သတိရျခင္းမ်ား

သတိရျခင္းမ်ား

တေဒါက္ေဒါက္နဲ႕ ေလ်ာက္သြားၾကတဲ႕
အေနာက္တိုင္းသူေတြရဲ႕ ေဒါက္ဖိနပ္ျမင့္ျမင္႕ေတြျမင္တိုင္း
ကတီပါဖိနပ္ပါးေလးေတြစီးတတ္တဲ႕
ကြ်န္ေတာ့္ခ်စ္သူကိုသတိရတယ္။
ေဈးႀကီးၿပီး အေမႊးလြန္ရနံ႔ေတြ
ကြ်န္ေတာ့္ဂႏၶာရံုကို ၀င္ေရာက္က်ဴးေက်ာ္ၾကတိုင္း
ကံ႔ေကာ္ပန္းေျခာက္နံ႔ေတြေရာေနတဲ႕
ကြ်န္ေတာ့္ခ်စ္သူရဲ႕ သနပ္ခါးနံ႕ေလးကို သတိရတယ္။
အလွတရားေတြ တန္ဆာဆင္ထားေပမယ့္
အသံုးမတည့္လွတဲ႕ ႏွင္းပြင့္ေတြ အဆုပ္လိုက္က်တိုင္း
စပါးပင္ေလးေတြကို ျမတ္ႏိုးတတ္တဲ႕
ကြ်န္ေတာ့္ေျမက မိုးမင္းေလးကို သတိရတယ္။
ျခင္လံုသံဇကာေတြရဲ႕ ေလွာင္ပိတ္မြန္းၾကပ္မႈေတြ ခံစားရတုိင္း
ေက်ာင္းေရွ႕ေရေျမာင္းေဘာင္ေပၚမွာ အတူထိုင္ရင္း
ျခင္ကိုက္အတူခံခဲ႕ဖူးတဲ႕
ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြကို သတိရတယ္။
ပိန္လွီလွီထင္းရွဴးပင္ေတြေအာက္
လမ္းေလ်ာက္ထြက္မိတိုင္း
တမာေျမရဲ႕ ေလရိုင္းေလးကို သတိရတယ္။
ျပင္းရွရွယမကာခ်ိဳေတြကို
ဟန္ေဆာင္ၿပံဳးေနသူေတြၾကား
ၿမိဳခ်ျပမိတိုင္း
ရန္ကင္းေတာင္အေျခရဲ႕
ေနညိုခ်ိန္ ထန္းရည္ေတာေလးကို သတိရတယ္။
ဟန္ေဆာင္မ်က္ႏွာဖံုးေတြကင္းကြာ
သဘာ၀တရားေတြနဲ႕ပဲ တန္ဆာဆင္တတ္တဲ႕
ေရႊ၀ါေျမက မိပန္း၀ါေရ
အက္စစ္မိုးေတြေစြ
ျႏဴကလီးယားေဆာင္းေတြေ၀ေနတဲ႕
ခရမ္းလြန္ေႏြဦးေတြေအာက္က
အၿပီးထြက္ခြာႏိုင္မယ့္လမ္းက
လက္တစ္ကမ္းပဲ လိုပါေတာ့တယ္ကြာ။ ။

ေမာင္ျဖဴ

Read more...

ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ပန္းသီးရာဇ၀င္

ပန္းသီးဆိုတာေတာ့ ေကာင္းေကာင္းမစားခဲ့ဖူးပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အရပ္မွာက ပန္းသီးရွားတယ္ေလ။ ဒီေရာက္ေတာ့ ပန္းသီးပင္ေတြေပါတာေတြ႕ေတာ့ အရမ္း၀မ္းသာမိတယ္။ ကိုယ္နဲ႕လက္လွမ္းမမွီခဲ႕တဲ႔ အရာတစ္ခု ကိုယ္႔လက္တစ္ကမ္းမွာ ရိွေနလို႔ ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳးေပါ့။ ဒီမွာကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ သတိထားမိသေလာက္ ပန္းသီးပင္ေတြ အေတာ္ေပါတယ္။ အစကေတာ့ ပန္းသီးဆိုရင္ အခ်ိဳပဲရိွတာလို႔ ထင္ခဲ႔တာ။ ဒီေရာက္မွ ပန္းသီးဆိုတာ ခ်ဥ္တာလဲရိွပါလားဆိုတာ သိလာရတယ္။ ရုရွားေတြ အနားယူေလ့ရိွတဲ႔ ဒါခ်ာလို႔ေခၚတဲ႔ အိမ္ေလးေတြဆီေရာက္ေတာ့လဲ ပန္းသီးပင္ေတြက ရိွေနျပန္ေရာ။ ပန္းသီးပံုနဲ႔ပါတ္သက္လို႔ အႀကိဳက္ဆံုးကေတာ့ apple computer မွာပါတဲ႔ ဒီဇိုင္းေလးပဲ။ ႏႈတ္ခမ္းလွတဲ႔ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ကိုက္ခိုင္းၿပီး ဆြဲထားသလားမသိဘူး။ အေတာ္ဆြဲေဆာင္မႈရိွတယ္။ ေက်ာင္းမွာတုန္းကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြစုၿပီး ကဗ်ာထုတ္ၾကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကဗ်ာမွာ ေနာက္ခံ ခဲသားပန္းခ်ီေလးထည့္ဖို႔ ပန္းခ်ီေတာ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကဆြဲေပးဖူးတာ သတိရတယ္။ အဲဒီပံုေလးကို ေပၚေအာင္ေတာ့ ျပန္မေရးႏိုင္ေတာ့ဖူး။ မွတ္မိသေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးနဲ႔ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က ပန္းသီးေလးကို အသာကိုက္ေနတဲ႔ပံု။ ေကာင္မေလးရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးနီနီေလးက ပန္းသီးရဲ႔ အေပၚယံ အခြံေရာင္နဲ႔သြားဟပ္ေနတယ္။ အဲဒီပံုကိုၾကည့္တုန္းကဆို ေကာင္မေလးကိုက္လိုက္တဲ႔ ‘ဂြပ္’ ဆိုတဲ႔အသံေလးေတာင္ ၾကားမိလိုက္သလိုပဲ။ ဒါေတာင္ အဲဒီတုန္းကဆြဲတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက ရည္းစားမရိွေသးဘူး။ ခုေတာ့လဲ စြံေနေရာေပါ့။
ဒီႏွစ္ေတာ့ ပန္းသီးပင္ေတြ အပြင့္ေတြလိႈင္လိႈင္ပြင့္ၾကတယ္။ ရာသီဥတု အေျပာင္းအလဲေၾကာင့္လားေတာ့မသိဘူး။ ကြ်န္ေတာ္သတိထားမိသေလာက္ အဲဒီေလာက္ တစ္ခါမွ မပြင့္ဖူးဘူး။ မေန႔ညက ဆရာဇနိက သူတင္ထားတဲ့ ပံုေလးျပတယ္။ အစကမသိဘူး၊ ေတာ္ေတာ္လွတဲ့ အပင္တစ္ပင္လို႔ပဲ သိလိုက္တာ။ သူေျပာမွ ပန္းသီးပင္ဆိုတာသိတယ္။ ေတာ္ေတာ္လွတဲ႔ပံုပဲ။
ေမာင္ျဖဴ

Read more...

