ပန္းဝါဆို ပ်ိဳတစ္ေပြ႔

ပန္းဝါဆို ပ်ိဳတစ္ေပြ႔
ဝါဆိုပန္းခူးခ်ိန္ေရာက္တိုင္း ကၽြန္မသတိအရဆုံးမွာ ရြာက ေခ်ာင္းကေလးကို ျဖစ္သည္။ ေလွေလွာ္တတ္ျခင္း၊ ေရကူးတတ္ျခင္း၊ ေရက်ခ်ိန္တြင္ ႏႈံးေျမႏုႏုေၾကာင္႔ ကၽြန္းေျမသည္ သီးႏွံအထြက္တိုးျခင္းတို႔မွာ ရြာသားတို႔အတြက္ ေခ်ာင္းကေလးက ေပးေသာ ဆုလဒ္မ်ားျဖစ္သည္။ျမစ္ႏွင္႔ ႏွစ္မိုင္ေဝးေသာ ကၽြန္မတို႔ရြာသို႔ ႏွစ္စဥ္ နယုန္လဆန္းပိုင္းတြင္ ေခ်ာင္းကေလး ေရာက္ရွိလာျမဲျဖစ္သည္။
နယုန္၊ ဝါဆို၊ ဝါေခါင္ ၊ေတာ္သလင္း သုံးလတာ လာေရာက္အက်ိဳးျပဳေလ႔ရွိေသာ ေခ်ာင္းကေလးမွ ေဖြးေဖြးျဖဴေသာ ေရအလ်င္သည္ လဝါဆိုတြင္ ကၽြန္းရြာေလးမ်ားကို ဝုိင္းရံလ်က္ရွိေနေပမည္။



ေလွကေလးနဲ႔ ဝါဆိုပန္းခူးထြက္ၾကပုံမွာ မဆန္းလွေသာ အေလ႔ျဖစ္ေပမဲ႕ ကၽြန္မတို႔ရြာ၏ ၾကည္ႏူးစရာေတာဓေလ႔ ကိုေတာ႔ ကၽြန္မေျပာျပခ်င္ပါသည္။
ပန္းခူးထြက္မည္႔ ေလွၾကီးမ်ားမွာ ႏွစ္စင္းျဖစ္သည္။ တစ္စင္းမွာ အပ်ိဳၾကီးေလးေလးဝင္းက ပဲ႔ကိုင္ျဖစ္၍ က်န္တစ္စင္းမွာ ျပိဳင္ဘက္အပ်ိဳၾကီး ေလးေလးၾကည္က ပဲ႔ကိုင္ျဖစ္၏။ ရုပ္ရွင္ေတြထဲကလို လူပ်ိဳေတြ ပဲ႔မကိုင္ရေပ။
ဝါဆိုပန္းခူးေလွေပၚတြင္ အပ်ိဳေလး၊ အပ်ိဳလတ္၊ အပ်ိဳၾကီး (အလြန္စြံၾကရာ နည္းနည္းသာပါသည္။) အရြယ္စုံပါသည္။ ရြာသူမိန္းကေလးမ်ားမွာ အပ်ိဳျဖန္း အရြယ္ေရာက္မွ ဝါဆိုပန္းခူးလိုက္ရသည္ျဖစ္ျပီး ထိုမိန္းကေလးမွာ ဓမၼစၾကၤာကို ဝါတြင္းတစ္ေလွ်ာက္ ဌာန္ကရိုင္းက်က် ရြတ္ဖတ္ႏိုင္ျပီဟုလည္း ယူဆႏိုင္ျပီျဖစ္သည္။
ေခ်ာင္းေရရိုးမွာ ရြာ၏အေရွ႔အေနာက္ သြယ္တန္းေနရာ ေလွႏွစ္စင္းမွာ ယခုႏွစ္ အေရွ႔ပိုင္း ပတ္သည္႔ေလွက ေနာက္ႏွစ္ အေနာက္ပိုင္းကို ပတ္ရေလသည္။
နံနက္၁၀နာရီသည္္ ပန္ခူးစထြက္ခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ဝါဆိုမိုးအုံ႔ပ်ပ်၊ တစ္ခါတစ္ရံ မိုးဖြားဖြားေလးေအာက္တြင္ ခေမာက္မေဆာင္းပဲ မာဖလာစလွလွေလးမ်ားကို ေခါင္းတြင္စီးထားေသာ မိန္းမပ်ိဳေလးမ်ားကို တင္ေဆာင္ထားေသာေလွမွာ လွပေသာဝါဆိုပြင္႔ေလးမ်ား မခူးခင္ကျပည္႔ႏွင္႔ေနသည္ႏွယ္္္။
ေလွေပၚတြင္ ေလွဝမ္းမွေရကို တစ္ေယာက္တလဲပက္ရသည္။ ပန္းပင္ၾကည္႔သူက ၾကည္႔ ေလွေလွာ္သူကေလွာ္ ပန္းခ်ိဳးသူကခ်ိဳး ကိုယ႔္တာဝန္ကိုယ္ယူၾကရသည္။ ဝါဆိုပန္းခူးရာတြင္ လွေသာပန္း၊ ေမႊးေသာပန္း ၊ၾကာရွည္ခံေသာပန္း စသည္ျဖင္႔ မွ်တေအာင္ ခူးတတ္ရန္မွာလည္း အေရးၾကီးေသာ အခ်က္ျဖစ္သည္။
