ေခါင္ရည္(စ)ႏွင္႔ကၽြန္မတို႔မေနာေျမ

“အေနာ..မီးမီး..ေယာင္ငြတ္္ဆိုင္အိးရ္”
(အေနာနဲ႔မီးမီးအကုန္ျပီးသြားျပီလား)
“ေအးလို..ငြတ္ဆိုင္ေယာ”
(ေအးျပီးျပီေဟ႔)
“ဂဂ်ာအိုင္ ဂဂ်ာအိုင္ ဆာလဝမ္ဆာကူျဖီးစက”
(ေကာင္းတယ္ေကာင္းတယ္ ဒါဆိုအျမန္လာေတာ႔ ဆုေတာင္းၾကစို႔)
စာစစ္ျပီးေသာ အေျဖလႊာထုပ္မ်ားကို ဘီရိုထဲစနစ္တက်စီထည္႔ျပီး ေသာ႔ခတ္ေနေသာ အစ္မေခါင္ေနာႏွင္႔ ကၽြန္မကို အစ္မလုကလာေခၚျပီ။ ဆရာမေတြစုမိေနေသာ ရုံးခန္းဆီသို႔ ကၽြန္မတို႔အစ္မလုႏွင္႔ အတူေလွ်ာက္ခဲ႔ၾက၏။


“ ဒိုင္နိတန္းရွီေျဖဆိုင္အီးရ္”
(ဒီေန႔ဆယ္တန္းစေျဖျပီလား။)
ေက်ာင္းေရွ႔မွ စစ္သားအေစာင္႔ေတြကိုၾကည္႔ရင္း အစ္မလုကေမးလာေတာ႔
“ဟုတ္အစ္မ”
ေျဖရင္း ကၽြန္မအၾကည္႔က ေက်ာင္းျခံစည္းရိုးဆီမွ စစ္သားေတြဆီေရာက္သြား၏။ သစ္ပင္ရိပ္တြင္ ငိုက္သူကငိုက္၊ ေငးသူကေငးႏွင္႔။
ျမိဳ႔မွအနီးဆုံးစာေျဖစင္တာႏွင္႔ပင္ ၆မိုင္ေက်ာ္ေဝးေသာ ကၽြန္မတို႔ေက်ာင္းေရွ႔ထိ ေစာင္႔ၾကပ္ ေနၾကရေသာ စစ္သားေတြမွာ မည္သို႔ေသာရန္သူႏွင္႔ ရင္ဆိုင္ရႏိုင္မည္ကို ကၽြန္မကမခန္႔မွန္းတတ္ေပ။ တာဝန္မတူေတာ႔ အသိမတူတာျဖစ္မည္။
မတ္လလယ္၏ေႏြကား ပူစပ္စပ္ႏွင္႔။

ကၽြန္မတို႔ေက်ာင္းက အလယ္တန္းေက်ာင္းမို႔ ကေလးေတြက ေက်ာင္းပိတ္သြားျပီး။ ဆရာဆရာမေတြသာ စာစစ္ရင္း ပုံမွန္ေက်ာင္းတက္ေနရ၏။ ယေန႔မူ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးက ျမိဳ႔တြင္ စာေမးပြဲတာဝန္ႏွင္႔ ေက်ာင္းကိုမလာႏိုင္သည္ကို အေၾကာင္းျပဳကာ စာစစ္ျပီးသည္႔ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ဆရာမေတြ ေခါင္ရည္ေသာက္ၾကမည္ဆို၏။ (ဆရာမေတြဆိုေတာ႔ ဆရာေတြမရွိဘူးလားလို႔ေမးရင္ ဆရာၾကီးႏွင္႔ ဆရာဘရန္ေရွာင္ႏွစ္ေယာက္မွ လြဲ၍ က်န္၂၇ေယာက္မွာ ဆရာမေတြခ်ည္းပင္) ဆရာဘရန္ေရွာင္ကလည္း ရာဘာစိုက္ခင္းသြားမည္ ဆိုကာယေန႔မလာေပ။

