အိုးေဝ: ဒါခ်ာတစ္လံုးအလိုရိွသည္

ဒါခ်ာဆိုတာ ေက်းလက္က အနားယူစရာအိမ္ေလးလို႕ အဓိပၸါယ္ရတဲ႕ ရုရွားစကားလံုးတစ္ခုပါ။ အဲဒီဒါခ်ာဆိုတဲ႕အိမ္ကေလးမွာ ေႏြရာသီအလုပ္အားတဲ႕အခ်ိန္မွာ သြားနားၾကတာပါ။ တခ်ိဳ႕ကလဲ ကိုယ္ပိုင္ဒါခ်ာရိွသလို၊ တခ်ိဳ႕ကလဲ အခ်ိန္ပိုင္းအေနနဲ႕ငွားေနၾကပါတယ္။ ရုရွားမွာ ဒါခ်ာဆိုတာေပၚလာရတာေတာ့ ပီတာ-၁ (၁၆၇၂-၁၇၂၅) လက္ထက္မွာပါ။ ပီတာစဗက္ၿမိဳ႕မွာဆိုရင္ ပီတာရဲ႕ ေႏြရာသီဒါခ်ာကို တခမ္းတနားေဆာက္လုပ္ထားတာေတြ႕ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။

Peter's Summer Palace (Dacha)

အစပိုင္းမွာေတာ့ ဒါခ်ာေတြက ေက်းလက္ေဒသေတြမွာ လယ္ယာေျမေသးေသးေလးေတြအျဖစ္တည္ရိွေနခဲ႕ၾကပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ လူခ်မ္းသာေတြက ဒါခ်ာေတြကို သူတို႕ရဲ႕ ပန္းခ်ီကားေတြ၊ အႏုပညာပစၥည္းေတြစုေဆာင္းရာေနရာအျဖစ္အသံုးျပဳလာၾကပါတယ္။ ၁၉၁၇ ေဘာ္လ္ရွီဗစ္္ ေတာ္လွန္ေရးေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ဒါခ်ာေတြကို သာမာန္ျပည္သူေတြလဲ ပိုင္ဆိုင္လာၾကပါတယ္။ စတာလင္ရဲ႕ အႏွစ္သက္ဆံုးဒါခ်ာကေတာ့ ပင္လယ္နက္ရဲ႕ေျမာက္ဖက္ကမ္းရိုးတန္းကေန ငါးကီလိုမီတာအကြာမွာတည္ရိွတဲ႕ ဂါဂရာဆိုတဲ႕ၿမိဳ႕ေလးမွာ တည္ရိွပါတယ္။

