၀မ္းနည္းမွတ္တမ္းနဲ႔ ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္စကားလုံးမ်ား

၀မ္းနည္းမွတ္တမ္းနဲ႔ ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္စကားလုံးမ်ား

ေျပာစရာေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲ၊ ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္ေပါ့ဗ်ာ။ ဝမ္းနည္းမွတ္တမ္းကစရင္ေကာင္းမလားပဲ။ စိုင္းစိုင္းခမ္းလိႈင္ရဲ႕ ေဖေဖၚဝါရီမွတ္တမ္းေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ၀မ္းနည္းမွတ္တမ္းလို႔ေရးတာက ကြ်န္ေတာ္ဘႀကီးဆုံးသြားလို႔ပါ။ အဆုတ္ကင္ဆာနဲ႔တဲ့။ အသက္က ၇၅ႏွစ္ရွိေနပါၿပီ။ ၀မ္းနည္းရပါတယ္။ ၂၆ ရက္ ၃ လပိုင္း ၂၀၀၈ မွာဆုံးသြားတာပါ။ ဘႀကီးကိုက ခ်စ္ပါတယ္။ ခ်စ္ရတာကေတာ့ သေဘာေကာင္း၊အလိုလိုက္တတ္တဲ့သူမို႔ပါ။ သူ႔ညီမ က်ေနာ္အေမက သူ႔အကိုႀကီးဆုံးလို႔ ငိုရွာေသးသတဲ့။ ခ်စ္ရွာတာကိုး။ က်ေနာ္ကေတာ့ မ်က္ရည္ေတာ့ မက်ေပမယ့္ စိတ္ေတာ့ အေတာ္မေကာင္းျဖစ္ရပါတယ္။


ေဖါက္သည္ခ်တယ္ပဲေျပာေျပာ ေနာက္ထပ္ေျပာခ်င္တာကဒီလိုဗ်…
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေျပာျပတာကိုပါ။ သူ႔အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ မေသာက္မစား အလုပ္ကိုကုန္း႐ုံးလုပ္ေနတာကို ထမင္းနပ္မွန္ေအာင္ မစားႏိုင္ဘူးကြာတဲ့။ ေက်ာေပၚက အကၤ်ီစုတ္သြားလို႔လည္း အသစ္မ၀ယ္ႏိုင္တဲ့။ ဒီေလာက္ႀကိဳးစားတဲ့လူ ပိုၿပီး အဆင္ေျပေျပလုပ္ကိုင္စားပါေစဆိုၿပီး ေထာ္လာဂ်ီတစ္စင္း ေထာင္ေပးတယ္တဲ့။ ေထာ္လာဂ်ီေမာင္းလည္း အဆင္ကမေျပရွာပါဘူးတဲ့။ သူေျပာတာက ဒီေလာက္ႀကိဳးစားလုပ္တာေတာင္ မြဲေနေတာ့ ေခတ္ကေတာ့ အေတာ့္ကို မေကာင္းပါဘူးကြာတဲ့။

အေတြးေတြက ဟိုေရာက္ဒီေရာက္နဲ႔ လိုက္ဖမ္းေနတုန္း ေတြးမိတာက ဆရာဆရာမေတြ အေၾကာင္းပါ။
အခုေခတ္မွာ စား၀တ္ေနေရးေတြ အဆင္မေျပျဖစ္ေတာ့ ဆရာဆရာမေတြ က်ဴရွင္ေတြ သင္ၾကတယ္။ မသင္ရဆိုၿပီး က်ဴရွင္သင္တာေတြကို ပိတ္တတ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ေတြ ငယ္ငယ္ကတည္းက “တပည့္မရွား တစ္ျပားမရွိ၊ ပီတိကို စားအားရွိ၏။”-ဆိုတာကို လူတိုင္းၾကားဖူးၾကပါတယ္။ ငယ္တုန္းကေတာ့ မေတြးမိပါဘူး။ အရြယ္ေရာက္လာမွ အေတာ့္ကို လက္ေတြ႔မက်တဲ့ စကားလုံးလို႔ ျမင္လာပါတယ္။ ဆရာဆရာမေတြကို မိႈင္းသြင္းတဲ့စကားလုံးလားေပါ့-ဆိုၿပီးေတြးမိပါတယ္။ အလုပ္ကို ပုံမွန္လုပ္တယ္၊ တာ၀န္ေက်တယ္ဆိုရင္ စာေရးေသာက္ေရး၊က်န္းမာေရး အာမခံခ်က္ရွိရမွာေပါ့။ အခုေတာ့ စားမေလာက၊္ ေသာက္မေလာက္ျဖစ္လို႔ အပို၀င္ေငြရေအာင္ က်ဴရွင္သင္တာေတြကို တားျမစ္တယ္ဆိုေတာ့ကာ၊ ဆရာ၀န္ေတြ အျပင္ေဆးခန္းဖြင့္တာေတြက် ဘာကိစၥမပိတ္ၾကသလဲေပါ့၊ ဆရာလည္း သူလုပ္တတ္တဲ့ စာသင္တာကို သူ႔ကိုယ္ပိုင္ အခ်ိန္ပိုမွာ ေက်နပ္လို႔လာသင္ရင္ ခြင့္ျပဳသင့္တယ္လို႔ က်ေနာ္ကေတာ့ ျမင္ပါတယ္။

ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း မဟုတ္တာေတြႀကီးစိုးေနမွေတာ့ မျဖစ္သင့္တာေတြ၊ မဟုတ္တာေတြပဲ ျဖစ္လာေတာ့မွာေပါ့လို႔ ေတြးမိေနပါေတာ့တယ္။

ေျပာခ်င္တာေတြကေတာ့အမ်ားသား။ ကိုဇနိက ေဟ့ကိုျဖဴေျပာကြာလို႔ လက္တို႔လိုက္ေတာ့ ေရငတ္တုန္းေရတြင္းထဲက်၊ ဘေလာ့ေပၚပဲတက္ေျပာေတာ့မယ္။ လက္ေတာ့နည္းနည္းေညာင္းတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ တတ္ႏိုင္ဘူးေလ၊ လက္လႈပ္မွ ဘေလာ့လႈပ္ေတာ့မွာကိုး။ (ဘေလာ႔က ၿငိမ္ေနတာအေတာ္ၾကာၿပီ)

စခ်င္တာက အဲဒီကိုဇနိရဲ႕ဘႀကီးကိစၥ။ သူ႔ဘႀကီးနဲ႔ေတာ့ တိုက္ရိုက္မပတ္သက္ပါဘူး။ ဘႀကီးဆိုတဲ႔ စကားလံုးကိုပဲေျပာခ်င္တာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အရပ္မွာ (ကြ်န္ေတာ္တို႔တစ္ၿမိဳ႕လံုးေတာ့ ဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္မယ္) ဘႀကီးဆိုတာက အေဖ႔ရဲ႕အေဖ၊ ဒါမွမဟုတ္ အေမ႔ရဲ႕အေဖကိုေခၚတာ။ အဘဆိုတာနဲ႔တူတယ္လို႔ေျပာရမွာေပါ့။ အခု ကိုဇနိေျပာတဲ႔ ဘႀကီးက သူ႔အေမအစ္ကို။ ကိုဇနိေျပာတဲ႔ ဘႀကီးကို ကြ်န္ေတာ္တို႔အရပ္ကေခၚတာက ဗဂ်ီးလို႔ေခၚတာ။ (ဒီေခတ္ႀကီးထဲမွာ ေသြးမေတာ္သားမစပ္ အဘ၊ အဘနဲ႔ေခၚေနရတာေတြကလဲရိွေသးတယ္၊ ဘာလို႔အဲလိုေခၚၾကတယ္ဆိုတာေတာ့ ေမာင္ျဖဴလဲရွင္းတတ္ေတာ့ဘူး) အေခၚအေဝၚကလဲ အခက္သား။ အထအနေကာက္တဲ႔လူနဲ႔ဆို အေတာ္ဒုကၡေရာက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြအကုန္လံုးက၊ ကြ်န္ေတာ့္အေဖကို အေဖႀကီးလို႔ေခၚတာ။ ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္က အေဖ႔အတြက္ဆိုၿပီး အိမ္နားကေစ်းဆိုင္မွာ ပစၥည္းတစ္ခုသြားဝယ္ေတာ့ ေစ်းေရာင္းတဲ႔ အေဒၚႀကီးက ဘယ္သူ႔အတြက္လဲလို႔ေမးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က အေဖႀကီးအတြက္လို႔ဆိုေတာ့ သူက အေဖေလးအတြက္ေရာမပါဘူးလားတဲ႔၊ ကဲေကာင္းေရာ။

