ခ်က္(စ)ကစားျခင္း

အေဖနဲ႔ အေမကြဲၾကေတာ့ က်ေနာ့္အသက္ ၇-ႏွစ္ပဲရွိပါေသးတယ္။ အေမက ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ျပင္ဆင္ပါေလေရာ၊ သူယူမယ့္သူက ကာမာေရာ့(ဗ္)လို႔ နာမည္ပဲ က်ေနာ္ သိတာပါ။ ၿပီးေတာ့ ကာမာေရာ့(ဗ္)ဆီမွာ ကားရွိတယ္ဆိုတာလည္း ၾကားေရာ က်ေနာ္က သူ႔ကို ေတြ႔ေတြ႔ျခင္း ကားစီးခ်င္တယ္လို႔ တန္းပူဆာမယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တာပါပဲ။ ေနာက္ရက္အနည္းငယ္ၾကာေတာ့ အေမရယ္ က်ေနာ္ရယ္ သူ႔အိမ္ကို အလည္သြားၾကတယ္ေလ။


သူ႔အိမ္လည္းေရာက္ေရာ ကာမာေရာ့(ဗ္)က အိမ္မွာရွိမေနပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔ကို သူ႔ညီမက ဆီးႀကိဳပါတယ္။ "လာပါဦး လာပါဦး ငါ့တူအသစ္ေလးကို ျမင္ဖူးခ်င္ေနတာ" လို႔ ေျပာပါတယ္။ "မ်က္လုံးႀကီးေတြက ဝိုင္းေနတာပဲေနာ္ လွလိုက္တာ" ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ပါးကို နမ္းပါေလေရာ။ က်ေနာ္ကလည္း ပါးကို လက္နဲ႔ သုတ္ပစ္လိုက္တယ္၊ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အနမ္းေပးတာေတြကေန ေရာဂါေတြ ကူးစက္တတ္တယ္ဆိုတာကို ဆရာဝန္ျဖစ္တဲ့ အဖိုးေျပာထားတာရွိတယ္ေလ။

က်ေနာ့္အဖိုးက က်ေနာ့္ဘဝမွာ အလြန္းအေရးပါတဲ့သူပါ။ သူက ႏိုင္ငံေရးကို စိတ္ဝင္စားၿပီး အလုပ္က ျပန္လာခ်ိန္၊ ညစာစားခ်ိန္ဆိုရင္ က်ေနာ့္အေဖနဲ႔ အဖြားကို အာဖရိကႏိုင္ငံေတြမွာ အေျခအေနဘယ္လိုရွိေၾကာင္း၊ အေမရိကန္ရဲ႕ ႏိုင္ငံတကာဆက္ဆံေရးကဘယ္လို ရွိေၾကာင္း ေျပာေတာ့တာပါပဲ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဘာမွ မလုပ္တတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္မွာ ဂီတကို ခံစားႏိုင္စြမ္းလည္း မရွိသလို၊ ပန္းခ်ီဘက္လည္း မထူးခြ်န္ပါဘူး။ ဒီေတာ့လည္း အဖိုးေျပာတာေတြကို မွတ္ထားၿပီး ျပန္ေျပာတာပဲ က်ေနာ္လုပ္တာေပါ့။ ကာမာေရာ့(ဗ္)ရဲ႕ ညီမက အစားအေသာက္ေတြ ျပင္ဆင္ေနတုန္း က်ေနာ္က ကေလးေပမယ့္ အေတာ္ကို သိေနတတ္ေနတယ္ ျဖစ္ေၾကာင္း သြားႂကြားလိုက္တယ္။ က်ေနာ္က သူမနားကပ္ၿပီး အန္ဂိုလာရဲ႕ အေျခအေနေတြကို ေျပာျပေနတယ္။ သူမက အလြန္အံ့ၾသသြားတယ္။ က်ေနာ္က အဖိုးေျပာတာေတြကို ျပန္ေျပာေနတယ္ဆိုတာ သူမွ မသိတာ။ အေျခအေနကေတာ့ ရုရွားနဲ႔ အေမရိကန္က အတူတကြ အေျဖရွာမွရေတာ့မယ္လို႔ ဆက္ၿပီးေတာ့ ေျပာလိုက္တယ္။ သူမလည္း ဘာေျပာရမွန္းမသိျဖစ္သြားတယ္။ "အဲ ၾကည့္စမ္း အလက္ဇန္းဒါးေျပာတာလည္း အဲဒီအတိုင္းပဲ" လို႔ ေျပာပါတယ္။ အလက္ဇန္းဒါဆိုတာ သူမ အကို ကာမာေရာ့(ဗ္)ပါပဲ။ အဲဒီေန႔ကေတာ့ ကာမာေရာ့(ဗ္) အလုပ္က ျပန္တာေနာက္က်လို႔ သူနဲ႔ မေတြ႕ခဲ့ရပါဘူး။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ကာမာေရာ့(ဗ္)က တိုက္ခန္းအသစ္ရလို႔ ေမေမလည္း အဲဒီကို ေျပာင္းၿပီး ေနပါေတာ့တယ္။

