တခ်ိန္တုန္းက တကၠသိုလ္မွာ

ျပန္ေတြးၾကည့္တိုင္း ဘယ္ေတာ့မွမရိုးႏိုင္ပဲ အၿမဲၾကည္ႏူးမႈေတြေပးေနတာက ေက်ာင္းတက္ခဲ့စဥ္ အတိတ္ပန္းခ်ီေန႔ရက္ေတြပါပဲ။ အခ်ိန္ကာလၾကာလာေပမယ့္ ျပန္ေတြးလိုက္ရင္ မေန႔တေန႔ကလို ရင္မွာလြမ္းဆြတ္သြားရတာလဲ ဒီေန႔ရက္ေတြပဲေလ။ အဲဒီေန႔ရက္ေတြမွာ အခုေခတ္ ႏိုင္ငံတကာ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးေတြလို အင္တာနက္ေတြမရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကေနာင္ေဆာင္ရယ္၊ မန္းခ်ယ္ရီေဆာင္ရယ္ကို ဆက္သြယ္ေပးေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ခ်စ္သူစံုတြဲေတြရွိတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းေတာ္မွာ အဆင့္မွီအဲယားကြန္းတပ္ ကင္တင္းမရွိခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သဘာဝအရသာကိုေပးတဲ့ စြယ္ေတာ္ပင္ရိပ္ေတြနဲ႔ ကင္တင္းေလးရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ပရိုဂ်က္တာနဲ႔ လက္ခ်ာေတြမရွိခဲ့ေပမယ့္ ေျမျဖဴကိုင္သင္ေပးခဲ့တဲ့ ေစတနာဆရာေတြ အမ်ားႀကီးႀကံဳဆံုခဲ့ရဖူးတယ္။ အိမ္နဲ႔ေဝးကြာေနခ်ိန္မွာ အဆိုး၊ အေကာင္းေတြ မွ်ေဝေပးခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားစြာ ပိုင္ဆိုင္ေစခဲ့တယ္။ ကၽြန္မဘဝရဲ႕ေန႔ရက္ေတာ္ေတာ္မ်ားကို ခံစားမႈမ်ိဳးစံုပံုေပၚေစခဲ့တဲ့ အဲဒီေန႔ရက္ေတြကို သတိတရ ရွိေနတတ္ခဲ့တယ္။ ဘယ္ေတာ့မွလည္း ေမ့သြားေတာ့မွာမဟုတ္ပါဘူး။


အခုရက္ပိုင္း မိုးေတြကလည္းရြာ၊ ဓါတ္ပံုေတြ ျပန္ၾကည့္မိေတာ့လည္း တန္ေဆာင္တိုင္ေန႔က အေၾကာင္းေတြ လြမ္းမိေနတယ္။ တန္ေဆာင္တိုင္ေန႔ဆိုလို႔ တစ္ႏွစ္ထဲ မဟုတ္ပါဘူး။ မွတ္မွတ္ရရ သံုးႏွစ္ဆက္တိုက္ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေရာက္ရင္ ေပ်ာ္စရာေတြ ခ်စ္ခင္စရာေတြ လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ေက်ာင္းတက္လာတာ တိုင္းစံု၊ နယ္စံုကဆိုေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြထံုးစံ တိုင္းအသင္းေတြဖြဲ႔ၾကတာေပါ့။ အသင္းမွဖြဲ႕လာရင္ ဒိုင္ခံလုပ္ေပးရမယ့္ ေခါင္းေဆာင္ေရြးၾကတယ္။ ကၽြန္မတို႔မိန္းကေလးေတြ ေနာက္ေျပာင္ေခၚၾကတာေတာ့ “တိုင္းငွက္က႒“ ေပါ့။ တကယ္ေတာ့ “တိုင္းဥကၠ႒“ ပါ။ မေကြးတိုင္း၊ စစ္ကိုင္းတိုင္း၊ မႏၲေလးတိုင္း၊ ဧရာဝတီတိုင္းဆိုၿပီး လႈပ္ရွားၾကတယ္။ အေပ်ာ္ပြဲေတြ လႈပ္ရွားၾကတာပါ။ စစ္ကိုင္းတိုင္းက စစ္ကိုင္းသူရွိေနေတာ့ အင္မတန္ တက္ႂကြၾကတယ္။ မဇနိတို႔ မေကြးတိုင္းကလည္း တက္ႂကြပါတယ္။ အညာသူ၊ အညာသားေတြ စုေနတဲ့ မေကြးတိုင္းက ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့တယ္။ ေခါင္းေဆာင္က ခပ္ေခ်ာေခ်ာ၊ သေဘာကလည္း ေကာင္းေတာ့ သူ႔ကိုဆို အသင္းဝင္း တိုင္းသူတိုင္းသားေတြက အမ်ိဳးမ်ိဳးရစ္ၾကတယ္။ ခ်စ္ၾကတယ္။ ဒါလည္း သူ စိတ္မဆိုးပါဘူး။ အဲေနာက္ထူးဆန္းတာက တိုင္းေခါင္းေဆာင္လုပ္ရင္ သူ႔ေကာင္မေလးကို ငွက္က႒ကေတာ္လို႔ ေခၚထည့္လိုက္တာပဲ။ ေကာင္မေလးမရွိတဲ့သူဆိုရင္ေတာ့ တိုင္းကိစၥေတြ တြဲလုပ္တာမ်ားတဲ့သူကို ကေတာ္လို႔ စၾကတာ။ စိတ္လည္း မဆိုးၾကပါဘူး။ စလိုက္၊ ေနာက္လိုက္နဲ႔ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္။ စည္းလံုးခဲ့ၾကတယ္။

တိုင္းကိစၥေတြထဲမွာ တန္ေဆာင္မုန္းလေရာက္ရင္ေတာ့ အေတာ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ေန႔ေလးကို ဖန္တီးခဲ့ၾကတာပါပဲ။ တိုင္းရံပံုေငြဆိုၿပီး တစ္လမွ (၁၅၀) က်ပ္ထည့္ရတယ္။ အဲဒီစုေငြေတြအျပင္ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔ပြဲေတာ္လုပ္ရင္ ပိုက္ဆံနည္းနည္း ထပ္ေကာက္လိုက္တယ္။ ရလာတာနဲ႔ တိုင္းအစည္းအေဝးေခၚတယ္ေပါ့။ အစည္းအေဝးေခၚတာေတြထဲမွာ တုိင္းအစည္းအေဝးသြားရတာ ေပ်ာ္စရာအေကာင္းဆံုး။ မေကြးတိုင္းဆိုေတာ့ သိတဲ့အတိုင္း အညာသူေတြ ပဲမ်ားႀကတယ္။ သနပ္ခါးပါးကြက္ၾကားနဲ႔ ပဲေလးေတြ ထုတ္သြားၾကေတာ့ အညာသားေတြအတြက္ ၾကည့္စရာေပါ့။ သူ႔ေနရာ ေဒသနဲ႔သူေတာ့ သိပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့တာပါ။ ဒီႏွစ္တိုင္းပြဲ ဘာလုပ္မလဲဆံုးျဖတ္ၾကေတာ့ ပထမဆံုးႏွစ္က ထမင္းနဲထိုးၾကဖုိ႔ သေဘာတူတယ္။ တန္ေဆာင္မုန္းလဆန္း (၁၃) ရက္ေလာက္ကတည္းက လူခြဲၿပီး ေစ်းဝယ္သြားၾကရတယ္။ ေစ်းဘယ္သူလိုက္မလဲဆိုေတာ့လဲ ဘယ္သူမွမျငင္းပါဘူး။ တခ်ိဳ႕လည္း စံုတြဲလိုက္ ေစ်းဝယ္လိုက္ေပးတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း စံုမတြဲတတြဲေပါ့။ ေစ်းျခင္းကူဆြဲတာလိုလို၊ ဘာဝယ္မလဲ တိုင္ပင္ခ်င္တာလိုလိုနဲ႔ ၾကည္ႏူးကုန္တာလည္း မနည္းဘူးထင္ပါ့။ တုိင္းပြဲတပြဲၿပီးရင္ “ေဟာ ဘယ္တိုင္းဥကၠ႒ႀကီး ဘယ္queenနဲ႔ အဆင္ေျပသြားေပါ့“၊ “တိုင္းပြဲတုန္းက ေစ်းဝယ္တဲ့ ဟိုေကာင္ေလးေလ ဟိုေကာင္မေလးနဲ႔ အိုေကသြားၿပီတဲ့ေတာ့ ညေနက အေဆာင္ေရွ႕မွာ အတြဲေလး ေတြ႔လိုက္တယ္“ ဆိုတဲ့ ဒီအသံေတြ ၾကားလာရေတာ့တယ္။