ေမာင္ျပဴးတူး

ကြ်န္ေတာ့္နာမည္က ျပဴးတူးပါ။ နာမည္ၾကားလိုက္ရံုနဲ႔ ျပဴးတူးၿပဲတဲ ဆိုတာ သိေလာက္ေရာေပါ့။ ငယ္ငယ္တုန္းကသာ ျပဴးတူးၿပဲတဲနဲ႔ ၀၀ေလးမို႔ လူေတြကခ်စ္ၾကတာ။ ခုေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ျပဴးတူးဆိုတဲ႔အသံၾကားရင္ ႏွာေခါင္းရႈံ႕ၾကၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ကလဲ ဆိုးတာကိုး။ မူးလာၿပီဆိုရင္ ခုႏွစ္အိမ္ၾကား ရွစ္အိမ္ၾကား ေအာ္ဆဲေတာ့တာ။ တစ္ကယ္ေတာ့ နာမည္အရင္းက ခင္စိုး။ ကြ်န္ေတာ္တို႕မွာ ညီအစ္ကို ေလးေယာက္ရိွခဲ့တယ္။ ရိွခဲ႔တယ္လို႔ေျပာရတာက ခုသံုးေယာက္ပဲက်န္ေတာ့လို႔ေလ။ သံုးေယာက္ဆိုမွေတာ့ တစ္ေယာက္ကေသၿပီေပါ့ဗ်ာ။ ဘာေၾကာင့္ေသလဲေတာ့မသိဘူး။ အဲဒီတုန္းက ကြ်န္ေတာ္က ငယ္ငယ္ပဲရိွေသးတာ။ အေမေေျပာတာေတာ့ တုပ္ေကြးဆိုလားပဲ။ ထားလိုက္ပါေတာ့ ဒါေတြ။ ကြ်န္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက က်န္ခဲ့တဲ့ သံုးေယာက္အေၾကာင္း။ သံုးေယာက္ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လဲ ပါတာေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္က အငယ္ဆံုး။ ကြ်န္ေတာ္ထက္ အႀကီးက ခင္၀င္းတဲ့။ ဒီေကာင္ကေတာ့ ၀၀ဖိုင့္ဖိုင့္။ တရုပ္ကားေတြထဲမွာပါတဲ့ အရက္ဆိုင္က တရုပ္ႀကီးရုပ္မ်ိဳး။ အႀကီးဆံုးက ခင္တိုး။ ခင္တိုးကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ညီအစ္ကိုထဲမွာ အေအးဆံုး။ ရုပ္ကလဲ ခပ္သန္႔သန္႔။ စာကလဲေတာ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ႀကီးလာေတာ့ သူလဲ ဆယ္တန္းမေအာင္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ခင္၀င္းကေတာ့ ရွစ္တန္းအထိပဲ ေနရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္မွ ေက်ာင္းမထြက္ရင္ အတန္းပိုင္ဆရာမက သူကိုယ္တိုင္ ေက်ာင္းထြက္မယ့္အထိ ေျပာလာတာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ မထြက္ခ်င္ပဲ ထြက္လိုက္ရတာ။ ဟုတ္တယ္ေလဗ်ာ ဘယ္ထြက္ခ်င္ပမလဲ။ ေက်ာင္းသြားမွ အိမ္ကအလုပ္လဲ လုပ္စရာမလိုဘူး၊ မုန္႔ဖိုးကလဲ ရေသးတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္အထင္ေတာ့ ေက်ာင္းသားဘ၀ေလာက္ ဇိမ္က်တာဘယ္ရိွမွာလဲဗ်ာ။ အဲ အတန္းထဲေရာက္ရင္ေတာ့ နဲနဲစိတ္ညစ္ရတယ္။ အိမ္စာလုပ္မလာရင္ဆူတာနဲ႔၊ စာမရရင္ ဆူတာနဲ႔ နားကိုၿငီးေရာဗ်ာ။ ရိုက္စရာရိွ ရိုက္လိုက္ရင္ အိုေကေနတာ။ အလုပ္ရႈပ္လို႔ ဆူေနရေသးတယ္။ အိမ္မွာဆိုလဲ အဲလိုပဲ။ အေမက တဆူဆူတညံညံလုပ္တယ္။ အဲလိုမ်ိဳးဆိုရင္ အေဖက ေဘးလြတ္ရာ သြားေနေတာ့တယ္။ အေဖနဲ႔ အေမက ဘယ္လိုမ်ား ေရစက္ပါလာၾကလဲမသိဘူး။ အေဖက ေအးသေလာက္၊ အေမကေတာ့ တစ္ကယ့္ ေဒၚသြက္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးက ႀကိဳ႔ပင္ေကာက္ဇာတိ။ ႀကိဳ႔ပင္ေကာက္ေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ သိၾကလားမသိဘူး။ ရန္ကုန္ နဲ႔ ျပည္ၾကားထဲမွာဗ်ာ။ ဘယ္ကေန မိုင္ဘယ္ေလာက္ေ၀းလဲဘာလဲေတာ့ ကြ်န္ေတာ္မသိဘူး၊ ျပည္နဲ႔ေတာ့ ပိုနီးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႔ကေန ကားနဲ႔လာရင္ တစ္နာရီေလာက္ေမာင္းရတယ္။ ႀကိဳ႔ပင္ေကာက္ကသာဆိုတယ္၊ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးက ၿမိဳ႔ေပၚက မဟုတ္ဘူး။ တူးကန္ေခ်ာင္းနားဆိုတဲ့ ရြာက။ အစ္ကို ခင္တိုးကို ေမြးၿပီးမွ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ဒီၿမိဳ႔ကို ေရာက္လာတာ။ ကြ်န္ေတာ္က ဒီေရာက္မွေမြးတာဆိုေတာ့ ၿမိဳ႕သားေပါ့ဗ်ာ။ ညီအစ္ကို သံုးေယာက္ထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္နဲ႕ ခင္၀င္းနဲ႕က တစ္တြဲ။ ေသာက္လဲအတူတူ။ ရပ္ကြက္လူႀကီးကို သူ႕အိမ္ေရွ႕သြားၿပီး ေပါက္ကရေတြေအာ္ဆဲ၊ စိမ္ေခၚ လုပ္လဲ အတူတူ။ အစ္ကို ခင္တိုးကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႔ အေနနည္းတယ္။ သူ႔ ေက်ာင္းေနဖက္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ပဲ တြဲေလ့ရိွတယ္။ အရင္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ေရစည္လွည္းေတြရိွတယ္။ ေရစည္လွည္းဆိုတာက လက္တြန္းလွည္းလိုမိ်ဳးမဟုတ္ဘူး၊ ႏြားနဲ႔ဆြဲရတာ။ လွည္းေပၚမွာ သစ္သားစည္ႀကီးတင္ၿပီး အရပ္တကာ လွည္႔ေရေရာင္းရတယ္။ တစ္စည္ဆိုရင္ အိမ္မွာသံုးၾကတဲ့ ေက်ာက္စည္ သံုးလံုးေလာက္ေတာ့ အေပ်ာ့ပဲ။ အရင္ကေတာ့ အဲဒီအလုပ္က ေတာ္ေတာ္အိုေကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အ၀ီစိတြင္းဆိုတာေတြေပၚလာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေရစည္လွည္းအလုပ္လဲအ၀ီစိကိုေရာက္ေတာ့တာပါပဲ။ လွည္းေတြလဲ ေဆြးျမည့္ၿပီး ျခစားကုန္ေရာ၊ အေမက အိမ္ကႏြားေတြကို လယ္လုပ္တဲ့သူေတြဆီငွားစားဖို႔ စီစဥ္တယ္။ အိမ္မွာ အေမက မန္ေနဂ်ာဆိုရင္ အေဖကေတာ့ ေအာက္ေျခသိမ္း ပ်ာတာပဲ။ အေမခိုင္းတာမွန္သမွ် လိုက္လုပ္ရတာ။ သူ႕ဖာသာလဲ တစ္ကယ္က ဘာမွလုပ္တတ္တာမဟုတ္ဘူး။ ရြာမွာတုန္းကေတာ့ လယ္ေလးဘာေလးလုပ္တယ္။ ၿမိဳ႔လဲေရာက္ေရာ ထိုင္စားျဖစ္ေတာ့တာပါပဲ။ ေရစည္လွည္းေတြ ေခတ္ေကာင္းတုန္းကလဲ ကိုယ္တိုင္လွည္းေမာင္းတာက ခပ္နည္းနည္း၊ သူမ်ားငွားစားတာက ခပ္မ်ားမ်ား။ ပ်င္းတာကလဲ ေတာ္ေတာ္ပ်င္းတယ္။ ေတာ္ပါၿပီဗ်ာ။ ကိုယ့္အေဖမေကာင္းေၾကာင္းမေျပာေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခုေတာ့ ထပ္ေျပာလိုက္ဦးမယ္။ သူက ေရေႏြးေတာ့ အေသႀကိဳက္တယ္ဗ်။ တစ္ေန႔ကို ေရေႏြး ေလးအိုးေလာက္ ကုန္တယ္။ ခုေခတ္ လက္ဖက္ေျခာက္ေဈးနဲ႕ တြက္သာၾကည့္ေပေတာ့။ ခုေတာ႔ ကြ်န္ေတာ့အသက္ကလဲ ငါးဆယ္နားနီးၿပီ။ ေၾသာ္အသက္ေလးရလာလို႔ လိမၼာၿပီလားမေမးနဲ႔၊ မိုက္လို႔ေကာင္းတုန္း။ ညီအစ္ကို သံုးေယာက္လဲ မိန္းမေတြ၊ ကေလးေတြရေနၾကပါၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ မိန္းမနဲ႔ကြဲေနတယ္။ ကြဲတာကလဲ ၾကာပါၿပီ။ ကြ်န္ေတာ့ သမီးအငယ္ဆံုးေလး သံုးႏွစ္သမီးေလာက္တည္းကဆိုပါေတာ့။ ခုဆိုရင္ သူေတာင္ အပ်ိဳျဖစ္ေနၿပီ။ သူက ေဈးက ကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႕ ေရြမ်ိဳးနီးစပ္ေတာ္တဲ့ ကုန္စံုဆိုင္မွာအလုပ္လုပ္တယ္။ အၾကီးမနဲ႔ အငယ္မနဲ႔ကေတာ့ အိမ္ေထာင္က်ေနၾကၿပီ။ သူတို႔လဲ ကြ်န္ေတာ့လုပ္စာ ေကာင္းေကာင္းမစားဖူးခဲ႔ၾကဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ေတာင္ ခုခ်ိန္ထိ အေမ႔လုပ္စာ ထိုင္စားေနတုန္းေလ။ အႀကီးမက ကေလးႏွစ္ေယာက္ေတာင္ရေနၿပီ။ ကြ်န္ေတာ့္ေျမးေတြေပါ႔ဗ်ာ။ အလတ္မကလဲ ကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔။ သူတို႔လဲ မနဲရုန္းကန္ေနရတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္အလုပ္ကလား။ ေျပာလို႔ေတာ့မေကာင္းဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရပ္ကြက္ထဲက