ေမေမလည္း ကာမာေရာ့(ဗ္)ဆီကို ေျပာင္းသြားတဲ့ ေနာက္ပိုင္း အဖိုးနဲ႔အဖြားက ေမေမ့အေၾကာင္း၊ ကာမာေရာ့(ဗ္)အေၾကာင္း၊ အထူးသျဖင့္ ေဖေဖ့အေၾကာင္းကို ေျပာပါတယ္။ ေဖေဖက အဲဒီတုန္းက အသက္ ၃၀ ေလာက္ပဲရွိေသးတာပါ။ ေက်ာင္းမွာ ရုကၡေဗဒသင္ပါတယ္။ ေမေမက ေဖေဖဆီကေန ဘာ့ေၾကာင့္ထြက္သြားတယ္ဆိုတာကို ဘယ္သူမွ နားမလည္ပါဘူး။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တခါမွလည္း စကားမ်ားပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ တခါတုန္းကေတာ့ ေမေမက ေဖေဖကို စိတ္ေတြဆိုးတာ ေတြ႔ဖူးပါတယ္။ ဘာ့ေၾကာင္းစိတ္ဆိုးရသလဲဆိုတာကေတာ့ နားမလည္ႏိုင္ပါဘူး။

ေႏြဦးရဲ႕တရက္မွာ ေဖေဖအလုပ္ကေန ပန္းေတြနဲ႔ ျပန္လာပါတယ္။ "ပန္းေလးေတြက လွလိုက္တာရွင္၊ က်မအတြက္လား" လို႔ေမေမက ေမးေတာ့ "မင္းႀကိဳက္တယ္ သေဘာက်တယ္ဆို ယူေလ"လို႔ ေဖေဖက ျပန္ေျပာပါတယ္။ ေမေမက ေဖေဖကို တအံတၾသနဲ႔ၾကည့္ေနပါတယ္။ ေဖေဖက ဆက္ေျပာပါတယ္
"ပန္းေတြကို သေဘာက်တယ္ဆိုရင္ ယူပါ။ အလုပ္အတြက္ အိမ္ကို ယူလာတာပါ၊ ဒါေပမယ့္ ႀကိဳက္တယ္ဆိုရင္ ယူလို႔ရပါတယ္။ အကုန္လုံးလည္း ယူလို႔ရတယ္၊ နည္းနည္းပဲ ခြဲယူရင္လည္းရတယ္။ သူတို႔က အနံ႕ျပင္းေတာ့ အိပ္ယာမဝင္ခင္ အခန္းထဲကထုတ္ဖို႔ေတာ့ မေမ့ဖို႔လိုတယ္။"
ဒီေတာ့ ေမေမက "က်မ မယူေတာ့ပါဘူး" လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ေမေမ့မ်က္ဝန္းထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြ စို႔လာတယ္။ "ငါထင္တာက ဒီလိုေလ.." လို႔ ေဖေဖက ေျပာေတာ့ ေမေမက "ရွင္က အၿမဲတမ္း တခုခုဆို အဲသလိုပါပဲ" လို႔ ေအာ္ေျပာၿပီး အခန္းထဲက ထြက္သြားတယ္။ ေနာက္ရက္အနည္းငယ္ၾကာေတာ့ ေမေမ ကာမာေရာ့(ဗ္)ဆီကို အၿပီးထြက္သြားေတာ့တာပါပဲ။

