အညာကရြာ...(၂)
>> Friday, September 5, 2008
အပိုင္း (၁) ကို ဒီမွာဖတ္ပါ။
ရြာအေၾကာင္းကို ေျပာေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ကုလားပဲဟင္းခ်ိဳ၊ ဗူးရြက္ဟင္းခ်ိဳေတြကို ေျပးျမင္ပါတယ္။ ကုလားပဲရြက္ကို ေၾကာ္ၿပီးေတာ့လည္း စားပါတယ္။ ခရမ္းခ်ဥ္သီးငပိခ်က္ ခပ္စပ္စပ္ေလးကိုလည္း စိတ္ကူးလိုက္တာနဲ႔ သြားေရေတြ က်လာတတ္ပါတယ္။ အမဲသားကို ငရုတ္သီးစိမ္းေတာင့္ရယ္၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးရယ္နဲ႔ခ်က္ထားတဲ့ အမဲသားဟင္း ခပ္စပ္စပ္ဟင္းေလးကိုလည္း သတိရမိပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ရြာေတြမွာက အသားေပၚတဲ့သူေတြ မရွိပါဘူး။ ကုန္းေပၚက ရြာတစ္ရြာကေတာ့ အမဲေပၚတတ္လို႔ သူတို႔ လာလာေရာင္းတာကို ဝယ္ၿပီး စားရပါတယ္။ အဲ ရြာမွာက စီးပြားျဖစ္ တံငါလည္း မရွိပါဘူး။ က်ေနာ္ သိသေလာက္ကေတာ့ ေလွေပၚမွာ ေပါင္းမိုးတပ္ၿပီး အိပ္လိုလုပ္ကာ တံငါးလုပ္ေနတဲ့သူေတြ ရွိပါတယ္။ သူတို႔ေတြ ရြာထဲကို ဝင္ေရာင္းမွသာ စားၾကရတာပါ။ သူတို႔ေတြမွာ အေျခတက် ကိုယ္ပိုင္ရြာလည္း ရွိတယ္မထင္ပါဘူး။ သူတို႔ေတြက ရြာထဲကိုလာ ငါးေတြေရာင္းလိုက္၊ ရြာထဲ အိမ္ဆိုင္က ဆန္၊ ဆီ၊ ဆား လိုအပ္တာေတြကို ဝယ္သြားတတ္ၾကပါတယ္။
ေနာက္တခု ေျပာျပခ်င္တာက က်ေနာ္တို႔ရြာက ရြာအႀကီးႀကီး မဟုတ္ေတာ့ ရြာေဈးမရွိပါဘူး။ ရြာမွာ အိမ္ဆိုင္ေတြပဲ ရွိတာပါ။ အိမ္ဆိုင္ေတြကလည္း ျမင္းၿခံ၊ ပခုကၠဴၿမိဳ႕ေတြကို သြားၿပီး ေရာင္းစရာေတြကို ဝယ္ၿပီး ျပန္ေရာင္းၾကတာပါ။ ဒီေတာ့ ကုန္းဖက္နဲ႔လည္းနီး၊ ကြ်န္းထဲကေနလည္းမေဝး၊ ရြာလည္းႀကီးတဲ့ ကိုရင့္ရြာမွာ ငါးရက္တပတ္ ရြာေစ်းေလးရွိပါတယ္။ အနီးအနား ရြာေပါင္းစုံက ေဈးသည္ေတြ လာၾကသလို၊ ကိုယ့္စိုက္ခင္းထြက္ကုန္ေတြကို ေရာင္းခ်မယ့္ အၿမဲတမ္းေဈးသည္ မဟုတ္တဲ့ ေတာင္သူေတြလည္း လာေရာင္းတတ္ပါတယ္။ ကုန္းေပၚဖက္က ဘာေတြလာေရာင္းတတ္သလဲဆိုေတာ့ ေရပုံးေတြ၊ ႀကိဳးအမ်ိဳးမ်ိဴးေတြ ေရာင္းသလို၊ ထင္းလွည္းေတြလည္း လာေရာင္းၾကပါတယ္။ ဝါေတြစိုက္ၿပီး ယကၠန္းယက္ၾကတဲ့ ရြာေတြဖက္က ခ်ည္ထည္လုံခ်ည္၊ အကၤ်ီ၊ အဝတ္အထည္အမ်ိဳးမ်ိဳးေတြလည္း လာေရာင္းၾကပါတယ္။ ၿမိဳ႕ေပၚကေနၿပီး ဝယ္လာၿပီး တဆင့္ျပန္ေရာင္းတဲ့ ခ်ည္အေခ်ာအလွအပ အဝတ္အထည္ေရာင္းဆိုင္ေတြလည္း ရွိတာပါပဲ။ အဲဒီ ရြာေဈးေလးက အေတာ္စည္းကားလွပါတယ္။ အခုအသက္ႀကီးလာေတာ့ ေဈးဝိုင္းေလးက ေသးတယ္လို႔ ထင္မိေပမယ့္၊ ငယ္ငယ္တုန္းကဆို အဲဒီေဈးထဲမွာ မ်က္စိလည္ၿပီး၊ လမ္းေတြလည္း ေပ်ာက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ က်ေနာ့္အေဒၚအပ်ိဳႀကီးက ေဈးသည္ဆိုေတာ့ကာ သူငါးရက္တပတ္ေဈးကို သြားတဲ့ေန႔ဆို သူျပန္အလာကို မာလကာပင္ေပၚကေန တက္ၿပီး ေမွ်ာ္ရပါတယ္။ အေဒၚက က်ေနာ္တို႔ အတြက္ စားစရာသြားေရစာ မ်ိဳးစုံကို ဝယ္လာတတ္တာကိုး။ အခုေတာ့ အေဒၚႀကီးလည္း အသက္ ၈၀-ေက်ာ္လို႔ ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္ရွာေတာ့ဘူး။
ရြာက အိမ္ဝိုင္းထဲမွာက မာလကပင္ အႀကီးႀကီး - ၄ ပင္ရွိပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေမ်ာက္ေလာင္းေတြကေတာ့ ပ်င္းေနရင္ မာလကာပင္ေတြေပၚတက္ၿပီး မာလကာသီးေတြကို ခူးစားၾကတာပါပဲ။ အဲ မာလကာပင္ တပင္က အေတာ္ကို ျမင့္ေတာ့ ထိပ္ဆုံးထိတပ္ၿပီး ေမွ်ာ္စင္ႀကီးလိုပါပဲ။ သူ႔ထိပ္ဆုံးကိုတက္ၿပီး အေဝးကို ေငးတဲ့အခါေငး၊ အေဒၚကို ေမွ်ာ္တဲ့အခါ ေမွ်ာ္ေပါ့။ မာလကာပင္က အူနီပင္၊ အူျဖဴပင္ဆိုၿပီးရွိတာပါ။ အူျဖဴပင္က ကိုက္လုိက္ရင္ ခပ္ႂကြတ္ႂကြတ္ေလးနဲ႔ စားလို႔ေကာင္းသလို၊ အူနီသီးကၾကေတာ့ မႂကြတ္ဆတ္ေပမယ့္ ခ်ိဳရြဲရြဲေလးစားလို႔ေကာင္းပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ အိမ္ဝိုင္းထဲမွာ အေဖက မာလကာပင္ ပုပုေလးေတြ ထပ္စုိက္ပါတယ္။ အပင္ေတြကသာ ပုတာပါ၊ သူကသီးတဲ့ အသီးက အလုံးႀကီးၿပီး ခပ္ႂကြတ္ႂကြတ္စားလို႔ အေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ အဲ အိမ္းဝိုင္းထဲမွာ သရက္ပင္ေတြလည္း ရွိတာပါပဲ။ သရက္သီးမ်ားကေတာ့ အပြင့္ကေနစၿပီးေတာင္ စားၾကပါတယ္။ ငံျပာရည္ေဖ်ာ္နဲ႔ တို႔စားတာပါ။ သရက္ကင္းအရြယ္က်လည္း ဆားရည္စိမ္ရင္ စိမ္တယ္၊ မဟုတ္လည္း သူ႔အတိုင္းကို အတို႔လုပ္စားပါတယ္။ သရက္သီး နည္းနည္းႀကီးလာရင္ ဓါးနဲ႔လွီးၿပီး သရက္ခ်ဥ္လုပ္တာပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔အိမ္ကေတာ့ သရက္သီးေတြကို ခူးၿပီးမလုပ္ပါဘူး။ ေလတိုက္လို႔ ေႂကြက်လာတဲ့ အသီးမွ လုပ္တာပါ။ မ်ားေသားအားျဖင့္ကေတာ့ အလုံးႀကီးေအာင္ ေစာင့္ပါတယ္။ အလုံးႀကီးလာရင္ေတာ့ ကုကၠိဳရြက္ေတြနဲ႔ အုံေတာ့တာပဲ။ သရက္သီးစာရင္ အခြံပါတြဲစားရတယ္တဲ့၊ ဝမ္းမေလ်ာေအာင္လို႔ပါ။ က်ေနာ္ကေတာ့ သရက္သီးနဲ႔လည္း ထမင္းစားတတ္တာပါပဲ။
ေနာက္ထပ္အိမ္ဝိုင္းထဲမွာ ရွိတာကေတာ့ ဆီးပင္(ဇီးပင္)ပါ။ ဆီးသီးေတြကို ေဖာသီေလာသီစားရပါတယ္။ ပိုတဲ့ဟာဆို အေျခာက္လွမ္းထားတတ္တယ္။ ပိုတဲ့ဟာလို႔သာ ေျပာရတာ သူသီးသမွ်ကုန္ေအာင္ စားႏိုင္တယ္ မရွိပါဘူး။ ေနာက္မ်ား ဆီးသီးရွားတဲ့အခ်ိန္မွာ ေရေဆးၿပီး ေရခြက္ထဲမွာ စိမ္ၿပီး စားတတ္သလို၊ ထန္းလ်က္ေတြနဲ႔လည္း က်ိဳၿပီးစားၾကပါတယ္။ ဆီးပင္က အကိုင္းေတြမ်ားဆို ခုတ္ၿပီး ၿခံစည္းအျဖစ္ ကာတတ္သလို၊ ထင္းအျဖစ္လည္း အသုံးျပဳၾကပါတယ္။ ထင္းအျဖစ္ ကုကၠိဳကိုင္းေတြကိုလည္း ခုတ္ထစ္ၿပီး အေျခာက္လွမ္း သုံးၾကသလို၊ ကုန္းအရပ္က ေရာင္းတဲ့ ထင္းလွည္းေတြလည္း ဝယ္ၿပီး သုံးရပါတယ္။ ထင္းေတြကို ဝယ္ၿပီးေလွာက္တာက ဝါဆိုဝါေခါင္ေရေဖာင္ေဖာင္မွာ သုံးရေအာင္လို႔ပါ။ ဝါဆို၊ ဝါေခါင္မွာဆိုရင္ တရြာလုံးလဲေရေတြနဲ႔၊ ရြာပတ္ဝန္းက်င္ကလည္း ေရျပင္ေတြႀကီးပါပဲ။ ေရတက္တဲ့ကာလေတြမွာ ျမစ္ထဲ အထက္ပိုင္းက ထင္းေတြ ျမစ္ေရနဲ႔ အတူေမ်ာလာတယ္ထင္ပါရဲ႕။ ရြာထဲကေန ေလွေတြနဲ႔ စီးပြားျဖစ္ ထင္းဆယ္တဲ့သူေတြလည္းရွိပါရဲ႕။ သူတို႔ဆီကေနဝယ္ၿပီးလည္း သိမ္းထားတတ္ပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရေျပာရရင္ ျမစ္ေရနဲ႔အတူ ဂုံညင္းသီးေတြ ပါလာတတ္လို႔ ဆယ္ၿပီး သိမ္းထားတတ္ပါတယ္။ ေရက်တဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့ ကေလးေတြ ဂုံညင္းထိုးတမ္းကစားၾကတာေပါ့။ နည္းနည္းအရြယ္ႀကီးတဲ့ သူေတြက ပိုက္ဆံေၾကး ဂုံညင္းထိုးၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဂုံညင္းကို ေလးေလးေလး ျဖစ္ေနေအာင္ ဂုံညင္းကို အေပါက္ေဖာက္၊ အထဲက အဆံေတြ ထုတ္၊ ၿပီးေတာ့ ခဲ( Lead) ေတြကို အရည္ေဖ်ာ္ၿပီး ထည့္ေတာ့ မာမာေလးျဖစ္သြားတာေပါ့။
စကားစပ္လို႔ ေျပာဦးမယ္ဗ်ာ - က်ေနာ္တို႔ရြာမွာ ၿပိဳင္ေလွေတြရွိတယ္ဗ်။ ရြာပိုင္ေပါ့။ ရြာထိပ္က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ထားတယ္။ ေရေတြမ်ားလာတဲ့ရာသီဆိုရင္ ေခ်ာင္း႐ိုးေတြထဲ ေရေတြ ေရာက္လာၿပီဆိုေလာက္ကတည္းကပါပဲ အဲဒီၿပိဳင္ေလွေတြကို ေရခ်ၿပီး၊ ရြာကလူငယ္ေတြ ေလွေလွာ္က်င့္ၾကတာေပါ့။ ရြာက ေလွနာမည္ေတြက ေဇာ္မင္းနဲ႔ ေဇာ္ဝင္းတဲ့။ ၿပိဳင္ေလွဦးက ေထာင္ေနတဲ့ ေနရာမွာ ရြဲလုံးႀကီးေတြ အလွတပ္ၿပီးလည္း ဘုရားပြဲလွည့္တာေတြလည္းရွိရဲ႕။ ၿပိဳင္ေလွက ကိုယ္ထည္ အလုံးေသးေသးနဲ႔ လူတစ္ေယာက္စာ ထုိင္သာယုံေလာက္ပါ။ လူေတြက အစီအရီထိုင္ၿပီး တစ္ေယာက္က ေလွရဲ႕ညာဖက္မွာ တက္ခ်ၿပီးေလွာ္ရင္၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က ေလွရဲ႕ဘယ္ဖက္ကို တက္ခ်ၿပီး ေလွာ္ပါတယ္။ ေလွရဲ႕ ေနာက္ဆုံးမွာ တက္မကိုင္ႀကီးေပါ့။ ဘုရားပြဲလွည့္တာမ်ိဳးဆို ေလွေလွာ္သားေတြကိုင္တဲ့ တက္မွာ ေငြေရာင္ အလင္းျပန္တာေတြ သုတ္ထားတာကိုး။ ဒီေတာ့ ေလွအလယ္ေလာက္မွာ ထိုင္ၿပီး စည္တီးတဲ့သူရဲ႕ စီးခ်က္အတိုင္း တက္မေတြကို ညီညီညာညာေျမာက္ၿပီး အလွေလွာ္တာမ်ားဗ်ာ ငယ္ငယ္တုန္းက ၾကည့္ဖူးတာဆိုေပမယ့္ အခုထိ မ်က္လုံးထဲက မထြက္ဘူး။ ၿပိဳင္ေလွေတြက ရြာအျပင္ထြက္ေလွာ္ေတာ့ ဘယ္သူေတြ ၾကည့္ၾကတုန္း ေမးခ်င္ၾကမယ္။ အဲ အိမ္တိုင္းနီးနီးမွာ ကိုယ္ပိုင္ ရိုးရိုးေလွေတြ ရွိတာေပါ့။ အဲဒါေတြနဲ႔ ထြက္ၾကည့္ၾကတာေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ အိမ္မွာဆို ေလွႀကီး ၂ - စီးရွိတယ္။ တခုက အႀကီးႀကီး၊ ေနာက္တခုကေတာ့ အရြယ္လတ္ေပါ့။ ေလွအႀကီးႀကီးကေတာ့ ခရီးခပ္လွမ္းလွမ္းသြားလို႔ရတယ္ေလ။ ရြက္အႀကီးႀကီးတပ္ၿပီးေတာ့ေပါ့။ ေရမဝင္တဲ့ ရာသီေတြမွာေတာ့ သူတို႔ကို စင္ေလးေဆာက္ၿပီး တင္ထားရတယ္။ ေရစဝင္လာတဲ့ ရာသီမွာ ေလွေတြက ေလွစင္ေပၚကခ်ၿပီး ပြန္းညက္ေတြနဲ႔ ေလွေပါက္ေတြ၊ ေလွစပ္ထားတဲ့ ပ်ဥ္အစပ္ေတြကို ဖာရတယ္။ ၿပိဳင္ေလးေသးေသးေလးေတြက ရြာက လူငယ္တိုင္းဆီေလာက္မွာ ရွိတယ္။ သူလည္း လုံးလုံးေသးေသးေလးေတြပဲ။ သူကေတာ့ တစ္ေတာင္ေလာက္ အရွည္ပဲရွိတာကိုး။ အလုံးကလည္း လက္တကိုင္စာေလာက္ပဲရွိတာေလ။ သူ႔ကိုက်ေတာ့ လူတက္ေလွာ္လို႔မွ မရတာ။ ပလတ္စတစ္ရြက္ေတြတပ္ၿပီး ကေလးေတြ ေလွၿပိဳင္တာပါပဲ။ က်ေနာ့္မွာက သစ္သားစက္ေလွေလးရွိတယ္။ အကိုေတြ လုပ္ေပးထားတာ။ သစ္သားကိုထြင္းထားတာပဲ။ စက္ေလွအေခါင္းရဲ႕ေနာက္မွာ အေပါက္ေလးေဖာက္ၿပီး ပန္ကာဝန္ရိုးတပ္ထားတယ္။ ပန္ကာကိုက်ေတာ့ ကက္ဆက္ထဲက ေမာ္တာနဲ႔ လည္တာေလ။ ဓာတ္ခဲေတြလည္း စက္ေလွေပၚမွာေပါ့။ အဲဒါေတြနဲ႔ ကစားရင္ ႀကီးလာတာပါပဲ။ အခုေတာ့လည္း ႏြားရုပ္ေတြ၊ ႏြားရုပ္လွည္းေတြ၊ စက္ေလွေတြေတာင္ ဘယ္ေရာက္ကုန္ၿပီးလဲ မသိပါဘူး။