သံုးလံုးေရာင္းတဲ့လူဆီမွာ အလုပ္လုပ္တယ္။ ေဘာင္ခ်ာေရးေပးရတာမဟုတ္ဘူး။ လူရိပ္လူေျခၾကည့္ေပးရတယ္။ ကိုယ့္ဆီမွာ အကြက္ကုန္ေနၿပီဆိုရင္၊ စက္ဘီးေလးနဲ႔ တစ္ျခားဒိုင္ေတြဆီ သြားထိုးေပးရတယ္။ ကာတာေတြဘာေတြကလဲ ရိွေသးတယ္။ ဥပမာဗ်ာ ဂဏန္းတစ္ကြက္ကြက္က ေဟာ့ေနတယ္၊ ေခတ္စားေနတယ္ဆိုရင္ အဲဒီအကြက္ကို ကိုယ္က တစ္ျခားဒိုင္မွာ ျပန္ထိုးထားရတယ္။ ဒါမွ အဲဒီအကြက္ေပါက္ရင္ ေလ်ာ္ရတာ သက္သာမယ္ေလ။ တစ္ခ်ိဳ႕အကြက္ဆိုရင္ လံုး၀ပိတ္လိုက္တာမ်ိဳးေတြရိွတယ္။ ထိုးတဲ့လူကလည္း အပိုင္ကြက္ဆိုၿပီး စပါယ္ရွယ္ထိုးတာ။ ထြက္လာရင္သာ တစ္လံုးမွ မတူခ်င္မတူမယ္။ မထြက္ခင္ေတာ့ အၿပီးေပါက္ဆိုလားပဲ။ ကြ်န္ေတာ့္လုပ္အားခကိုေတာ့ လခရယ္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ က်န္ရင္က်န္သလိုေပးတယ္။ အဲဒါက အဓိကမဟုတ္ပါဘူး။ အဓိကက ကြ်န္ေတာ္ႀကိဳက္တတ္တဲ့ ယမကာေလး ေန႔စဥ္မွီ၀ဲဖို႔ ေထာင့္ပ့ံတယ္။ ေက်းဇူးရွင္ေတြေပါ့ဗ်ာ။ အရင္ကေတာ့ သူတို႔လဲ ကြ်န္ေတာ္တို႕လို လက္လုပ္လက္စားပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့မွ သံုးလံုး ေကာ္မရွင္ေလးေရာင္း ဒိုင္ကိုင္နဲ႔ ႀကီးပြားလာတယ္ဆိုပါေတာ့။ ခင္၀င္းကလဲ အဲဒီမွာလုပ္တယ္။ သူ႔မိန္းမက ေဈးထဲမွာ အသုပ္စံုေတြဘာေတြ ေရာင္းတယ္။ သူရတဲ့ေငြကလဲ သူျပန္ေသာက္တာနဲ႔ ကုန္တာပါပဲ။ သူ႔မွာက သားေတြခ်ည္းပဲ ႏွစ္ေယာက္ရိွတယ္။ ဒီေကာင့္သားေတြကေတာ့ လိမၼာၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႕ေတာ့ ကြာပ။ အစ္ကို ခင္တိုးကေတာ့ သားသမီးေလးေယာက္ေတာင္။ သူက ကြ်န္ေတာ္တို႕ထဲမွာ အိမ္ေထာင္ အေစာဆံုးက်တာ။ ဒီေကာင္ရတဲ့ မိန္းမက ငယ္ငယ္ေခ်ာေခ်ာေလး။ ခ်မ္းသာတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ဒီေကာင္လဲ ဟန္ပံုမေပၚပါဘူး။ သူ႔ေယာကၡမႀကီးေတြက ကပ္စီးနည္း ေကာ္တရာေတြ။ ဒီေကာင္မိန္းမခိုးလာတုန္းက ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္က အေဖ့အမ်ိဳးေတြဆီ ခိုးေျပးတာ။ ေကာင္မေလးက ကြ်န္ေတာ္တို႔ထက္ေတာင္ငယ္တယ္။ အဲဒီတုန္းက ရိွလွမွ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ေတာင္စြန္းရဲ႔လားမသိဘူး။ ရြာက ကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႔ ညီအစ္ကို တစ္၀မ္းကြဲက ေခ်ာင္းေတြဘာေတြကူးေတာ့ ေကာင္မေလးလက္စြဲၿပီး ေရွ႔ဆံုးကေျပးလိုပ ကြ်န္ေတာ္တို႔က မင္းခိုးလာတာလားလို႔ေတာင္ စရေသးတယ္။ ညားကာစကေတာ့ အေမတို႔နဲ႔အတူတူေနတယ္။ ေကာင္မေလးက ဘာမွမလုပ္တတ္ မကိုင္တတ္နဲ႔၊ ကြ်န္ေတာ့္အေမ ေဒၚသြက္နဲ႔ ေတြ႔ေတာ့တာေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ အိမ္ခြဲသြားတယ္။ ဒီေကာင္ေတြလဲ သံုးလံုးေပါက္ဖူးတယ္။ အဲဒါ ဒိုင္က မေလ်ာ္ဘူး။ ခင္တိုးကေတာ့ ဘာလုပ္မလဲ လူေအးပဲ။ ဒီတိုင္းပဲေနလိုက္တယ္။ ဟိုတိုင္ဒီတိုင္လဲ ရတဲ႔ကိစၥမဟုတ္ဘူးေလ။ အဲဒါကို ခင္၀င္းက မရဘူး။ ဒိုင္အိမ္ေရွ႔သြားၿပီး ေကာ္ဆဲတယ္။ ဟိုကဓါးနဲ႔ ထြက္ခုတ္တာ ျပႆနာေတြကို အႀကီးအက်ယ္တက္ေတာ့တာပါပဲ။ ခင္၀င္းကလဲ အဲလိုေကာင္။ ေဆးေတြကလဲ ထိုးထားလိုက္တာ အစံုပဲ။ အထက္လမ္းေတြေကာ ေအာက္လမ္းေတြေကာ။ ၿပီးေတာ့ အစားကမေရွာင္ဘူး အကုန္စား။ ဒီေကာင္မူးလာၿပီဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ့္ထက္ပိုၾကမ္းတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အထက္လမ္းတို႔ ေအာက္လမ္းတို႔ နတ္တို႔ ၀ါသနာမပါဘူး။ တစ္ခါက ခင္တိုးသား အလတ္ေကာင္ နတ္ပြဲသြားၾကည့္တာ၊ ကိုႀကီးေက်ာ္ အေျခာက္က အရက္ပုလင္းကို ေလွ်ာက္ရမ္းလိုက္တာ။ ကြဲၿပီး ဒီေကာင့္ မ်က္ခံုးလာထိတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က ဘယ္ရမလဲ။ အဲဒီ နတ္၀င္သယ္ေတြ သြားခ်ဲတာ၊ ၀ီစကီ တစ္ပုလင္းေပးၿပီး ေတာင္းပန္မွ ျပန္လာခဲ့လိုက္တယ္။ ကိုယ့္တူထိတာေတာ့ ဘယ္ခံပမလဲဗ်ာ၊ မဟုတ္ဘူးလား။
ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ခုခက္ေနတာက အေမနဲ႔အေဖနဲ႔က အသက္ႀကီးၿပီဆိုေတာ့ ဘာမွမလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္သမီး အႀကီးမမိသားစုက သူတို႔ အဖိုးႀကီးအဖြားႀကီးအိမ္မွာေနရတာဆိုေပမယ့္ သမီးက အိုးခြဲစားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ သမီးဆီႏႈိက္လိုက္ အေမ႔ဆီႏႈိက္လိုက္ေပါ့။ တစ္ခါတေလေတာ့ အငယ္မဆီက ပိုက္ဆံေခ်းၿပီး အရက္၀ယ္ေသာက္ရတယ္။ ခုက အေမကလဲ မခ်က္ႏိုင္မျပဳတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ၀င္ေငြကလဲ မရိွဘူး။ ခင္၀င္းတို႔ကေတာ့ အေဖ႔ကို သူတို႔ဆီမွာစားဆိုၿပီး ေခၚထားတယ္။ အေမ႔တစ္ေယာက္ကိုက်ေတာ့ ဟိုေကာင္ခင္တိုးကလဲ မိန္းမေၾကာက္ရတာနဲ႔ ေခၚမထားခ်င္ဘူး။ ေကြ်းစရာရိွရင္ေတာ့ ၀ယ္ခ်မ္းၿပီး လာေကြ်းပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုေတာ့ အားကိုးလို႔မရဘူး။ ကြ်န္ေတာ္က ကိုယ္႕ဟာကိုယ္ေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္။ အဖြားႀကီးကလဲ ဇီဇာေၾကာင္တယ္။ ေတာ္ရံုလူနဲ႔မျဖစ္ဘူး။ အေဖကေတာ့ အိမ္ကို ျပန္မလာေတာ့ဘူး ခင္၀င္းတို႔ဆီမွာပဲေနေနေတာ့တယ္။ အေမသာခက္ေနတာ။ ခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ ခင္တိုးတို႔အိမ္ကို သြားေနတယ္။ ညေနမွျပန္လာတယ္။ သူမလာရင္ေတာ့ ဟိုက ထမင္းခ်ိဳင့္ပို႕တယ္။ သူစားလို႔ တစ္ခါတေလက်န္ရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ေပါ့။ ဒီေကာင္ေတြကလဲ အေမ႔ကိုအၿမဲေခၚမထားခ်င္တာက ကြ်န္ေတာ့္ေၾကာင့္လဲပါမယ္။ အေမ႔ကို ေခၚထားလိုက္ရင္ အေမ႔ဗန္းျပၿပီး၊ ကြ်န္ေတာ္အ၀င္အထြက္လုပ္မွာ ေၾကာက္ပံုရတယ္။ ခက္တာက အဖြားႀကီးက မ်က္လံုးကလဲ သိပ္မေကာင္းေတာ့ မျမင္မစမ္းနဲ႔ မနက္ဆိုရင္ သူတို႕အိမ္သြားလိုက္ ညေနဆိုျပန္လာလိုက္နဲ႔ ပင္ပန္းတာေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္လဲ ကိုယ္႔အေမျဖစ္ေနတာ မၾကည္႔ရက္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ဘူးေလ။ အရင္အပတ္ကေတာ့ ရတဲ႔လုပ္အားခထဲကေန အေမ႔အတြက္ဆိုၿပီး သံုးလံုးျပန္ထိုးလိုက္တယ္။ မေပါက္ပါဘူး၊ ကြ်န္ေတာ္ အရက္ငတ္တာပဲ အဖတ္တင္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ အေမ႔ကို သူမ်ားကန္ေတာ့ထားတဲ႔ ေငြထဲကေန ယူသံုးလိုက္ရတယ္။ ဒီတစ္ခါ္ေတာ့ ႏွစ္လံုးစမ္းၾကည့္မလို႔ သူကၾကာၾကာမေစာင့္ရဘူးေလ။ ရတဲ႔ပမာဏကေတာ့ မမ်ားဘူးေပါ့ဗ်ာ၊ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အတြက္ေတာ့ ေဈးဖိုးရလဲ မနည္းဘူးမို႔လား။ ခင္ဗ်ားတို႔လဲ အကြက္ေကာင္းေလးေတြရရင္ လုပ္ပါဦးဗ်ာ၊ အေမ႔အတြက္ေလ။ ကြ်န္ေတာ္က ေက်းဇူးမေမ႔တတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ။

