သူစိမ္းတို႔ရဲ႕အလယ္မွာ (၄)

သူစိမ္းတို႔ရဲ႕အလယ္မွာ (၁)
သူစိမ္းတို႔ရဲ႕အလယ္မွာ (၂)
သူစိမ္းတို႔ရဲ႕အလယ္မွာ (၃)

ေအာက္တိုဘာလဆီ ေရာက္လာရင္ ခရီးတခုထြက္ၾကတယ္။ ႏွစ္တႏွစ္မွာ စာသင္တန္းေတြကို ဧၿပီတန္းရယ္ ေအာက္တိုဘာတန္းရယ္ဆိုၿပီး ခြဲထားတယ္။ ဒီႏွစ္ေအာက္တိုဘာမွာ ခရီးမထြက္ျဖစ္လို႔ ေနာက္လ ဇန္နဝါရီမွာ ေဟာ့ကိုင္းဒိုးကို သြားဖို႔ စီစဥ္ေနၾကၿပီ။ ေဟာ့ကိုင္းဒိုးသြားမယ္ဆိုတာနဲ႔ ဦးထုပ္၊ လက္အိတ္၊ အေႏြးဓါတ္ေပးမယ့္ hot pad ေလးေတြကအစ တျဖည္းျဖည္း စုေဆာင္းေနရၿပီ။


ကိုယ္က အေအးေၾကာက္တဲ့သူေပမယ့္ ဌာနတခုလံုးသြားၾကမယ္ဆိုေတာ့ လိုက္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားလိုက္ရမယ္။ ဒါမွလည္း သူတို႔နဲ႔သြားတာ ေနရာပိုစံုေအာင္ေရာက္ရတာကုိး။ ဒီႏွစ္ခရီးစဥ္အတြက္သာ စီစဥ္ေနရတာ။ အရင္ႏွစ္က ခရီးစဥ္တုန္းက ဘာမွ နားမလည္ေတာ့ ဘာမွသိပ္မစီစဥ္တတ္ဘူး။ ဘယ္ဟိုတယ္ကိုတည္းမယ္။ ဘယ္ေတြသြားမယ္ဆိုတာ မသိဘူးေလ။ သြားမည့္မနက္အေစာထ၊ အေဆာင္တူတူေနတဲ့ အီရန္ေကာင္ေလးနဲ႔ တူတူသြားမယ္ေပါ့။ ကိုယ္က ခ်ိန္းထားတဲ့ အခ်ိန္ အေဆာင္ေရွ႕ကို ေရာက္ေပမယ့္ သူက ေနာက္က်မွ အေျပးအလႊားေရာက္လာတယ္။ သူ႕ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေက်ာပိုးအိတ္ေလးတလံုး။ အေႏြးထည္ခပ္ပါးပါးနဲ႔။ ကၽြန္မကေတာ့ အိတ္တလံုးဆြဲလာရေသးတယ္။ မိန္းကေလးဆိုေတာ့ ယူခ်င္တာက အမ်ားသား။ ဒါေတာင္ ကိုဇနိက ကြန္ျပဴတာယူခိုင္းတာ ေလးမွာစိုးလို႔ ထားခဲ့လို႔။ ခရီးက နည္းနည္းၾကာမယ္ဆိုေတာ့ သူက ရစ္ေနတာေပါ့။ ကြန္ျပဴတာပါ သယ္လို႔ကေတာ့ ကၽြန္မတေယာက္ ရႈပ္ရွက္ခပ္ေနအံုးမယ္။

ရထားခ်ိန္ေတြ အင္တာနက္မွာၾကည့္ထားတာ အကိုက္။ သူက ဆယ္မိနစ္ေလာက္ေနာက္က်တာနဲ႔ အကုန္ ကေမာက္ကမေတြ ျဖစ္သြားၿပီ။ ဘူတာကို အျမန္သုတ္ေျခတင္ေပမယ့္ မွန္းထားတဲ့ရထားက အေပါက္ပိတ္သြားေပါ့။ ကဲ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ ေနာက္တစင္းေစာင့္ရံုရွိတာေပါ့။ ကၽြန္မက သူ႕ထက္ေစာေရာက္တဲ့သူဆိုေတာ့ သူက ကိုယ့္ထက္ပိုဆိုးတယ္။ ဘယ္မွမသြားတတ္ဘူး။ Heneda ေလဆိပ္ကိုသြားမည့္ ရထား ေျပာင္းစီးရင္း ဘုရားစာရြတ္ရေသးတယ္။ ေနာက္က်ေနတာ အသိသာႀကီး။ ရာသီဥတုက အတန္ေအးေပမယ့္ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ေခၽြးတလံုးလံုးျဖစ္ေနၿပီ။ လမ္းမွာ ရထားေျပာင္းစီးရမယ္လို႔ အင္တာနက္မွာၾကည့္ထားတာ စိတ္ကစြဲေနၿပီး လမ္းဘူတာမွာ ဆင္းၾက၊ ေျပာင္းၾကမယ္ေပါ့။ ဒါေပသိ အခ်ိန္လြဲေခ်ာ္သြားတဲ့အတြက္ ေျပာင္းစရာမလိုတာကို နားက မၾကားဘူး။ ေအာက္ဆင္းၿပီး ရထားထြက္သြားမွ ဒီရထားက ေလဆိပ္ထိေရာက္တဲ့ရထားတဲ့။ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ေနာက္တစီးေစာင့္ၾကေပအံုး။