ပုန္းညက္၊ သေျပ၊ ဧကရာဇ္၊ ခေရစေသာ ပန္းခက္မ်ားခ်ိဳးရာတြင္ အပင္ေပၚသို႔ တက္ရသည္။ အပင္တက္ မကၽြမ္းက်င္ပဲတက္က ေရထဲသို႔ ဂၽြမ္းပစ္က်တတ္သည္။တက္တတ္ျပီး ျပန္မဆင္းတတ္ပါကလည္း ပင္စည္ကိုဖက္၍ ေလွ်ာဆင္းရေလရာ ေျခသလုံးႏွင္႔လက္မ်ား ပြန္းပဲ႔ကုန္၏။ သို႔ေသာ္ ကုသိုလ္အက်ိဳးကို ေရွးရႈ႔ကာ သူ႔ထက္ငါသာ အျပိဳင္တက္ၾက၏။
ခ်ဳံႏွင္းဆီရုံမ်ားမွာ ဝိုင္းပတ္၍ခူးမွ ပန္းမ်ားမ်ားရေလ၏။ အျဖဴေရာင္၊ သုံးဘီးကားေရာင္၊ အနီရင္႔ရင္႔စသည္ျဖင္႔ အေရာင္အေသြးစုံ၏။ ဇီဇဝါ၊ ပုဏၰရိတ္ ႏွင္႔ ေရႊတဆုပ္ပန္းမ်ားမွာ တစ္ပင္ဆို ဆိုသေလာက္ တစ္ေပြ႔တစ္ပိုက္ဆုပ္ဆုပ္ခဲခဲ ခူးယူႏိုင္၏။ အမ်ိဳးအမည္မသိေသာ္လည္း ဝါဆိုပန္းအျဖစ္ ကုသိုလ္ယူခ်င္လြန္း၍ ပန္းခူးသူတို႔အား ညိုျမလုပ္ေနေသာ ပန္းပြင္႔ေလးမ်ားကိုလည္း ခူးခဲ႔ၾက၏။
ေလွသည္လည္း ေကြ႔သည္႔အခါ ေကြ႔ရ၏။ ေမွ်ာသည္႔အခါ ေမွ်ာရ၏။ ျပန္ေခါက္သည္႔အခါ ေခါက္ရ၏။ မေလွာ္ပဲ သစ္ကိုင္းေတြဆြဲျပီး လွ်ိဳေတြထဲဝင္ရသည္လည္းရွိ၏။
သေျပ၊ ဇီဇဝါ၊ ေခတၱာ၊ ခ်ဳံႏွင္းဆီ၊ ပုဏၰရိတ္ ၊ေရႊတဆုပ္၊ ပုန္းညက္၊ ဧကရာဇ္၊ ခေရ စသည္ျဖင္႔ပန္းေလွၾကီးျဖစ္ေအာင္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ခူးၾကေလသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ပန္းႏွင္႔ပန္းခူးသူမ်ားမွာမွာ တစ္သားတည္း။ ပန္းကေလးႏုသလို ျဖဴႏုေသာ ႏွလုံးသားႏွင္႔။ ပန္းကေလးလွသလို ၾကည္စင္ေသာမ်က္ႏွာထက္ အလွေတြယွက္ျဖာလ်က္။ ပန္းကေလးေမႊးသလုိ စိတ္အေတြးကအစ ရနံ႔ေတြျဖာေန၏။
မိေက်ာင္းပန္းေဖြးေဖြးမ်ားမွာ ေနရာအႏွံ႔ ကိုင္းခ်င္းယွက္ေနေအာင္ ပြင္႔ၾကသည္။ ၾကာရွည္မခံေသာ္လည္း ဝါဆိုပန္းဘြဲ႔ခံ မိေက်ာင္းပန္းသည္ ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္တြင္ အထင္ရွားဆုံး လွေနတတ္ျမဲ ျဖစ္ရာ ပန္းေတြအစုံခူးျပီး ေနာက္ဆုံးတြင္ မိေက်ာင္းပန္းကို မပါမျဖစ္ခူးရသည္။ ၾကာပန္းမ်ားကိုေတာ႔ လျပည္႔ေန႔ကတည္းက ကန္မွာ သြားခူးထားျပီးျဖစ္သည္။ ၾကာပန္းခူးျခင္းကိုမူ ကာလသားမ်ားက တာဝန္ယူၾကသည္။
