ္တန္းတက္ေတာ့ ကိုယ္က အသက္မျပည့္ေသးလို႔ မတက္ရဘူး။ အတင္းပူဆာလြန္းလို႔ သူငယ္တန္းအႀကိဳသြားေနရတယ္။ ကိုယ္က အေပ်ာ္တက္တာ ငယ္တဲ့သူဆိုေတာ့ သူငယ္တန္းအႀကီးေတြက ဆြဲဆိတ္လို႔ လက္မွာ လက္သည္းရာေတြႀကီးပဲ။ အေဖတို႔က သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ ေက်ာင္းမသြားေစခ်င္ေပမယ့္ ကၽြန္မက ေက်ာင္းမသြားရရင္ ဖ်ားေတာ့တာ။ ဒါနဲ႔ လက္ေလွ်ာ့ၿပီး ေက်ာင္းသြားခိုင္းခဲ့တယ္။ အခုနဲ႔ေတာ့ တျခားစီပါ။ အခုက ေက်ာင္းသြားရမွေၾကာက္လို႔ ဖ်ားေနတာ။ တေန႔ေတာ့ အေမက ေမာင္ေလးကို ပုခက္လႊဲေနတုန္း အိမ္နားက အန္တီတေယာက္က အေျပးလာေျပာတယ္ “ကေလးေက်ာင္းမွာ နဖူးေပါက္လို႔”တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေမ့ခမ်ာ မႊန္ထူသြားတယ္လို႔ အေမေျပာျပဖူးတယ္။ နဖူးေပါက္တာက တန္းစီထားတဲ့ စာသင္ခံုတန္းေတြေပၚကို ဂါ၀န္ကိုမ ေက်ာ္ခြသြားၾကတာေလ။ မရပ္မနား ခံုေတြကို ဆက္တိုက္ေက်ာ္ခြသြားၾကတမ္းကစားေတာ့ အေတာ္လွမ္းတဲ့ခံုတန္းႏွစ္ခုကို အေက်ာ္မွာ ဟိုဖက္မေရာက္ဘဲ ၾကားထဲတင္ ျပဳတ္က်ၿပီး နဖူးေပါက္ပါေလေရာ။ အစိမ္းခ်ဳပ္ရေတာ့ သူနာျပဳဆရာမကို “အမေလး မမရဲ႕ သမီးနာလြန္းလို႔ပါ ေနာက္တခါဆို ခံုမေက်ာ္ေတာ့ပါဘူး ေနာ္ ေနာ္” လို႔ ေအာ္ဟစ္ငိုခဲ့တဲ့ ပ်ာကလပ္စိန္မေလးလို႔ အေမတို႔အၿမဲျပန္ေျပာတတ္တယ္။ အခုထိလည္း အဲဒီအမာရြတ္ေလးနဲ႔ သိပ္လွေနခဲ့တာ။

အိမ္နားကလည္း ငယ္ငယ္က ရြယ္တူေကာင္ေလးေတြပဲရွိခဲ့ေတာ့ သူတို႔နဲ႔အျပိဳင္ သစ္ပင္တက္ဆို ထိပ္ဆံုးထိ ကုပ္ကပ္တက္တယ္။ အေမက “ဟယ္ ခရမ္းခ်ဥ္သီးကုန္ေနတယ္ ခက္ေတာ့တာပဲ ရွိေသးတယ္မွတ္လို႔ မ၀ယ္မိဘူး” လို႔ ေျပာေနသံၾကားရင္ မယ္မွ်င္တို႔လွစ္ခနဲေျပးၿပီ။ “မမေရ အေမက ခရမ္းခ်ဥ္သီးလိုလို႔တဲ့” လို႔ အေရွ႕ဖက္အိမ္က အမဆီေျပးေျပာၿပီး ယူလာ “ေရာ့ အေမ ခရမ္းခ်ဥ္သီး” လုပ္တာ။ အေမက “ငါ့ႏွယ္ေအ ဘယ္လိုကေလးမမွန္းမသိဘူး လွစ္လွစ္ဆို ေပ်ာက္သြားၿပီး ဟိုဖက္အိမ္သြားခၽြဲ လိုခ်င္တာေတာင္းလာခဲ့တာ” လို႔ ေျပာတယ္။ အိမ္မွာ မီးမလာလို႔ေရျပတ္ရင္ အိမ္အေနာက္နားက ေျခေထာက္နဲ႔နင္းရတဲ့ဆီမွာ ေသာက္ေရခပ္ရတယ္။ အေမတို႔ခပ္ၿပီးလည္း ေလာဘႀကီးတဲ့မယ္မွ်င္က ေရကန္ေတြထဲပါ ခပ္ထည့္တယ္။ လူတကိုယ္လံုးရႊဲေနလို႔ ေတာ္ပါေတာ့ေျပာလည္း ေျပာမရဘူး။ အဲသေလာက္ ေနရာတကာပါတာ။

