Kust Sireni - 2

ႏွင္းပန္းၿခဳံ (၂)
အလက္ဇန္းဒါ ကူပရင္


ႏွင္းပန္းၿခဳံ (၁) က ဒီမွာ။

- ဘယ္လို ေဆးစက္ေလးလဲ ကိုျဖဴ။ - သူမက ေနာက္တေခါက္ထပ္ေမးတယ္။
- ဟာ ကြာ ႐ုိး႐ုိးေဆးစက္ေလးပါ အစိမ္းေရာင္ေလး။ မင္းနားလည္လား၊ မေန႔ညက ငါ သုံးနာရီအထိ မအိပ္ဘဲနဲ႔ ၿပီးေအာင္လုပ္ရတာေလ။ ပုံကို လွလွပပဆြဲထားၿပီးသား။ အျခားလူေတြက ပုံက အေတာ္လွတယ္ ေသသပ္တယ္လို႔ေျပာၾကတာပဲ။ ညဥ့္နက္သည္အထိ ထိုင္ၿပီးလုပ္ရေတာ့ ပင္ပန္းလာတာေပါ့၊ ၿပီး လက္ေတြလည္း တုန္ယင္လာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေဆးစက္က က်သြားတာ။ ေဆးသားထူထူ အေရာင္လြင္လြင္နဲ႔ အစက္ခ်မိတာေပါ့။ ဖ်က္ရင္းဖ်က္ရင္းနဲ႔ ပိုပိုႀကီးသြားတာ။ အဲဒါႀကီးကို ဘာလုပ္ရမလဲဆိုတာ စဥ္းစားရင္နဲ႔ အဲဒီေနရာမွာ သစ္ေတာ့အုပ္ပုံဆြဲဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တာ။ အေတာ့္ကို ေကာင္းေကာင္းကန္းကန္းဆြဲထဲ့လိုက္တာမ်ားကြာ၊ အဲဒီနားမွာ ေဆးစက္က်ခဲ့တယ္ဆိုတာေတာင္ သိဖို႔မလြယ္ဘူး။ ဒီေန႔ ပေရာ္ဖက္ဆာဆီကို ျပဖို႔ယူသြားတယ္။ - အင္း စစ္ဗိုလ္ေလး ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ဒီနားခ်ဳံပုတ္ႀကီးကက ေပၚလာရတာလဲ။ - ငါ့အလုပ္က ဘယ္နားမွာ ဘာရွိတယ္ဆိုတာကို တိတိက်က် ရွိတဲ့အတိုင္းတင္ျပရမွာမဟုတ္လားကြာ။ သူရယ္မလား မရယ္ဘူးလား မသိပါဘူးကြာ၊ သူက သိပ္တိက်တဲ့ ဂ်ာမန္ ပညာတတ္ လူကပ္ႀကီး။ ငါက သူ႔ကိုေျပာတာပဲ - ဒီေနရာမွာ အဲဒီခ်ဳံပုတ္ အေသအခ်ာကို ေပါက္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ သူကလည္း ျပန္ေျပာတာပဲ - မဟုတ္ေသးဘူး၊ ဒီေနရာကို ငါ့လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကို သိသလိုသိေနတာ၊ ဒီခ်ဳံပုတ္ေတြ ရွိကိုမရွိဘူး။- ေျပာရင္ေျပာရင္းနဲ႔ ဆရာနဲ႔ ငါ့ၾကားမွာ စကားက အေျခအတင္ျဖစ္လာေရာ။- အခန္းထဲမွာက တျခားအရာရွိေတြလည္းရွိေနတာကိုး။ - ကဲ မင္းက အဲဒီေနရာမွာ ၿခဳံပင္ႀကီးရွိေနတာဆိုတာ ဒီေလာက္ေတာင္ ေသခ်ာေနရင္ မနက္ျဖန္က် မင္းနဲ႔ငါ အဲဒီေနရာကို ျမင္းစီးၿပီး သြားၾကတာေပါ့။ မင္းပဲ အလုပ္ကို ေပါ့ေပါ့ဆဆလုပ္သလား၊ အရွိအတိုင္းပဲ ပုံကိုဆြဲသလားဆိုတာ ငါ မင္းကို သက္ေသျပရေသးတာေပါ့။


- သူကေရာ အဲဒီေနရာမွာ ၿခဳံပင္မေပါက္ဘူးဆိုတာ ဘာလို႔ ဒီေလာက္ေသခ်ာေနရတာလဲရွင့္။
- ဟ ဘုရားေရ ဘာ့ေၾကာင့္သိရတယ္။ မင္းကလည္း ကေလးကလားေမးခြန္းေတြလာေမးေနေသးတယ္။ ေအး ဒီေနရာမွာ သူအလုပ္လုပ္ေနတာ ႏွစ္ေပါင္း (၂၀) ရွိေနၿပီ။ သူ႔အိပ္ခန္းထက္ ဒီေနရာေတြကုိ ပိုသိတယ္ကြ။ အလြန္ရစ္တဲ့ လူကပ္ႀကီး၊ ေလာကမွာ အဲသလိုလူမ်ိဳး သိပ္ရွားရတဲ့အထဲကြာ၊ လူက ဂ်ာမန္အေပါက္ဆိုးႀကီး။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ငါလိမ္ထားတာေပၚသြားၿပီး၊ အဆူအႀကိမ္းခံ - ၿပီးေတာ့ မေတြးရဲစရာပါပဲကြာ။

စကားေျပာေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူ သူ႔ေရွ႕မွာရွိတဲ့ ျပာခြက္ထဲက ေလာင္ၿပီးသားမီးျခစ္ဆံေတြကို ေကာက္ၿပီ အပိုင္းပိုင္းေလးေတြခ်ိဳး၊ စကားတိတ္သြားတဲ့အခါက်ေတာ့ စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးနဲ႔ ခ်ိဳးထားတဲ့ အပိုင္းအစေတြကို ၾကမ္းျပင္ေပၚလႊင့္ပစ္နဲ႔ ေယာက္က်ားရင့္မာႀကီးခမ်ာမွာ ငိုခ်င္ေနတာ သိသာလြန္းလွတယ္။

လင္မယားႏွစ္ေယာက္ အခ်ိန္အၾကာႀကီး ဘာစကားမွ မေျပာဘဲ ခပ္ေတြေတြႀကီးထိုင္ေနၾကတယ္။မလုံးက ႐ုတ္တရက္ အားမာန္ပါပါနဲ႔ ထိုင္ခုံကေန ၀ုန္းကနဲထလိုက္တယ္။
- နားေထာင္စမ္း ကိုေမာင္ျဖဴ၊ အခုပဲ သြားမွျဖစ္မယ္။ အ၀တ္ျမန္ျမန္သြား၀တ္ခ်ည္။

ကိုေမာင္ျဖဴတေယာက္ သည္းမခံႏိုင္ေလာက္တဲ့ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ဒဏ္ခ်က္ေၾကာင့္ ဆတ္ခနဲ႔ ႐ႈံ႕သြားေသးတယ္။
- အ႐ူးစကားမေျပာစမ္းပါနဲ႔ မလုံးရယ္။ ငါက မွားပါတယ္ခင္ဗ်ာ၊ ခြင့္လႊတ္ပါဆိုၿပီး သြားေတာင္းပန္မယ္ထင္လို႔လား။ အဲဒါမွ ၀န္ခံဂတိလက္မွတ္ပါ တခါတည္းတန္းထိုးေနရမယ္။ မမိုက္စမ္းပါနဲ႔ဟ။

- ရွင္ကလည္း အဲသလိုလုပ္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ - မလုံးက ေျခေဆာင့္ၿပီး ျငင္းလိုက္တယ္။ - ရွင့္ကုိ သြားၿပီး အေတာင္းပန္ခိုင္းေနတာ မဟုတ္ဘူးရွင့္။ အဲဒီေနရာမွာ သစ္ပင္ၿခဳံမရွိရင္ အခုခ်က္ခ်င္းရွိေအာင္ သြားစိုက္ရမယ္လို႔ေျပာတာ။
- သစ္ပင္ၿခဳံ သြားစိုက္ရမယ္ ဟုတ္လား။ - ကိုျဖဴက တအံ့တၾသၾကည့္ရင္းနဲ႔ ေမးလိုက္တယ္။
- အင္းေလ စိုက္ရမွာေပါ့။ မဟုတ္မမွန္တာကို ေျပာထားရင္ မွန္ေအာင္ ျပန္ျပင္ရမယ္ေလ။ ျမန္ျမန္လုပ္စမ္း၊ ေပး ဦးထုပ္၊ အိတ္ေရာ၊ သြားသြား ထီးက ဒီမွာ မရွိဘူး ဘီ႐ိုထဲသြားရွာပါဦး။

- ကိုျဖဴက အက်္ီပဲရွာသလိုလို၊ ဦးထုပ္ပဲရွာသလိုလိုနဲ႔ နားမေထာင္သလိုလိုပုံ လုပ္ေနတယ္။
မလုံးက ေတာ့ အံ့ဆြဲေတြကို အျမန္ဆြဲလွပ္၊ ဗူးေတြ အိတ္ေတြကိုဆြဲထုတ္၊ အထဲကပစၥည္းေတြကို ၾကမ္းျပင္ေပၚ အကုန္ေမွာက္ခ်ပစ္တယ္။
- ဒီနားကပ္က ဘယ္ေလာက္မွ သူတို႔ကေပးမွာ မဟုတ္ဘူး။ လက္စြပ္က တန္ဖိုးေတာ့ႀကီးတယ္။ ျပန္ေရြးရမယ္။ ျပန္မေရြးႏိုင္ရင္ေတာ့ ႏွေမ်ာစရာႀကီးေပါ့။ လက္ေကာက္ကို သူတို႔က နည္းနည္းပဲ ေစ်းေပးမွာ။ ေဟာင္းလည္းေဟာင္း လိမ္လဲေနတာကိုး။ ရွင့္ေငြေရာင္ စီးကရက္ဗူးက ဘယ္မလဲ ကိုျဖဴ။

ေနာက္ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ရွိသမွ်ရတနာေတြကို လက္ဆြဲအိတ္ထဲ အကုန္ထည့္ၿပီးၿပီ။ မလုံးက အ၀တ္အစားကလည္း ၀တ္ၿပီးသား အဆင္သင့္၊ ဘာပစၥည္းမ်ား အိမ္မွာက်န္ခဲ့သလဲဆိုတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ ေဘးဘီကို တခ်က္ ေ၀း၀ိုင္ၾကည့္လိုက္ေသးတယ္။

- သြာစို႔ - ျပတ္သားတဲ့ေလသံနဲ႔ သူမကေျပာလိုက္တယ္။
- ဘယ္ကိုသြားမွာလဲဟ။ - ကိုျဖဴက ကန္႔လန္႔လုပ္ခ်င္တဲ့ ေလသံနဲ႔ ေမးလိုက္တယ္။ အခုပဲ ေမွာင္ေတာ့မယ္။ ငါ့ပုံထဲကေနရာက ဒီကေနဆို အေ၀းႀကီးမွာ။
- ေျပာမေနနဲ႔ လာသြားမယ္။

ေနာက္ဆုံးတပိုင္းပဲ က်န္ေတာ့တယ္။