ပန္းျမတ္မဥၥဴ
>> Tuesday, June 30, 2009
သူငယ္ခ်င္းသစ္မ်ားတခ်ိဳ႕တြင္ ခေပါင္းရြာမွေက်ာင္းတက္လာသူသန္းသန္းျမင့္ႏွင့္ ထီးနီကုန္းမွလာသူခ်ိဳခ်ိဳတို႕
ႏွင့္စကားေျပာျဖစ္ခ်ိန္တခ်ိန္တြင္ အတန္းတြင္းမွကိုတင္ေအာင့္အေၾကာင္းေျပာျပသည္။ ကိုတင္ေအာင္မွာဘုန္း
ၾကီးေက်ာင္းသားျဖစ္လွ်က္ ေဗဒင္ေကာင္းစြာတြက္တတ္ေၾကာင္းစကားစပ္မိရာ သဇင္ေ၀စိတ္၀င္စားသြားျပီး
"သဇင္လဲေဗဒင္တြက္ခ်င္တယ္"
"တြက္ခ်င္ရင္ေျပာေပးမယ္...သိပ္မွန္တာသဇင္ရဲ႕"
"ဟုတ္တယ္...ခ်ိဳလဲတြက္ၾကည့္ျပီးျပီ..တကယ္မွန္တယ္"
"ဒါဆိုေျပာေပးထားေနာ္...ခ်က္ခ်င္းေတာ့မဟုတ္ပါဘူး"
ေနာင္ေရးအားပူပင္ေန၍ေဗဒင္တြက္ၾကည့္ခ်င္ေသာ္လည္းမတြက္ျဖစ္ခဲ့သလို အသင္းအစည္းအေ၀းမ်ားကို
မတက္ဘဲေက်ာင္းဆင္းလွ်င္ခ်က္ခ်င္းမေျပာမဆိုအိမ္ျပန္သြားတတ္သည္မ်ားကို ဆရာမည္သို႕ထင္မည္မသိ။
အသင္းေခါင္းေဆာင္အစားထိုး ေရြးခ်ယ္ရသည္ကိုလဲ သဇင္ေ၀လ်စ္လ်ဴရႈခဲ့မိသည္အထိထင္ရာစိုင္းေနျခင္း
တြင္လဲ ဆရာသည္တစံုတရာမေျပာဘဲေန၍ေအးခ်မ္းလွေသာေမတၱာတို႕ႏွင့္ တိတ္ဆိတ္စြာေနႏိုင္လြန္းလွ
ဘိသည္။
ကုကၠိဳလ္ပြင့္ပန္းႏုေရာင္ကမၺလာသည္ အညိုေရာင္ကမၺလာအျဖစ္ေျပာင္းလဲသြား၍ ကုကၠိဳလ္ရြက္တို႕ကေရႊ၀ါေရာင္
အျဖစ္ေျပာင္းလဲဖန္ဆင္းျပီး ေ၀့ကာေ၀့ကာ ကႏြဲ႕ကလ်ေၾကြသက္လ်က္ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးမွအျပီးပိုင္ခြဲခြာသြား
ၾကေတာ့မည့္ ပန္းကေလးတခ်ိဳ႕ကိုေရႊကမၺလာခင္းလို႕ႏႈတ္ဆက္ေနၾကေတာ့သည္။ တကၠသိုလ္၀င္တန္း
ေနာက္ဆံုးဖိုင္နယ္ စာေမးပြဲေျဖမည့္ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားတို႕အားသြားေရာက္ေျဖဆိုရမည့္ ေက်ာင္းအမွတ္၊
ခံုနံပါတ္တို႕ခ်ေပးျပီးျဖစ္သည့္အျပင္ စာက်က္ခ်ိန္အတြက္ေက်ာင္းပိတ္ေပးလိုက္ေသာတေန႕။ တကယ္တမ္း
ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကိုအျပီးႏႈတ္ဆက္ရမည္အျဖစ္ကိုရင္ဆိုင္ရေတာ့သည္၌ အျမဲအိမ္သို႕အလ်င္စလိုျပန္တတ္သူ
သဇင္ေ၀အဖို႕ တြယ္တာလြမ္းဆြတ္မႈတို႕ႏွင့္ ေက်ာင္း၀န္းၾကီးအတြင္းတေယာက္ထဲေလွ်ာက္သြားေနမိသည္။
ခ်ိဳျမေသာေရၾကည္ေရစင္ကိုကမ္းလွမ္းခဲ့သည့္ေရခ်ိဳတြင္းကေလးအနား ရစ္၀ဲေနရင္းကုကၠိဳလ္ပင္စုၾကီးမ်ား
