သူစိမ္းတို႔ရဲ႕အလယ္မွာ (၁)

ဆရာမ ႏုႏုရည္(အင္းဝ) ရဲ႕ “သူစိမ္းေတြၾကားမွာ” ဆိုတဲ့ ပို႔စ္ကို မာယာမဂၢဇင္းမွာ ဖတ္ရတယ္။ ဒီေခါင္းစဥ္ကို ျမင္တာနဲ႔တင္ လူက ငိုခ်င္သလိုလို ဝမ္းနည္းမိတယ္။ ဆရာမေရးထားတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကလည္း အင္မတန္ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းေနလို႔ ဇာတ္သိမ္းပိုင္းထိ (၅) ပိုင္းလံုး ေစာင့္ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ဝင္ဘာ (၃၀) ရက္ေန႔က ဆရာမရဲ႕ ေနာက္ဆံုးပို႔စ္ကို ဖတ္လိုက္ရၿပီး စာေရးသူဆရာမကေတာ့ ျပန္ရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ သတင္းစကားေတြနဲ႔အတူ အေပ်ာ္ေတြ ကၽြန္မဆီကူးစက္လာပါတယ္။ တခ်ိန္ထဲမွာပဲ ကၽြန္မေတာ့ မျပန္ႏိုင္ေသးဘဲ သူစိမ္းေတြအလယ္မွာ ကလယ္ကလယ္ ေနရအံုးမွာပါ့လားလို႔ ဝမ္းနည္းမိသြားပါတယ္။ ဆရာမရဲ႕ေခါင္းစဥ္ေလးကို ႏွစ္သက္ခဲ့လို႔ တိုင္းတပါးမွာေနရတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ခံစားမႈ အေတြ႔အႀကံဳေလးေတြကိုလည္း “သူစိမ္းတို႔ရဲ႕အလယ္မွာ” လို႔ အမွတ္တရ ေရးလိုက္ပါတယ္။


ဧၿပီလအစရဲ႕ ရာသီဥတုအရ အေအးဓါတ္ေတာ့ နည္းနည္းေလ်ာ့လာၿပီး ရြက္သစ္ေလးေတြနဲ႔ ေလတျဖဴးျဖဴး ျဖစ္ေနပါတယ္။ ခန္းဆီးတဖက္ လွစ္ကနဲျဖစ္အသြားမွာ အျပင္က ေလေအးတခ်က္ ဝင္လာေတာ့ စိမ့္သြားတယ္။ အက်ီၤထူတာကို လိုခ်င္တာနဲ႔ ခရီးေဆာင္အိတ္ကို ဖြင့္ဖို႔ ျပင္ဆင္ရတယ္။ တဆက္တည္း ေရေသာက္ခ်င္လာတယ္။ ေရဗူးလည္းကုန္သြားၿပီဆိုေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့မလဲ။ ေရခဲေသတၱာလည္း မေတြ႔မိဘူး။ ဘယ္သူ႕ကို ဘယ္မွာသြားေမးရမလဲ မသိေတာ့ အခန္းကို ေလ့လာရေတာ့တယ္။ မီးဖိုခန္းေရပိုက္တခုရဲ႕အထက္မွာ ေသာက္ေရအတြက္ သံုးလို႔ရတယ္လို႔ စာတန္းေလးေတြ႔တာနဲ႔ အငမ္းမရ ေရေသာက္ျဖစ္သြားတယ္။ အင္း ခုမွပဲ ဆႏၵတခုျပည့္သြားသလို ေနသာထိုင္သာရွိသြားတယ္။ ဆြယ္တာမထူမပါးတထည္ကို ထုတ္ဝတ္လိုက္ၿပီး တျခားဘာမွမလုပ္ခင္ အနားယူဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ေတာ့တယ္။ အသင့္ျပင္ထားေပးတဲ့ ခုတင္ေပၚလွဲလိုက္ရင္း ရင္ထဲမွာ ဘာကိုမွန္းမသိ ဝမ္းနည္းမိလို႔ နံရံကို ေက်ာခိုင္းျပစ္လိုက္တယ္။

