ငယ္ငယ္တုန္းက..

အခု က်ေနာ္ သိပ္ေအးလြန္းလွတဲ့ ေဆာင္းရာသီမွာ ေနေနရတယ္။ မဇနိလည္း ေရျခားေျမျခားမွာ ဟီတာေလးဖြင့္လို႔။ အင္း ေမာင္တရြာ မယ္တၿမိဳ႕ေတာ့ ေနလို႔လည္း မျဖစ္ႏိုင္ပါၿပီလို႔ ကုန္းေအာ္လို႔ကလည္း မျဖစ္။ ဘဝဇာတ္ဆရာအလိုက် သူ႔ေနရာနဲ႔သူ အသုံးေတာ္ ခံေနရတာမဟုတ္လား။ ဒီလို ေဆာင္းရာသီဆိုရင္ ငယ္ငယ္တုန္းကေရာ ဘယ္လိုေနခဲ့ပါလိမ့္။


ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ အခုလိုမဟုတ္ဘဲ၊ တက္တက္ႂကြႂကြရွိခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕ရဲ႕ ေဆာင္းကလည္း သူ႔အလိုက္၊ သူ႔အထိုက္ေတာ့ ေအးတာပါပဲ။ ျမန္မာျပည္ အလယ္ပိုင္းဆိုေတာ့ ပူရင္လည္း အပူလြန္၊ ေအးရင္လည္း အေအးလြန္ကဲသလားလို႔။ ငယ္ငယ္တုန္းက ဒီလို ေဆာင္းရာသီဆိုရင္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ အတူ မနက္ေစာေစာေတြ အိပ္ယာက ထၿပီး ေျပးၾကတာ မွတ္မိေနတယ္။ သူငယ္ခ်င္းက လာလာၿပီး က်ေနာ့္ကို ႏႈိးတာပါ။ သူလာၿပီဆိုရင္ ႏွစ္ေယာက္သား ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီး ေဆာင္းတြင္းမွာ ေျပးၾကတယ္။

ေျပးရတာေမာလြန္းလို႔ ေခြ်းေတြေတာင္ထြက္ရပါတယ္။ က်ေနာ္က ဝေတာ့ သိပ္မေျပးႏိုင္ဘူး။ ေျပးရင္းေမာလို႔ ထိုင္ရတာ တမ်ိဳး၊ ေျခေထာက္ေတြ နာလို႔ နားရတာ တမ်ိဳးနဲ႔ေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ က်ေနာ္က ေမာလို႔ နားလည္း သူကေတာ့ မနားပါဘူး။ က်ေနာ္ထိုင္နားေနတဲ့ ေနရာနားကို ပတ္ၿပီး ေျပးကာ က်ေနာ္အေမာေျပာတာကို ေစာင့္ရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ၿမိဳ႕ထိပ္မွာက ေခ်ာင္းတခုကို ကူးတဲ့ တံတားရွိတယ္။ က်ေနာ္တို႔ေတြ ေျပးရင္ အဲဒီတံတားဘက္ကို ေျပးၾကတယ္။ တံတားႀကီးေက်ာ္သြားၿပီး အတန္ခပ္လွမ္းလွမ္းသြားလိုက္ရင္ ဧရာဝတီျမစ္ေဘးမွာ အလြန္သပၸါယ္စြာတည္ရွိေနေသာ ေရႊမုေဌာေစတီကိုေရာက္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔လို ကေလးေတြကလည္း အဲဒီကို ေရာက္ေအာင္ ေျပးၾကသလို၊ အသက္အရြယ္ ခပ္ႀကီးႀကီး စုံတြဲေတြကလည္း အဲဒီဘက္ကို လမ္းေလွ်ာက္ၾကတယ္။ မနက္ခင္း ဘုရားဝတ္ျပဳဖို႔ေပါ့။ ဘုရားကိုဝင္ၿပီး ဝတ္ျပဳၿပီးရင္ ဘုရားေဘးက ဧရာဝတီျမစ္ကမ္းပါးမွာ ထိုင္ခုံတန္းေတြလုပ္ထားေတာ့ အဲဒီမွာထိုင္ၿပီး မနက္ခင္းေနလုံးႀကီး ထြက္လာတာကိုလည္း ၾကည့္ရတာ အရသာသိပ္ရွိတယ္။ ေရႊမုေဌာဘုရားကေန အျပန္ တံတားႀကီးေပၚမွာလည္း ဟိုေငး၊ ဒီေငးေပါ့။ အဖိုးႀကီးတစ္ေယာက္က က်ီးကန္းေတြကို မုန္႔ျပားသလက္ေတြ ေကြ်းတာကိုလည္း မွတ္မိေနေသးတယ္။