ေမာင္ျဖဴ

Read more...

ပန္းေတြနဲ႔ေ၀

ပန္းေတြနဲ႔ေ၀

ေျပာရရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က ပန္းေတြအေၾကာင္းကို သိပ္သိလွတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ပန္းေတြက လွေနရင္ေတာ့ လွေနတယ္လို႔ သိ႐ုံမကပါဘူး၊ ခံလည္းခံစားတတ္ပါတယ္။ ကိုယ္က ၾကည္ႏူးမႈကို ခံစားရေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း ၾကည္ႏူးမႈကို ရေစခ်င္ပါတယ္။ ေမာ္စကိုအေၾကာင္းကို ဒီဘေလာ့(ဂ္)မွာ ဖတ္ခ်င္တယ္လို႕ ေျပာတဲ့ visitor ရဲ႕ဆႏၵကိုလည္း ဒီပန္းေတြနဲ႔ ျဖည့္စည္းေပးခ်င္လို႔ပါ။ ကဲ ပန္းၿခံထဲကို ကြ်န္ေတာ္နဲ႔အတူ လိုက္ခဲ့ေပေတာ့။

ပန္းၿခံကေတာ့ ကာလိုမန္ပန္းၿခံပါ။ ကာလိုမန္ ေျမေအာက္ဘူတာနားမွာပဲ႐ွိတာပါ။
ပန္းၿခံက ေမာ္စကို ျမစ္ကမ္းေဘးတေလွ်ာက္မွာ တည္႐ွိေနတာရယ္၊ ပန္းသီးခင္းေတြ႐ွိေနတာရယ္၊ ၿပီးေတာ့ ေ႐ွးေဟာင္းအေဆာက္အဦးတို႔၊ ေ႐ွးဘုရား႐ွိခိုးေက်ာင္းတုိ႔ကလည္း႐ွိေနေတာ့ လွည့္ၿပီးၾကည့္စရာေတြလဲ ေပါသေပါ့ေလ။ ပန္းသီးခင္းႀကီးရယ္၊ ျမစ္ကမ္းေဘးမွာ ေလဟုန္စီးေနတဲ့ ျမင္ကြင္းရယ္ကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ေပ်ာ္႐ႊင္ၾကည္းႏူးၾကပါဦး။

ေဆာင္းရာသီမွာဆိုရင္ေတာ့ ပန္းၿခံႀကီးက ႏွင္းေတြနဲ႔ ေဖြးေနၿပီးေတာ့ အပင္ႀကီးေတြကလည္း အ႐ုိးၿပိဳင္းၿပိဳင္းနဲ႔ ၾကည့္ရ ျမင္ရတာ ၾကည္းႏူးစရာ မေကာင္းဘဲနဲ႔ ေအးစက္စက္နဲ႔ ရင္ထဲမွာ ေျခာက္ေတာက္ေတာက္ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ အခုလို ေႏြးဦးေပါက္ရာသီမွာေတာ့ ပန္းေတြကလည္း မိမိတို႔ရဲ႕အလွေတြကို အားေတြမာန္ေတြနဲ႔ အၿပိဳင္အဆိုင္ လွစ္ဟျပသေနၾကပါတယ္။ အခု ဒီပန္းေတြကေတာ့ က်ဳးလစ္ပန္းေတြပါ။ ခံစားသာၾကည့္ပါေတာ့။

Read more...

မင္းမရိွလဲေနပါ ရတယ္

မင္းမရိွလဲေနပါ ရတယ္

မိတ္ေဆြမရိွရင္ေနပါ
မိတ္ေဆြေတြကေနျဖစ္လာတဲ့
ရန္သူမရိွရင္ ေက်နပ္ၿပီ။
ခ်စ္သူမရိွရင္ေနပါ
အခ်စ္ကေနလာတဲ့
မုန္းသူမရိွရင္ ေက်နပ္ၿပီ။
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမရိွရင္ေနပါ
ျငိမ္းခ်မ္းေရးအေျဖရွာေနၾကတဲ့
စစ္မက္ေတြမရိွရင္ ေက်နပ္ၿပီ။
ေအာင္ျမင္မႈေတြမရိွရင္ေနပါ
ယွဥ္ၿပိဳင္ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္ေပၚလာတဲ့
အရံႈးေတြမရိွရင္ ေက်နပ္ၿပီ။
အျဖဴမရိွရင္ေနပါ
ေဆးဆိုးထားတဲ့
ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္အေရာင္ေတြမရွိရင္ ေက်နပ္ၿပီ။
ရိွျခင္းေတြ ရိွမေနရင္ေနပါ
မရိွျခင္းေတြ ရိွမေနရင္ ေက်နပ္ၿပီ။
ေက်နပ္စရာေတြ မရိွခဲ့ရင္ေတာင္
မေက်နပ္စရာေတြ ရိွမေနဘူးဆိုရင္ဘ၀က ေပ်ာ္စရာႀကီးပါ။ ။

ေမာင္ျဖဴ
14.05.2007 13:04

Read more...

ျပဳစားခဲ့တဲ့လူ

ျပဳစားခဲ့တဲ့လူ

မေန႔ကမွ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ငုံ႔ကိုင္းၾကည့္မိရဲ႕
ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ထြက္သက္၀င္သက္ကေလးေတာင္ အရပ္အေတာ္ျမင့္ခဲ့ၿပီ။
လမ္းထိပ္က ေသြးေႏြးသတၱ၀ါေတြအတိုင္းပါပဲ
ေလာကဓံ ခြန္းၾကီးခြန္းငယ္ေတြၾကားမွာ
ကြ်န္ေတာ္ဟာလည္း ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါးနဲ႔ လူ အျဖစ္ ပြင့္ခဲ့ရတာပါ။
တကယ္ဆို ကဗ်ာဟာ
အခ်စ္ဦးမသိေအာင္ ေရးရတဲ့အရာပါ
ကံ့ေကာ္နဲ႔ အဖူးေရာ အပြင့္ေရာ လြဲခဲ့ရသလိုမ်ဳိး ဘာဘာညာညာ
အဲဒီလို မာယာအမႈကိုလည္း ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ျပဳခဲ့ဖူးၿပီ။
တစ္ရံတစ္ခါ ေလပူအေ၀့ေတြမွာေတာ့
လမ္းေလွ်ာက္သူတို႔ရဲ႔ ဘာသာဘာ၀ တုန္ခါယိမ္းေသြ႔ဖူးတယ္။
အဲဒါကလြဲရင္ သူလိုကိုယ္လိုေလာက္ေတာင္ ကြ်န္ေတာ္ မေကြ႕ေကာက္ခဲ့ပါဘူး။
ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ သိုးထိန္းတို႔ ခုလိုမ်ိဳး စကားစိမ္း ဆိုၾက
ေအာ္ တစ္ခုေတာ့ ႐ွိတယ္
ကြ်န္ေတာ္ မပါဘဲနဲ႔လည္း ဧရာ၀တီဟာ စီးၿမဲစီးေနလိမ့္မယ္
အဲဒါကို ေျပာဖို႔ က်န္ခဲ့တယ္။

တာရာမင္းေ၀

Read more...

ၾသဂတ္စထရာ

ၾသဂတ္စထရာ

ေလာကႀကီးအေပၚမွာ
ၿဂိဳးၿဂိဳးၿဂိမ့္ၿဂိမ့္
ေဒါသေတြ ခ်ိမ္းၿပီး
ေမွာင္ေန မည္းေနခဲ့တယ္။

မၾကာမီ အေငြ႕ပ်ံလို႔
ေတးသံေတြ ႐ြာခ်ပါ့မယ္။

သုခမိန္လႈိင္

Read more...

ဘ၀

ဘ၀

ငါးကို ငါးနဲ႔ မွ်ားခဲ့ၾက
မွ်ားငါးက ႀကီးၿပီး
ဟပ္ငါးက ေသးေတာ့
ေဖာ့ကေလး လႈပ္႐ုံ
ရင္ခုန္႐ုံနဲ႔
တစ္ေနသာ ကုန္ပါေရာလား။

ေမာင္ေနသစ္

Read more...

အေလာင္းအစား(ခ်က္ေဟာ့(ဗ္))

အေလာင္းအစား

အန္တြန္ ပါဗလိုဗစ္(ခ်္) ခ်က္ေဟာ့(ဗ္)

