Kust Sireni

႐ု႐ွားစာေရးဆရာ အလက္ဇန္းဒါ ကူပရင္ကို သိတဲ့သူေတြလည္း သိၾကမယ္၊ မသိတဲ့သူေတြလည္း မသိၾကေလာက္ဘူး။ က်ေနာ္လည္း အစကသိဘူး၊ အဲဒီဆရာေရးထားတာ တပုဒ္ဖတ္ဖူးတယ္ဆိုတာ ေနာက္မွသိတာ ။ ဘာသာျပန္ဆရာေတာ့ ေကာင္းေကာင္းမမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ဆရာေမာင္ထြန္းသူ ထင္တာပဲ။ စာအုပ္နာမည္က အိုလက္ဆီရာ ။ ဆရာ ကိုအန္ေအ၊ ကိုပီဆာက်ယ္ေပးလို႔ ဖတ္ဖူးတာ။ စာအုပ္က ေမာင္ျဖဴတို႔ဆီမွာ ေရာက္ေနတာ။ အခုရွိေသးလားေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။ ကိုအန္ေအေလသံနဲ႔ေျပာရရင္ ဒီစာေရးဆရာက ျမန္မာႀကိဳက္ကြတဲ့။ ကဲ က်ေနာ္ဖတ္ဖူးတာ တစ္ခုကို ဘာသာျပန္ဦးမယ္။ အရမ္းအရွည္ႀကီးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ျဖတ္ျဖတ္ၿပီး ဘာသာျပန္မယ္။ တပိုင္းခ်င္းပဲတင္ေတာ့မယ္။ အကုန္လုံးဘာသာျပန္ၿပီးမွ အရွည္ႀကီးတင္ရင္ ဖတ္တဲ့သူေတြကလည္း ပ်င္းေတာ့ မဖတ္ခ်င္ၾကဘူး။ ၿပီးေတာ့ ႐ု႐ွားနာမည္ေတြက ႐ႈတ္လို႔တဲ့။ ဟုတ္မွာပါ။ အခု ဘာသာျပန္မွာေတာ့ ႐ု႐ွားနာမည္ေတြ အစား ျမန္မာနာမည္ေတြ ထည့္သုံးထားတယ္။ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀းလည္း မစဥ္းစားခ်င္တာနဲ႔ ကိုယ္ဘာလုပ္လုပ္ အထြန္႔မတက္တဲ့ ကိုျဖဴနဲ႔ ကိုလုံးတို႔ နာမည္ေတြသုံးထားတယ္။ အခု အပုဒ္မွာေတာ့ ကိုျဖဴက ေယာက္က်ားေလးေနရာကေပါ့။ ကိုႀကီးလုံးကိုေတာ့ လုံးရာကေန ျပားေပးထားတယ္။ အဟီး။ ေနာက္တပုဒ္ျပန္လို႔ရွိရင္က် ႏွစ္ေယာက္ကို ေနရာျပန္လႊဲေပးမွာပါ။ အခုဘာသာျပန္မွာက Куст сирени - မူရင္းကို ဒီမွာ ဖတ္ႏိုင္တယ္။ ေနာက္အပိုင္းေတြကို စိတ္မရွည္လို႔ မေစာင့္ႏိုင္ရင္ သြားဖတ္ႏိုင္ေအာင္လို႔ပါ။ сирень ဆိုတာက အဂၤလိပ္လိုဆို lilac တဲ့။ ဘလူးဖီးနစ္ရဲ႕ ႐ု႐ွား-ျမန္မာ အဘိဓာန္မွာ ႏွင္းပန္းပင္ လို႔ ဘာသာျပန္ထားတာေတြ႔တယ္။ lilac ဆိုတာကို အဂၤလိပ္ျမန္မာ အဘိဓာန္မွာက်ေတာ့ ပန္းအိ တဲ့။ ထားေတာ့ နာမည္က အေရးမႀကီးဘူး။ ပန္းကိုမ်က္လုံးထဲျမင္ေအာင္ေျပာရရင္ သူက ခ်ဳံပုတ္ပင္မ်ိဳးပါ။ ကဲနာမည္ကေတာ့ ႏွင္းပန္းၿခဳံ လို႔ပဲတပ္လိုက္မယ္။


