တကယ္ခ်စ္တယ္ဆိုရင္

သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ ငယ္ငယ္တုန္းက ကစားေဖာ္၊ ကစားဖက္ ခ်စ္ၾက ခင္ၾကတယ္။ ေနာက္အတန္းေဖာ္ဆိုေတာ့ စာတူတူက်က္ၾက၊ ေက်ာင္းတူတူသြားၾကျဖစ္လာတယ္။ ငယ္ငယ္က အိမ္နားမွာ ရြယ္တူမရွိသေလာက္ရွားေတာ့ အတန္းေဖာ္၊ ေက်ာင္းသြားေဖာ္ေတြက ကၽြန္မဘဝမွာ ေနာင္တခ်ိန္ထိ အမွတ္ထင္ထင္ရွိေနမည့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။


မာစတာတက္ေနတုန္းက စာသင္ခ်ိန္တႏွစ္ကုန္ခါနီး သင္ခန္းစာေတြ ျပတ္သြားေတာ့ ဆရာမနဲ႔ စကားေတြထိုင္ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ မွတ္မွတ္ရရေျပာရရင္ ဝိုင္တီယူဆင္ဝင္အေပၚက လသာေဆာင္ေနရာေလးမွာ။ မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္း (၄) ေယာက္ရယ္ ဆရာမရယ္နဲ႔ ေနၾကာေစ့စားရင္း စကားေျပာေနခဲ့ၾကတယ္။ ေျပာေနတုန္းက အမွတ္တမဲ့ေပမယ့္ ဆရာမေျပာခဲ့တဲ့ စကားေလးတခြန္းက ကၽြန္မအေတြးေတြကို ျပန္ဆင္ျခင္မိေစခဲ့တယ္။ ဆရာမရဲ႕ငယ္ငယ္က သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ အဲဒီေန႔မွာ မဂၤလာေဆာင္တဲ့အေၾကာင္းပါ။ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းက ဆရာမနဲ႔သိပ္ခ်စ္ၾကတယ္။ ဘယ္သြားသြားအတူတူတြဲၾကတာေပါ့။ သူ႔ကိုႀကိဳက္တဲ့ေကာင္ေလးေတြဆို ဆရာမက ျပန္မႀကိဳက္ဖို႔ ေျပာခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းတက္တုန္း ရည္းစားမထားဖို႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ေျပာခဲ့ၾကတာ။ တကၠသိုလ္တက္ေတာ့ တေယာက္ တေနရာစီ ကြဲသြားၾကတယ္။ ဆရာမက ခ်စ္သူေတြ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ခ်စ္သူလည္း မရွာေတာ့ဘူးတဲ့။ သူေက်ာင္းတက္စဥ္က လာႀကိဳက္ခဲ့တဲ့သူကို စိတ္၀င္စားခဲ့ေတာ့ ေနာက္ပိုင္း ဘယ္သူ႔မွ စိတ္မဝင္စားေတာ့ဘူး။ ဒီလိုေနလာေပမယ့္ အသက္ (၄၀) ေရာက္မွ အိမ္နားက ကားဝပ္ေရွာ႔လုပ္တဲ့ အလုပ္သမားနဲ႔ မဂၤလာေဆာင္ေတာ့တယ္။ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းအေမက ဆရာမဆီ ဖုန္းဆက္လာတာက “ငါ့သမီး မတူးမေတာ္ျဖစ္တာ ငယ္ငယ္က နင္တားခဲ့လို႔” ဆိုၿပီး အျပစ္တင္သတဲ့။ အဲဒီမွာတင္ ဆရာမလည္း သူ႔ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္စဥ္းစားမိတာတဲ့။ “ဟုတ္တယ္ ဆရာမကသာ အိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္တာ ငယ္ငယ္က သူ႔ကိုဆို အၿမဲတားခဲ့တာ” လို႔ စိတ္မေကာင္းသံနဲ႔ ျပန္ေျပာပါတယ္။

