အလွည့္

အလက္ဇန္ဒါ စီေဂးယဲဗစ္(ခ်္) ပု(႐ွ)ကင္
ဇနိျမန္မာျပန္သည္။

ကြ်ႏု္ပ္တို႔ တစ္ဦးကို တစ္ဦး အျပန္အလွန္ ပစ္ခတ္ခဲ့ၾကသည္။
ဗာရာတင္းစကီး

ကြ်န္ေတာ္သည္ ေဒြး(တစ္ဦးခ်င္းစိန္ေခၚပြဲ)စည္းမ်ည္းအရ သူအားပစ္ခတ္ရန္ အဓိဌာန္ျပဳခဲ့သည္။
(သူ႔အားပစ္ခတ္ရန္အလွည့္ ကြ်န္ေတာ္၏ထံတြင္ က်န္ေနခဲ့သည္။)

စခန္း ညေနခင္းပြဲေတာ္

ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႕ငယ္ေလးတစ္ခုမွာ အေျခခ်ခဲ့ပါတယ္။ စစ္တပ္က အရာ႐ွိေတြရဲ့ ဘ၀ကေတာ့ သိၾကတဲ့အတိုင္းပါပဲ။ နံနက္ခင္းမွာ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္မယ္၊ ျမင္းစီးသင္မယ္၊နံနက္စာကို တပ္ရင္းမႈးၾကီးဆီမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေရဗရီေတြရဲ႕ စားေသာက္ဆိုင္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ စားၾကမယ္။ ညေနခင္းေရာက္ရင္ေတာ့ ဖဲကစားၾကေတာ့တာပါပဲ။ အဲဒီၿမိဳ႕ေလးမွာက ရင္းႏွီးေဖာ္ေရြတဲ့အိမ္ကမ႐ွိ၊ မိန္းမပ်ဳိကလည္းမ႐ွိဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြက တစ္ေယာက္ဆီတစ္ေယာက္ အခ်င္းခ်င္းသြားစုမိၾကေတာ့ စစ္၀တ္စုံေတြကလြဲၿပီး တျခားဘာကိုမွ မေတြ႔မျမင္ရသေလာက္ပါပဲ။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ အသိုင္းအ၀ိုင္းထဲမွာ စစ္တပ္ကမဟုတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ေတာ့႐ွိေလရဲ႕။ သူရဲ႕အသက္က သုံးဆယ့္ငါးႏွစ္၀န္းက်င္ ႐ွိၿပီးဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔က သူကို လူႀကီးတစ္ေယာက္လို႔႔ပဲ ယူဆထားၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အထင္ႀကီးစရာ အေတြ႔အႀကံဳေတြ သူ႔မွာ အမ်ားႀကီး႐ွိတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ပင္ကိုယ္စ႐ုိက္အတိုင္း သုန္သုန္မႈန္မႈန္ေနတတ္တာ၊ စိတ္ဆတ္တာ၊ စကားခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေျပာတတ္တာေတြက ကြ်န္ေတာ္တို႔ အရာ႐ွိငယ္ေတြရဲ႕ေခါင္းထဲမွာ အေတာ္ကို လႊမ္းမုိးတာပါ။ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္တစ္ခုခုကမ်ား သူ႔ရဲ႕ ကံၾကမၼာကိုလႊမ္းမုိးထားေလသလား။ လူကေတာ့ ႐ု႐ွားလူမ်ဳိးလို႔ ယူဆရၿပီး၊ နာမည္ကေတာ့ ႏိုင္ငံျခားနာမည္ျဖစ္ေနေလရဲ႕။ တခ်ိန္တခါတုန္းကေတာ့ သူက ျမင္းတပ္တစ္ခုမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး တာ၀န္ထမ္းဖူးသတဲ့။ သူ စစ္တပ္က ဘာ့ေၾကာင့္ အနားယူရသလဲဆိုရယ္၊ ဒီလို ေျခာက္ကပ္ကပ္ၿမိဳ႕ေလးမွာ ဘာ့ေၾကာင့္အေျခခ်ေနရသလဲဆိုတာရယ္ကို ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ မသိပါဘူး။ အဲဒီၿမိဳ႕ေလးမွာ သူက ဆင္းဆင္းရဲရဲနဲ႔၊ အသုံးအျဖဳန္းႀကီးႀကီးေနပါတယ္။ ၿပဲေနတဲ့ကုတ္အကၤ်ီႀကီးကို ၀တ္ၿပီး ေျခက်င္သြားတတ္လာတတ္ေပမယ့္ တပ္ရင္းက စစ္ဗိုလ္ေတြအတြက္ေတာ ့ရက္ရက္ေရာေရာ ေကြ်းေမြးတတ္ပါတယ္။ တကယ္ပါ၊ ညစာအတြက္ ဟင္းလ်ာကေတာ့ တပ္ထြက္စစ္သားၾကီးေတြက ခ်က္ျပဳတ္ေပးတဲ့ ဟင္း ႏွစ္ခြက္၊ သုံးခြက္တည္းေပမယ့္ ႐ွန္ပိန္ကေတာ့ျမစ္ေရစီးသလိုပါ။ သူ႔ရဲ႕အေျခအေန နဲ႔ ၀င္ေငြကို ဘယ္သူကမွ မသိသလို၊ ဘယ္သူကမွလည္း အဲဒီအေၾကာင္းေတြ သူကိုမေမးရဲပါဘူး။ သူဆီမွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ စစ္ဘက္ဆိုင္ရာ စာအုပ္ေတြနဲ႕၀တၳဳစာအုပ္ေတြ ေပါမ်ားပါတယ္။ သူက သူမ်ားဖတ္ဖို႔ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ငွားတတ္ၿပီး၊ ဘယ္ေတာ့မွလည္း ျပန္မေတာင္းတတ္ပါဘူး။ အျခားလူရဲ႕စာအုပ္ေတြကိုလည္း ဖတ္မၿပီးေသးဘူးဆိုၿပီး ျပန္မေပးတတ္ပါဘူး။ ပစၥတုိေသနတ္ပစ္ေလ့က်င့္တာကေတာ့ သူ႔ရဲ႕အဓိကအလုပ္ပါပဲ။ သူရဲ႕ အခန္းနံရံေတြဆိုရင္လည္း က်ည္ဆံရာေတြနဲ႔ ျပည့္ေနၿပီးေတာ့ ပ်ားအုံႀကီးရဲ႕ ပ်ားလပို႔ႀကီးလိုျဖစ္ေနတာပါပဲ။ ပစၥတိုေသနတ္ေတြ အမ်ားအျပားစုေဆာင္းထားတာကေတာ့ သူေနတဲ့အိမ္အအိုကေလးမွာ တစ္ခုတည္းေသာ ခံ့ညားထည္၀ါမႈတစ္ခုပါပဲ။ မယုံၾကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေသနတ္ပစ္ကြ်မ္းက်င္တဲ့အတြက္ တကယ္လို႔သူက ေခါင္းမွာေဆာင္းထားတဲ့ဦးထုပ္ေပၚမွာ သစ္ေတာ္သီးတင္ၿပီး ေသနတ္နဲ႔ပစ္ဖို႔ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေခၚတယ္ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔တပ္ရင္းမွာ ကိုယ့္ေခါင္းကို ထိုးမေပးရဲတဲ့သူလို႔ မရွိပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ျခင္းေသနတ္ယွဥ္ပစ္တဲ့ အေၾကာင္းပဲ အေျပာမ်ားတာပါ။ စီ(လ္)ဗီအို(သူ႔ကို အဲဒီလိုေခၚတယ္။) အဲဒီအေၾကာင္းဆိုရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ၀င္မေျပာဘူး။ ေသနတ္ယွဥ္ပစ္ဖို႔အေၾကာင္းေပၚလာမဲ့ ေမးခြန္းမ်ဳိးဆိုရင္လည္း ခပ္မာမာပဲေျဖတယ္။ ဘာျဖစ္တယ္၊ ဘယ္လုိဆိုတာကိုလည္း အေသအခ်ာ ႐ွင္းမျပဘူးဆိုေတာ့ သူက အဲဒီလိုေမးခြန္းမ်ဳိးေတြကို မႀကိဳက္ဘူးဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္တို႔က သိတယ္ေလ။ အလြန္ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ သူတတ္ကြ်မ္းတဲ့ပညာရဲ႕ စိတ္မခ်မ္းေျမ႕ဘြယ္ရာ ေပးဆပ္ျခင္းတစ္ခုခုက သူ႔ရဲ႕ လိပ္ျပာကို လႊမ္းမိုးထားတယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ယူဆထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူေၾကာက္တတ္ပါ့လားဆိုတဲ့ သံသယျဖစ္စရာအေတြးေတာင္ ကြ်န္ေတာ့္တို႔ ေခါင္းထဲေရာက္မလာပါဘူး။ အျပင္ပန္း သြင္ျပင္ကိုျမင္႐ုံနဲ႕တင္ အဲဒီလိုသံသယမ်ိဳးေတြကို ကင္းေ၀းေစတယ္ဆိုတဲ့ လူမ်ိဳးေတြ႐ွိတယ္ေလ။ မေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုက ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို အံ့အားသင့္ေစခဲ့ပါတယ္။

တစ္ေန႔မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စစ္ဗိုလ္ဆယ္ေယာက္ေလာက္က စီ(လ္)ဗီအိုဆီမွာ ညစာ စားၾကတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ေသာက္ၾကၿပီဆိုေတာ့ မ်ားေတာ့ မ်ားတာေပါ့။ စားေသာက္ၿပီးေတာ့ အိမ္႐ွင္ကို ဖဲ႐ုိက္ဖို႔ရာ ေျပာၾကတာေပါ့။ သူက ဖဲကို တစ္ခါမွလို႔ေျပာလို႔ရေလာက္ေအာင္ မကစားတာဆိုေတာ့ အၾကာႀကီး ျငင္းပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးၾကေတာ့လည္း ဖဲထုပ္ကိုယူခဲ့ဖို႔ အမိန္႔ေပးလိုက္ၿပီး ပိုက္ဆံငါးဆယ္ကို စားပြဲေပၚတင္ၿပီး ဖဲ႐ုိက္ဖို႔ထိုင္ပါေတာ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကလည္း သူကို၀ိုင္းထိုင္ၿပီးေတာ့ ဖဲစ႐ုိက္ေတာ့တာပါပဲ။ ဖဲကစားေနတုန္းဆိုရင္ ဘာမွကိုမေျပာဘဲ လုံး၀ပါးစပ္ပိတ္ၿပီးေနတတ္တဲ့အေလ့အက်င့္က စီ(လ္)ဗီအိုမွာ႐ွိတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွလည္း အျငင္းမပြားသလို ဘယ္ေတာ့မွလည္း သူက ႐ွင္းျပေလ့မ႐ွိပါဘူး။ ကစားေနတုန္းတစ္ေယာက္ေယာက္က မွားၿပီးတြက္တာျဖစ္တယ္ဆိုရင္ သူက လိုတဲ့ပိုက္ဆံကိုခ်က္ျခင္းထုတ္ေပးတယ္၊ အဲသလိုမွ မဟုတ္ရင္လည္း