ႏွင္းပန္းၿခဳံ

ကိုႀကီးျဖဴတစ္ေယာက္ မိန္းမက တံခါးဖြင့္မေပးျခင္းကို တပင္တပန္း ေစာင့္လိုက္ရတာ၊ ကုတ္အက်္ီအရွည္ကိုလည္း မခြ်တ္၊ ဦးထုပ္ေဆာင္းလွ်က္သားႀကီးနဲ႔ သူ႔အခန္းထဲ တန္း၀င္သြားပါေရာလား။ စိတ္လိုက္မာန္ပါ နဲ႔ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို သြားနဲ႔ ကိုက္ထားၿပီး၊ တြန္႔ေခါက္ေနတဲ့ မ်က္ခုံးေမႊးေတြနဲ႔ သူ႔ေယာက္က်ားရဲ႕ မႈန္သုန္ေနတဲ့မ်က္ႏွာကို ျမင္လိုက္ရတာနဲ႔၊ မိန္းမလုပ္သူက အဲဒီခဏမွာပဲ ခ်က္ခ်င္း သေဘာေပါက္လိုက္ပါၿပီ၊ အလြန္အမင္း စိတ္ညစ္စရာ အႀကီးႀကီးျဖစ္လာခဲ့ၿပီဆိုတာကိုေပါ့။ ပါးစပ္ပိတ္ၿပီး သူခင္ပြန္းေနာက္က အသာလိုက္သြားရတယ္။ အခန္းထဲမွာ ကိုျဖဴတစ္ေယာက္ တစ္ေနရာတည္းမွာ မလႈပ္မယွက္ရပ္၊ အၾကာႀကီး ေဒါင့္တစ္ေဒါင့္ကို ေငးေနပါေရာလား။ ၿပီးေတာ့ လက္ထဲက ႐ုံးအိတ္ႀကီးက ၾကမ္းျပင္ေပၚလြတ္က်သြားၿပီး အဖုံးေတြပြင့္လွန္ထြက္ေနတာေပါ့။ လူႀကီးကေတာ့ ကုလားထိုင္ေပၚ အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္ ပစ္ခတ္ထိုင္ခ်လိုက္ပါတယ္။ လက္ေခ်ာင္းေတြယွက္ထားၿပီး ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းနဲ႔ လက္ေတြအသံျမည္ေအာင္ခ်ိဳးေနပါလား။

ကိုျဖဴဆိုတာက အသက္ငယ္ငယ္၊ ခပ္မြဲမြဲ စစ္တပ္အရာရွိတစ္ေယာက္ပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သင္တန္းေက်ာင္းမွာ လက္ခ်ာေတြ သြားနားေထာင္ၿပီး အဲဒီကေနအခုပဲ ျပန္လာတာေပါ့။ ဒီေန႔ သူက ပေရာ္ဖက္ဆာကို ေနာက္ဆုံးနဲ႔ အခက္ဆုံး လက္ေတြ႔အလုပ္တခုျဖစ္တဲ့၊ ေဒသေျမပုံတစ္ခု တင္ျပၿပီး ျပန္လာတာပါ။ အခုအခ်ိန္အထိကေတာ့ စာေမးပြဲေတြက ကံေကာင္းစြာနဲ႔ ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါတယ္။ မယ္မင္းႀကီးမ-သူ႔မိန္းမတစ္ေယာက္ပဲ ဒီအလုပ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ခက္တယ္ဆိုတာကို နားလည္တာပါ။ ေက်ာင္း၀င္ခြင့္က စေျပာရမယ္ဆိုရင္ အစပိုင္းတုန္းကေတာ့ လုံး၀ကို မျဖစ္ႏိုင္သလိုမ်ိဳးႀကီးရယ္။ (၂)ႏွစ္ေတာ့ ခက္ခက္ခဲခဲကိုပဲ မေအာင္ျမင္ခဲ့ဘူး၊ တတိယႏွစ္ေရာက္မွ အတားအဆီးေတြအားလုံးက ေက်ာ္လႊားႏိုင္ခဲ့တာပါ။ မိန္းမသာမရွိရင္ေတာ့ သူမွာ ဘာခြန္အားမွမရွိေတာ့ဘူးရယ္၊ အကုန္လုံး လက္နဲ႔ပုတ္ခ်လိုက္သလို အားလုံးဆုံး႐ႈံးကုန္မွာပါ။

ဒါေပမယ့္ သူ႔မိန္းမ မလုံးက ေယာက္က်ားကိုစိတ္ဓာတ္အက်မခံပါဘူး၊ ရင္ထဲမွာ သတၱိေတြ အၿမဲတမ္းရွိေအာင္ အားေပးေနတာပါ။ ၾကည္လင္တဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔၊ ဒီထက္မကပါဘူး ၿပဳံးရႊင္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ကို က်႐ႈံးမႈမွန္သမွ်ကို ရင္ဆိုင္တတ္ေနပါၿပီ။ ကုိယ့္အတြက္ကေတာ့ ဘာမွမသုံးဘဲေခြ်တာၿပီး၊ ေခါင္းသုံးၿပီး အလုပ္လုပ္ရတဲ့ ေယာက္က်ားအတြက္ အဖိုးနည္းေပမယ့္ သက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္ေစမယ့္ မရွိမျဖစ္လိုအပ္တာေတြကို သူမက ဖန္တီးေပးတာပါ။ သူလိုအပ္သလိုပါပဲ သူမကေတာ့ တခါတခါ သူရဲ႕ စားေရးမျဖစ္လိုက္၊ ပုံဆြဲေပးသူျဖစ္လိုက္၊ စာဖတ္ျပရတဲ့သူျဖစ္လိုက္၊ မွတ္မိေနေအာင္လို႔ အခါခါရြတ္ဖတ္ျပတဲ့သူျဖစ္လိုက္၊ ေနာက္ဆုံး ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ျဖစ္လိုက္ေပါ့။