ကၽြန္မတို႔ဆီမွာ အိမ္နားနီခ်င္းေတြ ဘုရားကိုးဆူကပ္တဲ့ညဆို ဖိတ္ထားတဲ့သူေတြကလည္း အကမ္းေပးဖို႔သြားၾကတဲ့ ထံုးစံရွိတယ္။ ႀကိမ္ျခင္းေပါက္စေလးတလံုးနဲ႔ တဘက္ေသးေသးေလးက ကၽြန္မအတြက္ အၿမဲေဆာင္ထားေပးရတဲ့ ပစၥည္းေလးေတြ။ ဘုရားကိုးဆူဖိတ္ရင္ စက္ဘီးတစီးနဲ႔ ေစ်း၀ယ္ေျပးေတာ့တာ။ ဘုရားဖူးလာတဲ့သူေတြကို လက္ေဆာင္အကမ္းေပးဖို႔ ေဆးလိပ္၊ ဇီးေတာ္ဖီ၊ ခ်ိဳခ်ဥ္စတာေလးေတြ သြား၀ယ္တာပါ။ အေမ ပိုက္ဆံေပးလို႔ ေတာင္းၿပီးရင္ ကိုယ္သြားခ်င္တဲ့ေစ်းဆိုင္ကို တန္းမသြားပါဘူး။ “မမ ဘာမွာလိုက္မလဲ၊ အန္တီကေရာ ေဆးလိပ္မွာ မွာလား” နဲ႔ တလမ္းလံုးေမးၿပီး သူတို႔ဖို႔ပါ ၀ယ္လာေပးတယ္။ ညေနေစာင္းလာရင္ေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္အလွျပင္ၿပီး ႀကိမ္ျခင္းေလးဆြဲ ဘုရားကိုးဆူကပ္တဲ့အိမ္ကို ေရွ႕ဆံုးက ဦးေအာင္ သြားေနေတာ့တာ။ “အန္တီေရ သမီးဆီက ဇီးေတာ္ဖီေလး အရင္ယူပါ”၊ “ အယ္ အန္တီ ဖိတ္ကုန္ၿပီ ေပးေပး သမီးယူထားေပးမယ္ ပု၀ါေလးကိုျဖန္႔ၿပီးထည့္ အန္တီ” နဲ႔ မယ္မွ်င္အသံ တစာစာျဖစ္ေနတတ္တယ္။

