တစ္ဝါကၽြတ္ခ်ိန္

ပထမပိုင္း

….ျမခက္ကေတာ႔ ခုခ်ိန္မွာ သူ႔ခ်စ္သူ ကိုကိုေလးတို႔ အိမ္က သစ္ခ်ိဳပင္ၾကီးမ်ား ျဖစ္ခ်င္ေနမလား မသိဟု အေတြးက ေရာက္လိုက္ေသးသည္ ဟ ဟ။…ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မတို႔အမ်ိဳးတစ္သိုက္၏ ယခုတေလာ အေတြးတြင္ ျမခက္ကေတာ႔ ဇာတ္လိုက္ျဖစ္ေနေပမည္။




အဖူးေတြေဝေနေသာ ေဟာ္လိုသစၥာပန္း မ်ားမွာ ေရတြင္းဘက္ဆီသြားေသာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ယိမ္းႏြဲ႔လ်က္။ စင္ထိုးထားေသာ ထားဝယ္မိႈင္းျခံဳၾကီးေအာက္ရွိ ခုံတန္းေပၚတြင္ ကၽြန္မ အရင္ထိုင္ရင္း လွလွပပ လမ္းေလွ်ာက္လာေသာ ျမခက္ကို ေငးၾကည္႔ေနမိသည္။ ျမခက္သည္ ေဖေဖ႔အစ္မကေမြးေသာ ကၽြန္မ၏တစ္ဝမ္းကြဲ အစ္မျဖစ္သည္။အစ္မဆိုေသာ္လည္း ႏွစ္လေလာက္သာ ကၽြန္မထက္ၾကီးရာ မမေတြ ဘာေတြ မေခၚပဲ ျမခက္သာေခၚသည္။ အပ်ိဳျဖစ္လာေတာ႔ ျမခက္က ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္ အခ်ိဳးအစားက်က်ႏွင္႔ လွပေခ်ာေမာသည္။ မဟာဆန္ေသာ သူ႔အလွသည္ ကိုကိုေလးကိုသာမက ကၽြန္မတို႔ရြာသား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ညိွဳ႔ယူဖမ္းစားခဲ႔ေလသည္။
ဒီတစ္ဝါကၽြတ္ခ်ိန္မွာေတာ႔ ျမခက္ကို ဖမ္း၍ စားေတာ႔မည္႔ ျမိဳ႔ကလူၾကီး ေပၚလာခဲ႔ေခ်ျပီ။

ခုံတန္းတစ္ဘက္တြင္ ျမခက္က ညင္သာစြာထိုင္၏။
“ နင္နဲ႔ ကိုကိုေလး ခ်စ္သူျဖစ္ေနၾကျပီလား ဟင္ ျမခက္”
“အင္း” ဟုျမခက္ကမပြင္႔တပြင္႔ ေျဖ၏။
“ဒါဆို နင္႔ကို ျမိဳ႔က ကိုဝင္းေဇာ္တို႔ မိဘေတြ စကားေၾကာင္းတာေရာ သူသိလား ”
“အင္း”
“သူ ဘာေျပာလဲ”
“ျမခက္သေဘာ တဲ႔”
“ အင္း ဒါဆိုနင္ကေရာ ဘယ္လိုသေဘာရွိလဲ ဘယ္လိုေျပာလိုက္လဲ”
“ ငါက ….ငါကေလ ကၽြန္မမိဘေတြကို လာျမန္းပါလို႔ မၾကီးေရႊၾကည္နဲ႔ ေျပာခိုင္းေတာ႔ သူက အစီအစဥ္မရွိေသးဘူးတဲ႔ ”
“ကဲ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတဲ႔ လူလဲ ငါမေျပာလိုက္ခ်င္ဘူး”
စိတ္တိုရ၏။
စကားအဆုံးတြင္ ျမခက္၏ ရိႈက္သံကို ၾကားရ၏။ အင္း ေမေမေျပာသည္႔ အတိုင္းပါပဲလား…မလြယ္ပါလား။ “ျမခက္ ေကာင္ေလးက မယူခ်င္ေသးဘူး ေျပာတယ္တဲ႔။ သ႔ူမွာ ယူဖို႔အစီအစီအစဥ္ မရွိပါဘူးလို႔ ရြာထဲမွာ သတင္းထြက္ေနတယ္။ ေကာင္ေလးမေျပာပဲ ရြာထဲက ဘယ္ေျပာေနၾကမလဲ။ဒါဆို မယူခ်င္ပဲနဲ႔ ဘာလို႔ ရီးစားထားရတာလဲ ခက္ပါတယ္ တာတာရယ္..ျမခက္တစ္ေယာက္အတြက္ ရင္ေလးရတယ္..”
ဟု မနက္ေစာေစာကပဲ ေမေမေျပာေနေသးသည္။
“ ငါ သူနဲ႔ ေတြ႔ခ်င္တယ္၊ သူပါးစပ္ကေျပာတဲ႔ အသံကို ၾကားျပီးရင္ သူ႔ကို ငါေမ႔ပစ္ႏိုင္တယ္။ ခုက ငါ႔စိတ္ထဲမွာ သူ႔ကိုနာေနတာပဲ ရွိတယ္။ ေမ႔ဖို႔ ခက္လိမ္႔မယ္”
ျမခက္က ကၽြန္မႏွင္႔ ခုံတန္းတစ္ခုထဲ ထိုင္ေနေသာ္လည္း အေဝးကလူကို လွမ္းေျပာေနသလို ဆိုေလ၏။