ေန႔ ၂နာရီခန္႔တြင္ ပန္းေလွၾကီး ျပည္႔ေလ၏။ ငွက္ေပ်ာလက္မ်ားခုတ္ခဲ႔ျပီး ေရလယ္သို႔ ေလွကိုေလွာ္ခဲ႔ၾကသည္။ေရလယ္ေရာက္မွ ပန္းမ်ားကိုေဆးကာ ေလွဝမ္းထဲမွ ငွက္ေပ်ာဖက္အခင္းမ်ားေပၚသို႔ ျဖန္႔၍စီ၍ ပန္းပုံၾကီးပုံသည္။ပန္းခိုင္တစ္ခ်ိဳ႔ကို ေလွမေလွာ္သူေတြ ေပြ႕ရသည္။
ေလွရြာဘက္ဆီျပန္ခ်ိန္တြင္ ကမ္းစပ္၌ ေမာင္းၾကီးကို တဒူဒူထု၍ ရြာလူထုမွာၾကိဳေနၾကေပျပီ။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ရြာမွကာလသားမ်ားမွာ ဝါဆိုပန္းမ်ားကို ဘုရားေစာင္တန္းထိပ္ထိ သယ္ရန္အတြက္ ရိႈးစမိုးထုတ္၍ ေစာင္႔ေနၾကေပျပီ။ ကိုလူပ်ိဳတို႔သည္ ကမ္းစပ္ဆီမွေန၍ ပန္းေလွကိုေရာ ေလွေပၚမွ မိန္းကေလးမ်ားကိုေရာ ျခဳံငုံ၍ ကသိုဏ္းရႈ႔လ်က္ရွိၾက၏။ တစ္ႏွစ္က တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ကိုကိုမ်ိဳးသည္ ပဲအျပည္႔ႏွင္႔ သူ႔ရီးစား မမႏုယဥ္ပါေသာေလွကို စတိုင္ႏွင္႔ငမ္းေနစဥ္ ရြာေဆာ္ကိုဖိုးဆိုးထုလိုက္ေသာ ေမာင္းလက္ခတ္မွာ ကြ်တ္ထြက္သြားကာ ကိုကိုမ်ိဳးကိုမွန္ျပီး နဖူးဟက္တက္ကြဲသြားရာ ရီၾကရသည္မွာလည္း မေမ႔ႏိုင္စရာျဖစ္၏။
ေလွကမ္းဆိုက္သည္နွင္႔ မိန္းမပ်ိဳမ်ားသည္ ညေနျပန္ဆုံမည္႔အခ်ိန္ကို သတ္မွတ္ျပီး၊ ေရမိုးခ်ိဳးအလွျပင္ရန္ ကိုယ္စီအိမ္ျပန္ၾကေလ၏။ မျပန္မီ လူပ်ိဳရွိသူက ကိုယ႔္လူပ်ိဳကိုယ္ မ်က္ေစာင္းထိုးပစ္ခဲ႔ၾကေသးသည္။ ဒါကလည္း အျမင္ကတ္၍ မဟုတ္။ ခ်စ္ျခင္းသေကၤတပင္။
ရြာသူရြာသားမ်ားမွာ ပန္းေတြအစုံပုံ၍ တင္ထားေသာေလွၾကီးကို (တစ္ႏွစ္စာစြဲျမဲမွတ္မိေအာင္ ) ပီတိအျပည္႔မ်က္ႏွာမ်ားႏွင္႔ ၾကည္႔ရႈ႔ၾကေလ၏။ ျပီးလ်င္ ရြာမွကာလသားမ်ားမွာ ဘုရားၾကီး ေစာင္းတန္းထိပ္တြင္ရွိ ပန္းစင္ေပၚသို႔ ပန္းမ်ားကိုသယ္ျခင္း၊ မိန္းကေလးမ်ားတစ္ေပြ႔စာ ပန္းစည္းစည္းျခင္းတို႔ကို လုပ္ကိုင္ၾကေတာ႔သည္။
ျပီးလ်င္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွ ဝါဆိုပန္းအိုးၾကီးကို ေနရာခ်ျခင္း၊ ေကာေဇာမ်ားခင္းျခင္း၊ ဝါဆိုပန္းကပ္ခ်ိန္တြင္ အဆင္သင္႔ျဖစ္ေစရန္ ဝါဆိုဖေယာင္းတိုင္မ်ား ေနရာခ်ျခင္းတို႔ကို လ်င္ျမန္စြာလုပ္ၾကေလ၏။
လ်င္စြာလုပ္ရျခင္းမွာ အေၾကာင္းရွိသည္။(နတ္ျပည္သို႔ လ်င္စြာေရာက္လို၍ကား မဟုတ္။)
ညေနခ်မ္း ဝါဆိုပန္းတစ္ေပြ႔စီနွင္႔ ခ်စ္စဖြယ္မိန္းမပ်ိဳတို႔ ဘုရားဆီသြားရာ ဘုရားေစာင္းတန္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ေငးေမာၾကည္ရႈ႔ အငမ္းထူရဦးမည္မို႔ပင္။