ရုံးခန္းထဲတြင္ ဆရာမ၂၇ေယာက္စုံသည္ႏွင္႔ အေဘာက္လုေအာန္က ေခါင္ရည္ေသာက္ပြဲအတြက္ ဝတ္ျပဳဆုေတာင္းမႈစသည္။ ျမန္မာလိုဆုေတာင္းေပးေသာ အေဘာက္၏ ဆုေတာင္းသံခ်ိဳခ်ိဳတြင္ ကၽြန္မသည္ ဘုရားသခင္၏ေက်းဇူးေတာ္ကို ခ်ီးမြမ္းသည္။
“အာမင္”ဟု ဆုေတာင္းသံအဆုံးတြင္ မ်က္လုံးကိုဖြင္႔လိုက္ေတာ႔ ေခါင္ရည္ထည္႔ထားသည္႔ ဝါးက်ည္ ေတာက္ၾကီး ေဘးတြင္ တႏိုင္းေျခာက္ေခၚ တႏိုင္းဘက္မွလာေသာ က်ပ္တင္ထားေသာ ငါးေျခာက္အေျမာင္းမြမြၾကီးမ်ားႏွင္႔ ဆတ္သားေျခာက္ဖုတ္ (ဆီမဆမ္း) ပန္းကန္ၾကီးမ်ားကို ေတြ႔ရေလသည္။ စူးရွျပင္းျပလြန္းသည္႔ (ကၽြန္မအထင္) ေခါင္ရည္ကို ဒီအတိုင္းေသာက္ရန္ ခက္ခဲေသာကၽြန္မအတြက္ ထိုပန္းကန္ၾကီးမ်ားမွာ ကယ္ဆယ္ေရးပစၥည္းမ်ားပင္။ ေကာက္သစ္စားပြဲဆိုလ်င္ ေခါင္ရည္တစ္မ်ိဳးကိုသာ အရင္ဆုံးေသာက္ရသည္ျဖစ္ရာ တစ္က်ိဳက္ဝင္ဖို႔ပင္ ကၽြန္မမွာ မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ေနရာ အိမ္ရွင္တို႔ကို ေတာ္ေတာ္မ်က္ႏွာပူစရာ ေကာင္းသည္္။ ဒီေန႔အဖို႔ေတာ႔ ကၽြန္မ အဆင္ေျပႏိုင္သည္။

“ကဲေသာက္လိုက္ၾကရေအာင္”
စေသာက္ၾကသည္ႏွင္႔ ရန္ကုန္ဆရာမေတြက တစ္ခြက္ျပီးတစ္ခြက္။ ျမိဳင္သူက ပုံမွန္ေသာက္သည္။ ေယာသူကလည္း အသက္ငယ္ေပမဲ႔ မေခသူဟု နာမည္တစ္လုံးရထားသူပီပီ ကခ်င္ဆရာမမ်ားႏွင္႔ အျပိဳင္ခ်ႏိုင္သည္။ မုံရြာသူသည္လည္း ဒီေနရာမွာ ေကာင္းေကာင္းဝင္ဆန္႔ေလ၏။ ကၽြန္မက ငါးေျခာက္ကို ပါးစပ္ထဲ အျပည္႔နီးပါးငုံထားျပီးမွ ေခါင္ရည္ကို နည္းနည္းေသာက္ရသည္။ ဒါေတာင္ ေခါင္ရည္ပါးစပ္ထဲေရာက္သည္ႏွင္႔ မ်က္နွာက ရႈံ႔မဲ႔သြားလိုက္ေသးသည္။ အသက္အၾကီးဆုံး ျမန္မာဆရာမၾကီး ေဒၚၾကည္ေအးကေတာ႔ အျမည္းပဲ နည္းနည္းစားကာ ေက်ာင္းႏွင္႔ ကပ္ရက္သူ႔အိမ္သို႔ ခဏျပန္ေလ၏။ ေရာဂါႏွင္႔မို႔ဆိုကာ လုံးဝမေသာက္ေသာ ဆရာမေဒၚႏွင္းရီျမက သူမေသာက္ေပမဲ႔ ေပ်ာ္လွသည္ဆိုကာ ခြက္ေတြထဲသို႔ ေခါင္ရည္ ျဖည္႔ေပးလိုက္၊ ဆတ္သားေျခာက္ေလး စားလိုက္ႏွင္႔။ ၂၆ေယာက္ဝိုင္းၾကီးမွာ စည္ကားေနသည္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က မွန္ၾကီးထဲတြင္ ကၽြန္မပါးေတြနီရဲကုန္ျပီ။ ေခါင္ရည္ခြက္ၾကီးတစ္ခြက္လည္း ကုန္ျပီ။
သူ႔အဖြဲ႔ႏွင္႔သူ စကားေကာင္းေနၾကစဥ္မွာပင္ မသိမသာ ကၽြန္မအျပင္ထြက္ခဲ႔သည္။
ရုံခန္းႏွင္႔ဆန္႔က်င္ဖက္ ရွစ္တန္းေဆာင္ဝရန္တာတြင္ ခုံတစ္လုံးယူကာ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုု ျငိမ္ျငိမ္ေလး ထိုင္ၾကည္႔ေနလိုက္သည္။ စာသင္ေက်ာင္း စက္ဘီးထားရာ အေဆာင္ေဘးမွ စြယ္ေတာ္ပင္ၾကီးတြင္ တစ္ပင္လုံးအပြင္႔ေတြခ်ည္း။ ဒီလိုဆိုျပန္ေတာ႔ ႏွစ္လႊာေပါင္းမွ တစ္ရြက္ဆိုသည္႔ စြယ္ေတာ္ရြက္ေတြဟာလည္း တစ္ခါတစ္ခါမွာ ကိုယ္ေယာင္ေဖ်ာက္တတ္တာပဲေပါ႔။

