အရက္ေသာက္ျခင္းႏွင့္ က်ေနာ္

က်ေနာ္ ေသရည္ေသရက္ေတြနဲ႔ ဘယ္အခ်ိန္ကစၿပီး ပတ္သတ္ခဲ့တာလဲဆိုတာကို မွတ္မိသေလာက္စေျပာပါဦးမယ္။ စၿပီးရင္းႏွီးခ်ိန္ဟာ သိပ္လည္းမေစာသလို အရမ္းလည္း ေနာက္မက်ပါဘူး။ ၁၀ တန္းက စတာပါ။ က်ေနာ့္မွာ ကေလးကတည္းက အတူတူေနၿပီး ရန္တခါမွ မျဖစ္ဘဲ ေပါင္းလာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ ၁၀-တန္းမွာ သူရဲ႕ ဦးေလးအိမ္မွာ စာသြားက်က္တာက စတာပါ။ က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕က အရင္ကတည္းက လွ်ပ္စစ္မီးျပတ္တာကိုး။ မီးက ရက္ျခားမွလာေတာ့ ရက္မျခားေန႔တိုင္းလာေအာင္ လုပ္ထားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ ဦးေလးအိမ္ကို သြားရတာေပါ့။ သူ႔ဦးေလးက ကားဂိုေထာင္ထဲမွာ စာၾကည့္ၾကဆိုၿပီး ေနရာေပးပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ စာၾကည့္လိုက္၊ စကားေျပာလိုက္၊ ပ်င္းရင္ ဂိုေထာင္ထဲက ပစၥည္းေတြ ဟိုရွာၾကည့္လိုက္၊ ဒီႏႈိက္လိုက္လုပ္ၾကတာေပါ့။ အဲဒီမွာ သူ႔ဦးေလး ခြက္ပုန္းခ်တဲ့ ရမ္ပုလင္းႀကီးေတြ႔ေတာ့တာပဲ။ ေတြ႔ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား ခြက္ပုန္းသူခိုးလုပ္ၾကတာေပါ့။ ရမ္ပုလင္းအဖုံးခြံေလးနဲ႔ တစ္ေယာက္တေမာ့။ နည္းနည္းေလ်ာ့သြားေတာ့မွ ေသာက္ေရေတြကို ေရာေတာရွိလုပ္ရတာေပါ့။ ဘယ္သူကမွ အေသာက္သင္မေပးသလို၊ ေသာက္ၾကည့္စမ္း အရမ္းေကာင္းတာပဲလို႔လည္း ဘယ္သူကမွ မတိုက္တြန္းခဲ့ပါဘူး။ ပါရမီဓာတ္ခံရွိေတာ့ သူ႕အလိုလို တတ္သြားတာပါ။ ဆယ္တန္းၿပီး အားေနတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ၿမိဳ႕အေရွ႕ထိပ္အေနာက္ထိပ္က ထန္းေတာေတြထဲလည္း က်ေနာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္ ေရာက္ေတာ့တာပါပဲ။ ပဲႀကီးေလွာ္နဲ႔ အျမည္းလုပ္ရင္း ထန္းရည္ေသာက္လိုက္နဲ႔ အေသာက္ပညာကို ရင့္သန္ေစခဲ့တာပါ။


ဒီလိုနဲ႔ မႏၲေလးနည္းပညာတကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္မိတ္ရင္းႀကီးေတြျဖစ္တဲ့ ကိုျဖဴရယ္၊ ကိုလုံးတို႔ရယ္ တျခားေဘာ္ဒါေတြနဲ႔ ေတြ႕ေတာ့တာပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔က မ်ားေသာအားျဖင့္က ဆိုင္မွာလည္း မေသာက္ပါဘူး။ အေဆာင္မွာပဲ ဝယ္ေသာက္တာပါ။ ေမာင္ျဖဴက ငယ္စဥ္က အေသာက္ပညာမရွာခဲ့ေလေတာ့ က်ေနာ္တို႔ဆီကို တပည့္ခံရတာပါ။ ေသာက္ရင္းနဲ႔ မူးလာေတာ့ သူက "ငါေတာ့ ေပါ့လာၿပီကြ"ဆိုၿပီး ၿပဳံးၿပဳံးႀကီးနဲ႔ ေျပာေတာ့တာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေမာင္ျဖဴကို အခုအခ်ိန္ထိ "ေဟ့ ေပါ့လာၿပီကြ" ဆုိၿပီး စၾကပါတယ္။ က်ေနာ္ သူငယ္ခ်င္းရတာ ကံေကာင္းပါတယ္။ အရက္မူးလာရင္ ဆိုးသြမ္း၊ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ သူမပါပါဘူး။ အရက္ေသာက္ရင္း စကားေတြ လုေျပာၿပီး ဆူညံလည္းမေနပါဘူး။ ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာဆိုၿပီး ေသာက္ၾကတာပါ။ ရန္လည္း မျဖစ္တတ္ပါဘူး။