မနက္ခင္းေျပးတုန္းကတည္း ၿမိဳ႕နားနီးစပ္ ရြာေတြကေန ၿမိဳ႕ေဈးမွာ ေရာင္းဖို႔ ကုန္စိမ္းသည္ေတြ ေတာင္းႀကီးေတြရြက္လို႔တမ်ိဳး၊ တခ်ိဳ႕ကလည္း စက္ဘီးေတြနဲ႔ သယ္လာတာမ်ိဳးေတြ ေတြ႕ရတယ္။ ေဆာင္းတြင္း မနက္ေစာေစာဆိုေပမယ့္ ၿမိဳ႕ႀကီးက အိပ္စက္အနားယူေနတာခ်ည္းဘဲ မဟုတ္ရပါဘူး။ ၿမိဳ႕ခံလူေတြ၊ ၿမိဳ႕နားအနီးေက်းရြာေတြက လူေတြရဲ႕ လႈပ္ရွားတက္ႂကြမႈေတြနဲ႔ပါ ၿမိဳ႕ႀကီးကို အလွခ်ယ္ထားတာပါ။ က်ေနာ္တို႔က ၿမိဳ႕အေရွ႕ပိုင္းမွာ ေန႔တဲ့သူေတြဆိုေတာ့ ၿမိဳ႕အေရွ႕ဖက္မွာ တည္တဲ့ ဘုရားဖက္ကို အေျပး၊ လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္ၾကတာေပါ့။ ၿမိဳ႕အလယ္က လူေတြဆို ၿမိဳ႕လည္မွာတည္တဲ့ ေရႊကူဘုရားဆီကို သြားၾကတယ္။ ၿမိဳ႕အေနာက္ပိုင္းကလူေတြက ၿမိဳ႕အေနာက္ပိုင္းမွာ တည္တဲ့ သီဟိုရ္ရွင္ဘုရားႀကီးကို သြားၾကတာေပါ့။

ၿမိဳ႕ထဲကို ျပန္ေရာက္လာရင္ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ကို သြားတတ္တယ္။ မုန္႔ဟင္းခါး ပူပူေလးကို စားၾကတဲ့အခါ စားၾကသလို၊ အိမ္မွာ အေမေၾကာ္ေပးထားတဲ့ ထမင္းေၾကာ္ပူပူေလးကို စားတဲ့အခါလည္း စားၾကတယ္။ စကားစပ္မိလို႔ေျပာရရင္ လွ်ပ္စစ္မီးျပတ္တဲ့အေၾကာင္းလည္း ေျပာရဦးမယ္။ ဟိုးအရင္ကတည္းက သူကျပတ္တတ္တာမ်ိဳးကိုး။ ႏွစ္ေတြသာ ကိုးႏွစ္၊ ဆယ္ႏွစ္ေျပာင္းသြားေပမယ့္ မီးျပတ္တာကေတာ့ အခုလည္း ဒီအတိုင္းပဲ။ က်ေနာ္တို႔အိမ္က တအိမ္လုံးေက်ာင္းသြား၊ ရုံးသြားရတဲ့ သူေတြခ်ည္းဆိုေတာ့ အေမက မနက္စာကို ျပင္ဆင္ရင္းနဲ႔ ေန႔လည္စာကိုတခါတည္း တန္းခ်က္ထားရတယ္။ လွ်ပ္စစ္မီးျပတ္တတ္ေတာ့ အေဖက မီးေသြးဖို ေမႊးေပးရတာမ်ိဳးကို။