အျမဲစိမ္းသစ္ေတာမ်ား ေပါက္ေရာက္သည္႔ မေနာေျမ၏ ရြက္ေဟာင္းေၾကြခ်ိန္သည္ လြမ္းေမာစရာရွာမေတြ႔သလို ထင္မွတ္ရသည္။ သစ္ပင္တိုင္းမွာ ေၾကြသည္႔အရြက္က ဘယ္အခ်ိန္ကေၾကြသြားမွန္း မသိသလို၊ ေဝသည္႔အရြက္ကလည္း ဘယ္ကဘယ္လိုေရာက္လာမွန္း မသိလိုက္ေအာင္ ေဝႏွင္႔ျပီးျဖစ္သည္။ သဘာဝတရားကို ဆန္႔က်င္ေနၾကျခင္းလား။ ဒါသည္ပင္ သဘာဝတရား အစစ္အမွန္ျဖစ္သလား၊ ႏုံအေသာကၽြန္မကေတာ႔ အမွားအမွန္မခြဲျခားႏိုင္ေပ။

အျမဲစိမ္းေရာင္ေရာင္ႏွင္႔ ေျပာင္းလဲမႈ႔မရွိသလို ဟန္ေဆာင္တတ္လြန္းလွသည္႔ သစ္ပင္မ်ားဟု ကၽြန္မက တိတ္တိတ္စြပ္စြဲရင္း၊ တစ္ဘက္ကလည္း အပင္အိုကို အထီးက်န္မဆန္ေစသည္႔ သူတို႔အျပဳအမူကို ခ်စ္ခင္ေနျပန္၏။
ဒါေပမဲ႔ ေႏြသရုပ္ပီသေသာရႈ႔ခင္းေတြကို မက္မက္ေမာေမာၾကည္႔ခ်င္ေသာ ကၽြန္မကေတာ႔ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ကို ေမွ်ာ္လင္႔လွျပီ။

ကၽြန္မက ေႏြဆို ဝါေဖ်ာ႔ႏြမ္းေနေသာ ရြက္ေၾကြကိုျမင္ရမွ၊ ေလပူလိုင္းေတြၾကားမွ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ျဖတ္သြားသည္႔ ေလေအးေအးေလးကို ထိေတြ႔ရမွ၊ ဥၾသငွက္၏ သံစဥ္လန္းလန္း ရိုက္ခတ္မႈ႔ကို ခံစားရမွ၊ ရိုးတံပ်ိဳင္းပ်ိဳင္း သစ္ပင္အိုဆီသို႔္ အိပ္တန္းပ်ံသည္႔ ဗ်ိဳင္းတစ္အုပ္ႏွင္႔ အနီရင္႔ေရာင္စြက္သည္႔ ညေနဆည္းဆာကို ၾကည္႔ရႈ႔ရမွ…….။
မေနာေျမ၏ေႏြဦးတြင္ သစ္ရြက္က မေၾကြ။
ေလရူးတစ္ခ်က္ေနာ႔လိုက္တိုင္း ကၽြန္မအေတြးေတြကသာ ေဝကာဝဲကာႏွင္႔ တစ္ဖြဲဖြဲေၾကြဆင္းလ်က္။
“ဆရာမေလးအျမန္လာခဲ႔၊အျမန္လာ”
အေျပးအလြားေရာက္လာေသာ ဆရာမေဒၚႏွင္းရီျမသည္ ကၽြန္မလက္ကို အတင္းဆြဲေခၚေတာ႔ အေတြးကမာၻ လြင္႔စင္သြားျပီး
“ဘာလဲဟင္ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
အထိတ္တလန္႔ေမးရင္း ဆရာမေဒၚႏွင္းရီျမေခၚရာေနာက္ ကၽြန္မပါခဲ႔၏။။။
“ဆရာမေလး ရုံခန္းထဲမွာေတာ႔ ျဖစ္ပ်က္ကုန္ၾကျပီ။ အဲဒါဆရာမေလး သြားလိုက္ဦး။ ကၽြန္မက ႏွလုံးမ ေကာင္းဘူး နားခန္းထဲေနရစ္ေတာ႔မယ္။”