က်ေနာ္တို႔က ရြာကအိမ္က ၂-လုံးဗ်။ ႏွစ္ေဆာင္ၿပိဳင္ေခၚမယ္ထင္တယ္။ အိမ္ ႏွစ္အိမ္ အၿပိဳင္ေဆာက္ထားတာ။ အိမ္အေပၚထပ္ၾကမ္းျပင္နဲ႔ အျမင့္ညီတူမွာ အိမ္၂ လုံးၾကား ဝါးစင္ႀကီးထိုးထားတာ။ ေရေတြႀကီးတဲ့အခ်ိန္မွာ အဲဒီ၀ါးစင္ႀကီးေပၚမွာ ညဖက္ထြက္ေနၾကတာေပါ့။ လေလးကသာသာ၊ လူႀကီးေတြေပၚ ပိုးလိုးပက္လက္လွဲၿပီး၊ သူတို႔စားတဲ့ လက္ဖက္သုပ္ႏိႈက္စားလိုက္၊ ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္လိုက္ေနတာပါပဲ။ အဲဒီ ၀ါးစင္ႀကီးက ေႏြရာသီၾကလည္း အိမ္ႏွစ္အိမ္ၾကားမွာ အမိုးႀကီးျဖစ္ေနတာပဲ။ ေနၾကာေတြ ပုတ္တဲ့အခါျဖစ္ျဖစ္၊ ေျမပဲေတြ ဆြတ္တဲ့အခါျဖစ္ျဖစ္၊ ၿပီး ေဆးေတြကိုင္တဲ့အခါျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီေအာက္မွ လုပ္ကိုင္တတ္ၾကတယ္။
က်ေနာ္တို႔က ေတာမက်၊ ၿမိဳ႕မက် ေကာင္ေတြပါ။ ေနတာက ၿမိဳ႕ေပၚ၊ ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္ကေတာ့ ရြာကို ျပန္တယ္။ ရြာမွာ ေတာင္သူအလုပ္လုပ္ရတာကိုး။ ကေလးဆိုေတာ့ ေတာင္သူဦးစီးေတာ့ ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ။ ေတာက္တိုမယ္ရ လုပ္ရတာေပါ့။ မနက္မိုးလင္းရင္ ဘုရားေသာက္ေတာ္ေရ၊ လူေသာက္ေရ၊ သုံးေရ၊ ႏြားစာက်င္းေရ ခပ္ရတယ္။ လက္ငင္တြင္းပဲ။ စက္သီးနဲ႕ဆြဲလို႔လည္းရတယ္။ အဲဒါေတြလုပ္ၿပီးရင္ ႏြားေခ်းက်ဳံး၊ အမိႈက္ အေတာ္အတန္လွဲရတယ္။ လိုအပ္ရင္ ေတာထဲကို ထမင္းထုပ္လည္း လိုက္ပို႔ရတယ္။ ငယ္ငယ္က ထြန္စီးလုပ္တဲ့သူကို သိပ္အားက်တာ။ သူက ဆရာပဲေလ။ ကိုယ္ကေတာ့ ထြန္ေနာက္က ျမက္ေကာက္အဆင့္ပါ။ ထြန္ဦးစီးဆိုတာက ရြာအိမ္မွာက ပညာရွင္ေလ။ နည္းနည္းႀကီးလာေတာ့ လုပ္ဖူးတယ္ရွိေအာင္ ထြန္တက္စီးဖူးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ထယ္လည္းထိုးဖူးတယ္။ ငယ္တုန္းက မလုပ္ရဘူး။ ႏြားေျချပတ္သြားမွာ စိုးရိမ္လို႔။ အကိုင္မတတ္ရင္ ထယ္သြားနဲ႔ ႏြားေျခကို လွီးျဖတ္သလို ျဖစ္တတ္တယ္။
ငယ္ငယ္က ရြာမွာတုန္းက ကစားရင္ ႏြားရုပ္ေလးေတြနဲ႔။ ကစားစရာ လွည္းေသးေသးေလးေတြလည္း ရွိတာပဲ။ က်ေနာ္က ႏြားကို အေတာ္ခ်စ္တာ။ အိမ္မွာ ႏြားညိဳႀကီးရွိတယ္။ သိပ္လွတာ။ ႏြားက တအားလည္း သြက္တယ္။ ႏြားပ်င္းမဟုတ္ဘူး။ သူ႔နားရြက္ေတြက အၿမဲစြင့္ေနတာေလ။ ႀကိမ္တံကိုလည္း ကိုင္စရာ သိပ္မလိုဘူး။ သူက ႀကိမ္တံ အထိေတာင္ ခံခ်င္တဲ့ ေကာင္ မဟုတ္ဘူးဗ်။ အခုေတာ့ သူလည္း ဆုံးသြားရွာပါၿပီ။ သူက ၿခံေပါက္ႏြားေလ။ သားေရဖင္ထိုင္ သုံးတာ။ သေဘာက ႏြားႀကီး အိုသြားလို႔ဆုိၿပီး ထုတ္မေရာင္းဘူး။ ေသသြားေတာင္ သူ႔သားေရကို ဖင္ထိုင္အျဖစ္သုံးတယ္လို႔ ေျပာတာ။ က်ေနာ္က ကေလးဆိုေတာ့ ညဖက္ ႏြားစာေကြ်းတာဝန္လည္း က်တတ္တယ္။ ႏြားစာက်ေတာ့ အစင္းမခိုင္းဘူး။ ကေလးဆိုတာကလည္း လူရာအလြန္ဝင္ခ်င္တာပါ။ လူႀကီးက အႏၲရာယ္ရွိလို႔ မခိုင္းတာကို မေက်နပ္ဘူး။ ဇြတ္လူႀကီး ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ လူႀကီးလစ္တဲ့အခ်ိန္ ခိုးၿပီး ႏြားစာစင္းေတာ့တာပဲ။ ႏြားစာစင္းစင္ဆိုတာကို မ်က္လုံးထဲ ျမင္ေအာင္ေျပာျပမယ္။ လူခါးေလာက္ အျမင့္ရွိတဲ့ စင္ပါပဲ။ တဖက္ထိပ္မွာေတာ့ သစ္သားျပားအမာကို ေအာက္ခုံခုတ္တုံးသေဘာမ်ိဳးထားတယ္။ သူ႔အေပၚမွာ ဓားအရွည္တပ္ထားတယ္။ ဓားကို အေပၚဖက္က ေနာက္ကို ကိုင္းျပန္တဲ့ ဝါးကိုင္းကေန ႀကိဳးနဲ႔ ဆြဲခ်ိတ္ထားသလို၊ ႏြားစာစင္းစင္ေအာက္မွာလည္း ဝါးလုံးရွည္တေခ်ာင္းရွိတယ္။ သူကိုလည္း ဓားရိုးနဲ႔ ခ်ိတ္ထားတယ္။ ဝါးတံကိုေျခေထာက္နဲ႔ နင္းၿပီး ဓားကို ေအာက္ ခုတ္တုံးေပၚက်ေအာင္ လုပ္တာပဲ။ ဒီေတာ့ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ေျပာင္းဖူးပင္လို ႏြားစာစင္းမယ့္ဟာေတြကို ကိုင္ၿပီး ဓားေအာက္ကိုသြင္း၊ ေျခေထာက္ကလည္း အခ်ိန္မွန္မွန္နင္း၊ ႏြာစာကိုလည္းေရွ႕ကို ပုံမွန္ေလး တျဖည္းျဖည္းသြင္းေပါ့။ သေဘာကေတာ့ ႏြားစာကို လက္တဖက္နဲ႔ကိုင္ၿပီး လက္တဖက္က ဓားကိုင္ၿပီး ခုတ္သလိုပါပဲ။ ႏြားစာစင္းစင္ေရွ႕မွာ ခုတ္ၿပီးသားႏြားစာေတြ ထြက္လာရင္ ခံဖို႔ ႏြားစားျခင္းအႀကီးႀကီးတခုထားတာေပါ့။
က်ေနာ္တို႔အရပ္က ဗမာေဆးစိုက္ၾကတာ မ်ားတယ္။ ေဆးရြက္ႀကီးေပါ့။ ေဆးပင္က တပင္လုံး အသုံးဝင္တယ္။ အျမစ္ကစလို႔ သုံးတာပါ။ ဗမာေဆးရြက္ဆိုတာက အရြက္ႀကီးတဲ့ အခ်ိန္မွာဆို မုန္႔ဆီေၾကာ္တဲ့ ဒယ္ဝိုင္းေလာက္ေတာ့ ႀကီးတတ္တယ္။ မုန္႔ဆီေၾကာ္တဲ့ ဒယ္ဝိုင္းကိုမသိရင္ စေကာေလာက္ဗ်ာ။ စေကာဆိုတာကို မသိေသးရင္ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုသာ အခ်င္းခ်င္းထိပ္ကကိုင္ၿပီး ဝိုင္းၾကည့္လိုက္။ ၿပီးေတာ့ နည္းနည္းေလး ႀကီးလိုက္။ ေဆးပင္စိုက္တာက ဒီလို။ ပ်ိဳးပင္ေလးေတြ ဝယ္စိုက္ရတာ။ ေဆးပင္ႀကီးလာရင္ အရြက္ေတြက ဖားဖားႀကီးေတြ ထြက္လာမွာဆိုေတာ့ တပင္နဲ႔ တပင္ကို ခပ္ခြာခြာေလး အကြက္ခ်စုိက္ရတယ္။ ေဆးပင္ငယ္ငယ္ကေလးကို ေျမႀကီးထဲ စုိက္သြင္းၿပီး ေနကြယ္ေအာင္ ခဲလုံးေလးနဲ႔ ကာခဲ့ရတယ္။ ေဆးခင္းထဲမွာ ေပါင္းျမက္ေတြ မေပါက္ေအာင္ကလည္း ေပါင္းပင္ေတြ ရွင္းရတယ္။ ေရေတြလည္း ေလာင္းေပးရတတ္တယ္။ အပင္ေသးေလးေတြ ေစာေစာစီးစီး ေသသြားရင္ သူ႔ေနရာမွာ အစားထိုးၿပီးလည္း ေနာက္တပင္ စိုက္ရတယ္။ ေဆးပင္ နည္းနည္းႀကီးလာလို႔ အရြက္ေတြလည္း အေတာ္အသင့္ႀကီးလားရင္၊ ေအာက္လက္ခ်ိဳးတယ္ဆိုၿပီး၊ အပင္ေအာက္ေျခက အရြက္ေတြကို ခူးေပးရတယ္။ အဲဒီအရြက္ေတြကလည္း အေျခာက္လွမ္းၿပီး ေရာင္းလို႔ရပါတယ္။ သူ႔ေဈးကေတာ့ သိပ္မေကာင္းဘူးေပါ့။ နည္းနည္းႀကီးလာရင္ ေဆးပင္ထိပ္က အညႊန္႔ကို ခ်ိဳးေပးရတယ္။ အပင္ျမင့္သြားတာ မလိုခ်င္လို႔ပါ။ ဒါမွ ေဆးပင္အေပၚနားက အရြက္ေတြက ေဘးကိုကားၿပီး ထြက္လာမွာကိုး။ ပိုးေတြက်တတ္လို႔ ပိုးသတ္ေဆးေတြလည္း ျဖန္းေပးရတယ္။ အရြက္ေတြလည္း ႀကီးလာၿပီး ေဆးလည္း ရင့္လာၿပီဆိုရင္ ေဆးရြက္ခူးေတာ့တာပါပဲ။ အိမ္တင္လူနဲ႔ ဘယ္အဆင္ေျပမလဲ။ ရြာထဲက ေတာင္သူမႀကီးတဲ့သူ၊ အငွားလိုက္တဲ့သူေတြကို ငွားရတာေပါ့။ တစ္မနက္ကို ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္ေပးရတယ္ဆိုတာေတြေတာ့ ေမ့ကုန္ၿပီ။ အခုေခတ္ေဈးေတြလည္း မသိေတာ့ပါဘူး။ ေဆးရြက္ေတြကို လွည္းႀကီးနဲ႔တင္ၿပီး အိမ္ကို ျပန္လာတယ္။
ေဆးရြက္က အစုိေတြဆိုေတာ့ ဒီတိုင္းႀကီးဘယ္ၿပီးဦးမလဲ။ ညဖက္မွာ ဘက္ထရီးမီးေလးခပ္မႈန္မႈန္ထြန္းၿပီး ေဆး႐ိုက္ရပါတယ္။ ေဆးရိုက္တယ္ဆိုတာက ဒီလိုပါ။ ေဆးရြက္ႀကီးမွာ အလယ္က အရိုးႀကီးက စိမ္းၿပီး မာေနတာကို ရိုက္ရတာ။ သူေၾကသြားမွ ေနလွမ္းရင္ အေျခာက္ျမန္မွာကိုး။ ေဆးရိုက္တာက မ်ားေသာအားျဖင့္ ေယာက်္ားေလးက ေဆးရိုက္တယ္၊ မိန္းကေလးက ေဆးရြက္ဆြဲရတယ္။ အရွည္၂ -ေပ အနံ ၁-ေပ ေလာက္ရွိတဲ့ သစ္သားအျပားအထူေပၚကို ဘယ္ဖက္မွာ မရိုက္ရေသးတဲ့ ေဆးပုံေပၚက ေဆးရြက္ႀကီးကို ဘယ္ဖက္နဲ႔ဆြဲတင္၊ ညာလက္နဲ႔ ကိုင္ထားတဲ့ ေဆးရိုက္တက္အျပားနဲ႔ ေဆးရြက္ကို ရိုက္ခ်ရတယ္။ ရိုက္ၿပီးသားေဆးရြက္ကို ေဆးရိုက္ခံေရွ႕မွာ ထိုင္ေနတဲ့ မိန္းကေလက ဆြဲၿပီး ျဖတ္ကနဲ႔ ေျခေထာက္နား ပုံလိုက္တယ္။ အရိုက္နဲ႔ အဆြဲ တုိင္မင္ကိုက္ရပါတယ္။ မကိုက္လို႔ လက္ထုမိတတ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔လို ကေလးေတြကေတာ့ ေဆးလည္း မရိုက္ရပါဘူး၊ ေဆးလည္း မဆြဲရပါဘူး။ မရိုက္ရေသးတဲ့ ေဆးပုံေတြကိုသယ္လိုက္၊ ရိုက္ၿပီးသားေတြကို ပို႔လိုက္လုပ္ရတာပါ။