သႀကၤန္တြင္းေရာက္လာရင္ အေဖ၀ယ္ေပးတဲ့ ေရပံုးေသးေသးေလးမွာ ေရထည့္ၿပီး အိမ္ထဲမွာ ဖြက္ထားတယ္။ လာသမွ်လူကို ေရလိုက္မပက္ဘဲ “ဟယ္ ဟိုအစ္ကိုႀကီးက ေရမစိုေသးဘူး ဒါမွ ေရေလာင္းခ်င္တာ”နဲ႔ အလစ္ေခ်ာင္းေရပက္တတ္တဲ့ လူလည္မေလးပါ။ ဒါေတြေျပာျပရင္ ကိုဇနိက “ထုခ်င္တယ္” တဲ့။ တခ်ိဳ႕ေန႔ေတြမွာ ဥပုသ္ေက်ာင္းလိုက္ၿပီး “ငါ့ကို ေရမပက္နဲ႔ေနာ္ ငါဥပုသ္ေစာင့္ထားတယ္” လို႔လည္း ရုပ္တည္ႀကီးနဲ႔ လူႀကီးေလးလိုေနေသးတယ္။ အိမ္နားက အမေတြနဲ႔ ပြဲလမ္းေတြတင္ လိုက္ခ်င္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္နားမွာ တရားပြဲလုပ္လုပ္ တရားနာလည္းလိုက္ခ်င္တာပါ။ အေမတို႔ကလည္း “သမီး တဘက္ေလး ဒီမွာ” ဆိုၿပီး တရားပြဲလည္း ထည့္တယ္။ တရားေတြနာျပန္လာၿပီး အေမတို႔ကို တြတ္တီးတြတ္တာျပန္ေဟာရင္ သူတို႔သိပ္သေဘာက်တာ။ အိမ္ေနာက္ဖက္က ဧကရာဇ္ပန္းေတြေကာက္ အကြက္အမ်ိဳးမ်ိဳးသီၿပီးေတာ့ ဆရာမေတြကို ေန႔တိုင္းပန္းလက္ေဆာင္ေပးတဲ့ မယ္မွ်င္လည္း ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။ တခါတေလး ႏွင္းဆီပြင့္အႀကီးႀကီးကို ဘိုေကထိပ္မွာ ပန္ထားလို႔ သူမ်ားသားေရကြင္းနဲ႔ထုတာလည္း ခံခဲ့ရတယ္။ သားေရကြင္းခုန္တိုင္း ကစားတဲ့အခါ သူမ်ားခုန္ခါနီးရင္ သတ္မွတ္ေနရာထက္ (၁)လက္မေလာက္ သူမသိေအာင္ အေပၚကိုေျမွာက္ၿပီး ညစ္ဖူးတယ္။

အိမ္ကို ေန႔တိုင္းလာလည္တဲ့ မ်က္ေစာင္းထိုးအိမ္က အဘိုးႀကီးတေယာက္ရွိတယ္။ ကၽြန္မတို႔ေမာင္ႏွမေတြက လူႀကီးကို စခ်င္တာနဲ႔ သူလာရင္ထိုင္တဲ့တန္းလ်ားေလးရဲ႕ ၾကမ္းခင္းကို ေဘးဖယ္ထားလိုက္တယ္။ ဖ်ာၾကမ္းေလးကို ျပန္ခင္းၿပီး ေခ်ာင္းၾကည့္ေနၾကတာ။ အဘိုးႀကီးေရာက္လာၿပီး “ဘာဟင္းေတြခ်က္လဲ” လို႔ စကားမဆံုးခင္ ဖ်ာေပၚထိုင္ခ်လိုက္တာ ဖင္ထိုင္ႀကီးျပဳတ္က်တာေပါ့။ ကေလးေတြ တခြိခြိသေဘာက်ေပမယ့္ အေဖရိုက္လို႔ ငိုခဲ့ရေသးတယ္။ ေမာင္ေလးအငယ္ေလးက ခ်ဴခ်ာေတာ့ ဆိတ္သားေၾကာ္ကို ေန႔တိုင္းေကၽြးရတယ္။ သူ႔အတြက္အၿမဲမျပတ္ ဆိတ္သားေၾကာ္ထားရတယ္။ တေန႔ေတာ့ အႀကီးေမာင္ေလးနဲ႔မယ္မွ်င္တို႔ ေမာင္ေလးဆိတ္သားေၾကာ္ေတြ အကုန္စားပစ္ၿပီး ဘီရိုၾကားမွာ ပုန္းေနၾကတာ။ ညေရာက္ေတာ့ ေမာင္ေလးငိုမွ အေမတို႔ဆိတ္သားေၾကာ္ ေကၽြးစရာမရွိမွန္းသိ ဘယ္ေရာက္ကုန္လည္း စဥ္းစားရခက္။ မယ္မွ်င္တို႔က ဘီရိုၾကားမွာ တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္ခဲ့ဘူး။ ေနာက္မွ အေမက မရိုက္ဘူး ထြက္လာခဲ့ၾက ေျပာယူရတယ္။ အဲေနာက္ေန႔ကစၿပီး မယ္မွ်င္တို႔လည္း ဆိတ္သားေၾကာ္ေ၀စုရခဲ့တယ္။ (၁၀) တန္းမွာ အအိပ္ပုပ္ေနလို႔ အေဖက ခဏခဏလာႏိႈးရတယ္။ “သမီး ဆယ္တန္းဆိုတာ လက္ဖမိုးနားက အဆံုေနရာကို ေရာက္ေနၿပီ။ ငါ့သမီး လက္မလမ္းကိုသြားမလား၊ လက္ညိူးလမ္းကိုသြားမလား၊ ႀကိဳက္ရာေရြးခြင့္ရွိေနတယ္ေနာ္၊ အအိပ္ပုပ္ေနရင္ေတာ့ လမ္းမေကာင္းတဲ့ဆီ သြားရလိမ့္မယ္” လို႔ အေဖက သူ႔လက္ေလးလာျပရင္ ကုန္းရုန္းထထိုင္ စာက်က္တယ္။ လူလည္က်တတ္ေနတဲ့ မယ္မွ်င္ေပါ့။