ဆရာနားေနခန္းနားအေရာက္ ေဒၚႏွင္းရီျမထိုသို႔ေျပာျပီး ေနခဲ႔ေတာ႔၏။ အလိုရုံးခန္းထဲမွာ ဘာေတြျဖစ္ကုန္ပါလိမ္႔။ ေမးမလို႔လုပ္ေတာ႔ နားခန္းတံခါးက ပိတ္သြားျပီ။ ဂ်က္ပင္ထိုးလိုက္ေသး၏။ မျဖစ္ပါဘူး ရုံးခန္းဆီသို႔သာ ကၽြန္မေျပးလာခဲ႔၏။
ရုံးခန္းနားအေရာက္ ေျဖာင္းကနဲ ပိန္ေပါင္ရိုက္သည္႔ ဘက္တံတစ္ေခ်ာင္းက ျပတင္းေပါက္ဆီသို႔ လြင႔္ပ်ံတက္လာသည္ကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ဟင္ ဘယ္သူပစ္လိုက္တာပါလိမ္႔။

ကၽြန္မရုံးခန္းထဲဝင္လိုက္ေတာ႔ ဆရာမေဒၚနန္ဂေရာင္ကို ဆရာမအခ်ိဳ႔၊ ေယာသူႏွင္႔ ေဒၚကြန္ရွင္းရြယ္တို႔က ဝိုင္းခ်ဳပ္ထားၾကသည္။ ေဒၚနန္ဂေရာင္မွာ ေတာက္တစ္ေခါက္ေခါက္နွင္႔ ရုန္းကန္လ်က္။ ပိန္ေပါင္ဘက္တံဆီသို႔ လက္တလွမ္းလွမ္းလုပ္ေန၏။ ဆြဲလို႔သာဆြဲေနၾကသည္၊ ဆြဲသူေတြကလည္း ယိုင္တိယိုင္ထိုး။ ကိုယ္႔ ေျခေထာက္ကို ျပန္တက္နင္းျပီး ေအာ္သူကေအာ္ႏွင္႔ တစ္ရုံးရုံးၾကီးျဖစ္ေန၏။ ေဒၚနန္ဂေရာင္သည္ တံခါးေပါက္ဆီၾကည္႔ကာ ပါးစပ္က ေအာ္ဟစ္ရန္ေထာင္ေန၏။ ဆြဲသူေတြကိုလည္း အတင္းတြန္းပစ္ေနသည္။

ေသခ်ာနားေထာင္လိုက္ေတာ႔ ဆရာမက သူ႔ေယာကၤ်ားကိုသတ္မည္ဟု တြင္တြင္ေျပာကာ စိမ္ေခၚေနျခင္းပင္။ ဆရာမေယာကၤ်ားက ဘယ္မွာလဲ။ မရွိပါ။ ခက္ကုန္ျပီ။ ကၽြန္မဆရာမနားအေရာက္ ဆြဲသူအားလုံးကို တြန္းလွဲပစ္ကာ ေလွကားအတိုင္း ဆရာမက စိုက္စိုက္စိုက္စိုက္ ဆင္းသြားေလ၏။
“နင္ကလိုက္သြားေလ ဘာေၾကာင္ေနတာလဲ”
ေယာသူသည္ သူဘာသာမဟန္ႏိုင္လို႔ လဲသြားရာမွ ကၽြန္မကို လွမ္းေငါက္သည္။ အင္း..ဟုတ္သည္ ဒီအထဲမွာ ကၽြန္မတစ္ေယာက္သာ ျဖတ္ျဖတ္လတ္လတ္ လႈပ္ရွားႏိုင္သည္။
“ဆရာမ၊ ဆရာမ မသြားပါနဲ႔။”
ကၽြန္မေအာ္ရင္း အေျပးလိုက္သြား၏။ ေက်ာင္းဝင္းတံခါးဆီ ဆရာမက အတင္းသြားေနသည္။
“ဆရာမမသြားပါနဲ႔ ေနာက္ေန႔မွသတ္ရေအာင္၊ အဖြဲ႔လိုက္ေလေနာ္” ကၽြန္မက မႏိုင္မနင္းဆြဲရင္း ပါးစပ္မွလည္း သူေက်နပ္ေစျငားေလွ်ာက္ေျပာမိသည္။ မရပါ။ ဆရာမမွာ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းႏွင႔္ သန္လွသည္ျဖစ္ရာ ကၽြန္မသာဒရြတ္ဒရြတ္ႏွင္႔္ သူ႔ေနာက္ပါေန၏။
“ေဟ႔မာဂမ္၊ သတိၱရွိရင္လာခဲ႔ေလ။ လာစမ္းပါ။၊ေၾသာ္ ဒီဆရာမကတစ္မ်ိဳး ဖယ္စမ္းပါ။”
ေျပာရင္း ကၽြန္မကို အရမ္းတြန္းပစ္ေလ၏။
“ေဟ႔မာဂမ္းးးးး ဒီေန႔နင္မေသရင္ ဘယ္သူေသမလဲ”
ကၽြန္မလို႔႔ စိတ္ထဲကေျပာလိုက္ရင္း
“ဆရာမတို႔လာၾကပါဦးဗ်ာ” လို႔အေပၚထပ္ကို လွမ္းေအာ္မိ၏။
ဗလုံးဗေထြးအသံမ်ားမွလြဲ၍ အေပၚထပ္မွာ လူရိပ္ပင္မျမင္ရေတာ႔။ အကုန္ေမွာက္ကုန္ၾကျပီလား။ မျဖစ္ႏိုင္။ ကၽြန္မအသံတိုးေနတာပဲျဖစ္မည္။
“ဆင္းခဲ႔ၾကဦး…လို႔၊ဒီမွာမႏိုင္ေတာ႔ဘူး”
ထပ္၍ က်ယ္က်ယ္ေအာ္ၾကည္႔သည္။
ထိုအခ်ိန္ကို အခြင္႔ေကာင္းယူကာ ေဒၚနန္ဂေရာင္သည္ ေက်ာင္းစည္းရိုးတြင္ ေထာင္ထားေသာ စစ္သား၏ေသနတ္ကို ေျပးယူေလ၏။
“ေသေပေတာ႔မာဂမ္ဆိုတဲ႔လူ”
“ဘုရား ဘုရား”
ကၽြန္မသည္ မ်က္ႏွာကိုလက္ဝါးႏွင္႔အုပ္ကာ အသက္ပင္ေကာင္းေကာင္းမရႈရဲေတာ႔။ ဆရာမတို႔အိမ္သည္ ေက်ာင္းႏွင္႔အေဝးၾကီး။ သူ႔ေယာကၤ်ားဦးမာဂမ္ကို သတ္ျဖစ္ မသတ္ျဖစ္မသိ၊ ဘယ္ကိုမ်ား ရမ္းပစ္လိုက္မလဲ၊ ကၽြန္မကိုမ်ား မွားျပီးပစ္လိုက္မလား၊ စစ္သားေတြဘာလုပ္ေနၾကလဲ ကယ္ၾကပါေတာ႔လား။ စိတ္ထဲမွ ေယာက္ယက္ခတ္ေနသည္။