ကၽြန္မတို႔ဆရာမက ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းနဲ႔ ေက်ာင္းသူေတြကို စကားေျပာေနၾကပါ။ “နင္တို႔ေတြလည္း ငယ္ရြယ္တုန္း သင့္တင့္တာရွာၾက၊ သူငယ္ခ်င္းကိုလည္း တကယ္ခ်စ္တတ္ပါေစ၊ တကယ္ခ်စ္တတ္ရင္ သူ႔ကိုလည္း မတားရဘူး” လို႔မွာတယ္။ ကၽြန္မတို႔ေမဂ်ာကလည္း ဆရာမေျပာရင္ ေျပာခ်င္စရာပါ။ မိန္းကေလးေတြက အပ်ိဳႀကီးေတြစုေနတဲ့ေမဂ်ာလို႔ အေျပာခံရပါတယ္။ ခုေတာ့ အသီးသီး စြံေနၾကၿပီ။ ၿပီးေတာ့ ဆရာမက သူ႔အေဒၚ အပ်ိဳႀကီးတေယာက္အေၾကာင္း ဆက္ေျပာျပတယ္။ အေဒၚက ရုပ္ရည္သန္႔ၿပီး ေခ်ာေခ်ာဆိုေတာ့ ဘာလို႔အိမ္ေထာင္မျပဳသလဲ စိတ္၀င္စားလို႔ ဆရာမတို႔ ညီအစ္မတေတြ ဝိုင္းအင္တာဗ်ဴးၾကတာ။ “ေဒၚေဒၚက ခ်စ္တဲ့သူမရွိလို႔လား ျပန္မႀကိဳက္ႏိုင္လို႔လား” လုိ႔ ေမးၾကေတာ့ “ငါတို႔က ရပ္ကြက္ထဲမွာ ခ်မ္းသာတယ္ဆိုၿပီး ေျပာရရင္ မာနေလးနဲ႔ေနတာ၊ ႀကိဳက္လည္း လာမေျပာရဲၾကဘူး၊ မိန္းကေလးဆိုတာ ေျမာင္းေတာ့ နဲနဲေဖာက္ေပးရတယ္၊ မ်က္လံုးေလးနဲ႔လည္း ၾကည့္တတ္ရတယ္၊ ငါတို႔က အဲလိုမလုပ္တတ္ဘူးေအ့” လို႔ ျပန္ေျပာသတဲ့။ “ညည္းတို႔လည္း ကိုယ္စိတ္ဝင္စားတဲ့သူဆို အမူအယာေလး နဲနဲေတာ့ ျပၾကေပါ့၊ ၿပီးမွ တလြဲေတြ မျဖစ္ေစနဲ႔၊ မိန္းကေလးဆိုတာ ဒါေလးေတြလည္း တတ္ရတယ္ေနာ္” လို႔ ဆရာမက ေျပာရွာတယ္။ ကၽြန္မတို႔မွာ “ဟာ ဆရာမကလဲ အဲလိုေတာ့ မလုပ္ခ်င္ေပါင္” ဆိုၿပီး တဝါးဝါး တဟားဟားရယ္မိၾကတာေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ဆရာမက ခ်စ္လို႔ေျပာတာပါ။ အေနၾကာလာေတာ့ သူ႔တပည့္မေတြ အားလံုး မစြံဘူးဆိုတာ သူသိေနတယ္။ “နင္တို႔ေမဂ်ာက အပ်ိဳႀကီးေတြေလ သူတို႔က ဘယ္လို” ဆိုၿပီး သူမ်ားေတြက လာလာေျပာတဲ့အထိ မစြံၾကပါဘူး။ သူတို႔ကို ႀကိဳက္တဲ့သူေတြရွိပါတယ္။ ပဲမ်ားေနၾကသူနဲ႔ ဂ်ီးမ်ားေနၾကသူနဲ႔ဆိုေတာ့ မစြံေတာ့ဘူးေပါ့။

ဆရာမက ေျပာသြားတာ ႀကံဳလို႔ရယ္စရာေျပာေပမယ့္ ကၽြန္မမွာ မရယ္ႏိုင္ပါဘူး။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ ျပန္ေမးၾကည့္မိတယ္ “ငါ သူငယ္ခ်င္းကို တကယ္ခ်စ္ရဲ႕လား” လို႔ပါ။ ကၽြန္မမွာ စာအတူတူက်က္၊ ေက်ာင္းအတူတူသြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရွိပါတယ္။ သူနဲ႔ကၽြန္မက သိပ္ခ်စ္ၾကတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္ေပမယ့္ အရာရာဟာ ဆန္႔က်င္ဖက္ေတြနဲ႔ပါ။ မတူညီတဲ့ႏွစ္ေယာက္ အတူတြဲလို႔လား မသိဘူး လူတိုင္းသတိထားမိၾကတယ္။ ကၽြန္မက ဆင္းရဲတယ္။ သူက ခ်မ္းသာတယ္။ (၈) တန္းမွာ ကၽြန္မက စက္ဘီးအေဟာင္းေလးနဲ႔ ေက်ာင္းသြားခ်ိန္မွာ သူက ဆိုင္ကယ္နဲ႔ ေက်ာင္းတက္တယ္။ ကၽြန္မ တကၠသိုလ္သြားတက္ခ်ိန္မွာ သူက ကားကိုယ္တိုင္ေမာင္းၿပီး ၿမိဳ႕က တကၠသိုလ္မွာ တက္ေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္မက ရုပ္ဆိုးတယ္။ သူက ရုပ္ေခ်ာတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူက အေတာ္ေလး အေနေအးပါတယ္။ ကၽြန္မကိုလည္း အၿမဲကူညီတယ္။ ဘယ္ခ်ိန္ဘာလိုလို အားနာစရာမလိုေလာက္ေအာင္ ေျပာလို႔ရတယ္။ သူက ေက်ာင္းမွာ နာမည္ႀကီးေတာ့ စိတ္ဝင္စားတဲ့သူေတြက အမ်ားသား။ မနက္ခင္း က်ဴရွင္သြားရင္ ေဆာင္းတြင္းဆိုေတာ့ အလင္းေရာင္မရွိေသး။ ဝါးတားတားမနက္ခင္း ခ်မ္းကလည္းခ်မ္းေသး။ ဒါလည္း လမ္းထိပ္မွာ အငိုက္ခံ၊ အေအးခံလာေစာင့္ေနၾကတာ ဟိုနားတစု၊ ဒီနားတစု။ ကၽြန္မနဲ႔အတူဆို သိပ္မကပ္ရဲၾကဘူး။ ကၽြန္မက ဒိုင္ခံရန္ျဖစ္ေပးတယ္။ သူကေအးေတာ့ “ဘယ္သြားမလုိ႔လဲ” လို႔လာေမးရင္ “က်ဴရွင္” တို႔ “ဘုရား” တို႔ အဲလိုျပန္ေျဖတတ္တယ္။ ကၽြန္မက အဲလိုျပန္စကားေျပာတဲ့ေန႔ဆို သူ႔အိမ္ဆီ အျမန္စက္ဘီးနင္းၿပီး သူ႔အေမကို တိုင္ေျပာတာ။ ဘယ္ေကာင္ေလးလိုက္စကားေျပာတယ္ သူက ျပန္ေျဖေနတယ္ေပါ့။ အဲေလာက္ ကၽြန္မသူ႔အေပၚလႊမ္းမိုးခ်င္ခဲ့တာ။

သူကလည္း ေျပာရွာတယ္ “နင္နဲ႔ငါ ရည္းစားမထားရဘူးေနာ္“ တဲ့။ အရင္တုန္းကေတာ့ ကၽြန္မလည္း “ေအး မထားဘူး ဘာလုပ္မွာလဲေနာ္ ရႈပ္တာပဲရွိတာ”၊ “ငါေက်ာင္းသြားတက္ရင္ ဘယ္သူ႔ကို ျပန္မႀကိဳက္ႏွင့္နဲ႔ေနာ္” လို႔ မွာထားခဲ့တာ။ သူကလည္း မႀကိဳက္ရွာပါဘူး။ တခါကလည္း သူကၽြန္မဆီဖုန္းဆက္လာတယ္ “ငါ့ကို ဗိုလ္တေယာက္နဲ႔ လာေစ့စပ္ေနတယ္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ” တဲ့။ “နင္ႀကိဳက္သလား မႀကိဳက္ရင္ မႀကိဳက္ဘူးေျပာလိုက္” လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ သူလည္း လက္မခံခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္မကာဆီးကာဆီးလုပ္ခဲ့တာမွန္ေပမယ့္ သူ႔ရင္ထဲကို ေရာက္ေနတဲ့သူမရွိေသးလို႔လည္း သူရည္းစားမထားေသးတာပါ။ ကၽြန္မက ေက်ာင္းေတြတက္ ကိုဇနိနဲ႔ ႀကိဳက္ျပန္လာေတာ့လည္း သူဝမ္းသာအားရ ကိုဇနိကို ႀကိဳဆိုပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ၿမိဳ႕ကိုျပန္ရင္ ကိုဇနိရယ္ သူငယ္ခ်င္းရယ္ ကၽြန္မတို႔သံုးေယာက္တူတူ ေလွ်ာက္သြားၾကတာေတြရွိပါတယ္။ အစကေတာ့ ကၽြန္မလည္း ရည္းစားထားတာ သူ႔ကို မေျပာရဲဘူး ေဝ့လည္လည္လုပ္ေနတာ။ သူလည္းသိပါတယ္။ သေဘာထားတိုက္ဆိုင္တဲ့ သူႏွစ္ေယာက္လို႔ ေျပာတယ္။

အဲဒီမွာ အေတြးေတြေျပာင္းကုန္တာက ကၽြန္မပါ။ ဆရာမစကားၾကားၿပီးကတည္းက ေနာင္တခ်ိန္မွာ သူ႔အေမကမ်ား သူ႔သမီးမစြံခဲ့တာ “ကၽြန္မေၾကာင့္” လို႔ ေျပာလာရင္ ကၽြန္မလည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိမွာပါ။ ဒါနဲ႔ မျဖစ္ေခ်ဘူးဆိုၿပီး ဖုန္းဆက္တိုင္းေမးရတယ္ “နင္ ေတြ႔ေနၿပီလား ဟိုေကာင္ေလးကေရာ ဒီေကာင္ေလးက မဆိုးပါဘူး” လုပ္ေတာ့တာ။ သူငယ္ခ်င္းက ရယ္တယ္ “နင္ဘာျဖစ္ေနတာလဲ နင့္ဟာနင္ ကိုဇနိနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနစမ္းပါ ငါမွ ဘယ္သူ႔မွ ႀကိဳက္လို႔မရေသးတာ” လို႔ ဆိုလာတယ္။ ခုေတာ့ သူက စီးပြားေရးမွ စီးပြားေရးသမားျဖစ္ေနၿပီ။ ဘယ္လိုမွ နားခ်လို႔လည္း မရဘူး။ ကိုယ့္စိတ္ထဲက ေတာ္ေတာ္တန္တန္လူကိုလည္း သူနဲ႔သေဘာမတူခ်င္။ သေဘာတူစရာေတြ႔ေတာ့လည္း သူတို႔ခ်င္းက သံေယာဇဥ္မျဖစ္။ ကၽြန္မလည္း သူအိမ္ေထာင္ဖက္မေတြ႔မခ်င္း စိတ္ပူေနရအံုးမယ္ထင္ပါတယ္။ ေယာက်္ားေလးသူငယ္ခ်င္းေတြက “နင့္သူငယ္ခ်င္း ဘယ္သူ႔ကို ေျပာေပးစမ္းပါ” လို႔ ဆိုလာရင္ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းမိန္းကေလးေတြကို ကပ္ေစးနဲတတ္တယ္။ “မေျပာေပးဘူး ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေျပာေပါ့” နဲ႔ လုပ္တတ္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းကိုက်ေတာ့ “နင့္ကို ဘယ္သူက အေျပာခို္င္းေနတယ္၊ နင္ျပန္မႀကိဳက္နဲ႔ေနာ္ အဲေကာင္ကျဖင့္ ဘယ္လို” အဲလိုလုပ္တာ ကၽြန္မက။ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းဆို ဘယ္သူနဲ႔မွ တူတယ္တန္တယ္ မထင္ခ်င္ဘူး။ တခ်ိဳ႕ေတာ့လည္း ကၽြန္မကို ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး အိုေကသြားၾကတာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ သူတို႔အဆင္ေျပသြားရင္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို ခ်စ္တာပါပဲ။

အခုေတာ့ အသက္လည္း ႀကီးလာၿပီ။ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း မႏွေျမာေတာ့ပါဘူး။ ေတာ္ေနၾကာ သူတို႔မစြံတာ ကိုယ့္ပေယာဂျဖစ္ေနရင္ ကိုယ္လည္း စိတ္ေကာင္းမွာမဟုတ္ဘူး။ သူငယ္ခ်င္းကို တကယ္ခ်စ္တယ္ဆိုရင္ သူတို႔အိမ္ေထာင္ဖက္ေရြးတဲ့ေနရာမွာ ကိုယ္က ကန္႔လန္႔ႀကီးမျဖစ္ေအာင္ ေနတတ္ေအာင္ႀကိဳးစားေနရေတာ့မယ္။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူကို လမး္မွန္ေရာက္ေအာင္ လုပ္သင့္တာ လုပ္ေအာင္ တိုက္တြန္းေပးရမယ္။ ကိုယ္တတ္ႏိုင္တာ ေျပာျပၿပီး ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြကို တကယ္ခ်စ္တတ္ေအာင္ နည္းလမ္းမွန္နဲ႔ ခ်စ္တတ္ေအာင္ ကၽြန္မႀကိဳးစားေနပါၿပီ။

မဇနိ