အေမ့လက္ေဆာင္

မဇနိ ဒီရက္ပိုင္း ဘေလာ့ဂ္မလည္ႏိုင္ ျဖစ္ေနရပါတယ္။ ေမာင္ငယ္အလည္လာမွာဆိုေတာ့ သြားႀကိဳရတာလည္း (၁)ရက္ ကုန္တယ္။ ခုလည္း ေလွ်ာက္လည္ေနတာ ျပန္လာလိုက္ ပင္ပန္းၿပီး အိပ္သြားလိုက္နဲ႔ ေပ်ာက္ခ်က္သား ေကာင္းေနရတယ္။ ဘေလာ့ဂ္ေတြကိုလည္း ရသေလာက္ေတာ့ ခိုးလည္လိုက္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေတာ္လည္း ေပ်ာ္ေနပါတယ္။ ျမန္မာျပည္က အေမေပးလိုက္တဲ့ ဟင္းေတြရလို႔ ဟင္းမခ်က္ရပါ။ ကိုယ္စားခ်င္တာေတြ စားေနရေတာ့ အျမဲဗိုက္ဆာေနတယ္။ အိမ္မွာလည္း တေယာက္ထဲမဟုတ္ေတာ့ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလာတယ္။ တေယာက္ထဲဆို ထမင္းေတြ ဘယ္ေတာ့မွ မကုန္ဘူး။ ဗိုက္လဲ မဆာပါဘူး။ အညာသူထဲက အညာသူပိုစစ္ေနေတာ့ ပိုဆိုးတယ္။ အညာဟင္းမပါရင္ ထမင္းမစားခ်င္ဘူး။ အေမလည္း ေက်ာင္းတက္စဥ္ကတည္းက ပို႔လိုက္ရတဲ့ ဟင္းေတြ၊ ေၾကာ္လိုက္ရတာလဲ မနားမေန။ အခုထိလည္း မေနရဘူး ပို႔ေနရတုန္း။ မႏၱေလးမွာ ေက်ာင္းတက္တုန္းကလည္း ျခင္းႀကီး၊ ျခင္းငယ္အသြယ္သြယ္နဲ႔ လာပို႔ရရွာတယ္။


ေက်ာင္းက တႏွစ္တခါ အိမ္ျပန္ရေတာ့လည္း ေနရတာမွ (၁၄) ရက္ပါ။ (၁၀) ရက္ေလာက္ေနၿပီးရင္ အေမ့မွာ ဟင္းေၾကာ္ဖို႔ စီစဥ္ေနရၿပီ။ အရြက္ေတြ အေျခာက္လွမ္းေနရၿပီ။ ပဲပုပ္ျပားေတြဆိုလည္း အမ်ားႀကီး ေၾကာ္ေပးလိုက္တာပါပဲ။ ေက်ာင္းေရာက္ရင္လည္း သူငယ္ခ်င္းေတြက မ်ားေတာ့ ခဏေနကုန္သြားေရာ။ တခါက မွတ္မိတယ္ အေမ ကၽြန္မကို စိတ္ေကာက္ၿပီး “ငါ့လည္း အေမမေခၚနဲ႔ ညည္းလည္း သမီးမေခၚဘူး“ ဆိုၿပီး အိမ္အျပင္ထြက္သြားတယ္။ ကၽြန္မလည္း စိတ္ညစ္ၿပီး ဘာလုပ္ရမွန္းမသိပါဘူး။ ခဏေန အေမက အမဲသားတြဲဆြဲၿပီး ျပန္ခ်လာတယ္။ ကၽြန္မကို ေၾကာ္ေပးဖို႔ သြားဝယ္လာတာ။ ဟဲ ဟဲ အေမက ၾကာၾကာစိတ္မေကာက္ဘူးရယ္။ ကၽြန္မကလည္း အေမ့ကို စခ်င္ေနတာ၊ အေမကလည္း သူ႔ကို စရင္ စိတ္ေကာက္တတ္တယ္။ အမဲသားေတြ ဝယ္လာၿပီး ဆားဆႏြင္း၊ ၾကက္သြန္ျဖဴနယ္ၿပီး ျပဳတ္တယ္။ အသားႏူးလာရင္ အေဖက ပါးပါးေလးေတြ လွီးေပးတယ္။ စိတ္ရွည္လက္ရွည္လွီးၿပီး ျပန္ေၾကာ္ေပးတဲ့ အမဲေၾကာ္က စားလို႔ သိပ္အရသာရွိပါတယ္။ အခုလည္း အေမေၾကာ္ေပးလိုက္တဲ့ အမဲသားပါးပါးေၾကာ္ေတြ တစ္ပုလင္းပါလာလို႔ ေပ်ာ္လိုက္တဲ့ျဖစ္ျခင္း။ ကၽြန္မငယ္ငယ္က အစ္ကိုဝမ္းကြဲေတြ အိမ္မွာ တကၠသိုလ္လာတက္ေတာ့ အေမက အမဲသားေၾကာ္မျပတ္ေၾကာ္ေကၽြးတယ္တဲ့။ အခု သူတို႔ေတြ အသက္ႀကီးလည္း အိမ္လာရင္ အေမ့ကို အမဲသားေၾကာ္ခိုင္းတတ္တယ္။ အသဲစြဲေပါ့ေနာ္။