ခဏမွ်အသံတိတ္သြာျပီး ေသနတ္မရွိလည္းလက္နဲ႔ ေသေအာင္သတ္မယ္ဟု ၾကိမ္းဝါးသံေၾကာင္႔
အရဲစြန္႔ၾကည္႔လိုက္ရာ ေသနတ္ကိုလြယ္ထားျပီး ဟိုဘက္ခ်ိဳင္းၾကားညႈပ္လိုက္ ဒီဘက္ခ်ိဳင္းၾကားညွပ္လိုက္ ခ်ိန္ရန္အထာမက်ျဖစ္ေနေသာ ဆရာမကိုု ျမင္ရေလသည္။

မင္သက္မိေနေသာ စစ္သားမ်ားထဲမွွ အၾကီးအကဲျဖစ္ဟန္တူသူသည္
“ဆရာမေျပာင္းျပန္ၾကီးျဖစ္ေနတာဗ်၊ ဒီလိုကိုင္ရတယ္၊ဒီမွာၾကည္႔”ဟုေျပာရာ ဆရာမ လွမ္းၾကည္႔လိုက္သည္ႏွင္႔ ေနာက္မွ စစ္သားတစ္ဦးက ဆရာမလက္ႏွစ္ဖက္ကို မိမိရရ ဆြဲခ်ဳပ္လိုက္ေလသည္။ အၾကီးအကဲသည္ ေျပးသြားကာ ေသနတ္ကို ျဖဳတ္ယူလိုက္ျပီး ဆရာမကို လက္ထိပ္ခပ္ရန္ေသာ႔ျဖဳတ္ေနရာ ကၽြန္မမွာ
“အံမယ္ ရွင္တို႔ဘာလုပ္တာလဲ။ ဖယ္ပါ ဒီလိုလုပ္စရာမလိုဘူး”
လက္ထိပ္ကိုတြန္းဖယ္ပစ္ရင္း ခပ္စြာစြာေလသံႏွင္႔ေျပာလိုက္ရ၏။
ထိုစဥ္ “ဒီမွာဦးေလးတို႔လာျပီ၊ ဆရာမေလးေတာ္ေတာ္ဒုကၡေရာက္သြားမွာဘဲကြယ္ သူကလူမိုက္”
“ဒီကဗိုလ္ၾကီးတို႔ခြင္႔လႊတ္ၾကပါဗ်ာ။သူမူးရင္တစ္ခါတစ္ခါ ဒီလိုျဖစ္တတ္တယ္။ ခုက်ေနာ္တို႔ေခၚသြားမွာပါ။ က်ေနာ္သူ႔အေဖပါ။”

