အလြမ္းပင္လယ္

ေခါင္းစဥ္ၾကည့္ၿပီး “ဟာ ဘာႀကီးလဲ“ ထင္ပါနဲံ႔ေနာ္။ မဇနိ အခု ေမ်ာက္မီးခဲ ကိုင္မိသလို ထိုင္မရ၊ ထမရျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒါ တရားခံက အလြမ္း။ ကိုဇနိကို လြမ္းတဲ့အလြမ္းေတြ။ အဲဒီအလြမ္းေတြက ၾကာလွေတာ့ မ်ားေနၿပီး ပင္လယ္ျဖစ္ေနေတာ့တာ။ ဒီအလြမ္းေတြနဲ႔ ေနသားက်ခဲ့တာ ၆ ႏွစ္ရွိေပါ့။ ဒါလည္း အခုထိ အသစ္ျဖစ္ေနတုန္း ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ရိုက္ခ်င္ေနတာ မရိုက္ရက္ေတာ့လဲ ဘေလာ့ခ္ခ်ေရးတာေပါ့။ ဘယ္ရမလဲ ကူလြမ္းေပးမည့္သူေတြမ်ား ရွိမလားလို႔ အေဖာ္ကလည္း စပ္ခ်င္ေနတာ။ ကိုဇနိႀကီး ဘယ္ေရာက္လို႔ လြမ္းေနသလဲဆို ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္လို႔ St. Petersburg ကို ခရီးထြက္ေတာ္မူေနတယ္။


အရင္တုန္းကလည္း ျမန္မာျပည္မွာ တေယာက္ထဲထားသြားတာ ၾကာလွေပါ့။ အင္တာနက္က သိပ္မသံုးေတာ့ စာေတြေရးၾကတာေပါ့။ တပတ္ကို တေစာင္ စာပံုမွန္လာတယ္။ တေစာင္ကို စာမ်က္ႏွာ ၂၀ အနည္းဆံုးရွိတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ ဖတ္ရတာ မရိုးဘူးေနာ။ နည္းတဲ့ စာထုပ္ႀကီး မဟုတ္ဘူး။ တေယာက္ထဲ ပ်င္းလာရင္ စာထေရးတာ။ ၾကာေတာ့ ရွက္လာတယ္။ စစ္ကိုင္းသူက အားေပးပါတယ္ “သူ႔အေမ ႏိုင္ငံျခားေရာက္ေနေတာ့ သူ႔အေဖကလည္း တပတ္ကို ၁၀ မ်က္ႏွာေလာက္ ေရးတယ္" တဲ့။ ဒါနဲ႔ အေဖာ္ရွိသဟဆိုၿပီး အျမဲေရးေတာ့တာ။ ဖတ္ေလလား မဖတ္ေလလားေတာ့ မသိပါဘူး။ သူအလည္ျပန္လာေတာ့ စာထုပ္ႀကီးပါလာတယ္။ အခု ျပန္သြားေတာ့ အဲဒီစာထုပ္ႀကီး သူ႔အေမ့ဆီမွာ အပ္ထားတယ္တဲ့။ သူဖတ္မဖတ္မသိေပမယ့္ မဇနိကေတာ့ ဖတ္တယ္။ ညညဆို အေဆာင္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ စကား၀ိုင္းဖြဲ႔ေျပာလည္း မပါဘူး။ “လက္ဖက္သုပ္လာစားအံုး" လို႔ အတင္းဆြဲေခၚမွ အျမန္သြားစားၿပီး ျပန္ေျပးလာတာ။ ေဘးက အခန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းက အိပ္ေနလည္း ျခင္ေထာင္ထဲမွာ စာခိုးခိုးဖတ္တာ။ ပလပ္စတစ္အိတ္သံထြက္ရင္ အခန္းေဖာ္က “မီးမွိတ္ေတာ့မယ္" လို႔ အက်င့္ပုပ္တယ္။ မနက္က် က်န္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြကို လက္တို႔တယ္။ ေနာက္က် လူလည္က်တတ္သြားတာ။ ဒီည ဖတ္မယ္စိတ္ကူးထားတဲ့ စာကို စာထုပ္ထဲကေန ထုတ္ၿပီး ေခါင္းအံုးေအာက္ထားတယ္။ ေက်ာင္းစာအုပ္အလယ္မွာ ညွပ္ၿပီး ျခင္ေထာင္ထဲမွာ စာဖတ္တယ္ေပါ့။ သူတို႔လည္း စလို႔သာ စတာပါ။ ေက်ာင္းၿပီးလို႔ အိမ္ျပန္ေတာ့ မဇနိဆီက စာထုပ္ႀကီးကို သိမ္းေပးထားရတာလည္း သူတို႔ပဲ။