ေရးမွတ္စရာ႐ွိတာကိုေရးမွတ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က သိၿပီးသားဆိုေတာ့လည္း ဘာမွ အေႏွာက္အယွက္မေပးပါဘူး။ အဲ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကစား၀ိုင္းထဲမွာ မၾကာခင္ကမွကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီကို ေျပာင္းလာတဲ့ စစ္ဗိုလ္အသစ္တစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူက ကစားေနရင္း ႐ႈံးလြန္းလို႔ သတိလက္လြတ္နဲ႔ ဖဲခ်ပ္ရဲ႕ေထာင္႕တစ္ေနရာကို အမွတ္တမဲ႕ ခ်ိဳးေခါက္မိတယ္။ စီ(လ္)ဗီအိုကလည္း သူ႔ထုံးစံအတိုင္း ေျမျဖဴကိုယူၿပီး စားရင္းကိုျပင္တယ္။ စစ္ဗိုလ္ေလးက သူ႔ကို မွားၿပီးစာရင္းမွတ္တယ္ထင္ၿပီး စ႐ွင္းျပပါေတာ့တယ္။ စီ(လ္)ဗီအိုကေတာ့ ဘာမွမေျပာဘဲ ဆက္ၿပီးဖဲ႐ုိက္ပါတယ္။ စစ္ဗိုလ္ေလးက ေဒါသေတြထြက္ၿပီး ဂ႐ုမစိုက္ဘူးဆိုတဲ့ပုံစံနဲ႔ ေရးမွတ္ထားတာေတြကို ဖ်က္ပါေလေရာ။ စီ(လ္)ဗီအိုကလည္း ေျမျဖဴကိုယူၿပီး ထပ္ေရးတာေပါ့။ ၀ိုင္ေသာက္ထားတဲ့အ႐ွိန္ရယ္၊ ဖဲ႐ိွန္ရယ္၊ အေပါင္းအသင္းေတြရဲ႕ ရယ္သံေတြနဲ႔ ကိုယ္ဟာကို အေတာ္ကိုပက္ပက္စက္စက္မွားေနတဲ့ေကာင္လို႔ ထင္ၿပီး၊ ေဒါသတႀကီးနဲ႔ စားပြဲေပၚက ဖေယာင္းတိုင္တင္ထြန္းတဲ့ ေၾကးတိုင္ႀကီးကို ဆြဲၿပီး၊ စီ(လ္)ဗီအိုဆီကို ပစ္လႊတ္လိုက္တယ္။ စီ(လ္)ဗီအိုလည္း မနည္းေရွာင္လိုက္ရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း အေတာ္ကို ကသိကေရာက္ျဖစ္သြားတယ္။ စီ(လ္)ဗီအိုကလည္း ေဒါသေၾကာင့္ မ်က္ႏွာႀကီးက ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ျဖစ္သြားၿပီး မ်က္လုံးက အေရာင္တဖ်တ္ဖ်တ္ထြက္လာၿပီး ထၿပီးေျပာတယ္။ - လူႀကီးမင္း ေက်းဇူးျပဳၿပီးထြက္သြားပါ။ ဒီကိစၥ က်ဳပ္အိမ္ထဲမွာ ျဖစ္သြားတဲ့အတြက္ ဘုရားသခင္ကို ေက်းဇူးတင္လိုက္ပါ။

ကြ်န္ေတာ္တို႔က အက်ဳိးဆက္အေနနဲ႔ ဘာေတြျဖစ္လာမလဲဆိုတာကို သံသယမ႐ွိဘဲ အေပါင္းအသင္းအသစ္ကိုလည္း ေသလူအျဖစ္ ယူဆထားၿပီးသားပါ။ စစ္ဗိုလ္ေလးကလည္း အိမ္႐ွင္အဆင္ေျပမယ့္အခ်ိန္မွာ သူ႔အမွားအတြက္ရင္ဆိုင္ရန္အသင့္႐ွိေၾကာင္းေျပာၿပီး ထြက္သြားေလရဲ႕။ ကစားပြဲကို မိနစ္အနည္းငယ္ ဆက္ကစားၾကေပမယ့္ အိမ္႐ွင္က အဆုံးအထိဆက္မကစားခ်င္ဘူးလို႔ ခံစားရလို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ လူစုခြဲၿပီး ကိုယ့္အခန္းကို ကိုယ္စီျပန္သြားၾကေတာ့တာေပါ့။