လဆန္း (၁၄) ရက္ေန႔ညေနဆိုရင္ စာသင္ေဆာင္ သီေရတာ T3၊ T4 မွာ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ၾကတယ္။ အေဆာင္ကေနယူလာတဲ့ တံျမက္စည္း တေယာက္တေခ်ာင္းနဲ႔ စီးေတာ္ယာဥ္ကေတာ့ စက္ဘီးေပါ့။ စက္ဘီးေပၚ တင္ေခၚမယ့္ ေမာင္ေတာ္ရွိတဲ့ သူေတြကေတာ့ ေနာက္ကေန အေၾကာ့သားေလး။ မဇနိတို႔က အခုငွက္က႒ကေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုေတာ့ လူရင္းနာနာ အဖိခံရတယ္။ ငွက္က႒တို႔ ကိုဇနိတို႔က မက္မွန္မဲႀကီးေတြနဲ႔ အေတာ္ရိႈးထုတ္ၾကတာ။ တျခားတိုင္းကလည္း အညာသူေတြကို လာေခ်ာင္းခ်င္ၾကတယ္။ သူတို႔က ကိုယ့္တိုင္းသားေတြနဲ႔ ကပ္လိုက္လာၾကတာ။ သန္႔ရွင္းေရး ကူခ်င္တာလိုလို၊ ေက်ာင္းေပါက္ကအျပန္ လမ္းႀကံဳတာလိုလိုနဲ႔။ ေနာက္တေန႔မနက္ခင္း အေစာထရတာေပါ့။ အားလံုးေပါင္း မိန္းကေလးက (၂၀) ေလာက္ရွိတယ္။ မနက္အေစာ ေရခ်ိဳးကန္မွာလည္း ဆူညံေနတာ။ ထမင္းနဲပြဲမလုပ္ခင္ကတည္းက ေရခ်ဳိးကန္မွလည္း ဒါေတြပဲ ေျပာေနၾကတာကိုး။ တခန္းနဲ႔တခန္းမသြားျဖစ္ရင္ ေရခ်ဳိးရင္း ဆံုတုန္းေလး ေျပာတာေပါ့ “ဟဲ့ သန္႔ရွင္းေရးေန႔က ဟိုေကာင္ေလးပါလာတာ ျမင္လိုက္လား“၊ “မနက္ျဖန္ တျခားသူေတြလဲ ဖိတ္ထားတယ္“၊ “ငါ့အေစာသြားႏွင့္မယ္ လာႀကိဳမွာမလို႔ေနာ္“ ဒါမ်ိဳးေတြ ေျပာၾကတာကိုး။ မေကြးတိုင္းသူေတြက စည္းလံုးတယ္။ အညာသူေတြဆိုေတာ့ ပိုလည္း ခင္ၾကတယ္ထင္ပါ့။ အဲေတာ့ တျခားသူေတြက “နင္တို႔ မေကြးတိုင္းသူေတြ နားၿငီးတယ္ေနာ္“ နဲ႔ စၾကတာ။ စခ်င္လည္းစ ကၽြန္မတို႔ကလည္း ေမာေနေအာင္ေျပာၾကတာ။ အလုအယက္ေပါ့။ အိပ္ယာကမႏိုးမွာစိုးလို႔ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ တံခါးေခါက္ၾကေတာ့ တိုင္းသူမဟုတ္တဲ့ အခန္းေဖာ္က အိပ္ေရးပ်က္လို႔ ေမတၱာပို႔တာ ခံရေသးတယ္။ အခန္းေဖာ္က တိုင္းတူေတာ့ မနက္သြားစရာရွိရင္ ထူးမႏိႈးရေတာ့ဘူး။

မိုးၿပဲဒယ္ႀကီးကို ေယာက်္ားေလးေတြ ညကတည္းက ေဆးေၾကာထားတယ္။ မိန္းကေလးေတြ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ မီးဖိုအဆင္သင့္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ အိမ္မွာ အေတြ႔အႀကံဳရွိၿပီးသား သူေတြက ထမင္းနဲထိုးၾကေပါ့။ မသိသူေတြကလည္း ဝိုင္းကူပါတယ္။ ေခၽြးတၿပိဳက္ၿပိဳက္က်ေအာင္ ေယာက္မကိုင္ေနၾကရေပမယ့္ မေမာပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔က ေဘးက စားခ်င္ေနၾကရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေယာက္မႀကီးနဲ႔ ေကာ္ၿပီး “ကဲ ျမည္းၾကည့္“ ဆိုလာေပးတယ္။ လုစားၾကတာ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ တခ်ိဳ႕လည္း အလုေကာင္းလို႔ ေမွာက္ရက္ေတြ လဲၾကေသးတယ္။ တခ်ိဳ႕မိန္းကေလးေတြက လက္ဖက္ႏွပ္၊ ဆႏြင္းမကင္း၊ အသီး စတဲ့ အခ်ိဳပြဲအတြက္ ညကတည္းက အေဆာင္မွာ တာဝန္ခြဲယူၾကတယ္။ မဇနိက လက္ဖက္ႏွပ္တာဝန္ယူေတာ့ ေထာင္းရတဲ့လက္ဖက္၊ တဒုန္းဒုန္းျမည္ေနတုန္း အေဆာင္မႉးပါ တက္လာၾကည့္တယ္။ “ဟီး ဟီး မနက္တိုင္းပြဲအတြက္ပါ“ ဆိုရင္ သူလည္း မဆူပါဘူး။ သူ႔ကိုလည္း ဖိတ္ထားတာဆိုေတာ့ေလ။ ထမင္းနဲမက်က္ခင္ T3 ဖက္မွာ စာသင္ခံုတန္းေတြကို စားပဲြအျဖစ္ ျပင္ပါတယ္။ အေဆာင္က တိုင္းသူဟုတ္သူ၊ မဟုတ္သူ အားလံုးကို အႏိုင္က်င့္ၿပီး စားပြဲခင္း၊ ဓါတ္ဘူး ယူခ်လာတာတယ္။ T4 ဖက္မွာ လက္ဖက္ပြဲျပင္၊ သစ္သီးလွီးတာေတြ လုပ္ရတယ္။ သစ္သီးလွီးတဲ့ ေကာင္မေလးကို ကပ္ခ်င္ေနတဲ့သူကေတာ့ သစ္သီးေဆးဖုိ႔ ေရခပ္ေပးလိုက္၊ ဓါး ေရေဆးေပးလိုက္နဲ႔ေပါ့။ ေနာက္ ထမင္းနဲထိုးေနတဲ့သူကလည္း မီးဖိုေဘးထိုင္ေနၾကတဲ့ မေခ်ာေတြထဲက သူၾကည့္ခ်င္တဲ့သူကို ေခၽြးသုပ္သလိုလို ခိုးၾကည့္တာလဲ ရွိတယ္ထင္ပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ မနက္ (၈) နာရီေလာက္ဆို ထမင္းနဲ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနပါၿပီ။

ဖိတ္ထားတဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြ၊ တျခားတိုင္းမတူတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလာရင္ ဧည့္ခံမည့္သူေတြကိုလည္း တာဝန္ခြဲေပးထားတယ္။ တိုင္းမတူတဲ့သူကို ခ်စ္သူေတာ္ထားရင္ လည္တေမာ့ေမာ့ ေမွ်ာ္ေနေရာ့။ ဖိတ္ထားတဲ့သူကို လည္ပင္းဖက္ၿပီး လိုက္လာတဲ့သူေတြလည္းရွိေသး။ စည္းစည္းလံုးလံုးနဲ႔ တေပ်ာ္တပါးဧည့္ခံၾကေတာ့ ဆရာေတြကလည္း သေဘာေတြက်လို႔။ လက္ဖက္ပြဲ၊ သစ္သီးျပင္တာေတာ့ မဇနိက တာဝန္ယူပါတယ္။ ေရွ႕မွာဧည့္ခံဆိုရင္ အေၾကာက္အကန္ျငင္းလို႔ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး စိတ္ဆိုးဖူးေသးတယ္။ လက္ဖက္ပြဲျပင္၊ မုန္႔ပြဲျပင္ဆိုေတာ့ ဧည့္သည္မျပန္ခင္စားခ်င္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕က လာကပ္ေတာင္းလို႔ ျပင္ေကၽြးရတာေပါ့။ ကိုဇနိက အနားကမခြါဘူး လာလာကပ္ေနတာ။ မုန္႔စားခ်င္လို႔လား၊ ဘာလားေတာ့မသိဘူး။ ေသခ်ာတာေတာ့ အဲဒီတုန္းက မႀကိဳက္ၾကေသးဘူးရယ္။

