ပင္လယ္ႀကီး

က်ေနာ္ဘယ္အခ်ိန္မွာ စၿပီး လမ္းေလွ်ာက္တတ္တယ္ဆိုတာကို အမွတ္မိေပမယ့္၊ ေရးကူးကို ဘယ္အခ်ိန္မွာ တတ္သြားတယ္ဆိုတာေတာ့ မွတ္မိပါတယ္။ ေရးကူတာေတာ့ ကိုယ္တိုင္သင္ယူတတ္ေျမာက္တာျဖစ္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ကိုေတာ့ ဘယ္သူ သင္ေပးခဲ့တယ္မသိပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔အိမ္မွာ အလြန္ရင္းႏွီးတဲ့သူေတြေရာ၊ သိပ္မခင္တဲ့သူေတြေရာနဲ႔ အၿမဲျပည့္ေနတတ္ပါတယ္။ ဧည့္သည္ေတြက ေတာင္ေပၚေဒသေတြကေန ေရာက္လာတတ္ၾကသလို၊ ေတာရြာဖက္ေတြကေနလည္း ေရာက္လာတတ္ၾကပါတယ္။ သူတို႔က တကၠသိုလ္ေတြတက္မယ္၊ စက္မႈသိပၸံေက်ာင္းေတြတက္မယ္။ ေက်ာင္းသားေတြျဖစ္သြားမယ္။ ေျပာရရင္ က်ေနာ္တို႔အိမ္ကို တူးေျမာင္းတခုကို ျဖတ္သြားသလို ျဖတ္သြားၾကတာပါ။ လူေတြက စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းၿပီး က်ေနာ္က သူတို႔ကို ခ်စ္ခင္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ကေတာ့ ပင္လယ္ကို သိပ္သေဘာက်ေတာ့ အခါအခြင့္သင့္ရင္ ပင္လယ္ဆီကိုပဲ ေျပးေတာ့တာပါပဲ။


ေႏြရာသီေရာက္လာရင္ ပင္လယ္ဆိုတာက ေန႔စဥ္ပြဲေတာ္ႀကီးက်င္းပေနသလိုပါပဲ။ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ အိမ္ကထြက္လာၾကၿပီဆိုတာနဲ႔ အျမန္ေျပးသြားၾကတာပါပဲ။ ငါးနံ႕ေတြသင္းေနတဲ့လမ္းမကိုျဖတ္မယ္၊ ၿပီးေတာ့ အိမ္ျဖဴျဖဴေသးေသးေလးေတြေဘးက သြားမယ္ ေနာက္ဆုံးက်ေတာ့ ပင္လယ္ဆီကို ေရာက္ေတာ့တာပါပဲ။ ေရာက္ၿပီဆို ေအာက္ဖက္ ကမ္းပါးဖင္ကိုေျပးဆင္း၊ ၿပီး ေရထဲကို ခုန္ခ်ၾကတာပါပဲ။

ေရ စကူးတတ္တဲ့ေန႔ကို က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိတယ္။ ေရကူးတတ္သြားေတာ့ ေရေတြက က်ေနာ့္ကို ကူညီတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ခံစားလို႔ရလိုက္တယ္။ ခမ္းနားလွတဲ့ စြန္႔စာမႈႀကီးတခုကို လုပ္ႏိုင္လိုက္တုန္းက က်ေနာ့္အသက္ (၇)ႏွစ္ပဲရွိပါေသးတယ္။ ပင္လယ္ႀကီးနဲ႔ က်ေနာ္ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး အျပန္အလွန္ နားလည္သြားၿပီလို႔လည္း ခံစားမိသြားေသးတယ္။ အခုအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ လမ္းလည္းေလွ်ာက္တတ္ၿပီ၊ ၾကည့္တတ္ၿပီ၊ စကားေျပာတတ္ၿပီ၊ ေရလည္းကူးတတ္ၿပီ၊ အခု ေရနက္နက္ထဲ သြားရမွာကိုလည္း မေၾကာက္ေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ္တိုင္ သင္ယူတက္ေျမာက္ခဲ့တာပါ။

