သူစိမ္းတို႔ရဲ႕အလယ္မွာ (၂)

သူစိမ္းတို႔ရဲ႕အလယ္မွာ (၁)


အခ်ိန္ခပ္ေစာေစာမွာပဲ အလင္းေရာင္ကိုျမင္ေနရတယ္။ ေက်ာင္းသြားရမယ္။ မျမင္ဖူးတဲ့ဆရာကို ေတြ႕ရမယ္ဆိုတဲ့ အသိက စိတ္လႈပ္ရွာေစတာလားမသိဘူး။ အေစာႀကီးအိပ္ယာက ႏိုးေနတယ္။ မ်က္လံုးကိုဖြင့္လိုက္ေတာ့ စကားေျပာခ်င္ေနတယ္။ ေဘးမွာ ဘယ္သူမွလည္း ရွိမေနဘူး။ အတန္ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာလည္း ဘယ္သူမွမရွိ။ အရပ္မ်က္ႏွာတိုင္း အုတ္နံရံနဲ႔ တံခါးခ်ပ္ေတြပဲ ျမင္ေနရတယ္။ စိတ္ညစ္တာနဲ႔ ဟိုဖက္လွည့္ ဒီဖက္လွိမ့္နဲ႔ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာသြားမွန္း သတိမထားမိလိုက္ဘူး။ အိပ္ယာထ၊ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး သတိရလိုက္တာက ထမင္း။



ျမန္မာျပည္မွာကတည္းက ထမင္းမစားရရင္ ဘယ္ကိုမွ ဘတ္စ္ကားစီးလို႔မရတဲ့ အက်င့္က ပါလာတယ္။ ကိုဇနိအလည္လာခ်ိန္က ႏွစ္ေယာက္အတူ ဘုရားကို မနက္အေစာသြားမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္မကို လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ အရင္ လိုက္ပို႔ရတယ္။ ပဲထမင္းနဲ႔ ေကာ္ျပန္႔တလိပ္အနည္းဆံုး ေကၽြးၿပီးမွ ဘုရားသြားႏိုင္တာပါ။ မဟုတ္လို႔ကေတာ့ ကားမူးလို႔ တေနကုန္ ေနမေကာင္းပါဘူး။ သူမ်ားလို ေကာ္ဖီ၊ မုန္႔နဲ႔လည္း မစားတတ္။ အိမ္မွာေနရင္ ဆမူဆာနဲ႔ ထမင္းေၾကာ္ အၿမဲလိုလို စားလိုက္ရမွ ေက်နပ္သူ။ ခက္တာက ထမင္းအိုးကို ဘယ္မွာ ဝယ္ရမွန္း မသိ။ ဘယ္အရပ္ကိုသြားရင္ ဘာေတြ႔မလဲဆိုတာ ဘယ္သူ႔ကိုေမးရမလဲ။ ဒီလိုသာဆိုရင္ ငါထမင္းမွ စားရပါ့မလားလို႔ အေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားေသးတယ္။

အေဆာင္မွာ တျခားေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြ ရွိမွရွိၾကရဲ႕လားလို႔ ေတြးရေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္လြန္းေနတယ္။ အခန္းအျပင္ကို ထြက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လမး္မေပၚမွာ သုတ္ေျခတင္ေနၾကတဲ့ ကုတ္အက်ီၤနဲ႔လူေတြ ပ်ာယာပ်ာယာေတြ႔တယ္။ ငါ့လို ေအးစက္စက္နဲ႔ ဒီလို သုတ္ေျခတင္တဲ့လူေတြၾကား ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား။ မိသားစုလိုက္ေနတဲ့သူေတြ ကေလးေက်ာင္းပို႔ဖို႔ လက္တဖက္က ကေလးကိုဆြဲ၊ တျခားလက္မွာ အမိႈက္ပစ္ဖို႔ အမိႈက္ထုပ္ကိုဆြဲလို႔ ေျခကုန္သုတ္ေနၾကျပန္ေရာ။ ၾကည့္ေနရင္း လမ္းမေပၚမွာ ဂ်ပန္မေလး။ ဒူးေလာက္ထိတဲ့ ကုတ္အရွည္အသားေရာင္ကို ဝတ္ထားတယ္။ ဟုတ္ပါပီ။ ဒါက်ဴတာေလးေပါ့။ အေဆာင္ေပၚကေန လက္ျပဖို႔ လက္ေျမွာက္မိေတာ့မလို႔ အလုပ္မွာ သူက အေဆာင္ဖက္မဝင္ဘဲ ဆက္သြားတယ္။ လမ္းတဝက္မွာတင္ လက္တန္းလန္းျဖစ္ၿပီး ဘယ္လိုပါလိမ့္။ ေနာက္မွ ရုပ္ခ်င္းဆင္တယ္ထင္မိတာ သိေတာ့တယ္။ ျမန္မာအစ္ကိုႀကီးတေယာက္ကလည္း ေျပာဖူးတယ္။ သူေရာက္စက ဂ်ပန္မေလးေတြကို စက္ရံုတခုထဲကထြက္တဲ့ ပံုစံတူစက္ရုပ္ေတြလို႔ ထင္မိသတဲ့။ တကယ္လည္း ေရာက္စက ဟိုလူ႔လည္း ကိုယ္သိတဲ့ က်ဴတာေလးထင္။ ဒီဂ်ပန္မေလးက ငါ့က်ဴတာေလးလားေပါ့။ ကိုယ္သိတာကလည္း ဒီက်ဴတာတေယာက္ပဲ သိေသးတာကိုး။

