သီတင္းကြ်တ္လက္ေဆာင္

သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြ အားလုံးကို သီတင္းကြ်တ္ လက္ေဆာင္ေပးပါရေစ။
ဘာကိုေပးမွာလဲ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ အရင္တုန္းက ဘာသာျပန္ခဲ့တဲ့ ပုရွကင္ရဲ႕ ဝတၳဳတို တပုဒ္ကို ေပးခ်င္တာပါ။ တခ်ိဳ႕ေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဖတ္ဖူးၿပီးသားျဖစ္မွာပါ။
က်ေနာ္ ရုရွားစာေတြဖတ္ရေတာ့ ဘာသာျပန္ခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြ ေပၚခဲ့ပါတယ္။ အစဆုံး ဘာသာျပန္ခဲ့တဲ့ ဝတၳဳတိုေလးေတြမွာ ျမန္မာလို မေခ်ာ့မေမြ႕ေတြ ျဖစ္ရပါတယ္။ တခါတေလ ဘယ္လို စကားလုံးကို သုံးရမွန္းမသိလည္း ျဖစ္ရပါတယ္။ ႐ုရွားလို နားလည္ရခက္တာေတြလည္း ပါခဲ့ပါတယ္။ အခု ဘာသာျပန္ကေတာ့ က်ေနာ့္ ဘဝမွာ ပထမဆုံး ခပ္ရွည္ရွည္ဘာသာျပန္ခဲ့ဖူးတာပါ။ ႏိုင္ငံျခားဘာသာစကားအေနနဲ႔ စထိေတြ႔ဖူးတဲ့ ဘာသာစကားက အဂၤလိပ္ဘာသာျဖစ္ေနေပမယ့္ က်ေနာ့္ ဘာသာစျပန္ဖူးတာက ရုရွားဘာသာစကားကေန ျဖစ္ေနပါတယ္။ အခု တင္မယ့္ တပုဒ္ကေတာ့ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း အေတာ္ႏွစ္သက္တဲ့ ဝတၳဳတို တပုဒ္ျဖစ္ပါတယ္။

သီတင္းကြ်တ္လျပည့္ေန႔မွာ အမွတ္တရရွိတဲ့ ညီေလးေမာင္မ်ိဳးအတြက္ အထူးလက္ေဆာင္ေပါ့။

ခင္မင္ရတဲ့ ညီမေငွး ေမမိုး၊ ကိုႀကီးဝီ၊ မမဂြိ.... အားလုံးေသာ မိတ္ေဆြမ်ားအတြက္ အမွတ္တရ လက္ေဆာင္ပါ...

ကိုဇနိ၊ မဇနိ

အလွည့္

အလက္ဇန္ဒါ စီေဂးယဲဗစ္(ခ်္) ပု(႐ွ)ကင္

ဇနိျမန္မာျပန္သည္။

ကြ်ႏု္ပ္တို႔ တစ္ဦးကို တစ္ဦး အျပန္အလွန္ ပစ္ခတ္ခဲ့ၾကသည္။

ဗာရာတင္းစကီး

ကြ်န္ေတာ္သည္ ေဒြး(တစ္ဦးခ်င္းစိန္ေခၚပြဲ)စည္းမ်ည္းအရ သူအားပစ္ခတ္ရန္ အဓိဌာန္ျပဳခဲ့သည္။

(သူ႔အားပစ္ခတ္ရန္အလွည့္ ကြ်န္ေတာ္၏ထံတြင္ က်န္ေနခဲ့သည္။)

စခန္း ညေနခင္းပြဲေတာ္

၁

ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႕ငယ္ေလးတစ္ခုမွာ အေျခခ်ခဲ့ပါတယ္။ စစ္တပ္က အရာ႐ွိေတြရဲ့ ဘ၀ကေတာ့ သိၾကတဲ့အတိုင္းပါပဲ။ နံနက္ခင္းမွာ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္မယ္၊ ျမင္းစီးသင္မယ္၊ နံနက္စာကို တပ္ရင္းမႈးၾကီးဆီမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေရဗရီေတြရဲ႕ စားေသာက္ဆိုင္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ စားၾကမယ္။ ညေနခင္းေရာက္ရင္ေတာ့ ဖဲကစားၾကေတာ့တာပါပဲ။ အဲဒီၿမိဳ႕ေလးမွာက ရင္းႏွီးေဖာ္ေရြတဲ့အိမ္ကမ႐ွိ၊ မိန္းမပ်ဳိကလည္းမ႐ွိဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြက တစ္ေယာက္ဆီတစ္ေယာက္ အခ်င္းခ်င္းသြားစုမိၾကေတာ့ စစ္၀တ္စုံေတြကလြဲၿပီး တျခားဘာကိုမွ မေတြ႔မျမင္ရသေလာက္ပါပဲ။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ အသိုင္းအ၀ိုင္းထဲမွာ စစ္တပ္ကမဟုတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ေတာ့႐ွိေလရဲ႕။ သူရဲ႕အသက္က သုံးဆယ့္ငါးႏွစ္၀န္းက်င္ ႐ွိၿပီးဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔က သူကို လူႀကီးတစ္ေယာက္လို႔႔ပဲ ယူဆထားၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အထင္ႀကီးစရာ အေတြ႔အႀကံဳေတြ သူ႔မွာ အမ်ားႀကီး႐ွိတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ပင္ကိုယ္စ႐ုိက္အတိုင္း သုန္သုန္မႈန္မႈန္ေနတတ္တာ၊ စိတ္ဆတ္တာ၊ စကားခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေျပာတတ္တာေတြက ကြ်န္ေတာ္တို႔ အရာ႐ွိငယ္ေတြရဲ႕ေခါင္းထဲမွာ အေတာ္ကို လႊမ္းမုိးတာပါ။ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္တစ္ခုခုကမ်ား သူ႔ရဲ႕ ကံၾကမၼာကိုလႊမ္းမုိးထားေလသလား။ လူကေတာ့ ႐ု႐ွားလူမ်ဳိးလို႔ ယူဆရၿပီး၊ နာမည္ကေတာ့ ႏိုင္ငံျခားနာမည္ျဖစ္ေနေလရဲ႕။ တခ်ိန္တခါတုန္းကေတာ့ သူက ျမင္းတပ္တစ္ခုမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး တာ၀န္ထမ္းဖူးသတဲ့။ သူ စစ္တပ္က ဘာ့ေၾကာင့္ အနားယူရသလဲဆိုရယ္၊ ဒီလို ေျခာက္ကပ္ကပ္ၿမိဳ႕ေလးမွာ ဘာ့ေၾကာင့္ အေျခခ်ေနရသလဲဆိုတာရယ္ကို ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ မသိပါဘူး။ အဲဒီၿမိဳ႕ေလးမွာ သူက ဆင္းဆင္းရဲရဲနဲ႔၊ အသုံးအျဖဳန္းႀကီးႀကီးေနပါတယ္။ ၿပဲေနတဲ့ကုတ္အကၤ်ီႀကီးကို ၀တ္ၿပီး ေျခက်င္သြားတတ္လာတတ္ေပမယ့္ တပ္ရင္းက စစ္ဗိုလ္ေတြအတြက္ေတာ ့ရက္ရက္ေရာေရာ ေကြ်းေမြးတတ္ပါတယ္။ တကယ္ပါ၊ ညစာအတြက္ ဟင္းလ်ာကေတာ့ တပ္ထြက္စစ္သားၾကီးေတြက ခ်က္ျပဳတ္ေပးတဲ့ ဟင္းႏွစ္ခြက္၊ သုံးခြက္တည္းေပမယ့္ ႐ွန္ပိန္ကေတာ့ ျမစ္ေရစီးသလိုပါ။ သူ႔ရဲ႕အေျခအေန နဲ႔ ၀င္ေငြကို ဘယ္သူကမွ မသိသလို၊ ဘယ္သူကမွလည္း အဲဒီအေၾကာင္းေတြ သူကိုမေမးရဲပါဘူး။ သူဆီမွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ စစ္ဘက္ဆိုင္ရာ စာအုပ္ေတြနဲ႕၀တၳဳစာအုပ္ေတြ ေပါမ်ားပါတယ္။ သူက သူမ်ားဖတ္ဖို႔ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ငွားတတ္ၿပီး၊ ဘယ္ေတာ့မွလည္း ျပန္မေတာင္းတတ္ပါဘူး။ အျခားလူရဲ႕စာအုပ္ေတြကိုလည္း ဖတ္မၿပီးေသးဘူးဆိုၿပီး ျပန္မေပးတတ္ပါဘူး။ ပစၥတုိေသနတ္ပစ္ေလ့က်င့္တာကေတာ့ သူ႔ရဲ႕အဓိကအလုပ္ပါပဲ။ သူရဲ႕ အခန္းနံရံေတြဆိုရင္လည္း က်ည္ဆံရာေတြနဲ႔ ျပည့္ေနၿပီးေတာ့ ပ်ားအုံႀကီးရဲ႕ ပ်ားလပို႔ႀကီးလိုျဖစ္ေနတာပါပဲ။ ပစၥတိုေသနတ္ေတြ အမ်ားအျပားစုေဆာင္းထားတာကေတာ့ သူေနတဲ့အိမ္အအိုကေလးမွာ တစ္ခုတည္းေသာ ခံ့ညားထည္၀ါမႈတစ္ခုပါပဲ။ မယုံၾကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေသနတ္ပစ္ကြ်မ္းက်င္တဲ့အတြက္ တကယ္လို႔သူက ေခါင္းမွာေဆာင္းထားတဲ့ဦးထုပ္ေပၚမွာ သစ္ေတာ္သီးတင္ၿပီး ေသနတ္နဲ႔ပစ္ဖို႔ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေခၚတယ္ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔တပ္ရင္းမွာ ကိုယ့္ေခါင္းကို ထိုးမေပးရဲတဲ့သူလို႔ မရွိပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ျခင္းေသနတ္ယွဥ္ပစ္တဲ့ အေၾကာင္းပဲ အေျပာမ်ားတာပါ။ စီ(လ္)ဗီအို(သူ႔ကို အဲဒီလိုေခၚတယ္။) အဲဒီအေၾကာင္းဆိုရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ၀င္မေျပာဘူး။ ေသနတ္ယွဥ္ပစ္ဖို႔အေၾကာင္းေပၚလာမဲ့ ေမးခြန္းမ်ဳိးဆိုရင္လည္း ခပ္မာမာပဲေျဖတယ္။ ဘာျဖစ္တယ္၊ ဘယ္လုိဆိုတာကိုလည္း အေသအခ်ာ ႐ွင္းမျပဘူးဆိုေတာ့ သူက အဲဒီလိုေမးခြန္းမ်ဳိးေတြကို မႀကိဳက္ဘူးဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္တို႔က သိတယ္ေလ။ အလြန္ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ သူတတ္ကြ်မ္းတဲ့ပညာရဲ႕ စိတ္မခ်မ္းေျမ႕ဘြယ္ရာ ေပးဆပ္ျခင္းတစ္ခုခုက သူ႔ရဲ႕ လိပ္ျပာကို လႊမ္းမိုးထားတယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ယူဆထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူေၾကာက္တတ္ပါ့လားဆိုတဲ့ သံသယျဖစ္စရာအေတြးေတာင္ ကြ်န္ေတာ့္တို႔ ေခါင္းထဲေရာက္မလာပါဘူး။ အျပင္ပန္း သြင္ျပင္ကိုျမင္႐ုံနဲ႕တင္ အဲဒီလိုသံသယမ်ိဳးေတြကို ကင္းေ၀းေစတယ္ဆိုတဲ့ လူမ်ိဳးေတြ႐ွိတယ္ေလ။ မေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုက ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို အံ့အားသင့္ေစခဲ့ပါတယ္။

