မ်က္မွန္ႏွင့္ က်ေနာ္

မ်က္မွန္လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ ခင္ဗ်ား မ်က္မွန္ကို ဘယ္လိုပုံစံဆိုတာ ခ်က္ခ်င္းတန္းၿပီး မ်က္စိထဲျမင္လိုက္တယ္ မဟုတ္လား။ မ်က္မွန္ဆိုတာကို ဘာလို႔ မ်က္မွန္လို႔ ေခၚသလဲဆိုတာကို ေတြးဖူးလား။ မ်က္လုံးက အျမင္မွားျမင္ေနတာကို မွန္ေအာင္ ျပင္ေပးတဲ့အရာ ဒါမွမဟုတ္ရင္ မ်က္လုံးေတြေရွ႕က မွန္ေပါ့။ ဘယ္လို အဓိပၸါယ္ေတြနဲ႔ မ်က္မွန္လို႔ ေခၚေခၚ မ်က္မွန္ဆိုတာကို မ်က္စိ အျမင္ ေဝဝါးတဲ့သူေတြက အျမင္ ရွင္းလင္းေအာင္ တပ္ၾကသလို၊ မ်က္စိအျမင္ မေဝဝါးတဲ့ သူေတြကလည္း အလွအျဖစ္တပ္ၾကပါတယ္၊ အဲ ေနကာမ်က္မွန္ဆိုၿပီး မ်က္လုံးကို ေနပူပူထဲမွာ မ်က္စိေအးေအာင္ ေနကာမ်က္မွန္တပ္တဲ့ သူေတြရွိသလို၊ ေနမပူလဲ မ်က္မွန္အမဲႀကီးေတြကို အသုံးဝင္လို႔ တပ္ၾကတာေတြလည္း ရွိပါတယ္။


၈-တန္းကတည္းက က်ေနာ့္မ်က္လုံးေတြက မႈန္ေနပါၿပီ။ လူေကာင္က နည္းနည္းထြားေတာ့ ေက်ာင္းမွာ အတန္းေနာက္နားမွာ ထိုင္ရပါတယ္။ ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚက စာေတြကို ဒီတိုင္း အဆင္ေျပေျပ မျမင္ရေတာ့ ေဘးခုံမွာ ထိုင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းဆီက စာေတြကို ကူးခ်ရပါတယ္။ ၉ တန္းမတက္ခင္မွာပဲ မ်က္မွန္လုပ္ျဖစ္တယ္ ဆိုပါေတာ့။ အဲဒီကတည္းက မ်က္မွန္ဆိုတာ က်ေနာ့္ရဲ႕အမွတ္အသား တခုလည္း ျဖစ္သြားတာပါပဲ။

မ်က္မွန္ စၿပီးတပ္ရတုန္းကလည္း က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ငါေတာ့ မ်က္မွန္ႀကီးနဲ႔ ရွက္တယ္လို႔လည္း မခံစားရပါဘူး။ အဲ မ်က္မွန္ေလးနဲ႔က ပိုလွတယ္လို႔လည္း မထင္သလို၊ မ်က္မွန္ခြ်တ္လိုက္ရင္လည္း ပိုၿပီးေခ်ာမလာတာ ေသခ်ာပါတယ္။ အေမေျပာသလို "ငါ့သားက မေကာက္၊ မခြက္ေလးပါကြယ္" ပါပဲ။ မ်က္မွန္တပ္ရမွာကို ရွက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕ ရွိတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ရွက္ရတယ္ဆိုတာကို နားမလည္ပါဘူး။

သူငယ္ခ်င္းမိန္းကေလးတခ်ိဳ႕ေလ မ်က္မွန္တပ္တာကို မလွဘူးထင္ၿပီး မ်က္မွန္မတပ္တာ။ စက္ဘီးစီးရင္ သူမ်ားေနာက္က ထိုင္လိုက္ၿပီး လမ္းရဲ႕အျခားအျခမ္း စက္ဘီးေပၚက တျခားသူငယ္ခ်င္းက ၿပဳံးျပတာကို မျမင္လို႔ ျပန္ၿပဳံးမျပမိတာကို ဆက္ဆံေရးက်ဲတယ္လို႔ အထင္ခံရတဲ့ သူေတြလည္းရွိရဲ႕။ ေရွ႕က စက္ဘီးတင္နင္းရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက ေနာက္က် လူမႈေရးမပ်က္ရေလေအာင္ "ဟဲ့ နင့္သြားေလးၿဖဲထား" လို႔ ေျပာရတယ္။ ဒါမွ ခပ္လွမ္းလွမ္းက သူငယ္ခ်င္းက ၿပဳံးျပရင္ ကိုယ္ကလည္း ျပန္ၿပဳံးျပေလသေယာင္ေယာင္ သြားၿဖဲေလးနဲ႔ေပါ့။