ဂ်ပန္က အမဲသားေတြ စားရတာ အရသာမႀကိဳက္လို႔ အိမ္က အမဲသားအေျခာက္ (၄) ပိသာ ပို႔လိုက္ေသးတယ္။ အခု စည္းစိမ္ယစ္ေနတာ။


“ခါးတက္ခ်ဥ္နဲ႔ မန္းက်ည္းခ်ဥ္ေတာ့ ပါေအာင္သယ္ေပးေနာ္“ လို႔ မွာထားေတာ့ နည္းနည္းဆီ ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ မန္က်ည္းရြက္ကလည္း ေပၚခ်ိန္မဟုတ္ေတာ့ အိမ္ကအပင္ေပၚ ေမာင္ေလးကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ခူးခိုင္းရေသးဆိုပဲ။ ခါးတက္ခ်ဥ္က ငံျပာရည္ေဖ်ာ္ေလးနဲ႔ တို႔စားလိုက္တာ အခုေတာ့ နည္းနည္းက်န္ေတာ့တယ္။ မန္က်ည္းရြက္ခ်ဥ္ကို ၾကက္သြန္ျဖဴေလးနဲ႔ သုပ္လိုက္ေတာ့ ပဲဟင္းေလးခ်က္၊ ငါးရံ႕ေျခာက္ေလးေၾကာ္နဲ႔ ထမင္းတနပ္ၿမိန္သြာျပန္ေရာ။ ေမာင္ငယ္ေလးက အဲဒီအိမ္ကပါတဲ့ဟင္းေတြ စားခ်င္ေနတာ သူ႕ကို မေကၽြးဘူး။ “မင္းက ဒီမွာေပါတဲ့အစားေတြ စားရမယ္“ လို႔ ေျပာထားရတယ္။ ကၽြန္မက ခါးတက္ခ်ဥ္တို႔စားေနခ်ိန္မွာ သူ႕အတြက္ မုန္လာဥနီေတြ လွီးေပးထားလိုက္တယ္။ ဟဲ ဟဲ။ ကၽြန္မက “ၾကဴၾကဴဝါးလား“ စားကေလးပဲေခြစားေနခ်ိန္မွာ သူ႔ကို ေခ်ာကလက္ကိုက္ခိုင္းထားရတယ္။ သူလည္း ေက်နပ္လို႔ပါ။ မတရားမလုပ္ပါဘူး။




အရြက္စိမ္း ခ်ဥ္ေပါင္၊ ငရုပ္သီးစိမ္းနဲ႔ ဒညင္းသီးလည္း နဲနဲသယ္လာခိုင္းလို႔ ပါလာတယ္။





ငါးရံ႕ေျခာက္ဖုတ္ဆီဆမ္းေလးကလည္း စားခ်င္စရာပါေနာ္။


ငါးသလဲထိုးလို႔ေခၚတဲ့ ငါးေျခာက္ေသးေသးေလးေတြကို ေခါင္းျဖဳတ္ၿပီး ေရစင္ေအာင္ေဆး ေနလွမ္းေပးတာက အေဖပါ။ အေဖက စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ငါးေျခာက္ေသးေသးေလးေတြကို ေၾကာ္လည္း ေပးလိုက္ေသးတယ္။