ေဆးရြက္ေတြရိုက္လို႔ၿပီးရင္ ေဆးလွမ္းရပါတယ္။ ေဆးရြက္ေတြကို လွမ္းၿပီး သူတို႔ေျခာက္လာတဲ့အခါ ေလတိုက္လို႔ လြင့္ပါမသြားေအာင္ ယင္းတံနဲ႔ဖိရပါတယ္။ ယင္းတံဆိုတာက လက္မေလာက္တုတ္ၿပီး လူတစ္ရပ္ေလာက္ရွည္တဲ့ တုတ္ေခ်ာင္းရွည္ပါ။ ယင္းပင္က ရလို႔ ယင္းတံလို႔ေခၚတာမ်ားလား အေသအခ်ာမသိပါဘူး။ ယင္းတံခ်တယ္၊ ကိုင္းတံခ်တယ္လို႔ က်ေနာ္တို႔အရပ္က ေခၚပါတယ္။ အိမ္ဝိုင္းအက်ယ္ႀကီးထဲမွာ ေဆးလွမ္းသလို၊ ကိုယ့္ရြာနားက ရိတ္သိမ္းၿပီးလို႔ ဘာမွ မရွိေတာ့တဲ့ အခင္းလြတ္ေတြထဲမွာလည္း ေဆးရြက္လွမ္းေလ့ရွိပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ေတြကေတာ့ ေရမရွိေတာ့တဲ့ ေခ်ာင္းထဲက သဲျပင္ေပၚမွာလဲ ေဆးရြက္ႀကီးလွမ္းပါတယ္။ သဲျပင္ေပၚလွမ္းရင္ေတာ့ ယင္းတံမခ်ပါဘူး။ ေဆးရြက္ေတြေပၚ သဲနဲ႔ပက္လိုက္တာပါပဲ။ ေတာင္သူလုပ္ရတာ အဲသလိုပင္ပန္းပါတယ္။ ဒါက ေဆးလွမ္းတာပဲ ရွိေသးတာပါ။
ေဆးရြက္ႀကီးေတြ ေျခာက္သြားၿပီဆိုရင္ဆိုရင္ ေဆးရြက္ေတြကို ႐ုတ္ရပါတယ္။ လွမ္းထားတဲ့ ေဆးရြက္ေတြကို ျပန္သိမ္းရတာပါ။ ေဆးရြက္ေတြက ေနပူလွမ္းထားတာဆိုေတာ့ အစိမ္းေရာင္အရြက္ကေန အဝါေရာင္ကို ေျပာင္းေနပါၿပီ။ ေနပူေတာ့ ေဆးရြက္ေတြက ႂကြပ္ဆပ္ေနပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေရမႊားမႊားျပန္ျဖန္းရပါေသးတယ္။ ေဆးရြက္ေတြကို ကိုင္လို႔ရေအာင္လို႔ပါ။ အဲဒီလို လုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေလၿငိမ္ေနရင္ ကိစၥမရွိပါဘူး။ ေလမ်ားတိုက္ရင္ေတာ့ ခ်ထားတဲ့ ယင္းတံ႐ုပ္ရတဲ့သူနဲ႔ ေဆးသိမ္းတဲ့သူနဲ႔ မေဝးမကြာျဖစ္ေအာင္လုပ္ရပါတယ္။ တခါတေလမ်ား ေဆးလွမ္းထားတဲ့ေနရာကို ေလေပြဝင္တိုက္သြားလို႔ကေတာ့ အသည္းကို ကြဲပါေရာ။ လွမ္းထားတဲ့ေဆးေတြ က်ိဳးေၾကကုန္။ တစစီလိုက္ေကာက္ရတာ။ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ေဈးေကာင္းရေတာ့မလဲ။ ေဆးရြက္ေတြ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေအာက္ေျခကို သဲခင္းၿပီးေဆးရြက္ေတြကို ထပ္ၿပီး သိမ္းရပါတယ္။ ဒါေတာင္ ပုတ္ထဲမထည့္ရေသးပါဘူး။ ေဆးပုတ္ထဲကို ထည့္တာက ေနာက္ေဆးေတြ အားလုံးသိမ္းၿပီးမွပါ။ ေဆးကိုင္တတ္တဲ့သူကို ငွားၿပီးမွ ေဆးပုတ္ထဲ ထည့္ရတာပါ။ ေဆးပုတ္ဆိုတာက ဝါးျပားေလးေတြနဲ႔ ယက္ထားတဲ့ ျခင္းေတာင္းအႀကီးႀကီးပါ။ ေဆးက ဒါက အရြက္ကိစၥပဲရွိေသးတာပါ။ အရြက္ေတြခူးလိုက္ေတာ့ က်န္ခဲ့တဲ့ ပင္စည္အရိုးကလည္း အလကားမျဖစ္ပါဘူး။ ႏႈတ္ၿပီး တမိုက္ေလာက္ အျဖတ္ေလးေတြ ခုတ္ၿပီး ေနလွန္းရတာပါပဲ။ ေနပူထဲေဆးရိုးေတြကို လွမ္းေတာ့ ေဆးရိုးလွန္းတယ္ေခၚတာေလ။ ဆီကို ေရခ်ိဳး၊ ေဆးရိုးမီးလွဳံဆိုတဲ့ သီခ်င္းစာသား ၾကားဖူးတယ္မိုလား။ မီးေရးထင္းေရးလည္း ဂရုစုိက္ရပါတယ္။ မီးမ်ား ေပါ့ဆလိုက္လို႔ကေတာ့ တစ္ႏွစ္လုံး ႀကိဳးစားလုပ္ထားတာေလး မီးထဲပါသြားရင္ ေတာင္သူဆိုတာ ကုန္းေကာက္စရာ မက်န္ေအာင္ ျဖစ္သြားတာေလ။
က်ေနာ္တို႔အရပ္မွာ ေတာင္သူအမ်ားစိုက္တာက ေျမပဲပါ။ ေျမပဲပင္ကို စိုက္တယ္ဆိုတာ ေျမပဲဆံကို အေျမာင္းလိုက္ေျမထဲ ျမွဳပ္ရတာပါ။ အဲဒီအလုပ္ကို လုပ္ဖို႔ရာ အငွားလူေခၚရင္ ကိုယ့္ဆီမွာ အလုပ္လုပ္တာ မ်ားတဲ့သူကို ေခၚၾကေလ့ရွိတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ေျမပဲေတြကို ႏႈတ္ၾကေတာ့လည္း သူတို႔ကို ျပန္ေခၚခ်င္လို႔ပါ။ ေျမပဲပင္ၾကားထဲမွာ ေျပာင္းဖူးပင္ေတြကိုလည္း ခပ္ျခားျခားစိုက္ေလ့ရွိတယ္။ ေနၾကာပင္ေတြလည္း ၾကားညွပ္စိုက္တတ္တယ္။ ေျမပဲေတြမွာလည္း ပိုးက်တတ္တယ္။ ပိုးက်ေတာ့လည္း ေဆးျဖန္းေပါ့။ ေျမပဲေတြရင့္လာၿပီဆိုရင္ ႏႈတ္ရေတာ့တယ္။ ေျမပဲပင္က အပင္ထြားလွ ေျမေပၚတစ္ေတာင္ေလာက္ေပါ့။ မ်ားေသာအားျဖင့္က တမိုက္ေလာက္ရွိတာပါ။ ေျမပဲက ေျမႀကီးထဲမွာ ဥဥတာပါ။ အမႊာလိုက္ေတြ ႄပြတ္ခဲေနတာ။ ေျမပဲပင္ေတြကို လက္နဲ႔ပဲ ဆြဲႏႈတ္ အတန္းလိုက္ေတြ အခင္းထဲမွာပဲ အတန္းလိုက္ေတြ စီခ်ထားတာပါ။ အဲဒါေတြကို ေတာထဲမွာ ႏႈတ္ရင္း နားတဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ၊ ေတာထဲမွာ ရတဲ့ ေျပာင္းဖူးပင္ေျခာက္တို႔ ကုလားပဲပင္ေျခာက္တို႔ကို မီးပုံႀကီးလုပ္ၿပီး ေျမပဲလည္း ဖုတ္စားၾကေသးတာပါ။ ကုလားပဲလည္း ဖုတ္စားတာပါပဲ။ ေျမပဲဖုတ္စားရတာမ်ား ပါးစပ္ေတြမ်ား မဲတူးေနတာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္ ေတာင္သူအရွင္က လာပို႔တဲ့ ထမင္းပူပူကို င႐ုတ္သီးေထာင္ရယ္၊ ခ်ဥ္ရည္ရြက္ဟင္းနဲ႔ ေလြးရတာေလာက္ အရသာရွိတာ အျခားမွာ ရွိဦးမွာလား။ ၿပီးေတာ့ လက္ဖတ္သုတ္တို႔၊ ထန္းလ်က္ခဲတို႔နဲ႔လည္း အစာပိတ္ရေသးတယ္ေလ။ လူအမ်ားေတာထဲမွာ စုစားရတာ အရသာရွိသလို၊ ေပ်ာ္စရာလည္း အလြန္ေကာင္းတာပါပဲ။
ညေနခင္းေလာက္ေရာက္ေတာ့ ေျမပဲေတြကို လွည္းေပၚတင္ရတယ္။ အိမ္ဝိုင္းထဲေရာက္ေတာ့ တစ္ရက္ေလာက္ထားရင္ထားေသးတယ္။ ေျမပဲ စိုက္တုန္းကလူေတြကိုပဲ ေျမပဲအႏႈတ္မွာေခၚသလို၊ ေျမပဲႏႈတ္တဲ့သူေတြပဲ ေျမပဲကို ဆြတ္ရတာပါ။ လက္သြက္တဲ့သူေတြက ေျမပဲမ်ားမ်ားဆြတ္ႏိုင္ေတာ့ ေျမပဲမ်ားမ်ားရတာေပါ့ေလ။ အခင္းရွင္ေတာင္သူက ေျမပဲဆြတ္တဲ့သူေတြကို အခေပးရတာက ပိုက္ဆံမဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ဆြတ္ႏိုင္တဲ့ ေျမပဲေတြကို သူ႔အပုံနဲ႔သူ ပုံရပါတယ္။ အားလုံးၿပီးၿပီဆိုေတာ့ ခြဲေတာင္း၊ စိတ္ေတာင္း စတာေတြနဲ႔ အလုပ္လုပ္သူ ေျမပဲ ဘယ္ေလာက္ ဆြတ္ႏိုင္သလဲခ်ိန္ပါတယ္။ ၿပီးရင္ ၅ ခ်ိဳး ၁ ခ်ိဳးေလာက္ကို အလုပ္လုပ္သူကို ျပန္ေပးတာပါ။ အျခားလုပ္တာနဲ႔ စာရင္ သူက ၿမိဳးၿမိဳးျမက္ျမက္ရေတာ့ ကိုယ့္ဆီအၿမဲလုပ္ေနသူေတြကိုသာ အဲဒီအခြင့္အေရးပိုေပးခ်င္တာပါ။ လက္မသြက္လို႔ နည္းနည္းဆြတ္ႏိုင္တဲ့သူကိုလည္း အခင္းရွင္က တိုးေပးတာပါပဲ။ ငယ္ငယ္တုန္းက သူမ်ားလုပ္ေတာ့ကိုယ္လည္း လိုက္ၿပီး ေျမပဲဆြတ္တာပါပဲ။ ေျမပဲဆြတ္တယ္ဆိုေပမယ့္ လူေတြမ်ားေတာ့ ေပ်ာ္လြန္းလို႔ ေျမပဲအပင္ပုံေပၚကို တက္တက္ၿပီး ဂြ်မ္းထိုးေသးတာပါ။ ေျမပဲပင္ပုံေပၚတက္ရတာက ေတာင္ႀကီးေပၚမ်ားတက္ရသလိုပါ။ အဲသူမ်ားေတြက ေျမပဲကို ေဝပုံက် ခြဲယူေတာ့ ကိုယ့္အိမ္အလုပ္ေပမယ့္ ကိုယ္လည္း ေဝပုံက် ရခ်င္တာေပါ့။ အိမ္က အေဒၚကလည္း ေပ်ာ္ေအာင္ ခြဲေပးရွာတယ္။ ငါ့တူဘယ္ေလာက္ရတယ္။ အရီးသိမ္းေပးမယ္ေနာ္ဆိုၿပီး သူပဲ ယူသြားတာပါ။ ကိုယ့္မွာသာ ငါ့မွာ ေျမပဲ ဘယ္ေလာက္ရွိေနၿပီဆိုတာကို မွတ္လိုက္ရတာ ေမာလို႔ပါ။ ၿပီးေတာ့လည္း ရတာမဟုတ္ပါဘူး။ေနာက္ အရီးက်ေနာ့္ ေျမပဲဖိုးဘယ္ေလာက္ရွိတယ္ေနာ္လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ အရီးက ေအးေအး ငါ့တူ အရီးကိုလည္း ထမင္းဖိုးဘယ္ေလာက္ေပးရဦးမွာေနာ္ဆိုၿပီး ျပန္စတတ္ပါတယ္။ အဲသလိုဆို သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ ေဒၚႀကီးကိုေတာင္ မေခၚႏိုင္မေျပာႏိုင္ေတြ ျဖစ္ရတာပါ။
က်ေနာ္တို႔ အရပ္မွာ ေတာင္သူေတြ အစိုက္မ်ားတာ ေနာက္တခုက ပဲနီေတြ၊ ပဲၾကားေတြ စိုက္ၾကတာပါပဲ။ ဘယ္လိုစိုက္သလဲဆိုတာကို အေသအခ်ာ မသိပါဘူး။ ပဲသီးေတြ သီးလာရင္ေတာ့ မရင့္ခင္စပ္ၾကား၊ ပဲႏွပ္လည္း လုပ္စားလို႔ရပါတယ္။ ထားေတာ့ ပဲသီးေတြ ရင့္လာၿပီဆိုရင္ ပဲေတာင့္ေတြက ေျခာက္ၿပီး ကြဲအက္လာတတ္တယ္။ အဲဒီလိုဆို ပဲေတြကို ရိတ္သင့္ၿပီေပါ့။ ပဲရိတ္ေတာ့ တံစဥ္နဲ႔ ရိတ္တာပါ။ တံစဥ္ကလည္း မကိုင္တတ္ရင္ လက္ေတြ ျပတ္တတ္ပါတယ္။ ပဲေတြရိတ္ၿပီးရင္ အေထြးလိုက္လုံးထားခဲ့ရတာပါ။ အိမ္က ႏြားလွည္းလာရင္ ပဲေထြးကို ခက္ရင္းနဲ႔ထိုးၿပီး လွည္းေပၚတင္ရတယ္။ အိမ္ကို ျပန္သယ္ရတာပါပဲ။ အိမ္မွာက ပဲႏွယ္ဖို႔ တလင္းျပင္ရွိတယ္ေလ။ တလင္းျပင္က ႀကိဳလုပ္ထားရတာပါ။ တလင္းျပင္လုပ္ရတာက ကိုယ့္အိမ္ဝိုင္းအလြတ္ထဲမွာ ေနရာလြတ္ခပ္က်ယ္က်ယ္တခုကို ေျမမာၿပီး မေပါက္မစပ္မရွိေအာင္ လုပ္ရတာပါ။ တလင္းျပင္လုပ္မယ့္ ေျမကြက္ကို ေရျဖန္းရတယ္။ ၿပီးရင္ ႏြားလွည္းနဲ႔ အခ်ိန္ေတြ အၾကာႀကီး ပတ္ေမာင္းရတာပါ။ တခ်ိဳ႔နယ္ေတြမွာေတာ့ လမ္းႀကိတ္စက္ဘီးလို ဒလွိမ့္တုံးနဲ႔ လုပ္တာလည္း ေတြ႕ဖူးပါတယ္။ မနက္အေစာႀကီးထၿပီး လွည္းကို ေမာင္းရတာပါ။ အဲသလို အၾကာႀကီးေမာင္းၿပီး တလင္းက မာလာၿပီဆိုမွ ရပ္ရတာပါ။
အဲဒီေတာ့ ေတာထဲက သယ္လာတဲ့ ပဲႏြယ္ေထြးေတြကို တလင္းထဲမွာ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ ေနပူခံထားရတယ္။ အပင္က အရြက္စိမ္းေနရင္လည္း ေျခာက္သြားေအာင္ ပဲသီးေတြလည္း ေနပူေတာ့ ပြင့္အန္ထြက္လာေအာင္ေပါ့။ ၿပီးရင္ေတာ့ ႏြားေတြနဲ႔ ပဲႏြယ္ေတြေပၚ ပတ္ေမာင္းရတာပါပဲ။ ေန႔လည္ ပူပူႀကီးမွာ လုပ္ရတာပါ။ ဒါမွလည္း ပဲေတြက ကြဲထြက္လာမွာေလ။ေနပူသက္သာေအာင္ ခေမာက္ႀကီးကိုေဆာင္၊ အကၤ်ီလက္ရွည္ဝတ္ၿပီး အလုပ္လုပ္ရတာပါ။ ႏြားေတြက ပဲနယ္ေနတုန္း ႏြားခ်ီးပါရင္ ပဲႏြယ္ေတြကို လက္ကကိုင္ၿပီး ႏြားခ်ီးေတြကို တလင္းအျပင္ဖက္ကို လႊင့္ပစ္ရပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ေနာက္တပတ္ပတ္လာရင္ ႏြားခ်ီးေတြေပၚ ႏြားေတြ ထပ္ေလွ်ာက္ရင္ ပဲႏြယ္ေတြ အကုန္လုံး ႏြားေခ်းေတြနဲ႔ ေရာၿပီး ကိုင္ရတြယ္ရတာေတြ ႐ႈပ္ကုန္မွာ မို႔ပါ။ ပဲႏြယ္ေတြနယ္ၿပီးတဲ့အခါမွာ ဇေကာဇကာေတြနဲ႔ ျပာတီးၿပီး၊ ပဲႏြယ္ေတြၾကားက ပဲကိုရေအာင္ ျပာစင္ယူရတာပါ။