က်ေနာ္တို႔ ညီအကိုေတြ ငယ္ငယ္ကတည္းက အိမ္မွာ ကိုယ့္တာဝန္နဲ႔ ကိုယ္ အိမ္အလုပ္ေတြ လုပ္ရတယ္။ ေသာက္ေရအိုးျဖည့္ရတယ္၊ ေသာက္ေရခြက္ေတြ၊ ေရေႏြးပန္းကန္ေတြ ေဆးရတယ္။ အိမ္ေရွ႕မွာ တံမ်က္စည္း ထြက္လွည္းရတယ္။ အမိႈက္ကားကလည္း လာခဲတာဆိုေတာ့၊ အမိႈက္ပစ္သြားရတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက အဲသလိုႀကီးျပင္းလာေပမယ့္ ေက်ာင္းေတြပိတ္လို႔ ျပန္လာရင္ အိမ္မွာ ဘာမွ မလုပ္ေတာ့ဘူး။ ေဘာ္ေက်ာ့ေနတယ္။ ေနဖင္ထိုးေအာင္ အိပ္တယ္။ ဆရာကိုတာ့အေမက သူ႔သား တကၠသိုလ္ျပန္ေတြကို ေျပာတာ သတိရတယ္။ သားေတြကို တကၠသိုလ္မပို႔ခ်င္ဘူးတဲ့။ တကၠသိုလ္သြားတက္တာ အက်င့္ေတြ ပ်က္ပ်က္လာတတ္လို႔ဆိုလားပဲ။

ငယ္ငယ္တုန္းက ေက်ာင္းမွာ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ရတာေတြလည္း မွတ္မိေနေသးတယ္။ အတန္းတိုင္းက ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားေတြအားလုံးကို သန္႔ရွင္းေရးအဖြဲ႕ ငါးဖြဲ႕ခြဲထားတယ္။ သန္႔ရွင္းေရး လရွည္ၿပိဳင္ပြဲေပါ့။ ေက်ာင္းတေက်ာင္းလုံးကို အမိႈ္က္လွည္းရတယ္၊ ေရျဖန္းတယ္။ အခန္းသန္႔ရွင္းေရး၊ ဓမၼာရုံမွာ ဘုရားပန္းကပ္၊ သန္႔ရွင္းေရး အစုံလုပ္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ နံရံကပ္စာေစာင္ ၿပိဳင္ပြဲေတြလည္း လုပ္တယ္။ ပန္းခ်ီဆြဲၿပိဳင္ပြဲေတြလည္း လုပ္ၿပီး ေနာက္ဆုံးႏွစ္ကုန္ကာနီးေတာ့ ဘယ္အသင္းက ပထမရတယ္၊ ဘယ္က ဒုတိယေပါ့ ေၾကာ္ျငာတယ္။ ကေလးတုန္းက ကိုယ့္အသင္းႏိုင္ဖို႔ အလြန္တက္ႂကြတာေလ။

Assembly လုပ္ရင္လည္း ေက်ာင္း Assemblyကြင္းထဲမွာ ကိုယ့္အသင္းလိုက္ ကိုယ္ ေက်ာင္းသားေတြ ႀကီးစဥ္ငယ္လိုက္ စီရတယ္။ ဆရာဆရာမေတြက ေက်ာင္းသားေတြကို ထိန္းလို႔ေပါ့။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးက ေရွ႕ကေနဆုံးမစကားေတြ ေျပာတယ္။ က်ေနာ္တက္ခဲ့တဲ့ အလယ္တန္းေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ႀကဳံခဲ့ရတယ္။ ဆရာႀကီး ဦးေအာင္ေက်ာ္ဇံနဲ႔ ဦးသန္းထြန္း။ ဆရာႀကီး ဦးေအာင္ေက်ာ္ဇံတာဝန္က်တာက က်ေနာ္ ၃ တန္းေလာက္ကတည္းကေန ၇-တန္းထိပါ။ ဆရာဦးသန္းထြန္းက က်ေနာ္ ၈-တန္းေရာက္မွ ဆရာႀကီး ဦးေအာင္ေက်ာ္ဇံအနားယူမွ တာဝန္က်တဲ့ဆရာပါ။