အတန္ၾကာမွ အခန္းတံခါးဘဲလ္သံျမည္လာေတာ့ လန္႔သြားမိေသးတယ္။ သူေခၚရာ ေက်ာင္းေတာ္ဆီကို ေျခလွမ္းစခဲ့တယ္ေပါ့။ ျမန္မာျပည္ကခ်ဳပ္လာတဲ့ ကုတ္အျပည့္အစံုနဲ႔ လိမ္းေနက်မဟုတ္တဲ့ မိတ္ကပ္လိမ္းထားလိုက္ေသးတာ။ ဆရာ့အတြက္လက္ေဆာက္အျဖစ္ (၁၂) လက္မ အနံ၊ (၂၄)လက္မ အလ်ားရွိတဲ့ ေက်ာက္စိမ္းပန္းခ်ီကားကို ဒရြတ္ဆြဲရင္း လူအရပ္တဝက္ေလာက္ရွည္တဲ့ ေက်ာပိုးအိတ္ကိုလြယ္ရင္း သူေခၚရာ တေကာက္ေကာက္လိုက္ခဲ့ေတာ့တယ္။ ဒီလို ရထားစီး၊ ဒီလမ္းကိုမွတ္ထား၊ ဒီထြက္ေပါက္ကေနထြက္နဲ႔ တလမ္းလံုး ေခါင္းမူးေအာင္ မွတ္ခိုင္းတာ။ ေနာက္ေန႔ေတြ လာတတ္ေအာင္လို႔ဆိုတာနဲ႔ မ်က္ရည္က ဝဲခ်င္ေနၿပီ။ ေျမေအာက္ရထားနဲ႔ (၂၄) မိနစ္စီးၿပီးတဲ့အခါ ေျမေပၚျပန္တက္ရတယ္။ ဒီဘူတာက ေျမေအာက္အနက္ဆံုးလို႔ သူေျပာသလို စက္ေလွကားအၾကာၾကီး သံုးရတာပါ။ ဘယ္ဘက္ကပ္သြားရတယ္ဆိုတဲ့ သူတို႔အေလ့က ကိုယ့္ဆီနဲ႔ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနေတာ့ သတိထားရေသး။ စက္ေလွကားေပၚရပ္ေတာ့လည္း ဘယ္ဘက္ကို ကပ္ရပ္ရတယ္။ ဒါမွ အျမန္သြားခ်င္တဲ့သူက ညာဘက္ကေန ေလွကားထစ္ေတြ လိုက္တက္သြားၾကမွာကိုး။ ကိုယ္က မသိေတာ့ ဘယ္လည္းမကပ္ ညာလည္းမကပ္ ခလယ္မွာ ကန္႔လန္႔ႀကီး။ လက္ဆြဲအိတ္တခုနဲ႔ တြန္းတိုက္တက္သြားတာ ခံလိုက္ရမွ သေဘာေပါက္ရင္း ဘယ္ဘက္ကို အသာကပ္ ေနရာယူတတ္သြားတယ္။ အေရးထဲ ပန္းခ်ီကားက ေျခေထာက္ကို လာလာခိုက္မိေသး။