တစ္ေန႔မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စစ္ဗိုလ္ဆယ္ေယာက္ေလာက္က စီ(လ္)ဗီအိုဆီမွာ ညစာ စားၾကတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ေသာက္ၾကၿပီဆိုေတာ့ မ်ားေတာ့ မ်ားတာေပါ့။ စားေသာက္ၿပီးေတာ့ အိမ္႐ွင္ကို ဖဲ႐ုိက္ဖို႔ရာ ေျပာၾကတာေပါ့။ သူက ဖဲကို တစ္ခါမွလို႔ေျပာလို႔ရေလာက္ေအာင္ မကစားတာဆိုေတာ့ အၾကာႀကီး ျငင္းပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးၾကေတာ့လည္း ဖဲထုပ္ကိုယူခဲ့ဖို႔ အမိန္႔ေပးလိုက္ၿပီး ပိုက္ဆံငါးဆယ္ကို စားပြဲေပၚတင္ၿပီး ဖဲ႐ုိက္ဖို႔ထိုင္ပါေတာ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကလည္း သူကို၀ိုင္းထိုင္ၿပီးေတာ့ ဖဲစ႐ုိက္ေတာ့တာပါပဲ။ ဖဲကစားေနတုန္းဆိုရင္ ဘာမွကိုမေျပာဘဲ လုံး၀ပါးစပ္ပိတ္ၿပီးေနတတ္တဲ့အေလ့အက်င့္က စီ(လ္)ဗီအိုမွာ႐ွိတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွလည္း အျငင္းမပြားသလို ဘယ္ေတာ့မွလည္း သူက ႐ွင္းျပေလ့မ႐ွိပါဘူး။ ကစားေနတုန္းတစ္ေယာက္ေယာက္က မွားၿပီးတြက္တာျဖစ္တယ္ဆိုရင္ သူက လိုတဲ့ပိုက္ဆံကိုခ်က္ျခင္းထုတ္ေပးတယ္၊ အဲသလိုမွ မဟုတ္ရင္လည္း ေရးမွတ္စရာ႐ွိတာကိုေရးမွတ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က သိၿပီးသားဆိုေတာ့လည္း ဘာမွ အေႏွာက္အယွက္မေပးပါဘူး။ အဲ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကစား၀ိုင္းထဲမွာ မၾကာခင္ကမွကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီကို ေျပာင္းလာတဲ့ စစ္ဗိုလ္အသစ္တစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူက ကစားေနရင္း ႐ႈံးလြန္းလို႔ သတိလက္လြတ္နဲ႔ ဖဲခ်ပ္ရဲ႕ေထာင္႕တစ္ေနရာကို အမွတ္တမဲ႕ ခ်ိဳးေခါက္မိတယ္။ စီ(လ္)ဗီအိုကလည္း သူ႔ထုံးစံအတိုင္း ေျမျဖဴကိုယူၿပီး စားရင္းကိုျပင္တယ္။ စစ္ဗိုလ္ေလးက သူ႔ကို မွားၿပီးစာရင္းမွတ္တယ္ထင္ၿပီး စ႐ွင္းျပပါေတာ့တယ္။ စီ(လ္)ဗီအိုကေတာ့ ဘာမွမေျပာဘဲ ဆက္ၿပီးဖဲ႐ုိက္ပါတယ္။ စစ္ဗိုလ္ေလးက ေဒါသေတြထြက္ၿပီး ဂ႐ုမစိုက္ဘူးဆိုတဲ့ပုံစံနဲ႔ ေရးမွတ္ထားတာေတြကို ဖ်က္ပါေလေရာ။ စီ(လ္)ဗီအိုကလည္း ေျမျဖဴကိုယူၿပီး ထပ္ေရးတာေပါ့။ ၀ိုင္ေသာက္ထားတဲ့အ႐ွိန္ရယ္၊ ဖဲ႐ိွန္ရယ္၊ အေပါင္းအသင္းေတြရဲ႕ ရယ္သံေတြနဲ႔ ကိုယ္ဟာကို အေတာ္ကိုပက္ပက္စက္စက္မွားေနတဲ့ေကာင္လို႔ ထင္ၿပီး၊ ေဒါသတႀကီးနဲ႔ စားပြဲေပၚက ဖေယာင္းတိုင္တင္ထြန္းတဲ့ ေၾကးတိုင္ႀကီးကို ဆြဲၿပီး၊ စီ(လ္)ဗီအိုဆီကို ပစ္လႊတ္လိုက္တယ္။ စီ(လ္)ဗီအိုလည္း မနည္းေရွာင္လိုက္ရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း အေတာ္ကို ကသိကေရာက္ျဖစ္သြားတယ္။ စီ(လ္)ဗီအိုကလည္း ေဒါသေၾကာင့္ မ်က္ႏွာႀကီးက ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ျဖစ္သြားၿပီး မ်က္လုံးက အေရာင္တဖ်တ္ဖ်တ္ထြက္လာၿပီး ထၿပီးေျပာတယ္။ - လူႀကီးမင္း ေက်းဇူးျပဳၿပီးထြက္သြားပါ။ ဒီကိစၥ က်ဳပ္အိမ္ထဲမွာ ျဖစ္သြားတဲ့အတြက္ ဘုရားသခင္ကို ေက်းဇူးတင္လိုက္ပါ။

ကြ်န္ေတာ္တို႔က အက်ဳိးဆက္အေနနဲ႔ ဘာေတြျဖစ္လာမလဲဆိုတာကို သံသယမ႐ွိဘဲ အေပါင္းအသင္းအသစ္ကိုလည္း ေသလူအျဖစ္ ယူဆထားၿပီးသားပါ။ စစ္ဗိုလ္ေလးကလည္း အိမ္႐ွင္အဆင္ေျပမယ့္အခ်ိန္မွာ သူ႔အမွားအတြက္ရင္ဆိုင္ရန္အသင့္႐ွိေၾကာင္းေျပာၿပီး ထြက္သြားေလရဲ႕။ ကစားပြဲကို မိနစ္အနည္းငယ္ ဆက္ကစားၾကေပမယ့္ အိမ္႐ွင္က အဆုံးအထိဆက္မကစားခ်င္ဘူးလို႔ ခံစားရလို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ လူစုခြဲၿပီး ကိုယ့္အခန္းကို ကိုယ္စီျပန္သြားၾကေတာ့တာေပါ့။

ေနာက္ေန႔ ျမင္းစီးကြင္းမွာ သနားစရာစစ္ဗိုလ္ေလး အသက္႐ွိေသးရဲ႕လားလို႔ အခ်င္းခ်င္းေမးေနတုန္းပဲ အဲဒီစစ္ဗိုလ္လည္း ေရာက္လာေတာ့ သူကိုလည္း အဲဒီေမးခြန္းကိုပဲ ေမးၾကတယ္။ သူကလည္း စီ(လ္)ဗီအို ဆီက ဘာကိုမွ အေၾကာင္းမၾကားေၾကာင္း ေျပာတယ္။ အဲသလိုျဖစ္ေနတာကိုက ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို အံ့အားသင့္ေစတာပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း စီ(လ္)ဗီအိုဆီကိုသြားေတာ့ ၿခံတံခါးမွာ ကပ္ထားတဲ့ စပိတ္ဖဲပြင့္ေပၚအတည့္ကိုက်ည္ဆံေတြတစ္ေတာင့္ၿပီးတစ္ေတာင့္ထပ္ေနေအာင္ ပစ္ေနတဲ့ သူကို အိမ္၀ိုင္းထဲမွာ ေတြ႔ပါတယ္။ မေန႔ကျဖစ္သြားတဲ့အေၾကာင္းအရာကို တစ္ခြန္းမွ မဟဘဲ သူက ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ခါတိုင္းလိုပဲ ဆီးႀကိဳႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ သုံးရက္ေလာက္ၾကာေပမယ့္လည္း ဟုိစစ္ဗိုလ္ေလးကေတာ့ အသက္႐ွင္ရက္ပါပဲ။ စီ(လ္)ဗီအိုက ေသနတ္ခ်င္းယွဥ္ပစ္ဖို႔ တကယ့္ကိုပဲ မေခၚေတာ့ဘူးလားလို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တအံ့အၾသနဲ႔ေမးမိတယ္။ စီ(လ္)ဗီအိုက ေသနတ္ခ်င္းယွဥ္ပစ္ဖို႔ မေခၚပါဘူး။ သူကေတာ့ နည္းနည္းပါးပါး႐ွင္းျပတာကို ေက်နပ္ၿပီးေတာ့ ျပန္ေပါင္းထုပ္သြားပါတယ္။

အဲသလိုလုပ္သြားတာက ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူငယ္ေတြရဲ႕ အျမင္မွာ သူ႔ကိုအထင္အျမင္ေသးေစပါတယ္။ သတၱိ႐ွိတယ္ဆိုတာကို လူတစ္ေယာက္အတြက္ အျမင့္ဆုံးစံလို႔ အၿမဲျမင္တတ္တဲ့၊ ခြင့္လႊတ္တယ္ဆိုတာကို ျဖစ္ႏိုင္ေခ်႐ွိတဲ့ အျပစ္အနာအဆာလို႔ ယူဆတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူငယ္ေတြက သူသတၱိသိပ္မ႐ွိတာကို ခြင့္လႊတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ပဲ အားလုံးကေမ့သြားၾကတာပါ။ ၿပီးေတာ့လည္း စီ(လ္)ဗီအိုက အရင္ကအတိုင္း သူ႔ရဲ႕လႊမ္းမိုးမႈကေတာ့ ျပန္႐ွိတာပါပဲ။

ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းကသာ သူ႔နားကိုျပန္မကပ္ႏိုင္တာပါ။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာစိတ္ကူးယဥ္တတ္တဲ့ အေလ့အထက႐ွိေတာ့ ပေဟဠိဆန္ဆန္ဘ၀႐ွိတဲ့၊ ကြ်န္ေတာ္အတြက္ လွ်ိဳ႕၀ွက္ဆန္းၾကယ္ ၀တၳဳတစ္ခုခုက သူရဲေကာင္းတစ္ေယာက္လို ျဖစ္ေနတဲ့ သူနဲ႔ ပိုၿပီး ရင္းရင္းႏွီးႏွီး႐ွိခဲ့တာေပါ့။ သူကလည္း ကြ်န္ေတာ့္ကို ခင္ပါတယ္။ သူက ကြ်န္ေတာ့္ကိုဆို သူ႔ထုံးစံအတိုင္း စကားကို ခပ္ထန္ထန္၊ ခပ္႐ုိင္း႐ုိင္းမေျပာဘဲ၊ အေၾကာင္းအရာအစုံကို ေျပာေနၾကမဟုတ္တဲ့ ခ်ိဳခ်ဳိသာသာေလသံနဲ႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ညစ္စရာေကာင္းတဲ့ ညေနခင္းအၿပီးမွာေတာ့ သူ႔အေပၚထားတဲ့ ေလးစားမႈေတြက သူ႔ရဲ႕ အမွားေၾကာင့္ပဲ ေပ်ာက္ဆုံးသြားပါတယ္။ အဲဒီအေတြးက စိတ္ထဲမွာေပ်ာက္မသြားဘဲ အရင္ပုံစံလို သူနဲ႔ျပန္မဆက္ဆံႏိုင္ေလာက္ေအာင္၊ သူကိုမၾကည့္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ကိုပဲ ျဖစ္ရပါတယ္။ စီ(လ္)ဗီအိုက သိပ္ကိုအေတြ႔အႀကဳံက႐ွိ၊ ဥာဏ္ကလည္းေကာင္းဆိုေတာ့ ဘာလို႔ကြ်န္ေတာ္အဲဒီလိုျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာကို သတိထားမိ၊ ခန္႔မွန္းမိမွာပါ။ သူလည္း စိတ္အေႏွာက္အယွက္ေတာ့ျဖစ္ပုံေပၚပါတယ္။ သူက ကြ်န္ေတာ့္ကို ရွင္းျပဖို႔ ႏွစ္ခါေလာက္က်ိဳးစားတာကို ကြ်န္ေတာ္က ေ႐ွာင္ေျပးေနေတာ့ သူလည္း လက္ေတာ့ေလွ်ာ့သြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီးေတာ့ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ အတူပဲ ေတြ႔ေတာ့တာဆိုေတာ့ အရင္လို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာတာေတြလည္း မ႐ွိေတာ့ဘူးေပါ့။

ကိုယ္ကိစၥနဲ႔ကိုယ္အလုပ္႐ႈပ္ေနတဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ကလူေတြကေတာ့ ၿမိဳ႕ငယ္ေတြ၊ ႐ြာေတြကလူေတြရဲ႕ ကိစၥတစ္ခ်ဳိ႕ကို နားမလည္ေလာက္ဘူး။ ဥပမာ - စာတိုက္ဖြင့္တဲ့ရက္ကို ေစာင့္ရတာမ်ဳိးကိုေပါ့။ အဂၤါနဲ႔ ေသာၾကာေန႔ေတြဆို ကြ်န္ေတာ္တို႔ တပ္ရင္း႐ုံးမွာ စစ္ဗိုလ္ေတြအျပည့္ပဲ။ ေငြကို ေစာင့္တဲ့သူက ေစာင့္၊ စာ၊ သတင္းစာ ေမွ်ာ္တဲ့သူက ေမွ်ာ္ေပါ့ေလ။ စာအိတ္ေတြကိုေတာ့ အဲဒီမွာပဲ ဖြင့္ၿပီးေတာ့ ဖတ္ၾက၊ သတင္းေတြ ဖလွယ္ၾကနဲ႔ ႐ုံးေလးက တကယ့္ကို အသက္၀င္ေနတာပဲ။ စီ(လ္)ဗီအိုလည္း အၿမဲ႐ွိေနတတ္ၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တပ္ရင္းကို လိပ္မူၿပီးထားတဲ့ သူ႔စာေတြလည္း ေရာက္တတ္ပါတယ္။ တစ္ေန႔ သူ႔ဆီကို စာေရာက္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ စာအိတ္ကို အလြန္စိတ္မ႐ွည္တဲ့ပုံစံနဲ႔ ဖြင့္ပါေတာ့တယ္။ စာကို အျမန္အေျပးအလႊား ဖတ္ေနရင္း မ်က္လုံးက အေရာင္ေတြကို ထြက္လို႔ေပါ့။ စစ္ဗိုလ္ေတြကလည္း ကိုယ့္စာေတြနဲ႔ကိုယ္႐ႈပ္ေနတာဆိုေတာ့ သူ႔ကို ဘယ္သူကမွ သတိမထားမိပါဘူး။ - လူႀကီးမင္းတို႔- စီ(လ္)ဗီအုိက သူတို႔ကိုေျပာတယ္။ - အေျခအေနတစ္ခုေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ ဒီကေနအျမန္ထြက္ခြာရပါေတာ့မယ္။ ဒီေန႔ညပဲ သြားမွာျဖစ္လို႔ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္မွာ ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ ညစားစာဖို႔ ဖိတ္ေခၚတာကို မျငင္းၾကေစလိုပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ေစာင့္ေနပါ့မယ္။ - သူက ကြ်န္ေတာ့္ဖက္ကိုလွည့္ၿပီးေတာ့ ဆက္ေျပာပါတယ္။- အေသအခ်ာကို ေစာင့္ေနပါ့မယ္။ ေျပာရင္းဆိုရင္း သူထြက္သြားေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း သူ႔ အိမ္မွာ ဆုံၾကဖို႔ ေျပာၿပီးေတာ့ အသီးသီး လမ္းခြဲၾကပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ စီ(လ္)ဗီအိုဆီကို ခ်ိန္းထားတဲ့ အခ်ိန္မွာေရာက္ေတာ့ တပ္ကလူေတြ အကုန္နီးပါးေရာက္ေနပါၿပီ။ သူ႔ပစၥည္းေတြက အကုန္ထုပ္ပိုးၿပီးၿပီဆိုေတာ့ က်ည္ဆံရာေတြနဲ႔ နံရံပဲက်န္ေနေတာ့ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း စားပြဲခုံေ႐ွ႕မွာ ထိုင္ေနၾကၿပီး၊ အိမ္႐ွင္ကလည္း အလြန္ကိုပဲ စိတ္ေလာေနတဲ့ ပုံစံ႐ွိေနပါတယ္။ ခဏေနေတာ့ စကားေျပာရင္းဆိုရင္း သူလည္းေပ်ာ္႐ႊင္လာပါေတာ့တယ္။ ပုလင္းေဖါက္သံေတြဆက္တိုက္ၾကားလာရၿပီးေတာ့ ခြက္ခ်င္းတိုက္သံေတြ စကားေျပာသံေတြလည္း အဆက္မျပတ္ၾကားလာရပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကလည္း အဆင္ေျပေခ်ာေမႊ႔ေသာ ခရီးျဖစ္ပါေစလို႔ အူလိုက္သည္းလိုက္ ဆုေတာင္းေပးၾကပါတယ္။ ညေနလည္း အေတာ္ေစာင္းေတာ့ အားလုံးလည္း စားပြဲကေနထၾကပါေတာ့တယ္။ စီ(လ္)ဗီအိုရဲ႕ ဦးထုပ္ကို စူးစမ္းရင္း အားလုံးက ႏႈတ္ဆက္ေနတုန္း ကြ်န္ေတာ္ထြက္ခါနီးမွာပဲ ကြ်န္ေတာ့္လက္ကို သူကလွမ္းဆြဲၿပီး တားပါေတာ့တယ္။- ငါမင္းနဲ႔ စကားေျပာစရာ႐ွိတယ္။- သူက တိုးတိုးေလးေျပာပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း က်န္ေနခဲ့ပါတယ္။

ဧည့္သည္ေတြလည္းျပန္သြားၾကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ပဲက်န္ခဲ့ၿပီး၊ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာျခင္းဆိုင္ထိုင္ၿပီး စကားမေျပာဘဲ ေဆးတံေတြ ကိုယ္ဆီထိုင္ေသာက္ေနၾကေလရဲ႕။ စီ(လ္)ဗီအိုလည္း ျပႆနာတစ္ခုခုျဖစ္ေနပုံပါပဲ။ ဟိုအရင္က ေပ်ာ္႐ႊင္မႈအရိပ္အေရာင္ေလးေတာင္မေတြ႔ရပါဘူး။ သုန္သုန္မႈန္မႈန္နဲ႔ ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ျဖစ္ေနတဲ့မ်က္ႏွာရယ္၊ အေရာင္တလက္လက္ထြက္ေနတဲ့မ်က္လုံးေတြရယ္၊ ပါးစပ္ကမႈတ္ထုတ္လိုက္တဲ့ မီးခိုးေငြ႕ေတြက သူ႔ကို တကယ္နတ္ဆိုးတစ္ေကာင္လို ျဖစ္ေစတာေပါ့။ ခဏေနေတာ့ စီ(လ္)ဗီအိုလည္း စကားစေျပာေတာ့တာပါပဲ။

- တုိ႔ေတြ ေနာင္ဘယ္ေတာ့မွ ထပ္မေတြ႔ရေတာ့ဘူးလို႔လည္းျဖစ္သြားႏုိင္တယ္။ - သူက ကြ်န္ေတာ့္ကိုေျပာတယ္။ ထြက္မသြားခင္ေလးမွာေတာ့ ငါမင္းကိုေတာ့ ႐ွင္းျပခ်င္တယ္။ တစ္ျခားလူေတြရဲ႕ အျမင္ေတြကို ငါသိပ္ၿပီးဂ႐ုမစိုက္တတ္ဘူးဆိုတာကို မင္းလည္းသတိထားမိမွာပါ။ ငါ မင္းကို ခင္တယ္ဆိုေတာ့ မင္းစိတ္ထဲမွာ ငါ့ကို အထင္အျမင္မွားၿပီး က်န္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ငါအေနရခက္ေနမွာ။