ေအာက္ သြားေရာက္မည့္ေျခဦးတည္ခိုက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွသဇင္ေ၀ကဲ့သို႕လြမ္းေနၾကသူမ်ားဟိုတခ်ိဳ႕သည္
တခ်ိဳ႕ေတြ႕ေနရသည္။ ထိုအထဲတြင္အတန္းသားကိုတင္ေအာင္ႏွင့္မ်က္ႏွာစိမ္းေက်ာင္းသား
ႏွစ္ဦးကိုေတြ႕ရာ
"သဇင္ေ၀...နင္အိမ္မျပန္ေသးဘူးလား" ဟု ကိုတင္ေအာင္ကေမးသျဖင့္
"မျပန္ေသးဘူး...ကိုတင္ေအာင္ေကာ"
"ငါလဲမျပန္ေသးဘူး"
ေက်ာင္းမွခ်က္ခ်င္းမျပန္ေသးသူမ်ားတို႕ အခ်င္းခ်င္းအလြမ္းေ၀ဒနာတို႕ကိုမေျပာဘဲနားလည္ၾက၏။
"မျပန္ေသးရင္ေဗဒင္တြက္တတ္တယ္လို႕ မသန္းသန္းျမင့္ကေျပာတယ္။ တြက္ေပးပါလား"
"ေအး...တြက္ေပးမယ္"
အနီးရွိတဲၾကီးေဆာင္အျပင္တြင္စားပြဲစားပြဲတလံုးႏွင္းကုလားထိုင္သံုးလံုးအဆင္သင့္
ေတြ႕သည့္အတြက္၀င္ထိုင္
ကာေဗဒင္တြက္ၾကေတာ့သည္။ တြက္ေနရင္းေနာက္ဆံုးေျပာေသာအခ်က္တစ္ခ်က္တြင္
"နင္ဒီႏွစ္သိပ္ညံ့တာပဲ။ ရွားမီးကိန္းက်တယ္။ ရွားမီးထြန္းရမယ္"
"ရွားမီးထြန္းတယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုထြန္းရတာလဲ"
"ငါလဲထြန္းေပးဖို႕အခ်ိန္မရွိဘူး...ကိုယ့္ဘာသာေမးျမန္းျပီးထြန္းေပါ့"
"မထြန္းတတ္ပါဘူးဆိုမွ"
ေျပာ၍မဆံုးခင္ မည္သည့္အခ်ိန္ကတဲၾကီးေဆာင္အ၀င္၀မလွမ္းမကမ္း၌
ေရာက္ေနျပီးထိုင္ေနသည့္ဆရာအား
သတိျပဳမိလိုက္သည္ႏွင့္လန္႕သြားၾကကာ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားႏွင့္ေယာက်္ားေလးမ်ားကႏႈတ္မဆက္ဘဲျပန္သြားသည္။ ထိုတျပိဳင္နက္ ထိုင္ေနေသာေနရာမွ
ဆရာသည္သဇင္ေ၀့အား "ေကာင္မေလးေနာ္...ေကာင္ေလးေတြနဲ႕ေရာေရာ၊ေရာေရာလုပ္မေနနဲ႕"
ဟု ဆူသလိုေျပာသျဖင့္ကိုယ္ေလးက်ံဳ႕သြားသလိုျဖစ္၍ဆရာ့အားမရဲတရဲလွမ္းၾကည့္ကာ "ဟုတ္ကဲ့" ဆိုသည့္
အသံပင္လည္ေခ်ာင္းတြင္းေပ်ာက္ကြယ္သြားျပီးေျခလွမ္းတို႕
ေဖာ့နင္းျပန္ခဲ့ေလေတာ့သည္။
ဆရာ့အားလွမ္းအၾကည့္ကိုျပန္လည္ပံုရိပ္ထင္သည့္အခါ ဆရာ၏မ်က္၀န္းတို႕ညိႈးေလ်ာ္ေနသည္အားလဲ
တစံုတရမထင္မွတ္မသိတတ္စြာေက်ာခိုင္းထြက္လာခဲ့သည္။ထိုေနာက္ဆံုးေန႕ကို သဇင္ေ၀ရင္တနင့္နင့္
ျပန္လည္တသလြမ္းဆြတ္ေနသည္။
ဘ၀၌ေမတၱာဆိုသည္အား ပိုင္ဆိုင္ရန္စဥ္းစားႏိုင္ခြင့္ရွိခဲ့ေလလွ်င္ ရတုေျမသူေလး၏ဘ၀င္၀ယ္အျမစ္တြယ္
ေနသည့္ မင္းနတ္သွ်င္မွ ရာဇဓာတုတစ္ဦးတည္းအေပၚသာေမတၱာေတာ္ထားခဲ့ေသာ.....