မနက္ခင္း ရံုးသြားခ်ိန္ျဖစ္လို႔ ရထားက လူၾကပ္လိုက္တာ။ အမ်ိဳးသားႀကီးေတြကို ဟိုနားနည္းနည္းတိုးေပးပါလို႔ ေျပာရင္လည္း စိတ္ဆိုးတတ္တယ္တဲ့။ ေကာင္မေလးေတြနားကပ္ေတာ့လည္း မ်က္ခံုးေမႊးဆြဲတံေတြနဲ႔ ထိုးမိမွာစိုးလို႔။ ဒီေလာက္ၾကပ္တဲ့ လူၾကားထဲမွာကို မတ္တတ္ရပ္ရင္း အလွျပင္ေနသူေတြရွိရဲ႕။ ေနာက္ပိုင္းေက်ာင္းသြားရက္ေတြဆို သူတို႔ကို သတိထားၾကည့္လို႔ရၿပီ။ အိမ္ကေန မ်က္ႏွာေျပာင္နဲ႔ထြက္လာ၊ ရထားေပၚေရာက္ရင္ အလွျပင္အိတ္ကိုထုတ္၊ အဆင့္ဆင့္ လိမ္းလိုက္ျခယ္လိုက္တာ။ သူတို႔ပညာနဲ႔သူတို႔ ကၽြမ္းက်င္လြန္းလို႔ ခဏခ်င္း ေကာ္ပတ္ရုပ္ေလးလို လွသြားၾကတယ္။ မ်က္ေတာင္ေလးေတြလည္း ေကာ့လိုက္ေသး။ ေဘးဘီကို ဘယ္သူ႔မွ ၾကည့္မေနဘူး။ သူတို႔လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ေနၾကပံုမ်ား။ မ်က္ခံုးေမႊးတံနဲ႔ထိုးမွာေၾကာက္ရင္ ေဘးကလူ ၾကည့္သာေရွာင္ေပေတာ့။ ထိုးလည္း မထိုးမိပါဘူး။ တခါတေလမ်ား ေဒါက္အခၽြန္ေပၚမတ္တတ္ရပ္လို႔ အလွျပင္ေနၾကတာ အူယားစရာေကာင္းလွပါဘိ။ တေန႔ကို ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္မွန္းမသိေအာင္ အလွျပင္ၾကတယ္။ သူတို႔ မိတ္ကပ္ပစၥည္းေတြက အိတ္ထဲမွာအျပည့္။ ဒါေၾကာင့္လည္း မိႈင္ေတြေနတာမ်ဳိး၊ စိတ္ညစ္ေနတာမ်ဳိး ေတြ႔ရခဲၿပီး ခ်စ္စရာေလးေတြ ျဖစ္ေနတာမ်ားလား။ ေပါင္လယ္စကဒ္တိုေလးေတြနဲ႔ အထက္တန္းေက်ာင္းသူေလးေတြကိုေငးေမာရင္း၊ ေဒါက္ဖိနပ္သံေတြၾကား တိုးေဝွ႔ရင္း၊ စက္ရုပ္လူသားေတြနဲ႔ ဓါတ္ေလွကားအတူစီးရင္း မနက္ခင္းမ်ားစြာကို ေက်ာ္ျဖတ္ရအံုးမယ္။

ရထားကဒ္လို႔ မဝယ္ရေသးေတာ့ တခါစီးလက္မွတ္ဝယ္ေပးတယ္။ ျပန္ထြက္မယ္လုပ္ေတာ့ အဲဒီလက္မွတ္ေပါက္စကို ဘယ္ထားမိမွန္းမသိလို႔ ရွာလိုက္ရတာ ခရီးဖင့္တာေပါ့။ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းဝန္းႀကီးက အက်ယ္ႀကီး။ ေျမာက္ဖက္အေပါက္ကဝင္လာၿပီး ကိုယ့္ဌာနက ေတာင္ဖ်ားမွာျဖစ္လို႔ ေနာက္ထပ္ (၁ဝ)မိနစ္ေလာက္ ဆက္ေလွ်ာက္ရေသးတယ္။ ျမန္မာျပည္ကဝယ္လာတဲ့ဖိနပ္က ေျခေထာက္ေတြနာေနၿပီ။ ေက်ာင္းဝန္းထဲမွာ ျမင္ျမင္သမွ်လူေတြ လြတ္လပ္ေနၾကတယ္။ ေပ်ာ္ပါးေနၾကတယ္။ အားကစားလုပ္တဲ့သူကလုပ္လို႔၊ ဂစ္တာတစ္လက္နဲ႔တီး တေယာက္ထဲ သီခ်င္းဆိုတဲ့သူက ဆိုလို႔၊ ကိုယ္ကေတာ့ ဟိုေငး ဒီေငးေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ဌာနကိုေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ မိတ္ဆက္ၾကတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ကၽြန္မ ဘယ္သူပါဆိုေတာ့ ဆရာက မင္းကို သိတယ္ေလ ေစာင့္ေနတာပါလို႔ေျပာလို႔ အရွက္ေျပရယ္ျပခဲ့ရေသးတယ္။ အားရွိစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ တခန္းလံုးမွာ ေက်ာင္းသူတေယက္ပဲရွိသတဲ့။ ဆီးရီးယားသူ ေက်ာင္းသူတေယာက္ဟာ ေနာင္တခ်ိန္မွာ ကိုယ္မသိတာေတြကို ကူညီတဲ့သူျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ဆံပင္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ရွည္ရွည္နဲ႔ ေက်ာင္းသားေလးေတြကို ျမင္ရသလို ဆံပင္ေထာင္ထားတဲ့ ျဖဴျဖဴႏြဲ႕ႏြဲ႕ေလးေတြ အေတာ္မ်ားတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ မိန္းကေလးကိုင္တဲ့ လက္ကိုင္အိတ္ေတြနဲ႔ သူတို႔ေက်ာင္းလာတက္ၾကတာ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔အသက္ေလးေတြ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္စေတြ။ ဆရာက အဂၤလိပ္လို ႏႈတ္ဆက္ပါဆိုေတာ့ အေဝးကို ေျပးၾကေရာ။