တကယ့္တကယ္ ေလဆိပ္ေရာက္ေတာ့ ခ်ိန္းတဲ့အခ်ိန္ကို (၄၅)မိနစ္ေလာက္ လြန္လို႔ေနၿပီ။ ျပည္တြင္းခရီးစဥ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဒီေလဆိပ္ကို အသံုးျပဳၾကတာဆိုေတာ့ လူတိုင္းလူတိုင္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ။ (၄) ရက္ခရီးကို တခ်ဳိ႕က ေက်ာပိုးအိတ္ေလးနဲ႔။ အဝင္မွာ အီရန္ေကာင္ေလးက တတြီတြီျမည္ေနလို႔ သူ႕အိတ္ထဲရွာေတာ့ ဓားေတြ႕ေရာ။ သူက အသားစားလို႔မရလို႔ ငါးေသတၱာေဖာက္စားရေအာင္ ဓားယူလာတာဆိုပဲ။ သူလည္း အသက္ငယ္ေသးေတာ့ အေတြ႔အႀကံဳက မရွိေသးဘူးနဲ႔တူပါတယ္။ ဂ်ပန္ေလးေတြကေတာ့ ၿပံဳးစိစိျဖစ္လို႔။ ေနာက္ဆံုး ဓားကို ေလဆိပ္မွာ ထားခဲ့ရတယ္။ အျပန္မွ ဝင္ယူရမယ္တဲ့။ ဒုတိယအႀကိမ္ေလယာဥ္စီးတာမို႔လုိ႔ ဒီတခါေတာ့ ေဘးဘီကိုၾကည့္ ေအးေအးေဆးေဆး လိုက္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ တနာရီေလာက္ၾကာတဲ့အခါ ကၽြန္မတို႔သြားခ်င္တဲ့ဆီ ေရာက္ၿပီတဲ့။ ဒီမွာ ၾကည့္လို႔မွ မဝေသးဘူး။ ပင္လယ္ၾကားက ကၽြန္းေသးေသးေလးေတြကို အေပၚကၾကည့္ရတာ စိတ္လႈပ္ရွားစရာေကာင္းေနတယ္။ အေဝးကဆိုေတာ့ ကၽြန္မတို႔ေနတဲ့ေနရာက ေျမကြက္လပ္ ပိစိေလးကိုး။

က်ဴတာမေလးရယ္ တျခားဌာနက ဂ်ပန္မေလးရယ္ မိန္းကေလးသံုးေယာက္ပါတယ္။ တျခားဂ်ပန္မေလးက အဂၤလိပ္လို ေျပာတတ္ေတာ့ အခု Takamatsu ေလဆိပ္ကို ေရာက္ၿပီ။ အဲဒီမွာ Udon လို႔ေခၚတဲ့ ေခါက္ဆြဲဟာ နာမည္အႀကီဆံုးျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း သြားစားၾကမယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း လာေျပာျပတယ္။ Udon က ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ နန္းႀကီးဖတ္လိုမ်ိဳးေတြနဲ႔ စားရတဲ့ အစားအစာပါ။ သိပ္မႀကိဳက္ေပမယ့္ အဲဒီၿမိဳ႕မွာေတာ့ အေတာ္စားေကာင္းခဲ့တာ။ ေလဆိပ္ကထြက္တာနဲ႔ ေဆာက္လုပ္ေရးက အႀကိဳကားေရာက္ေနတယ္။ ကားႏွစ္စင္းခြဲတက္ၾကၿပီး နာမည္ႀကီး Udon ဆိုင္ကို အရင္ေမာင္းခဲ့ၾကေရာ။ လမ္းတေလွ်ာက္လည္း အဲဒီဆိုင္ေတြႀကီးပဲ။ ဂ်ပန္မွာေတာ့ ဒီဖက္က Udon က စားလို႔အေကာင္းဆံုးဆိုပဲ။ ကားေပၚမွာလည္း လူတိုင္းပါးစပ္က Udon ကို ရြတ္ဖတ္ေနၾကတာနဲ႔ ကၽြန္မလည္း ေမွ်ာ္မွန္စားခ်င္ေနတာ။ တကယ္ေတာ့ ဗိုက္လည္းဆာေနၿပီကိုး။