ဆရာမတို႔အိမ္မွ လွည္းၾကီးႏွင္႔ အေဖ၊အကိုေတြ လိုက္လာၾကသည္။ ဆရာမကို ပါလာေသာေရႏွင္႔ မ်က္ႏွာကိုပက္ကာ လွည္းေပၚကို ေပြ႔တင္သြားၾကသည္။
စစ္သားေတြဆီမွ ျပိဳင္တူခပ္အုပ္အုပ္ရယ္သံမ်ား ထြက္ခဲ႔ေတာ႔သည္။
“လာမီးမီး...သူအဲလိုပဲျဖစ္တတ္တယ္”
ကၽြန္မကိုလာေခၚေသာ ဆရာမၾကီးေဒၚၾကည္ေအးေနာက္က လိုက္ရင္း ေခါင္ရည္က ဒီေလာက္ေတာင္မူးသလား ေတြးေနမိသည္။
“သမီးေရေခါင္ရည္က ေလတိုက္ေလ မူးေလ၊ မေသာက္တတ္ရင္ စတိသာေသာက္၊ အမ်ားၾကီးေသာက္လို႔ကေတာ႔ သတိလက္လြတ္ျဖစ္မွာပဲ၊ အေပၚမွာဝုန္းဒိုင္းၾကဲေနတာက ကိစၥမရွိဘူး ခုလိုက်ခက္ကုန္ေရာ”
“ကဲ ဆရာမၾကီးေအာက္ထက္က အေဆာင္မွာပဲ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးကို ေစာင္႔လိုက္မယ္၊ ခုပဲဖုန္းလာတယ္။ ေက်ာင္းကို ခဏလာၾကည္႔မယ္တဲ႔။ အေပၚမတက္ေအာင္ ၾကည္႔ေျပာလိုက္မယ္။ သမီးအေပၚကလူေတြ မဆူေအာင္သာ ဂရုစိုက္လိုက္”
ေၾသာ္ ဆရာၾကီးလာမယ္တဲ႔လား။
“အေပၚကိုမတက္ေအာင္ၾကည္႔ေျပာေပးေနာ္ ဆရာမၾကီး၊ ဒါဆိုသမီးအေပၚသြားေတာ႔မယ္”

ကၽြန္မေက်ာင္းေပၚျပန္တက္ခဲ႔သည္။ အေပၚေရာက္ေတာ႔ ေဒၚကြန္ရွင္းရြယ္တို႔အဖြဲ႔မွာ ဆက္တီခုံမ်ားကိုမွီလ်က္ မ်က္လုံးဖြင္႔ၾကည္႔လိုက္ အိပ္လိုက္ လုပ္ေနၾက၏။ ေယာသူက ပိန္ေပါင္ရိုက္သည္႔ ခုံရွည္ၾကီးေအာက္တြင္ ေခါင္းထိုးအိပ္ရင္း လက္သီးႏွင္႔ ၾကမ္းကို တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ထု၏။ အပ်ိဳမသည္ အိပ္မက္တြင္္ သူ႔ခ်စ္သူကို ထုေနပုံရ၏။

ညာဘက္ျခမ္း ရုံခန္းပန္ကာၾကီးေအာက္တြင္ ရန္ကုန္သူမ်ားမွာ တခူးခူးႏွင္႔ စက္ေနၾက၏။ အံၾကိတ္သံတို႔တစ္ခါတစ္ခါထြက္လ်က္။ ပန္ကာေလၾကမ္းၾကမ္းမွာ ေဒၚခင္မမၾကီး၏ ဆံပင္ရွည္ေတြက ဝဲပ်ံကာ၊ဟိုလူ႔ထိဒီလူ႔ညိ။
အစြန္ဆုံးမွ ေဒၚေဆြေဆြက ပါးစပ္ထဲကိုလက္ထည္႔ကာ အန္ရန္ၾကိဳးစားေနသည္။ မေအာင္ျမင္ေသး။
ဂစ္…ဂစ္ႏွင္႔သာျမည္ေန၏။