ဇနိျမန္မာျပန္သည္။

(၁)
ေမွာင္မည္းေနေသာ ေဆာင္းဦးညတစ္ညတြင္ အသက္ႀကီးႀကီး ဘဏ္သူေဌးႀကီးသည္ မိမိ၏အခန္းတြင္းတြင္ ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ငါးဆယ္က ေဆာင္းဦးေပါက္ကာလ ညေနခင္းဧည့္ခံပြဲတစ္ခု က်င္းပေပးခဲ့သည္ကို ျပန္လည္သတိရေနေလသည္။ ယင္းညေနခင္းဧည့္ခံပြဲသို႔ ဂုဏ္သေရ႐ွိဧည့္သည္မ်ားစြာ တက္ေရာက္ခဲ့ၿပီး၊ အလြန္စိတ္၀င္းစားစရာေကာင္းသည့္အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ေျပာဆိုခဲ့ၾကေလသည္။ ေသဒဏ္ေပးျခင္းအေၾကာင္းကိုလည္း ေျပာဆိုေဆြးေႏြးခဲ့ၾကသည္။ ဧည့္သည္မ်ားထဲမွ သိပၸံပညာ႐ွင္မ်ား၊ သတင္းစာဆရာမ်ားသည္ ေသဒဏ္ေပးျခင္းကို လြန္စြာမႏွစ္ၿမိဳ႕ၾကေခ်။ ၄င္းပုဂၢိဳလ္မ်ားက ယင္းကဲ့သို႔အျပစ္ဒဏ္ေပးျခင္းသည္ ေ႐ွးက်ေသာ၊ ခရစ္ယာန္ႏုိင္ငံမ်ားအတြက္ မဆီေလ်ာ္ေသာ၊ ဆိုး၀ါးလြန္းေသာ အျခင္းအရာတစ္ခုအျဖစ္ ေျပာဆိုၾကေလသည္။ ေသဒဏ္အစား တသက္တာေထာင္ဒဏ္အျဖစ္သို႔ ေနရာတိုင္းေတြေျပာင္းလဲသင့္ေၾကာင္း ထင္ျမင္ခ်က္ေပးၾကေလသည္။
- က်ဳပ္သေဘာမတူဘူးဗ်ာ။ - အိမ္႐ွင္ဘဏ္သူေဌးက ေျပာ၏။ - က်ဳပ္အေနနဲ႔က ေသဒဏ္ကိုေရာ၊ တသက္တာေထာင္ဒဏ္ကိုေရာ မခံစားဖူးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္အျမင္ကေတာ့ ေသဒဏ္ေပးတာက ပိုသိကၡာ႐ွိၿပီး၊ လူပိုဆန္တယ္ထင္တာပဲဗ်။ ေသဒဏ္ေပးလိုက္တယ္ဆိုတာက ခ်က္ခ်င္းသတ္လိုက္တာဗ်ာ၊ တသတ္တာေထာင္ဒဏ္က တေျဖးေျဖးနဲ႔ မွ်င္းၿပီးသတ္တာပဲဗ်။ ကိုင္း ဘယ္ဟာက လူပိုဆန္သလဲဗ်ာ။ မိနစ္ပိုင္းေလးအတြင္းသတ္တာနဲ႔ တစ္ဘ၀လုံးတေျဖးေျဖးျခင္း သတ္တာက ကြာတယ္ဗ်။
ႏွစ္ခုလံုးကေတာ့ မေကာင္းတာေတာ့တူသဗ်။ - ဧည့္သည္တစ္ေယာက္က ၀င္ေျပာသည္။ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့လည္း လူတစ္ေယာက္ရဲ႕အသက္ကို သတ္တာပဲဗ်။ ႏုိင္ငံေတာ္ဆိုတာ ဘုရားသခင္မွ မဟုတ္တာ။ ျပန္လိုခ်င္ရင္ မရႏုိင္တဲ့ အသက္တစ္ေခ်ာင္းကို အဆုံးစီရင္ဖို႔ သူ႔မွာ လုပ္ပိုင္ခြင့္ မ႐ွိဘူးေလ။
ဧည့္သည္မ်ားထဲတြင္ အသက္အစိတ္ခန္႔႐ွိေသာ ေ႐ွ႕ေနလူငယ္ေလးတစ္ဦးလည္း ႐ွိ၏။ သူ၏အျမင္ကုိ ၀ိုင္းေမးၾကေသာအခါ သူက - ေသဒဏ္နဲ႕တသက္တာေထာင္ဒဏ္က ႏွစ္ခုလံုး မေကာင္းတာေတာ့တူပါတယ္။ အကယ္၍ ႏွစ္ခုထဲက တစ္ခုကိုေ႐ြးပါဆိုရင္ေတာ့ ဒုတိယ ဟာကိုေ႐ြးပါ႕မယ္။ ဘယ္လိုမွ မေနရတာနဲ႔ စာရင္ေတာ့ ဘယ္လိုေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ အသက္႐ွင္ရတာကပိုေကာင္းပါတယ္။
အျငင္းအခုံသည္လည္း ပိုမိုအသက္၀င္လာသည္။ ထိုစဥ္အခါက ဘဏ္သူေဌးသည္ အ႐ြယ္ကလည္းငယ္ေသး၊ စိတ္ကလည္းအလြန္ဆတ္ေသာေၾကာင့္ ေဒါသကိုမထိန္းႏုိင္ဘဲ၊ စားပြဲခုံအား လက္ျဖင့္႐ုိက္လိုက္ၿပီး လူငယ္ဘက္သို႔လွည့္ကာ ေအာ္လိုက္ေလသည္။
- မမွန္ဘူးကြ။ ေငြႏွစ္သန္း အေလာင္းအစားလုပ္မယ္ကြာ၊ မင္း အခ်ဳပ္ခန္းထဲမွာ ငါးႏွစ္ေတာင္မေနႏိုင္ပါဘူးကြာ။
- ခင္ဗ်ားတကယ္ေျပာေနတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေလာင္းမယ္ဗ်ာ။ ငါးႏွစ္မဟုတ္ဘူး။ ဆယ့္ငါးႏွစ္ေနမယ္။ - ေ႐ွ႕ေနကေလးမွ သူ႔အား ျပန္ေျပာသည္။
- ဆယ့္ငါးႏွစ္။ သေဘာတူတယ္။ လူႀကီးမင္းတို႕ ကြ်န္ေတာ္ ေငြႏွစ္သန္းနဲ႔ ေလာင္းတယ္ဗ်ာ။ - ဘဏ္သူေဌးက ေအာ္ေျပာသည္။
- သေဘာတူပါတယ္။ ခင္ဗ်ားက ေငြေၾကးကိုတင္ေလာင္းတာေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႔ လြတ္လပ္မႈကို ေလာင္းေၾကးတင္တာေပါ့ဗ်ာ။ - ေ႐ွ႕ေနေလးမွ ေျပာသည္။
အလြန္ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္ေသာ၊ အဓိပၸာယ္မ႐ွိေသာ အေလာင္းအစားတစ္ခု ျဖစ္သြားခဲ့ေလသည္။ ထိုငယ္႐ြယ္စဥ္က ေငြ႐ွိန္ေၾကး႐ွိန္ျဖင့္ ပ်က္ဆီးေနေသာ၊ အေလးအနက္စဥ္းစားဆင္ျခင္ ျခင္းမ႐ွိလွေသာ ဘဏ္သူေဌးသည္ အေလာင္းအစားျပဳလုပ္ရေသးေၾကာင့္ ၀မ္းသာလ်က္႐ွိေနေလသည္။ ညစာစားခ်ိန္တြင္လည္း ေရွ႔ေနေလးအား ေလွာင္ေျပာင္၍ ေျပာဆိုေလသည္။
- ေနာက္မက်ခင္ ထပ္စဥ္းစားပါဦး ေ႐ွ႔ေနေလးရဲ႕။ က်ဳပ္အတြက္က ပိုက္ဆံႏွစ္သန္းဆိုတာ ဘာမွ မျဖစ္ေလာက္ေပမယ့္၊ မင္းအတြက္က်ေတာ့ လူဘ၀ရဲ႕ အေကာင္းဆံုးသုံးေလးႏွစ္ ဆုံး႐ႈံးသြားမွာေနာ္။ သုံးေလးႏွစ္လို႔ ေျပာတာက မင္းလည္းဒီထက္ ပိုၿပီး ေနႏိုင္မွာ မဟုတ္လို႔။ ကိုယ့္ဆႏၵနဲ႔ကိုယ္ အခ်ဳပ္ခန္းထဲေနရတာက၊ ေထာင္က်လို႔ မျဖစ္မေနအခ်ဳပ္ခံရတာထက္ပိုၿပီး ဒုကၡႀကီးတယ္ေနာ္။ ငါဆႏၵ႐ွိရင္ ဘယ္အခ်ိန္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခ်ဳပ္ထဲကေနၿပီး ထြက္လို႔ရတယ္ဆိုတဲ့ အသိက မင္းအခ်ဳပ္ထဲေနတဲ့ကာလ တေလွ်ာက္လုံး မင္းကိုႏွိပ္စက္ေနမွာ။ မင္းအတြက္ ငါ တကယ့္ကို စိတ္မေကာင္းပါဘူးကြာ။
ယခုအခ်ိန္တြင္ ဘဏ္သူေဌးသည္ ဟိုမွဒီ ေလွ်ာက္ေနရင္း ထိုစဥ္အခါမွ အေၾကာင္းအရာမ်ားကိုသတိရေနကာ မိမိကိုယ္ကို ျပန္လည္ေမးခြန္းထုတ္မိေလသည္။
- ဘာ့အတြက္လဲ ဒီအေလာင္းအစားက။ ေ႐ွ႕ေနေလးမွာ ဘ၀မွာ ဆယ့္ငါးႏွစ္ဆံုး႐ႈံးရတယ္၊ ငါ့မွာလည္း ပိုက္ဆံ ႏွစ္သန္း အလကားျဖစ္ရတဲ့ အတြက္ ဘာမ်ား အက်ဳိး႐ွိလို႔လဲ။ ဒီလိုလုပ္တာနဲ႔ပဲ ေသဒဏ္က တသက္တာေထာင္ဒဏ္ထက္ပိုေကာင္းပါတယ္ ပိုဆိုးတယ္လို႔ လူေတြကို သက္ေသျပလို႔ရလို႔လား။ မဟုတ္ေသးဘူး၊ မဟုတ္ေသးဘူး။ အႏွစ္သာရမ႐ွိ၊အဓိပၸာယ္မ႐ွိတဲ့ အလုပ္ေတြပဲ။ ငါ့ေနနဲ႔ဆိုရင္လည္း စိတ္အာသာေျပလုပ္သလို၊ ေ႐ွ႔ေနေလးၾကေတာ့လည္း ေငြကိုမက္တဲ့ ေလာဘ။