ကိုဇနိက လူၾကံဳနဲ႔ cd player ေလး လက္ေဆာင္ေပးလိုက္ေတာ့ သီခ်င္းေလးေတြလည္း ထည့္ၿပီးသားပါတယ္။ စိုင္းထီးဆိုင္ရဲ႕ “ရာသီေျပာင္းခ်ိန္" သီခ်င္းက ကိုဇနိအၾကိဳက္။ ဒီသီခ်င္းနားေထာင္ရင္ မဇနိကလဲ အလိုလို ငိုခ်င္ေနတာ။ အလြမ္းေတြ အလြမ္းေတြ။ “ေရႊပင္လယ္ၾကီး ကာဆီးထားလို႔ …..ေမွ်ာ္ရတဲ့ေန႔ေတြ မကုန္ဆံုးႏိုင္ေတာ့ဘူး" ဒီသီခ်င္းၾကားလဲ ငိုခ်င္တာပဲ။ (၁၆)ႏွစ္အရြယ္ေတြ သစ္ရြက္လႈပ္လည္း ရယ္ခ်င္ၾကတယ္ဆိုသလို မဇနိလည္း အဲဒီအခ်ိန္က ဘာသီခ်င္းၾကားၾကား အလြမ္းဆိုတာေလးပါလာရင္ကို ငိုခ်င္ေနတာ။ တစ္ညကလည္း သီခ်င္းနားေထာင္ရင္း လြမ္းလို႔ ငိုပါေလေရာ။ ႏွပ္ေခ်းေတြေရာ မ်က္ရည္ေတြေရာ ထြက္သေပါ့။ ညနက္ေနေတာ့ ဘယ္သူမွ သိမယ္မထင္ပါဘူးလို႔ေနတာ မနက္က်ေတာ့ အခန္းေဖာ္က လိုက္ဖြတယ္ “ ညက မဇနိ ႏွပ္ေခ်း တေယာထိုးေနတယ္"တဲ့။ ညကေတာ့ မလႈပ္မရွက္ ခိုးနားေထာင္ေနၿပီး လူစံုမွ လိုက္ဖြတာေလ။ “တယ္လီဖုန္း" သီခ်င္းကလည္း စီဒီထဲမွာပါလာေတာ့ ေခတ္စားေနခ်ိန္နဲ႔ သြားတိုက္ဆိုင္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ပ်င္းရင္ အခန္းမွာ လာစုတယ္။ သူတို႔အၾကိဳက္က တယ္လီဖုန္း သီခ်င္း။ “ရာသီေျပာင္းခ်ိန္" ကလြဲရင္ က်န္တာ အားလံုးၾကိဳက္တယ္ဆိုၿပီး အဲဒီသီခ်င္းကို ေက်ာ္ဖြင့္ၾကတာ။ ၀ိုင္းၿပီး အက်င့္ပုပ္ၾကတာ။ ဘယ္ရမလဲ ဒီကလဲ သူတို႔ ကိုရီးယားကား သြားၾကည့္ေနတုန္း ဒီသူခ်င္းကို repeat နဲ႔ ဘယ္ႏွခါမွန္းမသိ ပိေနလိုက္တာေပါ့။ ဒါေတာင္ အခန္းေဖာ္က ဗိုက္ဆာလို႔ မုန္႔လာစားရင္ အတင္းပိတ္သြားတာ ခံရေသးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက သူတို႔က မလြမ္းတတ္ဘူး။ ကိုယ္ခ်င္းလည္း မစာနာၾကဘူး။ အခုေတာ့ သူတို႔လည္း ကိုယ္စီကိုယ္စီ ကိုယ္ေတာင္ လိုက္မမွီခ်င္ေတာ့ဘူး။