ကိုဇနိေျပာတဲ႔ ေထာ္လာဂ်ီသမားအေၾကာင္းဖတ္ရေတာ့၊ လက္လုပ္လက္စားဆိုတဲ႔ စကားလံုးကို သြားသတိရတယ္။ တစ္ေန႔လုပ္မွတစ္ေန႔စားရတယ္ေျပာေျပာ၊ လက္လႈပ္မွပါးစပ္လႈပ္ရတယ္ေျပာေျပာ၊ အဲဒီလူတန္းစားအတြက္ သတ္မွတ္ထားတဲ႔ ေယဘုယ်စကားလံုးက လက္လုပ္လက္စားတဲ႔။ ဒီေန႔ရတဲ႔ပိုက္ဆံက ဒီေန႔အတြက္စားဖို႔ေပါ့။ အက်ၤီဝယ္ဖို႔တို႔၊ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈစရိတ္တို႔၊ အလွဴအတန္းတို႔၊ လူမႈေရးတို႔က သူတို႔နဲ႔လားလားမွမဆိုင္။ ဒါဆိုရင္ အဲဒီ လက္လုပ္လက္စားလို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္မခံရတဲ႔လူေတြကေရာ စားဖို႔အျပင္ အဝတ္အထည္၊ က်န္းမာေရး၊ လူမႈေရးစတဲ႔ တျခားဟာေတြအတြက္ လံုေလာက္တဲ႔ ေငြေၾကးရၾကရဲ႕လားဆိုတာ ေမးစရာျဖစ္လာတယ္။ မႏိုင္ဝန္ကိုထမ္းထားရတဲ႔ ဝန္ထမ္းေတြအတြက္ စကားလံုးလွလွေလးတစ္လံုးရိွတယ္။ အဲဒါက လခစားတဲ႔။ (ကုမၸဏီလခစားႏွင့္တကြ အစိုးရလခစားမ်ားကိုပါ ရည္ညႊန္းပါတယ္။) အမွန္က အဲဒီ လခစားဆိုတဲ႔စကားလံုးက လက္လုပ္လက္စားဆိုတာနဲ႔ သိပ္ေတာ့မကြာဘူး။ လက္လုပ္လက္စားက တစ္ေန႔လုပ္တစ္ေန႔စားတယ္။ လခစားက တစ္လလံုးလုပ္ၿပီး၊ တစ္လစားတယ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ လလုပ္လစားေပါ့။ အဲဒီေတာ့ လၻက္ရည္ဆိုင္ေတြ၊ ဘီယာစေတးရွင္ေတြမွာ စတစ္ေကာ္လာအျဖဴနဲ႔ လက္လုပ္လက္စားေတြအေၾကာင္း သနားကမားေျပာေနေလ႔ရိွၾကတဲ႔ လခစားေတြကလဲ၊ လလုပ္လစားေတြပါပဲ။ တစ္ခုပဲကြာတယ္။ လက္လုပ္လက္စားက ဒီေန႔လုပ္တယ္၊ ဒီေန႔စားဖို႔ရတယ္။ လလုပ္လစားကေတာ့၊ ဒီေန႔လုပ္ၿပီး ဒီေန႔စားလို႔မရေသးဘူး၊ လကုန္မွရတာ။ လခဆိုတာမ်ိဳးကႀကိဳေပးထားတာမဟုတ္ေလေတာ့၊ တစ္လလံုးလုပ္ၿပီးမွ တစ္လလံုးစုရွင္းတာ။ လက္လုပ္လက္စားနဲ႔ယွဥ္ရင္၊ လလုပ္လစားက အတိုးရံွဴးတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ သူက အတိုးမရဘဲ ကိုယ့္အင္အားေတြကို တစ္လလံုးရင္းထားရတာကိုး။ (လလုပ္လစားဆိုတဲ႔ေနရမွာ၊ ဗိုက္ရႊဲရႊဲ၊ မ်က္ႏွာအဆီဝင္းဝင္း၊ ႏႈတ္ခမ္းထူထူ၊ အဆီအစ္တဲ႔မ်က္လံုးေတြနဲ႔ လလုပ္လစားေတြကေတာ့ ခြ်င္းခ်က္ေပါ့ဗ်ာ။)