ဆရာေတြျပန္သြားၿပီဆို သူငယ္ခ်င္းေတြစုၿပီး ထမင္းနဲ တီးၾကတာ။ လက္ဖက္သုပ္ကလည္း ခ်ဥ္ခ်ဥ္စပ္စပ္ကို ပုဇြန္ေျခာက္လံုးခ်င္းဆိုေတာ့ စားလို႔ ေကာင္းသေပါ့ေနာ္။ ရင္ထဲမွာ ေပ်ာ္ေနၾကေတာ့ စားစရာေတြကလည္း ေကာင္းေနတာ။ ထမင္းနဲပူပူေလးကို ေရေႏြးၾကမ္းေလးနဲ႔ စားခဲ့ရတဲ့အရသာ တသက္မေမ့ေတာ့ပါဘူး။ အားလံုးစားၿပီးသြားရင္ ဂိမ္းေဆာ့ၾကတယ္။ အုပ္စုေတြဖြဲ႔လိုက္ၿပီး စာသင္ခံုေတြမွာ ေနရာခြဲထုိင္ၾကတယ္။ စာသင္ခံုေရွ႕က ကြက္လပ္မွာ ထြက္ကစားရတယ္။ ကစားနည္းေတြကလည္း ေပါက္ေပါက္ရွာရွာေပါ့။ မွတ္မိေနတာက “ႏွာေခါင္းႀကီးၿပိဳင္ပြဲ“။ အလိုလိုဆိုရင္ ႏွာေခါင္းႀကီးတဲ့ ေကာင္ေလးဆို ေကာင္မေလးေတြက မႀကိဳက္ဘူး။ “စိတ္ညစ္စရာေနာ္“ လို႔ေျပာတတ္ေပမယ့္ ၿပိဳင္ပြဲခ်ိန္ဆိုရင္ “ဟဲ့ ဖိုးေဇာ္ နင္ထြက္လိုက္ နင္ႏွာေခါင္းႀကီးတယ္“ တဲ့။ ဘယ္ခ်ိန္က သုေတသန ခိုးလုပ္ထားၾကသလဲ ေပၚကုန္ေတာ့တာ။ ေကာင္ေလးေတြကလည္း အရင္ဆို ရွက္ခ်င္ရွက္ၾကလိမ့္မယ္ ၿပိဳင္ပြဲဆို “ငါႏွာေခါင္းႀကီးတယ္မဟုတ္လား ငါသြားလိုက္မယ္ေနာ္“ ဆိုၿပီး အုပ္စုအႏိုင္ရေရး အေျပးသြားၾကတာ။ ေကာင္မေလးေတြက တြန္းထုတ္လိုက္လဲ စိတ္မဆိုးရွာပါဘူး။ ခင္မင္စရာေကာင္းတဲ့ ေက်ာင္းတက္တုန္းက ခံစားမႈေလးေတြပါ။ ေနာက္ကစားနည္းက သတင္းစာေတြ ျဖန္႔ခင္းထားတယ္။ အုပ္စုတစ္စုအတြက္ တစ္ေစာင္ခင္းထားတယ္။ အဲဒီအေပၚမွာ သတ္မွတ္ထားတဲ့အခ်ိန္အတြင္း လူဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရပ္ႏိုင္သလဲေပါ့။ အလုိလုိဆို “အေသးေလး“ လို႔ ေခၚရင္ စိတ္ဆိုးတဲ့သူေတြက ခုေတာ့ ေရွ႕က ေျပးေတာ့တာ။ ဖိနပ္ေတြေတာင္ ကၽြတ္က်က်န္ေနလို႔ လိုက္ေပးရေသးတယ္။ အေသးေလးမ်ားတဲ့အုပ္စုက ႏိုင္တာေပါ့ေနာ္။ သတ္မွတ္ထားတဲ့အခ်ိန္ေလးကို တခိ်ဳ႕ကလည္း ေျခတေခ်ာင္းေလခ်ၿပီး တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ေဖးကူလက္တြဲထားၾကေတာ့ ေနာက္ဆံုးအႏိုင္ရတာေပါ့။ ေရွ႕မထြက္တဲ့သူေတြကလည္း အားေပးရတာ၊ အႀကံေတြဝိုင္းေအာ္ေပးရတာ အသံေတြမ်ားနာလို႔။ “နင္က အရပ္ပုတယ္ေနာ္“ လို႔ေျပာရင္ စိတ္ဆိုးတတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက အုပ္စုလိုက္ အပုၿပိဳင္ၾကရင္ ေရွ႕ဆံုးက