သူစိမ္းတို႔ရဲ႕အလယ္မွာ (၃)

သူစိမ္းတို႔ရဲ႕အလယ္မွာ (၁)
သူစိမ္းတို႔ရဲ႕အလယ္မွာ (၂)

ဘတ္စ္ကားစီးရင္း ရထားစီးရင္း သူစိမ္းတို႔အလယ္မွာ မေပ်ာ္တာကို ပိုခံစားရသလိုပဲ။ ဟုတ္တယ္ေလ ကားတစင္းလံုးမွာ ကိုယ္နဲ႔သိတဲ့သူ တေယာက္မွ မပါဘူး။ ပါးစပ္အေညာင္းေျပ ရယ္ျပခ်င္လို႔မွ ရယ္စရာလူမရွိဘူး။ ရထားစီးလည္း ဒီလိုပဲေပါ့။ ကိုယ့္တေယာက္ထဲ အိပ္လိုက္တဲ့အခါလိုက္၊ ဖုန္းကလိတဲ့အခါ ကလိနဲ႔ ျဖတ္သန္းရတာ ပ်င္းစရာ။ သူစိမ္းအနံ႔ေတြကလည္း ဟိုမွာဒီမွာ ၀န္းက်င္တခုလံုးမွာ လိႈင္လိႈင္ထေနတာမ်ား ဘယ္ဆီမွ ေျပးထြက္ အန႔ံအသက္ေျပာင္းဖို႔ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ။



ဂ်ပန္စာသင္စဥ္ကာလေတြက ပိုဆိုး။ မနက္အေစာ အတန္းတက္ရမယ္ဆိုေတာ့ သူမ်ားရံုးသြားခ်ိန္။ ရထားေတြက ၾကပ္လိုက္တာလြန္ေရာ။ ေက်ာပိုးအိတ္ အႀကီးႀကီးနဲ႔ ကၽြန္မကို သူတို႔ တြန္းလိုက္ရင္ အသက္ေတာင္ ဘယ္လိုရႈရမွန္းမသိ။ ေနာက္ပိုင္းမွ မနက္ (၉) နာရီ မတိုင္ခင္ထိ မိန္းကေလးသီးသန္႔တြဲ ရွိတယ္ဆိုတာ သိလာတယ္။ အဲဒီမွာပဲ ေျခတေခ်ာင္းခ်ၿပီး လိုက္ရလိုက္ရ တြယ္ကပ္လိုက္ျဖစ္တယ္။ မိန္းကေလးတြဲမို႔လို႔ ညွာတာလားေတာ့ မေမးပါနဲ႔။ အထက္တန္းေက်ာင္းသူ ငယ္ငယ္ေလးမ်ားနဲ႔ ေ၀းေ၀းမွာ ေနရပါတယ္။ သူတို႔နားသြားလို႔ မေတာ္တဆ တိုးမိလို႔ကေတာ့ ေရႊမ်က္ေစာင္းေတာ္ ေကာ့ေကာ့မ်ား က်ေရာက္လာေပမည္။ ကေလးေတြဆိုေတာ့ တက္ႂကြေနတဲ့အရြယ္ မာနေလးေတြနဲ႔ကိုး။ ကၽြန္မစီးတဲ့ လမ္းမွာ အတက္တန္းေက်ာင္းလည္းရွိေနေတာ့ မနက္ခင္းတိုင္း ရထားထဲမွာ ဆူညံေနၾကတာ။ သူတို႔ေလးေတြက စကားလည္း တအားမ်ားတယ္။ အဲဒီေန႔မ်ဳိးဆို သူစိမ္းတို႔အလယ္ကလည္း ဆူညံလိုက္တာလို႔။ မနက္ (၅:၃၀) ဆို အိပ္ယာထ။ ေရပူပူနဲ႔ ေရခ်ဳိး၊ ဘယ္လိုမွ စားခ်င္စိတ္မရွိတဲ့ မနက္ခင္းစာကို ၿမိဳခ်။ ကမန္းကတန္း ရထားဘူတာကို ေျပးရတယ္။ ေျမေအာက္ရထားကို နာရီ၀က္စီးၿပီးရင္ ေနာက္ထပ္ နာရီ၀က္ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္။ ေက်ာင္းကုန္းအတက္ကို တက္။ ေမာလိုက္တာ ေဟာ ဟဲ ေဟာ ဟဲ။