ဘဂၤလားေဒ့ရွ္က အန္န္ဝါ၊ ဗီယက္နမ္က ကင္မ္ တို႔ဟာ ကိုယ့္ကို ေနရာေတြေပး၊ မိတ္ဆက္စကားဆိုၾကေတာ့ ေႏြးေထြးခဲ့ပါတယ္။ အေဆာင္မွာ တေယာက္ထဲအားငယ္ေနတဲ့ကိုယ္ဟာ သူတို႔နဲ႔ေတြ႔လိုက္တဲ့အခါ ကိုယ့္မိတ္ေဆြရင္းေတြ ေတြ႔လိုက္သလို ေပ်ာ္ရႊင္သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ အန္န္ဝါက သူ႔သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ထမင္းေပါင္းအိုး လာပို႔ေပးလိမ့္မယ္၊ ကင္မ္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ကြန္ျပဴတာ လာေပးလိမ့္မယ္ဆိုတဲ့ သတင္းစကားေတြရခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းမွာ ကြန္ျပဴတာတလံုးရယ္ စားပြဲႏွစ္လံုးရယ္ စာအုပ္စင္ေလးရယ္နဲ႔အတူ ကိုယ့္အတြက္ သီးသန္႔ေနရာေလးတခုပါ ျပင္ဆင္ေပးထားတာ။ ညေနအျပန္မွာ ရထားကဒ္ကို ေက်ာင္းသားဒစ္စေကာင့္နဲ႔ သြားဝယ္ၿပီး အေဆာင္ကို ျပန္လာခဲ့ေတာ့တယ္။ ညေနေလာက္ေရာက္ေတာ့ ကိုေရႊကုလားက ထမင္းေပါင္းအိုးလာေပးတယ္။ ကိုယ့္မွာေတာ့ ေက်းဇူးေတြတင္လိုက္ရတာ။ တကယ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထမင္းအိုးက အစုပ္ႀကီး။ ညစ္ပတ္ေပတူးေနတာပဲ။ ေနာက္တေယာက္လာေပးတဲ့ ကြန္ျပဴတာက ဒက္စေတာ့ႀကီး။ အေတာ့္ကိုနိမ့္ေနတာဆိုေတာ့ မလိုခ်င္ျပန္ဘူး။ တကယ္က ဘယ္မွာ ဝယ္ရမွန္းမသိတာေတြရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ေပါ့။ သူတို႔ကလည္း အမိႈက္ပစ္ရင္ ပိုက္ဆံေပးရမွာစိုးလို႔ ကိုယ့္ကို အကုန္လာေပးတာ။ ေနာက္မွ ကိုယ့္မွာ အေဆာင္အမိႈက္ပံုဆီ ခ်ီတက္ၿပီး ထမင္းအိုးကို လႊင့္ပစ္ရတယ္။ ကြန္ျပဴတာကေတာ့ သူမ်ားယူမယ္ဆိုလို႔ ျပန္ေပးလိုက္ရလို႔ ေတာ္ေသးတာေပါ့။

