လက္ဝတ္ရတနာ

မမဝါက ကိုယ္ႏွစ္သက္တဲ့ပစၥည္းေလးေတြ ျပပါလို႔ tag လာေတာ့ စဥ္းစားရတာ ေခါင္းေျခာက္သြားတယ္။ ဘာေျပာရပါ့။ ခင္လို႔မင္လို႔ေျပာလာတာဆိုေတာ့ ေရးရမယ္လို႔ ရွာႀကံၿပီး တင္လိုက္ပါတယ္။


မိန္းကေလးရယ္လို႔ အဝတ္အစားလည္း မျမင္တတ္၊ မဝတ္တတ္။ အလွျပင္တတ္လားဆိုေတာ့လည္း ဘာမိတ္ကပ္မွမသိ။ ႏႈတ္ခမ္းနီလည္း မရွိ။ ခက္ေတာ့ေနၿပီ။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ မိန္းကေလးမပီသတာလားလို႔ ျပန္ေတြးယူရေတာ့မလို ျဖစ္ေနၿပီ။ ဒါျဖင့္ ဖိနပ္ေရာ စိတ္ဝင္စားသလား။ စိတ္မဝင္စားလို႔ ေနမွာေပါ့။ ဖိနပ္ဆိုလို႔ ေဆာင္းတြင္းစီးႏွစ္ရံ၊ ေႏြစီး ႏွစ္ရံ ဒါပဲရွိတယ္။ ေဒါက္ျမင့္လာရင္လည္း မစီးရဲ၊ အေရာင္ေတာက္လာရင္ ေရွာင္၊ အႀကိဳက္ကလည္းရွားေတာ့ ဖိနပ္ဆိုင္လိုက္လာရင္ အမေတြက စိတ္ညစ္ရတယ္။ ေနာက္ဆံုး ဒါယူဆိုတဲ့အခ်ိန္မွ ယူလိုက္တယ္။ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ေဒါက္ဖိနပ္လံုးဝ မရွိပါဘူး။ ကတၱီပါအပါး၊ ပန္းသီးအပါးေလးေတြ စီးတာမ်ားပါတယ္။ ေနာက္လမွာ Hokkaido ကို သြားမလို႔ ႏွင္းမေခ်ာ္ေအာင္ ဖိနပ္ဝယ္ရအံုးမယ္။ အဲဒီဖိနပ္လိုခ်င္လို႔ ဆိုင္သြားတာ တေန႔ကပါဆို သံုးေခါက္ေျမာက္။ အခုထိမဝယ္ရေသးပါဘူး။ မမဝါဆီက သြားယူရမလားစဥ္းစားလိုက္ေတာ့လည္း သူဖက္ရွင္ပ်က္ကုန္မွာ အားနာတာနဲ႔ မယူခ်င္ျပန္ဘူး။

ညကလည္း ကိုဇနိေရ ဘယ္လိုလုပ္မတုန္း၊ ဘာေရးရပါ့နဲ႔တိုင္ပင္ၾကည့္မိတယ္။ ခါတိုင္းလိုမဟုတ္ဘူး သူစာလုပ္ေနေတာ့ ကိုယ့္ကို အႀကံမေပးဘူး။ ခုေတာ့ သူအိပ္သြားၿပီ။ အႀကံလည္းေပၚလာၿပီ။ မိန္းကေလးေတြစိတ္ဝင္စားတတ္တဲ့ လက္ဝတ္ရတနာေလးေတြေတာ့ လိုခ်င္သား။ မက္မက္ေမာေမာလည္း ဝတ္တတ္တယ္။ နားကပ္လည္း အၿမဲပန္ခ်င္တယ္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေကာ္လက္ေကာက္ေတြ အမ်ားႀကီး တခၽြင္ခြ်င္ျဖစ္ေအာင္ ဝတ္ခ်င္တာ။ အလွဴ၊ မဂၤလာေဆာင္ရွိရင္ ေရႊအမ်ားႀကီးဝတ္ခ်င္တယ္။ အိမ္နားက အမေတြ ပြဲလမ္းရွိတဲ့အခါ လက္ေကာက္ေတြ တေတာင္ဆစ္ထိဝတ္တာကို အားက်တယ္။ အေဖကေတာ့ ငယ္ငယ္ကေျပာတာပဲ သံႀကိဳးဆက္ႀကီး မထႏိုင္ေအာင္ဆင္မွာ လို႔။ ခုထိ ဝယ္မေပးေသးပါဘူး။ အိမ္ျပန္ေရာက္မွ လိုခ်င္တယ္ေျပာရမယ္။ ကိုဇနိေရ စိန္နားကပ္ အပြင့္ေသးေသးေလး ပန္မွာေနာ္လို႔ေျပာရင္ ဒါဆို အေမဆင္ထားတာနဲ႔ လဲမွာလားလို႔ ေမးတယ္။ လဲမယ္ ဝယ္ေပးပါလို႔ ေျပာထားတာ။ သူလည္း အေဖ့လိုပဲ ပါးစပ္နဲ႔ဝယ္ေပးမွာ ထင္ပါတယ္။

ေရႊကိုမက္တာပဲရွိတာ ခဏခဏေပ်ာက္တယ္။ မတည့္ဘူးလား မသိဘူး။ ငယ္ငယ္က အေဒၚေတြရွိတဲ့ ရြာအလည္သြားေတာ့ ဆြဲႀကိဳးေလး က်ေပ်ာက္တယ္။ တအိမ္သားလံုး မေနရဘူး။ ဆြဲႀကိဳးမေတြ႔ရင္ အေဖက ေက်ာင္းထားမွာမဟုတ္ပါဘူးလို႔ ငိုေနခဲ့တာ။ ေအး ငါတို႔ျပန္ဝယ္ေပးမယ္လို႔ အကိုေတြ ဝိုင္းေခ်ာ့ရတယ္။ ေျခတံရွည္ႏြားစာတဲေအာက္မွာ ႏြားေတြခ်ည္ထားတာ။ ကေလးတသိုက္ ႏြားစာတဲေပၚကစားၾကရင္း ေအာက္ကို ျပဳတ္က်လုိ႔ ႏြားေခ်းက်ဴံးတဲ့သူက ျပန္လာေပးတယ္။ မႏၱေလးအေဆာင္မွာလည္း နားကပ္ေပ်ာက္တယ္။ လက္စြပ္ေပ်ာက္တယ္။ နားကပ္တဖက္ကေတာ့ ရွာမေတြ႔လို႔ အသစ္ျပန္လုပ္လုိက္ရတယ္။ အခုေတာ့ နားကပ္ေလးကလြဲရင္ ဘာမွမရွိေတာ့ဘူး။ တခ်ဳိ႕ေတာ့လည္း နားေပါက္မေဖာက္ၾကဘူး။ မဇနိကိုေတာ့ တစ္လသမီးကတည္းက နားေဖာက္ေပးခဲ့လို႔ နားကပ္ပန္ေနရတယ္။

အခုေလာေလာဆယ္ ကိုဇနိဆင္ထားတဲ့ ပယင္းလည္ဆြဲကို အျမတ္တႏိုး ဝတ္ေနတယ္။ ပယင္းအေရာင္ကို သေဘာက်သလို ခ်စ္သူဆင္ထားတာမလို႔ တန္ဖိုးထားတာလည္း ပါတယ္ေပါ့။ သူက ဒါမ်ဳိးေတြ မဝယ္တတ္ဘဲ အမွတ္တရဝယ္လာတာကို ေက်းဇူးတင္ရအံုးမယ္။

ပယင္းဆြဲသီးေလးေတာ့ ႀကိဳးေသးေသးေလးနဲ႔ ဆြဲတယ္။

သူငယ္ခ်င္းထိုင္ဝမ္ျပန္လက္ေဆာင္ လက္ျဖစ္လက္ေကာက္ေလးလည္း စိတ္ပါတဲ့အခါ ဝတ္တယ္။

ျမန္မာျပည္ကပါလာတဲ့ ေက်ာက္စိမ္းလက္ပတ္ေလးလည္း ၀တ္ျဖစ္တယ္ဆိုေတာ့ ခ်န္ထားခဲ့လို႔ မျဖစ္ဘူး။


စိန္နားကပ္ေလးပန္ခ်င္လို႔ ကိုဇနိကို ေနာက္မ်ားေတာ့ ပိုက္ပိုက္စုခိုင္းရအံုးမယ္။

မဇနိ