ထိုတေန႔

ေနမင္းသည္ကား ေလာကႀကီးတခြင္အား အပူေငြ႕မ်ားျဖင့္ အစြမ္းကုန္ ျဖန္းပက္ထားေလသည္။ အသင္ေနမင္း တေလာကလုံးအား စိတ္ရွိသမွ် ျဖန္းပက္ပါေလ။ အကြ်ႏု္ပ္ပုခုံးေပၚတြင္ ေခါင္းေလးတင္ကာ မွီေနရွာေသာ မယ္မဒီေလးတစ္ေယာက္ကိုသာ ခ်မ္းသာေပးပါ။ ဖန္တီးလို႔ရလွ်င္ကား အပူ ႏွစ္ဆ အကြ်ႏု္ပ္ေပၚကို ျဖန္းခ်လိုက္ပါ။ ဇင္ေယာ္ေတာင္ပံ မ်က္ေတာင္ေလးေတြ စင္းေနရွာေသာ မယ္မဒီေလးခမ်ာ၊ ခရီးသြားလို႔ ပန္းလွတဲ့ ဒဏ္အျပင္၊ ေႏြေနအပူကပါ ထပ္ဆင့္ေလာင္းထားေတာ့ မ်က္ႏွာသြင္ျပင္မွာကား ေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့ရွိေခ်လွ၏။


"ေဝး…"
အကြ်ႏ္ုပ္ ႏႈတ္ခမ္းမွ အသံခပ္ဖြဖြျဖင့္ ေခၚလိုက္ေလသည္။ မယ္မဒီေလး၏ ညာဖက္မ်က္ေတာင္ တခ်က္ ျဖတ္ကနဲအေပၚကို ေကြးတြန္႔သြားသလို ျဖစ္ၿပီး အသာပင္ ျပန္ၿငိမ္သြားျပန္ရွာ၏။ သူကေလး အေတာ္ပင္ပန္းရွာေနၿပီ။ ဒီတိုင္းေတာ့လည္း မျဖစ္ရွာေခ်။ တတ္သမွ်ပညာစြမ္းျဖင့္ မယ္မဒီေလး ေအးျမေစရမည္။ အကြ်ႏု္ပ္၏ ႏႈတ္ခမ္းအား စုကာ မယ္မဒီ၏ မ်က္ႏွာကေလးအား သာသာယာယာ ေလမႈတ္ေပးေနေလ၏။ နက္ေမွာင္ေနရမည့္အစား၊ ဖုန္တင္ေနေသာေၾကာင့္ အနည္းငယ္ အဝါေရာင္သမ္းေနေသာ ဆံႏြယ္ေလးမ်ားသည္ ေလထဲတြင္ ဝဲကာေနေလသည္။ ေလာကတခြင္လုံး ပူေလာင္ေနေသာ္လည္း မယ္မဒီေလးကို ၾကည့္ျမင္ရသည္မွာ အလြန္ပင္ က်က္သေရရွိလွေပသည္။

ထိုအခိုက္ "နာနတ္သီးစိတ္၊ နာနတ္သီးစိတ္"ဆိုေသာ အသံခပ္စူးစူးနဲ႔အတူ ေခါင္းေပၚတြင္ နာနတ္သီးဗန္းကေလးတင္ၿပီး လာေရာင္းေသာ ေဈးသည္မိန္းကေလး၏ အသံကို ၾကားရေသာအခါ မယ္မဒီေလး၏ မ်က္လုံးကေလးက ကလယ္ကလယ္နဲ႔ ပြင့္လာၿပီး "စားခ်င္တယ္၊ ဝယ္ေပးေနာ္" ဆိုေသာ အသံကေလး ထြက္လာေသာအခါ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ နာနတ္သီးသည္အား လက္ျပ၍ေခၚလိုက္သည္။ နာနတ္သီးေဈးကလည္း အလြန္ခ်ိဳသေလာက္၊ နာနာသီးစိတ္ကလည္း အရည္ရႊန္းရႊန္းနဲ႔ စားလို႔လည္း အလြန္ခ်ိဳေလသည္။ အကြ်ႏု္ပ္ႏွင့္ မယ္မဒီေလးသည္ အသံမ်ားပင္ မထြက္ႏိုင္ဘဲ နာနတ္သီးမ်ားကို ကုန္း႐ုန္းစားၾကေလသည္။ တစ္ေယာက္တစိတ္စားၿပီးမွသာ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ကာ အၿပဳံးပန္းခ်င္း ဖလွယ္ႏိုင္လိုက္ၾကသည္။ "စားလို႔လည္း ေကာင္းတယ္ေနာ္။" - ဆိုေသာ သူမ၏ အသံခပ္ခ်ိဳခ်ိဳထြက္လာေသာအခါ "ထပ္ဝယ္လိုက္မယ္ေနာ္"ဆိုေသာ အကြ်ႏ္ုပ္အသံက ကပ္ရပ္ထြက္သြား၏။ "ဒီမွာ အမ်ားႀကီး ရွိေသးတယ္ေလ၊ ထပ္မဝယ္နဲ႔ေတာ့ေနာ္" ဆိုေသာအခါ "အင္းအင္းအင္း" ဟု အကြ်ႏ္ုပ္ေျဖလိုက္ေလသည္။