ဆရာႀကီး ဦးေအာင္ေက်ာ္ဇံက Assemblyမွာ စကားေျပာရင္ ဖြဲ႕ကာ၊ ႏႊဲ႕ကာ ေျပာတတ္ေပမယ့္၊ ဆရာႀကီး ဦးသန္းထြန္းကေတာ့ လိုရင္းတိုရွင္း အခ်က္ေတြပဲ ခပ္ျပတ္ျပတ္ေျပာတယ္။ ဆရာႀကီး ဦးေအာင္ေက်ာ္ဇံေျပာခဲ့တာ တခုမွတ္မိေသးတယ္။ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ သမီးရည္းစားထားတဲ့ ကိစၥေတြကို ဆုံးမတာပါ။ မိန္းကေလးေတြက ေယာက္က်ားေလးေတြကို အလြယ္တကူ ျပန္မႀကိဳက္လိုက္ဖို႔ေတြ ဆုံးမတာေနမယ္။ ဆရာႀကီးဆုံးမတာေတြကိုေတာ့ အေသအခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္ ပုံျပင္ရဲ႕ဇာတ္ေက်ာေလးေတာ့ မွတ္မိေနေသးလို႔ စာရဲ႕ေနာက္မွာ ေဝမွ်လိုက္ဦးမယ္။

ဆရာႀကီး ဦးေအာင္ေက်ာ္ဇံက ေက်ာင္းအုပ္လုပ္ရင္း သက္ျပည့္ပင္စင္ယူသြားတာပါ။ ငယ္ငယ္တုန္းကတည္းက အလြန္ေၾကာက္ခဲ့ရတာ အဲဒီဆရာႀကီး တစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္။ သူက အဂၤလိပ္စာသင္တယ္။ စာေတြဆိုလည္း အတန္းေရွ႕ ထြက္ဆိုခိုင္းတာပါ၊ သူ႔မ်က္ႏွာကတည္တာရယ္၊ ငယ္ေၾကာက္လည္း ျဖစ္ေနတာရယ္နဲ႔ေပါင္းၿပီး ေၾကာက္လိုက္ရတာ။ စာမရတဲ့ အခ်ိဳ႕ေသာ မိန္းကေလးမ်ားဆို ရွန္းရွန္းေတြေတာင္ ေအာ္တို ပူးပါတယ္။

ငယ္ငယ္တုန္းက အေၾကာင္းေတြ ျပန္စဥ္းစားၿပီး ေတာင္ေရးေျမာက္ေရး လုပ္ေနတာ စာေတာင္ အေတာ္ရွည္သြားပါေပါ့ပဲ။ အခုထိလည္း ေက်ာင္းေတြ တက္ေနရတုန္းပါလား။ အခုတက္ေနတဲ့ အတန္းထိ ႏွစ္ေတြကို ေပါင္းၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ဆယ္တန္းကို ႏွစ္ျပန္ေလာက္တက္တဲ့ ႏွစ္နဲ႔ တူေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္လည္းေလ ငယ္တုန္းက အေၾကာင္းေတြက ျပန္ေတြးလိုက္ရင္ မေန႔တေန႔ကလိုပါပဲ။ ကဲကဲ ဒီေန႔ေတာ့ ဒီေလာက္ပါပဲ၊ ဆရာႀကီးရဲ႕ ပုံျပင္ေလးကို ဖတ္ၾကဦး။