ေမေမထြက္သြားကတည္းက ေဖေဖက ေမေမ့အေၾကာင္းလည္း လုံးဝမေျပာေတာ့ဘူး။ ညေနတိုင္းေလာက္ပဲ အခန္းထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း ထိုင္ၿပီး ခ်က္(စ)(Chess) ထိုးေနတတ္တယ္။ စစ္တပ္ထဲက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ေဖေဖက စာအေပးအယူလုပ္ၿပီး ခ်က္(စ) ထိုးတာပါ။ သူတို႔ ကစားေနတာ ၁ ႏွစ္ေက်ာ္ပါၿပီ။ သူငယ္ခ်င္းဆီက စာကလည္း တလမွ ၁ ခါ၂ ခါေလာက္ပဲ ေရာက္ေပမယ့္ ေဖေဖကေတာ့ အခန္းထဲမွာ ညေနတိုင္း တေယာက္တည္းထိုင္ၿပီး သူဟာသူ စကားေလးေျပာၿပီး ခ်က္(စ္)ထိုးေနေတာ့တာပါပဲ။ အဖိုးနဲ႔အဖြားက ဘာေၾကာင္းလဲေတာ့ မသိဘူး၊ အဲသလိုႀကီး ျဖစ္ေနတာကို မႀကိဳက္ပါဘူး။ ေဖေဖမရွိတုန္း အဖိုးက ခ်က္(စ)ခုံကို သြားၿပီး အရုပ္ေတြကို ေဆြးေဆြးေျမ႕ေျမ႕နဲ႔ ၾကည့္ေနပါတယ္။ "အဲဒါ လ်ဴးစာ(ေမေမ့နာမည္) ရွိတုန္းကတည္းက စျဖစ္ေနတာလား" အဖိုးက ေဖေဖကိုေမးေတာ့ ေဖေဖက "ဟုတ္တယ္"လို႔ ေျပာပါတယ္။ အဖိုးက "ဒါေတြအားလုံးက အာရုံေၾကာေၾကာင့္ျဖစ္တာပဲ လာ ငါစမ္းသပ္ေပးမယ္" လို႔ ေျပာေပမယ့္ ေဖေဖက သူအားလုံးအဆင္ေျပေၾကာင္းေျပာၿပီး ျငင္းပါတယ္။


တရက္က်ေတာ့ ေမေမက သူ႔တိုက္ခန္းအသစ္ဆီကို က်ေနာ့္ကို ေခၚသြားပါတယ္။ အခန္းက သန္႔ရွင္းၿပီး ေျပာင္လက္ေနတာပါပဲ။

အဲဒီေတာ့မွ က်ေနာ္ သူ႔ကို ပထမဆုံးစျမင္ဖူးေတာ့တာပဲ။ အရပ္ရွည္ရွည္ ခပ္ဝဝ၊ ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္းနဲ႔ ေဖေဖထက္ေတာင္ ပိုသန္မယ့္ ပုံစံရွိတယ္။ အဲသလိုေတြးရတာ စိတ္မခ်မ္းသာပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ရုတ္တရက္ က်ေနာ္ ျမင္လိုက္တယ္၊ သူ ထိပ္ေျပာင္ေနတာကို က်ေနာ့္ ျမင္လိုက္တယ္။ ဒီလိုထိပ္ေျပာင္တယ္ဆိုတာ လူတစ္ေယာက္အတြက္ တကယ့္ကို မေပ်ာ္ရႊင္မႈပါ။ က်ေနာ့္အဖိုးက အေရျပားအထူးကု ဆရာဝန္ဆိုေတာ့ ထိပ္ေျပာင္တဲ့ လူေတြက ဆံပင္ေပါက္ခ်င္လို႔ လာၾကတာကို က်ေနာ္ေတြ႔ဖူးတာကိုး။ အဘိုးကေျပာတာေတာ့ သိပၸံပညာက အဲဒီကိစၥအတြက္ဘာမွ အကူအညီ မေပးႏိုင္ပါဘူးဆိုၿပီး သူ႔ထိပ္ေျပာင္ႀကီးကို ထုိးျပတတ္တယ္။ ေဆးခန္းလာျပတဲ့သူေတြလည္း ေနာက္ပိုင္းက် ပိုၿပီး ဝမ္းနည္းသလိုလိုျဖစ္လာတယ္၊ အဲဒါေၾကာင္း ထိပ္ေျပာင္တယ္ဆိုတာ တကယ့္ကို မေပ်ာ္ရႊင္မႈအႀကီးႀကီးပါလို႔ က်ေနာ္ေတြးတာေပါ့။