ထိုေနာက္ သူသည္ ယင္းညေနခင္းဧည့္ခံပြဲအၿပီးအေၾကာင္းအရာမ်ားကို ျပန္လည္သတိရေနေလသည္။ ေရွ႔ေနေလးသည္ ဘဏ္သူေဌး၏ ပန္းၿခံအတြင္းတြင္႐ွိေသာ အိမ္ဆြယ္တစ္ခုတြင္ အလြန္တင္းက်ပ္ေသာ စည္းကမ္းမ်ားျဖင့္အခ်ဳပ္ခံရပါမည္ဟု ဆုံးျဖတ္ေလသည္။ ဆယ့္ငါးႏွစ္ အခ်ဳပ္ေႏွာင္ကာလတြင္ ေ႐ွ႔ေနေလးသည္ အခ်ဳပ္ခန္း၏နယ္နိမိတ္မွလုံး၀မေက်ာ္ရ၊ သက္႐ွိလူမ်ားကို မေတြ႔ျမင္ရ၊ လူသံသူသံအား အၾကားမခံရ၊ စာ၊သတင္းစာမ်ားမရ႐ွိေစရ ဟူေသာစည္းကမ္းမ်ားကို သေဘာတူရေလသည္။ ဂီတပစၥည္းမ်ားရ႐ွိခြင့္၊ စာအုပ္မ်ားဖတ္ခြင့္၊ စာေရးသားခြင့္၊ ၀ိုင္ေသာက္ခြင့္ႏွင့္ ေဆးလိပ္ေသာက္ခြင့္ စေသာ အခြင့္အေရးမ်ားကား ရ႐ွိမည္ျဖစ္သည္။ အျပင္ကမာၻႏွင့္ဆက္သြယ္ရန္အတြက္ အေသအခ်ာတပ္ဆင္ထားေသာ ျပတင္းေပါက္မွတဆင့္ သူသည္ စကားမေျပာရဘဲ အေျခအေနအရ ဆက္သြယ္ခြင့္ျပဳသည္။ စာအုပ္မ်ား၊ ဂီတသေဂၤတစာအုပ္မ်ား၊ ၀ိုင္ စေသာလိုအပ္သည့္ပစၥည္းမ်ားကို စာေရးကာ ယင္းျပတင္းေပါက္ေလးမွတဆင့္သာ ရယူႏုိင္ေလသည္။ သေဘာတူညီခ်က္အရ တစ္ေယာက္တည္းခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားရန္ အေသးအမႊားမွစ၍ လိုအပ္သည္မ်ားကို အေသအခ်ာျဖည့္ဆည္းလုပ္ေဆာင္ကာ ၁၈၇၀ ခုႏွစ္၊ႏုိ၀င္ဘာလ ၁၄ ရက္၊ ၁၂ နာရီမွစကာ ၁၈၈၅ခုႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာလ ၁၄ ရက္၊ ၁၂ နာရီထိ ၁၅ႏွစ္တိတိ ေ႐ွ႔ေနေလးအား ခ်ဳပ္ေႏွာင္မည္ျဖစ္သည္။ အကယ္၍ သတ္မွတ္ခ်ဳပ္ေႏွာင္ကာလထက္ တစ္မိနစ္၊ႏွစ္မိနစ္ေလးပင္ျဖစ္ေစကာမႈ ေ႐ွ႔ေနေလးမွ စည္းကမ္းေဖာက္ဖ်က္ပါက ဘဏ္သူေဌးအား ပိုက္ဆံႏွစ္သန္း ေလ်ာ္ေၾကးေပးရျခင္းမွ ကင္းလြတ္ေပးရမည္ျဖစ္သည္။
အခ်ဳပ္ေႏွာင္ခံ ပထမႏွစ္တြင္ ေ႐ွ႔ေနေလးအား သူ၏စာအတိုမ်ားကိုၾကည့္၍ဆုံးျဖတ္ရလွ်င္ အထီးက်န္ျခင္းႏွင့္ ပ်င္းရိျခင္းဒဏ္ကို အလူးအလိမ့္ခံစားေနရသည္။ ေန႔ေရာ ညပါ သူ၏အခ်ဳပ္ခန္းဆီမွ စႏၵရားသံကို ၾကားရေလသည္။ ေဆးလိပ္ႏွင့္၀ိုင္ကိုလည္းမေတာင္းဆိုေပ။ ၀ိုင္သည္ ဆႏၵကို အားေပးအားေျမွာက္ျပဳ၍ ဆႏၵသည္ေထာင္သားတစ္ေယာက္အတြက္ ပထမဆုံးေသာ ရန္သူျဖစ္ေလသည္။ ၀ိုင္ေကာင္းေကာင္းကိုေသာက္ၿပီး မည္သူႏွင့္မွ မေတြ႕ရျခင္းေလာက္ ပ်င္းစရာေကာင္းျခင္းသည္ မ႐ွိ။ ေဆးလိပ္သည္ သူ၏အခန္းအတြင္း ေလကိုမသန္႔မစင္ျဖစ္ေစသည္။ ပထမႏွစ္တြင္ ေ႐ွ႕ေနေလးဆီသို ့ ႐ႈပ္ေထြးေသာ၊ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းပါေသာ ၀တၳဳမ်ား၊ မႈခင္း၀တၳဳမ်ား၊ စိတ္ကူးယဥ္ေပ်ာ္႐ႊင္ဖြယ္ဇာတ္လမ္းမ်ားကဲ့သို႔ေသာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေရးထားေသာစာအုပ္မ်ားကိုသာ အဓိကအားျဖင့္ ပို႔ေပးရေလသည္။
ဒုတိယႏွစ္တြင္ အခ်ဳပ္ေဆာင္ဘက္မွ ဂီတသံတို႔ဆိတ္ၿငိမ္သြားေလသည္။ ေ႐ွ႕ေနေလးသည္ ဂႏၳ၀င္စာေပမ်ားကိုသာ စာတုိေလးမ်ားျဖင့္ေတာင္းဆိုေတာ့သည္။ ငါးႏွစ္ေျမာက္တြင္ ဂီတသံမ်ားျပန္လည္ၾကားရၿပီး အက်ဥ္းစံသည္ ၀ိုင္အားေတာင္းဆိုသည္။ အက်ဥ္းစံသည္ တစ္ႏွစ္လုံး စားလိုက္၊ ေသာက္လိုက္၊ အိပ္ရာထဲတြင္၀င္လွဲေနလိုက္၊ မၾကာခဏ သန္းေ၀လိုက္၊ ေဒါသတႀကီးျဖင့္တစ္ေယာက္တည္းစကားေျပာလိုက္သာလုပ္ေနသည္ဟု အခ်ဳပ္ခန္းျပတင္းေပါက္ေလးမွ သူ႔အားေစာင့္ၾကည့္သူမ်ားမွေျပာသည္။ စာအုပ္မ်ားကိုလည္းမဖတ္ေပ။ တရံအခါတြင္ ညအခ်ိန္၌ ၾကာ႐ွည္စြာ စာထိုင္ေရးေနတတ္ၿပီး နံနက္ခင္းေရာက္လွ်င္ ေရးထားသမွ်စာကို အပိုင္းပိုင္းျဖစ္ေအာင္ဆုတ္ၿဖဲပစ္တတ္သည္။ ငိုေၾကြးေသာ အသံကိုေတာ့ တစ္ၾကိမ္တစ္ခါမွ မၾကားရေခ်။
ငါးႏွစ္ခြဲေနာက္ပိုင္းတြင္ အက်ဥ္းစံသည္ ဘာသာစကားမ်ား၊ အေတြးအေခၚစာေပမ်ား၊ သမိုင္းစာေပမ်ားကို အူလိုက္ သည္းလိုက္ေလ့လာသည္။ သူသည္ ထိုသိပၸံပညာရပ္မ်ားျဖင့္သာ အလုပ္႐ႈပ္ေနၿပီး၊ ဘဏ္သူေဌးသည္လည္း သူ႔အတြက္စာအုပ္မ်ားကို ခက္ခက္ခဲခဲ မွာယူေပးရေလသည္။ ေလးႏွစ္အတြင္းတြင္ ေ႐ွ႔ေနေလး၏ေတာင္းဆိုခ်က္အရ စာအုပ္အတြဲေပါင္းေျခာက္ရာခန္႔မွာယူေပးရေလသည္။ ယင္း စိတ္အားထက္သန္စြာ စာဖတ္ေနခ်ိန္တြင္ ဘဏ္သူေဌးသည္ သူ၏ အက်ဥ္းစံထံမွ စာတစ္ေစာင္ရေလသည္။
- ခ်စ္ခင္ရပါေသာ ကြ်ႏု္ပ္၏ေထာင္ပိုင္ႀကီးခင္ဗ်ာ။ ထိုစာေၾကာင္းမ်ားကို ဘာသာစကား ေျခာက္မ်ဳိးျဖင့္ေရးပါသည္။ ကြ်မ္းက်င္သူမ်ားအား ထိုစာမ်ားကိုျပပါ။ အေသအခ်ာ ဖတ္ပါေစ။ အကယ္၍ သူတို႔သည္ ယင္းစာမ်ားထဲမွ အမွားတစ္ခုခု မေတြ႔ခဲ့လွ်င္ ပန္းၿခံထဲတြင္ ေသနတ္ျဖင့္ ပစ္၍ အခ်က္ျပေပးရန္ လူႀကီးမင္းအား ေတာင္းဆိုပါသည္။ ေသနတ္သံသည္ ကြ်ႏု္ပ္၏ အားထုတ္မႈမ်ားသည္ အလဟသမျဖစ္ဟု ကြ်ႏ္ုပ္အားသိေစပါလိမ့္မည္။ ရာစုႏွစ္အဆက္ဆက္၊ႏိုင္ငံအသီးသီးမွ ပါရမီ႐ွင္တို႔သည္ ဘာသာစကားေပါင္းစုံျဖင့္ေျပာဆိုၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ ၄င္းသူမ်ားအား တြန္းအားေပးေသာ တစ္ခုတည္းေသာ မီးေတာက္ကေလး႐ွိပါသည္။ အလြန္ပင္ေပ်ာ္႐ြင္ဖြယ္ေကာင္းျခင္းမ်ားက ကြ်ႏ္ုပ္အားတြန္းအားေပးကာ၊ ယင္းအေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ပင္ ၄င္းစာမ်ားကို ကြ်ႏု္ပ္နားလည္လာသည္ကိုသင္သိပါလိမ့္မည္။ - အက်ဥ္းစံ၏ ဆႏၵသည္ ျပည့္၀သြားေလသည္။ ဘဏ္သူေဌးသည္ ပန္းၿခံထဲတြင္ ေသနတ္သံႏွစ္ႀကိမ္ေပးရန္ အမိန္႔ေပးလိုက္ေလသည္။
ထို႔ေနာက္ ဆယ္ႏွစ္ေနာက္ပိုင္းတြင္ ေ႐ွ႔ေနေလးသည္ စားပြဲခုံေ႐ွ႔တြင္ မလႈပ္မယွက္ထိုင္ကာ သမၼာက်မ္းစာကိုသာ ဖတ္ေတာ့သည္။ ေလးႏွစ္အတြင္းတြင္ စာအုပ္အတြဲေပါင္း ေျခာက္ရာခန္႔ကို ကြ်မ္းက်င္ပိုင္ႏိုင္ေသာသူသည္ မထူေသာ၊နားလည္ရလြယ္ေသာ စာအုပ္တစ္အုပ္တည္းကို တစ္ႏွစ္ခန္႔အခ်ိန္ယူကာ ဖတ္ေနျခင္းက ဘဏ္သူေဌးအား အံ့အားသင့္ေစသည္။ စာအုပ္အလဲတြင္ သမၼာက်မ္းစာအုပ္အား ဘာသာတရားမ်ားသမိုင္းႏွင့္ထာ၀ရဘုရားသခင္ဆိုင္ရာမ်ားျဖင့္ လဲလွယ္ေလသည္။
အထိန္းသိမ္းခံ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ႏွစ္တြင္ အက်ဥ္းစံသည္ ဆန္းစစ္ျခင္းအလ်င္းမ႐ွိဘဲ စာမ်ားကိုသာ အလြန္အကြ်ံဖတ္ေလေတာ့သည္။ သူသည္ သဘာ၀သိပၸံမ်ားျဖင့္သာ အလုပ္႐ႈပ္ေနတတ္ၿပီး၊ ေဘရြန္၊ ႐ွိတ္စပီးယားတို႔ကိုသာေတာင္းဆိုေတာ့သည္။ ဓာတုေဗဒဆိုင္ရာစာအုပ္၊ ေဆးပညာစာအုပ္၊ ၀တၳဳစာအုပ္၊ အေတြးအေခၚစာအုပ္တစ္မ်ဳိးမ်ဳိး၊ ထာ၀ရဘုရားသခင္ဆိုင္ရာ စာအုပ္တို႔ကို စာတိုေလးမ်ားျဖင့္တခ်ိန္တည္းတြင္ပင္ေတာင္းဆိုသည္။ သူစာဖတ္ပုံသည္ ပင္လယ္အတြင္း သေဘၤာပ်က္အပိုင္းအစမ်ားအလယ္တြင္ေရကူးရင္း မိမိအသက္ကို မိမိကိုယ္တိုင္ ကယ္တင္ရန္ေမွ်ာ္လင့္ကာ သေဘၤာပ်က္အပိုင္းအစ တစ္ခုၿပီးတစ္ခုကို အငမ္းမရ လိုက္လံဖမ္းဆီးေနသကဲ့သို႔ပင္႐ွိေနေလသည္။