ေနာက္ေန႔ ျမင္းစီးကြင္းမွာ သနားစရာစစ္ဗိုလ္ေလး အသက္႐ွိေသးရဲ႕လားလို႔ အခ်င္းခ်င္းေမးေနတုန္းပဲ အဲဒီစစ္ဗိုလ္လည္း ေရာက္လာေတာ့ သူကိုလည္း အဲဒီေမးခြန္းကိုပဲ ေမးၾကတယ္။ သူကလည္း စီ(လ္)ဗီအို ဆီက ဘာကိုမွ အေၾကာင္းမၾကားေၾကာင္း ေျပာတယ္။ အဲသလိုျဖစ္ေနတာကိုက ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို အံ့အားသင့္ေစတာပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း စီ(လ္)ဗီအိုဆီကိုသြားေတာ့ ၿခံတံခါးမွာ ကပ္ထားတဲ့ စပိတ္ဖဲပြင့္ေပၚအတည့္ကိုက်ည္ဆံေတြတစ္ေတာင့္ၿပီးတစ္ေတာင့္ထပ္ေနေအာင္ ပစ္ေနတဲ့ သူကို အိမ္၀ိုင္းထဲမွာ ေတြ႔ပါတယ္။ မေန႔ကျဖစ္သြားတဲ့အေၾကာင္းအရာကို တစ္ခြန္းမွ မဟဘဲ သူက ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ခါတိုင္းလိုပဲ ဆီးႀကိဳႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ သုံးရက္ေလာက္ၾကာေပမယ့္လည္း ဟုိစစ္ဗိုလ္ေလးကေတာ့ အသက္႐ွင္ရက္ပါပဲ။ စီ(လ္)ဗီအိုက ေသနတ္ခ်င္းယွဥ္ပစ္ဖို႔ တကယ့္ကိုပဲ မေခၚေတာ့ဘူးလားလို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တအံ့အၾသနဲ႔ေမးမိတယ္။ စီ(လ္)ဗီအိုက ေသနတ္ခ်င္းယွဥ္ပစ္ဖို႔ မေခၚပါဘူး။ သူကေတာ့ နည္းနည္းပါးပါး႐ွင္းျပတာကို ေက်နပ္ၿပီးေတာ့ ျပန္ေပါင္းထုပ္သြားပါတယ္။

အဲသလိုလုပ္သြားတာက ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူငယ္ေတြရဲ႕ အျမင္မွာ သူ႔ကိုအထင္အျမင္ေသးေစပါတယ္။ သတၱိ႐ွိတယ္ဆိုတာကို လူတစ္ေယာက္အတြက္ အျမင့္ဆုံးစံလို႔ အၿမဲျမင္တတ္တဲ့၊ ခြင့္လႊတ္တယ္ဆိုတာကို ျဖစ္ႏိုင္ေခ်႐ွိတဲ့ အျပစ္အနာအဆာလို႔ ယူဆတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူငယ္ေတြက သူသတၱိသိပ္မ႐ွိတာကို ခြင့္လႊတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ပဲ အားလုံးကေမ့သြားၾကတာပါ။ ၿပီးေတာ့လည္း စီ(လ္)ဗီအိုက အရင္ကအတိုင္း သူ႔ရဲ႕လႊမ္းမိုးမႈကေတာ့ ျပန္႐ွိတာပါပဲ။

ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းကသာ သူ႔နားကိုျပန္မကပ္ႏိုင္တာပါ။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာစိတ္ကူးယဥ္တတ္တဲ့ အေလ့အထက႐ွိေတာ့ ပေဟဠိဆန္ဆန္ဘ၀႐ွိတဲ့၊ ကြ်န္ေတာ္အတြက္ လွ်ိဳ႕၀ွက္ဆန္းၾကယ္ ၀တၳဳတစ္ခုခုက သူရဲေကာင္းတစ္ေယာက္လို ျဖစ္ေနတဲ့ သူနဲ႔ ပိုၿပီး ရင္းရင္းႏွီးႏွီး႐ွိခဲ့တာေပါ့။ သူကလည္း ကြ်န္ေတာ့္ကို ခင္ပါတယ္။ သူက ကြ်န္ေတာ့္ကိုဆို သူ႔ထုံးစံအတိုင္း စကားကို ခပ္ထန္ထန္၊ ခပ္႐ုိင္း႐ုိင္းမေျပာဘဲ၊ အေၾကာင္းအရာအစုံကို ေျပာေနၾကမဟုတ္တဲ့ ခ်ိဳခ်ဳိသာသာေလသံနဲ႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ညစ္စရာေကာင္းတဲ့ ညေနခင္းအၿပီးမွာေတာ့ သူ႔အေပၚထားတဲ့ ေလးစားမႈေတြက သူ႔ရဲ႕ အမွားေၾကာင့္ပဲ ေပ်ာက္ဆုံးသြားပါတယ္။ အဲဒီအေတြးက စိတ္ထဲမွာေပ်ာက္မသြားဘဲ အရင္ပုံစံလို သူနဲ႔ျပန္မဆက္ဆံႏိုင္ေလာက္ေအာင္၊ သူကိုမၾကည့္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ကိုပဲ ျဖစ္ရပါတယ္။ စီ(လ္)ဗီအိုက သိပ္ကိုအေတြ႔အႀကဳံက႐ွိ၊ ဥာဏ္ကလည္းေကာင္းဆိုေတာ့ ဘာလို႔ကြ်န္ေတာ္အဲဒီလိုျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာကို သတိထားမိ၊ ခန္႔မွန္းမိမွာပါ။ သူလည္း စိတ္အေႏွာက္အယွက္ေတာ့ျဖစ္ပုံေပၚပါတယ္။ သူက ကြ်န္ေတာ့္ကို ရွင္းျပဖို႔ ႏွစ္ခါေလာက္က်ိဳးစားတာကို ကြ်န္ေတာ္က ေ႐ွာင္ေျပးေနေတာ့ သူလည္း လက္ေတာ့ေလွ်ာ့သြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီးေတာ့ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ အတူပဲ ေတြ႔ေတာ့တာဆိုေတာ့ အရင္လို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာတာေတြလည္း မ႐ွိေတာ့ဘူးေပါ့။

ကိုယ္ကိစၥနဲ႔ကိုယ္အလုပ္႐ႈပ္ေနတဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ကလူေတြကေတာ့ ၿမိဳ႕ငယ္ေတြ၊ ႐ြာေတြကလူေတြရဲ႕ ကိစၥတစ္ခ်ဳိ႕ကို နားမလည္ေလာက္ဘူး။ ဥပမာ - စာတိုက္ဖြင့္တဲ့ရက္ကို ေစာင့္ရတာမ်ဳိးကိုေပါ့။ အဂၤါနဲ႔ ေသာၾကာေန႔ေတြဆို ကြ်န္ေတာ္တို႔ တပ္ရင္း႐ုံးမွာ စစ္ဗိုလ္ေတြအျပည့္ပဲ။ ေငြကို ေစာင့္တဲ့သူက ေစာင့္၊ စာ၊ သတင္းစာ ေမွ်ာ္တဲ့သူက ေမွ်ာ္ေပါ့ေလ။ စာအိတ္ေတြကိုေတာ့ အဲဒီမွာပဲ ဖြင့္ၿပီးေတာ့ ဖတ္ၾက၊ သတင္းေတြ ဖလွယ္ၾကနဲ႔ ႐ုံးေလးက တကယ့္ကို အသက္၀င္ေနတာပဲ။ စီ(လ္)ဗီအိုလည္း အၿမဲ႐ွိေနတတ္ၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တပ္ရင္းကို လိပ္မူၿပီးထားတဲ့ သူ႔စာေတြလည္း ေရာက္တတ္ပါတယ္။ တစ္ေန႔ သူ႔ဆီကို စာေရာက္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ စာအိတ္ကို အလြန္စိတ္မ႐ွည္တဲ့ပုံစံနဲ႔ ဖြင့္ပါေတာ့တယ္။ စာကို အျမန္အေျပးအလႊား ဖတ္ေနရင္း မ်က္လုံးက အေရာင္ေတြကို ထြက္လို႔ေပါ့။ စစ္ဗိုလ္ေတြကလည္း ကိုယ့္စာေတြနဲ႔ကိုယ္႐ႈပ္ေနတာဆိုေတာ့ သူ႔ကို ဘယ္သူကမွ သတိမထားမိပါဘူး။ - လူႀကီးမင္းတို႔- စီ(လ္)ဗီအုိက သူတို႔ကိုေျပာတယ္။ - အေျခအေနတစ္ခုေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ ဒီကေနအျမန္ထြက္ခြာရပါေတာ့မယ္။ ဒီေန႔ညပဲ သြားမွာျဖစ္လို႔ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္မွာ ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ ညစားစာဖို႔ ဖိတ္ေခၚတာကို မျငင္းၾကေစလိုပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ေစာင့္ေနပါ့မယ္။ - သူက ကြ်န္ေတာ့္ဖက္ကိုလွည့္ၿပီးေတာ့ ဆက္ေျပာပါတယ္။- အေသအခ်ာကို ေစာင့္ေနပါ့မယ္။ ေျပာရင္းဆိုရင္း သူထြက္သြားေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း သူ႔ အိမ္မွာ ဆုံၾကဖို႔ ေျပာၿပီးေတာ့ အသီးသီး လမ္းခြဲၾကပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ စီ(လ္)ဗီအိုဆီကို ခ်ိန္းထားတဲ့ အခ်ိန္မွာေရာက္ေတာ့ တပ္ကလူေတြ အကုန္နီးပါးေရာက္ေနပါၿပီ။ သူ႔ပစၥည္းေတြက အကုန္ထုပ္ပိုးၿပီးၿပီဆိုေတာ့ က်ည္ဆံရာေတြနဲ႔ နံရံပဲက်န္ေနေတာ့ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း စားပြဲခုံေ႐ွ႕မွာ ထိုင္ေနၾကၿပီး၊ အိမ္႐ွင္ကလည္း အလြန္ကိုပဲ စိတ္ေလာေနတဲ့ ပုံစံ႐ွိေနပါတယ္။ ခဏေနေတာ့ စကားေျပာရင္းဆိုရင္း သူလည္းေပ်ာ္႐ႊင္လာပါေတာ့တယ္။ ပုလင္းေဖါက္သံေတြဆက္တိုက္ၾကားလာရၿပီးေတာ့ ခြက္ခ်င္းတိုက္သံေတြ စကားေျပာသံေတြလည္း အဆက္မျပတ္ၾကားလာရပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကလည္း အဆင္ေျပေခ်ာေမႊ႔ေသာ ခရီးျဖစ္ပါေစလို႔ အူလိုက္သည္းလိုက္ ဆုေတာင္းေပးၾကပါတယ္။ ညေနလည္း အေတာ္ေစာင္းေတာ့ အားလုံးလည္း စားပြဲကေနထၾကပါေတာ့တယ္။ စီ(လ္)ဗီအိုရဲ႕ ဦးထုပ္ကို စူးစမ္းရင္း အားလုံးက ႏႈတ္ဆက္ေနတုန္း ကြ်န္ေတာ္ထြက္ခါနီးမွာပဲ ကြ်န္ေတာ့္လက္ကို သူကလွမ္းဆြဲၿပီး တားပါေတာ့တယ္။- ငါမင္းနဲ႔ စကားေျပာစရာ႐ွိတယ္။- သူက တိုးတိုးေလးေျပာပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း က်န္ေနခဲ့ပါတယ္။

ဆက္ရန္။