ျမခက္အေနႏွင္႔ က်လည္း ဟုတ္ေတာ႔လည္း ဟုတ္ပါသည္။
ျမခက္သည္ သူခ်စ္ရသူ၏ သစ္စိမ္းခ်ိဳးစကားကို နားႏွင္႔ဆတ္ဆတ္ၾကားကာမွ မ်က္ေရတို႔ ေသြ႔ေျခာက္သြားေပလိမ္႔မည္။ ထို႔အတူ အခ်စ္၏ ပူေလာင္ ခါးသီးမႈ႔ေတြကိုလည္း ဘဝတစ္ေလွ်ာက္ သယ္ေဆာင္ သြားေတာ႔မည္ မဟုတ္။
ကိုကိုေလးႏွင္႔ မေတြ႔ျဖစ္ပဲ တစ္ဆင္႔စကားၾကားယုံႏွင္႔ လူၾကီးေတြစီစဥ္သလို လုိုက္နာခဲ႔ေသာ္ …သူ႔၏ ဘဝအေပၚ ခံယူပုံသည္ တစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားႏိုင္သည္။
အတန္ၾကာေအာင္ အေတြးကိုယ္စီႏွင္႔ ျငိမ္သက္ေနၾကျပီးေနာက္…ကၽြန္မကပင္
“နင္တို႔ ဘယ္မွာေတြ႔ေနၾကလဲ ။ဒီညခ်ိန္းလိုက္ ။မမကို ငါနားလည္ေအာင္ေျပာေပးမယ္။ နင္ အျပတ္ေမးေတာ႔ ၊တသက္လုံးေပါင္းဖို႔ ခ်စ္တာဆို လူၾကီးေတြနဲ႔ လာေတာင္းလို႔ ၊ဒါကို သေဘာမတူရင္ေတာ႔ နင္သူ႔ကို ျပတ္သားရေတာ႔မယ္လို႔ ငါထင္တယ္။ နင္႔ဆုံးျဖတ္ခ်က္ပဲ အေရးၾကီးတာေနာ္ ျမခက္ ငါတို႔မိန္းကေလးေတြ ဆိုတာ အိမ္ေထာင္က်စကေန ေသတဲ႔ထိ နစ္နာတဲ႔ ဘက္ကခ်ည္းပဲတဲ႔ ငါ နင္စိတ္ဆင္းရဲတာကို မၾကည္႔ခ်င္ဘူး”
ကၽြန္မ ေလယူေလသိမ္း မွန္မွန္ႏွင္႔ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ ေျပာလိုက္၏။
ျမခက္ကိုမၾကည္႔ပဲ မ်က္ႏွာလႊဲရင္း
“နင္တို႔ခ်ိန္းတဲ႔ ေနရာကို ဒီည ငါလဲလိုက္မယ္ေနာ္။ နင႔္လူကို အေၾကာင္းၾကားလိုက္ေတာ႔ ငါမမကို သြားကူ ရင္း ေျပာလိုက္ေတာ႔မယ္”
ျမခက္၏ ငိုရိႈက္သံကို ကၽြန္မ မၾကားရက္စြာ ျမန္ျမန္ပဲ ထြက္လာခဲ႔မိသည္။ ဒီကိုကိုေလးသည္ ျမခက္ကို လပ္ထပ္ေပါင္းသင္းဖို႔ မရည္ရြယ္ပဲ ဘာလို႔မ်ား ခ်စ္သူေတာ္ခြင္႔ လိုခ်င္ခဲ႔ပါလိမ္႔။မီးဖိုဆီ လာရာလမ္းမွာေတာ႔ သစ္ပင္ခ်ဳံႏြယ္တို႔မွာ စိမ္းေတာက္လ်က္။