ေက်ာပိုးအိတ္ထဲတြင္ ရန္ကုန္ကဝယ္လာေသာ၊ ခရီးသြားစဥ္ လမ္းမွာမစားျဖစ္၍ က်န္ေနေသးေသာ ယိုသြပ္ေပါင္မုန္႔မ်ားလည္းရွိေသး၏။ "ဗိုက္ဆာရင္ စားလိုက္ေလ" ဆိုေတာ့ "ဟင့္ အင္ ဗိုက္က ျပည့္သြားေပါ့" ဆိုကာ အကြ်ႏ္ုပ္အား ျပန္ေကြ်းေလသည္။ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲတြင္ ရွိေနေသးေသာ ေဖ်ာ္ရည္ဗူးကေလးကို ကြ်ႏ္ုပ္ယူလိုက္ၿပီး ပိုက္ကေလးတပ္ကာ "ဒါေလး ေသာက္လိုက္ေနာ္" ဆိုၿပီး မယ္မဒီေလးအား ထပ္ကာေပးလိုက္ျပန္သည္။ ေဖ်ာ္ရည္ အနည္းငယ္သာ ေသာက္ၿပီး ကြ်ႏ္ုပ္အား ျပန္၍ ကမ္းေပးေလသည္။ ေဘးမွာ ထိုင္ေနၾကေသာ လူအမ်ားက ဒီႏွစ္ေယာက္ မုန္႔ေလးတခု၊ အေအးေလး တဗူးကို သူမစား ငါမစား အခ်စ္ေတြ ပိုေနၾကပါ့လား ဆိုေသာ အနည္းငယ္ ခ်ဥ္စပ္စပ္အဓိပၸါယ္ေရာက္ေသာ အၾကည့္မ်ားျဖင့္ ၾကည့္ၾကေလကုန္၏။ ၾကည့္ၾကပါေလ မိတ္ေဆြတို႔၊ အကြ်ႏ္ုပ္ ဂရုမစိုက္ႏိုင္။ ကြ်ႏု္ပ္၏ကေလးမ အစာစားမွသာ ခရီးေၾကာင့္ ပင္ပန္းသည့္ ဒဏ္ ခံႏိုင္ေသာ အားရေပလိမ့္မည္။

ဤသို႔ျဖင့္ လူျပည့္က်ပ္ေနသည့္ မွန္လုံးကားကေလးတြင္ ထိုင္ခုံမရသျဖင့္ တံခါးဝအနီး သစ္သားတန္းကေလးတြင္ ႏွစ္ေယာက္သား တက္၍ထိုင္လိုက္ၾကသည္။ အျခားကားကို ေမွ်ာ္ေသာ္လည္း ေပၚမလာေသာအခါ ဆိုက္ကားသမားတစ္ေယာက္ အသံခပ္က်ယ္က်ယ္ျဖင့္ "ဒီကားက ေနာက္ဆုံးကားပါဗ်ာ၊ လိုက္သြားစမ္းပါ" ဟုဆိုကာ ေက်ာပိုးအိတ္ကို အတင္းဆြဲ၍ လိုက္ပို႔ေသာေၾကာင့္ အခုစီးေနေသာ ကားသို႔ေရာက္ရပါသည္။ ေက်းဇူးႀကီးေသာ ဆိုက္ကားဆရာပါေပ။ သစ္သားတန္း ထိုင္ခုံေပၚတြင္ ေဘးခ်င္းယွဥ္ကာ ထုိင္ေသာအခါတြင္လည္း မယ္မဒီငိုက္ကာ ကားတံခါးၾကားဆင္းသြားမွာ စိုးရိမ္၍ လက္ျဖင့္ သူမ၏ ေနာက္ေက်ာမတံခါးအဝနား ကိုင္စရာတခုကို ကိုင္ကာ ေနာက္မွီစရာအျဖစ္ ဖန္းတီးေပးထားရ၏။

အခ်ိန္အခါက်ေရာက္လာေသးအခါ ကားကေလးကား လူးကာလြန္႕ကာ ေျပးေလေတာ့၏။ ၂ နာရီခန္႔ အားကုန္ေျပးၿပီးေသာအခါ လမ္းဆုံလမ္းခြတစ္ခုသို႔ ကားကေလးေရာက္ေလ၏။ ကားသမားအား ႀကိဳတင္ေျပာထား၍ ယင္းေနရာေရာက္ေသာအခါ ကားက ရပ္ေပးေလသည္။ လမ္းေဘးဇရပ္တြင္ နားခိုရင္း ရပ္ထားေသာ ကားမွန္သမွ်ကို လိုက္ေမးရေလသည္။ " ***ထိ ေရာက္ေအာင္ သြားၾကမွာလားဗ်" ေမးတိုင္း "မေရာက္ဘူး" ဆိုေသာ အေျဖမ်ားနဲ႔သာ ႀကဳံေတြ႕ရသည္။ ဇရပ္တြင္ ထိုင္ေနေသာ အျခားလူမ်ားက "စိတ္ မပူပါနဲ႔ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားသြားခ်င္တဲ့ဆီကို ေရာက္တဲ့ ကား တစ္စီးစီးကေတာ့ ေပၚလာမွာပါဗ်"ဆိုေသာေၾကာင့္ စိတ္အနည္းငယ္ေအးရေလသည္။ ညအေတာ္ ေမွာင္ေသာအခါ လိုရာခရီးကို ပို႔ေဆာင္ေပးမယ့္ကား ေပၚေတာ္မူလာရွာသည္။

…. ထိုသို႔ျဖင့္ လိုရာခရီး ေအးခ်မ္းစြာ ေရာက္ရပါေတာ့၏။

ခရီးပန္း၍ ေရႊမ်က္ႏွာေတာ္ ႏြမ္းေနေသာ ထိုတေန႔က မယ္မဒီအား မ်က္လုံးထဲမွ မထြက္သျဖင့္ ထိုတေန႔အား အမွတ္တရ ေရးသားလိုက္ရသည္ ျဖစ္ပါေၾကာင္း။