ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္ အလြမ္းစာ

ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္ အလြမ္းစာ

အရင္္ရက္ကတင္ထားတဲ့ တရားစာကိုၾကည့္ၿပီး အင္း ငါေတာ့ခက္ေနၿပီလို႔။ ကိုယ့္စိတ္ကို စစ္လားေဆးလားကို ေနာက္မွပဲလုပ္ေတာ့မယ္။ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ စိတ္ထဲရွိတာေတာ့ မွားမွားမွန္မွန္ ေရးဦးမွဆိုၿပီး ေရးေတာ့တာပဲ။ ဒီလိုပါ၊ က်ေနာ္ အေနရခက္ေနတာပါ။ အေၾကာင္းကေတာ့ မဇနိနဲ႔ မေတြ႔ရလို႔ပါ။ ဘာလို႔ မေတြ႔ရသလဲဆိုတဲ့အေၾကာင္းေတာ့ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ စိတ္ထဲ ေရာက္လာတာေတြကိုပဲ ေျပာေတာ့မွာပါ။



က်ေနာ္ အိမ္နဲ႔ဖုန္းဆက္ရင္ေတာင္ ၾကာလြန္းလို႔၊ မင္းတို႔အိမ္မွာ ေၾကာင္ဘယ္ႏွေကာင္ေမြးတာလဲ၊ အျဖဴေလးက ဘယ္ႏွေကာင္လဲ၊ အမဲေလးကေရာ ဘယ္ႏွေကာင္လဲ၊ စပ္ၾကားေလးကေရာ ဘယ္ႏွေကာင္လဲ- လို႔ေမးၿပီး ဖုန္းေျပာၾကာတတ္တာကို သူငယ္ခ်င္း ကိုျဖဴက စတတ္ပါတယ္။ အင္း ေျပာရရင္ က်ေနာ္ကလည္း အေမခ်စ္ကို။ အေ၀းသြားေက်ာင္းေတြတက္လို႔ ဖုန္းဆက္ျဖစ္ရင္ အေမနဲ႔ပဲ ေျပာျဖစ္တာ။ အေဖက ေအးလည္းေအးေတာ့ စကားကို အေဖနဲ႔က သိပ္မေျပာျဖစ္ဘူး။ အေမနဲ႔ကေတာ့ ဖုန္းလာကိုင္လို႔ အေမေနေကာင္းလား လို႔ေမးလိုက္မိတယ္ဆိုရင္ပဲ၊ အေမက ေအး - သားရဲ႕၊ အေမက ေနလို႔ေကာင္းတယ္၊ မင္းအေဖကေတာ့ ဘယ္လို၊ ဘာညာဆိုၿပီးေတာ့ကို က်န္းမာေရးအေၾကာင္း၊ အိမ္ကိစၥအေၾကာင္း၊ ညီအကိုအရင္းေတြအေၾကာင္း၊ ဘယ္သူကေတာ့ ဘယ္မွာ၊ ဘယ္သူကေတာ့ ဘာလုပ္ေနတယ္၊ ေအး ရာသီဥတုကဘယ္လို၊ ၿပီးေတာ့ကာ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြ အေၾကာင္းေျပာေတာ့တာပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္က ၿငိမ္ၿပီးေတာ့ နားေထာင္ေနယုံပါပဲ။ အင္း၊ ေအာ္ ၊ အဲသလိုလား၊ ဒါေပါ့ အေမရဲ႕၊ ဟုတ္ကဲ့အေမ၊ စိတ္ခ်ပါအေမ၊ဟုတ္။ ဒါေတြကေတာ့ က်ေနာ္က ျပန္ေျပာရတာေတြပါ။ ၿပီးမွ မင္းပညာေရးေျပာပါဦးဆိုမွ အဆင္ေျပေၾကာင္း၊ ေနေကာင္းပါေၾကာင္းေလာက္ ေျပာျဖစ္တာပါ။ အၿမဲတမ္း အေမနဲ႕ အဲသလို ေျပာေနလို႔ ဆိုၿပီး၊ ေနာက္တေခါက္ျပန္ေျပာရင္လည္း ပ်င္းရိမသြားပါဘူး။ အေမကလည္း ေျပာစရာ အၿမဲရွိေနတာပါ။ က်ေနာ္တို႔က အေမနဲ႔ပဲ ဖုန္းေျပာျဖစ္တာမ်ားေတာ့ သိပ္ၿပီး အေနေအးေဆးတဲ့ အေဖကေတာင္ မင္းတို႔က အေဖမပါ ေမြးလာတာ က်လို႔ကြာလို႔ ေျပာတတ္ပါတယ္။