ကာမာေရာ့(ဗ္)က မေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ ပုံလည္း မေပါက္ဘူးဗ်။ ဟာသေတြေျပာတယ္ ၿပဳံးရႊင္ၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတယ္။ ေကာင္းတာေပါ့ ဆိုၿပီးေတြးၿပီး သူ႔ကို ႏိုင္ငံတကာေရးရာအေၾကာင္းေတြ ေျပာဖို႔ စဥ္းစားမိတယ္။ "စားေသာက္ၿပီးရင္ ကားေမာင္းသြားမယ္" လို႔ သူကေျပာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကားေမာင္းသြားေတာ့ ကာမာေရာ့(ဗ္)က ေမာ္စကိုက လမ္းေတြအေၾကာင္း၊ ရင္ျပင္ေတြအေၾကာင္း၊ ေျမေအာက္ရထားေတြအေၾကာင္း အစုံေျပာျပပါတယ္။ ညေနေစာင္းသည္အထိ ကားေမာင္းၾကတာပါ၊ အိမ္လည္းျပန္လာေတာ့ က်ေနာ္ အေတာ့္ကို ေပ်ာ္ေနပါတယ္။

က်ေနာ္ ကာမာေရာ့(ဗ္)ကို အေတာ္ သေဘာက်ေနပါတယ္။ အလြန္႔ကို သေဘာက်တာပါ။ အရင္က အဲသလို တခါမွ မျဖစ္ဖူးပါဘူး။ အရင္တုန္းကဆို ေဖေဖကသာ အေကာင္းဆုံး၊ အသန္မာဆုံး၊ ခ်စ္စရာအေကာင္းဆုံးလို႔ ထင္ခဲ့တာပါ၊ အခုေတာ့ ေဖေဖ႐ႈံးေနပါၿပီ။ ေဖေဖက ကာမာေရာ့(ဗ္)ထက္လည္း အရပ္နည္းနည္း ပုပါတယ္၊ သူ႔လိုလည္း သိပ္ၿပီး ရႊင္ရႊင္ျပျပမေနပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ ကားလည္း မရွိပါဘူး။

မျဖစ္ေသးပါဘူး.. ကာမာေရာ့(ဗ္)ဆီမွာ အားနည္းခ်က္တခုခုရွာရမယ္။ အဲ မွတ္မိၿပီ.. သူက ထိပ္ေျပာင္ႀကီး။ ေဖေဖမွာ ဆံပင္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးေတြ ရွိတယ္။ က်ေနာ္လည္း ေနရထိုင္ရတာ နည္းနည္းသက္သာသြားတယ္။ "သနားစရာေကာင္းတဲ့ ကာမာေရာ့(ဗ္)ပဲ၊ ဆံပင္ေလးတေခ်ာင္းေတာင္မရွိေတာ့ ေဆာင္းေရာက္ေတာ့ ေအးေတာ့မွာပဲ၊ သိပ္သနားစရာေကာင္းတာပဲလို႔ အားလုံးကို ေျပာလိုက္မယ္"လို႔ က်ေနာ္ေတြးမိတယ္။

အိမ္ကို ျမန္ျမန္ျပန္ၿပီး ေဖေဖ၊ အဖိုးနဲ႔ အဖြားကို ကာမာေရာ့(ဗ္) သိပ္ရုပ္ဆိုးတယ္လို႔ ေျပာမယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။ ေမေမက က်ေနာ္နဲ႔အတူလိုက္လာၿပီး "အလက္ဇန္းဒါးကို သေဘာက်ရဲ႕လား"လို႔ ေမးတယ္။ "ထိပ္ေျပာင္တာတခုကလြဲၿပီး မဆိုးပါဘူး"လို႔ ေျဖလိုက္တယ္။ "မဟုတ္တာ သားရယ္ ေမေမက သားကို သူ႔လို ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေစခ်င္တာ" လို႔ ေမေမက ေျပာပါတယ္။