ကားရပ္လိုက္တာနဲ႔ သစ္လံုးအိမ္ျပားျပားေလးေတြ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ အဲဒီအိမ္တိုင္း လူေတြၿပည္ေနတာကိုး။ Udon စားေနၾကသူေတြနဲ႔ ဆိုင္ေတြ။ အိမ္ပုေလးကို ဝင္လိုက္တာနဲ႔ ပန္းကန္တခ်ပ္၊ တူတစံုကို သူမ်ားယူသလို လိုက္ေကာက္ကိုင္ရင္း ဆရာ့ေနာက္က ကပ္လိုက္ခဲ့တယ္။ ဆရာယူသလို Udon ထည့္၊ တန္ပူရာထဲက ပုဇြန္တန္ပူရာႏွစ္ခုယူ၊ ဆရာထည့္တာေတြ အကုန္လုိက္ထည့္ၿပီး လူတန္းႀကီးနဲ႔အတူ တေရြ႕ေရြ႕စီရင္း အထြက္မွာ ပိုက္ဆံရွင္းလိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ အလ်င္းသင့္သလို ေနရာရွာ တခ်ိဳ႕လည္း မတ္တတ္ရပ္၊ တခ်ဳိ႕လည္း သစ္လံုးထိပ္မွာထိုင္ရင္း ပူပူေလးကို ရွလြတ္ရွလြတ္ျမည္ေအာင္ စားၾကတာ။ ဆူညံၿပီး အရသာကလည္း ေကာင္းပါ့။ နာမည္ႀကီးမယ္ဆို ႀကီးေလာက္ပါတယ္။ တိုက်ုုုဳိ၊ ယိုကိုဟားမားကအရသာေတြနဲ႔ ကြာသလိုး။ အစားကို ငမ္းေနတာနဲ႔ ဓါတ္ပံုလည္း မရိုက္ခဲ့ရပါဘူး။ လာႀကိဳတဲ့သူေတြက ဆရာ့တပည့္ တံတားအင္ဂ်င္နီယာေတြ။ သူတို႔လည္း တန္းစီ၊ ကိုယ့္ပိုက္ဆံကိုယ္ရွင္း။ ကိုယ္စားခ်င္သေလာက္စား။ ဆရာလည္းတန္းတူ တန္းစီ။

ဗိုက္ဝေတာ့ တခ်ီကားေမာင္းၿပီး ေဆာက္လုပ္ေရးဌာနဆီ အေရာက္လွမ္းၾကျပန္ေရာ။ နာရီဝက္ေလာက္ၾကာတာနဲ႔ တံတားတိုင္လံုးေတြ စေတြ႔ေနရလို႔ ကိုယ့္မွာ တအံ့တၾသျဖစ္လို႔။ သူတို႔ေတြလည္း မေရာက္ဖူးၾကပါတူး။ ဒီၿမိဳ႕ကိုေရာက္ဖူးရင္ေတာင္ ဒီေဆာက္လုပ္ေရးဆီက တာဝန္ရွိသူပဲ ဝင္ရတာဆိုေတာ့ အားလံုးအသစ္အဆန္းေပါ့။ Akashi Kaikyo တံတားက ကမၻာ့အရွည္ဆံုး ႀကိဳးတံတား သူတို႔ဆီမွာလည္း နာမည္ႀကီးသကိုး။ တကယ့္တံတာႀကီးကို ျမင္ရတဲ့အခါ အဝင္က တိုင္ေတြ ဘာမွမဟုတ္ေတာ့သလိုပဲ။ ဦးထုပ္ေတြ၊ လက္အိတ္ေတြလဲလွယ္ၿပီးတဲ့အခါ တံတားအေပၚပိုင္းထိတက္ၾကတယ္။ စက္သီးနဲ႔ဆြဲတဲ့ ေလွကားထဲကို တခါလိုက္ရင္ (၅)ေယာက္စီလိုက္ရင္း ေလွကားႀကီးျမင့္တက္ေတာ့ အူး အား အမေလး ဝိုး အစံုေအာ္ၾကတာေပါ့။ လူမ်ိဳးမတူေတာ့ သူလည္းေအာ္ခ်င္သလိုေအာ္ ကိုယ္လည္း ေအာ္ခ်င္သလိုေအာ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ထိပ္ကိုေရာက္သြားတာပါပဲ။ Beam၊ Tower၊ Girder ေတြကို တကယ့္လက္ေတြ႔ျမင္ရတဲ့အခါ သူတို႔နည္းပညာေတြကို မေလးစားဘဲ မေနႏိုင္ဘူး။ ဒီတံတားႀကီအေၾကာင္းကို ဒီမွာ ေရးဖူးလုိ႔ ထပ္မေျပာေတာ့ပါဘူးေလ။