တစ္ခါက ေန႔လည္ခင္းႀကီးမွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္စုရယ္၊ က်ေနာ္ရယ္ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းအဝင္ထိပ္က လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ထန္းရည္ေသာက္ၾကပါေလေရာ။ က်ေနာ္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကေန အျပင္ကို ကြမ္းယာဝယ္ထြက္ေတာ့ ေက်ာင္းဂိတ္ေပါက္ကို စက္ဘီးနဲ႔ ထြက္လာတဲ့ မဇနိကို ရိပ္ခနဲ ေတြ႕လိုက္ပါေရာ။ အင္း သူမနဲ႔အတူ ထမင္းစားဦးမွဆိုၿပီး အႀကံေပၚကာ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ပစ္ၿပီး သူမနဲ႔အတူ လိုက္သြားေတာ့တာေပါ့။ အဲ ကန္တင္းေရာက္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေလး ထိုင္။ ထန္းရည္ေတြမူးေနလို႔ ေခြ်းေတြ ျပန္ေနတာကို၊ မဟာေနမင္းက မညွာမတာ ပူလြန္းလို႔ ေခြ်းေတြထြက္သလိုလိုနဲ႔ ေခြ်းေတြကိုသုတ္ရတာေပါ့။ မဇနိနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား စားစရာေတြမွာတယ္။ ေန႔လည္စာ စားခ်ိန္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ထိုင္ခုံေဘးမွာ အျခားလူေတြလည္း ရွိေနတာေပါ့။ မဇနိက ဒီနားက အနံ႕အသက္တမ်ိဳးပဲတဲ့။ ဘယ္ရမလဲ လူလည္ႀကီး က်ေနာ္ကလည္း ကိုယ့္ဆီလာမယ့္ အ႐ႈပ္ထုပ္ကို ေဘးႀကိဳပုတ္ရတာေပါ့။ "ဟိုစားပြဲကေကာင္ေတြ ထန္းရည္ေတြ ေသာက္လာၾကပုံရတယ္" လို႔ ကာထားရတာေပါ့။ ႏွစ္ေယာက္သား စားၾကေသာက္ၾကရင္းမွာ က်ေနာ့္ရင္ထဲက ေဂ့လုပ္ခ်င္တဲ့ အလုံးႀကီးကို ထိန္းထားရတာ မလြယ္လွပါဘူး။ စားေသာက္ၿပီးေတာ့ "ငါေတာ့ ေက်ာင္းလစ္ၿပီး အေဆာင္ျပန္အိပ္ေတာ့မယ္"ဆိုၿပီး ျပန္ေျပးရတာပါ။ ေနာက္ပိုင္းက် မဇနိကို ျပန္ေျပာျပေတာ့ "မင္းကေလ သိပ္ဆိုးတာပဲ" တဲ့။ ခ်စ္ျခင္းရဲ႕ အႏုပညာထဲမွာ ဆိုးတာေလးလည္း နည္းနည္းျဖည့္စြက္မွ ခ်စ္ျခင္း အေရာင္ေတာက္ၿပီး ပိုလွေနမွာ မဟုတ္လား။