Stalin’s Gagra

၁၉၄၀ မတိုင္ခင္အထိ ဒါခ်ာေတြေဆာက္လုပ္ရမယ့္ အိမ္ပံုစံေတြကို ကန္႕သတ္ခ်ဳပ္ျခယ္မႈေတြရိွခဲ႕ပါတယ္။ ဒါခ်ာတစ္ခုေဆာက္ခ်င္တယ္ဆိုရင္လဲ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကေန ေထာက္ခံစာယူခဲ႕ရပါတယ္။ ခုေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ မိမိစိတ္ႀကိဳက္ေဆာက္ခြင့္ရိွေနပါၿပီ။ ဒါခ်ာေတြက ၿမိဳ႕နဲ႕အတန္ငယ္ေ၀းၿပီး တိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္းတဲ႕၊ ေတာနဲ႕လဲနီးတဲ႕ေနရာေတြမွာ ရိွၾကပါတယ္။ကြ်န္ေတာ္လဲ လြန္ခဲ႕တဲ႕ ႏွစ္ရက္က ရုရွားဒါခ်ာတစ္ခုကို သံုးရက္ၾကာအလည္အပတ္ေရာက္ရိွခဲ႕ပါတယ္။ အဲဒီဒါခ်ာက ကြ်န္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ရုရွားစာသင္တဲ႕ ဆရာမတစ္ေယာက္ပိုင္ဆိုင္တဲ႕ဒါခ်ာတစ္ခုပါ။ ေနေရာင္ေအာက္ကၿမိဳ႕ေလးလို႕အမည္ရတဲ႕ ၿမိဳ႕ေသးေသးေလးမွာတည္ရိွပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေနထိုင္တဲ႕ၿမိဳ႕ကေန လ်ွပ္စစ္ရထားနဲ႕ ေျခာက္မွတ္တိုင္စီးရပါတယ္။ ၾကာခ်ိန္ကေတာ့ ၂၇-မိနစ္တိတိၾကာပါတယ္။ မွတ္တိုင္တိုင္းမွာရပ္တဲ႕ရထားဆိုရင္ေတာ့ ၄၅-မိနစ္ၾကာပါတယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ဘူတာကေန ၂၀-မိနစ္ေလာက္ ဘတ္စ္ကားထပ္စီးရပါတယ္။ ဘတ္စ္ကားေပၚကေနဆင္းလိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ေဘးဘီ၀ဲယာမွာ အထက္ကိုခြ်န္ထြက္ေနတဲ႕ အိမ္ေသးေသးေလးေတြကို ဟိုတစ္စုဒီတစ္စုလွမ္းျမင္ေနရပါတယ္။အဲဒီကမွတစ္ဆင့္ ဒါခ်ာရိွရာဆီကို ၂၀-မိနစ္ေလာက္လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ရပါတယ္။ အဲဒီေန႕ကေတာ့ ဆရာမေယာက်ာၤးက ကားဂိတ္မွာ သူ႕ကားနဲ႕လာႀကိဳလို႕ ၂၀-မိနစ္လမ္းေလွ်ာက္ဖို႕ သက္သာသြားပါတယ္။ ျခံ၀ိုင္းအ၀န္းေလးထဲမွာ အိမ္ေလးေတြဟိုတစ္စု ဒီတစ္စုေဆာက္ထားတာေတြ႕ရပါတယ္။ အိမ္ေျမကြက္လပ္မွာေတာ့ ေနရာလပ္မရိွေအာင္ သီးပင္စားပင္ေတြ စိုက္ပ်ိဳးထားပါတယ္။ ပန္းသီးပင္အိုႀကီးေတြ၊ ပန္းသီးပင္ငယ္ေတြကလဲ အရြက္ဖားဖား အသီးလိႈင္လိႈင္နဲ႕ ေနရာအႏွံ႕ရိွေနျပန္ပါတယ္။ ခရမ္းခ်ဥ္ပင္လို၊ သခြားပင္လိုအပင္မ်ိဳးေတြကိုေတာ့ ဖန္လံုအိမ္ေလးေတြနဲ႕စိုက္ပ်ိဳးထားတာေတြ႕ရပါတယ္။ ၾကားသာၾကားဖူးၿပီး ကြ်န္ေတာ္မျမင္ဖူးတဲ႕ ဘယ္ရီသီးပင္ေတြကလဲ အစံုအလင္ပါ။ (blackberry, raspberry, strawberry) စသျဖင့္အစံုစိုက္ထားတာေတြ႕ရပါတယ္။ ေဂၚဖီထုပ္ေတြ၊ ပန္းေဂၚဖီေတြကလဲ အရြက္ဖားဖားနဲ႕ ဂရုတစိုက္ျပဳစုထားတယ္ဆိုတာထင္ရွားလွပါတယ္။ ႏွင္းဆီပန္းပင္ေတြကလဲ အနံ႕ရိွတဲ႕ ႏွင္းဆီပြင့္ႀကီးေတြေတြ႕ရသလို၊ အနံ႕မဲ႕တဲ႕ ႏွင္းဆီနီ၊ ႏွင္းဆီျဖဴလို ႏွင္းဆီရိုင္းပင္ေတြလဲ ေတြ႕ရပါတယ္။ ၾကက္သြန္ျဖဴ၊ ၾကက္သြန္နီ၊ ဆလပ္ရြက္၊ နံနံပင္အျပင္ ကြ်န္ေတာ္မသိတဲ႕ ဆလတ္လုပ္တဲ႕ေနရာမွာသံုးတဲ႕ အသီးအႏွံေတြကလဲ အစံုအလင္ပါပဲ။ ဆရာမတို႕ဒါခ်ာက ျခံထဲ၀င္၀င္ခ်င္းမွာ အိမ္တစ္လံုးရိွတယ္။ ႏွစ္ထပ္အိ္မ္ေလးပါ။ အခန္းကေတာ့ အေပၚထပ္မွာ သံုးခန္း၊ ေအာက္ထပ္မွာ ႏွစ္ခန္း။ အိမ္ေလးေသးေပမယ့္ အခန္းဖြဲ႕စည္းပံုေတြ စနစ္က်လို႕ ကြ်န္ေတာ္တို႕ကေတာင္ ခ်ီးက်ဴးစကားေျပာၾကေသးတယ္။ အိမ္အလယ္တည့္တည့္ေလာက္မွာေတာ့ ေဆာင္းရာသီသံုး မီးဖိုႀကီးရိွတယ္။ ေအာက္ထပ္ဧည့္ခန္းကလဲ အေတာ္က်ယ္တယ္။