ခဏအလည္ျပန္လာမယ္ဆိုေတာ့လည္း သြားၾကိဳဖို႔အေရး အိပ္လို့ေတာင္ မေပ်ာ္ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ ၆ လေလာက္ ျပန္ေတြ႔ရတယ္ ဆိုပါေတာ့။ ဒါေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမေပ်ာ္ရဘူး။ အိမ္ကို သၾကၤန္ျပန္ၿပီး ရန္ကုန္ျပန္လာေတာ့ သူ႕ညီမေလးနဲ႔ ကားက အတူတူ စီးရတယ္။ အကိုေတြကို ႏွေျမာတတ္ေတာ့ သူ႔ညီမ သ၀န္တိုၿပီေပါ့။ ကိုဇနိႀကီးလဲ ဗ်ာမ်ားေနရတယ္။ ကားေပၚမွာ ဘယ္သူနဲ႔အတူထိုင္မလဲက အဓီက ျပသာနာ။ မဇနိကလဲ “လာအတူတူထိုင္ပါ" လို႔ မေခၚပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ လာမထိုင္ရင္ေတာ့ စိတ္ေကာက္မယ္ဆိုတာ စိတ္ကူးၿပီးသား။ သူကလည္း ဒါကို သိတယ္။ ခ်စ္လို႔ရယ္ေတာ့ ဟုတ္မထင္ပါဘူး။ စိတ္ေကာက္မွာေၾကာက္ေတာ့ အနားလာထိုင္တာေပါ့။ သူ႔ညီမဆိုတာ ေျပာမေနနဲ႔ တလမ္းလံုး စိတ္ေကာက္လာတာ ဘာမွေကၽြးလို႔ မရဘူး။ သူ႔ညီမကလည္း သူမရွိရင္ မဇနိဆီ အလည္လာတယ္။ ခ်စ္လည္း ခ်စ္ပါတယ္။ သူ႔ေရွ႕မွာ ႏွစ္ေယာက္အတူေတြ႔ရင္ေတာ့ စိတ္ေကာက္ခ်င္တယ္။ ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့လဲ အဟုတ္။ ကိုဇနိကလည္း သူ႔ညီမအနား မသြားဘူးဆိုေတာ့ ေကာက္ေပမေပါ့။ ကၽြန္မနားမွာ လာေနတယ္သာ ေျပာရတာ တကယ္က ည (၁၀) နာရီေလာက္ရွိေသးတယ္ “ေခါ ခလူး“ ခ်ေနလို႔။ ကၽြန္မနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္သလို ခပ္ခြာခြာထိုင္ထားလိုက္တယ္။ ဟား ဟား။ ဘယ္ရမွာတုန္း အေစာက စကားေတြ တြတ္ထိုးေနတာ မသိဘဲရွိပါ့မလားေနာ္။