အဲဒီကေန ရထားစီးၿပီး ညေနေစာင္းမွာ Matsuyama ၿမိဳ႕ကို ေရာက္သြားတယ္။ ေရာက္တာနဲ႔ HOTEL THE ELLCY ကို တန္းဝင္ရတယ္။ ဟိုတယ္ကိုေရာက္ေတာ့ ကို္ယ့္အခန္းေသာ့ကိုယူ ေနာက္ထပ္ နာရီဝက္ၾကာရင္ ဟိုတယ္ဧည့္ခန္းမွာ ျပန္ဆံုမယ္တဲ့။ ကိုယ့္အခန္းကိုသြား မ်က္ႏွာသစ္ အဝတ္အစားလဲၿပီး ျပန္ဆင္းလာေတာ့ အားလံုးလူစံုေနၿပီ။ ဟိုတယ္မွာပဲ ညစာစားၾကရင္း အဖြင့္ပါတီၾကေရာ။ အမ်ားအားျဖင့္က ငါးေတြဆိုေတာ့ ကၽြန္မအတြက္ ပုဇြန္မွာေပးၾကရတယ္။ စားၾကေသာက္ၾကနဲ႔ (၉)နာရီမွာ လမ္းခြဲ အနားယူၾကတယ္။ မနက္ခင္း တံတားႏွစ္ခုဆီသြားမယ္လို႔လည္း မွာလိုက္တယ္။ အခန္းျပန္ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး ဖုန္းကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဖုန္း ၁၅ ေကာလ္ဝင္ထားတာနဲ႔ ပ်ာယာပ်ာယာျဖစ္လို႔သြားတယ္။ ေရႊစိတ္ေတာ္မ်ား ညိဳသြားမလား စိတ္ပူရေသး။ အသင့္ယူလာတဲ့ဖုန္းကဒ္ေလးကိုထုတ္၊ အေခ်ာ့ဝင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္နဲ႔မေျပဘူး။ အတူတူစကားေျပာေနၾကတာ အခု သူတေယာက္ထဲဆိုေတာ့ သူလည္း ပ်င္းေနရွာေရာ့မယ္။ ဒါေတြသိလို႔ ဖုန္းကဒ္ေတြ အဆင္သင့္ယူလာတာ။ အဲဒီတေလာက ဖုန္းဖိုးလည္း ကုန္ၾကတာေပါ့။ အခန္းထဲမွာ အင္တာနက္ႀကိဳးကိုျမင္လို႔ ကြန္ျပဴတာေလးကို သတိေတာ့ အရသား။ ကဲ ရွိေစေတာ့ေလ။ တတ္ႏိုင္ဘူး။

ေနာက္တေန႔မွာ ဟိုတယ္က ကား(၃)စီးငွားၿပီး ဆရာ(၃)ေယာက္က ဒရိုင္ဘာလုပ္ၾကတယ္။ ကိုယ့္ဆရာကိုေၾကာက္လို႔ သူနဲ႔ေဝးတဲ့ကားမွာ သြားစီးတာ။ ကားေပၚေရာက္ေတာ့ စကားေျပာၾကရင္း ကစားၾကမယ္ျဖစ္ေရာ။ ျမန္မာျပည္မွာ အခုလို ကားစီးတာၾကာမယ္ဆိုရင္ ဘယ္လို ကစားသလဲတဲ့။ ခက္ ခက္ခ်ည္ေရာ။ ျမန္မာျပည္မွာ လိုင္းကားေတြနဲ႔ပဲ သြားဖူးေတာ့ လူေတာင္ ဆီးျဖဴသီးအလွိမ့္ခံေနရပါတယ္ဆို ဘယ္လိုလုပ္ကစားမလဲ ဒါေတြေျပာျပလည္း နားလည္းမည္မထင္ေတာ့ စဥ္းစားစမ္း။ စဥ္းစားစမ္း။ ဦးေနွာက္ကိုအလုပ္ေပးလိုက္ရင္း ငယ္ငယ္က ကစားတဲ့ ေခါင္းတို႔တမ္းကစားနည္းကို သတိရသြားတယ္။ ဒါနဲ႔ တေယာက္တလွည့္ ေခါင္းငံု႔ ေခါင္းတို႔ၾကတာ ခပ္တည္တည္ေနတဲ့ ကၽြန္မကို ဘယ္သူမွမထင္ဘူး။ တကယ္တမ္း ေခါင္းပုတ္အမ်ားဆံုးက မဇနိ။ ကားေမာင္းေနတဲ့ဆရာလည္း ဝင္ပုတ္တယ္။ ဆရာမ်ား ေခါင္းငံုအလွည့္ဆို ပုတ္ရမွာ အားနာမိေသး။ စိတ္ထဲမွာ ကန္ေတာ့ကန္ေတာ့နဲ႔ ပုတ္လိုက္တာပဲ။ ငရဲႀကီးခ်င္လည္း ႀကီးခါမွႀကီးေရာ။ ဒီကစားနည္းရိုးလာေတာ့ အသြင္အျပင္ေတြေျပာရင္း တရိစာၦန္နာမည္ေတြဖြက္ထမ္း ကစားၾကျပန္တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သြားခ်င္တဲ့ တံတားႀကီးဆီ ေရာက္သြားေရာ။