က်ေနာ္တို႔ သြားတတ္တဲ့ ပင္လယ္ကမ္းေျခေနရာနဲ႔ မေဝးတဲ့ဆီမွာ ေက်ာက္ေဆာင္ ေက်ာက္တန္းေတြရွိၿပီး သူတို႔ကို လိႈင္းေလးေတြ လာလာပုတ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အဲဒီဆီေရာက္ေအာင္ ေရကူးၿပီး၊ အနားယူပါတယ္။

ပင္လယ္ကမ္းေျခမွာ လူေတြစည္ကားလွပါတယ္။ အနားလာယူတဲ့သူေတြကို သူတို႔ရဲ႕ အလြန္ျဖဴေနတဲ့ အသားေရာင္ရယ္၊ ေနေလာင္ထားတဲ့ အသားေရာင္ရယ္ကို ၾကည့္ၿပီး လြယ္လြယ္ကူကူ သိႏိုင္ပါတယ္။ လူေတြအားလုံးရဲ႕ ဟိုးအေဝး ကမ္းေျခမွာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ထိုင္ေနပါတယ္။ သူမက စာဖတ္ေနပါတယ္၊ အတိအက်ေျပာရရင္ စာဖတ္ဟန္ေဆာင္ေနပါတယ္။ သူမနဲ႔ မနီးမေဝးမွာ အျဖဴေရာင္ရွပ္အကၤ်ီနဲ႔ အနက္ေရာင္ ႐ႈးဖိနပ္ကို စီးထားတဲ့ လူရြယ္ေကာင္ေလးတစ္ဦး ထိုင္ေနပါတယ္။ သူက ေကာင္မေလးကို တခုခုလွမ္းေျပာလိုက္၊ ေကာင္မေလးက တခါတရံ ရီေမာလိုက္၊ မ်က္လုံးေတြကေန ကာကြယ္လိုက္လုပ္ေနပါတယ္။ လူရြယ္ေကာင္ေလးက သူမနား အလြန္နီးကပ္ေနၿပီး၊ သူမကို စူးစူးစိုက္စုိက္ၾကည့္ေနလို႔ ျဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ႕။ သူမက စာကိုဖတ္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ ပုံစံလုပ္လိုက္၊ လူရြယ္ေကာင္ေလးက တခုခုေျပာလိုက္၊ ရီေမာလိုက္နဲ႔ပါ၊ သူမရဲ႕သြားေတြက လူရြယ္ေကာင္ေလးရဲ႕ အင္းက်ီေတြလို ျဖဴေဖြးလို႔ပါ။ လူရြယ္က ေကာင္မေလး စာဖတ္တာကို တခ်ိန္လုံး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေႏွာက္ယွက္ေနပါတယ္။ အဲသလို ကိစၥေတြကို က်ေနာ္နားမလည္ပါဘူး၊ က်ေနာ့္ေနရာကေန လွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္ ျမင္ရတာေတာ့ သူတို႔ ေပ်ာ္ေနတာဆိုတာပါပဲ။ လူရြယ္က ပင္လယ္ဘက္ကို တခါတခါ လွမ္းေငးတတ္ပါတယ္။ သူၾကည့္ရတာ ရႊင္ရႊင္ၿပဳံးၿပဳံးနဲ႔ အခုလည္း အားလုံး အဆင္ေျပတယ္၊ ေနာင္လည္း ေအးေဆးပဲ ဆိုတဲ့ လူေတြလိုပဲ၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယုံၾကည့္မႈအျပည့္နဲ႔ပါ။

ေက်ာက္ေတာင္စြန္းဖက္ကို ခဏခဏေရးကူးသြားေတာ့ က်ေနာ္ ေမာလာၿပီး ေအးလည္း ေအးလာပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ ေရထဲကို ခဏခဏဆင္းေနတုန္းပါပဲ။