တခါကလည္း ရြာဖက္က အရီးတေယာက္ ပုဂံျပန္ အိမ္မွာ ည၀င္အိပ္တယ္။ အစကတည္းက လက္ေဆာင္ပါမလာလို႔ မ်က္ႏွာပူေနတဲ့သူကို ကၽြန္မက “အရီး ဘာမွ မပါဘူးလား” နဲ႔ေမးေတာ့ “ေအးကြာ အရီးလည္း ဘာမွ မ၀ယ္ခဲ့ရဘူး” လို႔ ျပန္ေျဖရသတဲ့။ ဒါလည္းမရဘူး သတိရတိုင္း “အရီး ဘာမွ မပါဘူးလား”နဲ႔ လာလာေမးေနေတာ့ အေတာ္မ်က္ႏွာပူ အေနရခက္ခဲ့တယ္လို႔ ကၽြန္မႀကီးမွ ျပန္ေျပာၾကတယ္။ အိမ္မွာ တကၠသိုလ္လာတက္ေနတဲ့ “အကိုၾကည္”ကိုလည္း မပီကလာ ပီကလာနဲ႔ “အကိုကီ” လို႔ ကပ္ခၽြဲတတ္ေသးသတဲ့။ “တ၀မ္းကြဲအကို” လို႔ လူႀကီးေတြေျပာတာမွတ္ထားၿပီး “အေမ ဒါဆို အကိုကီနဲ႔သမီးက တရင္းကြဲေတာ္တာေနာ္” လို႔ တလြဲေတြလည္း ေျပာတတ္ေသးတယ္။