အိပ္မေပ်ာ္မယ့္အတူ အသိမိတ္ေဆြမရွိ ကိုယ္အကၽြမ္းတဝင္ရွိတဲ့ နယ္ေျမနဲ႔ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာအေဝးကို ေရာက္ရွိလာတဲ့ ခရီးစဥ္မွာ ေတြ႔ႀကံဳခဲ့ရတာေတြဆီ စိတ္က ျပန္စဥ္းစားမိသြားတယ္။ ထိုင္းႏိုင္ငံေလဆိပ္ကေန ညေန (၆) နာရီမွာ စထြက္လာခဲ့တာ ေလယာဥ္ေပၚမွာ အိပ္လို႔မေပ်ာ္ဘူး။ ေလယာဥ္မယ္ေလးေကၽြးလာတဲ့ ငါးနဲ႔အစားအစာေတြ မစားႏိုင္လို႔ ဆန္ျပဳတ္ပူပူေလးကိုပဲ ေသာက္လိုက္တာ။ အတန္ၾကာေတာ့ ရာသီဥတုက ေျပာင္းလာၿပီလို႔ထင္တာနဲ႔ ေလယာဥ္မယ္ကမ္းလာတဲ့ တဘက္ေလးကိုယူ ၿခံဳထားလိုက္တယ္။ အိပ္မေပ်ာ္လို႔ အျပင္ကိုၾကည့္ေတာ့လည္း မည္းေမွာင္ေနလို႔ ဘာမွမျမင္ရ။ ဒီခ်ိန္ဆို အေဖတို႔ အေမတို႔ အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကၿပီလား။ သမီးကို စိတ္မခ်ျဖစ္ေနမလားေတြးလိုက္ေတာ့ စိတ္မေကာင္း။ မ်က္ရည္တခ်က္ေဝ့လာလို႔ မ်က္ေတာင္ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္လုပ္လိုက္တယ္။ ေလဆိပ္မွာ အေမငိုလိမ့္မယ္လို႔ထင္ထားတာ အေဖက မ်က္ရည္ေတြဝဲၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေတြတုန္ေနလို႔။ ဘာစကားမွမဆိုေပမယ့္ အေဖရင္ထဲမခ်ိဘူးဆိုတာ သိလိုက္ေတာ့ ကဲ သမီးသြားေတာ့မယ္ က်န္းမာေရးဂရုစိုက္ၾကေနာ္ ေနာက္ေန႔အိမ္ျပန္ရင္ ကားအတက္အဆင္း ဂရုစိုက္ပါ လို႔ မွာၿပီး ကိုယ္အရင္ ထြက္လာခဲ့တယ္။