ကၽြန္မတို႔ ဂ်ပန္စာအတန္းတက္တဲ့အခါ စေကာ္လာရသူနဲ႔ ကိုယ့္ပိုက္ဆံနဲ႔ကိုယ္ လာတက္သူေတြဆိုၿပီး ရွိပါတယ္။ ကိုယ့္ပိုက္ဆံနဲ႔ကိုယ္သမားေတြက ပိုက္ဆံလည္း သံုးႏိုင္၊ အဂၤလိပ္စကားလည္း ကၽြမ္းက်င္ဆိုေတာ့ သူတို႔ၾကည့္ရတာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ။ ကံၾကမၼာက သူတို႔ကို မ်က္ႏွာသာ ပိုေပးတယ္။ အဂၤလိပ္စာသင္ခ်င္သူေတြက သူတို႔ကို လိုက္ရွာေနၾကတာ။ တနာရီကို ယန္း (၄၀၀၀) အနည္းဆံုးရတယ္။ တရက္ကို (၃) နာရီေလာက္သင္၊ တပတ္ကို (၄) ရက္ေလာက္မ်ား သင္လိုက္လို႔ကေတာ့ သံုးခ်င္ရာ သံုးလို႔ရၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔မေရာက္ဖူးတဲ့ ကလပ္လည္း ရွိမည္မထင္။ မိန္းကေလးေတြကလည္း အတန္းခ်ိန္နားတုန္း ဆယ္မိနစ္ေလာက္ကို သူတို႔နား လာ၀ိုင္းေနၾကတာ။ ကၽြန္မတို႔အတန္းမွာ အေမရိကန္ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္၊ ျပင္သစ္သူႏွစ္ေယာက္၊ Latviaက တေယာက္နဲ႔ Madagascar တေယာက္ အားလံုးေပါင္း ရွစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္။ တခါတေလလည္း ပန္းၿခံေတြ သြားကစားရတယ္။ အခန္းထဲမွာ ဂိမ္းေဆာ့တာလည္းရွိရဲ႕။ ဆရာမေတြကလည္း ေန႔တိုင္း မုန္႔ေကၽြးတယ္။ မုန္႔မ်ဳိးစံု မရိုးရေအာင္ သယ္လာေပးတယ္။ ဘာသာစကားသင္တဲ့ ဆရာမေတြမို႔လို႔လားမသိဘူး ကေလးေတြလို ဆက္ဆံတာပါ။ Madagascarသူ ကၽြန္မဆီ အလည္လာေတာ့ သနပ္ခါးေတြ အားရပါးရ ေသြးလိမ္းသြားတာ။ သူတို႔ဆီမွာလည္း သနပ္ခါးလိမ္းၾကတယ္တဲ့ေလ။

ေက်ာင္း၀န္းနားနီးတဲ့ ဂ်ပန္အိမ္ကို အလည္သြားရတုန္းကဆို တန္ပူရာ (tempura) ေတြ တ၀ႀကီးစားရတာ မွတ္မိေနေသးတယ္။ အဲဒီအိမ္က ဂ်ပန္အဖြားႀကီးက အဂၤလိပ္စကားေျပာခ်င္လို႔ ကၽြန္မတို႔အတန္းမွာ လာလာလည္တတ္တာပါ။ သူလာရင္ တခ်ိန္လံုး အလုပ္ရႈပ္ၿပီသာမွတ္။ စကားတလံုးေျပာတာနဲ႔ electronic dictionary ေလး အရင္ႏွိပ္ျပေနလို႔ ေစာင့္ေနရတာ။ ေအးခဲေနတဲ့ အိုက္စခရင္တုံးေတြကို ဆီပူပူမွာထည့္ေၾကာ္ရင္း ဆီေပါက္လို႔ အသံစံုေအာ္ဟစ္ရင္း ရလာတဲ့ အိုက္စခရင္တန္ပူရာလည္း စားလို႔အေကာင္းသား။ ဘီယာ၊ ၀ိုင္ေတြ တေဖ်ာေဖ်ာေသာက္ေနတဲ့ ဂ်ပန္ဆရာမေလးကိုလည္း အံ့ၾသတႀကီး ၾကည့္မိတာေပါ့။ အၿမဲေက်ာင္းေနာက္က်တတ္တဲ့ အေမရိကန္ေကာင္ေလး ဖိလစ္ကေတာ့ ေနာက္က်လည္း ခပ္တည္တည္ပဲ။ စာသင္ခံုတန္းေတြကိုေတာင္ ေက်ာ္ခြ၀င္လာတာမ်ား ကၽြန္မတို႔ဆီနဲ႔ လားလားမွ်မတူ။ ဆရာမကလည္း မဆူတဲ့အျပင္ ရယ္ေမာလို႔။ သူတို႔ေလးေတြက အသက္ (၂၂) ဆိုေတာ့ ကေလးေတြေပါ့။ မၾကာခဏဆိုသလို သူတို႔အေမပို႔ေပးတဲ့ မုန္႔ေတြလည္း စားရလို႔ သူတို႔ဆီမွာလည္း ခ်စ္တတ္ပါလားနဲ႔ ေတြးမိေသးတယ္။ ကေလးေတြသာဆိုတာ အရပ္ေတြက မနည္းေမာ့ၾကည့္ရတာ။ စာသင္ေနရင္းလည္း ဖုန္းတဂြမ္ဂြမ္ျမည္ရင္ လွ်ာေလးထုတ္ျပ ဖုန္းဆက္ခ်င္ဆက္ေနတာ။ လြတ္လပ္ပြင့္လင္းၿပီး ကိုယ္ႀကိဳက္တာ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ရဲတဲ့ အက်င့္ေလးေတြနဲ႔ ႀကီးျပင္းလာၾကသူေတြကိုး။