ေနၾကာေတြလည္း စုိက္ပါရဲ႕။ ေနၾကာေတာအေနနဲ႔ အခင္းတခုလုံးစိုက္သလို၊ စိုက္ခင္းေဘးတေလ်ာက္မွာ စည္းထရံအကာသေဘာမ်ိဳးလည္း စိုက္ၾကတယ္။ ေနၾကာပြင့္ေတြ ဝါဝါထိန္ၿပီး၊ ေနၾကားရိုးက စိမ္းေနေတာ့ အပင္က ေတာ္ေတာ္လွပါတယ္။ ေနၾကာေစ့ေတြ ရင့္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ တံစဥ္နဲ႔ ေနၾကာပြင့္ေတြကို ရိတ္ၿပီး သိမ္းတယ္။ အိမ္ကိုယူလာၿပီး၊ ညဖက္အခါမ်ိဳးမွာ ေနၾကာပြင့္ကို တုတ္နဲ႕ ရိုက္ပုတ္ၿပီး ေနၾကာေစ့ထြက္ေအာင္လုပ္ၾကတယ္။ ထြက္လာတဲ့ ေနၾကာေစ့ေတြကို အေျခာက္လွမ္းသလို၊ ေနၾကာေစ့ထြက္သြားလို႔ က်န္ခဲ့တဲ့ ေနၾကာအပြင့္ႀကီးကိုလည္း ေနလွမ္းပါတယ္။ ေနၾကာေစ့ေျခာက္ေတြကို ၿမိဳ႕ပြဲ႐ုံေတြသြား ေရာင္းရင္ ေရာင္းႏိုင္သလို၊ ေနၾကာဆီလည္း ႀကိတ္လို႔ရတာေပါ့။ ေနၾကာပြင့္ေျခာက္ေတြ ေနၾကာ႐ိုးေျခာက္ေတြက အိမ္ေတြမွာ လတ္တေလာ ထင္းဆိုက္စရာျဖစ္တာေပါ့။ မီးခိုးေတြ ထြက္လြန္းလို႔ က်ေနာ္ကေတာ့ သေဘာမက်ပါဘူး။ ရြာအိမ္မွာက ဆီကိုဆိုရင္ ေျမပဲဆီပဲ အသုံးမ်ားတာပါ။ ေျမပဲဆီရေအာင္က ထြန္ဆုံႀကီးထဲမွာ ေျမပဲဆီႀကိတ္တာပါ။ ႏြားနဲ႔ပဲ ဆုံကိုလွည့္ရတာပါ။ ဆီလည္းထြက္လာသလို၊ ႏွမ္းဖတ္လည္းရပါတယ္။ ေျမပဲေတြက အပင္ကေနရတာက အေတာင့္ေတြပါ။ အေတာင့္ေတြထဲက အဆံရေအာင္က ေျမပဲႀကိတ္ဆုံရွိတဲ့အိမ္ေတြဆီမွာ သြားက်ိတ္ရတာ။ အဝိုင္းေက်ာက္ျပားႀကီး ၂ ခ်ပ္ကို ေျမပဲေတာင့္ဝင္သာရုံကေလးဟထားၿပီး ေဘးမွာ သစ္သားတိုင္ေတြနဲ႔ ထပ္ထားတယ္။ အေပၚကေန လက္ကိုင္ဝါးတံအရွည္ကို တိုးလိုက္ဆုတ္လိုက္လုပ္တဲ့အခါ ေက်ာက္ဘီးလုံးေတြကလည္သြားေရာ။ ေက်ာက္ဝိုင္းျပား၂ ခုၾကားကို ေျမပဲေတာင့္ေတြ ေရာက္ေအာင္က သူတို႔ ေက်ာက္ျပား၂ ခုအေပၚမွာ ေျမပဲေတာင့္ သြန္စရာ သစ္သားဇလားႀကီးတပ္ထားတာ။ ေက်ာက္ဝိုင္းျပား ၂ ခ်ပ္ၾကားက ေျမပဲဆံေတြေရာ၊ ကြဲသြားတဲ့ ေျမပဲဆံေတြေရာ ထြက္သြားေတာ့တာ။ ဇေကာဇကာေတြနဲ႔ ျပာတီးၿပီး ေျမပဲေတာင့္၊ ေျမပဲဆံခြဲယူရတာေပါ့။ ေျမပဲခြံေတြကို ႏြားလည္း ေကြ်းလို႔ရပါတယ္။
ေျပာင္းဖူးပင္ေတြကလည္း ႏြားစာ အိမ္မွာ ႏြာစာအျဖစ္သုံးပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔အရပ္မွာ ေျပာင္းဖူးေတြကလည္း စားလို႔မွ မကုန္တာ အဖူးလိုက္ေတြကို အေပၚအခြံအလႊာေလးဆြဲလွန္လိုက္ၿပီး ေျပာင္းဖူးေတြကို တြဲၿပီး ဝါးလုံးတန္းအရွည္ေပၚ ခြတင္ထားတာေပါ့။ သူတို႔ေတြ ေျခာက္သြားတဲ့အခါမွာေတာ့ လုပ္တတ္ကိုင္တတ္တဲ့သူကို ေခၚၿပီး ေျပာင္းဖူးဖတ္လုပ္ပါတယ္။ သူက ေဆးေပါ့လိပ္လုပ္တဲ့ေနရာမွာ သုံးတာ။ ငယ္ငယ္တုန္းက အဖြား ေျပာင္းဖူးဖတ္ေဆးလိပ္ လိပ္တာ ျမင္ဖူးတယ္။ အဖြားတင္ မဟုတ္ပါဘူး အေဒၚေတြလည္း ေျပာင္းဖူးဖတ္ေဆးလိပ္ေသာက္ၾကတာပဲ။ က်ေနာ္ငယ္ငယ္တုန္းက အဖြားတို႔ဆီက ေတာင္းၿပီးေတာ့ ေျပာင္းဖူးဖက္ေဆးလိပ္ ေသာက္ဖူးတယ္။ ဖင္ဆီခံက အႀကီးႀကီးနဲ႔ ေသာက္ရတာ ေမာလိုက္တာ။ ငယ္တုန္းကဆိုေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ အရသာခံတတ္မွာလဲ။ ေျပာင္းဖူးေစ့ေျခာက္ေတြကလည္း ေရာင္းစားလို႔ရတာပါပဲ။ ငယ္တုန္းက အဖြား(အေဖ့အေမ)ရြာသြားလိုက္၊ အေမ့ရြာ အေမ့အမေတြ(အေဒၚေတြ)ဆီ သြားလိုက္ေနရတာေပါ့။ အေဒၚေတြကလည္း အဖြားနဲ႔ ရြယ္တူေတြပါ။ အေမက မိသားစုႀကီးႀကီးမွာ အငယ္ဆုံးသမီးဆိုေတာ့ အေဖ့ဖက္က အဖြားနဲ႔ အေမ့ဘက္က အေဒၚအႀကီးဆုံးက ရြယ္တူေတြပါ။ အေဖကေတာ့ သူ႔မိသားစုမွာ အႀကီးဆုံးသားေလ။ အေမ့ဘက္မွာ အေဒၚႀကီးက ႏွစ္ေယာက္ရွိတာ။ အႀကီးဆုံးနဲ႔ ဒုတိယအႀကီးဆုံးေပါ့။ ႏွစ္ေယာက္လုံးက အပ်ိဳႀကီးပါ။ က်ေနာ္ တကၠသိုလ္ တတိယႏွစ္ေလာက္မွာ အဖြားဆုံးသြားတယ္။ ၂ ဖက္လုံးက အဖိုးအဖြားေတြထဲမွာ ငယ္ကတည္းက အဲဒီအဖြားတစ္ေယာက္ပဲ မွီတာေလ။ သူကလည္း ေျမးေတြခ်စ္လိုက္တာ။ ေျမးေတြကလည္း ခ်စ္လိုက္တာ။ ဟိုတေလာက အေမ့အကို ဦးႀကီးတစ္ေယာက္ ဆုံးသြားတယ္ေလ။ သူက ရြာမွာ ဆိုင္းဝိုင္းေခါင္းေဆာင္။ ဘာမွသာ မတီးတတ္တာ။ သူ႔အိမ္မွာ ရြာပိုင္ ဆိုင္းဝိုင္းကိုထားတယ္။ ငယ္တုန္းက ဦးႀကီးအိမ္ကို သြားၿပီး ဆိုင္းဝိုင္းတီးရတယ္။ တကယ္မတီးတတ္ပါဘူး။ ဟိုတီးဒီတီးလုပ္လိုက္ရင္ အသံထြက္ေတာ့ ေပ်ာ္လို႔တီးတာပါ။ ရြာသီခ်င္းကလည္း ရွိေသးတယ္။ ဘယ္သူစပ္တယ္ေတာ့ မသိဘူး။ အခုေတာ့ ဦးႀကီးက ဆုံးသြားေတာ့ အဲဒီဆိုင္းဝိုင္းႀကီးလည္း ဘယ္ေျပာင္းၿပီး ထားၿပီလဲမသိပါဘူး။
က်ေနာ္ ရြာကို ျပန္မေရာက္တာ ၁၃ ႏွစ္ရွိပါၿပီ။ ငယ္တုန္းက ေတြ႕ႀကဳံခဲ့တာေတြကို အမွတ္တရ ျပန္ေရးတာပါ။ စကားလုံးအသုံးအႏႈန္းတခ်ိဳ႕က ၾကာေတာ့ ေမ့ေနလို႔ လြဲႏိုင္ပါတယ္။ အိမ္ကို ဖုန္းဆက္ရင္ အေမက ရြာမွာ ဘုရားဆြမ္းခ်လုပ္တဲ့အေၾကာင္း၊ တရားပြဲလုပ္တဲ့အေၾကာင္းစသည္ျဖင့္ ေျပာျပေလ့ရွိတယ္။ အေမေျပာတဲ့အထဲမွာ ရြာကလူေတြ ေတာင္သူလုပ္ရတာ အဆင္မေျပၾကေၾကာင္း၊ လူငယ္ေတြကလည္း မေလးရွား၊ ကိုရီးယား စသည္ျဖင့္ အလုပ္ထြက္လုပ္ၾကတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ လူဆိုတာ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာကို ရွာရတာပဲမိုလို႔ အျပစ္မတင္မိပါဘူး။ ဒီေလာက္ ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္ကိုင္ေနရတာေတာင္ က်ေနာ္တို႔ရြာကလူေတြ ဆင္းရဲတြင္းနက္ေနရတာကို မေက်နပ္ပါဘူး။ ေခတ္ေတြ စနစ္ေတြ အျမန္ေျပာင္းၿပီး ရြာကလူေတြ ေရႊထီးေဆာင္းတဲ့ေခတ္ကို အျမန္ေရာက္ေစခ်င္လွပါၿပီဗ်ာ။
က်ေနာ့္ရြာအေၾကာင္း ဒီမွာၿပီးပါၿပီ။ လာေရာက္ဖတ္ရႈအားေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ။
ရြာအေၾကာင္းကို ေျပာေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ကုလားပဲဟင္းခ်ိဳ၊ ဗူးရြက္ဟင္းခ်ိဳေတြကို ေျပးျမင္ပါတယ္။ ကုလားပဲရြက္ကို ေၾကာ္ၿပီးေတာ့လည္း စားပါတယ္။ ခရမ္းခ်ဥ္သီးငပိခ်က္ ခပ္စပ္စပ္ေလးကိုလည္း စိတ္ကူးလိုက္တာနဲ႔ သြားေရေတြ က်လာတတ္ပါတယ္။ အမဲသားကို ငရုတ္သီးစိမ္းေတာင့္ရယ္၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးရယ္နဲ႔ခ်က္ထားတဲ့ အမဲသားဟင္း ခပ္စပ္စပ္ဟင္းေလးကိုလည္း သတိရမိပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ရြာေတြမွာက အသားေပၚတဲ့သူေတြ မရွိပါဘူး။ ကုန္းေပၚက ရြာတစ္ရြာကေတာ့ အမဲေပၚတတ္လို႔ သူတို႔ လာလာေရာင္းတာကို ဝယ္ၿပီး စားရပါတယ္။ အဲ ရြာမွာက စီးပြားျဖစ္ တံငါလည္း မရွိပါဘူး။ က်ေနာ္ သိသေလာက္ကေတာ့ ေလွေပၚမွာ ေပါင္းမိုးတပ္ၿပီး အိပ္လိုလုပ္ကာ တံငါးလုပ္ေနတဲ့သူေတြ ရွိပါတယ္။ သူတို႔ေတြ ရြာထဲကို ဝင္ေရာင္းမွသာ စားၾကရတာပါ။ သူတို႔ေတြမွာ အေျခတက် ကိုယ္ပိုင္ရြာလည္း ရွိတယ္မထင္ပါဘူး။ သူတို႔ေတြက ရြာထဲကိုလာ ငါးေတြေရာင္းလိုက္၊ ရြာထဲ အိမ္ဆိုင္က ဆန္၊ ဆီ၊ ဆား လိုအပ္တာေတြကို ဝယ္သြားတတ္ၾကပါတယ္။
ေနာက္တခု ေျပာျပခ်င္တာက က်ေနာ္တို႔ရြာက ရြာအႀကီးႀကီး မဟုတ္ေတာ့ ရြာေဈးမရွိပါဘူး။ ရြာမွာ အိမ္ဆိုင္ေတြပဲ ရွိတာပါ။ အိမ္ဆိုင္ေတြကလည္း ျမင္းၿခံ၊ ပခုကၠဴၿမိဳ႕ေတြကို သြားၿပီး ေရာင္းစရာေတြကို ဝယ္ၿပီး ျပန္ေရာင္းၾကတာပါ။ ဒီေတာ့ ကုန္းဖက္နဲ႔လည္းနီး၊ ကြ်န္းထဲကေနလည္းမေဝး၊ ရြာလည္းႀကီးတဲ့ ကိုရင့္ရြာမွာ ငါးရက္တပတ္ ရြာေစ်းေလးရွိပါတယ္။ အနီးအနား ရြာေပါင္းစုံက ေဈးသည္ေတြ လာၾကသလို၊ ကိုယ့္စိုက္ခင္းထြက္ကုန္ေတြကို ေရာင္းခ်မယ့္ အၿမဲတမ္းေဈးသည္ မဟုတ္တဲ့ ေတာင္သူေတြလည္း လာေရာင္းတတ္ပါတယ္။ ကုန္းေပၚဖက္က ဘာေတြလာေရာင္းတတ္သလဲဆိုေတာ့ ေရပုံးေတြ၊ ႀကိဳးအမ်ိဳးမ်ိဴးေတြ ေရာင္းသလို၊ ထင္းလွည္းေတြလည္း လာေရာင္းၾကပါတယ္။ ဝါေတြစိုက္ၿပီး ယကၠန္းယက္ၾကတဲ့ ရြာေတြဖက္က ခ်ည္ထည္လုံခ်ည္၊ အကၤ်ီ၊ အဝတ္အထည္အမ်ိဳးမ်ိဳးေတြလည္း လာေရာင္းၾကပါတယ္။ ၿမိဳ႕ေပၚကေနၿပီး ဝယ္လာၿပီး တဆင့္ျပန္ေရာင္းတဲ့ ခ်ည္အေခ်ာအလွအပ အဝတ္အထည္ေရာင္းဆိုင္ေတြလည္း ရွိတာပါပဲ။ အဲဒီ ရြာေဈးေလးက အေတာ္စည္းကားလွပါတယ္။ အခုအသက္ႀကီးလာေတာ့ ေဈးဝိုင္းေလးက ေသးတယ္လို႔ ထင္မိေပမယ့္၊ ငယ္ငယ္တုန္းကဆို အဲဒီေဈးထဲမွာ မ်က္စိလည္ၿပီး၊ လမ္းေတြလည္း ေပ်ာက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ က်ေနာ့္အေဒၚအပ်ိဳႀကီးက ေဈးသည္ဆိုေတာ့ကာ သူငါးရက္တပတ္ေဈးကို သြားတဲ့ေန႔ဆို သူျပန္အလာကို မာလကာပင္ေပၚကေန တက္ၿပီး ေမွ်ာ္ရပါတယ္။ အေဒၚက က်ေနာ္တို႔ အတြက္ စားစရာသြားေရစာ မ်ိဳးစုံကို ဝယ္လာတတ္တာကိုး။ အခုေတာ့ အေဒၚႀကီးလည္း အသက္ ၈၀-ေက်ာ္လို႔ ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္ရွာေတာ့ဘူး။