အဲသလိုပဲ က်ေနာ္ ေနာက္ထပ္ဆိုးတာေတြ ရွိပါေသးတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေမဂ်ာက အိတ္စကားရွင္း ထြက္ၾကမယ္လုပ္ေတာ့ မဇနိက က်ေနာ့္ကို အိတ္စကားရွင္းခရီးမွာ အရက္မေသာက္ရဘူးတဲ့။ ခက္ၾကပါေရာလား။ ဒီေတာ့လည္း အင္းပါဆိုၿပီး ေျပာရတာေပါ့။ ခရီးသြားတုန္း မေသာက္ရရင္လည္း သူမစကားကို နားေထာင္တယ္လည္း ျဖစ္ေအာင္၊ လမ္းမွာ မေသာက္ရတာကိုလည္း ရေသ့စိတ္ေျဖ ေနႏိုင္ေအာင္ မသြားခင္ ႀကိဳေသာက္ဖို႔ စဥ္းစားရတာေပါ့။ သူငယ္ခ်င္း ကိုျဖဴနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ နန္းေရွ႕သြား အရက္ပုလင္းေလးဝယ္ျပန္လာၿပီး ေသာက္ၾကရတာေပါ့။ အဲဒီတုန္းက အရက္စပ္တာ ေဖာ္ျမဴလာမွားလို႔ မေသာက္ႏိုင္ျဖစ္တာ ကိုႀကီးလုံး ဝင္ကူမွ ပုလင္းေလးခမ်ာ ကုန္ရရွာတယ္။

ေက်ာင္းမွာ က်ေနာ္က အရက္သမားဆိုၿပီး နာမည္တလုံးရေလာက္တဲ့ အဆင့္လည္း မရွိပါဘူး။ ကိုယ့္ထက္ သဘာရင့္တဲ့သူေတြ အပုံအပင္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းသားဘဝ ပိုက္ဆံလည္း သိပ္အပိုအလွ်ံရွိတာ မဟုတ္ေလေတာ့ ေစ်းခ်ိဳတဲ့ အရက္ေတြလည္း ေသာက္ဖူးပါတယ္။ ေရွာက္ေပါင္းလို အရက္ကို ေျပာတာပါ။ ငယ္စဥ္အခါ မသိစဥ္ကေတာ့ ႏွမ္းဖတ္ခ်ဥ္ေလးနဲ႔ င႐ုတ္သီးစိမ္းကိုက္ၿပီး ခ်က္အရက္ေသာက္ရတာကို အဟုတ္ထင္ခဲ့မိတာမ်ိဳးပါ။ ဆရာႀကီး ေ႐ႊဥေဒါင္းရဲ႕ တသက္တာမွတ္တမ္း ကိုဖတ္ေတာ့ သူက အစားေကာင္း စားခ်င္လို႔ အရက္ကို ေခ်ာဆီလို သေဘာထားၿပီး ေသာက္တယ္ ဆိုေတာ့ အေတာ္ သေဘာက်သြားတာပါ။

ေက်ာင္းမွာ တေန႔ေပါ့ ကိုႀကီးလုံးနဲ႔ အပ်င္းေျပ ထန္းေတာထဲ သြားၿပီး ထန္းရည္ေသာက္ၾကတာပါ။ အဲဒီအေၾကာင္းကို ကိုႀကီးလုံးေရးထားတာ ဒီနားမွာ ျပန္ဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။ ကိုႀကီးလုံးနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ အမူးလြန္ၿပီး ထန္းေတာထဲမွာတင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီး၊ ထန္းေတာကလူ ႏိုးလႊတ္လိုက္မွ အေဆာင္ကို ျပန္လာႏိုင္တာပါ။ အဲသလိုေတြနဲ႔ အခုက်ေနာ္ေရာက္ေနတဲ့ ေဒသကို ေရာက္ေတာ့ အေတာ့္ကို အကိုက္ေတြ႕ေတာ့တာပါပဲ။ အလြန္ေအးတာနဲ႔ ေဗါ့ဒကာ ေတြ႕ေတာ့တာပါ။ သခြားသီးအခ်ဥ္ေလးရယ္၊ ၾကက္ေျခသလုံးေၾကာ္ (ဆရာNA က ၾကက္ေပါင္ဟု မေခၚပါ။)၊ ဆလတ္ေလးရယ္နဲ႔ ေဗါ့ဒကာ - သိပ္လိုက္ဖက္ၿပီး သိပ္ေသာက္လို႔ ေကာင္းေပါ့ဗ်ာ။ ဆရာသမားေတြနဲ႔ အတူတူေနလိုက္ရေတာ့ အရက္ေသာက္ရင္ အစားမ်ားမ်ားစားရမယ္၊ အရက္ကို ေသာက္ရင္၊ ေကာင္းတာကိုပဲ ေသာက္သင့္တယ္ဆိုတာကို သိလာပါတယ္။ ေသာက္ၿပီးရင္ ေကာ္ဖီခါးခါးေလးတစ္ခြက္လည္း ထပ္ေသာက္ၾကပါေသးတယ္။ အရက္ကို ဦးစားေပးေသာက္တာ မဟုတ္ေလေတာ့ အရက္နာလည္း မက်ေတာ့ပါဘူး။