ရထားေပၚေရာက္လို႔ ထီးကိုယ္စီကိုင္လာတာျမင္ရင္ မိုးရြာမယ္သာမွတ္ေပေတာ့။ ကိုယ္က မိုးရြာမလားလို႔ ထီးယူသြားရင္ သူစိမ္းေတြအလည္မွာ ကိုယ္တေယာက္ထဲ ထီးႀကီးတလက္နဲ႔ အူေၾကာင္ေၾကာင္။ သူတို႔က မိုးေလ၀သကို ေသခ်ာအေလးထားၾကည့္တာကိုး။ ကၽြန္မက မသိဘူးေလ။ ထီးမပါလို႔ ကိစၥေတာ့မရွိ။ ဌာနမွာ ထီးေတြပံုလို႔။ မိုးရာသီေရာက္ခါနီးရင္ ထီးအသစ္ေတြေတာင္ လဲထည့္ထားေပးေသး။ လမ္းမွာမိုးရြာရင္ေတာ့ ကိုယ့္ကံေပါ့။ ကၽြန္မတို႔ဆီမွာ မိန္းကေလးေတြ ေခါက္ထီးအလွေလးေတြ ကိုင္ခ်င္ၾကေပမယ့္ သူတို႔ေတြ ေခါက္ထီးသိပ္မသံုးပါဘူး။ ထီးအရိုးရွည္ေတြကို ပံုစံအမ်ဳိးမ်ဳိးသံုးတာမ်ားပါတယ္။ ရာသီဥတုမ်ား ပိုျပင္းလို႔ ပိုခိုင္ခံ့တာ သံုးၾကေလသလား မေတြးတတ္ပါဘူး။ ေသခ်ာတာကေတာ့ သူတို႔ေတြ ထီးတလက္ကို ျမန္မာပိုက္ဆံ သိန္းခ်ီတန္တာေတြလည္း သံုးၾကတာပါ။ ေရာက္စကလည္း ထီးဆိုင္မွာ လူေတြ အလုအယက္တိုးေနၾကလို႔ သြားၾကည့္ပါတယ္ ထီးတလက္ကို ယန္း (၂၃၀၀၀) မို႔လို႔ အလုအယက္၀ယ္ေနၾကတာတဲ့။ ထီးေတြၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထီးေကာက္ရွည္ႀကီးေတြ။ ထီးေစ်းႀကီးတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ယန္းတစ္ရာတန္ထီးလည္း ရွိတာပါပဲ။