ရြာက အိမ္ဝိုင္းထဲမွာက မာလကပင္ အႀကီးႀကီး - ၄ ပင္ရွိပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေမ်ာက္ေလာင္းေတြကေတာ့ ပ်င္းေနရင္ မာလကာပင္ေတြေပၚတက္ၿပီး မာလကာသီးေတြကို ခူးစားၾကတာပါပဲ။ အဲ မာလကာပင္ တပင္က အေတာ္ကို ျမင့္ေတာ့ ထိပ္ဆုံးထိတပ္ၿပီး ေမွ်ာ္စင္ႀကီးလိုပါပဲ။ သူ႔ထိပ္ဆုံးကိုတက္ၿပီး အေဝးကို ေငးတဲ့အခါေငး၊ အေဒၚကို ေမွ်ာ္တဲ့အခါ ေမွ်ာ္ေပါ့။ မာလကာပင္က အူနီပင္၊ အူျဖဴပင္ဆိုၿပီးရွိတာပါ။ အူျဖဴပင္က ကိုက္လုိက္ရင္ ခပ္ႂကြတ္ႂကြတ္ေလးနဲ႔ စားလို႔ေကာင္းသလို၊ အူနီသီးကၾကေတာ့ မႂကြတ္ဆတ္ေပမယ့္ ခ်ိဳရြဲရြဲေလးစားလို႔ေကာင္းပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ အိမ္ဝိုင္းထဲမွာ အေဖက မာလကာပင္ ပုပုေလးေတြ ထပ္စုိက္ပါတယ္။ အပင္ေတြကသာ ပုတာပါ၊ သူကသီးတဲ့ အသီးက အလုံးႀကီးၿပီး ခပ္ႂကြတ္ႂကြတ္စားလို႔ အေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ အဲ အိမ္းဝိုင္းထဲမွာ သရက္ပင္ေတြလည္း ရွိတာပါပဲ။ သရက္သီးမ်ားကေတာ့ အပြင့္ကေနစၿပီးေတာင္ စားၾကပါတယ္။ ငံျပာရည္ေဖ်ာ္နဲ႔ တို႔စားတာပါ။ သရက္ကင္းအရြယ္က်လည္း ဆားရည္စိမ္ရင္ စိမ္တယ္၊ မဟုတ္လည္း သူ႔အတိုင္းကို အတို႔လုပ္စားပါတယ္။ သရက္သီး နည္းနည္းႀကီးလာရင္ ဓါးနဲ႔လွီးၿပီး သရက္ခ်ဥ္လုပ္တာပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔အိမ္ကေတာ့ သရက္သီးေတြကို ခူးၿပီးမလုပ္ပါဘူး။ ေလတိုက္လို႔ ေႂကြက်လာတဲ့ အသီးမွ လုပ္တာပါ။ မ်ားေသားအားျဖင့္ကေတာ့ အလုံးႀကီးေအာင္ ေစာင့္ပါတယ္။ အလုံးႀကီးလာရင္ေတာ့ ကုကၠိဳရြက္ေတြနဲ႔ အုံေတာ့တာပဲ။ သရက္သီးစာရင္ အခြံပါတြဲစားရတယ္တဲ့၊ ဝမ္းမေလ်ာေအာင္လို႔ပါ။ က်ေနာ္ကေတာ့ သရက္သီးနဲ႔လည္း ထမင္းစားတတ္တာပါပဲ။
ေနာက္ထပ္အိမ္ဝိုင္းထဲမွာ ရွိတာကေတာ့ ဆီးပင္(ဇီးပင္)ပါ။ ဆီးသီးေတြကို ေဖာသီေလာသီစားရပါတယ္။ ပိုတဲ့ဟာဆို အေျခာက္လွမ္းထားတတ္တယ္။ ပိုတဲ့ဟာလို႔သာ ေျပာရတာ သူသီးသမွ်ကုန္ေအာင္ စားႏိုင္တယ္ မရွိပါဘူး။ ေနာက္မ်ား ဆီးသီးရွားတဲ့အခ်ိန္မွာ ေရေဆးၿပီး ေရခြက္ထဲမွာ စိမ္ၿပီး စားတတ္သလို၊ ထန္းလ်က္ေတြနဲ႔လည္း က်ိဳၿပီးစားၾကပါတယ္။ ဆီးပင္က အကိုင္းေတြမ်ားဆို ခုတ္ၿပီး ၿခံစည္းအျဖစ္ ကာတတ္သလို၊ ထင္းအျဖစ္လည္း အသုံးျပဳၾကပါတယ္။ ထင္းအျဖစ္ ကုကၠိဳကိုင္းေတြကိုလည္း ခုတ္ထစ္ၿပီး အေျခာက္လွမ္း သုံးၾကသလို၊ ကုန္းအရပ္က ေရာင္းတဲ့ ထင္းလွည္းေတြလည္း ဝယ္ၿပီး သုံးရပါတယ္။ ထင္းေတြကို ဝယ္ၿပီးေလွာက္တာက ဝါဆိုဝါေခါင္ေရေဖာင္ေဖာင္မွာ သုံးရေအာင္လို႔ပါ။ ဝါဆို၊ ဝါေခါင္မွာဆိုရင္ တရြာလုံးလဲေရေတြနဲ႔၊ ရြာပတ္ဝန္းက်င္ကလည္း ေရျပင္ေတြႀကီးပါပဲ။ ေရတက္တဲ့ကာလေတြမွာ ျမစ္ထဲ အထက္ပိုင္းက ထင္းေတြ ျမစ္ေရနဲ႔ အတူေမ်ာလာတယ္ထင္ပါရဲ႕။ ရြာထဲကေန ေလွေတြနဲ႔ စီးပြားျဖစ္ ထင္းဆယ္တဲ့သူေတြလည္းရွိပါရဲ႕။ သူတို႔ဆီကေနဝယ္ၿပီးလည္း သိမ္းထားတတ္ပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရေျပာရရင္ ျမစ္ေရနဲ႔အတူ ဂုံညင္းသီးေတြ ပါလာတတ္လို႔ ဆယ္ၿပီး သိမ္းထားတတ္ပါတယ္။ ေရက်တဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့ ကေလးေတြ ဂုံညင္းထိုးတမ္းကစားၾကတာေပါ့။ နည္းနည္းအရြယ္ႀကီးတဲ့ သူေတြက ပိုက္ဆံေၾကး ဂုံညင္းထိုးၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဂုံညင္းကို ေလးေလးေလး ျဖစ္ေနေအာင္ ဂုံညင္းကို အေပါက္ေဖာက္၊ အထဲက အဆံေတြ ထုတ္၊ ၿပီးေတာ့ ခဲ( Lead) ေတြကို အရည္ေဖ်ာ္ၿပီး ထည့္ေတာ့ မာမာေလးျဖစ္သြားတာေပါ့။
စကားစပ္လို႔ ေျပာဦးမယ္ဗ်ာ - က်ေနာ္တို႔ရြာမွာ ၿပိဳင္ေလွေတြရွိတယ္ဗ်။ ရြာပိုင္ေပါ့။ ရြာထိပ္က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ထားတယ္။ ေရေတြမ်ားလာတဲ့ရာသီဆိုရင္ ေခ်ာင္း႐ိုးေတြထဲ ေရေတြ ေရာက္လာၿပီဆိုေလာက္ကတည္းကပါပဲ အဲဒီၿပိဳင္ေလွေတြကို ေရခ်ၿပီး၊ ရြာကလူငယ္ေတြ ေလွေလွာ္က်င့္ၾကတာေပါ့။ ရြာက ေလွနာမည္ေတြက ေဇာ္မင္းနဲ႔ ေဇာ္ဝင္းတဲ့။ ၿပိဳင္ေလွဦးက ေထာင္ေနတဲ့ ေနရာမွာ ရြဲလုံးႀကီးေတြ အလွတပ္ၿပီးလည္း ဘုရားပြဲလွည့္တာေတြလည္းရွိရဲ႕။ ၿပိဳင္ေလွက ကိုယ္ထည္ အလုံးေသးေသးနဲ႔ လူတစ္ေယာက္စာ ထုိင္သာယုံေလာက္ပါ။ လူေတြက အစီအရီထိုင္ၿပီး တစ္ေယာက္က ေလွရဲ႕ညာဖက္မွာ တက္ခ်ၿပီးေလွာ္ရင္၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က ေလွရဲ႕ဘယ္ဖက္ကို တက္ခ်ၿပီး ေလွာ္ပါတယ္။ ေလွရဲ႕ ေနာက္ဆုံးမွာ တက္မကိုင္ႀကီးေပါ့။ ဘုရားပြဲလွည့္တာမ်ိဳးဆို ေလွေလွာ္သားေတြကိုင္တဲ့ တက္မွာ ေငြေရာင္ အလင္းျပန္တာေတြ သုတ္ထားတာကိုး။ ဒီေတာ့ ေလွအလယ္ေလာက္မွာ ထိုင္ၿပီး စည္တီးတဲ့သူရဲ႕ စီးခ်က္အတိုင္း တက္မေတြကို ညီညီညာညာေျမာက္ၿပီး အလွေလွာ္တာမ်ားဗ်ာ ငယ္ငယ္တုန္းက ၾကည့္ဖူးတာဆိုေပမယ့္ အခုထိ မ်က္လုံးထဲက မထြက္ဘူး။ ၿပိဳင္ေလွေတြက ရြာအျပင္ထြက္ေလွာ္ေတာ့ ဘယ္သူေတြ ၾကည့္ၾကတုန္း ေမးခ်င္ၾကမယ္။ အဲ အိမ္တိုင္းနီးနီးမွာ ကိုယ္ပိုင္ ရိုးရိုးေလွေတြ ရွိတာေပါ့။ အဲဒါေတြနဲ႔ ထြက္ၾကည့္ၾကတာေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ အိမ္မွာဆို ေလွႀကီး ၂ - စီးရွိတယ္။ တခုက အႀကီးႀကီး၊ ေနာက္တခုကေတာ့ အရြယ္လတ္ေပါ့။ ေလွအႀကီးႀကီးကေတာ့ ခရီးခပ္လွမ္းလွမ္းသြားလို႔ရတယ္ေလ။ ရြက္အႀကီးႀကီးတပ္ၿပီးေတာ့ေပါ့။ ေရမဝင္တဲ့ ရာသီေတြမွာေတာ့ သူတို႔ကို စင္ေလးေဆာက္ၿပီး တင္ထားရတယ္။ ေရစဝင္လာတဲ့ ရာသီမွာ ေလွေတြက ေလွစင္ေပၚကခ်ၿပီး ပြန္းညက္ေတြနဲ႔ ေလွေပါက္ေတြ၊ ေလွစပ္ထားတဲ့ ပ်ဥ္အစပ္ေတြကို ဖာရတယ္။ ၿပိဳင္ေလးေသးေသးေလးေတြက ရြာက လူငယ္တိုင္းဆီေလာက္မွာ ရွိတယ္။ သူလည္း လုံးလုံးေသးေသးေလးေတြပဲ။ သူကေတာ့ တစ္ေတာင္ေလာက္ အရွည္ပဲရွိတာကိုး။ အလုံးကလည္း လက္တကိုင္စာေလာက္ပဲရွိတာေလ။ သူ႔ကိုက်ေတာ့ လူတက္ေလွာ္လို႔မွ မရတာ။ ပလတ္စတစ္ရြက္ေတြတပ္ၿပီး ကေလးေတြ ေလွၿပိဳင္တာပါပဲ။ က်ေနာ့္မွာက သစ္သားစက္ေလွေလးရွိတယ္။ အကိုေတြ လုပ္ေပးထားတာ။ သစ္သားကိုထြင္းထားတာပဲ။ စက္ေလွအေခါင္းရဲ႕ေနာက္မွာ အေပါက္ေလးေဖာက္ၿပီး ပန္ကာဝန္ရိုးတပ္ထားတယ္။ ပန္ကာကိုက်ေတာ့ ကက္ဆက္ထဲက ေမာ္တာနဲ႔ လည္တာေလ။ ဓာတ္ခဲေတြလည္း စက္ေလွေပၚမွာေပါ့။ အဲဒါေတြနဲ႔ ကစားရင္ ႀကီးလာတာပါပဲ။ အခုေတာ့လည္း ႏြားရုပ္ေတြ၊ ႏြားရုပ္လွည္းေတြ၊ စက္ေလွေတြေတာင္ ဘယ္ေရာက္ကုန္ၿပီးလဲ မသိပါဘူး။
က်ေနာ္တို႔က ရြာကအိမ္က ၂-လုံးဗ်။ ႏွစ္ေဆာင္ၿပိဳင္ေခၚမယ္ထင္တယ္။ အိမ္ ႏွစ္အိမ္ အၿပိဳင္ေဆာက္ထားတာ။ အိမ္အေပၚထပ္ၾကမ္းျပင္နဲ႔ အျမင့္ညီတူမွာ အိမ္၂ လုံးၾကား ဝါးစင္ႀကီးထိုးထားတာ။ ေရေတြႀကီးတဲ့အခ်ိန္မွာ အဲဒီ၀ါးစင္ႀကီးေပၚမွာ ညဖက္ထြက္ေနၾကတာေပါ့။ လေလးကသာသာ၊ လူႀကီးေတြေပၚ ပိုးလိုးပက္လက္လွဲၿပီး၊ သူတို႔စားတဲ့ လက္ဖက္သုပ္ႏိႈက္စားလိုက္၊ ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္လိုက္ေနတာပါပဲ။ အဲဒီ ၀ါးစင္ႀကီးက ေႏြရာသီၾကလည္း အိမ္ႏွစ္အိမ္ၾကားမွာ အမိုးႀကီးျဖစ္ေနတာပဲ။ ေနၾကာေတြ ပုတ္တဲ့အခါျဖစ္ျဖစ္၊ ေျမပဲေတြ ဆြတ္တဲ့အခါျဖစ္ျဖစ္၊ ၿပီး ေဆးေတြကိုင္တဲ့အခါျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီေအာက္မွ လုပ္ကိုင္တတ္ၾကတယ္။
က်ေနာ္တို႔က ေတာမက်၊ ၿမိဳ႕မက် ေကာင္ေတြပါ။ ေနတာက ၿမိဳ႕ေပၚ၊ ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္ကေတာ့ ရြာကို ျပန္တယ္။ ရြာမွာ ေတာင္သူအလုပ္လုပ္ရတာကိုး။ ကေလးဆိုေတာ့ ေတာင္သူဦးစီးေတာ့ ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ။ ေတာက္တိုမယ္ရ လုပ္ရတာေပါ့။ မနက္မိုးလင္းရင္ ဘုရားေသာက္ေတာ္ေရ၊ လူေသာက္ေရ၊ သုံးေရ၊ ႏြားစာက်င္းေရ ခပ္ရတယ္။ လက္ငင္တြင္းပဲ။ စက္သီးနဲ႕ဆြဲလို႔လည္းရတယ္။ အဲဒါေတြလုပ္ၿပီးရင္ ႏြားေခ်းက်ဳံး၊ အမိႈက္ အေတာ္အတန္လွဲရတယ္။ လိုအပ္ရင္ ေတာထဲကို ထမင္းထုပ္လည္း လိုက္ပို႔ရတယ္။ ငယ္ငယ္က ထြန္စီးလုပ္တဲ့သူကို သိပ္အားက်တာ။ သူက ဆရာပဲေလ။ ကိုယ္ကေတာ့ ထြန္ေနာက္က ျမက္ေကာက္အဆင့္ပါ။ ထြန္ဦးစီးဆိုတာက ရြာအိမ္မွာက ပညာရွင္ေလ။ နည္းနည္းႀကီးလာေတာ့ လုပ္ဖူးတယ္ရွိေအာင္ ထြန္တက္စီးဖူးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ထယ္လည္းထိုးဖူးတယ္။ ငယ္တုန္းက မလုပ္ရဘူး။ ႏြားေျချပတ္သြားမွာ စိုးရိမ္လို႔။ အကိုင္မတတ္ရင္ ထယ္သြားနဲ႔ ႏြားေျခကို လွီးျဖတ္သလို ျဖစ္တတ္တယ္။