---------Blackcurrant -----------------------------Redcurrant--------------------------Strawberry---

Raspberry

အိမ္ရဲ႕အေနာက္ဖက္မွာေတာ့ အိမ္အေသးေလးတစ္လံုးရိွေသးတယ္။ အဲဒီမွာက ထမင္းစားခန္းနဲ႕ သူ႕ေယာက်ာၤးရဲ႕ အလုပ္ခန္းနဲ႕အိပ္ခန္းတြဲထားတဲ႕ အခန္းရယ္၊ မ်က္ႏွာသစ္ေရခ်ိုးခန္းအျပင္၊ ဘာညာလို႕ေခၚတဲ႕ အပူခန္းရိွတယ္။ အဲဒီအပူခန္းက ေျခာက္ဆယ္ဒီဂရီေလာက္အထိေတာင္ပူတယ္။ ေရေႏြးေငြ႕နဲ႕ပူေအာင္လုပ္ထားတာ။ အခန္းထဲမွာ သံေရေႏြးပိုက္ၾကီးရိွတယ္။ အဲဒီပိုက္ႀကီးကို ေက်ာက္တုန္းေတြနဲ႕ ပတ္ပတ္လည္ကေနစီထားတယ္။ ေက်ာက္တုန္းေတြကို ေရေလာင္းလိုက္ရင္ ေရေငြ႕ပ်ံၿပီး အပူခ်ိန္တက္လာေရာ။ လူတစ္ကိုယ္လံုးေခြ်းေတြနဲ႕စိုရြွဲေနၿပီဆိုမွ အခန္းထဲကခံုတန္းလ်ားေပၚမွာေမွာက္ၿပီး အေပၚကေန တစ္ေယာက္က သစ္ခက္ေျခာက္ေတြနဲ႕ရိုက္ေပးတယ္။ (သစ္ခက္ေျခာက္ေတြက ရုရွားမွာ ေပါက္ေလ႕ရိွတဲ႕အပင္တစ္မ်ိဳးက အကိုင္းေတြကို အေျခာက္ခံၿပီး အစီးစည္းထားတာပါ) ဘာညာကထြက္လာရင္ေတာ့ အေၾကာအခ်င္ေတြေလ်ာ့သြားၿပီး ေတာ္ေတာ္ေနလို႕ေကာင္းတယ္။ ဘာညာထဲ၀င္ၿပီးရင္ေတာ့ ေဗာ့ဒ္ကာ မျဖစ္မေနေသာက္ရပါတယ္။ (အ၀တ္တစ္ထည္ ကိုယ္တစ္ခုနဲ႕ရိွေနရင္ေတာင္ ဘာညာကထြက္လာရင္ အ၀တ္ေပါင္ၿပီး ေဗာ့ဒ္ကာေသာက္ျဖစ္ေအာင္ေသာက္ပါလို႕ ဆိုၾကပါတယ္) အိမ္ေခါင္မိုးေပၚေတြမွာေတာ့ ႏြယ္ပင္ေတြက တြယ္တက္ေနေလရဲ႕။ ကြ်န္ေတာ္တို႕က ဒါေတြကိုရွင္းမပစ္ဘူးလားလို႕ေမးေတာ့၊ အလွထားထားတာတဲ႕။ ပန္းပင္ေတြဆိုလဲ ဘုရားတင္ဘာတင္လဲမရိွေတာ့ ဒီတိုင္းပဲ ေၾကြက်သြားတဲ႕အထိ အလွၾကည့္ၾကတယ္တဲ႕။ သီးပင္စားပင္ေတြကလဲ ေရာင္းဖို႕စိုက္တာလို႕ထင္ရေလာက္ေအာင္အမ်ားႀကီး။ သခြားသီးပင္ေတြက ကြ်န္ေတာ္တို႕ဆီကလို