သူက ခဏရပ္ၿပီးေတာ့ ေဆးတံေဆးထပ္ထည့္ဖို႔ ထတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း မ်က္လုံးေအာက္စိုက္ၿပီး ပါးစပ္ပိတ္ေနတယ္။

- မင္းအေနနဲ႔ ငါက ဟိုအမူးအ႐ူးေကာင္ကို ဘာမွမလုပ္တာကို အံ့ၾကေနခဲ့တာမဟုတ္လား ။ - သူက ဆက္ေျပာတယ္။ - ဘယ္ေသနတ္နဲ႔ ပစ္မလဲဆိုတာကို ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္႐ွိတယ္ဆိုေတာ့ ဟိုေကာင့္ရဲ႕အသက္က ငါ့လက္ထဲမွာ႐ွိၿပီး ငါ့မွာ အႏၱရာယ္ လံုး၀နီးပါးမ႐ွိဘူးဆိုတာကိုေတာ့ မင္းလည္းသိမွာပါ။ ငါက သေဘာထားႀကီးႀကီးနဲ႔ သိပ္ကိုခြင့္လႊတ္တတ္တယ္လို႔ေတာ့ မညာခ်င္ပါဘူး။ ငါက စိန္ေခၚလိုက္တာက ငါ့အသက္အႏၱရာယ္ကို လုံး၀မထိခိုက္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ သိပ္ေသခ်ာေနရင္ေတာ့လည္း ဟိုေကာင္ကို ခြင့္လႊတ္မိမွာေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး။

ကြ်န္ေတာ္ စီ(လ္)ဗီအိုကို တအ့ံအၾသႀကီးနဲ႔ကို ၾကည့္ေနမိတယ္။ သူဒီလို၀န္ခံတာေနတာက ကြ်န္ေတာ့္ကို ေတာ္ေတာ္ကသိကေအာက္ျဖစ္ေစတာပါ။ စီ(လ္)ဗီအိုက ဆက္ေျပာတယ္။

- ငါ့မွာ ကိုယ့္ဟာကို ေသတြင္းကို ပို႔ဖို႔ဆိုတာ အခြင့္မ႐ွိဘူးဆိုတာ အေသအခ်ာပဲ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ေျခာက္ႏွစ္က ငါ စိန္ေခၚခံရဖူးတယ္၊ ငါ့ရန္သူက အခုထိ အသက္႐ွင္တုန္းပဲ။

ကြ်န္ေတာ္လည္း သိခ်င္စိတ္ျပင္းျပင္းထန္ထန္နဲ႔ လႈပ္လႈပ္႐ွား႐ွားျဖစ္သြားတယ္။

- ခင္ဗ်ား သူနဲ႔ ေသနတ္ခ်င္းယွဥ္မပစ္ခဲ့ဘူးလား။ - ကြ်န္ေတာ္က ေမးတယ္။ အေျခအေနေတြေၾကာင့္ ခင္ဗ်ား အဲဒီက ထြက္လာပုံရတယ္၊ ဟုတ္လား။

- ငါ သူနဲ႔ ေသနတ္ယွဥ္ပစ္ခဲ့ပါတယ္။ - စီ(လ္)ဗီအိုက ေျဖတယ္။ - ဒီမွာ ႏွစ္ေယာက္စိန္ေခၚပြဲရဲ႕ အမွတ္အသားေလ။

စီ(လ္)ဗီအိုက မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ဗီ႐ုိေလးထဲကေနၿပီး ေ႐ြေရာင္အေမႊးေတြနဲ႔ အလွဆင္ထားတဲ့ ခ်ည္နဲ႔ရက္ထားတဲ့ အပတ္ကေလးပါတဲ့ ဦးထုပ္ကိုထုတ္ၿပီးေဆာင္းျပတယ္။ နဖူးအထက္ ႏွစ္လက္မေလာက္အကြာမွာ ဦးထုပ္မွာ က်ည္ဆံေပါက္ရာကိုေတြ႔ရတယ္။

- ၿမိဳ႕ေလးတစ္ခုက ျမင္းတပ္မွာ ငါတာ၀န္ထမ္းခဲ့တယ္ဆိုတာ မင္းသိပါတယ္။- စီ(လ္)ဗီအိုက ဆက္ေျပာတယ္။ ငါ့ရဲ႕အေလ့အက်င့္ကေတာ့ မင္းသိၿပီးသားပါ။ ပထမေနရာကို အၿမဲရေနၾကဆိုေတာ့ ကေလးကတည္းက အဲဒါကို ေတာ္ေတာ္စြဲမက္ခဲ့တာ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဆိုးတယ္၊ေပတယ္ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေရပန္းစားတာကို။ စစ္တပ္မွာေတာ့ ငါ့ကိုမီွတဲ့လူဆိုးဆိုတာ မ႐ွိသေလာက္ေပါ့။ အရက္ကို အမ်ားႀကီးေသာက္ႏိုင္တယ္ဆိုတာကိုလည္း ၾကြား၀ါးတတ္ေသးတယ္။ ဒင္းနစ္ ဒါဗီေဒါ့(ဗ္) ဧည့္ခံေကြ်းေမြးတဲ့ပြဲမွာ သိပ္နာမည္ႀကီးတဲ့ ဘူး(ရ္)ေဆာ့(ဗ္)ကို ငါအႏိုင္ေသာက္ခဲ့တာေလ။ ေဒြး(တစ္ဦးခ်င္းစိန္ေခၚပြဲ)ဆိုတာကလည္း တို႔တပ္မွာက ခဏခဏျဖစ္တာေလ။ သတ္ေသလုပ္ရင္လုပ္၊ မဟုတ္ရင္လည္း ကိုယ္တိုင္ပစ္တဲ့ သူအျဖစ္နဲ႕ ပြဲတိုင္းေတာ့ ငါပါတယ္။ ေပါင္းအသင္းေတြကလည္း ငါ့ကိုေလးစားၾကတယ္။ ခဏခဏေျပာင္းေနတဲ့ တပ္ရင္းမႈးေတြဆိုတာ ငါ့ကို သိပ္လိုအပ္ေနတဲ့ ဒုစ႐ုိက္ေကာင္လိုၾကည့္တာ။
သိပ္ကိုခ်မ္းသာၿပီး လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္တဲ့ မ်ိဳး႐ိုးနာမည္႐ွိတဲ့ (နာမည္ေတာ့ မေျပာေတာ့ပါဘူး။)သူတစ္ေယာက္ ငါတို႔ဆီကိုေျပာင္းမလာခင္အထိေတာ့ ငါကလည္း ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႔ (မေအးမေဆးလည္းျဖစ္ရင္ ျဖစ္မွာေပါ့ေလ။) ဒီလို နာမည္ေက်ာ္ေနတာကို ေက်နပ္ေနတယ္ေလ။ ဒီေကာင့္ေလာက္ ပက္ပက္စက္စက္ ကံေကာင္းတဲ့လူဆိုတာ ငါ့တစ္သက္လုံး တစ္ခါမွ မေတြ႔ဖူးဘူး။ မင္း ပုံေဖာ္ၾကည့္စမ္းပါ။ အသက္က ငယ္ငယ္၊ ဥာဏ္က ခပ္သြက္သြက္၊ လူက ခန္႔ခန္႔ျငားျငား၊ ေပ်ာ္႐ြင္မႈဆိုတာ အ႐ူးသြပ္ဆုံးနဲ႔၊ သတၱိ႐ွိတယ္ဆိုတာ ဂ႐ုကို မစိုက္တတ္တဲ့ေကာင္၊ နာမည္ကလည္း အျပန္စား၊ ပိုက္ဆံဆိုတာ ဘယ္ေလာက္႐ွိသလဲ မသိေလာက္ေအာင္ စာရင္းလည္း တစ္ခါမွ တြက္မၾကည့္ဖူးတဲ့ေကာင္နဲ႕ ငါ့ဆိုတဲ့ေကာင္ ၾကားထဲမွာ ဘယ္လိုျပႆနာေတြ ေပၚလာမယ္ဆိုတာကိုသာ စဥ္းစားသာၾကည့္ပါေတာ့။ ငါ့ပထမေနရာဆိုတာကလည္း လႈပ္လာေတာ့တာေပါ့။ ငါ နာမည္ႀကီးတာေၾကာင့္ ျဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ႕။ အစေတာ့ သူက ငါနဲ႕ အေပါင္းအသင္းလုပ္ဖို႔ က်ိဳးစားပါေသးတယ္။ ငါကေအးစက္စက္ျပန္ဆက္ဆံေတာ့ သူလည္းငါနဲ႕ ခပ္ေ၀းေ၀းပဲေနေတာ့တာေပါ့။ ငါက သူ႔ကို စၿပီးမုန္းလာေတာ့တယ္။ တပ္ရင္းမွာ သူ႔ရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈေတြ၊ ေကာင္မေလးေတြၾကားမွာ သူ နာမည္ႀကီးလာေတြက ငါ့ကိုေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္ေစတာ။ ငါကလည္း သူ႔ကိုဆို ျပႆနာစ႐ွာေတာ့တာေပါ့။ ငါက ခပ္ေလွာင္ေလွာင္ ကဗ်ာတိုေလးေတြနဲ႔ေျပာရင္ သူက ခ်က္ျခင္းကိုပဲ ငါ့ကဗ်ာတိုေတြထက္ ပိုၿပီးေျပာင္ေျမာက္တဲ့၊ ပိုၿပီးရီရတဲ့ကဗ်ာေတြနဲ႔ျပန္ေျပာတတ္တယ္။ သူကရီစရာေတြပိုေျပာေလ၊ ငါက ေဒါသပိုထြက္ေလေပါ့။ ေနာက္ဆုံးတစ္ေန႔ၾကေတာ့ တပ္ရင္းမႈးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကပြဲခန္းမမွာ မိန္းမပ်ိဳေတြကလည္း သူ႔ကိုပဲ အာ႐ုံက စိုက္ေနၾကတယ္။ အဆိုးဆုံးက အရင္က ငါနဲ႔အဆက္ျဖစ္တဲ့ အိမ္႐ွင္မိန္းမပ်ိဳေပါ့။ အဲဒါကိုလည္းျမင္ေရာ ငါလည္း ေတာ္ေတာ့္ကို ႐ိုင္း႐ိုင္းစိုင္းစိုင္း သူ႔နားကိုကပ္ေျပာလိုက္တယ္။ သူလည္းေဒါသထြက္ၿပီး ငါ့ကိုထိုးပါေလေရာ။ ငါတို႔လည္း ဓါးေတြဆီကို ခုန္ေျပးတာေပါ့။ ေကာင္းမေလးေတြဆို ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔နဲ႔ သတိလစ္ၿပီးလဲက်သြားၾကတယ္။ ၿပီးတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ၀ိုင္းခြဲၾကတာေပါ့။ အဲဒီညမွာပဲ ႏွစ္ေယာက္ ေသနတ္ခ်င္း ယွဥ္ပစ္ဖို႔ျဖစ္လာတာေပါ့ေလ။