တစ္သက္တြင္တစ္ၾကိမ္သာေပၚေပါက္တတ္မည့္ေမတၱာအမ်ိဳးအစားမွာ ဆရာ့ႏွလံုးသား၌သာရွိႏိုင္ေလမည္
ျဖစ္ေၾကာင္းသိခြင့္ရေလသည့္တိုင္ေအာင္....
ဆရာကဲ့သို႕ၾကည္စင္လင္းလက္လြန္းအလင္းျပၾကယ္တာရာ
တစ္ပြင့္ပမာထက္ပင္လြန္ျမတ္၍ ခူးဆြတ္ပန္ဆင္
ခြင့္မရွိသည့္ "ပန္းျမတ္မဥၥဴ" တပြင့္ျဖစ္ေလေသာ ဆရာ၏ေမတၱာကို သဇင္ေ၀ဆြတ္ခ်ဴပန္ဆင္ရန္၀ံ့စားႏိုင္
လိမ့္မည္မဟုတ္။ သို႕ျဖစ္ရာ အတိတ္ဘ၀သံသရာမွ ဒါနအတူမျပဳခဲ့ဖူးရံုမကဆုေတာင္းဆုယူတို႕လြဲခဲ့ၾကျခင္း
ၾကမၼာအျဖစ္တသက္တာေၾကကြဲေနရပါေလေတာ့မည္။ ။
ခိုင္ခင္အင္ၾကင္း
Read more...
ႏွင့္စကားေျပာျဖစ္ခ်ိန္တခ်ိန္တြင္ အတန္းတြင္းမွကိုတင္ေအာင့္အေၾကာင္းေျပာျပသည္။ ကိုတင္ေအာင္မွာဘုန္း
ၾကီးေက်ာင္းသားျဖစ္လွ်က္ ေဗဒင္ေကာင္းစြာတြက္တတ္ေၾကာင္းစကားစပ္မိရာ သဇင္ေ၀စိတ္၀င္စားသြားျပီး
"သဇင္လဲေဗဒင္တြက္ခ်င္တယ္"
"တြက္ခ်င္ရင္ေျပာေပးမယ္...သိပ္မွန္တာသဇင္ရဲ႕"
"ဟုတ္တယ္...ခ်ိဳလဲတြက္ၾကည့္ျပီးျပီ..တကယ္မွန္တယ္"
"ဒါဆိုေျပာေပးထားေနာ္...ခ်က္ခ်င္းေတာ့မဟုတ္ပါဘူး"
ေနာင္ေရးအားပူပင္ေန၍ေဗဒင္တြက္ၾကည့္ခ်င္ေသာ္လည္းမတြက္ျဖစ္ခဲ့သလို အသင္းအစည္းအေ၀းမ်ားကို
မတက္ဘဲေက်ာင္းဆင္းလွ်င္ခ်က္ခ်င္းမေျပာမဆိုအိမ္ျပန္သြားတတ္သည္မ်ားကို ဆရာမည္သို႕ထင္မည္မသိ။
အသင္းေခါင္းေဆာင္အစားထိုး ေရြးခ်ယ္ရသည္ကိုလဲ သဇင္ေ၀လ်စ္လ်ဴရႈခဲ့မိသည္အထိထင္ရာစိုင္းေနျခင္း
တြင္လဲ ဆရာသည္တစံုတရာမေျပာဘဲေန၍ေအးခ်မ္းလွေသာေမတၱာတို႕ႏွင့္ တိတ္ဆိတ္စြာေနႏိုင္လြန္းလွ
ဘိသည္။
ကုကၠိဳလ္ပြင့္ပန္းႏုေရာင္ကမၺလာသည္ အညိုေရာင္ကမၺလာအျဖစ္ေျပာင္းလဲသြား၍ ကုကၠိဳလ္ရြက္တို႕ကေရႊ၀ါေရာင္
အျဖစ္ေျပာင္းလဲဖန္ဆင္းျပီး ေ၀့ကာေ၀့ကာ ကႏြဲ႕ကလ်ေၾကြသက္လ်က္ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးမွအျပီးပိုင္ခြဲခြာသြား