ငယ္ငယ္က ရြာမွာတုန္းက ကစားရင္ ႏြားရုပ္ေလးေတြနဲ႔။ ကစားစရာ လွည္းေသးေသးေလးေတြလည္း ရွိတာပဲ။ က်ေနာ္က ႏြားကို အေတာ္ခ်စ္တာ။ အိမ္မွာ ႏြားညိဳႀကီးရွိတယ္။ သိပ္လွတာ။ ႏြားက တအားလည္း သြက္တယ္။ ႏြားပ်င္းမဟုတ္ဘူး။ သူ႔နားရြက္ေတြက အၿမဲစြင့္ေနတာေလ။ ႀကိမ္တံကိုလည္း ကိုင္စရာ သိပ္မလိုဘူး။ သူက ႀကိမ္တံ အထိေတာင္ ခံခ်င္တဲ့ ေကာင္ မဟုတ္ဘူးဗ်။ အခုေတာ့ သူလည္း ဆုံးသြားရွာပါၿပီ။ သူက ၿခံေပါက္ႏြားေလ။ သားေရဖင္ထိုင္ သုံးတာ။ သေဘာက ႏြားႀကီး အိုသြားလို႔ဆုိၿပီး ထုတ္မေရာင္းဘူး။ ေသသြားေတာင္ သူ႔သားေရကို ဖင္ထိုင္အျဖစ္သုံးတယ္လို႔ ေျပာတာ။ က်ေနာ္က ကေလးဆိုေတာ့ ညဖက္ ႏြားစာေကြ်းတာဝန္လည္း က်တတ္တယ္။ ႏြားစာက်ေတာ့ အစင္းမခိုင္းဘူး။ ကေလးဆိုတာကလည္း လူရာအလြန္ဝင္ခ်င္တာပါ။ လူႀကီးက အႏၲရာယ္ရွိလို႔ မခိုင္းတာကို မေက်နပ္ဘူး။ ဇြတ္လူႀကီး ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ လူႀကီးလစ္တဲ့အခ်ိန္ ခိုးၿပီး ႏြားစာစင္းေတာ့တာပဲ။ ႏြားစာစင္းစင္ဆိုတာကို မ်က္လုံးထဲ ျမင္ေအာင္ေျပာျပမယ္။ လူခါးေလာက္ အျမင့္ရွိတဲ့ စင္ပါပဲ။ တဖက္ထိပ္မွာေတာ့ သစ္သားျပားအမာကို ေအာက္ခုံခုတ္တုံးသေဘာမ်ိဳးထားတယ္။ သူ႔အေပၚမွာ ဓားအရွည္တပ္ထားတယ္။ ဓားကို အေပၚဖက္က ေနာက္ကို ကိုင္းျပန္တဲ့ ဝါးကိုင္းကေန ႀကိဳးနဲ႔ ဆြဲခ်ိတ္ထားသလို၊ ႏြားစာစင္းစင္ေအာက္မွာလည္း ဝါးလုံးရွည္တေခ်ာင္းရွိတယ္။ သူကိုလည္း ဓားရိုးနဲ႔ ခ်ိတ္ထားတယ္။ ဝါးတံကိုေျခေထာက္နဲ႔ နင္းၿပီး ဓားကို ေအာက္ ခုတ္တုံးေပၚက်ေအာင္ လုပ္တာပဲ။ ဒီေတာ့ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ေျပာင္းဖူးပင္လို ႏြားစာစင္းမယ့္ဟာေတြကို ကိုင္ၿပီး ဓားေအာက္ကိုသြင္း၊ ေျခေထာက္ကလည္း အခ်ိန္မွန္မွန္နင္း၊ ႏြာစာကိုလည္းေရွ႕ကို ပုံမွန္ေလး တျဖည္းျဖည္းသြင္းေပါ့။ သေဘာကေတာ့ ႏြားစာကို လက္တဖက္နဲ႔ကိုင္ၿပီး လက္တဖက္က ဓားကိုင္ၿပီး ခုတ္သလိုပါပဲ။ ႏြားစာစင္းစင္ေရွ႕မွာ ခုတ္ၿပီးသားႏြားစာေတြ ထြက္လာရင္ ခံဖို႔ ႏြားစားျခင္းအႀကီးႀကီးတခုထားတာေပါ့။
က်ေနာ္တို႔အရပ္က ဗမာေဆးစိုက္ၾကတာ မ်ားတယ္။ ေဆးရြက္ႀကီးေပါ့။ ေဆးပင္က တပင္လုံး အသုံးဝင္တယ္။ အျမစ္ကစလို႔ သုံးတာပါ။ ဗမာေဆးရြက္ဆိုတာက အရြက္ႀကီးတဲ့ အခ်ိန္မွာဆို မုန္႔ဆီေၾကာ္တဲ့ ဒယ္ဝိုင္းေလာက္ေတာ့ ႀကီးတတ္တယ္။ မုန္႔ဆီေၾကာ္တဲ့ ဒယ္ဝိုင္းကိုမသိရင္ စေကာေလာက္ဗ်ာ။ စေကာဆိုတာကို မသိေသးရင္ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုသာ အခ်င္းခ်င္းထိပ္ကကိုင္ၿပီး ဝိုင္းၾကည့္လိုက္။ ၿပီးေတာ့ နည္းနည္းေလး ႀကီးလိုက္။ ေဆးပင္စိုက္တာက ဒီလို။ ပ်ိဳးပင္ေလးေတြ ဝယ္စိုက္ရတာ။ ေဆးပင္ႀကီးလာရင္ အရြက္ေတြက ဖားဖားႀကီးေတြ ထြက္လာမွာဆိုေတာ့ တပင္နဲ႔ တပင္ကို ခပ္ခြာခြာေလး အကြက္ခ်စုိက္ရတယ္။ ေဆးပင္ငယ္ငယ္ကေလးကို ေျမႀကီးထဲ စုိက္သြင္းၿပီး ေနကြယ္ေအာင္ ခဲလုံးေလးနဲ႔ ကာခဲ့ရတယ္။ ေဆးခင္းထဲမွာ ေပါင္းျမက္ေတြ မေပါက္ေအာင္ကလည္း ေပါင္းပင္ေတြ ရွင္းရတယ္။ ေရေတြလည္း ေလာင္းေပးရတတ္တယ္။ အပင္ေသးေလးေတြ ေစာေစာစီးစီး ေသသြားရင္ သူ႔ေနရာမွာ အစားထိုးၿပီးလည္း ေနာက္တပင္ စိုက္ရတယ္။ ေဆးပင္ နည္းနည္းႀကီးလာလို႔ အရြက္ေတြလည္း အေတာ္အသင့္ႀကီးလားရင္၊ ေအာက္လက္ခ်ိဳးတယ္ဆိုၿပီး၊ အပင္ေအာက္ေျခက အရြက္ေတြကို ခူးေပးရတယ္။ အဲဒီအရြက္ေတြကလည္း အေျခာက္လွမ္းၿပီး ေရာင္းလို႔ရပါတယ္။ သူ႔ေဈးကေတာ့ သိပ္မေကာင္းဘူးေပါ့။ နည္းနည္းႀကီးလာရင္ ေဆးပင္ထိပ္က အညႊန္႔ကို ခ်ိဳးေပးရတယ္။ အပင္ျမင့္သြားတာ မလိုခ်င္လို႔ပါ။ ဒါမွ ေဆးပင္အေပၚနားက အရြက္ေတြက ေဘးကိုကားၿပီး ထြက္လာမွာကိုး။ ပိုးေတြက်တတ္လို႔ ပိုးသတ္ေဆးေတြလည္း ျဖန္းေပးရတယ္။ အရြက္ေတြလည္း ႀကီးလာၿပီး ေဆးလည္း ရင့္လာၿပီဆိုရင္ ေဆးရြက္ခူးေတာ့တာပါပဲ။ အိမ္တင္လူနဲ႔ ဘယ္အဆင္ေျပမလဲ။ ရြာထဲက ေတာင္သူမႀကီးတဲ့သူ၊ အငွားလိုက္တဲ့သူေတြကို ငွားရတာေပါ့။ တစ္မနက္ကို ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္ေပးရတယ္ဆိုတာေတြေတာ့ ေမ့ကုန္ၿပီ။ အခုေခတ္ေဈးေတြလည္း မသိေတာ့ပါဘူး။ ေဆးရြက္ေတြကို လွည္းႀကီးနဲ႔တင္ၿပီး အိမ္ကို ျပန္လာတယ္။
ေဆးရြက္က အစုိေတြဆိုေတာ့ ဒီတိုင္းႀကီးဘယ္ၿပီးဦးမလဲ။ ညဖက္မွာ ဘက္ထရီးမီးေလးခပ္မႈန္မႈန္ထြန္းၿပီး ေဆး႐ိုက္ရပါတယ္။ ေဆးရိုက္တယ္ဆိုတာက ဒီလိုပါ။ ေဆးရြက္ႀကီးမွာ အလယ္က အရိုးႀကီးက စိမ္းၿပီး မာေနတာကို ရိုက္ရတာ။ သူေၾကသြားမွ ေနလွမ္းရင္ အေျခာက္ျမန္မွာကိုး။ ေဆးရိုက္တာက မ်ားေသာအားျဖင့္ ေယာက်္ားေလးက ေဆးရိုက္တယ္၊ မိန္းကေလးက ေဆးရြက္ဆြဲရတယ္။ အရွည္၂ -ေပ အနံ ၁-ေပ ေလာက္ရွိတဲ့ သစ္သားအျပားအထူေပၚကို ဘယ္ဖက္မွာ မရိုက္ရေသးတဲ့ ေဆးပုံေပၚက ေဆးရြက္ႀကီးကို ဘယ္ဖက္နဲ႔ဆြဲတင္၊ ညာလက္နဲ႔ ကိုင္ထားတဲ့ ေဆးရိုက္တက္အျပားနဲ႔ ေဆးရြက္ကို ရိုက္ခ်ရတယ္။ ရိုက္ၿပီးသားေဆးရြက္ကို ေဆးရိုက္ခံေရွ႕မွာ ထိုင္ေနတဲ့ မိန္းကေလက ဆြဲၿပီး ျဖတ္ကနဲ႔ ေျခေထာက္နား ပုံလိုက္တယ္။ အရိုက္နဲ႔ အဆြဲ တုိင္မင္ကိုက္ရပါတယ္။ မကိုက္လို႔ လက္ထုမိတတ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔လို ကေလးေတြကေတာ့ ေဆးလည္း မရိုက္ရပါဘူး၊ ေဆးလည္း မဆြဲရပါဘူး။ မရိုက္ရေသးတဲ့ ေဆးပုံေတြကိုသယ္လိုက္၊ ရိုက္ၿပီးသားေတြကို ပို႔လိုက္လုပ္ရတာပါ။
ေဆးရြက္ေတြရိုက္လို႔ၿပီးရင္ ေဆးလွမ္းရပါတယ္။ ေဆးရြက္ေတြကို လွမ္းၿပီး သူတို႔ေျခာက္လာတဲ့အခါ ေလတိုက္လို႔ လြင့္ပါမသြားေအာင္ ယင္းတံနဲ႔ဖိရပါတယ္။ ယင္းတံဆိုတာက လက္မေလာက္တုတ္ၿပီး လူတစ္ရပ္ေလာက္ရွည္တဲ့ တုတ္ေခ်ာင္းရွည္ပါ။ ယင္းပင္က ရလို႔ ယင္းတံလို႔ေခၚတာမ်ားလား အေသအခ်ာမသိပါဘူး။ ယင္းတံခ်တယ္၊ ကိုင္းတံခ်တယ္လို႔ က်ေနာ္တို႔အရပ္က ေခၚပါတယ္။ အိမ္ဝိုင္းအက်ယ္ႀကီးထဲမွာ ေဆးလွမ္းသလို၊ ကိုယ့္ရြာနားက ရိတ္သိမ္းၿပီးလို႔ ဘာမွ မရွိေတာ့တဲ့ အခင္းလြတ္ေတြထဲမွာလည္း ေဆးရြက္လွမ္းေလ့ရွိပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ေတြကေတာ့ ေရမရွိေတာ့တဲ့ ေခ်ာင္းထဲက သဲျပင္ေပၚမွာလဲ ေဆးရြက္ႀကီးလွမ္းပါတယ္။ သဲျပင္ေပၚလွမ္းရင္ေတာ့ ယင္းတံမခ်ပါဘူး။ ေဆးရြက္ေတြေပၚ သဲနဲ႔ပက္လိုက္တာပါပဲ။ ေတာင္သူလုပ္ရတာ အဲသလိုပင္ပန္းပါတယ္။ ဒါက ေဆးလွမ္းတာပဲ ရွိေသးတာပါ။
ေဆးရြက္ႀကီးေတြ ေျခာက္သြားၿပီဆိုရင္ဆိုရင္ ေဆးရြက္ေတြကို ႐ုတ္ရပါတယ္။ လွမ္းထားတဲ့ ေဆးရြက္ေတြကို ျပန္သိမ္းရတာပါ။ ေဆးရြက္ေတြက ေနပူလွမ္းထားတာဆိုေတာ့ အစိမ္းေရာင္အရြက္ကေန အဝါေရာင္ကို ေျပာင္းေနပါၿပီ။ ေနပူေတာ့ ေဆးရြက္ေတြက ႂကြပ္ဆပ္ေနပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေရမႊားမႊားျပန္ျဖန္းရပါေသးတယ္။ ေဆးရြက္ေတြကို ကိုင္လို႔ရေအာင္လို႔ပါ။ အဲဒီလို လုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေလၿငိမ္ေနရင္ ကိစၥမရွိပါဘူး။ ေလမ်ားတိုက္ရင္ေတာ့ ခ်ထားတဲ့ ယင္းတံ႐ုပ္ရတဲ့သူနဲ႔ ေဆးသိမ္းတဲ့သူနဲ႔ မေဝးမကြာျဖစ္ေအာင္လုပ္ရပါတယ္။ တခါတေလမ်ား ေဆးလွမ္းထားတဲ့ေနရာကို ေလေပြဝင္တိုက္သြားလို႔ကေတာ့ အသည္းကို ကြဲပါေရာ။ လွမ္းထားတဲ့ေဆးေတြ က်ိဳးေၾကကုန္။ တစစီလိုက္ေကာက္ရတာ။ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ေဈးေကာင္းရေတာ့မလဲ။ ေဆးရြက္ေတြ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေအာက္ေျခကို သဲခင္းၿပီးေဆးရြက္ေတြကို ထပ္ၿပီး သိမ္းရပါတယ္။ ဒါေတာင္ ပုတ္ထဲမထည့္ရေသးပါဘူး။ ေဆးပုတ္ထဲကို ထည့္တာက ေနာက္ေဆးေတြ အားလုံးသိမ္းၿပီးမွပါ။ ေဆးကိုင္တတ္တဲ့သူကို ငွားၿပီးမွ ေဆးပုတ္ထဲ ထည့္ရတာပါ။ ေဆးပုတ္ဆိုတာက ဝါးျပားေလးေတြနဲ႔ ယက္ထားတဲ့ ျခင္းေတာင္းအႀကီးႀကီးပါ။ ေဆးက ဒါက အရြက္ကိစၥပဲရွိေသးတာပါ။ အရြက္ေတြခူးလိုက္ေတာ့ က်န္ခဲ့တဲ့ ပင္စည္အရိုးကလည္း အလကားမျဖစ္ပါဘူး။ ႏႈတ္ၿပီး တမိုက္ေလာက္ အျဖတ္ေလးေတြ ခုတ္ၿပီး ေနလွန္းရတာပါပဲ။ ေနပူထဲေဆးရိုးေတြကို လွမ္းေတာ့ ေဆးရိုးလွန္းတယ္ေခၚတာေလ။ ဆီကို ေရခ်ိဳး၊ ေဆးရိုးမီးလွဳံဆိုတဲ့ သီခ်င္းစာသား ၾကားဖူးတယ္မိုလား။ မီးေရးထင္းေရးလည္း ဂရုစုိက္ရပါတယ္။ မီးမ်ား ေပါ့ဆလိုက္လို႔ကေတာ့ တစ္ႏွစ္လုံး ႀကိဳးစားလုပ္ထားတာေလး မီးထဲပါသြားရင္ ေတာင္သူဆိုတာ ကုန္းေကာက္စရာ မက်န္ေအာင္ ျဖစ္သြားတာေလ။