တခါက အေမ့အကိုႀကီးက အေမ့ကို စဖူးပါသတဲ့။ နင္ကေတာ့ သားသမီးေတြေမြးထားၿပီး ခ်စ္လိုက္တာ၊ အခုက်ေတာ့လည္း နင့္ကို တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ခြဲခြဲၿပီး ထြက္သြားၾကတာပဲ- လို႔ေျပာေတာ့ အေမက မ်က္ရည္က်ပါသတဲ့။ အင္း သူျပဳစုပ်ိဳးေထာင္လာတဲ့ သားသမီးေတြက အခ်ိန္အခါက်လာေတာ့ တစ္နယ္တစ္ေက်း စာသင္သြားၾကရတာကိုး။ ၿပီး အလုပ္ခြင္ထဲေရာက္ေတာ့လည္း အိမ္ကို ခဏခ်င္းေတြ ျပန္မွ မေရာက္ၾကေတာ့တာ။ က်ေနာ္တို႔ အိမ္မွာ အရင္က ေၾကာင္ေတြေမြးေလ့ေမြးထ မရွိပါဘူး။ အေဖေရာ အေမေရာက ေၾကာင္ေမြးရတာကို္ ၀ါသနာမပါၾကဘူးထင္ပါတယ္။ က်ေနာ္ဆို ေၾကာင္ေတြ႔ရင္လည္း မကိုင္တတ္(မေပြ႔ခ်ီတတ္)၊ အဆိုးဆုံးကေတာ့ ေၾကာင္ေမႊးေတြလက္မွာ ကပ္က်န္ခဲ့မွာကို မႀကိဳက္တာပါ။ ေျပာခ်င္တာက အိမ္မွာ ေၾကာင္ေမြးတာ အေလ့အက်င့္မရွိလို႔ ေၾကာင္ဆို မကိုင္တတ္၊ မတြယ္တတ္နဲ႔ မခ်စ္တတ္တာကို ေျပာခ်င္တာပါ။ က်ေနာ္ အိမ္ကို ဖုန္းမဆက္တာၾကာၿပီး တစ္ခါဆက္တုန္းက အိမ္မွာ ေၾကာင္ေတြေမြးထားတယ္လို႔ ေျပာပါေလေရာ။ နာမည္ေတြကိုလည္း က်ေနာ္တို႔ ေမာင္ႏွမေတြနာမည္ေတြေပးထားပါသတဲ့။ သားရယ္ သူတို႔ေလးေတြက မင္းတို႔ေလးေတြအတိုင္းပဲတဲ့။ က်ေနာ္နာမည္ရထားတဲ့ ေၾကာင္ေလးက ၀၀ေလးျဖစ္ေနမွာေပါ့။ ညီေလေၾကာင္ဆိုရင္ ခပ္ဆိုးဆိုးေလးေနမယ္။ က်ေနာ္မွာ စိတ္ထဲမေကာင္းျဖစ္ရပါတယ္။ ေအာ္ ငါ့ချမာ ေပ်ာ္ရာမွ မေနရ၊ ေတာ္ရာမွာေနရ ဆိုတဲ့စကားအတုိင္း ေရာက္ခ်င္တဲ့အရပ္ အေ၀းေတြေရာက္ၿပီးေနလိုက္တာ။ ဘ၀ဆိုတာအဲသလိုႀကီးလည္း ဟုတ္ေသးပါဘူး၊ ေပ်ာ္ရာမွာ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူေတြနဲ႔လည္း ေနလို႔ရေအာင္ဖန္တီးရမွာေပါ့လို႔လည္း စိတ္ကူးမိပါတယ္။ အခုထိေတာ့ မတတ္ႏိုင္ေသးပါဘူး။