အရက္ေသာက္လို႔ မူးေနရင္ တခ်ိဳ႕ေသာသူေတြက မိုက္႐ိုင္းခြင့္ လိုင္စင္ရသြားတယ္ ထင္တတ္ပါတယ္။ မူးမူး႐ူး႐ူးနဲ႔ ေျပာခ်င္တာေတြ ေျပာမယ္၊ ရန္ရွာမယ္။ အရက္ေသာက္ႏိုင္တာကို ထူးျခားတဲ့ ဝိေသသႀကီးတခုလို႔ စိတ္ေတြထဲ ထင္ကုန္တာပါ။ က်ေနာ္ကေတာ့ လက္မခံပါဘူး။ အရက္ခြက္ကို ကိုင္ၿပီး ပါးစပ္ထဲေလာင္းခ်ရဲတာနဲ႔ မိုက္႐ိုင္းခြင့္ေတြ မေပးႏိုင္ပါဘူး။ မေပးေပမယ့္လည္း အဲဒီအခြင့္အေရးကို ယူတတ္တဲ့သူေတြ ရွိေနတတ္လို႔ အထာမသိတဲ့သူေတြနဲ႔လည္း အရက္ အတူတြဲမေသာက္မိေအာင္ က်ေနာ္ အတတ္ႏိုင္ဆုံး ဆင္ျခင္ပါတယ္။

တခါက ေဘာ္လဂါျမစ္ေဘးမွာ အနားယူသြားတုန္းက က်ေနာ္ အရက္ အလြန္အကြ်ံ မူးဖူးတာကို သြားသတိရမိပါတယ္။ ညႀကီးအခ်ိန္အခါ တေယာက္တည္း မူးေနတာပါ။ ခုံတန္းတခုမွာ တေယာက္တည္း ေသာက္ၿပီး အိပ္ခန္းကို အျပန္ လမ္းမွာ မူးၿပီး တဖုံးဖုံးလဲက်တာေပါ့။ သတိက မလြတ္ေပမယ့္၊ လဲေနရာက ကုန္းထဖို႔ရာ အသိစိတ္က ခိုင္းေစတာကို ခႏၶာကိုယ္က လိုက္မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး။ ငယ္စဥ္က လမ္းၾကားေတြမွာ မူးၿပီးလဲက်၊ ကုန္းထၿပီး ျပန္လမ္းျပန္ေလွ်ာက္တဲ့ အရက္သမားႀကီးေတြကို ေျပးၿပီး သတိရမိပါေရာ။ ေအာ္ ငါလည္း အဲသလိုႀကီး ျဖစ္ေနပါေပါ့လားဆိုၿပီး ရီခ်င္မိခဲ့ပါတယ္။ ေဘာင္းဘီရွည္ဝတ္ထားလို႔ ပုဆိုးမႏိုင္မျဖစ္ေနတာေလး တခုသာတာပါ။ ဆရာမႀကီး လူထုေဒၚအမာ ေရးထားတာ တခုကို ဖတ္ဖူးထားတာ ျပန္ၿပီး သတိရမိလိုက္ပါေသးတယ္။ ဆရာမႀကီးက ေမာ္စကိုကို ေရာက္ဖူးတုန္းက သူေတြ႕တာေတြ ေရးထားတာလို႔ စိတ္မွာထင္ပါတယ္။ လမ္းေပၚမွာ အမူးသမားေတြက ေအာက္ လမ္းမေပၚကို ေမွာက္ရက္ႀကီးေတာ့ လဲမေနၾကပါဘူးတဲ့။ အမူးသမားေတြက တိုင္တခုခုကို ျဖစ္ေစ၊ နံရံတခုခုကို ျဖစ္ေစ မွီၿပီးေနၾကပါသတဲ့။ လမ္းမေပၚမွာ ေမွာက္ရက္လဲေနတဲ့သူဆို ရဲက ဖမ္းတယ္လို႔ စည္းကမ္းရွိလို႔ပါဆိုလား ေယာင္ဝါးဝါးမွတ္မိပါတယ္။ အမူးပါးေတြပါပဲ။ က်ေနာ္ ငယ္ငယ္တုန္းက ဆရာ အမူးပါးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ဖူးပါတယ္။ ဆရာက အမူးလြန္ေနလို႔ ဆရာ အမူးေလးေျပပါေစေတာ့ေလ ဆိုၿပီး ၾကားဖူးနားဝတခုကို လုပ္ေပးတာပါ။ သံပုရာသီးရွာ၊ အစိပ္ေလးေတြစိပ္ၿပီး ဆရာ့နားထဲ ညွစ္ခ်ေတာ့ ထမ္းေခၚလာရတဲ့ ဆရာက ဘာေျပာသလဲဆိုေတာ့ " ဟဲ့ေကာင္ ငါ့နားထဲ သံပုရာေစ့ေတြေရာ ဝင္ကုန္ၿပီဟ" တဲ့။

