ကမကုရသို႔အလည္တစ္ေခါက္

ကမကုရသို႔အလည္တစ္ေခါက္
မဇနိ
July 16 2007


ဒီတစ္ပတ္ရဲ႕ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာေတာ့ ရာသီဥတုကလည္း သာယာတာေၾကာင့္ စိတ္၀င္းစားစရာေကာင္းမယ့္ေနရာတစ္ခုကို သြားဖို႔စိတ္ကူးခဲ့ပါတယ္။ ေနရာတစ္ခုကို သြားေတာ့မယ္ဆိုရင္ အခ်ိန္ေတြက ေပးရျပန္တယ္။ လူလည္းအေတာ္အသင့္ ပင္ပန္းတာဆိုေတာ့ ထူးဆန္းမယ္ထင္တဲ့ေနရာကို ေ႐ြးရတယ္။ ဒီတစ္ပတ္သြားျဖစ္ခဲ့တဲ့ေနရာကေတာ့ ယိုကိုဟားမားဘူတာကေနၿပီး ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္ခန္႔ ရထား၊ ဘတ္(စ)ကားနဲ႔ သြားရတဲ့ ကမကုရကိုပါ။



ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ႐ုံးပိတ္ရက္ျဖစ္တာနဲ႔ပဲ လူေတြက အင္မတန္ စည္းကားလိုက္တာ။ ဘတ္(စ္)ကားက ဆင္းတာနဲ႔ပဲ ႏိုင္ငံျခားသား အမ်ားစုကိုေတြ႔ရတယ္။ ကမကုရဘုရားကို ျမင္လိုက္တဲ့အခါမွာ ပင္ပန္းလာတာေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္မွန္း မသိေအာင္ စိတ္ထဲမွာ လန္းဆန္းသြားတယ္။ ကြ်န္မတို႔ ျမန္မာေတြလို ထိုင္ၿပီး ဘုရား႐ွိခိုးဦးခ်တဲ့သူေတာ့ မ႐ွိပါဘူး။ ကြ်န္မတို႔ကေတာ့ ကေလးကတည္းကအေလ့အက်င့္အတိုင္း ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္ၿပီး ႐ွိခိုးမိပါတယ္။ ဒီေန႔ခရီးကေတာ့ စိတ္ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းတယ္လို႔လည္း ေတြးမိတယ္။

သစ္သားျပားေတြေပၚေရးတဲ့ဆုေတာင္းစာေတြကေတာ့ ဒီမွာခ်ိတ္ၾကတယ္။
အဲသလိုနဲ႔ အျပန္မွာေတာ့ ဘတ္(စ္)ကားမစီးေတာ့ဘူး။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္းနဲ႔ လမ္းမွာ႐ွိတဲ့ ႐ွင္တုိဘုရားေက်ာင္းကို သြားခ်င္လို႔ပါ။ အဲဒီမွာ ကြ်န္မတို႔ ျမန္မာေတြအတြက္ ထူးဆန္းတာေလးေတြ ျမင္ရေတာ့ ဒီစာကို ေရးဖို႔ စိတ္ကူးရသြားတယ္။ ဂ်ပန္မွာ ကေလးေတြကအစ လူႀကီးေတြအထိ ဆုေတာင္းစာေရးၿပီး ဆုေတာင္းတဲ့ အေလ့အက်င့္႐ွိသတဲ့။ ယုံလည္းယုံၾကည္ၾကသတဲ့။ ၀င္ခြင့္စာေမးပြဲေတြေအာင္ဖို႔၊ က်န္းမာေရးေကာင္းဖို႔နဲ႔ စီးပြားေရးေကာင္းဖို႔ အမ်ိဳးမ်ိဴးဆုေတာင္းၾကတယ္။ ဆုေတာင္းစာေတြကို ဂ်ပန္လိုေတာ့ (ခမိ)လို႔ေခၚတယ္။ ဆုေတာင္းစာေတြကို ႐ိုး႐ိုးစာ႐ြက္ေတြရယ္၊ သစ္သားျပားေတြေပၚမွာ ေရးၾကတယ္။ သတ္မွတ္ထားတဲ့ေနရာေတြမွာ ခ်ိတ္ဆြဲၿပီး ဆုေတာင္းၾကတယ္။

႐ိုး႐ိုးစာ႐ြက္နဲ႔ ဆုေတာင္းစာေတြကေတာ့ ဒီမွာခ်ိတ္ၾကတယ္။

ဒါကေတာ့ ႐ွင္တိုဘုရားေက်ာင္းေပါ့။
လူႀကီးေတြလိုပဲ မူလတန္းကေလးေတြလည္း အုပ္စုလိုက္ ေလ့လာေရးလာတာေတြ႔ရတယ္။ ကေလးေတြဆိုေပမယ့္ သူတို႔မွာ စားစရာ မုန္႔၊ ေရဗူး၊ ေကာ္ဖီဗူးဆိုေတာေတြ လြယ္ပိုးၿပီး လာၾကတာ။ ကေလးတိုင္းမွာလည္း လည္ပင္းမွာ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ကင္မရာေလးေတြလြယ္လို႔။ သူတို႔ စိတ္ကူး႐ွိရာေတြကို ႐ုိက္ေနၾကတယ္။ သူတို႔က တစ္ေန႔တာ ျမင္ရ၊ေတြ႔ရတာေတြကို စားေရးၿပီး ေက်ာင္းကို ရီပို႔(တ္)တင္ရသတဲ့။ ပါလာတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ဆရာေတြကလည္း ကေလးေတြကို ဂ႐ုစိုက္လိုက္တာလြန္ပါေရာ။ ဆရာက ေက်ာင္းသားကေလးေတြကို အုပ္စုလိုက္ဓာတ္ပုံ႐ိုက္ေပးတဲ့အခါ (အီခ်ီ "၁"- နိ "၂" - ဆန္ "၃")လို႔ အက်ယ္ႀကီးေအာ္ပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ကေလးေတြက ပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ႐ႈိးထုတ္ၿပီး ဓာတ္ပုံအ႐ိုက္ခံၾကတယ္။ အဲဒီေနရာမွာပဲ ဘီယာစည္အခြံေတြ အလွဆင္ထားတဲ့ ျမင္ကြင္းတစ္ခုကို ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ စည္တစ္ခုစီက ၂-ေပေလာက္စီအျမင့္႐ွိတယ္။ သူတို႔ရဲ႔ ဘီယာျမတ္ႏိူးမႈ အမွတ္တရလုပ္ထားတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဘုရားေက်ာင္းရယ္၊ ဆုေတာင္းစာခ်ိတ္ထားတဲ့ေနရာရယ္ ကေလးေတြရယ္ကို ေငးေမာၿပီး ျပန္လာခဲ့ေတာ့တယ္။



ေက်ာင္းသားေလးေတြေပါ့။ သူတို႔ဆီက အေပ်ာ္က ကိုယ့္ဆီထိေတာင္ ကူးစက္တယ္။

ဘီယာစည္ေတြေလ။
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
မဇနိ