မမႏြဲ႔က မီးဖိုအနီးတြင္ တျဖစ္ျဖစ္ျမည္ေနေသာ ငါးခ်ဥ္ေၾကာ္ဒယ္အိုးတြင္ ၾကက္သြန္ျဖဴေထာင္းကို ထည္႔ျပီးေမႊ လ်က္ရွိ၏။
ကၽြန္မဝင္လာသည္ကို လွည္႔မၾကည္႔ပဲႏွင္႔
“ျမခက္ ေကာင္ေလးက မယူခ်င္ေသးဘူးလို႔ သတင္းထြက္ေနတယ္။ မမႏြဲ႔အေနနဲ႔ေတာ႔ ျမခက္ကို ခ်စ္သူနဲ႔သာ ေပါင္းရေစခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္႔ခ်စ္တဲ႔သူက ကိုယ္႔ကိုမလိုလားဘူး ဆိုတဲ႔အခါ မိန္းမတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္ဦးမလဲ တာတာရယ္” ဟု ေရရြတ္သံလိုလို ဆိုေနေလ၏။
ကၽြန္မက ခုံပုေလးေပၚထိုင္ရင္း ထမင္းစား စားပြဲေပၚတင္ထားေသာ ကန္စြန္းရြက္စည္း တစ္စည္းကို ႏွီးၾကိဳးေျဖျပီး သင္ေနလိုက္သည္။ ညကိစၥမမကို ဘယ္လိုေျပာရင္ ေကာင္းမလဲ အၾကံထုတ္ရမည္။
“မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ကိစၥက ပိုေတာင္မလြယ္ေသး။ ကိုယ္က ဦးေဆာင္ဦးရြက္ျပဳလို႔ ရတာလဲမဟုတ္။ တစ္ဖက္က မယူႏိုင္ေသးဘူး ေျပာရင္ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ဘူး”
“ဒါဆို ျမခက္က ေဒၚေဒၚၾကီးတို႔ ေပးစားမဲ႔လူကိုပဲ ယူရေတာ႔မွာေပါ႔ေနာ္…။ကၽြန္မဒီလို စဥ္းစားမိတယ္ မမ။ ေကာင္းမလားေတာ႔မသိဘူး ၊ခုကိုကိုေလးက မယူႏိုင္ဘူးေျပာတာ အမွန္ေပမဲ႔ ျမခက္က ရြာထဲကတစ္ဆင္႔ ၾကားရတာမို႔ ယုံခ်င္မွလဲ ယုံမယ္ ။ သူကိုကိုေလးနဲ႔ ေတြ႔ျပီး အျပတ္ေမးသင္႔တယ္။ ကိုကိုေလးဆီက မယူႏိုင္ဘူး ဆိုတဲ႔ စကားကို ျမခက္ၾကားရင္ သံေယာဇဥ္ျပတ္သြားမယ္။ ပူေဆြးေနစရာလဲ မလိုေတာ႔ဘူး ။သူ႔ထက္သာတဲ႔လူနဲ႔ ယူျပလိုက္ရုံပဲ။ ”
မမႏြဲ႔က မီးေသြးဖိုကို မီးေသြးထပ္ျဖည္႔ရင္း
“အင္း ဒါလဲ နည္းလမ္းေကာင္း တစ္မ်ိဳးပဲ ”ပဲဟု ကၽြန္မကို ေထာက္ခံေလသည္။
“ျမခက္ အိမ္ျပန္သြားရင္ ကိုကိုေလးနဲ႔ေတြ႔ဖို႔ ကိိစၥ မလြယ္ေတာ႔ဘူးမမ။ သူ႔အေဖက ရြာထဲက စကားနဲ႔တင္ ျမခက္ကို ခ်ဳပ္ခ်ယ္ေနလွျပီ။အဲဒီေတာ႔ ဒီည သူတို႔ကိုခိ်န္းခိုင္းျပီး ေဆြးေႏြးခိုင္းလိုက္ရင္ေရာ မေကာင္းဘူးလား မမ။ မမက လူၾကီးဆိုေတာ႔ မမဆုံးျဖတ္ေပးတာ အေကာင္းဆုံးျဖစ္မယ္”
“ ဟဲ႔ အိုေအ ျဖစ္ပါ႔မလား တာတာရယ္ ၊မမက မ်က္ေရဆိုျမင္ခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။ မိျမခက္ ေတြ႔ျပီးျပန္လာရင္ ငိုေနဦးမွာကို မၾကည္႔ရက္ပါဘူး၊ ကြဲခန္း လြမ္းခန္းဆို ရုပ္ရွင္ေတာင္မၾကည္႔ခ်င္တာ၊ မျဖစ္ပါဘူးေအ…”
“ဗ်ာ မမကလဲ ခုေခတ္က ျပတ္ၾကျပီဆိုရင္ ငိုတဲ႔ေခတ္ မဟုတ္ေတာ႔ဘူးမမရဲ႔ ၊သူ႔ထက္ငါ အျပိဳင္ တိုးတက္ရာတိုးတက္ေၾကာင္း လုပ္တဲ႔ေခတ္။ ၾကည္႔ေန ျမခက္မငိုတဲ႔ အျပင္ စိတ္ဓာတ္ေတြေတာင္ ပိုမာလာဦးမွာ၊ မေတြ႔ျဖစ္ၾကရင္သာ မဂၤလာပြဲမွာ ငိုေနရင္ လူၾကားမေကာင္းျဖစ္ကုန္မယ္”
“ဒါဆိုလဲ ျပတ္ျပတ္သားသား ျဖစ္သြားေအာင္ သူတို႔ကိုေပးေတြ႔လိုက္ၾကတာ ေကာင္းပါတယ္။ ျမခက္ကို သမီးေျပာလိုက္ ေနာက္ေဖးျခံထဲမွာပဲ ေခၚေတြ႔ပေစ..၊ ”
…အိုေကျပီ။ မမႏြဲ႔၏ ခြင္႔ျပဳခ်က္သည္ အဓိကက်သည္။