အဲဒီတံတားကေတာ့ Tatara တံတား။ ကမၻာ့အရွည္ဆံုး cable-stayed တံတား။ အဲဒီတံတားႀကီးေပၚကို လမ္းေလွ်ာက္ၾကရင္း သူ႔ေကဘယ္ႀကိဳးႀကီးေတြ ကိုင္ၾကည့္ရတာ ေပ်ာ္စရာ။ ေနာက္တံတားတစင္းလည္လိုက္ေတာ့ တေနကုန္ျပန္ေရာ။ ေနာက္တေန႔က ေရပူစမ္းသြား ေလွ်ာက္လည္ ညမွာ အထူးပါတီ တညလံုးလုပ္ၾကတယ္။ ကၽြန္မေတာ့ အိပ္ခ်င္လို႔ ဆရာျပန္လုိက္ပို႔တာနဲ႔ (၁၂) ေလာက္ျပန္ေရာက္တယ္။ တကယ္ေတာ့ အိပ္ခ်င္တာထက္ ေမွ်ာ္ေနရွာမည့္ ကိုဇနိဆီ ျပန္လာတာပါ။ သူ႔နဲ႔စကားေျပာရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ေသး။ ေနာက္တေန႔မနက္မွာေတာ့ ကိုယ္သြားခ်င္ရာသြားပါ။ ေလဆိပ္ကို ဘယ္ခ်ိန္ျပန္လာတဲ့။ အသီးသီးထြက္သြားၾကတာမ်ား။ ကၽြန္မဘယ္ဆီကိုသြားရမလဲ။ ဘယ္မလဲ ေျမပံု။ ဘယ္နားမွာ ဘာရွိလဲ မသိ။ ဒါေတြက အစကတည္းက ကိုယ္သြားမည့္ေနရာမွာ ဘာေတြ နာမည္ႀကီးသလဲ ႀကိဳရွာ၊ ပရင့္ထုတ္လာရမွာ။ ေနာင္တေတြ ေနာင္မွသိရ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဆရာတို႔နဲ႔ လိုက္သေပါ့ ဆရာတို႔ဘီယာေသာက္ေတာ့ ပုဇြန္တန္ပူရာ၊ ေရေပၚဝဲတန္ပူရာေတြ ကၽြန္မတေယာက္ထဲ စားရေရာ။



အျပန္လမ္းမွာလည္း ေလဆိပ္ကအထြက္ ရထားမစီးတတ္ေသးပါဘူး။ ဆရာနဲ႔တူတူ ယိုကိုဟားမားဘူတာထိ လိုက္ျပန္ၿပီးမွ အေဆာင္ကိုေရာက္တယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းဘဲ ကြန္ျပဴတာေလးဖြင့္ အေမေျပာတဲ့ အေမာေျပေလးနဲ႔ အလြမ္းသယ္ရင္း ေအာက္တိုဘာခရီး ၿပီးဆံုးသြားတာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္တခါ ခရီးသြားရင္ ေျမပံုေတြ ထုတ္ယူသြားဖို႔ ကြန္ျပဴတာေလးယူသြားဖို႔ စဥ္းစားရင္း ေနာင္ဇန္နဝါရီခရီးစဥ္ကို ရင္ခုန္ေနမိေတာ့တယ္။

ဆက္ပါအုံးမည္။
မဇနိ