ေက်ာက္ေဆာင္ဖက္ကူးလိုက္၊ ျပန္လာလိုက္..တစ္ေခါက္၊ ႏွစ္ေခါက္၊…..႐ုတ္တရက္ က်ေနာ္သတိထားလိုက္မိေတာ့ က်ေနာ္ေရနစ္ေနပါၿပီ။ ေရေတြက က်ေနာ့္အေပၚကို ဖိထားသလိုပါ၊ ေအးစက္ၿပီး ရက္စက္ ၾကမ္းၾကဳတ္လွတဲ့ ေရေတြပါ။ ေရေအာက္ ပါသြားလိုက္၊ ျပန္ေပၚလာလိုက္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ေနေရာင္က က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကုိ လာထိုးေနၿပီး၊ ကမ္းေျခက ရီသံေတြ၊ စကားေျပာသံေတြကို ၾကားရၿပီး၊ ေနာက္ လူရြယ္နဲ႔ ေကာင္မေလးကို ျမင္လိုက္ပါတယ္။

ဘာ့ေၾကာင့္ မေအာ္လိုက္သလဲဆိုတာ က်ေနာ္မသိပါဘူး။ ေခါင္းထဲမွာလည္း ၾကည္လင္ေနတာပါ။ လူရြယ္ေကာင္ေလး ကမ္းေျခဖက္အၾကည့္ကို က်ေနာ္ေစာင့္ေနပါတယ္။ လူရြယ္က သူ႔အဝတ္အစားေတြ ေပေရကုန္မွာ စိုးလို႔ က်ေနာ့္ကို လာကယ္မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ေခါင္းထဲမွာ အေတြး ခ်က္ခ်င္းပဲ ေပၚလာပါတယ္။ အဲဒီ ဝမ္းနည္းဖြယ္အေတြးနဲ႔ က်ေနာ္ ေရေအာက္နစ္လုိက္၊ ျပန္ေပၚလာလိုက္ျဖစ္လိုက္၊ ေနေရာင္က မ်က္ႏွာကို လာထိုးလိုက္၊ ကမ္းေပၚက လူေတြရဲ႕ စကားေျပာသံေတြ၊ ရီသံေတြက နီးလာလိုက္ပါ။ ကမ္းေျခနားကို ေရာက္ေတာ့မွ ေျခကုန္လက္ပန္းက်ၿပီး ေရနစ္ေတာ့တာပါပဲ။

လူရြယ္ေကာင္ေလးနဲ႔ ေကာင္မေလးထိုင္ေနတဲ့ ေနရာနဲ႔ သိပ္မေဝးတဲ့ေနရာကို ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္ ေရထဲကေန ဒုတိယအႀကိမ္ေပၚလာပါတယ္။ လူရြယ္ေကာင္ေလးက က်ေနာ့္ရွိတဲ့ဖက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ့္ကို ျမင္သြားၿပီး၊ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွာ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ သြင္ျပင္ ေပၚသြားပါတယ္။ သူက က်ေနာ့္ကို မွတ္မိပုံမေပၚပါဘူး။ "က်ေနာ္ ခင္ဗ်ားတို႔နားမွာ ေရးကူးေနတဲ့သူပါ မွတ္မိတယ္မဟုတ္လား" လို႔ က်ေနာ္ ေအာ္ခ်င္စိတ္ေပၚေနပါတယ္။ သူတို႔နားမွာ ေရကူးတုန္းက ေအးေဆးမ်က္ႏွာပုံမ်ိဳး လုပ္ဖို႔ႀကိဳးစားပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူရြယ္က က်ေနာ့္ကို မွတ္မိသြားပါတယ္။ ေရနစ္တာလည္း အနည္းငယ္သက္သာသြားပါတယ္၊ လိႈင္းလုံးေတြက က်ေနာ့္ကို တြန္းေပးေနသလို ျဖစ္ေနပါၿပီ။