အ႐ုဏ္ဦးေပါ့။ ငါက ခ်ိန္းထားတဲ့ေနရာမွာ ငါဖက္က သက္ေသ သုံးေယာက္နဲ႔ ရပ္ေနတယ္။ ဘယ္လိုေျပာရမွန္းကို မသိေလာက္ေအာင္ျဖစ္ေနတဲ့ စိတ္မ႐ွည္ျခင္းႀကီးစြာနဲ႔ ငါ့ရန္သူကို ေစာင့္ေနတာေပါ့။ ေႏြဦးေပါက္ေနေလးလည္း ထြက္လာေတာ့ စပူေတာ့တာေပါ့။ ငါက သူလာေနတာကို အေ၀းႀကီးကတည္းက ျမင္တယ္ေလ။ စစ္အကၤ်ီတင္ထားတဲ့ဓါးေကာက္႐ွည္ကိုထမ္းၿပီး သူ႔သက္ေသအေပါင္းအသင္းတစ္ေယာက္နဲ႔အတူ သူကလမ္းေလွ်ာက္ၿပီးလာတယ္။ ငါတို႔လည္း သူတို႔ဆီကိုေတြ႔ဖို႔ သြားလိုက္တယ္။ ခ်ယ္ရီသီးေတြ အျပည့္ထည့္ထားတဲ့ ဦးထုပ္ကို ကိုင္ၿပီး တျဖည္းျဖည္းနီးလာတယ္။ သက္ေသလုပ္မယ့္ အေပါင္းအသင္းေတြက ေျခလွမ္း ဆယ့္ႏွစ္လွမ္းစာ လွမ္းၿပီးတိုင္းလိုက္တယ္။ ငါကစၿပီး သူ႔ကိုပစ္ရမွာေလ။ ဘယ္လုိမေကာင္းဆိုး၀ါးေၾကာင့္ မသိပါဘူး။ စိတ္ေတြက တအားကိုလႈပ္႐ွားေနေတာ့ ကိုယ့္လက္ကိုလည္း မယုံေတာ့ဘူး။ စိတ္ေအးလက္ေအးျဖစ္သြားေအာင္လို႔ အခ်ိန္ရေအာင္ သူ႔ကို ပထမဆုံးပစ္ခြင့္ေပးတာကို သူက သေဘာမတူဘူး။ မဲႏႈိက္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္ေတာ့လည္း သိပ္ကံေကာင္းေနတဲ့ ေကာင္က ပထမပစ္ဖို႔ ျဖစ္သြားတယ္။ သူကလည္း ေသနတ္ကို ခ်ိန္ၿပီး ငါ့ဦးထုပ္ကိုပဲ ပစ္သြားတယ္။ ငါ့အလွည့္ပဲ က်န္ေတာ့တာေပါ့။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူ႔အသက္က ငါ့လက္ထဲမွာေပါ့ေလ။ ထိတ္ထိတ္ျပာျပာအရိပ္အေရာင္ေလးမ်ား တစ္ခုတစ္ေလေတြ႔ရမလားဆိုၿပီး ငါကလည္း သူ႔ကို ေလာဘတႀကီးနဲ႔ ၾကည့္တယ္။ သူက ငါေသနတ္နဲ႔ခ်ိန္ထားတာေတာင္ အမွည့္ဆုံး ခ်ယ္ရီသီးေတြကို ေရြးစားေနေလရဲ႕။ အေစ႔ေတြကို ပါးစပ္ကေန ေထြးထုတ္လိုက္တာ ငါ့ဆီထိေတာက္ေရာက္တယ္။ ဘာမွကို သူဂ႐ုမစိုက္တာက ငါ့ကို ေတာ္ေတာ္ အခံရခက္ေစတာပါ။ သူ႔အသက္ကိုေတာင္သူတန္းဖိုးမထားတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔ကို ေသနတ္နဲ႔ ပစ္ေတာ့ေရာ ဘာအက်ိဳး႐ွိမွာလဲလို႔ ငါ စဥ္းစားမိတယ္။ ယုတ္မာတဲ့ အႀကံအစီတစ္ခု ငါ့ေခါင္းထဲမွာ ေပၚလာတယ္။ ငါ ေသနတ္ကို ခ်လိုက္တယ္။ - ခင္ဗ်ားကို ၾကည့္ရတာ အခုေသခ်ိန္မက်ေသးဘူးထင္ပါရဲ႕။ - ငါက သူ႔ကိုေျပာလိုက္တယ္။ - ခင္ဗ်ား မနက္စာ စားခ်င္ရင္လည္း စားေလ။ က်ဳပ္ ခင္ဗ်ားကို မေႏွာက္ယွက္ခ်င္ပါဘူး။ - ခင္ဗ်ားက ကြ်န္ေတာ့္ကို နည္းနည္းေလးေတာင္ အေႏွာက္အယွက္ မျဖစ္ေစပါဘူး။- သူက အျငင္းျပန္ေျပာတယ္။ - ခင္ဗ်ား အဆင္ေျပသလို သာ ပစ္ပါ။ အလွည့္က ခင္ဗ်ားဆီမွာပဲ က်န္ေတာ့တာပါ။ ခင္ဗ်ား ဆႏၵ႐ွိသလုိလုပ္ဖို႔ ကြ်န္ေတာ္ ခင္ဗ်ားအတြက္ အၿမဲ အဆင္သင့္႐ွိပါတယ္။ ငါလည္း သက္ေသအေပါင္းအသင္းေတြကို ဒီေန႔ပစ္ခ်င္တဲ့ စိတ္မ႐ွိေၾကာင္းေျပာလိုက္ေတာ့ ေသနတ္ယွဥ္ပစ္တာလည္း အဲဒီမွာ ၿပီးသြားတယ္။

ငါလည္းတပ္က ထြက္လာၿပီး ဒီၿမိဳ႕ေလးကို ေရာက္လာတာပဲ။ ဒီေန႔အထိ လက္စားေခ်ဖို႔အေၾကာင္း မေတြးမိဘူးဆိုတဲ့ရက္ တစ္ရက္မွ မ႐ွိဘူး။ ဒီေန႔ကေတာ့ ငါ့ေန႔ျဖစ္ၿပီး။

စီ(လ္)ဗီအိုက အိပ္ကပ္ထဲက မနက္ကရထားတဲ့စာကိုထုတ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ကို ေပးဖတ္တယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ (သူ႔ရဲ႔ လူယုံျဖစ္ပုံရတယ္) ေမာ္စကိုကေန ဟိုလူမၾကာခင္မွာ ငယ္႐ြယ္လွပတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ တရား၀င္လက္ထပ္ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း သူ႔ဆီကိုေရးထားတာပါ။

- ဟိုလူဆိုတာ ဘယ္သူျဖစ္မယ္ဆိုတာ မင္းခန္႔မွန္းမိတယ္ မဟုတ္လား။- စီ(လ္)ဗီအိုက ေျပာတယ္။ - ေမာ္စကို ကိုသြားမယ္။ မဂၤလာမေဆာင္ခင္ေလးမွာ ေသျခင္းတရားကို ဟိုအရင္တစ္ခါကလို ခ်ယ္ရီသီးေတြစားရင္းလို စိတ္ေအးလက္ေအး သူ လက္ခံႏိုင္မလားဆိုတာ ၾကည့္ရေသးတာေပါ့ေလ။

အဲဒီစကားလုံးေတြေျပာရင္း စီ(လ္)ဗီအိုက မတ္တပ္ထရပ္၊ ဦးထုပ္ကို ၾကမ္းျပင္ေပၚပစ္ခ်ၿပီး က်ားက ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲမွာ ေလွ်ာက္သလို အခန္းထဲတြင္ ဟိုမွဒီေလွ်ာက္ေနေတာ့တယ္။ သူ႔ေျပာသမွ်ကို မလႈပ္မယွက္ ကြ်န္ေတာ္ထိုင္နားေထာင္ၿပီးေတာ့ ထူးဆန္းတဲ့ဆန္႔က်င္ဖက္အေတြးေတြက ကြ်န္ေတာ့္ကို စိတ္လႈပ္႐ွားေစတာေပါ့။

သူ႔အခိုင္းေစက ၀င္လားၿပီး ျမင္းလွည္းအဆင္သင့္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ စီ(လ္)ဗီအိုက ကြ်န္ေတာ့္လက္ကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ဆြဲၿပီး ေပြ႕ဖက္ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ ေသနတ္ေတြထည့္ထားတဲ့ အိတ္ရယ္၊ အစ္ျခားပစၥည္းေတြထည့္ထားတဲ့အိတ္ရယ္ ခရီးေဆာင္အိတ္ ႏွစ္လုံးတင္ထားတဲ့လွည္းေပၚမွာ သူကထိုင္ပါတယ္။ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ေတာ့ ျမင္းေတြလည္း ကဆုန္ဆိုင္းၿပီး စေျပးပါေတာ့တယ္။