တခ်ဳိ႕က တမ်ိဳးရယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ အေဖ၊ အေမေတြ မ်က္မွန္ကို ယူၿပီး စမ္းတပ္၊ မွန္ၾကည့္ၿပီး "မ်က္မွန္ေလးနဲ႔ဆို ငါက ပိုေခ်ာသေတာ့" လို႔ ထင္မိေရာ။ ဒီေတာ့ မ်က္မွန္ကလိုခ်င္၊ အိမ္ကို ပူဆာရေရာ။ "ေဖ့ ဟိုနား ျပကၡဒိန္ေပၚက စာေတြ ဖတ္လို႔ရလား။ သမီးေလ အဲဒီစာေလးေတြကိုေတာင္ ၾကည့္ရတာ ဝါးတားတားျဖစ္ေနတယ္"လို႔ အစခ်ီၿပီး ျမင္ျမင္သမွ်ကို ဝါးတားတားလုပ္ၿပီး မ်က္မွန္ဝယ္ေပးဖို႔ စည္း႐ုံးေရး ဆင္းရေတာ့တာပဲ။ က်ေနာ္ရီခ်င္တာတခုက မ်က္မွန္တပ္ရင္ စာဂ်ပိုးလို႔ ထင္တာကိုပဲ။ ဘဝေပးအေျခမလွလို႔ မ်က္စိ အလုိလို မႈန္တာကို စာေတြ သိပ္ဖတ္လို႔ မ်က္စိမႈန္သြားတာလို႔ အသားလြတ္ အထင္ႀကီးတဲ့သူေတြက ရွိၾကေသးတာ။

၉-တန္း၊ ၁၀-တန္းေလာက္တုန္းက မ်က္မွန္ ခဏခဏကြဲတယ္။ စာၾကည့္စားပြဲေပၚကေန က်ကြဲတာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ ေက်ာင္းကေန ျပန္လာတုန္းမ်ိဳး၊ က်ဴရွင္က ျပန္လာတုန္းမ်ိဳး၊ လမ္းမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျခင္းခတ္ေနတာ ေတြ႔လို႔ကေတာ့ စက္ဘီးေလး အသာရပ္၊ စည္းထရံေပၚကို လြယ္အိတ္ေလးခ်ိတ္၊ မ်က္မွန္ကို လြယ္အိတ္ထဲ အသာထည့္ (မ်က္မွန္အိတ္က ယူလာေလ့မရွိဘူး။)၊ ၿပီး ျခင္းခတ္ေတာ့တာေပါ့။ ျခင္းကစားရင္း မႏိုင္မနင္းျဖစ္လို႔ လက္က လြယ္အိတ္ေပၚ ေထာက္လိုက္မိတာမ်ိဳး၊ လြယ္အိတ္ကို ေနာက္ေက်ာနဲ႔ ဖိမိတာမ်ိဳးျဖစ္ရင္ အထဲက မ်က္မွန္ကေလးက ကြဲရွာေရာ။ ဘယ္ရမလဲ မ်က္မွန္ကြဲေတာ့ မ်က္မွန္ဆိုင္ေျပးတာေပါ့။ လွ်ပ္စစ္မီးကလည္း အၿမဲလာတာမဟုတ္ေတာ့ မ်က္မွန္ဆိုင္က ကုလားႀကီးဆီမွာ မ်က္မွန္ေလးကို ထားခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ သူခ်ိန္းတဲ့ရက္ မေရာက္မခ်င္း ဒီတိုင္း ေနေပေတာ့ပဲ။ မ်က္မွန္ခဏခဏ ကြဲလြန္းလို႔၊ မ်က္မွန္ဆိုင္ကုလားႀကီးနဲ႔ ေဖာက္သည္ကို ျဖစ္လို႔။ အိမ္မွာ မ်က္မွန္မတပ္ဘဲ ေယာင္ေပေပနဲ႔ ေနေတာ့တာပဲ။ အိမ္ကလည္း သတိမထားမိတာလား၊ မေျပာခ်င္တာလားေတာ့ မသိပါဘူး၊ ကိုယ္ကေတာ့ မ်က္မွန္ခဏခဏကြဲတဲ့သူဆိုေတာ့ အေျပာအဆိုခံရမွာ စိုးလို႔ အိမ္ကို မေျပာတာ။

