ဧည္႔သည္တစ္ဦး၏တစ္ေန႔တာခရီး

ေရြနီရဲ႔တြန္သံဟာ မိုးလင္းေတာ႔မယ္လို႔ သူမကိုတိတိက်က်အသိေပးလုိက္ျခင္းပဲျဖစ္သည္။ အခါတိုင္းမွာ လင္းအားၾကီးခ်ိန္တိုင္း ေလးၾကိမ္မွန္မွန္တြန္တတ္တဲ႔ေရႊနီက ဒီမိုးေသာက္မွာေတာ႔သုံးခါကုိပင္ေနာက္ဆုံး အၾကိမ္ကမပီမျပင္။ သူ႔သခင္မဟာ သူ႔အသံကိုေနာက္ဆုံးၾကားရျခင္းျဖစ္သည္ကို နားလည္သည္ပဲလား..။ ေျခရင္းဖက္လုံးေပၚက လႈပ္ရွားလို႔မရေတာ႔ေသာျခေထာက္ေတြကို လွမ္းၾကည္႔လိုက္သည္။ ဒီေျခေထာက္ေတြဟာ လမ္းမွန္ကိုသာေလွ်ာက္ခဲ႔တယ္လို႔ သူမကယုံၾကည္သည္ (အဲဒီလမ္းမွန္ကိုၾကည္႔ေသာ သူမမ်က္လံုးမ်ား အျမင္အာရုံမခ်ြတ္ယြင္းခဲ႔ရင္ေပါ႔ေလ) အေမွာင္ကိုေၾကာက္လွသူမဟုတ္ပဲ ျမင္ခြင္႔ရခ်ိန္ကို မက္ေမာစြာထြန္းညွိထားေသာဖေယာင္းတိုင္အလင္းႏွင္႔ သူမေဘးမွာ ႏွစ္ခ်ိဳက္စြာအိပ္ေမာက်ေနသူမ်ားကို လွမ္းၾကည္႔ျပီးမွ အဆံုးစြန္ဆံုးလူတိုင္းဟာေသခါနီးအခ်ိန္မွာ မိသားစုနဲ႔ ခြဲခြာႏိုင္ဖို႔၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို စြန္႔လႊတ္ႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကရတယ္။ စြန္႔လႊတ္ျခင္းဟာ ... အမွန္တရားကို လက္ခံလိုက္ျခင္းပါပဲ။ ဒါဟာ ႐ႈံးနိမ့္ျခင္းမဟုတ္ပါဘူး ဆိုတဲ႔ဆုံးမစကားတစ္ခုကိုသတိယျပီး မ်က္၀န္းအၾကည္႔ကိုေရႊ႔လိုက္တယ္။