ေျပးရွာတာလည္း သတိရမိတယ္။ ခရမ္းခ်ဥ္သီးလံုးေလး လိမ့္သလို ပုပုလံုးလံုးေလးနဲ႔ သႀကၤန္သီခ်င္း ကခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းမကိုလည္း သတိရမိတယ္။ ေကာင္မေလးက တျခားသူေနာက္ပါသြားလို႔ T4 အေဆာင္ေခါင္မိုးေပၚသြား ငိုင္ေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းကိုလည္း သတိရမိတယ္။ ဂစ္တာေတြတီး သီခ်င္းဆိုျပၾကတဲ့ အာၿပဲၿပဲအသံေတြကလည္း ခုေတာ့ ျပန္နားေထာင္ခ်င္လို႔မရေတာ့ဘူး။ ကစားနည္းေပါင္းစံုကစားၿပီးရင္ သစ္သီးေတြစားၾက၊ စကားေတြေျပာၾကေပါ့။

ပစၥည္းေတြသိမ္းဆည္းၿပီးရင္ ေက်ာင္းကထိန္အတြက္ သြားကူၾကရျပန္ေရာ။ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ရဲ႕ တန္ေဆာင္တိုင္ေန႔ကေတာ့ တိုင္းေပါင္းစံုပြဲေတာ္လုပ္ၾကတာ လွည့္လည္စားလို႔ မကုန္ႏိုင္ပါဘူး။ ဧရာဝတီတိုင္းက မုန္႔ဟင္းခါး၊ မေကြးတိုင္းက ထမင္းနဲ၊ မေကြးတိုင္းက ေန႔လည္ မုန္႔လံုးေရေပၚ၊ စစ္ကိုင္းတိုင္းက ၾကာဇံဟင္းဆိုၿပီး ဟိုဒီကူးလိုက္၊ စားလိုက္ ေသာက္လိုက္ လုပ္ၾကရတာေပါ့။ ေန႔လည္ခင္း အေဆာင္မႉးအခန္းေရွ႕ ဒိုးပတ္အဖြဲ႕ လာပိုက္ဆံေတာင္းၾကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က “ေနကာမ်က္မွန္ေလးနဲ႔ ေလးႏွမရယ္ကြယ္ တျပည္တရြာဆီ ဆက္ဆံေရးေၾကာင့္ ေဝးရေတာ့မယ္ထင္ပါတယ္…“ သီခ်င္းကို ဆိုပါတယ္။ ေနာင္ႏွစ္ေတြၾကာတဲ့အထိ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းကို နာမည္မသိတဲ့သူေတြက “နင္ကလည္း ဟိုေနကာမ်က္မွန္ေလ“ လို႔ ေျပာတတ္တယ္။ သူ သီခ်င္းဆိုေတာ့လည္း အေဆာင္ေပၚက မ်က္မွန္တပ္တဲ့ေကာင္မေလးေတြ “သူ႔ေျပာတာလား“၊ “ငါ့မ်ားဆိုျပေနတာလား“၊ “အင္း သူငါ့ကို အတန္းထဲမွာ ခုိးခိုးၾကည့္ဖူးတယ္ ငါ့ကို လာဆိုတာေနမယ္“ နဲ႔ သူ႔ဟုတ္ႏိုးႏိုး၊ ငါ့ဟုတ္ႏိုးႏိုးလုပ္ၾကတာ။ တကယ္ေတာ့ ႏိုးႏိုးဆိုတဲ့အတိုင္း ဘယ္သူ႔မွ မဟုတ္ဘူးရယ္။ ခပ္ေျပာင္ေျပာင္ ေကာင္မေလးေတြက ဝရံတာကေန မ်က္မွန္ပင့္ၿပီး လွမ္းစလိုက္ေသးတယ္။ အခန္းတြင္းပုန္း အံု႔ပုန္းမမေတြကေတာ့ သူသီခ်င္းဆိုၿပီး ေနာက္ေန႔ေတြထိ စာၾကည့္စားပြဲမွာ ထုိင္ထိုင္ငိုင္ေနတတ္တာ။ အခုေန အဲဒီ သီခ်င္းဆိုခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းႀကီး ဒီပို႔စ္ကိုဖတ္ရင္ အရင္အခ်ိန္ေတြကို ျပန္လိုခ်င္ေနေလာက္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ “ငါမသိခဲ့တာ နာလိုက္တာ“ မ်ား ျဖစ္ေနမလားမသိ။