ေဆာင္းဦးေပါက္ၿပီး တျဖည္းျဖည္းေဆာင္း၀င္လာေတာ့တာနဲ႔ အေအးဓါတ္လည္း သိသာလာသလို အရြက္ေတြအေရာင္ေျပာင္းတာကလည္း ေက်ာင္း၀န္းႀကီးလွပေနတယ္။ ဘာသာစကား (၆)လ တက္ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ေမဂ်ာဆီ၀င္ဖို႔ ဝင္ခြင့္စာေမးပြဲ ေျဖရအံုးမယ္တဲ့။ အဲလိုၾကားကတည္းက လူက ဖ်ားခ်င္သလိုလို။ ကၽြန္မက ဂ်ပန္အစိုးရေပးတဲ့ စေကာ္လာနဲ႔ လာတာဆိုေတာ့ မလာခင္ကတည္းက ဒီဘြဲ႕အတြက္လို႔ စာေမးပြဲေျဖၿပီးသားပါ။ ျမန္မာျပည္ ဂ်ပန္သံရံုးမွာ ေရးေျဖ၊ ႏႈတ္ေျဖ အဆင့္ဆင့္ ေျဖခဲ့ၿပီးသား။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ေက်ာင္းထံုးစံအတိုင္း ေျဖရမယ္ဆိုေတာ့လည္း ေျဖရံုေပါ့။ အရင္ေရာက္ေနတဲ့ အသိေတြက ဒီစေကာ္လာဆို ၀င္ခြင့္က ေအာင္ၿပီးသား။ စိတ္မပူနဲ႔လို႔ ေျပာရွာသား။ ေက်ာင္းသားဆိုတာလည္း စာေမးပြဲရွိရင္ ျဖစ္တတ္တဲ့သေဘာက လြန္ဆန္လို႔မရဘူးေလ။ ဒါနဲ႔ တလနီးပါး ဖုန္းလည္း မဆက္၊ သူမ်ားဆက္လည္း မကိုင္ဘူး။ အခန္းထဲကေန ဘယ္မွလည္းမသြား။ ဆရာကလည္း စိတ္မပူနဲ႔ဆိုၿပီး စာအုပ္ထူထူတအုပ္ေပးတယ္။ ဒီထဲက ေမးမယ္တဲ့။ တကယ္ေတာ့ ဒီစာအုပ္က တံတားဆိုင္ရာ သီအိုရီေတြ အမ်ားႀကီး။ ကၽြန္မ ဘာမွ မသိ။ အားလံုးက အသစ္။

ေျဖရမယ့္ မနက္မွာ အခန္းလိုက္ရွာေတာ့ တေက်ာင္းလံုး တိတ္ဆိတ္လို႔။ ေက်ာင္းပိတ္ထားတာကိုး။ အခန္းေတြ႔လို႔ ၀င္လိုက္ရင္ ဂ်ပန္ေလးေတြ အေယာက္ (၂၀) ေလာက္က ကၽြန္မကို ထူးဆန္းသတၱ၀ါလို ၀ိုင္းၾကည့္ၾကတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသားလည္း တေယာက္မွမပါ။ မိန္းကေလးလည္း မပါ။ ငါ့ႏွယ္ေနာ္ ဟုတ္ေရာ ဟုတ္ရဲ႕လားေပါ့။ ဟုတ္ပါတယ္။ မၾကာခင္ပဲ ဆရာ(၅)ေယာက္ ၀င္လာၿပီး ဘာေတြေျပာတယ္ မသိဘူး။ ေျပာခ်င္ရာေျပာ ကိုယ္လည္း လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ေနလိုက္တယ္။ ေနာက္မွ ပါလာတဲ့ ဆရာတေယာက္က ကၽြန္မအတြက္ အဂၤလိပ္လိုေလး ေျပာျပလို႔။ စေျဖလို႔ရ၊ မရ သူမ်ား ဘာလုပ္လဲ မသိမသာၾကည့္ေနရေသးတယ္။ ေမးခြန္းကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ တခုထဲ။ structure တခု earthquake နဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ဘယ္လိုေတြ ျဖစ္ႏိုင္လဲ၊ ျဖစ္လာတာေတြ ဘယ္လို ေျဖရွင္းမလဲ၊ ဥပမာတခုကို စဥ္းစားျပပါတဲ့ေလ။ အေျဖလႊာက A4 ေလးရြက္ေပးတယ္။ သိသမွ်ကို စီစဥ္ေရးလိုက္ေတာ့ ၿပီးသြားတယ္။ ဒီၾကားထဲ အခန္းေစာင့္ဆရာက ခဏျခင္း လာလာေခ်ာင္းၾကည့္ေနလို႔။


ေမဂ်ာအတြက္ေရးေျဖ (၂) နာရီၿပီးေတာ့ အဂၤလိပ္စာက (၁) နာရီ။ ေနာက္ မာစတာလုပ္ခဲ့တာကို presentation (၂၀) မိနစ္ ဆက္လုပ္ရမယ္တဲ့။ ေန႔လည္မွ ျပန္စမယ္ဆိုေတာ့ ပါလာတဲ့ မုန္႔ေလး ထုတ္စား၊ ကိုယ့္ဌာန၊ ကိုယ့္ေနရာေလးမွာ သြားနားေတာ့လည္း ဘယ္သူမွ ေက်ာင္းမလာဘူး။ ဆရာ့အခန္းမွာလည္း ေသာ့ပိတ္ရက္သား။ အယ္ ဆရာက မလာတာလား ဂရုလည္းမစိုက္ဘူး လို႔ တခ်က္ေတြးမိလိုက္ေသးတယ္။ presentation စခ်ိန္နား နီးလာမွ ဆရာက ပ်ာယာပ်ာယာေရာက္လာၿပီး ကြန္ျပဴတာပါသလား၊ စာရြက္ေတြ ေ၀ဖို႔ မိတၱဴ သူကူးေပးမယ္နဲ႔ လုပ္ပါေရာ။ ကြန္ျပဴတာမပါ၊ မိတၱဴအားလံုး အဆင္သင့္ဆိုတာေျပာမွ သူ႔ကြန္ျပဴတာ ယူလာေပးတယ္။ သူ႔အခန္းေရာက္ေတာ့ မုန္႔လည္း ေကၽြးလိုက္ေသးတယ္။ presentation မွာ ဆရာအားလံုး (၁၅) ေယာက္ေလာက္ လာတယ္။