Read more...

ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ရဲ႕ လြဲေခ်ာ္မႈ

ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ရဲ႕ လြဲေခ်ာ္မႈ

အခ်က္အလက္ေတြ မ်ားလွတဲ့
ကမာၻႀကီးထဲ
အရာရာဟာ ငါေတြးတာေတြနဲ႔
တလြဲတေခ်ာ္ခ်ည့္ပါလား။
ဘယ္အရာကိုမွ
ဘယ္လိုမွ
ေျပာလို႔မရေတာ့ပါလား။
ေခြးေမြးထားၿပီး
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္
ထ ထ ေဟာင္ေနရ
လက္က လက္ပါ
ဘာျဖစ္လို႔ ေျခေထာက္ျဖစ္သြားရတာလဲ။

ေမာင္ေခ်ာႏြယ္

Read more...

ေနလို႔ေကာင္းရင္ၿပီးတာပဲ

သူငယ္ခ်င္း ဆူးနစ္ရင္က က်ေနာ္ ဖတ္ဖို႔ ကူးေရးေပးထားတဲ့ ဆရာျမင့္သန္းရဲ႕ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါ။

ေနလို႔ေကာင္းရင္ၿပီးတာပဲ

ငါ့တူေတြထဲမွာေတာ့
မင္းအလြန္ထူတာပဲရယ္လို႔
ဘႀကီးက ေျပာရင္း ဆဲတယ္။
ဓါးတိုတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ယာမခုတ္တတ္သလို
စားလို႔ေကာင္းမယ့္ မႈိမ်ားလည္း မ႐ွာတတ္ဘူး တဲ့။
ဟိုဘက္႐ြာက အပ်ဳိေတြငမ္း
ဒီဘက္႐ြာက လူပ်ဳိေတြနဲ႔ ျဖန္း
ၾကမ္းၾကမ္းရမ္းရမ္းေတာ့ ဘာမွ မလုပ္ဘဲ
ဖ်ာစုတ္တစ္ခ်ပ္ေပၚလွဲရင္း
ပ်င္းၿပီးရင္း ပ်င္းေနေတာ့
ဖ်င္းၿပီးရင္း ဖ်င္းသေပါ့ တဲ့။
ဘၾကီးရာ
ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္စား
ဘၾကီးႏြား ေက်ာင္းေနရတာထက္စာရင္
ဖ်ာေပၚေက်ာခင္း
ပ်င္းၿပီးရင္း ပ်င္းေနရတာကေတာ့ျဖင့္
နာမည္ ပ်က္ေလာက္ေပတဲ့
ေနလို႔ေတာ့လည္း အေခ်ာင္သား ဗ်။

ျမင့္သန္း

Read more...

ဒုကၡ

သူငယ္ခ်င္းကို သတိရလို႔ သူေရးထားတဲ့ ကဗ်ာေလးကို တင္လိုက္ပါတယ္။

ဒုကၡ

ေနတုန္းထိုင္တုန္း
အခ်က္ျပေတာ့
သူ႔ကို သတိရတယ္။
ခပ္သုတ္သုတ္လွမ္းရင္း
႐ွိႏွင့္မေနဖို႔ကို
ႀကိတ္ဆုေတာင္းမိတယ္။
ေရာက္ၿပီ
မ႐ွိဘူး
သူ႔ကိုလွပ္ၿပီး
ကိုယ့္ကို လွပ္တယ္
စိတ္ဒုန္းဒုန္းခ်ၿပီး
ေဘးဘီကို ၾကည့္မိေတာ့
ေရမ႐ွိ ဘာမ႐ွိ။ ။

ဆူးနစ္ရင္

Read more...

ကိုလူ၀ ႏွင့္ ကိုပိန္လွီ (ခ်က္ေဟာ့(ဗ္))