၂

ႏွစ္ေတြ အနည္းငယ္ၾကာသည္အထိ ကြ်န္ေတာ္မွာလည္း အိမ္အလုပ္ေတြပိၿပီး ခပ္ေခါင္ေခါင္နယ္တစ္ခုက ႐ြာေလးတစ္႐ြာကေန ဘယ္ကိုမွမထြက္ႏိုင္ပါဘူး။ အိမ္အလုပ္ေတြ႐ႈပ္ေနတာဆိုေပမယ့္လည္း အရင္တုန္းက အပူအပင္ကင္းကင္းေနခဲ့ရတဲ့ ပူညံပူညံဘ၀ကိုလည္း သတိရမိတာေပါ့။ အဆိုးဆုံးကေတာ့ ေဆာင္းဦးေပါက္နဲ႔ ေဆာင္းညေနခင္းေတြမွာ အထီးက်န္တစ္ေယာက္တည္းေနရတာပါပဲ။ အလုပ္သမားေခါင္းေတြနဲ႔ စကားေျပာလိုက္၊ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ဟိုသြားဒီသြားလုပ္လိုက္၊ အလုပ္အသစ္ေတြနဲ႔ နပန္းလုံးလိုက္နဲ႔ ညစာမစားခင္အထိ အခ်ိန္ေတြကုန္ေအာင္ ကြ်န္ေတာ္မွာ က်ိဳးစားရတယ္။ ခဏေနေတာ့ ေမွာင္လည္းလာေရာ ကြ်န္ေတာ္ဘယ္သြားလို႔သြားရမွန္းကို မသိပါဘူး။ ဂိုေထာင္ထဲ၊ ဗီ႐ိုထဲကေနၿပီး႐ွာေတြ႔တဲ့ စာအုပ္အနည္းငယ္ကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က အလြတ္ေတာင္ရေနၿပီ။ ေသာ့အထိန္းေတာ္ႀကီး ကီရီေလာ့ဗနာ တစ္ေယာက္သာ မွတ္မိၿပီး ျပန္ေျပာျပတဲ့ ပုံျပင္ေတြကလည္း အထပ္ထပ္ေျပာၿပီးသားျဖစ္ေနၿပီးေတာ့၊ လယ္သူမေတြဆိုျပတဲ့ သီခ်င္းေတြကိုလည္း နားေထာင္ရတာ ကြ်န္ေတာ္ အေတာ့္ကိုပ်င္းေနပါၿပီ။ အရက္ခါးခါးေတြေသာက္ေတာ့လည္း ေခါင္းကကိုက္၊ ၿပီးေတာ့ ဒီနယ္က ယစ္ထုတ္ႀကီးေတြ ဘယ္လိုျဖစ္သြားတယ္ဆိုတဲ့ ဥပမာေတြကလည္း႐ွိေနေတာ့ ပ်င္းပ်င္းနဲ႔ အရက္ေသာက္ေနလို႕ အရက္သမားႀကီးလုံးလုံးျဖစ္သြားမွာလည္း ေၾကာက္တယ္ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္၀န္ခံပါတယ္။ ေဘး၀န္းက်င္မွာ ယစ္ထုတ္ႀကီးႏွစ္ေယာက္၊ သုံးေယာက္ကလြဲလို႔ ေပါင္းစရာလူကလည္း မရွိဆိုေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္ဆန္တာကပဲ ခပ္ေကာင္းေကာင္းျဖစ္ေနေတာ့တာေပါ့။

ကြ်န္ေတာ့္ဆီကေန သုံးမိုင္ေလာက္ေ၀းတဲ့ေနရာမွာ ၿမိဳ႕စားကေတာ္တစ္ေယာက္ပိုင္တဲ့ ၿခံတစ္ခု႐ွိပါတယ္။ အဲဒီမွာကလည္း ႀကီးၾကပ္သူတစ္ေယာက္ပဲ ေနတာပါ။ ၿမိဳ႕စားကေတာ္ကလည္း အဲဒီၿခံမွာ အိမ္ေထာင္က်တဲ့ ႏွစ္မွာပဲေရာက္လာၿပီး ေနသြားတာကလည္း တစ္လထက္မပိုပါဘူး။ ဒါေပမယ့္လည္း ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ အထီးက်န္ဒုတိယႏွစ္ ေႏြဦးေပါက္မွာ ၿမိဳ႕စားကေတာ္က သူ႔အမ်ိဳးသားနဲ႔ ေႏြရာသီမွာ အဲဒီၿခံကို လာၿပီး အပန္းေျဖမယ္လို႔ သတင္းၾကားရတယ္။ တကယ္က်ေတာ့လည္း ဇြန္လအစပိုင္းေလာက္မွ သူတို႔ေရာက္လာၾကတာပါ။

သူေဌး အိမ္နီးခ်င္းရဲ႕ သတင္းက ေက်းေတာသူ၊ ေက်းေတာသားေတြအတြက္ေတာ့ အေရးတႀကီးေျပာစရာျဖစ္ေနတာေပါ့။ လယ္လုပ္သူေတြ၊ ၿခံက အလုပ္သမားေတြကေတာ့ သူတို႔ေရာက္မလာခင္ ႏွစ္လေလာက္ကတည္းကႀကိဳၿပီး အဲဒီအေၾကာင္းကိုေျပာၾကၿပီး၊ ျပန္သြားၿပီးရင္လည္း တစ္ႏွစ္ေလာက္ကေတာ့ ဆက္ေျပာေနၾကဦးမွာပဲ။ ငယ္ရြယ္လွပတဲ့ အိမ္နီးခ်င္းၿမိဳ႕စားကေတာ္ေရာက္လာၿပီဆိုတဲ႔ သတင္းက ကြ်န္ေတာ့္ကိုလည္း အေတာ္လႊမ္းမိုးတယ္ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ ၀န္ခံပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ သူေရာက္တဲ့ ပထမတနဂၤေႏြေန႔မွာ သိပ္ရင္းႏွီးတဲ့ အိမ္နီးခ်င္းေကာင္းတစ္ေယာက္လို၊ ၿပီးေတာ့ သိပ္ကိုသိမ္ေမြ႕တဲ့ အခိုင္းအေစေကာင္းတစ္ေယာက္လိုသူတို႔ကို မိတ္ဆက္ဖို႔ရာ ညစာစားအၿပီးမွာ အဲဒီရြာကို သြားေတာ့တာပါပဲ။

ဧည့္ႀကိဳအခိုင္းအေစက ကြ်န္ေတာ့္ကို ၿမိဳ႕စားရဲ႕ ဧည့္ခန္းဆီကို ေခၚလာတယ္။ သူကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္ေၾကာင္းသံေတာ္ဦးတင္ဖို႔ အခန္းထဲ၀င္သြားပါတယ္။ ဧည့္ခန္းအက်ယ္ႀကီးကို ျဖစ္ႏိုင္သမွ်ေသာ အလွအပေတြ၊ ဇိမ္ခံပစၥည္းေတြနဲ႔ ဆင္ယင္ထားၿပီး၊ နံရံမွာလည္း စာအုပ္ေတြ အျပည့္ထည့္ထားတဲ့ ဗီ႐ိုေတြနဲ႔၊ အဲဒီဗီ႐ိုေပၚေတြမွာလည္း ကိုယ္တစ္ပိုင္းျပတ္ေၾကး႐ုပ္ေတြ တင္ထားပါတယ္။ စက်င္ေက်ာက္မီးဖိုႀကီးရဲ႕ အေပၚမွာလည္း မွန္အႀကီးတစ္ခ်ပ္နဲ႔အလွဆင္လို႔၊ ၾကမ္းျပင္ကိုလည္း ေကာ္ေဇာအစိမ္းေရာင္ခင္းထားပါတယ္။ တျခားလူေတြရဲ႕ ႄကြယ္၀ခ်မ္းသာမႈေတြကို မျမင္ေတြ႕ရတာ ၾကာလို႔ထင္ပါရဲ႕၊ ကိုယ့္ေနရာေလးမွာပဲ ဘယ္မွမၾကည့္ေတာ့ဘဲ နယ္တစ္ခုခုက အသနားခံစာလာတင္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ေယာက္က ၀န္ႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အခန္း၀မွာ ေစာင့္ေနရသလို ကြ်န္ေတာ္လည္း စိတ္ထဲမွာ တုန္လႈပ္လာၿပီး နည္းနည္းေၾကာက္လာပါတယ္။ တံခါးပြင့္လာၿပီး အသက္ သုံးဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ ေလာက္႐ွိတဲ့ တည္ၾကည္ခန္႔ညားတဲ့ အမ်ိဳးသားတစ္ဦး၀င္လာပါတယ္။ ၿမိဳ႕စားကပြင့္လင္းေဖာ္ေရြၿပီး၊ ခင္မင္တတ္တဲ့ပုံစံနဲ႕ ကြ်န္ေတာ့္ဆီကို ေလွ်ာက္လာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း အားက်ိဳးစားယူၿပီး ကိုယ္ဟာကို စမိတ္ဆက္မယ္လုပ္ေတာ့ သူကေတာင္ႀကိဳၿပီး မိတ္စဆက္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ထိုင္ၾကတယ္။ သူစကားေျပာတာက လြတ္လြတ္လပ္လပ္႐ွိၿပီးေတာ့ ႏွစ္လိုဖြယ္လည္းေကာင္းတယ္။ ခဏၾကာေတာ့မွပဲ ကိုယ့္ရဲ႕သိမ္ငယ္စိတ္ေတြကို ေမာင္းထုတ္၊ ပင္ကိုယ္ပုံစံနဲ႔စေနႏိုင္မယ္လုပ္တုန္း ၿမိဳ႕စားကေတာ္ ၀င္လာေတာ့ ႐ွက္သလိုလို၊႐ြံ႕သလိုလိုစိတ္က အရင္ထက္ပိုဆိုးပါေလေရာ။ သူမကလည္း အေတာ့္ကိုလွတာကိုး။ ၿမိဳ႕စားက မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ႐ႈိးတိုး႐ွန္႔တန္႔ပုံစံမျဖစ္ေအာင္ေနခ်င္လို႔ အဆင္ေျပၿပီး သက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္တဲ့ပုံဖမ္းေလ၊ ကိုယ္ဟာကို ကိုးလို႔ကန္႔လန္႕ႀကီးျဖစ္ေလပါပဲ။ သူတို႔ကလည္း မိတ္ေဆြသစ္ျဖစ္ေနလို႔ ခပ္တန္းတန္းျဖစ္ေနတာကို အသားက်သြားေအာင္ အခ်ိန္ေပးတဲ့အေနနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ကိုလည္း စကား၀ိုင္းထဲပါလာေအာင္ ဘာ ဟန္ႀကီးပန္ႀကီးမွကိုမလုပ္ဘဲ သူတို႔အခ်င္းခ်င္းလည္း စကားေတြစေျပာေတာ့တာပါပဲ။ ပန္းခ်ီကားေတြ၊ စာအုပ္ေတြကို ၾကည့္လိုက္နဲ႔ အခန္းထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္လည္းဟိုဟိုဒီဒီလမ္းေလွ်ာက္ပါတယ္။ ပန္းခ်ီကားအေၾကာင္းကို ကြ်န္ေတာ္အကြ်မ္းတ၀င္မရွိေပမယ့္ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို အေတာ္ဆြဲေဆာင္တာပါ။ ဆြဲထားတဲ့ ပုံကေတာ့ ဆြစ္ဇာလန္ကတစ္ခုခုပုံျဖစ္ေပမယ့္၊ ဆြဲထားတဲ့ပံုကို ကြ်န္ေတာ္စိတ္၀င္စားတာဟုတ္ပါဘူး၊ ပန္းခ်ီကားေပၚက တစ္ခုေပၚတစ္ခုထပ္ေနေအာင္ ပစ္ထားတဲ့ ေသနတ္က်ည္ေပါက္ ႏွစ္ေပါက္ပါ။