က်ေနာ္တို႔အရပ္မွာ ေတာင္သူအမ်ားစိုက္တာက ေျမပဲပါ။ ေျမပဲပင္ကို စိုက္တယ္ဆိုတာ ေျမပဲဆံကို အေျမာင္းလိုက္ေျမထဲ ျမွဳပ္ရတာပါ။ အဲဒီအလုပ္ကို လုပ္ဖို႔ရာ အငွားလူေခၚရင္ ကိုယ့္ဆီမွာ အလုပ္လုပ္တာ မ်ားတဲ့သူကို ေခၚၾကေလ့ရွိတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ေျမပဲေတြကို ႏႈတ္ၾကေတာ့လည္း သူတို႔ကို ျပန္ေခၚခ်င္လို႔ပါ။ ေျမပဲပင္ၾကားထဲမွာ ေျပာင္းဖူးပင္ေတြကိုလည္း ခပ္ျခားျခားစိုက္ေလ့ရွိတယ္။ ေနၾကာပင္ေတြလည္း ၾကားညွပ္စိုက္တတ္တယ္။ ေျမပဲေတြမွာလည္း ပိုးက်တတ္တယ္။ ပိုးက်ေတာ့လည္း ေဆးျဖန္းေပါ့။ ေျမပဲေတြရင့္လာၿပီဆိုရင္ ႏႈတ္ရေတာ့တယ္။ ေျမပဲပင္က အပင္ထြားလွ ေျမေပၚတစ္ေတာင္ေလာက္ေပါ့။ မ်ားေသာအားျဖင့္က တမိုက္ေလာက္ရွိတာပါ။ ေျမပဲက ေျမႀကီးထဲမွာ ဥဥတာပါ။ အမႊာလိုက္ေတြ ႄပြတ္ခဲေနတာ။ ေျမပဲပင္ေတြကို လက္နဲ႔ပဲ ဆြဲႏႈတ္ အတန္းလိုက္ေတြ အခင္းထဲမွာပဲ အတန္းလိုက္ေတြ စီခ်ထားတာပါ။ အဲဒါေတြကို ေတာထဲမွာ ႏႈတ္ရင္း နားတဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ၊ ေတာထဲမွာ ရတဲ့ ေျပာင္းဖူးပင္ေျခာက္တို႔ ကုလားပဲပင္ေျခာက္တို႔ကို မီးပုံႀကီးလုပ္ၿပီး ေျမပဲလည္း ဖုတ္စားၾကေသးတာပါ။ ကုလားပဲလည္း ဖုတ္စားတာပါပဲ။ ေျမပဲဖုတ္စားရတာမ်ား ပါးစပ္ေတြမ်ား မဲတူးေနတာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္ ေတာင္သူအရွင္က လာပို႔တဲ့ ထမင္းပူပူကို င႐ုတ္သီးေထာင္ရယ္၊ ခ်ဥ္ရည္ရြက္ဟင္းနဲ႔ ေလြးရတာေလာက္ အရသာရွိတာ အျခားမွာ ရွိဦးမွာလား။ ၿပီးေတာ့ လက္ဖတ္သုတ္တို႔၊ ထန္းလ်က္ခဲတို႔နဲ႔လည္း အစာပိတ္ရေသးတယ္ေလ။ လူအမ်ားေတာထဲမွာ စုစားရတာ အရသာရွိသလို၊ ေပ်ာ္စရာလည္း အလြန္ေကာင္းတာပါပဲ။
ညေနခင္းေလာက္ေရာက္ေတာ့ ေျမပဲေတြကို လွည္းေပၚတင္ရတယ္။ အိမ္ဝိုင္းထဲေရာက္ေတာ့ တစ္ရက္ေလာက္ထားရင္ထားေသးတယ္။ ေျမပဲ စိုက္တုန္းကလူေတြကိုပဲ ေျမပဲအႏႈတ္မွာေခၚသလို၊ ေျမပဲႏႈတ္တဲ့သူေတြပဲ ေျမပဲကို ဆြတ္ရတာပါ။ လက္သြက္တဲ့သူေတြက ေျမပဲမ်ားမ်ားဆြတ္ႏိုင္ေတာ့ ေျမပဲမ်ားမ်ားရတာေပါ့ေလ။ အခင္းရွင္ေတာင္သူက ေျမပဲဆြတ္တဲ့သူေတြကို အခေပးရတာက ပိုက္ဆံမဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ဆြတ္ႏိုင္တဲ့ ေျမပဲေတြကို သူ႔အပုံနဲ႔သူ ပုံရပါတယ္။ အားလုံးၿပီးၿပီဆိုေတာ့ ခြဲေတာင္း၊ စိတ္ေတာင္း စတာေတြနဲ႔ အလုပ္လုပ္သူ ေျမပဲ ဘယ္ေလာက္ ဆြတ္ႏိုင္သလဲခ်ိန္ပါတယ္။ ၿပီးရင္ ၅ ခ်ိဳး ၁ ခ်ိဳးေလာက္ကို အလုပ္လုပ္သူကို ျပန္ေပးတာပါ။ အျခားလုပ္တာနဲ႔ စာရင္ သူက ၿမိဳးၿမိဳးျမက္ျမက္ရေတာ့ ကိုယ့္ဆီအၿမဲလုပ္ေနသူေတြကိုသာ အဲဒီအခြင့္အေရးပိုေပးခ်င္တာပါ။ လက္မသြက္လို႔ နည္းနည္းဆြတ္ႏိုင္တဲ့သူကိုလည္း အခင္းရွင္က တိုးေပးတာပါပဲ။ ငယ္ငယ္တုန္းက သူမ်ားလုပ္ေတာ့ကိုယ္လည္း လိုက္ၿပီး ေျမပဲဆြတ္တာပါပဲ။ ေျမပဲဆြတ္တယ္ဆိုေပမယ့္ လူေတြမ်ားေတာ့ ေပ်ာ္လြန္းလို႔ ေျမပဲအပင္ပုံေပၚကို တက္တက္ၿပီး ဂြ်မ္းထိုးေသးတာပါ။ ေျမပဲပင္ပုံေပၚတက္ရတာက ေတာင္ႀကီးေပၚမ်ားတက္ရသလိုပါ။ အဲသူမ်ားေတြက ေျမပဲကို ေဝပုံက် ခြဲယူေတာ့ ကိုယ့္အိမ္အလုပ္ေပမယ့္ ကိုယ္လည္း ေဝပုံက် ရခ်င္တာေပါ့။ အိမ္က အေဒၚကလည္း ေပ်ာ္ေအာင္ ခြဲေပးရွာတယ္။ ငါ့တူဘယ္ေလာက္ရတယ္။ အရီးသိမ္းေပးမယ္ေနာ္ဆိုၿပီး သူပဲ ယူသြားတာပါ။ ကိုယ့္မွာသာ ငါ့မွာ ေျမပဲ ဘယ္ေလာက္ရွိေနၿပီဆိုတာကို မွတ္လိုက္ရတာ ေမာလို႔ပါ။ ၿပီးေတာ့လည္း ရတာမဟုတ္ပါဘူး။ေနာက္ အရီးက်ေနာ့္ ေျမပဲဖိုးဘယ္ေလာက္ရွိတယ္ေနာ္လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ အရီးက ေအးေအး ငါ့တူ အရီးကိုလည္း ထမင္းဖိုးဘယ္ေလာက္ေပးရဦးမွာေနာ္ဆိုၿပီး ျပန္စတတ္ပါတယ္။ အဲသလိုဆို သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ ေဒၚႀကီးကိုေတာင္ မေခၚႏိုင္မေျပာႏိုင္ေတြ ျဖစ္ရတာပါ။
က်ေနာ္တို႔ အရပ္မွာ ေတာင္သူေတြ အစိုက္မ်ားတာ ေနာက္တခုက ပဲနီေတြ၊ ပဲၾကားေတြ စိုက္ၾကတာပါပဲ။ ဘယ္လိုစိုက္သလဲဆိုတာကို အေသအခ်ာ မသိပါဘူး။ ပဲသီးေတြ သီးလာရင္ေတာ့ မရင့္ခင္စပ္ၾကား၊ ပဲႏွပ္လည္း လုပ္စားလို႔ရပါတယ္။ ထားေတာ့ ပဲသီးေတြ ရင့္လာၿပီဆိုရင္ ပဲေတာင့္ေတြက ေျခာက္ၿပီး ကြဲအက္လာတတ္တယ္။ အဲဒီလိုဆို ပဲေတြကို ရိတ္သင့္ၿပီေပါ့။ ပဲရိတ္ေတာ့ တံစဥ္နဲ႔ ရိတ္တာပါ။ တံစဥ္ကလည္း မကိုင္တတ္ရင္ လက္ေတြ ျပတ္တတ္ပါတယ္။ ပဲေတြရိတ္ၿပီးရင္ အေထြးလိုက္လုံးထားခဲ့ရတာပါ။ အိမ္က ႏြားလွည္းလာရင္ ပဲေထြးကို ခက္ရင္းနဲ႔ထိုးၿပီး လွည္းေပၚတင္ရတယ္။ အိမ္ကို ျပန္သယ္ရတာပါပဲ။ အိမ္မွာက ပဲႏွယ္ဖို႔ တလင္းျပင္ရွိတယ္ေလ။ တလင္းျပင္က ႀကိဳလုပ္ထားရတာပါ။ တလင္းျပင္လုပ္ရတာက ကိုယ့္အိမ္ဝိုင္းအလြတ္ထဲမွာ ေနရာလြတ္ခပ္က်ယ္က်ယ္တခုကို ေျမမာၿပီး မေပါက္မစပ္မရွိေအာင္ လုပ္ရတာပါ။ တလင္းျပင္လုပ္မယ့္ ေျမကြက္ကို ေရျဖန္းရတယ္။ ၿပီးရင္ ႏြားလွည္းနဲ႔ အခ်ိန္ေတြ အၾကာႀကီး ပတ္ေမာင္းရတာပါ။ တခ်ိဳ႔နယ္ေတြမွာေတာ့ လမ္းႀကိတ္စက္ဘီးလို ဒလွိမ့္တုံးနဲ႔ လုပ္တာလည္း ေတြ႕ဖူးပါတယ္။ မနက္အေစာႀကီးထၿပီး လွည္းကို ေမာင္းရတာပါ။ အဲသလို အၾကာႀကီးေမာင္းၿပီး တလင္းက မာလာၿပီဆိုမွ ရပ္ရတာပါ။
အဲဒီေတာ့ ေတာထဲက သယ္လာတဲ့ ပဲႏြယ္ေထြးေတြကို တလင္းထဲမွာ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ ေနပူခံထားရတယ္။ အပင္က အရြက္စိမ္းေနရင္လည္း ေျခာက္သြားေအာင္ ပဲသီးေတြလည္း ေနပူေတာ့ ပြင့္အန္ထြက္လာေအာင္ေပါ့။ ၿပီးရင္ေတာ့ ႏြားေတြနဲ႔ ပဲႏြယ္ေတြေပၚ ပတ္ေမာင္းရတာပါပဲ။ ေန႔လည္ ပူပူႀကီးမွာ လုပ္ရတာပါ။ ဒါမွလည္း ပဲေတြက ကြဲထြက္လာမွာေလ။ေနပူသက္သာေအာင္ ခေမာက္ႀကီးကိုေဆာင္၊ အကၤ်ီလက္ရွည္ဝတ္ၿပီး အလုပ္လုပ္ရတာပါ။ ႏြားေတြက ပဲနယ္ေနတုန္း ႏြားခ်ီးပါရင္ ပဲႏြယ္ေတြကို လက္ကကိုင္ၿပီး ႏြားခ်ီးေတြကို တလင္းအျပင္ဖက္ကို လႊင့္ပစ္ရပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ေနာက္တပတ္ပတ္လာရင္ ႏြားခ်ီးေတြေပၚ ႏြားေတြ ထပ္ေလွ်ာက္ရင္ ပဲႏြယ္ေတြ အကုန္လုံး ႏြားေခ်းေတြနဲ႔ ေရာၿပီး ကိုင္ရတြယ္ရတာေတြ ႐ႈပ္ကုန္မွာ မို႔ပါ။ ပဲႏြယ္ေတြနယ္ၿပီးတဲ့အခါမွာ ဇေကာဇကာေတြနဲ႔ ျပာတီးၿပီး၊ ပဲႏြယ္ေတြၾကားက ပဲကိုရေအာင္ ျပာစင္ယူရတာပါ။
ေနၾကာေတြလည္း စုိက္ပါရဲ႕။ ေနၾကာေတာအေနနဲ႔ အခင္းတခုလုံးစိုက္သလို၊ စိုက္ခင္းေဘးတေလ်ာက္မွာ စည္းထရံအကာသေဘာမ်ိဳးလည္း စိုက္ၾကတယ္။ ေနၾကာပြင့္ေတြ ဝါဝါထိန္ၿပီး၊ ေနၾကားရိုးက စိမ္းေနေတာ့ အပင္က ေတာ္ေတာ္လွပါတယ္။ ေနၾကာေစ့ေတြ ရင့္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ တံစဥ္နဲ႔ ေနၾကာပြင့္ေတြကို ရိတ္ၿပီး သိမ္းတယ္။ အိမ္ကိုယူလာၿပီး၊ ညဖက္အခါမ်ိဳးမွာ ေနၾကာပြင့္ကို တုတ္နဲ႕ ရိုက္ပုတ္ၿပီး ေနၾကာေစ့ထြက္ေအာင္လုပ္ၾကတယ္။ ထြက္လာတဲ့ ေနၾကာေစ့ေတြကို အေျခာက္လွမ္းသလို၊ ေနၾကာေစ့ထြက္သြားလို႔ က်န္ခဲ့တဲ့ ေနၾကာအပြင့္ႀကီးကိုလည္း ေနလွမ္းပါတယ္။ ေနၾကာေစ့ေျခာက္ေတြကို ၿမိဳ႕ပြဲ႐ုံေတြသြား ေရာင္းရင္ ေရာင္းႏိုင္သလို၊ ေနၾကာဆီလည္း ႀကိတ္လို႔ရတာေပါ့။ ေနၾကာပြင့္ေျခာက္ေတြ ေနၾကာ႐ိုးေျခာက္ေတြက အိမ္ေတြမွာ လတ္တေလာ ထင္းဆိုက္စရာျဖစ္တာေပါ့။ မီးခိုးေတြ ထြက္လြန္းလို႔ က်ေနာ္ကေတာ့ သေဘာမက်ပါဘူး။ ရြာအိမ္မွာက ဆီကိုဆိုရင္ ေျမပဲဆီပဲ အသုံးမ်ားတာပါ။ ေျမပဲဆီရေအာင္က ထြန္ဆုံႀကီးထဲမွာ ေျမပဲဆီႀကိတ္တာပါ။ ႏြားနဲ႔ပဲ ဆုံကိုလွည့္ရတာပါ။ ဆီလည္းထြက္လာသလို၊ ႏွမ္းဖတ္လည္းရပါတယ္။ ေျမပဲေတြက အပင္ကေနရတာက အေတာင့္ေတြပါ။ အေတာင့္ေတြထဲက အဆံရေအာင္က ေျမပဲႀကိတ္ဆုံရွိတဲ့အိမ္ေတြဆီမွာ သြားက်ိတ္ရတာ။ အဝိုင္းေက်ာက္ျပားႀကီး ၂ ခ်ပ္ကို ေျမပဲေတာင့္ဝင္သာရုံကေလးဟထားၿပီး ေဘးမွာ သစ္သားတိုင္ေတြနဲ႔ ထပ္ထားတယ္။ အေပၚကေန လက္ကိုင္ဝါးတံအရွည္ကို တိုးလိုက္ဆုတ္လိုက္လုပ္တဲ့အခါ ေက်ာက္ဘီးလုံးေတြကလည္သြားေရာ။ ေက်ာက္ဝိုင္းျပား၂ ခုၾကားကို ေျမပဲေတာင့္ေတြ ေရာက္ေအာင္က သူတို႔ ေက်ာက္ျပား၂ ခုအေပၚမွာ ေျမပဲေတာင့္ သြန္စရာ သစ္သားဇလားႀကီးတပ္ထားတာ။ ေက်ာက္ဝိုင္းျပား ၂ ခ်ပ္ၾကားက ေျမပဲဆံေတြေရာ၊ ကြဲသြားတဲ့ ေျမပဲဆံေတြေရာ ထြက္သြားေတာ့တာ။ ဇေကာဇကာေတြနဲ႔ ျပာတီးၿပီး ေျမပဲေတာင့္၊ ေျမပဲဆံခြဲယူရတာေပါ့။ ေျမပဲခြံေတြကို ႏြားလည္း ေကြ်းလို႔ရပါတယ္။