အေဖ အေမတို႔ စိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္လို႔ ေအာင့္ထားတဲ့မ်က္ရည္ ေလယာဥ္ေပၚမွာ မရေတာ့ဘူး။ ေဘးခံုကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ အသက္ (၅၀) ဝန္းက်င္ ဂ်ပန္ဦးေလးႀကီးတေယာက္။ သူကလည္း ကိုယ့္ကို ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္လုပ္ေနၿပီ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူက မိတ္ဆက္စကားဆိုတယ္။ ေက်ာင္းလာတက္တာ ဘယ္ႏွစ္ထိေနရမွာဆိုတာေတြ ေျပာျပလိုက္ေတာ့ သူက အ့ံၾသလို႔တဲ့။ တေယာက္ထဲ သတၱိရွိတယ္လို႔ ဆိုမွ ငိုခ်င္ရဲ႕လက္တို႔ ေနာက္ထပ္မ်က္ရည္တခ်ိဳ႕။ သူ႔လိပ္စာေတြေပးေတာ့ ဂ်ပနျ္ပည္ေျမာက္ပိုင္း ႏွင္းေတြအမ်ားႀကီးက်တဲ့ Hokkaido ၿမိဳ႕တဲ့။ သူကလည္း ျမန္မာျပည္ကေန အလည္ျပန္လာတာဆိုေတာ့ ျမန္မာကို ခင္မင္ရွာတယ္။ သူနဲ႔ေတာ့ အဂၤလိပ္လို ေျပာလို႔အဆင္ေျပသား။ ေမွးခနဲအိပ္ေပ်ာ္သလိုလိုျဖစ္ၿပီး မ်က္လံုးဖြင့္လိုက္ေတာ့ ေနလံုးႀကီးကို တအံ့တၾသေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ဘယ့္ႏွယ္ပါလိမ့္ ေစာေစာကမွ ညၾကီးပါလို႔ေလ။ အခ်ိန္ေတြကြာတာကိုး။ နာရီတာေလဆိပ္ကိုေရာက္ေတာ့မွ သူစိမ္းေတြၾကားကို ေရာက္ပါေပါ့လားလို႔ ရင္တထိတ္ထိတ္ျဖစ္မိတယ္။ ခရီေဆာင္အိတ္ကိုယူ အျပင္ကိုထြက္လာေတာ့ လာႀကိဳေနတဲ့ သူေတြက ဂ်ပန္လို စေျပာတယ္။ ပါလာတဲ ့ေနာက္ထပ္ေက်ာင္းသူေတြေရာလို႔ ေမးတဲ့အခါ ေနာက္မွာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ သူတို႔တင္ေပးလိုက္တဲ့ ဘတ္စ္ကားကို ေနာက္ထပ္ (၁)နာရီခြဲ ဆက္စီးရင္း မျမင္ဖူးတဲ့ ေဒသစိမ္းတခုကို တိုးဝင္ခဲ့တယ္ဆိုပါေတာ့။ ကားေပၚမွာစၿပီး အရာအားလံုးဟာ ဂ်ပန္စကားေတြ ျဖစ္လာေတာ့တာ။ ျမင္ျမင္သမွ်လူေတြဟာ ကိုယ့္ဆီကလူေတြနဲ႔ ကြဲျပားလာေတာ့တာေတြ အသစ္အဆန္းၾကားမွာ ေနလာရေတာ့တယ္။


ဘတ္စ္ကားကဆင္းတာနဲ႔ ဂ်ပန္မဝတုတ္ေလးက မစ္စ္…..လား လို႔ ကၽြန္မနာမည္ကို သူမေခၚတတ္ပါဘူး။ သူက ကၽြန္မရဲ႕ က်ဴတာျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း အခု ဆရာက လာႀကိဳဖို႔တာဝန္ေပးလို႔ လာတဲ့အေၾကာင္း အဂၤလိပ္လိုတဝက္ ဂ်ပန္လိုတဝက္ေျပာၾကတယ္။ ျမန္မာစားစရာေတြနဲ႔ ျပည့္က်ပ္ေနတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ ခရီးေဆာင္အိတ္ေတြကို သူက ကူမေပးတယ္။ ေလးလြန္းတဲ့ ခရီးေဆာင္အိတ္ကို သူ မလိုက္တာ ေပါ့ေပါ့ေလးလိုပဲ။ ေနာက္ သူနဲ႔ခင္မွ ကရာေတး ခါးပတ္နက္ဆိုတာ သိလိုက္ရတာ။ ေနရမည့္အေဆာင္ကို တကၠစီေလးနဲ႔အတူလာ။ သူတို႔ဆီက တကၠစီကလည္း ဘယ္သြားခ်င္လို႔ပါ ဘယ္ေလာက္လဲ ဟင္ လို႔ ဘာမွေမးစရာမလုိေတာ့ ကၽြန္မမွာ အံ့ေတြၾသလို႔။ မိနစ္ (၂၀) ေလာက္ၾကာေတာ့ အေဆာင္ဆင္ဝင္ကို ေရာက္သြားေရာ။ အေဆာင္တာဝန္ခံေတြက အခန္းေသာ့၊ စာတိုက္ပံုးေသာ့နဲ႔ အေဆာင္တံခါးေသာ့ဆိုၿပီး ေသာ့ (၃) ေခ်ာင္း ေပးပါတယ္။ ေသာ့တေခ်ာင္းကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကတ္ထူျပားတခုလိုလို။ ဘယ္လိုပါလိမ့္ ေသာ့လည္းေျပာတယ္ေပါ့။ ေနာက္မွ အေဆာင္တံခါးကို ဖြင့္ရတဲ့ ေသာ့ဆိုတာ သိသြားတယ္။ သံုးထပ္ေဆာင္တခုရဲ႕ အေပၚဆံုးထပ္ကို တက္ၿပီး က်ဴတာေလးက တံခါးဖြင့္၊ အိပ္ယာ၊ ေခါင္းအံုးေတြ လာျပင္ဆင္ေပးသြားတယ္။ ငါေတာ့ နားလိုက္မယ္ဟဲ့နဲ႔ စိတ္ကူးထားတာ က်ဴတာေလးက မျပန္ဘူး။ သူ႕ကို ပါလာတဲ့ ေမာင္းအျပည့္ ကခ်င္လြယ္အိတ္၊ ေက်ာက္စိမ္းလည္ဆြဲနဲ႔ ေရႊခ်ည္ထိုးလက္ကိုင္အိတ္ေလးေတြ ထုတ္ေပးတဲ့အခါ ဝိုး ဝိုး စကားသံ မျပတ္ အံ့ၾသေပ်ာ္ရႊင္ေနတယ္။ ႏိုင္ငံျခားနဲ႔ ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္ဖူးတာမရွိတဲ့ကၽြန္မနဲ႔ ျမန္မာဆိုတာမသိတဲ့ က်ဴတာမေလးတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေတာင္တလံုး ေျမာက္တလံုး ခင္မင္စကားဆိုမိၾကတယ္။