သူတို႔ေဘးတြင္ ေဒၚနန္စိမ္းထုမွာ တအင္႔အင္႔ရိႈက္ငိုလ်က္။ ေခါင္းပင္မေဖာ္။ မုံရြာသူက မငိုရန္ေခ်ာ႔ရင္း သူပါမ်က္ေရေတြက်လ်က္။ ဘာျဖစ္လို႔ငိုေနပါလိမ္႔။ ေစာေစာစာစစ္တုန္းကျဖင္႔ သူ႔အစ္ကို အေမရိကားကပို႔လိုက္သည္႔ ႏႈတ္ခမ္းနီကိုျပရင္း ေပ်ာ္ျမဴးေနတာပါ။
စာကူးစက္ေဘးရွိ ေဒၚေခါေဆြသည္ ဝင္လာေသာကၽြန္မကို လက္ညိႈးထိုးျပီး အူတက္မတတ္ ရယ္ေလရာ ကၽြန္မမွာမလုံမလဲျဖစ္ရ၏။ ဘာပါလိမ္႔ေနာ္။ ေမးလို႔လဲမရ ရယ္ခ်ည္းပဲရယ္ေန၏။ ျမိဳင္သူေဒၚစမ္းစမ္းေထြးက ျပတင္းေပါက္နားက ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးထိုင္ခုံေပၚတြင္ ေဆာင္႔ေၾကာင္႔ေလးထိုင္ ေမးေထာက္ခါ “အဆိုးအႏြဲ႔ေတြနဲ႔ မိဘရဲ႔အရိပ္မွာကြယ္…” စသည္႔သီခ်င္းကို ခၽြဲခၽြဲႏြဲ႔ႏြဲ႔ ဆိုေနသည္။ မ်က္လုံးကမဖြင္႔။ သူ႔ေဘးကေဒၚရိုဇာကလည္း အားက်မခံ “ေစာ္ေအ႔…ေစာ႔ေအ”အစရွိသည့္အခ်စ္သီခ်င္းကို အာေပါင္အာရင္းသန္သန္ဆိုလိုက္၏။ (စကားေျပာလ်င္၊ စာသင္လ်င္ေဒၚရိုဇာအသံက ေအးေအးတိုးတိုးေလးပါ။) တစ္မ်ိဳးေတာ႔ ထူးျခားလွ၏။

ဒါ သူတို႔ ေခါင္ရည္ေတြ အမ်ားၾကီးေသာက္လို႔မ်ားလား၊ အယ္လ္ကိုေဟာေၾကာင္႔ စိတ္ေျပာင္းလဲတတ္တာလား။ ကၽြန္မေရာ မ်ားမ်ားေသာက္ရင္ ဘယ္လိုျဖစ္မလဲ၊ ကၽြန္မေတြးရင္း အေျဖကို သိခ်င္လွသည္၊ ရန္ျဖစ္မလား၊ တခူးခုူးအသံျမည္ေအာင္ပဲ အိပ္မလား၊ ငိုမလား၊ ရီမလား၊ သီခ်င္းဆိုမလား ၊အန္မလား... စသည္ျဖင္႔။

စားပြဲေပၚက ဝါးက်ဥ္ေတာက္ေတြထဲ လိုက္ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ေခါင္ရည္အျပည္႔နီးပါးရွိေသးသည္႔ ဝါးက်ည္္ေတာက္တစ္ခုကို ေတြ႔၏။ ကၽြန္မေသာက္ၾကည္႔မည္။ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ သတိထားႏိုင္ေလာက္ရုံထိ မူးေအာင္ ေသာက္ၾကည္႔မည္။ ဒီတစ္ခါရဲရဲ ေမာ႔ခ်လိုက္၏။ ဘာမွမစားပဲ ေနာက္ထပ္တစ္ခြက္ ကုန္ေအာင္ေသာက္သည္။ အတုယူစရာ သူရဲေကာင္းမ်ားက ေရွ႔တြင္ရွိေနေတာ႔ သတၱိကေကာင္းလာသည္။ ေနာက္ထပ္တစ္ခြက္ထပ္အခပ္တြင္
“မီးမီးေရ၊ဆရာၾကီးေရာက္ျပီေဟ႔၊ေအာက္ခဏဆင္းခဲ႔ဦး”
ဟူေသာ ဆရာမၾကီးေဒၚၾကည္ေအး ေခၚသံကိုၾကားလိုက္ရ၏။
“ဟုတ္လာျပီရွင္႔”