ကိုလူ၀ ႏွင့္ ကိုပိန္လွီ

အန္တြန္ ပါဗလိုဗစ္(ခ်္) ခ်က္ေဟာ့(ဗ္)
ဇနိျမန္မာျပန္သည္။

အန္တြန္ ပါဗလိုဗစ္(ခ်္) ခ်က္ေကာ့
ဇနိျမန္မာျပန္သည္။
နီကိုလိုင္စကီးရထားဘူတာတြင္ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ေတြ႔ဆုံမိၾကေလသည္။ တစ္ေယာက္သည္ကား ခပ္၀၀ျဖစ္၍၊ က်န္တစ္ေယာက္သည္ ပိန္ေသာသူျဖစ္သည္။ လူ၀ႀကီးသည္ ဘူတာတြင္ ညစာ စားၿပီးစျဖစ္၍ သူ၏ႏႈတ္ခမ္းမ်ားမွာ ဆီမ်ားျဖင့္ေပက်ံကာ မွည့္ေနေသာ ခ်ယ္ရီသီအနီေရာင္ကဲ့သို႔ အေရာင္မ်ားျပန္ေနသည္။ သူ၏ထံမွ ႐ွယ္ရီ၀ိုင္ ႏွင့္ လိေမၼာ္အရက္နံ႔ ထြက္ကာေနေလ၏။ ကိုပိန္လီွသည္ကား ရထားတြဲမွ ထြက္လာကာစျဖစ္ကာ ေသတၱာမ်ား၊ အထုပ္မ်ား၊ ပုံးမ်ားျဖင့္အလုပ္႐ႈပ္ေနေလသည္။ သူ၏ထံမွ ၀က္ေပါင္ေျခာက္နံ႔ ႏွင့္ ေကာ္ဖီမႈန႔္နံ႔ကား သင္း၍ေနေလ၏။ ၄င္းသူ၏ေနာက္ေက်ာဆီမွ ေမး႐ုိး႐ွည္႐ွည္၊ပိန္ပိန္ပါးပါး အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ ေပၚလာေလသည္။ ထိုလူ၏မိန္းမျဖစ္ေလ၏။ အရပ္႐ွည္႐ွည္၊ မ်က္လုံးမႈန္ကုပ္ကုပ္ရွိေသာ သူ၏သား ေမာင္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္သည္လည္း ထိုသူ၏ေနာက္ေက်ာဆီမွ ထြက္လာေလသည္။
- ပ႐ုိဖီရီ- ကိုပိန္လွီကို ျမင္၍ ကိုလူ၀သည္ လွမ္းေအာ္ေခၚလိုက္ေလသည္။ - မင္းမွ ဟုတ္ရဲ႕လားကြာ။ ဟင္ ငါ့ေကာင္ႀကီး။ ဘယ္ႏွေဆာင္း၊ ဘယ္ႏွႏွစ္ ႐ွိၿပီးလဲကြာ။
- ေဟ့ေကာင္ႀကီး။ - တအံ့အၾသနဲ႔ ျပန္ေအာ္လိုက္သည္ - မီး႐ွာ၊ ငယ္သူငယ္ခ်င္းႀကီး။ ဘယ္ေခ်ာင္က ေပၚလာတာလဲကြာ။
ငယ္သူငယ္ခ်င္းႀကီးႏွစ္ေယာက္သည္ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး သုံးႀကိမ္၊ သုံးခါ ေပြ႔ဖတ္ႏႈတ္ဆက္ၾကၿပီး၊ တစ္ဦးကို တစ္ဦး မ်က္ရည္အ႐ႊမ္းသားျဖင့္မ်က္လုံးျခင္းစိုက္ကာၾကည့္ေနၾကသည္။ တကယ့္ကို ႏွစ္ဦးလုံးသည္ု ၾကက္ေသ ေသသကဲ့သို႔ျဖစ္ေနၾကသည္။
- ငါ့ေကာင္ရာ - ေပြ႕ဖတ္ႏႈတ္ဆက္အၿပီး ကိုပိန္လွီက ႐ုတ္တရက္စေျပာသည္။ - တကယ့္ကို ေမွ်ာ္လင့္မထားဘူးကြာ။ အံ့ၾသသြားတာပဲ။ ငါ့ကိုေသခ်ာၾကည့္စမ္း။ အရင္လို ခန္႔ေခ်ာႀကီးပဲ မဟုတ္လားကြ ေဟ။ အရင္လိုပဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္နဲ႔၊စတုိင္က်က် ပုံစံေရာ မဟုတ္လားကြ။ ဟ မင္းကေတာ့ ဘုရားသခင္ကမ်ား မစထားတာလား။ ဘယ္လိုလဲဟ မင္းက။ ခ်မ္းသာေနတာလား။ အိမ္ေထာင္ေရာ ၾကၿပီးလား။ ငါကေတာ့ မင္းျမင္တဲ့အတိုင္းပဲ၊ အိမ္ေထာင္က်ေနၿပီ။ ဒါကေတာ့ ငါ့ဇနီး လူအိဇာ၊ ဗာန္တစယ္ဘာတ့္ မွာေမြးတဲ့ လူသဲရန္ဘာသာ၀င္ေပါ့ကြာ။ ဒါက ငါ့သား နာဖာနာအိ(လ္)၊ သုံးတန္းေက်ာင္းသားၾကီး။ ေအး သူက နာဖာညာ ဟ၊ ငါ့ရဲ႔ ငယ္ငယ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္း။ အေျခခံေက်ာင္းတုန္းက အတူတူေပါ့တက္ခဲ့ၾကတာေပါ့။
နာဖာနာအိ(လ္)က ခဏစဥ္းစားၿပီး ဦးထုပ္ကို ခြ်တ္လိုက္သည္။
အေျခခံေက်ာင္းတုန္းက အတူတူေက်ာင္းတက္ခဲ့တယ္။ - ကိုပိန္လီွက ဆက္ေျပာသည္။ မင္းကို နာမည္ေျပာင္ ဘယ္လိုေခၚသလဲ မွတ္မိေသးလားကြ။ မင္းက ေက်ာင္းျပဌာန္းစာအုပ္ကို မီး႐ႈိ႕ခဲ့လို႔ ဂယ္႐ုိစတတ္လို႔ ေျပာင္ေခၚတာေလ။ ငါ့က်ေတာ့ သပုပ္ေလလြင့္ေျပာတတ္လြန္းလို႔ဆိုၿပီး အဲဖီအ(တ္) လို႔ေခၚတာေလ။ ဟ ဟ တကယ့္ကို လူ႐ႈပ္ကေလးေတြေပါ့ကြာ။ နာဖာညာ ကို မေၾကာက္ပါနဲ႔ဟ။ သူ႔နားကို တိုးခဲ့ၾကပါအုံး။ ဒါ ငါ့အမ်ဳိးသမီး လူအိဇာ၊ ဗာန္တစယ္ဘာတ့္ မွာေမြးတဲ့ လူသဲရန္ဘာသာ၀င္ေပါ့ကြာ။
နာဖာနာအိ(လ္)သည္ ခဏစဥ္းစားၿပီး သူ႔အေဖေနာက္ေက်ာတြင္ ကြယ္၍ေနလိုက္သည္။
- ဘယ္လို လဲ။ အဆင္ေျပလား သူငယ္ခ်င္း။ - သူငယ္ခ်င္းကို စိတ္၀င္စားစြာၾကည့္ရင္း ကိုလူ၀က ေမးလိုက္တယ္။ ဘယ္မွာ အလုပ္လုပ္တာလဲ။ အလုပ္ေရာ လုပ္တုန္းပဲ မဟုတ္လား။
- လုပ္တုန္းပါပဲ သူငယ္ခ်င္းရ။ ရာျဖတ္အလုပ္ပါပဲ။ လခကေတာ့ မေကာင္းပါဘူးကြာ။ အမ်ဳိးသမီးကေတာ့ ဂီတသင္တန္းေပးတယ္ေလ။ ငါ စီးကရက္ဘူးေတြကို တရားမ၀င္လုပ္တယ္ကြာ။ သိပ္ေကာင္းတယ္ကြ ဘူးေတြက။ တစ္ဘူးကို တစ္႐ူဘယ္နဲ႔ေရာင္းတယ္ေလ။ တကယ္လို႔ ဆယ္ဘူးနဲ႔ အထက္ယူတယ္ဆိုရင္ ေလွ်ာ့ေစ်းနဲ႔ေပါ့ကြာ။ ႀကဳံသလိုလုပ္ၿပီး ဘ၀ကို ခရီးဆက္ရတယ္ေဟ့။ အရင္က ဌာနတစ္ခုမွာကြာ၊ အခု ဒီကို ဌာနႀကီးမႈးအေနနဲ႔ ေျပာင္းလာတာကြာ။ အခု ဒီမွာ တာ၀န္ထမ္းရမယ္။ မင္းကေရာ။ အလုပ္ထြက္လိုက္ၿပီလား။ ဘယ္လိုလဲ။
- မဟုတ္ဘူးဟ သူငယ္ခ်င္းရ။ နည္းနည္းျမွင့္ေတြးလိုက္ဦး။- ကိုလူ၀က ေျပာသည္။ - ငါ လွ်ဳိ႕၀ွက္အမႈထမ္းအရာ႐ွိဟ။ ႏွစ္ပြင့္။
ကိုပိန္လွီသည္ ႐ုတ္တရက္ မ်က္ႏွာ ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ျဖစ္သြားၿပီး မလႈပ္မယွက္ျဖစ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ခဏအတြင္းပင္ သူ၏မ်က္ႏွာတြင္ အၿပဳံးပြင့္မ်ားေပၚလာကာ မ်က္ႏွာႏွင့္မ်က္လုံးမ်ားမွ အေရာင္မ်ား တလက္လက္ထြက္လာသည္။ သူသည္ မိမိကိုယ္ကို ႐ွက္လာ၍ သူ၏ခါးသည္လည္းေကြးညြတ္လာကာ လူသည္လည္း ထင္သည္ထက္ က်ဳံ႕၀င္လာေလသည္။ သူ၏ ေသတၱာမ်ား၊ အထုပ္မ်ား၊ ပုံးမ်ားသည္ပင္ ႐ႈံ႕၀င္၊က်ဳံ႕၀င္သြားသကဲ့သို႔ ထင္ရေလ၏။ သူ႔မိန္းမ၏ ေမး႐ုိးႀကီးသည္လည္း ပို၍႐ွည္ထြက္လာသကဲ့သို႔ျဖစ္လာေလသည္။ နာဖာနာအိ(လ္)သည္လည္း မတ္မတ္ႀကီးျဖစ္လာကာ သူ၏ ၀တ္စုံၾကယ္သီးမ်ားကို ကေယာင္ကတမ္းျဖင့္ တပ္ေနေလသည္။
- ကြ်န္ေတာ္ လူႀကီးမင္းနဲ႔ေတြ႕ရတာ အလြန္၀မ္းသာပါတယ္ဗ်ာ။ ငယ္သူငယ္ခ်င္းႀကီး အင္း ေျပာလို႔ရမလား။ ဒီလို ၾသဇာအာဏာႀကီးတယ္လို႔ေတာ့ ထင္မိပါတယ္ခင္ဗ်ာ။
- ဟာ ရပါတယ္ကြ။ - ကိုလူ၀သည္ မ်က္ႏွာရႈံ႕ကာေျပာသည္ - ဘယ္လို ေလသံႀကီးလဲကြ။ တို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြေလကြာ။
- ဘာကိစၥ ဒီလို ေလးေလးစားစားႀကီးေတြက။
- ခြင့္လႊတ္ပါဗ်ာ။ - ပိုၿပီး႐ုိ႐ုိေသေသႀကီးနဲ႔ ကိုပိန္လွီက အတင္းထပ္ေျပာသည္ - လူႀကီးမင္းရဲ႕ ၾကင္နာတတ္တဲ့ ဂ႐ုစိုက္မႈက တကယ့္ကိုပဲ ကြ်န္ေတာ့္ကို ၾကည္ႏူးလန္းဆန္းေစပါတယ္။ လူႀကီးမင္းခင္ဗ်ား။ သူကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္၏သား နာဖာနာအိ(လ္) ျဖစ္ၿပီး သူမကေတာ့ ကြ်ႏု္ပ္၏ဇနီး လူအိဇာျဖစ္ပါတယ္။
ကိုလူ၀သည္ တစ္ခုခုကိုျပန္လည္ေျပာဆိုခ်င္ေသာ္လည္း ကိုပိန္လွီ၏မ်က္ႏွာတြင္ အ့ံၾသေသာအရိပ္အေရာင္မ်ား၊ မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးေနျခင္းမ်ား၊ ခပ္ခ်ဥ္ခ်ဥ္ေလးစားမႈအရိပ္အေရာင္မ်ားက လွ်ဳိ႕၀ွက္အရာ႐ွိအား မႏွစ္မၿမိဳ႕ျဖစ္ေစေလသည္။ ကိုလူ၀သည္ ကိုပိန္လွီထံမွ လွည့္ကာ၊ ကိုလူပိန္အားလက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ရန္ လက္ကမ္းေပးလိုက္ေလသည္။ ကိုပိန္လွီသည္လည္း ကိုယ္လုံးႀကီးအားတစ္ကိုယ္လုံးေကြးညႊတ္ကာ သုံးႀကိမ္၊သုံးခါ အေလးျပဳ၍၊ ပါးစပ္မွလည္း တဟီဟီျဖင့္ထြက္ကာေနေလသည္။ မိန္းမ၏မ်က္ႏွာသည္လည္း ၿပဳံးစိစိျဖစ္ေနေလသည္။ သားျဖစ္သူ နာဖာနာအိ(လ္)သည္လည္း ေျခတစ္ဖက္ဒ႐ြတ္ဆြဲကာ ဦးထုပ္သည္လည္းျပဳတ္က်သြား၏။ သားအမိ၊သားအဖသုံးေယာက္သည္ ကေမာက္ကမအေနအထားတြင္ ႐ွိေနေလေတာ့သည္။

ၿပီး၏။

Read more...