မဇနိက ဒီေက်ာင္းလာတက္ေတာ့ ပိုဆိုးတာေပါ့။ ျမန္မာသူငယ္ခ်င္းလဲ မရွိ။ တေယာက္ထဲေနရေတာ့ သူ႕ကို ပိုတြယ္ကပ္ေနတာ။ မနက္ေက်ာင္းသြားရင္ သူႏိႈးမွ အိပ္ယာက ထတယ္။ သူမ်ားလို လူအနားရိွလို႔ ႏိႈးတာ ဟုတ္ပါဘူး။ ဖုန္းမက္ေဆ့ခ်္ေလးပို႔တာပါ။ ဒီလိုနဲ႔ "ေက်ာင္းသြားေတာ့" "ေက်ာင္းျပန္လာၿပီလား"ဆိုတဲ့ မက္ေဆ့ခ်္ေတြၾကားမွာ ပံုမွန္ေပ်ာ္တတ္လာတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔လည္း စကားသိပ္မေျပာျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ အဲ ညညဆို သူက အြန္းလိုင္းကေန သိပ္တတ္တယ္။ “အိပ္ အိပ္" ဆိုၿပီး မဇနိအိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ေစာင့္ၿပီးမွ ကြန္ျပဴတာပိတ္ေပးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ “အိပ္ အိပ္" လို႔သာေျပာတာ ခဏေနရင္ သူ႔ဟာသူ “ေခါ ခလူး" အရင္ လုပ္သြားတတ္တာလည္း သည္းခံရတယ္။ တခုခုဆို အျပင္သြားမယ္ဆိုရင္ မနည္းစဥ္းစားရတယ္။ ေနာက္ဆံတင္းေနတာေပါ့။ ကိုယ္သြားရင္ သူလည္း ပ်င္းေနမယ္ဆိုတာသိေတာ့ မသြားျဖစ္တာမ်ားပါတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္က ၅ ရက္ေလာက္ ခရီးသြားလိုက္တယ္ သူလဲ ေမ်ာက္မီးခဲကိုင္မိေနတယ္တဲ့။ laptop ေလးယူသြားလို႔ေျပာတာလဲ မဇနိက ပဲမ်ားခ်င္ေတာ့ ေလးမွာေၾကာက္လို႔ မသယ္ဘူး။ ဒါနဲ႔ သူလည္း အလြမ္းပင္လယ္မွာ လက္ပစ္ကူးလိုက္ရေသးတယ္။ အခုေတာ့ မဇနိ အလွည့္ေရာက္လာၿပီ။ ဒီခရီးကို မသြားခင္ကတည္းက ဂ်ီက်ေနတာ။ သူလည္း တေနရာရာသြားမယ္ဆိုရင္ မဇနိကို သနားလို႔ မသြားတာနဲ႔ ဘယ္မွကို သိပ္အျပင္မထြက္ပါဘူး။ အခုေႏြရာသီေတာ့ အဲဒီၿမိဳ႕ကို သြားခ်င္တယ္ဆိုလာတယ္။ အစက ဂ်ီက်ေနေပမယ့္ ေနာက္ေတာ့လည္း သနားလို႔ အသြားခိုင္းလိုက္တယ္။ အဲေတာ့ ေမ်ာက္မီးခဲ ကိုင္မိသလို ျဖစ္တာေပါ့။ ေက်ာင္းက ျပန္လာလည္း ကြန္ျပဴတာ ဖြင့္ရမွာလား၊ ဘာလုပ္ရမွာလဲဆိုၿပီး လူကလည္း ေယာင္တိေယာင္ခ်ာႀကီး ျဖစ္ေနေတာ့တာ။

ဖုန္းေခၚေတာ့လည္း သူ႕ဖုန္းက အဲဒီၿမိဳ႕မွာ အလုပ္မလုပ္ဘူးတဲ့။ သူငယ္ခ်င္းဖုန္းက ေခၚလို႔ရလို႔ေတာ့ စကားေျပာရပါတယ္။ မသြားခင္မွာခဲ့ေသးတယ္ “ဘေလာ့ခ္မွာ ရွယ္ယာေလးေတြ လုပ္ထားေပးေနာ္”တဲ့။ “ပို႔စ္လည္း ေရးထားေနာ္“ တဲ့။ သူ႔ဘေလာ့ဂ္ေတာ့ အေတာ္သံေယာဇဥ္ႀကီးတယ္။ ကၽြန္မထင္ပါတယ္ သူလည္း လြမ္းေနလိမ့္မယ္။ အလြမ္းပင္လယ္ထဲ လက္ပစ္ကူးေနမယ္လို႔။ ကၽြန္မကိုေတာ့ မဟုတ္ဘူးေနာ္ သူ႔ဘေလာ့ဂ္ေလးကိုပါ။ ကၽြန္မကေတာ့ လြမ္းေနမွာပါ။ အလြမ္းေတြနဲ႔ ေနသားက်ေနၿပီဆိုေတာ့ သူျပန္မလာခင္ေတာ့ အလြမ္းပင္လယ္မွာ ေျမာေနလိုက္အံုးမယ္။
“ရင္မွာလြမ္းရင္ ေမွ်ာ္တိုင္းျမင္လြန္းလို႔
လက္ညိႈးညႊန္ရာ ကိုဇနိျဖစ္ပါေစသား
အရွင္ဘုရား“။

မဇနိ