သူ႔ကို လက္ေဆာင္ေတြ ေပးၿပီးေတာ့ သူကလည္း ခဲတံလံုးလို ႏွစ္လက္မေလာက္အေခ်ာင္းေလး လက္ေဆာင္ေပးလာတယ္။ ဘာလဲ လို႔ ျပန္ေမးေတာ့ ကၽြန္မနာမည္နဲ႔ အနီးစပ္ဆံုးတူတဲ့ သေကၤတနဲ႔ တံဆိပ္တံုးေလးပါ။ သူေပးတဲ့လက္ေဆာင္ေလးကို ဒီေန႔အထိ သံုးေနရတာေပါ့။ ဘဏ္ကဒ္လုပ္တာေတြ အိမ္ငွားတာေတြ မျဖစ္မေနလိုတဲ့ လက္မွတ္ပါ တံဆိပ္တံုးေလး။ အျပန္အလွန္ လက္ေဆာင္ေပးၿပီးေတာ့ လာ သြားၾကစို႔ တဲ့။ အယ္ ဘယ္ကိုလဲ ဆိုေတာ့ City hall ကို အရင္သြားမယ္။ ၿပီးရင္ စာတိုက္သြားမယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဘဏ္ကို သြားၾကစို႔လို႔ သူ႔အခ်ိန္ဇယား ထုတ္ျပလာတယ္ ေနရာတကာ အခ်ိန္ဇယားနဲ႔ လုပ္တတ္တဲ့ တိက်ေလးစားတဲ့ သူတို႔ အက်င့္ေလးေတြ။ ဒါနဲ႔ပဲ အက်ီၤေလးလဲ၊ လိုတာေတြယူၿပီး သူ႔ေနာက္ကို အေျပးလိုက္ခဲ့ရတာေပါ့။ ျမန္မာျပည္က သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွ ေျခလွမ္းျမန္တဲ့ ကၽြန္မ၊ ဂ်ပန္မေလးေနာက္မွာ အေျပးတပိုင္း လိုက္လို႔မမွီခဲ့ဘူး။ လက္ကိုင္အိတ္တလံုးကို လက္မွာခ်ိတ္၊ ေဒါက္ဖိနပ္နဲ႔ ဟန္မပ်က္ဘဲ အေျပးသြားႏိုင္တဲ့ သူမပါ။ အဲဒီေန႔ကစၿပီး အဂၤလိပ္စကားသံုးခြင့္ ပိတ္သြားခဲ့သေလာက္နီးပါး ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူမလိုက္ကူမွ အဆင္ေျပတာ အေသအခ်ာပါပဲ။