- သိပ္ေကာင္းတဲ့ ပစ္ခ်က္ပဲ။ - ၿမိဳ႕စားကို ကြ်န္ေတာ္ လွမ္းေျပာလိုက္ပါတယ္။

- ဟုတ္ပဗ်ာ။ - သူကေျဖတယ္။ သိပ္ကိုေကာင္းတဲ့ ပစ္ခ်က္ေပါ့။ ခင္ဗ်ားေရာ ေကာင္းေကာင္း ေသနတ္ပစ္တတ္လား။

- သိပ္မဆိုးပါဘူး။ - ေနာက္ဆုံး ကြ်န္ေတာ္ ရင္ႏွီးကြ်မ္း၀င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာကို ေရာက္လာတာဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း ၀မ္းသာအားရနဲ႔ကို ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ - ပစ္ေနက်ေသနတ္နဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ ေျခလွမ္း သုံးဆယ္ကေနၿပီး ဖဲခ်ပ္ကို မလြဲေအာင္ပစ္ႏိုင္ပါတယ္ဗ်ာ။

- ေျခလွမ္းသုံးဆယ္အကြာကေန မွန္ေအာင္ပစ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာ တကယ္လား။- စဥ္းစဥ္းစားစားပုံစံနဲ႔ ၿမိဳ႕စားကေျပာတယ္။

- တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြ စမ္းၾကေသးတာေပါ့ဗ်ာ။ - အရင္တုန္းကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း မဆိုးပါဘူး။ အခုေတာ့လည္း ေသနတ္မကိုင္တာ ေလးႏွစ္ေလာက္ေတာင္႐ွိၿပီ။ ၿမိဳ႕စားက ဆက္ေျပာတယ္။

- ေအာ္- ကြ်န္ေတာ္ သတိထားမိၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။ - ဒီလို အေျခအေနဆိုရင္ေတာ့ ေလာင္းရဲတယ္ဗ်။ ေျခ ဆယ့္ႏွစ္လွမ္းအကြာကေနေတာင္ ဖဲခ်ပ္ကို မွန္ေအာင္ပစ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ပစၥတိုပစ္တယ္ဆိုတာက ေနစဥ္ေလ့က်င့္ဖို႔လိုတယ္ဗ်။ အဲဒါကို အေတြ႔အႀကံဳအရ ကြ်န္ေတာ္သိတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔တပ္ရင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေသနတ္ပစ္ေကာင္းတဲ့အထဲက တစ္ေယာက္ပါပဲ။ တစ္ခါက ေသနတ္ကိုျပင္တဲ့ဆီကို ပို႔ထားတုန္း တစ္လေလာက္ ကြ်န္ေတာ္ ေသနတ္နဲ႔ ေ၀းသြားတယ္။ ဘယ္လိုျဖစ္မယ္ ထင္သလဲ ၿမိဳ႕စားရဲ႕။ ပထမဆံုးအႀကိမ္ စပစ္တုန္းကဆို ေျခ ႏွစ္ဆယ့္ငါးလွမ္းကေနၿပီး ပုလင္းေတြကို ပစ္တာ လြဲသဗ်ာ။ - အင္း.. အရက္ပုလင္းေတြမို႔ လက္ကမေျဖာင့္တာျဖစ္မယ္- ဆိုၿပီး တပ္ရင္းကဗိုလ္ႀကီးေတြ၊ စစ္သားေတြ၊ လူ႐ြတ္လူေနာက္ေတြကဆို ၀ိုင္းစၾကတာ။ ၿမိဳ႕စားရဲ႕.... ေလ့က်င့္တာက တစ္ႀကိမ္ေတာင္အပ်က္ခံလို႔ မျဖစ္ဘူးဗ်။ ကြ်န္ေတာ္တအံ့အၾသျဖစ္ေလာက္ေအာင္ ေသနတ္ပစ္ေတာ္တဲ့ သူတစ္ေယာက္ဆိုရင္ တစ္ေန႔ကို အနည္းဆုံး သုံးႀကိမ္ ေန႔လည္စာ မစားခင္ ထၿပီ ေသနတ္ပစ္ေလ့က်င့္လုိက္တာပဲ။ မစားခင္ ေဗာ္(ဒ)ကာ ေသာက္သလိုေပါ့။

ကြ်န္ေတာ္က စကားေတြခပ္လိႈင္လိႈင္ေျပာေတာ့ ၿမိဳ႕စားေရာ၊ ၿမိဳ႕စားကေတာ္ေရာ ေပ်ာ္ေနၾကတာေပါ့။

- သူ႔ပစ္ပုံကေရာ ဘယ္လိုလဲဗ်။ - ၿမိဳ႕စားက ကြ်န္ေတာ့္ကို ေမးတယ္။

- အင္း ၿမိဳ႕စားရဲ႕ ဒီလို၊ သူက နံရံေပၚမွာ ယင္ေကာင္နားေနတာကို ေတြ႕ရင္၊ ၿမိဳ႕စားကေတာ္ရဲ႕ မရီပါနဲ႔ဦး။ တကယ္ေျပာတာပါ။ ယင္ေကာင္ကိုျမင္ရင္ သူ႔တပည့္ကို "ကူဇကာ၊ ပစၥတုိ" လို႔ေအာ္လိုက္ရင္ ကူဇကာ ကလည္းက်ည္ထိုးၿပီးသား ပစၥတိုေသနတ္ကိုေပးလိုက္တာပဲ၊ သူကလည္း ေျဖာင္းကနဲ႔ပစ္၊ ယင္ေကာင္လည္း နံရံမွာ ကပ္သြားေတာ့တာပဲ။

- အံ့စရာပဲ။ - အဲ သူ႔နာမည္က ဘယ္လို။ ၿမိဳ႕စားက ေမးတယ္။

- စီ(လ္)ဗီအို ပါ ၿမိဳ႕စား။

- စီ(လ္)ဗီအို! - ထိုင္ေနရာက ထတဲ့ၿပီးေတာ့ ၿမိဳ႕စားက ေအာ္လိုက္တယ္။ - ခင္ဗ်ားက စီ(လ္)ဗီအို ကို သိတယ္ ဟုတ္လား။

- သိပါတယ္ ၿမိဳ႕စားရဲ႕။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရင္းႏွီးတဲ့ မိတ္ေဆြေတြပါ။ တပ္မွာေတာ့ သူ႔ကို အကိုအရင္းတစ္ေယာက္လိုကို ခင္တာပါ။ သူ႔သတင္းမၾကားရတာ ငါးႏွစ္ေတာင္႐ွိပါၿပီ။ ၿမိဳ႕စားေရာ သူ႔ကို သိတယ္လား။

- သိတယ္။ သိပ္ကိုသိတယ္။ ခင္ဗ်ားကို မေျပာခဲ့ဘူးလား ...အင္း မေျပာေလာက္ဘူး။ သိပ္ကို ထူးဆန္းတဲ့ အျဖစ္အေၾကာင္း ခင္ဗ်ားကို မေျပာခဲ့ဘူးလား။

- ကပြဲမွာ ျပႆနာျဖစ္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္းလား။

- ဘယ္လိုျပႆနာဆိုတာေရာ ေျပာေသးလား။

- မေျပာခဲ့ပါဘူး ၿမိဳ႕စား။ အား.... ၿမိဳ႕စား.. ခန္႔မွန္းၾကည့္ရတာ ၿမိဳ႕စားနဲ႔လား မသိေနာ္။

- ဟုတ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ပါပဲ။ - အလြန္အမင္း မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္နဲ႔ ေျပာတယ္။ က်ည္ဆံရာေပါက္နဲ႔ပန္ခ်ီကားက ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးေတြ႕ဆုံျခင္း အမွတ္တရပါ။

- အို.. ေမာင္ .... - ၿမိဳ႕စားကေတာ္က ေျပာတယ္။- မေျပာပါနဲ႔ေနာ္။ နားေထာင္ရမွာ ေၾကာက္လို႔ပါ။

- မဟုတ္ေသးဘူး။ ေမာင္ အားလုံးေျပာမွ ျဖစ္မယ္။ ေမာင္ သူ႕အေပါင္းအသင္းကို စိတ္ထဲမွာ နာက်င္ေအာင္ ဘယ္လို လုပ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ သူသိတယ္။ စီ(လ္)ဗီအို က ဘယ္လိုျပန္လက္စားေခ်တယ္ဆိုတာကိုလည္း သူသိပါေစေလ။

ၿမိဳ႕စားက ထိုင္ခုံကိုေ႐ွ႔တိုးၿပီးေပးတဲ့ထိုင္ခုံေပၚထိုင္ၿပီး သူေျပာျပတဲ့ ဇာတ္ေၾကာင္းကို စိတ္၀င္းတစားနဲ႔နားေထာင္ေတာ့တာပါပဲ။