ညေနစာကို ကၽြန္မတို႔ တူအရီးသုံးေယာက္ ဝိုင္းဖြဲ႔၍ စားၾကသည္။ ဟင္းေတြက အားလုံးအၾကိဳက္ ျဖစ္ေသာ္လည္း…….ျမခက္ကေတာ႔ ပဲဟင္းအေရကိုသာ မၾကာမၾကာေသာက္ေလ၏။ ရင္နာကာ ထမင္းမမ်ိဳႏိုင္ျဖစ္၍ ပဲဟင္းႏွင္႔ေမွ်ာခ်ရသည္ကို ကၽြန္မက မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနလိုက္သည္။ ကၽြန္မက ျမခက္ စားခ်င္လာေအာင္ အားရပါးရ (စားေကာင္းခ်င္ဟန္ေဆာင္ကာ) မ်ားမ်ား စားျပရသည္။ မမႏြဲ႔ကေတာ႔ တူမႏွစ္ေယာက္ႏွင္႔ သမာသမတ္က်ေအာင္ စားျပရွာေလ၏။ မိန္းမတို႔တြင္ တစ္ဦးအေပၚ တစ္ဦး ညွာတာ စာနာတတ္ေသာ မြန္ျမတ္သည္႔ ႏွလုံးသားက ေမြးရာပါျဖစ္ေပလိမ္႔မည္ ။