အိမ္နဲ႔အဆက္အသြယ္မရတဲ့ ကၽြန္မကို ဗီယက္နမ္တေယာက္က ဖုန္းေခၚေပးတယ္။ သူ႔အခန္းကေန လာေျပာဆိုလို႔ လိုက္သြားၿပီး ျပန္လာမွ ေၾကာက္သလိုလိုျဖစ္လိုက္ေသး။ ဒီဒုကၡေတြက ေဝးကြာေစဖို႔ ညပိုင္းမွာ ဆီးရီးယားမေလးက ေရာက္လာၿပီး အေဆာင္ပတ္ဝန္းက်င္ကို အကုန္လိုက္ျပေပးတယ္။ လွ်ပ္စစ္ဆိုင္ေတြ႔တာနဲ႔ ထမင္းအိုးပါ ဝမ္းသာအားရ ဝယ္လိုက္ၿပီး ခ်က္စရာ လိုမယ္ထင္တာအားလံုး ဝယ္ခဲ့ႏိုင္ေတာ့တယ္။ အဲဒီညမွာေတာ့ ကၽြန္မ မက္ေမာတဲ့ထမင္းကို စားခြင့္ရေတာ့တာေပါ့။ တကယ့္တကယ္ ထမင္းရလာတဲ့အခါမွာ မစားႏိုင္ပါဘူး။ အိမ္သားေတြနဲ႔ ထမင္းအတူစားရင္စား မဟုတ္ရင္ အေဆာင္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူစားတဲ့ ကၽြန္မဟာ တေယာက္ထဲဆိုတဲ့အသိနဲ႔တင္ ထမင္းမစားနိုင္ဘူး။

ေနာက္ေန႔ေတြထိ ႏိုင္ငံအစံုက ေက်ာင္းတက္လာၾကာသူေတြနဲ႔ အေဆာင္ႀကီးစည္ကားေနတာ ေငးၾကည့္မိတယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ အေမရိကန္ေတြ လာလိုက္ရင္ လူေကာင္ေတြကလည္းထြားလိုက္တာ။
ျပင္သစ္သူေလးေတြကေတာ့ ေခ်ာေပသား။ ျပင္သစ္ကလာတာလို႔ေျပာတဲ့ အသားမဲမဲ ကင္ညာသူတေယာက္လည္း ေတြ႔ရေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ျမန္မာအစားအစာဆို ဘာမဆို သိပ္ႀကိဳက္ဆိုတာ အဲဒီျပင္သစ္ကတာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းပဲ။ လက္ဖက္တပန္းကန္ႏွပ္ထားတာကို တခါထဲ အကုန္စားသြားလို႔ ေနမေကာင္းျဖစ္မွာ စိတ္ပူလို္က္ရတာလဲ သူ႔အတြက္ပဲ။ သူတို႔ေတြက (၆)လ (၁)ႏွစ္ ပရိုဂရမ္နဲ႔လာၾကသူေတြ မ်ားေတာ့ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ။ ခရီးေတြအၿမဲထြက္ၾကတယ္။ ဘာမွ စိတ္ပူပန္စရာမရွိဘဲ ဂ်ပန္ကို အလည္လာၾကတဲ့ သေဘာပါ။ ျမန္မာျပည္က အစ္မတေယာက္ေရာက္လာၿပီး ပါလာတဲ့ ေဒၚလာကို ယန္းလဲခ်င္တယ္ဆိုေတာ့ သူ႔ဆီက လဲယူလိုက္ပါဆိုလို႔ အဆင္ေျပခဲ့တယ္ေပါ့။ ညပိုင္းအေဆာင္ေအာက္ထပ္ကိုေရာက္ေတာ့ ဧည့္ခန္းတခုလံုးမွာ ပန္းကန္ေတြ၊ ပလပ္စတစ္ပစၥည္းေတြ မီးဖိုေခ်ာင္အသံုးအေဆာင္လိုတာေတြအားလံုး ႀကိဳက္တဲ့သူ လိုခ်င္သေလာက္ယူပါလို႔ စာကပ္ထားတာေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ကိုယ္အသံုးလိုမယ္ထင္တာေတြ ေရြးယူေနၾကရင္း မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းျဖစ္သြားၾကေသးတယ္။

သူစိမ္းတို႔အလယ္မွာ အထုအေထာင္းေလးေတြခံရင္း ေနာက္တေန႔ဆို အတန္းစတက္ရေတာ့မယ္။ ဘာသာစကားတန္းမွာ ဘယ္လိုေတြ သင္မလဲ၊ ဘယ္ႏိုင္ငံက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အတူတက္ရမလဲဆိုတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳအသစ္ေတြကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ရင္း တညတာ ေက်ာ္ျဖတ္ဖို႔ အားေမြးလိုက္ေတာ့တယ္။

ဆက္ပါဦးမယ္။
မဇနိ