ဆရာႀကီးေျပာေသာ ပုံျပင္

ပုံျပင္ဇာတ္လမ္းက ဒီလို။ ပုံျပင္ဆိုေတာ့ ဟိုေရွးေရွးတုန္းကနဲ႔ စလိုက္မယ္။ ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက ေကာင္းမေလးတေယာက္နဲ႔ ေကာင္ေလးတေယာက္ ခ်စ္ႀကိဳက္ၾကသတဲ့။ ေကာင္ေလးနဲ႔ ေကာင္မေလး ခ်စ္ၾကရာ၊ ေကာင္ေလးက ခိုးရာေခၚေတာ့ ေကာင္မေလးက လိုက္သေပါ့။ အဲ ေကာင္မေလးက ေကာင္ေလးရဲ႕ စိတ္ကို စမ္းသပ္ခ်င္ေတာ့ စားစရာ ေသာက္စရာေတြကို ဖြက္ၿပီးယူလာသတဲ့။ ေတာႀကီးထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း ႏွစ္ေယာက္သား တီတီတာတာ စကားေတြလည္း ဆိုသတဲ့။ ေမာင္ႀကီးရယ္ ဟိုပန္းေလးက လွလိုက္တာ ဘာပန္းေလးပါလိမ့္ ဆိုရင္ ေကာင္ေလးကလည္း ခ်စ္ႏွမရယ္ အဲဒါ သစ္ခြေလ၊ လိုခ်င္ရင္ ေမာင္ႀကီး ခူးေပးရမွာေပါ့ ဆိုၿပီး ခူးေပးရွာသတဲ့။ အေတာ္ အတန္ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးေတာ့ ေကာင္မေလးက ေမာင္ႀကီးရယ္ အေပါ့အပါးသြားခ်င္လို႔ဆိုၿပီး လက္ညွိဳးတစ္ေခ်ာင္းေထာင္ၿပီး ခ်ဳံထဲကို သြားသတဲ့။ ခ်ဳံထဲက်ေတာ့ ဖြက္ယူလာတဲ့ စားစရာေတြစား၊ ေသာက္စရာေတြ ေသာက္ၿပီး ခပ္တည္တည္ေလး ျပန္ထြက္လာသတဲ့။ ေမာင္ႀကီးခမ်ာေတာ့ မစားရ၊ မေသာက္ရ ခရီးဆက္ရသတဲ့။ ေနျမင့္လာေလ ေရဆာလာေလ၊ ခရီးပန္းလာေတာ့ ေမာင္ႀကီးရဲ႕ စကားေလသံေတြ ေျပာင္းကုန္သတဲ့။ ဒီအပင္ေလးက ဘာပင္ေလးပါလိမ့္ ဆိုေတာ့ ဒါေလးေတာင္ မင္းမသိဘူးလားကြာ၊ စိန္ပန္းပင္ကြ တဲ့။ မိန္းကေလးကေတာ့ ေမာတိုင္း ခ်ဳံတိုးေတာ့ လန္းလန္းဆန္းဆန္းႀကီးေပါ့။ ခေလးမကလည္း စကားက တယ္္မ်ားသကိုး၊ လမ္းေတြ႕သမွ်ေမးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ခရီးဆက္လာတာ ေမာင္ႀကီးရဲ႕ ဒီငွက္ေလးက ဘာငွက္ေလးေလးဟင္ဆိုေတာ့ ေမာင္ႀကီးရဲ႕ သည္းခံႏိုင္မႈက ကုန္သြားတာနဲ႔ အကိုက္ဆိုေတာ့ -ီးငွက္ဗ်ာ၊ -ီးငွက္လို႔ ေျဖလိုက္သတဲ့။ ဒီေတာ့ ေကာင္မေလးက ခိုးရာမလိုက္ဘဲနဲ႔ အၿပီးေရွာင္ေျပးေတာ့သတဲ့။ စာဖတ္သူေတြလည္း ဒီပုံျပင္ကေန သင့္ေတာ္သလို ပညာယူၾကကုန္။