ညေနေစာင္းရင္ ေက်ာင္းေရွ႕ေရေျမာင္းမွာ မီးေမွ်ာပြဲ ရွိေသးေတာ့ လူစုၾကျပန္ၿပီ။ မီးေမွ်ာပြဲကို စစ္ကိုင္းတိုင္းက ဦးေဆာင္လုပ္ပါတယ္။ အေဆာင္မႉးေတြကလည္း သြားခြင့္ေပးေတာ့ တစ္ႏွစ္မွာတစ္ည အျပင္ထြက္ခြင့္ရတာ၊ ညဆိုတာ ထိေတြ႔ခြင့္ေပးတာ ေပ်ာ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဆီမီးခြက္ေတြကို ေရစီးအတိုင္းေမွ်ာၾကတယ္။ ေက်ာင္းလံုးကၽြတ္ လူကုန္လာၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း အတြဲေတြ ေရနီေျမာင္းဆီ ေရာက္မလာၾကဘူး။ တခ်ိဳ႕လည္း မတြဲတတြဲေတြ ေရနီေျမာင္းေဘးမွာ ေကာင္မေလးက မီးေမွ်ာပြဲၾကည့္လို႔၊ ေကာင္ေလးက ေကာင္မေလးမ်က္ႏွာကို ခိုးၾကည့္လို႔ ရွိခဲ့ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း ကင္တင္းမွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ၾကည္ႏူးလို႔။ တခ်ိဳ႕လည္း ကင္တင္းမွာ အုပ္စုလိုက္ စားေသာက္ေပ်ာ္ပါးလို႔။ တခ်ိဳ႕လည္း စာသင္ေဆာင္ေတြနားက အုတ္ခံုေလးေပၚမွာ ၾကည္ႏူးလို႔ ေနတယ္ေပါ့။ အေဆာင္ေရွ႕က မီးမွိန္မွိန္အသုပ္ဆိုင္ေလးမွာ မဲဇလီဖူးသုပ္ပန္းကန္ေလးနဲ႔ လက္ဖက္ရည္အိုး ဘယ္ႏွစ္အိုးမွန္းမသိလိုက္ေအာင္ ၾကည္ႏူးခဲ့ၾကဖူးတယ္။ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ရဲ႕ တန္ေဆာင္တိုင္ေန႔ကေတာ့ ကိုဇနိႀကီး ကၽြန္မတို႔အေဆာင္ေရွ႕ အသုပ္ဆိုင္မွာ တေနကုန္ လာထိုင္ေနတယ္။ ဆိုင္က အန္တီကလည္း မဲဇလီဖူးသုပ္ေတြ ၾကာဇံနဲ႔သုပ္လိုက္၊ ခ်ဥ္စပ္ေလးသုပ္လိုက္နဲ႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး လာလာေပးတယ္။ အတူလာထိုင္ေပးတဲ့ သူငယ္ခ်င္း အဲဒီညမွာပဲ ကၽြန္မတို႔ကိုေျပာတယ္ “ငါက အပ်ိဳႀကီးလုပ္မွာ“ တဲ့။ သူနဲ႔ ကိုဇနိနဲ႔ ကဗ်ာေတြအေၾကာင္း ေျပာေနခဲ့ၾကတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲေတာ့မသိဘူး ထူးျခားတာတခုရွိတယ္ “ကိုဇနိ ကၽြန္မကို စကားသိပ္မေျပာဘူး“။ အတူလာထိုင္ေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းက ခ်မ္းလာလို႔ အေဆာင္ေပၚတက္ အေႏြးထည္ဝတ္တုန္း “မီးေမွ်ာပြဲသြားၾကည့္“ လို႔ ႏွင္လႊတ္ေတာ့ “ဒီတေန႔လံုး ကၽြန္မနားမွာ ေနခ်င္လို႔“ တဲ့။ လူလည္က်တာ။ သူ လူလည္သိပ္က်တယ္။ တကယ္ဆို သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္း ဒီလိုမေျပာသင့္ပါဘူး။