တေခ်ာင္းထိုး၊ ႏွစ္ေခ်ာင္းထိုး ဇာထိုးတာလည္း မေတာက္တေခါက္တတ္ခဲ့ေသးတယ္။ အေရွ႕အိမ္က အမေတြ ဇာထိုးၾကေတာ့ မယ္မွ်င္ကို ကေလးဆိုၿပီး ရႈပ္လို႔ အနားကပ္မခံဘူး။ ေနေပါ့ သူတို႔ေနာက္ေက်ာျပတင္းေပါက္ကေန ေခ်ာင္းၾကည့္ၿပီး သူတို႔ကို ျပန္လုပ္ျပေတာ့မွ ေနာက္သင္ေပးခဲ့တယ္။ ရွစ္တန္းေျဖၿပီးေက်ာင္းပိတ္ေတာ့ ပိတ္အုပ္ေတြနဲ႔ စက္ခ်ဳပ္သင္ အေဖက လႊတ္လို႔ အမ၀မ္းကြဲဆီ သြားေနရတယ္။ လက္ခ်ဳပ္လိုက္ရမွာပ်င္းတိုင္း သူတို႔အိမ္က ယကၠန္းစင္ေပၚတက္ ယကၠန္းရက္ေနလို႔ အမထိပ္ေခါက္တာလည္း ခံခဲ့ရတယ္။ အေမ့အစ္မအႀကီးဆံုးအေဒၚကေတာ့ “ႀကီးလာလို႔ ႏိုင္ငံျခားေတြ ပညာသင္သြားတဲ့အခါ ဒါေတြလည္း လုပ္တတ္တယ္လို႔ ေျပာရေအာင္ လုပ္ၾကည့္” လို႔ သင္သင္ေပးတယ္။ ကၽြန္မငယ္ငယ္က အိမ္အတြက္ၿခံဳေစာင္ရက္ဖို႔ အေမကိုယ္တိုင္ အားတဲ့အခါ ဗိုင္းငင္တယ္။ ခ်ည္ေခ်ာတာေလးလိုခ်င္လို႔ အေမက သူကိုယ္တိုင္နည္းနည္းခ်င္း ငင္ၿပီး စုထားတယ္။ ၿပီးမွ ရြာဖက္က အမေတြကို ရက္ခိုင္းတယ္။ အေမငင္တဲ့ဗိုင္းရစ္ခြင္နား ၀န္ရိုးစူးမွာစိုးလို႔ မလာရဘူး မွာထားေပမယ့္ အေမထမင္းသြားခ်က္ေနရင္ ၀င္လုပ္ၾကည့္ခ်င္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ အေတာ္ေခ်ာၿပီး ညီတဲ့ ခ်ည္ရေအာင္ ဗိုင္းငင္တတ္သြားတယ္။ ေလာဘႀကီးလြန္းလို႔ ဗိုင္းငင္ရင္ ဒူးေထာက္ငင္တာ။ ေနာက္ေတာ့ အေဖက ၀န္ရိုးေတြစူးမယ္၊ မဟုတ္တာဘဲ လုပ္ေနၾကတယ္ဆိုၿပီး ဗိုင္းရစ္ခြင္ေလးပါ သူမ်ားေပးပစ္လိုက္လို႔ မငင္ရေတာ့ဘူး။

အခုေတာ့ ထံုထိုင္းထိုင္းျဖစ္ေနၿပီး ကပ္သီးကပ္ဖဲ့လည္း လုပ္တတ္ေနတယ္။ ေက်ာင္းလည္း မသြားခ်င္ဘူး၊ လစ္ခ်င္လာတယ္။ ဖ်ားခ်င္လာတယ္။ ကိုဇနိက တရားနာခိုင္းရင္ “တရားနာတယ္ဆိုတာ ေသခ်ာနာမွ စိတ္ထဲေရာက္တာ ေနာက္ေတာ့မွ နာမယ္” လို႔ ဆင္ေျခေပးၿပီး ေရွာင္ေျပးတတ္ေနၿပိ။ ငယ္ငယ္ကလို သြက္လက္ခ်က္ခ်ာမေနေတာ့တာ ဘာျဖစ္လို႔ပါလိမ့္လို႔ ျပန္ေတြးမိတိုင္း “အင္း အသက္ေတြလည္း ႀကီးလာၿပီကိုး” လို႔ ေျဖေတြးေလးေတြး၊ သက္သာသလိုေလးေနေတာ့တယ္။

မဇနိ

စကားပို
- မယ္မွ်င္ ဝတၳဳတိုေလးကို ဆရာဦးဖိုးက်ားေရးတယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ မွားေနရင္ ျပင္ေပးေစခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီဝတၳဳတိုေလးရွိရင္လည္း ျပန္လည္ေဝမွ်ေစခ်င္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား။