ျမင္းျဖဴကေလး…

တခါတုန္းက အဘြားက က်ေနာ့္ကို "ေတာထဲကို သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အတူ ဘယ္ရီသီးသြားခူးေခ်။ ျခင္းေတာင္နဲ႔ အျပည့္ရလာရင္ အဘြားက ၿမိဳ႕ေပၚယူသြားေရာင္းၿပီးေတာ့ ေျမးေလးကို ကိတ္မုန္႔ဝယ္ေပးမယ္။" လို႔ေျပာတာ့ က်ေနာ္က "အဘြား ဒါဆို ျမင္း႐ုပ္ကိတ္မုန္႔ဝယ္ေပးေနာ္" "ေဟး ျမင္းကေလးကြ၊ ျမင္းကေလး"


ျမင္း႐ုပ္ကိတ္မုန္႔ဆိုတာက ရြာက ကေလးေတြအားလုံးရဲ႕ အိပ္မက္မဟုတ္လား။ ျမင္း႐ုပ္ကေလးက တကယ့္မွ အျဖဴဆြတ္ဆြတ္ေလး၊ အဲ မ်က္လုံးေလးေတြကၾကေတာ့ ပန္းေရာင္ေလး။ ျမင္းရုပ္ကိတ္မုန္႔ေလးလိုခ်င္ေတာ့ က်ေနာ္လည္း အိမ္နီးနားခ်င္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ ေတာထဲကို ေျပးၾကတာေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ စေတာ္ဘယ္ရီသီးေတြ၊ ဘယ္ရီသီးေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးနဲ႔ လိုက္ရွာၿပီး ခူးၾကတယ္။

အသီးေတြ ျခင္းေတာင္းအျပည့္ရဖို႔ဆိုရင္ ေတာထဲမွာ တစ္နာရီေတာင္ ေလွ်ာက္ၿပီး ရွာစရာမလိုပါဘူး။ ခဏေနေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ပင္ပန္းတယ္ဆိုၿပီး ျမစ္ထဲကို ေျပးဆင္းၿပီး ေရကစားေပမယ့္၊ က်ေနာ္ကေတာ့ ျခင္းေတာင္းျပည့္ေအာင္ ရွာဦးမွာဆိုၿပီး ဆက္ထြက္ပါတယ္။
"ေဟ့ တို႔နဲ႔ အတူတူေရလာကူးစမ္းပါကြာ"လို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေျပာေတာ့ က်ေနာ္ကလည္း
"ျခင္းေတာင္းအျပည့္ရရင္ ျမင္း႐ုပ္ကိတ္မုန္႔ေလး ဝယ္ေပးမယ္လို႔ အဘြားကေျပာလို႔ကြ ငါ အသီးေတြ အျပည့္ရေအာင္ ထပ္ရွာလိုက္ဦးမယ္။" လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။
"မင္းက ေၾကာက္တယ္ဆိုရင္လည္း ေၾကာက္တယ္လို႔ပဲ ေျပာစမ္းပါကြာ"
"ငေၾကာက္ႀကီးကြ၊ ေဟ့ ငေၾကာက္ႀကီး၊ ေလာဘကလည္း ႀကီးေသးတယ္"

က်ေနာ္ေလာဘႀကီးတာ တကယ္မဟုတ္ေၾကာင္း ျပန္ၿပီး သက္ေသျပဖို႔ လိုလာၿပီေလ။
"ေဟ့ ေကာင္ေတြစားၾကဦးမလားကြ။ ငါ ဘယ္ရီသီးေတြကို စားပစ္လိုက္ေတာ့မယ္ကြ" ဆိုၿပီး ျမက္ခင္းျပင္ေပၚကို ျခင္းေတာင္းႀကီး ေမွာက္ခ်လိုက္တယ္။
"ငါနဲ႔အတူလာစားၾကေလကြာ" ဆိုေတာ့ ျခင္းေတာင္းထဲက ဘယ္ရီသီးေတြလည္း ျဖဳတ္ကနဲ႔ ကုန္သြားေတာ့တာေပါ့။ က်ေနာ္က သိပ္မေကာင္းတဲ့ဟာေတြ၊ ခပ္စိမ္းစိမ္းအလုံးေတြကိုပဲ စားတာပါ။ ဝမ္းလဲနည္းတာပဲ။ အဖြားက ျမင္း႐ုပ္ကိတ္မုန္႔ေလး ဝယ္ေပးမယ္ဆိုတာ တျခင္းလုံးအျပည့္ အသီးေတြပါမွ ျဖစ္မွာကို။ အခုေတာ့ မရွိေတာ့ဘူး။ အခုမွေတာ့ မထူးေတာ့ပါဘူးေလဆိုၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ ေရထဲေျပးဆင္းၿပီး ကစားလိုက္ေတာ့လည္း ဘယ္ရီသီးေတြ အေၾကာင္းက ေမ့သြားတာပါပဲ။

အိမ္ျပန္ဖို႔ အခ်ိန္တန္ၿပီဆိုေတာ့မွ ျခင္းေတာင္းထဲမွာ ဘာမွ မပါဘူးဆိုတာကို သတိရေတာ့တယ္။ "ျခင္းေတာင္းေအာက္ေျခမွာ ျမက္ေတြခံထားလိုက္ကြာ၊ အေပၚက ဘယ္ရီသီးနည္းနည္းေလးကို တင္ထားလိုက္၊ မင့္အဖြားက ေအာက္ေျခကို လွန္ၾကည့္မွာ မဟုတ္ပါဘူးကြ" လို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက အႀကံေပးၿပီး ေျပးသြားၾကတယ္။ က်ေနာ္တစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့ၿပီးေတာ့ ဘာလုပ္ရမလဲ စဥ္းစားတယ္။ အဖြားက က်ေနာ့္ကို သိပ္ခ်စ္တာေလ။ က်ေနာ္က အဘြားကို တခါမွလည္း ညာဖူးတာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ျမင္းရုပ္ကိတ္မုန္႔ေလးကလည္း လိုခ်င္ေသးတာပဲ။ ျမင္းရုပ္ကေလးရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ္ ဘာမဆိုလုပ္မွာပဲဗ်ာ။ ျခင္းေတာင္းေအာက္ေျခမွာ ျမက္ေတြထည့္လိုက္တယ္၊ အေပၚယံေလးမွာ ဘယ္ရီသီးနည္းနည္းေလးအုပ္လိုက္ေတာ့ ျခင္းေတာင္းထဲမွာ ဘယ္ရီသီးေတြ အျပည့္လိုလို ျဖစ္သြားေရာ။ "ငါ့ ေျမးေလးက ေတာ္လိုက္တာကြာ။ ျခင္းေတာင္းနဲ႔ အျပည့္ရလာတယ္။ ကဲ အဖြား မနက္ျဖန္ ၿမိဳ႕ကိုသြားရင္ ဒီျခင္းေတာင္းကို ယူသြားၿပီး ေရာင္းလိုက္မယ္ေနာ္။ ၿပီး ေျမးေလးဖို႔ ျမင္းရုပ္ကိတ္မုန္႔ေလး ဝယ္ခဲ့မယ္။" က်ေနာ္ အဖြားကို အမွန္အတိုင္းေျပာမယ္လို႔ စိတ္ကူးေပမယ့္ အဖြားက က်ေနာ့္ကို ထပ္ခ်ီးက်ဴးေနတာနဲ႔ ေနာက္မွပဲ အမွန္အတိုင္းေျပာေတာ့မယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္ေတာ့တယ္။

သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ လမ္းမေပၚ ကစားၿပီးေတာ့ အိမ္ကို ျပန္လာေတာ့၊ အဖြားက အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီ။ မနက္အေစာက်ေတာ့ အဖြားက ၿမိဳ႕ကို ဘယ္ရီသီးေတြေရာင္းဖို႔ ထြက္သြားတယ္။ "မင့္အဖြားေတာ့ ေလွႀကီးနဲ႔ ျပန္လာပါၿပီ၊ မင္းေတာ့ အေဆာ္ခံရေတာ့မယ္။" လို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေအာ္ၿပီး စၾကပါတယ္။ ဟုတ္ပါ့ လိမ္ညာထားတာႀကီး ေပၚသြားရင္ ဘာျဖစ္မလဲ။ အရင္တုန္းကဆို ေနရတာ သိပ္ေပ်ာ္ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ သြားတယ္၊ ကစားတယ္၊ စားတယ္၊ ဘာအေၾကာင္းမွ ေတြးစရာမရွိဘူး။ ဘာေၾကာင့္မ်ား သူငယ္ခ်င္းေတြ ေျပာတာကို နားေထာင္ခဲ့မိပါလိမ့္။ အဖြားက ခြင့္လႊတ္ေအာင္ ေကာင္းမြန္တဲ့ဟာ တခုခု ဘာမ်ားလုပ္ရပါ့မလဲ။ က်ေနာ္ ဝမ္းနည္းလာၿပီးေတာ့ ငိုမိပါတယ္။
"ဘာလို႔ ငိုေနတာလဲကြ။ အဖြားလာေတာ့ မင္း ပုန္းေနေပါ့။ တို႔က မင္းေရနစ္သြားၿပီလို႔ ေျပာလိုက္မယ္ေလ။ အဲဒါဆို မင္းကို အဖြားက ခ်က္ျခင္း ခြင့္လႊတ္သြြားမွာပါ" - လို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဝိုင္းၿပီးအႀကံေပးၾကတယ္။
"အဲသလို မလုပ္ဘူးကြာ။ မင္းတို႔ေျပာတာကို နားမေထာင္ဘူး" ေျပာရင္း ငိုတယ္။

ေျပာေနတုန္းမွာပဲ ျမစ္ထဲမွာ ေလွတစင္းေပၚလာတယ္။ ေလွေပၚမွာ အဝတ္အစားလွလွပပဝတ္ထားတဲ့ အဖြားလည္း ပါလာတယ္။ အဖြားက ၿမိဳ႕ေပၚကို သြားရင္ အဲဒီ အဝတ္လွလွဝတ္ေလ့ရွိတယ္။ အဖြားကိုလည္းျမင္ေရာ က်ေနာ္လည္း တခ်ိဳးတည္း ထြက္ေျပးေတာ့တာ။
"ဟဲ့ ကေလး၊ မေျပးနဲ႔ေလ၊ ရပ္ဟဲ့။ ငါေျပာေနတာေလ"- လို႔ အဖြားကေအာ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း မရပ္ပါဘူး။ "လူလိမ္ေလး ရပ္စမ္း"
ရြာအစြန္ေရာက္မွပဲ ေျပးတာရပ္ေတာ့တယ္။ အဲဒီနားမွာ က်ေနာ့္ဦးေလးအိမ္ရွိေတာ့ တညေနခင္းလုံး အဲဒီမွာ ေနလိုက္တယ္။ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ေရာက္ေနပါၿပီ။ က်ေနာ္ အိမ္ကို အဖြားမျမင္ေအာင္ တိတ္တိတ္ေလးျပန္ၿပီး အခန္းေသးေသးေလးထဲမွာ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးအိပ္ေနတာေပါ့။

က်ေနာ္ အိပ္ယာကႏိုးေတာ့ ေနေတာင္ အေတာ္ျမင့္ေနပါၿပီ။ အဲ အဖြားအသံကိုလည္း ၾကားလိုက္ရတယ္။ "ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕တဲ့ အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ေယာက္ အဖြားဆီကိုလာၿပီး၊ ဘယ္ရီသီးေတြကို အကုန္ဝယ္မယ္လို႔ ေျပာေတာ့ အဖြားကလည္း ေပ်ာ္သြားတာေပါ့။" အဖြားေျပာေနတာေတြကို ဆက္မၾကားႏိုင္ေတာ့လို႔ က်ေနာ္ ေခါင္းကို ေစာင္နဲ႔အုပ္ထားမိတယ္။ ရွက္တာလည္း အေတာ့္ကို ရွက္ေနပါၿပီ။ အဖြားထြက္သြားပါေတာ့လို႔ ဆုေတာင္းေနမိတယ္။ အဖြားက ၿမိဳ႕ေပၚက သတင္းေတြကို ေျပာဖို႔နဲ႔ သူမရွိတုန္း ဘာေတြ သတင္းထူးသလဲဆိုတာကို ေမးျမန္းဖို႔ အခန္းကေန ထြက္သြားပါၿပီ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ အခန္းထဲက်ေနာ့္ဆီကို အဖိုးဝင္လာပါတယ္။
"ဗိုက္ဆာေနတာႀကီးကို ဘာလို႔ အိပ္ေနရတာလဲေျမးရ။ အိပ္ယာထေတာ့၊ ၿပီး သြားၿပီး ေတာင္းပန္လိုက္။ သြား သြား။"
က်ေနာ္ထြက္သြားလိုက္တယ္။
"အဖြား က်ေနာ္ ေနာက္က်ရင္ …." ဆိုၿပီး က်ေနာ္ စကားကို ဆက္မေျပာႏိုင္ပါဘူး။
"ေအး ထိုင္ထိုင္ စားေတာ့" ဆိုၿပီး စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးနဲ႔ ေျပာပါတယ္။
အဲသလိုနဲ႔ ၿပီးမသြားေသးပါဘူး။ အရွက္ရစရာေတြ ဆက္ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္လုပ္လိုက္တာ သိပ္ကို မွားတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပတာပါ။ က်ေနာ္ ပါးစပ္ေလးပိတ္ၿပီး နားေထာင္ပါတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ငါ့ကိုေတာ့ ဘယ္လိုမွ ခြင့္လႊတ္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ငါဘာဆက္လုပ္ရမလဲ၊ ငါဘယ္လို ေနရမွာလဲ ဆိုၿပီးေတြးမိတယ္။ ၿပီးေတာ့ စားပြဲေပၚကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျမင္ရလိုက္တယ္…

စားပြဲေပၚမွာ ျမင္းျဖဴျဖဴေလး… ေျမျပင္ေပၚမွာ ေျပးေနသလားထင္ရတယ္…
"သြားယူေလ…ဘာၾကည့္ေနတာလဲ" အဖြားက ခပ္မာမာေလး ေျပာလိုက္တယ္…

ႏွစ္ေတြလည္း ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ အဖိုးနဲ႔ အဖြားလည္း မရွိေတာ့သလို က်ေနာ္လည္း အဖိုးႀကီးအရြယ္ကို ေရာက္ေနပါၿပီ။ အဖြားဝယ္ေပးတဲ့ သိပ္ကိုလွတဲ့ ျမင္းျဖဴကိတ္မုန္႔႐ုပ္ေလးကို ဘယ္လိုမွ ေမ့မရပါဘူး။

По В. Астафьеву