တခုခုက က်ေနာ့္ကို ဆြဲဖမ္းၿပီး ကမ္းေျခေပၚတင္လိုက္ပါတယ္။ လူရြယ္ေကာင္ေလးက က်ေနာ့္ကို ကယ္လိုက္တာပါ။ က်ေနာ္ ေက်းဇူးတင္စကားလည္း မေျပာဘဲ၊ ကမ္းေျခေပၚမွာ တိတ္တိတ္ေလး မလႈပ္မယွက္ မ်က္လုံးေလးပိတ္ၿပီး ေနပါတယ္။ က်ေနာ့္အသက္ကို ကယ္တင္လိုက္တာက သူ႔အဝတ္အစားေတြ ေပေရသြားတာနဲ႔ မတန္ပါဘူးဆိုၿပီး ဒီအတိုင္း အသည္းအသန္ပုံစံႀကီးနဲ႔ က်ေနာ္ဆက္ေနပါတယ္။ "ဆရာဝန္ေခၚမွ ျဖစ္မယ္"ဆိုၿပီး ေကာင္မေလးက ေျပာေတာ့ "သူဟာသူ ျပန္သတိရလာလိမ့္မယ္" ဆိုၿပီး လူရြယ္ေကာင္ေလးက ျပန္ေျပာတာကို ၾကားလိုက္ပါတယ္။ ေကာင္မေလးက လက္ကေလးနဲ႔ ေခါင္းကို လာကိုင္ေတာ့ သူမလက္ေတြက ေႏြးေႏြးေလးနဲ႔ ႏွစ္လိုဖြယ္ရွိပါတယ္။ က်ေနာ္ မ်က္လုံဖြင့္လိုက္ပါတယ္။ " မင္း ခပ္ေဝးေဝးကို ထပ္ၿပီး ေရကူးဦးမွာလား။" လို႔လူရြယ္ေကာင္ေလးက ေမးပါတယ္။ " မကူးေတာ့ဘူး" စဥ္းစားထားတဲ့အတိုင္း ေျဖလိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ့္အေျဖကို သူသေဘာက်မယ္လို႔ ထင္ထားတာပါ။ " စိတ္မေကာင္းစရာပဲကြာ" လို႔ သူက ျပန္ေျပာပါတယ္။

သာမာန္မဟုတ္တဲ့ အရြယ္ေရာက္သူေတြက လုပ္႐ိုးလုပ္စဥ္အတိုင္း မဟုတ္ဘဲ လုပ္ေဆာင္ရမယ္ဆိုတာကို က်ေနာ္ သေဘာေပါက္လိုက္ပါတယ္။ က်ေတာ္ မတ္တပ္ထၿပီး ပင္လယ္ဖက္ကို သြားလိုက္တယ္။ က်ေနာ္ ေက်ာက္ေဆာင္ဖက္ထိကို အလြယ္ေလး ေရကူးသြားႏိုင္ၿပီး ကမ္းေျခဖက္ကိုလည္း ေအးေအးေဆးဆး ျပန္ၿပီး ေရကူးလာႏိုင္ပါတယ္။ ေၾကာက္လန္႔မႈက ဆြဲထုတ္သြားတဲ့ အင္အားေတြကို ပင္လယ္ႀကီးက ျပန္ေပးခဲ့ပါတယ္။ လူရြယ္က ကမ္းေျခမွာ မတ္တပ္ရပ္ရင္း က်ေနာ့္ကို ၿပဳံးျပပါတယ္။ က်ေနာ္ သူ႔ဆီေရာက္ေအာင္ ေရကူးသြားပါတယ္။ က်ေနာ္ေရထဲကတက္ေတာ့ လူရြယ္နဲ႔ ေကာင္မေလးလည္း ကမ္းေျခမွာ တစ္ေယာက္လက္ကို တစ္ေယာက္တြဲၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ေနပါတယ္။ ေကာင္မေလးလက္ထဲမွာေတာ့ မလိုအပ္ေတာ့တဲ့၊ ေနာက္ဆုံး လုံးဝပိတ္ထားတဲ့ စာအုပ္ကို ကိုင္လို႔ပါ။

ဒီလိုနဲ႔ လူရြယ္ေကာင္ေလးက ေကာင္မေလးလက္ကို တြဲၿပီး ထြက္သြားတာ ျပန္မေတြ႕ေတာ့ေပမယ့္၊ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ့္အသက္ကို ကယ္ခဲ့ေသာ၊ ကိုယ့္စြမ္းရည္အေပၚ ယုံၾကည္မႈလာေအာင္ ကူညီေပးခဲ့ေသာ လူရြယ္ေကာင္ေလးကို သတိရေနပါတယ္။

Рассказ о море, по. Ф. Искандеру.