က်ေနာ္ မႏၲေလးနည္းပညာတကၠသိုလ္တက္ေတာ့ က်ေနာ့္မွာ မ်က္မွန္က တလက္တည္းတင္ ရွိတာမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး၊ အသစ္ေတြ ထပ္လုပ္ထားေတာ့ အပိုေတြ ရွိေနၿပီ။ ညအိပ္ရင္ မ်က္မွန္ေလးခြ်တ္အိပ္၊ စခ်င္ေနာက္ခ်င္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းက မ်က္မွန္ေလးကို က်ေနာ္မသိေအာင္ ဖြက္၊ က်ေနာ္က မ်က္မွန္ေပ်ာက္လို႔ဆိုၿပီး စိတ္မပူပါဘူး။ ေသတၱာထဲမွာ ေနာက္မ်က္မွန္တလက္ ရွိေသးတာကိုး။ မဇနိ မ်က္လုံးေတြ ေအာင့္တုန္းက သူ႔မ်က္မွန္ပါဝါနဲ႔ မကိုက္တာျဖစ္မယ္ဆိုၿပီး သူ႔ကိုေတာင္ သူ႔မ်က္မွန္ အသစ္မလုပ္ခင္ စပ္ၾကား မ်က္မွန္ငွားထားဖူးတယ္။ ဒီေတာ့ မ်က္မွန္ကေတာ့ ဖြက္ပေစပဲ။ ဖြက္ထားတဲ့ေကာင္က က်ေနာ့္ကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည္ လုပ္ေနတာေပါ့။ ဒီေကာင္ထင္တာက က်ေနာ္က မ်က္မွန္ေပ်ာက္တာကို ျပာတာၿပီး လိုက္ရွာမယ္လို႔ ထင္ေနတာ။ က်ေနာ္က ေအးေဆးပဲ။ မ်က္မွန္အပိုကိုလည္း သူတို႔ သတိထားမိေအာင္ ေသတၱာထဲက မထုတ္ဘူး။ မ်က္မွန္မပါဘဲ ေက်ာင္းစာသင္ခန္းကို သြား။ ဟိုေရာက္ေတာ့မွ လြယ္အိတ္ထဲ အသာထည့္လာတဲ့ မ်က္မွန္ကို ထုတ္စြပ္လိုက္ေတာ့ ေအးေဆး။ ဖြက္ရတဲ့သူလည္း ေအာင့္သက္သက္ေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ ဖြက္ရတာ အရသာပ်က္ေတာ့ ျပန္ေပးတာပါပဲ။

ျမန္မာျပည္မွာက ေႏြရာသီဆို မ်က္မွန္တပ္ရတာ ဒုကၡေရာက္ပါတယ္။ က်ေနာ္က သူမ်ားထက္ပိုၿပီး ဒုကၡေရာက္ပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ကာ လူကဝေတာ့ မ်က္ႏွာကလည္း ေဖာင္းကားေနတာေပါ့။ အဲ ေႏြရာသီ ေနကပူပူဆို၊ မ်က္မွန္ကိုင္းကလည္း လိုက္ပူတာေပါ့။ သူက ပူေတာ့ နားထင္က အသားေတြလည္း လိုက္ပူ။ ေခြ်းေတြကလည္း ထြက္။ မ်က္မွန္ကိုင္းက ေခြ်းစား။ ၿပီးေတာ့ မ်က္မွန္ကိုင္းနဲ႔ထိေနတဲ့ အသားကို လႊေလးနဲ႔ တိုက္ေနသလား ထင္ရတယ္။ ပြတ္တိုက္ေနတာေလ။ စပ္ဖ်င္းဖ်င္းနဲ႔ အခံရ အေတာ္ခက္ပါတယ္။

မ်က္မွန္က အၿမဲတပ္ေနေတာ့ တခါတေလ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မ်က္မွန္တပ္ထားသလား၊ မတပ္ထားသလားေတာင္ သတိမထားမိပါဘူး။ တခါတေလ ညဖက္ေတြ စာဖတ္ရင္းနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္၊ ဗြီဒီယိုၾကည့္ရင္းျဖစ္ျဖစ္ မ်က္မွန္မခြ်တ္ဘဲ အိပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္သြားတတ္တယ္။ ႏိုးလာေတာ့လည္း ဒီတိုင္းႀကီး ထသြားၿပီး မ်က္ႏွာသစ္လိုက္မွပဲ မ်က္မွန္ တပ္ရပ္ႀကီးမွန္း သိၿပီး ခြ်တ္ရတတ္တယ္။ တခါတေလက်လည္း အျပင္ထြက္မယ္ဆိုရင္ မ်က္မွန္ေရာပါရဲ႕လားဆိုၿပီး မ်က္လုံးရွိတဲ့ေနရာကို လက္နဲ႔ စမ္းရပါတယ္။ မ်က္မွန္ကို လက္နဲ႔ထိလိုက္မွ "ေအာ္ ပါတယ္" ဆိုၿပီး ျဖစ္ရတာပါ။

ၾကားဖူးတာတခုကေတာ့ ငယ္တုန္းမွာ အေဝးမႈန္တယ္တဲ့၊ အသက္ႀကီးလာတဲ့ အခါမွာေတာ့ အနီးမႈန္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲ သြားတတ္တယ္တဲ့။ ဘဝမွာ မ်က္လုံးအျမင္ေတြ မရွင္းလင္းေသးသမွ်ေတာ့ မ်က္မွန္ေတြ အနီးၾကည့္မ်က္မွန္ေတြ၊ အေဝးၾကည့္မ်က္မွန္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းလဲတပ္ရမွာပါပဲ။ အဲ စိတ္အျမင္ေတြၾကည္လင္ဖို႔ကေရာ ဘယ္လို မ်က္မွန္ေတြ တပ္ဖို႔ လိုသလဲဆိုတာကိုလည္း မေမ့မေလ်ာ့ ေလ့လာဖို႔လိုေၾကာင္း သတိေပးလိုက္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။