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အားလုံးက က်ေနာ့္ကို ေမွ်ာ္ေနပါတယ္။ "မင္း ေမေမ့ဆီေရာက္ခဲ့တယ္လား"လို႔ ေမးၿပီး ေဖေဖက မ်က္လႊာခ်သြားပါတယ္။
"ဟုတ္"
"အခန္းေတြက အက်ယ္ႀကီးေတြပဲလားကြ"
"သန္႔ရွင္းၿပီး လွေနတာပဲ"
"ကာမာေရာ့(ဗ္)ဆိုတဲ့ သူကိုေရာ ေတြ႕ခဲ့လား" - အဖြားက ေမးပါတယ္။
"ေတြ႕ခဲ့ပါတယ္"
"သူက ဘယ္လိုလူလဲကြ၊ စိတ္ထားေကာင္းမယ့္ ပုံပဲလားကြ" - အဖိုးကေမးပါတယ္။


က်ေနာ့္မွာ ေျဖစရာ အေျဖက အဆင္သင့္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ပါးစပ္ပိတ္ေနမိတယ္။ ကာမာေရာ့(ဗ္)နဲ႔ အတူတူ သြားခဲ့တာေတြ၊ သူက ေမာ္စကိုၿမိဳ႕အေၾကာင္းေျပာျပတာေတြ၊ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို သတိရေနမိတယ္။ ေဖေဖက က်ေနာ့္အေျဖကို မေစာင့္ပါဘူး၊ အခန္းထဲက ထြက္သြားတယ္။ "ဘာလို႔ မေျဖတာလဲ" လို႔ အဘြားကေမးေတာ့ "သူက အရပ္အရွည္ႀကီးပဲ၊ လူကလည္း အႀကီးႀကီးပဲ" လို႔ေျပာမိတယ္။ "သူ႔ဆံပင္အေရာင္ကေရာ အေရာင္အေဖ်ာ့လား၊ အညိဳလား။"

"ဆံပင္က အေကာက္ဗ် အေကာက္"လို႔ က်ေနာ္က ေျပာေတာ့ အဖြားက "မင္းကေတာ့ ကာမာေရာ့(ဗ္)ကို သေဘာက်ေနၿပီ ထင္ပါတယ္ကြယ္"လို႔ က်ေနာ့္ကို အေသအခ်ာၾကည့္ၿပီး ျပန္ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း ရုတ္တရက္ ပါးစပ္ကထြက္သြားပါတယ္ "အသက္ႀကီးလာရင္ သူ႔လို ေယာက္်ားႀကီး ျဖစ္ခ်င္တယ္။"

ျဖဴဖက္ျဖဴေရာ္ျဖစ္ေနတဲ့ ေဖေဖ့မ်က္ႏွာကို တံခါးေနာက္ကြယ္မွာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္လို႔ က်ေနာ္ထင္လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္က သူ႔အခန္းထဲကို ဝင္သြားေတာ့ ေဖေဖက ခါတိုင္းညေနခင္းေတြမွာအတိုင္း ခ်က္(စ)ခုံေရွ႕မွာ ထိုင္ေနတယ္။ က်ေနာ္ အိပ္ယာဝင္ပါတယ္။ ၿပီး ညေရာက္ေတာ့ ႏိုးလာၿပီး၊ အိိပ္ယာထဲကေန မ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္မိေတာ့ ေဖေဖက ခ်က္(စ)ခုံေရွ႕မွာ အရင္လိုပဲ ထိုင္ေနတာေတြ႕ပါတယ္။ "သိပ္ဆန္းတဲ့ အကြက္ပဲ၊ နားေတာင္မလည္ႏိုင္ဘူး" လို႔ ေဖေဖက တိုးတိုးေလး ေရရြတ္ေနပါတယ္။ "Check အေခၚခံလိုက္ရတာလား" ေတြးမိၿပီး က်ေနာ္ အေသအခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ့္ႏွလုံးေတြ အၾကမ္းအရမ္းကို ခုန္သြားပါတယ္။ အခုအႀကိမ္မွာေတာ့ ေဖေဖ့ေရွ႕မွာ ခ်က္(စ္)ရုပ္ေလးေတြ ရွိမေနပါဘူး။

Вечный шах
По М. Бременеру.