တစ္ေန႔ ညေနခင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ျမင္းစီးၿပီး ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ အမ်ိဳးသမီးစီးတဲ့ ျမင္းက ဘယ္လိုျဖစ္သြားတယ္မသိပါဘူး။ ထိန္းမရေတာ့ သူကလည္းေၾကာက္တာေပါ့။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ျမင္းေပးၿပီး သူမကေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ျပန္လာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က ေရွ႕က အရင္အိမ္ကို ႀကိဳၿပီး ေရာက္တာေပါ့။ အိမ္၀င္းထဲမွာ ခရီးသြားျမင္းလွည္းေလးကိုေတြ႔တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုေျပာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႕ အလုပ္ကိစၥ႐ွိၿပီး၊ နာမည္ မေျပာခ်င္တဲ့ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ ကြ်န္ေတာ့္အခန္းထဲမွာ ထိုင္ေနတယ္လို႔။ ကြ်န္ေတာ္ အခန္းထဲ ၀င္လိုက္ေတာ့ အေမွာင္ထဲမွာ ဒီမီးဖိုနားမွာ ရပ္ေနတဲ့ ဖုန္ေတြတင္ေနတဲ့ မုတ္ဆိတ္က်င္စြယ္ေတြနဲ႔ လူတစ္ေယာက္ကိုေတြ႔ရတယ္။ သူ႔ရဲ႕မ်က္ႏွာ ဥပဓိ႐ုပ္ကို မွတ္မိမလားလို႔ က်ိဳးစားရင္း သူ႔နားကို ကြ်န္ေတာ္ကပ္ၿပီးသြားတယ္။ - က်ဳပ္ကိုမမွတ္မိဘူးလား ၿမိဳ႕စားႀကီးရဲ႕။ - သူက အသံတုန္တုန္နဲ႔ေျပာေတာ့မွပဲ - "စီ(လ္)ဗီအို" ကြ်န္ေတာ္ေအာ္လိုက္တယ္။ ၾကက္သီးေမႊးညွင္းေတြထေလာက္ေအာင္ခံစားလိုက္ရတယ္ဆိုတာ ၀န္ခံပါတယ္။ - ဟုတ္ပဗ်ာ။ - သူကဆက္ေျပာတယ္။ က်ဳပ္အလွည့္ေလ။ က်ဳပ္ ပစၥတုိကိုပစ္ဖို႔လာတာဗ်။ အဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီလား။- ေသနတ္က သူ႔ေဘးအိတ္ထဲကေန ထိုးထြက္ေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေျခလွမ္း ဆယ့္ႏွစ္လွမ္းလွမ္းၿပီး ဟိုေထာင့္မွာ သြားရပ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ့္အမ်ိဳးသမီးေရာက္မလာခင္ ျမန္ျမန္ပစ္ဖို႔ေျပာတယ္။ သူက အခ်ိန္ဆြဲတယ္။ မီးထြန္းေပးဖို႔ေျပာတယ္။ ဖေယာင္းတိုင္ေတြ ယူလာေပးရတယ္။ တံခါးကို ေသာ့ခတ္ၿပီး ဘယ္သူမွ ၀င္မလာဖို႔ေျပာလိုက္ၿပီး သူ႔ကို ပစ္ဖို႔ထပ္ေျပာရတယ္။ ပစၥတိုကို ထုတ္ၿပီး ခ်ိန္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း တစ္စကၠန္႔၊ႏွစ္စကၠန္႔ေရတယ္။ အေတြးေတြ ေရာက္ယက္ခတ္ေနတယ္။ တကယ့္ကို သိပ္ေၾကာက္စရာ ေကာင္းတဲ့ မိနစ္ေတြပါပဲ။ စီ(လ္)ဗီအိုကလည္း ခ်ိန္ထားတဲ့လက္ကို ေအာက္ခ်လိုက္တယ္။ - ပစၥတိုက ခ်ယ္ရီသီးအေစ့ေတြထည့္ထားတာ မဟုတ္ဘဲ ေသသြားႏိုင္တဲ့ က်ည္ဆံေတြထည့္ထားတာဆိုေတာ့ စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ -သူကေျပာတယ္။ - က်ဳပ္အထင္ေတာ့ အခုဟာက ႏွစ္ေယာက္စိန္ေခၚပြဲနဲ႔မတူဘဲ၊ လူသတ္ပြဲ သတ္သတ္ျဖစ္ေနသလားလို႔။ လက္နက္မဲ့တစ္ေယာက္ကို ေသနတ္နဲ႕ခ်ိန္တယ္ဆိုတဲ့ အက်င့္ က်ဳပ္မွာ မ႐ွိဘူး။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ မဲျပန္ႏိႈက္တာေပါ့ ဘယ္သူ ပထမ ပစ္ရမလဲဆိုတာ။ - ကြ်န္ေတာ့္ေခါင္းေတြလည္း ခ်ာခ်ာကိုလည္သြားတာပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ သေဘာမတူဘူး ထင္တာပဲ။ ေနာက္ဆုံးက်ေတာ ပစၥတုိေတြကို က်ည္ျဖည့္၊ မဲႏွစ္ခုလိပ္၊ သူက ဟိုအရင္တုန္းက ကြ်န္ေတာ္ပစ္ခဲ့တဲ့ ဦးထုပ္ထဲ မဲလိပ္ေတြထည့္ၿပီး မဲႏႈိုက္ခိုင္း၊ ကြ်န္ေတာ္ပဲ စပစ္ရမွာပါ။ - ဟမ္ .. ေသာက္ျမင္ကပ္ေလာက္ေအာင္ ကံေကာင္းပါ့လား။ - ကြ်န္ေတာ္ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မွာ မဟုတ္တဲ့ ခတ္ေလွာင္ေလွာင္အၿပဳံးနဲ႔ေျပာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး သူ႔ရဲ႕လႊမ္းမိုးမႈကို ခံေနရတယ္ဆိုတာ နားကိုမလည္ႏိုင္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ပစ္လိုက္တာ က်ည္ဆံက အဲဒီ ပန္းခ်ီကားကို သြားမွန္တယ္။ ( ၿမိဳ႕စားက က်ည္ေပါက္ေနတဲ့ ပန္းခ်ီကားကို လက္ညိႈးထိုးျပတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာကလည္း မီးလိုေလာင္ကြ်မ္းလို႔။ ၿမိဳ႕စားကေတာ္လည္း မ်က္ႏွာကို ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္နဲ႔။ ကြ်န္ေတာ္လည္း အ့ံအားမသင့္ဘဲကို မေနႏိုင္ဘူး။)

- ကြ်န္ေတာ္ပစ္လိုက္တယ္။ - ၿမိဳ႕စားက ဆက္ေျပာတယ္။ - လြဲသြားတယ္။ စီ(လ္)ဗီအို( အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူ႔မ်က္ႏွာက တကယ့္ကို ရက္စက္တဲ့မ်က္ႏွာပါ။) စီ(လ္)ဗီအို ပစၥတုိနဲ႔ ခ်ိန္တယ္။ ယုတ္တရက္ တံခါးပြင့္လာၿပီး မား႐ွာ ေၾကာက္အားလန္႔အားနဲ႔ ေအာ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ့္လည္ပင္းကိုေျပးဖတ္တယ္။ သူမ ႐ွိေနေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ေယာက်္ားမာနလည္း ေပၚလာတာေပါ့။ - အခ်စ္ တုိ႔တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္စေနတာ တကယ္မသိဘူးလား။ ဘာလို႔ ေၾကာက္လန္႔ေနရတာလဲ။ သြားၿပီးေရေသာက္လိုက္ေနာ္။ ၿပီးေတာ့ ျပန္လာခဲ့။ ဒီထူးဆန္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးမယ္။ မားရွာကလည္း တကယ္မယုံရွာေသးပါဘူး။ - ကြ်န္မ အမ်ိဳးသားေျပာတာ အမွန္ပဲလားဆိုတာ ေျပာပါ႐ွင္။ - ေၾကာက္စရာေကာင္းလွတဲ့ စီ(လ္)ဗီအို ဖက္ကိုလွည့္ၿပီးေမးတယ္။ - ႐ွင္တို႔ က်ီစယ္ေနၾကတာ တကယ္အဟုတ္လား႐ွင္၊ ေျပာပါရွင္။ - သူက အၿမဲပဲ က်ီစယ္တတ္ပါတယ္ ၿမိဳးစားကေတာ္။ - စီ(လ္)ဗီအိုက ေျဖတယ္။ ဟိုအရင္တုန္းကလည္း စေနာက္ၿပီး က်ဳပ္ကိုစိန္ေခၚခဲ့တယ္၊ က်ီစယ္ၿပီး ဒီဦးထုပ္ကို ပစၥတိုနဲ႔ပစ္ခဲ့ပါတယ္။ အခုလည္း က်ီစယ္ၿပီး ပစၥတိုနဲ႔လြဲေအာင္ပစ္ျပန္ပါၿပီး။ အခုဟာက က်ဳပ္ က်ီစယ္ရေတာ့မယ့္ အလွည့္ပါ။ - အဲဒီစကားလုံးေတြေျပာရင္ သူက ကြ်န္ေတာ့္ကို မား႐ွာေ႐ွ႕မွာပဲ ပစၥတိုနဲ႔ခ်ိန္ပါေတာ့တယ္။ မား႐ွာလည္း သူ႔ေျခေထာက္ကိုေျပးဖတ္ေတာ့တာေပါ့။- ထစမ္း မား႐ွား။ သိပ္႐ွက္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ - ကြ်န္ေတာ္ ေဒါသတႀကီးနဲ႔ ေအာ္ေျပာလိုက္တယ္။ - သနားစရာေကာင္တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို သေရာ္သလိုလိုေျပာတာကို ရပ္မွာလား မရပ္ဘူးလား။ - ခင္းဗ်ားအလွည့္ကိုေရာ ပစ္ဦးမွာလား၊ မပစ္ေတာ့ဘူးလား။- - မပစ္ေတာ့ဘူး။ - စီ(လ္)ဗီအို ျပန္ေျဖတယ္။ -က်ဳပ္ေက်နပ္တယ္။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ စိတ္႐ႈပ္ေထြးမႈေတြ၊ ေၾကာက္စိတ္ေတြကို ေတြ႔လိုက္ရၿပီ။ က်ဳပ္ကိုလည္းခင္ဗ်ာလည္းပစ္ၿပီးၿပီးဆိုေတာ့ ေက်နပ္ပါတယ္။ က်ဳပ္ကို သတိတရ ႐ွိေနပါ။ ခင္ဗ်ားရဲ႕လိပ္ျပာက ေျခာက္လန္႔ေနပါလိမ့္မယ္။ - သူထြက္သြားတယ္...တံခါးနားေရာက္ေတာ့ ရပ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ပစ္လိုက္တဲ့ ပန္းခ်ီကားကို ဖ်တ္ကနဲၾကည့္ၿပီး ခ်ိန္ေတာင္မခ်ိန္ဘဲ ပစၥတိုနဲ႔ ပစ္ၿပီး သူေပ်ာက္သြားေတာ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္အမ်ိဳးသမိးလည္း မူးေမ့လဲက်ၿပီး လူေတြကလည္း သူ႔ကို ဖမ္းထားေအာင္မရဲဘဲ ေၾကာက္လန္႔တႀကီးနဲ႔ပဲ ၾကည့္ေနတုန္းပဲ၊ အိမ္ဆင္၀င္ေအာက္ကထြက္သြားၿပီး လွည္းေမာင္းသမားကို လွမ္းေခၚၿပီး ကြ်န္ေတာ္ သတိမရခင္ေလးမွာပဲ သူထြက္သြားတယ္။

ၿမိဳ႕စားလည္း တိတ္ဆိတ္ေနတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ဟိုအရင္က ကြ်န္ေတာ့္ကို လႊမ္းမိုးခဲ့ၿပီး အစသာ သိခဲ့တဲ့ ဇာတ္လမ္းရဲ႕အဆုံးကိုလည္း သိလိုက္ရပါေတာ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ သူရဲေကာင္းႀကီးနဲ႔လည္း ထပ္မေတြ႔ရေတာ့ပါဘူး။ အလက္ဇန္းဒါး အီ(ပ္)စီ(လ္)လန္(တ္) ပုန္ကန္မႈမွာ တပ္တစ္ခုကိုေခါင္းေဆာင္ရင္း စကူလရန္းေတြနဲ႔ တိုက္တဲ့ စစ္ပြဲမွာ စီ(လ္)ဗီအို တိုက္ပြဲက်သြားတယ္လို႔ေျပာၾကတာပဲ။

ၿပီး၏။

မူရင္းကို စိတ္ဝင္စားသူမ်ားအတြက္ လင့္

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။