အသီးအႀကီးမ်ိဳးေတာ့မဟုတ္ဘူး။ အေသးေလးေတြ။ ဒီတိုင္းလဲစားၾက၊ ဆလတ္လုပ္ၾကတဲ႕အျပင္၊ ၾကာရွည္စားလို႕ရေအာင္ ဆားစိမ္ထားၾကတယ္။ သခြားသီးဆားစိမ္နဲ႕ ေဗာ့ဒ္ကာနဲ႕ဆိုရင္ အေတာ္လိုက္တယ္။ (ကြ်န္ေတာ္ေတာင္ ဆရာဇနိတို႕ဆီသြားသြားလည္လို႕ ဒါေတြသိလာတာ။ စတာေနာ္ :D)
ဒါခ်ာမွာ ေႏြရာသီအပန္းေျဖနားၾကတာဆိုေပမယ့္၊ အလုပ္နဲ႕လက္နဲ႕ကေတာ့ မျပတ္ပါဘူး။ ၿခံထဲမွာေပါက္ေနတဲ႕ျမက္ပင္ေတြကို ျမက္ရိတ္စက္နဲ႕ ညီေနေအာင္ လိုက္ရိတ္ရတယ္။ မိုးမရြာတဲ႕ေန႕ေတြဆို အပင္ေတြေရေလာင္းရတယ္။ ေပါင္းသင္ရတယ္။ ဘာညာအတြက္လိုအပ္တဲ႕ထင္းေတြေပါက္ရတယ္။ ဖန္လံုအိမ္ေတြကို ေနေရာင္ရေအာင္ဖြင့္ေပးရတယ္။ ေနအရမ္းပူတဲ႕အခ်ိန္ေတြမွာျပန္ပိတ္ေပးရတယ္ စသျဖင့္ အလုပ္နဲ႕လက္နဲ႕မျပတ္ၾကပါဘူး။ သူတို႕ႏွစ္သက္ၾကတာေတာ့ ၿမိဳ႕နဲ႕ေ၀းတဲ႕အတြက္ ေအးခ်မ္းတိတ္ဆိတ္တယ္။ ေတာနဲ႕နီးတဲ႕အတြက္ ေလေကာင္းေလသန္႕ရတယ္။ ဆယ္လတာပင္ပန္းလာသမွ်ကို ႏွစ္လေလာက္အနားယူျခင္းနဲ႕ ေနာက္ဆယ္လအတြက္အားျဖည့္ၾကတာပါ။ ကိုယ္တိုင္စိုက္ပ်ိဳးျပဳစုထားတဲ႕အပင္ကေန ခူးဆြတ္စားသံုးရတဲ႕အရသာကလဲ ဘယ္အရသာနဲ႕မွမတူႏိုင္ပါဘူး။ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္လဲစားရေတာ့ က်န္းမာေရးအတြက္လဲ ေကာင္းပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ဆရာမဆိုရင္ သီးပင္စားပင္ေတြၾကားမွာ အလုပ္လုပ္ေနလိုက္တာ၊ တကၠသိုလ္မွာစာသင္ေနတဲ႕ ဆရာမႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႕မတူပဲ၊ စာမတတ္ေပမတတ္ေတာသူမႀကီးတစ္ေယာက္အတိုင္းပါပဲ။ သူတို႕ေတြကိုၾကည့္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္လဲ ျမန္မာျပည္မွာ ဒါခ်ာတစ္လံုးပိုင္ဆိုင္ခ်င္စိတ္ေတြ ျပင္းထန္ေနေၾကာင္းပါခင္ဗ်ာ။ ။