ဒီေတာ့ကာ မဇနိနဲ႔မေတြ႕ရတာနဲ႔ ဘာကိစၥ အေမကိစၥက အရင္ေျပာရတာလဲ- လို႔ ေျပာစရာရွိလာပါတယ္။ ဒီလိုပါ၊ မဇနိဆိုတာကလည္း က်ေနာ့္အေမနီးနီးပါပဲ။ ဘာေတြနီးနီးလဲဆိုေတာ့ကာ ႏွစ္ေယာက္သား ေတြ႔လိုက္ရင္ ေတာက္ေတာက္..ေတာက္ေတာက္နဲ႔ ေျပာစရာရွိတာေတြကို အကုန္ေျပာ၊ ခြ်ဲစရာရွိတာေတြကို အကုန္ခြ်ဲတတ္တာက သူပါ။ ညအိပ္ရင္ေတာင္ သူ႔အသံေတြ နားေတြထဲၾကားေနတတ္ပါေသးတယ္။ သူက သူငယ္ခ်င္းဆိုလည္းဟုတ္၊ အမႀကီးဆိုလည္းမွန္၊ ညီမေလးဆုိလည္းမမွား ျဖစ္ေနေတာ့တာကိုး။ သူမရွိရင္ကို က်ေနာ္လည္း မေနတတ္မထုိင္တတ္ ျဖစ္ေနရတာပါ။ သူလည္းက်ေနာ္လို မေနတတ္၊ မထိုင္တတ္ျဖစ္ေနရွာမွာပါ။ သနားေသာ္လည္း ဘာကိုမွ မတတ္ႏိုင္ေသးတဲ့ကာလမို႔ ဒီတိုင္းႀကီးသာေနေနရပါတယ္။ အကိုႀကီးတစ္ေယာက္ကေျပာတဲ့ - ေဟ့ေကာင္ ကိႏၷရီ၊ကိႏၷရာ တစ္ရက္ေ၀းတာ ရက္ေပါင္း ၇၀၀ ငိုရတယ္ဆိုတာ ဟုတ္ေလာက္သဟ၊ ငါေတာ့ တစ္ရက္ေ၀းေနရတာ ဘယ္လိုေနရမွန္းမသိပါဘူးကြာ- လို႔ေျပာတာကလည္း တစ္ကယ့္ကို လက္ခံရေတာ့မလိုလို ျဖစ္ေနပါေရာလား။

ကဲ စာကေတာ့ ဒီေလာက္ပါပဲ။ မင္းစာႀကီးကလည္းကြယ္ ေတာင္ေရာက္၊ ေျမာက္ေရာက္ ဘယ္လိုႀကီးလဲဟ ဆိုရင္- အင္း ဟုတ္ပါတယ္ ဘယ္လိုႀကီးမွန္းမသိပါဘူး။ စိတ္ထဲေပၚလာတာေတြေရးတာပါ။ စိတ္ထဲေပၚတာေတြေရးမွေတာ့လည္း ေတာင္စဥ္ေရမရ၊ ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္၊ ေမ်ာက္သစ္ကိုင္းကူးေပါ့။ ဒါေတာင္ ဆုံးသြားတာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ အဘြားကို လြမ္းတဲ့အေၾကာင္းေတြ မေရးေသးပါဘူး။ အဆုံးထိေရာက္ေအာင္ ဖတ္သြားတယ္ဆိုရင္လည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။