ၾကေတာ့မည့္ ပန္းကေလးတခ်ိဳ႕ကိုေရႊကမၺလာခင္းလို႕ႏႈတ္ဆက္ေနၾကေတာ့သည္။ တကၠသိုလ္၀င္တန္း
ေနာက္ဆံုးဖိုင္နယ္ စာေမးပြဲေျဖမည့္ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားတို႕အားသြားေရာက္ေျဖဆိုရမည့္ ေက်ာင္းအမွတ္၊
ခံုနံပါတ္တို႕ခ်ေပးျပီးျဖစ္သည့္အျပင္ စာက်က္ခ်ိန္အတြက္ေက်ာင္းပိတ္ေပးလိုက္ေသာတေန႕။ တကယ္တမ္း
ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကိုအျပီးႏႈတ္ဆက္ရမည္အျဖစ္ကိုရင္ဆိုင္ရေတာ့သည္၌ အျမဲအိမ္သို႕အလ်င္စလိုျပန္တတ္သူ
သဇင္ေ၀အဖို႕ တြယ္တာလြမ္းဆြတ္မႈတို႕ႏွင့္ ေက်ာင္း၀န္းၾကီးအတြင္းတေယာက္ထဲေလွ်ာက္သြားေနမိသည္။
ခ်ိဳျမေသာေရၾကည္ေရစင္ကိုကမ္းလွမ္းခဲ့သည့္ေရခ်ိဳတြင္းကေလးအနား ရစ္၀ဲေနရင္းကုကၠိဳလ္ပင္စုၾကီးမ်ား
ေအာက္ သြားေရာက္မည့္ေျခဦးတည္ခိုက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွသဇင္ေ၀ကဲ့သို႕လြမ္းေနၾကသူမ်ားဟိုတခ်ိဳ႕သည္
တခ်ိဳ႕ေတြ႕ေနရသည္။ ထိုအထဲတြင္အတန္းသားကိုတင္ေအာင္ႏွင့္မ်က္ႏွာစိမ္းေက်ာင္းသား
ႏွစ္ဦးကိုေတြ႕ရာ
"သဇင္ေ၀...နင္အိမ္မျပန္ေသးဘူးလား" ဟု ကိုတင္ေအာင္ကေမးသျဖင့္
"မျပန္ေသးဘူး...ကိုတင္ေအာင္ေကာ"
"ငါလဲမျပန္ေသးဘူး"
ေက်ာင္းမွခ်က္ခ်င္းမျပန္ေသးသူမ်ားတို႕ အခ်င္းခ်င္းအလြမ္းေ၀ဒနာတို႕ကိုမေျပာဘဲနားလည္ၾက၏။
"မျပန္ေသးရင္ေဗဒင္တြက္တတ္တယ္လို႕ မသန္းသန္းျမင့္ကေျပာတယ္။ တြက္ေပးပါလား"
"ေအး...တြက္ေပးမယ္"
အနီးရွိတဲၾကီးေဆာင္အျပင္တြင္စားပြဲစားပြဲတလံုးႏွင္းကုလားထိုင္သံုးလံုးအဆင္သင့္
ေတြ႕သည့္အတြက္၀င္ထိုင္
ကာေဗဒင္တြက္ၾကေတာ့သည္။ တြက္ေနရင္းေနာက္ဆံုးေျပာေသာအခ်က္တစ္ခ်က္တြင္
"နင္ဒီႏွစ္သိပ္ညံ့တာပဲ။ ရွားမီးကိန္းက်တယ္။ ရွားမီးထြန္းရမယ္"
"ရွားမီးထြန္းတယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုထြန္းရတာလဲ"
"ငါလဲထြန္းေပးဖို႕အခ်ိန္မရွိဘူး...ကိုယ့္ဘာသာေမးျမန္းျပီးထြန္းေပါ့"
"မထြန္းတတ္ပါဘူးဆိုမွ"
ေျပာ၍မဆံုးခင္ မည္သည့္အခ်ိန္ကတဲၾကီးေဆာင္အ၀င္၀မလွမ္းမကမ္း၌
ေရာက္ေနျပီးထိုင္ေနသည့္ဆရာအား
သတိျပဳမိလိုက္သည္ႏွင့္လန္႕သြားၾကကာ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားႏွင့္ေယာက်္ားေလးမ်ားကႏႈတ္မဆက္ဘဲျပန္သြားသည္။ ထိုတျပိဳင္နက္ ထိုင္ေနေသာေနရာမွ
ဆရာသည္သဇင္ေ၀့အား "ေကာင္မေလးေနာ္...ေကာင္ေလးေတြနဲ႕ေရာေရာ၊ေရာေရာလုပ္မေနနဲ႕"
ဟု ဆူသလိုေျပာသျဖင့္ကိုယ္ေလးက်ံဳ႕သြားသလိုျဖစ္၍ဆရာ့အားမရဲတရဲလွမ္းၾကည့္ကာ "ဟုတ္ကဲ့" ဆိုသည့္
အသံပင္လည္ေခ်ာင္းတြင္းေပ်ာက္ကြယ္သြားျပီးေျခလွမ္းတို႕
ေဖာ့နင္းျပန္ခဲ့ေလေတာ့သည္။
ဆရာ့အားလွမ္းအၾကည့္ကိုျပန္လည္ပံုရိပ္ထင္သည့္အခါ ဆရာ၏မ်က္၀န္းတို႕ညိႈးေလ်ာ္ေနသည္အားလဲ
တစံုတရမထင္မွတ္မသိတတ္စြာေက်ာခိုင္းထြက္လာခဲ့သည္။ထိုေနာက္ဆံုးေန႕ကို သဇင္ေ၀ရင္တနင့္နင့္
ျပန္လည္တသလြမ္းဆြတ္ေနသည္။
ဘ၀၌ေမတၱာဆိုသည္အား ပိုင္ဆိုင္ရန္စဥ္းစားႏိုင္ခြင့္ရွိခဲ့ေလလွ်င္ ရတုေျမသူေလး၏ဘ၀င္၀ယ္အျမစ္တြယ္
ေနသည့္ မင္းနတ္သွ်င္မွ ရာဇဓာတုတစ္ဦးတည္းအေပၚသာေမတၱာေတာ္ထားခဲ့ေသာ.....
တစ္သက္တြင္တစ္ၾကိမ္သာေပၚေပါက္တတ္မည့္ေမတၱာအမ်ိဳးအစားမွာ ဆရာ့ႏွလံုးသား၌သာရွိႏိုင္ေလမည္
ျဖစ္ေၾကာင္းသိခြင့္ရေလသည့္တိုင္ေအာင္....
ဆရာကဲ့သို႕ၾကည္စင္လင္းလက္လြန္းအလင္းျပၾကယ္တာရာ
တစ္ပြင့္ပမာထက္ပင္လြန္ျမတ္၍ ခူးဆြတ္ပန္ဆင္
ခြင့္မရွိသည့္ "ပန္းျမတ္မဥၥဴ" တပြင့္ျဖစ္ေလေသာ ဆရာ၏ေမတၱာကို သဇင္ေ၀ဆြတ္ခ်ဴပန္ဆင္ရန္၀ံ့စားႏိုင္
လိမ့္မည္မဟုတ္။ သို႕ျဖစ္ရာ အတိတ္ဘ၀သံသရာမွ ဒါနအတူမျပဳခဲ့ဖူးရံုမကဆုေတာင္းဆုယူတို႕လြဲခဲ့ၾကျခင္း
ၾကမၼာအျဖစ္တသက္တာေၾကကြဲေနရပါေလေတာ့မည္။ ။
ခိုင္ခင္အင္ၾကင္း