ဘာသံမွမထြက္ပဲ ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာတယ္၊ ႏိႈးစက္နာရီရဲ႕ နာရီလက္တံ ေထာ့နဲ႔ေထာ့နဲ႔ ေရြ႕လ်ားသံက ေႏွာက္ယွက္ေနတယ္။ ရင္းႏွီးၿပီးသားဆိုေပမယ့္ စိတ္ညစ္စရာအသံေပါ့။ တစ္..တစ္..ဒစ္ဒစ္ ဆိုသလိုပဲ၊ ပထမႏွစ္သံက အရွင္းနဲ႔၊ ေနာက္္တတိယေျမာက္အသံက်ေတာ့ ခပ္အက္အက္။ ဦးထုပ္ရယ္၊ ကုတ္အက်္ီကို မခြ်တ္ဘဲ ထိုင္ခ်လိုက္တဲ့ ကိုျဖဴက ဒီဘက္ကိုလွည့္လာတယ္။ မလုံးကလည္း သူနဲ႔ ေျခႏွစ္လွမ္းအကြာေလာက္မွာ ထိထိရွရွခံစားရတယ္ဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာေပးလွလွေလးနဲ႔ အသာေလးပါးစပ္ပိတ္ၿပီး ရပ္ေနရတာေပါ့။ ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း သတိထားၿပီး သူမကပဲ စေျပာရေတာ့တာပါေပါ့။ ဒဏ္ရာျပင္းျပင္းထန္ထန္ရထားတဲ့ လူနာအနီးက ကုတင္ႀကီးကို ေငးၿပီး စကားေျပာတတ္တာ အမ်ိဳးသမီးေတြပဲ မဟုတ္လား။

- ကိုျဖဴ ရွင့္အလုပ္ကဘယ္လိုလဲ အဆင္ေျပခဲ့လား၊ အေတာ့္ကို ဆုိးဆိုး၀ါး၀ါးျဖစ္ခဲ့တာလား။
သူက ပုခုံးတြန္႔ၿပၿပီး ဘာမွလည္း ျပန္မေျဖပါဘူး။
-ကိုျဖဴ ရွင့္ဆြဲထားတဲ့ပုံက အပယ္ခံလိုက္ရတာလား။ ေျပာဦးေလ၊ ဘယ္လိုျဖစ္ခဲ့ျဖစ္ခဲ့ ႏွစ္ေယာက္ တိုင္ပင္ရမွာေပါ့။
ကိုျဖဴ သူ႔ဇနီးဖက္ကို အျမန္လွည့္လာၿပီး၊ ရင္ထဲမ်ိဳသိပ္လာရတဲ့ ေ၀ဒနာေတြကို ထုံးစံအတိုင္း ေဒါသသံႀကီးနဲ႔ ပူပူေဆြးေဆြးႀကီး စေျပာပါေလေရာ။

- ေအးကြာ ေအး အပယ္ခံရတယ္၊ မင္းဒီေလာက္ေတာင္ သိခ်င္ေနတယ္ဆိုရင္။ မင္းတကယ့္ကို မျမင္ဘူးလား။ ခ်ီးမွပဲ အမႈိက္ပဲ။ - ပုံေတြထည့္ထားတဲ့ ႐ုံအိတ္ကို ေျခနဲ႔ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းကန္ရင္ ေျပာတယ္။ - သြား အဲဒီအမိႈက္ေတြကို မီးဖိုထဲ သြားထည့္လိုက္ကြာ။ အလားကား ေက်ာင္း။ ေနာက္လဆို အျပစ္ဒဏ္အစြန္းအထင္းေတြနဲ႔ တပ္ရင္းကို ျပန္ရေတာ့မယ္။ ဒီေသာက္သုံးမက်တဲ့ အစက္ကေလးတစက္ေၾကာင့္ေပါ့ကြာ။

- ဘယ္လိုအစက္ကေလးတုန္း ကိုျဖဴရဲ႕။ က်မဘာမွ နားမလည္ရပါလား။
သူမက ကုလားထိုင္လက္ရန္းေလးေပၚထိုင္ၿပီး ကိုျဖဴ႕လည္ပင္းေလးကို ေပြ႕ဖတ္ထားတယ္။ သူက မ႐ုန္းဆန္ပါဘဲ၊ ေၾကေၾကကြဲကြဲႀကီး ေငးလက္စ ေထာင့္ကိုပဲ ဆက္ေငးေနေလရဲ႕။

ေနာက္အပိုင္းေတြကိုေမွ်ာ္ၿပီး ဖတ္ပါဦး။