မန္းက်ည္းသီးစိမ္းေထာင္းၿပီး ပုဇြန္ေကြးနဲ႔ေၾကာ္ေပးလိုက္တာကလည္း စားလို႔အေကာင္းသား။ ေနာက္တမ်ိဳးက အိမ္အပင္ကရတဲ့ ကင္မြန္းရြက္ေၾကာ္။ ဒါလည္း ကၽြန္မစားခ်င္ပါတယ္ဆိုလို႔ အေမေၾကာ္ထည့္ေပးလိုက္တာပါ။




ဒါကေတာ့ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္နဲ႔မွ်စ္ ေရာေၾကာ္ထားတာပါ။


မွ်စ္ႏုနုေလးေတြကို အေျခာက္လွမ္းေပးလိုက္တယ္


ငါးေျခာက္ျပားေတြလည္း သပ္သပ္ထည့္ေပးလိုက္ပါတယ္။


မႏၱေလးေဒၚျမရင္ႀကိဳက္တတ္လို႔ မွာလိုက္မိေသး။ ေနာက္မစားရ မေနႏိုင္တာက ငါးမုန္႔ေၾကာ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါးမုန္႔ ၁၀ ထုပ္သယ္လာေပးတယ္ေနာ္။ “ၾကဴၾကဴဝါးလား“ က ျမင္းၿခံကေန ကိုဇနိအေမမွာေပးလိုက္တာ။ အထုပ္ႀကီး (၃) ထုပ္။


ဒါေတြဒါေတြေရာက္ေနေတာ့ မဇနိ စည္းစိမ္ယစ္ၿပီး ဘေလာ့ဂ္မလည္ႏိုင္တာလို႔ မထင္လိုက္ပါနဲ႔။ ေမာင္ကေလးတေယာက္နဲ႔ ေက်ာင္းနဲ႔ လံုးလည္ခ်ပ္ျပားလိုက္ေနလို႔ မဘေလာ့ဂ္ႏိုင္တာပါ။

ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ မေမာႏိုင္၊ မပမ္းႏိုင္ လက္ေဆာင္ေတြ ပို႔ေပးေနတဲ့ အေမအတြက္ ေမာင္ေလးျပန္ရင္ ကၽြန္မကေရာ ဘာလက္ေဆာင္ပို႔ေပးရပါ့။ “အေမ့အတြက္ ဘာေတြဝယ္ေပးရမလဲ“ စဥ္းစားရင္ ကၽြန္မကေတာ့ ရင္ေမာတတ္ေနၿပီထင္တယ္။ အေမကို “ဘာလိုခ်င္သလဲ“ ေမးရင္ “သမီးေနေကာင္းရင္ အေမစိတ္ခ်မ္းသာတယ္“ လို႔ အၿမဲေျပာပါတယ္။ အခုေမာင္ေလးေရာက္ေနေတာ့ ဖုန္းဆက္ရင္ “သားေပ်ာ္သလား“ လို႔ အေမက ေမးပါတယ္။ “အေမက သမီးေနေကာင္းလာလည္း မေမးေတာ့ဘူး“ လို႔ ကၽြန္မဂ်ီက်တာ။ “ေမာင္ေလးက အငယ္မလို႔ပါ သမီးေနေကာင္းေအာင္ အေမအျမဲဆုေတာင္းပါတယ္“ လို႔ အေမျပန္ေျပာရင္ ကၽြန္မမ်က္ရည္ဝဲမိပါတယ္။ အေမက သမီးတေယာက္ေမြးထားရၿပီး ဘယ္ေတာ့မွ အတူမေနရလို႔ သူအၿမဲစိတ္မေကာင္းတာလည္း ကၽြန္မသိေနတယ္။ အေမ့ကို ခြဲခဲ့ရတဲ့ႏွစ္ေတြလည္း မနည္းေတာ့ဘူးေလ။ ကၽြန္မထားခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းတက္တုန္းက အဝတ္အစားေတြ၊ အသံုးအေဆာင္ေတြကို ဘယ္သူ႔မွလည္း အကိုင္မခံဘဲ ေသာ့ခတ္ထားၿပီး သူ႔သမီးျပန္လာမည့္အခ်ိန္ကို အေမေမွ်ာ္ေနတယ္လို႔ ေမာင္ကေလးကေျပာလို႔ ဒီပို႔စ္ေလးနဲ႔အတူ အေမ့ကို လြမ္းမိပါတယ္ အေမရယ္။

မဇနိ