ခြက္ကိုခ်ထားခဲ႔ျပီး အေျပးဆင္းခဲ႔ရ၏။ ေအာက္ေရာက္ေတာ႔ ဆရာၾကီးကစက္ဘီးေဆာင္ သက္ကယ္မိုးမည္႔ လက္သမားမ်ား မနက္ျဖန္လာမည္႔အေၾကာင္းေျပာရင္း သက္ကယ္မွာရန္ တာဝန္ေပး၏။ ဘယ္ေလာက္မွာရမလဲေမးေတာ႔ သမီးက အတိအက်မွာခ်င္တာလား ဒါဆိုသြားေရၾကည္႔ၾကတာေပါ႔ ဟုဆိုကာ၊ စက္ဘီးေဆာင္ဆီသြားရသည္။ ကၽြန္မသည္ သက္ကယ္ပ်စ္ေရရန္ ေခါင္မိုးကို ေမာ႔ၾကည္႔လိုက္ေသာအခါ ဒူးမ်ားမွာတဆတ္ဆတ္တုန္လာျပီး ေကာင္းေကာင္းမေရႏိုင္ေခ်။ ဆရာမၾကီးက
“ဒီပုံစံအတိုင္း မိုးမယ္ဆိုရင္ ေလးရာငါးဆယ္ေတာ႔ မွာရမယ္ဆရာၾကီး၊ စိပ္စိပ္မိုးႏိုင္တယ္။ ဒီထက္က်ဲရင္ေတာ႔ သုံးရာေလာက္ဆိုရင္ရျပီေနာ္ မီးမီး”
ဆရာမၾကီးက ကၽြန္မပုခုံးကို မသိမသာဆုပ္ထားေပးရင္း ကၽြန္မႏွင္႔တိုင္ပင္ျပီးေျပာသလိုလိုႏွင္႔ ေျပာလိုက္၏။
“ဟုတ္တယ္ဆရာၾကီး”
ကၽြန္မက မနည္းအသံမွန္ေအာင္ ထိန္းေျပာလိုက္ရ၏။
“ဟုတ္ ဒါဆိုမနက္ျဖန္အတြက္ စိတ္ခ်ျပီေနာဆရာမၾကီးေရ”
ဆရာၾကီးသည္ သူ႔ထုံးစံအတိုင္း ေက်ာင္းကိုတစ္ပတ္ပတ္ၾကည္႔ကာ စက္ဘီးကေလးႏွင္႔ ျမိဳ႔ကိုျပန္သြားေလ၏။
ထိုအခါမွဆရာမၾကီးက
“မီးမီး မင္းလဲမ်ားတယ္ထင္တယ္၊ သြားသြားအေပၚမွာအနားယူေခ်ေတာ႔”
“သမီးသိပ္မေသာက္ႏိုင္ပါဘူးဆရာမၾကီးရယ္၊မူးတာေတာ႔မူးတယ္”
ေျပာျပီး ကၽြန္မေလွကားဆီထြက္လာခ႔ဲ၏။ အယ္လ္ကိုေဟာေၾကာင္႔ ကၽြန္မ ေျခတုန္ ဒူးတုန္ ျဖစ္ရသည္ကို သတိျပဳမိျပီး သူမ်ားေတြေလာက္ ေသြးမဆိုးဟု ကိုယ္႔ကိုကိုယ္မွတ္ခ်က္ေပးလိုက္၏။

ပထမဦးဆုံး ေလွကားထစ္ကိုတက္ရန္ ေျခေထာက္ေျမာက္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ တက္ရန္ေလွကားထစ္သည္ေပ်ာက္ေနရာ ေျခေထာက္ျပန္ခ်ရန္ခက္ေန၏။ ခ်လိုက္ပါက လြဲသြားလ်င္ လဲမွာလည္းစိုးသည္။ ေတာ္ေတာ္ေလးသတိထားျပီး ေလွကားထစ္ျငိမ္မွ ကၽြန္မတက္လိုက္သည္။ သုံထစ္ေလာက္ကို အခ်ိန္နည္းနည္းပိုၾကာေသာ္လည္း ကၽြန္မတက္ႏိုင္ခဲ႔သည္ထင္၏။ ေလးထစ္ေျမာက္ကိုေတာ႔ မတက္ေတာ႔ဘဲ လက္ရမ္းကိုဆြဲကာ ေလးဘက္ကုန္းတက္ရသည္။ (အမွန္ေတာ႔ေလးဘက္ေထာက္ျပီး ေအာက္ဆင္းလာသည္ဟု ဆရာမၾကီးကအခိုင္အမာဆို၏။)။ ဒီေနာက္ ဘာမွမသိေတာ႔။ ဆရာမၾကီးႏွင္႔ ေဒၚႏွင္းရီျမက ေပြ႔ျပီးအေပၚတင္ကာ ရန္ကုန္သူေတြေဘး သိပ္ထားခဲ႔ရာ ညေနတြင္ ကၽြန္မေနာက္ဆုံးမွ အိပ္ရာကႏိုးသည္။

အိပ္ရာကႏိုးႏုိးျခင္း ေယာသူ၏ အရက္နာက်သံျပာအက္အက္ႏွင္႔
“ေခါင္ရည္ကလည္း မူးတာပဲေနာ္၊ ခုမွဒို႔ရြာကမစမ္းေျပာသလို ၾကက္သားဆုိတာ ၾကက္ၾကီးပါလားလို႔ ေျပာရမလိုျဖစ္ေနျပီ….ဟီးဟီး”
ဆိုေသာအသံကိုၾကားလိုက္ရေလသည္။
“အဲဒီအေၾကာင္းေျပာျပ”လို႔ ကၽြန္မလွမ္းေမးလိုက္ခ်င္ေပမဲ႔ ျပာအက္အက္ပင္မထြက္ႏိုင္ေသးေသာ ကၽြန္မအသံေၾကာင္႔....။