အဲဒီညက အတူတူထိုင္ေပးဖို႔ သူငယ္ခ်င္းကို မနည္းေခၚထားခဲ့ရတာ။ အပ်ိဳႀကီးလုပ္မယ္ဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက အခုေတာ့ ပါသြားၿပီ။ ပူစီေဖာင္းႀကီးနဲ႔တဲ့။ မဇနိအခန္းေဖာ္လည္း အပ်ိဳႀကီးလုပ္မယ္ဆိုတာ သမီးတေယာက္ရေနေပါ့။ ည(၉) နာရီထိုးရင္ ေရာက္ရာအရပ္က အျမန္ျပန္လာရတယ္။ အေဆာင္တံခါးပိတ္မွာမလို႔။ ေယာက်္ားေလးေတြက ည (၁၁) ေလာက္ တေက်ာ့ျပန္ ဂစ္တာလာတီးၾကေရာ။ “အရင္လို ျပန္ယုယပါရေစ ယု ရယ္…“ ဒီသူခ်င္းလာဆိုၾကရင္ နာမည္မွာ “ယု“ ပါသူေတြ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္ကုန္တယ္။ “သူ႔လူလား၊ ငါ့လူလား” ဆိုၿပီး ခန္းစီးစၾကားက ေခ်ာင္းတာေတြလည္း ရွိသေပါ့။ “မူပိုင္ရွင္မႀကီး မမခိုင္“ ဒါမ်ိဳးေအာ္လို႔ကေတာ့ မခိုင္ေတြ ဒုကၡေရာက္ေတာ့တာ။ တခ်ိဳ႕လည္း ခ်စ္သူေကာင္မေလးေတြက အုပ္စုဖြဲ႕တယ္။ အေဆာင္ေရွ႕ မ်က္ႏွာစာခန္းမွာ လာစုတယ္။ ဝရံတာမွာ ဖ်ာခင္းၿပီး လက္ဖက္စားရင္း ေနၾကာေစ့စားရင္း သူတို႔ခ်စ္သူအုပ္စုကို အားေပးတယ္ေပါ့။ ေကာင္ေလးေတြကလည္း ျပန္ခါနီးရင္ “အေဆာင္မွာ ညဖက္ဆို သီခ်င္းမ်ားလာတီးၾကရင္ ကိုယ္မပါတဲ့အဖြဲ႕ဆို မင္းနားမေထာင္ရဘူးေနာ္..“ ဒီသီခ်င္းေလးနဲ႔ နိဂုံးခ်ဳပ္တတ္တယ္။ အဲ သူတို႔နဲ႔ဆိုင္တဲ့ အုပ္စုကလည္း စကားနားေထာင္တယ္ တံခါးေတြ ဝုန္းကနဲျမည္ေအာင္ပိတ္ၿပီး အိပ္ၾကေတာ့တာ။ အေဆာင္ေရွ႕က တျခားဂစ္တာတီးတဲ့အဖြဲ႕ေတြက ဘာေျပာေကာင္းမလဲ ေဒါသေတြထြက္ၾကေလသတည္းေပါ့။ အေဆာင္ေပၚမွာ သေဘၤာသီးနဲ႔ မဲဇလီဖူးေတြကို ေရပံုးႀကီးေတြနဲ႔သုပ္၊ အခန္းေတြလုိုက္ေဝတယ္။ ေနာက္ အေဆာင္ေစာင့္ ဦးေလးႀကီး အကူအညီနဲ႔ အေဆာင္ေပၚကေန မဲဇလီဖူးသုပ္ကို ခ်စ္သူေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေကာင္ေလးေတြဆီ ေရာက္ေအာင္လည္း ပို႔ခဲ့ၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အေဆာင္ေရွ႕မွာလာဆိုတဲ့ “ေဆးေပါင္းခတဲ့ည“ သီခ်င္းေလးနားေထာင္၊ မဲဇလီဖူးသုပ္ေလးစားရင္ တန္ေဆာင္တိုင္ညရဲ႕ ည(၁၂) နာရီကို ကုန္လြန္ေစခဲ့တယ္။ လေရာင္ေအာက္မွာ ေလေအးေလး တျဖဴးျဖဴးနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ားစြာ တူတူရွိခဲ့ၾကဖူးတဲ့ တန္ေဆာင္တုိင္ညကို ေဝးကြာေနလည္း သူငယ္ခ်င္းအားလံုးရင္ထဲမွာ သတိတရရွိေနၾကမယ့္လို႔ အခိုင္အမာ ယံုၾကည္မိပါတယ္။

မဇနိ