အရက္ေတြ အေၾကာင္းေရးေနေတာ့ အရက္ေသာက္တတ္တာ၊ ေသာက္ႏိုင္တာကို ဂုဏ္ယူခ်င္လို႔ မဟုတ္ရပါဘူး။ အခုက်ေနာ္ အရက္မေသာက္တာ အေတာ္ၾကာပါၿပီ။ ေသာက္ခဲ့ဖူးတာေလးေတြကို အမွတ္တရ ေရးခ်င္တာေၾကာင့္ ေရးတာပါ။

နိဂုံးအေနနဲ႔ ဖတ္ဖူးတာေလးတခုေျပာျပခ်င္ပါတယ္။

ေသရည္ေသရက္ေသာက္တာကို ထိန္းသိမ္းဖို႔ရာ ငါးပါးသီလထဲပါပါတယ္။ ငါးပါးသီလထဲ ေသရည္ေသရက္မေသာက္ရလို႔ ဘာလို႔ထည့္ထားတာလဲ ဆိုတာကို ရွင္းျပထားတာ တခု ဖတ္ဖူးပါတယ္။ အရက္ေသာက္ျခင္းက ဂ်ိဳေထာင္ႏြားကေလးကို ညအခါ ႀကိဳးမခ်ည္ဘဲ လႊတ္ထားသလိုပါပဲတဲ့။ ညအခါ ႏြားႀကီးေတြက အိပ္ေနေပမယ့္ ဂ်ိဳေထာင္ေလးက မအိပ္ဘဲ သူ႔ ဂ်ိဳကေလးနဲ႔ အျခားႏြားေတြ အိပ္မရေအာင္ လိုက္လိုက္ၿပီး ေခြ႕လိုက္ ကစားလိုက္ လုပ္လြန္းလို႔ ဂ်ိဳေထာင္ကေလးကို ညအခါ မေမ့မေလ်ာ့ တိုင္မွာခ်ည္ထားရသလို၊ ေသရည္ေသရက္ေသာက္ျခင္းကေန အျခားေသာ သီလေတြကိုပါ ပ်က္ဆီးေစလို႔ ေသရည္ေသရက္ ေသာက္စားျခင္းကို တားျမစ္ရတာပါတဲ့။

ဒီေတာ့ ေဘာ္ေဘာ္တို႔ေရ အရက္ကို မေသာက္ဖူးရင္လည္း မေသာက္ဖို႔၊ ေသာက္မိရင္လည္း အစြဲအလမ္းမထားဖို႔၊ စြဲလမ္းေနရင္လည္း ျမန္ျမန္ျဖတ္ဖို႔၊ အေပ်ာ္ေသာက္တယ္ဆိုလည္း အေဖာ္လူေရြးဖို႔၊ ေသာက္မိရင္လည္း အရက္ကို အစားမ်ားမ်ားနဲ႔ေသာက္ဖို႔ အႀကံေပးပါရေစ။