ေျပာင္းဖူးပင္ေတြကလည္း ႏြားစာ အိမ္မွာ ႏြာစာအျဖစ္သုံးပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔အရပ္မွာ ေျပာင္းဖူးေတြကလည္း စားလို႔မွ မကုန္တာ အဖူးလိုက္ေတြကို အေပၚအခြံအလႊာေလးဆြဲလွန္လိုက္ၿပီး ေျပာင္းဖူးေတြကို တြဲၿပီး ဝါးလုံးတန္းအရွည္ေပၚ ခြတင္ထားတာေပါ့။ သူတို႔ေတြ ေျခာက္သြားတဲ့အခါမွာေတာ့ လုပ္တတ္ကိုင္တတ္တဲ့သူကို ေခၚၿပီး ေျပာင္းဖူးဖတ္လုပ္ပါတယ္။ သူက ေဆးေပါ့လိပ္လုပ္တဲ့ေနရာမွာ သုံးတာ။ ငယ္ငယ္တုန္းက အဖြား ေျပာင္းဖူးဖတ္ေဆးလိပ္ လိပ္တာ ျမင္ဖူးတယ္။ အဖြားတင္ မဟုတ္ပါဘူး အေဒၚေတြလည္း ေျပာင္းဖူးဖတ္ေဆးလိပ္ေသာက္ၾကတာပဲ။ က်ေနာ္ငယ္ငယ္တုန္းက အဖြားတို႔ဆီက ေတာင္းၿပီးေတာ့ ေျပာင္းဖူးဖက္ေဆးလိပ္ ေသာက္ဖူးတယ္။ ဖင္ဆီခံက အႀကီးႀကီးနဲ႔ ေသာက္ရတာ ေမာလိုက္တာ။ ငယ္တုန္းကဆိုေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ အရသာခံတတ္မွာလဲ။ ေျပာင္းဖူးေစ့ေျခာက္ေတြကလည္း ေရာင္းစားလို႔ရတာပါပဲ။ ငယ္တုန္းက အဖြား(အေဖ့အေမ)ရြာသြားလိုက္၊ အေမ့ရြာ အေမ့အမေတြ(အေဒၚေတြ)ဆီ သြားလိုက္ေနရတာေပါ့။ အေဒၚေတြကလည္း အဖြားနဲ႔ ရြယ္တူေတြပါ။ အေမက မိသားစုႀကီးႀကီးမွာ အငယ္ဆုံးသမီးဆိုေတာ့ အေဖ့ဖက္က အဖြားနဲ႔ အေမ့ဘက္က အေဒၚအႀကီးဆုံးက ရြယ္တူေတြပါ။ အေဖကေတာ့ သူ႔မိသားစုမွာ အႀကီးဆုံးသားေလ။ အေမ့ဘက္မွာ အေဒၚႀကီးက ႏွစ္ေယာက္ရွိတာ။ အႀကီးဆုံးနဲ႔ ဒုတိယအႀကီးဆုံးေပါ့။ ႏွစ္ေယာက္လုံးက အပ်ိဳႀကီးပါ။ က်ေနာ္ တကၠသိုလ္ တတိယႏွစ္ေလာက္မွာ အဖြားဆုံးသြားတယ္။ ၂ ဖက္လုံးက အဖိုးအဖြားေတြထဲမွာ ငယ္ကတည္းက အဲဒီအဖြားတစ္ေယာက္ပဲ မွီတာေလ။ သူကလည္း ေျမးေတြခ်စ္လိုက္တာ။ ေျမးေတြကလည္း ခ်စ္လိုက္တာ။ ဟိုတေလာက အေမ့အကို ဦးႀကီးတစ္ေယာက္ ဆုံးသြားတယ္ေလ။ သူက ရြာမွာ ဆိုင္းဝိုင္းေခါင္းေဆာင္။ ဘာမွသာ မတီးတတ္တာ။ သူ႔အိမ္မွာ ရြာပိုင္ ဆိုင္းဝိုင္းကိုထားတယ္။ ငယ္တုန္းက ဦးႀကီးအိမ္ကို သြားၿပီး ဆိုင္းဝိုင္းတီးရတယ္။ တကယ္မတီးတတ္ပါဘူး။ ဟိုတီးဒီတီးလုပ္လိုက္ရင္ အသံထြက္ေတာ့ ေပ်ာ္လို႔တီးတာပါ။ ရြာသီခ်င္းကလည္း ရွိေသးတယ္။ ဘယ္သူစပ္တယ္ေတာ့ မသိဘူး။ အခုေတာ့ ဦးႀကီးက ဆုံးသြားေတာ့ အဲဒီဆိုင္းဝိုင္းႀကီးလည္း ဘယ္ေျပာင္းၿပီး ထားၿပီလဲမသိပါဘူး။
က်ေနာ္ ရြာကို ျပန္မေရာက္တာ ၁၃ ႏွစ္ရွိပါၿပီ။ ငယ္တုန္းက ေတြ႕ႀကဳံခဲ့တာေတြကို အမွတ္တရ ျပန္ေရးတာပါ။ စကားလုံးအသုံးအႏႈန္းတခ်ိဳ႕က ၾကာေတာ့ ေမ့ေနလို႔ လြဲႏိုင္ပါတယ္။ အိမ္ကို ဖုန္းဆက္ရင္ အေမက ရြာမွာ ဘုရားဆြမ္းခ်လုပ္တဲ့အေၾကာင္း၊ တရားပြဲလုပ္တဲ့အေၾကာင္းစသည္ျဖင့္ ေျပာျပေလ့ရွိတယ္။ အေမေျပာတဲ့အထဲမွာ ရြာကလူေတြ ေတာင္သူလုပ္ရတာ အဆင္မေျပၾကေၾကာင္း၊ လူငယ္ေတြကလည္း မေလးရွား၊ ကိုရီးယား စသည္ျဖင့္ အလုပ္ထြက္လုပ္ၾကတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ လူဆိုတာ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာကို ရွာရတာပဲမိုလို႔ အျပစ္မတင္မိပါဘူး။ ဒီေလာက္ ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္ကိုင္ေနရတာေတာင္ က်ေနာ္တို႔ရြာကလူေတြ ဆင္းရဲတြင္းနက္ေနရတာကို မေက်နပ္ပါဘူး။ ေခတ္ေတြ စနစ္ေတြ အျမန္ေျပာင္းၿပီး ရြာကလူေတြ ေရႊထီးေဆာင္းတဲ့ေခတ္ကို အျမန္ေရာက္ေစခ်င္လွပါၿပီဗ်ာ။
က်ေနာ့္ရြာအေၾကာင္း ဒီမွာၿပီးပါၿပီ။ လာေရာက္ဖတ္ရႈအားေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ။
11 comments:
ကိုဇနိ ေရးတာကိုဖတ္ၿပီး အညာကို ပိုလြမ္းသြားပါၿပီ။ မတန္ခူးေရးထားတာဖတ္ၿပီးကတည္းက လြမ္းေနတာ....
ကၽြန္းေတြကထြက္တဲ့ ခရမ္းသီးၾကီးေတြလည္းၾကိဳက္တယ္။ ေဆာင္းတြင္းမွာဆုိ ခရမ္းသီးမီးဖုတ္ကို သုတ္စားရတာ အင္မတန္ေကာင္းတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ဆုိ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေတြလည္း အင္မတန္ေပါတာပဲ... တစ္ပိႆမွ တမတ္ ငါးမူး၊ သယ္လာတဲ့စရိတ္ေတာင္ကာမိရဲ႕လားမသိဘူး၊ အပိုေပးတာနဲ႔ဆုိ စားလို႔ေတာင္မကုန္ႏိုင္ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္ဆုိ အေမက ခရမ္းသီးယိုထိုးေပးတယ္...
ေရတက္တဲ့အခ်ိန္ဆုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ျမိဳ႕က ေရ၀င္တဲ့ရပ္ကြက္ေတြထဲမွာ ေလွသြားစီးၿပီ ေရပက္ၾကတာ ပြဲေတာ္လုိျဖစ္ေနေတာ့တာပဲ....
အခုတေလာစားခ်င္ေနတာကေတာ့ မန္က်ည္းရြက္ႏုႏုေလးေတြကို ပဲဟင္နဲ႔ ၾကက္သြန္နဲ႔ သုတ္တဲ့ မန္က်ည္းရြက္သုတ္...
အကုန္လြမ္းစရာေတြကိုး... ကၽြန္ေတာ္လည္း အညာမေရာက္ျဖစ္တာ ၈ႏွစ္ေက်ာ္ေနၿပီေပါ့...
ကိုဇနိေရ… ဖတ္ရတာ အားရလိုက္တာ… ရြာေလးကို ကိုယ္ပါေရာက္သြားသလို အေရးအသားညက္၊ အေၾကာင္းအရာကလဲ စံုလင္လိုက္တာ… ကြ်န္မတို ့နယ္နဲ ့မနီးမေ၀းမို ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ မ်က္စိထဲျမင္ျမင္သြားတယ္… ႏြားစာစင္းစင္၊ ဆီၾကိတ္ဆံု အားလံုးရင္းႏွီးေနတာမို ့ ကိုဇနိေရးထားေတာ့ အညာကို ပိုလြမ္းသြားတယ္… ကုလားပဲဟင္းခ်ိဳနဲ ့အမဲသားႏွပ္ကေလးေတာင္ စားခ်င္သြားတယ္… ကိုဇနိေရ… မျပန္တာ ၁၃ႏွစ္ဆိုေတာ့ အေတာ္ၾကာျပီပဲေနာ္… ကြ်န္မေတာ့ မႏွစ္က တေခါက္ေရာက္ေသးတယ္… မဇနိနဲ ့ရြာမွာ မဂၤလာျပန္ေဆာင္ရင္ သိပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းမွာပဲေနာ္… ကြ်န္မကေတာ့ ကြ်န္မသားကို အညာမွာရွင္ျပုဖို ့ ခုထဲက စိတ္ကူးယဥ္ထားတာ…
ေကာင္းပါသည္ခင္ဗ်ား။ တို႕ အမ္းေတာင္ၿကားသြားေတာ.မေကြးကားစီး မင္းဘုူးမွာ တစ္ခါမွ မသိဘူးတဲ အိမ္က လမ္းမွာ ခရီးလမ္းစဥ္ ေမးမိတာ အိမ္ ပါ ေခၚသြားၿပီး ထမင္းေကွြ်း ရွားတဲ႕ ေရ ကို ပါ ေပးခ်ူဴိး။ ခဏ ေပးအိပ္ထားတယ္။ ကားထြက္ခါနီး အထိ ဧည္႕ခံေပးထားတာ စိတ္ ေလ သြားတယ္။ အဲဒီ လူ မ်ား ရန္ ကုန္ ေရာက္ လာရင္ ကို ယ္ သူ႕ေလာက ္ဧည္ႈဝတ္ေက်နိုင္မယ္ မထင္ဘူး။ ကူညီတတ္ လိုက္ ၿကတာေနာ္။
က်ေနာ္၂ခါ ၃ခါ ေလာက္ျပန္ဖတ္ပါတယ္ ၊၊
ကိုယ့္အညာရႊာ ေလး ကိုေတာ္ေတာ္စံုစံုလင္လင္ ေအာက္ေမ့ဖြယ္ ျပန္ေရးထားတဲ့ ကိုဇနိပို႕စ္ေလး က ..ကိုယ္ဇနိကိုယ္တိုင္ အတြက္ အမွတ္တရ ရွိေနမွာပါ ၊၊
ဖတ္ရတာ ..အားရွိလွပါတယ္ဗ်ာ ၊၊
Very Nice Post.
I inspired by your writing skill as you presented very well indeed. I read this post 4 times to make me more understand.
Love the post!!
SMNTL
ကုိဇနိေရ ႕ ႕ ႕
အေမနဲ႕ ရြာကုိလြမ္းတယ္ဆုိတဲ့အတုိင္းကုိ ျဖစ္သြားတာ။
အရမ္းေကာင္းတာပဲ။
အမဲသားကုိ ခရမ္းခ်ဥ္သီး၊ ငရုတ္သီးစိမ္းနဲ႕ ခ်က္ထားတာေတာင္ စားခ်င္သြားတယ္
ကိုဇနိေရ ခုလို ေသခ်ာ ရွင္းျပေပးထားေတြ အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ ။
ဖတ္သူ မ်ားကို ဗဟုသုတ ေရာ ရသပါ ေပးတဲ့ ပိုစ့္ ေလးပါပဲ ခင္ဗ်ာ ။
က်ေနာ္တို႕ ရြာဘက္လည္း ၁၉၉၀ ေလာက္ ေနာက္ပိုင္းထဲက
ၾကိတ္ဆံုေတြ ေမာင္းဆံုေတြ ေခာတ္ေပ်ာက္ သြားတာဗ်။ ဆီဆံု ေတြဆို က်ေနာ္ ခပ္ငယ္ငယ္
၁၉၈၅ ၀န္းက်င္ထည္းက မေတြ႔ ရေတာ့တာ ။ေနာက္ ကေလးေတြဆို ျမင္ေတာင္ မျမင္ဘူးၾကေတာ့ဘူးဗ် ။
ရြာ အလုပ္ေတြ ၊ မိရိုးဖလာ အလုပ္ေတြက ပင္ပမ္းျပီး ၀င္ေငြနည္းေတာ့ လူငယ္ေတြက ျမိဳ႕တက္ၾကရင္းနဲ႕
ရြာဓေလ့ေတြ ေပ်ာက္ လာလိုက္တာ ေနာ္ ။
ရြာေတြ ေရႊထီးေဆာင္း တဲ့ေခတ္က ို ျမန္ျမန္ ေရာက္ပါေစလို႕ပဲ ဆုေတာင္း သြားပါတယ္ ခင္ဗ်ာ ။
ဖတ္ရင္းနဲ ့ျမန္မာျပည္ေတာရြာေလးကိုကိုယ္တိုင္ေရာက္
သြားသလိုခံစားရတယ္။ ေတာဓေလ့၊ ေတာစရိုက္
ေတြကိုထင္းကနဲျမင္သာေအာင္ေရးႏိုင္ပါတယ္
ရိုးသားတဲ့ေတာသူေတာင္သားေတြရဲ ့စိတ္ဓာတ္
ကိုေလးစားသလို
လုပ္ရတဲ့ အလုပ္ပင္ပန္းပံုေတြကိုလဲ
ကိုယ္ခ်င္းစာမိပါတယ္
က်ြန္ေတာ္လဲ ဒီလိုပတ္၀န္းက်င္မွာႀကီးျပင္းလာေတာ့
ဒီပို ့စ္ေလးကိုဖတ္ျပီး အိမ္ကိုအရမ္းသတိရတယ္
ႏိုင္ငံျခားကေန ဒီလိုရိုးရာဓေလ့အေႀကာင္းေတြကို
ဖတ္ရတဲ့အခါ အရမ္းခံစားရပါတယ္
ေတာ္ရံုတန္ရံုေတာဓေလ့နဲ ့သိပ္မနီးတဲ့သူေတာင္
ေတာဓေလ့ကို ေတာ္ေတာ္ေလး ေလ့လာမိသြားႏိုင္ပါတယ္
အထူးေျပာခ်င္တာကေတာ့ဒီလိုမ်ိဳးပို ့စ္ကို
အရမ္းႀကိဳက္ပါတယ္
ေရးထားလိုက္တာမ်ား စုံ စိ လို႔။
ဘယ္ေလာက္မ်ား အညာကို လြမ္းေနသလဲ မသိ။
ပံုေလးေတြနဲ့ ေရးထားတာကို စိတ္၀င္စားစြာ ဖတ္သြားပါတယ္ ။
ကုလားပဲဟင္းခ်ိဳနဲ႔ အမဲသားငပိခ်က္(အဲ့လိုေခၚရမွာလား)
ကိုေတာင္လြမ္းလာျပီ..
ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့..နွစ္တိုင္းလိုလို ျပန္ျဖစ္ပါတယ္(ဟဲ ဟဲျကြားတာ)
အညာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး....
ျပင္ဦးလြင္ပါ..
Post a Comment