မေပးခ်င္တာကိုရယူဖို႔ ဘယ္တုန္းကမွမၾကိဳးစားခဲ႔ပဲ အျမဲတမ္းစြန္႔လႊတ္ခဲ႔ဖူးပါရက္..ခုမွနိမ္႔ခ်ီျမင္႔ခ်ီႏွင္႔ အတင္းရုန္းကန္ကာရယူဖို႔ၾကိဳးစားေနရွာေသာ သူမရင္ဘတ္ႏွင္႔ ဟ၍အသက္ရႈေနေသာပါးစပ္ကို သတိထားမိလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ မၾကာခင္မွာ သူမဟာ တကယ္ပဲေကာင္းမြန္စြာ စြန္႔ထြက္ႏုိင္ခဲ႔ပါသည္။.သူမဟာ ကုတင္ေပၚကသူမကို ေက်နပ္စြာလွမ္းၾကည္႔လုိက္သည္။ ေအးခ်မ္းလွေသာသူမမ်က္ႏွာက သူမရဲ႔ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ကို မသိလိုက္ရ သူတို႔၏ေနာင္တေတြနဲ႔ ပူေလာင္မႈ႔ေတြကို အတန္ငယ္ေလ်ာ႔ေစေကာင္းရဲ႔။ ဒါေပမဲ႔ သူမဒီေနရာမွာ ၾကာၾကာမေနလိုပါ။ ခ်စ္ေသာသူမ်ား၏ပူေဆြးမႈ႔မ်ားကိ ုႏွစ္သိမ္႔မႈ႔ေပးဖို႔အခြင္႔အေရးမရွိေတာ႔ေသာ ဤေနရာတြင္မေနလိုပါ။ ႏွစ္လနီးပါး အိပ္ယာထက္မွာလဲေလ်ာင္းေနရစဥ္မွာကတည္းက သူမ သြားခြင္႔ရရင္သြားေရာက္မည္႔ေနရာေတြအတြက္ ဒီတစ္ေန႔သည္ အေရးၾကီးသည္။ မနက္ျဖန္သည္ သူမအတြက္ရွိဦးမလားဆိုတာက သူမ မသိရေသာ အေျခအေနတစ္ခုသာ။ ပထမဦးဆုံးေျခလွမ္းက ေဖေဖ႔ဆီ။ ေရာင္နီပါးပါးေအာက္မွာ ေဖေဖခ်စ္ေသာရြာကေလးကအိပ္ေရးမ၀ေသးေသာ္လည္း သူ႔ရြာသူမေလးကိုေတာ႔ ဆီး ၾကိဳေနသည္။ မမွတ္မိေသာေခြးမ်ားက စူးစူး၀ါး၀ါးေအာ္လိုက္ၾကေတာ႔ သူမလန္႔သြား၏။ အားတင္းျပီး ရြာေဘးလမ္းကေလွ်ာက္ခဲ႔ရာ မမ်ားလွေသာအုပ္ဂူေလးေတြထဲမွာမွ အေရာင္အလြင္ဆုံးေသာ ေဖေဖ.အုပ္ဂူကိုသူမလွမ္းျမင္ရျပီ။ ေဖေဖသမီးလာခဲ႔ျပီ.။ သမီးကိုခ်စ္တဲ႔စိတ္နဲ႔ပဲဆုံးသြားရွာတာလို႔ လူေတြေျပာၾကသလိုေဖေဖယူဆရင္ေတာ႔ ေဖေဖ႔ဆီကိုအေစာဆုံးလိုက္လာတဲ႔သမီးကို ေဖေဖခြင္႔လႊတ္ေတာ႔ေနာ္။ ဒါမွမဟုတ္ ေဖေဖ႔ဆႏၵလို႔ယူဆျပီး ေဖေဖနဲ႔ဆန္႔က်င္ဘက္ေတြကိုသာ အျမဲလုပ္တတ္တဲ႔ ထုံအအသမီးကို ေဖေဖစိတ္ဆိုးဦးမလား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဖေဖ႔ကိုေတြ႔ရင္ေတာ႔ ဘာမွျပန္မေျပာပဲ ေဖေဖ႔စကားေတြကို တ၀နားေထာင္ပစ္လိုက္ဦးမည္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ႔ ထိုေန႔မွာ သူမ ေဖေဖ႔ကိုရွာမေတြ႔ခဲ႔။ သိစိတ္မွာ၀မ္းနည္းမိေပမဲ႔ မသိစိတ္ကေက်နပ္ေနမိသည္။ လြတ္ေျမာက္ပါ ေဖေဖ ေက်းလက္လူထုရဲ႔ဆင္းရဲမႈ႔ေတြကို မွ်ေ၀ခံစားဖို႔၊ ပူးေပါင္းရုန္းကန္ဖို႔ ေဖေဖျပန္မလာနဲ႔။ ဘာမွလုပ္ပိုင္ခြင္႔မရသူေတြအတြက္ တစ္ေယာက္စာေလ်ာ႔ရင္ နည္းနည္းစီပိုစားရတာေပါ႔လို႔ သမီးကေတာ႔ယူဆတတ္သြားျပီ။ရြာဖက္ဆီက ေၾကးစည္ခတ္သံသည္ ဆြမး္ခံၾကြခ်ိန္…ရွစ္နာရီထိုးျပီးျပီေပါ႔။ ေဖေဖအတြက္စိတ္ခ်သြားေတာ႔ ဒုတိယေျခလွမ္းမွာ ေပါ႔ပါးသြက္လက္ေနသည္။ သူမေနထိုင္ရာျမိဳ႔ကေလးဆီ။ သူမစာသင္ရာ ေက်ာင္းက ေမျမိဳ႔ပန္းေရာင္စုံဖူးပြင္႔ေနတဲ႔ေက်ာင္းပန္းျခံနဲ႔ အနီးဆုံးမူၾကိဳေဆာင္ဆီကိုေလ။

မြန္းအိန္ဂ်ယ္လ္