ကၽြန္မတို႔ civil ဌာနတခုေအာက္မွာ bridge၊ transportation၊ building၊ wind၊ coastal နဲ႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး ထပ္ကြဲျပန္ေသးတယ္။ စာေမးပြဲလုပ္တဲ့အခါ ႏွစ္စဥ္ progress report ဖတ္တဲ့အခါေတြမွာ ဆိုင္ရာဆရာေတြ စုလိုက္ေတာ့ (၁၅) ေယာက္ေလာက္ ျဖစ္သြားေရာ။ presentation ၿပီးေတာ့ ဆရာက လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္တပ္ ႏႈတ္ေျဖက်န္ေသးတယ္ဆိုတဲ့ စကားက အားကုန္သြားေရာ။ ေနာက္ နာရီ၀က္အၾကာမွာ အေစာက ဆရာမ်ားအုပ္စု တေယာက္တခြန္း ေမးၾက၊ ႏွိပ္္စက္ၾကေလတာ ညေန (၃) နာရီေလာက္ေရာက္ေရာ ဒူးေတြ မခိုင္ေတာ့ဘူး။ မတိုင္ခင္ တလအႀကိဳက စိတ္ပင္ပန္းတာေတြ တရက္လံုး ႏွိပ္စက္ထားတာ ခံထားရေတြနဲ႔ ယိုင္နဲ႔ေနၿပီ။ ခဏေနမွ ဆရာက သူ႕အခန္းမွာ ေနာက္ (၁) နာရီ ေစာင့္ပါတဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြကေတာ့ ငရဲအတိ။ ဆရာလာတဲ့အခါ မင္းေအာင္သြားၿပီ၊ ကြန္ကရက္က်ဴေလးရွင္း၊ ေက်းဇူးတင္တယ္လို႔ သူလုပ္လာေတာ့ ဒုကၡခပ္သိမ္း ေခတၱၿငိမ္းခ်မ္းသြားတာေပါ့။ အဲဒီေန႔က ေနရာတိုင္းလွေနတယ္။ အိမ္အျပန္လမ္းက တိုေနတယ္လို႔ ထင္ေယာင္ထင္မွားေတြနဲ႔။ ဒီလို၀င္ခြင့္ေျဖၿပီး ေအာင္စာရင္း ခ်က္ခ်င္းသိရတယ္ဆိုတာ ဆရာအေပၚ မူတည္မယ္ထင္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းေတြ ေျဖၿပီး အခ်ိန္တခု ထပ္ေစာင့္ရတယ္။ တကယ္လို႔မ်ား ၀င္ခြင့္မေအာင္ရင္ ျပည္ေတာ္ျပန္ရမယ္။ ၀င္ခြင့္ေအာင္ရင္ ေနာက္ထပ္အသင့္ေစာင့္ေနတဲ့ ေတာင္တလံုးကို ဆက္တက္ရမယ္။ ဂ်ပန္အစိုးရ စေကာ္လာတိုင္း ၀င္ခြင့္ေအာင္တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အဆင္မေျပလို႔ မေအာင္ျမင္တာေတြလည္း ရွိတယ္ေျပာပါတယ္။

ညေနခင္းအျပန္ ယိုကိုဟားမားကမ္းေျခကို တေယာက္ထဲ ေလွ်ာက္သြား၊ မုန္႔ေတြစားခ်င္သလိုစားရင္း အဆက္အသြယ္ျဖတ္ထားသူမ်ားကို ဖုန္းဆက္ရင္း ညမိုးခ်ဳပ္မွ အေဆာင္ျပန္ေရာက္တယ္။ အဲဒီစာေမးပြဲကာလေတြဟာ မေမ့ႏိုင္စရာေကာင္းသလို ေနာက္ထပ္ မႀကံဳခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မေတာ့ သူစိမ္းေတြအလယ္မွာ ဆက္ေနရဖို႔ အားေမြးရေတာ့မယ္။

ဆက္ပါအုံးမည္။
မဇနိ