ခရီးတခုသြားရင္ ေရာက္တာနဲ႔ နားေနခ်င္တဲ့ ကၽြန္မစိတ္ေတြ အဲဒီေန႔မွာ စျပင္ခဲ့ရတယ္။ ေျမေအာက္ရထားေလးစီးလိုက္ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္၊ ဘတ္စ္ကားစီးလိုက္ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္နဲ႔ မရပ္မနား ဆက္တိုက္သြားေတာ့တာ။ တေနကုန္နဲ႔ တညလံုးဗိုက္ဆာေနတဲ့ ကၽြန္မကို သူမ တခ်က္မွ လွည့္မၾကည့္ပါဘူး။ သူမ လည္း ေရတစက္မေသာက္ခဲ့ဘူး။ အလုပ္အားလံုးၿပီးမွ ဘာစားမလဲ စတင္ေမးေဖၚရတာ။ ဒါနဲ႔ ထမင္းလိပ္၊ အေအးဗူးဝယ္ၿပီး ခ်ယ္ရီတန္းေလးရွိတဲ့ သစ္သားတံတားေလးေပၚမွာ စားၾကတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္စိမ္းမွာ ျမင္ျမင္သမွ်က အစိမ္းေတြေပါ့။ ထမင္းလိပ္ကို ဘယ္လိုအခြံႏႊာရမလဲလို႔ လိုက္အစရွာေနတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားတယ္မသိ။ သူကူညီမွ နည္းလမ္းသိ။ ဗိုက္တင္းေတာ့ ႏွစ္ေယာက္အတူ ဓါတ္ပံုရိုက္ရင္း ကၽြန္မလို ပိန္ခ်င္တယ္တဲ့။ ၿပီးတာနဲ႔ အေဆာင္ျပန္လာ၊ မီးခလုတ္၊ အဲယားကြန္း ဘယ္လိုဖြင့္ဆိုတာေတြ သင္ေပးၿပီး မနက္ျဖန္ ဆရာနဲ႔ေတြ႕ဖို႔ သူလာေခၚမယ္ေျပာသြားတယ္။ သူထြက္သြားတာနဲ႔ ကၽြန္မတေယာက္ အခန္းထဲမွာ မ်က္စိသူငယ္ နားသူငယ္ျဖစ္က်န္ခဲ့ေတာ့တာေပ့ါ။


ပထမဆံုး သတိရတာက ထမင္း။ ထမင္း ဘယ္လိုစားရပါ့။ ဘယ္ကေန ရပါ့မလဲ မသိ။ စားစရာ ထမင္းမရွိအတူ ပါလာတဲ့ ပစၥည္းေတြ ေနသားတက်ျဖစ္ေအာင္ စီစဥ္လုိက္တယ္။ အေဖနဲ႔ အေမ ဓါတ္ပံုေလးထုတ္၊ စားပြဲေပၚတင္၊ ငိုင္၊ မႈိင္၊ ေငး သြားေရာ။ မျဖစ္ေသးပါဘူးလို႔ ျပန္ေတြးၿပီး ေရမိုးခ်ဳိးလိုက္တယ္။ ေရေႏြးေလးနဲ႔ခ်ိဳးလိုက္ရေတာ့ သေဘာေတာ့အက်သား။ ကဲ ပါလာတဲ့ ေပါင္မုန္႔ေလးစား၊ ေရေသာက္၊ ဘုရားရွိခိုးလိုက္တယ္။ လက္ထဲမွာ ဖုန္းလည္းမရွိ။ အင္တာနက္လည္းမရွိ။ ဘယ္သူ႔ကို ဘယ္လိုဆက္သြယ္ရမလဲ မသိ။ မနက္ျဖန္ဝတ္မည့္အဝတ္အစားကို ျပင္ဆင္၊ အိပ္ယာေပၚလွဲလိုက္ေတာ့ အခ်ိန္ေတြ အားသြားၿပီမဟုတ္လား။ စိတ္အားသြားရင္ ေတာင္ေတြး ေျမာက္ေတြး ဇာတ္လမ္းစေတာ့တယ္။ ငါ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီကို လာမိပါလိမ့္၊ ဘာအတြက္ ဘာလာလုပ္တာလဲ။ ေနာက္ လာခ်င္အံုး ဟဲ့ ႏိုင္ငံျခား ဆိုတာေတြ တန္းစီေပၚလာေရာ။

ဆက္ပါဦးမည္။
မဇနိ