ထိုညတြင္ ျမခက္သည္ မမႏြဲ႕၏ ခြင္႔ျပဳခ်က္အရ ကၽြန္မတို႔ျခံဝင္းတြင္ ကိုကိုေလးႏွင္႔ ေတြ႔ရေလ၏။ ေရွာက္ပန္းသီးပင္ေတြ ရွိသည္႔ ျခံေတာင္ပိုင္းတြင္ ေတြ႔၍ ကၽြန္မႏွင္႔ မမက အိမ္ေနာက္ေဖး အုတ္ေလွကားထစ္ေတြေပၚက ထိုင္ေစာင္႔ၾက၏။ ဝါကၽြတ္ျပီျဖစ္၍ တိမ္ကင္းစင္ေသာ ေကာင္းကင္သည္ လမင္းကို ျပည္႔ျပည္႔ဝဝ မျမင္ရေသာ္လည္း ၾကည္စင္လ်က္ရွိ၏။
ကၽြန္မက မမႏြဲ႔ပ်င္းေနမည္စိုး၍ တစ္ပိုင္းတစ္စသာရေသာ
လမင္းဝင္းဝင္းပပ သာေသာခါ ညခ်မ္းမွာ မိုးထက္သို႔ ေမွ်ာ္ကာေမွ်ာ္ကာ ခင္ခင္ မင္မင္ ျပံဳးၾကည္႔ကာ ..စေသာသီခ်င္းကို ဆိုျပသည္။
မမႏြဲ႔ကေတာ႔ ျမခက္ ငိုျပီးျပန္လာမွာကိုပဲ စိုးရီမ္သည္ ဟု တဖြဖြဆိုေန၏။
ကၽြန္မကေတာ႔ ျပတ္သားမွန္ကန္ေသာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေၾကာင္႔ ေက်နပ္ေနသည္႔ ဟန္ကေလးႏွင္႔ လွမ္းလာမည္႔ ျမခက္ပုံစံကိုသာ ျမင္ေယာင္ေနသည္။
ထိုသို႔ ကၽြန္မတို႔ တူအရီးႏွစ္ေယာက္ ထိုင္ေနသည္မွာ အဘယ္မွ် ၾကာသြားသနည္း ဆိုေသာ္ ….
ဗူးစင္ေပၚ အိပ္တန္းတက္ေသာ ၾကက္ဖၾကီး ထတြန္လိုက္မွ
“ဟဲ႔ တာတာ ဘယ္နွစ္နာရီလဲ နာရီသြားၾကည္႔စမ္း ” မမႏြဲ႔သည္ ကဗ်ာကယာဆိုေလ၏။
ထိုင္တာၾကာလ်င္ ေျခေထာက္ေတြ ထုံက်င္တတ္ေသာ အက်င္႔ေၾကာင္႔ ကၽြန္မသည္ ေထာ႔က်ိဳး ေထာ႔က်ိဳးႏွင္႔ အိမ္ထဲကို နာရီသြားၾကည္႔ရ၏။ ၁၂ နာရီထိုးေပျပီ။
“ မမေရ ၁၂ ေတာင္ထိုးျပီ ျမခက္ျပန္မလာေသးဘူး ၊ကၽြန္မ လိုက္သြားၾကည္႔ဦးမယ္”
ကၽြန္မ မမကို ေျပာလဲေျပာ ျခံထဲဲကိုလည္း ဝုန္းဒိုင္း ေျပးဆင္းခဲ႔မိသည္။
ေရွာက္ပန္းပင္ေတြ ဘက္တြင္ ျမခက္တို႔ကို မေတြ႔ရေတာ႔ေခ်။ ဘယ္ေနရာမ်ား သြားထိုင္ၾကသလဲ ေတြးကာ ရွာမည္လုပ္ေတာ႔
“ျမခက္ကို ကိုကိုေလး ခိုးေျပးသြားျပီ။ဘယ္မွာ ရွာေတြ႔ပါေတာ႔မလဲ တာတာရယ္ ”ဟူေသာ မမႏြဲ႔၏ အသံကို ၾကားလိုက္ရေလသည္။
ဟင္…….ကိုကိုေလးပဲ ျမခက္ကို မယူႏိုင္ဘူးေျပာျပီးေတာ႔…

“ေၾသာ္ တာတာရယ္ သူဒီလိုမွမေျပာရင္ ျမခက္နဲ႔ ခုလိုေတြ႔ခြင္႔ ဘယ္ရေတာ႔မလဲ ”

ဟင္ ဒါဆို ျမခက္ကို ကိုကိုေလး ခိုးေျပးမွာ မမႏြဲ႔ သိတယ္ေပါ႔…..

ထို႔ေၾကာင္႔ ထို႔ေၾကာင္႔ပင္...တစ္ဝါကၽြတ္ခ်ိန္တိုင္း သမီးရီးစားစုံတြဲမ်ား၏ အေျပာတစ္မ်ိဳး အလုပ္တစ္မ်ိဳးကို သတိရမိသလို အပ်ိဳၾကီးမ်ား၏ စာနာတတ္ေသာ ႏွလုံးသားကိုလည္း နားလည္ ေအာက္ေမ႔ သတိရမိေလသည္။